Σαν σήμερα, στις 31 Οκτωβρίου του 1888, γεννήθηκε ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, άλλος ένας από τους «καταραμένους» της λογοτεχνίας μας. Ερωτικός και αιχμηρός, έγραψε στίχους τολμηρούς και με έντονο μελαγχολικό τόνο. Οι τολμηροί του στίχοι, η δεδηλωμένη του ομοφυλοφιλία, η ελευθεριάζουσα ερωτική ζωή του και ο εθισμός του στην ηρωΐνη προκαλούσαν την κοινωνία της εποχής. Ο ίδιος, παρά την ευφυΐα του, το ταλέντο του, τις σπουδές και τη γλωσσομάθειά του, δεν μπόρεσε ποτέ να υπάρξει οικονομικά ανεξάρτητος. Έτσι, μετά το θάνατο των γονιών του, της μητέρας του το 1937 και του πατέρα του το 1942, και με δεδομένη την εξάρτησή του από την ηρωΐνη, άρχισε να ξεπουλά την πατρική του περιουσία.

Στις 7 Ιανουαρίου του 1944, οικονομικά κατεστραμμένος και εξουθενωμένος από τις στερήσεις της Κατοχής, αυτοκτονεί μέσα στο πατρικό του σπίτι στα Εξάρχεια. Η κηδεία του πραγματοποιείται τέσσερις μέρες αργότερα, μετά από έρανο των φίλων του.

Σύμφωνα με το μελετητή του έργου του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Βαγγέλη Ψαραδάκη : « … Ένα τέτοιο ακριβώς παράθυρο είναι η ποίηση του Λαπαθιώτη. Στα ανθρώπινα μέτρα. Μας μιλά με απλό και συγκινητικό τρόπο για βασικά συναισθήματα και καταστάσεις όπως ο έρωτας, η χαρά, η λύπη, ο πόνος, η ανάμνηση, η απογοήτευση, ο θάνατος κ.ά. Πιστεύω πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα ζώα, το φεγγάρι, που ερωτεύονται, ενθουσιάζονται, απογοητεύονται, που γελούν ή κλαίνε – η ποίηση του Λαπαθιώτη παραμένει ενεργή. Κι επειδή ο Λαπαθιώτης ήταν τύπος κατεξοχήν νυχτερινός, η ποίησή του, νομίζω, πρέπει να διαβάζεται είτε βράδυ είτε νωρίς το πρωί. Για τις νύχτες που έγιναν – ή όχι».

Ένα από τα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, με τίτλο Ερωτικό, μελοποίησε υπέροχα ο Νίκος Ξυδάκης και το ερμήνευσε με τον ιδιαίτερο τρόπο της η Ελευθερία Αρβανιτάκη

«Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,

ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου.

Στενό βαθύ και θλιβερό που θα θυμάμαι για καιρό

τι μου στοιχίζει στην καρδιά το ξαναπέρασμά του.

Ας είν', ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί,

στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα το φιλί,  που μου το τάξανε πολλοί,

κι όμως δε μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει.

Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,

και με τη νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,

Αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,

σαν μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!»

Όπως διαβάζουμε στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου " [το ποίημα] ... γράφτηκε στις 7.8.1928. Όπως πρώτος αποκάλυψε ο Άρης Δικταίος στη συγκεντρωτική έκδοση του 1964, το ποίημα έχει ακροστιχίδα και σχηματίζει το όνομα «Κώστας Γκίκας» που ήταν η μεγάλη αγάπη του ποιητή. Φαίνεται πως η φιλία τους κράτησε αρκετά χρόνια, αφού ο ίδιος μνημονεύεται και σε επιστολή του 1935 (την παραθέτει ο Δικταίος) αλλά και στις Προϋποθέσεις, το σχεδίασμα του 1937"

Η Αγαθή Δημητρούκα υπήρξε για χρόνια η σύντροφος του Νίκου Γκάτσου.

Στα δεκαέξι της χρόνια η κοπέλα από το Μεσολόγγι πήρε το λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας και έφτασε στην Αθήνα θέλοντας να να συναντήσει τον Νίκο Γκάτσο και να ξεφύγει από τη δύσκολη κατάσταση που βίωνε στα μέρη του Βάλτου.

 Η Αγαθή τα κατάφερε και τον συνάντησε και κατάφερε να ξεφύγει από τις δικές της κακοτοπιές.

Λίγα χρόνια μετά η ρότα της ζωής της θα έσμιγε με τη ρότα της ζωής του Νίκου Γκάτσου.

Μέσα από αυτήν την σχέση θα καταφέρει να γνωρίσει τον Μάνο Χατζιδάκι και όλους του υπέροχους συνδαιτημόνες του «Μαγεμένου Αυλού», του Λουμίδη και του «Μπραζίλιαν».

Μια μαγεμένη παρέα μαγεμένων ανθρώπων.

Μέσα από παρέα αυτή γεννήθηκαν υπέροχες μουσικές στιγμές, όπως το υπέροχο «Ένα κορίτσι στο βάλτο» το 1977.

Οι υπέροχοι στίχοι της Αγαθής Δημητρούκα μελοποιήθηκαν από τον Μάνο Χατζιδάκι και αποδόθηκαν από τον Ευτύχιο Χατζηττοφή.

Tίναξα απ’ τον ώμο μου

την απελπισία,

χάραξα το δρόμο μου

στην κακοτοπιά.

Ήρθαν άγρια κύματα

ένα δύο τρία

κι από τ’ αμαρτήματα

πήραν τα μισά.

Κι είπανε πως άμυνα

κράτησαν στην Τροία

δυο μικρά κυκλάμινα

δυο πουλιά χρυσά»

Οι στίχοι της Αγαθής Δημητρούκα αποδίδουν μοναδικά όλα αυτά που βιώνουμε από το απόγευμα της 23^ης Ιουλίου 2018.

Θα πρέπει και εμείς να μπορέσουμε να τινάξουμε από τον ώμο μας την απελπισία και να χαράξουμε το δρόμο μας μέσα στην κακοτοπιά.

Η Φύση μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Η αναγέννηση της Φύσης, η αναγέννηση της ελπίδας.

Η απελπισία είναι πάντα κακός οδηγός.

Τα δεινά είναι μεγάλα.

Έγιναν πολλά στραβά και συνεχίζουν να γίνονται ακόμα περισσότερα.

Οι Αρχές του τόπου δεν στάθηκαν στο ύψος τους.

Και συνεχίζουν να στρουθοκαμηλίζουν.

Ο δρόμος από εδώ και πέρα χαράσσεται μέσα στην κακοτοπιά.

Και τον δρόμο για να ξεφύγουμε μας τον δείχνει μόνο η Φύση.

Περπατήστε ανάμεσα στα καμένα δέντρα

Περπατήστε δίπλα στα καμένα σπίτια.

Σίγουρα θα δείτε πώς αντιδρούν οι άνθρωποι και τα φυτά μετά την καταστροφή.

Η ζωή συνεχίζεται...

Δύο μικρά κυκλάμινα που ξεπροβάλλουν δειλά-δειλά μέσα από τη στάχτη ...

Ένα μικρό πευκάκι που φοβισμένα βλέπει το φως ενός κόσμου που τόσο άδικα του έχει φορτώσει στην πλάτη του την ευθύνη για όλα όσα έγιναν.

Τα σχίνα, τα πουρνάρια, οι ελιές, οι κουτσουπιές, οι συκιές πρασινίζουν τη στάχτη.....

Ζητείται ελπίς ....