Σίγουρα τέτοιοι προβληματισμοί μπορεί να ακουστούν ως πολυτέλεια σε ένα κόσμο που κολυμπά μέσα σε πολέμους, καταστροφές, αρρώστιες και θανάτους.

Σίγουρα είναι πολυτέλεια και για όλους εκείνους που δεν μπόρεσαν φέτος ή και για πολλά χρόνια να κάνουν διακοπές.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ευτύχησαν να έχουν ένα εξοχικό σπίτι και να μπορούν να εξοικονομήσουν δέκα ή είκοσι μέρες ώστε να εκτιμήσουν τι σημαίνει να έχουν όλο το χρόνο δικό τους. Και να μην τον σπρώχνουν να περάσει, όπως συνηθίζουν να κάνουν σε όλο το υπόλοιπο της άχαρης ζωής που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν, εκεί όπου μικρές μόνο σταγόνες ευχαρίστησης μπορούν να βιώσουν μέσα σε ατελείωτες ώρες ανίας και εξαναγκασμού

Αντιθέτως, εκείνες τις ημέρες,  παρακαλούν το χρόνο να μην τρέχει και να σταματήσει τον βάναυσο καλπασμό του. Και καταλήγουν κάθε βράδυ να λυπούνται για κάθε μέρα που περνάει παρά το ότι μπορεί να είναι υπερβολικά συμπυκνωμένη σε εμπειρίες, σε σκέψεις, σε συναναστροφές. Και προσπαθούν, πίνοντας και συζητώντας, να την παρατείνουν όσο μπορούν περισσότερο

Το protagon.gr δεν το διαβάζουμε σχεδόν καθόλου, μας απωθεί πολιτικά. Η Ρέα Βιτάλη που αρθρογραφεί σε αυτό, πολλές φορές μας έχει εξοργίσει. Έχουν υπάρξει όμως κάποιες στιγμές που το ομολογουμένως καλό γράψιμό της μας έχει αγγίξει.

Στο συγκεκριμένο άρθρο ταυτιστήκαμε απόλυτα. Ειδικά για εκείνη την τελευταία ημέρα. Όπου κάνεις μια τελευταία βόλτα, ένα τελευταίο μπάνιο και κοιτάζεις για μια τελευταία φορά τα πράγματα που αφήνεις πίσω σου.

Σαν να θέλεις να τα πάρεις όλα μαζί σου. Εικόνες, μυρωδιές και ήχους.

Και θυμώνεις ή στενοχωριέσαι για όσα ξέχασες ή δεν πρόλαβες να κάνεις ή να δεις. Για αυτό το χρόνο που, όσο γενναιόδωρα και αν σου δόθηκε, πάλι κατάφερε να σου γλιστρήσει μέσα από τα χέρια

Και λες, για άλλη μια φορά, «του χρόνου», έχοντας όμως φτάσει και σε μια ηλικία που μπαίνει και το ερώτημα πόσα τέτοια «του χρόνου» θα μπορέσουν να υπάρξουν ακόμη

Και κάθε φορά υπόσχεσαι πως θα προσπαθήσεις και στην υπόλοιπη ζωή σου να κάνεις το χρόνο σύμμαχο και όχι εχθρό σου.

Και κάθε φορά όμως, ευτυχώς για σένα, βλέπεις πως τα καταφέρνεις όλο και καλύτερα.

Ίσως τελικά αυτή η μελαγχολία να είναι ένα μεγάλο σχολείο και ένα πολύτιμο μάθημα για το πώς πρέπει να διαχειρίζεσαι τη ζωή σου και το χρόνο που σου προσφέρεται

Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, «δεύτερη ζωή δεν έχει»

Ακολουθεί το άρθρο της Ρέας Βιτάλη. Οι λεπτομέρειες μπορεί να διαφέρουν, η ουσία όμως είναι η ίδια.

Η μελαγχολική τελετή ξεκινάει από την προηγούμενη μέρα. Όλα, ακόμα και η εκφορά του λόγου μας, ενέχει δραματικότητα. «Πάμε για το τελευταίο μας μπάνιο» κι ας ήμαστε κολυμβητές όλο τον χρόνο. «Αύριο φεύγουμε, Νίκη μου», λέμε στο γλυκό κορίτσι. «Ένας-ένας φεύγετε. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα κάνω το πρώτο μου ξέγνοιαστο μπάνιο! Να προλάβω μερικά πριν ανοίξει η σχολή μου», λέει εκείνη. Κοίτα ειρωνεία. Η Νίκη δουλεύει στην παραλία προκειμένου να πληρώνει τη σχολή της.

Με συγκινεί αυτή η ράτσα νέων. Αναλογίζομαι πόσοι και πόσοι βολεύονται οικονομικά με αντίστοιχες δουλειές. Μεγάλη ευεργεσία ή και τσέπης τσιρότο. Όπως η Βασιλική, για παράδειγμα, που είναι δασκάλα και δουλεύει μαζί με τη Νίκη. Και την «πάω» πολύ γιατί δεν μιζεριάζει στις κουβέντες της. Όλα τα αφηγείται με χαμόγελο.

Επτά χρόνια γύρισε όλο το Ιόνιο από σχολείο σε σχολείο μέχρι τον διορισμό της στην Τήνο. «Άντε ας πιούμε και ένα καφεδάκι ως το τελευταίο μας». Να μας ακούσει ο Θεός και να μας το κάνει όντως «τελευταίο», να έχουμε να κλαίμε… Αλλά, στ’ αλήθεια σας λέω, βιώνω την αναχώρησή μας ως μικρό θάνατο.

Η μελαγχολική τελετή ξεκινάει από την προηγούμενη. Οι καρέκλες του σκηνοθέτη κλείνουν σαν ακορντεόν που σίγασε τον σκοπό του. Τα δυο τραπέζια μπαίνουν μέσα στο σπίτι και στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Μου μοιάζουν με επιτάφιο όπως τον αποθηκεύουν οι εκκλησίες. Στις βαλίτσες τακτοποιούνται τα ρούχα. Μετράω ένα σωρό που δεν φορέθηκαν.

Μεγάλη υπόθεση η απλή ζωή. Οι βαλίτσες μπαίνουν πανέτοιμες, για να κρυφτούν, μέσα στο αυτοκίνητο, ώστε να μην έχω απόλυτη αίσθηση της αναχώρησης. Και πάμε την «τελευταία μας βόλτα». Οι κολώνες της ΔΕΗ στη σειρά και στο τέρμα της ανηφόρας ένας τεράστιος ήλιος. Μετά, στη διαδρομή της μακράς ευθείας, μπαινοβγαίνει πίσω από κλαδιά δέντρων και ξανά προβάλλει ολόγιομος στο τέλος, λες «τα δίνει όλα!», αποχαιρετιστήριος και κατακόκκινος όσο ταιριάζει σε αιματηρούς αποχωρισμούς.

Η μελαγχολική τελετή φτάνει στο κρεσέντο της τη μέρα της αναχώρησης. Αποχαιρετάω το σπίτι, ενώ η ματιά μου ζουμάρει σε κάθε τι, σαν να το βλέπω πρώτη φορά. Τακτοποιώ τα μαξιλάρια και μου αρέσει το χρώμα τους. Χαζεύω τον πίνακα και μου αρέσει πολύ. Εκεί στην καμάρα, προς τα υπνοδωμάτια, θα χαζέψω στον τοίχο τα σημάδια του μικρού μας γιου και των εγγονιών μας, σημάδια που έδειχναν από καλοκαίρι σε καλοκαίρι πόσο ψήλωναν.

Τρομάζω στη σκέψη ότι μπορεί κάποτε να βάψουμε τους τοίχους και να ξεχάσουμε να πούμε να μη βαφτεί ποτέ εκείνο το σημείο. Κλείνω σφιχτά τα παραθυρόφυλλα. Σκοτεινιάζει ο τόπος. Φτάνω στην εικόνα. Παναγία η Tριχερούσα. Μας την είχε κάνει δώρο μια φίλη και τη συνέδεσα με τα τρία μας παιδιά. Ένα-ένα φέρνω τα προσωπάκια τους στη σκέψη μου. Μετά τα εγγόνια, ένα-ένα. Σπάω. Μετά αφαιρώ κάθε συσκευή από την πρίζα. Τελευταίο το ψυγείο, που κάνει έναν περίεργο ήχο, θαρρείς ξεψυχάει. Αφήνω ανοιχτή την πόρτα του. Κλείνουμε το σπίτι.

«Δεν θέλω να φύγουμε», του λέω βουρκωμένη. «Θα ξανάρθουμε», με παρηγορεί. Στιγμιαίες υποσχέσεις. Κλείνει και η σιδερένια πόρτα μας, αυτή με την πατέντα του Ευάγγελου. Όλα τα εξοχικά, «σπίτια καρδιάς» όπως τα λέω, είναι με ένα σωρό πατέντες. Αμίλητοι στο αυτοκίνητο και οι δύο. Στη μεγάλη ευθεία του δρόμου θα δούμε τον Μαρίνο στο μαγαζί του. Θα βγάλουμε τα χέρια έξω και θα χαιρετάμε, θα χαιρετάμε. Θα συναντήσουμε και τον Νικολάκη τον Φώσκολο και πάλι θα χαιρετάμε. Μετά τον Ιάκωβο στη λαϊκή και πάλι θα χαιρετάμε.

Κάθε χρόνο η ίδια μελαγχολική ατμόσφαιρα. Όπως… Πώς την περιγράφεις; Όπως το τέλος έρωτα. Ένας μικροθάνατος. Μια μελαγχολία για το μεγαλειώδες που έζησες. Γιατί το βιώνω έτσι; Για το τέλος της ξεγνοιασιάς και το συναπάντημα με το άγνωστο. Κλείνει ένα «καλοκαίρι». Και ποιος άραγε να ξέρει ως το άλλο καλοκαίρι… Πλοίο. Αναχωρούμε. Μελαγχολικά πονηρεμένοι ότι από κολυμβητές μαγευτικής, πλατιάς θάλασσας ορμάμε για κολυμβητές ξηράς. Όπως κι εσείς… ‘Οπως και όλοι.

της Μαρίας Νάτση

Στα χώματα της Παλαιστίνης, ο Χριστός ξανασταυρώνεται.

Παιδί, βρέφος, αγέννητος

Και μαζί του η ελπίδα

Όχι δεν είναι ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα. Είναι πολύ χειρότερο.

 Δε βρισκόμαστε στη δίνη ενός  Παγκόσμιου πολέμου, αλλά στην ασφάλεια και την ειρήνη του σπιτιού μας.

Η Ελληνική  Ορθόδοξη Εκκλησία παρακολουθεί και δεν έχει ακόμα ξεστομίσει  τη λέξη γενοκτονία

Ο Πάπας γνωρίζει και  έκανε μόνο  κάποιες προσεκτικές  δηλώσεις

Γελοίοι πολιτικοί Αρλεκίνοι μιλούν  εξ ονόματός μας φωνάζοντας "Σταύρωσον"

Όμως  "ο λιμός στη Γάζα  είναι λιμός  όλου του κόσμου..." (Τομ Φλέτσερ, Συντονιστής Έκτακτης Βοήθειας του ΟΗΕ)

" Είναι ένας λιμός που μας αφορά όλους. Όλοι το γνωρίζουν αυτό.

Είναι ένας λιμός που ρωτάει: Μα ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ; "

Αυτή τη φορά δεν θα ακουστεί  " άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι"

Γνωρίζουμε και δεν υπάρχει συγχώρεση γιατί

«Ο Χριστός ο δικός μας είναι φτωχός, κατατρεγμένος, χτυπάει πόρτες και κανένας δεν του ανοίγει.

Ο Χριστός ο δικός σας είναι πλούσιος κοτζαμπάσης, τα έχει φτιαγμένα με τον Αγά, μανταλώνει την πόρτα του και τρώει. Ο Χριστός ο δικός σας διαλαλεί: “Δίκαιος είναι ο κόσμος τούτος, τίμιος, σπλαχνικός μου αρέσει, αφορεσμένος όποιος σηκώσει χέρι να τον κουνήσει”.

Ο Χριστός ο δικός μας ξυπόλητος, κοιτάζει τα κορμιά που πεινούν, τις ψυχές που πλαντούν, φωνάζει: “Άδικος είναι, άτιμος, άσπλαχνος, ο κόσμος τούτος. Πρέπει να γκρεμιστεί”» *

* Νίκου Καζαντζάκη, “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται"

της Μαρίας Νάτση

Ανάμεσα στα Αθαμανικά όρη,  ψηλά στο χωριό των Μελισσουργών , αντήχησε το πολυφωνικό τραγούδι για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη.

Κι αν με την παράδοση τραγουδάμε τους καημούς του λαού μας  και αγγίζουμε τις χορδές  της ανθρωπιάς μας, τότε όταν  τραγουδάμε τους καημούς των άλλων γινόμαστε δύο φορές άνθρωποι .

Κι ο ήχος έφτασε σε όλα τα βουνά της Ηπείρου τα χαραγμένα από όλμους και ναπάλμ, τα φορτωμένα με τις θύμισες των ξεριζωμών και των σκοτωμών.

Και τα βουνά, δε ρώτησαν "για την Κύπρο τραγουδάτε; Για τη Συρία; Για το Σουδάν;"

Γιατί γνωρίζουν ότι κανένα έγκλημα δεν απαλύνεται από άλλα εγκλήματα.

Γιατί ξέρουν ότι αυτά, είναι ερωτήματα των ανθρώπων  όταν θέλουν να δώσουν δίκαιο στο άδικο.

Και το τραγούδι πέρασε από όλα τα ξωκλήσια της Ηπείρου, αγγίζοντας απαλά τις καμπάνες και αυτές ανταποκρίθηκαν

Και τα ξωκλήσια δε ρώτησαν σε ποιο Θεό πιστεύουν τα παιδιά που τα σκοτώνουν με πείνα.

Γιατί γνωρίζουν ότι η Παναγιά  δεν κρατάει   στον κόρφο της μόνο το θείο βρέφος, αλλά  τα παιδιά όλου του κόσμου.

Κι ίσως το τραγούδι να έφτασε μακρύτερα, στην Ιθάκη, και να έσμιξε με τις φωνές νέων που φώναξαν για την Παλαιστίνη σε ένα από τα όμορφα πανηγύρια της .

Εκεί όμως σηκώθηκαν άντρες και γυναίκες, λιγοστοί αλλά επιθετικοί, να νουθετήσουν τα παιδιά , να επαναφέρουν την πολυπόθητη τάξη.

Ένας, δύο έτρεξαν να τα υπερασπιστούν.

Εμείς, η  γενιά κοντά και άνω των  50,  με τα τόσα λάθη και τις τόσες αποτυχίες , τολμάμε να υψώνουμε τη φωνή μας πάνω από τη φωνή των νέων;

Τολμάμε με τα χέρια μας να σπρώχνουμε αυτά τα παιδιά;

Ποιοι; Εμείς που αποτύχαμε;

Δεν είναι η αποτυχία μας αυτό που κυρίως  θλίβει, αλλά το γεγονός ότι είμαστε τόσο ελάχιστοι και εγωιστές που, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζουμε αλλά θέλουμε να κάνουμε τα παιδιά σαν τους αποτυχημένους εαυτούς μας.

Στο επόμενο πανηγύρι σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας,  όταν  οι νέοι  πουν συνθήματα και υψώσουν σημαίες, ας σταματήσουμε τα όργανα.

Ας κλείσουμε τα στόματά μας και ας μαζέψουμε τα χέρια μας.

Και αφού τους ακούσουμε, ας χτυπήσουν οι καμπάνες και ας κάνουμε το σταυρό μας που υπάρχει ακόμα η φλόγα αυτών των παιδιών και σώζει κάτι από την αξιοπρέπειά μας

της Μαρίας Νάτση

360 τετραγωνικά χιλιόμετρα αργού επώδυνου θανάτου. Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν κρυψώνες, δεν υπάρχει διαφυγή.

Εδώ είναι η Kόλαση.

Η πιο μαύρη σελίδα του Ισραήλ μετά το Ολοκαύτωμα. Η ιστορική στιγμή που το θύμα  εξομοιώνεται με το θύτη του,  βεβηλώνοντας την τραγική προγονική μνήμη.

Για τον IDF η Παλαιστίνη δεν είναι η Γη της Επαγγελίας αλλά πεδίο ελέγχου νέων όπλων, τα λεγόμενα ," test battled weapons" , όπλα ελεγμένα σε πεδίο μάχης. 

Χειρουργοί που εργάστηκαν στη Γάζα μιλούν για τραυματίες  με ένα νέο είδος τραυμάτων. Μικρές οπές που φαίνονται ασήμαντες εξωτερικά, κρύβουν  τεράστιες ζημιές των εσωτερικών οργάνων. Τα σώματα είναι "παραμορφωμένα, καμμένα, λιωμένα. Ενώ στα συμβατικά όπλα εντοπίζαμε ακτινολογικά τα θραύσματα τώρα αυτό που προκάλεσε τη ζημιά δε φαίνεται στην ακτινογραφία!   Ένα είδος σκόνης με τη μορφή μικροσκοπικών σωματιδίων υπάρχει στα εσωτερικά όργανα"  ¹

Drones κατασκοπευτικά, drones που ρίχνουν επικίνδυνα χημικά ή δακρυγόνα, προηγμένα συστήματα αναγνώρισης προσώπων.

Κι αν κάποιος νομίζει ότι όλα αυτά προορίζονται μόνο για τα χωριά Bilin, Nilin και Nabi Saleh που αποτελούν πεδίο δοκιμών εδώ και χρόνια, πλανάται οικτρά. Η κόλαση δεν έχει σύνορα.

Σε λίγο καιρό η  " Αύρα"  που εκτοξεύει νερό θα μας φαίνεται σαν χαριτωμένο κινούμενο συντριβάνι. Στη θέση της θα έχουμε το skunk water (νερό "κουναβιού", "βρώμικο" νερό ) και drones πάνω από τα κεφάλια μας για αναγνώριση προσώπων και ρίψη χημικών.

Στην αγορά θανάτου της  IDEX ( International Defence Exhibition and Conference-Διεθνές Εκθεσιακό Συνέδριο για την Άμυνα), η σφραγίδα “battle proven by IDF” ( δοκιμασμένο από τον IDF στη μάχη) αποτελεί το κορυφαίο εμπορικό σήμα εξασφαλίζοντας πωλήσεις  και κέρδη δισεκατομμυρίων όχι μόνο για το Ισραήλ, αλλά και για τις συνεργαζόμενες με αυτό διεθνείς εταιρείες.

Βρετανοί στρατιώτες χρησιμοποιούν ήδη ένα εξαιρετικά προηγμένο σκόπευτρο που " κλειδώνει" τον κινούμενο στόχο, μετατρέποντας έναν μέτριο οπλοφόρο, σε δεινό ελεύθερο σκοπευτή.

Οργουελικά συστήματα παρακολούθησης αναπτύσσονται ραγδαία, ως αποτέλεσμα συνεργασίας της ισραηλινής πολεμικής βιομηχανίας με πασίγνωστες εταιρείες τεχνητής νοημοσύνης και προηγμένων λογισμικών.

Η Γάζα δεν είναι καν πεδίο πολέμου.

Είναι πεδίο γενοκτονίας, πειραμάτων και δοκιμών νέων εξαγόμενων τεχνολογιών θανάτου, παρακολούθησης και ελέγχου ατόμων και πληθυσμών.

Το ντοκιμαντέρ του Aljazeera ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο παρουσιάζοντας πόσο ελκυστική είναι η χρήση της ισραηλινής τεχνολογίας σε κυβερνήσεις που θέλουν να ελέγξουν ή να καταστείλουν πληθυσμούς.

Στα αμερικανομεξικανικά σύνορα  χρησιμοποιούνται ισραηλινά συστήματα αναγνώρισης προσώπων, καθώς και το σύστημα παρακολούθησης Pegasus με το  οποίο παρακολουθούνται  τηλέφωνα του ντόπιου πληθυσμού. Ο μεξικάνικος στρατός είναι από τους σημαντικότερους χρήστες αυτού του λογισμικού. Όλα όμως τα στοιχεία διοχετεύονται στο Ισραήλ δίνοντάς του ένα σοβαρό πλεονέκτημα γνώσης και δύναμης πάνω στη μεξικάνικη κυβέρνηση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρησιμοποιεί την Ισραηλινή τεχνολογία  "smart fence borders" (έξυπνος φράκτης συνόρων)  για έλεγχο των μεταναστευτικών ροών.  Τα λεγόμενα Heron drone, έναντι 50 εκ. δολαρίων,  χρησιμοποιούνται από την  Frontex  (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής) για την φύλαξη των συνόρων από τους    παράτυπους μετανάστες

Το Heron  όμως, δεν υπόκειται στο Δίκαιο της Θάλασσας για διάσωση. Έτσι  μεταφέρει απλά την πληροφορία στη Λιβυκή ακτοφυλακή για να τους αναχαιτίσει, καθώς πληρώνεται για αυτό από την ΕΕ. Οι παράτυποι μετανάστες από τη μεριά τους, για να αποφύγουν τον εντοπισμό, επιλέγουν όλο και πιο επικίνδυνες διαδρομές.

Το 2019 η ελληνική ακτοφυλακή υπέγραψε συμφωνία με την Ισραηλινή εταιρεία Elbert για χρήση στόλου drones.

Στην κλειστή δομή φιλοξενίας μεταναστών της Σάμου εφαρμόζονται συστήματα παρακολούθησης της Δυτικής Όχθης. Βιομετρική κάρτα εισόδου-εξόδου, αμέτρητες κάμερες, drones επιτήρησης και μεταφορά όλων των δεδομένων από 5 τέτοια camps σε κεντρικό σύστημα παρακολούθησης, συνεργαζόμενο με την  Ισραηλινή εταιρεία Octapus. Οι ανθρωπομετρικές και  συμπεριφορικές αναλύσεις γίνονται από Ισραηλινή εταιρεία με τελικό αποδέκτη τον Ισραηλινό στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες του. ¹

Όμως αυτά τα προηγμένα συστήματα ελέγχου πληθυσμών και καταγραφής ανθρωπομετρικών στοιχείων , προορίζονται μόνο για τη Γάζα ή για τους μετανάστες;

Σε ένα παγκόσμιο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα ολοένα πιο ακόρεστο για εξουσία και για έλεγχο, μάλλον όχι.

Ίσως στο μέλλον -ή μπορεί ήδη να συμβαίνει  σε κάποιο βαθμό- να παρακολουθούνται και να ελέγχονται μεμονωμένα άτομα,  ομάδες ατόμων ή τμήματα πληθυσμού. Μπορεί να είναι πολιτικοί αντίπαλοι, στρατιωτικοί, απεργοί, επιστήμονες, διαδηλωτές, δικαστικοί, συνδικαλιστές, φοιτητικά κινήματα και γενικά όλοι όσοι κρίνονται από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που κατέχει και ελέγχει αυτά τα μέσα ως ενοχλητικοί ή επικίνδυνοι.

Οι περισσότεροι τωρινοί αρχηγοί κρατών, ζηλεύουν την πολεμική, κατασκοπευτική και κατασταλτική μηχανή του Ισραήλ.

Τόσες ικανότητες, γνώσεις και σοφία αιώνων, παραδομένες πλέον στο μονοπάτι του ολέθρου και ο αρχαίος λόγος, πάντα εκεί, διαχρονικός, προειδοποιεί για το διττό της ανθρώπινης φύσης.

"Πολλά είναι τα φοβερά πράγματα,

μα τίποτα πιο φοβερό απ’ τον άνθρωπο.

Αυτός διαπλέει το αχανές κύμα του πελάγους

με χειμωνιάτικο άνεμο,

προχωρώντας ανάμεσα στους στεναγμούς των κυμάτων.

Καταστρέφει τις πόλεις που υψώθηκαν ψηλά

με την ορμή του ανέμου και τις βγάζει στο φως

πάνω στ’ άτια του πολέμου κάθε χρόνο.

Υποτάσσει τη φύση των άγριων θηρίων

και την κάνει δική του,

κυνηγώντας τα με τις καλοακονισμένες λόγχες

στα βουνά.

Μαθαίνει τον λόγο,

τη σκέψη που κινείται σαν άνεμος,

και βρίσκει καταφύγιο από τις κακουχίες.

Δεν υπάρχει τίποτε που να τον αδυνατίζει·

σε όλα βρίσκει τρόπους.

Μόνο τον Άδη δεν μπορεί να αποφύγει.

Γνώρισε φάρμακα και τεχνάσματα,

που άλλα φέρνουν καλό,

κι άλλα, την καταστροφή.

Είναι πολυμήχανος·

και με απρόσμενους τρόπους

φέρνει το κακό."²

Με τα ίδια μας τα χέρια,

σκοτώνουμε το Θησέα και θρέφουμε τον Μινώταυρο.

Το καράβι των μελλοθάνατων περιμένει,

το Τέρας ξύπνησε

¹The Palestine Laboratory E2 | Featured Documentary Al Jazeera

²Από την « Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Παρά την προσωρινή καλοκαιρινή αναστολή δράσης, η RAF WEST JOURNAL θα συνεχίσει να δίνει το παρών, προσφέροντας μικρά ψήγματα δροσιάς στον ανελέητο καύσωνα που πλήττει τη χώρα

Σήμερα, στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και έχοντας πάντα ως κύριο οδηγό τους 17 στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (Sustainable Development Goals – SDGs), η RAF WEST JOURNAL προωθεί ένα κοινωνικό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες

«Μην αγοράζεις σκύλο από καταστήματα! Υιοθέτησε έναν αδιευκρίνιστο Άδωνι και δεν θα το μετανιώσεις!»

Το μήνυμα αυτό κυκλοφορεί με τη μορφή αφίσας, η οποία φιλοτεχνήθηκε από την καλλιτεχνική ομάδα της Νο2 εφημερίδας της Ανατολικής Αττικής.  Όποιος επιθυμεί , μπορεί να «κατεβάσει» την αφίσα, να την εκτυπώσει και να την τοιχοκολλήσει. Στόχος μας είναι το μήνυμα αυτό να φτάσει σε κάθε δωμάτιο και σε κάθε γωνιά της χώρας, ώστε κανένας Αδωνις να μη μείνει αδέσποτος

Σχετικά με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της αρχαίας ελληνικής ράτσας, εκπρόσωπος της φιλοζωϊκής Μαξίμου δήλωσε: “η αγάπη που μπορεί να σου δείξει ένας πιστός Άδωνις δε συγκρίνεται με κανενός άλλου ζώου. Ρωτήστε και τον Νετανιάχου που έχει έναν τέτοιο, να σας πει”

Ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό αυτής της ράτσας είναι πως αν της αλλάξεις το τσιπάκι, προσαρμόζεται πλήρως και αυτόματα σε πιθανό νέο αφεντικό. Κάτι που είναι πολύ χρήσιμο για την εποχή των μεγάλων και συνεχών αλλαγών που διανύουμε

Ζώνη Ενδιαφέροντος ονόμαζαν οι Ναζί μια περιοχή ακτίνας κάποιων χιλιομέτρων γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης/εξόντωσης, μέσα στην οποία ίσχυαν ιδιαίτερες συνθήκες στην προσπάθειά τους να διαφυλάξουν το απόρρητο των επιχειρήσεων εξόντωσης των Εβραίων, Ρομά, ομοφυλόφιλων και όσων άλλων οι Ναζί είχαν αποφασίσει πως είναι υπάνθρωποι

“Ζώνη ενδιαφέροντος” ονομάζεται και η ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ που διαδραματίζεται δίπλα στην περίφραξη του διαβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς, εκεί όπου ο διοικητής του στρατοπέδου,  Ρούντολφ Ες, μαζί με τη σύζυγό του, έχουν στήσει έναν παράδεισο ακριβώς δίπλα από την κόλαση.

Στη “Ζώνη Ενδιαφέροντος”, ο Γκλέιζερ θέτει δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι το πόσο εύκολα μπορεί το Κακό να πάρει τη μορφή μιας κανονικότητας, εκτελούμενης από κανονικούς ανθρώπους. Το δεύτερο είναι πώς μπορούν, όσοι δεν συμμετέχουν στο Κακό, να το ανέχονται και να προσποιούνται πώς δεν υπάρχει.

Στο πρώτο ερώτημα έχει απαντήσει, καλύπτοντας για λογαριασμό του περιοδικού "New Yorker" τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν στο Ισραήλ, η Γερμανοεβραία φιλόσοφος Χάνα Άρεντ, η οποία παρουσίασε  τον διαβόητο εγκληματία όχι σαν ένα ιδιαίτερο απάνθρωπο κτήνος, αλλά σαν έναν  απλό γραφειοκράτη, ανίκανο να σκεφτεί και να αμφισβητήσει το σύστημα που τον μετατρέπει σε τέρας. «Όσο πιο πολύ τον άκουγες να μιλάει, τόσο πιο εμφανές γινόταν ότι η αδυναμία του να μιλήσει συνδεόταν στενά με την αδυναμία του να σκεφτεί, και πιο συγκεκριμένα να σκεφτεί από τη σκοπιά ενός άλλου», γράφει η Άρεντ για τον Άιχμαν … « Το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχαν πολλοί σαν κι αυτόν και ότι οι περισσότεροι τους δεν ήταν διεστραμμένοι ούτε σαδιστές, αλλά ήταν, και εξακολουθούν να είναι, φοβερά και τρομερά φυσιολογικοί. Απ’ αυτήν την άποψη αυτό που είναι ακόμη πιο τρομακτικό από όλες τις θηριωδίες είναι ότι αυτός ο εγκληματίας νέου τύπου διαπράττει τα εγκλήματά του σε συνθήκες όπου αδυνατεί να ξέρει και να νοιώθει πως κάνει κάτι κακό»

Η ταινία παρακολουθεί την ατάραχη και “ειδυλλιακή” καθημερινότητα της επταμελούς οικογένειας του διοικητή του στρατοπέδου. Με αργά και ακίνητα πλάνα μας μεταφέρει εικόνες αποστειρωμένης ευτυχίας. Βόλτες για μπάνιο, παιχνίδι στον κήπο, απογευματινό τσάι και ανάλαφρες κουβεντούλες, διάβασμα παραμυθιών στα παιδιά, εντολές στις υπηρέτριες. Και όλα αυτά τη στιγμή που, ακριβώς δίπλα, βασιλεύει η βία και η φρίκη

Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν διδάσκονται τίποτα από την Ιστορία. Τα πρώην θύματα έγιναν θύτες, οι Ισραηλινοί πήραν τη θέση των Ναζί και η Γάζα έγινε το νέο Άουσβιτς. Η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί αδιάφορη τη γενοκτονία και την ίδια στιγμή η γελοία και δουλική κυβέρνηση του Μητσοτάκη (αλλά και πολλές άλλες κυβερνήσεις της Δύσης) συλλαμβάνουν όσους προσπαθούν να συμπαρασταθούν στους βασανιζόμενους Παλαιστίνιους

Για τη νέα “Ζώνη ενδιαφέροντος” και την παγκόσμια αδιαφορία για τη σφαγή ενός λαού σε ένα τεράστιο στρατόπεδο εξόντωσης που λέγεται Γάζα, γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου στο Infowar

Στα σχεδόν δύο χρόνια που παρακολουθώ τη γενοκτονία δεν έχω ξαναδεί αξιωματούχους διεθνών οργανισμών και ανθρωπιστικών οργανώσεων στη Νέα Υόρκη να βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση σοκ από τις εικόνες και τις πληροφορίες που λαμβάνουν από τη Γάζα.

Τα επόμενα 24ωρα έρχονται εκατόμβες νεκρών ενώ το Ισραήλ και οι ΗΠΑ μπλοκάρουν συνειδητά κάθε δυνατότητα τερματισμού του λιμού. Άνθρωποι θα κάθονται απλώς σε μια γωνία δίπλα σε κάποιο βομβαρδισμένο κτίριο της Γάζας και θα σβήνουν ο ένας μετά τον άλλο κρατώντας τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους. Ζούμε το ολοκαύτωμα της εποχής μας, παρακολουθώντας σε ζωντανή σύνδεση τη σφαγή ενός λαού σε ένα τεράστιο στρατόπεδο εξόντωσης που λέγεται Γάζα.

Συνηθίσαμε να λέμε ότι ζούμε στη “Ζώνη Ενδιαφέροντος” σαν τις οικογένειες των ναζί που έμεναν δίπλα στα κρεματόρια και συνέχιζαν κανονικά τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Αυτοί όμως είχαν μπροστά τους μεγάλους τοίχους που τους εμπόδιζαν να δουν τι γίνεται μέσα. Γνώριζαν αλλά δεν έβλεπαν. Η δική μας γενιά και γνωρίζει και βλέπει. Αλλά συνεχίζει απτόητη τις καθημερινές της δραστηριότητες.

Εμείς το χτίσαμε το κρεματόριο. Οι δημοσιογράφοι που “βλέπαμε” αποκεφαλισμένα μωρά και μαζικούς βιασμούς εκεί που δεν υπήρχαν, για να εξανδραποδίσουμε τον Παλαιστινιακό λαό και να δικαιολογήσουμε τον αφανισμό του. Οι καταναλωτές που συνεχίζαμε να αγοράζουμε προϊόντα εταιρειών που τροφοδοτούσαν την ισραηλινή μηχανή του πολέμου. Οι πολιτικοί που λάμβαναν εκθέσεις για την γενοκτονία και τις έκρυβαν στα συρτάρια τους για να υπογράψουν μια ακόμη συμφωνία εμπορικής και στρατιωτικής συνεργασίας με τους δολοφόνους. Οι καλλιτέχνες που δεν άλλαξαν μια γραμμή στο πρόγραμμά τους για να καταγγείλουν τη γενοκτονία της εποχής τους. Οι πανεπιστημιακοί που άφηναν τα ιδρύματά τους να συνεργάζονται με τους φονιάδες. Και ακόμη χειρότερα όσοι νομιμοποιούσαν την βασική γραμμή άμυνας του Ισραήλ – πώς όποιος ασκεί κριτική στα εγκλήματά του είναι αντισημίτης.

Αποκρύψαμε και από τους ίδιους μας τους εαυτούς ότι ένα κράτος δεν μπορεί να πραγματοποιήσει γενοκτονία εάν πρώτα δεν έχει πετύχει τον εκφασισμό της δικής του κοινωνίας. Και αφήναμε αυτή την εκφασισμένη κοινωνία να αγοράζει τα σπίτια μας και να μπαίνει στα Airbnb μας, κουνώντας μπροστά στα μάτια μας τη σημαία-σύμβολο της φρίκης. Αν κυμάτιζαν τη σβάστικα θα θεωρούσαμε λογικό να μην τους επιτρέψουμε να αποβιβαστούν στα λιμάνια μας. Οι σημερινές μας επιφυλάξεις ουσιαστικά σημαίνουν ότι δεν θεωρούμε τη γενοκτονία των Παλαιστινίων άξια λόγου σε σχέση με άλλες γενοκτονίες.

Κρυφτήκαμε πίσω από δέκα ηρωικούς αρνητές στράτευσης και χίλιους διαδηλωτές στο Τελ Αβίβ για να πούμε ότι υπάρχει και το “άλλο Ισραήλ” και συνεπώς δεν πρέπει να κάνουμε πολιτιστικό, ακαδημαϊκό ή τουριστικό μποϊκοτάζ.

Αφήσαμε το Ισραήλ να βομβαρδίζει στόχους αμάχων στη Μεσόγειο και να απάγει μέλη ανθρωπιστικών αποστολών. Μιλάω για λευκούς δυτικούς ακτιβιστές. Για αυτούς με το πιο σκούρο δέρμα στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και τη Συρία, ποιος χέστηκε; Δεν έχουν ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια και δεν γράφουν καλά στις φωτογραφίες μας.

Η Αριστερά και η αναρχία ξέχασαν το δικαίωμα των λαών στην ένοπλη πάλη για την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους. Για την ακρίβεια το καταδίκασαν, ρητά ή σιωπηρά. «Ναι αλλά η Χαμάς…». Το αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα κοιμόταν για σχεδόν δύο χρόνια και ξύπνησε στο τέλος της παράστασης για να χειροκροτήσει ένα έργο που δεν είδε. Το κέντρο ξέχασε ότι τα κράτη που πραγματοποιούν επιθετικούς πολέμους προς όλες τις γειτονικές τους χώρες σταματάνε μόνο με την ανάληψη στρατιωτικής δράσης, όπως έγινε με τη Γερμανία του Χίτλερ. Σε έναν πλανήτη οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων πήραν τα όπλα για τους Παλαιστίνιους μόνο οι Χούθι. Και τους καταδικάσαμε και αυτούς γιατί απειλούσαν τα συμφέροντα των εφοπλιστών μας, που εκδίδουν τις εφημερίδες μας και πληρώνουν το μισθό μας.

Είναι αργά να σώσουμε την ψυχή μας. Ελπίζω τα παιδιά μας, να μας κοιτάνε με αποτροπιασμό και να μας φτύνουν για την κατάντια μας.

Ας μην σταματήσουμε όμως, την προσπάθεια – όσοι τουλάχιστον θέλαμε να λέμε ότι προσπαθήσαμε. Αν μπορείς να σώσεις έναν άνθρωπο από το να πεθάνει από την πείνα -έναν- αξίζει να παλέψεις με νύχια και με δόντια. Σκέψου ένα παιδί να πνίγεται λίγα μέτρα μακριά σου στη παραλία ή να σωριάζεται μπροστά σου στο πεζοδρόμιο. Αν μπορείς να βοηθήσεις αυτό μπορείς να το κάνεις και για ένα παιδί στην Παλαιστίνη. Σκέψου το να μεγαλώνει, να διαβάζει ένα βιβλίο και να κάνει για πρώτη φορά έρωτα.

Δε θα είσαι ήρωας. Απλώς θα έχεις μειώσει λίγο την ντροπή σου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – BDS Greece

Ο τουρισμός δεν είναι ουδέτερος 

Η αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα, είναι ανθρωπιά και καθήκον απέναντι στην Ιστορία!

Η διαμαρτυρία και το μποϊκοτάζ είναι κοινωνική πίεση για να σταματήσει η γενοκτονία!

23 Ιουλίου 2025

Η πρόσφατη κινητοποίηση στη Σύρο ενάντια στο ισραηλινό κρουαζιερόπλοιο της ισραηλινής συνένοχης εταιρίας Mano Shipping, ήταν μια αποτελεσματική πράξη υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου, αλληλεγγύης, στον Παλαιστινιακό λαό και απόρριψης της κανονικοποίησης της γενοκτονίας που συντελείται εδώ και 22 μήνες στη Γάζα.

Καμία σχέση δεν έχει με «πράξεις μίσους», όπως προσπαθεί να την χαρακτηρίσει το κράτος- δολοφόνος και αμέσως υιοθέτησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και οι γνωστοί «παπαγάλοι» των ΜΜΕ.

Η αλήθεια είναι απλή: ο τουρισμός δεν είναι ουδέτερος όταν προσφέρει καταφύγιο ή ανοχή σε εγκλήματα πολέμου, σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και στους δράστες.

Από τον Οκτώβριο του 2023, περισσότεροι από 300.000 έφεδροι και 160.000 στρατιώτες του μόνιμου στρατού συμμετείχαν στην επιχείρηση γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα. Επιπλέον 800.000 χιλιάδες διαβιούν στους παράνομους, βάσει διεθνούς δικαίου, ισραηλινούς οικισμούς στην κατεχόμενη Παλαιστινιακή Δυτική Όχθη, όπου μαζί με τον στρατό, αρπάζουν γη, εκτοπίζουν βίαια τον ντόπιο Παλαιστινιακό πληθυσμό και προβαίνουν σε δολοφονίες. Πολλοί από αυτούς σήμερα επισκέπτονται την Ελλάδα ως “τουρίστες”, χωρίς κανέναν μηχανισμό ελέγχου, χωρίς λογοδοσία, χωρίς συνέπειες.

Τα βίντεο από το πλοίο της Mano με επιβάτες να τραγουδούν γνωστά ρατσιστικά και γενοκτονικά σιωνιστικά συνθήματα «Μακάρι να καεί το χωριό σου», «Θάνατος στους Άραβες»  δείχνουν πως δεν πρόκειται για «αθώους τουρίστες», αλλά για υποστηρικτές της γενοκτονίας – πιθανότατα και για δράστες.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να σταθεί στο πλευρό των θυμάτων και να υπερασπιστεί το Διεθνές Δίκαιο, προσπαθεί να ποινικοποιήσει την αλληλεγγύη. Με δηλώσεις όπως αυτή του κυβερνητικού εκπροσώπου Μαρινάκη για «νόμο και τάξη στη Σύρο» και ανάγκη «ενεργοποίησης του αντιρατσιστικού νόμου», στοχοποιεί τους πολίτες που υπερασπίζονται το Δίκαιο και την Ανθρωπιά.

Η προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν "αντισημιτισμός" η εναντίωση στη γενοκτονία και η υπεράσπιση του Διεθνούς Δικαίου, συνιστά ξεκάθαρη εργαλειοποίηση και διαστρέβλωση του δικαίου, ιδίως όταν εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι σε όλον τον πλανήτη φωνάζουν "Όχι στο Όνομα μας" για τα εγκλήματα εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.

Δεν είναι ρατσισμός να αρνείσαι σε εγκληματίες πολέμου την είσοδο στη χώρα σου, ρατσισμός είναι η σιωπή όταν σφαγιάζεται ένας λαός επειδή δεν είναι λευκός, δεν είναι ευρωπαίος, δεν είναι ισχυρός.

Μόλις προχθές 28 δυτικές κυβερνήσεις- ανάμεσα τους τελικά και η ελληνική κατήγγειλαν:

- Την "παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας με το σταγονόμετρο"

- Το "τρομακτικό γεγονός της δολοφονίας τουλάχιστον 1000 Παλαιστινίων που αναζητούσαν ανθρωπιστική βοήθεια"

- Την συνεχιζόμενη "απάνθρωπη δολοφονία αμάχων, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών"

- Την "απόπειρα εδαφικής και δημογραφικής αλλοίωσης των Κατεχόμενων Παλαιστινιακών Εδαφών"

- Την "κλιμακούμενη βία των εποίκων και την επιτάχυνση της εποικιστικής επέκτασης στη Δυτική Όχθη"

Και όμως, οι ένοχοι έρχονται στην Ελλάδα ανενόχλητοι.

Οι ίδιοι που διαπράττουν τα εγκλήματα αυτά, κυκλοφορούν ελεύθεροι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ως τουρίστες. Κανένας μηχανισμός δεν υπάρχει για να ελεγχθεί η συμμετοχή τους σε εγκλήματα πολέμου.

Η Ελλάδα οφείλει να σταματήσει να φιλοξενεί εγκληματίες πολέμου και να πάψει να κάνει τα στραβά μάτια.

Απαιτούμε:

1.    Επαναφορά της βίζας για ταξιδιώτες από το Ισραήλ

2.    Έλεγχο εισόδου και εξακρίβωση τυχόν συμμετοχής σε εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για:

      - Όσους υπηρέτησαν στον Ισραηλινό στρατό από τον Οκτώβριο 2023

      -  Όσους ζουν ή εργάζονται στους παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς

3.    Δίωξη προσώπων για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με βάση το Διεθνές Δίκαιο

Είναι καθήκον του κάθε επαγγελματία του τουρισμού και της εστίασης να κάνει σαφές ότι οι επιχειρήσεις τους δεν είναι "ανοιχτές" σε εγκληματίες πολέμου, δράστες εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και όσους τα υποστηρίζουν, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας, χρώματος κλπ.

Η Δικαιοσύνη μπορεί να αργεί – αλλά έρχεται για όλους.

Όπως και στην περίπτωση του Ολοκαυτώματος, η λογοδοσία είναι αργή αλλά αναπόφευκτη.

Μια νέα Νυρεμβέργη περιμένει τους υπεύθυνους για τα εγκλήματα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Στο εδώλιο δεν θα βρεθούν μόνο οι αυτουργοί των μαζικών εγκλημάτων, θα βρεθούν και οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ που τους στήριξαν, τους φιλοξένησαν και τους προστάτεψαν, στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα.

Το BDS Greece δηλώνει ξεκάθαρα:

Τιμάμε τους πολίτες της Σύρου που εμπόδισαν με την παρουσία και τη φωνή τους το πλοίο της συνενοχής.

Στεκόμαστε απέναντι στην αυταρχική καταστολή της κυβέρνησης.

Καταγγέλλουμε την ελληνική εμπλοκή στη γενοκτονία μέσω της στρατιωτικής, διπλωματικής και οικονομικής στήριξης του Ισραήλ.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Όχι στη συνενοχή – Όχι στη φίμωση

Άφιξη Ελλήνων στο Ellis Island, 1911

«Filthy Greeks  Βρωμοέλληνες». Έτσι αποκαλούσαν οι Αμερικανοί τους Έλληνες μετανάστες  που συνέρρεαν μαζικά στη χώρα τους στα τέλη του 19^ου  και στις αρχές του 20^ου  αιώνα.

Όχι, σε τίποτα δεν θύμιζαν τους ένδοξους προγόνους τους όλοι αυτοί οι ρακένδυτοι ταξιδευτές της γ’ θέσης που έφταναν εξαντλημένοι στην Αμερική και μεταφέρονταν αμέσως για ελέγχους στο νησάκι Έλλις Άιλαντ.

Δε θεωρούνταν καν… λευκοί. Στην ίδια κατηγορία και τύχη των μαύρων, ανήκαν και οι Εβραίοι, οι Ιταλοί, οι Ιρλανδοί. Οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν με αποστροφή «Λευκή Γυναίκα εθεάθη με Έλληνα!». Για να ικανοποιηθούν  τα σεξουαλικά ένστικτα των «βρωμοελλήνων», καθώς 9 στους δέκα ήταν νέοι άνδρες, φόρτωναν στα πλοία  «αρραβωνιαστικιές» από την Ελλάδα.

Στις εφημερίδες εμφανίζονταν άρθρα με τίτλους όπως «The Greek Menace» («Η Ελληνική Απειλή») καθώς θεωρούσαν ότι οι «εισβολείς» θα πάρουν τις δουλειές των Αμερικανών ανειδίκευτων εργατών.

Οι επιγραφές σε καταστήματα, εστιατόρια  και επιχειρήσεις δεν ήταν καθόλου κολακευτικές.

«No Greeks Allowed» - δεν επιτρέπονται Έλληνες

«We Don’t Hire Greeks, Dogs, or Blacks» - Δεν προσλαμβάνουμε Έλληνες, Σκύλους ή Μαύρους.

«White Trade Only – No Greeks» - Μόνο λευκή πελατεία, όχι Έλληνες.

«No Greeks, no Rats, all American» - Όχι Έλληνες, όχι ποντικοί, όλα αμερικάνικα»

Ελληνικό καφενείο στο Σολτ Λέικ Σίτι, πρωτεύουσα της πολιτείας Γιούτα των Η.Π.Α., περίπου 1915- 1920.  Αρχείο: Utah State Historical Society.

Όχι, αυτό που βρήκαν, δεν έμοιαζε με αμερικάνικο όνειρο.

Όμως, όπως έλεγαν οι παλιοί, «Πρώτα γίνεσαι φτωχός και μετά μετανάστης».  Έτσι με όπλο την αντοχή κυνήγησαν μια καλύτερη ζωή έστω και μέσα από δυσκολίες.

Από το 1900 έως το 1920, περίπου το 8% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας μετανάστευσε στο εξωτερικό, για ΗΠΑ , Αυστραλία και Νότια Αφρική.

Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρήθηκε δεύτερο κύμα μετανάστευσης για πολιτικούς ή για οικονομικούς λόγους. Κατά 90 τοις εκατό, οι μετανάστες ήταν άνδρες.

Έτσι λοιπόν οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες, αντιμετωπίστηκαν σαν το κατακάθι της Ευρώπης. Θεωρούνταν κλέφτες, βίαιοι, τεμπέληδες και σεξουαλικά πεινασμένοι. Έκαναν τις πιο βαριές και επικίνδυνες  δουλειές (ορυχεία, μεταλλεία ,εργοστάσια) για μηδαμινά μεροκάματα.

Στον Αμερικανικό Νότο είχαν να αντιμετωπίσουν μαζί με τους μαύρους, τις επιθέσεις της Κου Κλουξ Κλαν.

Το 1922 δημιουργήθηκε η μακροβιότερη  ελληνική οργάνωση ΑΧΕΠΑ (AHEPA: American Hellenic Educational and Progressive Association), με σκοπό τον αγώνα για την ενσωμάτωση των Ελλήνων στην αμερικανική κοινωνία και τα πολιτικά τους δικαιώματα, ενώ μόλις μετά τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων στον  ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940 άρχισε να αλλάζει σταδιακά η εικόνα που είχαν γι΄αυτούς στο εξωτερικό.

Χρειάστηκαν δεκαετίες προσπαθειών, αγώνων, απώλειας ανθρώπινων ζωών, εμπρησμοί και ισοπέδωση ολόκληρων ελληνικών συνοικιών για να φτάσουμε στην ενσωμάτωση και την αποδοχή.

Όμως, ευτυχώς, όλα αυτά πέρασαν σαν ένα κακό όνειρο.

Τώρα μπορώ να ταξιδεύω στην Α’ θέση. Περνώ τα σύνορα ελεύθερα και δεν μπαίνω καραντίνα. Δεν είμαι πια κατατρεγμένος, ούτε πάμφτωχος.

Δοξάζω το Θεό που πλέον είμαι σκέτο Έλληνας. Τώρα «βρώμικοι» είναι άλλοι. Τώρα, εισβολείς, βίαιοι και επικίνδυνοι είναι «άλλοι».

Ακολουθώ  τον άγραφο κανόνα του φαντάρου που έχει δεχτεί καψόνια και όταν παλιώσει τα κάνει στους νέους. Δίνω τον βρώμικο τίτλο γενναιόδωρα, σε αυτής της εποχής τους κολασμένους.

Κι αν η  συνείδησή μου πάει να με ελέγξει, τότε φορώ τα καθαρά μου ρούχα, ανάβω ένα κεράκι, ψιττακίζω όμορφα λόγια αγάπης μιας προσευχής και έτσι θαρρώ πως την αποκοιμίζω …

…  Ή μήπως όχι; …

 Μαρία Νάτση

Το ξέραμε ότι η Σύρος είναι διαφορετική. Ίσως φταίει που ο τουρισμός σ΄ αυτό το νησί δεν είναι μονοκαλλιέργεια. Ίσως φταίει η κουλτούρα και ο πολιτισμός της που τα βλέπεις σε κάθε γωνιά της πανέμορφης πόλης της. Δεν είναι τυχαίο που την αποκαλούν "αρχόντισσα των Κυκλάδων".

Από χθες, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της είναι ένα μπόι πιο ψηλοί 

Από χθες επίσης, κλαίνε τα βαριά στελέχη της κυβέρνησης. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Παύλος Μαρινάκης, ο Άρης Σκέρτσος δηλώνουν βαθύτατα στενοχωρημένοι και εξοργισμένοι που δεν άφησαν οι Συριανοί τους Ισραηλινούς να πατήσουν πόδι στο νησί και να δοκιμάσουν τις νόστιμες χαλβαδόπιτές του

Πολύ στενοχωρήθηκαν όμως και ο Άρης Πορτοσάλτε, ο Σάκης ο Μουμτζής και πολλοί άλλοι, λιγότερο επώνυμοι, φίλοι της γενοκτονίας. Τόσο πολύ στενοχωρήθηκαν, που άρχισαν τις παραινέσεις για μποϊκοτάζ του νησιού. Είναι εκπληκτικό το πώς όλοι αυτοί που σε ανύποπτο χρόνο παριστάνουν τους υπερπατριώτες, καλούν  σε μποϊκοτάζ ενός ελληνικού νησιού επειδή δεν αφήνει τους Ισραηλινούς να ξεδιπλώσουν τις σημαίες τους στους δρόμους του

Διαμαρτυρήθηκε επίσης το Εμπορικό Επιμελητήριο Κυκλάδων λέγοντας πως «η μη αποβίβαση επιβατών από κρουαζιερόπλοιο είχε ως άμεσες συνέπειες τη ματαίωση σημαντικής τουριστικής δραστηριότητας για πολλές επιχειρήσεις του νησιού σε μια δύσκολη περίοδο». Ναι, βέβαια, έπαθε μεγάλη ζημιά το νησί, γιατί οι Ισραηλινοί θα κατέβαιναν στο ενδιάμεσο μεταξύ δύο προπληρωμένων γευμάτων στο κρουαζιερόπλοιο και θα αγόραζαν ίσα με 500 μαγνητάκια και μπορεί να έπιναν και 500 καφέδες. Ίσως-ίσως να αγόραζαν και 500 χαλβαδόπιτες

Μπορεί όλοι οι παραπάνω να στενοχωρήθηκαν, όμως όλοι εμείς οι υπόλοιποι δηλώνουμε υπερήφανοι για τη Σύρο και τη βάζουμε πλέον στους πρώτους προορισμούς για το προσεχές μέλλον. Πόσο μάλλον που δε θα έχει Ισραηλινά κοπάδια και φιλοσιωνιστικά ανθρωποειδή

Σ ευχαριστούμε όμορφη και αρχοντική Σύρα! Μας έκανες υπερήφανους και έριξες φώς μέσα στην κατάμαυρη νύχτα της αδιαφορίας και της απανθρωπιάς

Εφτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη φωτιά στο Μάτι, όπου 104 άνθρωποι έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους. Με αφορμή την τραγική αυτή επέτειο, αναδημοσιεύουμε μια κατάθεση ψυχής από μια νεαρή κοπέλα που, εκτός από τη φρίκη που βίωσε εκείνη τη φοβερή ημέρα, κουβάλησε – και ίσως κουβαλάει για πάντα – και το βαρύ φορτίο της ενοχής. Η περιγραφή συγκλονίζει και προκαλεί δέος, μα αυτό που είναι ακατανόητο και προκαλεί ειλικρινή οργή είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι χαροπάλευαν επί ώρες μέσα στη θάλασσα, δύο μόλις χιλιόμετρα από το λιμάνι της Ραφήνας, και το Λιμενικό δεν εμφανίστηκε ποτέ για να τους σώσει. Και, αν δεν ερχόταν με δική του πρωτοβουλία ο Λαυριώτης καπετάνιος με τους 8 Αιγύπτιους ψαράδες, οι άνθρωποι αυτοί πιθανότατα δεν θα επιζούσαν. Ας σημειωθεί πως στη δίκη που ακολούθησε, κανείς από το Λιμενικό δεν βρέθηκε κατηγορούμενος

Στις 23 Ιουλίου 2018 μπήκαμε στη θάλασσα στο Μάτι με τη γιαγιά μου, όχι για να κολυμπήσουμε - δεν κολυμπούσε άλλωστε πλέον στη θάλασσα γιατί φοβόταν μην πάθει καρδιά, έλεγε - ούτε για να χαρούμε το καλοκαίρι, αλλά για να σωθούμε.

Η θάλασσα ήταν η μόνη μας επιλογή, η μόνη μας διέξοδος. Είχα χάσει ήδη, μέσα στη μαυρίλα της φωτιάς και τους καπνούς, τη μαμά μου και τον μπαμπά μου κι έτσι η απόφαση ήταν μονόδρομος, πήρα τη γιαγιά και μπήκαμε στη θάλασσα.

Οι φλόγες ήταν τεράστιες και ο αέρας καυτός, δε μπορούσαμε να κοιτάμε πίσω, προς τη φωτιά. Συγχρόνως, η θάλασσα από τον έντονο αέρα αγρίεψε απότομα.

Την κράταγα με δυσκολία και της έλεγα να μη με σφίγγει γιατί θα πνιγούμε και οι δύο, εκείνη στην αρχή έλεγε ασυναρτησίες, είχε ξεκινήσει ήδη να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, είχε ζαλιστεί από τον καπνό και από το νερό που έπινε καθώς παλεύαμε να μείνουμε στην επιφάνεια. Άρχισε να βγάζει αφρούς απ' το στόμα και της γύρισαν τα μάτια. Ζητούσα βοήθεια και έκλαιγα με ουρλιαχτά. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν πρόλαβα. Δεν πρόλαβα να τη σώσω.

Με πλησίασαν δύο παιδιά γύρω στα 30. Με ρώτησαν πώς με λένε, τους απάντησα. Τους είπα πως η γιαγιά μου μάλλον έχει πεθάνει και τους ζήτησα να με βοηθήσουν να την βγάλουμε έξω στη στεριά. Μου είπαν πως δεν γίνεται να πλησιάσουμε έξω, να γυρίσουμε πίσω, πως η γιαγιά μου πέθανε και πως τώρα πρέπει να συνεχίσω το κολύμπι για να ζήσω, πως είμαι νέα. Μου είπαν να αφήσω τη γιαγιά μου και να πάω μαζί τους, να πάμε πιο πέρα να μην έρχονται οι φλόγες και οι αναθυμιάσεις.

Ούρλιαζα, έκλαιγα για κάποια λεπτά αλλά πραγματικά δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να αφήσω τη γιαγιά μου και να ακολουθήσω τα παιδιά. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρήκαμε ένα άλλο παιδί, ερχόταν στον Άγιο Ανδρέα να βρει το 10 μηνών μωράκι του και τη γυναίκα του όταν ξέσπασε η φωτιά όπου και αναγκάστηκε να αφήσει το αμάξι και να βουτήξει στη θάλασσα να σωθεί. Δεν ήξερε πού βρίσκονται οι δικοί του, παρακαλούσε να είναι ζωντανοί.

Ήμασταν πλέον στα ανοιχτά. Μέσα σε λίγη ώρα μας είχαν πάρει τα κύματα και απλά υπήρχαμε. Χωρίς καμία βοήθεια. Όταν λέμε καμία εννοούμε τίποτα, βυθός, πανικός και σιωπή. Όσο κολυμπούσαμε βρίσκαμε κι άλλο κόσμο και γινόμασταν πιο πολλοί.

Ανά στιγμές ούρλιαζα και έκλαιγα, πίστευα πως η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου κάηκαν ζωντανοί. Και ήξερα πολύ καλά πως έχει πεθάνει ήδη η γιαγιά μου.

Τα παιδιά μου λέγανε να μη φωνάζω, να κρατήσω τις δυνάμεις μου γιατί θα τις χρειαστώ. Με έπαιρνε το κύμα, ήμουν χαμένη και με επανέφερναν τα παιδιά πάλι κοντά τους, μαζί τους. Κάποια στιγμή βρήκαμε μια κυρία με την κόρη της. Κουβαλούσαν τον άντρα και πατέρα της κόρης. Ήταν νεκρός. Της είπα αντίστοιχα, μήπως να τον άφηνε για να έχουν δυνάμεις και κουράγιο να αντέξουν. Εκείνη μου απάντησε πως δεν τον αφήνει. Ήταν η πρώτη στιγμή που ένιωσα τις ενοχές να μου κατακλύζουν το κορμί. Εγώ δεν κράτησα την γιαγιά μoυ μαζί μου. Την άφησα πίσω. Οι ώρες κυλούσαν, περνούσαν αεροπλάνα, ελικόπτερα, σκάφη, φώναζα "ΒΟΗΘΕΙΑ" αλλά τίποτα.

Άρχισα να κρυώνω πολύ, να παγώνω, όλες αυτές τις ώρες περίμενα πότε θα πεθάνω. Σκεφτόμουν πως τώρα λογικά θα πεθάνω. Μετά σκεφτόμουν τις αδερφές μου την Άρτεμι και την Αριάδνη κι έλεγα τι θα κάνουν χωρίς μαμά, μπαμπά, αδερφή και γιαγιά; Σκεφτόμουν πως μέσα σε λίγη ώρα χάθηκε όλη μου η οικογένεια. Οι ώρες περνούσαν και δεν πέθαινα. Απορούσα που δεν πέθαινα. Το περίμενα από στιγμή σε στιγμή.

Νύχτωσε και βλέπαμε μακρυά τα φώτα της Ραφήνας. Σκεφτόμουν πως μάταια περιμένουμε, δε θα μας βρει κανείς στα ανοιχτά στο σκοτάδι. Η Ραφήνα απομακρυνόταν όλο και περισσότερο λόγω ρεύματος, αλλά εμείς κολυμπούσαμε λυσσαλέα προς αυτήν σαν να είμαστε μέσα σε μια κακή λούπα, που δεν λέει να σταματήσει. Ξαφνικά εμφανίζεται ένα μικρό καΐκι. Ούρλιαξα με ό,τι είχα και δεν είχα από ενέργεια. Με όλη μου τη δύναμη. Μας άκουσαν, δεν το πίστευα ότι μας άκουσαν! Ένα καΐκι ήρθε να σταματήσει τη λούπα αυτή που είχαμε παραδοθεί. Ήταν ένας Λαυριώτης καπετάνιος με 8 Αιγύπτιους ψαράδες εργαζομένους στο ψαροκάικό του. Είχαν βγει να σώσουν ανθρώπους από την πυρκαγιά. Και μας έσωσαν, πράγματι αυτοί οι άνθρωποι μας έσωσαν από βέβαιο θάνατο.

Ανεβήκαμε στο καΐκι, μας έδωσαν κουβέρτες, νερά και φρούτα. Μας έδωσαν τα τηλέφωνά τους  να καλέσουμε τους ανθρώπους μας. Πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου την Άρτεμι, τρέκλιζε και έκλαιγε, δεν το πίστευε ότι ήμουν ζωντανή, δε μπορούσε να αρθρώσει. Λίγα λεπτά μετά βρήκαμε μια κοπέλα που κολυμπούσε ολομόναχη. Ανέβηκε στο καΐκι κι εκείνη, ήταν συνομήλική μου. Αγκαλιαστήκαμε, δεν γνωριζόμασταν, κλαίγαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης. Ήταν ηρωίδα, ήταν όλες αυτές τις ώρες μόνη της, ολομόναχη και παρόλα αυτά πάλεψε με τα κύματα και τον πανικό και τα κατάφερε.

Όταν φτάσαμε στην Ραφήνα, το λιμενικό μας ζήτησε ονόματα για καταμέτρηση. «Πού ήσασταν; Πού ήσασταν τόσες ώρες;» τους ούρλιαζα.

Έτρεξα στην αγκαλιά της αδελφής μου, συγγενείς και φίλοι μας ήταν εκεί, μου είπαν να πάω στο κέντρο υγείας. Ήμουν μαύρη απ’ τους καπνούς, παπαριασμενη απ' το νερό, σοκαρισμένη, πανικοβλημένη και εξουθενωμένη.

Έμαθα ότι ο μπαμπάς μου και η μαμά μου ζουν. Δεν τους είχαν φέρει ακόμη από την παραλία, περίμεναν βάρκα, η μαμά μου ρωτούσε αν είναι καλά η μαμά της, η γιαγιά μου.

Ήταν η στιγμή που έπρεπε να τους πω και να συνειδητοποιήσω κι εγώ η ίδια ξεστομίζοντάς το, ότι η γιαγιά πέθανε στα χέρια μου μέσα στη θάλασσα και αναγκάστηκα να την αφήσω πίσω για να σωθώ.

Από το κέντρο υγείας μας έστειλαν στον Ευαγγελισμό όπου πήγαμε για οξυγόνο και έναν τυπικό έλεγχο. Επικρατούσε ο απόλυτος πανικός. Κατάλαβα ότι δεν είχε λειτουργήσει τίποτα. Ούτε ενημέρωση υπήρχε, ούτε ο περιβόητος κρατικός μηχανισμός, ούτε σχέδιο διάσωσης και απεγκλωβισμού. Τίποτα.

Οι επόμενες μέρες ήταν γεμάτες αλληλεγγύη από όλο τον κόσμο. Βέβαια για μένα οι επόμενες μέρες ήταν ένας εφιάλτης. Φοβόμουν το σκοτάδι, φοβόμουν να μείνω μόνη μου, φοβόμουν τα πάντα, και αυτό που με βαραίνει πιο πολύ ήταν ότι δεν είχαν βρει ακόμα το πτώμα της γιαγιάς μου. Όταν μετά από μέρες την βρήκανε, κάναμε την κηδεία με τη γιαγιά μου μέσα σε σακούλα, μας είπαν πως από τα πολλά υγρά είχε παραμορφωθεί και πως θα ήταν αποτρόπαιο το θέαμα.

Κόσμος με ρωτούσε χωρίς να έχουν την παραμικρή ενσυναίσθηση του πόσο τραυματικές μπορεί να είναι κάποιες ερωτήσεις "μα καλά εσύ γιατί πήρες ρε πουλάκι μου τη γιαγιά σου στη θάλασσα;"  λες και υπήρχε λογική εκείνη τη στιγμή, λες και υπήρχε άλλη επιλογή.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΕΓΩ ΣΤΑ 22 ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Κανένα κράτος, κανένας αρμόδιος, κανένας δεν βρέθηκε να πει ότι δικαιούσαι εσύ και όσοι το έχουν ανάγκη, όσα χρόνια χρειαστεί, ψυχοθεραπεία ή ειδική ψυχιατρική θεραπεία και παρακολούθηση, ώστε να επουλωθεί ή έστω να αντιμετωπιστεί το τραύμα. Κανένας. Τίποτα. Μόνη μου πάλευα τα επόμενα χρόνια, χωρίς να έχω καλή οικονομική κατάσταση, χωρίς κάποια σταθερά, να πηγαίνω για ψυχοθεραπεία μήπως και ελαφρύνει αυτή η ενοχή, μήπως και μπορέσω να μάθω να ζω με αυτό το τραύμα, καθώς ξέρω πως δεν θα κλείσει ποτέ.

Τα χρόνια πέρασαν κι έγινε η πρώτη δίκη, πρωτόδικα αθωώθηκαν σχεδόν όλοι οι κατηγορούμενοι με τους 6 που κατηγορήθηκαν να κατηγορούνται με ποινές χάδι, εξαγοράσιμες. Και με μια δικαιοσύνη που έκρινε τη φονικότερη πυρκαγιά στην Ευρώπη και 2η φονικότερη παγκοσμίως στον 21ο αιώνα, ως ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ. Δηλαδή ο κρατικός μηχανισμός που δεν λειτούργησε, που για μια ακόμη φορά τα αντανακλαστικά του ήταν μηδενικά και εγκληματικά ανύπαρκτα, Πυροσβεστική, Γενική Γραμματεία Πολιτικής προστασίας, Περιφέρεια, Δήμοι ήταν όλοι αυτοί, οι οποίοι δεν έπραξαν αυτά που έπρεπε όταν ήταν αναγκαίο την κατάλληλη στιγμή και αποφάνθηκε η Ελληνική Δικαιοσύνη πως δεν φέρει κανένας καμία ευθύνη. Αντ' αυτού η υπόθεση Μάτι έγινε μπαλάκι για να εξυπηρετήσει κομματικούς σκοπούς. Έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που εδώ και μήνες έχει ξεκινήσει η δίκη αυτή που βρίσκεται στο δεύτερο βαθμό εκδίκασης για τη δικαίωση των οικογενειών των 104 νεκρών θυμάτων, οι συγγενείς των θυμάτων και επιζήσαντες ήμασταν και είμαστε τουλάχιστον εξοργισμένοι με την πρωτόδικη απόφαση, και έχουμε μια δίκη τόσο μεγάλη, τόσο σημαντική, η οποία διεξάγεται σε άδειες αίθουσες. Καμία δημοσιογραφική κάλυψη τόσους μήνες, η μόνη μας ελπίδα ο αλληλέγγυος κόσμος που μας συμπαραστέκεται.

Σε αυτή την πυρκαγιά καήκανε ολόκληρες οικογένειες, χαθήκανε πολλά μικρά παιδιά, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, κάτοικοι, περαστικοί, ακόμα και τουρίστες.

ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ ΞΑΝΑ.

ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ ΣΤΙΣ 12 (ΠΙΘΑΝΟΝ ΚΑΙ 13) ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΑΙΘΟΥΣΑ Δ4 ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ, ΣΤΙΣ 9.00 ΤΟ ΠΡΩΙ.

Ο συνομήλικος Β. ήταν 5 ώρες στην θάλασσα και δεν τα κατάφερε. Εγώ τα κατάφερα. Μια ζωή θα κουβαλάω την ενοχή του επιζήσαντα. Ενοχή που τα κατάφερα εγώ και όχι ο Β., όχι οι άλλοι.

Να είμαστε όλοι εκεί για όλους τους συγγενείς των 104 ανθρώπων που δεν τα κατάφεραν και για όλους όσους μείναμε πίσω και φυσικά για τους εγκαυματίες που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή αξιοπρεπώς. Κι όπως καλά είπε κι η Μάγδα Φύσσα «όσοι βάζουνε πενθόμετρο, καλά θα κάνουν να το βουλώσουν».

Ας είμαστε όλοι μαζί, για το Μάτι, για τα Τέμπη, την Πύλο, την Μάνδρα κι ας ελπίσουμε πως δεν θα ξανά θρηνήσουμε αλλά θύματα.