Την Κυριακή 24/9 και ώρα 7μμ, ο ανεξάρτητος συνδυασμός πολιτών «Γη & Ελευθερία» για τη Ραφήνα και το Πικέρμι διοργανώνει μουσική εκδήλωση αλληλεγγύης στους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας

Στην εκδήλωση θα συγκεντρωθούν είδη που θα σταλούν στους πληγέντες στη Θεσσαλία και θα παραδοθούν σε ανθρώπους που έχουν εξασφαλισμένη τη δίκαιη διανομή τους. Η εκδήλωση θα γίνει στον πεζόδρομο της πλατείας Δημητρακού στη Ραφήνα 7 μμ -10 μμ

Τα είδη που θα συγκεντρωθούν είναι:

Συσκευασμένα τρόφιμα έτοιμα για κατανάλωση (κονσέρβες, φρυγανιές, παξιμάδια, μπισκότα, μπάρες δημητριακών, παστέλια, γάλα σε σκόνη...)

Είδη βρεφικής φροντίδας, πάνες, μωρομάντηλα, βρεφικά γάλατα και τροφές

Είδη ατομικής υγιεινής (σαμπουάν, σαπούνια, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, σερβιέτες, πάνες ενηλίκων)

Αντισηπτικά, Αντικουνουπικά

Γαντια εργασίας και μιας χρήσης. Μασκες

Χαρτιά κουζίνας, χαρτιά υγείας

Σκούπες, φαράσια, σφουγγαρίστρες, απορρυπαντικά καθαρισμού, χλωρίνες, σακούλες σκουπιδιών

Παπούτσια, γαλότσες

Ξηρά τροφή για κατοικιδια

Σχολικά είδη

Ασβέστης

Κλινοσκεπάσματα, σεντόνια, μαξιλάρια, κουβέρτες. Ρούχα εποχικά (καθαρά και σε πολύ καλή κατάσταση). Εσώρουχα (καινούργια)

Τokakis ή What’s my name. Έτσι λέγεται η ταινία του Θάνου Τοκάκη, μία από τις ταινίες που θα δούμε στα πλαίσια του 4^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας. Η ταινία αποτελεί μια σουρεαλιστική, σαρκαστική αλλά και αυτοσαρκαστική ματιά του σκηνοθέτη. Σαρκαστική απέναντι σε μια θλιβερή κοινωνία που ξέρουμε πως μας περιβάλλει αν δεν αποτελούμε κιόλας μέρος αυτής, αλλά και αυτοσαρκαστική απέναντι στον εαυτό μας που παλεύει πάσει θυσία να ξεχωρίσει και κυρίως να το επιδείξει

Στην ταινία, που απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο 45ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ο Θάνος Τοκάκης υποδύεται τον εαυτό του, ο οποίος ξεκινά μια stand up comedy περιοδεία στην επαρχία προκειμένου να αποδείξει πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από το ρόλο με τον οποίο είχε ταυτιστεί στην προ 15ετίας τηλεοπτική του εμφάνιση.

Ο Θάνος Τοκάκης καταφέρνει τελικά να εντυπωσιάσει με το θάρρος του αυτοσαρκασμού και τη διεισδυτικότητα της ματιάς του σε μια πάσχουσα κοινωνία, να μας κάνει να γελάσουμε έστω και πικρά, αλλά και να μας συγκινήσει με την αφιέρωσή του στο τέλος της ταινίας. Μια αφιέρωση που μας κάνει βάσιμα να υποθέσουμε πως το τραγικό γεγονός που του σημάδεψε τη ζωή , ίσως να ήταν αυτό που τον έκανε να αναθεωρήσει τις ιδέες για το τι αξίζει σ’ αυτή την τόσο εύθραυστη και εφήμερη ζωή

Ο σκηνοθέτης: Ο Θάνος Τοκάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με την Μικρή Πόρτα, το Θέατρο του Νότου (Αμόρε), το Δη. Πε. Θε. Σερρών, το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Αλίκη, το Θέατρο Χορν, το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών , το Μέγαρο Μουσικής, το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, το Δη.Πε.Θε. Κρήτης το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το Θέατρο Τέχνης. Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει τη «Hannele» του Γκ. Χάουπτμαν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τον «Μαδαφάκα με το καπέλο» του Σ. Α. Γκίργκις στο θέατρο Skrow. Συμμετείχε σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές με σημαντικότερες την «Ευτυχία» του Α. Φραντζή, «Ενήλικοι στο δωμάτιο» του Κ. Γαβρά και «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σ. Τζουμέρκα. Είναι σεναριογράφος της μικρού μήκους ταινίας «Καουμπόης». Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Ηλεκτρονικής του Τ.Ε.Ι. Αθήνας. Το 2011 τιμήθηκε με το Βραβείο Χορν και το 2020 με το Βραβείο Β’ Ανδρικού ρόλου της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Από συνέντευξή του στο flix.gr διαβάζουμε:

Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;

Η αρχική ιδέα της ταινίας ήταν μια τηλεοπτική σειρά υβριδικού τύπου, κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, στην οποία θα έκανα πραγματικές αποτυχημένες παραστάσεις stand up comedy στην επαρχία. Αυτή η ιδέα -παρότι διασκεδαστική για μένα- δεν μπορούσε να πάει παραπέρα κι έτσι μετουσιώθηκε σε ταινία μυθοπλασίας. Ένα mockumentary που την κάμερα την κρατάει ο ίδιος ο εαυτός του πρωταγωνιστή ο οποίος θέλει πάσει θυσία να φτάσει στην αναγνώριση θεωρώντας πως η επιτυχία είναι μονόδρομος στη ζωή του ανθρώπου. Αυτό είναι ένα προσωπικό μου βασανιστήριο και το οποίο πιστεύω πως βιώνει ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος, πιεσμένος από κοινωνικές νόρμες που τον αναγκάζουν να πρέπει να γίνει «ο καλύτερος» απ’ όλους. Γράφοντας την ταινία, ουσιαστικά αντιλαμβανόμουν ταυτόχρονα τι είναι αυτό που με βασανίζει και γι’ αυτό άργησα να καταλήξω στο φινάλε, αφού δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω ακριβώς για να ξεπεράσω τους δικούς μου εφιάλτες.

Σε άλλη συνέντευξη που έδωσε στη lifo.gr διαβάζουμε:

- Βρέθηκες στο «50-50» και έγινες αμέσως γνωστός. Αυτό το ζήτημα επανεξετάζεις και στην ταινία σου, ας πούμε τον εαυτό που κουβαλάς από το παρελθόν.

Για μένα το «50-50» ήταν ένα turning point. Ήμουνα με το ένα πόδι έξω και με το άλλο μέσα. Ήθελα την αναγνωρισιμότητα, από την άλλη ένιωθα ενοχές γιατί ήθελα να είμαι και κουλτουριάρης και δεν ήξερα πού ανήκω, υπήρχε διχασμός.

— Ένιωθες ότι ή η μια ή η άλλη πλευρά δεν σε αποδέχεται;

Πάντα. Υπήρχε η μη αποδοχή μέσα μου. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχολογίας μου η αποδοχή, είναι κάτι βαθιά ψυχολογικό, γι' αυτό και ένα κομμάτι της ταινίας έχει να κάνει με την αποδοχή. Ήθελα να με αγαπάνε όλοι, να είμαι αποδεκτός από όλους και έψαχνα τρόπους να γίνω αποδεκτός στους άλλους.

— Τι συμβαίνει σε αυτήν τη διαδρομή;

Χάνεις την ουσία των πραγμάτων.

— Πόσο πολύ αγάπησες τον εαυτό σου ως χαρακτήρα της ταινίας;

Μου αρέσει αυτό το θέμα του αυτοσαρκασμού και της αυτοξεφτίλας, με γοήτευε αυτό το είδος πάντα στο βρετανικό χιούμορ, αυτό είναι το αποκούμπι μου. Ο Ρίκι Ζερβέ, ο Πίτερ Σέλερς, ο Άλεκ Γκίνες και το «Fleabag», αυτά ήταν το σχολείο μου, όταν είδα το «Office» άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος, ανακουφίστηκα. Ήθελα να ταυτιστεί ο θεατής με αυτόν τον άνθρωπο που πάει να πείσει ότι αξίζει κάτι παραπάνω από αυτό που αξίζει.

— Αυτή η «απόδειξη» καθορίζει το επάγγελμά σου;

Εγώ το βλέπω σε όλα τα επαγγέλματα, στο δικό μας επάγγελμα υπάρχει η άμεση ανταπόκριση. Καθορίζει και τη ζωή μας, προσπαθούμε να ζήσουμε για λάθος λόγους, σαν να υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει αυτά που θέλουμε να ζήσουμε και προσπαθούμε να δούμε τι είναι αυτό που θα μας κάνει ξεχωριστούς.

Το «ξεχωριστός» είναι μια λέξη πολύ σημαντική στην ταινία, το να είμαστε ξεχωριστοί είναι κάτι που ξεκινάει από την οικογένεια και το σχολείο. Και συνεχίζεται εσαεί. Γι' αυτό έχει ανάγκη ο άνθρωπος να βγάλει μια φωτογραφία σε μια παραλία, δεν αισθάνεται την ανάγκη να το ζήσει πραγματικά, όσο να το δείξει. Δεν έχει ανάγκη να γνωριστεί, να εμβαθύνει, να κάνει σεξ με τον άλλο τελικά, αλλά να έχει χιλιάδες «φίλους» στα σόσιαλ.

Σκηνοθεσία, Σενάριο : Θάνος Τοκάκης

Φωτογραφία: Σίμος Σαρκετζής

Μοντάζ – Editing: Γιώργος Γεωργόπουλος

Πρωτότυπη Μουσική : Νίκος Παπαϊωάννου

Ήχος: Φώντας Κοντόπουλος

Σχεδιασμός Ήχου : Δημήτρης Μυγιάκης

Σκηνικά Πηνελόπη Βαλτή

Κινούμενα Σχέδια : Νίκος Κέλλης

Ερμηνευτές : Θάνος Τοκάκης, Κωνσταντίνος Βασιλάκης , Παναγιώτης Μουντάκης , Μιχάλης Μωράγιαννης , Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Αθανάσιος Θρουβάλας

Παραγωγή – Production: Μαρίνα Δανέζη, Τάσος Κορωνάκης

Μία από τις ταινίες που θα παίξουν κατά τη διάρκεια της πρώτης ημέρας του 4ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας είναι η ταινία «Να τους διαβάσω ποιήματα (To read them poets)» του Αλέξη Χατζηγιάννη που βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Η ταινία είναι ένα road trip ενός οδηγού νταλίκας και ενός ποιητή που γνωρίζονται σε ένα μπαρ και ξεκινούν ένα ταξίδι που τους οδηγεί σε μια παράδοξη και επικίνδυνη βραδιά ποίησης στη μέση του πουθενά. Τους δύο βασικούς ρόλους της ταινίας ερμηνεύουν ο Γιώργος Κάτσης και Δημήτρης Καπετανάκος.

Ηθοποιοί: Γιώργος Κατσής | Δημήτρης Καπετανάκος | Σοφία Φίλωνος και ο Φου

Σενάριο - Σκηνοθεσία: Αλέξης Χατζηγιάννης

Συνεργάτες Σεναρίου: Βαγγέλης Χατζηγιάννης, Δημήτρης Καπετανάκος, Γιώργος Κατσής

Παραγωγή: Art Renegade & Χρήστος Πυθαράς με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Καραλιάς

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιούρι Χαριτίδης

1st A.C.: Νίκος Σέμπος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νεφέλη Οικονόμου-Πάντζου

Σκριπτ: Βασίλης Καλέμος

Ηχοληψία: Άρης Παυλίδης

Boom Operator: Δήμητρα Ξερούτσικου

Μοντάζ: Γιώργος Γεωργόπουλος

Μιξάζ και Sound Design: Στέλιος Κουπετώρης

Εταλονάζ: Μάνθος Σάρδης

DCP Authoring: Γιώργος Ταμπακάκης

Visual Effects: Παντελής Αναστασιάδης

Πρωτότυπη Μουσική: Βαγγέλης Χατζηγιάννης & JESVS LO5T

Σκηνικά & Κοστούμια: Σοφία Βάσο

Βοηθός Ενδυματολόγου: Αναστασία Γκιουζέλη

Μακιγιάζ: Όλγα Πάτσιου

Location Scout: Μανόλης Κριτσοτάκης

Βοηθοί Παραγωγής: Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Μανόλης Κριτσοτάκης, Γιώργος Τσεσμεντζής

Γραφιστικά και Σύνθεση αφίσας: Δημήτρης Στεφανάκης

Υποτιτλισμός: Φωτεινή Δράκου

Trailer editing : Μάνος Μακρυγιαννάκης

https://www.ertnews.gr/eidiseis/politismos/aylaia-gia-to-international-micro-m-festival-2022-se-ennea-poleis/

Μία ακόμη ταινία που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στο 4ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας είναι το «5 pm seaside» του Αυστριακού σκηνοθέτη Βάλεντιν Στέισκαλ , που απέσπασε το μεγάλο βραβείο του Φεστιβάλ, το «Χρυσό Διόνυσο». Στα 40α γενέθλιά του, ο Νίκος, ένας µοναχικός οδηγός φορτηγού, φτάνει σε µια αποµακρυσµένη παραλία για να συναντήσει το Χρήστο, που έχει να τον δει από το στρατό. Εκεί, μέσα από μια περίεργη τελετουργία, οι δύο άνδρες έρχονται κοντά. Πρόκειται για μια ευαίσθητη ταινία που καταφέρνει να αποδώσει με λιτό τρόπο και πειστικότητα τον πληγωμένο εσωτερικό κόσμο των ηρώων της που δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθουν και δε θα το τολμήσουν ποτέ.  

Ο σκηνοθέτης: O Βάλεντιν Στέισκαλ είναι σκηνοθέτης και κινηματογραφιστής από την Αυστρία. Εργάζεται στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στη διοργάνωση φεστιβάλ. Το 2019 μετακόμισε στην Αθήνα, για τις ανάγκες της παραγωγής της μικρού μήκους ταινίας του «5pm Seaside», η οποία έκανε πρεμιέρα το 2022 στο φεστιβάλ του Κλερμόν Φεράν.

Σε συνέντευξή του στο fix.gr απαντά:

Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;

Καθώς έκανα ωτοστόπ στην Ελλάδα, γνώρισα έναν οδηγό φορτηγού και οι ιστορίες που μοιράστηκε μαζί μου είχαν ισχυρό αντίκτυπο πάνω μου. Πριν από δεκαπέντε χρόνια ήταν ερωτευμένος με το φίλο του στον στρατό, αλλά από τότε δεν μπορούσε να μιλήσει με κανέναν γι' αυτό. Απομονώθηκε για να προστατεύσει αυτή την πολύτιμη μνήμη από το εχθρικό περιβάλλον στο οποίο ζούσε. Όμως, όντας «παγιδευμένος» στο φορτηγό του για πολλά χρόνια, πάλευε επίσης να απελευθερωθεί από αυτό. Παρόλο που ζω μια πολύ διαφορετική ζωή, ταυτίστηκα πολύ με τις ανάγκες του. Η ιδέα για την ταινία ξεκίνησε με την επιθυμία να ξεφύγουμε από την απομόνωση.

Γιατί πιστεύετε ότι στη δική μας εποχή είναι σημαντική η συζήτηση για το φύλο, τον περιορισμό και την απελευθέρωσή του;

Οι cis άνδρες, που για να αντισταθμίσουν την ανικανότητά τους ν' αγαπήσουν, καταστρέφουν ό,τι δεν μπορούν να ελέγχουν, είναι ένα ζήτημα χωρίς χρονικό προσδιορισμό. Γι' αυτό τόσα πολλά πράγματα γύρω μας είναι σε κακά χάλια. Υπάρχει μια δυνατή κι εμπνευστική κοινότητα από queer και φεμινίστριες/φεμινιστές που ήδη εδώ και καιρό κάνει σοβαρά βήματα προς την αλλαγή. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά που «εμείς» οι cis άνδρες πρέπει να κάνουμε σ' εμάς τους ίδιους. Από την πολύ προσωπική μου εμπειρία έχω δει πώς μπορώ να έχω τοξική συμπεριφορά. Οχι από κακή πρόθεση, αλλά από άγνοια της προνομιακής θέσης μου. Κι αυτό δεν είναι καλύτερο: τελικά η ανάλυση υπάρχει, χάρη στους ανθρώπους που πάλεψαν πολύ γι' αυτή.

Ηθοποιοί: Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Κίμωνας Κουρής

Σκηνοθεσία: Valentin Stejskal

Σενάριο: Valentin Stejskal, Γλυκερία Πατραμάνη

Παραγωγοί: Alisa Frischholz, Iωάννα Πετειναράκη, Valentin Stejskal, Samir Ljuma

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Samir Ljuma MSC

Μοντέρ: Martin Ivanov

Creative Supervisor: Ferdinand Waas

Production Design & Κοστούμια: Δήμητρα Σουρλαντζή

Ήχος: Στέλιος Κουπετώρης

Sound Design & Re-Recording Mixer: Fabio Schurischuster

Διεύθυνση Παραγωγής: Πολύμνια Παπαδοπούλου – Σαρδέλη

Βοηθοί Παραγωγής: Βαγγέλης Παναγιωτόπουλος, Κωστής Ευγενιτάκης

Α’ Βοηθός σκηνοθέτη: Όλια Βερροιοπούλου

Σκριπτ: Αγγελική Αρβανίτη

Α’ βοηθός κάμερα: Nikolaus Unger

Β’ βοηθός κάμερα

DIΤ: Valentin Bürgschwendtner

Ηλεκτρολόγος: Manuel Prett

Boom operator: Παναγιώτης Μυλωνάς

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Flora Hogrefe

Μακιγιέζ: Βασιλική Κήτα

Color Grading: Andi Winter

VFX: Markus Seereiter

Post Production: Henx, Nils Kaltschmidt, Vincent Seidl, Die Mischerei, Namen

Σχεδιασμός αφίσας: Ferdinand Waas, Hannah Schleifer

Μετάφραση & Υποτιτλισμός: Authorwave

Making Of: Jonathan Arnould

Χορογράφος Μάχης: Νίκος Ιωαννίδης

Catering: Anja Stejskal, Vasiliki Kyriakouli

Υποβρύχιες λήψεις: Μάριος Ζέρβας

Με την υποστήριξη των: BMKÖS - Bundesministerium für Kunst, Kultur, öffentlichen Dienst und Sport, CINE ART, Stadt Wien Kultur, FAMA - Fachverband der Film- und Musikwirtschaft, Wirtschaftskammer Österreich, Österreichische Botschaft Athen, ÖH – Sonderprojekt

https://flix.gr/articles/drama-ffest-2022-5pm-seaside.html

https://flix.gr/news/drama-ffest-2022-5pm-seaside-valentin-stejskal-interview.html

https://www.ertnews.gr/roi-idiseon/45o-festival-dramas-i-tainia-quot-5-m-m-paralia-quot-apespase-ton-chryso-alexandro-analytika-ta-vraveia/

Μία ακόμη ταινία που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στο 4^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας είναι το «No tomorrow» της Αμέρισσας Μπάστα, που προς μεγάλη έκπληξη των κινηματογραφόφιλων, πήρε μόνο το Βραβείο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών (ΟΚΛΕ) , ενώ ήταν η ταινία που είχε προκαλέσει τη μεγαλύτερη αίσθηση και τις περισσότερες συζητήσεις στο κοινό του φεστιβάλ

Είναι μια ταινία που βλέπει πίσω από την επίπλαστη φανταχτερή βιτρίνα, χωρίς υπερβολές και χωρίς μελό. Κάποτε αυτό τον κόσμο θα τον αποκαλούσαμε κοινωνικό περιθώριο. Πλέον δεν είναι καθόλου περιθώριο, είναι ένας ολόκληρος κόσμος που μεγαλώνει συνεχώς. Από κει και πέρα, υπάρχουν οι επιλογές του καθενός, οι συνέπειες και η διαχείρισή τους. Για τον πρωταγωνιστή της ταινίας όλα πρέπει να γίνουν σήμερα, το αύριο δεν υπάρχει γι’ αυτόν

Η σκηνοθέτης: Η Αμέρισσα Μπάστα ζει στην Αθήνα και εργάζεται στο χώρο της Επικοινωνίας και των Εκδόσεων. Έχει σπουδάσει Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έχει Master στην Πολιτιστική Διαχείριση, ενώ αυτό το διάστημα φοιτά στο Μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής και Σεναρίου του ΑΠΘ. Ασχολείται με τη σκηνοθεσία και τη συγγραφή σεναρίου από το 2010, έχοντας ολοκληρώσει 7 ταινίες μικρού μήκους που έχουν προβληθεί και βραβευθεί σε Ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ, καθώς κι ένα ντοκιμαντέρ.

Η φιλμογραφία της : «Ομπρέλα», δράμα ( 13’, 2018), «Χρήστος και Δήμητρα», κωμωδία (13΄, 2015), «Εβίβα», κωμωδία ( 16΄, 2014), «Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη», δράμα ( 11΄, 2013), «H Στέλλα και εγώ», κωμωδία (4.30΄, 2012), «Μονάδα», επιστημονικής φαντασίας ( 13΄, 2010)

Σε συνέντευξή της στο flix.gr απαντά στην ερώτηση πώς επέλεξε το θέμα της ταινίας της, ποια ήταν η αρχική ιδέα και ποια ήταν η ανάγκη της να αφηγηθεί αυτή την ιστορία;

Το «Όχι Αύριο» ως ιδέα βασίστηκε σε μια σύνθεση προσωπικών αφηγήσεων των εμπειριών κοντινών μου ανθρώπων και λογοτεχνικών και κινηματογραφικών επιρροών. Βρήκε έκφραση στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή, του Νικολάκη Ζεγκίνογλου, πάνω στον οποίο τελικά και γράφτηκε. Παρακολουθούμε ένα 24ωρο από τη ζωή του, μέσα στο οποίο λόγω της πίεσης του χρόνου όλα βιώνονται πιο έντονα, γίνονται πιο διαυγή και ταυτόχρονα δραματικά. Είναι μια ταινία που μιλάει για τις επιλογές και τα συνεπακόλουθά τους. Ο κεντρικός ήρωας μέσα σε αυτό το στενό περιθώριο προσπαθεί να αναθεωρήσει τη ζωή του, να σώσει ό,τι σώζεται, τολμά να διεκδικήσει και να ονειρευτεί.

Ηθοποιοί: Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Γιάννης Τσορτέκης, Σταύρος Τσουμάνης, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Ναταλία Swift

Σκηνοθεσία-σενάριο : Αμέρισσα Μπάστα

Παραγωγός: Ιωάννα Σουλτάνη

Παραγωγή: Soul Productions με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού-ειδικό πρόγραμμα ενίσχυσης covid-19 με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής , συμπαραγωγοί: Vincent Michaud (2 Hérons Production), Πάνος Μπίσδας (Authorwave), Κώστας Ταγκαλάκης-Θέλγια Πετράκη (Topspot)

Εxecutive & line producer: Δημήτρης Νάκος

Διεθνείς πωλήσεις: Premium Films

Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Βαλσαμής

Μοντάζ: Πάνος Βουτσαράς

Σκηνικά: Κυριακή Τσίτσα

Κοστούμια: Boudoir Team (Σοφία Κοτσίκου, Κατερίνα Χαλιώτη, Τάσος Δήμας)

Ήχος: Στέφανος Ευθυμίου

Make-up artist&hair styling: Εύη Ζαφειροπούλου

Σχεδιασμός ήχου: Βάλια Τσέρου

Μίξη ήχου: Κώστας Βαρυμποπιώτης

Εργαστήρια εικόνας: Authorwave

Color grading: Μάνος Χαμηλάκης

Σχεδιασμός τίτλων & αφίσας: Παντελής Αναστασιάδης

Η ταινία Kiddo του Μιχάλη Κίμωνα απέσπασε τον Αργυρό Διόνυσο– Βραβείο Σκηνοθεσίας Τώνια Μαρκετάκη στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας καθώς επίσης και το Βραβείο Σκηνογραφίας (Εύα Γουλάκου) και το Βραβείο Σχεδιασμού Μακιγιάζ, Κομμώσεων και Ειδικών Εφέ( Ιωάννα Λυγίζου – μακιγιάζ και Μιχάλης Γκιόγκας - ειδικά εφέ)

Τέσσερεις έφηβοι ερμηνεύουν την ιστορία διάλυσης δύο μεσήλικων ζευγαριών σε μια ταινία δωματίου που καθηλώνει με το ρυθμό της και τις ανατροπές

Ο σκηνοθέτης: Ο Μιχάλης Κίμωνας γεννήθηκε το 1992. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (2013) και της SAE Athens Digital Filmmaking (2016). Ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο διακεκριμένους Έλληνες σκηνοθέτες στο θέατρο και τον κινηματογράφο, συμπεριλαμβανομένων των Σ. Τζουμέρκα, Χ. Πασσαλή, Αγγ. Παπούλια, Ε. Λυγίζο, Δ. Καραντζά κ.α. Ως σκηνοθέτης, η εμπειρία του περιλαμβάνει μικρού μήκους ταινίες, μουσικά και προωθητικά videos, και κάλυψη θεατρικών παραστάσεων.

Σε συνέντευξη που έδωσε στο rednblack, ο Μιχάλης Κίμωνας απαντά:

Αρχικά συγχαρητήρια για τα βραβεία και για να ξεκινήσουμε πες μας δυο λόγια για την ταινία

Η ταινία είναι μια κωμωδία για τέσσερις εφήβους εγκλωβισμένους μέσα σε μια αφήγηση για δύο μεσήλικα ζευγάρια καθώς ρέπουν προς την εντροπία. Μια δραματική sitcom.

Τι σε έκανε να καταπιαστείς με το συγκεκριμένο θέμα; Πως σου ήρθε η ιδέα; Ποιος ήταν ο βασικός σου στόχος;

Η ιδέα προέκυψε αρκετά χρόνια πριν, σε μια περίοδο κατά την οποία αισθανόμουν περισσότερο γέρος και παιδί, παρά ενήλικας. Σαν να κατοικούσα περισσότερο στο μέλλον και το παρελθόν, παρά στο παρόν. Μια ενδιάμεση περιοχή αμηχανίας και αποστασιοποίησης. Προέκυψε έτσι η έννοια της «χαμένης αμεσότητας», όπως πολύ εύστοχα έχει γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης. Είναι μια μεταμοντέρνα ταινία για το μεταμοντέρνο σώμα. Αν ο τίτλος της ταινίας δεν ήταν KIDDO, θα ήταν ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ & ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ: ΑΝΤΙ-ΟΙΔΙΠΟΥΣ (σημ. βιβλίο των Gilles Deleuze & Felliz Gouattari). Ήθελα να καταφερθώ κατά της δυτικής πνευματικότητας, κατά της ψυχανάλυσης και της συγκρότησης της ταυτότητας. Εκείνον τον καιρό ήθελα να μιλήσω για την δύναμη του σώματος. Την υπεροχή της σωματικής ανάγκης επί του κοινωνικού γίγνεσθαι. Για να μην μπουρδολογίσω άλλο, στόχος μου ήταν να φτιάξω μια σύντομη και διασκεδαστική ταινία με φιλοσοφικές-υπαρξιακές προεκτάσεις. Όποιος θέλει γελάει κι όποιος θέλει κλαίει. Προσπάθησα πάνω από όλα να μην είναι βαρετή

Ηθοποιοί: Ανδρέας Καρτσάτος, Σοφία Σιμόνι, Αννα Δανάη Ραπτοπούλου, Σπύρος Κουνάδης

Σενάριο - Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κίμωνας

Παραγωγή: Φαίδρα Βόκαλη, Μίνα Ντρέκη

Συμπαραγωγή: Ρομάννα Λόμπατς, Paul Typaldos

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Καρβέλας

Σκηνικά & Κοστούμια: Εύα Γουλάκου

Μοντάζ: Στάμος Δημητρόπουλος

Μουσική: The Boy

Sound Design: Λέανδρος Ντούνης

Supervisor Sound Editor & Μίξη: Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος

Colour Grading: Άγγελος Μάντζιος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Φαίδρα Τσολίνα

Διεύθυνση Παραγωγής: Ευθύμης Μιχελουδάκης

Μακιγιάζ & Σχεδιασμός Κομμώσεων: Ιωάννα Λυγίζου

SFX & Prosthetics: Πάνος Κονδύλης

Casting: Ready2cast

Script: Νεφέλη Ράπτη

Graphic Design: Βαγγέλης Μαρτίνος

Sales Agent: Juliette Louchart

Μυθοπλασία – Fiction – 2022

Διάρκεια: 12’

https://flix.gr/articles/drama-ffest-2022-kiddo.html

https://www.rednblack.gr/afieromata/disff45-synentefxi-me-ton-skinotheti-tou-kiddo-michali-kimona/

Η ταινία «Toxic Magnus» του Νάσου Γκατζούλη απέσπασε το βραβείο ντοκιμαντέρ στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας, χωρίς να είναι ακριβώς ντοκιμαντέρ. Η ταινία περιγράφει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την άρρωστη σχέση του πρωταγωνιστή με τον πατέρα του. Μια σχέση που δεν είναι αυτή που φαίνεται προς τα έξω και που το ίδιο το θύμα της αδυνατεί να την ερμηνεύσει και την απωθεί. Μια σχέση που σημάδεψε τη ζωή του πρωταγωνιστή ωθώντας τον στην αυτοκαταστροφή και στην απόπειρα αυτοκτονίας. H ταινία δεν είναι ακριβώς ντοκιμαντέρ, μιας και όπως προαναφέραμε, όλα τα παραπάνω περιγράφονται με έναν ιδιαίτερο και πολλές φορές ξεκαρδιστικό τρόπο, κόντρα στη δραματικότητα των λεγομένων

O σκηνοθέτης : Ο Νάσος Γκατζούλης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών (MFA) στη σκηνοθεσία από το American Film Institute. Δουλεύει στο Λος Άντζελες ως σκηνοθέτης και μοντέρ σε διαφημιστικά και βίντεο κλιπ. Οι μικρού μήκους ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο

Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει τις εξής ταινίες : 2006 Μέρες (μμ), 2009 Human (μμ), 2013 Swordfights (μμ), 2016 Tim of the Jungle (μμ), 2019 Keygrip (μμ), 2022 Toxic Magnus (μμ)

Σε συνέντευξη που έδωσε στο https://flix.gr/articles/drama-ffest-2022-toxic-magnus.html   και στην ερώτηση ποια ήταν η ανάγκη να κάνει αυτή την ταινία, ο Νάσος Γκατσούλης είπε:

“Εγώ και ο διευθυντής φωτογραφίας, ο Γιέσπερ, αποφασίσαμε να γυρίσουμε κάποιο βίντεο/φιλμ ως μέρος ταξιδιού μου στην Κοπεγχάγη χωρίς να γνωρίζουμε αν θα είναι μικρού μήκους, βίντεο κλιπ ή κάτι experimental εικαστικό. Στην αναζήτησή του τι θα είναι αυτό που θέλουμε να γυρίσουμε, αναφέρθηκε ένα άρθρο σύμφωνα με το οποίο ένας πολύ σημαντικός λόγος για τον μεγαλύτερο αριθμό αυτοκτονιών ανδρών έναντι γυναικών σε έρευνα που έγινε σε Σκανδιναβικές χώρες, είναι η πίεση που ασκεί με πάρα πολλούς τρόπους στους άντρες η κουλτούρα του toxic masculinity. Στη συνέχεια της αναζήτησης μας για το τι θελουμε να φτιάξουμε, ο Γιέσπερ κάποια στιγμή μου ανέφερε τον φίλο του Μάγκνους και την ιστορία της ζωής του. Τοτε συνειδητοποίησα ότι πρώτον είχαμε ένα ζωντανό παράδειγμα/απόδειξη της παραπάνω θεωρίας, δεύτερον μια πολύ ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη ιστορία και τρίτον ένιωσα μια προσωπική σύνδεση και ταύτιση με την πορεία αυτού του ατόμου. Κι έτσι αποφάσισα ότι αυτό που θα κάνουμε θα είναι μεν εικαστικό αλλά ντοκιμαντέρ”

Σκηνοθεσία: Νάσος Γκατζούλης

Σενάριο: Νάσος Γκατζούλης, Magnus Gudmansen

Διεύθυνση φωτογραφίας: Jesper Duelund Hansen

Μοντάζ: Νάσος Γκατζούλης

Ήχος: Νάσος Γκατζούλης

Μουσική: Bjorn Svin, Beatworms

Ηθοποιοί: Magnus Gudmansen

Παραγωγοί: Νάσος Γκατζούλης

Φορμάτ: DCP

Χρώμα: Έγχρωμο

Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα

Διάρκεια:10΄

Επικοινωνία: Νάσος Γκατζούλης (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)

Βραβεία/Διακρίσεις: Βραβείο Ντοκιμαντέρ Εθνικό Διαγωνιστικό

Πιστό στο ετήσιο ραντεβού του, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας ετοιμάζεται με ανυπομονησία να υποδεχθεί τους λάτρεις των συγκεκριμένων ταινιών, υποσχόμενο ένα μαγευτικό διήμερο πλούσιας κινηματογραφικής απόλαυσης.

Την Παρασκευή 22/9 και το Σάββατο 23/9, η οθόνη του θερινού κινηματογράφου ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας (Ελ. Βενιζέλου 12) στα πλαίσια του 4^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους θα φιλοξενήσει ταινίες μικρού μήκους ποικίλης θεματολογίας και ύφους από όλο τον κόσμο, που αποτυπώνουν τους σύγχρονους προβληματισμούς

Την πρώτη ημέρα, Παρασκευή 22/9, θα προβληθούν επιλεγμένες διεθνείς ταινίες από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Positively Different, ενός φεστιβάλ που πέραν των άλλων έχει ως στόχο την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών. Ενός Φεστιβάλ που ρίχνει φως στις ζωές των «άλλων». Των «άλλων» που μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι ή που μπορεί να γίνουμε όταν αλλάξουν τα δεδομένα της πιθανόν καλοβαλμένης μας έως τώρα ζωής

Τη δεύτερη ημέρα, Σάββατο 23/9, θα προβληθούν βραβευμένες ελληνικές ταινίες από το 45ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (DISSF) του 2022. Ενός Φεστιβάλ που σήμερα θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα του είδους του στην Ευρώπη και σημείο αναφοράς πλέον στην 7η Τέχνη

Η διοργάνωση του Φεστιβάλ γίνεται από την «Κινηματογραφική Λέσχη Cine Σχολειό» και την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» σε συνεργασία με την εναλλακτική ιστοσελίδα γνώμης Attica Voice (atticavoice.gr) και την υποστήριξη της δημοτικής κίνησης «Γη & Ελευθερία»

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο, αλλά και με μια έκκληση από τους διοργανωτές για εθελοντική συνδρομή σε κουτί οικονομικής ενίσχυσης, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν στον αγώνα που διεξάγει το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας για να εξασφαλίσει την ύπαρξή του κόντρα στα αντιπεριβαλλοντικά - και εν τέλει αναποτελεσματικά όπως έδειξαν οι πρόσφατες πλημμύρες στη Θεσσαλία - σχέδια εγκιβωτισμού, εγκλωβισμού και τελικής εξαφάνισής του. Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος των διοργανωτών και ζητούν γι αυτό την αμέριστη στήριξή σας

Συνηθίσαμε την αδιαφορία, συνηθίσαμε την απανθρωπιά, συνηθίσαμε το θάνατο. Η αποκτήνωση και ο εκβαρβαρισμός της κοινωνίας προχωρά ταχύτατα. Όσο για την κοινή γνώμη, προκειμένου να πάρει θέση για το αν ήταν μεγάλη ή μικρή δολοφονία, περιμένει να δει αν ο δολοφονημένος συνάνθρωπός μας ήταν Έλληνας ή ξένος και αν είχε πληρώσει ή όχι το εισιτήριό του

Και όσο η δολοφονία κάποιου κρίνεται διαφορετικά ανάλογα με την ταυτότητα του δολοφονημένου, όσο ο θάνατοι των ανθρώπων δεν προσμετρώνται το ίδιο (κάτι που διαπιστώσαμε στις φωτιές του Έβρου και το θάνατο 18 μεταναστών), όσο θα χάνεται όλο και περισσότερο η αίσθηση του δικαίου και η δολοφονία θα μπορεί να θεωρεί απόδοση δικαιοσύνης σε κάποιον που έβρισε έναν αστυνομικό ή σε κάποιον που δεν πλήρωσε το εισιτήριό του, όσο θα κυκλοφορεί ελεύθερη η ρητορική μίσους, όσο θα εξαπλώνεται ο ατομισμός και η αδιαφορία για το συνάνθρωπο, όσο η βία θα θεωρείται μαγκιά, όσο η ευγένεια και ο σεβασμός θα παραγκωνίζονται και θα θεωρούνται δείγματα αδυναμίας, τόσο η κοινωνία θα βουλιάζει όλο και περισσότερο στο βούρκο της βαρβαρότητας

Πέρα όμως από τις γενικές διαπιστώσεις, υπάρχουν και συγκεκριμένες αιτίες και συγκεκριμένα πλαίσια μέσα στα οποία γεννιούνται και αναπτύσσονται οι παραπάνω δυσπλασίες. Σχετικά με τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη, ένα από αυτά τα πλαίσια είναι το πλαίσιο λειτουργίας και δράσης των ακτοπλοϊκών εταιρειών, οι οποίες στη χώρα μας λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αυξάνουν τις τιμές ανεξέλεγκτα, στριμώχνουν με απαράδεκτο τρόπο ανθρώπους και αυτοκίνητα κάνοντας σε να αναρωτιέσαι τι θα συμβεί σε περίπτωση ατυχήματος, μόνες τους κανονίζουν τα δρομολόγια και τις ώρες δρομολογίων αφήνοντας από πάνω και την εντύπωση ότι κάνουν χάρη στους πολίτες και σε ένα κράτος που αδυνατεί να προασπίσει τα συμφέροντα και την αξιοπρέπεια των πολιτών του

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο όπου οι εταιρείες εμφανίζονται ως μη υποχρεωμένες να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, γιατί τα σκυλιά τους να μην αποθρασυνθούν και να μη νομίσουν ότι θα μένει ατιμώρητη η συμπεριφορά τους; Όσοι ταξιδεύουν συχνά με πλοία, έχουν νιώσει από πρώτο χέρι αυτή τη συμπεριφορά. Αγενείς, προσβλητικοί, επιθετικοί οι άνθρωποι του πλοίου, ιδιαίτερα αυτοί του καταστρώματος. Η ΠΝΟ έβγαλε σχετική ανακοίνωση λέγοντας πως «Το αποτρόπαιο οπτικοακουστικό υλικό που είδε το φως της δημοσιότητας σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ναυτικών». Ας μας επιτρέψει η ΠΝΟ να διαφωνήσουμε σχετικά με αυτό περί συντριπτικής πλειοψηφίας και παράλληλα να εκτιμήσουμε βάσιμα πως αυτή η ανακοίνωση δεν βγήκε τόσο για να καταγγείλει τη δολοφονία, αλλά κυρίως για να διασώσει το γόητρο και την τιμή του κλάδου

Ας πάμε όμως και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Αυτό του κράτους και των μηχανισμών του. Τι μπορεί να έχει κάνει ναυτικούς να πετούν ανθρώπους στη θάλασσα και να αδιαφορούν για τη σωτηρία τους; Κάποτε, όπως γράφει ο Γ.Λυκιαρδόπουλος, «η κραυγή “άνθρωπος στη θάλασσα!” υποχρέωνε την κοινότητα ενός καραβιού να επιστρατεύσει όλες τις υλικές και ηθικές δυνάμεις της για να σώσει αυτόν που βρισκόταν σε κίνδυνο». Μήπως η εικόνα των αβοήθητων ανθρώπων στη θάλασσα έχει γίνει οικεία πλέον στους ναυτικούς μας που διαπλέουν το Αιγαίο και έχουν μάθει να την προσπερνούν χωρίς τύψεις; Μήπως οι ναυτικοί μας έχουν δει το ίδιο το Λιμενικό να πετάει ή να αφήνει ανθρώπους αβοήθητους στη θάλασσα και να τους έχει γίνει έξη το θέαμα;

Να μιλήσουμε και για το θέμα του εισιτηρίου και το πώς η πράξη των ναυτικών έφτασε να αξιολογείται ανάλογα με το αν ο Αντώνης είχε κόψει ή όχι εισιτήριο; Όταν ο τότε υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, ναι ο υπουργός των Τεμπών που έχυσε κροκοδείλια δάκρυα για να εκλεγεί μετά από δύο μήνες πανηγυρικά ελέω μιας κοινωνίας επιλήσμονης, δήλωνε πως «πρέπει να νιώθει ως απόβρασμα της κοινωνίας, όποιος πολίτης μπαίνει στο Μετρό χωρίς εισιτήριο», γιατί λοιπόν να λυπηθεί κανείς ένα απόβρασμα; Ας θυμηθούμε και την περίπτωση του 19χρονου Θανάση Καναούτη που έχασε τη ζωή του όταν σε έλεγχο εισιτηρίων πήδηξε από το λεωφορείο και τραυματίστηκε θανάσιμα. Πήδηξε όμως ο Θανάσης ή σπρώχτηκε; Γιατί και στην περίπτωση του Αντώνη, αν δεν υπήρχαν τα βίντεο, θα νομίζαμε πως ήταν ατύχημα. Και πράγματι αυτή ήταν η εκδοχή που επικρατούσε μέχρι να βγουν τα βίντεο στη δημοσιότητα

Να προχωρήσουμε όμως κι άλλο τη σκέψη μας και να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο τα σώματα ασφαλείας αντιμετωπίζουν ομάδες ολόκληρες; Το πόσο άνετα σηκώνουν το πιστόλι σε ρομά και πυροβολούν πισώπλατα χωρίς να βρίσκονται σε κίνδυνο; Το πόσο σκληρά και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου συμπεριφέρονται στους μετανάστες που εισέρχονται στη χώρα μας; Το πόσο παράνομα βίαιοι γίνονται όταν συλλαμβάνουν νέους σε διαδηλώσεις; Όταν το κράτος λοιπόν, μέσω των μηχανισμών και των θεσμών του επιδεικνύει τέτοια σκληρότητα, γιατί να μην την επιδεικνύουν και οι πολίτες του;

Να πάμε όμως και στο δεκανίκι αυτού του σάπιου συστήματος και σε αυτούς που αποκαλούνται δημοσιογράφοι; Η γνωστή και μη εξαιρετέα για τις κατά καιρούς προκλητικές τοποθετήσεις της Ιωάννα Μάνδρου, σε σχετική συζήτηση στην τηλεόραση είπε πως : «Ένας άνθρωπος 36 ετών να χάσει τη ζωή του για αυτό το πράγμα; Ένας νέος άνθρωπος. Έκανε το λάθος και μπήκε στο καράβι την ώρα που ξεκινούσε. Ας τον έσπρωχναν μέσα, ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές, ας τον παρέδιδαν στο λιμεναρχείο, ας του έβαζαν πρόστιμο, όλα εκτός από το να τον σπρώξουν έξω»

Βλέπουμε λοιπόν μία δημοσιογράφο σε πανελλαδική μετάδοση να προωθεί το νόμο του Λιντς και κανείς από τους παρευρισκόμενους να μην διαμαρτύρεται. Αν αυτό δεν είναι δημόσια υποκίνηση σε βία και καθαγιασμός της βίας, τότε τι είναι; Τι μηνύματα εισπράττει ο μέσος τηλεθεατής; Φυσικά πως νομιμοποιείται από μόνος του να ξυλοφορτώσει κάποιον αν θεωρήσει ότι έχει κάνει κάποιο παράπτωμα. Ξεχνάει μάλλον η κυρία Μάνδρου πως ο Ζακ Κωστόπουλος από κλωτσιές αυτόκλητων σερίφηδων είχε βρει το θάνατο. Το ίδιο και ο Βασίλης Μάγγος ένα μήνα μετά το ξυλοκόπημά του από αστυνομικούς.

Και τα λέει αυτά η κυρία Μάνδρου γιατί γνωρίζει καλά πως στην ίδια δε θα συνέβαινε αυτό που συνέβη στον Αντώνη. Γιατί τελικά εκεί ακριβώς βρίσκεται το κρίσιμο σημείο. Πως ο Αντώνης σπρώχτηκε γιατί ήταν αδύναμος. Αν στη θέση του ήταν η Ιωάννα Μάνδρου ή η Ελένη Μενεγάκη ή κάποιος άλλος ισχυρός, ο καταπέλτης θα τους περίμενε για όσο χρειαζόταν και θα τους έκαναν και τεμενάδες.Γιατί όταν είσαι φασίστας στην ψυχή, τη σκατοψυχία σου τη βγάζεις απέναντι στον ΑΔΥΝΑΜΟ συνάνθρωπό σου όποιος και να 'ναι αυτός.

Πολλοί λένε πως έχουμε πιάσει πάτο σαν κοινωνία. Δυστυχώς, ακόμη δεν έχει συμβεί αυτό. Ο πάτος είναι μακριά ακόμη, οδεύουμε όμως προς αυτόν με ιλιγγιώδη ταχύτητα

Update: Προς επίρρωση του ότι όλα τα παραπάνω συνδέονται μεταξύ τους, έρχεται το ρεπορτάζ του Solomon σύμφωνα με το οποίο σε πλοία της εταιρείας Attica group που εκτελούν δρομολόγια Ελλάδα - Ιταλία υπάρχουν κρυφές «φυλακές» , μέσα στις οποίες γίνονται οι λιγότερο γνωστές επαναπροωθήσεις στην Ευρώπη. όπως γράφει σε ανάρτησή της η Φωτεινή Λαμπρίδη, "μέλη του πληρώματος πλοίου της ίδιας εταιρείας περνούν χειροπέδες σε προσφυγες και τους φυλακίζουν στα αμπάρια για να επαναπροωθηθούν οπως δείχνει παλαιότερο ρεπορτάζ του Solomon Ειναι κρατικά εγκλήματα με τη συμβολή του πρόθυμου κεφαλαίου . Πας υπάλληλος στο πλοίο και καταλήγεις να κάνεις τη βρώμικη δουλειά του μπάτσου των συνόρων. Ζέχνει η χώρα κυριολεκτικά"

Λες και γράφτηκε για τη δολοφονία του Αντώνη. Από το βιβλίο του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου "Άνθρωπος στη θάλασσα"

«Κάποτε η κραυγή “άνθρωπος στη θάλασσα!” υποχρέωνε την κοινότητα ενός καραβιού να επιστρατεύσει όλες τις υλικές και ηθικές δυνάμεις της για να σώσει αυτόν που βρισκόταν σε κίνδυνο.

Η επιστράτευση της κοινότητας ήταν ολοκληρωτική, εσωτερική, ενστικτώδης, δηλαδή ανάλογη σε δύναμη και ομόλογη σε ποιότητα προς τα φυσικά στοιχεία που απειλούσαν το κινδυνεύον μέλος της.

Γιατί αλίμονο στο σκάφος εκείνο που θα μπορούσε να αδιαφορήσει σε μια τέτοια κραυγή. Θα ήταν ένα σκάφος καταδικασμένο και το ίδιο σε χαμό, ένα σκάφος καταραμένο, άρρωστο, ταμένο του Διαόλου.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, στο δικό μας σαστισμένο ταξίδι; Ολόφωτο πλέει το καράβι μας στα κύματα των πνιγμένων που κανείς δεν τους άκουσε ποτέ. Μα αν δεν ξυπνήσουμε στην ώρα μας, θα ξυπνήσουμε αύριο πεθαμένοι-σπασμωδικά, δουλευτάδικα φαντάσματα πάνω σε τούτο το άσκοπο πλεούμενο. Με όλους τους νόμους και τους προφήτες να σαπίζουνε στο αμπάρι. Με την παντιέρα κουρέλι και τη χολέρα να κόβει βόλτες εκεί που ηχούσαν κάποτε τραγούδια.

Γιατί παρατήσαμε το τιμόνι στην Αδιαφορία. Γιατί σαϊτέψαμε από ανία το ερημικό πουλί που κάθησε κάποτε στην πρύμη μας».

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Άνθρωπος στην Θάλασσα. εκδ. Ύψιλον, 1992.