Το όνειρο είναι το ταξίδι. Αυτό που σπρώχνει τον άνθρωπο μπροστά. Και αν το όνειρο ματαιωθεί, δεν σταματάμε. Καινούργια όνειρα μας περιμένουν να τους δώσουμε πνοή κι έτσι να δώσουμε πνοή και στη ζωή μας

Ένα καινούργιο τραγούδι από έναν νέο άνθρωπο, τον 24χρονο Θάνο Μόσχο, που ερμηνεύει με τον μοναδικό της τρόπο η Σεμέλη Παπαβασιλείου

Είναι τα όνειρα που μας ενώνουν
Μοιάζουν με ρούχο που φορέσανε πολλοί
Κάποιοι ντυθήκανε και ζεσταθήκαν
Σ' άλλους δεν έκανε ή φοβηθήκαν
Μα όλοι γνωρίζουν τι μας έδωσες ζωή

Κι άμα το όνειρο ξανά ματαιωθεί
Θα ‘χω πληγωθεί
Μα θα γελάω
Θα έχω ένα λόγο παραπάνω το πρωί
Να 'μαι ζωντανή για να ξυπνάω

Είναι τα όνειρα που μας χωρίζουν
Δεν βρήκαν τρόπο να υπάρχουν μαζί
Κάποια συγκρούονται κάποια νικάνε
Κι αν μείνουν όνειρα χαμογελάνε
Που πολεμάμε να τους δώσουμε πνοή

Από τον πρόλογο του βιβλίου «Πειρατές και αυτοκράτορες, παλιοί και νέοι», του Noam Chomsky

Ο Άγιος Αυγουστίνος διηγείται την ιστορία ενός πειρατή που συνελήφθη από τον Μεγάλο Αλέξανδρο, ο οποίος τον ρώτησε «πώς τολμά να ασκεί βία στη θάλασσα». «Εσύ πώς τολμάς να ασκείς βία σ’ ολόκληρο τον κόσμο;» απάντησε ο πειρατής. «Επειδή εγώ το κάνω με ένα μόνο πλοίο, αποκαλούμαι κλέφτης. Εσύ, που το κάνεις με ένα μεγάλο στόλο, αποκαλείσαι αυτοκράτορας»

[…] Ο μύθος του Αγίου Αυγουστίνου φωτίζει τη σημασία με την οποία χρησιμοποιείται σήμερα στη Δύση η έννοια της διεθνούς τρομοκρατίας και φτάνει στην καρδιά της υστερίας που καλλιεργείται, με υπερβολικό κυνισμό αυτή την εποχή, σε σχέση με επιλεγμένα τρομοκρατικά περιστατικά, ως προκάλυμμα της δυτικής βίας

Η ζωή αποδεικνύει πως ο άνθρωπος τελικά δεν διδάσκεται τίποτα από την Ιστορία . Λαοί που βίωσαν σε όλη του την έκταση τον πόνο του πολέμου, εύκολα θα πέσουν θύματα της καθεστωτικής προπαγάνδας και θα ξεχάσουν. Ίσως μια γενιά είναι αρκετή για να σβήσει ή να διαστρεβλώσει από τη συλλογική μνήμη γεγονότα και να εγγράψει ή να τροποποιήσει άλλα. Και τότε, οι λαοί είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν τους δικούς τους πια πολέμους. Αυτά συμβαίνουν όταν οι ιδεολογίες και οι αξίες καταρρέουν κάτω από το βάρος της μεγάλης μάστιγας του εθνικισμού.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο τραγικά, όταν συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει μια καλή μεριά να πάρεις το μέρος της ώστε να ελπίζεις πως από την επικράτησή της θα γεννηθεί κάτι καλό. Μόνο άνθρωποι που σύρονται και πεθαίνουν σε πολέμους για τους οποίους ποτέ δεν ρωτήθηκαν και αθώοι άμαχοι

Όσοι όμως δεν ξεχνούν, πρέπει να υπενθυμίζουν συνεχώς, μήπως και καταφέρουν να σωθεί κάτι. Μήπως και πάψει ο πόλεμος να είναι η λύση του ανθρώπου στην ανεπάρκειά του να διαχειριστεί τη ζωή του

Σήμερα θ΄ ακούσουμε ένα λαϊκό ρώσικο τραγούδι, από την εποχή που όλος ο κόσμος υποκλινόταν στις θυσίες και τον αγώνα του ρωσικού λαού ενάντια στη ναζιστική εισβολή. Το τραγούδι δεν μιλάει για εθνικά μεγαλεία, αλλά για το θάνατο του πολέμου.

Οι «Γερανοί» ξεκίνησαν ως ένα ποίημα του Ρασούλ Γκαμζάτοφ, από τη Δημοκρατία του Νταγκεστάν (Ρωσία), όπου εκεί ζει μια πανσπερμία εθνοτήτων, και από μία εποχή που προσπαθούσε να δημιουργήσει μια κοινωνία πέρα από εθνικισμούς και θρησκείες που διαχώριζαν τους λαούς. Δεν τα κατάφερε. 

Αυτό το ποίημα, γράφτηκε στην αβαρική γλώσσα, τη γλώσσα του ποιητή, μεταφράστηκε στα ρωσικά από τον Ναούμ Γκρέμνπεφ και μελοποιήθηκε το 1969. Λίγα χρόνια αργότερα, το ποίημα μεταφράστηκε από τον Γιάννη Ρίτσο και το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο δίσκο της Μαργαρίτας Ζορμπαλά ("12 ρούσικα λαϊκά τραγούδια" - μετάφραση Γιάννης Ρίτσος, 1977)

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα ’ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.

Ξεκίνησαν εδώ και λίγο καιρό τα έργα αποχέτευσης στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου. Πριν δούμε τον τρόπο με τον οποίο αυτά πραγματοποιούνται, ας δούμε πώς θα γίνονταν σε ένα πολιτισμένο Δήμο

Η οργάνωση των έργων σε έναν πολιτισμένο δήμο

Σε έναν πολιτισμένο Δήμο, λοιπόν, μήνες πριν την έναρξη των έργων, θα έβγαινε στη δημοσιότητα το γενικό χρονοδιάγραμμα των έργων, ανά περιοχή, δρόμο και ανά εκτελούμενη εργασία. Οι κάτοικοι θα γνώριζαν πότε θα ξεκινούσαν τα έργα και πότε θα ολοκληρώνονταν. Μέρες πριν την έναρξη των έργων σε κάθε δρόμο, θα υπήρχε ενημέρωση των κατοίκων για να απομακρύνουν τα αυτοκίνητά τους από τις επηρεαζόμενες θέσεις, ώστε να εγκατασταθεί η αναγκαία σήμανση ασφαλείας, για την απρόσκοπτη και ασφαλή εκτέλεση των έργων. Μέσα σε μερικές ημέρες θα είχε ανασκαφεί ο δρόμος και θα είχαν μπει οι σωληνώσεις. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είχε γίνει και η ασφαλτόστρωση του δρόμου. Όλα νοικοκυρεμένα, με ασφάλεια, με σεβασμό στον πολίτη, ο οποίος με τη σειρά του θα ανταπέδιδε με τη σωστή του στάση ως πολίτης

Η εκτέλεση των εργασιών στον δήμο Ραφήνας Πικερμίου

Ας δούμε τώρα πώς γίνονται τα έργα στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου, παίρνοντας ως παράδειγμα ένα μικρό δρόμο, την οδό Ελευθερίας, παράλληλη της οδού Δημοκρατίας. Τα έργα ξεκίνησαν λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, χωρίς καμία ενημέρωση των κατοίκων. Ούτε για το πότε θα ξεκινήσουν, ούτε για το πότε θα τελειώσουν. Ούτε για τη είδος των εργασιών που θα εκτελεστούν (πχ εκσκαφές, εγκατάσταση αγωγών, επιχώσεις ή αποκατάσταση ασφαλτοτάπητα). Δεν αναφέρουμε καν την έγκαιρη ενημέρωση των κατοίκων, απλά για να έχουν απομακρύνει τα αυτοκίνητα που ενδεχομένως θα εμπόδιζαν τις εκσκαφές. Οι υπεύθυνοι των συνεργείων (ή ακόμα και οι χειριστές μηχανημάτων ή οι εργάτες) χτυπούσαν το πρωί τα κουδούνια στα σπίτια των κατοίκων. Τα ορύγματα επιχώνονταν πρόχειρα, δίχως κατάλληλο αδρανές και συμπυκνωμένο υλικό, αλλά με το χώμα της εκσκαφής, ώστε να μην διακόπτεται η κυκλοφορία των οχημάτων. Αποτέλεσμα της προχειρότητας ήταν το ότι τουλάχιστον ένα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, βούλιαξε στο ελαφρά πατημένο, δηλαδή στο ασυμπύκνωτο χώμα. Εάν δεν υπήρχε εξαρχής πρόθεση για επίχωση με κατάλληλο αδρανές υλικό οδοποιίας, τότε θα έπρεπε να αποκλειστεί το σημείο εκσκαφής με κατάλληλη προειδοποιητική, φωτεινή σήμανση, όπως προβλέπεται από τη σχετική νομοθεσία για την ασφάλεια των έργων. Αλλά αυτά είναι μάλλον «ψιλά γράμματα» ή και εντελώς άγνωστα για την επίβλεψη, η οποία εφάρμοσε το «Ρίξε δυο κουβαδιές χωματάκι να περνάνε μωρέ…..»

Οι εργασίες στην οδό του παραδείγματος (Ελευθερίας) συνεχίζονται ακόμη, δύο μήνες μετά την έναρξή τους. Ακόμη δεν έχει γίνει ασφαλτόστρωση και κανείς δεν ξέρει πότε θα γίνει. Το χώμα έχει πατηθεί από τα αυτοκίνητα που περνούν. Φυσικά αυτό μόνο σαν αστείο μπορεί να εκληφθεί αφού το «υλικό επίχωσης» είναι σκέτο χώμα (φυτική γη) και το πάτημα με το λάστιχο του αυτοκινήτου δεν αποτελεί συμπύκνωση. Έτσι το χώμα μένει χαλαρό και πρακτικά ασυμπίεστο, εκτεθειμένο στο νερό και τον αέρα. Όταν βρέχει, ο δρόμος κατεβάζει λάσπη. Όταν φυσάει, σηκώνει σκόνη. Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα, έγινε διακοπή στην ύδρευση χωρίς καμία ειδοποίηση. Γενικά, όλα φαίνεται πως γίνονται «πειρατικά», χωρίς οργάνωση, προγραμματισμό, επίβλεψη από έμπειρους ανθρώπους του δήμου και κυρίως, χωρίς σεβασμό στον πολίτη

Και ερωτάμε. Ποιος επιβλέπει από τον δήμο; Ποιος φροντίζει για την εφαρμογή των προβλεπόμενων από τη νομοθεσία, για εργασίες εκσκαφών και εγκατάστασης δικτύων μέσα σε πόλεις; Υπάρχει προγραμματισμός και έλεγχος τελικά;

Η απάντηση δίνεται εκ του αποτελέσματος.

Και αν συνυπολογίσουμε το ότι άλλος εργολάβος εγκαθιστά τους αγωγούς αποχέτευσης και άλλος αποκαθιστά τον ασφαλτοτάπητα, η ευθύνη του δήμου είναι πολλαπλάσια, αφού δεν συντονίζει καν τις εργασίες των δύο διαφορετικών εργολάβων για να μη προκύπτουν φαινόμενα όπως αυτά που βιώνουμε και μας βασανίζουν καθημερινά. Αδιαφορία τόσο στον συντονισμό και οργάνωση, όσο και στον έλεγχο και επίβλεψη. Ποιος την πληρώνει τη νύφη; Ο κάτοικος.

Τελικά ποια μπορεί να είναι η ποιότητα των έργων που θα παραδοθούν με τέτοια προχειρότητα και αδιαφορία εκ μέρους του ίδιου του δήμου; Άραγε κατασκευάζεται δίκτυο αποχέτευσης ή ανοίγονται μεγάλες πληγές μέσα στην πόλη και στην ευρύτερη περιοχή, που θα απαιτούν νέες δαπάνες για την αποκατάσταση τους; Ποιοι εγγυώνται για την ασφαλή και έγκαιρη εκτέλεση των εργασιών;

Μάλλον κανείς και όταν ανακύψουν τα προβλήματα που γεννά η προχειρότητα, όλοι θα κρύβονται και θα αρνούνται τα πάντα. Συνηθισμένο φαινόμενο θα πείτε, για τον τόπο που σπίτια περπατάνε σε πρανή ρεμάτων, ράμπες χτίζονται στον αιγιαλό, αντλιοστάσια οικοδομούνται μέσα σε υγροτόπους και βιολογικοί καθαρισμοί κατασκευάζονται μέσα σε ρέματα συνεχούς ροής

Ποια είναι τα όπλα που διαθέτει ο πολίτης απέναντι στην προχειρότητα, την αυθαιρεσία και στην έλλειψη σεβασμού από το Δήμο;

Απολύτως κανένα, είναι η απάντηση. Αυτό όμως δεν είναι δημοκρατία

Πόλεμος πατήρ πάντων, είπε ο Ηράκλειτος και συνόψισε με τη φράση του όλη την ανθρώπινη ιστορία. Και την παρελθούσα και τη μέλλουσα. Ο πόλεμος κινεί τα πάντα. Μοιάζει η ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας να είναι ένα σισύφειο μαρτύριο. Εκεί που ο άνθρωπος πάει να ξαποστάσει από τα βάσανα, εκεί δίνει μία και τα γκρεμίζει όλα και αρχίζει ξανά από την αρχή. Μοιάζει ο άνθρωπος να είναι το μόνο ζωϊκό είδος που θα καταστραφεί από μόνο του.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξεκίνησε κι εσύ, όσο κι αν είσαι προετοιμασμένος γι αυτό, ακούγοντας με μορφή τίτλων ειδήσεων στο ραδιόφωνο όσα συμβαίνουν στη γειτονική χώρα, νιώθεις πως ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν και αδυνατεί το μυαλό σου να συλλάβει πώς γίνεται και δύο αδελφοί λαοί, παρακλάδια του ίδιου λαού, πολεμούν μεταξύ τους ; Πώς γίνεται και οι άνθρωποι, δεν διδάχθηκαν τίποτα από τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι που τον έζησαν στο πετσί τους;

Δυστυχώς, όλα αυτά που συμβαίνουν δεν προέρχονται από κάποιο παράλληλο σύμπαν, αλλά από το δικό μας. Που δεν παύει ούτε στιγμή να μας εκπλήσσει αρνητικά και να κάνει πράξη πράγματα που λίγο πριν θα έμοιαζαν αδύνατα, αποδεικνύοντας ότι τίποτα , μα τίποτα, δεν είναι αδύνατο. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πριν από σαράντα χρόνια την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης σαν χάρτινος πύργος; Ποιος θα περίμενε τη διάλυση των κρατών από το Λίβανο μέχρι το Αφγανιστάν με κύρια ευθύνη των ΗΠΑ; Ποιος θα περίμενε πως το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, γνωστό ως ΝΑΤΟ, θα έφτανε μέχρι την Ουκρανία; Ποιος θα περίμενε πως οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί θα πολεμούσαν μεταξύ τους;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο φυσικός αυτουργός του σημερινού εγκλήματος, γιατί κάθε πόλεμος είναι έγκλημα, είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Αφού βρήκαμε όμως τον κακό της ιστορίας, ας προσπαθήσουμε τώρα να βρούμε και κάποιον καλό. Και δεν επιθυμούμε με κανένα τρόπο να κάνουμε συμψηφισμούς σε εγκλήματα. Σκοπός μας είναι να καταδικάσουμε κάθε υποκριτική φωνή που βρίσκει αυτές τις μέρες την ευκαιρία να ψελλίσει κάτι περί Διεθνούς Δικαίου. Ένα Δίκαιο-λάστιχο που το ζητούν οι αδύνατοι και το παραβιάζουν οι δυνατοί. Ένα Δίκαιο, που κάτω από τέτοιες συνθήκες βέβαια, δεν υπάρχει. 

Ποιο είναι αυτό το περίφημο Διεθνές Δίκαιο και πότε εφαρμόστηκε πραγματικά; Πειθάρχησαν οι δυνατοί ποτέ σε αυτό; Ή η επίκλησή του γίνεται όποτε βολεύει τους δυνατούς για να συνεχίζουν να διαπράττουν τις αυθαιρεσίες τους; Ποιο Διεθνές Δίκαιο επέτρεψε στις ΗΠΑ να καταστρέψει το Ιράκ και το Αφγανιστάν και να τα καταστήσει μη-κράτη; Ποιο Διεθνές Δίκαιο επέτρεψε στις ΗΠΑ να βομβαρδίζει τη Σερβία και να της αποσπά το Κόσσοβο; Ποιο Διεθνές Δίκαιο επιτρέπει στη Γαλλία να κάνει πολεμικές επιχειρήσεις στη Δυτική Αφρική; Ποιο Δίκαιο κάνει το ΝΑΤΟ να θέλει να φτάσει μέχρι την Ουκρανία;

Και η υπόλοιπη Ευρώπη τι κάνει; Δεν βλέπει ότι για μια ακόμη φορά ένας πόλεμος γίνεται στο έδαφός της και οι Αμερικανοί θα τον παίζουν από μακριά χωρίς απώλειες με τα τηλεκοντρόλ από το Τέξας, ενώ οι Ευρωπαίοι θα τον υφίστανται; Δεν βλέπει ότι έχει καταντήσει μια ξεπεσμένη γριά που δεν έχει κανένα μέλλον σε όσα πρόκειται να συμβούν στις επόμενες δεκαετίες; Δεν βλέπει ότι οι Αμερικάνοι είχαν στριμώξει ένα θηρίο στη γωνία; Δεν το περίμεναν πως το θηρίο θα αντιδρούσε;

Το είπε ξεκάθαρα η Κινέζα εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών όταν ρωτήθηκε για την επίθεση: «Όταν οι ΗΠΑ πρωτοστατούσαν σε πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ που έφτασαν κυριολεκτικά ως το κατώφλι της Ρωσίας, και ανέπτυξαν εξελιγμένα επιθετικά στρατηγικά όπλα παραβιάζοντας τις διαβεβαιώσεις που οι ίδιες είχαν δώσει στη Ρωσία, αναρωτήθηκαν άραγε καθόλου ποιες θα ήταν οι συνέπειες του να στριμώχνεις μια μεγάλη χώρα με την πλάτη της στον τοίχο;»

Μέσα σε όλα αυτά, ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός μας, σε συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ είπε πως «Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ συντονιζόμαστε με τους εταίρους μας ώστε η αντίδρασή μας να μην είναι απλά κοινή, αλλά να είναι και αντίστοιχη της πρωτοφανούς ρωσικής προκλητικότητας». Και εντάξει, ο πρωθυπουργός μας μπορεί να είναι χαζός και να λέει ό,τι του κατέβει, νομίζοντας πως δεν θα τον πάρει κανείς στα σοβαρά. Αν όμως τον πάρει, δεν θα εκλάβει τη δήλωσή του αυτή ως πρόσκληση για πολεμική απάντηση;

Και αν κανείς νομίσει πως τον έπιασε η ανθρωπιστική του ευαισθησία, ας του θυμίσουμε πως την ευαισθησία αυτή η χώρα μας δεν την εκδήλωσε όταν οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία. Αντίθετα, είχε στείλει ακόμη και φρεγάτες στον Περσικό Κόλπο.

Τέτοια είναι η επιλεκτική ευαισθησία του Μητσοτάκη που υποδέχτηκε χθες τον Ισραηλινό πρόεδρο Ισαάκ Χέρτζογκ και άκουσε επιδοκιμάζοντας τον αρχηγό των δυνάμεων κατοχής της Παλαιστίνης να μιλάει υποκριτικά για ανθρώπινα δικαιώματα και για σεβασμό στην εδαφική ακεραιότητα των χωρών. Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές

Δυστυχώς, η Ευρώπη έχει πεθάνει και δεν το έχει καταλάβει. Ανίκανοι και γελοίοι ηγέτες την οδηγούν με βεβαιότητα στο μαρασμό και στο θάνατο, την ίδια στιγμή που υποχωρούν όλες οι ανθρωπιστικές αξίες, υποχωρεί το κράτος δικαίου και ανοίγει ο χώρος σε φασιστικές και ρατσιστικές ιδεολογίες. Όσο για τις ΗΠΑ, η ξιπασιά τους μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν τους αφήνει να καταλάβουν πως μέσα σε δέκα-είκοσι χρόνια θα έχουν ξεπεραστεί από τους Κινέζους σε όλα. Δεν εξηγείται αλλιώς η επιθετικότητά τους απέναντι στη Ρωσία που τη σπρώχνει κατευθείαν σε επαφές με την Κίνα, δημιουργώντας μια πολύ επικίνδυνη συμμαχία

Δυστυχώς, ο κόσμος και οι συμμαχίες του Όργουελ μοιάζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Η Ευρασία και η Ωκεανία σιγά-σιγά σχηματίζονται. Το μόνο που φαίνεται να μην ταιριάζει ακόμη στον κόσμο του «1984» είναι η ακριβής τοποθέτηση της Ευρώπης μέσα σε αυτές τις συμμαχίες. Αυτό που είναι σίγουρο πάντως, είναι ότι θα είναι ένα απλό πιόνι.

Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος ξημερώνει και δε θα είναι καθόλου θαυμαστός

Πολύ ευχαριστημένοι με την κυβέρνησή τους εμφανίζονται οι Έλληνες. Σύμφωνα με νέα δημοσκόπηση, η Νέα Δημοκρατία προηγείται με δέκα μονάδες διαφορά του δεύτερου ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά οι αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, η ακρίβεια σε όλα τα αγαθά, οι πρωτιές στις τιμές της βενζίνης και του πετρελαίου, καθώς και η εκτόξευσή της χώρας μας στις πρώτες θέσεις στους θανάτους από covid ανά εκατομμύριο, φαίνεται πως έχουν ενθουσιάσει τους συμπατριώτες μας που ετοιμάζονται να δώσουν νέα ψήφο εμπιστοσύνης στη δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη

Μεγάλο μερίδιο επιτυχίας στην επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης έχει οπωσδήποτε ο Άδωνις-Αδιευκρίνιστος Γεωργιάδης. Σε πρόσφατη εμφάνισή του στην τηλεόραση, κατατρόπωσε τα ψευδοεπιχειρήματα της Αριστεράς, αποδεικνύοντας πως η Αριστερά είναι αυτή που φταίει για την υψηλή τιμή του ρεύματος στη χώρα μας. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς ευθύνεται επίσης για την υψηλή ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς και τη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας.

Σε ό,τι αφορά στην ακρίβεια, σύμφωνα με τον αδιευκρίνιστο υπουργό, μέχρι προχθές έφταιγε η πανδημία. Από χθες φταίει ο Πούτιν. Αύριο θα φταίει κάποιος άλλος. Το μόνο που δεν μας είπε ο υπουργός, είναι ποιος φταίει για τη διαταραχή του. Τέλος, ο υπουργός των αδιευκρίνιστων ποσών στους τραπεζικούς του λογαριασμούς, χαρακτήρισε μουρλούς όσους καταφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και όχι όσους τον ψήφισαν

Εν τω μεταξύ, ο Τζο Μπάιντεν, ο τρόπον τινά πρόεδρος των ΗΠΑ, δήλωσε πως οι κινήσεις του Πούτιν στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας, απειλούν την ασφάλεια των ΗΠΑ. Δίπλα είναι άλλωστε. Από την άλλη, ο Ζοζέπ Μπορέλ, Ύπατος Εκπρόσωπος Εξωτερικών Υποθέσεων και Ασφάλειας της Ευρώπης, ανακοίνωσε τα πρώτα σκληρά μέτρα από πλευράς Ευρώπης: «Όχι πια ψώνια στο Μιλάνο, πάρτι στο Σεν Τροπέ, διαμάντια στην Αμβέρσα». Σύμφωνα, δε, με ασφαλείς πληροφορίες, το επόμενο σκληρό χτύπημα θα είναι ο αποκλεισμός της Ρωσίας από το διαγωνισμό της Eurovision

Οι Damirah είναι μια τετραμελής μπάντα, που δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2016 στην Πάτρα. Για όσους αρέσκονται στις κατηγοριοποιήσεις, οι ειδικοί μας πληροφορούν πως ο ήχος τους κινείται ανάμεσα στο post rock και την ψυχεδέλεια

Το 2017, το συγκρότημα ηχογράφησε το πρώτο του album με τίτλο “Lights and Guns and Fire“, που κυκλοφόρησε στις 11 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Το album περιέχει έξι συνθέσεις ορχηστικής μουσικής

Εμείς, επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ένα από τα κομμάτια αυτού του δίσκου, το “As a Child, I Always Dreamed of Fire“, του οποίου την απογειωτική μουσική συνοδεύουν οι σπαρακτικοί στίχοι του Δημήτρη Γκιούλου και του Κωνσταντίνου Παπαπρίλη-Πανάτσα. Οι στίχοι είναι αποσπάσματα από το «Σημείο 0» και την ποιητική συλλογή «Αντάρτικο2»

Χρειάζονται δύο άνθρωποι. Δυο τουλάχιστον.
Ένας να φτιάχνει τις λέξεις κι ένας να τους βάζει φυτίλι, να τις ανάβει και να τις πετάει.
Αλλά τι σας λέω κι εσάς, σάμπως πεινάσατε ποτέ τόσο ώστε να μπείτε ολόκληροι μέσα σ’ έναν άλλο άνθρωπο;

Ίσως αν καείτε,
να μάθετε.

Να σας μάθω για πείνα λοιπόν.
Ή για βουτιές σε σώματα ξένα,
από κείνες που γραπώνεσαι από φλέβες κι όργανα,
να δεις τι έχουν να σου πουν
για το βράδυ που ξεκίνησε.
Και για φωτιές,
να κλείσετε λίγο περισσότερο τα μάτια σας.

Μάθημα πρώτο.
Μαζί τα μάθαμε.
Κι αν φάγαμε κάτι,
δεν ήταν τίποτ’ άλλο από τα μούτρα μας.
Κι αυτά θα συνεχίσουμε να τρώμε.
Μαθητευόμενοι μάγοι αλλά όπως λέει κι ο σοφός
«αν δεν φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις»
Κι από παιδί
φωτιές ονειρευόμουν.

Ξέρεις,
απ’ αυτές που σε τυλίγουν,
να χεις μέρα κι όταν κλείνεις τα βλέφαρα,
όταν ζητάς το τομάρι σου να σώσεις.
Μα, όσο το σκέφτεσαι ξανά,
είναι φορές που σε προκαλούν
να χορέψεις μέσα τους,
να μάθεις πόσο το δέρμα σου αντέχει.

Αντοχή υλικού,
μάθημα δεύτερο.

Την αντοχή των ανθρώπων θα ‘πρεπε να μετράμε.
Πως η αντοχή μετριέται, θα μου πεις.
Κοιτώντας το δέρμα μας.
Όσο πιο πολλές χαρακιές,
όσες περισσότερες πληγές,
τόσο πιο πολύ αντέχει.
Οι άλλοι, οι σκληρότεροι, αιμορραγούν απ’ τα μέσα.
Και φεύγουν πρώτοι.

Φεύγουν,
να μείνουν οι χαραγμένοι,
να δείχνουν με καμάρι τα σημάδια τους όλα,
λίγο πιο άσχημοι,
σ’ έναν κόσμο μ’ όμορφους καθρέπτες,
να τρέμουν, όσες με αίμα ευγενικό
περιμένουν λευκές επιδερμίδες
για να φωτίσουν σκοτεινά δωμάτια
Αφού προτιμούν το αίμα μας για να φωτιστούν,
ένα να θυμούνται:
Να τρέμουν, γιατί ξεκινήσαμε,
μακρύς ο δρόμος και διψάμε.
Κι ας ξέρουν πόσο όμορφα θα φώτιζαν του κόσμου το σκοτάδι, μ’ έναν τους οργασμό.

Μάθημα τρίτο.
Όσοι μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και δεν έκαναν,
είναι ένοχοι.
Κι οι ένοχοι θα πληρώσουν.
Είναι ζήτημα επιβίωσης.
Ποινικό δίκαιο.
Το σύστημα σωφρονισμού μας.
Είναι καιρός να μάθει
πως πρέπει να τιμωρούνται όσοι έμειναν να κοιτούν ταβάνια και τοίχους ασπρισμένους.
Να κορνιζώσεις τις μέρες,
τους οργασμούς και το αίμα σου,
να τα χαζεύεις
κάθε που θα ψάχνεις αυτά που έχασες.

Σε διάδρομο που θέλει βάψιμο.

Ομόφωνα ένοχος.
Άλλωστε, πως ξέρεις αν ο τοίχος θέλει βάψιμο
αν εσύ πρώτος δεν έστειλες τις σκέψεις σου
με χίλια χιλιόμετρα να καρφωθούν πάνω του;
Κομμάτια να γίνουν.
Ήταν άραγε ποτέ λευκά τα ταβάνια μας;

Δεν μάζευαν την κάπνα
απ’ όσα φτιάχναμε προσάναμμα τις νύχτες;
Δεν γέμιζαν σώματα,
σκιές και σιλουέτες,
να ’χεις να προσεύχεσαι
και να θυμάσαι;
Δεν ήταν ποτέ τους λευκά,
να το ξέρεις,
και μην τολμήσεις να μου πεις
πως δεν σ’ το φώναξα.

Αν κάτι ήταν ποτέ λευκό,
μονάχα τα κελιά μας.
Αλλά αυτά ήταν στο κεφάλι μας, δεν μετράνε.
Τις φυλακές μας, εμείς τις κουβαλάμε, τις ποινές μας, τις εκτίουμε ολάκερες.
Γι’ αυτό κι η τιμωρία σας να ζητάτε αίμα, ολάκερη θα είναι.
Είπαμε, ο ένας θα φτιάχνει τις λέξεις,
ο άλλος θα βάζει φωτιά στο φυτίλι
και θα τις πετάει.
Μη ζητάτε επιείκεια,
είναι ένα μάθημα που δε μάθαμε ποτέ.
Αν είχαμε, θα περπατούσαμε λέφτεροι, δε θα βάφαμε τοίχους.

Καλώς ήρθατε.

*Από τη συλλογή “Αντάρτικο2”, Εκδόσεις Κουρσάλ, 2016.

Αγνώστου καλλιτέχνη του διαδικτύου

Την Τρίτη, 8 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκαν στο Ιστορικό Εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Νέο Φάληρο, τα εγκαίνια της έκθεσης «Η ΔΕΗ Συναντά την Τέχνη». Γιατί είναι πραγματική Τέχνη να μπορεί κανείς να πληρώνει τη Ρήτρα Αναπροσαρμογής. Και γιατί είναι ακόμη μεγαλύτερη Τέχνη να μπορεί κανείς να καταλάβει τι ακριβώς πληρώνει στο λογαριασμό που του έρχεται. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της εταιρείας, ο πρώτος νικητής της έκθεσης θα πληρωθεί σε κιλοβατώρες, ενώ ο δεύτερος και ο τρίτος απαλλάσσονται της Ρήτρας Αναπροσαρμογής

Ο Αδιευκρίνιστος Γεωργιάδης, από την άλλη μεριά, ως Υπουργός Ανάπτυξης, πανηγυρίζει για την πτώση της τιμής των αγγουριών και μας καλεί να αγοράσουμε αγγούρια τώρα που οι τιμές πέφτουν. Οι τηλεθεατές χειροκροτούν. Οι δημοσιογράφοι τον συγχαίρουν. Οι κάμερες τρέμουν από τη συγκίνηση

Εν τω μεταξύ, από το πρωΐ, γιορτάζεται σε όλη τη χώρα η Ημέρα των ερωτευμένων. Με μπαλονάκια, σοκολατάκια, αρκουδάκια, καρδούλες και μοναδικά αφιερώματα στα πρωϊνάδικα της τηλεόρασης, η ελληνική κοινωνία δείχνει πόσο καλά ξέρει να ευτελίζει τα πάντα

Την ίδια στιγμή, η Δύση ανακοινώνει πως η Ρωσία θα εισβάλλει στην Ουκρανία την Τετάρτη. Αύριο θα μας πει και την ακριβή ώρα για να μπορέσουμε να προγραμματίσουμε τις δουλειές μας και να  παρακολουθήσουμε την εισβολή σε απευθείας μετάδοση.

Το “Wag the dog” παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά, μόνο που θα παιχτεί ανάποδα. Αντί να σκηνοθετηθεί από την αμερικανική ηγεσία ένας ανύπαρκτος πόλεμος, αυτή τη φορά θα στηθεί ένας πραγματικός. Να σπάει η μονοτονία, βρε αδερφέ.

Πριν από μερικές ημέρες, έφυγε από τη ζωή η Μαριανίνα Κριεζή. Και , όπως πολλές φορές συμβαίνει όταν φεύγει κάποιος, αυτό το φευγιό αποτέλεσε την αφορμή για πολλούς από εμάς να σκύψουν – ίσως για πρώτη φορά με σοβαρότητα - πάνω στο έργο αυτής της ιδιαίτερα ταλαντούχου στιχουργού

Για να ανακαλύψουν πως αν σκάψουν λίγο κάτω από την επιφάνεια των φαινομενικά απλών στίχων της, θα διαπιστώσουν μια βαθιά φιλοσοφημένη πικρία ανάμικτη με ειρωνεία για τα καθημερινά ανθρώπινα αδιέξοδα. Μια γλυκόπικρη αναφορά για τους καθημερινούς αγώνες που ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος (;) να χάνει.

Ο απλός τρόπος έκφρασής της Μαριανίνας είναι απολύτως συνειδητός. Όπως είχε δηλώσει σε μια παλιότερη συνέντευξή της στη Lifo : «Η Ελλάδα πνίγεται στην εντεχνίλα. Σε τραγούδια που έχουν στίχους με λέξεις όπως Ισμήνη, καθρέφτης, χαντρούλα, ασβέστης, Παναγιά κ.ά. Δεν μπορώ άλλο να ακούω την Παναγιά σε τραγούδια. Πρέπει πλέον να την αφήσουνε ήσυχη. Αυτά τα έγραφε ο Γκάτσος πριν από τριάντα χρόνια»

Οι δύο πιο εμβληματικές δουλειές της Μαριανίνας Κριεζή ήταν η ραδιοφωνική εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη», όπου έγραψε τους στίχους των τραγουδιών της εκπομπής και συμμετείχε στα κείμενα και ο δίσκος «Σαμποτάζ», η συνεργασία της με τη Λένα Πλάτωνος.

Δεν μεγάλωσα με τη Λιλιπούπολη. Την έμαθα αργότερα, δεν μπορεί όμως να είναι το ίδιο. Η δουλειά της Λένας Πλάτωνος δεν με άγγιξε ποτέ ιδιαίτερα. Εκεί που συναντήθηκα πρώτη φορά με τη Μαριανίνα Κριεζή ήταν στις συνεργασίες της με το Λάκη Παπαδόπουλο και την Αρλέτα στους δίσκους «Περίπου» του 1984 και «Τσάι Γιασεμιού» του 1985. Και εκεί, όμως, η πρώτη επαφή δεν ήταν θετική. Η μετεφηβική «επαναστατικότητα» με έκανε να απορρίπτω τους στίχους ως απλοϊκούς και τις ανησυχίες της στιχουργού ως μικροαστικές.

Δε χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω ότι αυτές οι «μικροαστικές» ανησυχίες με περίμεναν κι εμένα αργότερα στη γωνία όπου και συνειδητοποίησα πως η γραφή της Μαριανίνας ήταν μια ευφυής περιγραφή των καθημερινών μας αδιεξόδων, δοσμένη με απλότητα, χιούμορ και μια ελαφριά πικρία. Αλλά και με μια αισιοδοξία ταυτόχρονα. Γιατί, όπως και να το κάνεις, δεν χρειάζεται και πολλά πράγματα ένας άνθρωπος για να χαμογελάσει. Αρκούν ένα χαμόγελο, μια όμορφη κουβέντα, μια αγκαλιά. Μέσα στην ανελέητη βαρβαρότητα αυτού του κόσμου, η τρυφερότητα των στίχων της Μαριανίνας είναι μια απάντηση

Σαν αποχαιρετισμό προς τη Μαριανίνα Κριεζή, ετοιμάσαμε μια λίστα με τραγούδια από τη συνεργασία της Μαριανίνας με το Λάκη Παπαδόπουλο, έναν σπουδαίο και μάλλον υποτιμημένο τραγουδοποιό, και την Αρλέτα, μια από τις πιο αισθαντικές και πιο αδικημένες τραγουδίστριες που έχει γνωρίσει ο τόπος. Είναι από εκείνες τις ευτυχείς συνεργασίες που γεννούν την ομορφιά

1. Το τρυφερό σου ροζ / Τσάι γιασεμιού, 1985

2. Σερενάτα / Περίπου, 1984

3. Batida de coco / Τσάι γιασεμιού, 1985

4. Ο Τάκης / Τσάι γιασεμιού, 1985

5. Τσάι Γιασεμιού / Τσάι γιασεμιού, 1985

6. Τα ήσυχα βράδυα / Τσάι γιασεμιού, 1985

7. Κάποτε, κάπου / Πασπαρτού, 1996

8. Πλατεία Αμερικής / Περίπου, 1984

9. Αυτόματος τηλεφωνητής / Τσάι γιασεμιού, 1985

10. Όνειρα ζαχαρωτά / Τσάι γιασεμιού, 1985

Οι μουσικές λίστες της atticavoice αυξάνονται συνεχώς και πληθύνονται. Και επειδή είναι κρίμα να χαθούν μέσα στη ροή των άρθρων της ιστοσελίδας, φτιάξαμε το Jukebox , μια ειδική στήλη όπου εκεί θα συγκεντρώνουμε όλες τις λίστες που δημιουργούμε. Λίστες που συνεχώς θα πληθαίνουν, θα κοιτούν προς όλες τις κατευθύνσεις της καλής μουσικής και θα είναι πάντα εκεί για να μας συντροφεύουν

Γιατί εμείς τη μουσική δεν τη χρησιμοποιούμε για απόλαυση, αλλά για να ζήσουμε, κλέβοντας μια φράση από μια συνέντευξη του μουσικοκριτικού Αργύρη Ζήλου στο Avopolis : «Εγώ τη μουσική δεν τη χρησιμοποιώ για απόλαυση. Τη χρησιμοποιώ για να ζήσω. Η μουσική είναι το περιβάλλον μου. Δεν κάνω ταξίδια. Δεν έχω αυτοκίνητο. Έχω όμως συνέχεια μπροστά μου ένα τοπίο το οποίο αλλάζει κάθε στιγμή. Έχω έναν ορίζοντα μέσα στον οποίο ζω και είναι ο ορίζοντας της μουσικής. Δεν είναι θέμα απόλαυσης, είναι θέμα αναπνοής».

Ταυτιζόμαστε απόλυτα. Ειλικρινά, δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς μουσική.

Εσείς, μπαίνετε στο Jukebox , επιλέγετε λίστα και … Καλή ακρόαση!!