Οι πρόσφατες βροχοπτώσεις στην Ιθάκη προκάλεσαν σημαντικές πτώσεις βράχων στο οδικό δίκτυο του νησιού. Η Λαϊκή Συσπείρωση θεωρεί ως κύριο υπεύθυνο την προχειρότητα με την οποία εκτελέστηκε το περίφημο πρόγραμμα “ANTINERO” καθώς και άλλα  προγράμματα στο όνομα της “δασοπροστασίας”. Στηλιτεύει επίσης την προχειρότητα με την οποία εκτελέστηκε το άλλο περίφημο πρόγραμμα - αυτό της “βραχοπροστασίας”. Η Λαϊκή Συσπείρωση καταλήγει με την πεποίθηση – που δεν είναι μόνο δική της, αλλά και όλων όσοι έχουνε κοινό νου και δεν είναι διαπλεκόμενοι πάσης φύσεως – πως “όλα αυτά τα έργα γίνονται κυρίως προς όφελος των εργολάβων”

Εμείς, από την πλευρά μας, θα συμπληρώσουμε πως και για τα δύο έργα χύθηκε άπειρο μελάνι προπαγάνδισής τους στα social media -  από το δήμαρχο και την έπαρχο Ιθάκης. Πόσα “συνεχίζουμε” διαβάσαμε. Πόσα “ … αφήνουμε στη μιζέρια τους, τους μόνιμους αρνητές” ακούσαμε …

Και ήταν άπειρα τα “μπράβο”, τα like και οι καρδούλες από ευαρεστημένους πολίτες κάτω από τις σχετικές αναρτήσεις των αρχόντων του νησιού. Για να μη φανεί ότι δε συμμετέχουν στην “πρόοδο και στην ανάπτυξη”

Αυτά, για την καταγραφή των γεγονότων. Χωρίς να σημαίνει ότι δε γνωρίζουμε για το σύνδρομο της “μνήμης χρυσόψαρου” που κατατρώγει τον πληθυσμό αυτής της έρημης χώρας

Ακολουθεί η σχετική ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το καλοκαίρι που πέρασε και συγκεκριμένα στις 6 Ιούλη 2025, είχαμε εκδώσει ένα δελτίο τύπου με τίτλο: Το πρόγραμμα ANTINERO: Ευκαιρία για πανηγύρια ή «για τα πανηγύρια των εργολάβων;».

Σε αυτό επισημαίναμε επί λέξει μεταξύ των πολλών άλλων και τα ακόλουθα:

«Δυστυχώς όμως αυτά τα έργα είναι αποσπασματικά και επειδή δεν εντάσσονται στο πλαίσιο της διαχείρισης και προστασίας κάθε δάσους, δεν μπορούν αντικειμενικά να έχουν θετικά αποτελέσματα. ………..Όλα τα παραπάνω τα βιώσαμε και στο νησί μας, ακριβώς όπως περιγράφονται. Δρόμοι που διανοίχθηκαν όπως-όπως, αποψίλωση χωρίς λόγo και κυρίως χωρίς σχέδιο και εντελώς αντιεπιστημονικά ολόκληρων περιοχών, βιομάζα παρατημένη στα πρανή του επαρχιακού και αγροτικού οδικού δικτύου, η οποία αποτελεί πρώτης τάξης καύσιμη ύλη, κλάδεμα ή μάλλον καρατόμηση δένδρων και πάλι χωρίς σχέδιο, βράχια που ήδη πέφτουν σωρηδόν στο οδόστρωμα και άλλα πολλά».

Δεν θέλουμε να το παίζουμε μετά Χριστόν προφήτες , αλλά με τις πρώτες δυνατές μπόρες, έπεσαν σωρηδόν σε πολλά σημεία του επαρχιακού οδικού δικτύου (Λεύκη, Ανωγή, Περαχώρι) μεγάλα βράχια, τα οποία αποκολλήθηκαν όχι τόσο από τις φθινοπωριάτικες βροχές, αλλά από την ανεξέλεγκτη υλοτόμηση που έγινε στα πρανή των δρόμων, με συνέπεια να «ξυριστεί» η βλάστηση που κρατούσε τους έτσι και αλλιώς ασταθείς ασβεστολιθικούς βράχους και αυτοί να κατρακυλίσουν «επί δικαίων και αδίκων»…

Πάλι καλά που αυτές οι βραχοπτώσεις έγιναν την νύχτα και δεν κυκλοφορούσε κανένας.

Επίσης αποδείχθηκε πως το άλλο μεγάλο έργο, αυτό της βραχοπροστασίας έγινε και αυτό εντελώς τμηματικά και χωρίς καμία ουσιαστική μελέτη . Δεν είναι τυχαίο που από το έργο αυτό έμεινε εκτός ο δρόμος που οδηγεί στο λιμάνι του Πίσω Αετού και που από τύχη δεν έχουν συμβεί παρόμοια φαινόμενα.

Εμείς θα επιμένουμε να τονίζουμε πως όλα αυτά τα έργα γίνονται κυρίως προς όφελος των εργολάβων και χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τα πραγματικά λαϊκά  συμφέροντα για οδική ασφάλεια και πυροπροστασία.

Ο λαός της Ιθάκης μπορεί εύκολα να βγάλει τα συμπεράσματά του και να καταλάβει πως οι επικοινωνιακές τακτικές δεν είναι αυτές που πραγματικά εξασφαλίζουν την ασφάλειά του, αλλά οι ουσιαστικές  διεκδικήσεις για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Ιθάκη, 12 Νοέμβρη 2025.

Υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τα νησιά μόνο σαν αγελάδες για άρμεγμα – και δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το πώς θα παραδοθούν αυτά τα νησιά στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Πολλοί από αυτούς δεν είναι καν μόνιμοι κάτοικοι των νησιών - εμφανίζονται σαν κομήτες το καλοκαίρι, κάνουν την αρπαχτή τους και εξαφανίζονται

Αλλά και ανάμεσα στους ντόπιους, ελάχιστοι είναι εκείνοι που σκέφτονται κάτι πέρα από το προσωπικό και πρόσκαιρο κέρδος. Όσοι από αυτούς διαφωνούν με την ανεξέλεγκτη “ανάπτυξη”, σπάνια τολμούν να εκφραστούν δημόσια – οι κοινωνικοί δεσμοί και οι εξαρτήσεις που υπάρχουν σε κάθε μικρή κοινότητα το καθιστούν απαγορευτικό. Όσοι πάλι από τους τακτικούς επισκέπτες το κάνουν, γίνονται πολύ συχνά αντικείμενο κριτικής με το συνηθισμένο επιχείρημα ότι  –λίγο ή πολύ – δεν έχουν το δικαίωμα να μιλούν, γιατί δεν μένουν στο νησί όλο το χρόνο

Στη Σίκινο, όμως, φαίνεται ότι οι κάτοικοι βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Το όμορφο νησί του Αιγαίου αποφάσισε να αντισταθεί στην ευκολία της άναρχης “ανάπτυξης”, δείχνοντας ότι υπάρχει και άλλος δρόμος και δεν βρίσκεται μόνο  στο μυαλό κάποιων “αντιδραστικών γραφικών”. Και αν συνεχίσει έτσι, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι οι Σικινιώτες θα παραδώσουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους έναν τόπο όπως τον παρέλαβαν – καθαρό, αυθεντικό, ζωντανό

Άλλα νησιά θα κλαίνε –εκείνα που ήδη στενάζουν κάτω από τη «φρενίτιδα» μιας ανάπτυξης που δεν έχει σταματημό. Νησιά όπου ο υπερτουρισμός, οι αυθαιρεσίες και η τσιμεντοποίηση τα έχουν μετατρέψει από αλλοτινούς παράδεισους σε ασφυκτικά σκηνικά. Και που αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα και ριζικά, πολύ σύντομα θα βρεθούν με άδεια, τσιμεντένια κουφάρια που κανείς δεν θα θέλει να τα επισκεφθεί

Οι κάτοικοι του πανέμορφου νησιού της Σικίνου απέδειξαν ότι το κέρδος χωρίς όρια δεν είναι μονόδρομος. ότι υπάρχει και η επιλογή της ισορροπίας, που προστατεύει τον τόπο και του δίνει προοπτική. Και προχώρησαν σε μέτρα που θα έκαναν την τρίχα κάθε “αναπτυξιολάγνου» δημάρχου να σηκώνεται, δίνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως η πραγματική ανάπτυξη δεν καταστρέφει, αλλά διαφυλάσσει

Κατά την εισήγησή στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο δήμαρχος Βασίλης Μαράκης αναφέρθηκε στην ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής ταυτότητας του νησιού. Στο πλαίσιο αυτό, η Σίκινος - όπως είπε - έχει αποφασίσει να ακολουθήσει ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, ήπιο και ελεγχόμενο, το οποίο θα σέβεται τόσο τους κατοίκους όσο και το φυσικό περιβάλλον. Όπως ανέφερε, ζητούμενο είναι να διατηρηθεί αναλλοίωτος ο χαρακτήρας του νησιού, η μορφολογία και η ταυτότητά του, προκειμένου να παραδοθεί στις επόμενες γενιές “αυθεντικό και μοναδικό”

Στο πλαίσιο αυτής της επιλογής, το Δημοτικό Συμβούλιο

• απαγορεύει τη δημιουργία κολυμβητικών δεξαμενών σε όλη την επικράτεια του νησιού. Η θέση αυτή υποστηρίχθηκε από την ανάγκη προστασίας του νερού, το οποίο χαρακτηρίστηκε “δημόσιο αγαθό σε διαρκή και εντεινόμενη απειλή” – όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά, σε γειτονικά νησιά έχουν παρατηρηθεί αυξήσεις τιμών ύδατος που φτάνουν έως και 700%.

• αποφασίζει να διατηρηθούν οι παραλίες ελεύθερες και καθαρές, χωρίς παραχωρήσεις για ομπρελοκαθίσματα

• δεν επιθυμεί την υλοποίηση μεγάλων ή στρατηγικών επενδύσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να αλλοιώσουν το περιβάλλον και τη φυσιογνωμία του νησιού. Αντίθετα, προκρίνει την ανάπτυξη μικρών τουριστικών μονάδων έως 20 κλινών, σε πλήρη αρμονία με τον χαρακτήρα του τόπου

• εκφράζει την αντίθεσή του στις υπόσκαφες κατασκευές, οι οποίες δεν συνάδουν με το κυκλαδίτικο τοπίο και την ιστορία του νησιού, καθώς και στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών, οι οποίες θεωρήθηκε ότι επηρεάζουν την κλίμακα του τοπίου και πλήθος αρχαιολογικών χώρων. Παράλληλα, βλέπει θετικά τη δημιουργία ενός μικρού φωτοβολταϊκού πάρκου για την ηλεκτροδότηση των αφαλατώσεων και τη μείωση του ενεργειακού κόστους.απαιτεί από κάθε νέα οικοδομή την υποχρεωτική πρόβλεψη δεξαμενών ύδρευσης

• στο πλαίσιο στήριξης του πρωτογενούς τομέα, ζητά τη χρηματοδότηση δράσεων για την προστασία, διατήρηση και αποκατάσταση των αναβαθμίδων του νησιού, οι οποίες συγκρατούν το έδαφος και το νερό της βροχής και συμβάλλουν στη διατήρηση της αγροτικής γης.

• προτείνει την προστασία συγκεκριμένων περιοχών ως αδόμητων ζωνών λόγω της αρχαιολογικής τους σημασίας, όπως οι περιοχές πλησίον της Επισκοπής, της παραλίας Μάλτα, του Παλαιόκαστρου και του όρμου Καρρά.

Η Σίκινος - σε μια εποχή που πολλά νησιά κινδυνεύουν να μετατραπούν σε real estate πάρκα - δείχνει το δρόμο για ένα νέο μοντέλο, αποφασίζοντας να αντισταθεί στην κερδοσκοπία και να υπερασπιστεί την ταυτότητά του.

Όσα μικρά νησιά αποφασίσουν να τον ακολουθήσουν, ας είναι βέβαια πως θα βγουν κερδισμένα. Αυτοί που θα χάσουν θα είναι μόνο τα πάσης φύσεως αρπακτικά

Ιδού η Σίκινος, ιδού και το πήδημα – όπως θα μπορούσαμε να παραφράσουμε το γνωστό ρητό

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Γ.Γ από το Βαθύ Κόκκινο που συντάχθηκε με αφορμή ένα χθεσινό (9/11) δημοσίευμα της ΕφΣυν σχετικά με επιχείρηση–φιάσκο της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, η οποία στρατολόγησε έναν ποινικό κατάδικο στην προσπάθειά της να συλλέξει ενοχοποιητικά στοιχεία για συγκεκριμένους αντιεξουσιαστές. Το άρθρο αυτό περιγράφει την αποτυχημένη επιχείρηση με κεντρικό πρόσωπο τον ποινικό Τάκη Γεωργιάδη που έδρασε με αντάλλαγμα την αποπληρωμή προστίμου ύψους 40.000 ευρώ, όμως δεν κατάφερε τίποτα

Ο Γ.Γ, με αφορμή το άρθρο αυτό, θυμήθηκε τις πιο τρανταχτές περιπτώσεις στρατολόγησης πρακτόρων και χαφιέδων από την Αστυνομία.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

Δεν είναι η πρώτη φορά –ούτε δυστυχώς η τελευταία– που οι μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν να διεισδύσουν, να παγιδεύσουν και να κατασκευάσουν «τρομοκράτες» εκεί που δεν υπάρχουν.

Η ιστορία της ελληνικής Ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών είναι γεμάτη από στρατολογημένους χαφιέδες: Από μέλη αριστερών συλλογικοτήτων και κομμουνιστών μέχρι ποινικούς που γίνονται εργαλεία προβοκάτσιας.

Το σημερινό δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» για το «πανάκριβο φιάσκο» της Αντιτρομοκρατικής δεν είναι παρά ένα ακόμα κρίκο σε αυτή την αλυσίδα της κρατικής καταστολής.

Ας τα πιάσουμε με την σειρά.

Όπως είναι γνωστό, η Ασφάλεια έχει μακρά παράδοση στη στρατολόγηση ατόμων από τον χώρο της Αριστεράς. Ναυάγια της ταξικής πάλης που έσπασαν ή υποκρίνονται τους αριστερούς για να παίξουν το ρόλο του κράτους. Κι αυτό είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο. Από την εποχή του Βενιζέλου με το γνωστό “ιδιώνυμο” το 1929, μέχρι και σήμερα.

Ας δούμε σχετικά πρόσφατες περιπτώσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ντάνος Κρυστάλλης, ο πρώην γραμματέας της νεολαίας ΕΔΑ και ρεπόρτερ της ΕΡΤ, που από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι το 1985 εισχώρησε βαθιά στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο ως επαγγελματίας χαφιές της ΚΥΠ/ΕΥΠ. (Έχει μείνει ιστορική η δημόσια παραδοχή του δημοσιογράφου Γιώργου Βότση: “Με τον Κρυστάλλη πιάστηκα μαλάκας”).

Παρέδιδε πληροφορίες στην ασφάλεια, έχτιζε «φιλίες» με άτομα του “χώρου”, μέχρι που ξεσκεπάστηκε μετά τη δολοφονία του Χρήστου Τσουτσουβή. Ακόμα και μέχρι να πεθάνει, ο Κρυστάλλης αρνιόταν τον ρόλο του σε αγωγές κατά ΜΜΕ, αλλά ο χώρος τον θυμάται ως «αρχιχαφιέ» που πούλησε συντρόφους για λεφτά και προστασία.

Παρόμοια περίπτωση, από το ΚΚΕ αυτή τη φορά, είναι η πραγματική ιστορία που ενέπνευσε το μυθιστόρημα του Μίμη Ανδρουλάκη «Ο κόκκινος κάβουρας». Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, το βιβλίο αφηγείται την ιστορία ενός πρώην στελέχους του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, που στρατολογήθηκε ως πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών. Ένας «διπλός άνθρωπος» που εισχώρησε στο Κόμμα, παρέδιδε πληροφορίες και βοηθούσε στην παρακολούθηση συντρόφων.

Έχω υπ’ όψιν μου άλλη μια περίπτωση που αφορά χαφιέ προερχόμενο από οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά η περίπτωσή του δεν είναι δημοσιεύσιμη.

Αλλά οι μηχανισμοί δεν σταματούν σ’ αυτούς τους χώρους. Συχνά στρατολογούν πρώην ποινικούς, μετατρέποντάς τους σε εργαλεία για να παγιδεύσουν άτομα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Κλασικό παράδειγμα η υπόθεση «Δύτης» το 1998: Μια ελληνοαμερικανική επιχείρηση της ΕΥΠ και της CIA, με κεντρικό πρόσωπο τον ποινικό Ανδρέα Λεγάκη. Τον πίεσαν μήνες, του έταξαν εκατομμύρια δραχμές, ακαταδίωκτο και ταξίδι στις ΗΠΑ. Ο Λεγάκης έπαιξε τον «ντίλερ όπλων» στα Εξάρχεια, διοχετεύοντας παγιδευμένα πιστόλια και «έξυπνες» ρουκέτες με πομπούς σε υπόπτους για τη 17Ν. Τα όπλα κατέληξαν σε γιάφκες, αλλά ένας «αγοραστής» μύρισε την παγίδα, πέταξε τις ρουκέτες στα σκουπίδια και εξαφανίστηκε. Φιάσκο παταγώδες: Οι πράκτορες περίμεναν άδικα, η Αντιτρομοκρατική μάζεψε τα… απορρίμματα. Ο Λεγάκης συνέχισε ως ληστής, σκότωσε ανθοπώλη, ξαναπιάστηκε – και υπήρξε μέχρι «Δύτης 2» το 2009, πάλι αποτυχία!

Και φτάνουμε στο σήμερα: Το δημοσίευμα της ΕφΣυν αποκαλύπτει πώς το 2022-2023 η Αντιτρομοκρατική στρατολόγησε έναν βαρυποινίτη (ισόβια για ληστείες, ναρκωτικά, όπλα) ως «ειδικό συνεργάτη». Ανταλλάγματα: Δεκάδες χιλιάδες ευρώ, μείωση ποινής, προστασία. Στόχος: Εισχώρηση στα Εξάρχεια, «φιλία» με αντιεξουσιαστικούς, προμήθεια όπλων/εκρηκτικών για να τους παγιδεύσει ως «τρομοκράτες». Αλλά ο ποινικός γύρισε ανάποδα: Κατέθεσε μήνυση κατά αξιωματικών για παράβαση καθήκοντος, ψευδείς βεβαιώσεις και απόπειρα παγίδευσης αθώων. Αποτέλεσμα; Ποινικές διώξεις σε αστυνομικούς, πανάκριβο φιάσκο για το κράτος – λεφτά σπαταλημένα, αξιοπιστία μηδέν.

Αυτές οι τακτικές δεν είναι «λάθη» της ασφάλειας. Είναι συστηματικές προβοκάτσιες. Για να δικαιολογήσουν budget δισεκατομμυρίων, κάμερες, ΜΑΤ στα Εξάρχεια, καταστολή κινημάτων. Από τον Κρυστάλλη και τον «Κόκκινο Κάβουρα» μέχρι τον «Δύτη» και το σημερινό χαφιέ, το μήνυμα είναι ίδιο: Το βαθύ κράτος δεν πολεμά «τρομοκρατία» – σε πολλές περιπτώσεις την κατασκευάζει για να χτυπήσει την Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Υ.Γ. Και για να μη ξεχνιόμαστε: πριν τον «Δύτη» και το σημερινό φιάσκο της Αντιτρομοκρατικής, υπήρξε και η Λουίζης Ριανκούρ (Μάρτης 1992). Μια ενέδρα-παρωδία κατά της 17Ν που κατέληξε σε φιάσκο-λεηλασία. Η «πληροφοριοδότρια» Μαρία Τσιντέρη (κωδ. «Άννα») εισέπραξε 13 εκατομμύρια δραχμές από τα μαύρα ταμεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Άλλες πηγές μιλάνε για 200 εκατομμύρια δραχμές που εξαερώθηκαν συνολικά σε «έξοδα επιχείρησης».

Οι μπάτσοι έχασαν τον Κουφοντίνα μέσα από τα χέρια τους, η Τσιντέρη εξαφανίστηκε με τα λεφτά, και στη δίκη της 17Ν το 2003 ο τότε αρχηγός ΕΛΑΣ Στέφανος Μακρής αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Στήθηκε χορός εκατομμυρίων χωρίς να μάθουμε πού κατέληξαν». Ο πρόεδρος Μαργαρίτης τον διέκοψε έξαλλος: «Μας λέτε ότι δώσατε εκατομμύρια σε μια γυναίκα και δεν ξέρετε ούτε πού μένει;»

Από το ’92 μέχρι το 2025, ίδια συνταγή: πληρώνουν χρυσάφι χαφιέδες και ποινικούς → φτιάχνουν παγίδες → η παγίδα σπάει → τα λεφτά χάνονται σε μαύρες τρύπες → η καταστολή συνεχίζεται με νέο budget. Δεκάδες εκατομμύρια στη Ριανκούρ, δεκάδες εκατομμύρια στον «Δύτη», δεκάδες χιλιάδες ευρώ στο σημερινό φιάσκο.

Το μόνο που αλλάζει είναι το νόμισμα. Το βαθύ κράτος τρώει, και εμείς το πληρώνουμε.

'Ενα πολύ ενδιαφέρον κείμενο από το νομικό Μιχάλη Σφακιανάκη σχετικά με το μακελειό στα Βορίζια, όπως δημοσιεύτηκε στις 5/11 στο neakriti.gr

 «Το εγώ ξεχώρισε τον άνθρωπο από τα ζώα!»

Ν. Καζαντζάκης

«Το εγώ ξεχώρισε τον άνθρωπο από τον Θεό!»

Μακάριος ο Σπηλεώτης

(από την “Αναφορά στον Γκρέκο” σε παράφραση και αντιγραφή του “Γεροντικού”)

(...)

Με ποικίλα βουβά συναισθήματα παρακολουθούμε τις ειδήσεις να καταγράφουν το είναι μας.

Με φρίκη αντιμετωπίζουμε πια τα αποτελέσματα της καθημερινά πιο επικίνδυνης κυρίαρχης πολιτικής.

Στημένες αναλύσεις επί αναλύσεων βουίζουν γύρω μας, συνήθως από δήθεν ειδικούς και γνώστες, στην ουσία δε άσχετους, αγράμματους και ενδιαφερόμενους μόνον είτε για το εφήμερο, είτε για την αποκλειστική δική τους προβολή.

Σωπάτε πια!

Σωπάτε όλοι εσείς, ιερωμένοι, πολιτικοί, ταγοί πολιτισμού κ.λπ. που τώρα θα αναλάβετε πάλι πρωτοβουλίες επί παντός επιστητού και κακώς κειμένου!

Σωπάτε όλοι εσείς, που σπουδάξατε την Κρήτη στα σίριαλ κι έχετε και να πείτε!

Σωπάτε όλοι εσείς, που διδάξατε, με το παράδειγμά σας, την κοινωνία στο κερδοφόρο ραχάτι των ευρωπαϊκών ενισχύσεων, ευνουχίζοντας κάθε ικμάδα, κάθε δημιουργικότητα, κάθε σεμνή προσφορά στο σύνολο, αν δεν έχει κριτήριο το προσωπικό όφελος και τη μαζική προβολή.

Σωπάτε εσείς, που διαπαιδαγωγήσατε τρεις γενιές στην ξάπλα, στη μαγκιά, σε ουσίες και οινοπνεύματα, στα μαύρα ποκάμισα, στα ζαρωτά στιβανάκια, στ’ αγιοκωστάντινα και στα όπλα, ως κριτήρια δήθεν αντρειάς!

Σωπάτε εσείς, που δείχνετε όποιον δεν είναι σαν τα μούτρα σας, όποιον δουλεύει έντιμα για την επιβίωση κι αγωνίζεται για μια άλλη καλύτερη κοινωνία, ως παράδειγμα προς αποφυγή και άξιο χλευασμού!

Σώπα πια λυπημένε περίγυρε και βουβή κοινωνία, που χρόνια ανεχόσουν κι απέκρυβες την αλήθεια, που τόσα χρόνια ανεχόσουν και κρυφογέλαγες, πανέτοιμη να κάνεις τα ίδια και σήμερα εκπλήττεσαι και λυπάσαι.

Σωπάτε κι εσείς εκφραστές της σύγχρονης δήθεν κρητικής κουλτούρας, που νοσταλγείτε μια Κρήτη της, κατά τα ασήμαντα μέτρα σας, αυθεντικής παράδοσης και αξιών.

Σωπάτε, ή καλύτερα, κεδιά* !!!

Κεδιά*, γιατί είστε υπεύθυνοι! Όλοι!!!

Εσείς που κάνατε την απάτη ιδανικό και μοναδικό μέσο για καλύτερη ζωή, την οικονομική ισχύ απόλυτη αξία και τη μαφία κοινωνική συμπεριφορά.

Κι εσείς που κάνατε την Κρήτη να περιφέρει σαν την ατζιγγάνα* τον χορό και τα τραγούδια της, τη διάλεκτο και τη μαγειρική της, την ιστορία και τη λεβεντιά της στα κανάλια, ρηχή, ασπόνδυλη, κρατικοδίαιτη, ευρωπαία για το τουριστικό κέρδος...

Κι εσείς που κάνατε την γκανιά* μελωδία, τη χοντροδουλειά τέχνη, το αγοραίο δίστιχο μαντινάδα, την ίδια τη βεντέτα κολωνακιώτικη ίντριγκα...

Κι εσείς που θαυμάζετε το κάθε περιφερόμενο σούργελο για την ανερμάτιστη αισθητική του με αναλόγως ανερμάτιστα επιφωνήματα...

Κι εσείς που μοιράζετε πεντοχίλιαρα και δεκαχίλιαρα σε άτομα και συλλόγους για δήθεν πολιτιστικές δραστηριότητες...

Κι εσείς... Κι εσείς... Κι εσείς...

Κι αυτοί που σας αναγνώρισαν το δικαίωμα.

Χιλιάδες εσείς, χιλιάδες εμείς, χιλιάδες αυτοί, σωπάτε!

Σωπάτε, για να ακουστεί, ως προμήνυμα, το ρέκασμα της Ηλέκτρας, που δέσμια του παρόντος της λυσσά! Μισεί και θα κάνει κι άλλους να μισήσουν. Για να κρατήσει το άγος! Για να τραβήξει του μάκρους η έχθρα! Για να σύρουν οι νεκροί κι άλλους νεκρούς στον Άδη!

Ανάθεμά το για εγώ!

Ανάθεμά το, όταν παύει να ’ναι σημείο ταυτότητας και γίνεται σημείο επιβολής!

Ανάθεμά το, όταν σε ξεχωρίζει κι από τα έχνη* κι από τον Θεό!

-------------

* ατζιγγάνα = τσιγγάνα

  γκανιά = γκάρισμα

  έχνη = ζώα

  κεδιά = τσιμουδιά, μόκο, βούλωσ'το

  μπλιο = πια

Πηγή

https://www.neakriti.gr/apopseis/2146758_peri-toy-ego?fbclid=IwY2xjawN99CVleHRuA2FlbQIxMABicmlkETBNMVltZTFsTDNGQlBJNGdLc3J0YwZhcHBfaWQQMjIyMDM5MTc4ODIwMDg5MgABHimx0PrB-pgFV6usA6iMHsCrI89OeGukjI3-X-A5agrpFSofKsPUfhu1fufA_aem_bN725e8ph8rQTyp4FuIbIQ

Πριν από 32 χρόνια, το 1993, τρεις φίλοι (ένας στιχουργός, ένας συνθέτης και ένας τραγουδιστής) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν ένα τραγούδι που φαίνεται πως αποτελούσε μία υποχρέωση προς τους εαυτούς τους και μία κατάθεση ψυχής.

Το τραγούδι αυτό μιλούσε «για κάποιον που φορεί / τα ίδια στρογγυλά γυαλιά με κάθε βλέμμα / κι αν κάτι έχουμε κοινό / είναι που ξέρουμε κι οι δυο /  πως τούτη η χώρα ζει μονάχα μ’ ένα ψέμα… Είναι γλυκός και γραφικός / αυθόρμητος γι’ αυτό τρωτός / κυρίως τώρα στην πολιτική του όψη  / αθώος πάντα εκ γενετής / μα και με τύψεις ενοχής / αυτές που χρόνια προσπαθεί να μας φορτώσει

Οι τρεις φίλοι ήταν ο Τάσος Σαμαρτζής, ο Νότης Μαυρουδής και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ενώ άνθρωπος για τον οποίο μιλάει το τραγούδι τους είναι, όπως ίσως καταλάβατε, ο Διονύσης Σαββόπουλος

Οι τρεις φίλοι στήνουν ένα ιδιότυπο “δικαστήριο”  και κατηγορούμενος είναι αυτός που «Δε γράφει πια για να δειχτεί/ μα πρέπει κάπου να πιαστεί / και περισσότερο να πείσει τον εαυτό του /  πως έχει δίκιο ν’ αντιδρά/ σαν τον τυφλό που στη φωτιά / πετάει για πάντα σαν σκυλί το παρελθόν του»

Με ένα τραγούδι εκδίδουν την καταδικαστική τους απόφαση «Πάνω σε μαύρο φορτηγό / μια εκδρομή χωρίς σκοπό / όλοι μαζί έχουμε χρόνια ξεκινήσει / μα στης στροφής τη μοναξιά / κουνάει το χέρι είν’ αργά  / δεν έχει θέση… “Γεια χαρά σου Διονύση…”

Λοιπόν μολύβι και χαρτί

θα πω για κάποιον που φορεί

τα ίδια στρογγυλά γυαλιά με κάθε βλέμμα

κι αν κάτι έχουμε κοινό

είναι που ξέρουμε κι οι δυο

πως τούτη η χώρα ζει μονάχα μ' ένα ψέμα...

Είναι γλυκός και γραφικός

αυθόρμητος γι' αυτό τρωτός

κυρίως τώρα στην πολιτική του όψη

αθώος πάντα εκ γενετής

μα και με τύψεις ενοχής

αυτές που χρόνια προσπαθεί να μας φορτώσει...

Θυμάμαι τότε ήταν 'κει

μέσα στου κόσμου τη βουή

σε μια διαδήλωση που ανάβει στην πλατεία

μα τώρα αλλάξαν οι καιροί

κι από τ' αερόστατο θωρεί

μια κοντοπόδαρη φυλή τόσο γελοία...

Ντέρμπι-φωτιά της Κυριακής

κρίσιμο ματς της Εθνικής

στο ενενήντα του αιώνα... αγωνία

και στην κερκίδα που ξεσπά

αυτός εκεί μπροστά-μπροστά

σαν χουλιγκάνος: θρύλος του η ορθοδοξία...

Δε γράφει πια για να δειχτεί

μα πρέπει κάπου να πιαστεί

και περισσότερο να πείσει τον εαυτό του

πως έχει δίκιο ν' αντιδρά

σαν τον τυφλό που στη φωτιά

πετάει για πάντα, σαν σκυλί, το παρελθόν του...

Το δικαστήριο είν' εδώ

μες στης παρέας το κενό

στην παραλία που μας βρίσκει πια τυχαία

σαν ξυρισμένος ναυαγός

αργός ταχυδακτυλουργός

που χρόνια ψάχνει για μια γυάλινη σημαία...

Για να κοιτάζει κι από 'κει

και να μιλάει για Κοεμτζή

για το στρατό, τους χούλιγκανς και τα πρεζόνια

όσα δε γνώρισε ποτέ

κλεισμένος σ' ένα ρετιρέ

σε μια αγκαλιά, έξω βροχή, και φύγαν χρόνια...

Από ένα όνειρο παιδιού

σε μία κρίση ρεαλισμού

έτσι αναδύεται απ' της ψυχής τα βάθη

μα εμείς εκεί, τέχνη παλιά

κάθε ανάσα και βουτιά

όχι - δεν κάναμε λοιπόν τα ίδια λάθη...

Λες να 'χει ακόμα στο γκαράζ

το όνειρό του τυρκουάζ

που όλοι θέλουμε μια βόλτα να μας πάει

παλιό αμάξι με φτερά

μοντέλο του εξήντα-επτά

κι ας έχει τώρα μηχανή που δεν τραβάει...

Από του μέλλοντος το ροκ

ως το γαλάζιο του μπαρόκ

ουράνιο σώμα που έχει χάσει την τροχιά του

κι από τον έρωτα στο σεξ

απ' το Ροντέο ως το Ρεξ

είν' η παράσταση του γύρου του θανάτου...

Πάνω σε μαύρο φορτηγό

μια εκδρομή χωρίς σκοπό

όλοι μαζί έχουμε χρόνια ξεκινήσει

μα στης στροφής τη μοναξιά

κουνάει το χέρι – είν' αργά

δεν έχει θέση... «Γεια χαρά σου Διονύση...»

της Μαρίας Νάτση

Κάτω από τις εύφορες αγροτικές εκτάσεις της Ολλανδίας κρύβεται ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Το Al Jazeera αφηγείται την ιστορία της πόλης του Χρόνινγκεν, που βρίσκεται ακριβώς πάνω από αυτά τα κοιτάσματα· μιας πόλης η οποία, χρόνο με τον χρόνο, διαλύεται αργά αλλά σταθερά από τους σεισμούς που προκαλεί η συνεχής άντληση από το υπέδαφος.

Όταν ξεκίνησαν οι πρώτοι σεισμοί, οι κάτοικοι στράφηκαν στη δικαιοσύνη, ενώ πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η κατάσταση έγινε τόσο κρίσιμη, ώστε η ολλανδική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να τερματίσει σταδιακά την εκμετάλλευση του κοιτάσματος μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Εκεί γεννήθηκε και ο όρος «ολλανδική ασθένεια», για να περιγράψει τις απρόσμενες συνέπειες ενός φαινομενικού πλούτου.

Μόνο που αυτή η «ασθένεια» δεν αφορά τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, αλλά τις οικονομικές. Περιγράφει το παράδοξο φαινόμενο κατά το οποίο ο πλούτος που προέρχεται από τους φυσικούς πόρους, αντί να λειτουργεί ως μοχλός ανάπτυξης, τελικά αποδυναμώνει την παραγωγική βάση μιας χώρας και βαθαίνει τις κοινωνικές ανισότητες.

Η εξαιρετική εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου (Infowar, 2018) φωτίζει με σαφήνεια αυτό το παράδοξο. Ένα δημοσιογραφικό ντοκουμέντο που, με την απόσταση του χρόνου, μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Καθώς νέες εξορύξεις δρομολογούνται στην Ελλάδα και την Ανατολική Μεσόγειο, η ιστορία του Χρόνινγκεν παύει να μοιάζει μακρινή αλλά αποκτά ανησυχητική οικειότητα.

Στα πρόθυρα γεωτρήσεων για την ανεύρεση υδρογονανθράκων βρίσκεται η Κέρκυρα, όπου συμμετέχουν η ExxonMobil με 60%, η Energean με 30% και η Helleniq Energy, εταιρεία εν μέρει ελληνικών συμφερόντων, με μόλις 10%. Την ίδια ώρα, στην Κύπρο έχει ήδη δρομολογηθεί η παραγωγή φυσικού αερίου, ενώ οι σχεδιαζόμενες έρευνες στην Ήπειρο προκαλούν έντονες αντιδράσεις, καθώς απειλούν ένα από τα πιο ευαίσθητα και πολύτιμα οικοσυστήματα της χώρας.

Οι εξορύξεις παρουσιάζονται ως υπόσχεση ενεργειακής αυτάρκειας και οικονομικής ανάπτυξης· όμως, πίσω από τη ρητορική της προόδου, κρύβεται το ενδεχόμενο να ξαναζήσουμε την ίδια ιστορία — αυτή της «ολλανδικής ασθένειας».

Ο Άρης Χατζηστεφάνου μίλησε με τον Rick van der Ploeg, πρώην υφυπουργό Πολιτισμού και Μ.Μ.Ε. της Ολλανδίας  και ακαδημαϊκό με ειδικότητα στην οικονομία φυσικών πόρων και την περιβαλλοντική οικονομία:

«Πολλές χώρες που πίστεψαν ότι θα πλουτίσουν είδαν τις οικονομίες τους να διαλύονται από τους φυσικούς πόρους που ανακάλυψαν. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι αυτές οι χώρες θα γίνουν πραγματικά πλούσιες και θα κρατήσουν τον πλούτο του φυσικού αερίου, του πετρελαίου ή των διαμαντιών για τις επόμενες γενιές. Δυστυχώς, βλέπουμε ότι αρκετές καταλήγουν με πολύ χειρότερες οικονομικές επιδόσεις, μεγαλύτερη ανισότητα και φτώχεια από ό,τι είχαν πριν τις ανακαλύψεις.»

- Υπάρχουν και χώρες που δεν είχαν αυτές τις συνέπειες;

 «Ορισμένες τα καταφέρνουν. Πολλοί αναφέρουν το παράδειγμα της Νορβηγίας για το πώς να το κάνεις σωστά. Εκεί δημιούργησαν ένα κρατικό επενδυτικό ταμείο, επενδύοντας τα χρήματα στο εξωτερικό και διαμοιράζοντάς τα όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να εξασφαλίσουν πλούτο για τις επόμενες γενιές. Έτσι, όταν η ροή κεφαλαίων από τους φυσικούς πόρους τερματιστεί, θα υπάρχει ακόμα κεφάλαιο για τις επόμενες γενιές.»

- Η ολλανδική ασθένεια παρατηρείται τόσο σε αναπτυγμένες όσο και σε αναπτυσσόμενες χώρες;

«Ναι, και σε αναπτυσσόμενες χώρες, και ειδικά σε όσες έχουν εθνοτικούς διαχωρισμούς, όπως η Νιγηρία, ή προβληματικό Σύνταγμα και κράτος δικαίου, ο πλούτος από το πετρέλαιο και τα μεταλλεύματα οδηγεί σε περισσότερη διαφθορά. Όλοι θέλουν να αρπάξουν ένα κομμάτι από την πίτα του φυσικού αερίου και του πετρελαίου»

Αυτές οι παρατηρήσεις βρίσκουν απήχηση και στην ελληνική και κυπριακή πραγματικότητα καθώς οι εθνοτικές διαφορές στην Κύπρο και η διαφθορά με την έλλειψη κράτους δικαίου στην Ελλάδα αντανακλούν αντίστοιχες παθογένειες.

«Τι θα συμβεί αν βρεθούν σημαντικά κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στη Μεσόγειο;» ρωτούσε ο δημοσιογράφος το 2018, θέτοντας το κρίσιμο ερώτημα για το μέλλον της χώρας.

«Όπως με την Κύπρο και το Ισραήλ, έτσι και η Ελλάδα ίσως πάρει μια γεύση από φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Τι θα συμβεί τότε; Η Ελλάδα θα έχει ξένα έσοδα που θα εισρέουν στη χώρα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα τα κάνει. Αν τα σπαταλήσει, θα έρθει η καταστροφή. Αν τα επενδύσει στην ελληνική οικονομία και όχι σε ένα ταμείο όπως στη Νορβηγία, θα μπορέσει να ανοικοδομήσει την οικονομία μέσω ιδιωτικών έργων, κυρίως για τους νέους, ή να εξασφαλίσει ότι οι νέοι θα παραμείνουν στη χώρα»

Ο οικονομολόγος Rick van der Ploeg δεν προτείνει στην Ελλάδα να αντιγράψει απλώς το νορβηγικό μοντέλο, αλλά να αξιοποιήσει τα έσοδα από τους φυσικούς πόρους για την ανοικοδόμηση της οικονομίας. Για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα να υποθέσουμε ότι η διαφθορά, η οποία σε τέτοιες περιπτώσεις τείνει να γιγαντώνεται, έχει περιοριστεί αποτελεσματικά. Ακόμα και αν αντιμετωπιστεί η διαφθορά, παραμένει το κρίσιμο ερώτημα.

- Έχουμε λόγο να πανηγυρίζουμε αν η χώρα συνεχίζει να παραμένει υπό τον έλεγχο των δανειστών;

«Υπάρχει μια κρίσιμη πρόκληση», επισημαίνει ο Van der Ploeg. «Η συμφωνία στην οποία υποχρεώθηκε η Ελλάδα είναι μια χαμένη υπόθεση. Οι πολίτες θα πρέπει να πληρώνουν για πολλές γενιές, και φυσικά θα ήταν τραγικό αν υπάρξουν έσοδα να χρησιμοποιηθούν για την ανοικοδόμηση της οικονομίας και τελικά να πάνε στους δανειστές. Ίσως η Ελλάδα θα πρέπει να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η συμφωνία για το χρέος που επέβαλαν το Δ.Ν.Τ. και η Ε.Ε. είναι τόσο κακή που η χώρα δεν θα μπορέσει να την αποπληρώσει ποτέ — κάτι που πλέον αναγνωρίζει ακόμη και το ίδιο το Δ.Ν.Τ.»

Σύμφωνα με τον Van der Ploeg η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν πληγεί ήδη από την ολλανδική ασθένεια, καθώς τα δάνεια που χορηγήθηκαν στις «λαμπρές» μέρες της ευρωζώνης είχαν αποτέλεσμα παρόμοιο με την ανακάλυψη πετρελαίου- προσωρινή οικονομική εύνοια χωρίς μετατροπή σε βιώσιμη ανάπτυξη.

«Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς το παράδειγμα της Ελλάδας. Ας ξεκινήσουμε μιλώντας για την ελληνική κρίση. Στην Ευρώπη έχουμε ένα ενιαίο νόμισμα. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα είχε χάσει τα νομισματικά όπλα της. Μια μάχη λοιπόν  με το ένα χέρι δεμένο στην πλάτη. Ενώ όμως χάσαμε τη νομισματική μας ανεξαρτησία στην ευρωζώνη, συνεχίσαμε να έχουμε ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου. Επειδή οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί είχαν αυτά τα τεράστια πλεονάσματα και η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία είχαν ελλείμματα, αναπόδραστα δημιουργήθηκε ροή κεφαλαίων από τη Γερμανία προς την Ελλάδα. Αυτό δεν είναι ευθύνη μόνο της Ελλάδας αλλά και της Γερμανίας. Αυτή η ροή κεφαλαίου προς τη νότια Ευρώπη ήταν μια μορφή Ολλανδικής ασθένειας»

Η οικονομία επαναπαύτηκε στη ροή «εύκολου» χρήματος, με αποτέλεσμα πολλοί τομείς της παραγωγής να παρακμάσουν και να οδηγηθούν σε μαρασμό. Όταν όμως, μετά το 2008, αυτή η ροή ζεστού χρήματος διακόπηκε, η γύμνια της οικονομίας φάνηκε καθαρά, αποκαλύπτοντας την ευθραυστότητα του παραγωγικού ιστού.

Η ανακάλυψη φυσικών πόρων δεν είναι πάντοτε ευλογία, αναφέρει ο Άρης Χατζηστεφάνου — και αυτό το γνωρίζουν καλά ακόμη και αναπτυγμένες χώρες, όπως η Ολλανδία.

Όταν ένα κράτος ήδη αντιμετωπίζει φαινόμενα διαφθοράς, αυτά τείνουν  να οξυνθούν· αν υπάρχουν  εθνοτικές ή κοινωνικές αντιθέσεις, μπορεί να εξελιχθούν σε συγκρούσεις· και αν διαθέτει έστω και μια στοιχειώδη βιομηχανική ή αγροτική παραγωγή, κινδυνεύει να τη χάσει εξαιτίας της λεγόμενης «ολλανδικής ασθένειας».

Και, φυσικά, αν έχει δεσμευθεί να εξοφλεί τους δανειστές του για πολλές γενιές, τότε… συγχαρητήρια!

Μόλις ανακάλυψε  φυσικό αέριο για κάποιες ξένες τράπεζες!

Πηγές: 

https://info-war.gr/i-katara-toy-petrelaioy-kai-toy-fysikoy-aerioy/

https://www.youtube.com/watch?v=L3Mz9k5wIvc

Με αφορμή την εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι στις δημαρχιακές εκλογές της Νέας Υόρκης, ο Αλέξης Τσίπρας έγραψε στο facebook: «Η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια νίκη σε αυτοδιοικητικές εκλογές. […] Δείχνει σε όλο τον κόσμο, σε όλους μας, ότι υπάρχει εναλλακτική και είναι στο χέρι μας. […] Η ελπίδα, η αλλαγή, η δικαιοσύνη είναι ο καθένας από μας, οι ίδιοι οι πολίτες, που αποφασίζουν να αντισταθούν και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Να κάνουν εφικτό αυτό που οι ισχυροί του κόσμου κηρύσσουν ανέφικτο. Μπορούμε!»

Δυστυχώς, όταν δόθηκε στον Αλέξη Τσίπρα να αποδείξει ότι υπάρχει εναλλακτική, έχοντας μάλιστα ένα 62% του λαού να τον στηρίζει, αυτός ανέκρουσε πρύμναν. Ξέχασε τα ανοίγματα διοδίων στα οποία πρωτοστατούσε, ξέχασε τις διαμαρτυρίες στους εν εξελίξει πλειστηριασμούς σπιτιών, ξέχασε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»,  ξέχασε τα “go back Merkel”, ξέχασε, ξέχασε, ξέχασε, ....

Πολλά ήταν αυτά που ξέχασε ο Αλέξης Τσίπρας - που τώρα προκαλούν σε όσους τα θυμούνται ένα πικρό χαμόγελο - και προτίμησε να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο. Ας αφήσει λοιπόν ο πρώην πρωθυπουργός τους λεονταρισμούς του facebook και ας ασχοληθεί με το χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς στον οποίο αποφάσισε να εγκατασταθεί και να τον ηγεμονεύσει, διαβλέποντας στο χώρο ένα μεγάλο κενό ηγεσίας. Από τον Μητσοτάκη σίγουρα καλύτερος θα είναι, αλλά μέχρι εκεί. Και για όσους ενδιαφέρονται απλά να φύγει η διεφθαρμένη κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μια χαρά επιλογή θα είναι. Εμείς όμως, ακούμε τον ποιητή που μας καλεί «να λέμε πια τα σύκα: σύκα και τη σκάφη: σκάφη» και βαδίζουμε σε άλλα μονοπάτια

Εν αναμονή της κυκλοφορίας του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα με τον τίτλο «Ιθάκη», με το πρόσωπό του στο εξώφυλλο και με επικοινωνιακά τερτίπια που παραπέμπουν σε ακριβό προϊόν πολυτελείας, εμείς θα μιλήσουμε για ένα άλλο βιβλίο που αναφέρεται στα γεγονότα του 2015 και στο ιστορικό δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ. Του δεύτερου μόλις δημοψηφίσματος που έχει διεξαχθεί στη χώρα μας κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης – μετά το δημοψήφισμα του 1974 που αποφάνθηκε υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Και του πρώτου που το αποτέλεσμά του αψηφίστηκε από αυτούς που το διοργάνωσαν

Το βιβλίο αυτό δεν έχει στο εξώφυλλο το πρόσωπο του συγγραφέα του. Αντίθετα, έχει τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα που έγινε μία ημέρα πριν από το Δημοψήφισμα. Και ο συγγραφέας του είναι ένας από εκείνους που πίστεψαν πραγματικά και πάλεψαν μέχρι την τελευταία στιγμή να προωθήσουν την εναλλακτική λύση, χωρίς να τους απασχολεί αν με αυτό τον τρόπο χάνουν την υπουργική και τη βουλευτική τους καρέκλα

Ο Δημήτρης Στρατούλης ήταν υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Ιούλιο του 2015 όταν και διαφώνησε με την αλλαγή πορείας του Αλέξη Τσίπρα και την απόφασή του να υποκύψει στους δανειστές

Σήμερα, ο Δημήτρης Στρατούλης είναι γραμματέας της Λαϊκής Ενότητας – ένα σχήμα που προέκυψε από 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτοί αποχώρησαν τον Αύγουστο του 2015-  το οποίο σήμερα συνεργάζεται εκλογικά με την «Ενωτική Πρωτοβουλία ΜΕΡΑ 25 / Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά»

Πριν από τρία χρόνια, ο Δημήτρης Στρατούλης εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο “8 µήνες που συντάραξαν την Ελλάδα Ιανουάριος – Αύγουστος 2015”.

Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας αναφέρεται στα γεγονότα του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την δραματική κορύφωσή τους με το δημοψήφισμα και την συμφωνία με τους δανειστές που αποτέλεσε την αφορμή για την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και εξηγεί από την πλευρά του «πώς και γιατί αυτά έγιναν, ποιες διεργασίες οδήγησαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στη συνθηκολόγηση με τους δανειστές».

Όπως αναφέρεται σχετικά «έγραψε την ιστορία αυτής της περιόδου, μέσα στο πλαίσιο των τότε οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παγκοσμίως, από τη σκοπιά των “νικημένων”, δηλαδή της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ του ΣΥΡΙΖΑ και όσων το καλοκαίρι του 2015 είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και δεν εκχώρησαν στο σύστημα το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς».

Στο βιβλίο του μιλάει και για τη βίαιη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας  χαρακτηριστικά: “Ως ιστορικό προηγούμενο υπήρχε η συστημική μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981. Αυτή, όμως, διαμορφώθηκε μέσα σε διάστημα αρκετών ετών, ενώ η πολιτική συστημική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ συντελέστηκε σε μία μόλις διετία και ολοκληρώθηκε σε κυβερνητικό επίπεδο μέσα σε ένα μόλις εξάμηνο. Αυτή τη διαδικασία, την οποία συστημικές δυνάμεις εκτός, αλλά δυστυχώς και εντός του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτήριζαν ως «βίαιη πολιτική ωρίμανσή» του, η Αριστερή Πλατφόρμα ‒παρά τις μεγάλες, συνεχείς, συνεπείς και απεγνωσμένες προσπάθειές της‒ δεν μπόρεσε να ανακόψει και αποτρέψει».

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου στα Χανιά, ο Δημήτρης Στρατούλης είχε δώσει μία συνέντευξη στα “Xανιώτικα Νέα”. Ας την διαβάσουμε

• Μιλάτε στο βιβλίο σας για «µνηµονιακή συνθηκολόγηση» τον Ιούλιο του 2025.Μήπως εσείς- ως τότε “Αριστερό Ρεύµα”- τρέφατε αυταπάτες; Οι αποφάσεις του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, που είχαν παρθεί µε πλειοψηφία από τη µεριά των “προεδρικών” µιλούσαν ξεκάθαρα για: «Όχι στα µνηµόνια, αλλά µέσα στην Ε.Ε.» κάτι διφορούµενο και αλληλοσυγκρουόµενο, που τους έδινε όµως το δικαίωµα την κατάλληλη στιγµή να πουν «µέσα στην Ε.Ε.» και να αφήσουν στην άκρη το σκίσιµο του µνηµονίου;

Η προεκλογική δέσµευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, τουλάχιστον στα συνεδριακά κείµενά του, «Όχι µε κάθε θυσία στο ευρώ» και ότι, εάν ως κυβέρνηση εµποδιζόταν από τους δανειστές να εφαρµόσει το πρόγραµµά του δεν θα υπέγραφε νέο µνηµόνιο. Εµείς του “Αριστερού Ρεύµατος” του τότε ΣΥΡΙΖΑ αγωνιζόµασταν σε όλα τα κυβερνητικά, κοινοβουλευτικά και κοµµατικά επίπεδα, ώστε, µε βάση τις προγραµµατικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνησή του να πει ΟΧΙ σε 3ο µνηµόνιο, ακόµα και εάν η χώρα έβγαινε από το ευρώ.

• Μπορούσε να υπάρχει “ανατροπή των µνηµονίων” εντός της Ευρωζώνης, εντός της Ε.Ε. και των θεσµών της ; Στο ΜΕΡΑ 25 που συµµετέχετε, υπάρχουν τµήµατα πιο κοντά στον παλιό “ευρωκοµµουνισµό” που λένε ότι “µέσα σε αυτήν την Ε.Ε. για να αλλάξουµε τα πράγµατα εκ των έσω” και άλλα που αντιτίθενται σε αυτήν την προοπτική. Κάνω λάθος;

Η άποψη της “Λαϊκής Ενότητας”, στην οποία το “Αριστερό Ρεύµα” σήµερα συµµετέχει, είναι ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη, λόγω του χαρακτήρα τους, ως υπερεθνικοί καπιταλιστικοί οργανισµοί, που εξυπηρετούν µε νεοφιλελεύθερες αντικοινωνικές πολιτικές τα συµφέροντα του κεφαλαίου, δεν µπορούν να µεταρρυθµιστούν και να αλλάξουν από τα µέσα. Η Ελλάδα πρέπει για το καλό του εργαζόµενου λαού να αποδεσµευτεί από αυτές. Η Ενωτική Πρωτοβουλία ΜΕΡΑ 25 / Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά έχει διατυπώσει τη θέση για σύγκρουση και ρήξη µε τις πολιτικές που κυριαρχούν στην Ε.Ε. και ότι, σε περίπτωση σύγκρουσης µεταξύ µίας προοδευτικής φιλολαϊκής εφαρµοζόµενης πολιτικής και των µηχανισµών της ΟΝΕ και Ε.Ε., θα προταχθεί η αποδέσµευση από αυτές.

• Η “ΤΙΝΑ” (δεν υπάρχει εναλλακτική) αν τότε ήταν ισχυρή στην Ελληνική κοινωνία σήµερα η εντύπωση µας είναι ότι έχει ισχυροποιηθεί ακόµα περισσότερο. Ένα µεγάλο µέρος του κόσµου, ακόµα και αυτού που έχει µια προοδευτική κατεύθυνση, δεν ενστερνίζεται την προοπτική “συγκρούσεων”, “ανατροπών” καθώς είδε ότι κάτι τέτοιο οδηγούσε απέναντι στις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης. Πώς αντιµετωπίζετε αυτά τα νέα δεδοµένα;

Ο πιο αποτελεσµατικός τρόπος για την αντιµετώπιση της ΤΙΝΑ και για πραγµατική υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων στη χώρα µας είναι σήµερα η συνεργασία των δυνάµεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η Ενωτική Πρωτοβουλία, συγκροτήθηκε από το ΜΕΡΑ25, την Λαϊκή Ενότητα–Ανυπότακτη Αριστερά, την Ανταγωνιστική Αριστερά, ριζοσπάστες οικολόγους και άλλες αριστερές δυνάµεις και ανένταχτους/ες αγωνιστές ως µία εκλογική συνεργασία ανατροπής και αλλαγής. Εντείνουµε τις προσπάθειες για διεύρυνση αλλά και συνδιαµόρφωση της και µε άλλες δυνάµεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με βάση ένα εναλλακτικό πρόγραµµα αντιµετώπισης των οξυµένων λαϊκών προβληµάτων (ακρίβεια, στέγη, µισθοί, συντάξεις, κλπ), που θα είναι σε ρήξη µε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τις µνηµονιακές δεσµεύσεις της χώρας, µε την ολιγαρχία, που αυτές οι πολιτικές εξυπηρετούν, και µε το καθεστώς βαθιάς εξάρτησης της χώρας µας από τον ευρωατλαντισµό. Γιατί πρέπει και µπορεί, επιτέλους, να συγκροτηθεί, ως αποκούµπι και στήριγµα του εργαζόµενου λαού και της νεολαίας, ένας ισχυρός ενωτικός αριστερός πόλος πραγµατικής αντιπολίτευσης στις αντικοινωνικές κυβερνητικές πολιτικές, στήριξης κοινωνικών και αντιπολεµικών αγώνων, αναγέννησης της ελπίδας ότι υπάρχει εναλλακτική διέξοδος, για την οποία ο λαός και η νεολαία αξίζει να αγωνιστούν!

• Ως υπουργός τότε του ΣΥΡΙΖΑ, στην πρώτη διακυβέρνηση, πιστεύετε ότι υπήρχε προοπτική αν η Ελλάδα έβγαινε εκτός ευρωζώνης να βρει άλλο χρηµατοδότη για τα δάνεια τις προς τις Ευρωπαικές χώρες; Αν χρηµατοδότες ήταν πχ. Κίνα – Ρωσία, δεν θα δηµιουργούσε σχέση εξάρτησης µε αυτές τις χώρες και δεν θα µας έφερνε σε αντιπαράθεση µε το σύνολο σχεδόν της Ε.Ε. και τις ΗΠΑ;

Ναι, µια πορεία ρήξης µε τους δανειστές είχε ως σοβαρό ενδεχόµενο την έξοδο από το ευρώ, εάν αυτοί επέµεναν στην αδιαλλαξία τους. Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να φοβηθεί αυτό το ενδεχόµενο, γιατί µπορούσε να βρει ισχυρά διεθνή στηρίγµατα.  Μεγάλες χώρες, που ήταν περιφερειακές δυνάµεις, αλλά και άλλες χώρες του ΟΗΕ µη εξαρτώµενες από τον ευρωατλαντισµό, εάν διαπίστωναν, ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν πραγµατικά αποφασισµένη για ρήξη µε τους δανειστές, µας είχαν διαµηνύσει µε διάφορους τρόπους, που αναφέρω στο βιβλίο µου ότι, παρά τις δυσκολίες, θα έβρισκαν τρόπους να την στηρίξουν. Αυτές, τις υπαρκτές, βιώσιµες και συγκεκριµένες δυνατότητες, η προεδρική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας απέρριπταν µε διάφορα προσχήµατα, γιατί είχαν επιλέξει τη συνθηκολόγησή τους µε τους δανειστές.

• Αν σας ζητούσε ένας 20χρονος που δεν έζησε τα γεγονότα του 2015, να του εξηγήσετε γιατί δεν ευδοκίµησε αυτό που επιθυµούσατε, τι θα λέγατε;

Το “Αριστερό Ρεύµα” επέλεξε να δώσει τη µάχη µέσα από το ΣΥΡΙΖΑ, για να τον αποτρέψει να υπογράψει ένα νέο καταστροφικό µνηµόνιο και για να εφαρµόσει τον προεκλογικό πρόγραµµά του και να προωθήσει συγκεκριµένες προτεινόµενες από αυτό εναλλακτικές αντιµνηµονιακές διεξόδους. ∆εν κάλυψε ποτέ, τίποτα και κανέναν, σχετικά µε την αρνητική πορεία, που ακολουθούσε η ηγετική οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Ασκούσε κριτική, συχνά δηµόσια, και παρέµβαινε συνεχώς σε κυβερνητικό, κοµµατικό και κινηµατικό επίπεδο. Μόλις, όµως, η ηγετική οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε, µαζί µε Ν∆, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ, το ηρωικό δηµοψηφισµατικό λαϊκό ΟΧΙ στα µνηµόνια και ψήφισε το 3ο µνηµόνιο, αποχωρήσαµε από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ και συγκροτήσαµε µαζί µε άλλες αντιµνηµονιακές αριστερές δυνάµεις τη “Λαϊκή Ενότητα”.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ξανά κυβέρνηση στις εκλογές του Σεπτεµβρίου του 2019 35,4 % και το 2019 έλαβε 31,53% κάτι που σηµαίνει ότι ακόµα και 4 χρόνια µετά “το µη σκίσιµο των µνηµονίων”, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πουν τον στήριξαν εκλογικά, συνέχισαν να το κάνουν, ενώ η δική σας πολιτική πρόταση έλαβε πολύ µικρά ποσοστά. Αυτό δεν δικαιώνει την τότε ηγετική οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ;

Όχι, σε καµία περίπτωση και αυτό αποδεικνύεται από τη σηµερινή εικόνα διάλυσής του. Η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ µείωσε τις προσδοκίες του λαού και διέδωσε την ηττοπαθή αντίληψη, ότι δεν µπορεί να γίνει τίποτε εναλλακτικό και ότι καλύτερα να αποφευχθούν τα χειρότερα που θα έφερνε η επάνοδος Ν∆ και ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Αυτό τον οδήγησε σε εκλογική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και τον Σεπτέµβρη του 2015. Επίσης τα φτωχότερα λαϊκά στρώµατα πίστεψαν το προεκλογικό αφήγηµα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι µια δική του κυβέρνηση θα εφάρµοζε χαλαρότερα το 3ο µνηµόνιο. Όταν, όµως, στη συνέχεια άρχισαν να πέφτουν στις πλάτες τους οι κοινωνικές και οικονοµικές επιπτώσεις της εφαρµογής του, η λαϊκή δυσαρέσκεια γιγαντώθηκε και οδήγησε σε πολιτική αναξιοπιστία, πολλαπλές εκλογικές ήττες, πολυδιασπάσεις και στη σηµερινή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ.

• Σήµερα βλέπουµε σε όλη την Ευρώπη ως “εναλλακτική” πρόταση να εµφανίζεται η ακροδεξιά “µε κουστούµι και όχι µπότες όπως η Χ.Α.” µεν αλλά ακροδεξιά δε και η ατζέντα της να έχει υιοθετηθεί από το σύνολο των δεξιών κοµµάτων. Ένα σχόλιο;

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, συµπεριλαµβανοµένων νεοφασιστικών δυνάµεων, οφείλεται, κυρίως, στις αντικοινωνικές πολιτικές και στη διάχυση του ρατσιστικού δηλητηρίου από τα συστηµικά κόµµατα (νεοφιλελεύθεροι, ακροκεντρώοι, σοσιαλφιλελεύθεροι).

Η ακροδεξιά, πλέον, δεν αποτελεί περιθωριακή πολιτική δύναµη στο πολιτικό σκηνικό των χωρών – µελών της ΕΕ, αλλά µια εναλλακτική του συστήµατος για το σχηµατισµό κυβερνήσεων (Μελόνι, Λεπέν κ.α.) από δεξιά και ακροδεξιά κόµµατα.

Η αντιµετώπισή της πρέπει να αποτελεί σηµαντική προτεραιότητα για την αριστερά, η οποία, όµως, επιπλέον, πρέπει να απαντήσει, γιατί περιορίζεται η επίδρασή της στα φτωχά λαϊκά στρώµατα, ενώ σε αυτά διεισδύει η ακροδεξιά και, στη βάση αυτή, να αναδιαµορφώσει την πολιτική της στρατηγική. Να ξαναανακαλύψει, µε σύγχρονους όρους, τον ιδρυτικό λόγο της ύπαρξής της, δηλαδή να εκπροσωπεί τα συλλογικά συµφέροντα των εργαζόµενων τάξεων και να εκπέµπει µία ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα ενότητας, αγώνα, συνέπειας αξιοπρέπειας, εναλλακτικού προγράµµατος και οράµατος για µία δίκαιη κοινωνία, τον σοσιαλισµό της εποχής µας.

Πηγές

https://www.haniotika-nea.gr/d-stratoylis-sta-quot-ch-n-quot-oi-8-ines-poy-syntaraxan-tin-ellada/

https://www.tovima.gr/2022/11/19/politics/8-mines-pou-syntaraksan-tin-ellada-ianouarios-aygoustos-2015/

Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει. Για την ακρίβεια, έχει πάψει να μας εκπλήσσει προ πολλού. Από τότε που τον βλέπαμε στα περιθωριακά κανάλια να περιφέρεται ως ιστορικός και να λέει ανοησίες ή ως τηλεπωλητής και να κάνει καραγκιοζιλίκια για να πουλήσει την πραμάτειά του ή ως βουλευτής του ΛΑΟΣ να καθυβρίζει τη Νέα Δημοκρατία, τον Μητσοτάκη, την Μπακογιάννη, τον Σαμαρά – εκεί που τώρα γλείφει δηλαδή

Σήμερα είναι υπουργός - υπουργός Υγείας συγκεκριμένα. Ο λόγος του έχει πλέον βαρύνουσα σημασία – ή θα έπρεπε τουλάχιστον. Και όμως, επιμένει να τοποθετείται επί παντός επιστητού με την ίδια ελαφρότητα που είχε πάντα.

Στο σχετικό βίντεο, λίγες ημέρες μετά το μακελειό στα Βορίζια, θα τον ακούσουμε να υπεραμύνεται του δικαιώματος της οπλοκατοχής. «Είμαι υπέρ του αμερικάνικου μοντέλου οπλοκατοχής», δηλώνει. «Μου αρέσει η ιδέα της αυτοπροστασίας, μου αρέσει οι άνθρωποι να είναι αξιόμαχοι για να υπερασπίζονται την ελευθερία τους»

Στο δεύτερο βίντεο τον βλέπουμε να τοποθετείται και στο θέμα της οπλοκατοχής στην Κρήτη, λέγοντας χαρακτηριστικά πως είναι αστείο να λέμε ότι μπορούμε να αφοπλίσουμε τους Κρητικούς:  «Είμαι υπέρ του αμερικανικού μοντέλου εγώ στα όπλα, το έχω πει παρά πολλές φορές. Θυμάμαι κάποτε που θέλαν κάποιοι πολιτικοί να πάμε να πάρουμε τα όπλα από την Κρήτη ας πούμε, σχεδόν... αστείο!»

Στο τρίτο βίντεο, που προέρχεται από την κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 2017, ακούμε δεκάδες πυροβολισμούς να πέφτουν ενώπιον πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Σα να μη συνέβη τίποτα

Ας μην απορούμε λοιπόν γι αυτό που έγινε στα Βορίζια. Από τη μία η επίκληση του «δικαιώματος  της οπλοκατοχής» που επικαλείται ο Άδωνις Γεωργιάδης και από την άλλη τα «κλειστά μάτια» της εξουσίας και η συνενοχή της απέναντι σε ένα «παραδοσιακό έθιμο» είναι οι αιτίες

εξώφυλλο της New York Post, ενδεικτικό του αντίκτυπου που προκάλεσε η μεγάλη νίκη του Μουσουλμάνου, μετανάστη, δημοκρατικού σοσιαλιστή Ζόραν Μαμντάνι

"Όποιος καεί απ’το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι", λέει μια λαϊκή παροιμία. Κι εμείς που τσουρουφλιστήκαμε από το "χυλό" του Τσίπρα το 2015, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι

Όμως, υπάρχει κάτι στην αύρα αυτού του ανθρώπου και στον τρόπο που μιλάει, που μας κάνει να ελπίζουμε πως -αν μη τι άλλο- θα προσπαθήσει τουλάχιστον για όσα υποσχέθηκε

Και αυτά που υποσχέθηκε δεν ήταν πολλά.  Δεν παρουσίασε ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής διακυβέρνησης της Νέας Υόρκης - άσχετα αν η New York Post τον εμφάνισε σήμερα με ένα σφυροδρέπανο στο εξώφυλλό της. Δεν έβγαλε πρόγραμμα με θέσεις επί παντός επιστητού - ένα πρόγραμμα που να τα περιέχει όλα, τόσο γενικά και αφηρημένα που να είναι σαν να μην περιέχει τίποτα

Ο Μαμντάνι μίλησε συγκεκριμένα, για λίγα πράγματα - που όμως είναι πολύ σημαντικά για την αξιοπρεπή διαβίωση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ

• Δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες σε όλη την πόλη.
• Δωρεάν παιδικούς σταθμούς
• Πάγωμα των ενοικίων
• Δημιουργία αλυσίδας δημοτικών καταστημάτων τροφίμων, ώστε να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια στα βασικά είδη.
• Τριπλασιασμό της παραγωγής κατοικιών με σταθερό ενοίκιο, κατασκευασμένων από συνδικάτα και με κοινωνικά κριτήρια

Ο Μαμντάνι νίκησε όχι μόνο τον Τραμπ, μα και το κομματικό κατεστημένο των Δημοκρατικών - ένα κατεστημένο που στη συνείδηση του κόσμου είναι απόλυτα διεφθαρμένο και ανήθικο, πίσω από το χρυσό περιτύλιγμα των ωραίων λέξεων και των ανέξοδων ευχολογίων. Ένα κατεστημένο τόσο  απομακρυσμένο από τον απλό κόσμο, που τον έστρεψε στην αγκαλιά  του Ντόναλντ Τραμπ. Είναι χαρακτηριστικό πως από τους επώνυμους Δημοκρατικούς πολιτευτές, μόνο ο αειθαλής Μπέρνι Σάντερς και η Αλεξάντρια Κορτάσιο Κορτές στάθηκαν από την αρχή στο πλευρό του

Ο Μαμντάνι νίκησε γιατί  απευθύνθηκε σε ανθρώπους που, κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα πήγαιναν καν να ψηφίσουν. Σε ανθρώπους του περιθωρίου - οικονομικού και κοινωνικού- απογοητευμένους από ένα πολιτικό σύστημα που τους είχε κάνει αόρατους

Ο Μαμντάνι νίκησε γιατί δεν φοβήθηκε τις λέξεις, σε μια χώρα όπου ορισμένες είχαν γίνει σχεδόν απαγορευμένες.  Ούτε δίστασε να αυτοπροσδιοριστεί ως «σοσιαλιστής»,  ούτε ντράπηκε για την ταυτότητά του - αυτή του «μουσουλμάνου μετανάστη». Αντίθετα, δήλωσε με υπερηφάνεια:

 «Είμαι νέος παρά τις προσπάθειές μου να μεγαλώσω!

Είμαι Μουσουλμάνος.

Είμαι δημοκράτης σοσιαλιστής

Και το πιο καταδικαστικό απ' όλα, αρνούμαι να ζητήσω συγγνώμη για όλα αυτά»

 Και επιτέλους δεν δίστασε να πει τη μεγάλη αλήθεια για αυτή τη χώρα που φτιάχτηκε από εποίκους, οικοδομήθηκε από μετανάστες και τώρα τους δαιμονοποιεί

«Η Νέα Υόρκη θα παραμείνει μια πόλη μεταναστών, μια πόλη χτισμένη από μετανάστες, τροφοδοτούμενη από μετανάστες και -από απόψε- με επικεφαλής έναν μετανάστη!».

Ο Μαμντάνι νίκησε γιατί δεν περίμενε την προβολή και την υποστήριξη των μεγάλων ΜΜΕ, ούτε στηρίχθηκε σε ακριβές διαφημίσεις - εκεί όπου θα έπαιζε στην έδρα των αντιπάλων του και θα έχανε πανηγυρικά. Αντίθετα, αξιοποίησε το Διαδίκτυο με έξυπνες, χαμηλού κόστους λύσεις καθώς ένα τεράστιο δίκτυο 50.000 εθελοντών, που μίλησαν πόρτα-πόρτα με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες

Όλα αυτά αποτελούν ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να πολιτευθεί η Αριστερά στη χώρα μας.

Δυστυχώς, ο πρώτος που έσπευσε να πανηγυρίσει για τη νίκη του Μαντάνι –και να αποκομίσει πολιτικά οφέλη- ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Ένας άνθρωπος , ο οποίος παρότι κυβέρνησε επί πέντε χρόνια ως πρωθυπουργός της Αριστεράς δεν κατάφερε να αφήσει ούτε ένα (!) σημάδι πραγματικά αριστερού έργου.

Και αν σήμερα ο Τσίπρας εμφανίζεται ξανά ως εναλλακτική, η αιτία δεν είναι αυτός, αλλά ο Μητσοτάκης. Δυστυχώς!

Την Τρίτη 4 Νοεμβρίου οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης πρόκειται να αναδείξουν τον επόμενο δήμαρχο της μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ.

Πριν προχωρήσουμε στην παρουσίαση του μεγάλου φαβορί των εκλογών, είναι χρήσιμο να αναφέρουμε πως ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης έχει αρκετά ευρύτερες αρμοδιότητες σε σχέση με τους περισσότερους δημάρχους ευρωπαϊκών πόλεων. Στην ουσία, ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης λειτουργεί είναι κάτι σαν  “πρωθυπουργός” της πόλης 

• Διοικεί άμεσα όλες τις δημοτικές υπηρεσίες (αστυνομία, πυροσβεστική, εκπαίδευση, μεταφορές, καθαριότητα, υγεία).
• Μπορεί να διορίζει και να παύει τους επικεφαλής αυτών των υπηρεσιών.
• Διαχειρίζεται προϋπολογισμό άνω των 100 δισ. δολαρίων
• Έχει δικαίωμα βέτο στο Δημοτικό Συμβούλιο και επιρροή στη νομοθέτηση.
• Μπορεί να επιβάλλει φόρους τοπικού επιπέδου (city income tax), να δανείζεται και να διαθέτει δικό της δημόσιο χρέος.

Όλα αυτά δείχνουν πως οι εκλογές αυτές είναι πολύ πιο σημαντικές από τις δημοτικές εκλογές σε μια ευρωπαϊκή πόλη

Το μεγάλο φαβορί

Το μεγάλο φαβορί της αναμέτρησης είναι ο Ζόραν Μαμντάνι, υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος και ο πρώτος μουσουλμάνος υποψήφιος για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης.

Γεννήθηκε στην Καμπάλα της Ουγκάντας και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με την οικογένειά του, όταν ήταν επτά ετών. Φοίτησε στο Λύκειο Επιστημών του Μπρονξ και αργότερα απέκτησε πτυχίο στις Σπουδές Αφρικανικών Πολιτισμών από το Bowdoin College, όπου συνέστησε την ομάδα Φοιτητών για Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη.

Η μητέρα του, Μίρα Ναΐρ, είναι μια διάσημη σκηνοθέτιδα ταινιών και ο πατέρας του, καθηγητής Μαχμούντ Μαμντανί, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Πριν ασχοληθεί με την πολιτική, δούλεψε ως σύμβουλος στέγασης, βοηθώντας χαμηλόμισθους ιδιοκτήτες σπιτιών στο Κουίνς,  οι οποίοι βρίσκονταν αντιμέτωποι με την  έξωση.

Η πολιτική ταυτότητα του Μαμντάνι και οι αντίπαλοί του

Ο Μαμντάνι τοποθετείται πολιτικά στο αριστερό άκρο του Δημοκρατικό Κόμματος. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικός σοσιαλιστής – τοποθετώντας τον εαυτό του πολιτικά δίπλα στον Μπέρνι Σάντερς και στην Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ντόναλντ Τραμπ τον αποκαλεί «κομμουνιστή»  και προειδοποιεί πως αν εκλεγεί ο Μαμντάνι, θα διακόψει τη χρηματοδότηση της πόλης.

Ακόμη και μετριοπαθείς Δημοκρατικοί βουλευτές, όπως ο Τζος Γκότχαϊμερ του Νιου Τζέρσεϊ, τον χαρακτηρίζουν «ακραίο» και προειδοποιούν ότι οι Ρεπουμπλικανοί θα τον παρουσιάσουν ως αριστερό «σκιάχτρο» που θα τρομάξει τους Δημοκρατικούς ψηφοφόρους

Απέναντι στον Μαμντάνι βρίσκονται οι Άντριου Κουόμο και Κούρτις Σλίουα. Ο Κουόμο υπηρέτησε ως Κυβερνήτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης από το 2011 έως το 2021 και τώρα κατεβαίνει ως ανεξάρτητος υποψήφιος μετά την ήττα του από τον Μαμντάνι στις εσωκομματικές εκλογές των Δημοκρατικών. Ο Κουόμο φαίνεται πως είναι ο εκλεκτός της Wall Street και των πλούσιων δωρητών του Προέδρου Τραμπ - ο δισεκατομμυριούχος Bill Ackman είχε πει “όσα λεφτά και να δώσουμε για να σταματήσουμε τον Μαμντάνι θα είναι λίγα, προκειμένου να το πετύχουμε.” , καθώς όπως όλα δείχνουν ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Σλίουα δεν έχει καμία ελπίδα εκλογής

Το πολιτικό πρόγραμμα 

Ο Ζόραν Μαμντάνι παρουσιάζει ένα πρόγραμμα το οποίο στοχεύει σύμφωνα με τον ίδιο στο να «ξανακάνει τη Νέα Υόρκη προσιτή για τους ανθρώπους της». Μεταξύ άλλων, προτείνει αύξηση φόρων στους πιο εύπορους Νεοϋορκέζους και στις μεγάλες εταιρείες, πάγωμα των ενοικίων και ενίσχυση της δημόσιας στέγασης. Το θέμα της στέγασης τον απασχολεί πολύ και όπως ο ίδιος είπε «η ανάπτυξη δεν έχει νόημα όταν οι κάτοικοι δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι τους».

Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει:

• Δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες σε όλη την πόλη.
• Πάγωμα ενοικίων και αυστηρότερη νομοθεσία για τους ιδιοκτήτες.
• Δημιουργία αλυσίδας δημοτικών καταστημάτων τροφίμων, ώστε να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια στα βασικά είδη.
• Καθολική παιδική μέριμνα για παιδιά ηλικίας από έξι εβδομάδων έως πέντε ετών.
• Τριπλασιασμό της παραγωγής κατοικιών με σταθερό ενοίκιο, κατασκευασμένων από συνδικάτα και με κοινωνικά κριτήρια

«Η υπεράσπιση της δημοκρατίας δεν είναι μόνο να σταθείς απέναντι σε έναν αυταρχικό ηγέτη. Είναι και να εξασφαλίσεις ότι η δημοκρατία προσφέρει στους εργαζόμενους αυτά που χρειάζονται. Αυτό δεν το έχουμε κάνει στη Νέα Υόρκη»

Στο πλευρό της Παλαιστίνης

Η κριτική στάση του του προς το Ισραήλ και η υποστήριξή του στους Παλαιστινίους προκαλεί έντονες αντιδράσεις, ειδικά σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη που διαθέτει τη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα εκτός Ισραήλ.

Αξίζει να σημειωθεί πως περισσότεροι από 1.100 ραβίνοι υπέγραψαν επιστολή που κατηγορεί τον Μαμντάνι ότι «νομιμοποιεί τον αντισιωνισμό»

Οι επιθέσεις εναντίον του Μαμντάνι

Το θρήσκευμά του όπως και η υποστήριξή του προς την Παλαιστίνη ήταν βέβαιο πως θα γεννούσε αντιδράσεις.          

Οι υπόγειες επιθέσεις λάσπης που δέχεται στα social media από οργανισμούς τύπου «ομάδας αλήθειας» είναι καθημερινές και δημιουργούν μια καταιγίδα παραπληροφόρησης, συκοφαντίας και ωμού ρατσισμού.: πως θέλει να επιβάλει το νόμο της σαρία, πως είναι τρομοκράτης, πως  τρώει με τα χέρια και άλλα πολλά 

Ο ίδιος όμως δείχνει να μην πτοείται: «Η αντίσταση είναι δεδομένη … Αυτό που μας έφερε ως εδώ, παρά τα τεράστια ποσά που ξοδεύτηκαν εναντίον μας, είναι το μαζικό κίνημα που έχουμε δημιουργήσει».

Ακολουθεί η τελευταία προεκλογική ομιλία του Ζόραν Μαμντάνι που έδωσε στο Forest Hills Stadium, έχοντας στο πλάι του τον Μπέρνι Σάντερς και την Αλεξάνδρια Οκάσιο-Κορτέζ (την ομιλία την αλιεύσαμε από την εφημερίδα Εποχή, η οποία έκανε και τη μετάφρασή της)

Η αρχή του κινήματος

Κοιτάζοντας πάνω από 13.000 από εσάς εδώ στο Forest Hills Stadium, είναι δελεαστικό να πιστέψει κανείς ότι αυτή η στιγμή ήταν πάντα προδιαγεγραμμένη. Όμως όταν ξεκινήσαμε αυτή την εκστρατεία στις 23 Οκτωβρίου, πριν ένα χρόνο και τρεις μέρες, δεν υπήρχε ούτε μια τηλεοπτική κάμερα για να την καλύψει.

Όταν ξεκινήσαμε αυτή την εκστρατεία, το όνομά μου ήταν μια στατιστική ανωμαλία σε κάθε δημοσκόπηση. Τέσσερις μήνες αργότερα, ακόμη και τον Φεβρουάριο, η υποστήριξή μας είχε φτάσει στο εξωφρενικό 1%. Ήμασταν ισόπαλοι με τον “κάποιον άλλο” — και πάντα ήξερα ότι θα μπορούσαμε να τον νικήσουμε.

Ο πολιτικός κόσμος δεν μας έδινε προσοχή στην αρχή, γιατί επιδιώκαμε να χτίσουμε ένα κίνημα που να αντανακλά την πόλη όπως πραγματικά είναι, όχι το μοντέλο που οι πολιτικοί σύμβουλοι βλέπουν σε ένα υπολογιστικό φύλλο.

Μας περιγελούσαν ως ανέκδοτο στους διαδρόμους της εξουσίας. Η ιδέα να αλλάξουμε ριζικά ποιον υπηρετεί η κυβέρνηση στην πόλη ήταν αδιανόητη. Ακόμη κι αν αποκτούσαμε ορμή, ρωτούσαν, πώς θα ξεπεράσουμε τα δεκάδες εκατομμύρια δολάρια επιθέσεων που θα ακολουθούσαν;

Αλλά τότε, όπως και τώρα, ξέραμε κάτι: Η Νέα Υόρκη δεν πωλείται.

Η δύναμη των νέων και των μεταναστών

Καθώς οι νέοι προσήλθαν σε ρεκόρ αριθμών, οι μετανάστες είδαν τον εαυτό τους στην πολιτική της πόλης τους και οι ηλικιωμένοι που ήταν σκεπτικοί ξανατόλμησαν να ονειρευτούν, μιλήσαμε όλοι με μία φωνή: Η Νέα Υόρκη δεν πωλείται.

Δεκατρείς ημέρες μετά την ανακοίνωσή μας, ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε ξανά την προεδρία. Το Μπρονξ και το Κουίνς σημείωσαν μερικές από τις μεγαλύτερες μετατοπίσεις προς τα δεξιά σε ολόκληρη τη χώρα. Ό,τι άρθρο κι αν διάβαζες, ό,τι κανάλι κι αν άνοιγες, η αφήγηση ήταν ίδια: η πόλη μας πήγαινε δεξιά.

Γράφονταν επικήδειοι για την ικανότητα των Δημοκρατικών να προσεγγίσουν Ασιάτες ψηφοφόρους, νέους ψηφοφόρους, άντρες ψηφοφόρους. Συνεχώς μας έλεγαν ότι για να νικήσουμε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, θα έπρεπε να γίνουμε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Ακόμη και ο Άντριου Κούμο είπε ότι χάσαμε όχι επειδή δεν μιλήσαμε για τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αλλά επειδή μιλήσαμε πάρα πολύ για τουαλέτες και αθλητικές ομάδες.

Σε αυτή τη στιγμή, η Νέα Υόρκη είχε μια επιλογή: να υποχωρήσει ή να παλέψει. Εμείς επιλέξαμε να σταματήσουμε να ακούμε τους «ειδικούς» και να αρχίσουμε να ακούμε εσάς.

Κινητοποιώντας την πόλη

Η στρατηγική μας ήταν απλή: να φέρουμε ξανά την πολιτική στον λαό. Αντί για προεκλογικά γκαλά και πολυτελείς εκδηλώσεις, πήγαμε σε καφετέριες, πάρκα, σούπερ μάρκετ και σπίτια. Δεν ζητούσαμε μόνο ψήφους· ζητούσαμε συμμετοχή και δέσμευση.

Η ομάδα μας ήταν νέα και με πολύ μικρά μέσα, αλλά είχε τεράστια αποφασιστικότητα. Κάθε μέρα, δεκάδες εθελοντές δούλευαν ώρες — έκλειναν 12ωρα, χτυπούσαν πόρτες, έκαναν τηλεφωνήματα, έστελναν μηνύματα. Η ενέργεια αυτή ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Το μήνυμά μας ήταν ξεκάθαρο: η πόλη δεν πρέπει να εξυπηρετεί μόνο το κεφάλαιο, τα μεγάλα συμφέροντα ή τις τράπεζες. Πρέπει να υπηρετεί τους ανθρώπους που τη ζουν καθημερινά: εργαζόμενους, μαθητές, μετανάστες, ηλικιωμένους.

Μας είπαν ότι ο Τραμπ υποσχέθηκε να βάλει περισσότερα χρήματα στις τσέπες τους και να μειώσει το κόστος ζωής. Ο Τραμπ τους είπε ψέματα. Σε εμάς έμενε να σκεφτούμε λύσεις για τους εργαζόμενους που τους εγκατέλειψε.

Τους τελευταίους οκτώ μήνες των προκριματικών, είπαμε στους Νεοϋορκέζους πώς σκοπεύαμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση της προσβασιμότητας στη στέγη. Αυτό ήταν ένα κίνημα που τροφοδοτήθηκε από δεκάδες χιλιάδες απλούς Νεοϋορκέζους — άνθρωποι που μπαίναν στην προεκλογική εκστρατεία ανάμεσα σε βάρδιες και δουλειές, άνθρωποι που ποτέ πριν δεν είχαν ψηφίσει και έγιναν αφοσιωμένοι εθελοντές πόρτα- πόρτα. Η κοινότητα σχηματίστηκε.

Καθώς έλιωνε το χιόνι και έφευγε το κρύο, η εκστρατεία μεγάλωσε πιο γρήγορα απ’ ό,τι φανταζόταν κανείς. Τόσοι πολλοί μικρο-χορηγοί συνέβαλαν, που ήμασταν αναγκασμένοι να ζητήσουμε: παρακαλώ, σταματήστε να δίνετε — σταματήστε.

Ανεβήκαμε στις δημοσκοπήσεις πιο γρήγορα απ’ όσο ο Κουόμο μπορούσε να τηλεφωνήσει στον Τραμπ. Ο κόσμος άρχισε να μαθαίνει να προφέρει το όνομά μου. Και οι δισεκατομμυριούχοι τρόμαξαν. Όπως έγραψαν οι New York Times, «οι Χάμπτονς ήταν βασικά σε ομαδική θεραπεία για τη δημαρχία».

Οι ελίτ αντιστέκονται στη δύναμή μας

Αυτοί οι μεγάλοι χορηγοί και οι ξεπεσμένοι πολιτικοί προσπάθησαν να μας στερήσουν την φιλοδοξία μας, γιατί δεν πιστεύουν ότι αξίζετε μια ζωή αξιοπρέπειας. Ο Κουόμο και οι εταιρικοί του φίλοι έκαναν τα πάντα για να κάνουν την καμπάνια μας καμπάνια του φόβου και της μικρότητας — έβαλαν εκατομμύρια, επιμήκυναν τεχνητά το μούσι μου για να φαίνομαι απειλητικός, ζωγράφισαν την πόλη ως δυστοπικό χάος και δούλεψαν νύχτα-μέρα για να διχάσουν τους Νεοϋορκέζους.

Απέτυχαν.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, όταν διέσχισα το Μανχάταν, εκατοντάδες Νεοϋορκέζοι πορεύτηκαν μαζί μου. Και όταν μπήκαμε στην Times Square κάτω από ένα ψηφιακό σήμα που έδειχνε τις στοιχηματικές πιθανότητες του Κουόμο σχεδόν στο 80%, ξέραμε ότι οι «ειδικοί» θα έκαναν πάλι λάθος.

Ο Κουόμο θεωρείτο “αναπόφευκτο”. Και τότε, στις 24 Ιουνίου, σπάσαμε αυτό το αναπόφευκτο. Κερδίσαμε με 13 ποσοστιαίες μονάδες, με τις περισσότερες ψήφους στην ιστορία προκριματικών στην πόλη. Μερικοί από αυτούς είχαν ψηφίσει Τραμπ. Πολλοί άλλοι δεν είχαν ψηφίσει ποτέ πριν. Όταν ο Κουόμο με πήρε τηλέφωνο στις 10:15 το βράδυ για να παραδεχτεί την ήττα, είπε ότι είχαμε δημιουργήσει μια τεράστια δύναμη.

Όταν επιμένεις να χτίσεις έναν συνασπισμό με χώρο για κάθε Νεοϋορκέζο, αυτό ακριβώς δημιουργείς: μια τεράστια δύναμη. Αυτή η δύναμη έχει μεγαλώσει — τώρα έχουμε πάνω από 90.000 εθελοντές. Έχουμε μιλήσει σε εκατομμύρια Νεοϋορκέζους. Έχουμε προτείνει σχέδια για το πώς θα κυβερνήσουμε: χιλιάδες επιπλέον δάσκαλοι, αντιμετωπίζοντας τους συμβούλους και τις συμβάσεις στη δημοτική διοίκηση και νικώντας τον «τελικό αφέντη» της υποδομής της Νέας Υόρκης: τις σκαλωσιές.

Η ισλαμοφοβική επίθεση και η απάντησή μας

Τις τελευταίες εβδομάδες της εκστρατείας, είδαμε επιδείξεις ισλαμοφοβίας που σοκάρουν τις συνειδήσεις μας. Ο Κουόμο, ο Έρικ Άνταμς και ο Κέρτις Σλίβα δεν έχουν πρόγραμμα για το μέλλον· έχουν μόνο το playbook του παρελθόντος. Θέλησαν αυτή η εκλογική αναμέτρηση να μην είναι για την κρίση του κόστους ζωής, αλλά για τη θρησκεία στην οποία ανήκω και το μίσος που προσπαθούν να νομιμοποιήσουν.

Δουλέψαμε μήνες για να πείσουμε ότι οι Νεοϋορκέζοι έχουν δικαίωμα να αντέξουν οικονομικά την πόλη που αγαπούν. Τώρα μας υποχρεώνουν να υπερασπιστούμε την ιδέα ότι ένας Μουσουλμάνος έχει το δικαίωμα να ηγηθεί.

Οι ίδιοι μεγάλοι χορηγοί και ξεπεσμένοι πολιτικοί προσπάθησαν να μας στερήσουν τη φιλοδοξία μας, γιατί δεν πιστεύουν πως μας αξίζει η ομορφιά μιας αξιοπρεπούς ζωής. Ξανά και ξανά μας ενθάρρυναν να φανταστούμε λιγότερα, επειδή ξέρουν ότι μια επανασχεδιασμένη Νέα Υόρκη χτυπάει το κέρδος τους. Πιστεύω ότι αυτή η πόλη είναι σαν το σύμπαν, διαρκώς επεκτεινόμενη.

Αξίζουμε μια κυβέρνηση τόσο φιλόδοξη όσο οι εργαζόμενοι που κάνουν αυτήν την πόλη την καλύτερη στον κόσμο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε κάποιον άλλον. Δεν μας παραχωρείται το προνόμιο της αναμονής. Στις 4 Νοεμβρίου θα επαναφέρουμε την πορεία της πόλης προς όπου ανήκει.

Σε ποιόν ανήκει η Ελευθερία;

Και με αυτό, θα απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που η χώρα μας παλεύει από την αυγή της ίδρυσής της: Ποιος δικαιούται να είναι ελεύθερος;

Κάποιοι γνωρίζουν την απάντηση χωρίς δισταγμό: οι ολιγάρχες που συγκέντρωσαν τεράστιο πλούτο από την εργασία των άλλων. Αυτοί οι «άρπαγες» πιστεύουν ότι τα χρήματά τους τους δίνουν περισσότερο δικαίωμα στη λέξη «ελευθερία» από ό,τι εμάς. Δεν μιλάω μόνο για ονόματα όπως ο Bill Ackman ή ο Ken Langone· μιλάω για αυτούς που συνεισφέρουν σε super PACs περισσότερο απ’ όσο θα τους φορολογούσαμε ποτέ και που πανηγυρίζουν όταν τα PACs τους γεμίζουν τις αεροδιαφημίσεις με τη φράση «global jihad» πάνω στη φάτσα μου.

Η ελευθερία τους δεν έρχεται μόνο σε βάρος της αξιοπρέπειας και της αλήθειας. Έρχεται σε βάρος των ελευθεριών των άλλων. Είναι οι αυταρχικοί που θέλουν να μας κρατούν κάτω, διότι ξέρουν ότι μόλις απελευθερωθούμε ε, ποτέ πια δεν θα μπρούν να μας κρατήσουν.

Όλοι αυτοί νομίζουν ότι η Νέα Υόρκη είναι προς πώληση. Για πολύ καιρό, φίλοι μου, η ελευθερία ανήκε μόνο σε αυτούς που μπορούσαν να τη πληρώσουν. Οι ολιγάρχες της Νέας Υόρκης είναι οι πλουσιότεροι σε μια πόλη που υπήρξε πάντα η πλουσιότερη· δεν θέλουν αυτή την εξίσωση να αλλάξει και θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν το σφίξιμο της λαβής τους.

Αλλά η αλήθεια είναι απλή και μη διαπραγματεύσιμη: όλοι μας δικαιούμαστε την ελευθερία. Κάθε ένας από εμάς — οι εργαζόμενοι της πόλης, οι οδηγοί ταξί, οι μάγειρες, οι νοσοκόμοι — όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή με αξιοπρέπεια, όχι στη ζωή που καθοδηγείται από τη λαιμαργία.

Τι σχεδιάζουμε και πως θα δράσουμε

Στις 4 Νοεμβρίου, χάρη στην εργασία πάνω από 90.000 εθελοντών σε κάθε γωνιά της πόλης, αυτό ακριβώς θα πούμε στον κόσμο. Ενώ οι δισεκατομμυριούχοι νομίζουν ότι μπορούν να αγοράσουν τις εκλογές, εμείς έχουμε ένα κίνημα μαζών. Είμαστε ένα κίνημα που δεν φοβάται αυτά που πιστεύει — και το πιστεύουμε εδώ και καιρό.

Όσοι ανησυχούν για το τι θα μοιάζει αυτό το κίνημα την 1η Ιανουαρίου, είναι οι ίδιοι που ανησυχούσαν την 23η Οκτωβρίου για το πως θα μοιάζει το απόγευμα εκείνης της ημέρας. Ο σκοπός μας δεν άλλαξε, ούτε και οι υποσχέσεις μας.

Όπως είπα όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά μου: η δουλειά της κυβέρνησης είναι να βελτιώσει πραγματικά τις ζωές μας. Και με τα ίδια λόγια:

• Θα παγώσουμε τα ενοίκιαγια πάνω από δύο εκατομμύρια ενοικιαστές με ρύθμιση μίσθωσης και θα χρησιμοποιήσουμε κάθε πόρο για να χτίσουμε κατοικίες για όλους όσους τις χρειάζονται.
  • Θα καταργήσουμε το εισιτήριο σε κάθε λεωφορειακή γραμμή και θα κάνουμε τα αργά λεωφορεία να κινούνται γρήγορα σε όλη την πόλη.
  • Θα δημιουργήσουμε καθολική παιδική φροντίδα χωρίς κόστος για τους γονείς, ώστε οι Νεοϋορκέζοι να μεγαλώνουν την οικογένειά τους στην πόλη που αγαπούν.

Μαζί, Νέα Υόρκη, θα παγώσουμε το ενοίκιο.
Μαζί, Νέα Υόρκη, θα κάνουμε τα λεωφορεία γρήγορα και δωρεάν.
Μαζί, Νέα Υόρκη, θα παρέχουμε καθολική παιδική φροντίδα.

Θα κάνουμε την πόλη μας τόπο όπου κάθε κάτοικος μπορεί να ζει μια αξιοπρεπή ζωή. Κανένας Νεοϋορκέζος δεν πρέπει να τιμολογείται εκτός από ό,τι χρειάζεται για να επιβιώσει. Και πιστεύουμε — τότε, τώρα, και αύριο — ότι είναι δουλειά της κυβέρνησης να αποδώσει αυτήν την αξιοπρέπεια.

Και η αξιοπρέπεια φίλοι μου είναι ένας άλλο τρόπος για να λέμε ελευθερία.

Τι διακυβεύεται ιστορικά

Στέκομαι μπροστά σας και αντλώ δύναμη από όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία στην Αμερική — εκείνους που αρνήθηκαν να δεχτούν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει όσα απαιτούν οι στιγμές κρίσης. Όταν η δύναμη του λαού υπερνικά την επιρροή των ισχυρών, δεν υπάρχει κρίση που η κυβέρνηση να μην μπορεί να αντιμετωπίσει.

Η κυβέρνηση του New Deal έβγαλε μια γενιά από τη φτώχεια, δημιούργησε δημόσια αγαθά και καθιέρωσε το δικαίωμα του συνδικαλισμού και της συλλογικής διαπραγμάτευσης. Η εποχή της κυβέρνησης που θεωρεί κάποιο ζήτημα πολύ μικρό ή κάποια κρίση πολύ μεγάλη πρέπει να τελειώσει. Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση τόσο φιλόδοξη όσο και οι αντίπαλοί μας — μια κυβέρνηση που αρνείται τις πραγματικότητες που δεν θα δεχτούμε και διαμορφώνει το μέλλον που αξίζουμε.

Μια κυβέρνηση,

• που αρνείται να αποδεχτεί ότι ένας στους τέσσερις Νεοϋορκέζους ζει στην ανέχεια, που αρνείται να αποδεχτεί ότι πάνω από 150.000 μαθητές στα δημόσια σχολεία είναι άστεγοι,

• που αρνείται να αποδεχτεί ότι δύο μισθοί στο ύψος της συμφωνίας των συλλογικών διαπρατεύσεων δεν φτάνουν για να πληρώνεις στεγαστικό δάνειο σε αυτήν την πόλη

• που αρνείται να δεχτεί ότι σας εκτοπίζουν από την ίδια την πόλη που βοηθάτε να χτιστεί κάθε μέρα.

Ξανά και ξανά, η χώρα μας κρέμεται στο χείλος της απελπισίας. Τώρα είναι μια από αυτές τις στιγμές. Αλλά σε κάθε τέτοια στιγμή, οι εργαζόμενοι άπλωσαν το χέρι και αναδιαμόρφωσαν τη δημοκρατία μας.

Πλέον δεν θα αφήσουμε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να είναι το κόμμα της φιλοδοξίας.

Πλέον δεν θα χρειάζεται να ανοίγουμε βιβλία ιστορίας για να διαβάσουμε ότι οι Δημοκρατικοί πρωτοστάτησαν με μεγάλες ιδέες.

Ο κόσμος αλλάζει — δεν είναι ερώτηση αν θα αλλάξει, αλλά ποιοι θα τον αλλάξουν. Έχουμε μια ευκαιρία που λίγοι έχουν λάβει και ακόμη λιγότεροι έχουν αρπάξει: την ευκαιρία να δείξουμε στον κόσμο τι σημαίνει να κερδίζεις την ελευθερία.

Δεν επιλέγουμε το μέγεθος της κρίσης· επιλέγουμε πώς θα ανταποκριθούμε.

Η κλήση για δράση ως το τέλος

Ας κερδίσουμε σε μια δημαρχειακή θητεία που θα δουλεύει για όσους παλεύουν να αγοράσουν λαχανικά, όχι για όσους παλεύουν να αγοράσουν τη δημοκρατία μας. Και ας κοιτάξουμε την 1η Ιανουαρίου, όταν θα αρχίσει η σκληρή δουλειά της διακυβέρνησης.

Εκείνοι στην εξουσία θα ήθελαν να παρουσιάσουν τις πολιτικές μας σαν ψευδαισθήσεις που θα εξαφανιστούν μόλις προσεγγίσουμε το δημαρχείο. Ας τους δείξουμε ότι είναι επικλήσεις για το μέλλον που θα κερδίσουμε. Ας αποδείξουμε σε κάθε Νεοϋορκέζο ότι μια επεκτατική πολιτική δεν είναι φαντασίωση αλλά απαιτεί υλοποίηση. Μπορούμε να κάνουμε το δημαρχείο τόπο όπου οι Νεοϋορκέζοι αναμένουν το μέλλον, όχι την αποτυχία.

Αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί. Όπως θεωρήθηκε αναπόφευκτη η νίκη του Κουόμο στις προκριματικές, το ίδιο αφήγημα αρχίζει να σχηματίζεται και τώρα γύρω μας. Όταν διαβάζετε άρθρα που περιγράφουν μια μετεκλογική ιστορία νίκης ενώ εμείς βρισκόμαστε ακόμα στην πρώιμη ψηφοφορία, όταν βλέπετε τις πιθανότητες που μας βάζουν στο 90% της νίκης, να ξέρετε: διαβάζετε τα ίδια πράγματα που ο Κουόμο διάβαζε όταν κοιμόταν τον Ιούνιο, πιστεύοντας πως η νίκη του ήταν βεβαιωμένη.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την εφησυχασμό να διεισδύσει στο κίνημά μας.

Για τις εννέα τελευταίες ημέρες, σας ζητώ ένα πράγμα: περισσότερα.

Ξέρω ότι είστε κουρασμένοι — και για αυτό σας προτείνω λίγο Adeni τσάι. Αλλά σας ζητώ περισσότερα. Ξέρω ότι οι επιθέσεις έχουν ενταθεί, ότι ένα ζεστό κρεβάτι φαίνεται πιο ελκυστικό από μια εξαόροφη αναρρίχηση σε δουλειά πόρτα- πόρτα. Ξέρω ότι μια ακόμη βραδιά χτυπήματος πορτών μετά από μια κουραστική μέρα δουλειάς φαίνεται δύσκολη. Κι όμως, σας ζητώ περισσότερα. Σας ζητώ περισσότερα γιατί αυτή είναι η μόνη οδός για να κερδίσουμε ένα μέλλον που σημαίνει περισσότερα.

Αν μπορείτε, σας καλώ, φίλοι μου: σηκωθείτε. Αν έχετε χτυπήσει μια πόρτα, ανάψτε το φακό σας. [το κοινό αρχίζει να ανάβει τα φλας των κινητών] Αν θα χτυπήσετε μια πόρτα, ανάψτε το φακό σας. Αν έχετε περισσότερο να δώσετε, ανάψτε το φακό σας. Μαζί, ας φτιάξουμε ένα φως αρκετά φωτεινό ώστε να διώξει οποιοδήποτε σκοτάδι.

Σε αυτές τις τελευταίες εννέα μέρες και στους επόμενους μήνες και χρόνια, οι εξουσίες θα ρίξουν τα πάντα εναντίον πάνω μας. Θα ξοδέψουν εκατομμύρια ακόμη. Θα μας επιτεθούν από κάθε γωνία. Αλλά δεν θα υποκύψουμε. Δεν θα τρέμουμε. Θα νικήσουμε τους ολιγάρχες και θα επιστρέψουμε την αξιοπρέπεια στις ζωές μας.

Σχεδόν 89 χρόνια πριν, ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ μίλησε στο Madison Square Garden: «Θα ήθελα να λεχθεί για την πρώτη μου θητεία ότι σ’ αυτή οι δυνάμεις της εγωπάθειας και της δίψας για εξουσία βρήκαν τον αντίπαλό τους…» Φίλοι μου, θα ήθελα να λεχθεί για την καμπάνια μας ότι σ’ αυτή οι δυνάμεις της ιδιοτέλειας και της δίψας για εξουσία βρήκαν τον αντίπαλό τους. Και θα ήθελα να λεχθεί για τη δημαρχειακή μας θητεία ότι εκεί, αυτές οι δυνάμεις, βρήκαν τον κύριό τους.

Νέα Υόρκη, η δουλειά μας μόλις άρχισε. Στις 4 Νοεμβρίου, απελευθερωνόμαστε.

Πηγές 

https://epohi.gr/articles/i-istoriki-omilia-toy-zoran-mamntani-ligo-prin-ti-niki-toy-sti-nea-yorki/

https://www.news247.gr/kosmos/ekloges-sti-nea-iorki-o-zoxran-mamntani-etoimazetai-na-grapsei-istoria/