του Νίκου Ξυδάκη από την Εφημερίδα των Συντακτών

Στην έρημο της γενοκτονίας έχουν αφανιστεί όλα τα ίχνη των ανθρώπων, ποτηράκια, πιθάρια με αρχαίο λάδι, απομεινάρια μελιού, απολιθώματα κόλιανδρου και ζα’ατάρ, ο σκελετός μιας χαδιάρας γάτας, σβήστηκαν τα πρόσωπα και τα ονόματά τους

Οι αεροφωτογραφίες της Γάζας, ισοπεδωμένα κτίρια, σβησμένοι δρόμοι, ίχνη θεμελίων, μικρά επάρματα πάνω σε έρημη γη, κανένα δέντρο, ούτε κλαρί,

η σκόνη κλείνει τα ρουθούνια σου, πνίγεσαι απ’ τη σκόνη, κατακλύζεσαι από κενό, ένα δραματικό κενό με υπαινικτικά επάρματα,

[[ είναι πίνακας γεωμετρικής αφαίρεσης, εικαστική αλληγορία για την τοπολογία της Αποκάλυψης, μια κλεφτή ματιά στην Κόλαση ]]  

είναι η υπερπραγματικότητα,

ερειπιώνας έρημος που σφίγγει τον λαιμό, έρημος που εξάπτει τη φαντασία, την καλεί να ψαύσει τα αχνά επάρματα στο ανάγλυφο της φωτογραφίας και ν’ ανακαλέσει τη ζωή που κάποτε υπήρξε, όπως στους ιστορικούς ερειπιώνες της Μεσογείου, Δήλο, Πομπηία, Ερκολάνο, Ακρωτήρι Θήρας,

εκεί ίσως ήταν σχολείο, εκεί νοσοκομείο, παρακάτω ένα τέμενος κι ένας χριστιανικός ναός, σε εκείνη την κουκίδα έφτιαχναν πίτες με ζα’ατάρ, ταμπουλέ με αιχμηρό κόλιανδρο, στην παρακάτω κουκίδα σέρβιραν τσάι σε μικρά ποτηράκια, κιουνεφέ,

πέρα στο βάθος είχαν λεμονιές γύρω από ένα πηγάδι και όλα τ’ αγκάλιαζε μαντρότοιχος, είχαν σπιτάκια με κατώι κι ανώι, με εσωτερικές αυλές, όπως στις Κυκλάδες παλιά, όπως στη Δήλο και στο Ακρωτήρι πολύ παλιότερα,

και ιδού τι αφήνει ο σεισμός, το κύμα, το ηφαίστειο, ο πόλεμος,

και ιδού τι αφήνει η γενοκτονία, ούτε καν τα ίχνη του ηφαιστείου και του σεισμού, μια έρημο αφήνει η γενοκτονία, ούτε τοίχους από αυλές και σπίτια ούτε ψηφιδωτά με αλεξίκακες Τανίτ και δελφίνια ούτε υδραγωγείο ούτε καν σώματα κουλουριασμένα πετρωμένα απ’ τη λάβα

[[ κανένα αλεξίκακο δεν σταματά τον γενοκτόνο ]]

εδώ στην έρημο της γενοκτονίας έχουν αφανιστεί όλα τα ίχνη των ανθρώπων, ποτηράκια, πετρωμένες πίτες, πιθάρια με αρχαίο λάδι, απομεινάρια μελιού, απολιθώματα κόλιανδρου και ζα’ατάρ, ο σκελετός μιας χαδιάρας γάτας, ένα αντρόγυνο που πέτρωσε αγκαλιασμένο,

στην έρημο της γενοκτονίας όλα συνέβησαν όπως στις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης, όλα σκεπάστηκαν με κρύα στάχτη και λησμονιά, σβήστηκαν τα πρόσωπα και τα ονόματά τους, πυροβολήθηκαν παιδιά από σνάιπερς, έλιωσαν αφυδατωμένα τα νεογνά στη σβηστή θερμοκοιτίδα, ξεριζώθηκε κάθε ζωή,

όσοι απέμειναν τραβούν προς Νότο σε καρότσες αγροτικών, σε καρότσες φορτηγών με έναν μπόγο και δυο κουβέρτες ακρυλικές, οι πολλοί πεζοπόροι με το μάτι πηχτό, κάτω από ντρόουνς και δορυφόρους,

είναι η Έξοδος του 21ου αιώνα, ίσως ν’ ακολουθήσουν κι άλλες παρόμοιες, αφού έγινε η αρχή σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη, στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, στην κοιτίδα των αβρααμικών θρησκειών των βοσκών και των νομάδων, των γιων του Σημ και του Χαμ,

είναι μια αρχαιολογία του μέλλοντος

[[ τι θα ‘λεγε ο Μπένγιαμιν; τι θα ‘λεγε ο Πρίμο Λέβι; ]]

αφού έγινε η τεχνολογική γενοκτονία, με τους αλγόριθμους της Τεχνητής Νοημοσύνης, με όλα τα big data του αφανισμού με το Zyklon του deep learning, με βολές ακριβείας κατά νηπίων,

αυτή η τεχνολογική γενοκτονία που γεννά κέρδη, γνώση φόνου, σταρτ-απς εξολόθρευσης, που γεννά real estate στο μυαλό σαλών του Κακού,

αυτή η hi-tec γενοκτονία μπορεί να εμφανιστεί παντού,

το αδιανόητο είναι η υπερπραγματικότητα, εφιάλτης σε live streaming,

ενόσω οι εκφυλισμένοι κληρονόμοι της αποικιοκρατίας ξαναφτιάχνουν εργοστάσια ολέθρου.

Το αδιανόητο είναι η νέα πραγματικότητα

Πηγή:

ΕΦΣΥΝ 27.09.2025