Τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι καθημερινά και συγκλονιστικά. Το απόστημα έχει πλέον σπάσει και τα στόματα έχουν ανοίξει. Σε μια φυσιολογική χώρα θα είχε επέλθει κυβερνητική κρίση. Γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε φυσιολογική χώρα, απαιτούμε όμως να γίνουμε. Και αυτή ίσως να είναι η αρχή

"Για ποιο μπάζωμα μιλάνε"; ρωτούσε ρητορικά και ειρωνικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. "Για ποιο ξυλόλιο"; ρωτούσε με το γνωστό απαξιωτικό του ύφος. Όχι μόνο σε μία συνέντευξη, αλλά σε πολλές. Αποκαλώντας όλες αυτές τις υποθέσεις, θεωρίες συνωμοσίας και τερατουργήματα της φαντασίας

Αποδεικνύεται πλέον από τις καταθέσεις ότι οι αστυνομικές αρχές δέχτηκαν πολιτικές πιέσεις προκειμένου να μπαζωθεί ο χώρος με το πρόσχημα να ξεκινήσουν άμεσα τα σιδηροδρομικά δρομολόγια. Αξίζει να σημειωθεί βέβαια ότι τα δρομολόγια ξεκίνησαν τριάντα μέρες μετά το μπάζωμα

Ο (εξωκοινοβουλευτικός) υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, από το μπλοκ του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, που επιστρατεύτηκε για να ενισχύσει τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προσπάθεια διάλυσης κάθε έννοιας  κοινωνικού κράτους, είχε πει στη Βουλή με περίσσειο θράσος πως «όποιος μιλάει για μπάζωμα είναι για τα μπάζα». Γίνεται πλέον φανερό ποιος είναι για τα μπάζα. Το θέμα είναι πότε θα πάρουμε την απόφαση να πετάξουμε τα μπάζα εκεί που τους αξίζει

Μετά από πολλά χρόνια, ο επιχειρηματίας Λούο Γουσένγκ παίρνει το δρόμο για το σπίτι, στο μικρό χωριό όπου γεννήθηκε στη Βόρεια Κίνα. Ο πατέρας του, δάσκαλος του χωριού έχει πεθάνει και η μητέρα του, πιστή στις παραδόσεις, επιθυμεί παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τη μεγάλη απόσταση, να μεταφέρουν το φέρετρο του άντρα της στα χέρια μέχρι τον τόπο ταφής.

Ο Ζανγκ Γιμού υπογράφει έναν ύμνο στον έρωτα και τη δύναμη των συναισθημάτων. Περισσότερο κοντά στη λογική του ποιητικού αφηγηματικού κειμένου, ο Γιμού χρησιμοποιεί ερασιτέχνες ηθοποιούς, επιζητώντας φυσικές ερμηνείες. Ο ευρηματικός Γιμού υιοθετεί μια πρωτότυπη αφήγηση με τις έγχρωμες εικόνες του παρελθόντος και του μεγάλου έρωτα της 18χρονης τότε μητέρας του και του 23χρονου δασκάλου του χωριού να εναλλάσσονται με ασπρόμαυρες εικόνες του θλιβερού παρόντος, συνθέτοντας έτσι παράλληλα και ένα αλληγορικό πολιτικό σχόλιο και για τη σύγχρονη Κίνα.

Ας ακούσουμε όμως τον ίδιο το σκηνοθέτη από ένα κείμενό του στις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας 

«Η κινεζική κοινωνία έχει αλλάξει και είναι ο κινηματογράφoς της που αντικατοπτρίζει αυτές τις νέες εξελίξεις. Η πολιτιστική ζωή και δραστηριότητα μοιάζουν να έχουν απωλέσει τον προσανατολισμό τους. Βίαιες, εμπορικές ταινίες κυριαρχούν στις αίθουσες και πολλοί σκηνοθέτες αισθάνονται υπερηφάνια που τις υπογράφουν. Η κατάσταση δείχνει θλιβερή και προσωπικά έκανα τις δύο τελευταίες μου ταινίες (Ούτε Ένας Λιγότερος και Ο Δρόμος για το Σπίτι) για να εκφράσω την αντίδρασή μου στη νέα αυτή τάση -αγνοώντας τελείως τη λογική της αγοράς. Ήθελα να τις κάνω απλές, άμεσες και ρεαλιστικές. Πιστεύω ότι το κοινό θα τις αποδεχτεί, αφού αυτές οι ταινίες διαθέτουν αληθινά συναισθήματα. Θεωρώ απαραίτητο να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να διατηρήσουμε τις καλύτερες παραδόσεις του κινέζικου σινεμά. Σκεφτείτε το παράδειγμα του ιταλικού νεορεαλισμού, τη γαλλική "νουβέλ βαγκ", αλλά και το σύγχρονο ιρανικό σινεμά. Ο κινέζικος κινηματογράφος οφείλει να μην επηρεαστεί δραματικά από το Χόλιγουντ.

Η ταινία Ο Δρόμος για το Σπίτι /The Road Home διαφέρει αρκετά από το Ούτε Ένας Λιγότερος. Αυτή η ταινία είναι πιο κοντά σε μια άλλη κινεζική παράδοση, αυτήν του ποιητικού αφηγηματικού κειμένου. Οι μισοί ηθοποιοί στην ταινία δεν είναι επαγγελματίες. Δυσκολεύτηκα να τους βρω, όπως συνέβη άλλωστε και με το ερασιτεχνικό καστ του Ούτε Ένας Λιγότερος. Ταυτόχρονα, ούτε και οι επαγγελματίες ηθοποιοί είχαν μεγάλη εμπειρία, και ιδιαίτερα οι δύο εικοσάχρονοι πρωταγωνιστές στο μεγάλο φλασμπάκ.

Η πλοκή της ταινίας είναι πολύ απλή, χτισμένη γύρω από τον χαρακτήρα που την αφηγείται. Είναι ένας άνδρας που εργάζεται στην πόλη, πολύ μακριά από το χωριό όπου γεννήθηκε. Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, επιστρέφει στο σπίτι για την κηδεία. Περνάει τρεις μέρες μαζί με τη μητέρα του, και φέρνει στο μυαλό του την περίοδο που οι γονείς του γνωρίστηκαν και ερωτεύθηκαν.

Η ταινία διαθέτει κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία, χωρίς να διηγούμαι τη δική μου προσωπική ιστορία. Ο πατέρας μου πέθανε το 1997, όταν εγώ βρισκόμουν στη Φλωρεντία για το ανέβασμα της όπερας Τουραντό. Δεν ήμουν μαζί του όταν έφυγε, οπότε για την κηδεία του πήρα κι εγώ το δρόμο για το σπίτι.

Είναι μία ταινία για τον έρωτα, για την οικογένεια και για την αγάπη ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Η ερωτική ιστορία ξετυλίγεται με φόντο μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο στη σύγχρονη ιστορία της Κίνας. Στο παρελθόν έχουν διάφοροι προσπαθήσει να ασχοληθούν με την περίοδο αυτή με μάλλον σοβαρό και αναλυτικό τρόπο. Εγώ, όμως, επέλεξα να χρησιμοποιήσω πιο ποιητικές και ρομαντικές μεθόδους για να διηγηθώ την αγνή και απλή αυτή ιστορία αγάπης. Πρόκειται για το ιδανικό είδος της αληθινής αγάπης -η οποία είναι ικανή να σε κάνει να επιβιώσεις σε μία πολύ δύσκολη εποχή. Ιστορικά θέματα μπλέκονται με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Παράλληλα, παρουσιάζεται το θέμα της αντιμετώπισης της μάθησης στην επαρχία. Στο παρελθόν, για λόγους καθαρά πολιτικούς, είχε σαφώς υποτιμηθεί η αξία της μάθησης και οι διανοούμενοι είχαν κυριολεκτικά "εξαφανισθεί". Σήμερα, όλοι κατανοούμε την αρχή που λέει ότι η γνώση ισοδυναμεί με τη δύναμη, εντούτοις πολλοί από εμάς διακατεχόμαστε από υπερ-υλιστικές αντιλήψεις και από την εμμονή του χρήματος. Η αξία της μάθησης περνά δεύτερη κρίση και περίοδο υποτίμησης.

Πρόθεσή μου, είναι να χρησιμοποιήσω την ταινία αυτή, ως μια αφορμή, για να δει κάποιος, με φρέσκο μάτι, τα ουσιαστικά αυτά θέματα της κινέζικης κοινωνίας και ιστορίας»

Η ταινία κατέκτησε την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2000

Σκηνοθεσία: Yimou Zhang

Ηθοποιοί: Ziyi Zhang, Honglei Sun, Hao Zheng, Yuelin Zhao, Bin Li, Guifa Chang, Wencheng Sung, Qi Liu, Bo Ji, Zhongxi Zhang

Χώρα παραγωγής: Κίνα

Έτος παραγωγής: 1999

Διάρκεια : 86 λεπτά

Βασίλης Κόκκαλης - Γιώργος Ζαχαρόπουλος - Βαγγέλης Μπουρνούς. Τρεις από τους έξι παραπεμπόμενους σε παλαιότερες ανέφελες και ανέμελες στιγμές

Σε νέες δικαστικές περιπέτειες εισέρχεται ο πρώην δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου Ευάγγελος Μπουρνούς

Πιο συγκεκριμένα, η Εθνική Αρχή Διαφάνειας (ΕΑΔ) στέλνει στον εισαγγελέα έξι αυτοδιοικητικούς. Τρεις αιρετούς εκλεγμένους με τον Νίκο Χαρδαλιά, έναν δήμαρχο, έναν πρώην δήμαρχο και τον Οικονομικό Διευθυντή του φορέα που διαχειρίζεται τα σκουπίδια στην Περιφέρεια Αττικής (ΕΔΣΝΑ), για την «εξαφάνιση» ποσού συνολικού ύψους 34,7 εκατομμυρίων ευρώ την περίοδο της διοίκησης Πατούλη.

Πρόκειται για χρήματα που είχαν ήδη εισπραχθεί από τους δήμους της Αττικής τα έτη 2022 και 2023 για να αποδοθούν υπέρ της ανακύκλωσης μέσω του «τέλους ταφής». Ο ΕΔΣΝΑ κράτησε το μεγαλύτερο μέρος γιατί, όπως προκύπτει από την έρευνα της ΕΑΔ, δεν είχε άλλον τρόπο να χρηματοδοτήσει συμβάσεις ύψους 334 εκατομμυρίων ευρώ που είχε υπογράψει ο Γ. Πατούλης, θεωρώντας δεδομένο ότι η κυβέρνηση θα τον εντάξει σε προγράμματα ΕΣΠΑ.

Το πόρισμα της ΕΑΔ αποκαλύπτει λεπτομερώς πώς ο ΕΔΣΝΑ κατέβαλε προσπάθειες για να εισπράξει τις εισφορές των δήμων – χρήματα που προέρχονται από τους λογαριασμούς ρεύματος των δημοτών – και στη συνέχεια, όταν ήρθε η ώρα να αποδώσει το «τέλος ταφής», τα εξαφάνισε από τους αντίστοιχους Κωδικούς Εξόδων.

Οι έξι αυτοδικοικητικοί που παραπέμπονται είναι

Βασίλης Κόκκαλης, δεξί χέρι του Γ. Πατούλη, τοποθετημένος ως Πρόεδρο του ΕΔΣΝΑ. Ο κ. Κόκκαλης επανεξελέγη στις εκλογές του 2023 με τον Νίκο Χαρδαλιά και ορίστηκε από τον ίδιο «Εντεταλμένος Σύμβουλος για θέματα Κέντρων Logistics Διαχείρισης Κρίσεων», όπως αναγράφεται στον ιστότοπο της Περιφέρειας.

Ελευθέριος Κοσμόπουλος, αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Αττικής με τον Γ. Πατούλη που εξελέγη και με τον Ν. Χαρδαλιά και ορίστηκε Αντιπεριφερειάρχης Χωρικού Σχεδιασμού και Πολεοδομικών Θεμάτων.

Νίκος Χιωτάκης, πρώην Δήμαρχο Κηφισιάς, ο οποίος είχε τοποθετηθεί από τον Γ. Πατούλη στον ΕΔΣΝΑ, ενώ ταυτόχρονα ήταν τοποθετημένος από την κυβέρνηση και πρόεδρος στον ΕΟΑΝ (δηλαδή τον φορέα που περίμενε να εισπράξει τα 34,7 εκατομμύρια και τελικά πήρε μόνο 1,5). Ο κ. Χιωτάκης επανεξελέγη με τον Ν. Χαρδαλιά και μάλιστα με 12.000 σταυρούς.

Χρήστος Παππούς, Δήμαρχος Φυλής στην περίοδο Πατούλη αλλά και σήμερα, ο οποίος κατηγορείται πως ψήφιζε για να μην πάνε τα χρήματα στον ΕΟΑΝ αλλά ο δήμος του εισέπραττε 40 εκατ. ετησίως ως αντιστάθμισμα για την παρουσία της μεγαλύτερης χωματερής στην Ευρώπη.

Ευάγγελος Μπουρνούς, πρώην δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου και νυν δημοτικός σύμβουλος.

Οι παραπάνω αιρετοί, που συμμετείχαν επί Πατούλη στον σκληρό πυρήνα της διοίκησης του ΕΔΣΝΑ, παραπέμπονται για παράβαση καθήκοντος επειδή ψήφισαν τις πράξεις εκείνες μέσω των οποίων παρακρατήθηκαν τα ποσά από το τέλος ταφής.

Τέλος, το πόρισμα της ΕΑΔ παραπέμπει επίσης ως χειριστή της υπόθεσης τον τότε Οικονομικό Διευθυντή του ΕΔΣΝΑ, Γεωργοδημοσθένη Ζαχαρόπουλο.

Ο κ. Ζαχαρόπουλος εκτός από πρόεδρος των εργαζομένων του ΕΔΣΝΑ επί μακρά σειρά ετών, ήταν στο παρελθόν και υποψήφιος με τον Γιάννη Σγουρό.

Πηγές: 

https://www.datajournalists.co.uk/2025/02/02/ston-eisaggelea-i-parea-chardalia-gia-tin-mayri-trypa-toy-patoyli/?fbclid=IwY2xjawINaRlleHRuA2FlbQIxMQABHU4y5M8FIVmhR38IC6YaOOCu2fv_0mOIPNRCq91LRrAgmHAlvEHT1k_idQ_aem_U8N3EudfH0A_3cFPLaJvQw

https://www.avgi.gr/politiki/500405_skandalo-me-347-ekat-eyro-ston-eisaggelea-synergates-toy-hardalia?fbclid=IwY2xjawIM5V5leHRuA2FlbQIxMQABHTvwHm02ZC8HoSyDDnFfvJkrAQsFUdjHKtIUjeNds2jvm-v0mJKku8NvCQ_aem_qh1PGgf1kgIYqjw25yEzCw

Ίσως πολλοί να είχαν αναρωτηθεί τα τελευταία χρόνια πού να βρίσκεται ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, ένας από τους πιο εμβληματικούς κριτικούς κινηματογράφου. Ίσως μάλιστα να είχαν αναρωτηθεί και αν ζει κιόλας, μιας και δεν είναι σύνηθες φαινόμενο η εξαφάνιση από το προσκήνιο ενός τόσο αναγνωρίσιμου προσώπου

Δεν είναι μόνο ότι σταμάτησε να ασκεί το επάγγελμα του κριτικού. Αποσύρθηκε από κάθε μορφή δημοσιότητας. Ούτε σελίδα στο internet άνοιξε, ούτε βιβλίο με κριτικές εξέδωσε, ούτε πολλές συνεντεύξεις έδινε. Δε σταμάτησε όμως ποτέ να παρακολουθεί κινηματογράφο και να ενημερώνεται για τις σύγχρονες δημιουργίες

Πριν από λίγες ημέρες, στα 91 του χρόνια, ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτορας του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Ε.Κ.Π.Α. Ήταν η κατάληξη μιας πορείας που ξεκίνησε πολλές δεκαετίες πριν, όταν ο νεαρός τότε Μπακογιαννόπουλος, μετά τις σπουδές του στην Αθήνα (Νομική και Πολιτικές Επιστήμες) μαθήτευσε στο Παρίσι, δίπλα στον Ανρί Λανγκλουά, τον ιδρυτή της Γαλλικής Ταινιοθήκης, στα χρόνια που γεννιόταν η νουβέλ βαγκ.

Για τη θητεία του στο Παρίσι διηγείται : «Στο Παρίσι δεν σπούδασα κυριολεκτικά. Διατρέχοντας τυπικά τη Νομική, βυθίστηκα στο σύμπαν του κινηματογράφου και πήγα «προπονημένος» στο Παρίσι. Οπως είπε η Λότε Αϊσνερ στον Ανρί Λανγκλουά: «Αυτός ο νεαρός έχει μελετήσει τα πάντα χωρίς να έχει δει τις ταινίες». Η πρακτική που έκανα δίπλα σε αυτό το «ιερό τέρας» με βύθισε μέσα στον ωκεανό των προβολών και των εξημμένων συζητήσεων. Το Παρίσι τότε έσφυζε από πνευματική ζωή. Κινηματογραφικές λέσχες παντού και πλήθος από μικρές αίθουσες ρεπερτορίου διαμόρφωναν ένα νέο κοινό σινεφίλ, που απαιτούσε έναν κινηματογράφο πιο ελεύθερο και αντικομφορμιστικό, τόσο κοινωνικά όσο και αισθητικά. Η νουβέλ βαγκ συνυπήρχε με το περιοδικό «Cahiers du Cinema». Και γύρω λειτουργούσε εναυσματικά η λογοτεχνία, στο θέατρο θριάμβευαν ο Ζενέ, ο Μπέκετ, ο Ιονέσκο και η σκέψη πραγματοποιούσε τα άλματα που μας τρέφουν ακόμη: Μπαρτ, Φουκό, Λακάν, Ντεριντά».

Στη συνέχεια, μαζί με  την Αγλαΐα Μητροπούλου, το Μάριο Πλωρίτη και την Ελένη Βλάχου, βρέθηκε στην περίφημη λέσχη του ΑΣΤΥ (δεκαετία του '50), πριν περάσει επίσημα στην κριτική, από τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» μέχρι την «Καθημερινή», από όπου απολύθηκε το 2003, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια δουλειάς, δύο χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί και που αναφέρεται σε αυτό με παράπονο 

Τη δεκαετία του ’80 έγινε ένα πολύ οικείο τηλεοπτικό πρόσωπο, μέσα από την «Κινηματογραφική Λέσχη» της ΕΡΤ1, μια εκπομπή ορόσημο, όπου προλογίζοντας τις ταινίες που θα ακολουθούσαν, καλλιεργούσε και ανέπτυσσε κινηματογραφική σκέψη. Αργότερα, επί έντεκα χρόνια (1993-2004) ως ειδικός σύμβουλος κινηματογραφίας του Υπουργείου Πολιτισμού, καθόρισε την πορεία του ελληνικού σινεμά

Με αφορμή τη βράβευσή του, ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος μίλησε στο flix.gr και ήταν ιδιαίτερα αυστηρός, τόσο για το σύγχρονο κινηματογράφο, όσο και για τους σύγχρονους κριτικούς: «Όπως θα 'χεις παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια οι ταινίες είναι όλο και χειρότερες. Και οι κριτικοί γράφουν "ωσαννά", τι υπέροχη ταινία είναι αυτή και τι υπέροχη η άλλη. Ο διαφημιστικός λόγος επιβάλλεται στον κριτικό. Δεν θυμάσαι το σκάνδαλο με την Village Voice, που απέλυσε το 2012 έναν από τους καλύτερους κριτικούς σινεμά του κόσμου, τον Τζέι Χόμπερμαν, γιατί δεν έγραφε καλά για ταινίες που ήθελε το έντυπο; Δεν βλέπεις πώς και ο σούπερ διάσημος Πίτερ Μπράντσοου της «Guardian», ίσως από τους χειρότερους κριτικούς, κι ας γράφει τόσο ωραία, είναι ποπουλιστής, της σχολής "ό,τι τραβάει τον κόσμο", και το υποστηρίζει και θεωρητικά; Ότι δηλαδή το σινεμά είναι η τέχνη που γεννήθηκε στο πανηγύρι και πρέπει να κρατάμε κι αυτή την πλευρά της. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν σήμερα (και στην Ελλάδα) καλοί κριτικοί, ίσως, μάλιστα, θα έλεγα ότι κατά μέσον όρο οι κριτικοί είναι σήμερα καλύτεροι από παλιότερα, είναι πιο μορφωμένοι, έχουν προπαίδεια, είναι θεωρητικά καταρτισμένοι, εμείς παλιά είμασταν πιο αυτοσχέδιοι. Γράφουν, όμως, σε έντυπα με πολλή πίεση υπέρ των δημοφιλών ταινιών, πόσο να αντέξουν;»

Με το θάρρος που του δίνει η θέση που έχει κατακτήσει, δε φοβάται να πάει κόντρα στο ρεύμα και να γίνει ίσως και δυσάρεστος σε πολλούς ανθρώπους του κινηματογράφου:

«Το σινεμά περνάει κρίση υποταγής σε μια θεματολογία και ιδεολογία επικαιρότητας. Δηλαδή; Υπερφεμινισμός. Υπερπροσφυγισμός. ΥπερLGBTQ… Έτσι γράφονται σενάρια σε ένα βράδυ, χωρίς καμιά πραγματική ανάγκη», λέει.

Παρόλα αυτά, παραμένει σεμνός και προσγειωμένος: «Η κριτική υπάρχει επειδή υπάρχει το πρωτότυπο έργο. Άρα είμαστε δεδομένα υποδεέστεροι. Ποτέ μου δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι καλύτερος ή προηγούμαι από οποιονδήποτε αληθινό καλλιτέχνη. Ακόμα και κάποιον που τον κριτικάρω αρνητικά θεωρώ ότι είναι ίσως σπουδαιότερος από μένα, γιατί αυτός φτιάχνει, γεννάει την ταινία. Εντάξει, μπορεί να διαθέτω ευαισθησία και γνώση, αλλά αυτά είναι δευτερογενή»

Ακολουθούν τα σημαντικότερα σημεία της ομιλίας του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου κατά τη διάρκεια της τιμητικής βράβευσής του, όπως τα σταχυολόγησε το flix.gr 

Γιατί υπάρχει κριτική

Η κριτική είναι ένας λόγος πάνω σε έναν άλλο λόγο. Και ο πρώτος λόγος είναι ένας λόγος πλήρης, είναι ο λόγος της καλλιτεχνικής έκφρασης: η εικόνα, ο ήχος και το σύστημά τους. Η ταινία είναι ένας μικρόκοσμος που ζει μια αυτόνομη ζωή και απέναντί του βρίσκεται ο θεατής που διασταυρώνεται μαζί του. Τι σημασία μπορεί να έχει ανάμεσα ο δεύτερος λόγος, αυτή η μετά - γλώσσα της κριτικής; Και μάλιστα ένας λόγος με λέξεις που αναφέρονται σε εικόνες και ήχους;

Η κριτική γεννιέται μέσα από μια απουσία μέσα σε μια απουσία του σώματος του κινηματογράφου, σε ένα πεδίο στέρησης. Γιατί στερημένος από το σώμα γράφεις τον λόγο, το κείμενο. Όμως δείχνει προς το χώρο της απόλαυσης, την ταινία. Παράδοξη θέση. Πολλοί είπαν άχρηστη, άρα άχρηστος λόγος. Όμως η πραγματικότητα και η ιστορία όρισαν το αντίθετο.

Βέβαια, η σχέση των κριτικών με τους με τους καλλιτέχνες ήταν πάντοτε πολύ παράξενη -σχέση έρωτα και μίσους- και πολλοί καλλιτέχνες αρνούνται παντελώς τη χρησιμότητα της κριτικής. Υπάρχει συγχρόνως αδιαφορία και φοβερή εξάρτηση από τον κριτικό - είναι ένα περίεργο αίσθημα.

Για παράδειγμα, με τον Νίκο Κούνδουρο είχα στενή φιλία από την εποχή του «Δράκου». Ο Κούνδουρος, όμως, είχε την παιδιάστικη επιθετικότητα και λοιδορούσε πολλά πράγματα. Για τους κριτικούς έλεγε πως ήταν άχρηστοι, οι ευνούχοι του παλατιού. Όμως σε ένα ομαδικό τραπέζι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αποφάσισα να τον συνεφέρω: Τότε γιατί φιλάς επιμελώς τις κριτικές για τις ταινίες σου και τις εντάσσεις στα βιβλία που γράφουν για σένα; Σιωπή!…

Ο ιδανικός κριτικός

Η κριτική υπάρχει επειδή υπάρχει το πρωτότυπο έργο. Άρα είμαστε δεδομένα υποδεέστεροι. Ποτέ μου δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι καλύτερος ή προηγούμαι από οποιονδήποτε αληθινό καλλιτέχνη. Ακόμα και κάποιον που τον κριτικάρω αρνητικά θεωρώ ότι είναι ίσως σπουδαιότερος από μένα, γιατί αυτός φτιάχνει, γεννάει την ταινία. Εντάξει, μπορεί να διαθέτω ευαισθησία και γνώση, αλλά αυτά είναι δευτερογενή.

Άρα ο κριτικός πρέπει να προσεγγίζει το έργο με ολοκληρωτική συμμετοχή, με μεγάλη αγάπη και ταπεινότητα. Αφήνεται στις εικόνες, στους ήχους, στις ιδανικές μορφές. Εμποτίζεται. Πηγαίνει προς το έργο και ακολουθεί την κίνησή του, χρονική, ρυθμική, κίνηση σαν της ζωής. Το φιλμ τελειώνει. Από ‘κει και πέρα αρχίζει και παίρνει τις αποστάσεις του, κάνει βηματάκια πίσω. Ενώ “μηρυκάζει” το φιλμ, αρχίζει να προβάλλει την κρίση του και τη σκέψη του πάνω στο έργο και κάποια στιγμή να τη διατυπώνει. Όχι ένα απλό συμπέρασμα αλλά μια σύνθεση, έναν άλλο μικρόκοσμο του λόγου που να έχει επίσης, αν είναι δυνατόν, τον παλμό της ζωής. Να φτιάξει ένα κείμενο που να είναι μεστό και να μπορεί να ενδιαφέρει αυτόν που το διαβάζει.

Γιατί έχει σημασία και η ποιότητα της γραφής, ο κριτικός δεν είναι μόνο το τι λες αλλά είναι και η ομορφιά του κειμένου σου. Υπάρχουν κριτικοί στρυφνοί που δεν διαβάζονται με τίποτα και άλλοι κριτικοί που διαβάζονται με απόλαυση.

Προϋποθέσεις για την κριτική

Και για να μην κατηγορηθώ ότι μιλώ για συναισθήματα, όνειρα και… “μεταφυσική”, θα αναφέρω συνοπτικά τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την κριτική. Οι βοηθητικές γνώσεις από τις επιστήμες. Πρώτα η ψυχολογία και ειδικότερα η ψυχανάλυση. Ανάλυση των ηρώων της ταινίας αλλά και η διαπίστωση του υποκειμένου. Του δημιουργού, ίσως και του κριτικού, του άλλου “λόγου”. Ύστερα η κοινωνιολογία, η ιστορία, η οικονομία, η εξέλιξη των παραδοσιακών τεχνών, αλλά και των αισθητικών θεωριών. Τέλος, γραμματική και συντακτικό, παραγωγή και οικονομία, σενάριο, μοντάζ. Και βέβαια, η Ιστορία του. Δύο χιλιάδες ταινίες διαχρονικά, για να μην ανακαλύπτουμε κάτι παμπάλαιο και κοινότοπο, εκστασιασμένοι ως κάτι καινούργιο.

Νέο σινεμά

Εδώ και κάποια χρόνια εντείνεται ο συσχετισμός επιτάχυνση επί κατανάλωση. Η αξία και η απόλαυση απέναντι στο έργο συνδέονται με τον φετιχισμό του νέου, τη νέα ειδωλολατρία του αιώνα. Συνεχώς νέα προϊόντα, με όλο και πιο βραχεία ζωή. Σαν ακατάσχετη φυγή πανικού προς τα μπρος. Επειδή όμως αυτό το «νέο» δεν είναι πια αποτέλεσμα φυσικής ωρίμανσης, στη διαλεκτική σχέση του καλλιτέχνη με τον κόσμο, είναι ένα νέο τεχνητό και πλασματικό. Όμως, ούτε και ο αποδέκτης του είναι ώριμος, ούτε κι αυτός προλαβαίνει πια να αποκωδικοποιήσει, να αισθανθεί το αληθινό νέο απέναντι στο πλασματικό. Έτσι, ο δέκτης απορρίπτει, κατά μέσον όρο, το πραγματικό νέο και υιοθετεί το πλασματικό νέο. Δηλαδή απολαμβάνει την επανάληψη που προικίζεται με ένα τρικ για να μοιάζει ριζοσπαστικά νέα. Αλλάζει η επιφάνεια πάνω στο ίδιο, κατά βάθος στερεότυπο. Είναι δυνατόν να γυριστεί ένας σπουδαίος τρίτος Νοσφεράτου, όταν έχει προηγηθεί το αριστούργημα του Μουρνάου και ο αξιόλογος Νοσφεράτου του Χέρτσογκ;

Ίντερνετ και κριτική

Το ίντερνετ είναι ένας απέραντος κόσμος που ολοένα αναπτύσσεται και συγχρόνως είναι μια αχανής, απόλυτη δημοκρατία. Δηλαδή, για πρώτη φορά ανεβαίνει η φωνή πολύ περισσότερων ανθρώπων και γίνεται ισότιμη με τη φωνή της λεγόμενης επίσημης κριτικής που είχε πριν την εξουσία στα μίντια -ιδίως στην Αμερική ήταν πολύ δυνατή, η κριτική ανέβαζε και κατέβαζε ταινία μέσα σε μια εβδομάδα. Αυτό το πράγμα έχει ξεπεραστεί γιατί παίρνει κανείς πληροφορίες από παντού. Και ο διάσημος κριτικός έχει το μπλογκ του και απαντάει στους ανθρώπους που του γράφουν και δεν ντρέπεται να απαντήσει, δεν κάνει τον έξυπνο ότι μιλά από τον θώκο του. Σε όλα τα μεγάλα έντυπα έχουν δίπλα στις κριτικές και blogs (όπως οι New York Times) και οι κριτικοί έχουν τις ζωντανές συζητήσεις τους σε βίντεο.

Υπάρχει όμως κίνδυνος. Όλες οι πληροφορίες, χρήσιμες ή άχρηστες, παραγωγικές ή ανόητες, σερβίρονται μαζί, χύμα. Αν λοιπόν πέφτεις μονίμως, λίγο πολύ από σύμπτωση ή από συνήθεια, στα «κακά κανάλια», sites που είναι πολύ κουτσομπόλικα, πολύ προσωπικά, πληρωμένα πολλές φορές από τις εταιρείες, εκεί σου κάνει κακό ο ανεπεξέργαστος, πολύ μεγάλος όγκος των πληροφοριών, και σε ενίοτε λανθασμένων πληροφοριών.

Η κριτική κινηματογράφου σήμερα

Η κριτική κινηματογράφου βρίσκεται σήμερα σε κρίση από την τεράστια ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη των μέσων κοινωνικής επικοινωνίας και ενημέρωσης. Η πίεση είναι αφόρητη προς το στιγμιαίο, το ακαριαία αντιληπτό και κατανοητό. Άρα προς το επιφανειακό, το επιπόλαιο, αυτό που γυαλίζει και εντυπωσιάζει αμέσως, το σλόγκαν. Από τις λέξεις, το μοντάζ εικόνων, περάσαμε στο σήμα-σύνθημα, στις αφαιρέσεις των φωνηέντων, στο greeklish, στη βροντερή, γιγάντια, μονή εικόνα. Περάσαμε στα αστεράκια, στις βαθμολογίες, στα κυριαρχικά τοπς, όλα αυτά που ορίζουν το νέο κανόνα της επικοινωνίας και της αξίας στα σόσιαλ μίντια.

Ποια αξία; Δύο ισχυροί πόλοι.

Τα τελευταία χρόνια, στο σινεμά, ο νέος παράγων αξίας είναι η απλοϊκή ιδεολογία. Τα ψυχολογικά και κοινωνικά κινήματα επιβάλλουν επιτακτικά τη νέα θεματολογία. Φεμινισμός ως τα άκρα (me too κλπ), διεθνείς ανατροπές, πόλεμοι, κινήματα που γεννούν προσφυγιά και αναμείξεις και συγκρούσεις φυλών, πολιτισμών, ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών, κινήματα LGBT.

Όλα αυτά στρατοπεδεύουν στο προσκήνιο, με σχηματικές έως προσχηματικές μορφές, διαμορφωμένες βιαστικά στα γραφεία σεναρίων, σε σεμινάρια με έτοιμες φόρμουλες, χωρίς βαθύτερη ψυχική ωρίμαση και μορφολογική επεξεργασία, χωρίς τη θεμελιώδη αναγκαιότητα. Αποτέλεσμα: Επανάληψη του ιδίου, ταυτολογία, τελικά απονέκρωση.

Απέναντι στην ευτελή κριτική, έχουμε τον τύπο της επίπονα βαρύγδουπης, τάχατες επιστημονικής μελέτης. Απέναντι στη Σκύλα, έχουμε τη Χάρυβδη. Η σοβαροφάνεια, η γραφειοκρατία της δήθεν συστηματικής σκέψης, κλείνει τον ορίζοντα μέσα σε σχήματα από άπειρες, νεκρές βιβλιογραφικές παραπομπές, άκαμπτα θεωρητικά αξιώματα, συλλογή από τσιτάτα που σφυροκοπούν τον αναγνώστη, ως θέσφατα σε ακατάσχετη φιλολογική, ταυτολογική φλυαρία. Αυτοί οι μελετητές πνίγουν την κριτική στη λεπτομέρεια, στη βερμπαλιστική ηδονή της ανάλυσης, στον βομβαρδισμό με ένα κρυπτικό λεξιλόγιο, με πλήθος νεόκοπες λέξεις σε κεντρομόλο αυταπόδειξη. Η υπεροψία της υποθετικά επιστημονικής κριτικής ξεχνάει το ζωντανό σώμα της ταινίας και η ανάλυση χωρίς χαρά και φαντασία, γίνεται νεκροψία.

Απέναντι σε αυτή την απαισιόδοξη εικόνα που παρουσίασα, θέλω να αντιτάξω την πίστη μας στην αληθινή τέχνη. Ο Παπαδιαμάντης γράφει: Το ΄να παιδί καλό παιδί. Τ’ άλλο δεν είχε μάνα. Γράφει ο Σολωμός στον Πόρφυρα: Άστραψε φως κι εγνώρισαν ο νιός τον εαυτό του. Ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου.

Κλείνοντας, θ’ αναφερθώ στον πολύ σπουδαίο, νέο Ρουμάνο σκηνοθέτη, Ράντου Ζούντε και στον σημαδιακό τίτλο της ταινίας του, «Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου». Λέτε να φτάσει η ανθρωπότητα να είναι εκστατικός θεατής στο ολοκαύτωμα του τέλους της; Η αληθινή, συνεπής τέχνη θα αντισταθεί.

Μας είπε ότι δεν γνωρίζει τίποτα. Ακόμη περισσότερο, ότι δεν οφείλει να γνωρίζει τίποτα. Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα της συνέντευξης του πρωθυπουργού της χώρας στον Αντώνη Σρόιτερ, που είναι αλήθεια ότι δεν τον έπλυνε τόσο καλά όσο τον είχε πλύνει ο Σταύρος Θεοδωράκης παλαιότερα. Δε θα μπορούσε βέβαια ο Σρόιτερ να κάνει και αλλιώς, κάτω από τις ραγδαίες αποκαλύψεις και τις τεράστιες κινητοποιήσεις  σε όλη τη χώρα

Είναι προφανές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε ιδιαίτερα δεινή θέση και προσπαθεί να αποσείσει από πάνω του κάθε ευθύνη και να τη μεταθέσει σε όλους τους υπόλοιπους, παριστάνοντας ο ίδιος τον ανήξερο

Και όμως, τρεις εβδομάδες μετά το δυστύχημα, καθισμένος με την έμφυτή του αναίδεια σταυροπόδι και με το γνωστό υπεροπτικό του ύφος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδινε συνέντευξη στο Σταύρο Θεοδωράκη και εμφανιζόταν απολύτως βέβαιος για τα αίτια του δυστυχήματος:

Όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης τον ρώτησε αν η μεγάλη φωτιά είχε σχέση με τα υλικά που πιθανόν μετέφερε η αμαξοστοιχία, ο σημερινός ανήξερος πρωθυπουργός ήταν τότε απόλυτος γνώστης:  «Καμία. Το γνωρίζουμε αυτό πια με βεβαιότητα. Γνωρίζουμε ακριβώς τι μετέφερε το εμπορικό τρένο. Δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο. Η σύγκρουση ήταν τόσο βίαιη και τόσο σφοδρή που προκάλεσε, αυτό μας λένε οι ειδικοί, μία πρώτη ανάφλεξη και προφανώς στη συνέχεια υπήρχαν εύφλεκτα υλικά -λάδια- τα οποία πήρανε φωτιά όταν έγινε η σύγκρουση. Άρα, σε αυτό θέλω να το απαντήσω κατηγορηματικά γιατί ξέρετε -όχι μόνο στη χώρα μας- πια παντού ευδοκιμούν οι θεωρίες συνωμοσίες. Δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην εμπορική αμαξοστοιχία»

Τώρα, δύο χρόνια μετά, βαρύτατα εκτεθειμένος από τα συγκλονιστικά στοιχεία που προκύπτουν, στοιχεία που αν δεν υπήρχε η τεράστια κινητοποίηση της Μαρίας Καρυστιανού και των υπολοίπων συγγενών των θυμάτων δεν θα έβγαιναν ποτέ στην επιφάνεια, ο πρωθυπουργός της χώρας παριστάνει τον ανήξερο και τον αγνωστικιστή

Κυριάκο, όταν ο Σωκράτης είπε το “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”, δεν εννοούσε ακριβώς αυτό. Ρώτα και τον Άδωνι που ξέρει καλά τα Αρχαία

Ένα βίντεο-αφιέρωμα στον τρόπο με τον οποίο η ελληνική δημοσιογραφία κάλυπτε το έγκλημα των Τεμπών. Ο καθένας με το δικό του προσωπικό στυλ, δείγμα της δημοσιογραφικής σχολής που φοίτησε 

Η Τατιάνα Στεφανίδου και ο Νίκος Ευαγγελάτος ασχολούνταν με τα λευκά μαλλιά και τα εγγόνια του σταθμάρχη. Κάποιος να τους ενημερώσει παιδιά για το σύστημα ασφαλείας που δεν υπήρχε. Δεν μπορεί να τα ξέρουν όλα οι άνθρωποι. Δημοσιογράφοι είναι;

Η Μαρία Σαράφογλου δεν γνώριζε λέει (δημοσιογράφος είναι; πού να τα γνωρίζει αυτά; κάποιος έπρεπε να την ενημερώσει κι αυτήν) για τις διαμαρτυρίες, τα εξώδικα  και τις απεργίες των εργαζομένων με θέμα την έλλειψη μέτρων ασφαλείας,

Ο Νίκος Αντικειμενικολάου θεωρεί τις εκτιμήσεις των εργαζομένων για κατασκευή τεχνητού χρέους προκειμένου οι σιδηρόδρομοι να ενταχθούν στο ΤΑΙΠΕΔ ως υπερβολικές. Αλίμονο, Νίκο, γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα;

Ο Παύλος Τσίμας θεωρεί ότι ο θάνατος των παιδιών δεν πήγε εντελώς χαμένος και θα είναι η ευκαιρία για να αποκτήσει η Ελλάδα ασφαλείς σιδηροδρόμους. Το βλέπουμε καθαρά αυτό. Α ρε Παύλο Τσίμα, πού κατάντησες

Η Ιωάννα Μάνδρου θεωρεί αδιανόητη την απεργία των σιδηροδρομικών λίγες ημέρες μετά το έγκλημα. Εντάξει, αυτή έχει το ακαταλόγιστο, προσπερνάμε

Ο Άρης Πορτοσάλτε ανακαλύπτει ως αιτία του εγκλήματος τον κρατισμό και τον κομματικοδίαιτο συνδικαλισμό και αποκαλεί το έγκλημα «αυτογκόλ» , προφανώς για τις συνέπειες που θα έχει αυτό για τη Νέα Δημοκρατία. Πάλι καλά που δεν είπε πως είναι προβοκατσια της Αριστεράς για να χάσει η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές

Ο Βασίλης Χιώτης καλεί την κυβέρνηση, προκειμένου να αντισταθμίσει το πολιτικό κόστος, να συγκριθεί με προηγούμενες κυβερνήσεις και να ζυγίσει με άλλα λόγια τους νεκρούς στα Τέμπη με τους νεκρούς στο Μάτι. 

Ο Γιάννης Παπαδόπολους (ως άλλη Σαράφογλου) δεν γνώριζε ο καημένος για τις διαμαρτυρίες και τις απεργίες των σιδηροδρομικών με θέμα την έλλειψη των μέτρων ασφαλείας. Κάποιος να τον ενημερώσει παιδιά κι αυτόν

Α.Ρ.Δ.: Αρκτικόλεξο για το «Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι». Χρησιμοποιείται ώστε να εκφραστεί η αγανάκτηση προς τους δημοσιοκάφρους και να μην επιβαρυνθεί ο λόγος με βρισιές. Είναι αυτοί για παράδειγμα που όταν κάνουν οι απεργία οι σιδηροδρομικοί, μιλούν για την “ταλαιπωρία” των επιβατών και την ίδια ώρα “θάβουν” τα αιτήματα των απεργών (Τυχαίο παράδειγμα)

Ο Γουίλιαμ Μάνι είναι ένας πρώην παράνομος, που προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν του. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τότε, που εγκατάλειψε το όπλο του, αφήνοντας πίσω του μία φοβερή φήμη αδίστακτου φονιά. Τώρα ζει ήρεμα με το γιο του και την κόρη του, φροντίζοντας το κτήμα του, στο Κάνσας. Η οικονομική του κατάσταση είναι άσχημη και το κτήμα δεν του αποφέρει τα απαραίτητα προς το ζην. Όταν ο Σκότφιλντ Κιντ, κυνηγός επικηρυγμένων, τον επισκέπτεται και του ζητάει τη βοήθειά του για να εντοπίσει δυο καουμπόις, που δολοφόνησαν μία πόρνη, ο Μάνι αποφασίζει να δεχτεί.

Οι  «Ασυγχώρητοι» είναι το τελευταίο γουέστερν που γύρισε ως σκηνοθέτης και ως πρωταγωνιστής ο Κλιντ Ίστγουντ. Είναι και σημαδιακό, καθώς του έδωσε το πρώτο Όσκαρ σκηνοθεσίας και τον κατέστησε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς της Αμερικής

Στους «Ασυγχώρητους» ο αντικομφορμιστής Κλιντ Ίστγουντ παραδίδει ένα ουσιαστικά αντιγουέστερν, τσαλακώνοντας τους ρόλους των μοναχικών ηρωικών πιστολάδων. Το σενάριο, φαινομενικά ακολουθεί το γνωστό μοντέλο του πιστολά που επιστρέφει για τελευταία φορά προκειμένου να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς. Όμως αυτή τη φορά, πρόκειται για έναν γερασμένο πιστολά, που τα χέρια του τρέμουν, με αδυναμίες και φόβους και που η ζωή δεν του έχει φερθεί καλά

Οι  «Ασυγχώρητοι» είναι ένα κλειστοφοβικό, μαύρο και αντικομφορμιστικό γουέστερν που αποδομεί τον τύπο του ψυχρού ανέκφραστου εκτελεστή που έχουμε συνηθίσει. Ταυτόχρονα όμως, αποτελούν και την αφορμή για να μιλήσει ο Κλιντ Ίστγουντ και για άλλα θέματα που τον απασχολούν – και θα το δείξει και στις επόμενες ταινίες - όπως είναι η βίαιη επικράτηση των ισχυρών

Όλα αυτά τα καταφέρνει με ένα επιτελείο εκπληκτικών ηθοποιών με τον Τζιν Χάκμαν, στον ρόλο του διεστραμμένου σερίφη, να κάνει μια εμβληματική ερμηνεία, αποδεικνύοντας το μοναδικό ταλέντο του

Οι  «Ασυγχώρητοι» κέρδισαν συνολικά τέσσερα Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Β' Ανδρικού Ρόλου και Μοντάζ) από τις εννέα συνολικά υποψηφιότητες

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ

Σενάριο: Ντέιβιντ Γουέμπ Πιπλς

Παίζουν: Κλιντ Ίστγουντ, Μόργκαν Φρίμαν, Τζιν Χάκμαν, Ρίτσαρντ Χάρις, Σαούλ Ρούμπινεκ, Τζέιμς Γουόλβερτ, Άννα Τόμσον, Φράνσις Φίσερ

Φωτογραφία: Τζακ Ν. Γκριν

Μουσική: Λένι Νιχάουζ

Μοντάζ: Τζόελ Κοξ

Έτος παραγωγής: 1992

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Διάρκεια: 131'

Ίσως είναι η πρώτη φορά που μπορεί να γίνει ρωγμή στο βρώμικο κύκλωμα Κυβέρνησης-Δικαιοσύνης-Αστυνομίας-Καναλιών-Μαφίας.

Και αυτό χάρη σε κάποιους ανθρώπους που, αφού έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια.

Ας σταθούμε δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους και να φωνάξουμε. Για την έλλειψη συστημάτων ασφαλείας. Για την παράνομη μεταφορά φορτίου. Για τη συγκάλυψη που επιχειρήθηκε

Για τη δικαίωσή τους. Για όλους εμάς

Όλοι αύριο στο Σύνταγμα στις 12.00

Δεν είναι μόνο τα λόγια που τόλμησε και είπε μπροστά στον Ντόναλντ Τραμπ και το σκληροπυρηνικό επιτελείο του. Είναι κυρίως, για εμάς τους Έλληνες, η θλιβερή και αναπόφευκτη σύγκριση με τους δικούς μας επισκόπους. Ποιος από αυτούς θα μιλούσε τη γλώσσα της αγάπης και της συμπόνιας; Ποιος θα ζητούσε έλεος για τους ξένους, τους αλλόθρησκους, τους διαφορετικούς; Ποιος από αυτούς θα απεκδυόταν τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τη χρυσή μίτρα; 

Και όμως, η  Επίσκοπος Μάριαν Ένγκαρ Μπάντι, από τον άμβωνα της λειτουργίας στον Καθεδρικό Ναό της Ουάσιγκτον, έκανε τα αυτονόητα για έναν κήρυκα του χριστιανισμού. Μίλησε για αγάπη και συμπόνια προς όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνικότητα, την υπηκοότητα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό

Ίσως δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη Επίσκοπος είναι γυναίκα. Και με τη συνειδητοποίηση αυτή, νέα ερωτήματα μας πλημμυρίζουν και μας βασανίζουν. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχεται γυναίκες ιερείς; Γιατί δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να μπαίνουν στο ιερό της εκκλησίας; Γιατί όταν η γυναίκα έχει περίοδο θεωρείται βρώμικη από την Εκκλησία και δεν θεωρείται ευπρόσδεκτη εκείνες τις ημέρες;

Δυστυχώς, όταν ακόμη και μέσα στο στενό πλαίσιο του – αποκαλούμενου από εσένα - ποιμνίου σου βάζεις διαχωρισμούς, δεν γίνεται να γίνεις πιστευτός

Ας διαβάσουμε όμως την ομιλία της θαρραλέας και χριστιανής επισκόπου που μας θυμίζει ότι σε πολλούς χώρους, ακόμα και εκεί που δεν το περιμένουμε, υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται και αγωνίζονται για το καλό και το δίκαιο.

“Υπάρχουν γκέι, λεσβίες και τρανς παιδιά σε οικογένειες Δημοκρατικών, Ρεπουμπλικάνων και ανεξάρτητων, κάποια από τα οποία φοβούνται για τη ζωή τους”

“Έχετε νιώσει το θεϊκό χέρι του στοργικού Θεού” απευθύνθηκε στον Τραμπ, κάνοντας αναφορά στην ομιλία του νέου προέδρου μετά την ορκωμοσία του, όπου ο ίδιος είχε αναφέρει πως ο Θεός τον έσωσε από τη σφαίρα του δολοφόνου για να “κάνει την Αμερική σπουδαία ξανά”

Και συνέχισε:

“Στο όνομα του Θεού μας, σας ζητώ να δείξετε έλεος στους ανθρώπους στη χώρα μας που τώρα φοβούνται.

Οι άνθρωποι που μαζεύουν τις καλλιέργειές μας και καθαρίζουν τα γραφεία μας· που εργάζονται σε πτηνοτροφικές μονάδες και εργοστάσια συσκευασίας κρέατος· που πλένουν τα πιάτα αφού φάμε στα εστιατόρια και δουλεύουν τις νυχτερινές βάρδιες στα νοσοκομεία, μπορεί να μην είναι πολίτες ή να μην έχουν τα κατάλληλα έγγραφα.

Αλλά η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών δεν είναι εγκληματίες. Πληρώνουν φόρους και είναι καλοί γείτονες. Είναι πιστά μέλη των εκκλησιών μας, των τζαμιών και των συναγωγών μας, των γκουρντβάρας και των ναών μας.

Σας ζητώ να δείξετε έλεος, κύριε πρόεδρε, σε αυτές τις κοινότητες όπου τα παιδιά φοβούνται ότι θα τους πάρουν μακριά τους γονείς τους, να βοηθήσετε αυτούς που φεύγουν από εμπόλεμες ζώνες και καταδιώκονται στις χώρες τους, ώστε να βρουν συμπόνια και φιλοξενία εδώ.

Ο Θεός μας διδάσκει να είμαστε ελεήμονες προς τον ξένο, γιατί και εμείς κάποτε ήμασταν ξένοι σε αυτή τη γη"

Παγκόσμιο ενθουσιασμό και δημιουργικό αναβρασμό προκαλεί η επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Τα μηνύματα από όλο τον κόσμο είναι άκρως ενθαρρυντικά και αισιόδοξα.

Ήδη στην Ελλάδα πρόλαβε και σχηματίστηκε μια κίνηση οραματιστών πολιτών που ζητούν άμεσα και χωρίς αστερίσκους την ένωση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Επικαλούνται τους βαθείς και μακροχρόνιους δεσμούς της χώρας μας με την υπερδύναμη. Αναγνωρίζουν τη συμβολή των ΗΠΑ στην καταπολέμηση του κομμουνισμού στην Ελλάδα και δηλώνουν για πάντα ευγνώμονες. Τονίζουν τη βαθιά πίστη της χώρας μας στις αμερικανικές αξίες, μια πίστη που την οδήγησε να πολεμήσει στο πλευρό της υπερδύναμης ακόμη και στην Κορέα.

Δηλώνουν δε, πως δεν κατανοούν καθόλου τις αντιδράσεις του Παναμά, της Γροιλανδίας, της Δανίας, του Μεξικού, του Καναδά και άλλων Ευρωπαίων. Αντιθέτως, καλούν τον Τραμπ να αγοράσει τη χώρα μας, ώστε να γίνει η Ελλάδα, η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ.

Τέλος, αναφέρουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας έναντι άλλων χωρών που μπορεί να ενδιαφέρουν τον Τραμπ για αγορά ή ενοικίαση. Το μόνο ίσως που δεν αναφέρει η επιστολή είναι ότι με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ αποκτούν και τη Μύκονο, ώστε να έχει κάτι να ασχολείται η Μελάνια Τραμπ και να μην πλήττει στο Λευκό Οίκο. Μαζί δε με την Κίμπερλι Γκιλφόιλ, τη νέα Αμερικανίδα πρέσβειρα, είναι βέβαιο πως θα συνθέσουν ένα απίθανο δίδυμο που θα κάνει το κοσμικό νησί να αναστενάξει

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή, όπως εστάλη στο νέο πρόεδρο, στη μητρική του γλώσσα. Δυστυχώς, το Μεταφραστικό τμήμα της RAF WEST JOURNAL, αλωμένο από το woke κίνημα, αρνήθηκε να την μεταφράσει. Όσοι δεν γνωρίζουν αγγλικά, παρακαλούνται να κάνουν Google Translate

Dear President Trump

First of all we congratulate you and wish you a great term in office. Not only America but most of the world depend on your bravery, acumen, your vision and your straight talking, no bullshit approach to things that matter most.

We are a small but growing group of like-minded Greek visionaries who share your dream of making America Great again, in the staunch belief that what is good for America is good for all descent people in the world.

We are not in the business of flattering you or anybody else for that. We address you here straight up to propose that you consider seriously making Greece the 51st state of America.

Not out of phlilanthropy, we do not believe in philanthropy, but because it makes good solid sense in terms of business and geopolitics.

If anybody can do it, you can. We are utterly serious about it.

As you must be aware, Greece is being destroyed and paralysed by an incompetent, idiotic, cowardly and self-serving elite with no business sense, no vision, bowing to euroc-rats and the Chinese, as well as to the WOKE agenda and various other leftist, pseudo-ecological agendas. Concerning the Chinese, they are not of course stupid, we are, leasing long-term the strategic port of Pireaus to them (China Ocean Shipping Company). In the meanwhile, Greece has been flooded by Chinese shops selling cheap, lowest quality things, from garments to electronics. Although it is early days to raise specifics, we feel we should bring to your attention now the Port of Rafina which is up for grabs for re-development and expansion. Alas, the existing master plan is a hotchpotch of useless unc-ordinated actions. More than 2 million tourists pass every year through the port, with the potential, with the right investment, to rise to 10 million. Its location and close distance from the international airport could make it a prime destination. One should not forget its strategic importance, somehting which the Germans realised during the occupation of Greece and of course our American brothers maintained a base a few kilometers away (in Nea Makri), which alas was closed down by the then socialist prime minister of Greece in the late 80s.

Imagine if America managed our ports. We can imagine it and indeed dream about it. We will not stop dreaming even if others scorn our vision and even they call us traitors for suggesting the radical idea of a union of Greece with America. Why not? Such a union will not diminish at all our cultural inheritance, it will enhance it. It will not diminish our independence, it will enhance it.

To cut a long story short. We are a proud hard working people and can rightfully boast that we excel in medicine, science, business, shipping, finance, and the arts, but our best minds work abroad, not least in the USA.

Yes, Greenland, the Panama canal are of strategic importance for America but we want to propose that Greece is too. What is more, we will welcome a Great America, no hostilities, not supid nationalistic histrionics, no old-fashioned ideas. You have been our friends and allies, with your help and advice we have been saved by the spectre of communism and indeed anarchism.

As we speak, we are preparing a detailed road map that could be used as a template for the process of our becoming the 51st state. People will call us mad. Let them. They called you names dear President but you persevered and in the end prevailed. We will prepare the case addressing all the legal, inernational and economic issues. In the meanwhile, we are starting slowly but steadily our campaign and are more than optimisitc that Greeks will see reason.

Respectfully

God bless America

God bless Greece

Let us unite

The Greece 51 Group