της Μαρίας Νάτση

 

Αγαπούσα πάντα τα ξωκλήσια, μα καθόλου τις εκκλησίες…

Όσο πιο μικρά, όσο πιο λιτά,  τόσο πιο πολύς Θεός χωράει..

Έτσι λοιπόν, πάντα στις στιγμές θλίψης, είχα την ανάγκη να μπαίνω σε αυτά και να κάθομαι… η μυρωδιά του λιβανιού με γαλήνευε όπως η μυρωδιά του κόρφου της μάνας το μωρό .

Κοίταζα τη φλόγα του κεριού και θεωρούσα ότι όσο πιο μεγάλη ήταν, τόσο πιο πολύ ακουγόταν η προσευχή μου. Κι αν κατά λάθος έσβηνε, ένιωθα ξεχασμένη.

Σκυφτή στην καρέκλα μιλούσα στους Αγίους για όλα τα  "βάσανά" μου. Κάποιοι αποστεωμένοι, με επίπεδες ασύμμετρες μορφές, φτιαγμένοι από χέρι αγιογράφου που ήθελε να αναδείξει την εσωτερική ομορφιά αφαιρώντας κάθε εξωτερικό κάλλος και αρμονία. Άλλοι Άγιοι, φτιαγμένοι κατά τα  ελληνιστικά πρότυπα, με αρμονία, αρτιότητα χαρακτηριστικών, ενδύματα και στάση ρήτορα

Κι έψαχνα με το βλέμμα τον Αρχάγγελο Μιχαή,λ συνήθως τοποθετημένο στα πλάγια της εισόδου, να φυλάει το πέρασμα στο θείο, σύνδεσμος ανάμεσα στα ορατά και στα αόρατα.

Όχι, δεν ήμουν άνθρωπος της εκκλησίας..

Ονειρευόμουν μια εκκλησία όπου αυτός που θα έχει το ανώτερο αξίωμα θα φορά τα πιο ταπεινά ρούχα..

Μια εκκλησία που θα καλεί τους πιστούς όχι μέσα στους τοίχους της, αλλά έξω στην κοινωνία. Στα νοσοκομεία να βοηθήσουν τους άρρωστους, στα ιδρύματα να βοηθήσουν τα εγκαταλελειμμένα παιδιά.

Μια εκκλησία που θα μιλά για όλα τα πλάσματα γης και όχι μόνο για τον άνθρωπο

Θα μιλά για τα δέντρα, τα ποτάμια, τα βουνά και πώς αυτά μας φέρνουν πιο κοντά στο θείο.

Πέρασα χθες τυχαία από μια εκκλησία,  όχι για λειτουργία, για άλλο λόγο. Μπήκα στο χώρο που αποκαλούν Αρχονταρίκι. Μου έδειξαν οι γυναίκες περήφανες την κουζίνα τους, εκεί όπου φτιάχνουν τα συσσίτια. Πεντακάθαρη, τακτοποιημένη, με όμορφες ζωγραφιές πουλιών και λουλουδιών στους τοίχους Συγύριζαν, σκούπιζαν, δίπλωναν τραπεζομάντιλα σα να ήταν στο σπίτι τους. Στην πίσω αυλή, ένα τραμπολίνο και μια μπασκέτα. "Την ερχόμενη Κυριακή μου λένε θα γίνουν στην αυλή ομαδικά παιχνίδια Survivor  για τα παιδιά, φέρε τα παιδιά σου  Έχουμε 100 παιδιά στο κατηχητικό"

Μάλλον το κατηχητικό εδώ δε θα είναι όπως αυτό που πήγαινα εγώ μικρή, σκέφτηκα. Καθόμασταν στην καρέκλα και ακούγαμε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα βασανιστήρια των Αγίων. Τον τροχό με τα μαχαίρια , το "κολαστήριον ξύλον", το μαστίγωμα… δε θα ξεχάσω το βίο της Αγίας Αικατερίνης που μου έφερε για λίγα βράδια εφιάλτες.

Εδώ όμως είναι αλλιώς, σκέφτηκα.

Εδώ οι άνθρωποι σμίγουν, δημιουργούν, ευτυχούν και ηρεμούν. Συσσίτια, χορωδία, θεατρικά, ξυλογλυπτική, Σχολή γονέων .

Και ύστερα βλέπω το Κέντρο Δημιουργικής  Απασχόλησης για παιδιά στο φάσμα του αυτισμού.

Αυτή η εκκλησία, ο Ιερός Ναός Αναλήψεως Ραφήνας  και οι άνθρωποί της,  οι ιερείς ,ο πατήρ Νικόλαος, οι εθελοντές,τους υποδέχονται με ένα μήνυμα αγάπης  

"Η αγκαλιά της Ενορίας μας έγινε πλουσιότερη. Νέα παιδιά, στο φάσμα του αυτισμού, ήρθαν στη συντροφιά μας και μαζί με τους υπέροχους γονείς τους, μας έδωσαν μαθήματα ζωής , πίστης, ελπίδας και δύναμης."

Με ένα μήνυμα ταπεινότητας

"Προς το παρόν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μία Λέσχη Ανάγνωσης που λειτουργεί κάθε 15 μέρες τα Σάββατα και μία παρέα με πολλαπλές δραστηριότητες (συζήτηση, τραγούδι, χορό, χειροτεχνίες, ομαδικό παιχνίδι, ζωγραφική, μαγειρική και άλλα πολλά) κάθε Δευτέρα απόγευμα."

Και με ένα μήνυμα ελπίδας

"Ευχή μας είναι να καταφέρουμε σε μελλοντικό χρόνο να προσφέρουμε περισσότερα σε περισσότερους."

Πριν φύγω από το Αρχονταρίκι έσκυψε η αγαπημένη μου φίλη  Ρόη προς το μέρος μου και μου λέει

 " όποιος έχει Θεό μέσα του, δεν χάνει ποτέ το δρόμο του"

Ο δρόμος μου θα με ξαναβγάλει σε αυτή την εκκλησία,

κι ας αγαπάω τα ξωκλήσια…

 

 

 

«Ω μητέρα, το τραγούδι της αγάπης γίνεται η μπαλάντα μου

Ω νύχτα, ξύπνα τους με δροσοσταλίδες από τον ελαφρύ τους ύπνο για να δούνε τις πληγές μου…»

Λέει με μυσταγωγική φωνή το παραδοσιακό παλαιστινιακό τραγούδι..

Η Attica Voice βρέθηκε στα γραφεία της Παλαιστινιακής παροικίας στην Ελλάδα για να ακούσει τη φωνή τους.

Στην είσοδο μας υποδέχεται με χαμόγελο ο γραμματέας της παροικίας, Ahmad Hassan. Στο ένα χέρι κρατά ένα μπρίκι με καφέ για το καλωσόρισμα. Καφέ με έντονη τη γεύση του κάρδαμου, όπως τον πίνουν οι αραβικοί λαοί

Στον τοίχο υπάρχουν κομμάτια από τις παραδοσιακές φορεσιές, μια κεντημένη  λωρίδα  ύφασμα στο σχήμα της σκλαβωμένης πατρίδας τους, εικόνες λαϊκής τέχνης αλλά και φωτογραφίες Παλαιστινίων αγωνιστών που έπεσαν στον αγώνα για ανεξαρτησία

Στην κυρίως αίθουσα, παιδιά διδάσκονται παραδοσιακούς παλαιστινιακούς χορούς. Κοιτάμε τα παιδικά χέρια που ενώνονται και στο μυαλό μας αντηχούν παράταιρες και απάνθρωπες οι δηλώσεις των Ισραηλινών αξιωματούχων για τους Παλαιστίνιους πως πρόκειται «ανθρωπόμορφα κτήνη και θα τους φερόμαστε αναλόγως»

Εμείς περνάμε στη μέσα αίθουσα. Εκεί, όπου ένα γραφείο και μερικά σχολικά θρανία μας κάνουν να καταλάβουμε αμέσως πως πρόκειται για αίθουσα διδασκαλίας. Όπως μας είπε ο γραμματέας, τα παιδιά της Παλαιστινιακής παροικίας πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία και στην αίθουσα αυτή διδάσκονται τα αραβικά, προκειμένου να μην ξεχάσουν τη γλώσσα των γονιών τους

Η συζήτηση σε λίγο θα ξεκινήσει. Για το αυτονόητο δικαίωμα ενός σκλαβωμένου λαού να διεκδικεί την ανεξαρτησία του και να αποφασίζει για τις τύχες του. 2,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στην κατεχόμενη  Γάζα, 2,5 εκατομμύρια στην κατεχόμενη Δυτική όχθη, 1 εκατομμύριο στο κράτος του Ισραήλ και άλλα 3-4 εκατομμύρια στις γύρω χώρες ζητούν το δικαίωμα να ζήσουν ανεξάρτητοι σε μιαν έκταση ίση με αυτήν του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Αυτό το τελευταίο, για να έχουμε και μια αίσθηση του ζητήματος

[Μπορείτε να ακούσετε όλη τη συνομιλία στο podcast που ακολουθεί ή να την διαβάσετε απομαγνητοφωνημένη. Στο βίντεο υπάρχουν και υπότιτλοι. Εάν δεν εμφανίζονται, μπορείτε να πατήσετε ενεργοποίηση υποτίτλων]

 

 

Καλησπέρα σας. Βρισκόμαστε στα γραφεία της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδος. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη φιλοξενία. Ξεκινώντας τη συζήτηση, πόσοι Παλαιστίνοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα?

Καλημέρα σας. Και εμείς σας ευχαριστούμε για την πρωτοβουλία σας να μιλήσουμε. Δεν έχουμε ακριβή αριθμό, αλλά στην Ελλάδα πρέπει να υπάρχουν περίπου τέσσερις έως έξι χιλιάδες. Ο κύριος όγκος όμως των Παλαιστινίων βρίσκεται εδώ, στην Αθήνα.

 

Πότε περίπου, εσείς οι Παλαιστίνιοι, βρεθήκατε στη χώρα μας και πώς;

Λοιπόν, τα πρώτα κύματα Παλαιστινίων άρχισαν να έρχονται από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Κυρίως έρχονταν σαν φοιτητές. Οι περισσότεροι, θα έλεγα το 80%-100% των Παλαιστινίων που βρέθηκαν στην Ελλάδα, είχαν έρθει σαν φοιτητές και έκαναν τις σπουδές τους εδώ.

Ένα πολύ μεγαλύτερο κύμα Παλαιστινίων έρχεται τη δεκαετία του ’80. Δηλαδή στη δεκαετία του ‘80 μπορεί να ήρθαν μέχρι και τρεις χιλιάδες φοιτητές.

 

Ήταν και πολύ φιλικό το κλίμα τότε μεταξύ Ελλήνων και Αράβων

Αυτό συνέβαινε ακριβώς λόγω της φιλικότητας του κλίματος

 

Πώς είναι η σχέση σας τώρα με τους Έλληνες;

Είναι καλή η σχέση. Είχαμε το προνόμιο ως Παλαιστίνιοι να μπορούμε να ενσωματωθούμε πολύ πιο εύκολα από άλλους ανθρώπους μέσα στην ελληνική κοινωνία, λόγω των σπουδών, λόγω της υψηλότερης μόρφωσης, λόγω της σχέσης των φοιτητών στα πανεπιστήμια με τους άλλους συναδέλφους.

Οπότε ήταν πολύ πιο εύκολη η ενσωμάτωση και η ένταξή τους. Οι περισσότεροι από τους φοιτητές έμειναν εδώ και έκαναν παιδιά, με αποτέλεσμα να έχουμε τώρα τη δεύτερη ή και τρίτη γενιά Παλαιστινίων. Μπαίνουμε σιγά σιγά στην τρίτη γενιά Παλαιστινίων. Έχουμε παιδιά που είναι τεσσάρων-πέντε χρονών, που οι γονείς τους έχουν γεννηθεί εδώ.

 

Και μαθαίνουν πρώτα τα Ελληνικά, δηλαδή.

Όλα τα παιδιά φοιτούν σε ελληνικά σχολεία. Και έρχονται εδώ κάθε δύο φορές την εβδομάδα και κάνουν μαθήματα αραβικών. Ο σκοπός δεν είναι μόνο η γλώσσα, είναι να ενσωματωθούν και αυτοί και να μην ξεχάσουν τις ρίζες και την παλαιστινιακή τους καταγωγή.

 

Πώς βλέπετε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, των υπόλοιπων κομμάτων, αλλά και του ελληνικού λαού στο παλαιστινιακό δράμα.

Πρέπει να τα ξεχωρίσουμε αυτά. Θα ξεκινήσω με τα θετικά. Και μετά θα πάμε στα αρνητικά.

Η αλήθεια είναι ότι σε όλη αυτή τη διάρκεια της εισβολής των Ισραηλινών στα παλαιστινιακά εδάφη, στη Γάζα ειδικά, με τη σφαγή και τη γενοκτονία που έχει συντελεστεί και που συντελείται έως και τώρα, από τον απλό ελληνικό λαό είχαμε μια πάρα πολύ ωραία και θετική στάση.

Προέρχεται από το αίσθημα των Ελλήνων ότι δεν δέχονται την αδικία. Βλέπουν αυτό που γίνεται στη Γάζα ότι είναι μια παράφορη αδικία κατά των αθώων ανθρώπων, κατά των Παλαιστινίων. Είχαμε μηνύματα συμπαράστασης καθημερινά. Και έχουμε ακόμα. Είναι έτοιμοι οι Έλληνες πολίτες, απλοί Έλληνες πολίτες, να προσφέρουν ο,τιδήποτε μπορεί να βοηθήσει τους Παλαιστινίους. Μέχρι και χθες είχαμε πολλά κιβώτια από φάρμακα, από ρούχα και άλλα πολλά. Και εμείς τα μαζεύουμε για να πάνε στη Γάζα.

Τα μηνύματα συμπαράσταση έρχονταν και έρχονται ακόμα σχεδόν σε καθημερινή βάση. Και πολλαπλά μηνύματα από όλη την Ελλάδα, όχι μόνο από την Αθήνα. Μας παίρνουν τηλέφωνο για να στείλουν χρήματα και άλλα πράγματα. Επίσης συμμετείχαν σε πάρα πολλά συλλαλυτήρια, σε πάρα πολλές εκδηλώσεις και σε πάρα πολλές πορείες.

Από τα ελληνικά κόμματα, ας μην αναφερθώ ονομαστικά. Είχαμε κυρίως υποστήριξη από τα μικρά κόμματα και τα κόμματα της αριστεράς, είχαμε πολύ καλή στάση και ακόμα έχουμε. Διοργάνωναν  εκδηλώσεις για την Παλαιστίνη σε όλη την Ελλάδα, μάζευαν χρήματα. Σε αντίθεση με τα μεγάλα κόμματα, τα οποία δεν έδειξαν ούτε ίχνος συμπαράστασης, ούτε ίχνος.

Όσον αφορά την ελληνική κυβέρνηση είναι εντελώς αρνητική η στάση της απέναντι στους Παλαιστίνιους και απέναντι στην Παλαιστινιακή υπόθεση.

Θα έλεγα ότι συμμετείχε ενεργά σε κάποιες επιχειρήσεις, ειδικά στην Ερυθρά Θάλασσα, με δύο φρεγάτες για να συμβάλει στην αποτροπή των επιθέσεων των Χούθι. Έβγαιναν κατά καιρούς δηλώσεις από κορυφαίους υπουργούς και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό ότι είμαστε καθαρά ταγμένοι υπέρ του Ισραήλ και ότι έχει το δικαίωμα στη αυτοάμυνα

 

Από τις αραβικές χώρες έχετε παράπονα;

Σαν χώρες έχουμε πάρα πολλά παράπονα. Θα έλεγα πως ούτε καν ουδέτερη στάση δεν κράτησαν, αλλά συμμετείχαν ενεργά στη γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων.

 

Γιατί πιστεύετε ότι το κάνουν αυτό;

Γιατί αυτές οι κυβερνήσεις δεν είναι εκλεγμένες από το λαό. Είναι κυβερνήσεις οποίες είναι φυτευτές .

 

Και η δική μας η κυβέρνηση που είναι εκλεγμένη από το λαό, παρόλα αυτά το ίδιο κάνει

Η ελληνική κυβέρνηση υπηρετεί άλλους σκοπούς μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θέλει να δείξει το ευρωπαϊκό της πρόσωπο, ότι συμπορεύεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι ανήκει στη Δύση, ότι έχει αλλάξει πολύ η ελληνική κοινωνία και ότι αυτά που κάναμε στο παρελθόν δεν μας αντιπροσωπεύουν, να έχουμε δηλαδή καλές σχέσεις με χώρες της Μέσης Ανατολής. Αυτή είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία συμβαδίζει με τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ουγγαρία και με άλλες χώρες οι οποίες είχαν κρατήσει μια πολύ αισχρή και εχθρική στάση.

Όσον αφορά τις αραβικές χώρες, όπως με ρώτησες, είναι χώρες οι οποίες δεν είναι εκλεγμένες και δεν αντιπροσωπεύουν το αίσθημα των λαών αυτών. Ίσα-ίσα, όλοι οι αραβικοί λαοί έβγαιναν και βγαίνουν ακόμα σε διαδηλώσεις που πολλές φορές καταπνίγονται από την αντίδραση των κυβερνήσεων.

 

Πόσοι είναι οι Παλαιστίνοι που ζουν σήμερα στα κατεχόμενα, ποιος είναι ο αριθμός τους στο Ισραήλ και ποιος στις γειτονικές χώρες;

Στη Δυτική όχθη είναι γύρω στα δύο με δυόμιση εκατομμύρια, στη Γάζα είναι δυόμισι εκατομμύρια. Οι Παλαιστίνοι που ζουν στο Ισραήλ και που έχουν Ισραηλινή υπηκοότητα είναι Παλαιστίνιοι οι οποίοι δεν έφυγαν το ‘48, δεν εκτοπίστηκαν, δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να φύγουν και να πάνε αλλού, είναι γύρω στο ενάμιση εκατομμύριο. Στις γύρω χώρες, Ιορδανία, Αίγυπτο, Συρία, Λίβανο, Ιράκ, ζουν γύρω στα τέσσερα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Αλλά η μεγαλύτερη μάζα αυτών είναι στην Ιορδανία.

 

Άρα, μιλάμε για δέκα εκατομμύρια τουλάχιστον Παλαιστίνιους γύρω-γύρω.

Γύρω-γύρω περίπου ναι. Και στη Διασπορά είναι γύρω στα έξι εκατομμύρια.

 

Εντάξει η διασπορά, το γύρω-γύρω έχει σημασία.

Γύρω-γύρω είναι στα δέκα εκατομμύρια περίπου.

 

Φαντάζομαι έχετε φίλους, συγγενείς στη Γάζα. Πώς θα περιγράφατε τη ζωή μέσα από τις δικές τους εμπειρίες και από την επαφή που έχετε πριν την έναρξη των τελευταίων εχθροπραξιών;  

Από το 2007, με το που άρχισε ο αποκλεισμός της Γάζας από τις Ισραηλινές δυνάμεις, πέρναγαν τα πάνδεινα. Μιλάμε για έναν πλήρη αποκλεισμό της Γάζας. Τα εμπορεύματα ή τα τρόφιμα πέρναγαν κατόπιν ελέγχου των Ισραηλινών. Το ρεύμα ήταν τρεις ώρες την ημέρα. Δηλαδή, ήταν που ήταν ξεχαρβαλωμένη η βασική υποδομή της Γάζας, μετά τα γεγονότα της 7 του Οκτώβρη, γίνανε πολύ χειρότερα.

 

Τι στατιστικά στοιχεία, ξέρω ακούγεται λίγο ψυχρό βέβαια αυτό, έχετε για τον αριθμό των θανάτων, των τραυματιών, την υλικοτεχνική υποδομή, κτήρια όπως νοσοκομεία, τι έχει μείνει πλέον εκεί;

Περίπου το 11% του πληθυσμού της Γάζας έχει δολοφονηθεί. Εγώ χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο δολοφονία. Δεν πέθαναν από φυσικά αίτια, δεν πέθαναν επειδή έβρεξε ή έγινε ένα σεισμός.

 

Πόσο είπατε; Το 10%;

Το 10-11%. Ίσως είναι λίγο πιο μικρός ο αριθμός, αλλά αυτό θα φανεί στην πορεία πόσο ακριβώς είναι.

Τα νοσοκομεία. Από τα 16 νοσοκομεία που υπήρχαν στη Λωρίδα της Γάζας, αυτή τη στιγμή υπολειτουργούν μόνο δύο νοσοκομεία. Τα άλλα 14 νοσοκομεία δεν υπάρχουν. Το μεγαλύτερο νοσοκομείο έχει καταστραφεί εντελώς.

Τα σπίτια. Το 70-80% των σπιτιών είναι κατεστραμμένο. Δεν είναι κατοικήσιμα, δεν υπάρχει η δυνατότητα να κατοικηθούν αυτά.

Οι δρόμοι. Αυτή τη στιγμή λειτουργεί μόνο ένας κεντρικός δρόμος πάνω στον οποίο υπάρχουν τα checkpoints, τα φυλάκια, τα οποία εγκαταστάθηκαν τώρα

Το νερό. Τα συστήματα ύδρευσης δεν υπάρχουν. Το πόσιμο νερό έρχεται από Παλαιστίνιους που είναι ή στη δυτική όχθη ή στο Ισραήλ, στέλνουν βυτία για να μπορούν να έχουν πόσιμο νερό και να έχουν για να μαγειρεύουν … όταν υπάρχουν πράγματα για να μαγειρεύουν.

Τα καύσιμα. Υπάρχει τεράστια έλλειψη στα καύσιμα, τα οποία βασικά χρειάζονται για να λειτουργούν τα νοσοκομεία. Τώρα, μετά την υπογραφή της συμφωνίας για εκεχειρία, άρχισαν να μπαίνουν σιγά σιγά βυτία με καύσιμα.

Βασικά διοχετεύονται σ’ αυτά τα εναπομείναντα νοσοκομεία, για να μπορούν να έχουν μια κάποια λειτουργία.

 

Αυτά τα νοσοκομεία που είναι; στη Νότια Γάζα;

Όχι, είναι παντού.

 

Για τα δύο εναπομείναντα μιλάω

Το ένα είναι στο βόρειο κομμάτι.

 

Δεν το ρίξανε αυτό οι Ισραηλινοί; Δεν το γκρεμίσανε;

Είναι μισοριγμένο. Αλλά με την αυταπάρνηση των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, καταφέρνει να υπολειτουργεί.

 

Στη Δυτική όχθη, πώς είναι τα πράγματα;

Τώρα, εδώ και μία εβδομάδα, μπαίνουμε σε μια δεύτερη φάση, η οποία θα είναι άσχημη. Άρχισαν οι Ισραηλινοί να κάνουν τα ίδια σε μια πόλη της Δυτικής Όχθης, την πόλη Τζενίν. Την πολύπαθη πόλη της Τζενίν και τον πολύπαθο καταυλισμό της Τζενίν. Μπαίνουν και κάνουν και εκεί τα ίδια. Εκτοπίζουν τον κόσμο. Μέχρι στιγμής, έχουν εχουν εκτοπιστεί δύο χιλιάδες οικογένειες από το καταυλισμό της Τζενίν. Και δεν ξέρουμε πού θα φτάσουν.

 

Για ποιο λόγο τους διώχνουν;

Με το πρόσχημα ότι βρίσκονται μαχητές εκεί. Και θέλουν να καθαρίσουν το τοπίο από τα κακοποιά στοιχεία, κατά τη γνώμη τους

 

Η μεταβατική ομάδα του Τραμπ …  ο Τραμπ μόλις είδε μια φωτογραφία της Γάζας είπε ότι πρόκειται ουσιαστικά για εργοτάξιο κατεδάφισης εκεί. Και ανέφερε κιόλας ότι θα γίνει φανταστική ανοικοδόμηση. Πρότεινε λοιπόν η μεταβατική του ομάδα να μετεγκατασταθούν οι Παλαιστίνοι στην Ινδονησία. Αντιδρούν βέβαια οι Παλαιστίνοι, δεν το δέχονται. Για ποιο λόγο δεν δέχονται αυτή την πρόταση.

Είναι απλή η απάντηση. Δεν μπορεί να έρθει κάποιος με το έτσι θέλω να σε εκτοπίσει από το σπίτι σου

 

Γιατί υπάρχει και η περίπτωση να μην ξαναγυρίσεις, έτσι;

Ακριβώς. Αυτό το ανέφερε ως προσωρινό μέτρο. Ας συνυπολογίσουμε όμως ότι πριν από ένα εξάμηνο, ο γαμπρός του Τραμπ, ο Κούσνερ, είχε αναφέρει ότι «Α, τι ωραία φιλέτα είναι αυτά της Γάζας, τι ωραίοι ουρανοξύστες μπορούν να χτιστούν εκεί»

 

Γιατί πάντα γεννιούνται ευκαιρίες για επιχειρηματική δραστηριότητα μετά από μια κρίση.

Είναι η ματιά που έχουν ο Τραμπ και η παρέα του για τον κόσμο ολόκληρο, όχι μόνο για τη Γάζα, ως μια μπίζνα, ως μια ευκαιρία επένδυσης και εκμετάλλευσης αυτών των περιοχών. Αλλά εγώ θέλω να σου πω πως Αν φανταστεί κανείς ότι κατά την διάρκεια των 15 μηνών, με βομβαρδισμούς, με σφαγές, με θανάτους …  

 

Δε φύγανε, πώς θα φύγουν τώρα;

Φύγανε, αναγκάστηκαν και φύγανε και πήγανε σε κάποιο άλλο μέρος για να προφυλαχτούνε, αν θεωρήσουμε ότι υπήρχε ή υπάρχει ένα ασφαλές μέρος στη Γάζα, που δεν υπάρχει. Τώρα, μετά τη συμφωνία, έχει επιτραπεί σε κάποιους ανθρώπους να επιστρέψουν στα χαλάσματα

Και γυρίσανε στα ερείπια. Σου λέει, εγώ θα μείνω πάνω στο ερείπιο, δεν θα με διώξεις, δεν θέλω να φύγω, δεν θα φύγω. Θα χτίσω ένα πρόχειρο αντίσκηνο και θα μείνω.

Άρα πώς σου προτείνει ο άλλος να πας στην Ιορδανία; Δεν θέλω, σου λέει, έστω και με αυτή τη χάλια ζωή, εγώ θα παραμείνω, θέλω να παραμείνω.

 

Έχετε ισχυρή σύνδεση με την πατρίδα, την Παλαιστίνη.

Εγώ στην Παλαιστίνη έχω πάει τρεις φορές.

 

Όχι εσείς προσωπικά, οι Παλαιστίνιοι

Και με την πατρίδα και με την ίδια τη γη. Ποιος θέλει να φύγει από την πατρίδα του;

 

Έχει αρχίσει να γίνεται και η ανταλλαγή των αιχμαλώτων. Πόσοι έχουν ουσιαστικά μεταφερθεί και από τις δύο πλευρές μέχρι στιγμής και τι προβλέπεται στο άμεσο μέλλον;

Όλες οι ενδείξεις τώρα δείχνουν ότι είναι μια εύθραυστη εκεχειρία. Διότι ο Νετανιάχου θεωρείται χαμένος από όλα αυτή την υπόθεση. Είναι χαμένος πολιτικά, χαμένος στη συνείδηση του κόσμου μέσα στο Ισραήλ, και βέβαια στη συνείδηση όλου του κόσμου. Παγκοσμίως, θεωρείται ένας σφαγέας.

Δηλαδή έχει χάσει πολύ έδαφος. Να πούμε ότι αν αναγκάστηκε να  Ο

Ο κύριος λόγος που την υπέγραψε, ήταν η αντίσταση των Παλαιστινίων. Δηλαδή μετά από δεκαπέντε μήνες, δεν κατάφερε ο Νετανιάχου, η παρέα του και ο στρατός του να κάμψουν την αντίσταση των Παλαιστινίων. Δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει κανέναν από τους διακηρυγμένους στόχους του που ήταν η επιστροφή των αιχμαλώτων μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων και το ξερίζωμα της Χαμάς.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει καταφέρει μέσα σε δεκαπέντε μήνες, χρησιμοποιώντας όλα τα στρατιωτικά μέσα, όλα τα υπερσύχρονα όπλα. Άρα, στα μάτια των Ισραηλινών, ειδικά των φανατικών Ισραηλινών, έχει χάσει.

                                                                                                                                                                                    

Μπορεί να έχει χάσει ο Νετανιάχου, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα φέρουν κάποιον χειρότερο.

Ναι εντάξει, το έχουμε συνηθίσει αυτό.

 

Βλέπετε κάποια πολιτική μορφή στο Ισραήλ που θα μπορούσε να είναι πιο μετριοπαθής και να βοηθήσει;

Όχι, αυτή τη στιγμή όχι. Δυστυχώς, η αριστερά του Ισραήλ έχει υποχωρήσει, έχει ατονήσει εδώ και 15-20 χρόνια. Δεν υπάρχει στην ουσία αριστερά. Είναι κομματίδια, με πολύ μικρή επιρροή. Δηλαδή να φανταστείτε ότι το μετριοπαθές εργατικό κόμμα πήρε στις τελευταίες εκλογές 1,5%. Το κομμουνιστικό κόμμα του Ισραήλ πήρε 1%.

Δεν υπάρχει δύναμη και έρχεται αυτό σε συνδυασμό με ένα πράγμα που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Την άνοδο της ακροδεξιάς. Το βλέπουμε στην Αμερική, το βλέπουμε στην Ευρώπη… Γαλλία, Ιταλία, Ιταλία, Ουγγαρία, Τσεχία, Ρουμανία.

Υπάρχει και άνοδος και εδώ στην Ελλάδα. Δεν είναι βέβαια στο βαθμό που συμβαίνει στην Ευρώπη.

Όλο αυτό είχε ως επακόλουθο την άνοδο της ακροδεξιάς και στο Ισραήλ.

 

Για την εφημερίδα ΧΑΑΡΕΤΖ τι γνώμη έχετε.

Η ΧΑΑΡΕΤΖ είναι η πιο μετριοπαθής ισραηλινή εφημερίδα, η πιο έγκυρη. Ευτυχώς, ακόμα υπάρχουν δημοσιογράφοι σε αυτή την εφημερίδα που μπορούν και να γράφουν γιατί οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι απειλούνται με τη ζωή τους και με φυλάκιση. Αυτοί κρατάνε και λένε αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Την παρακολουθεί και τη διαβάζει πολύς κόσμος, ακόμη και αντίθετος με την ιδεολογία της ΧΑΑΡΕΤ, αλλά τη διαβάζει γιατί έχει εγκυρότητα

 

Με βάση τα τωρινά δεδομένα και αν σκεφτεί κανείς και δηλώσεις που έχουν γίνει, μάλλον αληθείς κιόλας… για παράδειγμα, ο πρόεδρος του Ισραήλ δήλωσε για τους Παλαιστινίους ότι όλο το έθνος είναι υπεύθυνο και πρέπει να παταχθεί μέχρι να του τσακιστεί η ραχοκοκαλιά. Ο υπουργός Άμυνας να λέει ότι ούτε ηλεκτρισμός, ούτε τροφή, ούτε νερό, ούτε βενζίνη, γιατί πρόκειται για πόλεμο ενάντια σε ανθρωπόμορφα κτήνη. Και πρέπει να τους φερόμαστε αναλόγως. Με τέτοια λοιπόν ηγεσία, τι περιμένετε για το μέλλον. Θα εξαναγκαστούν από άλλους για ειρήνευση στο Ισραήλ; Θα είναι εύθραυστη η εκεχειρία;  

Όλοι ευχόμαστε να μην είναι εύθραυστη. Αλλά οι ενδείξεις, τα σημάδια δείχνουν ότι μπορεί να σπάσει διότι βάζουν τρικλοποδιές από τώρα οι Ισραηλινοί.

Αλλά δεν απάντησα στην ερώτηση για το πόσοι όμηροι έχουν απελευθερωθεί. Το προηγούμενο Σάββατο και χθες απελευθερώθηκαν 200 Παλαιστίνιοι χθες και 140 το προηγούμενο Σάββατο.

 

Και πόσοι Ισραηλινοί;

Εφτά. Τρεις γυναίκες το προηγούμενο Σάββατο και τέσσερις χθες.

 

Και τι προβλέπετε, τι συμφωνία είναι, πόσοι να ανταλλαχθούν τελικά.

Να ανταλλαχθούν γύρω στις 2,5-3 χιλιάδες Παλαιστίνοι με 100 ή 99 δεν ξέρω το ακριβή αριθμό Ισραηλινών αιχμαλώτων

 

Αυτοί οι Παλαιστίνοι δεν έχουν απελευθερωθεί ακόμα;

Έχουν.

 

Οι 2,5 χιλιάδες εννοώ

Όχι ακόμα, σταδιακά θα πάει η συμφωνία. Αλλά υπάρχει … και το ξέρεις ότι οι βαρυποινίτες, γιατί δεν ξέρω αν έχετε εικόνα τι ποινές επιβάλλει το Ισραήλ.

 

Η Διεθνής Αμνηστία έχει αναφερθεί για τις συνθήκες κράτησης .

Ένας έχει φάει 4.200 χρόνια, έτσι; Ένας άλλος έχει φάει 2.000 χρόνια, άλλος 150, 200 … Ένα κομμάτι από αυτούς, συγγνώμη δεν το ανέφερα αυτό προηγουμένως, ένα κομμάτι από τους 200 Παλαιστίνιους που απελευθερώθηκαν χθες, οι 70 από αυτούς απελευθερώθηκαν με την προϋπόθεση ότι θα απελαθούν.

Χθες τους άφησαν στην Αίγυπτο. Δηλαδή δεν έχουν δικαίωμα επιστροφής, μπορεί να φύγανε από τη φυλακή, αλλά δεν θα πάνε στα σπίτια τους

 

Είναι μαχητές της Χαμάς αυτοί;

Όλων των παρατάξεων.

 

Ποια σχέση υπάρχει τώρα μεταξύ Χαμάς και Φατάχ;

Υπάρχει μία άριστη συνεργασία τώρα τελευταία και ειδικά με την υπογραφή της συμφωνίας. Υπάρχει μία πολύ καλή συνεργασία όσον αφορά τα διαδικαστικά της απελευθέρωσης των ομήρων. Η Χαμάς απαίτησε μάλιστα με τη συμφωνία να απελευθερωθούν σχεδόν όλοι οι κρατούμενοι της Φατάχ.

Αυτό δείχνει ότι υπάρχει μία διάθεση

 

... να ξεχαστούν τα παλιά

Εννοείται. Αυτό είναι απαίτηση του λαού. Δηλαδή, μετά από όλα αυτά, αν δεν ξεχάσουν αυτά που έχουν συμβεί, να πάνε να πνιγούν στη θάλασσα της Γάζας. Ο εχθρός μας είναι εκεί.

 

Έχετε πάντως και εσείς το στοιχείο της διχόνοιας, όπως και οι Έλληνες

Δυστυχώς, ναι. Δυστυχώς. Το λέω με λύπη.

 

Η Χαμάς έχει τον έλεγχο της Γάζας και η Φατάχ τη Δυτική Όχθη;

Ναι, έτσι είναι

 

Να μιλήσουμε λίγο και για τους δικούς σας ηγέτες. Ας έρθουμε λίγο στον Μαρουάν Μπαργούτι, τον οποίο το χαρακτηρίζουν και σαν τον Παλαιστίνιο Νέλσον Μαντέλα.

Τέτοια συσχέτιση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα

 

Πείτε μας δύο λόγια για αυτόν και τι θέση έχει στους Παλαιστινίους, γιατί τον παρουσιάζουν σαν μια πρόταση ηγεσίας.

Επιμένει η Χαμάς να ελευθερωθεί από τους πρώτους. Έχει πολύ μεγάλες ποινές. Νομίζω ότι έχει τέσσερα ή πέντε ισόβια

Έχει μια απήχηση ο Μαρουάν Μπαργούτι. Έχει μια απήχηση στον Παλαιστινιακό λαό από όλες τις παρατάξεις. Θα μπορούσε μελλοντικά να είναι μια ενωτική φιγούρα. Γίνονται συζητήσεις να απελευθερωθεί και αυτός στην επόμενη φάση, που θα είναι σε μία εβδομάδα.

Το Ισραήλ όμως επιμένει στην απέλαση του. Αυτός λέει, αν είναι να με απελάσετε, θέλω να μείνω στη φυλακή

Το ίδιο είπανε χθες και δύο Ιορδανοί κρατούμενοι στις φυλακές του Ισραήλ. Μάλιστα χθες έγινε για αυτούς τους δύο συμφωνία, να βγούνε από τη φυλακή αλλά να μην πάνε στην Ιορδανία. Άλλωστε και η Ιορδανική κυβέρνηση δεν τους ήθελε.

 

Δεν τους ήθελε η χώρα τους;

Όχι. Αυτοί απάντησαν πως έτσι δεν βγαίνουμε, απελευθερώστε άλλους. Αν βγούμε, είπαν, από τη φυλακή, θέλουμε να πάμε στο σπίτι μας στην Ιορδανία.

 

Οι Ιορδανοί δεν είναι όλοι Παλαιστίνιοι;

Όχι όλοι. Είναι όμως οι περισσότεροι. Η αναλογία είναι 60% Παλαιστινιακής καταγωγής , 40% Ιορδανοί.

 

Και παρόλα αυτά, υπάρχει θέμα με την Ιορδανία.

Υπάρχει το καθεστώς της βασιλείας.

 

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης τόσο κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου όσο και  για τον Υπουργό Άμυνας Γιόαβ Γκάλαντ, αλλά και για τον ηγέτη της ισλαμικής Χαμάς Μοχάμεντ Ντέιφ.

Αλλά και για έναν άλλον, τον αρχηγό του Ισραηλινού στρατού, του IDF

 

Πώς είδε η Παλαιστινιακή πλευρά αυτή την απόφαση;

Πολύ θετικά. Έχει ένα θετικό πρόσημο αν και πιστεύω ότι η εφαρμογή αυτής της απόφασης θα γίνει εις βάρος των Παλαιστινίων και όχι ισότιμα. Εξάλλου ο Μοχάμεντ Ντέιφ πέθανε. Δολοφονήθηκε από τον Ισραηλινό στρατό, λίγο μετά την απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Το ένταλμα σύλληψης δεν σημαίνει ότι καταδικάζονται σε φυλάκιση αλλά ότι συλλαμβάνονται για να δικαστούν. Όπως έγινε με τον Μιλόσεβιτς και τον Κάρατζιτς

 

Βέβαια, το Ισραήλ δεν αναγνωρίζει το Διεθνές ποινικό δικαστήριο

Είχαμε διαφορετικές αντιδράσεις χωρών. Πολλές χώρες είπαν ότι δεν πρόκειται  να συλλάβουν κάποιον από τους τρεις Ισραηλινούς. Η ελληνική κυβέρνηση χαρακτήρισε ως κακή την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επίσης καταφέρθηκαν εναντίον του Δικαστηρίου. Μάλιστα ο Τραμπ είχε καλέσει τον Νετανιάχου για την ορκωμοσία του, αλλά τελικά ο Νετανιάχου δεν πήγε γιατί, όπως είπε, βρισκόταν στη φάση των διαπραγματεύσεων. Ο Όρμπαν της Ουγγαρίας δήλωσε ότι ο Νετανιάχου είναι ανά πάσα στιγμή ευπρόσδεκτος, ενώ ο Τουσκ της Πολωνίας τον κάλεσε για την επέτειο του Ολοκαυτώματος στο Άουσβιτς

Κάποιες άλλες χώρες όμως κρατούν άλλη στάση. Η Γαλλία, για παράδειγμα, δήλωσε πως είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την απόφαση του Δικαστηρίου. Δηλαδή όποιος από τους τρεις Ισραηλινούς πάει στη Γαλλία θα συλληφθεί.

 

Πλέον όλο και περισσότερα στόματα μιλάνε για γενοκτονία. Σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ, γενοκτονία θεωρείται οποιαδήποτε ενέργεια διαπράττεται με πρόθεση να καταστραφεί εν όλω ή εν μέρει μία εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα ως τέτοια. Αυτό που συνέβη είναι γενοκτονία και γιατί;

Η γενοκτονία είναι ένας νομικός όρος. Αν θέλετε να μιλήσουμε με καθαρά νομικούς όρους, όχι δεν είναι γενοκτονία. Έχω μιλήσει με νομικούς τόσο Έλληνες όσο και από το εξωτερικό.

Όμως, τόσο στη δική μου συνείδηση, όσο και στη συνείδηση του κόσμου, είναι γενοκτονία.

Για να χαρακτηριστεί μία σφαγή ως γενοκτονία, πρέπει να πληροί κάποια αριθμητικά κριτήρια. Φρόντιζαν οι Ισραηλινοί μαζί με τους Αμερικάνους να μην τα ξεπερνούν. Έφταναν ως τα όρια, αλλά δεν τα ξεπερνούσαν ώστε να μην μπορεί να χαρακτηριστεί νομικά ως γενοκτονία.

Είναι γεγονός ότι και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν μίλησε για γενοκτονία, αλλά για ενδεχόμενη γενοκτονία και αυτό έχει διαφορά.

Αλλά στη συνείδησή μου - και στη συνείδηση όλου του ελεύθερου κόσμου φαντάζομαι - είναι κάτι χειρότερο από γενοκτονία. Είναι μία σφαγή, μία εθνοκάθαρση..

 

Και μία σκλαβιά…

Ναι, φυσικά είναι σκλαβιά. Αν θέλουμε να πάμε τυπικά, με το νομικό όρο, δεν είναι. Βεβαίως υπάρχουν γενοκτονίες που ακόμα και τώρα δεν έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ. Άρα, ναι μεν με το νομικό όρο δεν είναι γενοκτονία, όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους όπως και οι συγγενείς τους, δεν τους ενδιαφέρει πώς λέγεται, τους ενδιαφέρει τι συνέβη.

 

Πιστεύετε ότι Εβραίοι και Παλαιστίνιοι μπορούν να συνυπάρξουν;

Οι Εβραίοι ζούσαν αρμονικά με τους Παλαιστίνιους μέχρι το 1948. Υπάρχουν και τώρα ακόμη Εβραίοι που ζουν στη Δυτική όχθη μαζί με τους Παλαιστίνιους. Δεν ήθελαν να μετακινηθούν και να πάνε στα εδάφη του κράτους του Ισραήλ. Η αρμονία υπήρχε και θα μπορούσε να υπάρχει. Αλλά αυτοί που τώρα κυβερνούν στο Ισραήλ είναι οι Σιωνιστές. Αυτοί που είχαν ένα σκοπό από το 1897 από το Α’ σιωνιστικό συνέδριο είχαν παραμυθιάσει τον κόσμο ότι θα γυρίσουν στην Γη της Επαγγελίας. Και αυτοί που είναι στην ηγεσία του Ισραήλ εδώ και ογδόντα χρόνια είναι καθαρά σιωνιστές που δεν έχουν καμία σχέση με τις επιταγές του θρησκεύματος του Ιουδαϊσμού και της Εβραϊκής κοινότητας

 Αυτό μπορούμε να το δούμε με σαφήνεια στις διαδηλώσεις των Εβραίων που γίνονται στην Αμερική και στην Ευρώπη με το σύνθημα «Not in our name”. Δηλαδή δεν σας δώσαμε εμείς οι Εβραίοι της διασποράς σε εσάς τους Σιωνιστές το δικαίωμα να σκοτώνετε Παλαιστίνιους. Εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι συμμετείχαν σε αυτές τις διαδηλώσεις. Αλλά και στις διαδηλώσεις και στις διαμαρτυρίες που γίνονται στα αμερικανικά πανεπιστήμια, στο Columbia, στο Yale και σε άλλα πανεπιστήμια, πρωτεργάτες ήταν Εβραίοι φοιτητές. Εβραίοι, όχι σιωνιστές. Πρέπει να διαχωρίσουμε αυτές τις δύο έννοιες.΄

 

Είχατε φτάσει ποτέ κοντά σε συμφωνία;

Είχαμε κάνει συμφωνία το 1993. Τη συμφωνία του Όσλο. Ποιος την τορπίλισε όμως αυτή τη συμφωνία. Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί που σκότωσαν τον πρόεδρό τους τον Ράμπιν που υπέγραψε τη συμφωνία, γιατί τον θεωρούσαν προδότη.

Πώς είναι δυνατή λοιπόν η συνύπαρξη με όλα όσα σας έχω αναφέρει;

Αυτά τα 70.000 ορφανά παιδιά που έχουν μείνει μόνα τους, πώς μπορούν να συνυπάρξουν με έναν Εβραίο που έχει σκοτώσει τους γονείς, τους συγγενείς, τα αδέρφια, τα ξαδέρφια του;

Αυτά τα παιδιά που μείνανε μόνα τους, θα μεγαλώσουν κάποια στιγμή. Μπορούν να συνυπάρξουν; Τι θα του πεις; Σκοτώθηκε ο πατέρας σου αλλά δεν πειράζει, σκότωσαν τη μητέρα σου αλλά δεν πειράζει;

 

Οι Παλαιστίνιοι θα έμεναν ικανοποιημένοι αυτή τη στιγμή εάν έπαιρναν τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη;

Πιστεύω πως ναι. Όμως, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το αίτημα πλέον είναι μεγαλύτερο.

Υπήρχαν πάντα μίση, πλέον όμως έχουν διογκωθεί.

Για παράδειγμα εγώ προσωπικά που είχα πάντα και έχω την πρόθεση της συνύπαρξης, μετά από όσα έγιναν, δυσκολεύομαι. Δεν μπορώ να το ξεχάσω. ίσως μετά από κάποιες γενιές να ξεχαστεί.

 

Έχουν ποτιστεί με αίμα πολλές γενιές με αίμα, έχει μπει ο πόλεμος σχεδόν στα κύτταρά σας. Έχουν σκληρύνει οι δύο λαοί. Πιστεύετε ότι είναι καταδικασμένοι να πολεμάνε για πάντα;

Αυτό το απεύχεται όλος ο κόσμος , το απεύχομαι κι εγώ.

Αλλά όταν είσαι αναγκασμένος να πολεμήσεις, θα πολεμήσεις…

Όταν είσαι αναγκασμένος …

Ο Ρουβίκωνας είναι μια αναρχική συλλογικότητα, την οποία η κρατική εξουσία θέλει να καταστήσει εγκληματική οργάνωση, προκειμένου να ποινικοποιείται πιο εύκολα και πιο σκληρά η δράση της

Όπως διαβάζουμε στο untold.gr, η δικογραφία της αναρχικής συλλογικότητας, που συντάχτηκε τον Δεκέμβρη του 2023 και έχει αποσταλεί στην Εισαγγελία προκειμένου να μελετηθεί και να αποφασιστεί αν θα ασκηθούν ποινικές διώξεις ή όχι, σχηματίστηκε από την κρατική ασφάλεια και συγκεκριμένα από ειδική ομάδα αστυνομικών του τμήματος Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, που συστάθηκε αποκλειστικά γι’ αυτό.

Όπως αναφέρεται στη δικογραφία «η πολυετής δραστηριότητα των μελών της εκτρέπεται των ορίων μεμονωμένων περιστατικών και υπονομεύει την αυθεντία του κράτους δικαίου, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη».

Αναφέρεται επίσης πως «η οργάνωση προκειμένου να κερδίσει τη συμπάθεια του κόσμου και να προσελκύσει νέα μέλη έχει ως πυλώνα του στρατηγικού της πλάνου την ανάδειξη ενός προφίλ κοινωνικού τιμωρού της διαβρωμένης καθεστηκυίας τάξης».

Είναι αλήθεια πως η δράση του Ρουβίκωνα ενοχλεί, προσπαθώντας να αναδείξει την έλλειψη κοινωνίας δικαίου. Και το έχει κάνει πολλές φορές. Στον γιατρό που παίρνει φακελάκια. Στον εργοδότη που κλέβει. Στον δικηγόρο που συμπράττει. Στον δημοσιογράφο που παραπληροφορεί. Στον πολιτικό που συγκαλύπτει.

Άπειρες είναι οι φορές που βρέθηκε εκεί όπου υπήρχε ανάγκη. Μάζεψε εκατοντάδες φορές βοήθεια, έσβησε φωτιές, καθάρισε σπίτια στις πλημύρες. Μέχρι και η εκκλησία τον ευχαρίστησε

Προχθές, δεκάδες μέλη του Ρουβίκωνα, έφτασαν με μοτοπορεία και κράνη έξω από το σπίτι του κ. Τασούλα πετώντας τρικάκια που έκαναν λόγο για «συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών». Και για όσους δεν γνωρίζουν και τυχόν νομίζουν ότι τα τρικάκια είναι βόμβες ή κροτίδες ή χειροβομβίδες,  όταν λέμε τρικάκια, εννοούμε χαρτάκια, αυτά που κάποτε τα έλεγαν φέιγ βολάν

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης καταδίκασε το περιστατικό με ανακοίνωσή του, μιλώντας για τη « χειρότερη μορφή φασισμού». Για τα χαρτάκια δηλαδή

Για την παρέμβασή του αυτή, ο Ρουβίκωνας εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

 

Παρέμβαση/μοτοπορεία στο σπίτι του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα, στην Κηφισιά, για τον βρώμικο ρόλο του στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν με έναν πρόεδρο δημοκρατίας. Τουλάχιστον όχι τώρα που υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα να «τρέχουν» στην επικαιρότητα και τη ζωή των προλετάριων. Ένα διακοσμητικό αξεσουάρ, ένα φυτό εσωτερικού χώρου, ένας πολιτικός φίκος είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας που δουλειά του είναι δεξιώσεις στο προεδρικό μέγαρο και φωτογραφικά ενσταντανέ με άλλους φίκους από άλλα κράτη. Το «ανώτερο πολιτειακό αξίωμα» είναι ένα τίποτα που δεν μπορεί να προκαλέσει πια ούτε καν εκλογές. Κάθε πέντε χρόνια γίνεται ένα σχετικό νταλαβέρι ανάμεσα στην εκάστοτε κυβέρνηση και την αντιπολίτευση για το αν θα κάνουν επίδειξη «πολιτικού πολιτισμού» και θα βρουν κοινό υποψήφιο ή αν η κυβέρνηση θα δώσει τιμητική αποστρατεία σε κάποιον δικό της.

Αυτήν τη φορά η ΝΔ επέλεξε τον δεύτερο δρόμο. Ο Τασούλας, χωρίς να ανήκει στην πρώτη γραμμή του πολιτικού προσωπικού, είναι ένα στέλεχος με βάθος στην δεξιά. Ξεκινώντας την καριέρα του ως παραπαίδι του Αβέρωφ, αρχηγού της ιστορικής ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ, κατάφερε να μένει στον αφρό παρά τις αλλαγές ηγεσιών και να εκλέγεται συνεχώς, πρώτα στην αυτοδιοίκηση και μετά το 2004 στη Βουλή. Φρόντισε να παίρνει δευτερεύοντα υπουργεία και υφυπουργεία, και χώθηκε για τα καλά στους ερευνητές των κοινοβουλευτικών γραφών και έτσι έγινε πρόεδρος της Βουλής πριν γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας. Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα επιτυχίας ενός μέλους της πολιτικής ελίτ που επί 30 χρόνια ποντάρει σταθερά σε μια καλή ζωή και βατούς στόχους, και όχι σε όνειρα δόξας και ηγεσίας.

Υπό κανονικές συνθήκες, λοιπόν, δεν μας απασχολούν οι συμβολικές ανοησίες της αστικής δημοκρατίας, και δεν θα χαλάγαμε μόνο από επαναστατική κακία την ενθρόνιση ενός κομματικού γραφειοκράτη στον φανταστικό (αν και κοστοβόρο) θρόνο του. Ο λόγος που το κάνουμε είναι γιατί αυτοί ακριβώς οι συμβολισμοί έρχονται και κουμπώνουν με τη φριχτή πραγματικότητα των 57 νεκρών στο έγκλημα των Τεμπών.

Ο Τασούλας ως πρόεδρος της Βουλής έπαιξε τον δικό του, ενεργό και συνειδητό ρόλο, στο θάψιμο της υπόθεσης. Ως τροχονόμος της κοινοβουλευτικής λειτουργίας φρόντισε να ρίξει κι αυτός την άμμο που του αναλογούσε στα γρανάζια των διαδικασιών διερεύνησης θάβοντας επί έξι μήνες τη δικογραφία που είχε φτάσει στη Βουλή. Θάβοντας μαρτυρίες, θάβοντας γεγονότα, θάβοντας μια πραγματικότητα οριακά αποτυπωμένη σε δικαστικά έγγραφα που αποδομούσε το αφήγημα του καπετάνιου του.

Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτό που έκανε ο Τασούλας δεν είναι κάποια «παρανομία» ή κάτι έξω από τα καθήκοντά του. Αυτό είναι το καθήκον του, για αυτές τις δουλειές η κάθε κυβερνητική πλειοψηφία ορίζει πρόεδρο στη Βουλή. Ανάμεσα στα άλλα, οι μηχανισμοί της δημοκρατίας σκοπό έχουν μέσα από γραφειοκρατικές ντρίπλες και κανονισμούς  να γίνονται ενεργή γραμμή άμυνας όταν ζητήματα ευθυνών της πολιτικής ελίτ κατορθώσουν να βγουν στον αφρό.

Αλλά, ασφαλώς έχει τη δική του τεράστια ευθύνη, είναι και τα δικά του χέρια επίσης βουτηγμένα στο αίμα των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Ναι, σε κάθε καράβι την ευθύνη την έχει πρώτα ο καπετάνιος, αλλά καπετάνιος χωρίς πιστούς και πρόθυμους αξιωματικούς δεν υπάρχει. Αυτό ήταν ο Τασούλας. Ένα μέρος του μηχανισμού που έπαιξε τον δικό του ρόλο στην συγκάλυψη ενός εγκλήματος. Δεν ξέρουμε αν ο Μητσοτάκης τον επέλεξε για Πρόεδρο της δημοκρατίας για τον ρόλο του στην υπόθεση των Τεμπών. Σίγουρα πάντως δεν θα τον είχε επιλέξει αν είχε δείξει το παραμικρό ανάστημα σε αυτή την υπόθεση και σε οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν.

Το έχουμε ξαναπεί και θα συνεχίσουμε να το λέμε, είναι ουτοπία να περιμένουμε απονομή δικαιοσύνης από τους ενόχους του εγκλήματος. Δικαιοσύνη μπορεί να αποδώσει μόνον ο λαός αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, έχει πολλά σκαλιά να ανέβει αυτός ο λαός σε επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης μέχρι να βρεθεί στη θέση να μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη. Αυτό που μπορούμε να περιμένουμε και μπορούμε ρεαλιστικά να το κερδίσουμε, αν βέβαια η κοινωνική βάση συνεχίσει να φωνάζει και να βγαίνει μαχητικά στον δρόμο, είναι η αποκάλυψη ενός μεγάλου μέρους της αλήθειας.

Αυτή είναι η άποψη του Ρουβίκωνα και αυτό είναι το νόημα της σημερινής μας παρέμβασης. Η αποκάλυψη μιας μικρής αλλά σημαντικής αλήθειας που λέει πως το να είσαι φίκος δεν είναι πάντα κάτι αθώο. Μέσα στο καθεστώς κράτους και καπιταλισμού ο φίκος μπορεί να είναι σαρκοφάγος.

ΤΑΣΟΥΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Ρουβίκωνας

Κάπως έτσι σκέφτεται το μέλλον του ο Κώστας Τζανέτος, φοιτητής της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού, μιλώντας μας από τις φυλακές της Πάτρας. Μόλις 33 χρόνων, βρίσκεται στην 25η μέρα απεργίας πείνας διεκδικώντας το θεσμοθετημένο δικαίωμά του να παρακολουθήσει τα εργαστηριακά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Στα 6 χρόνια που βρίσκεται φυλακή λόγω καταδίκης για πλημμελήματα και ληστεία με ψεύτικο όπλο, τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στις φυλακές της Αυλώνας και έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις με επιτυχία.

Βραβεύτηκε από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το ίδρυμα Μαραγκοπούλου  για τα  δικαιώματα του ανθρώπου, ενώ είχε  προσκληθεί να παραστεί και να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων μαζί τον καθηγητή του, Πέτρο Δαμιανό.

Παρά το γεγονός ότι πληροί, όπως αναφέρει ο ίδιος, όλες τις προϋποθέσεις, οι υπεύθυνοι αρνούνται τόσο τη μεταφορά του από τις φυλακές Πάτρας στις φυλακές Κορυδαλλού με την αιτιολογία της υπερπληρότητας, όσο και την παρακολούθηση των εργαστηριακών μαθημάτων της σχολής του με ηλεκτρονική επιτήρηση ( ηλεκτρονικό " βραχιόλι").

Από τον Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο που έχασε τη ζωή του το 1981 μετά από εξήντα έξι ημέρες απεργίας πείνας  αγωνιζόμενος για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατούμενων από τη Βρετανική κυβέρνηση, έως την «άρνηση διατροφής» το 1909 από τις Αγγλίδες «σουφραζέτες» με σκοπό να χαρακτηριστούν πολιτικές κρατούμενες, η απεργία πείνας έγινε το έσχατο μέσο πολιτικής διαμαρτυρίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Από τον  Μαχάτμα Γκάντι το 1930  έως τις γυναίκες στις φυλακές Αβέρωφ και τους πολιτικούς κρατούμενους στη Μακρόνησο, η απεργία πείνας είναι η ύστατη εναντίωση στην πολιτική και κρατική αναλγησία.

"Αντέχω ακόμα" απαντάει ο Κώστας στην ερώτηση πώς νιώθει. " Έχω κάνει κι άλλες φορές απεργία πείνας. Όσοι όμως κάνουν, παθαίνουν ζημιά "

Ο Κώστας θέλει, στο μέλλον, να βρεθεί έξω. Άνθρωπος, όπως είπε, ανάμεσα σε ανθρώπους.

Άραγε πόσο ανθρώπινο είναι το λεγόμενο σωφρονιστικό σύστημα που αναγκάζει ένα νέο άνθρωπο να υποβάλει το σώμα του σε ένα τέτοιο φριχτό βασανιστήριο ;

Άραγε πόσο άνθρωποι είμαστε και όλοι εμείς που κλείνουμε συνεχώς τα μάτια και προσπερνούμε κάθε αδικία που συμβαίνει σε άλλον, λησμονώντας ότι αύριο μπορεί να είναι η δική μας σειρά να μας προσπεράσουν και να μας αγνοήσουν; 

Όταν ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1^ου Νηπιαγωγείου Ραφήνας απευθύνθηκε στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου για τη δημιουργία σχολικής βιβλιοθήκης, η προφορική απάντηση των Υπεύθυνων του Τμήματος Παιδείας του Δήμου ήταν ότι θα μπορούσε ο ίδιος ο Σύλλογος Γονέων να αναζητήσει χορηγούς για την υλοποίηση του εγχειρήματος. Όπως πολύ εύστοχα τοποθετήθηκε ο Σύλλογος, οι γονείς δεν είναι χορηγοί, ούτε μεσίτες χορηγιών, ούτε υποχρεωμένοι να αναλαμβάνουν να καλύψουν οι ίδιοι τα κενά που αφήνει το κράτος στην εκπαίδευση.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε, ο Σύλλογος καταλήγει πως αν είχαμε ένα σχολείο που ανταποκρινόταν στις σύγχρονες ανάγκες, όπως θα έπρεπε, τότε οι χορηγίες θα ήταν περιττές.

Σε αυτούς τους καιρούς διάλυσης οποιασδήποτε δημόσιας δομής, τέτοιες υπερήφανες φωνές είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίες

Ακολουθεί  η ανακοίνωση

 

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ 1ΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΡΑΦΗΝΑΣ

Ανακοίνωση.

Οι χορηγίες βάλλουν επικίνδυνα την ισοτιμία στη δημόσια εκπαίδευση.

Θέμα: Αίτημα για Δημιουργία Βιβλιοθήκης στο σχολείο και η άρνησή μας στις χορηγίες.

Σε συνέχεια του αιτήματος που υπέβαλα ως Πρόεδρος για τη δημιουργία σχολικής βιβλιοθήκης, η προφορική απάντηση των Υπεύθυνων του Τμήματος Παιδείας του Δήμου ήταν ότι μια λύση ήταν να αναζητήσουμε χορηγία για την υλοποίηση του εγχειρήματος.

Θεωρούμε πως η απάντηση αυτή δεν συνάδει με τις αρχές της ισότιμης και δωρεάν εκπαίδευσης, καθώς η δημιουργία και ο εξοπλισμός μιας σχολικής βιβλιοθήκης αποτελεί βασικό στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πρέπει να διασφαλίζεται από την Πολιτεία. Η εκπαίδευση είναι θεμελιώδες δικαίωμα όλων των παιδιών και η ύπαρξη εκπαιδευτικών πόρων, όπως μια βιβλιοθήκη, δεν μπορεί να εξαρτάται από την ύπαρξη ή μη χορηγών.

Η αναζήτηση χορηγιών ενέχει τον κίνδυνο ανισοτήτων μεταξύ των σχολείων, καθώς κάποια μπορεί να καταφέρουν να εξασφαλίσουν περισσότερους πόρους, ενώ άλλα να μείνουν χωρίς βασικές υποδομές. Αυτό δημιουργεί μαθητές δύο ταχυτήτων και πλήττει τον δημόσιο και ισότιμο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Για τους λόγους αυτούς, ζητούμε να διερευνηθούν άμεσα εναλλακτικές λύσεις χρηματοδότησης μέσω του Δήμου ή άλλων αρμόδιων κρατικών φορέων, ώστε να διασφαλιστεί η δημιουργία της βιβλιοθήκης μας χωρίς να καταφεύγουμε σε λύσεις που υπονομεύουν την ισοτιμία στην εκπαίδευση.

Στο κάτω κάτω, αν η μόνη λύση που προτείνουν οι αρμόδιοι είναι οι χορηγίες, τότε η ευθύνη να τις βρουν βαραίνει αποκλειστικά τους ίδιους τους Δήμους και τις κρατικές δομές, όχι τους γονείς. Οι γονείς δεν είναι χορηγοί ούτε μεσίτες χορηγιών. Ο ρόλος τους είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να στηρίζουν τη μόρφωσή τους, όχι να αναλαμβάνουν να καλύψουν τα κενά που αφήνει το κράτος στην εκπαίδευση. Σε μια εποχή που οι οικογένειες δίνουν καθημερινό αγώνα για την επιβίωση, η απαίτηση να αναλάβουν και αυτό το βάρος είναι απαράδεκτη.

Αν είχαμε ένα σχολείο που ανταποκρινόταν στις σύγχρονες ανάγκες, όπως θα έπρεπε, με βάση το επίπεδο και την τεχνολογία της εποχής τότε οι χορηγίες θα ήταν περιττές.

Είναι προφανές ότι το ζήτημα των χορηγιών συνδέεται άμεσα με τις ελλείψεις και την υποχρηματοδότηση. Εάν οι ανάγκες καλύπτονταν επαρκώς, η συζήτηση για τις χορηγίες δεν θα ήταν αναγκαία.

Η πρωτοβουλία του Υπουργείου να προωθήσει τη δημιουργία ΑΦΜ για τους συλλόγους γονέων είχε ως στόχο τη διευκόλυνση της διαχείρισης των χορηγιών με διαφάνεια και νομιμότητα. Παράλληλα, η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στη μετακύλιση μέρους του οικονομικού βάρους της λειτουργίας των σχολείων προς τους συλλόγους, μειώνοντας έτσι την πίεση προς το κράτος και τις διαμαρτυρίες των γονέων για τις ανεπάρκειες του συστήματος.

Εξετάζοντας τη συνολική εικόνα, καθίσταται σαφές ότι οι χορηγίες λειτουργούν ως μηχανισμός κάλυψης των κενών που δημιουργεί η κρατική υποχρηματοδότηση.

 

Σύλλογος Γονέων & κηδεμόνων 1ου νηπιαγωγείου Ραφήνας

Βαρσάμη Ευτυχία

Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων 1ου Νηπιαγωγείου Ραφήνας

Η γραμματέας

Τσιμπογιαννη Ελένη

Για το ΔΣ του 1ου νηπιαγωγείου Ραφήνας

Αναδημοσιεύουμε ένα γράμμα από την Αμοργό. Ένα γράμμα που απέστειλε η Ελευθερία Ψυχογιού στο ieidiseis.gr και αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ για τη διαχρονική εγκατάλειψη των μικρών νησιών που παίρνει δραματικές διαστάσεις εν μέσω έντονης σεισμικής δραστηριότητας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην επιστολή: “Να τους πει κάποιος ότι τα νησιά δεν έχουν μόνο Καλοκαίρια αλλά και ατέλειωτους Χειμώνες και οι ζωές μας έχουν αξία!”

 

Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές διαπιστώνουμε δυο πράγματα. Την κρατική ανοργανωσιά και ότι τον χειμώνα ζούμε από τύχη εδώ στην Αμοργό.

Εν μέσω αλλεπάλληλων δονήσεων :

Η ΔΕΔΔΗΕ έστειλε :

Τέσσερις (4) νταλίκες με 45 κολόνες. Μα οι κολόνες δεν πέφτουν με τους σεισμούς !

Καλώδιο 95ντάρη χαλκού ενώ δεν χρησιμοποιείται στο νησί.

Επτά ( 7) γεννήτριες για κάθε δημοτικό διαμέρισμα. Όμως ποιος θα τις συνδέσει ; Ο ένας και μοναδικός υπάλληλος που εξυπηρετεί όχι μόνο την Αμοργό αλλά και τα κοντινά νησάκια;

Υποχρεώνονται όλες οι βαθμίδες σε τηλεκπαίδευση. Σοβαρά τώρα; Κουνάει το νησί κάθε λίγο και λιγάκι, κουνιούνται τα σπίτια τα πάντα και οι οθόνες κατά ένα μαγικό τρόπο θα μένουν ακίνητες και τα παιδιά προσηλωμένα;

Ζούμε σε μια σεισμογενή περιοχή και τα δημόσια κτήρια (βλ. σχολεία) δεν έχουν ελεγχθεί αν και έχει ζητηθεί από τον Δήμο Αμοργού εκτός από το δημοτικό σχολείο Καταπόλων, διότι ο έλεγχος από τον ΟΑΣΠ γίνεται μετά από κλήρωση! Αν σου κάτσει δηλαδή.

Στον πολύπαθο χώρο της Υγείας μετά την προηγούμενη καταγγελία μας στο iridiseis στείλανε δύο νοσοκόμες για μια εβδομάδα. Όταν φύγουν ποιος θα κάνει νοσηλεία που δεν βγαίνουν οι βάρδιες ; Θα διακομίζονται άρρωστοι άνθρωποι με τον φλεβοκαθετήρα διότι δεν θα υπάρχει νοσηλευτής. Θα συνεχίσουν να τους στέλνουν ως ασυνόδευτο δέμα στην Νάξο ; Γιατρούς ακόμη περιμένουμε, σήμερα Πέμπτη 6/2/2025 λένε ότι ΘΑ έρθουν κάποιοι μετακινούμενοι λόγο του σεισμού.

Να τους πει κάποιος ότι αρρωσταίνουμε και εκτός σεισμού. Αρρωσταίνουμε και όταν έχει απαγορευτικό λόγω καιρού.

Να τους πει κάποιος ότι οφείλουν να καλύψουν τις άμεσες και διαρκείς ανάγκες του νησιού όλο τον χρόνο, διότι όλο τον χρόνο η Αμοργός είναι νησί και μεις άνθρωποι.

Να τους πει κάποιος ότι ο σχεδιασμός τους είναι για σενάριο κωμωδίας, αλλά εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε να διασκεδάσουμε, διότι ζούμε συνεχώς σε κατάσταση επισφάλειας.

Να τους πει κάποιος ότι εμείς δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε το νησί μας.

Να τους πει κάποιος ότι τα νησιά δεν έχουν μόνο Καλοκαίρια αλλά και ατέλειωτους Χειμώνες και οι ζωές μας έχουν αξία!

Ο στρατιώτης Ρόμπερτ Λι Προύιτ (Μοντγκόμερι Κλιφτ) παίρνει μετάθεση στο Σόφιλντ της Χαβάη. Ο διοικητής Ντέινα Χολμς (Φίλιπ Όουμπερ), έχοντας  ακούσει για τις ικανότητες του Προύιτ στην πυγμαχία, προσπαθεί να τον πείσει να αγωνιστεί με την ομάδα μποξ του τάγματος.

Όταν ο Προύιτ αρνείται. όλο το τάγμα στρέφεται εναντίον του. Παράλληλα ο λοχίας Γουόρντεν (Μπαρτ Λάνκαστερ) συνάπτει ερωτικές σχέσεις με την Κάρεν (Ντέμπορα Κερ), τη γοητευτική και μοναχική σύζυγο του Χολμς.

Παράλληλα, ο φίλος του Προύιτ στρατιώτης Άντζελο Μάτζιο (Φρανκ Σινάτρα) καταλήγει στην απομόνωση όπου υπομένει τα βασανιστήρια του δεσμοφύλακα Φατσο (Έρνεστ Μπόργκνάιν). Μετά όμως τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ οι ζωές όλων θα αλλάξουν.

Ο Φρεντ Τσίνεμαν , το 1953, αποφασίζει να μεταφέρει στον κινηματογράφο  το δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόουνς, «Από εδώ έως την Αιωνιότητα» (From Here To Eternity), το οποίο κυκλοφόρησε το 1951 και γρήγορα έγινε μπεστ σέλερ.

Έχοντας στη διάθεση του ένα μοναδικό συνολικό ηθοποιών, ο Φρεντ Τσίνεμαν τολμά να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόουνς: «Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι». Πρόκειται για ένα τολμηρό βιβλίο που ασκεί οξεία κριτική στις συνθήκες που επικρατούσαν στα αμερικάνικα στρατόπεδα, ενώ παράλληλα καταγράφει τα γεγονότα που προηγήθηκαν του βομβαρδισμού στη βάση του Περλ Χάρμπορ το 1941.

Μια ταινία που, παρά τους συμβιβασμούς που έκανε στο σενάριο  σε σχέση με το βιβλίο και πέρα από το παράνομο ειδύλιο του λοχία με τη γυναίκα του διοικητή, προβάλλει με  συγκινητικό τρόπο το αντιμιλιταριστικό πνεύμα, τη  δυσφορία στη βία και την εξουσία και πραγματεύεται τις σχέσεις και το πνεύμα των νεαρών αντρών, που χαλάει και τελικά τσακίζεται από το άκαμπτο σύστημα γύρω τους.

Η  ταινία διαθέτει ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών ( Μπαρτ Λάνκαστερ,  Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ντέμπορα Κερ, Φρανκ Σινάτρα , Ντόνα Ριντ) και πρόσφερε κλασικές και διαχρονικές κινηματογραφικές σκηνές, όπως το παθιασμένο φιλί στην παραλία, του Μπαρτ Λάνκαστερ και της Ντέμπορα Κερ.

Η ταινία προτάθηκε για δεκατρία Βραβεία Όσκαρ και απέσπασε τελικά οκτώ, μεταξύ των οποίων αυτό της Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. Ενώ τόσο ο Φρανκ Σινάτρα, όσο και η Ντόνα Ριντ, βραβεύτηκαν για τους δευτερεύοντες ρόλους τους.

 

Βρέθηκε χθες, νεκρός στο κελί του, ο Βασίλης Δημάκης. Ο Βασίλης Δημάκης πέρασε τα 30 από τα 47 χρόνια της ζωής του στις φυλακές και έγινε γνωστός για τις μάχες που έδινε διεκδικώντας δικαιώματα για τους κρατούμενους. Δικαιώματα  που για ένα πολιτισμένο και δίκαιο σωφρονιστικό σύστημα έπρεπε να είναι αυτονόητα

Το 2016, ο Βασίλης Δημάκης, ενώ ήταν κρατούμενος στις φυλακές Γρεβενών, αποφάσισε  να ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο λύκειο. Αποφοιτώντας με άριστα, έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις και κατάφερε να εισαχθεί στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Από κει και πέρα, άρχισε ένας γολγοθάς γι αυτόν στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει το δικαίωμα να παρακολουθεί τα μαθήματα στη σχολή του. Έδωσε πολλές μάχες για να το πετύχει και οι μάχες αυτές περιελάμβαναν τρεις απεργίες πείνας και δίψας, απεργίες που είναι  βέβαιο πως επιβάρυναν και κλόνισαν την υγεία του.

Δεν πάλεψε όμως μόνο γι αυτό. Στις φυλακές του Κορυδαλλού πάλεψε, μαζί με άλλους κρατούμενους, για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους, ειδικά την περίοδο του COVID, όπου κάθε δεσμός των κρατουμένων με τον έξω κόσμο είχε κοπεί εντελώς. Η Πολιτεία τον εκδικήθηκε πολλές φορές, με παράνομες μεταγωγές σε άλλες φυλακές, με συνθήκες απομόνωσης, χωρίς πρόσβαση στα προσωπικά του αντικείμενα, με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να σκίζουν τα βιβλία του. Από χθες, η Πολιτεία ξεμπέρδεψε μαζί του

Στο άκουσμα του θανάτου του, ο πρώην διευθυντής του σχολείου των φυλακών Αυλώνα, Πέτρος Δαμιανός, αποχαιρέτησε με ένα συγκινητικό μήνυμα τον Βασίλη Δημάκη, αποκαλύπτοντας και τον σκοπό της πρόσφατης επικοινωνίας τους.

«Σοκ... Στο πρώτο άκουσμα δεν το πίστεψα. Ο Βασίλης Δημάκης βρέθηκε νεκρός στο κελί του... Πριν λίγες μέρες είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία. Μου ζήτησε κάτι. Όχι για τον εαυτό του. Για δύο συγκρατούμενούς του, που ήθελαν να δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις.

 Πάντα στη διάθεση των άλλων.

" Πάντα συντρέχοντες όπως μπορούνε..."

Άλλωστε φύλαγε τις δικές του Θερμοπύλες...

Οι αρμόδιοι βρίσκονται στη θέση τους...

Αν αποκλειστεί οτιδήποτε άλλο, τότε ο Βασίλης έχασε τη ζωή του στον αγώνα του για γνώση. Οι απεργίες πείνας και δίψας που έκανε, προκειμένου να του επιτραπεί η συμμετοχή στα μαθήματα της σχολής του, προφανώς κλόνισαν την υγεία του...

Ας είναι ο Βασίλης ο τελευταίος φοιτητής που κάνει απεργία πείνας και χάνει τη ζωή του, για να σπουδάσει...

Βασίλη, όπου κι αν βρίσκεσαι, κάνε αυτό που έκανες πάντα.

Προστάτευε τους κρατούμενους μαθητές μας ...

Ανακοίνωση για το θάνατο του Βασίλη Δημάκη, η οποία αναφέρεται και στους αγώνες που έδωσε ο Βασίλης Δημάκης, εξέδωσε και ο Φοιτητικός Σύλλογος  Πολιτικού ΕΚΠΑ, της σχολής στην οποία φοιτούσε ο Βασίλης

Τον Βασίλη Δημάκη τον γνωρίσαμε το 2017 όταν πέρασε στο Πολιτικό μετά από Πανελλήνιες στις φυλακές των Γρεβενών. Ο Βασίλης ήταν συμφοιτητής μας.

Από τότε και μετά από συνεχόμενες αρνήσεις από τις αρμόδιες αρχές να παρακολουθεί τα μαθήματά του, μετά από κινητοποιήσεις του φοιτητικού συλλόγου Πολιτικού κι έπειτα από τρεις απεργίες πείνας και δίψας κατάφερε να πάρει τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνταν με βάση τον νόμο και να μπορεί να σπουδάζει στο Πολιτικό.

Τότε, στο πλευρό του Βασίλη Δημάκη στη διεκδίκηση του δικαιώματός του για πρόσβαση στο πανεπιστήμιο στάθηκαν ο φοιτητικός μας σύλλογος, πολιτικές οργανώσεις, κοινωνικοί φορείς, μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας και χιλιάδες άνθρωποι μέσα από αποφάσεις συλλόγων και συλλογές υπογραφών, όπως επίσης και εκατοντάδες συγκρατούμενοί του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Στις φυλακές του Κορυδαλλού πάλεψε από κοινού με άλλους κρατουμένους για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης εντός τους, ειδικά την περίοδο του COVID, όπου κάθε δεσμός των κρατουμένων με τον έξω κόσμο είχε κοπεί, εκθέτοντας ένα αόρατο κομμάτι της κοινωνίας σε τεράστιο κίνδυνο. Η Πολιτεία τον είχε εκδικηθεί πολλές φορές, με παράνομες μεταγωγές σε άλλες φυλακές. Απέναντι σε συνθήκες απομόνωσης, χωρίς πρόσβαση στα προσωπικά του αντικείμενα και με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να σκίζουν τα βιβλία του, ο Βασίλης Δημάκης κατέφυγε στο μόνο όπλο που έχει απέναντι στην εκδικητικότητα του σωφρονιστικού συστήματος: στην απεργία πείνας και δίψας. Πάλεψε για να σπουδάσει, αναδείκνυε τα συνεχή εμπόδια που βάζει το σωφρονιστικό σύστημα στους κρατούμενους φοιτητές και ήταν συνεχώς δίπλα σε κάθε κρατούμενο μαθητή/φοιτητή.

Αυτό που ενοχλούσε στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι πως η προσπάθειά του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρακτική διαμόρφωσης ενός διαφορετικού παρόντος μέσα στον χώρο στον οποίο ζει, στη φυλακή. Με την απεργία για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, τον ρόλο του στις διεκδικήσεις των κρατουμένων και την καθημερινή πρακτική του στις φυλακές Κορυδαλλού, ο Βασίλης Δημάκης δημιούργησε ένα διαφορετικό αφήγημα, έναν πραγματικό αντίλογο απέναντι σε όσα προτάσσουν οι φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας εντός των φυλακών και σχετικά με αυτές. Απέναντι σε αυτή την επίθεση από κράτος και κυβέρνηση, ο Βασίλης απαντούσε «Σας υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να με κάνετε ξανά αυτό που ήμουν. Αυτό που με τόσο εκπαιδευτικό μόχθο κατάφερα να είμαι, και εννοώ ένας άνθρωπος αλληλέγγυος προς κάθε συνάνθρωπο μου που βάλλεται».

Στην κίνηση των «από πάνω» που κρατούσαν τον Βασίλη στην απομόνωση, η επιμονή του ίδιου και οι μαζικές διεκδικητικές κινήσεις των «από κάτω» τον έφεραν εκεί που ανήκει: στις αίθουσες και τους διαδρόμους του 7ου ορόφου της ΝΟΠΕ, μαζί με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες του.  Ο Βασίλης Δημάκης είχε επιλέξει να μην αφήσει κανέναν να του πάρει πίσω αυτό που με τόσο μόχθο έγινε, «ένας άνθρωπος αλληλέγγυος προς κάθε συνάνθρωπο μου που βάλλεται».

Στον αγώνα του Βασίλη συμπυκνώνονται όλοι οι αγώνες για ένα παρόν που δε θα υπάρχουν αόρατοι άνθρωποι και για ένα μέλλον το οποίο μπορεί να πάει αλλιώς, και θα το κάνουμε εμείς να πάει αλλιώς. Ο Βασίλης Δημάκης εξακολουθεί να ανήκει στο Πολιτικό, δίπλα στους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες του.

Εάν τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης έπαιζαν σωστά το ρόλο που υποτίθεται πως τους έχει ανατεθεί από την κοινωνία, αυτόν δηλαδή της αντικειμενικής δημοσιογραφίας και της κριτικής προς την αυθαιρεσία της εξουσίας, πολλά θα μπορούσαν να είχαν πάει προς το καλύτερο σ αυτή τη χώρα και πολλά θα ήταν τα άσχημα που θα είχαμε γλιτώσει

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη στο διάλογο μεταξύ της δημοσιογράφου Νίκης Λυμπεράκη και της Μαρίας Συρεγγέλα, όπου η βουλευτής του Β2΄ Δυτικού Τομέα Αθηνών και Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, εγκατέλειψε άμεσα το αλαζονικό της ύφος, σάλπισε άτακτη υποχώρηση και μάζεψε την ουρά της κάτω από τα σκέλια

Από το διάλογο αυτό γίνεται ξεκάθαρο το πόσο εύκολο είναι για έναν ενημερωμένο δημοσιογράφο να εκθέσει και να εξευτελίσει όποιον από αυτούς τους σαλτιμπάγκους προσπαθεί να μας πουλήσει τρέλα και ψέμα. Όμως δυστυχώς, είτε δεν το κάνουν ποτέ, είτε το κάνουν όποτε τους συμφέρει

Ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτή είναι η φωτογραφία μιας στιγμής. Και αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με το MEGA δεν πρέπει να μας ξεγελά. Ο δημοσιογραφικός κολοσσός που έχει συστήσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης (Mega, Νέα, Βήμα, in.gr, Παραπολιτικά, κλπ κλπ - ων ουκ έστι αριθμός), αφού πριν από χρόνια είχε αποσύρει την παραδοσιακή στήριξή του  στο ΠΑΣΟΚ (τουλάχιστον όσα από αυτά τα Μέσα ανήκαν στον πάλαι ποτέ πανίσχυρο όμιλο Λαμπράκη) και γύρισε το τιμόνι στηρίζοντας πια τη Νέα Δημοκρατία, εκπλήσσοντας δυσάρεστα τους παραδοσιακούς αναγνώστες του, έχει αποφασίσει εδώ και κάποιο διάστημα, προφανώς για προσωπικούς λόγους του ιδιοκτήτη του και όχι από όψιμο ενδιαφέρον για την αλήθεια, να γυρίσει πάλι το τιμόνι και να χτυπήσει  τον Μητσοτάκη (εξαιρείται ο γραφικός Πρετεντέρης που του έχουν αφήσει το ρόλο του τρελού του χωριού)

Δεν τους εμπιστευόμαστε λοιπόν. Στην επόμενη στροφή είναι πολύ πιθανό να το ξαναγυρίσουν το τιμόνι και να μαζέψουν τα σκυλιά τους που έχουν αμολήσει ελεύθερα.

Όπως και να έχει όμως, αυτή τη στιγμή μπορούμε να το απολαύσουμε το θέαμα. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να το ξαναδούμε

Ίσως  βέβαια στο θέμα των Τεμπών, η καθολική συμμετοχή του κόσμου να τους αναγκάσει να μας δώσουν και άλλες τέτοιες ευχάριστες στιγμές. Γι αυτό το λόγο, συμμετέχουμε κι εμείς με όποιον τρόπο μπορούμε στην πίεση που ασκείται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη

 

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Σαντορίνη αποδεικνύει πόσο εύθραυστη μπορεί να αποδειχθεί μια οικονομία που βασίζεται μόνο στον τουρισμό και πόσο γυάλινα είναι τα πόδια της. Μόνο και μόνο οι φήμες αρκούν για να αποδειχθούν καταστροφικές. Πόσο μάλλον όταν έχουμε φαινόμενα σαν αυτό της Σαντορίνης με τις επαναλαμβανόμενες σεισμικές δονήσεις

Αποδεικνύει επίσης πως το μέτρο έχει χαθεί στο κυνήγι του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, μεγιστοποιώντας τους κινδύνους. Σε ανάρτηση του σεισμολόγου Άκη Τσελέντη, επισημαίνεται ο αυθαίρετος τρόπος με τον οποίο έχει δομηθεί το νησί καθώς, όπως καταγγέλλει, έχουν γίνει πολεοδομικά εγκλήματα στην Σαντορίνη υπό την πίεση των ξενοδοχειακών συμφερόντων

Ποιο συγκεκριμένα, ο γνωστός σεισμολόγος αναφέρει:

 

“Έχουν γίνει πολεοδομικά εγκλήματα στο νησί υπό την πίεση των ξενοδοχειακών συμφερόντων. 

Δόθηκαν  οικοδομικές άδειες και κτίστηκαν  στά Φηρά, στην Οία και αλλαχού, κατασκευές μεγάλου βάρους (ξενοδοχεία με πισίνες) στα πρανή, στην πλαγιά, στην πλήρη κατηφόρα προς την θάλασσα, κάτω του παραδοσιακού οικισμού, με ψευτοθεμελιώσεις!

Θα παρακαλούσα τους πολιτικούς (τοπικούς και μη) να μην προκαταβάλουν τους επιστήμονες και να κάνουν σεισμολογικές εκτιμήσεις.  Αν θέλουν να προσφέρουν ας πατάξουν τις πολεοδομικές παρανομίες κλείνοντας τα αυτιά τους στα ξενοδοχειακά συμφέροντα και να αφήσουν τους επιστήμονες να κάνουν τη δουλειά τους»

 

Σχετικά τώρα με τη σεισμική έξαρση που παρατηρείται, αναφέρει:

 

« Ο σεισμογόνος χώρος  επεκτείνεται προς τα ΒΑ και είναι φανερό ότι το μεγάλο ρήγμα της Αμοργού που μας έδωσε το καταστροφικό σεισμό του 1956 έχει ενεργοποιηθεί.

Η όλη δραστηριότητα έχει ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά προσεισμικής ακολουθίας και δυστυχώς όσο δε γίνεται ο κύριος σεισμός τόσο θα αυξάνει και το αναμενόμενο μέγεθος του.

Το χειρότερο σενάριο είναι να φτάσουμε τα μεγέθη του 1956 αλλά το πλέον πιθανό είναι να έχουμε σύντομα τον κυρίως σεισμό, (όχι όπως το Αρκαλοχώρι που είχαμε προσεισμική ακολουθίες 4 μηνών), οπότε θα μπούμε στη καθαρά μετασεισμική φάση ή οποία όμως θα διαρκέσει για αρκετούς μήνες μέχρι το καλοκαίρι, με δραματικές επιπτώσεις στον τουρισμό του νησιού το οποίο δεν είναι ό,τι καλύτερο από συνθήκες δόμησης.

Σχετικά τώρα με τα ηφαίστεια είναι και τα δύο (Σαντορίνης κ Κολούμπο) ενεργά και σίγουρα υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση με τη σεισμικότητα.

Υπάρχει βέβαια και η μικρή πιθανότητα το φαινόμενο να εκτονωθεί με μεσαίου μεγέθους σεισμούς αλλά εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε το χειρότερο σενάριο. Πάντως να γίνει αντιληπτό ότι οι ζωές των κατοίκων είναι πολύ πάνω από τα όποια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα»