To “Psycho killer” είναι ίσως το πιο γνωστό τραγούδι των Talking Heads και σίγουρα το πιο επιτυχημένο.

Οι στίχοι του "Psycho Killer" είναι ένας ποταμός σκέψεων που ξεχειλίζουν από το μυαλό ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου.

«I can't seem to face up to the facts / I'm tense and nervous and I Can't relax / I can't sleep 'cause my bed's on fire / Don't touch me I'm a real live wire»

Το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε ως single τον Δεκέμβριο του 1977 και συνδέθηκε αμέσως στην ποπ κουλτούρα με τον κατά συρροή δολοφόνο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς, γνωστό και ως «ο Γιος του Σαμ», ο οποίος διέπραξε μια σειρά δολοφονιών πριν συλληφθεί τον Αύγουστο του 1977

Παρόλο που το συγκρότημα επέμενε διαρκώς ότι το τραγούδι δεν είχε εμπνευστεί από τον «Son of Sam” , ο συγχρονισμός της κυκλοφορίας του τραγουδιού με τα συγκεκριμένα γεγονότα ήταν τέτοιος που - θέλοντας και μη - η σύνδεση δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε

Από τότε έχουν περάσει κοντά στα 50 χρόνια. Θυμηθήκαμε το τραγούδι αυτό κοιτάζοντας από τη μια τη φωτογραφία του υπουργού Εθνικής Ασφάλειας του Ισραήλ Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ και από την άλλη τη φωτογραφία του Βενιαμίν Νετανιάχου με τον Κυριάκο Μητσοτάκη 

«Psycho Killer(s) / Qu'est-ce que c'est / Fa fa fa fa, fa fa fa fa fa far better / Run run run run, run run run away, oh, oh, oh

Psycho Killer(s) / Qu'est-ce que c'est / Fa fa fa fa, fa fa fa fa fa far better / Run run run run, run run run away / Oh, oh, oh, ooh  …. Ay, ay, ay, ay, ay, ooh»

η φωτό είναι από την πρώτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Δάγλα "Η μέρα των φωταγωγών, Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, 1982"

«Είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω κάποιον να λέει “είμαι ποιητής”. Ίσως, μετά από σκληρές δεκαετίες, αίμα, δάκρυ, αμείλικτα χτυπήματα μπορέσει κάποιος να μπει σ’ αυτό το δρόμο. Και πάντα θα είναι ένας ελάσσων, ασκούμενος προφήτης, θα είναι ο έσχατος ασκητής που καίγονται τα σωθικά του στην έρημο της πόλης, σε δρόμους που δεν ξέρει πού οδηγούν… Χωρίς την ταπεινότητα έχει χάσει το στοίχημα, την ύπαρξή του. Ο χώρος του ποιητή δεν είναι τα φουαγιέ των κρατικών θεάτρων, τα σουαρέ των καθώς πρέπει κυριών, οι αυλές των αρχόντων. Οι πραγματικοί ποιητές είναι οικουμενικοί, δεν έχουν πατρίδα, εθνικότητα, χρώμα, τόπο και χρόνο […]. Ο ποιητής είναι χαμένος. Πάντα ψάχνει ένα καταφύγιο. Ένα ερημικό καφενείο. Μια καταστροφική σχέση. Έναν άγνωστο προορισμό. Δεν έχει τίποτα. Δεν θέλει να έχει τίποτα. Μόνο τις λέξεις του και τους δαίμονές του. Επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Στην αυτοεξορία του. Και φεύγει ξανά. […]. Ο ποιητής έχει την φυγή και την έκρηξη μέσα του. Την εξέγερση. Είναι από τη φύση του αναρχικός κι ανυπότακτος»

Ο Γιώργος Δάγλας είναι ποιητής. Από αυτούς ακριβώς τους ποιητές που περιγράφει παραπάνω. Αυτούς που μια φορά τους βρίσκεις και πολλές φορές τους χάνεις, όταν αποφασίζουν να καταφύγουν στην αυτοεξορία τους. Αυτούς, που το μόνο που έχουν, είναι οι λέξεις και οι δαίμονές τους.

Η Παντοφίλη Βαρβαρήγου, διδάκτωρ νεοελληνικής φιλολογίας του ΕΚΠΑ και συνταξιούχος εκπαιδευτικός, γράφει για τον συντοπίτη και φίλο της ποιητή και προσεγγίζει το έργο του Γιώργου Δάγλα μέσα από ποιήματα από την τελευταία ποιητική συλλογή του “Ταριχευτές πουλιών, Εκδόσεις Κύμα, 2020”

……………………………………………………………….

Γιώργος Δάγλας, «Ταριχευτές Πουλιών, Κύμα, Αθήνα 2020» ….. της Παντοφίλης Βαρβαρήγου

Αναζητώντας, ως Ιθακήσια, στοιχεία για να παρουσιάσω τον συμπατριώτη μου ποιητή Γιώργο Δάγλα, σταδιακά συνειδητοποιούσα ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια αντίφαση: Από τη μια πλευρά, αισθανόμουν ότι εμείς γνωρίζουμε τον Γιώργη και λίγα πράγματα θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια βιογραφική, ας την ονομάσουμε, παρουσίαση. Είναι ο πατριώτης μας, ο παιδικός μας φίλος, ο φλογερός και, εν πολλοίς, οργισμένος ιδεολόγος έφηβος, είναι ο άνθρωπος ο οποίος στο ξεκίνημά του πέταξε από το παράθυρο τις ευκαιρίες που βρέθηκαν στον δρόμο του για μια «στρωμένη ζωή», είναι εν τέλει εκείνος, που άλλοτε τον βρίσκαμε δίπλα μας και άλλοτε τον χάναμε, πλάνητα, ταξιδευτή, μοναχικό, γράφοντα «γραφές» τις οποίες μάλλον αδυνατούσαμε να αξιολογήσουμε, θα έλεγα κιόλας, ενίοτε αρνούμασταν και να προσέξουμε…

Κι ενώ, λοιπόν, εμείς οι συμπατριώτες ψάχναμε τον Γιώργη, κάποιοι άλλοι, σ‘ αυτή την αέναη, απ’ ό,τι φαίνεται, περιπλάνησή του, ανακάλυπταν τον Γιώργο Δάγλα, τον ποιητή, και τον αναζητούσαν και τον ρωτούσαν και τον προσκαλούσαν και μιλούσαν κι έγραφαν γι’ αυτόν…

Έτσι, θα αναφέρω σταχυολογώντας, ο Γιώργος Δάγλας, ο ποιητής, με ποιήματα από το Μαύρο Χιόνι του, παρουσιάζεται στο περιοδικό Λόγου και Τέχνης Επτανησιακά (2014), με πρωτοβουλία του Φόρκυνα γίνεται στο Βαθύ της Ιθάκης, μια εκδήλωση προς χάριν του (χειμώνας 2015), δίνει συνέντευξη στον Νίκο Λέκκα για το περιοδικό επιλεγμένης λογοτεχνίας Φτερά Χήνας (2016), οι Καντάδες του μελοποιούνται και γίνονται ροκ και τζαζ μελωδίες από τον συνθέτη Βασίλη Λαγό (2016), περιλαμβάνεται ανάμεσα στους σύγχρονους Επτανήσιους ποιητές, τους οποίους τιμά η Ιόνιος Βιβλιοθήκη της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδας (2017), μεταφράζεται στα αγγλικά  για το ηλεκτρονικό περιοδικό Diasporic Literature Spot από τον Κύπριο ποιητή Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη (2018), ο οποίος εντυπωσιασμένος τον αποκαλεί «τραγική φωνή», οι Ταριχευτές Πουλιών σχολιάζονται από τον Αναπληρωτή καθηγητή του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Πέτρο Στεφανέα στην Εφημερίδα των Συντακτών (2020), δίνει συνέντευξη στον γνωστό συγγραφέα και ερευνητή Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη για το ηλεκτρονικό περιοδικό Κόσκινο (2021), ενώ το (2022) συμμετέχει στον συλλογικό τόμο της Ελληνοεκδοτικής, με τίτλο Γενέθλια Πόλη –τον οποίο επιμελείται ο Ιντζέμπελης– ανάμεσα σε εξήντα πέντε ακόμα συγγραφείς και ποιητές, με ένα εξαιρετικό κείμενο που, βεβαίως, αναφέρεται στον γενέθλιο τόπο, στην κοινή πατρίδα, την Ιθάκη. 

Κάπως έτσι, λοιπόν, μ’ ετούτα και με τ’ άλλα και ανάμεσα σε πολλά, ο Γιώργος Δάγλας μέχρι στιγμής, έχει, επίσης, καταθέσει  στους αναγνώστες της ποίησης τέσσερις ποιητικές συλλογές: Μέρα Φωταγωγών, 1982 - Μαύρο Χιόνι, 1999 - Καντάδες για ένα δαίμονα, 2014 και Ταριχευτές Πουλιών, 2020. Και απ’ όσο δείχνουν τα πράγματα, απτόητος συνεχίζει, διατηρώντας στο ραδιόφωνο 2510 Radio εκπομπή στην οποία φιλοξενεί σύγχρονους/νες ποιητές και ποιήτριες…

Αυτή τη στιγμή δεν θα σχολιάσω επιδράσεις και ποιητικές καταβολές· θεωρώ ότι η ανίχνευση τέτοιων στοιχείων, ιδιαίτερα σ’ ετούτη την εποχή με τις τρομακτικές δυνατότητες επικοινωνίας, επιρροών και αλληλεπιδράσεων είναι εξαιρετικά δύσκολη και προϋποθέτει άλλου είδους προσέγγιση και ερευνητική διαδικασία. Θα σταθώ στους Ταριχευτές Πουλιών και θα σχολιάσω κατ’ επιλογήν λίγα από τα ποιήματα της συλλογής, επιχειρώντας να δώσω το στίγμα τους, με αρωγό στην προσπάθεια τον λόγο του ποιητή, όπου υπάρχει

Αν θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι οι τίτλοι είναι ένα πολύ σημαντικό παρακειμενικό στοιχείο και αντικατοπτρίζει πνεύμα και ουσία του περιεχομένου, θα επιχειρήσω – αφού σχολιάσω τον τίτλο– να ανιχνεύσω το νήμα του και το μήνυμά του στον ποιητικό λόγο που ακολουθεί. Ο έμπειρος Ιντζέμπελης, στην συνέντευξη που προαναφέρθηκε, ρωτάει σχετικά με την επιλογή του τίτλου και από την απάντηση μαθαίνουμε ένα πολύ ενδιαφέρον φιλολογικό στοιχείο· ότι ο αρχικός τίτλος της συλλογής ήταν «Ενεργά Ηφαίστεια», προκειμένου έτσι να καταδείξει ο ποιητής πόσο εκρηκτική μπορεί να γίνει η ποίηση. «Τελικά», συνεχίζει,  «κατέληξα στους Ταριχευτές Πουλιών βλέποντας να περιορίζονται οι ελευθερίες, να καταστρατηγούνται τα δικαιώματα, να “λιγοστεύει” ο αέρας. Και βέβαια γιατί τα πουλιά πετούν ελεύθερα […]». Να, λοιπόν, πώς προκύπτει η λέξη «ταριχευτές» στον τίτλο· «ταριχεύω» σημαίνει «εμποδίζω τη σήψη, βαλσαμώνω» και ταριχευτές είναι οι ειδικοί που διατηρούν το σώμα ως είχε, αλλά νεκρό, χωρίς ζωή, χωρίς βούληση, χωρίς αισθήσεις. Να, λοιπόν, κι ένα μήνυμα διαμαρτυρίας και ανυπακοής από τον τίτλο ακόμα: οι ταριχευτές καιροφυλακτούν, Επαγρυπνείτε!

Με βάση αυτό το κριτήριο, θα επιχειρήσω να σκεφτώ διαβαίνοντας μέσα από την ποίηση του Γ. Δ. στην τελευταία του ποιητική συλλογή.

Σε ανύποπτο χρόνο, ζήτησα από το Γ. Δ. να χαρακτηρίσει τα ποιήματά του. «Μικρές ιστορίες», μου είπε, «καθημερινές σκηνές, τροφή για σκέψη…». Μια τέτοια μικρή, καθημερινή ιστορία, ακύρωσης όμως και ανικανοποίητης επιθυμίας είναι το πρώτο ποίημα αυτής της συλλογής, «Ο καθρέφτης»

Σε λίγο θα έγραφε ένα γράμμα.

Θα το περίμεναν.

Έπρεπε να το δώσει στο λιμάνι.

Μα όλο κάποιος

χτυπούσε την πόρτα-του,

για μια ασήμαντη δουλεια,

να τον βοηθήσει σ’ ένα μερεμέτι,

να παίξουν τάβλι στο καφενείο,

να του θυμίσει ένα παλιό έρωτα.

Όλο και κάποιος του ανέβαλε το ταξίδι.

Τοποθετημένο χρονικά στο παρελθόν, όπως ο συνήθης χρόνος της αφήγησης παρουσιάζει λιτά μια εικόνα καθημερινότητας που δεν έχει εξάρσεις. Έχει όμως σύμβολα· ένα παράθυρο, που ορίζει το «μέσα» και το «έξω», έχει τη θάλασσα, που παραπέμπει στο όνειρο της φυγής, της απομάκρυνσης και του ταξιδιού, έχει πολύ συγκεκριμένα όργανα ναυτιλίας –πυξίδα, χάρτη, εξάντα– δηλωτικά επιδίωξης συγκεκριμένου ταξιδιωτικού στόχου και προορισμού, έχει έναν καθρέφτη –πίσω από το ποιητικό υποκείμενο, καθόλου τυχαία– ουσιαστικό το οποίο αποτελεί, επίσης, τον τίτλο του ποιήματος και οι τίτλοι είπαμε πως έχουν τη βαρύτητά τους. Ένα σημαντικό στοιχείο στην ποίηση του Γ. Δ. είναι η συχνή χρήση του ρηματικού τύπου θα + παρατατικός: «Σε λίγο θα έγραφε ένα γράμμα. Θα το περίμεναν». Είναι ο τύπος ο οποίος δηλώνει την ανεκπλήρωτη επιθυμία και η χρήση του, εδώ, στο πρώτο ποίημα της συλλογής εισάγει το θέμα της αναβολής, του απροσδόκητου προσκόμματος, του αθέλητα ανολοκλήρωτου στόχου, της έντονης επιθυμίας για ένα σκοπό, εν προκειμένω το ταξίδι, που τελικά ακυρούται. «Όλο και κάποιος του ανέβαλε το ταξίδι», καταλήγει το ποίημα…

Ήρωες και ποιητικά υποκείμενα του Γ. Δ. είναι οι αποσυνάγωγοι, οι τρελοί, οι περιθωριακοί, οι αλαφροΐσκιωτοι, οι καταραμένοι, όσοι κρατούν στην ψυχή τους ένα είδος βαθιάς και αλύτρωτης γνησιότητας που ο κόσμος αυτός δεν τους επιτρέπει να εκφράσουν. Δεν έχουν πολλές επιλογές προκειμένου να εκφραστούν· είτε θα «δραπετεύσουν», ποικιλοτρόπως, από τον δρόμο τον ευρέως και κοινωνικά αποδεκτό, της τάξης, της λογικής, της ένταξης… είτε ο κόσμος θ’ αλλάξει. Το δεύτερο είναι, συνήθως, ανεκπλήρωτο… απομένει το τραχύ μονοπάτι της διαφυγής… Ένας ήρωας τέτοιος, ένας «δραπέτης» αυτού του κόσμου, δεσπόζει ευθύς εξ αρχής, στον τίτλο του ποιήματος «Ο τρελός ταχυδρόμος»

Κατά καιρούς

-καιρούς, που μόνο το κύμα

ακούγονταν να χτυπάει με μανία τα βράχια-

περνούσε από την ερημιά μας

ο τρελός ταχυδρόμος.

Ανέμιζε ψηλά έναν κίτρινο φάκελο

και ούρλιαζε στον άνεμο

στον βόρειο άνεμο ούρλιαζε,

ονόματα, χρονολογίες,

άδειες εισόδου σε ψυχιατρεία, φυλακές

στρατόπεδα, πρακτικά ανακρίσεων,

δηλώσεις μετανοίας, πιστοποιητικά φρονημάτων.

Έσκυβε το κεφάλι,

έβαζε ξανά το φάκελο στην τσάντα 

κι έφευγε ήρεμος.

Τότε άναβε ξαφνικά ο ξεχασμένος φάρος,

χιλιάδες πλοία γέμιζαν το πέλαγος

μ’ όλα τα φώτα αναμμένα

και τα κύματα χάιδευαν στοργικά τα βράχια.

Μ’ ένα ουρλιαχτό που η έντασή του συνοδεύεται ακόμα κι από την ίδια τη φύση –«μόνο το κύμα ακούγονταν να χτυπάει με μανία τα βράχια»– ο τρελός ταχυδρόμος, παντέρμος ο ίδιος, αλλά και μέσα στη δική μας ερημιά, ξεσπάει απελευθερώνοντας βίαια στις ριπές του ανέμου –και όχι οποιουδήποτε αλλά του βόρειου– όλο το περιεχόμενο εκείνου του κίτρινου φακέλου που του ρήμαξε τη ζωή: «ονόματα, χρονολογίες, άδειες εισόδου σε ψυχιατρεία, φυλακές, στρατόπεδα, πρακτικά ανακρίσεων, δηλώσεις μετανοίας, πιστοποιητικά φρονημάτων» ό,τι δηλαδή μαρτυράει τον κακοτράχαλο δρόμο του, το βάσανο, το μαρτύριο της ψυχής και του σώματός του, ό,τι, επιτέλους, δηλώνει την πικρή του ταυτότητα. Κι έπειτα, έφευγε ήρεμος, με το φάκελο τακτοποιημένο στην τσάντα του, ενώ η φύση και πάλι ακολουθεί την ψυχική του κατάσταση: «Τότε άναβε ξαφνικά ο ξεχασμένος φάρος, / χιλιάδες πλοία γέμιζαν το πέλαγος / μ’ όλα τους τα φώτα αναμμένα / και τα κύματα χάιδευαν στοργικά τα βράχια». Η ένταση, το ξέσπασμα, το φρικτό ουρλιαχτό, ο παγωμένος βοριάς, η μανιασμένη θάλασσα υποχωρούν και προκρίνονται οι εικόνες χιλιάδων φωτισμένων πλοίων, ο ξεχασμένος φάρος –σηματοδότης σωτηρίας και ασφάλειας στα πέλαγα– έρχεται στο προσκήνιο, ενώ τα κύματα γλύφουν, χαϊδεύουν τρυφερά τα βράχια… πόση παράδοξη νοσταλγία και τόνος απροσδόκητα λυρικός…

Ένα ποίημα της συλλογής, το οποίο αντικατοπτρίζει απόλυτα την άποψη του Γ. Δ. για τη μοίρα των ομοτέχνων του, είναι εκείνο με τον απολύτως δηλωτικό τίτλο «Ποιητές»

Ξαφνικά,

μάθαμε πως θα ‘ρθουν από άλλο δρόμο.

Από το μεγάλο πλακόστρωτο

με τις στολισμένες άμαξες

συνοδεία οργάνων και χορευτριών.

Τους ακολουθούν κόλακες

και ιερείς με χρυσοποίκιλτα άμφια.

Κι εμείς

που αιώνες περιμέναμε

στα σκοτεινά στενά

και στις ταβέρνες

με τους φτωχούς τροβαδούρους

κοιταχτήκαμε σιωπηλά

και φοβισμένα.

“Δεν μπορεί”  “Αποκλείεται”

είπαν κάποιοι.

Δεν είναι ποιητές

αυτοί που έρχονται

Μοιάζει επίσης με μια μικρή ιστορία που είναι οργανωμένη αντιθετικά, σε δύο ενότητες με ρήματα α’ πληθυντικού προσώπου, δηλωτικού της ταύτισης του ποιητικού υποκειμένου με το περιεχόμενο. Στην πρώτη ενότητα με το ρήμα «μάθαμε» εισάγεται η πληροφορία πως οι ποιητές «θα ‘ρθουν από το μεγάλο πλακόστρωτο» με εντυπωσιακή συνοδεία, άμαξες στολισμένες, όργανα, χορεύτριες, ιερείς με «χρυσοποίκιλτα άμφια». Κάπως «πομπώδης» περιγράφεται αυτή η πομπή, με σίγουρα και μεγαλόστομα μέλη, γεμάτα αυτοπεποίθηση και αέρα εξουσίας, ασφαλώς αποδεκτά από φορείς και θεσμούς. Η μοίρα όμως της ποίησης έρχεται από άλλο δρόμο... Έτσι, στη δεύτερη ενότητα δηλώνεται ο τρόπος που ο απλός, ο καθημερινός, ο βασανισμένος άνθρωπος, εμείς δηλαδή, περιμένει τον ποιητή με τον λυτρωτικό του λόγο, να φωτίσει, να διεκδικήσει, να προστατέψει, να απελευθερώσει. Αυτός, λοιπόν, ο λόγος δεν φτάνει στον άνθρωπο μέσα από  μεγάλα πλακόστρωτα και πολύβουες συνοδείες. Αυτός ο λόγος δημιουργείται αργά και φτάνει αργά, γιατί προϋποθέτει τη βάσανο της κάθαρσης, της αποποίησης κάθε εκζήτησης, της τελικής απογύμνωσης του ασκητή, της ταύτισής του με το μαρτύριο του ανθρώπου αλλά και με την παιδική αθωότητα, ενώ κάποιοι διψασμένοι τον περιμένουν αιώνες για να δροσιστούν.

Ας δούμε τώρα πώς, απολύτως, αιτιολογείται η χρήση του α’ πληθυντικού προσώπου, της ταύτισης δηλαδή του ποιητή με το περιεχόμενο του ποιήματος, μέσα από τον ίδιο το λόγο του, στη συνέντευξή του στον Νίκο Λέκκα: Λέει ο Γ. Δ.: «Είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω κάποιον να λέει “είμαι ποιητής”. Ίσως, μετά από σκληρές δεκαετίες, αίμα, δάκρυ, αμείλικτα χτυπήματα μπορέσει κάποιος να μπει σ’ αυτό το δρόμο. Και πάντα θα είναι ένας ελάσσων, ασκούμενος προφήτης, θα είναι ο έσχατος ασκητής που καίγονται τα σωθικά του στην έρημο της πόλης, σε δρόμους που δεν ξέρει που οδηγούν… Χωρίς την ταπεινότητα έχει χάσει το στοίχημα, την ύπαρξή του. Ο χώρος του ποιητή δεν είναι τα φουαγιέ των κρατικών θεάτρων, τα σουαρέ των καθώς πρέπει κυριών, οι αυλές των αρχόντων. Οι πραγματικοί ποιητές είναι οικουμενικοί, δεν έχουν πατρίδα, εθνικότητα, χρώμα, τόπο και χρόνο […]. Ο ποιητής είναι χαμένος. Πάντα ψάχνει ένα καταφύγιο. Ένα ερημικό καφενείο. Μια καταστροφική σχέση. Έναν άγνωστο προορισμό. Δεν έχει τίποτα. Δεν θέλει να έχει τίποτα. Μόνο τις λέξεις του και τους δαίμονές του. Επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Στην αυτοεξορία του. Και φεύγει ξανά. […]. Ο ποιητής έχει την φυγή και την έκρηξη μέσα του. Την εξέγερση. Είναι από τη φύση του αναρχικός κι ανυπότακτος ».

Αυτό το νήμα του μοναχικού ασκητή, του ποιητή, που ούτε έχει ούτε θέλει να έχει οτιδήποτε, εκφράζεται στο ποίημα «Δήλος»

Είσαι πιο όμορφη τώρα

που δεν έχεις τίποτα.

Σαν αρχαία πόλη.

Και είναι τα δύο μάτια-σου

παράθυρα ανοιχτά στην άγρια θάλασσα.

Και εγώ,

που εφτά φορές τον κόσμο γύρισα,

φύλακας τώρα στο έρημο νησί της Δήλου

σώματα ερειπωμένα αφουγκράζομαι

κι ούτε τίποτα έχω.

Μόνο ναυάγια

κάτω από σάπια παράθυρα ψαρεύω.

«Είσαι πιο όμορφη τώρα που δεν έχεις τίποτα. Σαν αρχαία πόλη». Η έναρξη μ’ ένα ρήμα δεύτερου ενικού προσώπου είναι πάντα ισχυρή, γιατί προκαλεί στον αναγνώστη ταυτίσεις, η παρομοίωση, απ΄ την άλλη πλευρά, λιτή και σίγουρη, αρχικά ξενίζει. Είναι ακριβέστατη όμως και συγκλονιστική, καθώς παραπέμπει στην απόλυτη απογύμνωση από κάθε τι υλικό, κάθε θορυβώδες στοιχείο της «συνάφειας του κόσμου», κάθε τι που αποσπά και αποπροσανατολίζει από την ομορφιά της ερημιάς. Η Δήλος δεν είναι τυχαία εδώ. Είναι άδεια, είναι παντέρμη, αλλά λουσμένη στο εκτυφλωτικό Απολλώνιο φως, από το οποίο ο προφήτης-ποιητής θα αντλήσει σταγόνα σταγόνα τη δυνατότητα να καταβυθιστεί στα άδυτα του ανθρώπου, να αισθανθεί την οδύνη του και τη μοναξιά του για να μπορέσει να τις εκφράσει. Γι’ αυτό ακριβώς στο δεύτερο μέρος του ποιήματος τα ψέματα τελειώνουν, ο ποιητής δεν κρύβεται, το ρηματικό πρόσωπο μετατοπίζεται και από δεύτερο γίνεται πρώτο. «Κι εγώ / που εφτά φορές τον κόσμο γύρισα / φύλακας τώρα στο έρημο νησί της Δήλου / σώματα ερειπωμένα αφουγκράζομαι / κι ούτε τίποτα έχω. / Μόνο ναυάγια κάτω από σάπια παράθυρα ψαρεύω». Ο φύλακας αυτής της εκτυφλωτικής ερημιάς, πλήρης πλέον εικόνων και αναμνήσεων –τρόπαια της διείσδυσής του στα ανοιχτά παράθυρα της ύπαρξης με θέα την άγρια θάλασσα– ψαρεύει ναυάγια, πολύτιμα όμως, γιατί αυτά ακριβώς τα ναυάγια, αυτός ο βαθύς, αμετάκλητος ανθρώπινος πόνος είναι το στοιχείο που τον καθιστά ποιητή, ικανό ν’ αποτυπώσει «τα πάθια και τους καημούς του κόσμου», κατά τον μέγιστο Παπαδιαμάντη. Από την ψυχρή και ενίοτε βαρετή φιλολογική σκοπιά, θα προσθέσω ότι ισχυρά στοιχεία της συγκρότησης του ποιήματος και καταλυτικά ως προς την εντύπωση που προκαλούν στον αναγνώστη είναι η εναλλαγή του ρηματικού προσώπου, οι παρομοιώσεις, αλλά και η ανακατάταξη της σύνταξης της πρότασης, η τοποθέτηση δηλαδή του ρήματος στο τέλος της, η οποία είναι συχνή στην ποίηση του Γ. Δ.  προσδίδοντας επίταση αλλά και αρμονία.

Ένα ακόμα στοιχείο της ποίησης του Γ.Δ. είναι η σύνδεση που επιχειρεί ανάμεσα στη δυστοπική, τη δυσβάχταχτη πραγματικότητα και τους αλαφροΐσκιωτους ήρωές του με την παιδική αθωότητα. Δεν είμαι σίγουρη αν, απαραίτητα, η σύνδεση αυτή είναι ιδιότυπη. Μάλλον δεν είναι. Ίσως μάλιστα ορισμένες φορές να συνιστά την αναμενόμενη προϋπόθεση εκείνης της αλύτρωτης γνησιότητας, που οι καταραμένοι φυλάσσουν στα έγκατα της ψυχής τους. Ένα τέτοιο ποίημα, στο οποίο φανερώνεται αυτή η πτυχή είναι εκείνο όπου ο Γ. Δ. χαράσσει, με στίχους, εικόνες επιθυμητού αποχαιρετισμού, κατά την αναχώρησή του από τον μάταιο κόσμο μας. Με κυρίαρχο το πρώτο ενικό πρόσωπο και χρόνο μέλλοντα γράφει:

Όταν φύγω

για τα επουράνια,

μια παιδική παράσταση

θα κλείνει την αυλαία της,

ένας αργοπορημένος επιβάτης

θα τρέχει να προλάβει

το τελευταίο λεωφορείο,

και μισότρελοι ποιητές

θα με θάβουν

στο βάθος μιας παλιάς ταβέρνας.

Όταν φύγω

ένας πικρός κλόουν

θα υποκλίνεται

στη μέση του τσίρκου

και τα παιδιά

θα χειροκροτούν ενθουσιασμένα.

Το τέλος μιας γνήσιας ποιητικής ζωής, κατά τα πρότυπα του Γ. Δ., κειμενικά σηματοδοτείται από το τέλος μιας παιδικής παράστασης, από έναν αργοπορημένο που τρέχει, γιατί συνειδητοποιεί ότι το λεωφορείο προς τη λύτρωση αναχωρεί και –αλλοίμονο– είναι το τελευταίο, από τον ενταφιασμό του ποιητή που οι μισότρελοι ομότεχνοι οργανώνουν και συντελείται όχι σ’ ένα νεκροταφείο –όπως θα ήταν τυπικό και αναμενόμενο– αλλά σε μια παλιά ταβέρνα, εκεί που οι φτωχοί τροβαδούροι άλλου ποιήματος –«Οι Ποιητές» –  συνήθως περιμένουν τους γνήσιους ποιητές να φτάσουν, ολοκληρώνοντας την πορεία και τον προορισμό τους σ’ αυτή τη ζωή. Ένας κλόουν με έναν απόηχο πίκρας θα υποκλίνεται, έχοντας και ο ίδιος δώσει την τελική  παράστασή του στη σκηνή του τσίρκου, ενώ την υπόκλισή του θα συνοδεύουν τα ενθουσιώδη παιδικά χειροκροτήματα. Πόσες εικόνες αλλεπάλληλες, πόση πίκρα ματαίωσης, πόση ανάκληση αθωότητας την ύστατη ώρα, σαν τη μόνη αποσκευή… Και ποιος δε θα ‘θελε ένα τέτοιο ξόδι… σαν «ένα μακρινό ταξίδι», όπως αποτυπώνεται στο ποίημα «Σύρος» (18), «χωρίς αποσκευές και πυξίδα. Λίγα κιτρινισμένα χαρτιά κι ένα παιδικό παιχνίδι στις λυπημένες τσέπες μου». Το μόνο που μένει, σημαδεύει εν ζωή και συνοδεύει αβίαστα και χωρίς τέλος εις το επέκεινα... Ποιο είναι αυτό; Είπαμε… η παιδική μας μνήμη, η καλά κρυμμένη παιδική μας αθωότητα…

Διεισδυτικός, λοιπόν, ο Γιώργος Δάγλας, άκρως ευαίσθητος, πονεμένος, μνήμων, προδομένος, ακράδαντα κι αμετανόητα στο πλευρό των ηττημένων, γι’ αυτό ηττημένος και ο ίδιος, μα ταυτόχρονα κυρίαρχος, όσο διατηρεί την επίγνωση της ήττας και τη δύναμη της οργής. Έχει το χάρισμα να γίνεται η σάρκα εκ της σαρκός μας, να είναι, στον πυρήνα του, ό,τι συνθέτει το κύτταρο όλων μας. Έχουμε όλοι μας μερίδιο στη διαμόρφωση του ποιητικού του λόγου και αυτό μας επιστρέφει, γιατί μόνο, έτσι –όντας δικός μας δηλαδή– μπορεί  με λέξεις ανεπιτήδευτες, αστόλιστες, ακραία καθημερινές να ανοίγει ρωγμές στην ψυχή μας, να προκαλεί ταυτίσεις, να μας προσκαλεί στη δική του μέθεξη και να μας συγκινεί. Απλά, λαϊκά και κυρίως θιακά, δηλαδή όπως η ντοπιολαλιά μας το λέει, ο Γιώργος Δάγλας έχει βρει το πόνο μας, το σφυγμό μας… Με τα δικά του λόγια: «Θα κατέβεις κάτω… Να νοιώσεις την αγωνία και την ανάσα των ανθρώπων. Να μπεις μέσα τους και να γίνεις η φωνή τους. Να πάρεις το συναίσθημα, την οργή, το παράπονο και να το κάνεις τραγούδι». 

φωτό: ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI

H Νάντια Βαλαβάνη είναι συγγραφέας, πρώην αναπλ. υπουργός Οικονομικών και πρώην βουλευτής. Ο Κώστας Ήσυχος είναι πρώην αναπλ. υπουργός Εθνικής Άμυνας και πρώην βουλευτής. Και οι δύο είναι από αυτούς που, μετά την προδοσία του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015, εγκατέλειψαν σίγουρες βουλευτικές και υπουργικές θέσεις. Γιατί, καλό είναι να γνωρίζουμε πως στους καιρούς της σχεδόν πλήρους απαξίωσης της πολιτικής, εν τούτοις υπάρχουν ακόμη γύρω μας τέτοιοι άνθρωποι. Που πάνω από ιδιοτελή συμφέροντα βάζουν την αξιοπρέπεια, τη συνέπεια και τις αξίες τους. Σήμερα, οι δύο πρώην υπουργοί είναι μέλη της Λαϊκής Ενότητας-Ανυπότακτη Αριστερά, η οποία στις τελευταίες εκλογές συστρατεύτηκε με το ΜΕΡΑ 25

Στο παρακάτω κείμενο που συνυπογράφουν οι δύο πρώην υπουργοί, τονίζουν πως η διεθνής αλληλεγγύη απέναντι σε Γάζα και Ιράν πρέπει να συνδεθεί μ' ένα σοβαρό αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα και στον κόσμο, για να μη γίνουν ζοφερότεροι οι ήδη ζοφεροί καιροί που διανύουμε. Καλούν επίσης «να μην επιτρέψουμε να βρεθεί η Ελλάδα εκεί που την οδηγούν οι τελευταίες κυβερνήσεις της, κι ακόμα πιο ξεκάθαρα η σημερινή: Σε θέση “χρήσιμου ηλίθιου”  των αμερικανο-ισραηλινο-νατοϊκών δολοπλοκιών με τραγικές συνέπειες για το λαό και τη χώρα»

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα 16/6 στην Εφημερίδα των Συντακτών  

Zούμε όντως σε ζοφερούς καιρούς, κι αυτοί οι καιροί ζοφερότεροι θα γίνουν. Σε τέτοιους καιρούς τα εγκλήματα των κυρίαρχων φαίνονται πλέον τόσο φυσικά όσο και η βροχή, διαπίστωνε ο Μπρεχτ κατά τον Μεσοπόλεμο. Και για να τον παραφράσουμε στο ελάχιστο: Πως να προφυλαχθεί λοιπόν κανείς  απέναντι σ΄ αυτά και πως να προφυλάξει και τους άλλους; Παίρνοντας ό,τι μέτρα παίρναμε ανέκαθεν για να προφυλαχτούμε από τη βροχή;

Για να μη γίνουν ζοφερότεροι οι καιροί μας, καθώς ξέρουμε με βάση την πρόσφατη εμπειρία της ανθρωπότητας από τον 20ο αιώνα πού αυτό οδηγεί, θα πρέπει να σταματήσουμε ν΄ αντιμετωπίζουμε τα σημερινά εγκλήματα των κυρίαρχων σχεδόν σαν κάτι τόσο φυσικό όσο η βροχή. Στην τελευταία τέτοια «βροχή», η ανθρωπότητα έχασε σχεδόν 70 εκατομμύρια ανθρώπους, στρατιώτες, μαχητές, παρτιζάνους και, στη μεγάλη πλειοψηφία τους καθώς ο πόλεμος έγινε για πρώτη φορά ολοκληρωτικός, αμάχους: Παιδιά, νεαρούς έφηβους, γυναίκες όλων των ηλικιών και ηλικιωμένους άντρες.

Σήμερα – με δυσμενέστερο, πλέον, ενδεχόμενο ακόμα και την εξάλειψη της ζωής στον πλανήτη, έναν βιβλικού τύπου αλλά καθολικής έκτασης «θάνατο μετά των αλλοφύλλων» - είμαστε ακόμα «μόνο» (αν υπολογίσουμε και τις «άλλες», κατά το επιστημονικό περιοδικό Lancet, «αιτίες», που όμως σχετίζονται με τον πόλεμο) στους 150.000 νεκρούς: Η συντριπτική πλειοψηφία τους παιδιά κι έφηβοι στη ματοβαμμένη γη της Γάζας. Εκεί όπου ιμπεριαλισμός και σιωνισμός εργαλειοποίησαν ακόμα και την ανθρωπιστική βοήθεια, απαγορεύοντας την παροχή της όχι μόνο από τον ΟΗΕ, αλλά ακόμα κι από τον Ερυθρό Σταυρό, ιστορικά μέχρι σήμερα με παρουσία μέχρι και στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη: Από τη μια χύνοντας το γάλα για τα παιδιά της παγκόσμιας βοήθειας στα ερείπια της Γάζας που ισοπέδωσαν. Από την άλλη μετατρέποντας τα  νέα και, πλέον, αποκλειστικά αμερικανοϊσραηλινά «κέντρα διανομής» σε φάκα και δέλεαρ για ένα λαό που λιμοκτονεί και αντιμετωπίζουν σαν ποντίκια. Έτσι σε κάθε «διανομή» διεθνούς βοήθειας σκοτώνουν με «προειδοποιητικά πυρά» και μερικές δεκάδες από τους πεινασμένους που συνωστίζονται ολόγυρα, ιδιαίτερα από τα νεαρότερα άτομα ανάμεσα τους. Όχι τυχαία, είναι πρώην Πρωθυπουργός του Ισραήλ - σίγουρα κι αυτός όσο κι εμείς «αντισημίτης»(!) -, εκείνος που τούτες τις μέρες κατάγγειλε το ανείπωτο, ότι στη Γάζα ο στρατός έχει φτάσει «να σκοτώνει μωρά από χόμπι»… Προφανώς όχι από σαδισμό, αλλά προκειμένου να επιχειρήσουν, δημιουργώντας αφόρητες για την επιβίωση συνθήκες, μια διπλή «νάκμπα», συντριπτικότερη από αυτήν του 1948 - με σημαίες τη δημιουργία της «Νέας Ριβιέρας» του Τραμπ, αλλά και τον επανεποικισμό της Γάζας και την «απαλλοτρίωση» της υπολειπόμενης Παλαιστινιακής αγροτικής γης στη Δυτική Όχθη του υπουργού οικονομικών του Ισραήλ Σμότριχ: Από τη  μια, «αδειάζοντας» τον πολυτυραννισμένο πληθυσμό της Γάζας στην Αιγυπτιακή έρημο του Σινά. Από την άλλη, «σπρώχνοντας» τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης να περάσουν «σύνορα χωρίς γυρισμό» προς την Ιορδανία. Βασικό επιχείρημα; Μπορεί να ‘χουν χάσει τα λιόδεντρα, τα κοπάδια και τα βοσκοτόπια τους, και τώρα πλέον και τα χωριά τους, με βίαιη εκδίωξη από «νόμιμους» και παράνομους Ισραηλινούς εποίκους και τον στρατό που τους κάνει «πλάτες», ωστόσο έχουν ακόμα κάτι πολύτιμο να σώσουν - τη ζωή των παιδιών τους και τη δική τους ζωή.

Σήμερα το Κράτος του Ισραήλ ανοίγει δεύτερο ταυτόχρονο «μέτωπο-πληγή» με παγκόσμιες συνέπειες, με την απρόκλητη επίθεση του ενάντια στο Ιράν, με τους αιφνιδιαστικούς βομβαρδισμούς του ενάντια σε κέντρα ανάπτυξης πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς στο όνομα της «πρόληψης» απόκτησης πυρηνικών όπλων – Ποιοι; Αυτοί που κατέχουν πυρηνικά όπλα από τη δεκαετία του ’60 και καταδίκασαν σε ισόβια, εξαφανίζοντας τον για πάντα απλό προσώπου γης, τον νεαρό Ισραηλινό πυρηνικό επιστήμονα που είχε το θάρρος, δουλεύοντας ο ίδιος στο πρόγραμμα, να καταγγείλει ότι η χώρα του διαθέτει δικά της πυρηνικά όπλα 7 δεκαετίες πριν.- Παίζοντας το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα, προφανώς εκ μέρους των Αμερικανών, παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο ακόμα και ως προς την απαγόρευση βομβαρδισμού πυρηνικών εγκαταστάσεων, ειρηνικού ή στρατιωτικού σκοπού, λόγω των κινδύνων που η απελευθέρωση ραδιενέργειας από τέτοια χτυπήματα μπορεί να έχει για τη δημόσια υγεία μέσα στη χώρα, αλλά και άλλων λαών σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή της γης.

Σε «κανονικούς καιρούς» μόνο αυτό θα ήταν παραπάνω από αρκετό για την καταδίκη οποιουδήποτε κράτους από τη Διεθνή Κοινότητα ως «τρομοκρατικού», ως «κράτους-τρομοκράτη». Δεν επαρκεί αυτό, όμως, όταν απέναντι μας βρίσκεται το Κράτος του Ισραήλ, από το 2017 πλέον, και με βάση τον Συνταγματικό του Νόμο, κράτος-απαρτχάϊντ, κράτος αποκλειστικά για τους Εβραίους, κράτος ακραιφνώς Εβραϊκό. Ούτε καν η σφαγή στη Γάζα αρκεί. Ούτε καν η καρμπόν εφαρμογή της στρατηγικής  των σωρηδόν κρατικών δολοφονιών - της ιστορικής ηγεσίας της Χεζμπολάχ  στο Λίβανο και όλων των επικεφαλής του πολιτικού και στρατιωτικού σκέλους της Χαμάς στη Γάζα και αλλού στον κόσμο – στις κρατικές δολοφονίες των επικεφαλής κρίσιμων στρατιωτικών, πολιτικών κι επιστημονικών δομών στο Ιράν: Δεν πρόκειται πλέον για δολοφονίες επικεφαλής κινημάτων, που αντλούν τη πολιτική νομιμοποίηση τους σε παγκόσμιο επίπεδο από το δικαίωμα στην Αντίσταση που δίνει το δίκαιο του ΟΗΕ στους λαούς κάθε κατεχόμενης γωνιάς της γης, πολύ περισσότερο στην ιστορική Παλαιστίνη με τα ψηφισμένα από τον ΟΗΕ δυο κράτη-μέλη, Εβραϊκό και Παλαιστινιακό, στην οποία το πρώτο έχει κάνει τα πάντα ώστε να μην μπορεί να υπάρξει το δεύτερο. Τώρα πρόκειται για αιφνιδιαστικές μαζικές δολοφονίες των επικεφαλής κρατικών δομών ενός οργανωμένου κράτους-μέλους του ΟΗΕ, ενάντια στο οποίο ακόμα σήμερα δεν έχει κηρυχθεί πόλεμος (φυσικά το δρόμο περιφρόνησης ακόμα και της όποιας προσχηματικής νομιμοποίησης είχε ανοίξει η δολοφονία του «φιλόσοφου-στρατηγού» Σουλεϊμανί από τους Αμερικανούς ως κύκνειο άσμα της πρώτης θητείας Τραμπ). Ενώ για να τριτώσει η επίδειξη περιφρόνησης κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, και πάλι χωρίς να έχει κηρυχθεί εμπόλεμη κατάσταση, σήμερα βομβαρδίζονται ενεργειακές υποδομές κρίσιμης σημασίας όχι μόνο για το Ιράν, αλλά και για την παγκόσμια οικονομία – αδιαφορώντας αν αυτό, μεταξύ άλλων, τινάξει μέχρι τον ουρανό τις διεθνείς τιμές πετρέλαιου και φυσικού αέριου.

Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, που σύμφωνα με τη δημόσια τραμπούκικη λογική του Τραμπ εκτυλίχθηκε με τη γνώση, αλλά όχι και τη συμμετοχή των ΗΠΑ (αλλά κατά τ’  άλλα δοκιμάστηκαν, σύμφωνα με τον Τραμπ, για πρώτη φορά επί του πεδίου τα πιο σύγχρονα από τεχνολογική άποψη πολεμικά μέσα, προφανώς όχι Ισραηλινά), δεν έχει νόημα να καταδικάζει απλώς κανείς στο χαρτί, στα λόγια, στα ερτζιανά, στο διαδίκτυο προκλητικές πλέον πρακτικές δυο μέτρων και δυο σταθμών (λέγετε με Ρωσοουκρανικό Πόλεμο), που αν δεν αναχαιτιστούν, είναι ολοφάνερο ότι απειλούν να οδηγήσουν δυνητικά μέχρι και σε παγκόσμια ανάφλεξη. Αυτό και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, που έκφραση του αποτέλεσε τόσο το «Μαντλέν», που έπεσε θύμα πειρατείας, όσο και η Διεθνής Πορεία προς τη Γάζα, που χτυπήθηκε ανελέητα από την κυβέρνηση της Αιγύπτου, καθώς το Ισραήλ βεβαίως δεν είναι μόνο του, είναι απολύτως απαραίτητα, αλλά δεν αρκούν.

Αυτό που χρειάζεται, είναι επίσης η ανάπτυξη ενός κινήματος μέσα στην κάθε χώρα απεμπλοκής από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, συμπεριλαμβανομένης και της επιχείρησης αλλαγής καθεστώτος (regime change), που ο ίδιος ο Νετανιάχου έθεσε ως στόχο απευθυνόμενος στον Ιρανικό λαό. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για την Ελλάδα, που μετά τη συντριπτική στρατηγική ήττα του 2015 κατάφερε να κάνει μέσα σ΄ ελάχιστα χρόνια μια τέτοια στροφή, ώστε ν΄ αναγορευτεί – από κοινού με την Κύπρο - «στρατηγικός εταίρος» ΗΠΑ  και Ισραήλ και να γεμίσει κάθε γωνιά της με αμερικάνικες βάσεις στραμμένες τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Να γίνει ταυτόχρονα «στρατηγικός κόμβος» εισόδου και επαναεριοποίησης του πανάκριβου αμερικάνικου LNG στην Ευρώπη, αλλά και σημείο «ξεκούρασης» των πολεμιστών της IDF (από την κόπωση που προκαλεί η «εξόντωση μωρών», σύμφωνα με τον Εχούντ Ολμέρτ, στη Γάζα;) Την ίδια ώρα που τα πολεμικά των ΗΠΑ από το Αιγαίο συμμετέχουν στην αναχαίτιση των ιρανικών απαντητικών χτυπημάτων κι ελληνικές πολεμικές φρεγάτες περιπλέουν στα Στενά, προφανώς εξυπηρετώντας όχι μόνο συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών…

Ένα τέτοιο κίνημα για απεμπλοκή της Ελλάδας τόσο από τους virtual όσο και από τους πραγματικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δε μπορεί να μην παίρνει υπόψη του ότι η Ελλάδα δεν είναι «μόνη της»: Aλλά σφιχταγγαλιασμένη με το ΝΑΤΟ, όπου συζητείται ήδη μια εκδοχή υποχρεωτικής ανόδου των στρατιωτικών δαπανών από το 2% στο 5% του κρατικού προϋπολογισμού κάθε χώρας. Kαι είναι βέβαια μέλος της ΕΕ, όπου οι χώρες θα πρέπει να συμμετάσχουν στην εξεύρεση σχεδόν 1 τρις για δαπάνες rearmament, «(επαν)εξοπλισμού μέχρι τα δόντια» με τα βλέμματα στραμμένα κατά Ρωσία μεριά. Με πρόβλεψη η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών-μελών να γίνουν πελάτες της στρατιωτικής βιομηχανίας Γαλλίας, Γερμανίας (που αναζητεί δικά της κονδύλια για άμεση κατασκευή 1 εκατ. καταφυγίων), αλλά και Τουρκίας (η τρίτη κατά σειρά πάροχος οπλικών συστημάτων στην Ευρώπη, σύμφωνα με τη σχετική απόφαση της ΕΕ): Αναθερμαίνοντας τις οικονομίες τους, ενώ για να εξοικονομήσει τα σχετικά κονδύλια η κάθε χώρα (και συνολικότερα) θα πρέπει να «στραγγίξει» – σύμφωνα με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν – πριν απ΄ όλα συντάξεις και υγεία.

Γι΄ αυτό και η αλληλεγγύη απέναντι σε Παλαιστίνη και Ιράν, Γάζα, Δυτική Όχθη, Ιερουσαλήμ, Λίβανο και Υεμένη δε συνιστά σήμερα ουσιαστικά αλληλεγγύη προς τρίτες χώρες και κινήματα αντίστασης. Αποτελεί, αντιθέτως, αναπόσπαστο μέρος του αγώνα για χειραφέτηση των ίδιων των εργαζομένων και του λαού μας, με κεντρικό μέτωπο σήμερα την αποτροπή εφιαλτικών σεναρίων γενίκευσης πόλεμων και συγκρούσεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στον κόσμο. Να μην επιτρέψουμε να βρεθεί η Ελλάδα εκεί που την οδηγούν οι τελευταίες κυβερνήσεις της, κι ακόμα πιο ξεκάθαρα η σημερινή: Σε θέση «χρήσιμου ηλίθιου»  των αμερικανο-ισραηλινο-νατοϊκών δολοπλοκιών με τραγικές συνέπειες για το λαό και τη χώρα.

Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, δήλωσε σήμερα πως το Ιράν  αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα στη Μέση Ανατολή. Μόνο ένας ανόητος ανιστόρητος ή κάποιος πράκτορας των συμφερόντων του Ισραήλ ή των Αμερικανών θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο ανερυθρίαστα λίγες ώρες μόνο μετά την τρομακτική επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν. Μια επίθεση που – μεταξύ των άλλων -  στοίχισε τη ζωή σε άμαχους και παιδιά και δημιουργεί συνθήκες γενικευμένου πολέμου

Σύμφωνα λοιπόν με τον Γεραπετρίτη, το Ιράν είναι ο αποσταθεροποιητικός παράγοντας  στην περιοχή

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας το Ισραήλ, που η αυθαίρετη φύτευσή του πριν από 80 χρόνια στη γη ενός άλλου λαού, έχει δημιουργήσει μια πληγή που όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά επεκτείνεται διαρκώς και κακοφορμίζει

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας τα δέκα εκατομμύρια των εποίκων Ισραηλινών που ζουν σε μια έκταση ίση με της Πελοποννήσου. Η οποία προφανώς δεν τους φτάνει. Και που γι’ αυτό εποικίζουν και τη Δυτική όχθη, διώχνοντας τους Παλαιστίνιους αρχέγονους κατοίκους, καταστρέφοντας τα σπίτια τους και ξεριζώνοντας τις ελιές τους και τις μνήμες τους.

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας το κράτος του Ισραήλ που έχει εισβάλλει στη Συρία και στο Λίβανο. Που κάνει πειρατείες στη Μεσόγειο. Που πραγματοποιεί  αεροπορικές επιθέσεις από την Τυνησία μέχρι το Ιράν με την ανοχή και τη στήριξη του μεγάλου αδελφού του, των ΗΠΑ

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας οι ΗΠΑ που έχουν καταστρέψει χώρες ολόκληρες και τις έχουν εγκαταλείψει στα χέρια λήσταρχων και τυχοδιωκτών. Λιβύη, Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν επί της ουσίας δεν υπάρχουν. Και αυτό εξαιτίας των Αμερικανών

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας οι Αμερικανοί, οι οποίοι όπου δεν μπορούν να κάνουν απευθείας στρατιωτική επέμβαση, χρηματοδοτούν και οπλίζουν αντίπαλους των καθεστώτων που δεν εγκρίνουν. Έτσι έκαναν και ακόμη κάνουν στην Κούβα, έτσι έκαναν στη Χιλή, έτσι έκαναν και στην Ελλάδα με την επιβολή της χούντας, έτσι προσπαθούν να κάνουν στη Βενεζουέλα, έτσι ενθαρρύνουν το Ισραήλ να χτυπήσει το Ιράν

Δυστυχώς για τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, αυτόν που αν θυμάστε υποδέχτηκε με τεμενάδες τον Ερντογάν, ο υπ’ αριθμόν ένα αποσταθεροποιητικός παράγοντας αυτή τη στιγμή στον κόσμο είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ και το δεξί τους χέρι το Ισραήλ. Και δυστυχώς για τον υπόλοιπο κόσμο, κανείς δεν είναι σε θέση να υψώσει το ανάστημά του και να τους κόψει τον αέρα, όπως γινόταν κάποτε επί Σοβιετικής Ένωσης

Αυτή τη στιγμή οι Ισραηλινοί έχουν μπει σε ένα παιχνίδι χωρίς γυρισμό. Έχουν κάνει τόσα πολλά πλέον, που οι γύρω λαοί δεν μπορούν να τα ξεχάσουν. Ποντάρουν στην τρομακτική ισχύ των όπλων τους και θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν σοκ και δέος, τέτοιο ώστε να φαίνεται αδύνατη η οποιαδήποτε αντίδραση. Ποντάρουν βέβαια και στο μεγάλο τους αδελφό και στην ιδιαίτερη σχέση που έχουν μαζί του

Μια σχέση που δεν έχει να κάνει να κάνει μόνο με τα ισχυρά οικονομικά κέντρα Εβραϊκών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στην Αμερική και που κάνουν το Ισραήλ να φαίνεται πως ελέγχει τις ΗΠΑ και να τις απομυζεί, όπως ένα είδος παρασιτικού οργανισμού

Είναι και η ιδιαίτερη σχέση που έχουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί πολίτες  με τους Ισραηλινούς, καθώς σύμφωνα με τον Αμερικανοεβραίο πολιτικό επιστήμονα Νόρμαν Φίνκελσταϊν, οι Αμερικανοί ίσως βλέπουν στους Ισραηλινούς τη δική τους ιστορία. Μια ιστορία εποικισμού και κατάκτησης, Όπως οι πρόγονοι των Αμερικανών κατέλαβαν τη χώρα των Ινδιάνων εξοντώνοντάς τους, έτσι βλέπουν να κάνουν και οι Ισραηλινοί με τους Παλαιστίνιους

Και γιατί δε μιλάτε για τη Χαμάς; ακούγεται στ’ αυτιά μας η φωνή κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων. Αυτών που σε άλλες περιπτώσεις αναρωτιούνται γιατί δεν μιλάμε για τη Μαρφίν, θέλοντας απλά να μη μιλάμε

Όποιος λοιπόν γνωρίζει ιστορία, ξέρει πως το Ισραήλ είναι αυτό που εισήγαγε τη σύγχρονη μορφή αυτού που σήμερα ονομάζεται τρομοκρατία. Απαγωγές και εκτελέσεις επιλεγμένων προσώπων, τοποθετήσεις βομβών σε πολυσύχναστα μέρη με δεκάδες άμαχους νεκρούς, τυφλοί πυροβολισμοί σε συγκεντρωμένα πλήθη, δολιοφθορές σε δημόσιες εγκαταστάσεις, είναι λίγα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Εβραίοι στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος στην Παλαιστίνη. Με αποκορύφωμα τη σφαγή του Ντερ Γιασίν, όπου σκοτώθηκαν όλοι οι κάτοικοι του χωριού από τις εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις

Και αν το πρόβλημα ήταν πραγματικά η Χαμάς, γιατί η Δυτική όχθη που δεν ελέγχεται από τη Χαμάς συνεχίζει να εποικίζεται από Εβραίους που διώχνουν, τρομοκρατούν, προπηλακίζουν και σκοτώνουν τους Παλαιστίνιους κατοίκους της;

Δυστυχώς για τους Ισραηλινούς, τα γραμμάτια του Ολοκαυτώματος εξαργυρώθηκαν οριστικά και μαζί μ’ αυτά χάθηκε και η συμπάθεια του κόσμου προς αυτούς, αλλά και η ανοχή του προς αυτά που κάνουν. Το Ολοκαύτωμα που, σύμφωνα με τον Νόρμαν Φίνκελσταϊν στο βιβλίο του «Η βιομηχανία του ολοκαυτώματος»,  χρησιμοποιήθηκε και αναγορεύτηκε σε μία παγκόσμια επιχείρηση που απέφερε και αποφέρει εξουσία και χρήμα (που υποτίθεται πως προοριζόταν για τους επιζήσαντες των στρατοπέδων, οι οποίοι τελικά πήραν ψίχουλα) στηρίζοντας τις εγκληματικές πολιτικές του Ισραήλ.

Για να γυρίσουμε λίγο και στα δικά μας, ο Γεραπετρίτης και γενικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποδεικνύονται όχι μόνο ανόητοι, λίγοι και ανιστόρητοι, αλλά και επικίνδυνοι. Έχουν καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να μας κάνουν εχθρό της Ρωσίας και σύμμαχο  και «στρατηγικό εταίρο» του γενοκτόνου και εγκληματικού Ισραήλ, κόντρα και στις δύο περιπτώσεις στη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες και θα τις καταλογίσει κάποτε η Ιστορία. Δεν ξέρουμε όμως μέχρι τότε σε τι καταστροφή θα έχουν οδηγήσει τον τόπο

Χιλιάδες πολίτες από όλο τον κόσμο έχουν δηλώσει συμμετοχή στο μεγάλο καραβάνι αλληλεγγύης Global March to Gaza. Από την Ελλάδα θα συμμετέχουν 205 Έλληνες και Ελληνίδες, κάνοντας την ελληνική αποστολή την τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο, ξεπλένοντας την ντροπή για την ανάλγητη κυβέρνηση Μητσοτάκη που ακόμη και τώρα συντάσσεται με το Ισραήλ και τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει στη Γάζα

Το σχέδιο είναι να ξεκινήσουν την Παρασκευή το πρωί, 13/6, με λεωφορεία από το Κάιρο για την παραλιακή πόλη Al Arish, στην είσοδο του Σινά, 50 χιλιόμετρα από τη Λωρίδα της Γάζας.

Ήδη, όμως σήμερα έχουν ξεκινήσει τα προβλήματα, καθώς οι αιγυπτιακές αρχές συλλαμβάνουν στο αεροδρόμιο τους ξένους πολίτες που φθάνουν στην Αίγυπτο για  να συμμετάσχουν στο "March to Gaza". Ήδη έχουν συλληφθεί δεκάδες ‘Ελληνες που έφτασαν στο Κάιρο για το σκοπό αυτό

Την ίδια στιγμή, οι αιγυπτιακές αρχές συνέλαβαν εκατοντάδες Αλγερινούς που πραγματοποιούσαν πορεία από την Αλγερία προς τη Γάζα και τους εξαναγκάζουν να επιβιβαστούν στα αεροπλάνα και να επιστρέψουν την χώρα τους.

Για τη σύλληψη των Ελλήνων πολιτών, η κίνηση March to Gaza Greece εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση, ζητώντας από τις αιγυπτιακές αρχές να απελευθερώσουν τους Έλληνες πολίτες

Δεκάδες Έλληνες πολίτες κρατούνται στο αεροδρόμιο του Καΐρου για πάνω από 5 ώρες αναίτια, παρά το γεγονός ότι έχουν όλα τα νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα, δεν έχουν παραβεί κανένα νόμο και ακολούθησαν κάθε νόμιμη διαδικασία για την είσοδο τους στην χώρα.

Εφόσον η κράτησή τους αυτή συνδέεται με τυχόν πρόθεση συμμετοχής Ελλήνων πολιτών στη διεθνή πρωτοβουλία "March to Gaza", οι Αιγυπτιακές αρχές πρέπει να γνωρίζουν ότι, όπως ρητά έχει διατυπωθεί, οι συμμετέχοντες θα συμμετάσχουν στην εν λόγω εκδήλωση, μόνο εφόσον ληφθούν οι νόμιμες άδειες και σε συνεργασία με τις αρχές της Αιγύπτου. Τυχόν δε απόρριψη του αιτήματος να χορηγηθούν τέτοιες άδειες δεν συνεπάγεται την δυνατότητα των αιγυπτιακών αρχών να τους θέσουν υπό κράτηση ή να τους απελάσουν, καθώς βρίσκονται στο Κάιρο νόμιμα και έχοντες όλα τα απαραίτητα έγγραφα.

Σε κάθε περίπτωση η ανθρωπιστική και ειρηνική αποστολή μας δεν συνιστά διαμαρτυρία ή στρέφεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο κατά της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου, ούτε αφορά εσωτερικά της ζητήματα. Η ελληνική αποστολή του “March to Gaza” είναι μια πρωτοβουλία, που ενώνει τη φωνή της με τη διεθνή κινητοποίηση αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό λαό, απαιτώντας την άμεση πρόσβαση του λιμοκτονούντος λαού της Γάζας σε ανθρωπιστική βοήθεια και τον τερματισμό του αποκλεισμού της Γάζας και την επί 20 μήνες συνεχιζόμενη γενοκτονία που έχει συγκλονίσει την ανθρωπότητα. Συνεπώς, δεν εγείρεται κανένα ζήτημα ασφαλείας για την Αιγυπτιακή Δημοκρατία της Αιγύπτου.

Η ελληνική αποστολή είναι μόνο ένα μέρος από τους χιλιάδες ανθρώπους που τις τελευταίες μέρες κατευθύνονται προς την Γάζα  από στεριά, αέρα και θάλασσα για να σταματήσει το ειδεχθέστερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας της εποχή μας. Εκφράζουμε την μεγάλη πλειοψηφία των λαών της Ευρώπης και της Μεσογείου όταν λέμε ότι η ενότητα στον αγώνα για την Παλαιστίνη μπορεί να φέρει πραγματικά αποτελέσματα.

Ζητάμε από τις Αιγυπτιακές αρχές να μην γυρίσουν την πλάτη στον παλαιστινιακό λαό και να χορηγήσουν όλες τις απαιτούμενες άδειες ώστε να πραγματοποιηθεί αυτό το σημαντικό γεγονός στο έδαφος της, όπως τους έχουμε ζητήσει σε πολλαπλές περιπτώσεις από την Αιγυπτιακή πρεσβεία στην Αθήνα και όπως έπραξαν συναγωνιστές μας σε πολλές άλλες διπλωματικές αποστολές της Αιγύπτου.

Ζητάμε από τις ελληνικές αρχές να συνδράμουν όσους/ες κρατούνται αναίτια. Φέρουν ευθύνη για το γεγονός ότι Έλληνες πολίτες που νόμιμα και κανονικά εισήλθαν στην Αίγυπτο κρατούνται σαν εγκληματίες χωρίς να έχουν παραβεί ούτε να σκοπεύουν να παραβούν κανένα αιγυπτιακό νόμο.

Να πραγματοποιηθεί απρόσκοπτα η μεγάλη Πορεία προς την Γάζα με τους χιλιάδες συμμετέχοντες και τις δεκάδες εθνικές αντιπροσωπείες.

Αλληλεγγύη στο πλήρωμα του Μαντλίν που κρατείται παράνομα στα μπουντρούμια του Ισραήλ!

Στεκόμαστε ενάντια στην γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας- Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

του Θανάση Τριαρίδη

Λειτουργούν ως συντονισμένος στρατός

Είναι τα ίδια λαδικά που χλευάζουν την Γκρέτα Τούνμπεργκ, επιτίθονται στους ακτιβιστές του Μαντλίν, χλευάζουν την Μαρία Καρυστιανού, επιτίθονται σε όσους καταγγέλλουν τις δολοφονίες των μεταναστών που διαπράττει η κυβέρνηση, επιτίθονται στον Συνήγορο του Πολίτη όταν καταγγέλλει κακουργήματα των κρατικών λειτουργών στο φριχτό κρατικό έγκλημα του Adriana.

Είναι τα ίδια παρακρατικά καθάρματα που λειτουργούν ως παρκετέζες της κυβέρνησης όταν μπαζώνει, όταν κάνει υποκλοπές, όταν δολοφονεί με τα Pushback.

Είναι τα ίδια ανήθικα φερέφωνα που κοροϊδεύουν νεκρά παιδιά μεταναστών ("Πού είναι η Μαρία, οέο...") και λένε τις μανάδες των Τεμπών "χαροκαμένες μοντέλες".

Είναι τα ίδια ελεεινά υποκείμενα που για να βγάλουν άθλια λεφτά υπερασπίζονται κάθε δολοφόνο αμάχων - από την ακροδεξιά συμμορία του Νετανιάχου μέχρι τους δολοφόνους των μεταναστών.

Θα τους αποκαλούσα "υπονόμους" - μα κάτι τέτοιο θα ήταν προσβλητικό για τους υπονόμους.

Είναι απλά τα payroll του κυβερνητικού παρακράτους.

Οι Πανελλήνιες τελείωσαν και ,μαζί μ αυτές , η αγωνία χιλιάδων υποψηφίων και των δικών τους ανθρώπων. Σε μια κοινωνία όμως , στρεβλά δομημένη και με λάθος προτεραιότητες, η αγωνία δεν θα τελειώσει ποτέ. Κι αν μερικά πράγματα δεν είναι στο χέρι του ανθρώπου να τα λύσει, τα περισσότερα όμως, όσα αφορούν στην καθημερινότητά του, είναι στο χέρι του. Αρκεί να δει λίγο έξω από το κουτί. Για το τι αξίζει πραγματικά στη ζωή. Κι αν μερικά πράγματα δεν μπορεί μόνος του να τα αλλάξει, να προσπαθήσει να το κάνει μαζί με άλλους

«Η Ζεϊμπεκιά του μικρού» είναι σε μουσική και στίχους του Παναγιώτη Δρίζου

Ο γερασμένος μικρός στο παιδικό του δωμάτιο.

Οι γονείς αγωνιούν που αγωνιά το παιδί

Μοναξιά και βροχή η ζωή του ληγμένο γραμμάτιο.

Mια καλύτερη τύχη θα μπορούσε να έχει βρεθεί

Τα πτυχία του κορνίζες κοσμούν το σαλόνι.

Οι γονείς αγωνιούν που αγωνιά το παιδί

Τόσα χρόνια δουλειάς σαν φουσκωμένο μπαλόνι.

Με ένα μέσον θα μπορούσε να έχει κι αυτό βολευτεί

Μικροαστέ φουκαριάρη, πάρτο πλέον χαμπάρι, σε κορνίζα η ζωή σου μοστράρει

Υπομονή και κουράγιο, η ζωή σου ναυάγιο, έξι οροφών το κενό σε φλερτάρει

Μικροαστέ μου ξερόλα, σου τα πήρανε όλα, άδειο πιάτο κι εμαγιέ κατσαρόλα

ξενιτιάς διαβατήριο, το δικό σου εισιτήριο, των ονείρων σου η στυγνή καρμανιόλα

ξενιτιάς διαβατήριο, το δικό σου εισιτήριο, των ονείρων σου η στυγνή καρμανιόλα

Ο πατέρας εργάτης, μια ζωή στο λιμάνι. Η μητέρα μια ζωή, να μεγαλώνει παιδιά

Σου δίδαξαν μονάχα, τι δεν πρέπει να κάνει, ένας νέος με προσόντα από τη δική σου γενιά

Νεαρέ καυχησιάρη, των γονιών σου καμάρι, σφίξε κι άλλο όσο μπορείς το ζωνάρι.

Η ζωή αγριεύει και ο χρόνος θεριεύει, αγαπάς μόνο κι όταν βολεύει

Μικροαστέ μου ξερόλα, σαν γριά κουτσομπόλα, τρως αμάσητη και πάλι την φόλα.

Σου πουλάνε μια θέση, προσκυνάς και σ' αρέσει, απ' την πλάνη του μυαλού σου ξεκόλλα

Σου πουλάνε μια θέση, προσκυνάς και σ' αρέσει, των ονείρων σου η στιγμή καρμανιόλα

Η Λαϊκή Συσπείρωση Ραφήνας Πικερμίου καταγγέλλει πως η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου ψήφισε κανονισμό για τους σχολικούς χώρους τους οποίους παραχωρεί, πέρα από τους εσωσχολικούς φορείς για τους οποίους είναι δωρεάν, σε εξωσχολικούς φορείς όπως επιχειρήσεις, ΜΚΟ, ιδιώτες κλπ αρκεί να καταβάλλουν το αντίτιμο των 100 ευρώ για κάθε χρήση. Συγχρόνως αποκλείονται οι παρατάξεις και τα πολιτικά κόμματα.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε, διερωτάται από πού προκύπτει ότι οι χώροι που φτιάχνονται και συντηρούνται από τον κόπο των εργαζομένων μπορούν να αξιοποιούνται από επιχειρήσεις που έχουν σκοπό το κέρδος, αλλά όχι από παρατάξεις και κόμματα που έχουν σκοπό την ενημέρωση του λαού και την συμμετοχή του στα κοινά;

Φαίνεται –καταλήγει στην ανακοίνωσή της- πως κάποιοι δεν ενοχλούνται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές, αλλά ενοχλούνται από το να τα συζητάμε και να αγωνιζόμαστε για αυτά.

Τέλος, καλεί το λαό της Ραφήνας και του Πικερμίου να καταδικάσει αυτές τις λογικές και να απαιτήσει οι δημόσιοι χώροι να είναι χώροι έκφρασης των θέσεων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων και όλων των λαϊκών στρωμάτων.

Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης:

Με αφορμή τη συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου στις 29/5/25 με θέμα την έγκριση του κανονισμού παραχώρησης των σχολικών χώρων και τη συνέχιση της σε ΜΚΔ και ΜΜΕ, απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους και τους κατοίκους της Ραφήνας και του Πικερμίου σε σχέση με το ζήτημα της αξιοποίησης των δημόσιων χώρων.

Η πλειοψηφία του Δημοτικού συμβουλίου, δηλαδή δημοτικοί σύμβουλοι που βγαίνουν ή στηρίζονται συγκαλυμμένα ή ανοιχτά από κόμματα, ψήφισε σχετικό κανονισμό για τους σχολικούς χώρους τους οποίους παραχωρεί, πέρα από τους εσωσχολικούς φορείς για τους οποίους είναι δωρεάν, σε εξωσχολικούς φορείς όπως επιχειρήσεις, ΜΚΟ, ιδιώτες κλπ αρκεί να καταβάλλουν το αντίτιμο των 100 ευρώ για κάθε χρήση. Συγχρόνως αποκλείονται οι παρατάξεις και τα πολιτικά κόμματα.

Ως Λαϊκή συσπείρωση καταψηφίσαμε αυτή την απόφαση και καλούμε όλο τον κόσμο να καταδικάσει την κατά πλειοψηφία απόφαση, του Δημοτικού Συμβουλίου να αποκλείσει τα πολιτικά κόμματα και τις παρατάξεις από το να χρησιμοποιούν τους σχολικούς χώρους (αίθουσες εκδηλώσεων, προαύλια εκτός ωραρίου λειτουργίας των σχολείων) για συζητήσεις, συσκέψεις, ομιλίες κλπ.

Θα θέλαμε να θίξουμε τα εξής ζητήματα:

Τα κόμματα και οι παρατάξεις στα οποία ανήκουν, ή στηρίζουν, ή ψηφίζουν, όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι δεν ανήκουν στην κοινωνία; δεν εκφράζουν με οργανωμένο και συλλογικό τρόπο τις απόψεις, τις θέσεις, τις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών;

Έχουν δικαίωμα λοιπόν οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες που συμμετέχουν στα πολιτικά δρώμενα να έχουν ένα δημόσιο χώρο- που άλλωστε πληρώνουν οι ίδιοι ως φορολογούμενοι- για να μπορούν να κοινοποιούν τις θέσεις τους, να ανταλλάσσουν απόψεις, να διεκδικούν λύσεις για τα προβλήματά τους;

Από που προκύπτει ότι οι χώροι που φτιάχνονται και συντηρούνται από τον κόπο των εργαζομένων μπορούν να αξιοποιηθούν με σκοπό το κέρδος, αλλά όχι για την ενημέρωση του λαού και την συμμετοχή του στα κοινά;

Δηλαδή ένα κόμμα, μια εκλεγμένη παράταξη στο δήμο που παλεύει για καλύτερα σχολεία, για την προστασία του περιβάλλοντος, για το δίκαιο των εργαζομένων και των μικρών επαγγελματιών πρέπει να ψάχνει για ιδιωτικούς χώρους και ακριβές αίθουσες για να εκφράσεις τις θέσεις, τα αιτήματα των πολιτών;

Αυτοί που στηρίζουν τον αποκλεισμό με την αντίληψη, ότι δήθεν άλλο η πολιτική και άλλο τα κόμματα στην πραγματικότητα με έμμεσο τρόπο υπηρετούν μια επικίνδυνη, μια αντιδραστική άποψη. Ότι η πολιτική και η κομματικοποίηση είναι ανεκτή και νόμιμη, αρκεί να υπηρετεί τα σύστημα, να μην παλεύει δηλαδή για τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, αμφισβητώντας τα κυρίαρχα συμφέροντα.

Ποιοι είναι αυτοί που εκφράζουν τόση βδελυγμία για την κόμματα και την πολιτική και την αξιοποίηση των σχολικών χώρων;

Δεν παράγουν πολιτική, αυτοί που έχουν αφήσει την Ραφήνα χωρίς δεύτερο Γυμνάσιο, με ένα ΕΠΑΛ που διώχνει μαθητές λόγω υπερπληθυσμού, που βάζουν τους γονείς να πληρώνουν για τον αθλητισμό, για τον πολιτισμό για τα τροφεία στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς που στεγάζουν τα νηπιάκια και όχι μόνο με άλλα 24 παιδάκια στοιβαγμένα σε κοντέινερ ή σε παλιά και ακατάλληλα κτήρια, με λιγότερες από τις αναγκαίες καθαρίστριες, χωρίς τραπεζοκόμους, χωρίς τα απαραίτητα υλικά;

Μάλλον η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου ζορίζεται να ακούγονται τέτοια ζητήματα μέσα σε δημόσιους χώρους, ενώ δείχνει μεγάλη ανοχή όταν γίνονται μέσα και έξω χώροι διαφημιστικής προβολής και ανεξέλεγκτης επιχειρηματικής δράσης.

Δεν καταλαβαίνουμε επίσης, αυτή την αποστροφή για την πολιτική σε σχέση με τη νέα γενιά και τους μαθητές που σήμερα καλούνται να διαλέξουν σχολείο από τα 15, ψηφίζουν από τη Β’ Λυκείου και πολλοί από αυτούς στην περιοχή μας δουλεύουν από 15 και 16 χρόνων για να βοηθήσουν στα έξοδα της οικογένειας.

Κάποιοι δεν ενοχλούνται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές μας, αλλά ενοχλούνται από το να τα συζητάμε και να αγωνιζόμαστε για αυτά. Θεωρούν “αποκρουστικό” θέαμα τις μάχες της νέας γενιάς, τις νεολαιίστικες οργανώσεις που παλεύουν για σύγχρονα σχολεία, για δωρεάν πανεπιστήμια, για αξιοπρεπή εργασία.

 Αυτοί που κόπτονται “για την σωστή διαπαιδαγώγηση και μόρφωση” ας είχαν ασχοληθεί περισσότερο με το να φτάνουν τα χρήματα, τα μελάνια και τα φωτοτυπικά στην ώρα τους στα σχολεία…

Η Λαϊκή Συσπείρωση καλεί το λαό της Ραφήνας και του Πικερμίου να πάρει θέση απέναντι σε αυτές τις λογικές, να τις καταδικάσει και να τις απομονώσει. Στην πράξη να απαιτήσει οι δημόσιοι χώροι να είναι χώροι έκφρασης των θέσεων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Εύχεται καλά αποτελέσματα στους μαθητές μας που έδωσαν πανελλαδικές εξετάσεις και τους υπενθυμίζει:

«Το να αλλάξουμε τον κόσμο δεν είναι ουτοπία είναι ανάγκη»

Η Πρωτοβουλία #MarchtoGaza καταδικάζει την πειρατική δράση των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής, ζητά την άμεση απελευθέρωση του πληρώματος του Madleen και καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Ισραηλινή πρεσβεία, σήμερα στις 7.00 το απόγευμα.

Το Madleen άνοιξε τους δρόμους. Χρέος μας είναι να τους ακολουθήσουμε

Η Πρωτοβουλία #MarchtoGaza καταδικάζει δριμύτατα τη βίαιη σύλληψη των επιβατών του πλοίου Madleen του Freedom Flotilla Coalition από τις ισραηλινές δυνάμεις!

Το πλοίο Madleen προσέγγιζε την ακτογραμμή της Γάζας μεταφέροντας απλώς ανθρωπιστική βοήθεια!

Μεταξύ των επιβατών βρισκόταν η ακτιβίστρια για την προστασία του περιβάλλοντος Γκρέτα Τούνμπεργκ, η παλαιστινιακής καταγωγής Γαλλίδα ευρωβουλευτής Ρίμα Χασάν, ο υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων Sergio Toribio και αρκετά μέλη της συμμαχίας μας.

Η στρατιωτική επιχείρηση, που πραγματοποιήθηκε σε διεθνή ύδατα συνιστά κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου. Πρόκειται για μια πράξη διεθνούς  πειρατείας και τρομοκρατίας, ακόμα μια παράνομη ενέργεια από ένα κράτος που συνεχίζει να διαπράττει εγκλήματα πολέμου στη Γάζα.

Μπορεί το Ισραήλ να σταμάτησε το πλοίο Madleen πριν φτάσει στον προορισμό του, αλλά ο δρόμος άνοιξε και δεν έχουμε σκοπό να σταματήσουμε. Αυτήν τη στιγμή, φτάνουμε κατά χιλιάδες στην Αίγυπτο και είμαστε αποφασισμένοινα προσεγγίσουμε τη Γάζα από τη στεριά.

Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση και όλες τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. να σταματήσουν να παρακολουθούν μια εν εξελίξει γενοκτονία στηρίζοντας το Ισραήλ και συνεργαζόμενες πολιτικά, εμπορικά και στρατιωτικά μαζί του!

Εμείς δε θα μείνουμε σιωπηλοί! Πολίτες όλου του κόσμου αντιδρούν και πορεύονται για να πουν με μια φωνή: αρκετά!

Απαιτούμε:

Άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωση του πληρώματος του Madleen

Να σταματήσει τώρα η γενοκτονία και οι βομβαρδισμοί στη Γάζα. Να σπάσει ο αποκλεισμός και να ανοίξει δίοδος για την ανθρωπιστική βοήθεια

Παύση κάθε συνεργασίας με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ

Προστασία και ασφαλής διέλευση των διεθνών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης.

Χορήγηση ελληνικής σημαίας στα πλοία του Freedom Flotilla Coalition, ως ένδειξη έμπρακτης στήριξης στις ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες για την αποτροπή του λιμού στην Παλαιστίνη

Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Γνώμη της Attica Voice είναι πως το κίνημα πρέπει να βρει και άλλους δρόμους πίεσης. Θεωρούμε πως η επόμενη μεγάλη συγκέντρωση πρέπει να γίνει στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Ούτε στη Βουλή, ούτε στο Μαξίμου. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι συνυπεύθυνη για τα εγκλήματα του Ισραήλ, πηγαίνοντας κόντρα στη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Πρέπει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να νιώσει ασφυκτική πίεση. Πρέπει οι λαοι να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους. Μόνο αν οι κυβερνήσεις πάρουν αποστάσεις από το Ισραήλ, μπορεί το κατοχικό κράτος να σταματήσει την εγκληματική δράση του

H RAF-WEST Journal, η No.2 εφημερίδα της ανατολικής Αττικής, παρουσιάζει την ανασκόπηση μηνός Μαΐου. Με την υπογραφή του έμπειρου και καταξιωμένου δημοσιογραφικού επιτελείου της RAF-WEST Journal, ο έμπειρος Δανός άνκορμαν Ari Ǿstergaard παρουσιάζει τις εξελίξεις στη Ραφ Τάουν, την Ελλάδα και όλο τον κόσμo