Ο Ρουβίκωνας είναι μια αναρχική συλλογικότητα, την οποία η κρατική εξουσία θέλει να καταστήσει εγκληματική οργάνωση, προκειμένου να ποινικοποιείται πιο εύκολα και πιο σκληρά η δράση της

Όπως διαβάζουμε στο untold.gr, η δικογραφία της αναρχικής συλλογικότητας, που συντάχτηκε τον Δεκέμβρη του 2023 και έχει αποσταλεί στην Εισαγγελία προκειμένου να μελετηθεί και να αποφασιστεί αν θα ασκηθούν ποινικές διώξεις ή όχι, σχηματίστηκε από την κρατική ασφάλεια και συγκεκριμένα από ειδική ομάδα αστυνομικών του τμήματος Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, που συστάθηκε αποκλειστικά γι’ αυτό.

Όπως αναφέρεται στη δικογραφία «η πολυετής δραστηριότητα των μελών της εκτρέπεται των ορίων μεμονωμένων περιστατικών και υπονομεύει την αυθεντία του κράτους δικαίου, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη».

Αναφέρεται επίσης πως «η οργάνωση προκειμένου να κερδίσει τη συμπάθεια του κόσμου και να προσελκύσει νέα μέλη έχει ως πυλώνα του στρατηγικού της πλάνου την ανάδειξη ενός προφίλ κοινωνικού τιμωρού της διαβρωμένης καθεστηκυίας τάξης».

Είναι αλήθεια πως η δράση του Ρουβίκωνα ενοχλεί, προσπαθώντας να αναδείξει την έλλειψη κοινωνίας δικαίου. Και το έχει κάνει πολλές φορές. Στον γιατρό που παίρνει φακελάκια. Στον εργοδότη που κλέβει. Στον δικηγόρο που συμπράττει. Στον δημοσιογράφο που παραπληροφορεί. Στον πολιτικό που συγκαλύπτει.

Άπειρες είναι οι φορές που βρέθηκε εκεί όπου υπήρχε ανάγκη. Μάζεψε εκατοντάδες φορές βοήθεια, έσβησε φωτιές, καθάρισε σπίτια στις πλημύρες. Μέχρι και η εκκλησία τον ευχαρίστησε

Προχθές, δεκάδες μέλη του Ρουβίκωνα, έφτασαν με μοτοπορεία και κράνη έξω από το σπίτι του κ. Τασούλα πετώντας τρικάκια που έκαναν λόγο για «συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών». Και για όσους δεν γνωρίζουν και τυχόν νομίζουν ότι τα τρικάκια είναι βόμβες ή κροτίδες ή χειροβομβίδες,  όταν λέμε τρικάκια, εννοούμε χαρτάκια, αυτά που κάποτε τα έλεγαν φέιγ βολάν

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης καταδίκασε το περιστατικό με ανακοίνωσή του, μιλώντας για τη « χειρότερη μορφή φασισμού». Για τα χαρτάκια δηλαδή

Για την παρέμβασή του αυτή, ο Ρουβίκωνας εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

Παρέμβαση/μοτοπορεία στο σπίτι του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα, στην Κηφισιά, για τον βρώμικο ρόλο του στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν με έναν πρόεδρο δημοκρατίας. Τουλάχιστον όχι τώρα που υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα να «τρέχουν» στην επικαιρότητα και τη ζωή των προλετάριων. Ένα διακοσμητικό αξεσουάρ, ένα φυτό εσωτερικού χώρου, ένας πολιτικός φίκος είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας που δουλειά του είναι δεξιώσεις στο προεδρικό μέγαρο και φωτογραφικά ενσταντανέ με άλλους φίκους από άλλα κράτη. Το «ανώτερο πολιτειακό αξίωμα» είναι ένα τίποτα που δεν μπορεί να προκαλέσει πια ούτε καν εκλογές. Κάθε πέντε χρόνια γίνεται ένα σχετικό νταλαβέρι ανάμεσα στην εκάστοτε κυβέρνηση και την αντιπολίτευση για το αν θα κάνουν επίδειξη «πολιτικού πολιτισμού» και θα βρουν κοινό υποψήφιο ή αν η κυβέρνηση θα δώσει τιμητική αποστρατεία σε κάποιον δικό της.

Αυτήν τη φορά η ΝΔ επέλεξε τον δεύτερο δρόμο. Ο Τασούλας, χωρίς να ανήκει στην πρώτη γραμμή του πολιτικού προσωπικού, είναι ένα στέλεχος με βάθος στην δεξιά. Ξεκινώντας την καριέρα του ως παραπαίδι του Αβέρωφ, αρχηγού της ιστορικής ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ, κατάφερε να μένει στον αφρό παρά τις αλλαγές ηγεσιών και να εκλέγεται συνεχώς, πρώτα στην αυτοδιοίκηση και μετά το 2004 στη Βουλή. Φρόντισε να παίρνει δευτερεύοντα υπουργεία και υφυπουργεία, και χώθηκε για τα καλά στους ερευνητές των κοινοβουλευτικών γραφών και έτσι έγινε πρόεδρος της Βουλής πριν γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας. Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα επιτυχίας ενός μέλους της πολιτικής ελίτ που επί 30 χρόνια ποντάρει σταθερά σε μια καλή ζωή και βατούς στόχους, και όχι σε όνειρα δόξας και ηγεσίας.

Υπό κανονικές συνθήκες, λοιπόν, δεν μας απασχολούν οι συμβολικές ανοησίες της αστικής δημοκρατίας, και δεν θα χαλάγαμε μόνο από επαναστατική κακία την ενθρόνιση ενός κομματικού γραφειοκράτη στον φανταστικό (αν και κοστοβόρο) θρόνο του. Ο λόγος που το κάνουμε είναι γιατί αυτοί ακριβώς οι συμβολισμοί έρχονται και κουμπώνουν με τη φριχτή πραγματικότητα των 57 νεκρών στο έγκλημα των Τεμπών.

Ο Τασούλας ως πρόεδρος της Βουλής έπαιξε τον δικό του, ενεργό και συνειδητό ρόλο, στο θάψιμο της υπόθεσης. Ως τροχονόμος της κοινοβουλευτικής λειτουργίας φρόντισε να ρίξει κι αυτός την άμμο που του αναλογούσε στα γρανάζια των διαδικασιών διερεύνησης θάβοντας επί έξι μήνες τη δικογραφία που είχε φτάσει στη Βουλή. Θάβοντας μαρτυρίες, θάβοντας γεγονότα, θάβοντας μια πραγματικότητα οριακά αποτυπωμένη σε δικαστικά έγγραφα που αποδομούσε το αφήγημα του καπετάνιου του.

Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτό που έκανε ο Τασούλας δεν είναι κάποια «παρανομία» ή κάτι έξω από τα καθήκοντά του. Αυτό είναι το καθήκον του, για αυτές τις δουλειές η κάθε κυβερνητική πλειοψηφία ορίζει πρόεδρο στη Βουλή. Ανάμεσα στα άλλα, οι μηχανισμοί της δημοκρατίας σκοπό έχουν μέσα από γραφειοκρατικές ντρίπλες και κανονισμούς  να γίνονται ενεργή γραμμή άμυνας όταν ζητήματα ευθυνών της πολιτικής ελίτ κατορθώσουν να βγουν στον αφρό.

Αλλά, ασφαλώς έχει τη δική του τεράστια ευθύνη, είναι και τα δικά του χέρια επίσης βουτηγμένα στο αίμα των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Ναι, σε κάθε καράβι την ευθύνη την έχει πρώτα ο καπετάνιος, αλλά καπετάνιος χωρίς πιστούς και πρόθυμους αξιωματικούς δεν υπάρχει. Αυτό ήταν ο Τασούλας. Ένα μέρος του μηχανισμού που έπαιξε τον δικό του ρόλο στην συγκάλυψη ενός εγκλήματος. Δεν ξέρουμε αν ο Μητσοτάκης τον επέλεξε για Πρόεδρο της δημοκρατίας για τον ρόλο του στην υπόθεση των Τεμπών. Σίγουρα πάντως δεν θα τον είχε επιλέξει αν είχε δείξει το παραμικρό ανάστημα σε αυτή την υπόθεση και σε οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν.

Το έχουμε ξαναπεί και θα συνεχίσουμε να το λέμε, είναι ουτοπία να περιμένουμε απονομή δικαιοσύνης από τους ενόχους του εγκλήματος. Δικαιοσύνη μπορεί να αποδώσει μόνον ο λαός αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, έχει πολλά σκαλιά να ανέβει αυτός ο λαός σε επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης μέχρι να βρεθεί στη θέση να μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη. Αυτό που μπορούμε να περιμένουμε και μπορούμε ρεαλιστικά να το κερδίσουμε, αν βέβαια η κοινωνική βάση συνεχίσει να φωνάζει και να βγαίνει μαχητικά στον δρόμο, είναι η αποκάλυψη ενός μεγάλου μέρους της αλήθειας.

Αυτή είναι η άποψη του Ρουβίκωνα και αυτό είναι το νόημα της σημερινής μας παρέμβασης. Η αποκάλυψη μιας μικρής αλλά σημαντικής αλήθειας που λέει πως το να είσαι φίκος δεν είναι πάντα κάτι αθώο. Μέσα στο καθεστώς κράτους και καπιταλισμού ο φίκος μπορεί να είναι σαρκοφάγος.

ΤΑΣΟΥΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Ρουβίκωνας

Κάπως έτσι σκέφτεται το μέλλον του ο Κώστας Τζανέτος, φοιτητής της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού, μιλώντας μας από τις φυλακές της Πάτρας. Μόλις 33 χρόνων, βρίσκεται στην 25η μέρα απεργίας πείνας διεκδικώντας το θεσμοθετημένο δικαίωμά του να παρακολουθήσει τα εργαστηριακά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Στα 6 χρόνια που βρίσκεται φυλακή λόγω καταδίκης για πλημμελήματα και ληστεία με ψεύτικο όπλο, τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στις φυλακές της Αυλώνας και έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις με επιτυχία.

Βραβεύτηκε από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το ίδρυμα Μαραγκοπούλου  για τα  δικαιώματα του ανθρώπου, ενώ είχε  προσκληθεί να παραστεί και να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων μαζί τον καθηγητή του, Πέτρο Δαμιανό.

Παρά το γεγονός ότι πληροί, όπως αναφέρει ο ίδιος, όλες τις προϋποθέσεις, οι υπεύθυνοι αρνούνται τόσο τη μεταφορά του από τις φυλακές Πάτρας στις φυλακές Κορυδαλλού με την αιτιολογία της υπερπληρότητας, όσο και την παρακολούθηση των εργαστηριακών μαθημάτων της σχολής του με ηλεκτρονική επιτήρηση ( ηλεκτρονικό " βραχιόλι").

Από τον Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο που έχασε τη ζωή του το 1981 μετά από εξήντα έξι ημέρες απεργίας πείνας  αγωνιζόμενος για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατούμενων από τη Βρετανική κυβέρνηση, έως την «άρνηση διατροφής» το 1909 από τις Αγγλίδες «σουφραζέτες» με σκοπό να χαρακτηριστούν πολιτικές κρατούμενες, η απεργία πείνας έγινε το έσχατο μέσο πολιτικής διαμαρτυρίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Από τον  Μαχάτμα Γκάντι το 1930  έως τις γυναίκες στις φυλακές Αβέρωφ και τους πολιτικούς κρατούμενους στη Μακρόνησο, η απεργία πείνας είναι η ύστατη εναντίωση στην πολιτική και κρατική αναλγησία.

"Αντέχω ακόμα" απαντάει ο Κώστας στην ερώτηση πώς νιώθει. " Έχω κάνει κι άλλες φορές απεργία πείνας. Όσοι όμως κάνουν, παθαίνουν ζημιά "

Ο Κώστας θέλει, στο μέλλον, να βρεθεί έξω. Άνθρωπος, όπως είπε, ανάμεσα σε ανθρώπους.

Άραγε πόσο ανθρώπινο είναι το λεγόμενο σωφρονιστικό σύστημα που αναγκάζει ένα νέο άνθρωπο να υποβάλει το σώμα του σε ένα τέτοιο φριχτό βασανιστήριο ;

Άραγε πόσο άνθρωποι είμαστε και όλοι εμείς που κλείνουμε συνεχώς τα μάτια και προσπερνούμε κάθε αδικία που συμβαίνει σε άλλον, λησμονώντας ότι αύριο μπορεί να είναι η δική μας σειρά να μας προσπεράσουν και να μας αγνοήσουν; 

Όταν ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1^ου Νηπιαγωγείου Ραφήνας απευθύνθηκε στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου για τη δημιουργία σχολικής βιβλιοθήκης, η προφορική απάντηση των Υπεύθυνων του Τμήματος Παιδείας του Δήμου ήταν ότι θα μπορούσε ο ίδιος ο Σύλλογος Γονέων να αναζητήσει χορηγούς για την υλοποίηση του εγχειρήματος. Όπως πολύ εύστοχα τοποθετήθηκε ο Σύλλογος, οι γονείς δεν είναι χορηγοί, ούτε μεσίτες χορηγιών, ούτε υποχρεωμένοι να αναλαμβάνουν να καλύψουν οι ίδιοι τα κενά που αφήνει το κράτος στην εκπαίδευση.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε, ο Σύλλογος καταλήγει πως αν είχαμε ένα σχολείο που ανταποκρινόταν στις σύγχρονες ανάγκες, όπως θα έπρεπε, τότε οι χορηγίες θα ήταν περιττές.

Σε αυτούς τους καιρούς διάλυσης οποιασδήποτε δημόσιας δομής, τέτοιες υπερήφανες φωνές είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίες

Ακολουθεί  η ανακοίνωση

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ 1ΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΡΑΦΗΝΑΣ

Ανακοίνωση.

Οι χορηγίες βάλλουν επικίνδυνα την ισοτιμία στη δημόσια εκπαίδευση.

Θέμα: Αίτημα για Δημιουργία Βιβλιοθήκης στο σχολείο και η άρνησή μας στις χορηγίες.

Σε συνέχεια του αιτήματος που υπέβαλα ως Πρόεδρος για τη δημιουργία σχολικής βιβλιοθήκης, η προφορική απάντηση των Υπεύθυνων του Τμήματος Παιδείας του Δήμου ήταν ότι μια λύση ήταν να αναζητήσουμε χορηγία για την υλοποίηση του εγχειρήματος.

Θεωρούμε πως η απάντηση αυτή δεν συνάδει με τις αρχές της ισότιμης και δωρεάν εκπαίδευσης, καθώς η δημιουργία και ο εξοπλισμός μιας σχολικής βιβλιοθήκης αποτελεί βασικό στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πρέπει να διασφαλίζεται από την Πολιτεία. Η εκπαίδευση είναι θεμελιώδες δικαίωμα όλων των παιδιών και η ύπαρξη εκπαιδευτικών πόρων, όπως μια βιβλιοθήκη, δεν μπορεί να εξαρτάται από την ύπαρξη ή μη χορηγών.

Η αναζήτηση χορηγιών ενέχει τον κίνδυνο ανισοτήτων μεταξύ των σχολείων, καθώς κάποια μπορεί να καταφέρουν να εξασφαλίσουν περισσότερους πόρους, ενώ άλλα να μείνουν χωρίς βασικές υποδομές. Αυτό δημιουργεί μαθητές δύο ταχυτήτων και πλήττει τον δημόσιο και ισότιμο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Για τους λόγους αυτούς, ζητούμε να διερευνηθούν άμεσα εναλλακτικές λύσεις χρηματοδότησης μέσω του Δήμου ή άλλων αρμόδιων κρατικών φορέων, ώστε να διασφαλιστεί η δημιουργία της βιβλιοθήκης μας χωρίς να καταφεύγουμε σε λύσεις που υπονομεύουν την ισοτιμία στην εκπαίδευση.

Στο κάτω κάτω, αν η μόνη λύση που προτείνουν οι αρμόδιοι είναι οι χορηγίες, τότε η ευθύνη να τις βρουν βαραίνει αποκλειστικά τους ίδιους τους Δήμους και τις κρατικές δομές, όχι τους γονείς. Οι γονείς δεν είναι χορηγοί ούτε μεσίτες χορηγιών. Ο ρόλος τους είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να στηρίζουν τη μόρφωσή τους, όχι να αναλαμβάνουν να καλύψουν τα κενά που αφήνει το κράτος στην εκπαίδευση. Σε μια εποχή που οι οικογένειες δίνουν καθημερινό αγώνα για την επιβίωση, η απαίτηση να αναλάβουν και αυτό το βάρος είναι απαράδεκτη.

Αν είχαμε ένα σχολείο που ανταποκρινόταν στις σύγχρονες ανάγκες, όπως θα έπρεπε, με βάση το επίπεδο και την τεχνολογία της εποχής τότε οι χορηγίες θα ήταν περιττές.

Είναι προφανές ότι το ζήτημα των χορηγιών συνδέεται άμεσα με τις ελλείψεις και την υποχρηματοδότηση. Εάν οι ανάγκες καλύπτονταν επαρκώς, η συζήτηση για τις χορηγίες δεν θα ήταν αναγκαία.

Η πρωτοβουλία του Υπουργείου να προωθήσει τη δημιουργία ΑΦΜ για τους συλλόγους γονέων είχε ως στόχο τη διευκόλυνση της διαχείρισης των χορηγιών με διαφάνεια και νομιμότητα. Παράλληλα, η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στη μετακύλιση μέρους του οικονομικού βάρους της λειτουργίας των σχολείων προς τους συλλόγους, μειώνοντας έτσι την πίεση προς το κράτος και τις διαμαρτυρίες των γονέων για τις ανεπάρκειες του συστήματος.

Εξετάζοντας τη συνολική εικόνα, καθίσταται σαφές ότι οι χορηγίες λειτουργούν ως μηχανισμός κάλυψης των κενών που δημιουργεί η κρατική υποχρηματοδότηση.

Σύλλογος Γονέων & κηδεμόνων 1ου νηπιαγωγείου Ραφήνας

Βαρσάμη Ευτυχία

Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων 1ου Νηπιαγωγείου Ραφήνας

Η γραμματέας

Τσιμπογιαννη Ελένη

Για το ΔΣ του 1ου νηπιαγωγείου Ραφήνας

Αναδημοσιεύουμε ένα γράμμα από την Αμοργό. Ένα γράμμα που απέστειλε η Ελευθερία Ψυχογιού στο ieidiseis.gr και αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ για τη διαχρονική εγκατάλειψη των μικρών νησιών που παίρνει δραματικές διαστάσεις εν μέσω έντονης σεισμικής δραστηριότητας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην επιστολή: “Να τους πει κάποιος ότι τα νησιά δεν έχουν μόνο Καλοκαίρια αλλά και ατέλειωτους Χειμώνες και οι ζωές μας έχουν αξία!”

Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές διαπιστώνουμε δυο πράγματα. Την κρατική ανοργανωσιά και ότι τον χειμώνα ζούμε από τύχη εδώ στην Αμοργό.

Εν μέσω αλλεπάλληλων δονήσεων :

Η ΔΕΔΔΗΕ έστειλε :

Τέσσερις (4) νταλίκες με 45 κολόνες. Μα οι κολόνες δεν πέφτουν με τους σεισμούς !

Καλώδιο 95ντάρη χαλκού ενώ δεν χρησιμοποιείται στο νησί.

Επτά ( 7) γεννήτριες για κάθε δημοτικό διαμέρισμα. Όμως ποιος θα τις συνδέσει ; Ο ένας και μοναδικός υπάλληλος που εξυπηρετεί όχι μόνο την Αμοργό αλλά και τα κοντινά νησάκια;

Υποχρεώνονται όλες οι βαθμίδες σε τηλεκπαίδευση. Σοβαρά τώρα; Κουνάει το νησί κάθε λίγο και λιγάκι, κουνιούνται τα σπίτια τα πάντα και οι οθόνες κατά ένα μαγικό τρόπο θα μένουν ακίνητες και τα παιδιά προσηλωμένα;

Ζούμε σε μια σεισμογενή περιοχή και τα δημόσια κτήρια (βλ. σχολεία) δεν έχουν ελεγχθεί αν και έχει ζητηθεί από τον Δήμο Αμοργού εκτός από το δημοτικό σχολείο Καταπόλων, διότι ο έλεγχος από τον ΟΑΣΠ γίνεται μετά από κλήρωση! Αν σου κάτσει δηλαδή.

Στον πολύπαθο χώρο της Υγείας μετά την προηγούμενη καταγγελία μας στο iridiseis στείλανε δύο νοσοκόμες για μια εβδομάδα. Όταν φύγουν ποιος θα κάνει νοσηλεία που δεν βγαίνουν οι βάρδιες ; Θα διακομίζονται άρρωστοι άνθρωποι με τον φλεβοκαθετήρα διότι δεν θα υπάρχει νοσηλευτής. Θα συνεχίσουν να τους στέλνουν ως ασυνόδευτο δέμα στην Νάξο ; Γιατρούς ακόμη περιμένουμε, σήμερα Πέμπτη 6/2/2025 λένε ότι ΘΑ έρθουν κάποιοι μετακινούμενοι λόγο του σεισμού.

Να τους πει κάποιος ότι αρρωσταίνουμε και εκτός σεισμού. Αρρωσταίνουμε και όταν έχει απαγορευτικό λόγω καιρού.

Να τους πει κάποιος ότι οφείλουν να καλύψουν τις άμεσες και διαρκείς ανάγκες του νησιού όλο τον χρόνο, διότι όλο τον χρόνο η Αμοργός είναι νησί και μεις άνθρωποι.

Να τους πει κάποιος ότι ο σχεδιασμός τους είναι για σενάριο κωμωδίας, αλλά εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε να διασκεδάσουμε, διότι ζούμε συνεχώς σε κατάσταση επισφάλειας.

Να τους πει κάποιος ότι εμείς δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε το νησί μας.

Να τους πει κάποιος ότι τα νησιά δεν έχουν μόνο Καλοκαίρια αλλά και ατέλειωτους Χειμώνες και οι ζωές μας έχουν αξία!

Ο στρατιώτης Ρόμπερτ Λι Προύιτ (Μοντγκόμερι Κλιφτ) παίρνει μετάθεση στο Σόφιλντ της Χαβάη. Ο διοικητής Ντέινα Χολμς (Φίλιπ Όουμπερ), έχοντας  ακούσει για τις ικανότητες του Προύιτ στην πυγμαχία, προσπαθεί να τον πείσει να αγωνιστεί με την ομάδα μποξ του τάγματος.

Όταν ο Προύιτ αρνείται. όλο το τάγμα στρέφεται εναντίον του. Παράλληλα ο λοχίας Γουόρντεν (Μπαρτ Λάνκαστερ) συνάπτει ερωτικές σχέσεις με την Κάρεν (Ντέμπορα Κερ), τη γοητευτική και μοναχική σύζυγο του Χολμς.

Παράλληλα, ο φίλος του Προύιτ στρατιώτης Άντζελο Μάτζιο (Φρανκ Σινάτρα) καταλήγει στην απομόνωση όπου υπομένει τα βασανιστήρια του δεσμοφύλακα Φατσο (Έρνεστ Μπόργκνάιν). Μετά όμως τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ οι ζωές όλων θα αλλάξουν.

Ο Φρεντ Τσίνεμαν , το 1953, αποφασίζει να μεταφέρει στον κινηματογράφο  το δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόουνς, «Από εδώ έως την Αιωνιότητα» (From Here To Eternity), το οποίο κυκλοφόρησε το 1951 και γρήγορα έγινε μπεστ σέλερ.

Έχοντας στη διάθεση του ένα μοναδικό συνολικό ηθοποιών, ο Φρεντ Τσίνεμαν τολμά να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόουνς: «Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι». Πρόκειται για ένα τολμηρό βιβλίο που ασκεί οξεία κριτική στις συνθήκες που επικρατούσαν στα αμερικάνικα στρατόπεδα, ενώ παράλληλα καταγράφει τα γεγονότα που προηγήθηκαν του βομβαρδισμού στη βάση του Περλ Χάρμπορ το 1941.

Μια ταινία που, παρά τους συμβιβασμούς που έκανε στο σενάριο  σε σχέση με το βιβλίο και πέρα από το παράνομο ειδύλιο του λοχία με τη γυναίκα του διοικητή, προβάλλει με  συγκινητικό τρόπο το αντιμιλιταριστικό πνεύμα, τη  δυσφορία στη βία και την εξουσία και πραγματεύεται τις σχέσεις και το πνεύμα των νεαρών αντρών, που χαλάει και τελικά τσακίζεται από το άκαμπτο σύστημα γύρω τους.

Η  ταινία διαθέτει ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών ( Μπαρτ Λάνκαστερ,  Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ντέμπορα Κερ, Φρανκ Σινάτρα , Ντόνα Ριντ) και πρόσφερε κλασικές και διαχρονικές κινηματογραφικές σκηνές, όπως το παθιασμένο φιλί στην παραλία, του Μπαρτ Λάνκαστερ και της Ντέμπορα Κερ.

Η ταινία προτάθηκε για δεκατρία Βραβεία Όσκαρ και απέσπασε τελικά οκτώ, μεταξύ των οποίων αυτό της Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. Ενώ τόσο ο Φρανκ Σινάτρα, όσο και η Ντόνα Ριντ, βραβεύτηκαν για τους δευτερεύοντες ρόλους τους.

Βρέθηκε χθες, νεκρός στο κελί του, ο Βασίλης Δημάκης. Ο Βασίλης Δημάκης πέρασε τα 30 από τα 47 χρόνια της ζωής του στις φυλακές και έγινε γνωστός για τις μάχες που έδινε διεκδικώντας δικαιώματα για τους κρατούμενους. Δικαιώματα  που για ένα πολιτισμένο και δίκαιο σωφρονιστικό σύστημα έπρεπε να είναι αυτονόητα

Το 2016, ο Βασίλης Δημάκης, ενώ ήταν κρατούμενος στις φυλακές Γρεβενών, αποφάσισε  να ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο λύκειο. Αποφοιτώντας με άριστα, έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις και κατάφερε να εισαχθεί στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Από κει και πέρα, άρχισε ένας γολγοθάς γι αυτόν στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει το δικαίωμα να παρακολουθεί τα μαθήματα στη σχολή του. Έδωσε πολλές μάχες για να το πετύχει και οι μάχες αυτές περιελάμβαναν τρεις απεργίες πείνας και δίψας, απεργίες που είναι  βέβαιο πως επιβάρυναν και κλόνισαν την υγεία του.

Δεν πάλεψε όμως μόνο γι αυτό. Στις φυλακές του Κορυδαλλού πάλεψε, μαζί με άλλους κρατούμενους, για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους, ειδικά την περίοδο του COVID, όπου κάθε δεσμός των κρατουμένων με τον έξω κόσμο είχε κοπεί εντελώς. Η Πολιτεία τον εκδικήθηκε πολλές φορές, με παράνομες μεταγωγές σε άλλες φυλακές, με συνθήκες απομόνωσης, χωρίς πρόσβαση στα προσωπικά του αντικείμενα, με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να σκίζουν τα βιβλία του. Από χθες, η Πολιτεία ξεμπέρδεψε μαζί του

Στο άκουσμα του θανάτου του, ο πρώην διευθυντής του σχολείου των φυλακών Αυλώνα, Πέτρος Δαμιανός, αποχαιρέτησε με ένα συγκινητικό μήνυμα τον Βασίλη Δημάκη, αποκαλύπτοντας και τον σκοπό της πρόσφατης επικοινωνίας τους.

«Σοκ... Στο πρώτο άκουσμα δεν το πίστεψα. Ο Βασίλης Δημάκης βρέθηκε νεκρός στο κελί του... Πριν λίγες μέρες είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία. Μου ζήτησε κάτι. Όχι για τον εαυτό του. Για δύο συγκρατούμενούς του, που ήθελαν να δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις.

 Πάντα στη διάθεση των άλλων.

" Πάντα συντρέχοντες όπως μπορούνε..."

Άλλωστε φύλαγε τις δικές του Θερμοπύλες...

Οι αρμόδιοι βρίσκονται στη θέση τους...

Αν αποκλειστεί οτιδήποτε άλλο, τότε ο Βασίλης έχασε τη ζωή του στον αγώνα του για γνώση. Οι απεργίες πείνας και δίψας που έκανε, προκειμένου να του επιτραπεί η συμμετοχή στα μαθήματα της σχολής του, προφανώς κλόνισαν την υγεία του...

Ας είναι ο Βασίλης ο τελευταίος φοιτητής που κάνει απεργία πείνας και χάνει τη ζωή του, για να σπουδάσει...

Βασίλη, όπου κι αν βρίσκεσαι, κάνε αυτό που έκανες πάντα.

Προστάτευε τους κρατούμενους μαθητές μας ...

Ανακοίνωση για το θάνατο του Βασίλη Δημάκη, η οποία αναφέρεται και στους αγώνες που έδωσε ο Βασίλης Δημάκης, εξέδωσε και ο Φοιτητικός Σύλλογος  Πολιτικού ΕΚΠΑ, της σχολής στην οποία φοιτούσε ο Βασίλης

Τον Βασίλη Δημάκη τον γνωρίσαμε το 2017 όταν πέρασε στο Πολιτικό μετά από Πανελλήνιες στις φυλακές των Γρεβενών. Ο Βασίλης ήταν συμφοιτητής μας.

Από τότε και μετά από συνεχόμενες αρνήσεις από τις αρμόδιες αρχές να παρακολουθεί τα μαθήματά του, μετά από κινητοποιήσεις του φοιτητικού συλλόγου Πολιτικού κι έπειτα από τρεις απεργίες πείνας και δίψας κατάφερε να πάρει τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνταν με βάση τον νόμο και να μπορεί να σπουδάζει στο Πολιτικό.

Τότε, στο πλευρό του Βασίλη Δημάκη στη διεκδίκηση του δικαιώματός του για πρόσβαση στο πανεπιστήμιο στάθηκαν ο φοιτητικός μας σύλλογος, πολιτικές οργανώσεις, κοινωνικοί φορείς, μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας και χιλιάδες άνθρωποι μέσα από αποφάσεις συλλόγων και συλλογές υπογραφών, όπως επίσης και εκατοντάδες συγκρατούμενοί του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Στις φυλακές του Κορυδαλλού πάλεψε από κοινού με άλλους κρατουμένους για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης εντός τους, ειδικά την περίοδο του COVID, όπου κάθε δεσμός των κρατουμένων με τον έξω κόσμο είχε κοπεί, εκθέτοντας ένα αόρατο κομμάτι της κοινωνίας σε τεράστιο κίνδυνο. Η Πολιτεία τον είχε εκδικηθεί πολλές φορές, με παράνομες μεταγωγές σε άλλες φυλακές. Απέναντι σε συνθήκες απομόνωσης, χωρίς πρόσβαση στα προσωπικά του αντικείμενα και με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να σκίζουν τα βιβλία του, ο Βασίλης Δημάκης κατέφυγε στο μόνο όπλο που έχει απέναντι στην εκδικητικότητα του σωφρονιστικού συστήματος: στην απεργία πείνας και δίψας. Πάλεψε για να σπουδάσει, αναδείκνυε τα συνεχή εμπόδια που βάζει το σωφρονιστικό σύστημα στους κρατούμενους φοιτητές και ήταν συνεχώς δίπλα σε κάθε κρατούμενο μαθητή/φοιτητή.

Αυτό που ενοχλούσε στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι πως η προσπάθειά του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρακτική διαμόρφωσης ενός διαφορετικού παρόντος μέσα στον χώρο στον οποίο ζει, στη φυλακή. Με την απεργία για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, τον ρόλο του στις διεκδικήσεις των κρατουμένων και την καθημερινή πρακτική του στις φυλακές Κορυδαλλού, ο Βασίλης Δημάκης δημιούργησε ένα διαφορετικό αφήγημα, έναν πραγματικό αντίλογο απέναντι σε όσα προτάσσουν οι φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας εντός των φυλακών και σχετικά με αυτές. Απέναντι σε αυτή την επίθεση από κράτος και κυβέρνηση, ο Βασίλης απαντούσε «Σας υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να με κάνετε ξανά αυτό που ήμουν. Αυτό που με τόσο εκπαιδευτικό μόχθο κατάφερα να είμαι, και εννοώ ένας άνθρωπος αλληλέγγυος προς κάθε συνάνθρωπο μου που βάλλεται».

Στην κίνηση των «από πάνω» που κρατούσαν τον Βασίλη στην απομόνωση, η επιμονή του ίδιου και οι μαζικές διεκδικητικές κινήσεις των «από κάτω» τον έφεραν εκεί που ανήκει: στις αίθουσες και τους διαδρόμους του 7ου ορόφου της ΝΟΠΕ, μαζί με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες του.  Ο Βασίλης Δημάκης είχε επιλέξει να μην αφήσει κανέναν να του πάρει πίσω αυτό που με τόσο μόχθο έγινε, «ένας άνθρωπος αλληλέγγυος προς κάθε συνάνθρωπο μου που βάλλεται».

Στον αγώνα του Βασίλη συμπυκνώνονται όλοι οι αγώνες για ένα παρόν που δε θα υπάρχουν αόρατοι άνθρωποι και για ένα μέλλον το οποίο μπορεί να πάει αλλιώς, και θα το κάνουμε εμείς να πάει αλλιώς. Ο Βασίλης Δημάκης εξακολουθεί να ανήκει στο Πολιτικό, δίπλα στους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες του.

Εάν τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης έπαιζαν σωστά το ρόλο που υποτίθεται πως τους έχει ανατεθεί από την κοινωνία, αυτόν δηλαδή της αντικειμενικής δημοσιογραφίας και της κριτικής προς την αυθαιρεσία της εξουσίας, πολλά θα μπορούσαν να είχαν πάει προς το καλύτερο σ αυτή τη χώρα και πολλά θα ήταν τα άσχημα που θα είχαμε γλιτώσει

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη στο διάλογο μεταξύ της δημοσιογράφου Νίκης Λυμπεράκη και της Μαρίας Συρεγγέλα, όπου η βουλευτής του Β2΄ Δυτικού Τομέα Αθηνών και Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, εγκατέλειψε άμεσα το αλαζονικό της ύφος, σάλπισε άτακτη υποχώρηση και μάζεψε την ουρά της κάτω από τα σκέλια

Από το διάλογο αυτό γίνεται ξεκάθαρο το πόσο εύκολο είναι για έναν ενημερωμένο δημοσιογράφο να εκθέσει και να εξευτελίσει όποιον από αυτούς τους σαλτιμπάγκους προσπαθεί να μας πουλήσει τρέλα και ψέμα. Όμως δυστυχώς, είτε δεν το κάνουν ποτέ, είτε το κάνουν όποτε τους συμφέρει

Ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτή είναι η φωτογραφία μιας στιγμής. Και αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με το MEGA δεν πρέπει να μας ξεγελά. Ο δημοσιογραφικός κολοσσός που έχει συστήσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης (Mega, Νέα, Βήμα, in.gr, Παραπολιτικά, κλπ κλπ - ων ουκ έστι αριθμός), αφού πριν από χρόνια είχε αποσύρει την παραδοσιακή στήριξή του  στο ΠΑΣΟΚ (τουλάχιστον όσα από αυτά τα Μέσα ανήκαν στον πάλαι ποτέ πανίσχυρο όμιλο Λαμπράκη) και γύρισε το τιμόνι στηρίζοντας πια τη Νέα Δημοκρατία, εκπλήσσοντας δυσάρεστα τους παραδοσιακούς αναγνώστες του, έχει αποφασίσει εδώ και κάποιο διάστημα, προφανώς για προσωπικούς λόγους του ιδιοκτήτη του και όχι από όψιμο ενδιαφέρον για την αλήθεια, να γυρίσει πάλι το τιμόνι και να χτυπήσει  τον Μητσοτάκη (εξαιρείται ο γραφικός Πρετεντέρης που του έχουν αφήσει το ρόλο του τρελού του χωριού)

Δεν τους εμπιστευόμαστε λοιπόν. Στην επόμενη στροφή είναι πολύ πιθανό να το ξαναγυρίσουν το τιμόνι και να μαζέψουν τα σκυλιά τους που έχουν αμολήσει ελεύθερα.

Όπως και να έχει όμως, αυτή τη στιγμή μπορούμε να το απολαύσουμε το θέαμα. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να το ξαναδούμε

Ίσως  βέβαια στο θέμα των Τεμπών, η καθολική συμμετοχή του κόσμου να τους αναγκάσει να μας δώσουν και άλλες τέτοιες ευχάριστες στιγμές. Γι αυτό το λόγο, συμμετέχουμε κι εμείς με όποιον τρόπο μπορούμε στην πίεση που ασκείται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Σαντορίνη αποδεικνύει πόσο εύθραυστη μπορεί να αποδειχθεί μια οικονομία που βασίζεται μόνο στον τουρισμό και πόσο γυάλινα είναι τα πόδια της. Μόνο και μόνο οι φήμες αρκούν για να αποδειχθούν καταστροφικές. Πόσο μάλλον όταν έχουμε φαινόμενα σαν αυτό της Σαντορίνης με τις επαναλαμβανόμενες σεισμικές δονήσεις

Αποδεικνύει επίσης πως το μέτρο έχει χαθεί στο κυνήγι του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, μεγιστοποιώντας τους κινδύνους. Σε ανάρτηση του σεισμολόγου Άκη Τσελέντη, επισημαίνεται ο αυθαίρετος τρόπος με τον οποίο έχει δομηθεί το νησί καθώς, όπως καταγγέλλει, έχουν γίνει πολεοδομικά εγκλήματα στην Σαντορίνη υπό την πίεση των ξενοδοχειακών συμφερόντων

Ποιο συγκεκριμένα, ο γνωστός σεισμολόγος αναφέρει:

“Έχουν γίνει πολεοδομικά εγκλήματα στο νησί υπό την πίεση των ξενοδοχειακών συμφερόντων. 

Δόθηκαν  οικοδομικές άδειες και κτίστηκαν  στά Φηρά, στην Οία και αλλαχού, κατασκευές μεγάλου βάρους (ξενοδοχεία με πισίνες) στα πρανή, στην πλαγιά, στην πλήρη κατηφόρα προς την θάλασσα, κάτω του παραδοσιακού οικισμού, με ψευτοθεμελιώσεις!

Θα παρακαλούσα τους πολιτικούς (τοπικούς και μη) να μην προκαταβάλουν τους επιστήμονες και να κάνουν σεισμολογικές εκτιμήσεις.  Αν θέλουν να προσφέρουν ας πατάξουν τις πολεοδομικές παρανομίες κλείνοντας τα αυτιά τους στα ξενοδοχειακά συμφέροντα και να αφήσουν τους επιστήμονες να κάνουν τη δουλειά τους»

Σχετικά τώρα με τη σεισμική έξαρση που παρατηρείται, αναφέρει:

« Ο σεισμογόνος χώρος  επεκτείνεται προς τα ΒΑ και είναι φανερό ότι το μεγάλο ρήγμα της Αμοργού που μας έδωσε το καταστροφικό σεισμό του 1956 έχει ενεργοποιηθεί.

Η όλη δραστηριότητα έχει ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά προσεισμικής ακολουθίας και δυστυχώς όσο δε γίνεται ο κύριος σεισμός τόσο θα αυξάνει και το αναμενόμενο μέγεθος του.

Το χειρότερο σενάριο είναι να φτάσουμε τα μεγέθη του 1956 αλλά το πλέον πιθανό είναι να έχουμε σύντομα τον κυρίως σεισμό, (όχι όπως το Αρκαλοχώρι που είχαμε προσεισμική ακολουθίες 4 μηνών), οπότε θα μπούμε στη καθαρά μετασεισμική φάση ή οποία όμως θα διαρκέσει για αρκετούς μήνες μέχρι το καλοκαίρι, με δραματικές επιπτώσεις στον τουρισμό του νησιού το οποίο δεν είναι ό,τι καλύτερο από συνθήκες δόμησης.

Σχετικά τώρα με τα ηφαίστεια είναι και τα δύο (Σαντορίνης κ Κολούμπο) ενεργά και σίγουρα υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση με τη σεισμικότητα.

Υπάρχει βέβαια και η μικρή πιθανότητα το φαινόμενο να εκτονωθεί με μεσαίου μεγέθους σεισμούς αλλά εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε το χειρότερο σενάριο. Πάντως να γίνει αντιληπτό ότι οι ζωές των κατοίκων είναι πολύ πάνω από τα όποια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα»

Τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι καθημερινά και συγκλονιστικά. Το απόστημα έχει πλέον σπάσει και τα στόματα έχουν ανοίξει. Σε μια φυσιολογική χώρα θα είχε επέλθει κυβερνητική κρίση. Γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε φυσιολογική χώρα, απαιτούμε όμως να γίνουμε. Και αυτή ίσως να είναι η αρχή

"Για ποιο μπάζωμα μιλάνε"; ρωτούσε ρητορικά και ειρωνικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. "Για ποιο ξυλόλιο"; ρωτούσε με το γνωστό απαξιωτικό του ύφος. Όχι μόνο σε μία συνέντευξη, αλλά σε πολλές. Αποκαλώντας όλες αυτές τις υποθέσεις, θεωρίες συνωμοσίας και τερατουργήματα της φαντασίας

Αποδεικνύεται πλέον από τις καταθέσεις ότι οι αστυνομικές αρχές δέχτηκαν πολιτικές πιέσεις προκειμένου να μπαζωθεί ο χώρος με το πρόσχημα να ξεκινήσουν άμεσα τα σιδηροδρομικά δρομολόγια. Αξίζει να σημειωθεί βέβαια ότι τα δρομολόγια ξεκίνησαν τριάντα μέρες μετά το μπάζωμα

Ο (εξωκοινοβουλευτικός) υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, από το μπλοκ του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, που επιστρατεύτηκε για να ενισχύσει τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προσπάθεια διάλυσης κάθε έννοιας  κοινωνικού κράτους, είχε πει στη Βουλή με περίσσειο θράσος πως «όποιος μιλάει για μπάζωμα είναι για τα μπάζα». Γίνεται πλέον φανερό ποιος είναι για τα μπάζα. Το θέμα είναι πότε θα πάρουμε την απόφαση να πετάξουμε τα μπάζα εκεί που τους αξίζει

Μετά από πολλά χρόνια, ο επιχειρηματίας Λούο Γουσένγκ παίρνει το δρόμο για το σπίτι, στο μικρό χωριό όπου γεννήθηκε στη Βόρεια Κίνα. Ο πατέρας του, δάσκαλος του χωριού έχει πεθάνει και η μητέρα του, πιστή στις παραδόσεις, επιθυμεί παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τη μεγάλη απόσταση, να μεταφέρουν το φέρετρο του άντρα της στα χέρια μέχρι τον τόπο ταφής.

Ο Ζανγκ Γιμού υπογράφει έναν ύμνο στον έρωτα και τη δύναμη των συναισθημάτων. Περισσότερο κοντά στη λογική του ποιητικού αφηγηματικού κειμένου, ο Γιμού χρησιμοποιεί ερασιτέχνες ηθοποιούς, επιζητώντας φυσικές ερμηνείες. Ο ευρηματικός Γιμού υιοθετεί μια πρωτότυπη αφήγηση με τις έγχρωμες εικόνες του παρελθόντος και του μεγάλου έρωτα της 18χρονης τότε μητέρας του και του 23χρονου δασκάλου του χωριού να εναλλάσσονται με ασπρόμαυρες εικόνες του θλιβερού παρόντος, συνθέτοντας έτσι παράλληλα και ένα αλληγορικό πολιτικό σχόλιο και για τη σύγχρονη Κίνα.

Ας ακούσουμε όμως τον ίδιο το σκηνοθέτη από ένα κείμενό του στις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας 

«Η κινεζική κοινωνία έχει αλλάξει και είναι ο κινηματογράφoς της που αντικατοπτρίζει αυτές τις νέες εξελίξεις. Η πολιτιστική ζωή και δραστηριότητα μοιάζουν να έχουν απωλέσει τον προσανατολισμό τους. Βίαιες, εμπορικές ταινίες κυριαρχούν στις αίθουσες και πολλοί σκηνοθέτες αισθάνονται υπερηφάνια που τις υπογράφουν. Η κατάσταση δείχνει θλιβερή και προσωπικά έκανα τις δύο τελευταίες μου ταινίες (Ούτε Ένας Λιγότερος και Ο Δρόμος για το Σπίτι) για να εκφράσω την αντίδρασή μου στη νέα αυτή τάση -αγνοώντας τελείως τη λογική της αγοράς. Ήθελα να τις κάνω απλές, άμεσες και ρεαλιστικές. Πιστεύω ότι το κοινό θα τις αποδεχτεί, αφού αυτές οι ταινίες διαθέτουν αληθινά συναισθήματα. Θεωρώ απαραίτητο να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να διατηρήσουμε τις καλύτερες παραδόσεις του κινέζικου σινεμά. Σκεφτείτε το παράδειγμα του ιταλικού νεορεαλισμού, τη γαλλική "νουβέλ βαγκ", αλλά και το σύγχρονο ιρανικό σινεμά. Ο κινέζικος κινηματογράφος οφείλει να μην επηρεαστεί δραματικά από το Χόλιγουντ.

Η ταινία Ο Δρόμος για το Σπίτι /The Road Home διαφέρει αρκετά από το Ούτε Ένας Λιγότερος. Αυτή η ταινία είναι πιο κοντά σε μια άλλη κινεζική παράδοση, αυτήν του ποιητικού αφηγηματικού κειμένου. Οι μισοί ηθοποιοί στην ταινία δεν είναι επαγγελματίες. Δυσκολεύτηκα να τους βρω, όπως συνέβη άλλωστε και με το ερασιτεχνικό καστ του Ούτε Ένας Λιγότερος. Ταυτόχρονα, ούτε και οι επαγγελματίες ηθοποιοί είχαν μεγάλη εμπειρία, και ιδιαίτερα οι δύο εικοσάχρονοι πρωταγωνιστές στο μεγάλο φλασμπάκ.

Η πλοκή της ταινίας είναι πολύ απλή, χτισμένη γύρω από τον χαρακτήρα που την αφηγείται. Είναι ένας άνδρας που εργάζεται στην πόλη, πολύ μακριά από το χωριό όπου γεννήθηκε. Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, επιστρέφει στο σπίτι για την κηδεία. Περνάει τρεις μέρες μαζί με τη μητέρα του, και φέρνει στο μυαλό του την περίοδο που οι γονείς του γνωρίστηκαν και ερωτεύθηκαν.

Η ταινία διαθέτει κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία, χωρίς να διηγούμαι τη δική μου προσωπική ιστορία. Ο πατέρας μου πέθανε το 1997, όταν εγώ βρισκόμουν στη Φλωρεντία για το ανέβασμα της όπερας Τουραντό. Δεν ήμουν μαζί του όταν έφυγε, οπότε για την κηδεία του πήρα κι εγώ το δρόμο για το σπίτι.

Είναι μία ταινία για τον έρωτα, για την οικογένεια και για την αγάπη ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Η ερωτική ιστορία ξετυλίγεται με φόντο μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο στη σύγχρονη ιστορία της Κίνας. Στο παρελθόν έχουν διάφοροι προσπαθήσει να ασχοληθούν με την περίοδο αυτή με μάλλον σοβαρό και αναλυτικό τρόπο. Εγώ, όμως, επέλεξα να χρησιμοποιήσω πιο ποιητικές και ρομαντικές μεθόδους για να διηγηθώ την αγνή και απλή αυτή ιστορία αγάπης. Πρόκειται για το ιδανικό είδος της αληθινής αγάπης -η οποία είναι ικανή να σε κάνει να επιβιώσεις σε μία πολύ δύσκολη εποχή. Ιστορικά θέματα μπλέκονται με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Παράλληλα, παρουσιάζεται το θέμα της αντιμετώπισης της μάθησης στην επαρχία. Στο παρελθόν, για λόγους καθαρά πολιτικούς, είχε σαφώς υποτιμηθεί η αξία της μάθησης και οι διανοούμενοι είχαν κυριολεκτικά "εξαφανισθεί". Σήμερα, όλοι κατανοούμε την αρχή που λέει ότι η γνώση ισοδυναμεί με τη δύναμη, εντούτοις πολλοί από εμάς διακατεχόμαστε από υπερ-υλιστικές αντιλήψεις και από την εμμονή του χρήματος. Η αξία της μάθησης περνά δεύτερη κρίση και περίοδο υποτίμησης.

Πρόθεσή μου, είναι να χρησιμοποιήσω την ταινία αυτή, ως μια αφορμή, για να δει κάποιος, με φρέσκο μάτι, τα ουσιαστικά αυτά θέματα της κινέζικης κοινωνίας και ιστορίας»

Η ταινία κατέκτησε την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2000

Σκηνοθεσία: Yimou Zhang

Ηθοποιοί: Ziyi Zhang, Honglei Sun, Hao Zheng, Yuelin Zhao, Bin Li, Guifa Chang, Wencheng Sung, Qi Liu, Bo Ji, Zhongxi Zhang

Χώρα παραγωγής: Κίνα

Έτος παραγωγής: 1999

Διάρκεια : 86 λεπτά