Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Οι φωνές των ανθρώπων της Ραφήνας που αγωνίζονται ενάντια στην τσιμεντοποίηση και εγκλωβισμό του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας - του μοναδικού στην Αττική ελεύθερου ποταμού συνεχούς ροής όλο το χρόνο – φτάνουν όλο και πιο μακριά και τα ευαίσθητα αυτιά γίνονται όλο και περισσότερα. Αυτό που μένει – και είναι προφανώς το δυσκολότερο – είναι να καμφθεί η αγκύλωση των – πολλές φορές άσχετων με το αντικείμενο που αναλαμβάνουν πολιτικών – καθώς και το σπάσιμο των δεσμών μεταξύ πολιτικών ηγεσιών και εργολαβικών συμφερόντων. Δείτε το αφιέρωμα της ΕΡΤ στο Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας και παρακολουθείστε το πολύ όμορφο και κατατοπιστικό βίντεο, που είναι μια παραγωγή της Κίνησης για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας
Τη ματαίωση του έργου διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, την ανάκληση της χρηματοδότησής του από ενωσιακούς και εθνικούς πόρους και τον συνολικό επανασχεδιασμό του έργου με Λύσεις βασισμένες στη Φύση, σε πλήρη συμμόρφωση με τις διεθνείς συμβάσεις και το δίκαιο και τις στρατηγικές της Ε.Ε. για το περιβάλλον, ζητάει η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας. Η σχετική έκκληση έχει ήδη συλλέξει περισσότερες από 67.000 υπογραφές και έχει τη στήριξη πολλών περιβαλλοντικών και άλλων οργανώσεων και κινημάτων. Οι πρώτες 65.000 υπογραφές κοινοποιήθηκαν ήδη στα μέλη του Ευρωπαϊκού και του Ελληνικού Κοινοβουλίου, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, τους αρμόδιους υπουργούς και τις δύο δανείστριες Τράπεζες Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και Τράπεζα Ανάπτυξης του Συμβουλίου της Ευρώπης (μαζί με σχετική καταγγελία για την άρση της χρηματοδότησης), ενώ το επόμενο διάστημα εξετάζονται από την πλευρά της Κίνησης προσφυγές σε ευρωπαϊκούς θεσμούς και όργανα.
«Με πρόσχημα τον καθαρισμό του ρέματος, το Υπουργείο Yποδομών ετοιμάζεται να μπει στο ποτάμι και να ξεκινήσει το έργο διευθέτησης, κόβωντας πάνω από 2.000 δέντρα. Η παρεμβαση θα προκαλέσει μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική καταστροφή και θα αυξήσει τον κίνδυνο πλημμύρας ενόψει των μεγάλων βροχοπτώσεων του χειμώνα που έρχεται», λέει στο ertnews.gr η Εμμανουέλα Τερζοπούλου, από την Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.
Πέρα από τις οργανώσεις που υποστηρίζουν την έκκληση του κινήματος, ΜΚΟ ανθρωπίνων δικαιωμάτων (μεταξύ των οποίων το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, με συμβουλευτικό status στον ΟΗΕ, την UNESCO και το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Κέντρο Διεθνούς & Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου και η Ελληνική Ένωση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) και περιβαλλοντικές οργανώσεις (WWF Hellas, Greenpeace Ελλάδα, Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, Ελληνική Εταιρία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής – Αnima, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Σύλλογος Πολιτών υπέρ των Ρεμάτων-Ροή, ΟΖΟΝ) στηρίζουν τις εκάστοτε δικαστικές ενέργεις, όπως η πρόσφατη προσφυγή 5 νεών ηλικίας 17-23 ετών από την Ραφήνα στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με αίτημα προσωρινή δικαστική προστασία για τη σωτηρία του ρέματος.
Το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας
Το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας είναι ένα ποτάμι (ρέμα συνεχούς ροής) με μήκος πάνω από 20 χλμ., ένα από τα ελάχιστα φυσικά ποτάμια που έχουν απομείνει πλέον στην Αττική. Αποτελεί ένα σημαντικό οικοσύστημα, με υγροτόπους και πλημμυρικά πεδία, που προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις και την ενωσιακή και εθνική νομοθεσία. Έχουν καταγραφεί πάνω από 150 είδη πουλιών, πολλά από αυτά απειλούμενα, ψάρια, ορισμένα από τα οποία κινδυνεύουν με εξαφάνιση, όπως το ευρωπαϊκό χέλι, και πλούσια βλάστηση που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει πάνω από 2.000 παρόχθια μεγάλα δέντρα, κυρίως υδρόφιλα (πλατάνια, ιτιές, λεύκες κλπ.).
Το εξαιρετικό φυσικό του περιβάλλον συμβάλλει στο μικροκλίμα, στην προστασία από την ατμοσφαιρική και θαλάσσια ρύπανση, στην ποιότητα των υπόγειων και επιφανειακών υδάτων κ.α. Παράλληλα αποτελεί ένα υψηλής αισθητικής αξίας φυσικό τοπίο και σημαντικό τοπίο ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Λόγω του ότι η κοίτη του έχει παραμείνει φυσική σχεδόν στο σύνολό της και οι πλημμυρικές του ζώνες στην πεδιάδα των Μεσογείων έχουν παραμείνει άχτιστες, το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας έχει σώσει μέχρι σήμερα τη Ραφήνα από καταστροφικές πλημμύρες.
Το έργο διευθέτησης
Σήμερα, όπως προειδοποιεί η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας απειλείται με ολοκληρωτική καταστροφή από το Έργο Διευθέτησης της κοίτης του με φορέα το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και προϋπολογισμό 104 εκατομμύρια ευρώ. Αν αυτό υλοποιηθεί, το ποτάμι θα μετατραπεί στον “Κηφισό” της Ανατολικής Αττικής, έναν τεχνητό οχετό ομβρίων. Η φυσική κοίτη και οι όχθες του ποταμού θα αποψιλωθούν πλήρως σε μήκος περίπου 17 χλμ. και θα διευθετηθούν με τσιμέντο και λιθοπλήρωτα συρματοκιβώτια («γκρίζες υποδομές»), καταστρέφοντας το οικοσύστημα με μη αναστρέψιμες συνέπειες στη βιοποικιλότητα, το κλίμα και τα νερά.
Όπως εξηγεί η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, ενώ η διευθέτηση του ποταμού παρουσιάζεται ως αντιπλημμυρικό έργο για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής, στην πραγματικότητα εφαρμόζει απαρχαιωμένες μεθόδους που αυξάνουν τον πλημμυρικό κίνδυνο. Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τη βιοποικιλότητα με ορίζοντα το 2030 και η Ευρωπαϊκή Στρατηγική για την προσαρμογή στην Κλιματική Αλλαγή, ακολουθώντας τις σύγχρονες επιστημονικές αντιλήψεις, επιτάσσουν Λύσεις που βασίζονται στη Φύση (Nature-based Solutions – NbS) και στο πλαίσιο της αντιπλημμυρικής προστασίας.
Στην πραγματικότητα, η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας υποστηρίζει πως το έργο διευθέτησης πρόκειται να εξυπηρετήσει τα μεγάλα έργα υποδομής στην Ανατολική Αττική (επέκταση λιμανιού Ραφήνας, Αττικής Οδού, Προαστιακού κλπ.) αλλά παρουσιάζεται ως αντιπλημμυρικό προκειμένου να χρηματοδοτηθεί από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και την Τράπεζα Ανάπτυξης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είναι ενδεικτικό ότι στο αδελφό έργο του ρέματος Ερασίνου-Βραυρώνας, που εντάσσεται στο ίδιο χρηματοδοτικό πακέτο αντιπλημμυρικής προστασίας και εφαρμόζει αντίστοιχες γκρίζες υποδομές, ο Μηχανισμός Παραπόνων της ΕΤΕπ διαπίστωσε την ευθεία αντίθεση στα επιστημονικά δεδομένα και το ενωσιακό περιβαλλοντικό δίκαιο. Για το λόγο αυτό ζητήθηκε να μην χρησιμοποιηθούν από τις Ελληνικές Αρχές κονδύλια της ΕΤΕπ έως ότου το έργο επανασχεδιαστεί σε πλήρη συμμόρφωση με το ενωσιακό περιβαλλοντικό δίκαιο.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί, όπως επισημαίνει η Κίνηση, ότι η καταστροφή του Μεγάλου Ρέματος σχεδιάζεται ενώ σήμερα στην Ευρώπη δαπανώνται εκατομμύρια ευρώ για την επαναφορά των ποταμών στη φυσική τους κοίτη (daylighting & renaturalisation). Έχει μάλιστα τεθεί ως στόχος στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τη Βιοποικιλότητα με ορίζοντα το 2030 η επαναφορά της φυσικής ροής σε 25.000 χιλιόμετρα των ποταμών της Ευρώπης.
Η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας υπογραμμίζει πως η ματαίωση και ο επανασχεδιασμός του έργου με Λύσεις βασισμένες στη Φύση (NbS) είναι επείγουσα ανάγκη, προκειμένου να σωθεί το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας και να συμμορφωθεί το έργο προς τις διεθνείς συμβάσεις, την ενωσιακή και εθνική νομοθεσία σχετικά με τη βιοποικιλότητα, τα ύδατα και τις πλημμύρες, καθώς και με τις στρατηγικές της Ε.Ε. για την βιοποικιλότητα με ορίζοντα το 2030 και την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.
Είναι νομίζω γνωστό σε όλους πως ειδικά στην Αττική έχουν αναπτυχθεί αποικίες παπαγάλων που έχοντας απελευθερωθεί από τα κλουβιά τους, ζουν πλέον ελεύθεροι, πολλαπλασιάζονται με γρήγορους ρυθμούς και ο πληθυσμός τους αυξάνεται συνεχώς. Το ίδιο συμβαίνει και στη Ραφήνα, με τη διαφορά πως κάποιοι από αυτούς τους παπαγάλους, αφού κούρνιασαν επί καιρό κοντά στο δημαρχιακό μέγαρο της πόλης, έμαθαν να μιλάνε με ανθρώπινη φωνή και και δίδαξαν και τους υπόλοιπους παπαγάλους να λένε : «Θέλετε να μείνει η Ραφήνα χωριό; Ε; Θέλετε;». Κανονικά στους παπαγάλους δεν απαντούμε, δεν καταλαβαίνουν τι λένε άλλωστε, η Μαίρη Γρουζουκάκου όμως, πολιτικός μηχανικός και κάτοικος Ραφήνας, ποιητική αδεία, επέλεξε να το κάνει. Ας την ακούσουμε
Και ξαφνικά πλανάται ένα νέο ερώτημα. ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ Η ΡΑΦΗΝΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΧΩΡΙΟ ; Τις τελευταίες ημέρες το ακούμε πολύ. Παίζει συντονισμένα και μεταδίδεται από στόμα σε στόμα και από τοπικό site σε τοπικό site. Και αναρωτιέμαι, ανάμεσα στο χωριό και στον Πειραιά, δεν υπάρχει τίποτε άλλο; Εγώ φυσικά λατρεύω τα χωριά. Αλλά αν θέλουμε ανάπτυξη ξεκινάμε από τα βασικά
1.Σχολεία ,για να σταματήσουν τα παιδιά μας να στοιβάζονται μέσα σε πρώην αποθήκες
2.Νοσοκομείο ,το οποίο ήταν προτεραιότητα μετά τις φωτιές και τώρα τσιμουδιά
3.Πολιτισμός ,με έναν ΔΟΠΑΠ που θα εκτελεί το έργο του εκτός κολυμβητηρίου και θα παρέχει δράσεις και δραστηριότητες σε όλους τους δημότες,
4.Αθλητισμος ,με ένα στάδιο ανοικτό και προσβάσιμο σε όλους
5.Βασικές υποδομές, όπως δρόμοι και πεζοδρόμια που δεν φοβάσαι να διασχίσεις, πάρκα και ασφαλείς παιδικές χαρές για τα παιδιά μας ,ανοικτοί προσβάσιμοι δημόσιοι χώροι, χωρίς περιφράξεις και ιδιωτικά καθεστώτα εντός τους .
6. Κοινωνική πολιτική και στήριξη σε ευπαθείς ομάδες
Και χωρίς να έχουμε τίποτα από τα παραπάνω, ξαφνικά (αφού τελειώσαμε με το αφήγημα της αντιπλημμυρικής θωράκισης της πόλης, μέσω της διευθέτησης -τσιμεντοποίησης του Μεγάλου Ρέματος ,γιατί απλά κατέρρευσε), ξεκινάμε πάλι με ψυχολογική χειραγώγηση για την Αττική οδό και τον προαστιακό που "δεν θέλουν κάποιοι υποανάπτυκτοι να φτάσει ποτέ εδώ".
Όταν γίνεται ένα έργο λοιπόν, πρέπει να είναι χρήσιμο, ωφέλιμο ,ασφαλές πρώτα για τον άμεσα εμπλεκόμενο, στην προκειμένη περίπτωση τον δημότη. Εξηγήστε από πού και πώς θα περάσουν τα μεγάλα έργα υποδομής και ας επιλέξει η τοπική κοινωνία αν τα θέλει.
Προστατεύστε τον δημότη, αυτή είναι η δουλειά σας και όχι τα συμφέροντα πολυεθνικών και εφοπλιστών.
Και θωρακίστε την από τις πλημμύρες πραγματικά και όχι προσχηματικά και επικίνδυνα, με τον τρόπο που προτείνει πλέον η επιστήμη, η οποία ακριβώς λόγω της κλιματικής αλλαγής, αλλάζει στάση και στρέφεται σε λύσεις άλλης μορφής, που πραγματικά θέλει ανοικτά μυαλά και όχι κολλημένους γραφειοκράτες για να το αντιληφθούν.
Δημιουργήστε μέσα μαζικής μεταφοράς προς το κέντρο της Αθήνας, χωρίς να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της πόλης και η ποιότητα ζωής μας .
Και πείτε ένα συγγνώμη, κάναμε λάθος, δεν πειράζει.
Βέβαια, υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια. Οι απλοί θεατές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Πρέπει να γίνουμε ενεργοί, όλοι μαζί.
Γιατί "τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται" και δυστυχώς κατακάηκαν και χάσαμε ανθρώπους και πότε δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι!
Επιτέλους ...Εκεί που τείνεις να αποδεχτείς πως όλα τα σκιάζει η πλήξη, η ραθυμία και η αδιαφορία, έρχεται αυτό το ευχάριστο μαντάτο από το σχολείο της Ραφήνας για να μας αποδείξει ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν καταπίνουν αμάσητες τις ανοησίες, τα κούφια λόγια, την υποκρισία, τις πατριδοκαπηλείες και τις τυμβωρυχίες. Και τι πιο όμορφο όταν καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι νέοι
17 Νοεμβρίου σήμερα του 2023. Ακριβώς 50 χρόνια αφότου ένα τανκ γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου για να μπορέσουν να εισβάλλουν στο χώρο του εξεγερμένου εκπαιδευτικού ιδρύματος τα σκυλιά της χούντας.
Πενήντα χρόνια μετά, ένα τανκ βρίσκεται στημένο έξω από το Γυμνάσιο – Λύκειο της Ραφήνας συνιστώντας πανελλήνια – ‘ίσως και παγκόσμια - πρωτοτυπία.
Πενήντα χρόνια μετά, νέοι άνθρωποι αντιδρούν στην πρόκληση του πρώην Σερίφη της πόλης και ρίχνουν κόκκινη μπογιά στο τανκ.
Πενήντα χρόνια μετά, ο πρώην Σερίφης καταγγέλλει το γεγονός μιλώντας για βανδαλισμό του τανκ χρησιμοποιώντας τη γνωστή γλώσσα της εξουσίας: « Όλοι αυτοί που θέλουν το ΤΙΠΟΤΑ για τον τόπο μας είναι εδώ. Απέναντι στην καθημερινή προσφορά κάποιων, αυτοί προσφέρουν χρήματα για να πάρουν μπογιές να βανδαλίσουν ιστορικά ενθυμήματα της ζώσας ιστορίας μας. Τον βανδαλισμό υπέστη αυτή τη φορά το τανκς τύπου Μ- 24 της εποχής του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, που κοσμεί την είσοδο του μεγαλύτερου πολυχώρου στην Ελλάδα. Τα σχόλια περιττεύουν». Να πούμε εδώ για όσους δεν γνωρίζουν, πως όταν ο πρώην Σερίφης μιλάει για το μεγαλύτερο πολυχώρο στην Ελλάδα, εννοεί την προσπάθεια που κάνει να παραδώσει το δασώδη λόφο του Οχυρού βορά σε επιχειρηματικά συμφέροντα με πρόσχημα την κατασκευή ΚΑΙ ενός πολεμικού Μουσείου.
Πενήντα χρόνια μετά, ο ίδιος άνθρωπος τολμά να βγάλει και μήνυμα για την επέτειο του Πολυτεχνείου μη λησμονώντας όμως με πονηρό τρόπο να περάσει και το μήνυμα της εξουσίας : «Όλοι εμείς σήμερα οφείλουμε να προστατεύσουμε αυτά τα ιδεώδη από τη στρέβλωση των καιρών και των ανθρώπων, που πάντα θέλουν να εκμεταλλευτούν τους αγώνες των ιδεολόγων και αγνών αγωνιστών». Η εξουσία λοιπόν θα κρίνει σύμφωνα με τον πρώην Σερίφη ποιοι είναι οι αγνοί αγωνιστές. Μόνο που οι αγωνιστές δεν περιμένουν την επιβράβευση και την επιβεβαίωση της εξουσίας
Πενήντα χρόνια μετά, η εξουσία εξακολουθεί να ομνύει στους παρελθόντες καταξιωμένους λαϊκούς αγώνες την ίδια στιγμή που κάνει ό,τι μπορεί για να συκοφαντήσει και να ποδοπατήσει οποιονδήποτε καινούργιο αγώνα εν τη γεννέσει του. Το ίδιο κάνει και η τραγική σιωπηλή πλειοψηφία που συντάσσεται δειλά, υπάκουα και υστερόβουλα με την εξουσία, περιμένοντας την ίδια στιγμή να αποκομίσει από τους αγώνες, χωρίς η ίδια να εκτεθεί και να διακινδυνεύσει τίποτα
Πενήντα χρόνια μετά, τα λόγια του Μανόλη Αναγνωστάκη παραμένουν τραγικά επίκαιρα. Φοβάμαι ...
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Αφορμή για το άρθρο αποτέλεσε μια συνέντευξη του γνωστού σκηνοθέτη Πάνου Κοκκινόπουλου, που μεταξύ άλλων δήλωσε πως :
«Εγώ πιστεύω ότι ο Κασσελάκης δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Δηλαδή σκεφτείτε μια σειρά τέτοια, ο Κασσελάκης δεν υπάρχει. Ή σκεφτείτε το σε παράσταση του Καραγκιόζη, που με πήγαινε ο μπαμπάς μου μικρό. Τα παιδάκια από κάτω να χειροκροτάνε και να φωνάζουν “άλλαξε τα όλα πρόεδρε” και τα λοιπά, από πίσω είναι η φωνή του Πολάκη που λέει “θα κάνω αυτό και θα κάνω το άλλο” και ο τύπος που κουνάει τις φιγούρες κάθεται στη σκιά και παίζει με αυτές»
Αυτά τα λόγια μας θύμισαν μια ταινία που όταν την πρωτοείδαμε μας εντυπωσίασε με την ιδέα του σεναρίου της, άσχετα αν τελικά δεν έκανε την επιτυχία που ίσως θα της άξιζε. Μιλάμε για την ταινία “ Simone”, μια ματιά στο όχι πολύ μακρινό μέλλον της εικονικής πραγματικότητας
Στην ταινία αυτή, συναντάμε στον κεντρικό ρόλο τον Al Pacino που υποδύεται τον Viktor Taransky, έναν σκηνοθέτη που πάνω στα γυρίσματα μιας ταινίας, η σταρ (Wynona Ryder) εγκαταλείπει και τον αφήνει ξεκρέμαστο. Λύση στο πρόβλημα αναλαμβάνουν να δώσουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα δημιουργίας ειδικών εφέ. Έτσι, γεννιέται η Simone, ένα ψεύτικο αστέρι που συγκεντρώνει πάνω της όλα τα συστατικά μιας σίγουρης επιτυχίας με τη σεξουαλικότητα μίας σύγχρονης σταρ και τη γοητεία του παλιού Χόλιγουντ. Η πρώτη εικονική ηθοποιός είναι γεγονός και πολύ σύντομα γίνεται μια διασημότητα.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Andrew Niccol , σε δηλώσεις του ανέφερε: "Έχει σημασία αν οι διασημότητες είναι αληθινοί άνθρωποι; Ο πολιτισμός μας, που έχει εμμονή με τις διασημότητες, έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να αναγνωρίσει την διαφορά ανάμεσα σ' ένα αληθινό άνθρωπό και ένα ψεύτικο
Τι συμβαίνει αν έχεις ένα ψεύτικο, τεχνητό άνθρωπο και παραλείψεις να επισημάνεις ότι αυτός είναι ψεύτικος; Πως μπορείς να συνεχίσεις την εξαπάτηση;
Και τι συμβαίνει όταν είσαι τόσο επιτυχής στην εξαπάτηση που, όταν λες τελικά λες την αλήθεια, κανένας δεν σε πιστεύει; Η ικανότητά μας να κατασκευάζουμε ψέματα και απάτες είναι μεγαλύτερη από την ικανότητά μας να ανιχνεύουμε το ψέμα.
(…) Όλοι ξέρουμε ότι οι ψηφιακοί ηθοποιοί) έρχονται πολύ σύντομα. Θα φθάσουμε σ' ένα σημείο, που όταν θα ανοίγουμε την τηλεόραση ή ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα βλέπουμε έναν ηθοποιό ή έναν παρουσιαστή και δεν θα γνωρίζουμε αν είναι με σάρκα και οστά - και ακόμα περισσότερο … δεν θα μας ενδιαφέρει"
Επιστρέφοντας στην περίπτωση του Στέφανου Κασελάκη, μπορούμε να πούμε ότι και αυτός είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχει. Σίγουρα πάντως, στη σύγχρονη εποχή της αποθέωσης της εικόνας και της έκπτωσης του λόγου, δεν χρειάζεται να υπάρχει. Αρκεί να μας λένε τα media με πειστικό τρόπο ότι υπάρχει. Ούτε χρειάζεται να τα αλλάξει όλα, όχι. . Αρκεί να λέει πως θα το κάνει. Ούτε να έχει ιδεολογία. Άλλωστε το έχει πει και ο Άδωνις ( η πρώτη ίσως εικονική πολιτική προσωπικότητα - αν και λίγο πρωτόγονη και πολύ κωμική) πως οι ιδεολογίες είναι αυτές που κατέστρεψαν τη χώρα.
Αυτό που πρέπει να κάνει η εικόνα του Στέφανου, είναι να συνεχίσει όπως ξεκίνησε. Να είναι γοητευτική και γυμνασμένη, ευγενής και χαμογελαστή με τους υπηκόους και αυστηρή και άτεγκτη με τους εχθρούς. Όπως ακριβώς θα φερόταν ένας σοφός ηγέτης.
Από εμάς δε, η εικόνα του Στέφανου δε θα ζητήσει πολλά, θα τα κάνει αυτή για εμας. Όσοι έχουμε κάποια ευφράδεια λόγου μπορούμε βέβαια να επεμβαίνουμε στα media υπέρ της, ιδιαίτερα στην Εφημερίδα των Συντακτών που για κάποιο ακατανόητο λόγο πιστεύει πως ο Στέφανος υπάρχει και τον αντιμάχεται. Οι υπόλοιποι και περισσότεροι, μπορούμε να καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ μας και να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τα επεισόδια του σήριαλ. Που όπως φαίνεται θα έχει πολλά, μα πάρα πολλά επεισόδια
Ο δολοφονημένος νέος ήταν Ρομά, ετών 17 … Το όπλο του αστυνομικού εκπυρσοκρότησε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες … Την υπεράσπιση του αστυνομικού ανέλαβε ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξης Κούγιας … Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννη Οικονόμου, προανήγγειλε ΕΔΕ ...
Άλλη μια μέρα της μαρμότας ζούμε αυτές τις ώρες, βλέποντας άλλο ένα αστυνομικό έγκλημα – καρμπόν που προσπαθεί να κουκουλωθεί ή και να δικαιολογηθεί , ενεργοποιώντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας φοβικής και ρατσιστικής κοινωνίας. Ήτανε Ρομά , σου λέει ... Δεν υπάκουσε … Αντιστάθηκε ... Θα το ερευνήσουμε …. Και με αυτές τις λίγες λέξεις, η κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ προσπαθούν να κουκουλώσουν ή και να δικαιολογήσουν τον καινούργιο φόνο. Αποφεύγουν να πουν το όνομα του δολοφονημένου– Χρήστος Μιχαλόπουλος – και εστιάζουν στο ότι αυτός ήτανε Ρομά, δηλαδή διαφορετικός, δηλαδή όχι και τόσο κανονικός
Η καθηγήτρια του, Βασιλική Περλεπέ, σε μια οργισμένη ανακοίνωση εστιάζει ακριβώς σε αυτό: «Τα ΜΜΕ, ντροπή τους, αποκάλεσαν στο ενημερωτικό δελτίο τους αυτό το αθώο παιδί Ρομά. Ντροπή τους. Αυτό το παιδί έχει όνομα, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Λέγεται Χρήστος Μιχαλόπουλος, ήταν μαθητής μου, συμμαθητής του γιου μου»
Ξέρουν πολύ καλά σε ποιους απευθύνονται τα ΜΜΕ της ντροπής. Σε όλους αυτούς που μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ψέλλισαν πως «δεν μπορεί, κάτι θα του είπε του αστυνομικού». Σε όλους αυτούς που μετά τη δολοφονία του Ζακ ψέλλισαν πως «εντάξει μωρέ, ένα πρεζόνι ήτανε». Σε όλους αυτούς που θεωρούν πως η απείθεια, η ανυπακοή, η διαφορετικότητα μπορούν να τιμωρηθούν με φόνο. Σε όλους αυτούς που νομίζουν πως οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν όλες την ίδια αξία. Σε όλους αυτούς που νομίζουν πως είναι «κανονικοί» και πως ως κανονικοί δεν κινδυνεύουν από τους οπλισμένους δολοφόνους που τους έχουμε αναθέσει - τρομάρα μας – την ασφάλειά μας
Σε όλους αυτούς όμως τους κανονικούς που νομίζουν πως δεν κινδυνεύουν, έχει απαντήσει εδώ και δεκαετίες ο Γερμανός θεολόγος Martin Niemöller (Μάρτιν Νιμέλερ), μια από τις πιο φωτεινές μορφές της γερμανικής αντίστασης στο ναζισμό
«Όταν οι ναζί πήραν τους κομμουνιστές, σιώπησα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα, αφού δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης. Όταν πήραν τους συνδικαλιστές, σιώπησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής. Όταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.
Ούτε κι αυτό όμως θα το καταλάβουν οι "κανονικοί" νοικοκυραίοι. Χαμένες υποθέσεις στις δίκες της ανθρωπιάς
Κι οι νυχτερινοί ουρανοί ζωντάνεψαν από ένα φως, μια παλλόμενη, μαγευτική φλόγα.
Κεχριμπαρένια και βιολετιά, γαλακτερή και χρυσαφένια.
Σάρωσε τον ουρανό σαν γιγάντιο δρεπάνι, κι έπειτα τρεμουλιάζοντας έγινε μια σφήνα.
Λαμπρή σαν ασήμι, έσκισε τη νύχτα με την πριονωτή λάμα της.
Αργυρά σημαιάκια κυμάτισαν τρελά, βαριά λάβαρα ξεδιπλώθηκαν ράθυμα.
Με δέος γονατίσαμε και είδαμε με μάτι αγριεμένο, θαμπωμένο
τις πύρινες στρατιές να ξεχύνονται και να υποχωρούν στα πολεμικά πεδία του ουρανού
Ρόμπερτ Σέρβις
Από την «Μπαλάντα του Βόρειου Σέλαος»
Οι Φινλανδοί πίστευαν ότι ήταν Άγγελοι Κυρίου που κυνηγούσαν τους δαίμονες. Οι Λάπωνες έκρυβαν γυναίκες και παιδιά, σταμάταγαν τα έλκηθρα και μάζευαν τα κουδούνια για να μη γίνουν αντιληπτοί. Οι Νορβηγοί πίστευαν πως ερχόταν για να πάρει τις ανύπαντρες γυναίκες που είχαν ήδη γεράσει! «Αυτή είναι τόσο γριά που θα ΄ρθει να την πάρει», έλεγαν. Οι Εσκιμώοι πίστευαν πως είναι οι ψυχές των νεκρών που αναζητούν τους δικούς τους. Έτσι, κατά τη διάρκεια του φαινομένου, ούτε μιλούσαν ούτε σφύριζαν, φοβούμενοι μην κατέβει χαμηλά και τους αρπάξει. Αρχαιότερα, οι Βίκινγκς πίστευαν πως ήταν η αντανάκλαση των ασπίδων που κρατούσαν οι έφιππες Βαλκυρίες. Στην Κεντρική Ευρώπη, όπου το φαινόμενο εμφανιζόταν σπάνια, η εμφάνισή του αποτελούσε προμήνυμα μεγάλου κακού. Πολλές γκραβούρες της εποχής το παρουσιάζουν ως θηρίο της κόλασης με στόχο την καταστροφή.
Ο λόγος για το Σέλας, η αμυδρή εμφάνιση του οποίου στη χώρα μας στις 5 Νοεμβρίου, προκάλεσε πολλές συζητήσεις και έφερε το πανέμορφο αυτό φαινόμενο στην καθημερινή συζήτηση των Ελλήνων. Βλέπετε, το φαινόμενο αυτό κάνει πολύ σπάνια την εμφάνισή του σε τόσο χαμηλά γεωγραφικά πλάτη αν και όταν το κάνει, αυτό που βλέπουμε είναι μόνο ένα στατικό κόκκινο χρώμα που είναι το πάνω μέρος του Σέλαος και δεν έχει καμία σχέση με τις πολύχρωμες φαντασμαγορικές μεταμορφώσεις που έχουν την τύχη να απολαμβάνουν οι λαοί που ζουν στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη
Όπως αναφέραμε, το Σέλας είναι ορατό από τις περιοχές που βρίσκονται κοντά στους πόλους, για αυτό και ονομάζεται Πολικό Σέλας. Όταν το φαινόμενο συμβαίνει στο Βόρειο πόλο αποκαλείται Βόρειο σέλας (Aurora Borealis η λατινική ονομασία του, δηλαδή Αυγή του Βορρά), ενώ αντίστοιχα όταν παρατηρείται στο Νότιο πόλο αποκαλείται Νότιο σέλας (Aurora Australis, δηλαδή Αυγή του Νότου). Το Σέλας, τόσο το Βόρειο όσο και το Νότιο, παρατηρείται συχνότερα κατά μήκος μιας ζώνης, της οποίας το κέντρο απέχει από τους πόλους της Γης περίπου 10 μοίρες και αυτό γιατί οι μαγνητικοί πόλοι της γης δεν ταυτίζονται ακριβώς με τους γεωγραφικούς της πόλους. Παρατηρείται κυρίως στην Βόρεια Αμερική (Καναδά και Αλάσκα και πολύ σπάνια στις βόρειες Η.Π.Α.), Γροιλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία καθώς και σε περιοχές της Σιβηρίας. Αν και το Σέλας εμφανίζεται στον Βορρά τις ίδιες σχεδόν στιγμές που εμφανίζεται και στον Νότο, η περιοχή παρατήρησης του στο Νότο είναι πρακτικά ακατοίκητη (κυρίως Ανταρκτική, Νότιο Παγωμένο και Ινδικό Ωκεανό)
«Ξαφνικά, ένα οπτικό υπερθέαμα φώτισε την αρκτική νύχτα. Πράσινες δέσμες φωτός που έμοιαζαν μ΄ ένα τεράστιο κινούμενο φίδι, εκτινάχτηκαν παντού σαν σε έκρηξη ηφαιστείου. Ξεκινώντας λίγο πιο ψηλά από τη γραμμή του ορίζοντα, κάλυψαν γρήγορα όλο τον ουράνιο θόλο αλλάζοντας διαρκώς μορφή και ταχύτητα.
Στη συνέχεια ακτινωτές φωτεινές δέσμες, που θύμιζαν τεράστιες δέσμες λέιζερ, ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου με εκπληκτική ταχύτητα, σε όλο και πιο πολλούς χρωματισμούς. Δίπλα στο αρχικό πράσινο, σαν συμπληρωματικά ενός ελλιπούς ουράνιου τόξου, εμφανίστηκαν σύντομα ορισμένες κίτρινες και ματζέντα φωτεινές ραβδώσεις, χορεύοντας κυριολεκτικά στον ουρανό σαν μπαλαρίνες, αλλάζοντας συνεχώς κατεύθυνση και ρυθμό.
Και τότε, καθώς το υπέροχο αυτό θέαμα ήταν έτοιμο να σβήσει, είδα από το κέντρο ακριβώς του ουρανού να ξεκινούν ομόκεντρες ακτίνες από λευκό φως που σχημάτιζαν ένα γιγάντιο λαμπερό στέμμα. Αμέσως μετά οι ακτίνες άλλαξαν κατεύθυνση και άρχισαν να περιστρέφονται ομόκεντρα γύρω πάντα από το φωτεινό στεφάνι»
Αυτή είναι η γλαφυρή περιγραφή της εμφάνισης ενός Βόρειου Σέλαος, όπως έγινε από την φωτογράφο Ε. Ζήρου και όπως αποτυπώθηκε στο περιοδικό Γαιόραμα, τ.42 σε σχετικό άρθρο του Δ. Σιμόπουλου, ιστορικού διευθυντή του Ευγενίδειου Πλανηταρίου
Σε γενικές γραμμές, το φαντασμαγορικό θέαμα του Σέλαος ξεκινά με μια αχνή λάμψη που φωσφορίζει αχνά μακριά στον ορίζοντα και σιγά σιγά αρχίζει να δημιουργείται ένας καταιγισμός φωτός που αποτελείται από αεικίνητες ακτίνες που σχηματίζουν αλλόκοτους φωτεινούς σχηματισμούς στον ουρανό που θυμίζουν κουρτίνες που σαλεύουν στο θρόισμα του ανέμου. Κάθε τόσο οι κουρτίνες εξαφανίζονται και εμφανίζονται ξανά από νέες ακτίνες φωτός που έρχονται από τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας.
Προς το τέλος του φαινομένου που μπορεί να φτάσει και τις 6 ώρες μπορεί να παρατηρηθεί, αν και όχι πάντα, το «στέμμα του Σέλαος» (corona aurora). Από το κέντρο του ουράνιου θόλου εμφανίζεται αιφνίδια ένα κυκλικό φως σαν στεφάνι, από την περιφέρεια του οποίου ξεκινούν κάθετες λευκές ακτίνες προς το έδαφος σχηματίζοντας την εικόνα ενός γιγάντιου φωτεινού στέμματος που στρέφεται με ταχύτητα, με ενδιάμεσες αιφνίδιες στάσεις. Αυτό το χαρακτηριστικό φαινόμενο διαρκεί από μόλις λίγα δευτερόλεπτα μέχρι μισό λεπτό της ώρας και στη συνέχεια εξαφανίζεται
Πώς δημιουργείται το Βόρειο Σέλας
Η γενεσιουργός αιτία του Σέλαος είναι ο βομβαρδισμός των ανώτερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας από φορτισμένα σωματίδια – κυρίως ηλεκτρόνια και πρωτόνια - που προέρχονται από τον ήλιο και αποτελούν το λεγόμενο ηλιακό άνεμο. Ο ηλιακός άνεμος εκπέμπεται από το στέμμα, την εξωτερική στιβάδα της ατμόσφαιρας του ήλιου που έχει θερμοκρασία που πλησιάζει τους 2.000.000 βαθμούς Κελσίου. Σε αυτή τη θερμοκρασία τα άτομα του δρογόνου διαλύονται και δημιουργούν ένα μείγμα από πρωτόνια και ηλεκτρόνια που ονομάζεται πλάσμα. Με τη βοήθεια των εκλάμψεων, τρισεκατομμύρια τόνοι πλάσματος εκτοξεύονται, δημιουργώντας τον ηλιακό άνεμο που αρχίζει να ταξιδεύει με ταχύτητες που φτάνουν τα 400 – 800 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Η δραστηριότητα αυτή εμφανίζει κατά διαστήματα κάποιες εξάρσεις που ταυτίζονται με περιόδους μέγιστης παρουσίας ηλιακών κηλίδων και τότε μιλάμε για μαγνητικές καταιγίδες
Ευτυχώς για εμάς, το μαγνητικό πεδίο της Γης μας προστατεύει από το μεγαλύτερο μέρος των μαγνητικών καταιγίδων, καθώς λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας. Ένα μέρος όμως των φορτισμένων σωματιδίων τους καταφέρνει να εισέλθει στο εσωτερικό του μαγνητικού πεδίου της Γης, οδηγούμενο προς τους μαγνητικούς πόλους που είναι κοντά στους γεωγραφικούς πόλους, αλλά δεν ταυτίζονται ακριβώς
Κατά την κίνησή τους αυτή, τα σωματίδια του ηλιακού ανέμου, έχοντας αποκτήσει μεγάλη κινητική ενέργεια, συγκρούονται με άτομα οξυγόνου και αζώτου που βρίσκονται στην ανώτερη ατμόσφαιρα σε υψόμετρο 80-500 χιλιομέτρων, όπου ο ατμοσφαιρικός αέρας είναι πολύ αραιός (με πίεση μικρότερη από μερικά δέκατα του pascal).
Τα άτομα αυτά απορροφούν την ενέργεια των σωματιδίων που πέφτουν πάνω τους και μεταπηδούν σε υψηλότερες ενεργειακές καταστάσεις, όπου όμως δεν παραμένουν για πολύ και μετά από λίγο επανέρχονται στην αρχική τους ενεργειακή κατάσταση, αποδίδοντας την ενέργεια που είχαν απορροφήσει με τη μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (φως). Το χρώμα του φωτός καθώς και η μορφή και η ένταση του Σέλαος εξαρτάται από το είδος του ατόμου που διεγείρεται (οξυγόνο ή άζωτο), αλλά και από την ένταση των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων που εκτοξεύουν τα σωματίδια από το Διάστημα προς τη Γη καθώς από το ύψος της ατμόσφαιρας που εμφανίζονται αποτελεσματικές συγκρούσεις
Το πιο επικρατές χρώμα που είναι το πράσινο, προέρχεται από το ατομικό οξυγόνο Οξυγόνο (Ο) που βρίσκεται χαμηλά στην ατμόσφαιρα.
Το μπλε φως εκπέμπεται από το μοριακό Άζωτο (Ν2), που βρίσκεται στα χαμηλά ή μεσαία στρώματα της ατμόσφαιρας.
Το κόκκινο (που είναι αρκετά σπάνιο), εκπέμπεται όταν τα ηλεκτρόνια συναντούν ατομικό Οξυγόνο (Ο) στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις έντονων μαγνητικών καταιγίδων, όπου τα επερχόμενα ηλεκτρόνια έχουν μεγαλύτερη ταχύτητα
Ας δούμε όμως και το παρακάτω διαφωτιστικό εκπαιδευτικό βίντεο του Πανεπιστημίου του Όσλο της Νορβηγίας που εξηγεί τι έιναι το σέλας και πως δημιουργείται:
Το Βόρειο Σέλας στο Διάστημα
Σέλας δεν υπάρζει μόνο στη Γη, αλλά σε όλους τους πλανητες του ηλιακού μας συστήματος που έχουν μαγνητικά πεδία, όπως ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας. Αντίθετα, οι μικροί μας γείτονες – ο Ερμής, η Αφροδίτη και ο Άρης – έχουν πολύ ασθενή μαγνητικά πεδία
Στο δικό μας πλανήτη, το Σέλας είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της γ’ήινης μαγνητόσφαιρας. Αν παρατηρηθεί από κάποια διαστημοσυσκευή, θα μοιάζει με δύο δίδυμα φωτοστέφανα που περιβάλλουν τους δύο μαγνητικούς πόλους της Γης, τη Θούλη της Γροιλανδίας και το Βοστόκ της Ανταρκτικής
Το Βόρειο Σέλας στην Ελλάδα
Όπως προαναφέραμε, στις 5 Νοεμβρίου του 2023, είχαμε μετά από αρκετά χρόνια την εμφάνιση Βόρειου Σέλαος στην Ελλάδα. Το φαινόμενο έγινε οπτικά αντιληπτό σε περιοχές της Μακεδονίας, σε πολλές εκ της οποίας για πρώτη φορά, ενώ οι περισσότερες αναφορές για παρατήρηση έγιναν από ορεινούς οικισμούς της Θεσσαλονίκης και των Σερρών, όπως στο Αηδονοχώρι, όπου έλαβε κοκκινωπή απόχρωση και φάνηκε σαν να «βγαίνει» πίσω από το Όρος Μενοίκιο. «Μια ισχυρή γεωμαγνητική καταιγίδα επιπέδου G3 επηρέασε την Ευρώπη προκαλώντας φαινόμενα σέλαος ακόμη και σε Ιταλία και Βουλγαρία» τόνισε σε ανάρτησή του ο διευθυντής της ΕΜΥ, Θοδωρής Κολυδάς.
Σέρρες (2023)
Η εμφάνιση του Σέλαος, αν και πολύ σπάνια για παραμεσόγειες χώρες, ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες. Πρώτος επιστημονικός παρατηρητής του φαινομένου ήταν ο Αριστοτέλης, ο οποίος αναφέρει σχετικά στα Μετεωρολογικά (Α',5): «Φαίνεται δέ ποτε συνιστάμενα νύκτωρ αἰθρίας οὔσης πολλὰ φάσματα ἐν τῷ οὐρανῷ..., ἡμέρας μὲν οὖν ὁ ἥλιος κωλύει, νυκτὸς δ' ἔξω τοῦ φοινικοῦ (δηλαδή του ιώδους), τὰ ἄλλα δι' ὁμόχροιαν οὐ φαίνεται». Αυτή η βαθυκόκκινη απόχρωση που παίρνει ο ουρανός όταν το Σέλας κάνει την εμφάνισή του στα γεωγραφικά πλάτη της Μεσογείου, είχε κάνει τους Ρωμαίους να μιλάνε για pluvia sanguinea (βροχή αίματος)
Η πρώτη σύγχρονη αναφορά εμφάνισης Σέλαος καταγράφεται στον κώδικα του σχολείου της Σκοπέλου, όπου αναφέρεται πως στις 4 Αυγούστου 1524 μία μεγάλη φωτεινή λάμψη εμφανίστηκε στον ουρανό δύο ώρες πριν το ηλιοβασίλεμα
Η δεύτερη αναφορά γίνεται στα χρονογραφήματα του Παπασυνοδινού το Σεπτέμβριο του 1621 όταν επτά φωτεινές στήλες εμφανίστηκαν στον ουρανό και παρέμειναν όλο το βράδυ
Η τρίτη αναφορά γίνεται στον κώδικα της βιβλιοθήκης της Πάτμου όπου αναφέρεται πως το Μάρτιο του 1739 μία κόκκινη λάμψη εμφανίστηκε στον ουρανό προς το Βορρά γύρω στις 3 το πρωί.
Η τέταρτη παρατήρηση βρέθηκε στις σημειώσεις του Καλλίνικου του 3ου, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, όπου αναφέρεται πως στις 11 Ιουνίου 1771 και γύρω στα μεσάνυχτα ένα κόκκινο φως εμφανίστηκε στον ουρανό
Η πέμπτη αναφορά καταγράφεται στον κώδικα 8 της Βιβλιοθήκης της Βουδαπέστης της Ελληνικής κοινότητας και λέει πως την 1η Σεπτεμβρίου του 1779, γύρω στις 9 το βράδυ, μία κόκκινη λάμψη εμφανίστηκε στον ουρανό προς τα δυτικά και αυτή η λάμψη παρέμεινε επί δύο ώρες.
Η έκτη αναφορά βρίσκεται πάλι στις σημειώσεις του Καλλίνικου του 3ου και ειδικά στον 91ο κώδικα της βιβλιοθήκης της Ζαγοράς και λέει πως στις 12 Μαρτίου 1786, τα μεσάνυχτα, μία λάμψη σαν το φως του φεγγαριού εμφανίστηκε στον ουρανό προς τα βόρεια. Αργότερα η λάμψη αυτή απλώθηκε και ο ουρανός παρέμεινε κόκκινος μέχρι το πρωί
Η έβδομη και όγδοη αναφορά γίνονται στις 24 και 25 Οκτωβρίου 1870. Η πρώτη παρατήρηση έγινε από τον πλοίαρχο του Βασιλικού Ναυτικού Α. Βατσαξή, ο οποίος ήταν στη Λευκάδα και η δεύτερη παρατήρηση από τον Μ. Γιταράκο, έναν αξιωματούχο του χωριού Ξηροχώρι. Η μία μιλούσε για μια πύρινη λάμψη προς το βορρά που είχε κέντρο ένα σώμα φωτεινό, ενώ η δεύτερη για ένα κόκκινο φως από το οποίο ξεπηδούσαν ακτίνες λευκού φωτός
Η ένατη αναφορά γίνεται στις 24 Μαρτίου του 1940, όπου καταγράφεται εμφάνιση Σέλαος πάνω από την Αθήνα και δημοσιεύεται από το Εργαστήριο Αστρονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
Η δέκατη και ενδέκατη αναφορά γίνονται τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2003 και αφορούν εμφάνιση Σέλαος πάλι πάνω από την Αθήνα
Μία δωδέκατη αναφορά έγινε το 2010 στην Αλεξανδρούπολη για να φτάσουμε στη φετινή 13η αναφορά στη Μακεδονία
Πηγές
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%82
Γαιόραμα, τεύχος 42, Σέλας, τα μαγνητικά χρώματα των πόλων, Δ.Σιμόπουλος
Στην εικόνα το πρωτότυπο σχέδιο το οποίο προτάθηκε από την «Ανάπλαση Αθήνας» στην «Αττικό Μετρό» τον Μάιο του 2019. Με κόκκινο κύκλο ο σταθμός στην πλατεία Εξαρχείων, με πράσινο ο σταθμός και η νέα χάραξη με τον σταθμό στο Μουσείο (Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα)
Τα εναλλακτικά σχέδια για το σταθμό του Μετρό είχαν εκπονηθεί και κατατεθεί. Η πολιτική ηγεσία της «Αττικό Μετρό» συμφώνησε. Έμενε να αναθεωρηθεί το σχέδιο του σταθμού. Όμως πλέον βρισκόμασταν στο τέλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε άλλη ατζέντα. Έπρεπε να χτυπηθούν τα κινήματα των πολιτικών ομάδων, των ακτιβιστών, των αναρχικών, των καταλήψεων στα Εξάρχεια . Και αυτό θα γινόταν με εργαλείο το εργοτάξιο του Μετρό. Ο καθηγητής ΕΜΠ Νίκος Μπελαβίλας εκθέτει τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό της κυβέρνησης και προσπαθεί να σπάσει το τείχος της σιωπής
Ας πούμε όλη την αλήθεια για τα Εξάρχεια. Θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το πρόβλημα. Ο σχεδιασμός της Γραμμής 4 είναι τόσο παλιός όσο και το Μετρό της Αθήνας. Σχεδιάζεται προκαταρκτικά από το 2006, ανακοινώνεται το 2008 και εγκαταλείπεται στα χρόνια του Μνημονίου. Ο σταθμός «Εξάρχεια» ως τότε ήταν απλώς μία κουκίδα σε έναν χάρτη της Αθήνας.
Μέχρι σήμερα οκτώ σταθμοί, οι «Κεραμεικός», «Αγία Παρασκευή», «Ιερά Οδός», «Μεταξουργείο», «Μανιάτικα» (πρώην «Ταμπούρια»), «Ευαγγελίστρια», «Δημοτικό Θέατρο» και «Πειραιάς» άλλαξαν ως προς τη μέθοδο κατασκευής, μετακινήθηκαν ή και καταργήθηκαν σε σχέση με την αρχική χωροθέτησή τους. Αυτά είναι τα λογικά στάδια ωρίμανσης των μελετών. Στα ενδιάμεσα υπάρχουν άπειρες, συνήθως λογικές και επιβεβλημένες, αλλαγές και διορθώσεις οι οποίες δεν γίνονται ευρέως γνωστές. Επομένως το επιχείρημα στη συγκεκριμένη περίπτωση, ότι ο σταθμός δεν αλλάζει, έχει σχέση με το πολιτικό στοίχημα των Εξαρχείων και όχι με τα τεχνικά ή με τα θεσμικά ζητήματα της κατασκευής του.
Το ξεχασμένο έργο της Γραμμής 4 αναθερμάνθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014. Το 2017 η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων ετέθη σε διαβούλευση και εγκρίθηκε τον Μάιο του 2018. Εκεί, στη δημοσιευμένη περίληψη της μελέτης αναφέρεται ρητά: «Ο 7ος σταθμός «Εξάρχεια» χωροθετείται στην πλατεία Εξαρχείων».
Γιατί κανείς δεν αντιδρά εκείνη την περίοδο; Οι λόγοι είναι τουλάχιστον τρεις:
Σχεδόν κανείς ως τότε δεν είχε δει τα ακριβή σχέδια του σταθμού τα οποία διέλυαν πλήρως την πλατεία. Το ότι ένας σταθμός μετρό γίνεται σε μία πλατεία δεν σημαίνει ότι η πλατεία διαλύεται όπως τελικά προέκυψε στα Εξάρχεια. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει. Παράδειγμα είναι ο σταθμός «Μοναστηράκι» όπου για τις εξόδους χρησιμοποιήθηκε κτίριο στην οδό Αθηνάς και όχι η πλατεία, στη δε πλατεία διατηρήθηκαν τα πάντα, ναοί, αρχαιότητες, τραπεζοκαθίσματα, μέχρι και τα περίπτερα.
Δεύτερη αιτία είναι ότι οι μαζικές αντιδράσεις κατοίκων απέναντι σε κάποιο μεγάλο έργο που αλλάζει τη ζωή τους, σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα ξεκινούν όχι «στα χαρτιά» αλλά όταν εμφανίζονται εκσκαφείς σε γειτονιές.
Τρίτος λόγος και όχι αμελητέος ήταν η βίαιη παρακμασμένη κατάσταση στα Εξάρχεια. Επί χρόνια η συνοικία είχε βυθιστεί στο εμπόριο ουσιών. Οι κάτοικοι έδιναν μάχη για να σταματήσει η διακίνηση της ηρωΐνης. Δεν υπήρχε μυαλό για το μετρό. Και για να είμαστε ειλικρινείς, πολλές και πολλοί, σκέφτηκαν πως το μετρό ίσως ήταν μία κάποια λύση για να εκδιωχθούν οι συμμορίες διακίνησης από την πλατεία.
Το ίδιο πιο εμπλουτισμένο σενάριο, το σκέφτηκαν στη συνέχεια και οι ακροδεξιοί της ΝΔ. Η εκδίωξη όχι των εμπόρων ηρωΐνης, αλλά των πολιτικών ομάδων, των ακτιβιστών, των αναρχικών, των καταλήψεων στα Εξάρχεια θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με μία επιχείρηση «Σοκ και Δέος» και με εργαλείο το εργοτάξιο του Μετρό. Η «Αττικό Μετρό» προφανώς δεν ήταν αυτή που καθοδηγούσε ένα παιχνίδι με τόσο υψηλό κόστος καθυστερήσεων και δυσφήμισης.
Η συζήτηση άνοιξε όντως καθυστερημένα, μετά την έγκριση της ΜΠΕ για τη Γραμμή 4. Η «Ανάπλαση Αθήνας» ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2018 με θεσμικό ρόλο τον αστικό σχεδιασμό και τον συντονισμό των συναρμόδιων υπουργείων που εμπλέκονται σε αυτόν. Από τον Σεπτέμβριο του 2018, ξεκίνησε τη διερεύνηση του προβλήματος των Εξαρχείων. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού δημιουργήθηκε ομάδα εργασίας με τους επικεφαλής των μουσείων (Αρχαιολογικό και Επιγραφικό), των όμορων πανεπιστημιακών σχολών (Αρχιτεκτονική και Καλών Τεχνών) και της «Ανάπλασης Αθήνας» με αντικείμενο την αναβίωση της οδού Τοσίτσα η οποία επί χρόνια ρήμαζε. Παράλληλα η «Ανάπλαση» έθεσε για πρώτη φορά στην «Αττικό Μετρό» το θέμα του σταθμού. Αρχίσαμε να εξετάζουμε ξανά τα σενάρια. Τότε διατυπώνεται για πρώτη φορά η επιφύλαξη για τη λύση «πλατεία» και ο συνδυασμός με το πρόβλημα της Τοσίτσα. Τίθεται το ερώτημα γιατί δεν μετακινείται ο σταθμός στο Μουσείο, για λόγους κυκλοφοριακούς, πολεοδομικούς, λειτουργικούς, εμπορικούς. Εκεί θα εξυπηρετούσε δύο μεγάλους πόλους, το Πολυτεχνείο και τα δύο μουσεία. Θα ένωνε συγκοινωνιακά το Αρχαιολογικό με το Μουσείο Ακροπόλεως, θα κάλυπτε τον εμπορικό άξονα Πατησίων, θα συνδεόταν με δεκάδες λεωφορειακές γραμμές. Η πρώτη απάντηση της «Αττικό Μετρό» ήταν ότι τεχνικά δεν γίνεται λόγω της καμπυλότητας της χάραξης και της στενότητας των δρόμων.
Μέσω της «Ομάδας Τοσίτσα» του Υπουργείου Πολιτισμού και του Επιστημονικού Συμβουλίου της «Ανάπλασης Αθήνας» η διερεύνηση συνεχίστηκε. Αυτή η πολυεπιστημονική ομάδα έκατσε κάτω έλεγξε τις καμπυλότητες και όλη τη χάραξη και έβγαλε όχι μία αλλά τέσσερεις εναλλακτικές λύσεις.
Πρώτη λύση: η πλατεία παραμένει ως έχει μετά την ολοκλήρωση του έργου και οι έξοδοι βγαίνουν στη Στουρνάρη και στην Τοσίτσα με τούνελ όπως στον σταθμό «Σύνταγμα» και «Μοναστηράκι». Δεύτερη: Ο σταθμός μετακινείται Τρικούπη και Τοσίτσα. Τρίτη ο σταθμός μετακινείται Ζαϊμη και Τοσίτσα. Τέλος η βέλτιστη λύση με αρκετό χώρο λόγω της οδού Τοσίτσα είναι αυτή που προτάθηκε τον Μάϊο 2019. Ο σταθμός «Μουσείο-Εξάρχεια» με την πλατεία να απέχει δύο λεπτά με τα πόδια και τις εισόδους των μουσείων να βρίσκονται δίπλα στις εξόδους του μετρό. Στις τρεις από τις τέσσερεις λύσεις η πλατεία έμενε ανέγγιχτη, στην πρώτη η πλατεία καταστρεφόταν αλλά ανακατασκευαζόταν ως πλατεία μετά την ολοκλήρωση του έργου.
Η πολιτική ηγεσία της «Αττικό Μετρό» συμφώνησε. Έμενε να αναθεωρηθεί το σχέδιο του σταθμού. Όμως πλέον βρισκόμασταν στο τέλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε άλλη ατζέντα.
Πριν από λίγες ημέρες, στις 2 Νοεμβρίου, συμπληρώθηκαν 112 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη. Πέρα από τις προσωπικές αγάπες του καθενός, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο νομπελίστας ποιητής υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές. Ήταν από τους τελευταίους εκπροσώπους της περίφημης «γενιάς του τριάντα» που με την ποίησή του ύμνησε την ελληνική παράδοση και τον έρωτα με ένα δικό του ξεχωριστό ύφος
Με αφορμή την επέτειο αυτή, ετοιμάσαμε μια λίστα με τραγούδια που έχουν γραφεί πάνω στην ποίησή του. Η λίστα αυτή περιλαμβάνει τραγούδια από το δίσκο «Τραγούδια για τους μήνες» του Δημήτρη Παπαδημητρίου, τον «Ήλιο τον ηλιάτορα» του Δημήτρη Λάγιου, τις «Μικρές Κυκλάδες» του Μίκη Θεοδωράκη, το «Θαλασσινό τριφύλλι» του Λίνου Κόκκοτου, αλλά και τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι, Γιάννη Μαρκόπουλου, Ηλία Ανδριόπουλου, Μιχάλη Τρανουδάκη και Νένας Βενετσάνου
ΥΓ. Από τη συλλογή αυτή είναι εμφανές ότι απουσιάζει το "Αξιον Εστί", το μεγαλειώδες ορατόριο του Μίκη Θεοδωράκη που συνάντησε την υψηλότερη ίσως κορυφή της ποίησης του Οδυσσέα Ελύτη. Είναι τέτοιο το μεγαλείο αυτού του έργου, που φοβηθήκαμε πως η παρουσία του θα χαλούσε την ισορροπία της συλλογής
1. Παράπονο (Δ. Παπαδημητρίου – Ε. Αρβανιτάκη)
2. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι (Δ. Παπαδημητρίου – Ε. Αρβανιτάκη)
3. Σου το’ πα για τα σύννεφα (Δ. Παπαδημητρίου – Ε. Αρβανιτάκη)
4. Όμορφη και παράξενη πατρίδα (Δ. Λάγιος – Γ. Νταλάρας)
5. Το τρελοβάπορο (Δ. Λάγιος – Ν. Δημητράτος)
6. Γεια σου κύριε Μενεξέ (Δ. Λάγιος – Ε. Βιτάλη)
7. Κάμποι της Σαλονίκης (Δ. Λάγιος – Ν. Δημητράτος)
8. Μαρίνα (Μ. Θεοδωράκης – Ντ. Γιαννακοπούλου)
9. Του μικρού Βοριά (Μ. Θεοδωράκης – Ντ. Γιαννακοπούλου)
10. Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα (Μ. Θεοδωράκης – Σ. Μπιρμπίλη)
11. Το τριζόνι (Μ. Θεοδωράκης – Σ. Μπιρμπίλη)
12. Μάγια (Μ. Θεοδωράκης – Σ. Μπιρμπίλη)
13. Δελφινοκόριτσο (Λ. Κόκκοτος – Μ. Βιολάρης)
14. Το θαλασσινό τριφύλλι (Λ. Κόκκοτος – Ρ. Κουμιώτη)
15. Τα τζιτζίκια (Λ. Κόκκοτος – Μ. Βιολάρης)
16. Η ποδηλάτισσα (Μ. Τρανουδάκης – Α. Μάνου)
17. Τ’ αλωνάκι (Γ. Μαρκόπουλος – Μ. Κωχ)
18. Το μαγισσάκι (Ν. Βενετσάνου)
19. Με την πρώτη σταγόνα της βροχής (Μ. Χατζιδάκις – Δ. Ψαριανός)
20. Ο έρωτας (Η. Ανδριόπουλος – Α. Πρωτοψάλτη)
Όλο και πιο πολύ ως κυβέρνηση κατοχής συμπεριφέρεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον αέρα που της δίνει βέβαια το 41% των ψηφοφόρων της, η ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολίτευσης και η εκκωφαντική αδιαφορία των νοικοκυραίων. Με την, απαραίτητη πλέον, συνοδεία των ΜΑΤ άρχισαν σήμερα να κόβουν τα 72 δέντρα της πλατείας Εξαρχείων στα πλαίσια της κατασκευής του σταθμού Μετρό.
Ο κόσμος, αυτός ο λίγος αλλά ηρωϊκός κόσμος, αντιστέκεται με τρόπο που συγκινεί. Στο κόψιμο των δέντρων αντιδρά επίσης ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αθηναίων, Χ. Δούκας. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και δημοτικός σύμβουλος από την «Ανοιχτή πόλη» Νάσος Ηλιόπουλος αλλά και ο επίσης δημοτικός σύμβουλος Πέτρος Κωνσταντίνου από την «Ανταρσία στις γειτονιές», κατέθεσαν μήνυση και ανάγκασαν την εισαγγελία πρωτοδικών να συστήσει προσωρινή παύση των εργασιών μέχρι να διευκρινιστούν, λέει, οι συνθήκες κοπής των δέντρων.
Δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι για το τελικό αποτέλεσμα, γνωρίζοντας πως οι κρατούντες βρίσκουν πάντα ένα παραθυράκι του νόμου για να επιβληθούν με νομότυπο, πλην όμως ανήθικο τρόπο. Είναι χαρακτηριστικό πως η σύμβαση με βάση την οποία πραγματοποιεί τις εργασίες το συνεργείο στην πλατεία στα Εξάρχεια αφορά σύμβαση που υπεγράφη με την Περιφέρεια Αττικής και σχετίζεται με την αποψίλωση πρασίνου στο πλαίσιο προληπτικών μέτρων για την εκδήλωση πυρκαγιάς (!!!).
Επιστρέφοντας στην ουσία του θέματος, δύο τεράστια ερωτήματα εγείρονται: Δεν μπορεί να φτιαχτεί ο σταθμός του Μετρό χωρίς να κοπούν τα δέντρα; Ήταν αναγκαίο να φτιαχτεί ο σταθμός πάνω στην πλατεία των Εξαρχείων, εφόσον ήταν σε όλους γνωστό πως θα υπάρξουν αντιδράσεις και εφόσον είχαν υπάρξει και αντιπροτάσεις;
Στο δεύτερο αυτό ερώτημα απαντά ο Νίκος Μπελαβίλας, καθηγητής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και διευθυντής του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος, ο οποίος σε σχετική ανάρτησή του αναφέρει:
H φυσική θέση του σταθμού Μετρό είναι το Μουσείο και όχι τα Εξάρχεια. Εμπορικά, κυκλοφοριακά, πολεοδομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά η επιλογή Εξάρχεια είναι λάθος, η επιλογή Αρχαιολογικό Μουσείο είναι σωστή.
Η τεχνική λύση της χάραξης για τη χωροθέτηση του σταθμού στη συμβολή Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα δόθηκε από μεικτή κυβερνητική επιτροπή του Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του Αρχαιολογικού και του Επιγραφικού Μουσείου με τον συντονισμό της «Ανάπλασης Αθήνας» την άνοιξη του 2019.
Η επιλογή της νέας κυβέρνησης, τον Σεπτέμβριο του 2019 να επιστρέψει το Μετρό στην πλατεία έχει σχέση με τη βεντέτα των ακροδεξιών υπουργών οι οποίοι υποσχέθηκαν την «εκκαθάριση των Εξαρχείων». Δεν έχει καμία σχέση με την προσπάθεια να εξυπηρετηθούν οι επιβάτες, οι κάτοικοι, οι επισκέπτες του κέντρου της Αθήνας.
Ο Gideon Levy είναι ένας εξέχων Ισραηλινός δημοσιογράφος και συγγραφέας, μια βαθιά ανθρωπιστική και θαρραλέα φωνή, και ως εκ τούτου ένα μαύρο πρόβατο μέσα στο μιλιταριστικό ισραηλινό κράτος. Στο παρακάτω βίντεο μπορούμε να παρακολουθήσουμε μια ομιλία του Levy στην Εθνική Λέσχη Τύπου στην Ουάσιγκτον με θέμα «Το Ισραηλινό Λόμπι. Είναι καλό για τις ΗΠΑ; Είναι καλό για το Ισραήλ;» στις 10 Απριλίου 2015. Μεταξύ άλλων, αναλύει τους λόγους που αφενός επιτρέπουν στους Ισραηλινούς να ζουν με ήσυχη τη συνείδησή τους μέσα στην ωμή πραγματικότητα, αφετέρου δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αλλαγή μέσα από την ισραηλινή κοινωνία
α) Οι περισσότεροι από τους Ισραηλινούς, αν όχι όλοι, πιστεύουμε βαθιά πως είμαστε ο περιούσιος λαός. Και αφού είμαστε ο εκλεκτός λαός έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε
β) Υπήρχαν περιπτώσεις πιο βάναυσης κατοχής στην ιστορία, υπήρχαν περιπτώσεις ακόμη πιο μακρόχρονης κατοχής στην ιστορία, αλλά δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία μια κατοχή, στην οποία ο ίδιος ο κατακτητής να παρουσιάζεται ως θύμα και όχι μόνο ως θύμα, αλλά ως το μοναδικό θύμα. Αυτό επίσης επιτρέπει σε κάθε Ισραηλινό να ζει με ήσυχη συνείδηση επειδή είμαστε τα θύματα. Όταν λέω θυματοποίηση είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αναφερθώ στο Ολοκαύτωμα και στην αξέχαστη Γκόλντα Μεΐρ που είπε κάποτε ότι μετά το Ολοκαύτωμα οι Εβραίοι θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν
γ) Το τρίτο σύνολο αξιών είναι το πιο επικίνδυνο και είναι η συστηματική απανθρωποίηση των Παλαιστίνων που δίνει τη δυνατότητα σε μας τους Ισραηλινούς να ζούμε με ήσυχη τη συνείδηση διότι αν δεν είναι ανθρώπινα όντα όπως εμείς τότε δεν τίθεται πραγματικά ζήτημα ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ως εκ τούτου, λέει ο Levy, δεν έχω ούτε την ελάχιστη ελπίδα για αλλαγή μέσα από την ισραηλινή κοινωνία διότι τα πράγματα κατευθύνονται όλο και περισσότερο προς μια εθνικιστική, μιλιταριστική, θρησκευτική κατεύθυνση δίνοντας ελάχιστη ελπίδα στο να έρθει η αλλαγή από μέσα. Ως εκ τούτου θέλω να σας πω ότι μερικοί από εμάς, πολύ λίγοι, πάρα πολύ λίγοι, κοιτάμε προς τη Δύση, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες με μια μεγάλη ελπίδα γιατί έχουμε χάσει την ελπίδα μας στο Ισραήλ
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
