Η κυβέρνηση της Σερβίας έπεσε μετά από τις μεγαλειώδεις και επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις. Στη Σερβία δεν τίθεται από τους δημοσιογράφους το ερώτημα για το ποιος θα κυβερνήσει μετά. Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσει ο ίδιος ο λαός την ημέρα  των εκλογών. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, άλλωστε. Έτσι δε μας λένε οι επαγγελματίες της πολιτικής;

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, η Ντόρα Μπακογιάννη και η Άννα Διαμαντοπούλου, δύο από τις πιο αντιπαθείς περσόνες της πολιτικής ζωής του τόπου, επαναλαμβάνουν με αριστοκρατική ξιπασιά και απόλυτη βεβαιότητα πως οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με συλλαλητήρια και διαδηλώσεις.  

Από πού άραγε πηγάζει αυτή η βεβαιότητά τους;

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι ο Καραμανλής ο Γ' επανεξελέγη θριαμβευτικά βουλευτής στο νομό Σερρών;

Ίσως την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, μας την δώσει η μελέτη της διαχείρισης από την κυβέρνηση Καραμανλή του Β’ της κατάστασης που προέκυψε μετά τις φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία το 2007 που κόστισαν τη ζωή σε 49 ανθρώπους

Μια διαχείριση εξαγοράς συνειδήσεων που δεν την αποκάλυψε η δημοσιογραφική έρευνα, αλλά την ομολογούν οι ίδιοι οι δράστες της. Γιατί όχι μόνο δεν έχουν το παραμικρό ίχνος ντροπής και ενοχής , αλλά η διαρκής ατιμωρησία τους δίνει το δικαίωμα να νομίζουν ότι αυτοί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Υπεράνω νόμων, υπεράνω ηθικής

Η ομολογία έγινε στις 2 Φεβρουαρίου του 2022 σε μια σύσκεψη στη Σπάρτη για τις αποζημιώσεις του Οργανισμού Ελληνικών Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΕΛ.Γ.Α.). για τους πληγέντες από τον παγετό. Οικοδεσπότης, ο τότε δήμαρχος Σπάρτης Πέτρος Δούκας

Ο Πέτρος Δούκας δεν ήταν κάποιος τυχαίος αυτοδιοικητικός παράγοντας. Δούκας όνομα και πράγμα. Γιος πτεράρχου και γαμπρός του Μιλτιάδη Έβερτ, είναι από αυτούς που νομίζουν ότι έχουν κληρονομικό δικαίωμα στη διακυβέρνηση αυτού του τόπου.

Διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών (2007-2009) στην κυβέρνηση Καραμανλή του Β’ και υφυπουργός Οικονομικών (1992-1993 και 2004-2007) στις κυβερνήσεις Μητσοτάκη του Α’ και Καραμανλή του Β’.

Πριν και ενδιάμεσα, διετέλεσε διευθυντής της CITIBANK στην Ελλάδα, ίδρυσε εταιρεία συμβούλων και γενικά έδινε την εικόνα αυτού που σήμερα θα αποκαλούσαμε τεχνοκράτη και εκσυγχρονιστή, απαλλαγμένος δήθεν από το παλαιοκομματικό σύστημα της διαφθοράς

Φυσικά όλοι γνωρίζουμε πως αυτοί που αποκλήθηκαν εκσυγχρονιστές όχι μόνο δεν ήταν απαλλαγμένοι από το σύστημα διαφθοράς, αλλά το ανέβασαν κυριολεκτικά σε άλλο επίπεδο

Το όνομά του Πέτρου Δούκα λοιπόν, αναμίχθηκε στο σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων δομημένων ομολόγων και στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, κάτι που ανάγκασε τον Καραμανλή τον Β΄ να μην τον συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας των εκλογών του 2009.

Το Νοέμβριο του 2010, η Βουλή των Ελλήνων τον παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση του Βατοπεδίου, διαδικασία όμως που δεν προχώρησε λόγω παρέλευσης χρόνου παραγραφής του αδικήματος.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, ο Πέτρος Δούκας εξελέγη δήμαρχος Σπάρτης, θέση που διατήρησε μέχρι το 2023

Το 2022 διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία, έπειτα από τη δημόσια ομολογία του περί εξαγοράς ψηφοφόρων στις εκλογές του 2007,  όταν οι πυρκαγιές έκαψαν το νομό Ηλείας, παίρνοντας μαζί 49 συνανθρώπους μας στην περιφέρεια Ηλείας. 

Η ομολογία του Πέτρου Δούκα έγινε μπροστά σε κάμερα σε ζωντανή μετάδοση μέσω Facebook από την ιστοσελίδα lakones, όταν απευθυνόμενος στον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιο Λιβανό, καυχήθηκε για τη δράση του ως υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της τότε Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή του Β'

“ Όπως θυμάσαι, είχαμε πάει στην Ηλεία στις φωτιές τότε. Έτσι πήραμε τις εκλογές το 2007. Είχαμε κατέβει κάτω με τσάντες και αποζημιώναμε όλους αυτούς που είχανε…” είπε ο Πέτρος Δούκας.

“Όποιος έλεγε καλημέρα, έπαιρνε λεφτά, έχουν μείνει αξέχαστα τα χρόνια αυτά…”, ακούγεται να πλειοδοτεί γελώντας κάποιος από τη σύσκεψη

“ Κυριολεκτικά γυρίσαμε το παιχνίδι, εκεί που πέφταμε με 15% θα καταστρεφόμασταν, πήγαμε εκεί και με δύο κινήσεις γύρισε όλο το παιχνίδι ”… συμπλήρωσε ο Δούκας.

Για να του απαντήσει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιος Λιβανό : “ από τότε έχετε μείνει στην ιστορία με αυτά τα οποία κάνατε εκεί … και υπολειπόμεθα ό,τι και να κάνουμε μετά από αυτή την εποποιία”

Και όλοι μαζί άρχισαν να γελάνε

Μαζί μας γελάνε.

Γιατί ξέρουν πως όσοι και να ξεσηκωθούμε εναντίον τους, θα βρεθούν άλλοι τόσοι – ίσως και περισσότεροι – που για μερικά χιλιάρικά ή για μια θέση εργασίας θα σταθούν μπροστά τους κλαρίνο και θα κάνουν ό,τι τους ζητήσουν

ΥΓ. Για την ιστορία, ο Πέτρος Δούκας, ενάμιση χρόνο μετά τη διαγραφή του,  επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία τον Ιούλιο του 2023. Όσο για το Σπήλιο Λιβανό που χαχάνιζε, αποπέμφθηκε για τα μάτια του κόσμου από υπουργός . Μη νομίζετε βέβαια πως σήμερα μονάζει σε κάποιο μοναστήρι ή κάνει κάποια τίμια δουλειά. Σήμερα είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας της Νέας Δημοκρατίας και Αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ (ΚΣ ΝΑΤΟ) και επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην ΚΣ ΝΑΤΟ. Εις υγείαν των κορόιδων

του φίλου και συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά

Η Καλαμάτα είναι γνωστή για τις ελιές της και την εξαιρετική κοκκινόφουντα με το ιδιαίτερο τερπενικό προφίλ, το κύριο άρωμα της οποίας είναι μια ισχυρή, διεισδυτική γήινη μυρωδιά ξύλου,η οποία συνοδεύεται από τόνους ρετσινιού/δέρματος και ήπια ευχάριστη γεύση λεμονιού και λάϊμ. Εγώ στην Καλαμάτα δεν έχω πάει και δεν πρόκειται να πάω ποτέ. Δεν μ' αρέσουν οι ελιές, ούτε το χασίς, ούτε η Πελοπόννησος. Εχω όμως μια πολύ αγαπημένη φίλη που κατάγεται από την Καλαμάτα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Δεν ξέρω γιατί το νομίζω, μάλλον θα μου το είπε κάποια στιγμή ή το φαντάστηκα. Δεν έχω ρωτήσει για να το επιβεβαιώσω.

Η φίλη μου είναι τρυφερή με και αφοσιωμένη στους ανθρώπους που αγαπάει, μόνο....μη τσαντιστεί, αν και, σκέφτομαι ότι η τσαντίλα της είναι πάντα εκεί, κάτι σαν μία αδιάλειπτη, σχεδόν υπόκωφη,  ζωογόνος δύναμη. Αν αυτή εξέλιπε, η φίλη μου θα εξέλιπε. Τέλος. Εξάλλου πιστεύω ότι η τεράστια αγάπη που έχει για τους αθρώπους, αυτούς που επιλέγει να αγαπήσει, πηγάζει από την αστείρευτη τσαντίλα της, την οποία προσπαθεί με διάφορους τρόπους, ενίοτε κωμικούς, ενίοτε συγκινητικούς, ενίοτε χημικούς, να ελέγξει. Δεν λέω να δαμάσει, γιατί αυτό, ευτυχώς, είναι αδύνατον. Μόνο να ελέγξει. Μου θυμίζει κάπως η φίλη μου τον ιδιότροπο Σοπενχάουερ, όχι φατσικά. 

Τον Σοπενχάουερ έτυχε να τον γνωρίζω πριν την γνωρίσω. Βέβαια το παρελθόν έχει αυτή την φανταστική ιδιότητα που γουστάρω πολύ. Μπορεί να αλλάξει από το παρόν κι αυτό συμβαίνει πολλές φορές χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Μια τυχαία συνάντηση, μια κουβέντα, κάτι που συμβαίνει στο παρόν, μπορεί να με εμπνεύσει να γυρίσω πίσω σε κάτι που νόμιζα ότι ίσχυε και να το αναθεωρήσω, δηλαδή να το αλλάξω. Τόσο απλά. Ισως κιόλας το παρόν διαμορφώνει το παρελθόν και όχι το ανίθετο κι ας ωρύεται η φάρα των ψυχολόγων. Οσο για τις καταδικασμένες ψυχές που κατοικούν στον έκτο κύκλο της Κόλασης του Δάντη (Κάντο 10), η καταδίκη τους είναι να γνωρίζουν το μέλλον, αλλά όχι το παρόν. Συγκλονιστικό όσο και εξόχως διαστροφικό. 

Τέλος πάντων. Τον Ρόμπερτ Χουκ πάντως δεν τον ήξερα καθόλου. Δεν τον είχα καν ακουστά. Ντρέπομαι λίγο γιατί πρόκειται για μια εξέχουσα φυσογνωμία, κάτι σαν τον Μικελάντζελο της Αγγλίας. Όλοι γνωρίζουν τον Νεύτωνα και τους γαμο-νόμους του. Ελάχιστοι αυτόν και ίσως μόνο μέσα από το μπιφ που ειχε με τον Νεύτωνα, οι υποστηρικτές του οποίου έθαβαν τον Ρόμπερτ συστηματικά με τον πιο άθλιο τρόπο για αιώνες. Τον γνώρισα, κάπως, από την φίλη μου με αφορμή κάτι που είχε γράψει σε μία φίλη της και έτυχε να το διαβάσω. Γράφει με αδημονία, σαν να τσαντίζεται με την ίδια την γλώσσα. Σιχαίνεται την κομψότητα, τις πιρουέτες, τις υποκλίσεις, τα περίτεχνα σχήματα λόγου. Όπως σιχαίνεται την εξουσία. Ισως γι αυτό της αρέσει ο Μπουκόφσκι αν και ούτε αυτός δεν γλυτώνει από την τσαντίλα της. Αν δεν της αρέσει κάτι, θα του την πει, θα του υποδείξει λάθη που πρέπει να διορθώσει αμέσως, θα του πει τί εννοεί και τί δεν εννοεί. Κανένας δεν γλυτώνει.

Ο Ρόμπερτ Χουκ ίσως θα την εκτιμούσε ιδιαίτερα για το ατίθασο, διερευνητικό πνεύμα της που δεν χαμπαριάζει από αυθεντίες. Αν την γνώριζε βέβαια, ακόμα και τότε, μια εποχή (17ος αιώνας) στην Αγγλία όπου η πατριαρχική κοινωνία τιμωρούσε ανελέητα όποια γυναίκα τολμούσε να μη συμμορφωθεί. Δεν την γνώρισε τότε. Γνώρισα εγώ αυτόν, έχοντας την τύχη να γνωρίσω αυτή. Η πατριαρχία πάντως καλά κρατεί ακόμα, όπως και η μαλακία που προστατεύει τους προστάτες. Οπως έγραψε και η φίλη μου, κάτι σαν τηλεγραφικό corrigendum αφού είχε τελειώσει βιαστικά το μικρό της μήνυμα στη φίλη της "Ο κορέκτορας είναι μαλάκας, οπότε, τρέχουν = τα έχουν, νευραλγικό = νευραλγία"

Ιδού το μήνυμα της με τα δύο λάθη που διέπραξε ο μαλάκας ο κορέκτορας "Στο στρώμα μου, που είναι από το 2003 κάτι ελατηριάκια τρέχουν παίξει καθότι η ηλικία τους ανέρχεται στα 22 έτη...... και έχουν ζήσει πολλά.. και εκεί που μου πιέζουν την πλάτη ακριβώς στο σημείο της νευραλγικό μου, εγώ γυρνάω πλευρό και πάω σε σημεία που δεν έχει ελατήριο...εκτός από τις μέρες που γουστάρω να πονώ και κοιμάμαι πάνω από το γαμημένο ελατήριο εις γνώση μου."

Η ιστορία 22 ετών σε πέντε συγκλονιστικές γραμμές. Ο Μπουκόφσκι θα την λάτρευε κι ας του ζάλιζε τον πούτσο. Ο Προυστ θα πέταγε το χειρόγραφο του Αναζητωντας τον Χαμένο Χρόνο (καμμιά εξακοσαριά σελίδες) στο τζάκι του και δεν θα ξανάπιανε πέννα στο χέρι. Ο Ζαν Ζενέ θα την ερωτευόταν κι ας μη γούσταρε γυναίκες.

ακ

16/3/2025

ΥΓ: κι εδώ ο νόμος του Χουκ που ισχύει απόλυτα για τα ιδανικά ελατήρια : Fs = kx  , όπου F η δύναμη του ελατηρίου και x η γραμμική παραμόρφωση (η διαφορά μεταξύ αρχικής και τελικής θέσης), ενώ η σταθερά k είναι δείκτης της σκληρότητας του ελατηρίου.

Πάντως κάθε ελατήριο έχει κάποια όρια αντοχής τα οποία αν η δύναμη που ασκείται στο ελατήριο τα υπερβεί, αυτό θα παραμορφωθεί ή θα σπάσει. Επιπλέον, με την επαναλαμβανόμενη χρήση το υλικό χάνει τις ιδιότητές του λόγω μηχανικής κόπωσης και αν δεν αντικατασταθεί, θα σπάσει.

Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός της 15/3/2025 ήδη έχει γράψει στο βιβλίο της Πολιτικής Ιστορίας αυτού του τόπου ένα μοναδικό - και δύσκολα καταρριπτέο στο μέλλον - ρεκόρ. Μιλάμε για την παραίτηση ενός υφυπουργού 33 μόλις ώρες μετά την ορκωμοσία του.

Όπως είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους ο Αρίστος Δοξιάδης μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης, του είχε πάρει δύο ώρες για να σκεφτεί αν θα αποδεχόταν την πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη θέση του υφυπουργού Ανάπτυξης.

Δύο ώρες του πήρε του Αρίστου για να δεχτεί την υπουργοποίησή του και τριάντα τρεις  για να παραιτηθεί. Έτσι είναι οι Άριστοι. Παίρνουν γρήγορες αποφάσεις

Το μόνο μελανό σημάδι στην όλη ιστορία είναι πως η κυβέρνηση των Αρίστων του Μητσοτάκη έχασε την ευκαιρία να έχει στη σύνθεσή της έναν πραγματικό Αρίστο. Και όνομα και πράγμα.

Όσο για το όνομα είναι προφανές. Πάμε τώρα για το πράγμα

Ο Αρίστος Δοξιάδης λοιπόν, στις αρχές του 2000, ήταν νόμιμος εκπρόσωπος της ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΕ, μιας εταιρείας που δραστηριοποιείτο στο χώρο του ξενόγλωσσου εκπαιδευτικού βιβλίου.

Πιο συγκεκριμένα, από το 2001 η ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΕ προσέγγιζε τους εκδότες ξενόγλωσσου εκπαιδευτικού βιβλίου, προτείνοντας τους να αναλάβει εκείνη την κεντρική διάθεση των βιβλίων τους με εξαιρετικά συμφέροντες όρους γι αυτούς, όπως προκαταβολική πληρωμή σε μετρητά

Στη συνέχεια, η ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΕ, έχοντας την αποκλειστική διάθεση των βιβλίων, επέβαλλε σκληρούς όρους στους βιβλιοπώλες. Μείωνε τις εκπτώσεις που μπορούσαν να κάνουν,  απαιτούσε από αυτούς να πληρώνουν προκαταβολικά τα βιβλία, τους μείωνε το ποσοστό επιστροφών και τον χρόνο επιστροφών

Με λίγα λόγια η ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΕ και ο νόμιμος εκπρόσωπός της Αρίστος Δοξιάδης είχαν συστήσει ένα καρτέλ με ετήσιο τζίρο 15 εκατομμύρια ευρώ, που είχε ως αποτέλεσμα και τα βιβλία να ακριβαίνουν συνεχώς και το περιθώριο κέρδους των βιβλιοπωλών να εξανεμίζεται, όπως καταγγέλλουν οι βιβλιοπώλες

Το 2009, η Επιτροπή Ανταγωνισμού επέβαλλε για αυτόν ακριβώς το λόγο στην ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΕ πρόστιμο 2.714.375 ευρώ.

Αλλά η ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΕ πτώχευσε το 2012. Και, όπως γράφεται, δεν έχει πληρώσει ούτε ευρώ από το πρόστιμο, το οποίο με τις προσαυξήσεις, έχει φτάσει σήμερα τα 10 εκατομμύρια ευρώ.

Και ποιος να τα πληρώσει άλλωστε, καθώς, όπως γράφεται, ιδιοκτήτες της είναι εταιρείες offshore

Ο ίδιος ο Αρίστος Δοξιάδης, ως νόμιμος εκπρόσωπος της ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΕ, πέρασε ποινικό δικαστήριο και αθωώθηκε. Αυτή την αθωωτική απόφαση προβάλλει ο ίδιος ως επιχείρημα της αθωότητάς του. Για εμάς βέβαια, η απόφαση αυτή είναι απλά άλλη μια απόδειξη του πόσο σάπιο είναι το σύστημα που διοικεί αυτή τη χώρα

Και το πόσο αθώος είναι βέβαια, ουσιαστικά, φαίνεται από το πόσο γρήγορα παραιτήθηκε. Πού να τα σκαλίζουμε τώρα, θα σκέφτηκε

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κ. Δοξιάδη στην υπόθεση του καρτέλ των ξενόγλωσσων βιβλίων και τις «αποφάσεις Επιτροπής Ανταγωνισμού 452/2009 και 455/2009», έφερε στην επιφάνεια με αναρτήσεις του ο επιχειρηματίας Γιώργος Φλωράς, θύμα της υπόθεσης.

Ο ίδιος αναφέρει σχετικά με τον κύριο Δοξιάδη ότι:

«Πρωταγωνιστής η ΑΠΟΛΛΩΝ του Δοξιάδη, παρών σε 30 συνεδριάσεις στην Επιτροπή Ανταγωνισμού ο Δοξιάδης ως νόμιμος εκπρόσωπος της ΑΠΟΛΛΩΝ (τα γνώριζε όλα και υποστήριζε την νομική τους ομάδα), το 2011 (μετά την απόρριψη της προσφυγής τους στο Διοικητικό Εφετείο) κατεβάζει ρολά η ΑΠΟΛΛΩΝ ρίχνει τεράστιο φέσι στην αγορά, δεν πληρώνει ούτε ένα σεντς από το πρόστιμο ΚΑΙ 1) κανείς τους δεν πάει φυλακή, 2) σε κανένα φυσικό πρόσωπο δεν καταλογίστηκε το πρόστιμο. Όλοι τους ζούνε τώρα το όνειρό τους, εκτός από τους μαθητές που λήστεψαν και τους ανταγωνιστές που κατέστρεψαν. ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ!!!!!!».

Σε σειρά αναρτήσεών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Γιώργος Φλωράς εξιστορεί πώς το καρτέλ του ξενόγλωσσου βιβλίου κατέστρεψε την οικογενειακή του επιχείρηση και οδήγησε την οικογένεια του στη φτώχεια αναφέροντας πως:

«Προσωπικά μου έκαναν αγωγές εκατομμυρίων και μηνύσεις για να με διαλύσουν, είχαν στρατιά δικηγόρων και εκατομμύρια. Έχασαν όμως. Βίωσα εξαιτίας τους μια πικρή πραγματικότητα, είδα την οικογένεια μου σε μεγάλη δυστυχία. Είχαν προστασία από το ίδιο το κράτος, τους διεφθαρμένους υπαλλήλους της επιτροπής ανταγωνισμού. Δεν πλήρωσαν ούτε ένα ευρώ από το πρόστιμο, ως οργανωμένοι απατεώνες, και ζούνε ζωή χαρισάμενη με επενδύσεις, ξενοδοχεία στην Μύκονο, εκδοτικούς οίκους. Αυτό που δεν κατάλαβαν είναι ότι αφού τα έχασα όλα εξαιτίας τους δεν με φοβίζει κανείς τους. Έχω την αλήθεια με το μέρος μου και δεν τους φοβάμαι»

Πώς τελικά επέλεξε ο Μητσοτάκης τον Δοξιάδη για τη θέση του υφυπουργού; Το πιο πιθανό είναι πως το κριτήριο επιλογής του Δοξιάδη ήταν η πλήρης συστράτευσή με την κυβέρνηση στο θέμα των Τεμπών και η υβριστική και προσβλητική στάση του απέναντι σε όσους βγαίνουν στο δρόμο για να διαδηλώσουν ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών. Ήταν άλλωστε από αυτούς που αποκαλούσαν "ψεκασμένους" όσους μιλούσαν για μπάζωμα στην υπόθεση των Τεμπών

Ενάντια στους αγανακτισμένους το 2011, ενάντια στους διαδηλωτές των Τεμπών το 2025, ενάντια σε κάθε λαϊκό αίτημα. Από αυτή τη γνωστή φάρα των ξιπασμένων δήθεν εκσυγχρονιστών που λοιδωρούν το λαό αυτής της χώρας και τον χρειάζονται μόνο για μία ψήφο και για φτηνή εργατική δύναμη. Για να μπορούν οι άριστοι να κυβερνούν τη χώρα λεηλατώντας και κλέβοντάς την 

Πηγές

https://www.avgi.gr/politiki/502306_oi-aristoi-ton-ariston-se-talirakia?fbclid=IwY2xjawJGG3BleHRuA2FlbQIxMAABHa7u2R2bcJUG6J9aNfcBfKhSOpR-hAd2UTVHiU16an4sBDtDCgRZl135uA_aem_ORYGztwZPXOfnikhLKrHpQ

https://www.documentonews.gr/article/oloi-toys-gnorizoyn-ti-esti-aristos-doxiadis/

Είναι βέβαιο πως αν επικρατήσουν οι ακραίες απόψεις απαγόρευσης έργων τέχνης που μπορεί να θεωρηθούν (από ποιους άραγε;) βλάσφημα ή προκλητικά, καμία μορφή τέχνης δε θα μπορεί να αναπνεύσει και θα καταδικαστεί σε μαρασμό.  Ο δρόμος αυτός δεν έχει επιστροφή

Και ακόμη πιο βέβαιο είναι πως δε θα μπορούσαν οι Monty Python να γυρίσουν την εξαιρετική ταινία τους “Life of Brian”. Μια μοναδικής σύλληψης καταγγελία  της άλογης θρησκοληψίας, του θρησκευτικού φανατισμού, της ανθρώπινης υποκρισίας, της χυδαιότητας του όχλου.

Σε κάθε σκηνή, ο θεατής θα δακρύσει από το γέλιο και την απελπισία βλέποντας ότι αυτός ο κόσμος παραμένει ίδιος και δεν θα αλλάξει ποτέ

Όποιος βλέπει το «Life of Brian» ως ένα βλάσφημο έργο, είναι βέβαιο πως δε συνειδητοποιεί ότι η ταινία αυτή λειτουργεί ως ένας μεγεθυντικός και αποκαλυπτικός φακός.

«Οφθαλμός αντί οφθαλμού», «Εικονομαχίες», «Ιερά Εξέταση», «Σταυροφορίες», «Ιεροί πόλεμοι», «Τζιχάντ». Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων, άραγε, έχουν σκοτωθεί στο όνομα ενός «Θεού» που τον φτιάχνουν όπως θέλουν κάποιοι αυτόκλητοι «εκπρόσωποί» του;

Παρακολουθείστε το εκπληκτικό φινάλε στο παρακάτω απόσπασμα, όταν η αποβλάκωση και η κτηνωδία του πλήθους γυρνάει τελικά σαν μπούμερανγκ ενάντια στην ίδια την εξουσία

του Θανάση Τριαρίδη

Δηλαδή στην κυβέρνηση "Υπουργός Ασύλου και Μετανάστευσης" ορίστηκε ο νεοναζί τραμπούκος με τα τσεκούρια, ο άνθρωπος που ως μαθητής είχε συστήσει ναζιστική συμμορία και εκφόβιζε Εβραίους με στιλέτα, ο διορισμένος από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο ως γραμματέας της ΕΠΕΝ, ο κουμπάρος του ναζί Καρλ Λανκ, ο παρακρατικός που έκανε πορείες υπερ του βασανιστή Μάλλιου, ο υβριστής της Μαρίας Καρυστιανού.

Ο Μάκης Βορίδης. Αυτόν τον άνθρωπο μια, υποτίθεται, "δημοκρατία" ορίζει ως "Υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου".

Ντροπή και πάλι ντροπή για όλους μας.

Ζούμε σε καιρούς όπου οι λέξεις έχουν στρεβλωθεί σε απόλυτο βαθμό. Η δυστοπία του Όργουελ έχει πραγματωθεί. Μάλλον το "Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου" πρέπει να μετονομαστεί σε "Υπουργείο Δολοφονίας και Διωγμού των Μεταναστών". Κι έτσι όπως πάμε ο επόμενος "υπουργός μετανάστευσης" θα είναι ο Κασιδιάρης.

Στην φωτογραφία σκηνές από την άφιξη Ούγγρων Εβραίων στο Άουσβιτς τον Ιούνιο του 1944. Οι ναζί αξιωματικοί κάνουν σελεξιόν στα βρέφη, στα παιδιά και στους γέροντες για να τους στείλουν απευθείας στους θαλάμους αερίων. Τα τρένα του ναζισμού σφυρίζουν και πάλι.

Αντισταθείτε με κάθε τρόπο.

Θανάσης Τριαρίδης, 14 Μαρτίου 2025

Αντιστάσεις στη βία της ψυχοθεραπείας. Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του φίλου και συνεργάτη Αλέξη Κροκιδά, όπως αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Η επιτυχία της ιδεολογίας της λεγόμενης ψυχολογικής υποστήριξης δεν οφείλεται πρωτίστως στην άσκηση βίας, αν και η παρουσία της τελευταίας παραμένει πάντα ως ήσυχη αλλά τρομερή απειλή, αλλά στην γλυκιά σαγήνη και ταχυδακτυλουργική απάτη που διαμορφώνει υποκείμενα που πιστεύουν ότι είναι μοναδικά, αφού τα έχει αλέσει στον μύλο της ανταλλαξιμότητας και αντικαταστασιμότητας σαν να ήταν φτηνά εξαρτήματα στη διαδικασία παραγωγής.

Παραφράζοντας τον αφορισμό του δύστροπου φιλοσόφου της  Σχολής της Φρανκφούρτης Teodor Adorno «Nach Auschwitz, ein Gedicht zu schreiben, ist barbarisch”,   θα μπορούσαμε να πούμε: Μετά τις εκατόμβες στη Μεσόγειο, ανοιχτά της Πύλου, ανοιχτά της Λαμπεντούσα.... και αλλού... και αλλού... σε γη και θάλασσα, το να επιμένεις να προσφέρεις γραμμές τηλεφωνικής υποστήριξης, είναι βαρβαρότητα. Αλλά και δια ζώσης να ήταν, πάλι βαρβαρότητα θα ήταν. Η βαρβαρότητα του Ίδιου που κατασκευάζει τον Άλλο ως Άλλο για να τον εξολοθρεύσει, δηλαδή να τον εξημερώσει, δηλαδή να τον κάνει Ίδιο. Παραλλαγή και μετάλλαξη του “Wo Es war soll Ich werden”.  Εδώ δεν εκτυλίσσεται άραγε μια μορφή συμβολικής και επιστημονικής εξολόθρευσης που δεν αφήνει κανένα ίχνος προς ανίχνευση; Η θλίψη και η οργή πρέπει να καλυφθούν, έστω και με κακότεχνα φύλα συκής σαν αυτά που φιλοτέχνησε ο δύσμοιρος ζωγράφος Daniele da Volterra ο οποίος προσλήφθηκε μετά την Σύνοδο του Τρέντο για να καλύψει τα γεννητικά όργανα σε διάφορες φιγούρες του Michelangelo στην Capella Sistina.

Στο μεταξύ, κάποιοι θα συνεχίζουν να προσπαθούν να έρθουν ή να πάνε, αλλά δεν θα φτάσουν  ποτέ. Πνίγονται ή για να είμαστε κάπως πιο ακριβείς, δολοφονούνται. Μέσα από συγκεκριμένες πράξεις ή παραλείψεις πράξεων που φέρουν ανεξίτηλα το στίγμα μιας εκκωφαντικά σιωπηλής θεσμικής και υπερθεσμικής βίας.

NB: Με εικαστικούς όρους μιας εύκολης, ίσως και αγοραίας αλληγορίας, οι βιβλιογραφικές αναφορές / παραπομπές στο παρόν κείμενο θα μπορούσαν να αναπαρασταθούν σαν  άδεια πορτοκαλί σωσσίβια διασκορπισμένα άτακτα σε μία ακτή ή ίσως σαν μια άδεια επιφάνεια τσιμεντωμένη με τσιμέντο ταχείας στερεοποίησης. Προς το παρόν και εν αναμονή μίας σχετικής εικαστικής έκθεσης, θα παραμείνουν απούσες εδώ.

Όποιος δεν έχει κλάψει

Η αριστουργηματική νουβέλα του Αντον Τσέχοφ “Ο Θάλαμος Αριθμός 6” (Палата № 6) που δημοσιεύθηκε το 1892, μας προσφέρει μια ριζοσπαστική, δηλαδή άκρως συγκινητική απάντηση avant la lettre στο ερώτημα, Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε την ψυχική οδύνη του άλλου; Η απάντηση είναι, Δεν μπορούμε. Ούτε με τον θάνατο μας. Ο θάνατος του τρυφερού γιατρού Αντρέι Γιεφίμιτς Ράγκιν στον ψυχιατρικό θάλαμο 6, εκεί που συζητούσε με τον έγκλειστο «τρελό» Γκρόμοφ, μας το επιβεβαιώνει. Όποιος δεν έχει κλάψει διαβάζοντας τη νουβέλα, δεν θα έπρεπε να δουλεύει στο πεδίο της ψυχικής οδύνης. Όποιος έχει κλάψει, αλλά συνεχίζει να δουλεύει, δεν έχει κλάψει αρκετά. Ο Ρένος Παπαδόπουλος, του οποίου παρεμπιπτόντως το έργο τα τελευταία χρόνια φαίνεται να χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης, θα χαμογελούσε μάλλον ειρωνικά μ’ αυτόν τον «απλοϊκό» αφορισμό που αρνείται πεισματικά και ρομαντικά την πολυπλοκότητα. Λέει ο Ρένος, «Ρητορικά μιλώντας, υποστηρίζω πως το πρώτο θύμα του τραύματος είναι η πολυπλοκότητα».  Απαντούμε εδώ ρητορικά και αποφαντικά, Το πρώτο θύμα του τραύματος δεν είναι η πολυπλοκότητα, αλλά η συνταρακτική απλότητα της βαρβαρότητας. Ίσως επανέλθουμε σ’ αυτό. Αν δεν επανέλθουμε εμείς, θα επανέλθει η ίδια η βαρβαρότητα.

Ό,τι δεν με σκοτώνει....

Aus der Kriegsschule des Lebens. Was mich nicht umbringt, macht mich stärker (από το Λυκόφως των Θεών)

Όποιος επιζήσει, επέζησε. Αν επιζήσει, δεν μας ενδιαφέρει πώς και από τι επέζησε, μόνο ότι επέζησε, δηλαδή ότι άντεξε, ότι είναι ανθεκτικός. Καλούμαστε λοιπόν εμείς οι  επαγγελματίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης να αγκαλιάσουμε αυτή την ανθεκτικότητα και να δουλέψουμε, να συνεργαστούμε μ’ αυτή, χρησιμοποιώντας ό,τι εργαλεία έχουμε στην διάθεση μας, γραμμές, κύκλους, τρίγωνα, πλέγματα αντιξοοτήτων, ό,τι νάναι, αρκεί η οργή και η θλίψη όσων επέζησαν να γίνουν ένα μεγάλο ευχαριστώ προς τους σωτήρες, δηλαδή εμάς. Για όσους δεν επέζησαν εξάλλου, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Θα σας φροντίσουμε

Πάντως εμείς το μόνο που θέλουμε είναι να σας φροντίσουμε. Όσο περιμένετε. Γηγενείς και μετανάστες. Για σας τους τελευταίους, όσο περιμένετε για τα πολυπόθητα χαρτιά, προσωρινή άδεια παραμονής, ΑΜΚΑ, για κάποιο πιστοποιητικό ευαλωτότητας, για την πιστοποίηση ότι έχετε υποστεί βασανιστήρια σύμφωνα με το πρωτόκολλο της Κωνσταντινούπολης, για έναν διερμηνέα, ένα ιατρικό ραντεβού (μα τί νομίζετε αλήθεια, ότι εμείς οι Έλληνες, τουλάχιστον όσοι από εμάς δεν έχουμε ιδιωτική ασφάλιση, δεν περιμένουμε μήνες για ένα ιατρικό ραντεβού στο Εθνικό Σύστημα Υγείας;) ίσως για την απέλασή σας πίσω στη χώρα από την οποία φύγατε με τα λιγοστά σας υπάρχοντα τυλιγμένα σε ένα σεντόνι, ή ίσως σε κάποια άλλη χώρα που εμείς ορίζουμε ως ασφαλή.

Για να είμαστε ειλικρινείς, μας το επιβάλλει η επιστήμη μας αυτό, όχι ακριβώς όσο περιμένετε, αλλά ακριβώς για να μάθετε να περιμένετε. Θα σας μάθουμε να περιμένετε. Να αντέχετε την αβεβαιότητα του Αύριο, την αβεβαιότητα του Τώρα. Έχουμε ένα αξιοθαύμαστο οπλοστάσιο για να το πετύχουμε. ‘Οπως και νάχει, θα σας φροντίσουμε, δηλαδή θα σας συμμορφώσουμε.

Υπομονή. Προ πάντων υπομονή. Ξέρετε, έχουμε κιόλας ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι εδώ στην Ελλάδα που λέει “Υπομονή, Κάντε υπομονή Κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, Κάντε υπομονή, Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά”... Υπομονή λοιπόν, υπομονή, υπομονή. Αυτό, όσον αφορά εσάς τους άλλους, τους ξένους, οι δικοί μας το ξέρουν ήδη αυτό το τραγουδάκι. Κι αν το ‘χουν ξεχάσει, θα τους το θυμίσουμε εμείς.

Εξάλλου η υπομονή είναι αρετή σε όλες τις κουλτούρες και θρησκείες του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Το ότι απευθύνεται πρωτίστως και διαχρονικά στης γης τους κολασμένους, τους αδύναμους, τους κατατρεγμένους, τους αποκλεισμένους, είναι μια άλλη ιστορία ή πολλές ανείπωτες ιστορίες. Εμείς ως  “ψ” επιστήμονες δεν ασχολούμαστε μ’ αυτές τις ιστοριούλες. Κάτι ακτιβιστές και αλληλέγγυοι που δεν σέβονται τις παραδόσεις, τα μουρμουρίζουν αυτά. Μην τους ακούτε. Μην ακούτε τις σειρήνες. Ακούστε εμάς. Έχουμε τον Ευρωπαϊκό ορθολογισμό με το μέρος μας. Εμείς μιλάμε επιστημονικά.

«Faire attendre: prérogative constante de tout pouvoir, "passe-temps” millénaire de l'humanité»

Η έννοια (όχι όπως την διατύπωσε έξοχα ο αγαπημένος Roland Barthes) αναπτύχθηκε και βαφτίστηκε «αργή βία» το 2011 από τον Rob Nixon στο βιβλίο του, Slow Violence and the Environmentalism of the Poor. Συνδέεται βέβαια στενά και γενεαλογικά, χωρίς να ταυτίζεται, με την έννοια της δομικής βίας που διατύπωσε και ανέπτυξε ο Νορβηγός κοινωνιολόγος Johan Vincent Galtung την δεκαετία του ‘60. Ίσως η καίρια διαφοροποίηση από την δομική βία, είναι το στοιχείο της χρονικότητας (temporality), μιας και τα αποτελέσματα της αργής βίας μπορεί να πάρουν ακόμα και γενιές να εμφανιστούν. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ισχύει και για την δομική βία. Σε κάθε περίπτωση, η συνηθισμένη χρονική εγγύτητα μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος δεν ισχύει για τον τρόπο που λειτουργεί η αργή βία.

Για τα περαιτέρω, ας ανατρέξει ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης στη σχετική βιβλιογραφία. Δεν θα το κάνουμε εμείς εδώ. Το είπαμε και πιο πάνω. Να μην επαναλαμβανόμαστε. Εκτός εάν θέλουμε να μιλήσουμε για την επανάληψη του τραύματος. Αλλά δεν θέλουμε. Ο φίλτατος ψυχαναλυτής Βασίλης Δημόπουλος μπορεί να επαναλαμβάνει «στον ψυχαναγκασμό της επανάληψης το άτομο επαναλαμβάνει το δυσάρεστο εμπρός στην απελπισία του από την έλλειψη ανάμνησης, με σκοπό την εκφόρτιση. Εδώ έχει ίσως θέση η μνήμη, όχι όμως η ανάμνηση».

Εμείς, μπροστά στην συνεχιζόμενη και επαναλαμβανόμενη απελπισία, δεν διαλέγουμε ούτε μνήμη ούτε ανάμνηση. Μόνο αντίσταση, αργή, άμεση, συνεχιζόμενη, απέναντι σε όποιον μας τραυματίζει, αλλά επίσης καίρια σε όποιον αποπειράται να εξημερώσει το τραύμα μας.

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η έννοια της δομικής όσο και της αργής βίας που εισάγει την διάσταση των «καθυστερημένων» αποτελεσμάτων ή ίσως μίας βραδυφλεγούς αιτιότητας, παραπέμπει στην Σπινοζική έννοια ότι η δομή ενυπάρχει στα αποτελέσματά της, όποτε κι αν αυτά εμφανιστούν ως τέτοια.

Δεν είναι πληγή για να θεραπευτεί

Τελειώνω εδώ μ’ ένα ανεκδοτάκι που άρεσε ιδιαίτερα στον Slavoj Zizek. Για το αδιάφορο ιστορικό, είναι η δεύτερη φορά που το δανείζομαι δημόσια.

The night before Jesus Christ was arrested and crucified, his followers started to worry — Christ was still a virgin; wouldn't it be nice to have him experience a little bit of pleasure before he dies? So they asked Mary Magdalene to go to the tent where Christ was resting and seduce him; Mary said she would do it gladly and went in, but five minutes later, she ran out screaming, terrified and furious. The followers asked her what went wrong, and she explained: "I slowly undressed, spread my legs and showed Christ my pussy; he looked at it, said 'What a terrible wound! It should be healed!' and gently put his palm on it."

Αλέξης Κροκιδάς, κοινωνιολόγος

Ο Άγιος Χριστοφόρος ως κυνοκέφαλος,φορητή εικόνα που εκτίθεται στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών. Ο Άγιος Χριστόφορος απεικονίζεται με το κεφάλι ενός σκύλου. Από τον 5ο αιώνα και μετά, στο Βυζάντιο πιστεύεται ευρέως ότι ο άγιος ήταν ένας από τους μυθικούς κυνοκέφαλους, μια βαρβαρική φυλή χωρίς το χάρισμα του ανθρώπινου λόγου. 

Τη Δευτέρα 10/3/25, ο βουλευτής της Νίκης Ν. Παπαδόπουλος έσπασε προθήκες και εκθέματα στην Εθνική Πινακοθήκη, θεωρώντας πως ήταν βλάσφημα για το Χριστιανισμό. Η ενέργεια αυτή πυροδότησε πολλές αντιδράσεις, αναδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το βαθύ χάσμα που χωρίζει την ελληνική κοινωνία σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας από αυτούς τους κόσμους, δυστυχώς, επιμένει – στο όνομα υποτίθεται της θρησκείας της αγάπης – να απαντά με γλώσσα μίσους, με βία και λογοκρισία.

Για το θέμα αυτό εξέδωσε ανακοίνωση η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Τη Δευτέρα, 10 Μαρτίου 2025, ο βουλευτής της Νίκης Ν. Παπαδόπουλος, εισήλθε στην Εθνική Πινακοθήκη και βανδάλισε έργα τέχνης στο πλαίσιο της περιοδικής έκθεσης «Η Σαγήνη του Αλλόκοτου – Ενδιάμεσος Χώρος», σε ένα αδιανόητα βίαιο περιστατικό θρησκευτικής βίας που μας γυρίζει 13 χρόνια πίσω, στην εποχή του «γέροντα Παστίτσιου» και του «Corpus Christi». Προφανώς ο εν λόγω βουλευτής προέβη σε αυτόν τον βανδαλισμό επειδή η Έκθεση δεν λογοκρίθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και από τη Διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης, όπως ο ίδιος επιτακτικά ζητούσε εδώ και λίγες μέρες με ερωτήματα και επιστολές.

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καταδικάζει απερίφραστα αυτή την επίθεση -όπως και τα αιτήματα περί λογοκρισίας που προηγήθηκαν- η οποία υπό άλλες συνθήκες και άλλους πρωταγωνιστές θα είχε χαρακτηριστεί ακόμα και τρομοκρατική και υπενθυμίζει ότι η ελευθερία της τέχνης και η ελευθερία της έκφρασης προστατεύονται από το Σύνταγμα και δεν υπόκεινται στο προσωπικό γούστο και τις θρησκευτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις αυτόκλητων κριτών και εν τέλει τιμωρών.

 Οι βεβηλώσεις έργων τέχνης και οι διώξεις για βλασφημία δεν έχουν καμία θέση σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό και κοσμικό κράτος (για το οποίο έχουμε δρόμο ακόμα να διανύσουμε) και αυτό θα πρέπει να γίνει αντιληπτό. Φονταμενταλιστικές αντιδράσεις ενδέχεται να υπάρχουν, αλλά θα πρέπει να λαμβάνουν τις πρέπουσες (και ποινικές) απαντήσεις. Ελπίζουμε αυτό να συμβεί και στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Ενόχλησε κάποιους το μεσαίο δάχτυλο της κοπέλας. Αυτούς που δεν φαίνεται να ενοχλήθηκαν ποτέ από τα δάχτυλα νουθεσίας και επιβολής που τόσα χρόνια τους κουνάνε τα κυβερνητικά στελέχη και η κάθε εξουσία. Που τους λένε να κάθονται ήσυχα, να μη μιλάνε, να μην κάνουν απεργίες, να μη διαδηλώνουν. Που "συμβουλεύουν" τις γυναίκες να κάνουν παιδιά. Που παριστάνουν πως τους πιάνει ο πόνος για τις καθαρίστριες του «Μεγάλη Βρετανία» που καθάριζαν την είσοδο του ξενοδοχείου από τις πέτρες και τα σπασμένα μάρμαρα της διαδήλωσης. Που επαινούν τις μανάδες που "πενθούν ήσυχα", σε αντίθεση με τη Μαρία Καρυστιανού και το Νίκο Πλακιά 

Τους ενόχλησε τόσο πολύ το μεσαίο δάχτυλο, που άρχισαν άμεσα και άκριτα να αναπαράγουν τους μύθους που κατασκεύασαν έμμισθα ή άμισθα δεξιόστροφα και νεοφιλελεύθερα τρολ. Μύθους που δεν έχουν απολύτως καμία σημασία για έναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Ίσως όμως από ψυχαναλυτικής πλευράς, οι μύθοι αυτοί να είναι απαραίτητοι προκειμένου να δικαιολογήσουν και να απαλύνουν σε αυτούς τους ίδιους που τους αναπαράγουν, τη χρόνια νάρκωση και χρόνια αναισθησία τους. Ίσως οι μύθοι αυτοί να λειτουργούν λυτρωτικά γι' αυτά τα ανθρωπάκια που έχουν μαθεί να σκύβουν μονίμως το κεφάλι και να γλείφουν κάθε εξουσία περιμένοντας κάποιο ψίχουλο από το μεγάλο φαγοπότι. Να τους λυτρώνουν για όλα τα απωθημένα που ποτέ δεν τόλμησαν ή δεν θέλησαν να πραγματοποιήσουν

Είναι εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα ο μύθος άρχισε να αναπαράγεται άκριτα και με βεβαιότητα, ακόμη και από ανθρώπους που φαινομενικά έχουν ένα επίπεδο παιδείας και γνώσεων. Φαίνεται πως ο άνθρωπος δε θέλει με τίποτα να γκρεμίσει τους τοίχους της βεβαιότητάς του, ακόμη και όταν τους βλέπει να γκρεμίζονται μόνοι τους μπροστά στα μάτια του

Αποφάσισαν λοιπόν να πιστέψουν πως η 25χρονη Ελληνίδα κοπέλα η οποία στέκεται άφοβα μπροστά στην αύρα της αστυνομίας που εκτοξεύει πάνω της νερό με πίεση, είναι μια 55χρονη Γερμανίδα που της αρέσει να πηγαίνει σε διαδηλώσεις ή ακόμη και να πληρώνεται γι αυτό. Σαν όλο αυτό να μειώνει σε κάτι την ιστορική αξία του μεγαλειώδους συλλαλητηρίου των εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα. Λες και το αν ήταν 55χρονη Γερμανίδα, θα έσβηνε μονομιάς το έαν εκατομμύριο κόσμο που βρέθηκε στο δρόμο. Πώς το έλεγε ο μεγάλος Νικόλας Άσιμος; "Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ". Άλλο εννούσε βέβαια ο ποιητής, αλλά ταιριάζει ακριβώς για το "φιλήσυχο" και "νομοταγές" νεοφιλελεύθερο ακροατήριο

Εν πάσει περίπτωση, το γελοίο ψέμα κατέπεσε αμέσως από βίντεο που τη δείχνουν να μιλάει και να ξεσηκώνει τον κόσμο αλλά και από το Νίκο Πλακιά που τη θαύμασε, την αναζήτησε, τη βρήκε και συνομίλησε μαζί της. Ακόμη και η "ελαφριά" Φαίη Σκορδά έσπευσε να αποκαταστήσει την αλήθεια

 Και, εν πάσει περιπτώσει, η κοπέλα δεν ήταν μόνη της μπροστά στην αύρα. Πίσω της βρίσκονταν πολλοί ακόμα. Μήπως ήταν και αυτοί 55χρονοι Γερμανοί και ήρθαν με πούλμαν;

Αξίζει όμως να αναφερθούμε λίγο σε αυτά τα δεξιόστροφα και νεοφιλελεύθερα τρολ, έμμισθα ή άμισθα, που η δουλειά τους είναι να διοχετεύουν ψευδείς ειδήσεις, διανθισμένες με ασύλληπτη χυδαιότητα και απίστευτη μισανθρωπία.

Ένα από αυτά τα τρολ είναι η Έλια Ζερβού. Όπως είδαμε από μια πρόχειρη αναζήτηση στο Διαδίκτυο, διατηρεί δύο τουλάχιστον προφίλ στο facebook, από όπου προκύπτουν η απέχθεια προς την Αριστερά και ο απεριόριστος θαυμασμός της προς τον πολιτικό γίγαντα Κυριάκο Μητσοτάκη. Υπήρξε επίσης υποψήφια βουλευτής στο κόμμα του Θάνου Τζήμερου, αυτού του εκτυφλωτικού αστέρα του νεοφιλελευθερισμού. Το να αποκαλεί πάντως κάποιος "πολιτικό γίγαντα" τον  Mr Bean του Μαξίμου, δείχνει το μέγεθος της αντιληπτικής του ικανότητας 

Η συγκεκριμένη προσωπικότητα έχει μέχρι τώρα καταδικαστεί δύο φορές για συκοφαντική δυσφήμηση της Έλενας Ακρίτα και, σύμφωνα με την Έλενα Ακρίτα, είναι το ίδιο πρόσωπο με αυτό που διατηρεί λογαριασμό στο Χ (Twitter) με το όνομα Lexotanil

Όπως είπε η Έλενα Ακρίτα μετά την εκδίκαση της δεύτερης αγωγής, «Χρόνια ολόκληρη η οικογένειά μου κι εγώ υφιστάμεθα την εμμονική στοχοποίηση, το stalking, τη λάσπη και τις συκοφαντίες της Έλιας Ζερβού

Είμαστε πλέον σε θέση να αποδείξουμε με ατράνταχτα στοιχεία στο δικαστήριο ότι πίσω από τους λογαριασμούς "Elia Zervou” στο Facebook, "Lexotanil” στο Twitter, "Elena Akrita Fake news” στο Facebook, "Elena Akrita Fake news” στο Twitter, κρύβεται η εν λόγω χρήστρια η οποία μοναδικό της στόχο έχει τη δολοφονία του χαρακτήρα μου, πιθανότατα ως εντεταλμένο όργανο παραπολιτικών κύκλων γνωστής ιδεολογίας»

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο λογαριασμός στο Twitter με το όνομα Lexotanil ήταν αυτός που είχε κάνει μια από τις πιο χυδαίες επιθέσεις στη Μαρία Καρυστιανού.

Δεν είναι όμως μόνο το μέγεθος της ύβρεως που διαπράττει, ειρωνευόμενη μια χαροκαμένη μάνα. Είναι και το ότι διαπράττει συνειδητή πλαστογραφία. Όπως αναδεικνύει η Έλενα Ακρίτα : "Πήρε μια φωτογραφία της κ. Μαρίας Καρυστιανού με την αδικοχαμένη κορούλα της  σε ευτυχισμένους καιρούς, ποζάρουν γελαστές κι ευτυχισμένες. Έκοψε από τη φωτό το παιδί κι άφησε μόνο τη μάνα για να φαίνεται ότι φωτογραφήθηκε πρόσφατα, μετά το θάνατο του κοριτσιού της, γελαστή κι ότι έχει κάνει και μποτοξ. Το ρυπαρογράφημα της είναι ό,τι πιο κατάπτυστο, ό,τι πιο ελεεινό μπορεί να διανοηθεί κανείς. Θαυμάστε την"

"Οραμά μου είναι όλες οι φυλακές να αποκτήσουν αυτό που έχουν οι φυλακές Αυλώνα. 

Μας αξίζει να έχουμε ένα τέτοιο σωφρονιστικό σύστημα.
Το αξίζουμε σαν χώρα. Το αξίζουμε στους εαυτούς μας "

Ο Πέτρος Δαμιανός είναι ο Δάσκαλος που έχει πετύχει ένα μικρό θαύμα για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς με πολύ κόπο και απεριόριστη υπομονή κατάφερε να χτίσει από το 2000 στις φυλακές Αυλώνα μια άρτια εκπαιδευτική μονάδα.
Οραματιστής και πρωτοπόρος είδε ένα από τα οράματά του να υλοποιείται κ μαζί με αυτό να αλλάζει η ζωή πολλών ανθρώπων.

H Attica Voice συνομίλησε μαζί του και άκουσε τη φιλοσοφία του και την άποψή του για ένα σύστημα που θα είναι σωφρονιστικό, εκπαιδευτικό και υποστηρικτικό και όχι τιμωρητικό.

Ένα εκτενές μέρος της συνομιλίας, μπορείτε να διαβάσετε στο κείμενο που ακολουθεί

«Η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής» έγραφε ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Δημήτρης Γληνός .

Πόσο μάλλον για μια ζωή  μονότονη,  περιορισμένη σε λίγα τετραγωνικά με τον  ουρανό της χωρισμένο σε λωρίδες από κάθετα κάγκελα.

«Είναι δικαίωμα του κρατούμενου η μόρφωση» αναφέρει ο  Πέτρος Δαμιανός, πρώην διευθυντής των εκπαιδευτικών δομών (Δημοτικό – Γυμνάσιο – Λύκειο - ΙΕΚ) του Ειδικού Κέντρου Κράτησης Νέων Αυλώνα

«Μόνο το δικαίωμα κίνησης έχει αφαιρεθεί στους κρατούμενους. Όλα τα άλλα δικαιώματα, το δικαίωμα στην υγεία, στην αξιοπρεπή διαβίωση, το δικαίωμα στην Παιδεία, παραμένουν.

Αφού δεν του επιτρέπεις να πάει σε σχολείο έξω από τη φυλακή, πρέπει να του φτιάξεις ένα σχολείο μέσα σε αυτήν, για να εξασκήσει το δικαίωμα που έχει».

Το ειδικό κατάστημα Αυλώνα είναι φυλακές νέων καθώς αρχικά κρατούνταν άτομα  από  14  έως  21 ετών... και πλέον  από  18 έως 21

Το 85-90 τοις εκατό των κρατουμένων εκεί, επιλέγουν να είναι μαθητές. Πρόκειται για ένα μικρό θαύμα που πέτυχε ο Πέτρος Δαμιανός μαζί με συνεργάτες του.

Ξεκίνησε το 1994 ως εθελοντής καθηγητής, παρέχοντας τις υπηρεσίες του περιστασιακά και παροτρύνοντας συναδέλφους του από το φροντιστήριο που διατηρούσε, να κάνουν το ίδιο.

Σιγά σιγά, κατάφερε πρώτα να δημιουργήσει μαθητές και έπειτα οι μαθητές γέννησαν την ανάγκη του σχολείου .

Με επιμονή και κόπο πέτυχε  να "χτίσει" από το 2000 στις φυλακές Αυλώνα μια  εκπαιδευτική μονάδα που όχι μόνο έχει όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες -Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο  και  ΙΕΚ- αλλά διαθέτει άρτια κτιριακή και στελεχιακή υποδομή .

«Το μεγαλύτερο επίτευγμα για το οποίο είμαι περήφανος, δεν είναι οι 40 μαθητές που πέρασαν στο Πανεπιστήμιο, όπως ο Κώστας Τζανέτος, που και αυτό είναι σπουδαίο, αλλά κυρίως το γεγονός ότι αυτή η ολοκληρωμένη εκπαιδευτική μονάδα έχει τη δυνατότητα να ικανοποιεί όλες τις αιτήσεις και αυτό είναι πολύ σοβαρό.

Γιατί ας υποθέσουμε ότι έχουμε 50 θέσεις και 200 αιτήσεις.  Τότε ποιός προηγείται;

Σε αυτή την περιπέτεια που έχω ξεκινήσει, θα έλεγα ότι το όραμά μου είναι ολοκληρωμένο και αισθάνομαι ότι είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους αφού είδα ένα από τα οράματά μου υλοποιημένο»

Όταν δέχτηκε τη θέση του διευθυντή των εκπαιδευτικών μονάδων Αυλώνα, έθεσε δύο όρους:

«Δεν θα μου στείλετε ποτέ κανέναν εκπαιδευτικό που να μην το επιθυμεί. Να μην το έχει ζητήσει να έρθει σε αυτό το σχολείο. Και δεύτερον, δε θα μου στείλετε ωρομίσθιους, δηλαδή για πέντε ώρες την εβδομάδα και να μην αποκτούν αντίληψη του περιβάλλοντος. Θέλω να βρίσκονται συνέχεια εκεί, από τις 8:00 το πρωί έως τις δυόμιση το μεσημέρι, να είναι συνέχεια εκεί για να καταλαβαίνουν πού βρίσκονται»

Πόσο εύκολο όμως είναι να διδάσκεις σε ένα τέτοιο σχολείο και πόσο εύκολο να το διευθύνεις;

Ο Πέτρος Δαμιανός μας λέει ότι αν, για παράδειγμα, στη φυλακή γίνουν δέκα φασαρίες, στο σχολείο δε θα γίνει καμία ή στη χειρότερη περίπτωση μία, και αυτή μικρή.

«Πολλά παιδιά φροντίζουν για την ηρεμία του σχολείου. Έχουν πειστεί από τους δασκάλους τους, ότι αυτός ο χώρος είναι ιερός, ότι αυτός ο χώρος έχει φτιαχτεί  γι’ αυτούς και πρέπει να τον προστατεύουν. Και ότι οι μόνοι που μπορούν να το προστατεύσουν είναι αυτοί. Και το κάνουν

Ξέρετε, είναι παιδιά που έχουν πάψει από καιρό να είναι μαθητές. Έχουν εκδιωχθεί από τα σχολεία, έχουν βγει στο δρόμο και μετά από 2-3 χρόνια μπήκαν στη φυλακή. Άρα έχουν πάψει από καιρό να είναι μαθητές. Ξαναβρίσκουν την ιδιότητα του μαθητή μέσα στη φυλακή και καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν είναι ίδιο με το σχολείο από το οποίο έφυγαν και με το οποίο ήταν θυμωμένοι για τον τρόπο που τους αντιμετώπισε. Εδώ βρίσκονται σε ένα άλλο περιβάλλον που υπάρχει έγνοια, που υπάρχει φροντίδα, που έχουμε τους κανόνες μας και προχωρούμε.

Ξέρετε, έχω έναν μόνο κανόνα όλα αυτά τα χρόνια, τον οποίο εφαρμόζουμε εκπαιδευτικοί και μαθητές. Και ο κανόνας αυτός είναι: “Σε σέβομαι και με σέβεσαι”. Τίποτε άλλο. Λέω στα παιδιά, “ρώτησε τον εαυτό σου εάν με αυτό που έκανες με σεβάστηκες; Αν με σεβάστηκες, είσαι σωστός. Αν όχι, είσαι λάθος και πρέπει να το διορθώσεις”. Και ξέρετε, όταν μετράνε τον εαυτό τους, τον βρίσκουν σωστά. Δηλαδή παραδέχονται ότι έχουν κάνει ή δεν έχουν κάνει λάθος.

Όσον αφορά τις συμβουλές που με ρωτάτε, δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Δεν μπορώ να τους δώσω κάποια συμβουλή πέρα από αυτό που θα μπορούσε να τους πει ο πατέρας τους. Τα παιδιά είναι σφουγγάρια και κάνουν αυτό που βλέπουν. Το έχω διαπιστώσει σε πολύ ειδικές περιπτώσεις. Βλέπουν πώς συμπεριφέρεσαι εσύ, πώς συμπεριφέρονται οι συνάδελφοι, πώς συμπεριφέρεται η κοινωνία του σχολείου και ακολουθούν. Υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν τα γνώρισαν ποτέ αυτά τα πράγματα και δεν τους είπαμε πρέπει να κάνεις αυτό ή το άλλο. Είδανε πώς το κάναμε και ακολούθησαν. Ακολούθησαν  το παράδειγμα. Πέρυσι βραβεύσαμε ένα παιδί για την προσωπική βελτίωση που πέτυχε. Επρόκειτο για ένα παιδί Ρομά που όταν ήρθε ήταν σαν αγρίμι, αλλά παρατηρούσε πώς συμπεριφέρονται οι υπόλοιποι και άρχισε σιγά σιγά με το παράδειγμα να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ποτέ δεν του υποδείξαμε τι να κάνει. Τα έκανε όμως από μόνος του, έτσι όπως έπρεπε. Και αυτό μου λέει ότι καλά κάνουμε. Το παράδειγμα είναι που θα βοηθήσει αυτούς που έχουν μείνει λίγο πίσω, να προχωρήσουν μαζί μας»

Συνηθίζω να λέω ότι ένας καλός δάσκαλος δεν ξεχνιέται ποτέ. Θα αφήσει μέσα σου ένα σημάδι που με παράδοξο τρόπο ο χρόνος ολοένα το δυναμώνει. Οι μαθητές του Αυλώνα  ανέπτυξαν  στενούς δεσμούς με τον Δάσκαλο Πέτρο Δαμιανό.

«Έχουν το τηλέφωνο μου. Όταν θέλουν με καλούν. Όσοι τα καταφέρνουν βγαίνοντας έξω -  γιατί δεν είναι εύκολο - κρατάνε επαφή μαζί μου. Όσοι δεν τα καταφέρνουν δεν επικοινωνούν… μάλλον γιατί ντρέπονται. Υπάρχουν και αυτοί που κάποιες φορές χάνονται και καταλαβαίνω ότι την ώρα που χάνονται ξανάπεσαν… όταν κρατηθούν πάλι στα πόδια τους, έρχονται ξανά σε επαφή…

Το “μετά” την φυλακή είναι μια τεράστια υπόθεση και ο μεγάλος μου θυμός . Δεν υπάρχει το “μετά”... δεν υπάρχει η έγνοια και η φροντίδα.

Έπρεπε να το έχουμε φροντίσει από πριν. Να κάνουμε πρόληψη. Δεν την κάναμε την πρόληψη. Μπήκανε στη φυλακή. Το “μετά” όμως είναι πιο εύκολο, γιατί δεν είναι επί του γενικού πληθυσμού, όπως είναι η πρόληψη. Το “μετά” έχει το ονοματεπώνυμο των παιδιών που φεύγουν. Μπορούμε να στοχεύσουμε, αν έχουμε τη διάθεση και την επιθυμία. Αλλά, ούτε αυτό το κάνουμε. Αποφυλακίζονται με μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που τους έβαλαν μέσα. Γιατί, όσο βρίσκονταν στη φυλακή, κανείς δεν τα φρόντισε, οπότε τα προβλήματα μεγαλώσανε. Με μικρότερα προβλήματα μπήκαν φυλακή και όταν βγαίνουν με μεγαλύτερα, περιμένουμε να κάνουν τι;

Τα Πανεπιστήμιά μας βγάζουν ειδικούς των ανθρωπιστικών σπουδών που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά δυστυχώς δεν στελεχώνουν τα σχολειά μας και τις κοινωνικές δομές και μένει η κοινωνία απροστάτευτη, Έχουμε ένα κοινωνικό κράτος πάρα πολύ αδύναμο. Γιατί, κοιτάξτε,  τα παιδιά που ζούνε σε ένα δυσλειτουργικό περιβάλλον είναι δικά μας παιδιά. Εμείς, και όταν λέω εμείς εννοώ οι πιο δυνατοί της κοινωνίας, πρέπει να τα φροντίσουμε, και η Πολιτεία φυσικά. Εγώ δεν τα ξεχωρίζω. Η Πολιτεία και η κοινωνία πρέπει να λειτουργούν σε αρμονία»

Ο Δάσκαλος Πέτρος Δαμιανός μας μίλησε και για  παλιούς μαθητές του. Μας μίλησε για τον Κώστα Τζανέτο, φοιτητή στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού που βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμά του να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού και να παρακολουθήσει με ηλεκτρονική επιτήρηση τα εργαστήρια τη Σχολής ώστε να μπορέσει να την ολοκληρώσει.

«Μου τηλεφωνεί συχνά. Απορρίφθηκε η αίτησή του για λόγους υπερπληρότητας του Κορυδαλλού. Συμφωνώ ότι υπάρχει υπερπληρότητα, όμως εδώ πρόκειται για τη συνέχιση των σπουδών και θα πρέπει να το εξετάσουνε λίγο διαφορετικά. Ο Κώστας Τζανέτος έχει βραβευτεί και από το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου με τριπλό κριτήριο την παρουσία, την συμπεριφορά και την απόδοση και ο Κώστας πληρούσε και τα τρία»

Αναφέρθηκε και στο Νίκο Ρωμανό που κινδύνευσε η ζωή του από απεργία πείνας αλλά και στον πρόσφατο θάνατο του Βασίλη Δημάκη ο οποίος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είχε πάθει μόνιμες βλάβες λόγω των απεργιών πείνας, με αποτέλεσμα να λαμβάνει φάρμακα, ενώ  οιδήματα των κάτω άκρων περιόριζαν σημαντικά την κινητικότητά του.

Μας μιλάει για τους μαθητές του με έγνοια και αγωνία. Και αυτοί στο πρόσωπό του Δασκάλου και των άλλων εκπαιδευτικών βρίσκουν τη φροντίδα που ίσως δεν είχαν αλλού.

«Ξέρετε τι είναι για μας το σχολείο ;» λένε οι μαθητές στους καθηγητές. «Η ανάσα μας. Όταν έρχεται Παρασκευή και εσείς φεύγετε και λέτε ο ένας στον άλλον καλό Σαββατοκύριακο, εμείς έχουμε Μεγάλη Παρασκευή … μαυρίλα»

Μα ο Δάσκαλος δε σταματάει εδώ, αναγνωρίζει την ανάγκη και συνεχίζει ακούραστος

«Όραμά μου είναι όλες οι φυλακές να αποκτήσουν αυτό που έχουν οι φυλακές Αυλώνα, δηλαδή να υπάρχουν όλες οι βαθμίδες εκπαίδευσης και οποιοσδήποτε επιθυμεί, να κάνει αίτημα και να γίνεται δεκτός, Μας αξίζει να έχουμε ένα τέτοιο σωφρονιστικό σύστημα.

Το αξίζουμε σαν χώρα. Το αξίζουμε στους εαυτούς μας».

Ένας στίχος από το αγαπημένο ποίημα του Δασκάλου “Γράμμα σε Αδαή”  του Τάσου Κουράκη, συνοψίζει τη ματιά του στη ζωή και στους ανθρώπους

«Αν δεν δεις το είδωλό σου στον Άλλον, τον μετανάστη, τον άνεργο, τον εξαρτημένο, τον φυλακισμένο, τον άστεγο, τότε δεν βλέπεις τον καθρέπτη αλλά την κορνίζα»

Για την Attica Voice: Μαρία Νάτση, Νίκος Σίμος, Χρήστος Κωστούλας

Εκτός από το όργιο αστυνομικής βίας και καταστολής που βίωσαν όσοι κατέβηκαν στη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Παρασκευής, την ίδια μέρα είχαμε τη σύλληψη 25 μελών του Ρουβίκωνα επειδή ανέβηκαν στο άδειο κτίριο της Hellenic Train και ανάρτησαν δύο πανό στο μπαλκόνι του τελευταίου ορόφου, ενώ παράλληλα έκαναν χρήση μαύρου καπνού ως ένδειξη πένθους για τα θύματα.

Αυτή η κίνηση προκάλεσε την επέμβαση της αστυνομίας, η οποία συνέλαβε τα μέλη του Ρουβίκωνα ύστερα από μήνυση της Hellenic Train  και τα οδήγησε στα κρατητήρια του ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ όπου τους αποδόθηκαν δύο ανυπόστατες κατηγορίες.

Η πρώτη κατηγορία είναι η διατάραξη οικιακής ειρήνης, παρόλο που η επιχείρηση δε λειτουργούσε καν εκείνη την μέρα και δεν υπήρχε κανείς μέσα στο κτίριο. Η δεύτερη κατηγορία έχει να κάνει με την παράνομη χρήση φωτοβολίδων, για τα καπνογόνα που δεν είναι παράνομα

Όπως δήλωσε στην Εφημερίδα των Συντακτών το μέλος του Ρουβίκωνα Γιώργος Καλαϊτζίδης, « … επειδή η κατάσταση των κατασταλτικών μηχανισμών είναι ανεξέλεγκτη, δεν θα πέσουμε από τα σύννεφα, ούτε είμαστε απροετοίμαστοι, αν το δικαστήριο μας επιβάλλει να εκτίσουμε μέρος της ποινής. Εξετάζουμε εδώ και καιρό αυτά τα ενδεχόμενα, είμαστε προετοιμασμένοι να κάνουμε απεργία πείνας, αν μπούμε στη φυλακή και η Ελλάδα του 2025 να έχει 24-25 απεργούς πείνας επειδή άνοιξαν ένα πανό»

Ακολουθεί η πλήρης ανάρτηση του Ρουβίκωνα, όπως αυτή γράφτηκε μέσα από τα κρατητήρια στις 2/3

Κείμενο των 25 συλληφθέντων μελών του Ρουβίκωνα από τα κρατητήρια της "ελληνικής δημοκρατίας"

Χαιρετίζουμε τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που έγιναν την Παρασκευή 28/2 σε όλη την Ελλάδα, ως ένδειξη τιμής και μνήμης στους 57 δολοφονημένους νεκρούς του εγκλήματος των Τεμπών.

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους συλληφθέντες των μαζικών κινητοποιήσεων, που όπως και εμείς, κατέληξαν στα κρατητήρια την "ελληνικής δημοκρατίας" επειδή τόλμησαν να διαδηλώσουν, ζητώντας δικαιοσύνη και διεκδικώντας το τέλος της συγκάλυψης του εγκλήματος.

Ως Ρουβίκωνας συμμετείχαμε στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, και παράλληλα πραγματοποιήσαμε την ίδια μέρα παρέμβαση στο κτίριο της Hellenic Train, της εταιρείας που είναι άμεσα υπεύθυνη για το έγκλημα και συνεχίζει να έχει κέρδη εκατομμυρίων, ενώ ταυτόχρονα διαχειρίζεται έναν άθλιο σιδηρόδρομο, μη έχοντας παράλληλα καμία νομική και ποινική συνέπεια για όλα αυτά. Στα κελιά της "δημοκρατίας" άλλωστε κρατούνται αυτοί που διαμαρτύρονται για το μαζικό έγκλημα και όχι αυτοί που είναι άμεσα υπεύθυνοι.

Εδώ να τονίσουμε επίσης πως την Παρασκευή 28/2 οι δυνάμεις καταστολής ακολούθησαν την γνωστή τακτική των μαζικών, τυφλών, προσαγωγών, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στα κρατητήρια δεκάδες άτομα που δεν είχαν καν σχέση με τη συγκέντρωση, μεταξύ αυτών και ανήλικα παιδιά.

Την Παρασκευή 28/2 στις 11:00, την ώρα δηλαδή που είχε καλεστεί η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ο Ρουβίκωνας άνοιξε δύο πανό στο μπαλκόνι του τελευταίου ορόφου των γραφείων της Hellenic Train. Παράλληλα, έγινε χρήση μαύρου καπνού ως ένδειξη πένθους για τα θύματα. Παραμείναμε στο μπαλκόνι του τελευταίου ορόφου για περίπου μισή ώρα φωνάζοντας συνθήματα, στα οποία ανταποκρίνονταν εκατοντάδες διαδηλωτές που εκείνη την ώρα περνούσαν δίπλα από το κτίριο και κατευθύνονταν στη συγκέντρωση.

Το γεγονός πως καταφέραμε να εισέλθουμε στη Hellenic Train παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας πέριξ του κτιρίου, προκάλεσε τη λυσσαλέα επέμβαση της αστυνομίας, η οποία με κράνη, γκλοπ και ασπίδες εισέβαλε στο μπαλκόνι και μας επιτέθηκε. Εδώ φυσικά να τονίσουμε πως παρά τα χτυπήματα από τα γκλοπ κρατήσαμε τη θέση μας και δεν κάναμε βήμα πίσω. Ωστόσο, η επίθεση της αστυνομίας στον τελευταίο όροφο των γραφείων ήταν εγκληματική και το γεγονός πως δεν έπεσε κάποιος στο κενό ήταν καθαρά αποτέλεσμα της ψυχραμίας μας.

Τι θα γινόταν κύριοι του ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ αν μέλος του Ρουβίκωνα σκοτωνόταν την Παρασκευή 28/2, την ημέρα της συγκέντρωσης, επειδή έπεσε από τον τελευταίο όροφο τους κτιρίου της Hellenic Train με άμεσα υπεύθυνη την ΕΛ.ΑΣ λόγω της επίθεσης που πραγματοποιήσε;

Μετά την επέμβαση της αστυνομίας οδηγηθήκαμε στα κρατητήρια του ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ όπου μας αποδόθηκαν οι δύο γελοίες κατηγορίες της διατάραξης οικιακής ειρήνης και για τον νόμο περι φωτοβολίδων, ύστερα από μήνυση της Hellenic Train. Ναι, καλά διαβάσατε, η Hellenic Train, υπεύθυνη μεταξύ άλλων για το έγκλημα των Τεμπών, είχε το θράσος να μας κάνει μήνυση. Το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με την παράταση της κράτησής μας μέχρι την Τρίτη, οπότε και θα δικαστούμε.

Η παράταση της κράτησής μας φυσικά συνδέεται και με τον νέο ποινικό κώδικα-έκτρωμα και εντάσσεται στην ευρύτερη τακτική των δικαστικών αρχών που δεν αίρουν την κράτηση σε ένα πλήθος περιπτώσεων δικαστηρίων, υποθέσεων πλημμεληματικού χαρακτήρα.

Τελειώνοντας, καλούμε τον κόσμο του αγώνα, την κοινωνική βάση, να συνεχίσει τη μάχη για την απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών.

Ραντεβού στα δικαστήρια

Η ΟΡΓΗ ΔΕΝ ΜΠΑΖΩΝΕΤΑΙ

ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ

02/03/2025