της Μαρίας Νάτση

Ανάμεσα στα Αθαμανικά όρη,  ψηλά στο χωριό των Μελισσουργών , αντήχησε το πολυφωνικό τραγούδι για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη.

Κι αν με την παράδοση τραγουδάμε τους καημούς του λαού μας  και αγγίζουμε τις χορδές  της ανθρωπιάς μας, τότε όταν  τραγουδάμε τους καημούς των άλλων γινόμαστε δύο φορές άνθρωποι .

Κι ο ήχος έφτασε σε όλα τα βουνά της Ηπείρου τα χαραγμένα από όλμους και ναπάλμ, τα φορτωμένα με τις θύμισες των ξεριζωμών και των σκοτωμών.

Και τα βουνά, δε ρώτησαν "για την Κύπρο τραγουδάτε; Για τη Συρία; Για το Σουδάν;"

Γιατί γνωρίζουν ότι κανένα έγκλημα δεν απαλύνεται από άλλα εγκλήματα.

Γιατί ξέρουν ότι αυτά, είναι ερωτήματα των ανθρώπων  όταν θέλουν να δώσουν δίκαιο στο άδικο.

Και το τραγούδι πέρασε από όλα τα ξωκλήσια της Ηπείρου, αγγίζοντας απαλά τις καμπάνες και αυτές ανταποκρίθηκαν

Και τα ξωκλήσια δε ρώτησαν σε ποιο Θεό πιστεύουν τα παιδιά που τα σκοτώνουν με πείνα.

Γιατί γνωρίζουν ότι η Παναγιά  δεν κρατάει   στον κόρφο της μόνο το θείο βρέφος, αλλά  τα παιδιά όλου του κόσμου.

Κι ίσως το τραγούδι να έφτασε μακρύτερα, στην Ιθάκη, και να έσμιξε με τις φωνές νέων που φώναξαν για την Παλαιστίνη σε ένα από τα όμορφα πανηγύρια της .

Εκεί όμως σηκώθηκαν άντρες και γυναίκες, λιγοστοί αλλά επιθετικοί, να νουθετήσουν τα παιδιά , να επαναφέρουν την πολυπόθητη τάξη.

Ένας, δύο έτρεξαν να τα υπερασπιστούν.

Εμείς, η  γενιά κοντά και άνω των  50,  με τα τόσα λάθη και τις τόσες αποτυχίες , τολμάμε να υψώνουμε τη φωνή μας πάνω από τη φωνή των νέων;

Τολμάμε με τα χέρια μας να σπρώχνουμε αυτά τα παιδιά;

Ποιοι; Εμείς που αποτύχαμε;

Δεν είναι η αποτυχία μας αυτό που κυρίως  θλίβει, αλλά το γεγονός ότι είμαστε τόσο ελάχιστοι και εγωιστές που, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζουμε αλλά θέλουμε να κάνουμε τα παιδιά σαν τους αποτυχημένους εαυτούς μας.

Στο επόμενο πανηγύρι σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας,  όταν  οι νέοι  πουν συνθήματα και υψώσουν σημαίες, ας σταματήσουμε τα όργανα.

Ας κλείσουμε τα στόματά μας και ας μαζέψουμε τα χέρια μας.

Και αφού τους ακούσουμε, ας χτυπήσουν οι καμπάνες και ας κάνουμε το σταυρό μας που υπάρχει ακόμα η φλόγα αυτών των παιδιών και σώζει κάτι από την αξιοπρέπειά μας