«Ο τόπος πίσω από τα βουνά». Αυτό σημαίνει η λέξη «Ζαγόρι» στα σλαβικά. Εικάζεται πως το αρχικό του όνομα στην αρχαιότητα ήταν «Παρωραία» - δίπλα ή πίσω από τα βουνά - και οι Σλάβοι που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τον 6^ο αιώνα το μετέφρασαν σε Ζαγόρι

Το Ζαγόρι βρίσκεται στην καρδιά της Ηπείρου και αποτελείται από 46 χωριά, τα επονομαζόμενα Ζαγοροχώρια, κτισμένα σε υψόμετρο 600 – 1.400 μ. και απλωμένα σε μια έκταση περίπου 1,000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, σε σχήμα ανεστραμμένου ισόπλευρου τριγώνου, με τη νότια κορυφή του τριγώνου να αγγίζει τα Γιάννενα και τον ποταμό Αώο να αποτελεί τη βόρεια πλευρά του

Τα χωριά του Ζαγορίου είναι μικρά, οργανωμένα γύρω από την κεντρική πλατεία που την κοσμεί συνήθως ένας αιωνόβιος πλάτανος, και επικοινωνούν μεταξύ τους με πέτρινα μονοπάτια, γεφύρια και σκάλες

Ο εντυπωσιακός πλάτανος, ηλικίας 700 ετών, στην πλατεία της Βίτσας

Στο Ζαγόρι αναδεικνύεται με μοναδικό τρόπο η πλήρης εναρμόνιση του ανθρώπου με τη φύση. Οι  καταπράσινες βουνοπλαγιές, τα ποτάμια, οι εντυπωσιακοί βραχώδεις σχηματισμοί και τα απόκρημνα φαράγγια εναρμονίζονται πλήρως με τις ανθρώπινες δημιουργίες, τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια, τα πετρόκτιστα σπίτια, τις στέγες από πλάκες, τα λιθόστρωτα καλντερίμια και τις πέτρινες κρήνες

Αυτή η μοναδική συνύπαρξη φυσικής ομορφιάς και ανθρώπινης δημιουργίας, που συνιστά μια μοναδική πολιτιστική κληρονομιά, ενέταξε, το 2003, το Ζαγόρι στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ως πολιτιστικό τοπίο, αποτελώντας τη 19η εγγραφή ελληνικού μνημείου στη σχετική λίστα και την πρώτη για την Ελλάδα σε αυτήν την κατηγορία.

Και όσο και αν το Ζαγόρι έχει αναδειχθεί πλέον, σε έναν περιζήτητο τουριστικό τόπο, οι ανθρώπινες δημιουργίες κινούνται με απόλυτο σεβασμό σε αυτή την πολιτιστική κληρονομιά, αναδεικνύοντάς την και διατηρώντας την.

Κοινό όλων των ανθρώπινων κατασκευών στο Ζαγόρι, είναι η πέτρα, το υλικό που προμήθευε η φύση άφθονο και δωρεάν στους κατοίκους της περιοχής. Ακόμη και οι στέγες των σπιτιών είναι φτιαγμένες από σχιστολιθικές πλάκες.  Λένε πως οι μεγάλοι πλακώδεις  σχηματισμοί, όπως είναι το φημισμένο πέτρινο δάσος κοντά στο Μονοδένδρι, ήταν που ενέπνευσαν τους τεχνίτες.

Χαρακτηριστικοί πλακώδεις σχηματισμοί, στο δρόμο που ενώνει τη Βίτσα με το Μονοδένδρι

Τα πέτρινα γεφύρια

Ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δημιουργήματα που μπορεί κανείς να θαυμάσει στο Ζαγόρι , είναι τα εντυπωσιακά πέτρινα γεφύρια.  Η κατασκευή τους ξεκινά τον 17ο αιώνα, την εποχή που αρχίζει η οικονομική και πολιτιστική άνθηση της περιοχής, η οποία κορυφώθηκε κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Αιτία της άνθησης ήταν το  ιδιαίτερο καθεστώς αυτονομίας που είχε το Ζαγόρι από τους Οθωμανούς και οι στενές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις που ανέπτυξε με χώρες της βόρειας Βαλκανικής, όπως η Σερβία και η Βλαχία

Η κατασκευή των γεφυριών συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενώ πολλά από αυτά ανακατασκευάστηκαν μετά από καταστροφές. Τα περισσότερα χτίστηκαν με δωρεές πλούσιων εμπόρων της περιοχής και πήραν από αυτούς το όνομά τους. Είναι μονότοξα, δίτοξα ή και τρίτοξα, συνολικά φτάνουν περίπου τα 60 σε όλο το Ζαγόρι, διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση και πρόκειται για πραγματικά αρχιτεκτονικά κοσμήματα

Το χτίσιμο του τόξου άρχιζε ταυτόχρονα και από τις δύο πλευρές που έπρεπε να γεφυρωθούν και όταν πλέον έφταναν στην κορυφή του τόξου, η κατασκευή «κλείδωνε» με την τοποθέτηση της τελευταίας κεντρικής πέτρας , που λεγόταν «κλειδί»

Επικεφαλής της ομάδας ήταν ο πρωτομάστορας ή κάλφας, ακολουθούσαν σε ιεραρχία οι μαστόροικαι μερτα τα τσιράκια, που έφτιαχναν τη λάσπη και έσπαζαν και κουβαλούσαν τις πέτρες

Τέσσερα από αυτά τα γεφύρια βρίσκονται πολύ κοντά στο χωριό Κήποι και είναι το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκορη, το γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό,  το Γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη και το γεφύρι του Μύλου

το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκορη

Βρίσκεται πάνω στο δρόμο που ενώνει το Δίλοφο με τους Κήπους, λίγο μετά τη διασταύρωση για το Κουκούλι.  Έχει άνοιγμα τόξου περίπου 23,5 μέτρα και το ύψος του φτάνει περίπου τα 13  μέτρα. Γεφυρώνει το Μικρό Βίκο, στην έξοδό του προς το φαράγγι του Βίκου

Ως χορηγοί παρουσιάζονται ο Νούτσος Κοντοδήμος από το Βραδέτο (1750) και ο Νούτσος Καραμεσίνης από το Καπέσοβο (1768). Το γεφύρι επισκευάστηκε το 1910 με την οικονομική ενίσχυση των τοπικών κοινοτήτων, του τουρκικού δημοσίου αλλά και ενός μυλωνά από το Κουκούλι που είχε την επιχείρηση του εκεί, του Γρηγόρη Κόκκορου, και από τότε φέρει το όνομά του

το γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό

Βρίσκεται λίγο μετά το γεφύρι του Νούτσου, προς τους Κήπους. Είναι ένα τρίτοξο γεφύρι που πρωτοκατασκευάστηκε το 1814. Αρχικά ήταν ξύλινο, όμως μετά από χορηγία του  ηγούμενου Σεραφείμ της Μονής του Προφήτη Ηλία της Βίτσας στην οποία ανήκε ο διπλανός μύλος, μετατράπηκε σε πέτρινο και ονομάστηκε “Καλογερικό”

Αργότερα, πήρε και το όνομα “Πλακίδα”, από τον Αλέξη Πλακίδα που το επισκεύασε το 1863. Είναι ένα από τα λιγοστά τρίτοξα γεφύρια του Ζαγορίου και δίνει την εντύπωση κάμπιας που βρίσκεται σε κίνηση

το γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη

Θα το βρούμε ακόμη πιο πέρα, στο αριστερό μας χέρι όπως κινούμαστε για τους Κήπους, στη χαράδρα του Μικρού Βίκου και ενώνει τους Κήπους με το Κουκούλι.

Το μονότοξο γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη χτίστηκε το 1753 από τον Τόλη Κοντοδήμο ή από τον αδελφό του Νούστο Κοντοδήμο το 1764, αλλά είναι γνωστό και ως Γεφύρι Λαζαρίδη από τον Κώστα Λαζαρίδη που καταγόταν από το Κουκούλι και ο οποίος ήταν ο τελευταίος μυλωνάς που δούλευε στο μύλο, που λειτουργούσε μέχρι το 1950 στη δεξιά όχθη του ποταμού

το γεφύρι του Μύλου

Αφού πλέον περάσουμε τους Κήπους, συναντούμε το  γεφύρι του Μύλου, που γεφυρώνει το λεγόμενο Μπαγιώτικο ποτάμι. Το γεφύρι πήρε το όνομά του από τον μύλο που υπάρχει εκεί κοντά και που μπορούμε να δούμε τα απομεινάρια του

Έχει τρία τόξα, δύο ισομεγέθη και ένα μικρότερο, βοηθητικό, και χτίστηκε περίπου το 1750

Το χωριό Κήποι, όπως φαίνεται από το γεφύρι του Μύλου

Ένα άλλο ενδιαφέρον γεφύρι, βορειοδυτικά των ανωτέρω γεφυριών, είναι το γεφύρι του Μίσιου

ε) το γεφύρι του Μίσιου

Βρίσκεται μέσα στο φαράγγι του Βίκου, στο παλιό καλντερίμι της Σκάλας της Βίτσας που ενώνει τη Βίτσα και το Κουκούλι. Είναι δίτοξο γεφύρι με κύρια και βοηθητική καμάρα που χτίστηκε από τον Αλέξη Μίσιο το 1748.

Ακόμη πιο βορειοδυτικά, στα σύνορα των Δήμου Ζαγορίου και Κόνιτσας, είναι το γεφύρι της Κλειδωνιάς

το γεφύρι της Κλειδωνιάς

Εκεί που τελειώνει η χαράδρα του Βίκου, στο χωριό Κλειδωνιά, θα βρούμε το ομώνυμο μονότοξο γεφύρι που χτίστηκε το 1853 και περνάει πάνω από το Βοϊδομάτη

Ο Βοϊδομάτης έχει μήκος 15 χιλιομέτρων, είναι παραπόταμος του Αώου και οι κύριες πηγές του βρίσκονται κάτω από το χωριό Βίκος. Κατά τη διαδρομή του δέχεται νερά από άλλα ρέματα που σχηματίζονται στις πλαγιές της Τύμφης ή προέρχονται από το φαράγγι του Βίκου και τέλος συμβάλλει στον Αώο κοντά στην Κόνιτσα.

Το όνομα του Βοϊδομάτη προέρχεται από τις σλαβικές λέξεις voda (= νερό) και mati (= πηγή). Θεωρείται ένα από τα καθαρότερα ποτάμια της Ευρώπης

Οι Σκάλες

Στο Ζαγόρι, όταν λένε «Σκάλες» εννοούν τα περίτεχνα λιθόστρωτα μονοπάτια που δημιούργησαν οι πετρομάστορες του Ζαγοριού και τα οποία αποτελούσαν για αιώνες τον μοναδικό τρόπο επικοινωνίας μεταξύ των χωριών. Και αποτελούν σήμερα, μαζί με τα γεφύρια και τις κρήνες τα αυθεντικότερα δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής παράδοσης του Ζαγορίου.

Λέγονται έτσι, γιατί λόγω των στρώσεων με πλάκες και της υψομετρικής διακύμανσης, σε πολλά σημεία μοιάζουν με σκάλες.

η σκάλα του Βραδέτου

Η πιο διάσημη «Σκάλα» του Ζαγορίου είναι η περίφημη Σκάλα του Βραδέτου, που είναι μια κυριολεκτική σκάλα η οποία αποτελείται από 1100 περίπου σκαλοπάτια που αναπτύσσονται, μέσω 39 στροφών, σε συνολικό μήκος περίπου 1,5 χιλιομέτρου και καλύπτουν μία υψομετρική διαφορά 250 μέτρων, ενώνοντας το χωριό Βραδέτο με το γειτονικό Καπέσοβο

Η παράδοση λέει ότι χρειάστηκαν 20 ολόκληρα χρόνια για την κατασκευή της, η οποία τοποθετείται κάπου στον 18ο αιώνα.

Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μάλιστα,  η Σκάλα του Βραδέτου ήταν η μοναδική είσοδος και έξοδος στο χωριό, ώσπου το 1974, κατασκευάστηκε ο νέος ασφάλτινος δρόμος που παρακάμπτει το φαράγγι και αμέσως η περίφημη Σκάλα ξεχάστηκε για τις καθημερινές ανάγκες.

Παραμένει όμως ένα ζωντανό μνημείο και χαρακτηριστικό δείγμα της τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής και σημαντική μαρτυρία του τρόπου επιβίωσης και επικοινωνίας των κατοίκων της περιοχής της εποχής εκείνης.

Και βέβαια, παραμένει ένα εντυπωσιακό ορεινό μονοπάτι και πραγματική πρόκληση για κάθε πεζοπόρο, ο οποίος στη μία ώρα περίπου που χρειάζεται για την κατάβαση, θα απολαμβάνει μία μαγευτική θέα προς το φαράγγι της Μεζαριάς 

Η σκάλα της Βίτσας

Η σκάλα της Βίτσας είναι το πλακόστρωτο μονοπάτι που ενώνει το Κουκούλι με την Βίτσα. Η σκάλα αυτή κατεβαίνει και ανεβαίνει την κοιλάδα του Ξηροπόταμου (Βίκου), διασχίζοντας το ποτάμι σε ένα σημείο εκπληκτικής ομορφιάς, όπου και έχει κατασκευαστεί το πέτρινο Γεφύρι του Μίσιου

Θέα από τη Σκάλα της Βίτσας. Κάτω, διακρίνεται αμυδρά το γεφύρι του Μίσιου

Το φαράγγι του Βίκου

Το φημισμένο φαράγγι του Βίκου έχει μήκος 20 χλμ. και είναι το πιο βαθύ –σε αναλογία με το άνοιγμά του– στον κόσμο. Το διασχίζει ο Βοϊδομάτης και αποτελεί σημαντικό βιότοπο για σπάνια φυτά, ζώα και πουλιά, όπως ο γύπας ασπροπάρης και ο χρυσαετός. Η θέα στο φαράγγι είναι μαγική από τη θέση Αγία Παρασκευή, έξω από το χωριό Μονοδένδρι, όπως επίσης από την Μπελόη, έξω από το χωριό Βραδέτο.

Πολλοί ίσως αδυνατούν να αντιληφθούν τα αίτια της πλήρους ταύτισης της κυβέρνησης Μητσοτάκη με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ. Αρκετοί το αποδίδουν στην τάση που έχουν ανέκαθεν οι ακροδεξιοί να ταυτίζονται με τον δυνατό και να ηδονίζονται με τη συντριβή κάθε αδυνάτου. Λίγοι όμως ίσως αντιλαμβάνονται πως βρίσκονται ενώπιον μιας ακόμη αλλαγής φρουράς.

Όπως το 1945 οι Βρετανοί, αδυνατώντας να συντηρήσουν την αυτοκρατορία τους, μας παρέδωσαν πακέτο και δέσμιους στους Αμερικανούς, έτσι και τώρα, οι Αμερικανοί, αδυνατώντας και αυτοί, μας παραδίδουν στους Ισραηλινούς, οι οποίοι έχοντας πλέον διεισδύσει στα πληροφορικά συστήματα και στην άμυνά μας, έχουν καταστήσει τη χώρα μας έρμαιο των ορέξεών τους και προτεκτοράτο του Ισραήλ

Παρακάτω ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Καραϊσκου στο militaire.gr. Ένα άρθρο που ανακατεύει το Predator, την ομάδα Χόρχει και τον Μελχισεδέκ, θυμίζοντας σενάριο κατασκοπευτικής ταινίας με εμάς, τους Έλληνες, στο ρόλο του κομπάρσου καρπαζοεισπράκτορα

Η εμπλοκή του Μητσοτάκη (και του συστήματος διαφθοράς που έχει στήσει) με συμφέροντα εδραζόμενα στο Ισραήλ είναι ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο της εξάχρονης θητείας του που αξίζει να υπογραμμιστεί. Όχι μόνο για την ιδιαιτερότητά του, όχι μόνο για την επικινδυνότητά του αλλά και για το γεγονός ότι περνάει περίπου ασχολίαστο στην καθημερινή ατζέντα, για λόγους που όλοι μπορούμε να φανταστούμε. Κατωτέρω θυμίζουμε μερικές εμβληματικές περιπτώσεις με βάση όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και καθένας μπορεί να φανταστεί το υπόλοιπο παγόβουνο κάτω από τη στάθμη του Τύπου.

Predator

Το ισραηλινό σύστηµα Predator µε το λογισµικό υποκλοπής ήταν η πιο γνωστή περίπτωση, που πήρε και διεθνή έκταση με καταδίκη από τα ευρωπαϊκά όργανα. Πολλοί μίλησαν για το παρακρατικό σύστηµα παρακολουθήσεων που διηύθυνε το Μαξίμου αλλά ελάχιστοι τόνισαν τη σημασία που είχε η κατασκοπεία από (πρώην;) πράκτορες του εβραϊκού κράτους. Ήδη το 2019 είχαν συλληφθεί στην Κύπρο οι Ταλ Ντίλιαν και Σαχάκ Αβνί με ένα µαύρο βαν εξοπλισµένο για παρακολουθήσεις στο αεροδρόµιο της Λάρνακας. Στο δικαστήριο αποδέχθηκαν τις 41 από τις κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι με ένα πρόστιμο κοντά στο 1.000.000 ευρώ. Ο Ντίλιαν, με αποδεδειγμένη θητεία στη Μοσάντ και στη Μονάδα 8200 του ισραηλινού στρατού, από το 2010-12 έστησε δεκάδες εταιρείες στη Μεγαλόνησο και συνέχισε τις «δουλειές» του στην Αθήνα με την ΙΝΤΕLLEXA A.E. μαζί με άλλους Ισραηλινούς πράκτορες (ο Κ. Βαξεβάνης είχε γράψει γιά …15!), πουλώντας το σύστημα παρακολουθήσεων Predator στον Μητσοτάκη. Φυσικά πληρώθηκε με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, από τα απόρρητα κονδύλια, για να εδραιώσει ο Μητσοτάκης την πολιτική κυριαρχία του. Ποιό ήταν όμως το αντάλλαγμα, πέρα από τα 8.000.000; Τα στοιχεία από τις παρακολουθήσεις τόσων πολιτικών, υπηρεσιακών και στρατιωτικών στελεχών ήταν χωρίς σημασία για το Ισραήλ; Όταν το όνομα (Νιρ Μπεν Μοσέ) ενός υψηλόβαθμου στελέχους της ισραηλινής αντικατασκοπείας (μονάδα Malmab) εμπλέκεται στους συνδέσμους του Μαξίμου και της ΕΥΠ με την Intellexa και με την υπηρεσία πληροφοριών των Σκοπίων, θα πρέπει να μας ανησυχεί; Κι έχει παρατηρηθεί, εκτός των άλλων, ότι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο που χρησιμοποιούν ισραηλινά λογισμικά παρακολούθησης, γρήγορα ευθυγραμμίζονται στην διεθνή σκηνή με τις πολιτικές του Νετανιάχου… Τέλος, ας μην βαυκαλιζόμαστε πως όλα έληξαν το 2022, η ιταλική κυβέρνηση προ εξαμήνου (5/2/2025) αποκάλυψε ότι πολίτες σε Ελλάδα και Κύπρο (όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) παρακολουθούνται με λογισμικό Graphite της ισραηλινής εταιρείας Paragon Solutions!

Ομάδα Χόρχε

Είναι η ονομασία μιας ομάδας Ισραηλινών χάκερς που αποκαλύφθηκε τον Φεβρουάριο του 2023 από την ερευνητική δουλειά Γάλλων, Γερμανών και Ισπανών δημοσιογράφων. Από 20ετίας η ομάδα ειδικεύεται στη χρήση κακόβουλων διαδικτυακών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των παραβιάσεων διαδικτυακών συστημάτων και των εκστρατειών παραπληροφόρησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με λογαριασμούς bot και δια της χειραγώγησης των πολιτών προσπαθεί να επηρρεάσει τα εκλογικά αποτελέσματα. Οι ίδιοι καυχιούνται πως νόθευσαν 33 εκλογικές διαδικασίες σε ΗΠΑ, Ευρώπη και στον Τρίτο Κόσμο. Το όνομα της ομάδας είναι το παρατσούκλι του επικεφαλής της, Ταλ Χανάν, πρώην πράκτορα των ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι προσφέρει υπηρεσίες σε κυβερνητικές υπηρεσίες πληροφοριών, σε πολιτικές εκστρατείες και σε ιδιωτικές εταιρείες που επιθυμούν να χειραγωγήσουν κρυφά την κοινή γνώμη. Ένα από τα κύρια εργαλεία του οργανισμού είναι ένα πακέτο λογισμικού που ονομάζεται Advanced Impact Media Solutions, δια του οποίου είναι δυνατός ο έλεγχος χιλιάδων λογαριασμών – bot σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάνει δηλαδή όλα όσα καταλογίζονται στη …Ρωσία, όποτε ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν αρέσει στό δυτικό καθεστώς! Στο ρεπορτάζ του «Γκάρντιαν» ο Χανάν χαρακτηρίζεται εγκέφαλος μιας γιγαντιώδους μηχανής παραπληροφόρησης και δηλώνει πως έχει ομάδα στην Ελλάδα αλλά «δεν θυμάται» αν παρενέβη σε ελληνικές εκλογές. Καταλάβαμε…

Καλαμάτα

Το 2020-21 συμφωνήθηκε και δρομολογήθηκε διακρατική συμφωνία μεταξύ των υπουργείων Άμυνας Ελλάδος και Ισραήλ για την δημιουργία Διεθνούς Κέντρου Εκπαίδευσης Πιλότων στην Καλαμάτα. Η ιδιωτική ισραηλινή εταιρεία Elbit Systems ανέλαβε την δουλειά και μαζί την προμήθεια και τη λειτουργία νέων εκπαιδευτικών αεροσκαφών M-346, τη διατήρηση ολόκληρου του εκπαιδευτικού στόλου που αποτελείται από M-346 και T-6, την παροχή ενσωματωμένων ηλεκτρονικών συστημάτων πτήσης στα εκπαιδευτικά αεροσκάφη, διασυνδεδεμένους προσομοιωτές πτήσης, σταθμούς εκπαίδευσης εδάφους και σύστημα διοίκησης και ελέγχου. Η συμφωνία επετεύχθη παρότι η καναδέζικη προσφορά ήταν οικονομικότερη (1,25 δις. αντί 1,375 που θα γίνει 1,8 με την τιμαριθμική αναπροσαρμογή των δόσεων), προφανώς γιατί βάρυνε η προοπτική της «στρατηγικής σχέσης» με το εβραϊκό κράτος. Κάποιοι όροι της σύμβασης είχαν μια λεόντειο οικονομική χροιά, η πρόβλεψη για τοπικούς υπεργολάβους έχει τα δικά της ζητήματα αλλά το κυριότερο θέμα είναι η σύνδεση της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και των ΕΔ μας με το εγκληματικό κράτος της Μέσης Ανατολής (εδώ συνδέεται και η πλήρης εξαγορά της ΕΛΒΟ από την ισραηλινή SK Group). Ήδη η γενοκτονία στη Γάζα και ο διεθνής της αντίκτυπος δείχνουν το πού μας οδηγεί η «στρατηγική» αυτή επιλογή.

Μελχισεδέκ

Το πιο πρόσφατο σκάνδαλο που εμπλέκει την κυβέρνηση Μητσοτάκη με ισραηλινά συμφέροντα (μέσω εγχώριας εγκληματικής συμμορίας) ήταν αυτό με την εκλογή του νέου μητροπολίτη Χανίων. Εκεί είδαμε μια πανηγυρική εκλογή, με ψήφους 8-0, για τον μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Αμφιλόχιο να …επαναλαμβάνεται μετά από τηλεφωνική παρέμβαση Μητσοτάκη (!) μήπως κι αλλάξει κάτι υπέρ του ανθυποψηφίου αρχιμανδρίτη Μελχισεδέκ. Κι όταν πάλι δεν ανετράπη η εκλογή, πέρασε μια διάταξη σε άσχετο νομοσχέδιο (με υπόδειξη Βαρθολομαίου, λένε) που απαγορεύει την μετάθεση/τοποθέτηση του ήδη εκλεγμένου Αμφιλόχιου! Ποιό άραγε ήταν το έγκλημα του Αμφιλόχιου εξαιτίας του οποίου έπρεπε να ακυρωθεί η παμψηφεί εκλογή του; Σίγουρα η περήφανη στάση του απέναντι στον Γερμανό πρόεδρο Στάινμαγιερ, όταν του θύμισε τα ναζιστικά εγκλήματα και τις εκκρεμούσες επανορθώσεις, δεν λειτούργησε υπέρ του στα μάτια αυτής της Κυβέρνησης. Όμως ήταν καθοριστική η εκπεφρασμένη πρόθεσή του να επανεξετάσει την υπόθεση με τα 175 στρέμματα της μονής Τζαγκαρόλων στον Σταυρό Χανίων που πέρασαν μέσω χρησικτησίας σε αρχιμαφιόζο της Κρήτης για να καταλήξουν έναντι 1.500.000 ευρώ σε Ισραηλινό επενδυτή. Η σύλληψη δεκάδων μελών της σπείρας ίσως αλλάξει κάπως τις διαφαινόμενες εξελίξεις.

Στα ανωτέρω απλώς ενδεικτικά θα μπορούσε κανείς να προσθέσει την πρόσφατη συμφωνία για τη Λάρισα Θερμοηλεκτρική (παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με καύση φυσικού αερίου), όπου η ΔΕΠΑ Εμπορίας μπήκε με 35% στην εταιρεία ελληνο-ισραηλινών συμφερόντων που βρίσκονται πίσω από την κυπριακή εταιρεία Clavenia Ltd και το ενεργειακό fund EUSIF Larissa ΑΕ. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί για το σχέδιο ανάπτυξης της περίκλειστης πόλης τύπου κιμπούτς ΝΕΟΡΑΜΑ για Ισραηλινούς στην Επανωμή Θεσσαλονίκης, κατά πόσον το διαβατήριο της golden visa ωφελεί τελικά τη χώρα και τι προοπτικές διανοίγει για νόμιμο εποικισμό που βαφτίστηκε «άμεση ξένη επένδυση». Γιατί καλά τα λόγια της κ. Λιρόν Ορλέβ περί κοινοτισμού και οικολογίας, και ενδεχομένως η εταιρεία της Taxidi που υπόσχεται μέχρι 70% χρηματοδότηση από την Alphabank για αγορά σπιτιού να είναι μόνο μία επιχείρηση real estate, όμως το γκέτο δεν συμβαδίζει με την ελληνική λέξη κοινωνία. Άλλωστε κάτι τέτοιο στήνεται ήδη κοντά στό Πλωμάρι της Λέσβου και είναι χαρακτηριστικές οι διαμαρτυρίες των κατοίκων για προκλητικές αυθαιρεσίες και αποικιοκρατικές συμπεριφορές, διαμαρτυρίες που φτάσανε μέχρι τη Βουλή με ερώτηση 7 βουλευτών της Νέας Αριστεράς. Θα μπορούσε επίσης κάποιος να θυμηθεί την αγορά του μεγαλύτερου διυλιστηρίου ISAB της Ιταλίας (πρώην Lukoil) από την GOI Energy του Γαλλοϊσραηλινού Beny Steinmetz με 1,5 δις. ευρώ, με την …Αλεξία Μπακογιάννη συνοδό και συνεταίρο. Η πρωθυπουργική ανηψιά προφανώς δεν γνώριζε ότι ο Steinmetz (μέλος και κληρονόμος πλούσιας ισραηλινής οικογένειας) είχε καταδίκες για διαφθορά σε Ελβετία και Ρουμανία, άλλωστε τα ανώτατα δικαστήρια σε Ιταλία, Κύπρο κι Ελλάδα απέτρεπαν την έκδοσή του στη Ρουμανία που ζητούσε την έκδοσή του, χωρίς καμμία παρέμβαση άνωθεν…

Κάπως έτσι αναδύεται η εικόνα μιας Κυβέρνησης που έχει ιδιαίτερη σχέση με «περιούσια» συμφέροντα, ενώ το ίδιο ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος του συστήματος εξουσίας (κόμματα, ΜΜΕ, ολιγαρχία). Όταν όμως μια Κυβέρνηση μετέρχεται κάθε νόμιμο και παράνομο μέσον για την εκλογή και την παραμονή της στην εξουσία, βασισμένη στην τεχνογνωσία των ειδικών περί διαφθοράς και παρασκηνίου, οι εξαρτήσεις της βαρύνουν την ίδια τη χώρα. Αναρωτιέται κανείς αν κάπου υφίσταται ακόμη η έννοια του ελληνικού εθνικού συμφέροντος…

του Θανάση Τριαρίδη

Μοιάζει αυτονόητο αλλά πρέπει να το λέμε διαρκώς: Οι σημερινοί Γιάννηδες Αντετοκούμπο, αυτοί που θα γυρέψουν μια ελάχιστη ευκαιρία επιβίωσης από τα αδιέξοδα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας, θα δολοφονηθούν στην θάλασσα από τα δολοφονικά Pushback της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εν τω μεταξύ η Ευρώπη πεθαίνει. Εδώ και δεκαετίες όλοι οι πολιτικοί φιλόσοφοι και αναλυτές (αριστεροί και δεξιοί) μιλούνε για το δημογραφικό αδιέξοδο που οδηγεί μαθηματικά στον οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό θάνατο της Ευρώπης. Και όλοι ξέρουν πως μόνο η μετανάστευση μπορεί να δώσει το φιλί της ζωής σε έναν πολιτισμό που ήδη έχει ξαπλώσει οικειοθελώς μέσα στο φέρετρό του.

Είναι η πιο βασική πολιτισμική αρχή της Ιστορίας: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο - η μετανάστευση είναι μόνιμη διέξοδος της Ιστορίας προς το μέλλον. Όσες κοινωνίες το κατανόησαν αυτό, στο βαθμό που το κατανόησαν (βλέπε τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την μεταπολεμική Γερμανία, τις σκανδιναυικές χώρες) πήραν από την μετανάστευση μια ζωοποιό δύναμη.

Αρκεί να δει κανείς το παράδειγμα του αθλητισμού - όπου επιτράπηκε (ή και επιδιώχθηκε) η λεγόμενη φυσική μετανάστευση. Δείτε τις εθνικές αθλητικές ομάδες που μεγαλουργούν σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ: της Γαλλίας και της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας, του Βελγίου... Κι ύστερα σκεφτείτε πως ο επόμενος Λαμίν Γιαμάλ, ο επόμενος Κίλιαν Εμπαπέ, ο επόμενος Ρόμελου Λουκάκου, ο επόμενος Γιάννης Αντετοκούμπο ίσως να δολοφονήθηκαν χθες το βράδυ σε μια βάρκα.

Φυσικά στην Ελλάδα (και σε όλη την Ευρώπη) αυτές τις μέρες βασιλεύει η υποκρισία: Αυτές τις μέρες δοξάζουμε τον Γιάννη Αντετοκούμπο - κι αν νικήσει η Ελλάδα απόψε η κυβέρνηση και το άθλιο παρακράτος της θα τον αποθεώσει. Μα ή ίδια κυβέρνηση δολοφονεί στην Πύλο και στο Αιγαίο τους επόμενους Γιάννηδες. Οι νεοναζί υπουργοί "Εξόντωσης των Μεταναστών" βγάζουν τους αφρούς της θανατοπολιτικής από το στόμα: "Οι μεταναστές πρέπει να εξοντωθούν για να αποτραπεί η έλευση επομένων". Και το ίδιο ελεεινό παρακράτος των πληρωμένων από την κυβέρνηση καθαρμάτων κοροϊδεύει τα νεκρά παιδιά τους.

Έχουμε να αντισταθούμε στην θανατοπολιτική με κάθε τρόπο: Μαζί με τους μετανάστες δολοφονούν και εμάς και τα παιδιά μας.

Θανάσης Τριαρίδης, 09-9-2025

Για να κατακτήσεις έναν τόπο, δεν είναι απαραίτητα τα όπλα. Αρκεί και μόνο να έχεις χρήματα. Αρκετά χρήματα βέβαια

Αν έχεις χρήματα, θα κάνουν τεμενάδες μπροστά σου οι υπουργοί και οι δήμαρχοι

Αν έχεις χρήματα, θα είσαι «διαφήμιση» για τον τόπο, «επενδυτής» ή ακόμη και «Μέγας ευεργέτης»

Αν έχεις χρήματα, η Αστυνομία και το Λιμενικό θα φροντίσουν να κάνουν τα στραβά μάτια.

Ας δούμε όμως τα γεγονότα από την αρχή …

Ήδη από το Πάσχα είχαμε γράψει στην Attica Voice για την περίπτωση όπου κάποιος μεγαλόσχημος Έλληνας του εξωτερικού (όπως πληροφορηθήκαμε) είχε αγοράσει μία μεγάλη έκταση στην περιοχή που βρίσκεται κοντά στην παραλία του Άι Γιάννη (Άσπρος Γιαλός) κάτω από το χωριό Λεύκη της Ιθάκης.

Μέχρι εδώ, όλα καλά. Και θα ήταν όλα καλά, εάν ο κύριος αυτός είχε μάθει να σέβεται τη φύση και τους συνανθρώπους του. Και επειδή δεν είχε μάθει, τίποτα δεν πήγε καλά από κει και πέρα

Αρχικά, περιέφραξε την έκταση αυτή, αποκλείοντας με αυτό τον τρόπο την μοναδική από ξηράς πρόσβαση – ένα όμορφο μονοπάτι - σε μια από τις όμορφες παραλίες που βρίσκονται βόρεια της παραλίας του Άσπρου Γιαλού

Στη συνέχεια, έφτιαξε μια σειρά από τσιμεντένια σκαλοπάτια, η οποία κατέληγε δυο μέτρα μόλις από τη θάλασσα, προφανώς εντός του αιγιαλού

Αιγιαλός, κατά την ελληνική νομοθεσία, είναι η παράκτια χερσαία ζώνη, που βρέχεται από τη θάλασσα, μέχρι τη στάθμη εκείνη που φθάνουν οι συνήθεις μεγαλύτερες αναβάσεις του χειμερίου κύματος.

Με απλά λόγια, αιγιαλός είναι η χερσαία ζώνη μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει το κύμα σε μια παραλία με φυσικό τρόπο

Ο αιγιαλός, όπως και η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη, είναι εκτάσεις κοινόχρηστες,  ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα διαχειρίζεται και έχει την υποχρέωση να τα προστατεύει

Οι εκτάσεις αυτές είναι για κοινή χρήση, μπορούν να εξυπηρετούν την προαγωγή κοινωφελών, πολιτιστικών και περιβαλλοντικών σκοπών και την απλή χρήση και πρέπει να διασφαλίζεται η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση σε αυτές

Στις εκτάσεις αυτές δεν επιτρέπεται η κατασκευή κτισμάτων/κατασκευασμάτων και αυτά, ως αυθαίρετα, κατεδαφίζονται πάραυτα

Σα να μην έφτανε όμως αυτό, σε μια πρόσφατη επίσκεψή μας στον τόπο αυτό, διαπιστώσαμε ότι οι παρεμβάσεις στην παραλία είχαν συνεχιστεί, ακόμη πιο βίαιες.

Πιο συγκεκριμένα, μεταφέρθηκαν και τσιμεντώθηκαν βράχοι στην παραλία, για να κατασκευαστεί μια τσιμεντένια ιδιωτική προβλήτα, η οποία στη συνέχεια – μέσω μιας μεταλλικής κατασκευής - συνδέθηκε με μία αντίστοιχη πλωτή, προκειμένου να ελλιμενίζονται τα σκάφη του εν λόγω κυρίου

Επειδή καταντάει γραφικό το να γκρινιάζουμε μόνο για τις εξώφθαλμες αυθαιρεσίες των συμπολιτών μας απέναντι στο δημόσιο χώρο ....

Επειδή θυμώνουμε με τα στραβά μάτια που κάνουν οι αρμόδιες αρχές …

Επειδή διαπιστώνουμε ότι στη δυτική ακτή του νησιού στο ύψος της Λεύκης, υπερπλούσιοι χτίζουν βίλες και αντιμετωπίζουν την κάθε παραλία που βρίσκεται κάτω από τη βίλα τους ως – τρόπον τινά – ιδιωτική με πλήθος αυθαιρεσιών  που πληγώνουν την αξιοπρέπεια κάθε πολίτη …

Για όλους τους παραπάνω λόγους προχωρήσαμε σε έγγραφη καταγγελία. Τόσο για την κατασκευή των σκαλοπατιών εντός του αιγιαλού, όσο και για την κατασκευή της ιδιωτικής προβλήτας μέσα στη θάλασσα

Στην καταγγελία αυτή ζητάμε την άμεση διενέργεια αυτοψίας και τον έλεγχο νομιμότητας της κατασκευής, καθώς και την ενημέρωσή μας σχετικά με τις περαιτέρω ενέργειες που θα ληφθούν.

Με τις κινήσεις αυτές ευελπιστούμε στην έστω και καθυστερημένη αντίδραση των αρμόδιων αρχών. Δεσμευόμαστε επίσης να παρακολουθούμε το θέμα από κοντά και να ενημερώνουμε για την εξέλιξή του

ΥΓ1. Μάθαμε ότι και άλλος συμπολίτης μας, πριν από εμάς, έχει συντάξει παρόμοια καταγγελία. Προτρέπουμε και όποιον άλλον ενοχλείται από αυθαιρεσίες τέτοιου είδους, να προχωρήσει και αυτός σε αντίστοιχη καταγγελία

ΥΓ2. Ακολουθεί ένας χρήσιμος οδηγός για τη σύνταξη μιας σχετικής καταγγελίας

Γίνεται έγγραφη αναφορά στο email του Λιμεναρχείου, στην Κτηματική Υπηρεσία και στο Δήμο. Το Λιμεναρχείο οφείλει να δώσει αριθμό πρωτοκόλλου, να διενεργήσει αυτοψία και να συντάξει έκθεση σε συνεργασία με τις λοιπές υπηρεσίες. Αν βεβαιωθεί η μη νομιμότητα της κατασκευής, προχωρούν στις απαραίτητες ενέργειες πρόστιμα, αφαίρεση κατασκευών κτλ.

Επισυνάπτεται ένα πρότυπο έγγραφης αναφοράς για διευκόλυνση των ενδιαφερομένων

"Προς:

Λιμεναρχείο

Κτηματική Υπηρεσία

Δήμος

Θέμα: Καταγγελία κατασκευής σε παραλία / αιγιαλό

Αγαπητοί/ές,

Με την παρούσα καταγγέλλω την ύπαρξη κατασκευής (αναφέρεται το είδος της κατασκευής) στην περιοχή:

[αναγραφή ακριβούς τοποθεσίας / συντεταγμένες / όνομα όρμου]

Σύμφωνα με τα επισυναπτόμενα στοιχεία (φωτογραφίες/βίντεο/χάρτης), η κατασκευή φαίνεται να βρίσκεται σε δημόσιο χώρο αιγιαλού και παραλίας. Η παρουσία της προκαλεί:

Κατάληψη δημόσιου χώρου.

Περιβαλλοντική ζημιά στην ακτή και τον βυθό.

Κίνδυνο για λουόμενους και σκάφη.

Παρακαλώ για την άμεση διενέργεια αυτοψίας και τον έλεγχο νομιμότητας της κατασκευής, καθώς και για την ενημέρωσή μου σχετικά με τις περαιτέρω ενέργειες που θα ληφθούν.

Σας παρακαλώ όπως μου χορηγήσετε αριθμό πρωτοκόλλου για την καταγγελία αυτή.

Με εκτίμηση,

[Ονοματεπώνυμο]

[Διεύθυνση]

[Τηλέφωνο / Email]

[Ημερομηνία]

Συνημμένα: Φωτογραφίες / Βίντεο / Χάρτες

Αποστολή για την Ιθάκη στα ακόλουθα email

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Εσύ φταις, φώναξε, εσύ! Εσείς όλοι οι καλοπροαίρετοι, οι καλοχορτασμένοι, οι αδιάφοροι.

Εγώ σε ήθελα να πεινάς, να 'χεις παιδιά και να πεινούν, να κρυώνεις, να κρυώνουν, να θες να δουλέψεις και να μη σου δίνουν δουλειά.

Όχι να μου σεργιανίζεις από πολιτεία σε πολιτεία, να χάσκεις στα Μουσεία και στις παλιές εκκλησιές και να κλαίς κοιτάζοντας τ' άστρα, γιατί σου φαίνονται πολύ όμορφα ή πολύ φοβερά.

Μα χαμήλωσε τα μάτια σου, κακομοίρη, κοίταξε στα πόδια σου ένα παιδί που πεθαίνει!

Νικος Καζαντζακης (Αναφορά στον Γκρέκο)

Εις μνήμην ... 

Eίχα έναν φίλο που πέθανε η μάνα του απότομα, από καρδιά. Ήταν περίεργο παιδί και δεν έκλαψε καθόλου, ούτε με το πρώτο σοκ ούτε μετά – στις εκκλησίες και στους τάφους. Ήταν κλειστός σαν πέτρα, γιατί την αγαπούσε πολύ.

Το βράδυ που έφυγαν οι επισκέπτες από το σπίτι (σχεδόν τους έδιωξε), εξαντλημένος άνοιξε το ψυγείο. Σε ένα τάπερ βρήκε γεμιστά. Τα είχε μαγειρέψει η μάνα του μια μέρα πριν πεθάνει.

Έκατσε στο τραπέζι, μόνος, και άρχισε να τρώει. Ένιωσε κάτι υπόκωφο να του χτυπάει τα σωθικά: η οικειότητα αυτής της γεύσης. Το ρύζι, η ντομάτα, το συγκεκριμένο λάδι, ο συγκεκριμένος άνηθος – αυτό το μείγμα που ανήκε αποκλειστικά στη μάνα του.

Τότε μόνο τον πήραν τα κλάματα. Έκλαιγε κι έτρωγε, σιγά-σιγά, για να μην τελειώσουν γρήγορα τα γεμιστά του. Μέχρι που τέλειωσαν.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου "Ας φυσά τώρα"

Η «προσγιάλωση» (κατ’ άλλους προσγειάλωση) είναι ένας ναυτικός όρος και σημαίνει την ηθελημένη έξοδο και επικάθιση του πρωραίου τμήματος αποβατικού κυρίως πλοίου, σε αμμώδη κατά προτίμηση και ειδικών προδιαγραφών κλίσεως του βυθού ακτή, με σκοπό να αποβιβάσει στρατεύματα, οχήματα, άρματα μάχης κ.λπ.

Στις φωτογραφίες που βλέπετε, δεν έχουμε αποβίβαση στρατευμάτων ή αρμάτων μάχης, αλλά τουριστικών ορδών. Σε μια – μαγευτική είναι αλήθεια - παραλία που τους οδηγεί κάποιος, ο οποίος δεν γνωρίζει ή παραβλέπει τους κινδύνους που εγκυμονεί η παραλία λόγω της συχνής πτώσης βράχων

Εκείνη την ώρα της ημέρας, το συγκεκριμένο σκάφος ήταν το μοναδικό που αποβίβασε κόσμο στη θεαματική παραλία Πλατυνάμμος στον κόλπο των Αφαλών. Τις περισσότερες ημέρες του Αυγούστου όμως, γίνεται το αδιαχώρητο από σκάφη κάθε μεγέθους

Δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί και να περιοριστεί η υπερσυσσώρευση σκαφών. Το βέβαιο όμως – πέρα από τον κίνδυνο της πτώσης βράχων - είναι η ρύπανση που προκαλείται σε όλο τον κόλπο των Αφαλών, η όχληση και η επιβάρυνση της πανίδας, αλλά και η ζημιά που γίνεται στην Ποσειδωνία από τις τόσες άγκυρες.

Όπως φαίνεται, στις αρμόδιες αρχές δεν υπάρχει ο παραμικρός προβληματισμός

Και αυτό δυστυχώς συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Όλος ο τόπος έχει γίνει βορά σε έναν αδηφάγο, βίαιο και επιζήμιο τουρισμό.

Να αναλογιστούμε μόνο τι αφήνουμε στις επόμενες γενεές

Υπάρχει ένας μύθος που αποδίδεται στον Άγιο Αυγουστίνο. Σύμφωνα με αυτόν, όταν ένας πειρατής συνελήφθη από τον Μέγα Αλέξανδρο, ερωτήθηκε “πώς τολμάς να ασκείς βία στη θάλασσα;”. “Εσύ πώς τολμάς να ασκείς βία σε όλο τον κόσμο;” απάντησε ο πειρατής.“Επειδή εγώ το κάνω με ένα μόνο πλοίο, αποκαλούμαι κλέφτης. Εσύ, που το κάνεις με ένα μεγάλο στόλο, αποκαλείσαι αυτοκράτορας”

Έτσι ξεκινάει ο πρόλογος του βιβλίου του Νόαμ Τσόμσκι “Πειρατές και αυτοκράτορες, παλιοί και νέοι”. Σύμφωνα με το Τσόμσκι, ο όρος “τρομοκρατία” άρχισε να χρησιμοποιείται στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα και αναφερόταν κυρίως σε βίαιες ενέργειες των κυβερνήσεων που είχαν ως σκοπό να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό και να διασφαλίσουν τη λαϊκή υποταγή

Η εξουσία όμως, έχοντας τη δύναμη να ελέγχει τη σκέψη και την έκφραση, άλλαξε την αρχική σημασία της λέξης και πλέον ο όρος “τρομοκρατία” έφτασε να αποδίδεται κυρίως στην “ανταποδοτική τρομοκρατία” που ασκείται από άτομα ή ομάδες ενάντια στην εξουσία

Έτσι, ενώ ο όρος αποδιδόταν κάποτε σε αυτοκράτορες που ασκούσαν βία στους υποτελείς τους και στον υπόλοιπο κόσμο, τώρα προορίζεται για αντάρτες που αντιστέκονται και ασκούν βία έναντι των ισχυρών

Θα προσπαθήσουμε, με τη βοήθεια της Νίνας Αγγελικής Γεωργιάδου, να θυμηθούμε ποιοι είχαν χαρακτηριστεί κατά καιρούς στο παρελθόν ως τρομοκράτες από την εξουσία και τους ισχυρούς.

Πριν όμως περάσουμε στο κατατοπιστικό κείμενο της Νίνας Γεωργιάδου, θεωρούμε χρήσιμο και διδακτικό να σταθούμε σε δύο ειδικά ιστορικά θέματα, με τα οποία έχει ασχοληθεί εκτενώς η Attica Voice με ειδικά αφιερώματα

Το πρώτο είναι η σφαγή των αμάχων κατά την άλωση της Τριπολιτσάς. Εμείς εδώ οι Έλληνες που φρίττουμε (και καλά κάνουμε) με τη δολοφονική – και εν πολλοίς φρικώδη - επίθεση της Χαμάς της 7^ης Οκτωβρίου 2023, καλό είναι να μην ξεχνάμε πως όταν γιορτάζουμε την άλωση της Τριπολιτσάς, στην ουσία γιορτάζουμε τη σφαγή 20.000 αμάχων, γερόντων, γυναικών και παιδιών από τον Κολοκοτρώνη και τα στρατεύματά του. Μια σφαγή άνευ ορίων και ηθικής που προκάλεσε αποτροπιασμό στη Δύση, ανακόπτοντας για λίγο διάστημα το φιλελληνικό κίνημα, το οποίο χρειάστηκε να έρθει η σφαγή της Χίου από τους Τούρκους για να ανακάμψει

Το δεύτερο είναι η εβραϊκή τρομοκρατία που ασκήθηκε από παραστρατιωτικές οργανώσεις τύποιυ Χαμάς, πριαν από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Όσοι λοιπόν παίρνουν το μέρος του Ισραήλ στη γενοκτονία που διαπράττει στη Γάζα, επικαλούμενοι την τρομοκρατική δράση της Χαμάς, καλό είναι να μάθουν πως το Ισραήλ είναι αυτό που εισήγαγε τη σύγχρονη μορφή αυτού που ονομάζεται τρομοκρατία. Απαγωγές και εκτελέσεις επιλεγμένων προσώπων, τοποθετήσεις βομβών σε πολυσύχναστα μέρη με δεκάδες άμαχους νεκρούς, τυφλοί πυροβολισμοί σε συγκεντρωμένα πλήθη, δολιοφθορές σε δημόσιες εγκαταστάσεις, είναι λίγα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Εβραίοι στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος στην Παλαιστίνη. Με αποκορύφωμα τη σφαγή του Ντερ Γιασίν, όπου σκοτώθηκαν όλοι οι κάτοικοι του χωριού από τις εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε δηλώσει πως «δεν θα συγχωρούσε ποτέ τους τρομοκράτες της Ιργκούν», μίας εκ των πολλών εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων που συμμετείχαν στις παραπάνω ενέργειες

Ας διαβάσουμε όμως το κείμενο της Νίνας Αγγελικής Γεωργιάδου για να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα

Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ

Η δαιμονοποίηση της Αντίστασης από κατακτητές και αποικιοκράτες, έχει βασικό εργαλείο τη βρώμικη γλώσσα και την παραφθορά των εννοιών.

Ενώ Θουκυδίδης και Ησίοδος αποκαλούν τρομοκράτες τους κατακτητές και τους τυράννους, τους τελευταίους αιώνες τα παραφερνάλια των βρώμικων εξουσιών βάφτισαν την Αντίσταση,  «τρομοκρατία».

Στη Λατινική Αμερική, οι Ισπανοί φονιάδες κονκισταδόρες χαρακτήριζαν όλες τις αυτόχθονες φυλές «άγριους και τρομοκράτες» κι έβαψαν κόκκινα, από το αίμα των αυτόχθονων, τα ποτάμια της.

Και όταν αργότερα, το 19ο αιώνα ξέσπασαν τα κινήματα απελευθέρωσης,  Μπολίβαρ,  Σαν Μαρτίν και Ζαπάτα επικηρύχθηκαν ως «τρομοκράτες».

Στις ΗΠΑ, όλες οι αυτόχθονες φυλές των Ινδιάνων, Σιού, Τσερόκι, Απάτσι, Ναβάχο, χαρακτηρίστηκαν ως «άγριοι τρομοκράτες» και οδηγήθηκαν στην πιο πολυάνθρωπη Γενοκτονία, που κατέγραψε ποτέ η Ιστορία. Αργότερα, ακόμη και ο Λούθερ Κινγκ, οπαδός της παθητικής Αντίστασης και της «μη βίας»  μπήκε στις λίστες των «τρομοκρατών» και μετά από πέντε απόπειρες, δολοφονήθηκε τελικά από ένα μισθωμένο «επαρχιακό κλεφτρόνι».

Στην κατασφαγμένη από τους ευρωπαίους αποικιοκράτες Αφρική, ο όρος «τρομοκρατία» υιοθετήθηκε για κάθε απελευθερωτικό κίνημα:

Οι Μάου Μάου στην Κένυα, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της γης τους από τους Βρετανούς άποικους, ταυτίστηκαν με την «τρομοκρατία» και ήταν αυτοί που βασανίστηκαν άγρια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Hola Camp.

Στην Αλγερία, το Μέτωπο για την Εθνική Απελευθέρωση από τους αποικιοκράτες Γάλλους, χαρακτηρίστηκε ως «τρομοκρατική οργάνωση» και 100.000 τουλάχιστον μέλη του σφαγιάστηκαν άγρια.

Στην Αγκόλα, η πορτογαλική αποικιοκρατία βάφτισε «τρομοκράτες» τις οργανώσεις, MPLA, FNLA και UNITA που πάλεψαν και πέτυχαν την ανεξαρτησία της.

Τα ίδια στη Ναμίμπια, τη Ζιμπάμπουε, τη Ροδεσία και τη Νότια Αφρική, ενώ ο Νέλσον Μαντέλα ήταν στις λίστες των «τρομοκρατών» του State Department, μέχρι τη δεκαετία του ΄90.

Στην εδώ χώρα του «μύθου», που κυβερνιέται διαχρονικά από τους απόγονους κοτζαμπάσηδων,  δοσίλογων και μαυραγοριτών, ο αγώνας για απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό, έβαλε τους Ρήγα Φεραίο, Αλέξανδρο Υψηλάντη και Γεώργιο Καραϊσκάκη, στη λίστα των «επικίνδυνων τρομοκρατών», με το Πατριαρχείο να συνηγορεί με το σουλτανάτο  και να αφορίζει.

«Οι τολμήσαντες να σηκώσωσιν όπλα κατά της κραταιᾶς βασιλείας και να "σαλεύσωσι την ησυχίαν του κοινού" και "να φέρωσιν εις κίνδυνον την ευστάθειαν της πολιτείας" και "να χύσωσιν αίματα αθώων" τοιούτοι άπαντες, και αν μεν ιερωμένοι εισί, καθαιρούνται· και αν μοναχοί, αναθεματίζονται· και αν κοσμικοί, αφωρίζονται και αποκόπτονται τελείως από της αγίας του Χριστού Εκκλησίας· και γίνονται αποσυνάγωγοι και ανάθεμα και κατάρα αιώνιος και ασυγχώρητος».

Στη μεγαλειώδη πάλι Αντίσταση κατά της ναζιστικής κατοχής, οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ χαρακτηρίστηκαν απ’ τους Γερμανοναζί κατακτητές, «τρομοκράτες και συμμορίτες» (Banditen).

Στον Εμφύλιο που πυροδοτήθηκε απ’ τους Άγγλους, οι νέοι επικυρίαρχοι χρησιμοποίησαν, με θαυμαστή ταύτιση, τους όρους «bandits» (ληστές), «extremists» (ακραίοι) και «terrorists» (τρομοκράτες)

Η μεγάλη λίστα των ελεύθερων αντιστεκόμενων ανθρώπων, που βαφτίστηκαν «τρομοκράτες», δεν άφησε απ’ έξω τον Μαχάτμα Γκάντι και τον Τσε Γκεβαρα.

Δεν θα μπορούσε, μέσα σ’ αυτή τη βρώμικη γλώσσα της χειραγώγησης και της καταστολής, να εξαιρεθεί η  μεγαλειώδης Παλαιστινιακή Αντίσταση;

Από το 1959 η Φατάχ και το 1964 η PLO, και αργότερα η Χαμάς, το Δημοκρατικό και το Λαϊκό Μέτωπο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, χαρακτηρίζονται από τα Δυτικά παραφερνάλια, ως «τρομοκράτες», έστω κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του ΟΗΕ θεωρεί τη Χαμάς, αντιστασιακή οργάνωση.

Ακόμη και αριστερίζοντες του τίποτα, της θολούρας και της συμπόρευσης, συνηγορούν στα περί «τρομοκρατίας». Αφοπλισμένοι και αφυδατωμένοι, στην καλύτερη εκδοχή τους, προβάλλουν «ρομαντικά» την αντίσταση της σφεντόνας.

Η Ιστορία όμως έδειξε, πως  η κατοχή, το απαρτχάιντ, η πολιορκία, ο λιμός, ο εξευτελισμός, η απανθρωποποίηση νικιούνται μόνο με Αντίσταση μέχρις εσχάτων και πως οι «τρομοκράτες»  έχουν ένα όνειρο.

Κι όπως έλεγε ο Τσε,

«Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!»

του Αντώνη Λαζαρή

Οι Ιταλοί το καλοκαίρι του 1941 επιτάσσουν το σπίτι της Μαρίκας και της Κατίνας Χίλμπερτ, ναρκοθετούν την παραλία Μαρίκες και κτίζουν πολυβολεία στις δύο άκρες της μεγάλης παραλίας, κάτω από το λόφο του Ασκηταριού και δίπλα στο σπίτι των δύο αδελφών.

Ένας μεγάλος προβολέας φωτίζει όλη τη νύχτα τη θάλασσα κάτω από το Ασκηταριό.

Τον Σεπτέμβριο του 1943 οι Ιταλία συνθηκολογεί και οι Ιταλοί στρατιώτες παραδίδονται στους πρώην συμμάχους τους σαν πρόβατα επί σφαγή.

Τον Οκτώβριο του 1944, οι Γερμανοί εγκαταλείπουν τη Ραφήνα και τα έργα τους παραδίδονται σιγά-σιγά στη λήθη του χρόνου.

Τα κανόνια στο Οχυρό πουλιούνται για παλιοσίδερα, οι λυόμενες κατασκευές διαλύονται, τα τούνελ σιγά σιγά λησμονιούνται και τα πολυβολεία συνεχίζουν να θυμίζουν μια εποχή που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.

Τα πολυβολεία αφημένα στη λήθη του χρόνου.

Μέσα στα πολυβολεία, μόνο τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν στα ψεύτικα τον πόλεμο, αυτόν που όσοι τον έζησαν στην πραγματικότητα δεν θέλουν να θυμούνται ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους.

Σιγά-σιγά τα πολυβολεία παραδίδονται στον παναδαμάτορα χρόνο.

Κάθε χρόνο στις 16 και τις 17 Ιουλίου στο πάλαι ποτέ πολυβολείο κάτω από τον Άγιο Νικόλαο γιορτάζει το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας.

Ένα πολυβολείο που μετατράπηκε σε ναΰδριο ως ανάμνηση της σωτηρίας των 20 Ραφηνιωτών που στις 17 Ιουλίου 1944 συνελήφθησαν από τους Γερμανούς.

Από τους 21 που συνολικά έπιασαν οι Γερμανοί, μόνο ένας, ο κ. Αλεξανδρίδης, σκοτώθηκε από τους κατακτητές όταν “τόλμησε” να διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες κράτησής τους. και, μάλιστα, μιλώντας στη γλώσσα των κατακτητών.

Τα πολυβολεία στο Πανόραμα δεν γλύτωσαν από την ανελέτητη φθορά του χρόνου.

Και μόνο αυτά στις Μαρίκες στέκονται ακόμα στη θέση τους αντιστεκόμενα στη λήθη που θα πρέπει να βολεύει όσους θέλουν όλα αυτά να ξεχαστούν.

Στην πρώτη φωτογραφία βλέπουμε τα δύο πολυβολεία στην παραλία "Μαρίκες" της Ραφήνας, πολύ κοντά στο περίφημο σπίτι που πέρασε από την Μαρίκα και την Κατίνα Χίλμπερτ στον Βαγγέλη Χιλμπερτίδη.

Στην δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε το σκαρίφημα που σχεδίασαν οι Ιταλοί στρατιώτες το 1943.

Πιθανόν, λίγο πριν την συνθηκολόγηση που οδήγησε τους περισσότερους Ιταλούς στρατιώτες στο θάνατο.

Οι Ιταλοί στρατιώτες αφήνουν ένα αποτύπωμα της παρουσίας τους από την παραλία Μαρίκες.

Στην τρίτη φωτογραφία βλέπουμε τον διάδρομο που συνδέει ακόμα τα δύο πολυβολεία των Μαρικών.

Στην τέταρτη φωτογραφία βλέπουμε το περίφημο σπίτι των Μαρικών

Η χρονολογία στο τσιμέντο του πολυβολείου αναφέρει “1943”. Πόσο μακριά φαντάζει αυτό σε πολλούς. Και πόσο κοντά σε κάποιους άλλους.

Ο Νικόλας Χιλμπερτίδης μας οδήγησε στα πολυβολεία στις Μαρίκες επισημαίνοντάς μας το αυτονόητο:

“Είναι τα τελευταία που δεν τα κατέστρεψαν οι ανεγκέφαλοι των Αρχών! Σώστε τα για την Ιστορία του τόπου μας!!”

Η «εκτός σχεδίου δόμηση» είναι μια νεοελληνική πατέντα και ένας απόλυτος παραλογισμός, όπου παρέχεται από το κράτος η δυνατότητα να χτίσεις εκεί που δεν επιτρέπεται να χτίσεις!!

Όσο και αν μας φαίνεται περίεργο, καθώς έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε αυτό τον απόλυτο παραλογισμό, μόνο στην Ελλάδα από όλο τον πολιτισμένο κόσμο (εάν η Ελλάδα υποτεθεί ότι ανήκει σε αυτόν) επιτρέπεται να χτίσεις όπου θέλεις, αρκεί το χωράφι σου να πληροί κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις εμβαδού , αρτιότητας και προσώπου σε δρόμο

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε ένα γιαπί να ορθώνεται μέσα σε ένα πανέμορφο κυπαρισσόδασος, το οποίο θυμάμαι να στέκει όμορφο και επιβλητικό εδώ και τουλάχιστον πενήντα χρόνια, όταν πρόσφερε την ευεργετική σκιά του στο μονοπάτι που οδηγούσε στην πίσω μεριά του βουνού

Ένα μονοπάτι που πλέον έχει περιέλθει σε αχρηστία, καθώς έχει φτιαχτεί δίπλα του ένας τσιμεντένιος δρόμος, ο οποίος παρεμπιμπτόντως είναι στενός και επικίνδυνος, χωρίς μπάρες ασφαλείας – με μεγάλο γκρεμό ακριβώς από κάτω - και σε πολλά σημεία του έχει υποστεί μεγάλες φθορές. Αυτό όμως είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης

Αυτό το κυπαρισσόδασος λοιπόν βρίσκεται σε περιοχή που σήμερα είναι αποχαρακτηρισμένη από δασική και έχει χαρακτηριστεί ως αγροτική. Όχι φυσικά για να φυτέψει πατάτες ή κρεμμύδια ο ιδιοκτήτης της, αλλά για να χτίσει ένα σπίτι (ή και περισσότερα).

Τι πιο σύνηθες, θα μου πείτε; Μια περιοχή να χαρακτηρίζεται ως αγροτική όχι για να καλλιεργηθεί, αλλά για να οικοδομηθεί (!). Αυτά, δυστυχώς, μόνο στην Ελλάδα γίνονται

Και προφανώς δεν θα πρόκειται για ένα σπίτι πρώτης κατοικίας που θα καλύπτει το απαράβατο δικαίωμα κάθε πολίτη στη στέγαση, αλλά για μια ακόμη (μάλλον περισσότερες από μία) από τις luxury villas, που εξαπλώνονται ραγδαία σαν μεταδοτική ασθένεια και κατατρώγουν σιγά-σιγά τα βουνά της όμορφης Ιθάκης, προσφέροντας στους ευκατάστατους πελάτες τους πολυτέλεια, ιδιωτικότητα, απεριόριστη θέα αλλά και δροσιά στις πισίνες τους σε ένα νησί παρεμπιμπτόντως που χρειάζεται τρεις μονάδες αφαλάτωσης για να καλύψει τις ανάγκες σε νερό κατά τους θερινούς μήνες (αλλά κι αυτό θα είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης)

- Και τι σε νοιάζει εσένα; ακούω τη φωνή του κυρ Παντελή να με ρωτάει. Ζηλεύεις μήπως το επιχειρηματικό δαιμόνιο και την εργατικότητα των συμπολιτών σου; Την ώρα που εσύ κολυμπάς και σκέφτεσαι αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες, αυτοί εργάζονται σκληρά και προκόβουν

- Δεν είναι ζήλεια, κυρ Παντελή. Πόνος ψυχής είναι, καθώς βλέπω αυτό το πανέμορφο βουνό που έχει συνδεθεί με τις αναμνήσεις μου τόσων και τόσων δεκαετιών, να κατατρώγεται σιγά-σιγά από μπουλντόζες και φορτηγά. Και μαζί μ’ αυτό τρώγεται και η ψυχή μου

Προφανώς, όλα τα παραπάνω είναι βέβαιο πως γίνονται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Ο νόμος όμως αυτός πρέπει ν’ αλλάξει. Είναι χρέος μας προς τις επόμενες γενεές.

Για αυτή την ελληνική ιδιαιτερότητα που θρέφει και αναπαράγει διαρκώς τη διαπλοκή, την απάτη, τον χρηματισμό, το ρουσφέτι και τον ραγιαδισμό και καταστρέφει την ελληνική ύπαιθρο, αλλά και για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε η Ελλάδα να περάσει επιτέλους στη σφαίρα  του πολιτισμένου κόσμου γράφει ο συνεργάτης της Attica Voice, Δημήτρης Βελαώρας

Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε πει πως: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Δεν μας είπε όμως δυστυχώς με ποια συστατικά μπορείς να φτιάξεις μια Ελλάδα χωρίς ρουσφέτια, χωρίς πολιτικάντηδες - κοτζαμπάσηδες, μια Ελλάδα σύγχρονη, δίκαιη, ευνομούμενη, μια Ελλάδα περιβαλλοντικά και οικονομικά βιώσιμη, μια Ελλάδα με κανόνες που να ισχύουν για όλους και που οι πολίτες της μπορεί να σχεδιάζουν με καθαρό βλέμμα το μέλλον των ίδιων και της χώρας. Συστατικά που δεν εξαρτώνται ούτε από την ΕΕ, ούτε από κάποιον ξένο παράγοντα, αλλά είναι αποκλειστικά δική μας, προσωπική και κοινωνική ευθύνη.

Ας με συγχωρέσει λοιπόν ο Νομπελίστας και ας τολμήσω να καταθέσω εδώ τα συστατικά για το χτίσιμο μιας τέτοιας Ελλάδας. Αυτά είναι:

1.            ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ με ξεκάθαρους και πλήρως καθορισμένους τίτλους ιδιοκτησίας, όπου ο κάθε πολίτης γνωρίζει οριστικά τι κατέχει και τι όχι, όπου καινοφανείς παγκοσμίως νεοελληνικές έννοιες όπως αυτή της «χρησικτησίας» δεν θα έχουν καμία θέση, όπως δεν θα έχουν θέση όροι και διαδικασίες καταπάτησης του δημόσιου χώρου. Εδώ ίσως είμαστε σε σχετικά καλό δρόμο καθώς κουτσά – στραβά το Κτηματολόγιο φαίνεται ότι έχει μπει σε πορεία ολοκλήρωσης.

2.            ΔΑΣΟΛΟΓΙΟ με οριστική και αμετάκλητη καταγραφή και οριοθέτηση των δασικών εκτάσεων, ώστε και οι πολίτες να νοιώθουν ασφάλεια δικαίου σε σχέση με την ιδιωτική τους περιουσία και το δημόσιο να βρίσκεται εξασφαλισμένο απέναντι σε ιδιωτικές καταπατήσεις. Οι όροι και οι προϋποθέσεις για τον χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής θα πρέπει να συμφωνηθούν από την κοινωνία και το κράτος με οριστικό τρόπο έπειτα από σοβαρή διαβούλευση και οι χαρακτηρισμοί τέτοιων εκτάσεων να πάψουν πια να είναι αντικείμενο συναλλαγής ανάμεσα σε πολίτες, δασάρχες και τοπικούς πολιτευτές. Η προσπάθεια που ξεκίνησε από προηγούμενες κυβερνήσεις για την κατάρτιση Δασολογίου έχει παγώσει επ’ αόριστον.

3.            ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ  ώστε να υπάρχουν ξεκάθαρες χρήσεις γης. Να ξέρουν όλοι ποιες περιοχές είναι για οικιστική ανάπτυξη, ποιες για τουριστικές εγκαταστάσεις, ποιες για αγροτικές ή άλλες οικονομικές δραστηριότητες, και ποιες προορισμένες να παραμείνουν ως ζώνες μερικής ή απόλυτης περιβαλλοντικής προστασίας. Εδώ δεν έχει γίνει ουσιαστικά τίποτα με μεμονωμένες μόνο εξαιρέσεις.

4.            ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΔΟΜΗΣΗΣ. Ας σημειώσω ότι η «εκτός σχεδίου δόμηση» είναι μια υπέροχη νεοελληνική πατέντα, βασίζεται στην έλλειψη όλων των παραπάνω και ουσιαστικά πρόκειται για έναν απόλυτο παραλογισμό όπου παρέχεται από το κράτος η δυνατότητα να χτίσεις εκεί που δεν επιτρέπεται να χτίσεις!!

Όλα τα παραπάνω δεν είναι μια ουτοπία. Είναι μια πραγματικότητα σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο εδώ και δεκαετίες ή ακόμα αιώνες. Στην Ελλάδα η έλλειψή τους είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο σύστημα που θρέφει διαρκώς τη διαπλοκή, την απάτη, τον χρηματισμό, το ρουσφέτι και τον ραγιαδισμό, ένα θλιβερό σφιχταγκάλισμα πολιτικού αμοραλισμού και μικρότερων ή μεγαλύτερων ιδιωτικών συμφερόντων. Είναι το συστηματάκι που δημιούργησε τα αυθαίρετα, τις καταπατήσεις δασών, τις βίλες ακόμα και μέσα σε Εθνικούς Δρυμούς, την ανέγερση π.χ. μεγαλοξενοδοχείου στο Σαρακήνικο (που προς τα παρόν μάλλον σταμάτησε) και φυσικά το συστηματάκι που έφτιαξε πολιτικές καριέρες και πολίτες που εκλιπαρούν, πιέζουν και λαδώνουν για ένα ρουσφέτι

Κακά τα ψέματα. Χωρίς τα παραπάνω η νεοελληνική μπανανία θα ζει και θα βασιλεύει.