Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και βρήκες, μωρέ κοκορόμυαλε, απάνω στο βουνό τη δικαιοσύνη;
-Όχι, σύντροφε, ακόμα. όμως βρήκα την ελπίδα.
-Ποιαν ελπίδα;
-Πως μια μέρα θα 'ρθει η δικαιοσύνη. Δε θα 'ρθει μοναχή της, δεν έχει πόδια. Εμείς θα την σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τη φέρουμε...
Νίκος Καζαντζάκης “Οι αδερφοφάδες”
Ο ανθρώπινος πόνος δεν μπορεί ούτε να μετρηθεί ούτε να μπει στη ζυγαριά. Όταν κάποιος χάνει τον άνθρωπό του, ο πόνος είναι ίδιος είτε αυτό συμβαίνει στο Μάτι είτε στα Τέμπη είτε οπουδήποτε αλλού.
Αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής. Δεν θα ζυγίσουμε πόνο, δε θα συγκρίνουμε δάκρυα και οδύνη. Και αυτό το λέω απευθυνόμενος ειδικά προς εκείνους που κουνάνε το δάχτυλο και εγκαλούν τους διαμαρτυρόμενους γιατί δεν έδειξαν την ίδια ευαισθησία και την ίδια κινητοποίηση και για το Μάτι
Και πρώτος από όλους αυτούς ο Μάκης Βορίδης, αυτό το θρασύ γέννημα της χούντας που σε τηλεοπτική εκπομπή τόλμησε να πει: «από τους 100 νεκρούς που υπήρχαν στο Μάτι είδατε κανέναν από τους συγγενείς να παίζει τον ρόλο που παίζει σήμερα η κυρία Καρυστιανού; Και δεν πήγε κανένας να τους παρακινήσει να κάνουν τέτοια πράγματα».
Ποιος μπορεί άραγε να είναι ο ρόλος της Μαρίας Καρυστιανού εκτός από το να βρεθούν οι αιτίες που οδήγησαν στο θάνατο την κόρη της; Είναι δυνατόν να εννοεί αυτό το ακροδεξιό απολίθωμα πως μια μάνα προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το θάνατο του παιδιού της;
Είναι βέβαιο πως πολύ θα βόλευε τον Βορίδη να καθόταν η Μαρία Καρυστιανού στο σπίτι της και να έκανε προσευχές για την ψυχή της κόρης της, όπως τη συμβούλεψε η θλιβερή εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη.
Η Καρυστιανού όμως δεν έκατσε στο σπίτι της . Όπως και πολλοί άλλοι από τους γονείς των αδικοχαμένων παιδιών. Γιατί έβλεπαν πως πέρα από την κρατική ανικανότητα και την εγκληματική έλλειψη τηλεδιοίκησης που οδήγησε στη μοιραία σύγκρουση, άρχισαν να συμβαίνουν απανωτά εγκλήματα που είχαν ως σκοπό όχι μόνο τη συγκάλυψη των ευθυνών όγια τη σύγκρουση, αλλά και άλλων ζητημάτων που έβγαιναν σιγά-σιγά στην επιφάνεια
Αυτό ήταν που πείσμωνε τους γονείς και τους έδινε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Αυτή είναι και η βασική διαφορά με αυτό που έγινε στο Μάτι. Και η σύγκριση που επιχειρούμε να κάνουμε δεν έχει να κάνει διόλου με την τραγικότητα των δύο τρομερών δυστυχημάτων που η ευθύνη του κράτους γι αυτά τα καθιστά εγκλήματα, αλλά με όσα απίστευτα ακολούθησαν το έγκλημα των Τεμπών
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στο Μάτι έγιναν εγκληματικά λάθη και τρομερές παραλείψεις. Λάθη που οφείλονταν στην αδιανόητη ανικανότητα διοικητικών και υπηρεσιακών. Αστυνομία, πυροσβεστική, Λιμενικό, υπουργεία, περιφέρεια και δήμαρχοι αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να συντονιστούν και να σώσουν τον κόσμο. Ανίκανοι να σβήσουν τη φωτιά, ανίκανοι να εκκενώσουν τον οικισμό, ανίκανοι να διασώσουν τον κόσμο που είχε καταφύγει στη θάλασσα. Και την ίδια στιγμή, έστελναν αυτοκίνητα από τη λεωφόρο Μαραθώνος στο Μάτι και τα καράβια που έφταναν στη Ραφήνα αποβίβαζαν τον κόσμο σα να μη συνέβαινε τίποτα. Και, όπως δείχνει και η προανακριτική έρευνα, και στο Μάτι έγινε προσπάθεια συγκάλυψης και απόσεισης ή μετάθεσης ευθυνών.
Αυτό όμως που συνέβη στα Τέμπη από την επόμενη μέρα της σύγκρουσης - ίσως και από τις πρώτες ώρες - ξεπερνάει κάθε μέτρο και κάθε φαντασία, καθώς εδώ έχουμε διαχείριση του ζητήματος σε δεύτερο χρόνο με τρόπο που παραπέμπει σε Μαφία
Το αρχικό έγκλημα, που είναι η απουσία συστημάτων ασφαλείας και κυρίως η απουσία κέντρου τηλεδιοίκησης, άρχισε να πλαισιώνεται από πλήθος άλλων εγκλημάτων που φαινόταν σαν όλα να γίνονται για να καλυφτεί η ύπαρξη κάποιου παράνομου και μυστηριώδους φορτίου που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία
Μια αλυσίδα εγκλημάτων αποκαλυπτόταν μπροστά μας, που όσο υποψιασμένοι και αν ήμασταν για τη διάβρωση του πολιτικού προσωπικού, αυτό που βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας ξεπερνούσε κάθε φαντασία.
Είδαμε:
Είδαμε ακόμη μια παρωδία εξεταστικής επιτροπής που δεν επέτρεπε να καταθέσουν μάρτυρες κλειδιά και που ο ανεκδιήγητος πρόεδρός της φίμωνε κάθε άβολη φωνή. Και την ίδια στιγμή είδαμε – ως ανταμοιβή άραγε ; – να υπουργοποιούνται μέλη της
Είδαμε τρεις ύποπτους θανάτους. Είδαμε:
α) στις 24 Μαρτίου 2023 να σκοτώνεται ο Κώστας Πρασάς, σταθμάρχης του ΟΣΕ
β) δύο μέρες αργότερα, στις 26 Μαρτίου, ο Κωνσταντίνος Χρυσάγης, διευθυντής κυκλοφορίας του ΟΣΕ, να σκοτώνεται με τη μοτοσυκλέτα του στο Λαγονήσι, λίγες μέρες πριν καταθέσει ότι εξαναγκάστηκε να συμμετέχει στην αλλοίωση των ηχητικών ντοκουμέντων του Σταθμάρχη με τους Μηχανοδηγούς
γ) να βρίσκεται νεκρός, σαράντα μέρες μετά την εξαφάνισή του, ο γιος της προϊσταμένης της Εισαγγελίας Εφετών Λάρισας Σοφίας Αποστολάκη
Είδαμε την εξοργιστική συστράτευση των κυρίαρχων Μέσων Ενημέρωσης με το κυβερνητικό αφήγημα (η εξαίρεση των Μέσων του Μαρινάκη δεν έχει να κάνει με δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά μάλλον με τσακωμό βουβαλιών στον πολιτικό και κοινωνικό βάλτο). Μια στάση βέβαια που αρχίζει σιγά-σιγά να μεταβάλλεται, προφανώς κάτω από τη διαπίστωση της γενικευμένης οργής που προκαλεί, αλλά και την αίσθηση ότι κάτι πολύ μεγάλο ξημερώνει την Παρασκευή
Είδαμε τα δύο ακροδεξιά αγκωνάρια της κυβέρνησης να σηκώνουν - μόνα τους σχεδόν - το βάρος της υπεράσπισής της και να προκαλούν με την έπαρσή τους και με το θράσος τους, βάζοντας στο στόχαστρο ακόμη και τους συγγενείς των θυμάτων
Είδαμε συνολικά μια κυβέρνηση που, εκτός από τραγικά ανίκανη, δίνει την αίσθηση - που σιγά σιγά μετατρέπεται σε πλήρη βεβαιότητα με το πλήθος των στοιχείων που διαρκώς προκύπτουν - πως δρα σαν εγκληματική συμμορία που καλύπτει τα ίχνη της. Σαν μια Μαφία που ελέγχει τη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική Εξουσία και μαζί με αυτές και την επονομαζόμενη τέταρτη εξουσία, τα Μέσα Ενημέρωσης μέσω οικονομικής συνδιαλλαγής υπό το πρόσχημα της στήριξης σε καιρούς κρίσης.
Μια Μαφία που – πέρα από το έγκλημα των Τεμπών – ξεπουλάει την περιουσία του λαού, παρακολουθεί τους πολίτες, διαλύει κάθε δημόσια υποδομή παραδίνοντάς την στα χέρια των γερακιών, καταστρέφει ανεπανόρθωτα τα νησιά και τα βουνά μας και μετατρέπει την κοινωνία σε άθροισμα ανεξάρτητων ατόμων που θα παλεύουν μόνο για την προσωπική τους επιβίωση.
Την κοινωνική ζούγκλα, το φόβο της οποίας επισείει ο Πορτοσάλτε για να τρομάξει, δε θα την φέρει η οργή του λαού.
Η ζούγκλα είναι ήδη εδώ. Την έχει ήδη φέρει ο Μητσοτάκης και οι συνεργοί του. Θα τους αφήσουμε να ολοκληρώσουν το έγκλημα;
Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του φίλου και συνεργάτη Αλέξη Κροκιδά με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία στο Δαφνί, όπως αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών
Ως μία απάντηση στις διάφορες αναρτήσεις και ανακοινώσεις από συλλογικότητες, επαγγελματικούς συλλόγους, σωματεία και ομοσπονδίες, σχετικά με την πρόσφατη δολοφονία στο Δαφνί, θα ήθελα να σημειώσω κάπως τηλεγραφικά τα εξής:
Κατ' αρχήν, η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση αλλά και σε προηγούμενες κυβερνήσεις, καθώς και στην ΕΕ, είναι απόλυτα σωστή. Η εσκεμμένη και συστηματική εξόντωση του ΕΣΥ και η ενορχηστρωμένη παράδοση υπηρεσιών ψυχικής (και όχι μόνο) υγείας στον ιδιωτικό τομέα και Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (βλέπε ΜΚΟ), είναι πλέον τεκμηριωμένη. Δεν έχω κάτι παραπάνω να πω για να υπερθεματίσω και προφανώς είναι άθλιο να στοχοποιούνται κάποιοι μεμονωμένοι επαγγελματίες που έκαναν την βάρδια τους εκείνη τη νύχτα.
Ωστόσο, όσον αφορά τις προτεινόμενες λύσεις, πχ, την επαρκή στελέχωση σύμφωνα με τις οδηγίες του ΠΟΥ, την συνεχιζόμενη εκπαίδευση των επαγγελματιών, δημιουργία κοινοτικών δομών και υπηρεσιών, δημιουργία υπηρεσιών που εστιάζονται στην πρόληψη, (δέστε ας πούμε ενδεικτικά το μοντέλο της πρώιμης παρέμβασης στην ψύχωση, ως ένα παράδειγμα δήθεν πρόληψης, το οποίο όμως σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την αρχική εφαρμογή του σε Αυστραλία και διάφορες χώρες της Ευρώπης έχει πια απαξιωθεί ως προς τις υποχέσεις σχετικά με τις εκβάσεις νέων ανθρώπων που υπέστησαν την εν λόγω παρέμβαση), διατηρώ ναι, κάποιες σοβαρές ενστάσεις, ή τουλάχιστον εγώ τις θεωρώ σοβαρές. Σε καμία περίπτωση αυτές δεν δίνουν το παραμικρό άλλοθι στην κυβέρνηση για την βάρβαρη και εκδικητική αδιαφορία που επιδεικνύει, για πολλοστή φορά σε εργαζόμενους στο ΕΣΥ αλλά και σε ευάλωτους ή περιθωριοποιημένους ανθρώπους, οικογένειες και κοινότητες.
1. Αν δεν αλλάξει ριζικά το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα, που δυστυχώς το έχουν ενστερνιστεί και Ψυχολόγοι και Κοινωνικοί Λειτουργοί και Νοσηλευτές και άλλοι επαγγελματίες που εμπλέκονται στην παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητώ την ανθρωπιά τους) η τραγωδία του τρόπου που προσεγγίζουμε και αντιμετωπίζουμε / φροντίζουμε ανθρώπους που βιώνουν ψυχική οδύνη, θα συνεχίζεται και θα αναπαράγεται και μάλιστα τραγικά, ως μη τραγωδία. Ως μία αναπόφευκτη κανονικότητα. Θα θεωρούμε δηλαδή ότι όλα είναι καλά επειδή έχουμε και πολλούς νοσηλευτές και πολλούς ψυχιάτρους και πολλούς κοινωνικούς λειτουργούς. Αν δεν αλλάξει όμως ο τρόπος που προσεγγίζουμε την ψυχική οδύνη και επιμένουμε να την θεωρούμε μια πάθηση, μία νόσο με βιολογική αιτιολογία και ότι άρα η φαρμακευτική αγωγή είναι απολύτως απαραίτητη... σύν κάποια διακοσμητική πλαισίωση για τα μάτια του κόσμου, τότε οι "ασθενείς" θα παραμείνουν τα ζομπι που ξέρουμε καλά, με το απλανές βλέμα, να σέρνουν τα πόδα τους, τα σάλια να τρέχουν, με αμβλυμένο συναίσθημα, με ένα σκασμό παθολογικά προβλήματα, από το μεταβολικό σύνδρομο και σοβαρά ιατρογενή καρδιολογικά και νευρολογικά προβλήματα, συν και ας μη το ξεχνάμε ούτε αυτό, ότι πολλοί, αν και φαρμακωμένοι μέχρι τα μπούνια, θα συνεχίσουν να βιώνουν την αρχική ψυχική / συναισθηματική / υπαρξιακή δυσφορία που βίωναν πριν τους φέρουμε δεμένους με χειροπέδες στα ψυχιατρεία κι αρχίσουμε να τους "θεραπεύουμε". Κι εμείς θα λέμε, ε, αυτή είναι η νόσος. Τί να κάνουμε?
2. Ριζική αλλαγή σημαίνει, ολοκληρωτική κατάργηση κάθε μορφής θεσμοποιημένου καταναγκασμού και καταστολής χωρίς εξαιρέσεις (ούτε το λεγόμενο κριτήριο επικινδυνότητας), όπως η ακούσια νοσηλεία, η καταναγκαστική, δηλαδή χωρίς ελεύθερη και ενημερωμένη συναίνεση, φαρμακοθεραπεία, ηλεκτροσπασμοθεραπεία (κοινώς ηλεκτροσόκ) και άλλες μορφές ιατρικής "φροντίδας". Οσοι αναφέρονται στις οδηγίες τους ΠΟΥ για την αναλογία ασθενών-επαγγελματιών, ας ρίξουν μια ματιά στις κατευθυντήριες γραμμές της CRPD (Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες) του ΟΗΕ και στις σχετικές αναφορές τα τελευταία δέκα χρόνια των Ειδικών Εισηγητών των Ηνωμένων Εθνών για τα βασανιστήρια και κάθε άλλη βάναυση, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία . Το οφείλουν τουλάχιστον στους ασθενείς για τους οποίους νοιάζονται. Ας ρίξουν μια ματιά και στην συνεχώς αυξανόμενη ερευνητική βιβλιογραφία εκβάσεων για τις καταστροφικές συνέπειες της καταναγκαστικής φαρμακευτικής αγωγής και διαφόρων μορφών καταστολής και εγκλεισμού.
3. Δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε μόνο για υποστελέχωση, έλλειψη υπηρεσιών πρόληψης, κοκ, όταν αρνούμαστε ή φοβόμαστε να αμφισβητήσουμε ή παραμελούμε να ενημερωθούμε για τους σοβαρούς κινδύνους, τα δεινά, τον εξευτελισμό και τον τραυματισμό που βιώνουν οι άνθρωποι που υπόκεινται στον μηχανισμό / πακέτο της ακούσιας νοσηλείας ή σε μοντέλα πρόληψης όπως αυτό της πρώιμης παρέμβασης στην ψύχωση. Γιατί ακόμα και αν είχαμε τρεις και τέσσερις και πέντε νοσηλευτές ανά "ασθενή" στις νυχτερινές βάρδιες, ίσως, ίσως να καταφέρναμε να προλάβουμε αυτό που έγινε τις προάλλες στο Δαφνί, αλλά πώς? Τρεις τον βαστάνε και ένας του χώνει προληπτικά μια ένεση να ξεχάσει και το όνομα του και να μη μπορεί να βλάψει ούτε κουνούπι. Ναι, μπορεί να σώζαμε μια ζωή και αυτό είναι αδιαμφισβήτητα εξόχως σημαντικό, αλλά θα συνεχίζαμε να συμβάλουμε έστω και άθελα μας στο να συνεχίζονται να χάνονται πολλές ζωές, όχι από δολοφονίες από έγκλειστους σε ψυχιατρικά ιδρύματα, αλλά από τις ίδιες τις παρεμβάσεις μας και για τις οποίες κανένας δεν θα μιλούσε κιόλας. Ο ιατροδικαστής θα έλεγε μάλλον, Θάνατος από φυσικά αίτια. Γνωρίζουν οι συνάδελφοι πόσοι ακριβώς άνθρωποι που λαμβάνουν αγωγή με τα λεγόμενα αντιψυχωτικά (τυπικά και ατυπικά), πεθαίνουν μέσα σε ψυχιατρικές κλινικές και άλλα ιδρύματα εγκλεισμού όπως τα οικοτροφεία (και έξω από αυτά βέβαια) από αιφνίδιο καρδιακό θάνατο? Ισως το γνωρίζουν. Γνωρίζουν ότι όλα τα λεγόμενα αντιψυχωτικά είναι καρδιοτοξικά, ότι προκαλούν παράταση του διαστήματος QT, ότι μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ αυξημένο κίνδυνο θανατηφόρων κοιλιακών αρρυθμιών? Ισως το γνωρίζουν. Αν όχι, ας ανατρέξουν στην σχετική βιβλιογραφία των τελευταίων τριάντα χρόνων. Γνωρίζουν τις συνεχείς, επιθετικές, άκρως παραπλανητικές και αντι-επιστημονικές καμπάνιες δισεκατομυρίων που συνεχίζουν να κάνουν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες για να πείσουν γιατρούς, πολιτικούς και το ευρύ κοινό ότι πχ η σχιζοφρένεια είναι μια βιολογική νόσος (χωρίς καμμία επιστημονική τεκμηρίωση) και ότι η φαρμακευτική αγωγή είναι μονόδρομος? Προφανώς δεν περιορίζονται μόνο στην σχιζοφρένεια, αλλά και στην κατάθλιψη, την διπολική διαταραχή, την γενικευμένη διαταραχή άγχους κι ένα σωρό άλλες διαγνώσεις.
4. Επικινδυνότητα και οι «69άρηδες». Σωστά επισημαίνουν οι διάφορες τοποθετήσεις για την δολοφονία στο Δαφνί, ότι δεν θα έπρεπε οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας να καταντούν δεσμοφύλακες. Πολύ σωστά. Αλλά και αν ήταν πιο πολλοί, πάλι δεν θα ήταν δεσμοφύλακες, όσο ισχύει ο εγκλεισμός σε ψυχιατρικές μονάδες? Οσοι διαπράττουν εγκλήματα και κρίνονται ότι έχουν το ακαταλόγιστο, δεν θα έπρεπε να "φροντίζονται" σε ψυχιατρικά καταστήματα, αλλά στις φυλακές. Εννοείται ότι το σωφρονιστικό σύστημα επίσης θα πρέπει να μεταρρυθμιστεί ριζικά για να προσφέρει με ανθρωπιά, σε όσους το θέλουν, υποστήριξη και θεραπεία, επαναλαμβάνω όχι με το ζόρι, αλλά για όσους το ζητάνε και αποφασίζουν να το δοκιμάσουν. Το ακαταλόγιστο είναι ένα επικίνδυνο νομικά - ηθικά - κοινωνικά - πολιτικά, ακόμα και κλινικά, εργαλείο που επικυρώνει, αναπαράγει και επιβεβαιώνει το στίγμα του επικίνδυνου "τρελού". Και αυτό, χωρίς καμμία επιστημονική τεκμηρίωση. Ανεξάρτητα από το τί προτιμούν όσοι διαπράττουν περισσότερο ή λιγότερο ειδεχθή εγκλήματα, αν είχαν την επιλογή, δηλαδή εγκλεισμό σε ψυχιατρικά ιδρύματα ή στο κοινό σωφρωνιστικό σύστημα (για το ιστορικό και από την πολύχρονη εμπειρία μου, όχι πως η εμπειρία μου αποδεικνύει κάτι, πολλοί θα προτιμούσαν να εκτίσουν την ποινή τους σε φυλακές ως απλοί ποινικοί κρατούμενοι, παρά σε ψυχιατρικά καταστήματα), το ακαταλόγιστο πρέπει να καταργηθεί. Είτε πρόκειται για τον Αλτουσέρ, είτε τον Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ είτε για οποιονδήποτε είτε ακούει φωνές, είτε πιστεύει ότι τον κυνηγούν να τον σκοτώσουν, είτε πιστεύει ότι αν τον απατήσει η γυναίκα «του», έχει δικαίωμα να την σκοτώσει. Σε κάθε περίπτωση κανένας δεν πρέπει να νοσηλεύτεται σε ψυχιατρεία χωρίς την θέληση του. Αν κάποιος αισθάνεται την ανάγκη να βρεθεί σε ένα θεραπευτικό περιβάλλον, έστω και σαν καταφύγιο, θα πρέπει να του το προσφέρουμε με ανθρωπιά και σεβασμό στην οδύνη του.
5. Η σχιζοφρένεια, η διπολική διαταραχή, η σχιζοσυναισθηματική διαταραχή κι άλλες διαγνωστικές ταμπέλες, δεν είναι ούτε αξιόπιστες, ούτε έγκυρες. Κι αυτό έχει τεκμηριωθεί από έρευνες και χρησιμοποιώντας τα καλύτερα εργαλεία που διαθέτουμε για να μετρήσουμε την αξιοπιστία και εγκυρότητα. Είναι άκρως επικίνδυνες και επιζήμιες. Αν δεν τις αμφισβητήσουμε στην πράξη εμείς ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας, θα συνεχίζουμε να παράγουμε και να αναπαράγουμε το στίγμα κι ας διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας κι ας επιδιδόμαστε σε μυξο-συγκινητικές καμπάνιες για την εξάλειψη του στίγματος.
6. Η κατάργηση των μηχανισμών καταναγκασμού και καταστολής, δεν σημαίνει στο ελάχιστο ότι θα αφήσουμε ανθρώπους που υποφέρουν στην τύχη τους. Η ιατρικοποίηση της ψυχικής οδύνης όμως, όχι μονο δεν βοηθάει, αλλά καταδικάζει ανθρώπους σε μία δυσβάχτατη μοίρα ενώ ταυτόχρονα απενεχοποιεί τις βάρβαρες επιπτώσεις μιας κοινωνικής συνθήκης που τσακίζει ανθρώπους και κοινότητες. Οχι όλους σίγουρα. Αλλά η έγνοια μας θα έπρεπε να εστιάζει σε όσους δεν αντέχουν και τσακίζουν κάτω από πολλαπλές πιέσεις.
Καταθέτω τούτες τις ενστάσεις με όλον τον αμέριστο σεβασμό στους συναδέλφους που παλεύουν για μια ανθρώπινη αντιμετώπιση της ψυχικής οδύνης και που αντιστέκονται στις άθλιες μεθοδεύσεις αυτής της κυβέρνησης και ως πρόσκληση σε διάλογο σχετικά με το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα και τις συνιστώσες του.
Αλέξης Κροκιδάς, κοινωνιολόγος
Δυο χρόνια ψέματα και υποκρισία.
Δυο χρόνια θράσος και έπαρση.
Δυο χρόνια προπαγάνδα και απαξίωση των συγγενών.
Μαζέψαμε στιγμές από αυτά τα δύο χρόνια. Για να μην ξεχαστούν ποτέ
Η Attica Voice κατοικοεδρεύει στο δήμο Ραφήνας – Πικερμίου. Θα μπορούσε να ζητήσει μία δήλωση για τα Τέμπη από τη δήμαρχο της περιοχής. Η ιστοσελίδα όμως, δεν είναι αφελής και ξέρει ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Και αν γίνει, θα είναι μια νερόβραστη ευχή ή μία "θεόπνευστη" προσευχή. Χωρίς να αναδεικνύει ούτε τις αιτίες, ούτε τις λύσεις του προβλήματος
Επειδή λοιπόν τέτοιες δηλώσεις η Attica Voice δεν τις θέλει, γιατί όμως όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά συμβάλλουν στο κουκούλωμα του θέματος, αναδημοσιεύει τη σχετική δήλωση του δήμαρχου Πατρέων Κώστα Πελετίδη για τη μαζική συγκέντρωση-απεργία της 28ης Οκτωβρίου που θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα γράψει ιστορία
Στην απεργία στις 28 Φεβρουαρίου, πρέπει να είμαστε όλοι στους δρόμους.
Να μην επιτρέψουμε να κρυφτούν οι πραγματικές αιτίες που θρηνήσαμε πριν 2 χρόνια νεκρούς τους ανθρώπους μας, τα παιδιά μας, επειδή τον 21ο αιώνα βρέθηκαν 2 τρένα στην ίδια γραμμή!
Τους χρωστάμε να πάμε τον αγώνα μέχρι τέλους, να αποκαλύψουμε όλους αυτούς που με την πολιτική τους θυσιάζουν τις ζωές του λαού για τα κέρδη των λίγων. Συνεπώς, πραγματική δικαίωση δεν θα είναι «να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς», αλλά να μπουν στο στόχαστρο οι κατευθύνσεις της Ε.Ε., της εμπορευματοποίησης και των ιδιωτικοποιήσεων, της εξυπηρέτησης των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.
Δίνουμε αγωνιστικό ραντεβού, την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, στην Πλατεία Γεωργίου!
Κανείς για δουλειά εκείνη τη μέρα, όλοι στους δρόμους!
Αυτό το συνεχές ψέμα δεν αποσκοπεί στο να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ένα ψέμα, αλλά στο να διασφαλίσει ότι κανείς δεν πιστεύει τίποτα πια.
Ένας λαός που δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος.
Και ένας τέτοιος λαός, στερημένος της εξουσίας να σκέφτεται και να κρίνει, υπόκειται, χωρίς να το γνωρίζει και να το θέλει, πλήρως στον κανόνα των ψεμάτων.
Με τέτοιους ανθρώπους, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις
Hannah Arendt (1906 – 1975), Γερμανίδα ιστορικός και φιλόσοφος
«Δύο ήταν οι «συμμορίες» που έσπερναν τον φόβο εκείνη την εποχή σε Εξάρχεια και Κυψέλη. Οι σκίνχεντ του Κοστέλο που μοίραζε ξύλο σε μετανάστες στη Φωκίωνος και οι Επενίτες του Βορίδη που σιγοντάριζαν τα ΜΑΤ στην «επιχείρηση Αρετή» του Δροσογιάννη στα Εξάρχεια. Η δράση τους όμως ήταν πάντα νυχτερινή. Σαν τα τσακάλια. Μέχρι εκείνο το πρωινό που τα τσακάλια μπήκαν στη Νομική διψασμένα για αίμα με το φως της ημέρας»
Άστραψε και βρόντησε χθες στη Βουλή ο Μάκης ο Βορίδης. «Μας κατηγορείτε για δολοφόνους;» ούρλιαζε ο Μάκης
Ο Μάκης ο Βορίδης λοιπόν. Γνωστός και ως τσεκουροφόρος ή ροπαλοφόρος από την πολύ γνωστή φωτογραφία που τον έδειχνε να κατεβαίνει την οδό Κιάφας κρατώντας ένα αυτοσχέδιο τσεκούρι μαζί με άλλα μέλη της χουντικής ΕΠΕΝ με συνθήματα όπως «Ο Μάλλιος ζει, αυτός μας οδηγεί» και «Πινοσέτ - Πινοσέτ» για να επιτεθεί εναντίον αντιεξουσιαστών που διαδήλωναν ειρηνικά στο κέντρο της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους πολιορκούμενους στο Χημείο ομοϊδεάτες τους
Λιγότερο γνωστή όμως είναι η επίθεση που έκανε όταν, ως επικεφαλής φασιστικής ομάδας, επιτέθηκε με λοστούς και στιλέτα σε φοιτητές στη Νομική, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό εννιά φοιτητών και την υποβολή μήνυσης εναντίον του από το κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ
Ένας από τους φοιτητές που τραυματίστηκαν ήταν ο δημοσιογράφος Πέτρο Κατσάκος, ο οποίος περιγράφει την επίθεση που δέχτηκε από τους φασίστες και τον τραυματισμό με μαχαίρι που του προκάλεσε ο Μάκης Βορίδης.
Ο Μάκης ο Σουγιάς για να συνεννοούμαστε καλύτερα
Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Πέτρου Κατσάκου από το left.gr
Ήταν 22 Απριλίου του 1986, λίγες ημέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Στο κτήριο της Νομικής επικρατούσε μια διάχυτη ανησυχία. Είχε προηγηθεί μια άγρια συμπλοκή στη Σόλωνος την προηγούμενη μέρα ανάμεσα σε μέλη της ΔΑΠ και της Πανσπουδαστικής και όλοι περίμεναν τη συνέχιση της κόντρας.
Ήταν νωρίς το πρωί και οι λιγοστοί φοιτητές κυκλοφορούσαν μουδιασμένοι. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι αλλά κανείς δεν ήξερε που και πως θα ανάψει το φυτίλι. Στην είσοδο της Νομικής κάτι λίγα πηγαδάκια με καφέ και τσιγάρο δίχως όρεξη για πολλά. Για μάθημα ούτε λόγος. Στο επίκεντρο της κουβέντας το ξύλο της προηγούμενης μέρας και ο φόβος των αντιποίνων για τα σπασμένα τραπεζάκια της ΔΑΠ από τους Κνίτες.
Σχεδόν κανείς δεν ήξερε πως την ίδια ώρα συνεδρίαζε το Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, με κεντρικό θέμα την υποβολή μήνυσης κατά του φοιτητή της Νομικής Μάκη Βορίδη, γνωστού ήδη για την φασιστική του δράση και τις επιθέσεις κατά φοιτητών στους δρόμους πέριξ της πλατείας Εξαρχείων και στο Χημείο. Όλοι ξέραμε για τον Βορίδη, ελάχιστοι όμως είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε σε κάποια από τις περιβόητες νυχτερινές περιπολίες της ομάδας του.
Δύο ήταν οι «συμμορίες» που έσπερναν τον φόβο εκείνη την εποχή σε Εξάρχεια και Κυψέλη. Οι σκίνχεντ του Κοστέλο που μοίραζε ξύλο σε μετανάστες στη Φωκίωνος και οι Επενίτες του Βορίδη που σιγοντάριζαν τα ΜΑΤ στην «επιχείρηση Αρετή» του Δροσογιάννη στα Εξάρχεια. Η δράση τους όμως ήταν πάντα νυχτερινή. Σαν τα τσακάλια. Μέχρι εκείνο το πρωινό που τα τσακάλια μπήκαν στη Νομική διψασμένα για αίμα με το φως της ημέρας.
Κανείς δεν πρόλαβε να τους μετρήσει. Μπήκαν ουρλιάζοντας «κουμούνια θα πεθάνετε» και ανοίγοντας τα μαύρα δερμάτινα μπουφάν τους έβγαλαν τους σουγιάδες και όρμηξαν. Τρομαγμένοι αρχίσαμε να τρέχουμε δεξιά αριστερά ζητώντας καταφύγιο. Το πάτωμα γέμισε καφέδες, τσιγάρα και σημειώσεις.
Έτρεξα στη σκάλα αριστερά. Λίγα μέτρα πιο πέρα ήταν η «κατάληψη» της Β Θεολογικής. Ανεβαίνοντας τη σκάλα ένιωσα ένα κάψιμο στον δεξί μηρό. Δεν ασχολήθηκε άλλο μαζί μου. Με προσπέρασε τρέχοντας αφήνοντάς μου μόνο μια μαχαιριά.
Μετά χτύπησε τον Γιώργο. Τον χτύπησε με το μαχαίρι στο κεφάλι. Ακολούθησε συμπλοκή με μέλη των Αριστερών Συσπειρώσεων που βγήκαν από τη Β Θεολογική. Άγριο ξύλο και πολλές μαχαιριές. Θυμάμαι μας πήγαν στον Ευαγγελισμό. Ο Γιώργος ήταν άσχημα χτυπημένος στο κεφάλι και τον κράτησαν.
Οι περισσότεροι φύγαμε φοβισμένοι, χωρίς ράμματα για να μην δώσουμε τα στοιχεία μας και μπλέξουμε με μπάτσους και γονείς. Την άλλη μέρα η Ελευθεροτυπία έγραφε για 9 τραυματίες. Έκανα μέρες να ξαναπατήσω το πόδι μου στη σχολή. Άφησα την πληγή να θρέψει μόνη της σε ένα ημιυπόγειο στην Κυψέλη.
Εκείνη που δεν έκλεισε, όμως, ήταν η πληγή στη μνήμη. Έσταζε αίμα κάθε φορά που τον έβλεπα. Σα γάγγραινα στο μυαλό ήταν όταν τον έβλεπα να καμαρώνει στο Κάραβελ δίπλα στον Λεπέν. Ένιωθα ένα κάψιμο όταν τον έβλεπα χρόνια αργότερα να μπαίνει στη Βουλή χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη.
Με έπνιγε η μπόχα όταν τον έβλεπα να ξεπλένεται σχεδόν κάθε βράδυ στην τηλεοπτική κολυμπήθρα. Όσο και να τον ξέπλυναν όμως, όσα συγχωροχάρτια και να του έδωσαν για την ακτιβιστική δράση των νεανικών του χρόνων, εγώ πάντα θα τον θυμάμαι με το σουγιά στο χέρι να ουρλιάζει «κουμούνια θα πεθάνετε» και κάθε φορά που τον βλέπω ασυναίσθητα θα αγγίζω μια παλιά μαχαιριά που κάθε 22 Απριλίου στάζει πύον.
Το όνομα του δωσίλογου στρατηγού Καβράκου φεύγει από το Πικέρμι. Μετά από σχετική συζήτηση που έγινε στο κοινοτικό συμβούλιο Πικερμίου, προωθείται παμψηφεί το αίτημα για αλλαγή ονόματος της “οδού Καβράκου”. Το όνομα που θα προταθεί θα είναι "οδός Μάριου Τόκα".
Το θέμα είχε ανακινηθεί μετά από πρωτοβουλία της Attica Voice, η οποία συνέλεξε υπογραφές κατοίκων υπέρ της αναίρεσης της ονομασίας. Η Attica Voice είχε αντιπροτείνει το όνομα "Μαρτύρων Πικερμίου 1944" προς ανάμνηση των 54 αγωνιστών που απαγχονίστηκαν στο Πικέρμι στις 22 Ιουλίου του 1944. Τελικά, αποφασίστηκε όπως το όνομα αυτό πάρει ένας άλλος δρόμος , πιο κοντά στον τόπο του μαρτυρίου
Μία από τις συλλογικότητες που τοποθετήθηκε υπέρ της αναίρεσης του ονόματος ήταν η πρωτοβουλία Δασαμάρι S.O.S
Αναδημοσιεύουμε τη σχετική ανάρτηση που έκανε στο ιστολόγιό της
Συνεδρίασε την Τρίτη 11 Φλεβάρη το Κοινοτικό Συμβούλιο Πικερμίου, στο οποίο μεταξύ άλλων θεμάτων συζητήθηκε και το θέμα «Γνωμοδότηση μετονομασίας της οδού Στρατηγού Χρήστου Καβράκου μετά από αίτημα κατοίκων». Εχουμε αναφερθεί και παλιότερα [5-5-2019, 13-3-2024] στον δωσίλογο Καβράκο, το όνομα του οποίου φέρει ατύπως η ανατολική είσοδος της Διώνης ύστερα από ανεπίσημες και παράνομες ενέργειες (τοποθέτηση πινακίδων οδοσήμανσης) μελών του Αυτόνομου Οικοδομικού Οργανισμού Αξιωματικών (Α.Ο.Ο.Α.) πριν από μερικές δεκαετίες. Με την πάροδο του χρόνου η ονομασία καταχωρήθηκε παράτυπα και σε επίσημους χάρτες, δυστυχώς όμως, μέχρι σήμερα ούτε οι διοικήσεις του Δήμου ούτε ο Α.Ο.Ο.Α. ενδιαφέρθηκαν να αναιρέσουν αυτήν την ντροπή για τον τόπο μας. Πρόσφατα, με πρωτοβουλία συντακτών της ιστοσελίδας Attica Voice συλλέχθηκαν υπογραφές κατοίκων υπέρ της αναίρεσης της κατάπτυστης ονομασίας της ανατολικής εισόδου της Διώνης, που κατατέθηκαν στο Κ.Σ. Πικερμίου. Τελικά, το Κ.Σ. γνωμοδότησε ομόφωνα την απόρριψη της δωσιλογικής ονομασίας και την εκκίνηση των διαδικασιών για ονοματοδοσία της οδού. Δεν παραβλέπουμε βέβαια το γεγονός ότι στο Κ.Σ. εστάλησαν επιστολές συλλόγων/ατόμων, που με άμεσο ή έμμεσο τρόπο υπερασπίστηκαν την τρέχουσα ονομασία της οδού. Η καφρίλα ποτέ δεν πεθαίνει!
Παραθέτουμε στη συνέχεια την τοποθέτηση του εκπροσώπου της πρωτοβουλίας Δασαμάρι S.O.S. στο Κοινοτικό Συμβούλιο. Τοποθετήσεις υπέρ της απόρριψης της τρέχουσας ονομασίας έκαναν επίσης μέλη της Λαϊκής Συσπείρωσης και της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας.
Το ζήτημα της ονομασίας της οδού το είχαμε ανοίξει με δημοσίευμά μας το 2019, αλλά τότε δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.
Προφανώς απαιτούμε να εξαλειφθεί αυτή η ντροπή για την περιοχή μας.
Για τον δωσίλογο Καβράκο γίνεται εκτενής αναφορά στην πρόσφατη πρωτοβουλία της ιστοσελίδας AtticaVoice. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε εμείς κάτι.
Ένα ερώτημα που χρειάζεται να απαντηθεί είναι από ποιούς και πότε έγινε η αυθαίρετη ονοματοδοσία;
Την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής τα δάση του Πικερμίου υλοτομούνται παράνομα από δωσίλογους ξυλέμπορους στην υπηρεσία των κατακτητών. «Τα κατοχικά στρατεύματα χρείαζονταν ξυλεία... Για οχυρωματικά έργα, στρατιωτικά καταλύματα, ναυπήγηση κάθε είδους πλοίων ή καύσιμη ύλη, η ξυλεία αποτελούσε βασική πρώτη ύλη. Οι Γερμανοί χορηγούσαν απευθείας, χωρίς διαγωνισμό, άδειες για υλοτομία σε Έλληνες εργολάβους-προμηθευτές τους.»(1) Από τη σαρωτική υλοτόμηση των δασών της Αττικής προκλήθηκε «τεράστια οικολογική καταστροφή... στα χρόνια της Κατοχής η υλοτομία εξαφάνισε το 75% των δασών της Αττικής.»
Τα δάση του Πικερμίου καταστράφηκαν από την παράνομη υλοτομία του δωσίλογου ξυλέμπορου Αλκιβιάδη Κορωναίου (2) ο οποίος προμήθευε το γερμανικό πολεμικό ναυτικό με ναυπηγήσιμη ξυλεία. Οταν ο τότε δασάρχης Γεώργιος Τριανταφυλλίδης προσπάθησε να παρέμβει, δέχτηκε απειλές από τους συνεργάτες των ναζί ότι θα τον καταγγείλουν στη Γερμανική διοίκηση. «Σύμφωνα με τον δασάρχη, η ομάδα αυτή “υλοτόμησε ξυλείαν ναυπηγήσιμον και μεταλλευτικήν περί τα 3.000 κυβ. μέτρα και 1.000.000 καυσόξυλα”». Η αντίστοιχη έκταση της καταστροφής υπολογίζεται σε κάμποσες χιλιάδες στρέμματα.
Οι δωσίλογοι ξυλέμποροι δρούσαν ανεξέλεγκτα προς όφελος των Αρχών Κατοχής, αφού η κυβέρνηση Τσολάκογλου τους κάλυπτε με το Νομοθετικό Διάταγμα 1690/1942 “Περί εκμεταλλεύσεως των δασών και διαθέσεως των δασικών προϊόντων”:
Το Υπουργείο Γεωργίας δια τας ανάγκας των στρατευμάτων της Κατοχής καθορίζει κατόπιν συνεννοήσεως μετά Γερμανοϊταλικής Επιτροπής ορισθησομένης αρμοδίως ποία εκ των δασών δέον να υλοτομηθώσι... Προκειμένου περί της εκμεταλλεύσεως των δασών τούτων επιτρέπεται παρέκκλισις από της κείμενης νομοθεσίας.
[...] Η μεταφορά δασικών προϊόντων... προοριζομένων προς πλήρωσιν των αναγκών των στρατευμάτων κατοχής, ενεργείται βάσει ειδικής αδείας εκδιδομένης υπό της εντεταλμένης προς τούτο Γερμανικής ή Ιταλικής αρχής...
Μετά την Κατοχή ο κρατικός μηχανισμός στελεχώνεται από τους συνεργάτες των ναζί. Ηταν αυτοί που γνώριζαν καλά την καταστροφή των υλοτομημένων δασών του Πικερμίου, τα οποία υπέδειξαν τα επόμενα χρόνια σε Οικοδομικούς Οργανισμούς για οικοπεδοποίηση. Οι ευεργετηθέντες, ευγνωμονούντες, προχώρησαν ακολούθως στις ντροπιαστικές ονοματοδοσίες.
Πρόταση ονοματοδοσίας
Δεν συμφωνούμε με την ονομασία “Μαρτύρων Πικερμίου” που προτείνεται από την Attica Voice. Ως όρος είναι αόριστος, ασαφής και απολίτικος, που παραπέμπει πιο πολύ σε μάρτυρες της ορθοδοξίας, οσιομάρτυρες και άλλα συναφή. Οι εκτελεσθέντες στο Πικέρμι ήταν ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, Εαμίτες, Ελασίτες, Οπλατζήδες, που αγωνιζόντουσαν για την εθνική απελευθέρωση από τους ναζί κατακτητές. Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους εκτελεσθέντες έχουμε ηθικό χρέος να μην αποκρύπτουμε την ιδεολογία τους.
Δύο προτάσεις:
(α) Οδός Εθνικής Αντίστασης. Το ψευδοεπιχείρημα ότι υπάρχει το ίδιο όνομα στην δημοτική ενότητα Ραφήνας δεν ευσταθεί, αφού στο μέλλον το Πικέρμι μπορεί να γίνει ξανά αυτόνομος Δήμος. Επίσης οι αποφάσεις που αφορούν το Πικέρμι δεν εξαρτώνται από τα κριτήρια της Ραφήνας.
(β) Οδός Παλαιστινιακής Αντίστασης. Αφήνοντας το παρελθόν και περνώντας στο ζοφερό σήμερα, ο Δήμος ας γίνει ένας από τους πρώτους Δήμους που θα τιμήσει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για την εθνική του απελευθέρωση ενάντια στη σιωναζιστική Κατοχή.
1 Μενέλαος Χαραλαμπίδης, Οι Δωσίλογοι, Εκδ. Αλεξάνδρεια, 3η εκδ., 2024, σελ. 124-126 (ομοίως και για τις επόμενες παραθέσεις).
2 Καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων με δυσανάλογα ελαφριές ποινές.
Αποσβολωμένη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις σχετικά με το έγκλημα των Τεμπών. Όχι τόσο με αυτά που βλέπει, αλλά κυρίως με το ότι δεν κουνιέται φύλλο. Όλα όσα περνούν από το μυαλό μας, φαίνεται να επιβεβαιώνονται. Η μόνη απορία που μένει, είναι τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταρρεύσει αυτό το άθλιο σύστημα συγκάλυψης του Μητσοτάκη.
Συγκλονίζει η ανάρτηση που έκανε η προϊσταμένη της εισαγγελίας εφετών Λάρισας Σοφία Καλογήρου, λίγες ώρες μετά την αναγνώριση της σορού του νεκρού γιου της, Βασίλη
"Στην υγειά σας! Είμαι ο Βασίλης που ψάχνατε.
Εγώ με τη Χάρη του Θεού βρήκα τον Παράδεισο και βλέπω τον Χριστό που τόσο αγαπώ.
Εσείς που με πετάξατε στα βουνά με τα άγρια ζώα καθώς και το κακόψυχο αφεντικό σας, άραγε τί τέλος θα έχετε;"
Όσοι δυσκολεύονταν μέχρι τώρα να αποδεχθούν ότι τη χώρα πλέον την κυβερνάει μια μεγάλη Μαφία, σιγά σιγά πείθονται και αυτοί. Μια Μαφία που ξεκοκκαλίζει την περιουσία του λαού, μια Μαφία που παρακολουθεί το λαό, μια Μαφία που διαλύει κάθε δημόσια υποδομή παραδίνοντάς την στα χέρια των γερακιών, μια Μαφία που καταστρέφει ανεπανόρθωτα τα νησιά και τα βουνά μας. Μια Μαφία που ελέγχει τη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική Εξουσία και μαζί μ αυτές και την τέταρτη εξουσία, τα Μέσα Ενημέρωσης. Μια Μαφία που συκοφαντεί το λαό που αντιστέκεται, τον λοιδωρεί, τον σέρνει στα δικαστήρια και που, όταν χρειαστεί, τον δολοφονεί.
της Μαρίας Νάτση
Αγαπούσα πάντα τα ξωκλήσια, μα καθόλου τις εκκλησίες…
Όσο πιο μικρά, όσο πιο λιτά, τόσο πιο πολύς Θεός χωράει..
Έτσι λοιπόν, πάντα στις στιγμές θλίψης, είχα την ανάγκη να μπαίνω σε αυτά και να κάθομαι… η μυρωδιά του λιβανιού με γαλήνευε όπως η μυρωδιά του κόρφου της μάνας το μωρό .
Κοίταζα τη φλόγα του κεριού και θεωρούσα ότι όσο πιο μεγάλη ήταν, τόσο πιο πολύ ακουγόταν η προσευχή μου. Κι αν κατά λάθος έσβηνε, ένιωθα ξεχασμένη.
Σκυφτή στην καρέκλα μιλούσα στους Αγίους για όλα τα "βάσανά" μου. Κάποιοι αποστεωμένοι, με επίπεδες ασύμμετρες μορφές, φτιαγμένοι από χέρι αγιογράφου που ήθελε να αναδείξει την εσωτερική ομορφιά αφαιρώντας κάθε εξωτερικό κάλλος και αρμονία. Άλλοι Άγιοι, φτιαγμένοι κατά τα ελληνιστικά πρότυπα, με αρμονία, αρτιότητα χαρακτηριστικών, ενδύματα και στάση ρήτορα
Κι έψαχνα με το βλέμμα τον Αρχάγγελο Μιχαή,λ συνήθως τοποθετημένο στα πλάγια της εισόδου, να φυλάει το πέρασμα στο θείο, σύνδεσμος ανάμεσα στα ορατά και στα αόρατα.
Όχι, δεν ήμουν άνθρωπος της εκκλησίας..
Ονειρευόμουν μια εκκλησία όπου αυτός που θα έχει το ανώτερο αξίωμα θα φορά τα πιο ταπεινά ρούχα..
Μια εκκλησία που θα καλεί τους πιστούς όχι μέσα στους τοίχους της, αλλά έξω στην κοινωνία. Στα νοσοκομεία να βοηθήσουν τους άρρωστους, στα ιδρύματα να βοηθήσουν τα εγκαταλελειμμένα παιδιά.
Μια εκκλησία που θα μιλά για όλα τα πλάσματα γης και όχι μόνο για τον άνθρωπο
Θα μιλά για τα δέντρα, τα ποτάμια, τα βουνά και πώς αυτά μας φέρνουν πιο κοντά στο θείο.
Πέρασα χθες τυχαία από μια εκκλησία, όχι για λειτουργία, για άλλο λόγο. Μπήκα στο χώρο που αποκαλούν Αρχονταρίκι. Μου έδειξαν οι γυναίκες περήφανες την κουζίνα τους, εκεί όπου φτιάχνουν τα συσσίτια. Πεντακάθαρη, τακτοποιημένη, με όμορφες ζωγραφιές πουλιών και λουλουδιών στους τοίχους Συγύριζαν, σκούπιζαν, δίπλωναν τραπεζομάντιλα σα να ήταν στο σπίτι τους. Στην πίσω αυλή, ένα τραμπολίνο και μια μπασκέτα. "Την ερχόμενη Κυριακή μου λένε θα γίνουν στην αυλή ομαδικά παιχνίδια Survivor για τα παιδιά, φέρε τα παιδιά σου Έχουμε 100 παιδιά στο κατηχητικό"
Μάλλον το κατηχητικό εδώ δε θα είναι όπως αυτό που πήγαινα εγώ μικρή, σκέφτηκα. Καθόμασταν στην καρέκλα και ακούγαμε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα βασανιστήρια των Αγίων. Τον τροχό με τα μαχαίρια , το "κολαστήριον ξύλον", το μαστίγωμα… δε θα ξεχάσω το βίο της Αγίας Αικατερίνης που μου έφερε για λίγα βράδια εφιάλτες.
Εδώ όμως είναι αλλιώς, σκέφτηκα.
Εδώ οι άνθρωποι σμίγουν, δημιουργούν, ευτυχούν και ηρεμούν. Συσσίτια, χορωδία, θεατρικά, ξυλογλυπτική, Σχολή γονέων .
Και ύστερα βλέπω το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης για παιδιά στο φάσμα του αυτισμού.
Αυτή η εκκλησία, ο Ιερός Ναός Αναλήψεως Ραφήνας και οι άνθρωποί της, οι ιερείς ,ο πατήρ Νικόλαος, οι εθελοντές,τους υποδέχονται με ένα μήνυμα αγάπης
"Η αγκαλιά της Ενορίας μας έγινε πλουσιότερη. Νέα παιδιά, στο φάσμα του αυτισμού, ήρθαν στη συντροφιά μας και μαζί με τους υπέροχους γονείς τους, μας έδωσαν μαθήματα ζωής , πίστης, ελπίδας και δύναμης."
Με ένα μήνυμα ταπεινότητας
"Προς το παρόν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μία Λέσχη Ανάγνωσης που λειτουργεί κάθε 15 μέρες τα Σάββατα και μία παρέα με πολλαπλές δραστηριότητες (συζήτηση, τραγούδι, χορό, χειροτεχνίες, ομαδικό παιχνίδι, ζωγραφική, μαγειρική και άλλα πολλά) κάθε Δευτέρα απόγευμα."
Και με ένα μήνυμα ελπίδας
"Ευχή μας είναι να καταφέρουμε σε μελλοντικό χρόνο να προσφέρουμε περισσότερα σε περισσότερους."
Πριν φύγω από το Αρχονταρίκι έσκυψε η αγαπημένη μου φίλη Ρόη προς το μέρος μου και μου λέει
" όποιος έχει Θεό μέσα του, δεν χάνει ποτέ το δρόμο του"
Ο δρόμος μου θα με ξαναβγάλει σε αυτή την εκκλησία,
κι ας αγαπάω τα ξωκλήσια…
«Ω μητέρα, το τραγούδι της αγάπης γίνεται η μπαλάντα μου
Ω νύχτα, ξύπνα τους με δροσοσταλίδες από τον ελαφρύ τους ύπνο για να δούνε τις πληγές μου…»
Λέει με μυσταγωγική φωνή το παραδοσιακό παλαιστινιακό τραγούδι..
Η Attica Voice βρέθηκε στα γραφεία της Παλαιστινιακής παροικίας στην Ελλάδα για να ακούσει τη φωνή τους.
Στην είσοδο μας υποδέχεται με χαμόγελο ο γραμματέας της παροικίας, Ahmad Hassan. Στο ένα χέρι κρατά ένα μπρίκι με καφέ για το καλωσόρισμα. Καφέ με έντονη τη γεύση του κάρδαμου, όπως τον πίνουν οι αραβικοί λαοί
Στον τοίχο υπάρχουν κομμάτια από τις παραδοσιακές φορεσιές, μια κεντημένη λωρίδα ύφασμα στο σχήμα της σκλαβωμένης πατρίδας τους, εικόνες λαϊκής τέχνης αλλά και φωτογραφίες Παλαιστινίων αγωνιστών που έπεσαν στον αγώνα για ανεξαρτησία
Στην κυρίως αίθουσα, παιδιά διδάσκονται παραδοσιακούς παλαιστινιακούς χορούς. Κοιτάμε τα παιδικά χέρια που ενώνονται και στο μυαλό μας αντηχούν παράταιρες και απάνθρωπες οι δηλώσεις των Ισραηλινών αξιωματούχων για τους Παλαιστίνιους πως πρόκειται «ανθρωπόμορφα κτήνη και θα τους φερόμαστε αναλόγως»
Εμείς περνάμε στη μέσα αίθουσα. Εκεί, όπου ένα γραφείο και μερικά σχολικά θρανία μας κάνουν να καταλάβουμε αμέσως πως πρόκειται για αίθουσα διδασκαλίας. Όπως μας είπε ο γραμματέας, τα παιδιά της Παλαιστινιακής παροικίας πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία και στην αίθουσα αυτή διδάσκονται τα αραβικά, προκειμένου να μην ξεχάσουν τη γλώσσα των γονιών τους
Η συζήτηση σε λίγο θα ξεκινήσει. Για το αυτονόητο δικαίωμα ενός σκλαβωμένου λαού να διεκδικεί την ανεξαρτησία του και να αποφασίζει για τις τύχες του. 2,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στην κατεχόμενη Γάζα, 2,5 εκατομμύρια στην κατεχόμενη Δυτική όχθη, 1 εκατομμύριο στο κράτος του Ισραήλ και άλλα 3-4 εκατομμύρια στις γύρω χώρες ζητούν το δικαίωμα να ζήσουν ανεξάρτητοι σε μιαν έκταση ίση με αυτήν του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Αυτό το τελευταίο, για να έχουμε και μια αίσθηση του ζητήματος
[Μπορείτε να ακούσετε όλη τη συνομιλία στο podcast που ακολουθεί ή να την διαβάσετε απομαγνητοφωνημένη. Στο βίντεο υπάρχουν και υπότιτλοι. Εάν δεν εμφανίζονται, μπορείτε να πατήσετε ενεργοποίηση υποτίτλων]
Καλησπέρα σας. Βρισκόμαστε στα γραφεία της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδος. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη φιλοξενία. Ξεκινώντας τη συζήτηση, πόσοι Παλαιστίνοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα?
Καλημέρα σας. Και εμείς σας ευχαριστούμε για την πρωτοβουλία σας να μιλήσουμε. Δεν έχουμε ακριβή αριθμό, αλλά στην Ελλάδα πρέπει να υπάρχουν περίπου τέσσερις έως έξι χιλιάδες. Ο κύριος όγκος όμως των Παλαιστινίων βρίσκεται εδώ, στην Αθήνα.
Πότε περίπου, εσείς οι Παλαιστίνιοι, βρεθήκατε στη χώρα μας και πώς;
Λοιπόν, τα πρώτα κύματα Παλαιστινίων άρχισαν να έρχονται από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Κυρίως έρχονταν σαν φοιτητές. Οι περισσότεροι, θα έλεγα το 80%-100% των Παλαιστινίων που βρέθηκαν στην Ελλάδα, είχαν έρθει σαν φοιτητές και έκαναν τις σπουδές τους εδώ.
Ένα πολύ μεγαλύτερο κύμα Παλαιστινίων έρχεται τη δεκαετία του ’80. Δηλαδή στη δεκαετία του ‘80 μπορεί να ήρθαν μέχρι και τρεις χιλιάδες φοιτητές.
Ήταν και πολύ φιλικό το κλίμα τότε μεταξύ Ελλήνων και Αράβων
Αυτό συνέβαινε ακριβώς λόγω της φιλικότητας του κλίματος
Πώς είναι η σχέση σας τώρα με τους Έλληνες;
Είναι καλή η σχέση. Είχαμε το προνόμιο ως Παλαιστίνιοι να μπορούμε να ενσωματωθούμε πολύ πιο εύκολα από άλλους ανθρώπους μέσα στην ελληνική κοινωνία, λόγω των σπουδών, λόγω της υψηλότερης μόρφωσης, λόγω της σχέσης των φοιτητών στα πανεπιστήμια με τους άλλους συναδέλφους.
Οπότε ήταν πολύ πιο εύκολη η ενσωμάτωση και η ένταξή τους. Οι περισσότεροι από τους φοιτητές έμειναν εδώ και έκαναν παιδιά, με αποτέλεσμα να έχουμε τώρα τη δεύτερη ή και τρίτη γενιά Παλαιστινίων. Μπαίνουμε σιγά σιγά στην τρίτη γενιά Παλαιστινίων. Έχουμε παιδιά που είναι τεσσάρων-πέντε χρονών, που οι γονείς τους έχουν γεννηθεί εδώ.
Και μαθαίνουν πρώτα τα Ελληνικά, δηλαδή.
Όλα τα παιδιά φοιτούν σε ελληνικά σχολεία. Και έρχονται εδώ κάθε δύο φορές την εβδομάδα και κάνουν μαθήματα αραβικών. Ο σκοπός δεν είναι μόνο η γλώσσα, είναι να ενσωματωθούν και αυτοί και να μην ξεχάσουν τις ρίζες και την παλαιστινιακή τους καταγωγή.
Πώς βλέπετε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, των υπόλοιπων κομμάτων, αλλά και του ελληνικού λαού στο παλαιστινιακό δράμα.
Πρέπει να τα ξεχωρίσουμε αυτά. Θα ξεκινήσω με τα θετικά. Και μετά θα πάμε στα αρνητικά.
Η αλήθεια είναι ότι σε όλη αυτή τη διάρκεια της εισβολής των Ισραηλινών στα παλαιστινιακά εδάφη, στη Γάζα ειδικά, με τη σφαγή και τη γενοκτονία που έχει συντελεστεί και που συντελείται έως και τώρα, από τον απλό ελληνικό λαό είχαμε μια πάρα πολύ ωραία και θετική στάση.
Προέρχεται από το αίσθημα των Ελλήνων ότι δεν δέχονται την αδικία. Βλέπουν αυτό που γίνεται στη Γάζα ότι είναι μια παράφορη αδικία κατά των αθώων ανθρώπων, κατά των Παλαιστινίων. Είχαμε μηνύματα συμπαράστασης καθημερινά. Και έχουμε ακόμα. Είναι έτοιμοι οι Έλληνες πολίτες, απλοί Έλληνες πολίτες, να προσφέρουν ο,τιδήποτε μπορεί να βοηθήσει τους Παλαιστινίους. Μέχρι και χθες είχαμε πολλά κιβώτια από φάρμακα, από ρούχα και άλλα πολλά. Και εμείς τα μαζεύουμε για να πάνε στη Γάζα.
Τα μηνύματα συμπαράσταση έρχονταν και έρχονται ακόμα σχεδόν σε καθημερινή βάση. Και πολλαπλά μηνύματα από όλη την Ελλάδα, όχι μόνο από την Αθήνα. Μας παίρνουν τηλέφωνο για να στείλουν χρήματα και άλλα πράγματα. Επίσης συμμετείχαν σε πάρα πολλά συλλαλυτήρια, σε πάρα πολλές εκδηλώσεις και σε πάρα πολλές πορείες.
Από τα ελληνικά κόμματα, ας μην αναφερθώ ονομαστικά. Είχαμε κυρίως υποστήριξη από τα μικρά κόμματα και τα κόμματα της αριστεράς, είχαμε πολύ καλή στάση και ακόμα έχουμε. Διοργάνωναν εκδηλώσεις για την Παλαιστίνη σε όλη την Ελλάδα, μάζευαν χρήματα. Σε αντίθεση με τα μεγάλα κόμματα, τα οποία δεν έδειξαν ούτε ίχνος συμπαράστασης, ούτε ίχνος.
Όσον αφορά την ελληνική κυβέρνηση είναι εντελώς αρνητική η στάση της απέναντι στους Παλαιστίνιους και απέναντι στην Παλαιστινιακή υπόθεση.
Θα έλεγα ότι συμμετείχε ενεργά σε κάποιες επιχειρήσεις, ειδικά στην Ερυθρά Θάλασσα, με δύο φρεγάτες για να συμβάλει στην αποτροπή των επιθέσεων των Χούθι. Έβγαιναν κατά καιρούς δηλώσεις από κορυφαίους υπουργούς και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό ότι είμαστε καθαρά ταγμένοι υπέρ του Ισραήλ και ότι έχει το δικαίωμα στη αυτοάμυνα
Από τις αραβικές χώρες έχετε παράπονα;
Σαν χώρες έχουμε πάρα πολλά παράπονα. Θα έλεγα πως ούτε καν ουδέτερη στάση δεν κράτησαν, αλλά συμμετείχαν ενεργά στη γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων.
Γιατί πιστεύετε ότι το κάνουν αυτό;
Γιατί αυτές οι κυβερνήσεις δεν είναι εκλεγμένες από το λαό. Είναι κυβερνήσεις οποίες είναι φυτευτές .
Και η δική μας η κυβέρνηση που είναι εκλεγμένη από το λαό, παρόλα αυτά το ίδιο κάνει
Η ελληνική κυβέρνηση υπηρετεί άλλους σκοπούς μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θέλει να δείξει το ευρωπαϊκό της πρόσωπο, ότι συμπορεύεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι ανήκει στη Δύση, ότι έχει αλλάξει πολύ η ελληνική κοινωνία και ότι αυτά που κάναμε στο παρελθόν δεν μας αντιπροσωπεύουν, να έχουμε δηλαδή καλές σχέσεις με χώρες της Μέσης Ανατολής. Αυτή είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία συμβαδίζει με τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ουγγαρία και με άλλες χώρες οι οποίες είχαν κρατήσει μια πολύ αισχρή και εχθρική στάση.
Όσον αφορά τις αραβικές χώρες, όπως με ρώτησες, είναι χώρες οι οποίες δεν είναι εκλεγμένες και δεν αντιπροσωπεύουν το αίσθημα των λαών αυτών. Ίσα-ίσα, όλοι οι αραβικοί λαοί έβγαιναν και βγαίνουν ακόμα σε διαδηλώσεις που πολλές φορές καταπνίγονται από την αντίδραση των κυβερνήσεων.
Πόσοι είναι οι Παλαιστίνοι που ζουν σήμερα στα κατεχόμενα, ποιος είναι ο αριθμός τους στο Ισραήλ και ποιος στις γειτονικές χώρες;
Στη Δυτική όχθη είναι γύρω στα δύο με δυόμιση εκατομμύρια, στη Γάζα είναι δυόμισι εκατομμύρια. Οι Παλαιστίνοι που ζουν στο Ισραήλ και που έχουν Ισραηλινή υπηκοότητα είναι Παλαιστίνιοι οι οποίοι δεν έφυγαν το ‘48, δεν εκτοπίστηκαν, δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να φύγουν και να πάνε αλλού, είναι γύρω στο ενάμιση εκατομμύριο. Στις γύρω χώρες, Ιορδανία, Αίγυπτο, Συρία, Λίβανο, Ιράκ, ζουν γύρω στα τέσσερα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Αλλά η μεγαλύτερη μάζα αυτών είναι στην Ιορδανία.
Άρα, μιλάμε για δέκα εκατομμύρια τουλάχιστον Παλαιστίνιους γύρω-γύρω.
Γύρω-γύρω περίπου ναι. Και στη Διασπορά είναι γύρω στα έξι εκατομμύρια.
Εντάξει η διασπορά, το γύρω-γύρω έχει σημασία.
Γύρω-γύρω είναι στα δέκα εκατομμύρια περίπου.
Φαντάζομαι έχετε φίλους, συγγενείς στη Γάζα. Πώς θα περιγράφατε τη ζωή μέσα από τις δικές τους εμπειρίες και από την επαφή που έχετε πριν την έναρξη των τελευταίων εχθροπραξιών;
Από το 2007, με το που άρχισε ο αποκλεισμός της Γάζας από τις Ισραηλινές δυνάμεις, πέρναγαν τα πάνδεινα. Μιλάμε για έναν πλήρη αποκλεισμό της Γάζας. Τα εμπορεύματα ή τα τρόφιμα πέρναγαν κατόπιν ελέγχου των Ισραηλινών. Το ρεύμα ήταν τρεις ώρες την ημέρα. Δηλαδή, ήταν που ήταν ξεχαρβαλωμένη η βασική υποδομή της Γάζας, μετά τα γεγονότα της 7 του Οκτώβρη, γίνανε πολύ χειρότερα.
Τι στατιστικά στοιχεία, ξέρω ακούγεται λίγο ψυχρό βέβαια αυτό, έχετε για τον αριθμό των θανάτων, των τραυματιών, την υλικοτεχνική υποδομή, κτήρια όπως νοσοκομεία, τι έχει μείνει πλέον εκεί;
Περίπου το 11% του πληθυσμού της Γάζας έχει δολοφονηθεί. Εγώ χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο δολοφονία. Δεν πέθαναν από φυσικά αίτια, δεν πέθαναν επειδή έβρεξε ή έγινε ένα σεισμός.
Πόσο είπατε; Το 10%;
Το 10-11%. Ίσως είναι λίγο πιο μικρός ο αριθμός, αλλά αυτό θα φανεί στην πορεία πόσο ακριβώς είναι.
Τα νοσοκομεία. Από τα 16 νοσοκομεία που υπήρχαν στη Λωρίδα της Γάζας, αυτή τη στιγμή υπολειτουργούν μόνο δύο νοσοκομεία. Τα άλλα 14 νοσοκομεία δεν υπάρχουν. Το μεγαλύτερο νοσοκομείο έχει καταστραφεί εντελώς.
Τα σπίτια. Το 70-80% των σπιτιών είναι κατεστραμμένο. Δεν είναι κατοικήσιμα, δεν υπάρχει η δυνατότητα να κατοικηθούν αυτά.
Οι δρόμοι. Αυτή τη στιγμή λειτουργεί μόνο ένας κεντρικός δρόμος πάνω στον οποίο υπάρχουν τα checkpoints, τα φυλάκια, τα οποία εγκαταστάθηκαν τώρα
Το νερό. Τα συστήματα ύδρευσης δεν υπάρχουν. Το πόσιμο νερό έρχεται από Παλαιστίνιους που είναι ή στη δυτική όχθη ή στο Ισραήλ, στέλνουν βυτία για να μπορούν να έχουν πόσιμο νερό και να έχουν για να μαγειρεύουν … όταν υπάρχουν πράγματα για να μαγειρεύουν.
Τα καύσιμα. Υπάρχει τεράστια έλλειψη στα καύσιμα, τα οποία βασικά χρειάζονται για να λειτουργούν τα νοσοκομεία. Τώρα, μετά την υπογραφή της συμφωνίας για εκεχειρία, άρχισαν να μπαίνουν σιγά σιγά βυτία με καύσιμα.
Βασικά διοχετεύονται σ’ αυτά τα εναπομείναντα νοσοκομεία, για να μπορούν να έχουν μια κάποια λειτουργία.
Αυτά τα νοσοκομεία που είναι; στη Νότια Γάζα;
Όχι, είναι παντού.
Για τα δύο εναπομείναντα μιλάω
Το ένα είναι στο βόρειο κομμάτι.
Δεν το ρίξανε αυτό οι Ισραηλινοί; Δεν το γκρεμίσανε;
Είναι μισοριγμένο. Αλλά με την αυταπάρνηση των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, καταφέρνει να υπολειτουργεί.
Στη Δυτική όχθη, πώς είναι τα πράγματα;
Τώρα, εδώ και μία εβδομάδα, μπαίνουμε σε μια δεύτερη φάση, η οποία θα είναι άσχημη. Άρχισαν οι Ισραηλινοί να κάνουν τα ίδια σε μια πόλη της Δυτικής Όχθης, την πόλη Τζενίν. Την πολύπαθη πόλη της Τζενίν και τον πολύπαθο καταυλισμό της Τζενίν. Μπαίνουν και κάνουν και εκεί τα ίδια. Εκτοπίζουν τον κόσμο. Μέχρι στιγμής, έχουν εχουν εκτοπιστεί δύο χιλιάδες οικογένειες από το καταυλισμό της Τζενίν. Και δεν ξέρουμε πού θα φτάσουν.
Για ποιο λόγο τους διώχνουν;
Με το πρόσχημα ότι βρίσκονται μαχητές εκεί. Και θέλουν να καθαρίσουν το τοπίο από τα κακοποιά στοιχεία, κατά τη γνώμη τους
Η μεταβατική ομάδα του Τραμπ … ο Τραμπ μόλις είδε μια φωτογραφία της Γάζας είπε ότι πρόκειται ουσιαστικά για εργοτάξιο κατεδάφισης εκεί. Και ανέφερε κιόλας ότι θα γίνει φανταστική ανοικοδόμηση. Πρότεινε λοιπόν η μεταβατική του ομάδα να μετεγκατασταθούν οι Παλαιστίνοι στην Ινδονησία. Αντιδρούν βέβαια οι Παλαιστίνοι, δεν το δέχονται. Για ποιο λόγο δεν δέχονται αυτή την πρόταση.
Είναι απλή η απάντηση. Δεν μπορεί να έρθει κάποιος με το έτσι θέλω να σε εκτοπίσει από το σπίτι σου
Γιατί υπάρχει και η περίπτωση να μην ξαναγυρίσεις, έτσι;
Ακριβώς. Αυτό το ανέφερε ως προσωρινό μέτρο. Ας συνυπολογίσουμε όμως ότι πριν από ένα εξάμηνο, ο γαμπρός του Τραμπ, ο Κούσνερ, είχε αναφέρει ότι «Α, τι ωραία φιλέτα είναι αυτά της Γάζας, τι ωραίοι ουρανοξύστες μπορούν να χτιστούν εκεί»
Γιατί πάντα γεννιούνται ευκαιρίες για επιχειρηματική δραστηριότητα μετά από μια κρίση.
Είναι η ματιά που έχουν ο Τραμπ και η παρέα του για τον κόσμο ολόκληρο, όχι μόνο για τη Γάζα, ως μια μπίζνα, ως μια ευκαιρία επένδυσης και εκμετάλλευσης αυτών των περιοχών. Αλλά εγώ θέλω να σου πω πως Αν φανταστεί κανείς ότι κατά την διάρκεια των 15 μηνών, με βομβαρδισμούς, με σφαγές, με θανάτους …
Δε φύγανε, πώς θα φύγουν τώρα;
Φύγανε, αναγκάστηκαν και φύγανε και πήγανε σε κάποιο άλλο μέρος για να προφυλαχτούνε, αν θεωρήσουμε ότι υπήρχε ή υπάρχει ένα ασφαλές μέρος στη Γάζα, που δεν υπάρχει. Τώρα, μετά τη συμφωνία, έχει επιτραπεί σε κάποιους ανθρώπους να επιστρέψουν στα χαλάσματα
Και γυρίσανε στα ερείπια. Σου λέει, εγώ θα μείνω πάνω στο ερείπιο, δεν θα με διώξεις, δεν θέλω να φύγω, δεν θα φύγω. Θα χτίσω ένα πρόχειρο αντίσκηνο και θα μείνω.
Άρα πώς σου προτείνει ο άλλος να πας στην Ιορδανία; Δεν θέλω, σου λέει, έστω και με αυτή τη χάλια ζωή, εγώ θα παραμείνω, θέλω να παραμείνω.
Έχετε ισχυρή σύνδεση με την πατρίδα, την Παλαιστίνη.
Εγώ στην Παλαιστίνη έχω πάει τρεις φορές.
Όχι εσείς προσωπικά, οι Παλαιστίνιοι
Και με την πατρίδα και με την ίδια τη γη. Ποιος θέλει να φύγει από την πατρίδα του;
Έχει αρχίσει να γίνεται και η ανταλλαγή των αιχμαλώτων. Πόσοι έχουν ουσιαστικά μεταφερθεί και από τις δύο πλευρές μέχρι στιγμής και τι προβλέπεται στο άμεσο μέλλον;
Όλες οι ενδείξεις τώρα δείχνουν ότι είναι μια εύθραυστη εκεχειρία. Διότι ο Νετανιάχου θεωρείται χαμένος από όλα αυτή την υπόθεση. Είναι χαμένος πολιτικά, χαμένος στη συνείδηση του κόσμου μέσα στο Ισραήλ, και βέβαια στη συνείδηση όλου του κόσμου. Παγκοσμίως, θεωρείται ένας σφαγέας.
Δηλαδή έχει χάσει πολύ έδαφος. Να πούμε ότι αν αναγκάστηκε να Ο
Ο κύριος λόγος που την υπέγραψε, ήταν η αντίσταση των Παλαιστινίων. Δηλαδή μετά από δεκαπέντε μήνες, δεν κατάφερε ο Νετανιάχου, η παρέα του και ο στρατός του να κάμψουν την αντίσταση των Παλαιστινίων. Δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει κανέναν από τους διακηρυγμένους στόχους του που ήταν η επιστροφή των αιχμαλώτων μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων και το ξερίζωμα της Χαμάς.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει καταφέρει μέσα σε δεκαπέντε μήνες, χρησιμοποιώντας όλα τα στρατιωτικά μέσα, όλα τα υπερσύχρονα όπλα. Άρα, στα μάτια των Ισραηλινών, ειδικά των φανατικών Ισραηλινών, έχει χάσει.
Μπορεί να έχει χάσει ο Νετανιάχου, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα φέρουν κάποιον χειρότερο.
Ναι εντάξει, το έχουμε συνηθίσει αυτό.
Βλέπετε κάποια πολιτική μορφή στο Ισραήλ που θα μπορούσε να είναι πιο μετριοπαθής και να βοηθήσει;
Όχι, αυτή τη στιγμή όχι. Δυστυχώς, η αριστερά του Ισραήλ έχει υποχωρήσει, έχει ατονήσει εδώ και 15-20 χρόνια. Δεν υπάρχει στην ουσία αριστερά. Είναι κομματίδια, με πολύ μικρή επιρροή. Δηλαδή να φανταστείτε ότι το μετριοπαθές εργατικό κόμμα πήρε στις τελευταίες εκλογές 1,5%. Το κομμουνιστικό κόμμα του Ισραήλ πήρε 1%.
Δεν υπάρχει δύναμη και έρχεται αυτό σε συνδυασμό με ένα πράγμα που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Την άνοδο της ακροδεξιάς. Το βλέπουμε στην Αμερική, το βλέπουμε στην Ευρώπη… Γαλλία, Ιταλία, Ιταλία, Ουγγαρία, Τσεχία, Ρουμανία.
Υπάρχει και άνοδος και εδώ στην Ελλάδα. Δεν είναι βέβαια στο βαθμό που συμβαίνει στην Ευρώπη.
Όλο αυτό είχε ως επακόλουθο την άνοδο της ακροδεξιάς και στο Ισραήλ.
Για την εφημερίδα ΧΑΑΡΕΤΖ τι γνώμη έχετε.
Η ΧΑΑΡΕΤΖ είναι η πιο μετριοπαθής ισραηλινή εφημερίδα, η πιο έγκυρη. Ευτυχώς, ακόμα υπάρχουν δημοσιογράφοι σε αυτή την εφημερίδα που μπορούν και να γράφουν γιατί οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι απειλούνται με τη ζωή τους και με φυλάκιση. Αυτοί κρατάνε και λένε αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Την παρακολουθεί και τη διαβάζει πολύς κόσμος, ακόμη και αντίθετος με την ιδεολογία της ΧΑΑΡΕΤ, αλλά τη διαβάζει γιατί έχει εγκυρότητα
Με βάση τα τωρινά δεδομένα και αν σκεφτεί κανείς και δηλώσεις που έχουν γίνει, μάλλον αληθείς κιόλας… για παράδειγμα, ο πρόεδρος του Ισραήλ δήλωσε για τους Παλαιστινίους ότι όλο το έθνος είναι υπεύθυνο και πρέπει να παταχθεί μέχρι να του τσακιστεί η ραχοκοκαλιά. Ο υπουργός Άμυνας να λέει ότι ούτε ηλεκτρισμός, ούτε τροφή, ούτε νερό, ούτε βενζίνη, γιατί πρόκειται για πόλεμο ενάντια σε ανθρωπόμορφα κτήνη. Και πρέπει να τους φερόμαστε αναλόγως. Με τέτοια λοιπόν ηγεσία, τι περιμένετε για το μέλλον. Θα εξαναγκαστούν από άλλους για ειρήνευση στο Ισραήλ; Θα είναι εύθραυστη η εκεχειρία;
Όλοι ευχόμαστε να μην είναι εύθραυστη. Αλλά οι ενδείξεις, τα σημάδια δείχνουν ότι μπορεί να σπάσει διότι βάζουν τρικλοποδιές από τώρα οι Ισραηλινοί.
Αλλά δεν απάντησα στην ερώτηση για το πόσοι όμηροι έχουν απελευθερωθεί. Το προηγούμενο Σάββατο και χθες απελευθερώθηκαν 200 Παλαιστίνιοι χθες και 140 το προηγούμενο Σάββατο.
Και πόσοι Ισραηλινοί;
Εφτά. Τρεις γυναίκες το προηγούμενο Σάββατο και τέσσερις χθες.
Και τι προβλέπετε, τι συμφωνία είναι, πόσοι να ανταλλαχθούν τελικά.
Να ανταλλαχθούν γύρω στις 2,5-3 χιλιάδες Παλαιστίνοι με 100 ή 99 δεν ξέρω το ακριβή αριθμό Ισραηλινών αιχμαλώτων
Αυτοί οι Παλαιστίνοι δεν έχουν απελευθερωθεί ακόμα;
Έχουν.
Οι 2,5 χιλιάδες εννοώ
Όχι ακόμα, σταδιακά θα πάει η συμφωνία. Αλλά υπάρχει … και το ξέρεις ότι οι βαρυποινίτες, γιατί δεν ξέρω αν έχετε εικόνα τι ποινές επιβάλλει το Ισραήλ.
Η Διεθνής Αμνηστία έχει αναφερθεί για τις συνθήκες κράτησης .
Ένας έχει φάει 4.200 χρόνια, έτσι; Ένας άλλος έχει φάει 2.000 χρόνια, άλλος 150, 200 … Ένα κομμάτι από αυτούς, συγγνώμη δεν το ανέφερα αυτό προηγουμένως, ένα κομμάτι από τους 200 Παλαιστίνιους που απελευθερώθηκαν χθες, οι 70 από αυτούς απελευθερώθηκαν με την προϋπόθεση ότι θα απελαθούν.
Χθες τους άφησαν στην Αίγυπτο. Δηλαδή δεν έχουν δικαίωμα επιστροφής, μπορεί να φύγανε από τη φυλακή, αλλά δεν θα πάνε στα σπίτια τους
Είναι μαχητές της Χαμάς αυτοί;
Όλων των παρατάξεων.
Ποια σχέση υπάρχει τώρα μεταξύ Χαμάς και Φατάχ;
Υπάρχει μία άριστη συνεργασία τώρα τελευταία και ειδικά με την υπογραφή της συμφωνίας. Υπάρχει μία πολύ καλή συνεργασία όσον αφορά τα διαδικαστικά της απελευθέρωσης των ομήρων. Η Χαμάς απαίτησε μάλιστα με τη συμφωνία να απελευθερωθούν σχεδόν όλοι οι κρατούμενοι της Φατάχ.
Αυτό δείχνει ότι υπάρχει μία διάθεση
... να ξεχαστούν τα παλιά
Εννοείται. Αυτό είναι απαίτηση του λαού. Δηλαδή, μετά από όλα αυτά, αν δεν ξεχάσουν αυτά που έχουν συμβεί, να πάνε να πνιγούν στη θάλασσα της Γάζας. Ο εχθρός μας είναι εκεί.
Έχετε πάντως και εσείς το στοιχείο της διχόνοιας, όπως και οι Έλληνες
Δυστυχώς, ναι. Δυστυχώς. Το λέω με λύπη.
Η Χαμάς έχει τον έλεγχο της Γάζας και η Φατάχ τη Δυτική Όχθη;
Ναι, έτσι είναι
Να μιλήσουμε λίγο και για τους δικούς σας ηγέτες. Ας έρθουμε λίγο στον Μαρουάν Μπαργούτι, τον οποίο το χαρακτηρίζουν και σαν τον Παλαιστίνιο Νέλσον Μαντέλα.
Τέτοια συσχέτιση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα
Πείτε μας δύο λόγια για αυτόν και τι θέση έχει στους Παλαιστινίους, γιατί τον παρουσιάζουν σαν μια πρόταση ηγεσίας.
Επιμένει η Χαμάς να ελευθερωθεί από τους πρώτους. Έχει πολύ μεγάλες ποινές. Νομίζω ότι έχει τέσσερα ή πέντε ισόβια
Έχει μια απήχηση ο Μαρουάν Μπαργούτι. Έχει μια απήχηση στον Παλαιστινιακό λαό από όλες τις παρατάξεις. Θα μπορούσε μελλοντικά να είναι μια ενωτική φιγούρα. Γίνονται συζητήσεις να απελευθερωθεί και αυτός στην επόμενη φάση, που θα είναι σε μία εβδομάδα.
Το Ισραήλ όμως επιμένει στην απέλαση του. Αυτός λέει, αν είναι να με απελάσετε, θέλω να μείνω στη φυλακή
Το ίδιο είπανε χθες και δύο Ιορδανοί κρατούμενοι στις φυλακές του Ισραήλ. Μάλιστα χθες έγινε για αυτούς τους δύο συμφωνία, να βγούνε από τη φυλακή αλλά να μην πάνε στην Ιορδανία. Άλλωστε και η Ιορδανική κυβέρνηση δεν τους ήθελε.
Δεν τους ήθελε η χώρα τους;
Όχι. Αυτοί απάντησαν πως έτσι δεν βγαίνουμε, απελευθερώστε άλλους. Αν βγούμε, είπαν, από τη φυλακή, θέλουμε να πάμε στο σπίτι μας στην Ιορδανία.
Οι Ιορδανοί δεν είναι όλοι Παλαιστίνιοι;
Όχι όλοι. Είναι όμως οι περισσότεροι. Η αναλογία είναι 60% Παλαιστινιακής καταγωγής , 40% Ιορδανοί.
Και παρόλα αυτά, υπάρχει θέμα με την Ιορδανία.
Υπάρχει το καθεστώς της βασιλείας.
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης τόσο κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου όσο και για τον Υπουργό Άμυνας Γιόαβ Γκάλαντ, αλλά και για τον ηγέτη της ισλαμικής Χαμάς Μοχάμεντ Ντέιφ.
Αλλά και για έναν άλλον, τον αρχηγό του Ισραηλινού στρατού, του IDF
Πώς είδε η Παλαιστινιακή πλευρά αυτή την απόφαση;
Πολύ θετικά. Έχει ένα θετικό πρόσημο αν και πιστεύω ότι η εφαρμογή αυτής της απόφασης θα γίνει εις βάρος των Παλαιστινίων και όχι ισότιμα. Εξάλλου ο Μοχάμεντ Ντέιφ πέθανε. Δολοφονήθηκε από τον Ισραηλινό στρατό, λίγο μετά την απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Το ένταλμα σύλληψης δεν σημαίνει ότι καταδικάζονται σε φυλάκιση αλλά ότι συλλαμβάνονται για να δικαστούν. Όπως έγινε με τον Μιλόσεβιτς και τον Κάρατζιτς
Βέβαια, το Ισραήλ δεν αναγνωρίζει το Διεθνές ποινικό δικαστήριο
Είχαμε διαφορετικές αντιδράσεις χωρών. Πολλές χώρες είπαν ότι δεν πρόκειται να συλλάβουν κάποιον από τους τρεις Ισραηλινούς. Η ελληνική κυβέρνηση χαρακτήρισε ως κακή την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επίσης καταφέρθηκαν εναντίον του Δικαστηρίου. Μάλιστα ο Τραμπ είχε καλέσει τον Νετανιάχου για την ορκωμοσία του, αλλά τελικά ο Νετανιάχου δεν πήγε γιατί, όπως είπε, βρισκόταν στη φάση των διαπραγματεύσεων. Ο Όρμπαν της Ουγγαρίας δήλωσε ότι ο Νετανιάχου είναι ανά πάσα στιγμή ευπρόσδεκτος, ενώ ο Τουσκ της Πολωνίας τον κάλεσε για την επέτειο του Ολοκαυτώματος στο Άουσβιτς
Κάποιες άλλες χώρες όμως κρατούν άλλη στάση. Η Γαλλία, για παράδειγμα, δήλωσε πως είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την απόφαση του Δικαστηρίου. Δηλαδή όποιος από τους τρεις Ισραηλινούς πάει στη Γαλλία θα συλληφθεί.
Πλέον όλο και περισσότερα στόματα μιλάνε για γενοκτονία. Σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ, γενοκτονία θεωρείται οποιαδήποτε ενέργεια διαπράττεται με πρόθεση να καταστραφεί εν όλω ή εν μέρει μία εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα ως τέτοια. Αυτό που συνέβη είναι γενοκτονία και γιατί;
Η γενοκτονία είναι ένας νομικός όρος. Αν θέλετε να μιλήσουμε με καθαρά νομικούς όρους, όχι δεν είναι γενοκτονία. Έχω μιλήσει με νομικούς τόσο Έλληνες όσο και από το εξωτερικό.
Όμως, τόσο στη δική μου συνείδηση, όσο και στη συνείδηση του κόσμου, είναι γενοκτονία.
Για να χαρακτηριστεί μία σφαγή ως γενοκτονία, πρέπει να πληροί κάποια αριθμητικά κριτήρια. Φρόντιζαν οι Ισραηλινοί μαζί με τους Αμερικάνους να μην τα ξεπερνούν. Έφταναν ως τα όρια, αλλά δεν τα ξεπερνούσαν ώστε να μην μπορεί να χαρακτηριστεί νομικά ως γενοκτονία.
Είναι γεγονός ότι και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν μίλησε για γενοκτονία, αλλά για ενδεχόμενη γενοκτονία και αυτό έχει διαφορά.
Αλλά στη συνείδησή μου - και στη συνείδηση όλου του ελεύθερου κόσμου φαντάζομαι - είναι κάτι χειρότερο από γενοκτονία. Είναι μία σφαγή, μία εθνοκάθαρση..
Και μία σκλαβιά…
Ναι, φυσικά είναι σκλαβιά. Αν θέλουμε να πάμε τυπικά, με το νομικό όρο, δεν είναι. Βεβαίως υπάρχουν γενοκτονίες που ακόμα και τώρα δεν έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ. Άρα, ναι μεν με το νομικό όρο δεν είναι γενοκτονία, όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους όπως και οι συγγενείς τους, δεν τους ενδιαφέρει πώς λέγεται, τους ενδιαφέρει τι συνέβη.
Πιστεύετε ότι Εβραίοι και Παλαιστίνιοι μπορούν να συνυπάρξουν;
Οι Εβραίοι ζούσαν αρμονικά με τους Παλαιστίνιους μέχρι το 1948. Υπάρχουν και τώρα ακόμη Εβραίοι που ζουν στη Δυτική όχθη μαζί με τους Παλαιστίνιους. Δεν ήθελαν να μετακινηθούν και να πάνε στα εδάφη του κράτους του Ισραήλ. Η αρμονία υπήρχε και θα μπορούσε να υπάρχει. Αλλά αυτοί που τώρα κυβερνούν στο Ισραήλ είναι οι Σιωνιστές. Αυτοί που είχαν ένα σκοπό από το 1897 από το Α’ σιωνιστικό συνέδριο είχαν παραμυθιάσει τον κόσμο ότι θα γυρίσουν στην Γη της Επαγγελίας. Και αυτοί που είναι στην ηγεσία του Ισραήλ εδώ και ογδόντα χρόνια είναι καθαρά σιωνιστές που δεν έχουν καμία σχέση με τις επιταγές του θρησκεύματος του Ιουδαϊσμού και της Εβραϊκής κοινότητας
Αυτό μπορούμε να το δούμε με σαφήνεια στις διαδηλώσεις των Εβραίων που γίνονται στην Αμερική και στην Ευρώπη με το σύνθημα «Not in our name”. Δηλαδή δεν σας δώσαμε εμείς οι Εβραίοι της διασποράς σε εσάς τους Σιωνιστές το δικαίωμα να σκοτώνετε Παλαιστίνιους. Εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι συμμετείχαν σε αυτές τις διαδηλώσεις. Αλλά και στις διαδηλώσεις και στις διαμαρτυρίες που γίνονται στα αμερικανικά πανεπιστήμια, στο Columbia, στο Yale και σε άλλα πανεπιστήμια, πρωτεργάτες ήταν Εβραίοι φοιτητές. Εβραίοι, όχι σιωνιστές. Πρέπει να διαχωρίσουμε αυτές τις δύο έννοιες.΄
Είχατε φτάσει ποτέ κοντά σε συμφωνία;
Είχαμε κάνει συμφωνία το 1993. Τη συμφωνία του Όσλο. Ποιος την τορπίλισε όμως αυτή τη συμφωνία. Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί που σκότωσαν τον πρόεδρό τους τον Ράμπιν που υπέγραψε τη συμφωνία, γιατί τον θεωρούσαν προδότη.
Πώς είναι δυνατή λοιπόν η συνύπαρξη με όλα όσα σας έχω αναφέρει;
Αυτά τα 70.000 ορφανά παιδιά που έχουν μείνει μόνα τους, πώς μπορούν να συνυπάρξουν με έναν Εβραίο που έχει σκοτώσει τους γονείς, τους συγγενείς, τα αδέρφια, τα ξαδέρφια του;
Αυτά τα παιδιά που μείνανε μόνα τους, θα μεγαλώσουν κάποια στιγμή. Μπορούν να συνυπάρξουν; Τι θα του πεις; Σκοτώθηκε ο πατέρας σου αλλά δεν πειράζει, σκότωσαν τη μητέρα σου αλλά δεν πειράζει;
Οι Παλαιστίνιοι θα έμεναν ικανοποιημένοι αυτή τη στιγμή εάν έπαιρναν τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη;
Πιστεύω πως ναι. Όμως, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το αίτημα πλέον είναι μεγαλύτερο.
Υπήρχαν πάντα μίση, πλέον όμως έχουν διογκωθεί.
Για παράδειγμα εγώ προσωπικά που είχα πάντα και έχω την πρόθεση της συνύπαρξης, μετά από όσα έγιναν, δυσκολεύομαι. Δεν μπορώ να το ξεχάσω. ίσως μετά από κάποιες γενιές να ξεχαστεί.
Έχουν ποτιστεί με αίμα πολλές γενιές με αίμα, έχει μπει ο πόλεμος σχεδόν στα κύτταρά σας. Έχουν σκληρύνει οι δύο λαοί. Πιστεύετε ότι είναι καταδικασμένοι να πολεμάνε για πάντα;
Αυτό το απεύχεται όλος ο κόσμος , το απεύχομαι κι εγώ.
Αλλά όταν είσαι αναγκασμένος να πολεμήσεις, θα πολεμήσεις…
Όταν είσαι αναγκασμένος …
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
