Σήμερα είναι ο τελικός του Champions League. Κάποτε θα αποτελούσε για μένα μεγάλο γεγονός, το πιο πιθανό ;όμως είναι ότι δεν θα τον παρακολουθήσω.

Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, άλλαξε και το ποδόσφαιρο κι εγώ φαίνεται πως δε στάθηκα ικανός να παρακολουθήσω τις αλλαγές αυτές και να συντονιστώ μαζί τους

Έχω μείνει σε μια άλλη εποχή, τότε που δεν υπήρχε υπερπαραγωγή και υπερπροσφορά του προϊόντος και όλα ήταν πιο χαλαρά.

Όταν έβγαιναν πραγματικά αρτίστες του θεάματος και όχι υπεραθλητές και όταν ο σκοπός της νίκης πολλές φορές υποχωρούσε μπροστά στο θέαμα που προσέφεραν.

Όταν δεν χρειαζόταν να ρωτήσεις τι ώρα παίζεται το κάθε παιχνίδι γιατί όλα τα παιχνίδια του πρωταθλήματος παίζονταν την ίδια ώρα την Κυριακή.

Όταν οι ελληνικές ομάδες αποτελούνταν από Έλληνες παίχτες που έπαιζαν για πολλά χρόνια στις ομάδες τους, ταυτίζονταν με αυτές και έκαναν και τον οπαδό να ταυτιστεί μαζί τους.

Όταν το παιχνίδι κάθε χώρας είχε τη δική του ποδοσφαιρική ταυτότητα και κάθε παιχνίδι μεταξύ ομάδων από διαφορετικές χώρες ήταν μια σύγκρουση διαφορετικών ποδοσφαιρικών σχολών.

Όταν δεν υπήρχε το Στοίχημα που μετέτρεψε τους θεατές σε παίχτες και έκανε αυτοσκοπό το αποτέλεσμα.

Όταν οι αμοιβές των ποδοσφαιριστών δεν συνιστούσαν κοινωνική πρόκληση και όταν τους ποδοσφαιριστές – για τους κορυφαίους μιλάμε – μπορούσες να τους συναντήσεις μέσα στον απλό κόσμο.

Όταν το ποδόσφαιρο μαθαινόταν στις αλάνες από παιδιά που το αγαπούσαν και ζούσαν γι αυτό και όχι στις σημερινές ακαδημίες-παιδομαζώματα όπου το κάθε παιδί αντιμετωπίζεται σαν μια επένδυση από τους γονείς τους, τους μάνατζερ και την ομάδα.

Όταν οι ποδοσφαιριστές δεν αποτελούσαν προϊόντα προς αγορά και πώληση μέσα σε φακέλους μανατζαραίων.

Όταν οι ποδοσφαιριστές δεν διαφήμιζαν πατατάκια, σαμπουάν και σώβρακα

Όταν οι ομάδες διοικούνταν από ανθρώπους πλούσιους μεν, που αγαπούσαν όμως το ποδόσφαιρο και δεν το έβλεπαν σαν άλλη μια επένδυση.

Όμως, όπως λέει και το τραγούδι,  «Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία / Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις»

Κι έτσι κι εγώ το άφησα το ποδόσφαιρο. Πού και πού ακούω κάτι για Γιαμάλ, για Εμπαπέ και για κάποιους άλλους. Ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, αλλά μέχρι εκεί. Έμαθα ότι η Ίντερ απέκλεισε την Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά του Champions League μετά από δύο εκπληκτικά όπως ειπώθηκε παιχνίδια.

Ούτε αυτό μου έκανε εντύπωση. Ώσπου διάβασα για τον ήρωα της πρόκρισης αυτής, τον Φραντσέσκο Ατσέρμπι, μέσα από ένα κείμενο του δημοσιογράφου Βασίλη Βασιλείου και συνειδητοποίησα ότι ακόμη το ποδόσφαιρο μπορεί να κρύβει ιστορίες που συγκινούν. Ιστορίες αποτυπωμένες κυριολεκτικά πάνω στο ανθρώπινο δέρμα

Το 2012 έχασε τον πατέρα του. Αυτό τον κατέστρεψε.

Λίγους μήνες μετά υπογράφει συμβόλαιο με την ομάδα της καρδιάς του, τη Μίλαν.

Ωστόσο το μυαλό του είχε «χαλάσει». Η απώλεια τον επηρέασε, έπιασε πάτο. Κατάθλιψη.

Βρίσκει διέξοδο στο αλκοόλ.

«Άρχισα να πίνω. Ειλικρινά, έπινα τα πάντα».

Η παρουσία του στη Μίλαν αποδείχθηκε σύντομη, το αλκοόλ δεν του επέτρεψε να δείξει το ταλέντο του.

Μοιραία φεύγει από το Μιλάνο, πάει στη Σασουόλο.

Πριν όμως υπογράψει, περνά τα καθιερωμένα ιατρικά τεστ.

Καρκίνος στον αριστερό όρχι. Σοκ.

Εκείνος όμως είναι μαχητής. Δεν το βάζει κάτω και σύντομα πατά ξανά χορτάρι.

Τα δύσκολα δεν είχαν περάσει όμως.

Κάποιους μήνες αργότερα, ο καρκίνος τον «χτυπά» και πάλι. Αυτή τη φορά στον δεξιό όρχι.

Ο καρκίνος ωστόσο είχε διαλέξει λάθος αντίπαλο, χάνει ξανά!

«Ο καρκίνος μου έσωσε τη ζωή». Ατάκα που τη διαβάζεις κι απορείς.

Κι όμως, η ζωή του από τότε που συναντήθηκε με την «αρρώστια» μπήκε σε σωστό δρόμο.

Η περιπέτεια του έδωσε ξανά έναν λόγο να παλέψει.

Να παλέψει με εξίσου σκοτεινούς δαίμονες. Το αλκοόλ, την κατάθλιψη.

Ένας μαχητής δεν τα βάζει ποτέ κάτω. Εκείνος δεν τα έβαλε.

Επέστρεψε ακόμη πιο δυνατός στα γήπεδα. Πρώτα με τη Σασουόλο, μετά με τη Λάτσιο.

Βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα του Σιμόνε Ιντσάγκι, έγινε ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς στο Καμπιονάτο.

Έπειτα ήρθαν οι κλήσεις από την Εθνική. Το 2021 κατακτά το Euro.

Ο Ιντσάγκι φεύγει από τη Λάτσιο, πάει Ίντερ. Το 2022 τον «φωνάζει» δίπλα του.

Αρχικά πάει για να κάνει τα ρεπό των βασικών. Εκείνος περισσότερο έμοιαζε με ρεζέρβα. Ήταν 34 άλλωστε.

Σύντομα τους έβγαλε όλους κουτούς. Έγινε ξανά βασικός. Στο τέλος της σεζόν η Ίντερ φτάνει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι του Γκουαρδιόλα. Αουτσάιντερ.

Μα αουτσάιντερ ήταν και απέναντι στον καρκίνο.

Εξαφανίζει τον Χάαλαντ, δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα.

Στις λεπτομέρειες η ομάδα του χάνει. Αλλά εκείνος το πήρε προσωπικά και έδωσε υπόσχεση ότι θα επιστρέψει.

Στα 37 πλέον ξέρει ότι δεν θα έχει άλλη ευκαιρία.

Η Ίντερ προηγείται 2-0 στο ημίχρονο του ημιτελικού, εκείνος σε όλο το ματς φωνάζει, παλεύει, το ζει!

Ξέρει ότι πλησιάζει σε έναν ακόμη τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ..

Η Μπαρτσελόνα όμως κάνει την ανατροπή. Όπως ο καρκίνος επέστρεψε για δεύτερη φορά.

Το 2-0 στο ταμπλό έγινε 2-3 στο 87’. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αφάνταστα γρήγορα.

Ο αγώνας έμοιαζε με τελειωμένη υπόθεση. Μα δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο για αυτόν που θα προσπαθήσει.

Πέντε λεπτά καθυστερήσεις. Το ρολόι έδειχνε 92:30.

Έπρεπε να βγει μπροστά. Ή τώρα ή ποτέ! Η σέντρα του Ντάμφρις ήταν η τελευταία ευκαιρία.

Μήτε το αλκοόλ τον έριξε κάτω. Μήτε η κατάθλιψη. Τον καρκίνο τον κέρδισε δύο φορές!

Δεν έβλεπε κανένα. Ούτε αμυντικούς, ούτε τερματοφύλακες.

37 ετών, 20 χρόνια καριέρας. Ούτε ένα γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Μα δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο για αυτόν που προσπαθεί.

Μα δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο για τον Φραντσέσκο Ατσέρμπι.

Τον λένε Νίκο Βέρτη και λέγεται πως είναι τραγουδιστής. Σημειώνει μάλιστα μεγάλη επιτυχία στο Ισραήλ.

Όπως διαβάζουμε, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης πρόκειται να πραγματοποιήσει τρεις ζωντανές εμφανίσεις σε μεγάλο, ανοιχτό συναυλιακό χώρο της Ιερουσαλήμ, στις 17, 18 και 19 Ιουνίου. Στις δύο από τις τρεις βραδιές μάλιστα, θα συμμετάσχει και ο δημοφιλής Ισραηλινός τραγουδιστής και συνθέτης Hanan Ben Ari.

Είναι χαρακτηριστικό πως τα εισιτήρια για τις δύο αρχικά προγραμματισμένες συναυλίες εξαντλήθηκαν μέσα σε 75 μόλις ώρες, με αποτέλεσμα να προστεθεί και τρίτη ημερομηνία. Κάποια ελάχιστα εισιτήρια πωλούνται σε διεθνείς ιστοσελίδες, με τις τιμές τους να κυμαίνονται από 76 έως και 268 ευρώ. Τύφλα να’ χουν οι Metallica

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Νίκο Βέρτη κινείται και η Γλυκερία, η οποία όπως ανακοίνωσε, δεν προτίθεται να ματαιώσει τις προγραμματισμένες της εμφανίσεις στο Ισραήλ. Για αυτήν τουλάχιστον, γνωρίζαμε πως είναι τραγουδίστρια και μάλιστα πολύ καλή και πολύ συμπαθής.

Τι άραγε την κάνει να κλείνει τα μάτια μπροστά στη γενοκτονία; Δεν πιστεύουμε ότι στην περίπτωση της Γλυκερίας είναι τα λεφτά, αλλά η ματαιοδοξία που την κάνει να αρνηθεί να δυσαρεστήσει το κοινό της στο Ισραήλ που όπως όλα δείχνουν είναι πολλαπλάσιο από το κοινό της στη Ελλάδα

Όπως και να έχει, για τη Γλυκερία ντρεπόμαστε, αλλά και λυπόμαστε μαζί

Για το Νίκο Βέρτη μόνο ντροπή. Ο ίδιος πάντως, όπως δείχνει η αφίσα του,  δεν δείχνει να ξέρει τι πάει να πει ντροπή

Εδώ και μερικές δεκαετίες, κάθε χρόνο, την ημέρα της Ανάληψης, στο σημείο της Διασταύρωσης Ραφήνας, διεξάγεται το ομώνυμο πανηγύρι. Το πανηγύρι αυτό διοργανώνεται από την ποδοσφαιρική ομάδα της Θύελλας Ραφήνας με σκοπό κυρίως την οικονομική ενίσχυση της ομάδας, κάτι απολύτως θεμιτό και αναγκαίο

Το ποιον θα καλέσουν οι διοργανωτές για να τραγουδήσει είναι δικό τους θέμα και δε μας πέφτει λόγος. Εναπόκειται στο δικό τους προσωπικό γούστο και στην εκτίμηση που κάνουν για την αποδοχή που θα έχουν στον κόσμο οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες … αν και εδώ που τα λέμε δεν είναι το πιο ωραίο πράγμα να ακούς επί ώρες από το μπαλκόνι του σπιτιού σου ένα κατασκεύασμα που παριστάνει ότι πατάει σε ήχους παραδοσιακούς και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να τους ευτελίζει με όλους τους δυνατούς τρόπους

Εν πάσει περιπτώσει, κάναμε υπομονή λόγω της ημέρας, όπως έκανε και ο Αντωνάκης στην περίφημη ταινία του Γιώργου Τζαβέλα. Για άλλο πράγμα βέβαια αυτός, για άλλο εμείς που έχουμε αποδεχτεί στωϊκά, ότι αυτό το είδος μουσικής αρέσει σε πολύ κόσμο. Ένας κόσμος που συνηθίζει μάλιστα να μας το κάνει γνωστό, ακούγοντάς το είδος αυτό δυνατά έως πολύ δυνατά

Τα τοπικά Μέσα μιλούν για το πανηγύρι αυτό αποκαλώντας το «μια γιορτή που αποτελεί θεσμό για την τοπική κοινωνία» , «ένα πανηγύρι με ισχυρό παραδοσιακό χαρακτήρα» και για «μια εκδήλωση που ενώνει την κοινωνία και τιμά την παράδοση». Θέλοντας να δικαιολογήσουν την επιλογή των καλλιτεχνών γράφουν πως «στα λαϊκά πανηγύρια, η τέχνη δεν είναι μόνο ο υψηλός πολιτισμός – είναι και το γλέντι, η λαϊκή ψυχαγωγία και το τραγούδι που ενώνει τις παρέες»

Έτσι φαίνεται πως αντιλαμβάνονται αυτοί την παράδοση, το γλέντι και τη λαϊκή ψυχαγωγία. Γι αυτούς παράδοση και λαϊκή ψυχαγωγία είναι η Σάσα Μπάστα. Δεν έχουμε βέβαιο τίποτα προσωπικό με τη γυναίκα, που είναι αλήθεια πως δεν γνωρίζαμε μέχρι προχθές ποια είναι ακριβώς η ιδιότητα αυτής της τηλεοπτικής περσόνας που εμφανιζόταν επί δεκαετίες στην τηλεόραση χωρίς να ξέρουμε το λόγο. Έχουμε όμως θέμα με αυτό το είδος διασκέδασης που εκπροσωπεί. Αυτό το άρθρο πάντως, δεν υπήρχε περίπτωση να το γράψουμε, εάν στην υπόθεση δεν εμπλεκόταν με διάφορους τρόπους ο Δήμος Ραφήνας – Πικερμίου, ο οποίος φρόντισε να πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα και να χρηματοδοτήσει το πανηγύρι με το ποσό των 7.874 ευρώ.

Και επειδή τα τοπικά Μέσα υπεραμύνονται της απόφασης αυτής, εστιάζοντας στην ανάγκη ενίσχυσης της ποδοσφαιρικής ομάδας της Θύελλας, γνώμη μας είναι πως εάν ο Δήμος ήθελε να ενισχύσει την ποδοσφαιρική ομάδα της Θύελλας, θα μπορούσε να το κάνει χωρίς προσχήματα και τυμπανοκρουσίες και να δώσει απευθείας αυτό το ποσό στην ομάδα – και ακόμη μεγαλύτερο ποσό εάν είχε τη δυνατότητα – και όχι να συνδέσει το όνομά του με τη Σάσα Μπάστα. Εκτός αν αυτό ήθελε ή εκτός αν θεωρεί πως αυτό που εκπροσωπεί η συγκεκριμένη αοιδός είναι πολιτισμός και άξιο να ενταχθεί στις πολιτιστικές δραστηριότητες του Δήμου

Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς η επιστολή που απέστειλε ο Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου και πιο συγκεκριμένα ο Αντιδήμαρχος πολιτισμού σε σχολεία και εκπαιδευτικούς (!) – με την οποία τους καλούσε να συμμετάσχουν στο πανηγύρι, πλέκοντας μάλιστα το εγκώμιο της Σάσας Μπάστα:  

“Ο Δήμος Ραφήνας – Πικερμίου και η Θύελλα Διασταύρωσης Ραφήνας σας προσκαλούν στο καθιερωμένο Πανηγύρι της Αναλήψεως, την Τετάρτη 28 Μαΐου 2025, στο παλιό γήπεδο της Θύελλας, στη Διασταύρωση Ραφήνας.

Φέτος, τη μεγάλη γιορτή τιμά με την παρουσία της η Σάσα Μπάστα, σε μια δυναμική και εκρηκτική μουσική εμφάνιση που υπόσχεται να ξεσηκώσει το κοινό.

Γνωστή για την πολυετή πορεία της στη μουσική σκηνή και τις εντυπωσιακές live εμφανίσεις της, η Σάσα Μπάστα έρχεται για να μετατρέψει τη βραδιά σε ένα αξέχαστο λαϊκό γλέντι

[…]

Με εκτίμηση

Θωμάς Μαυρογόνατος

Αντιδήμαρχος Πολιτισμού – Επικοινωνίας & Ισότητας των Φύλων”

Το πανηγύρι τελικά διεξήχθη χθες με μεγάλη επιτυχία, όπως μαθαίνουμε από τα τοπικά Μέσα.

Οι φωτογραφίες και τα βίντεο που ανεβαίνουν, μας μεταφέρουν εικόνες και ήχους εκπάγλου κάλλους και αισθητικής.  Για του λόγου το αληθές, αναμεταδίδουμε το παρακάτω βίντεο, μια ευγενική προσφορά του irafina, της Νο1 εφημερίδας της Ανατολικής Αττικής, μία θέση πιο πάνω από τη RAF WEST JOURNAL

@irafinagr Η εκρηκτική Σάσα Μπάστα στο πανηγύρι της Αναλήψεως στη Ραφήνα#irafina #πανηγυρι #αναληψη #θυελλαραφηνας #σασαμπαστα ♬ πρωτότυπος ήχος - irafina.gr

της Μαρίας Νάτση

"Ποια η γνώμη σας για τους πολιτικούς;" τον ρωτάει ο ρεπόρτερ.

Φαλακρός, εύσωμος ,με  βλέμμα ευφυές, ο έμπορος όπλων  ακουμπάει την κοντόκανη καραμπίνα που έδειχνε προηγουμένως στον δημοσιογράφο, επάνω στο τραπέζι. Τον κοιτάζει λοξά  και απαντάει χωρίς δισταγμό " οι πολιτικοί  μοιάζουν με  πόρνες, μόνο που... μας κοστίζουν πιο ακριβά."

Αυτό είναι ένα στιγμιότυπο από το  βραβευμένο ντοκιμαντέρ " Shadow World: inside the global arms trade " (Σκιώδης κόσμος: μέσα στο παγκόσμιο εμπόριο όπλων), βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο που μελετάει τις διασυνδέσεις του παγκόσμιου εμπορίου όπλων με τους πολιτικούς , τις μυστικές υπηρεσίες , τις κρυφές συμφωνίες, τις δωροδοκίες, τη διαφθορά και πώς όλα αυτά καθορίζουν τις πολιτικές των  χωρών και τις τύχες των λαών.

Με μαρτυρίες εμπόρων όπλων, ερευνητών αλλά και αξιωματούχων με καλυμμένη φωνή και πρόσωπο, ξεδιπλώνει τις συμφωνίες δισεκατομμυρίων, τους χρηματισμούς Πρωθυπουργών και Προέδρων καθώς και ατόμων του στενού οικογενειακού τους  κύκλου.

Πρώην αξιωματούχοι μιλούν για το πώς οι πόλεμοι των επόμενων ετών, όχι απλά προβλέπονται, αλλά  προγραμματίζονται σε βάθος δεκαετίας από τα ισχυρά κράτη.

Οι μηχανισμοί δημιουργίας πολέμων χρησιμοποιούν τις μυστικές υπηρεσίες και τους πολιτικούς για να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες

Οι μηχανισμοί προπαγάνδας δημιουργούν τεχνηέντως εχθρούς, κατασκευάζουν εθνικούς κινδύνους  και με τις απαραίτητες δόσεις πατριωτικού λόγου χειραγωγούν τους λαούς.

Τα ΜΜΕ εξαγοράζονται ή εκφοβίζονται  μέσω των δικαστικών αγωγών  SLAPP  που έχουν ως στόχο την καταστολή κάθε κριτικής.

Σύμφωνα με την έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη στη Στοκχόλμη (SIPRI), οι εισαγωγές όπλων από  ευρωπαϊκές χώρες την περίοδο 2020-2024  αυξήθηκαν κατά 155%

Η Ουκρανία έλαβε το 8,8% του συνόλου των παγκόσμιων εξαγωγών, εκατονταπλασιάζοντας τις εισαγωγές της.

Τον Δεκέμβριο του 2024, ο κύκλος εργασιών των 100 μεγαλύτερων κατασκευαστών όπλων παγκοσμίως αυξήθηκε κατά 4,2% ,  ενώ μόνο το 2023 ανέρχεται περίπου στα 632 δισεκατομμύρια δολάρια.

Σύμφωνα με την έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη, οι στρατιωτικές δαπάνες στην Ευρώπη, βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο μετά τον ψυχρό πόλεμο.

Ενδεικτικά, το 2022 ανέρχονται σε 480 δις  δολάρια

Πρόκειται για επίπεδο “που δεν είχαμε δει ποτέ από το τέλος του ψυχρού πολέμου”, τονίζει ο κ. Τιαν ένας εκ των συγγραφέων της έκθεσης.

Τον τελευταίο καιρό, ξυπνούν πάλι οι φωνές που ζητάνε Ειρήνη.

Όμως ο φόβος και η εθνική ασφάλεια δείχνουν να είναι το αντίδοτο σε οποιαδήποτε ενοχλητική, φιλειρηνική αντίδραση.

Όσοι μιλούν για ειρήνη, μετατρέπονται αυτομάτως σε προδότες από τον καλοστημένο μηχανισμό κατασκευής πολέμων.

Αντιθέτως, η ιστορία μας έχει δείξει την τύχη των εμπόρων  όπλων ή των  μεσαζόντων. Να θυμηθούμε τον αμφιλεγόμενο ζάπλουτο έμπορο όπλων Βασίλι Ζαχάρωφ, ο  λεγόμενος «έμπορος του θανάτου», ο οποίος κατάφερε να παρασημοφορηθεί 298 φορές για την ειρηνιστική του δράση ;

Ελληνικής καταγωγής η μυθιστορηματική αυτή προσωπικότητα, απέκτησε τον τίτλο του εθνικού ήρωα καθώς κατάφερε να σπάσει το εμπάργκο των «Μεγάλων Δυνάμεων» και να εφοδιάσει το 1912 με πυρομαχικά το νεότευκτο, πλην «άσφαιρο» θωρηκτό «Αβέρωφ» αλλά από την άλλη μεριά κληροδότησε στον κόσμο  το διαβόητο «Σύστημα Ζαχάρωφ», εφαρμόζοντας τη διαφθορά και τη διαπλοκή  κυβερνητικών και διπλωματικών κύκλων .

Για παράδειγμα, πούλησε στην Ελλάδα ένα υποβρύχιο Nordenfelt και κατόπιν παρουσίασε την αγορά αυτή στην Τουρκία ως  πολεμική απειλή, με αποτέλεσμα να πουλήσει δύο υποβρύχια στους Τούρκους! Στη συνέχεια απευθύνθηκε στη Ρωσία και, δημιουργώντας την εντύπωση θαλάσσιου υπερεξοπλισμού νότια της Μαύρης Θάλασσας, πούλησε και σε αυτήν άλλα δύο.

Το εμπόριο όπλων δεν έχει σημαία ,ούτε πατρίδα.

Να θυμηθούμε τον Σαουδάραβα επιχειρηματία Αντνάν Κασόγκι που  έχει χαρακτηριστεί ως ο “βαρόνος του πολέμου”, καθώς ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εμπόρους όπλων κατά τις δεκαετίες ‘70 και ‘80; O Κασόγκι έκλεινε τις μεγαλύτερες συμφωνίες ανάμεσα σε κυβερνήσεις και βιομηχανίες όπλων. Το όνομά του συνδέθηκε με σκοτεινές ιστορίες και σκάνδαλα. Το  “αμαρτωλό” γιοτ του και το πάρτι που είχε κάνει για τα 50α γενέθλιά του σε μια από τις επαύλεις έμειναν στην ιστορία. Στο πάρτυ παρευρέθηκαν  επιχειρηματίες, τραπεζίτες, πολιτικοί ηγέτες, βασιλικές οικογένειες,  Χολιγουντιανοί αστέρες και πρώην πράκτορες της CIA.

Οι καλεσμένοι, πριν μπουν στο σπίτι, περνούσαν κάτω από διασταυρωμένα ξίφη που κρατούσαν 50 υπηρέτες και έφαγαν με χρυσά πιρούνια από 50 διαφορετικούς μπουφέδες..  Το κόστος του πάρτι είχε φτάσει τα 6 εκατομμύρια δολάρια.

Εξάλλου, ο κατά τα άλλα συμπαθής έμπορος όπλων στο ντοκιμαντέρ μας λέει ότι οι συμφωνίες πώλησης όπλων με τους πολιτικούς κλείνονται με χρήμα και call girls.

Ποιοί τα πληρώνουν;  Μα φυσικά οι λαοί. Οι λαοί είναι αυτοί που χρηματοδοτούν τους εξοπλισμούς. Στην πραγματικότητα ο καθένας από εμάς χρηματοδοτεί τον θάνατο  των άλλων, των παιδιών μας και του εαυτού μας  καθώς και την ζάμπλουτη ζωή μεσαζόντων και πολιτικών.

Η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πρότεινε το πρόγραμμα Readiness 2030 (προηγουμένως ήταν το ReArm Europe) που προβλέπει τη διάθεση τουλάχιστον 800 δισεκατομμυρίων ευρώ για την ενίσχυση των αμυντικών υποδομών της Ευρώπης ως απάντηση σε γεωπολιτικές απειλές (;)

Το σχέδιο περιλαμβάνει ανακατανομή προϋπολογισμών. Έτσι λοιπόν  ευρωπαϊκοί πόροι,  όπως εκείνοι του Ταμείου Συνοχής που κανονικά προορίζονται για έργα περιβαλλοντικά και μεταφορικά, τώρα θα δοθούν για όπλα. Προβλέπει επίσης αμυντικά δάνεια, συγκεκριμένα διάθεση 150 δισεκατομμυρίων ευρώ για κοινά αμυντικά εγχειρήματα, όπως αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα.

Η Ελλάδα ανακοίνωσε πενταετές εξοπλιστικό πρόγραμμα, αξίας άνω των 25 δις  ευρώ, ενώ δίνεται έμφαση στην ανάπτυξη του αντιαεροπορικού "Θόλου” ή αλλιώς "Ασπίδα του Αχιλλέα”.

Στο λιμάνι του Λαυρίου έχει μπλοκαριστεί δύο φορές πολεμικό φορτίο . Την πρώτη, όπως αναφέρει το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Αν. Αττικής, ήταν 18 νταλίκες που μετέφεραν 350 τόνους εκρηκτική ύλη ΤΝΤ προς το εργοστάσιο των ΕΑΣ στο Λαύριο χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας και τη δεύτερη φορά, σύμφωνα με αναφορές, κομβόι με νταλίκες που μετέφερε βλήματα των 155 χιλ. που παράγονται στα ΕΑΣ και αξιοποιούνται στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας

Αλήθεια, ζούμε πραγματικά σε καιρό ειρήνης; Ή μήπως μας έχουν ήδη εμπλέξει σε πόλεμο χωρίς να το γνωρίζουμε;

Φυσικά αντίστοιχες "επενδύσεις" γίνονται και στην Τουρκία.

Στην Ελλάδα που τα σχολεία δεν έχουν γραφική ύλη και στην Τουρκία που ο Ερντογάν τους πετούσε  φακελάκια τσαγιού, δισεκατομμύρια ευρώ των δύο λαών δίνονται για όπλα.

Θα μείνουμε όμως ανυπεράσπιστοι; Πώς θα διαφυλάξουμε τη χώρα μας, την ελευθερία μας, την ειρήνη;

Έρχονται αμείλικτα τα  επίπλαστα ερωτήματα και πείθουν τις συνειδήσεις των λαών .

Έτσι λοιπόν οι  καιροί ειρήνης, αντί να  γεννάνε Τέχνη, Πολιτισμό και πρόοδο, γεννάνε όπλα, γεννάνε πόλεμο.

Όμως, οι νίκες στον πόλεμο δεν είναι νίκες των λαών. Οι ήττες στον πόλεμο δεν είναι ήττες των λαών.

Ας ακούσουμε τα λόγια μιας μάνας στους γιους της στο ξέσπασμα του πολέμου στο έργο του Μπρεχτ

"Τώρα που φεύγετε λοιπόν για να εκτελέσετε

των κυρίων σας το αιματοβαμμένο έργο – μπροστά σας

τα όπλα του εχτρού, πίσω σας

του αξιωματικού σας το πιστόλι – τούτα τα

λόγια μου να μην ξεχνάτε:

Των κυρίων σας η ήττα

δεν είναι ήττα δικιά σας. Έτσι και η νίκη τους

δεν είναι δική σας νίκη."

Και οι Ισραηλινοί που εκτελούν το αιματοβαμμένο σχέδιο του Νετανιάχου, ας μην έχουν την ψευδαίσθηση της νίκης.

Το θάνατο υπογράφουν των μελλοντικών παιδιών τους γιατί  συχνά η ιστορία κάνει τον τωρινό θύτη, μελλοντικό θύμα .

Κι εμείς που παρατηρούμε χωρίς φωνή, τη γενοκτονία, τον πόλεμο, το άδικο.

Εμείς, που δεχόμαστε να επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου, ας είμαστε προετοιμασμένοι ότι θα έρθει στιγμή που θα  βρεθούμε στη θέση του αδύναμου και τότε γύρω μας οι άλλοι θα  παρατηρούν βουβοί το δικό μας  μαρτύριο.

Πολλοί λένε ότι ο πόλεμος είναι στην ανθρώπινη φύση.

Όμως και η αγάπη το ίδιο.

Και ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει τη φύση του.

Όσο για το Νετανιάχου και όμοιους ή παρόμοιους  με αυτόν πολιτικούς  " η συνείδησή τους είναι  πεντακάθαρη. Δεν την έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ”  (Stanislaw Jerzy Lec)

Πηγες

το ντοκιμαντερ Shadow World: inside the global arms trade 

Ελληνικό Ινστιτούτο στρατηγικών μελετών https://elisme.gr/diethnes-institoyto-ereynas-tin-eirini-tis-stokcholmis-sipri/

Deutsche Welle

Μηχανή του Χρόνου

από τον IRafina-Dimotis

Σήμερα, στον κινηματογράφο «Αλίκη», στη Νέα Μάκρη, συμμετείχαμε σε μια ιδιαίτερη εκδήλωση που διοργάνωσαν οι «Φίλοι του Αρχαιολογικού Μουσείου Μαραθώνος».

Παρακολουθήσαμε την ταινία «Αγέλαστος Πέτρα» του Φίλιππου Κουτσαφτή και συνομιλήσαμε με τον σκηνοθέτη, ο οποίος, με τη σεμνότητα ενός προσκυνητή και την οξυδέρκεια ενός ποιητή-παρατηρητή, μας υπενθύμισε τη δύναμη του βλέμματος και της μνήμης.

Η ταινία, αποτέλεσμα δέκα ετών παρατήρησης και έρευνας, ξεκινά από την ανασκαφή του νεκροταφείου της Ελευσίνας και συνδέει το παρελθόν με το παρόν, αναδεικνύοντας την αξία του πολιτιστικού μας αποθέματος, όσο κι αν αυτό κινδυνεύει να ξεχαστεί. Χάρη στην επιμονή του Κουτσαφτή και της αρχαιολόγου Πόπης Παπαγγελή, διασώθηκαν πολύτιμες εικόνες και ιστορίες. Ένας κόσμος που διαφορετικά θα είχε χαθεί

Αντιθέτως, στην περίπτωση του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, δεν υπάρχει ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε καταγραφή, ούτε φωνή. Το ρέμα, ένας φυσικός και πολιτιστικός θησαυρός, με νεολιθικά ευρήματα, παλαιολιθικούς οικισμούς και μνημεία ανεκτίμητης αξίας, ισοπεδώνεται στο όνομα μιας αμφίβολης «ανάπτυξης». Όχι απλώς παραμελείται η αρχαιολογική του σημασία, αλλά επιβάλλεται σιωπή. Το ίδιο το Υπουργείο Πολιτισμού –ή μάλλον (Α)πολιτισμού–, απαγορεύει κάθε φωτογράφιση ή πρόσβαση στον χώρο των δήθεν σωστικών ανασκαφών.

Εκεί που κάποτε ζούσαν άνθρωποι, έστηναν σπίτια, λάτρευαν θεούς και έθαβαν τους νεκρούς τους με σεβασμό, τώρα θα περνούν αγωγοί λυμάτων. Εκεί που υπήρχε ζωή, θα κυριαρχήσει το Μπετόν, η «μαγική ύλη» της εποχής του  Homo Catastroficus

Τις ίδιες πρακτικές σιωπής και αποσιώπησης βίωσε και ο αείμνηστος αρχαιολόγος Δημήτρης Θεοχάρης, ο οποίος στις δεκαετίες του ’50 και ’60 είχε τολμήσει να αναδείξει τη σημασία των προϊστορικών οικισμών της περιοχής. Αντί για στήριξη, συνάντησε την εχθρότητα και την αδιαφορία των τοπικών αρχών – και, τελικά, εκδιώχθηκε, γιατί η δουλειά του ενοχλούσε. Η μοίρα του αποκαλύπτει με σκληρό τρόπο πως η σχέση αυτής της πόλης με την ιστορία της υπήρξε πάντα προβληματική.

Και σήμερα, δεκαετίες μετά, ελάχιστα έχουν αλλάξει. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ραφηνιωτών σιωπά, αδιάφορη μπροστά στην καταστροφή. Η τοπική κοινωνία –με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις– φαίνεται πρόθυμη να ξεπουλήσει τη μνήμη της για λίγο τσιμέντο. Ένα σιωπηλό «ναι» που βαραίνει πιο πολύ κι από τις μπουλντόζες.

Σε λίγο καιρό, τα αρχαιολογικά στρώματα της Ραφήνας δεν θα υπάρχουν. Θα έχουν καλυφθεί από μπάζα και τσιμέντο, που δεν εξυπηρετούν ούτε το περιβάλλον ούτε τη δημόσια υγεία – αντιθέτως, θα μεταφέρουν, μέσα από υπόγειους οχετούς, ακόμα και ανεπεξέργαστα λύματα από το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων, όταν αυτό –όπως συχνά συμβαίνει– θα υπολειτουργεί.

Χάνεται το ποτάμι, αλλά μαζί του χάνονται και τα ίχνη του ανθρώπινου πολιτισμού.

Δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία. Οι επόμενες γενιές δεν θα γνωρίσουν ποτέ αυτή την ιστορία – ούτε θα έχουν την ευκαιρία να την μάθουν. Γιατί δεν θα έχει απομείνει τίποτα. Ούτε πέτρα, ούτε μνήμη.

Και όπως λέει και ο σκηνοθέτης, «Η μνήμη είναι η μόνη περιουσία μας»

Πριν από μερικές ημέρες, στις 21 Μαϊου, γιορτάστηκε η μνήμη του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της μητέρας του Ελένης, που η Χριστιανική Εκκλησία τους ανακήρυξε Αγίους.

Η αγιοποίησή τους βέβαια, ούτε με το ενάρετο του βίου τους είχε να κάνει, ούτε με θαύματα που καταλογίστηκαν σε αυτούς, αλλά με το ότι χάρη σε αυτούς η Χριστιανική θρησκεία όχι μόνο νομιμοποιήθηκε, αλλά έγινε επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ο Κωνσταντίνος είχε την απαραίτητη πολιτική οξυδέρκεια να διακρίνει τα μηνύματα των καιρών που έλεγαν ότι οι ώρες της Ρώμης του Δωδεκάθεου και της Δημοκρατίας ήταν πια μετρημένες.

Η μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποφασίζεται το 324 μΧ μετά την επικράτηση του Κωνσταντίνου στις μάχες με τους διεκδικητές του ρωμαϊκού θρόνου. Το 325 μ.Χ ο ίδιος ο Κωνσταντίνος συγκαλεί την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια που καθιερώνει την Ορθοδοξία ως επίσημο δόγμα του κράτους και θεσπίζει το σύμβολο της Πίστεως «Πιστεύω»

Ένα χρόνο αργότερα, το 326 μ.Χ, Κωνσταντίνος δίνει εντολή να θανατωθούν ο πρωτότοκος γιος του Crispus (Κρίσπος στα ελληνικά) και της συζύγου του Fausta (Φαύστα στα ελληνικά)

Τραγική ειρωνεία αποτελεί και ο νόμος που θέσπισε (318/319 και περιλαμβάνεται στο Θεοδοσιανό Κώδικα) : “ ‘Όποιος φονεύσει με πρόθεση τον γονέα ή το παιδί ή συγγενή του, υπόκειται στην ποινή της πατροκτονίας. Δε θα εκτελείται όμως με ξίφος ή με το να ριχθεί στην πυρά ή με οποιονδήποτε άλλο συνηθισμένο τρόπο, αλλά θα εγκλείεται σε δερμάτινο σάκο μαζί, όσο το επιτρέπει ο στενός χώρος, με φίδια. Αφού δε ραφτεί ο σάκος θα ρίχνεται, ανάλογα με τη διαμόρφωση του τόπου, είτε στη γειτονική θάλασσα είτε σε ποταμό …»

Το 330 μ.Χ ο Κωνσταντίνος εγκαινιάζει τη νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Το 337 μ.Χ ασθενεί, βαπτίζεται χριστιανός και πεθαίνει

Μετά το θάνατό του, ο Μέγας Κωνσταντίνος ανακηρύσσεται Άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία και Ισαπόστολος, δηλαδή ισότιμος με τους αποστόλους, εξαιτίας της συμβολής του στη νομιμοποίηση και διάδοση του χριστιανισμού. Δεν υπάρχει όμως ομοφωνία ως προς το χρόνο στον οποίο τοποθετείται η γενική αναγνώριση της αγιότητάς του στη συνείδηση των πιστών. Οι ειδικοί ερευνητές εκτιμούν ότι αυτό συνέβη μεταξύ του 4^ου και του 8^ου αιώνα

Ο Χρήστος Γιανναράς προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, λέει  ότι η εκκλησία δεν ανακηρύσσει τους αγίους της με μέτρα ατομικής ηθικής τελειότητας ούτε στα πρόσωπα των αγίων βλέπει τα κοσμικά πρότυπα ενός άψογου ηθικού βίου. Γράφει χαρακτηριστικά: «Η εκκλησία βλέπει (στα πρόσωπα των αγίων της) την ενσάρκωση της αλήθειας της, την ένσαρκη μαρτυρία της σωτηρίας, τους πρώτους καρπούς της βασιλείας του Θεού, τις «απαρχές» της ζωής προς την οποία ολόκληρη η εκκλησία οδεύει. Η ατομική αρετή δε συνιστά αγιότητα, αν δεν υπηρετεί τη φανέρωση και μαρτυρία της αλήθειας της εκκλησίας. Ενώ η μετάνοια του ληστή την τελευταία στιγμή της ζωής του, χωρίς καμιά ορθολογική επανόρθωση των κακουργημάτων του βίου του, τον αναδείχνει άγιο της εκκλησίας, υπόδειγμα και μέτρο του “καινού τρόπου της υπάρξεως” – της ερωτικής επιστρεπτικής φοράς του ανθρώπου στο Θεό – πρώτο πολίτη της βασιλείας.

Μόνο αυτή η σύνδεση της αγιότητος με την αλήθεια της εκκλησίας, και όχι με την ατομική αρετή, μπορεί να μας οδηγήσει σε μία σωστή κατανόηση του γεγονότος της αγιοποίησης του Μεγάλου Κων/νου. Αν στα πρόσωπα των Αποστόλων είδε η εκκλησία τους “θεμελίους” της θείας οικοδομής της “όντος ακρογωνιαίου αυτού του Χριστού” – τους θεμελιωτές της φανέρωσης – βασιλείας του Θεού πάνω στη γη – στο πρόσωπο του Μεγάλου Κων/νου είδε τον Ισαπόστολο, τον θεμελιωτή της ορατής καθολικότητας και οικουμενικότητας της εκκλησίας»

Με τον Κωνσταντίνο η ανθρωπότητα περνάει από την περίοδο του “αυτοκράτορα – θεού” στην περίοδο του “ελέω θεού αυτοκράτορα”. Στο εξής, στη Νέα Ρώμη ο βασιλεύς θα κατέχει την απόλυτη εξουσία και θα κυβερνά κατά μίμηση του ενός και μοναδικού Θεού και όπου η Ρωμαϊκή Σύγκλητος, τα πάλαι ποτέ θεσμικό όργανο των συλλογικών αποφάσεων, δεν θα εκτελεί πια παρά τελετουργικό ρόλο. Είναι χαρακτηριστικό πως η συνέλευση της Συγκλήτου  θα αποδίδεται στο εξής με το χαρακτηριστικό όρο σιλέντιον, από το λατινικό silentium (=σιωπή), τη στάση δηλαδή της θρησκόληπτης υποταγής που θα χαρακτηρίζει εφεξής όλα τα μέλη της συνάθροισης

Αναμφίβολα ο Κωνσταντίνος είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αυτοκράτορες με πλουσιότατο νομοθετικό έργο. Είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε τη χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και αυτός που επέβαλε το χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία, μετατρέποντάς τον όμως από ιδεολογία των καταπιεζομένων πολλές φορές σε ιδεολογία της εξουσίας

Η ζωή του Κωνσταντίνου ήταν γεμάτη μάχες, ίντριγκες και τραγικές ιστορίες που αποκαλύπτουν έναν αυτοκράτορα αδίστακτο και ο οποίος πολλές φορές δρούσε παρορμητικά παρασυρόμενος από την οργή του. Όμως η υπόθεση που σίγουρα ξεχωρίζει στην πολυτάραχη πορεία του αυτοκράτορα είναι εκείνη της εκτέλεσης του πρωτότοκου γιού του και της συζύγου του

Το άρθρο που ακολουθεί από το  janus.gr , πραγματεύεται τις δολοφονίες αυτών των δύο προσώπων που έγιναν κατ΄ εντολή του ίδιου του αυτοκράτορα

Ο Κρίσπος

Ο Flavius Julius Crispus ήταν ο πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου. Πιθανότερο έτος γέννησης του είναι το 302 μ.Χ.  (κάποιοι ιστορικοί προτείνουν και το 305). Γεννήθηκε στις ανατολικές περιοχές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μητέρα του ήταν η Minervina (Μινερβίνη). Δεν έχει αποσαφηνιστεί ιστορικά αν η Μινερβίνη ήταν η πρώτη επίσημη σύζυγος του Κωνσταντίνου ή παλλακίδα του. Θεωρείται πιθανότερη η δεύτερη εκδοχή. Ο Κρίσπος πάντως ήταν το μοναδικό παιδί του ζευγαριού.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε πάντα κοντά του τον Κρίσπο και ανέθεσε τη μόρφωση του στον ρήτορα Λακτάντιο. Ο Κρίσπος έδειξε ιδιαίτερες ικανότητες από πολύ μικρός και ο πατέρας του τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Σε εφηβική ηλικία εγκαταστάθηκε τότε στους Τρεβήρους (σημερινή Τρίερ της Γερμανίας) και τον Ιανουάριο του 322 μ.Χ., παντρεύτηκε την Ελένη, η οποία τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου του χάρισε ένα γιο του οποίου το όνομα δεν έχει διασωθεί.

Τα έτη 318, 320 και 323 μ.Χ., ο Κρίσπος ηγήθηκε νικηφόρων εκστρατειών εναντίον των Φράγκων και των Αλαμάννων, ενισχύοντας έτσι την παρουσία των Ρωμαίων στην περιοχή. Το 322 επισκέφθηκε με τον πατέρα του στη Ρώμη, όπου τα πλήθη τον υποδέχτηκαν με μεγάλες τιμές. Μέσα στο επόμενα χρόνια ο Κρίσπος αποδείχθηκε καθοριστικός στον πόλεμο εναντίον του Λικίνιου. Το 324 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος τον διόρισε αρχηγό του στόλου του. Ο Κρίσπος απέπλευσε από το λιμάνι του Πειραιά και στα νερά του Ελλησπόντου ναυμάχησε με τον κατά πολύ ισχυρότερο στόλο του Λικίνιου. Τα διακόσια πλοία του Κωνσταντίνου, υπό τις διαταγές του Κρίσπου, νίκησαν κατά κράτος τα διπλάσια σε αριθμό πλοία του Λικίνιου. Μετά το πέρας της ναυμαχίας, ο Κρίσπος με ένα τμήμα των ρωμαϊκών λεγεώνων (οι υπόλοιπες λεγεώνες ακολουθούσαν υπό τις διαταγές του Κωνσταντίνου) καταδίωξε τον ηττημένο Λικίνιο και τον αντιμετώπισε σε ακόμη μία νικηφόρα μάχη έξω από τη Χρυσούπολη. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ περήφανος για τον γιο του και για να τον τιμήσει διέταξε και κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του Κρίσπου, φτιάχτηκαν αγάλματα, μωσαϊκά, κεραμικές μορφές του νεαρού Καίσαρα. Πανηγυρικοί λόγοι γράφτηκαν, οι οποίοι εξήραν τις αρετές του Κρίσπου και ο Ευσέβιος έγραφε για τον θεοφιλέστατο Κρίσπο, ο οποίος είναι πανάξιος να συγκριθεί με τον πατέρα του. Πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι ο Κρίσπος δεν είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό.

Η Φαύστα

Η Fausta Maxima Flavia γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρώμη, πιθανότατα το 289 μ.Χ. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού. Παντρεύτηκε τον Μέγα Κωνσταντίνο το 307 μ.Χ. στους Τρεβήρους (Τριρ της Γερμανίας), όταν εκείνη ήταν 17 ή 18 χρονών και εκείνος καίσαρας της Γαλατίας. Είχαν διαφορά στην ηλικία τουλάχιστον 15 ετών. Ο γάμος είχε κίνητρα πολιτικά, καθώς επισφράγισε τη συμφωνία ανακωχής ανάμεσα στον πατέρα της και τον Κωνσταντίνο. Μάλιστα, σε ένδειξη καλής θέλησης, ο Κωνσταντίνος απομάκρυνε την Μινερβίνη.

Η Φαύστα (όπως έχει κυριαρχήσει στα αναφέρεται στα ελληνικά) ήταν καλλονή για τα δεδομένα της εποχής, ευφυής και φιλόδοξη. Σταδιακά ο Κωνσταντίνος την εκτίμησε και την ερωτεύτηκε. Απέκτησαν μαζί τρεις γιους, τους μετέπειτα αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Β΄, γεννημένο στις 7 Αυγούστου 316, Κωνστάντιο Β΄, που γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 317 και τον Κώνσταντα, γεννημένο το 320 ή το 323 και δύο κόρες: την Κωνσταντίνα και την Ελένη. Δεν έχουν διασωθεί χρονολογίες γέννησης των δύο θυγατέρων του αυτοκρατορικού ζευγαριού αλλά γνωρίζουμε ότι η Κωνσταντίνα ήταν η μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα παιδιά.

Χαρακτηριστικό της εκτίμησης που είχε ο Κωνσταντίνος για την Φαύστα είναι το γεγονός ότι το 324 μ.Χ της απένειμε τον ιδιαίτερα τιμητικό τίτλο της Αυγούστας.

Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή της Φαύστας. Όταν ο πατέρας της (Μαξιμιλιάνος) αποφάσισε να καταπατήσει τις συμφωνίες με τον Κωνσταντίνο, της το εκμυστηρεύτηκε. Αυτή τον πρόδωσε στο σύζυγο της ο οποίος συνέλαβε τον Μαξιμιλιανό. Τότε, η Φαύστα του υπέδειξε να εκτελέσει τον πατέρα της τονίζοντας πως όσο είναι ζωντανός είναι πιθανό να συνωμοτήσει ξανά εναντίον του. Ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε  τον Μαξιμιανό. Λίγο αργότερα, στη μάχη της Μιλβίας γέφυρας, ο Κωνσταντίνος αντιμετώπισε και νίκησε τον αδερφό της γυναίκας του, τον Μαξέντιο. Ο Μαξέντιος στην προσπάθειά του να διαφύγει πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη και με διαταγή του Κωνσταντίνου το κεφάλι του κόπηκε, καρφώθηκε σε ένα ξύλο και οι στρατιώτες το περιέφεραν στους δρόμους της Ρώμης.

Οι εκτελέσεις

Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Κωνσταντίνος εκτιμούσε και αγαπούσε τον Κρίσπο ενώ και η σχέση του με την Φαύστα ήταν πολύ καλή. Γι’ αυτό η εξέλιξη της ιστορίας προκαλεί ερωτηματικά.

Το 326 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος δίνει εντολή να θανατωθεί ο πρωτότοκος γιός του. Ο Κρίσπος εκτελείται στην Πούλα (Κροατία) με “ψυχρό δηλητήριο” όπως αναφέρεται σε κείμενα της εποχής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι τα κείμενα εννοούν με την “ψυχρότητα του δηλητηρίου”. Το δεδομένο είναι ότι ο νεαρός πεθαίνει από δηλητηρίαση μετά από διαταγή του πατέρα του. Λίγους μήνες μετά εκτελείται και η Φαύστα (πιθανότατα στη Ρώμη). Την κλείνουν σε ένα λουτρό στο οποίο ανεβάζουν σταδιακά τη θερμοκρασία μέχρι που η σύζυγος του Κωνσταντίνου πεθαίνει από ασφυξία.

Ο αυτοκράτορας δίνει εντολή τα ονόματα των δύο εκτελεσθέντων να διαγραφούν από κάθε αρχείο, να μην αναφέρονται από τους ιστορικούς και η μνήμη τους να σβήσει για πάντα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο  Ευσέβιος αφαίρεσε τα αποσπάσματα για τον Κρίσπο από την τελική έκδοση του έργου του.

Οι θεωρίες

Είναι δεδομένο πως οι δύο εκτελέσεις συνδέονταν. Γιατί όμως ο Κωνσταντίνος έδωσε αυτή την εντολή;

Δύο ιστορικοί, ο Ζώσιμος τον 6ο αιώνα και ο Ιωάννης Ζωναράς τον 12ο αιώνα δίνουν μια εξήγηση, η οποία είναι η πλέον αποδεκτή ερμηνεία της απόφασης του αυτοκράτορα.

Η Φαύστα ζήλευε τον Κρίσπο για την αδυναμία που του έδειχνε ο σύζυγός της. Φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος θα παραγκώνιζε τους γιους που είχε αποκτήσει μαζί της για χάρη του Κρίσπου. Για να τον παγιδεύσει τον καλεί σε προσωπική συνάντηση και του εξομολογείται τον υποτιθέμενο έρωτά της προτείνοντας να συνάψουν παράνομη σχέση. Ο Κρίσπος αρνείται.

Η Φαύστα λέει στον Κωνσταντίνο ότι ο γιός του είναι ερωτευμένος μαζί της και την πίεσε να συνάψουν παράνομη σχέση. Όταν εκείνη τον απέρριψε ο Κρίσπος αποπειράθηκε να την βιάσει. Οργισμένος ο Κωνσταντίνος δίνει εντολή να εκτελεστεί ο γιός του. Ο Αυρήλιος Βίκτωρ γράφει στην «Επιτομή» ότι η μητέρα του Κωνσταντίνου, Ελένη εξοργίστηκε από την εκτέλεση του εγγονού της. Τόνισε στον αυτοκράτορα ότι έπρεπε να έχει ερευνήσει τις καταγγελίες της Φαύστας πριν δράσει. Ο Κωνσταντίνος κατάλαβε το λάθος του και ερεύνησε τα όσα του είχε πει η σύζυγο του. Διαπίστωσε ότι δεν ήταν αλήθεια και έδωσε εντολή να την εκτελέσουν.

Η εκδοχή αυτή είναι η πλέον αποδεκτή αλλά όχι ιστορικά τεκμηριωμένη καθώς οι ιστορικοί που την παρέθεσαν δεν έζησαν την εποχή των γεγονότων. Υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πράγματι ο Κρίσπος και η Φαύστα είχαν ερωτική σχέση και η αποκάλυψη της οδήγησε στην εκτέλεσή τους.

Το δεδομένο είναι ότι ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι ο Κρίσπος έχει κάνει κάτι τόσο σοβαρό που διέταξε «damnatio memoriae», να εξαφανιστεί δηλαδή το όνομα του από την ιστορία. Αν αποκάλυψε σκευωρία της Φαύστας γιατί δεν αποκατέστησε στη συνέχεια το όνομα του γιού του;

Αν όμως πράγματι γιός και μητριά είχαν ερωτική σχέση γιατί η Φαύστα δεν εκτελέστηκε άμεσα μαζί με τον Κρίσπο και πέρασαν κάποιοι μήνες; Πάνω σε αυτό το ερώτημα δίνεται η υποθετική απάντηση ότι ίσως η Φαύστα ήταν έγκυος και περίμεναν να γεννήσει πριν την εκτελέσουν.

Αν όμως η σύζυγος του αυτοκράτορα είχε πράγματι διαπράξει μοιχεία, θα εκτελούνταν σύμφωνα με το σχετικό νόμο και κατόπιν αυτοκρατορικού διατάγματος, “εδίκτου”, για την έκδοση του οποίου δεν υπάρχουν αναφορές.

Επίλογος

Οι εκτελέσεις πρωτότοκου γιού και συζύγου σημάδεψαν τη ζωή του Μέγα Κωνσταντίνου. Δεν ήταν όμως τα μοναδικά γεγονότα που αποκαλύπτουν έναν αυτοκράτορα αδίστακτο που πολλές φορές δρούσε παρορμητικά παρασυρόμενος από την οργή του. Όσο για τι ακριβώς συνέβη και οδήγησε στην εκτέλεση του Κρίσπου και της Φαύστας πιθανότατα δεν θα αποσαφηνιστεί ποτέ ιστορικά. Ήταν πάντως η σύγκρουση ή η σχέση τους που τους οδήγησε στο τραγικό τέλος.

Πηγές

Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, τεύχος 135

https://www.janus.gr/2024/05/blog-post_22.html

https://www.orp.gr/wordpress/?p=37915

Δεν είναι βέβαιο πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι η Ελλάδα προμηθεύει με πολεμικό υλικό την Ουκρανία.  Καλό είναι να μάθουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκοπεύει να καταφέρει το ακατόρθωτο. Να βάλει δηλαδή την Ελλάδα σε πόλεμο με τη Ρωσία (!). Την ίδια στιγμή που ο Ερντογάν παραδίδει μαθήματα διπλωματίας, ισορρπώντας επιδέξια και καθιστώντας τη χώρα του ρυθμιστικό παράγοντα, η Ελλάδα έχει τον Κυριάκο και τον Άδωνι να παραδίδουν μαθήματα δουλοπρεπούς ανοησίας και να μετατρέπουν την Ελλάδα σε έναν παρία της διεθνούς σκηνής

Σήμερα, δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στάθηκαν μπροστά σε κομβόι φορτηγών που μετέφεραν βλήματα των 155 mm με προορισμό την Ουκρανία.

Ακολουθεί το σχετικό άρθρο, όπως δημοσιεύτηκε στον 902.gr 

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για ακόμα μια φορά στην πράξη αντιπαλεύουν την εμπλοκή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο της Ουκρανίας και τους θανάσιμους κινδύνους που δημιουργεί για τον λαό.

Συγκεκριμένα οι δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ έχουν μπει μπροστά σε κομβόι με νταλίκες που μεταφέρει γομωμένα βλήματα των 155 χιλ. που παράγονται στα ΕΑΣ και στέλνονται στην Ουκρανία.

Η εμπλοκή της Ελλάδας με ευθύνη της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του συστήματος στο μακελειό δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για τον λαό.

Η χώρα μετατρέπεται σε στόχος πιθανών αντιποίνων από αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα ενώ επίσης ολόκληρες περιοχές απειλούνται να τιναχτούν στον αέρα από την μεταφορά επικίνδυνων φορτίων.

Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα από τα αξιοθέατα της Ραφήνας, εκεί όπου καρατομημένοι ευκάλυπτοι, σκουπιδοτενεκέδες και κολόνες της ΔΕΗ συνθέτουν ένα αξιοπρόσεκτο σύνολο που μαρτυρεί πολλά   

Πριν από λίγο καιρό, η Attica Voice είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με το Μηνά Τσακιρίδη,  ειδικό δενδροκόμο, με πολυετή εμπειρία στη φροντίδα, τον έλεγχο  και τη  διαχείριση «δένδρων σε αστικό ή δομημένο περιβάλλον»

Μέσα σε όλα τα άλλα, τον ρωτήσαμε για την πρακτική που ακολουθούν οι δήμοι να καρατομούν στην κυριολεξία τα δέντρα, επικαλούμενοι κινδύνους για την ασφάλεια των πολιτών και ισχυριζόμενοι πως η πρακτική αυτή δεν είναι επιζήμια για τα δέντρα

Ο Μηνάς Τσακιρίδης ήταν σαφής. Ούτε το ένα ισχύει, ούτε το άλλο. Οι καρατομήσεις από τη μια είναι καταστροφικές για τα δέντρα, ενώ από την άλλη αυξάνουν τον κίνδυνο ατυχήματος καθώς όπως μας είπε : “Μετά από μερικά χρόνια τα δένδρα αυτά θα γίνουν πραγματικά και όχι υποθετικά επικίνδυνα λόγω της αδύναμης σύνδεσης των νέων και ταχύτατα αναπτυσσόμενων κλάδων οι οποίοι θα αποκολλούνται!”

Γιατί τότε οι δήμοι συνεχίζουν και το κάνουν; Θα λέγαμε ότι είναι ένα μείγμα άγνοιας, αδιαφορίας και ευθυνοφοβίας, σε συνδυασμό με την επίγνωση ότι δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις από την πλευρά των πολιτών. Στην πραγματικότητα, θα ήθελαν να κόψουν τελείως τα δέντρα από τη ρίζα τους. Επειδή όμως δεν μπορούν να το κάνουν, επιλέγουν αυτή τη βάρβαρη και αντιαισθητική πρακτική

Μια τέτοια πρακτική είναι συνήθης στο δήμο Ραφήνας-Πικερμίου, έναν από τους κατεξοχήν αντιπεριβαλλοντικούς δήμους της χώρας. Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα, τρεις πανέμορφοι και ψηλοί ευκάλυπτοι, καρατομήθηκαν μέχρι το ύψος των 2,5 μέτρων αφήνοντας στη θέση τους άσχημα ξύλινα κουφάρια

Λένε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Δυστυχώς όμως, βρίσκουν και τα κάνουν, γιατί ξέρουν πως από κάτω έχουν πολίτες που όχι απλά δεν ενδιαφέρονται, αλλά ίσως και να επικροτούν την ασχήμια και τη βαρβαρότητα

Αφιερώνουμε στο δήμο και τους δημίους την παρακάτω σκηνή από την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Το μικρό ψάρι». Μια σκηνή λες και είναι γραμμένη γι αυτούς και για τις πράξεις τους

Σε ανάρτησή του, ο γνωστός δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης σημειώνει με κόκκινο χρώμα τις χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης που ψήφισαν ενάντια στην αναθεώρηση των εμπορικών σχέσεων της Ένωσης με το Ισραήλ λόγω της Γάζας.

Στη συνέχεια, συγκρίνει το χάρτη αυτό με έναν άλλο χάρτη που σημειώνει τις χώρες του Άξονα (ναζιστική Γερμανία και συμμαχικές της χώρες) κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

Το αποτέλεσμα της σύγκρισης είναι σοκαριστικό και δείχνει ότι ο Μητσοτάκης κάνει αυτό που δεν είχε τολμήσει ούτε ο δικτάτορας Μεταξάς, ο οποίος –ως πιο έξυπνος από το Μητσοτάκη – φαίνεται πως είχε συνυπολογίσει το κόστος των πιθανών επιλογών του

Ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδας, άφρονας και αλαζόνας, ακολουθεί μια καταστροφική εξωτερική πολιτική, επιλέγοντας ως μοναδικό σχεδόν στρατηγικό του σύμμαχο το Ισραήλ και αδιαφορώντας παντελώς για τη γενοκτονία που συντελείται στη Γάζα.

Λένε πως η Ιστορία εκδικείται. Και μαζί με το Ισραήλ, πολύ φοβάμαι πως θα εκδικηθεί και τους στενούς συμμάχους του. Και ένας από τους πιο στενούς συμμάχους του Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι η Ελλάδα.

Η Ελλάδα που κάποτε είχε παραδοσιακά φιλικούς δεσμούς με τους Άραβες, τις Βαλκανικές χώρες και τους Ρώσους και που η Δυτική Ευρώπη την υπολόγιζε.

Τώρα όλα αυτά έχουν εξαφανιστεί. Η χώρα μας είναι ένας παρίας που όχι μόνο δεν την υπολογίζει κανείς, αλλά έχει καταφέρει να γίνει εχθρός με πολλές από τις παραπάνω χώρες χωρίς λόγο και αιτία.

Η εξωτερική πολιτική της χώρας είναι αλλοπρόσαλλη και επικίνδυνη. Το τρελό άρμα του Μητσοτάκη με συνοδηγό τον Άδωνι Γεωργιάδη ακολουθεί επικίνδυνες διαδρομές, βάζοντας τη χώρα μας σε μεγάλες περιπέτειες και κάνοντας παράλληλα ένα μεγάλο μέρος του λαού της να ντρέπεται 

Την ώρα που η Ευρωπαϊκή ένωση αποφασίζει να εξετάσει (έστω αργά, έστω δειλά) μέτρα και κυρώσεις κατά του Ισραήλ, η Ελλάδα καταψηφίζει την απόφαση αυτή και κάνει το λαό της να ντρέπεται που εκπροσωπείται στους διεθνείς οργανισμούς από μια κυβέρνηση που στηρίζει το κράτος-δολοφόνο και κλείνει τα μάτια μπροστά στη συντελούμενη γενοκτονία

Πιο συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε χθες να επανεξετάσει την εκτεταμένη συμφωνία εμπορίου και συνεργασίας με το Ισραήλ, θεωρώντας ότι παραβιάζεται το άρθρο 2 της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ–Ισραήλ, το οποίο ορίζει ρητά ότι οι σχέσεις των δύο πλευρών «βασίζονται στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αρχών, οι οποίες καθοδηγούν την εσωτερική και διεθνή πολιτική τους και αποτελούν ουσιώδες στοιχείο της παρούσας συμφωνίας»

Η πρόταση είχε κατατεθεί νωρίτερα μέσα στο Μάιο από τον Ολλανδό ΥΠΕΞ Κάσπαρ Βέλντκαμπ και την στήριξαν χθες 17 από τους 27 υπουργούς Εξωτερικών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι χώρες που στήριξαν την πρόταση ήταν: Ολλανδία, Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Πορτογαλία, Σλοβενία, Ισπανία, Σουηδία, Αυστρία, Δανία, Εσθονία, Μάλτα, Πολωνία, Ρουμανία και Σλοβακία

Η Ελλάδα και η Κύπρος ντροπιαστικά καταψήφισαν την πρόταση και βρέθηκαν στο ίδιο μπλοκ με τις Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ιταλία και Λιθουανία που δήλωσαν αντίθετες

Τέλος, η Λετονία κράτησε ουδέτερη στάση.

Είναι πραγματικά λυπηρό και εξοργιστικό την ώρα που ο ελληνικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία τάσσεται στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού, η κυβέρνησή του να κρατά εντελώς αντίθετη στάση

Αυτή η αναντιστοιχία πρέπει να αναδειχθεί με τη συμμετοχή του ελληνικού λαού στα συλλαλητήρια που προγραμματίζονται και ίσως τα συλλαλητήρια να μην πρέπει να κατευθυνθούν προς την πρεσβεία του Ισραήλ, αλλά προς τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι συνυπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν στη Γάζα και πρέπει να νιώσουν την πίεση