Η Μαρία Καρυστιανού απαντάει στο θλιβερό ανθρωπάκι που βρίσκεται γαντζωμένος στο τιμόνι της χώρας και δεν λέει να παραιτηθεί.  Η Μαρία Καρυστιανού δεν πέφτει στην παγίδα της αναζήτησης της ταυτότητας των ανθρώπων που συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ. Αντιθέτως, μιλάει για ενότητα του λαού ενάντια στην αυθαιρεσία της εξουσίας και απαντάει στην υποκριτική ομιλία του περί Δικαιοσύνης. "Τα δακρυγόνα σε μια ειρηνική συγκέντρωση νέων, ηλικιωμένων οικογενειών, ενάρετων πολιτών, ΔΕΝ είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κύριε ΠΘ. Και η Δικαιοσύνη, την  ηγεσία της οποίας εσείς έχετε διορίσει, έχει γίνει ο συνεργός του  εγκλήματος  των Τεμπών και της συγκάλυψης του!"

Ακολουθεί η πλήρης ανάρτηση

Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου τα εκατομμύρια των συμπολίτων μας,  που ήταν παρόντες μαζί μας στα μνημόσυνα  των παιδιών μας,  στις πόλεις τις Ελλάδας, της Ευρώπης, της Αμερικής και του κόσμου όλου!

Άγγιξαν τις καρδιές όλων μας, όχι όμως και των υπευθύνων για την κατάντια της χώρας μας, οι οποίοι εμφανίστηκαν ως δήθεν συμπάσχοντες μαζί μας μιλώντας στα λόγια για Δημοκρατία, πλην όμως πολύ γρήγορα  με άνεση και σιγουριά είπαν, σας κατανοούμε μεν αλλά …..ό,τι πει η δικαιοσύνη!

Τα δακρυγόνα σε μια ειρηνική συγκέντρωση νέων, ηλικιωμένων οικογενειών, ενάρετων πολιτών, ΔΕΝ είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κύριε ΠΘ

Και η Δικαιοσύνη, την  ηγεσία της οποίας εσείς έχετε διορίσει, έχει γίνει ο συνεργός του  εγκλήματος  των Τεμπών και της συγκάλυψης του!

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ…

Η «δικαιοσύνη»….. η οποία δεν είδε καμία ευθύνη για την επί χρόνια μη εκτέλεση της Σύμβασης 717 και τη διασπάθιση των εκατομμυρίων που δόθηκαν για τα συστήματα ασφαλείας των σιδηροδρόμων και  αρχειοθετώντας  την ποινική δικογραφία της Σύμβασης 717,  άνοιξε  διάπλατα τον δρόμο για τη δολοφονία των παιδιών μας.

Χρειάστηκε να έρθει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία για να ανασύρει την αρχειοθετημένη αυτή μελανή  δικογραφία, στην οποία ουδέν μεμπτόν είχαν εντοπίσει οι Εισαγγελείς της χώρας μας!

Η «δικαιοσύνη»….η οποία δεν έχει βάλει  εδώ και δυο χρόνια  στη  δικογραφία των Τεμπών και δεν παραδίδει στους διαδίκους τα  αρχεία ΗΧΟΥ και ΕΙΝΟΝΑΣ που κατασχέθηκαν  από το Εγκληματολογικό άμεσα μετά το έγκλημα των Τεμπών!

Η «δικαιοσύνη»….που ενώ έχει αυτό το χρυσάφι στα χέρια της και δεν μας το παραδίδει, καταδέχεται να ασχοληθεί με μονταρισμένα video που βρέθηκαν το 2025! σε κάδο σκουπιδιών υπολογιστών!

Η «δικαιοσύνη»…..που έδωσε εντολή να καταστραφεί το βιολογικό υλικό των παιδιών μας 40 μέρες μετά το έγκλημα των Τεμπών μέσα από το οποίο  άμεσα  θα μπορούσε να ανιχνευτεί η ύπαρξη χημικών!

Η «δικαιοσύνη»…..η οποία δεν έκανε το στοιχειώδες που ορίζει ο νόμος! Δεν διαφύλαξε τα πειστήρια του εγκλήματος και τα κόκαλα  των παιδιών μας! Και επέτρεψε στους κυβερνώντες να μπαζώσουν  τα πάντα στον χώρο του εγκλήματος των Τεμπών και έτσι να χαθούν όλα τα αποδεικτικά στοιχεία! Όλα τα στοιχεία που άμεσα θα έβγαζαν την αλήθεια στο φως!

Η «δικαιοσύνη»…..η οποία καμία ευθύνη δεν αναζήτησε από τους Ιατροδικαστές, οι οποίοι  δεν έκαναν τις υποχρεωτικές κατά τα πρωτόκολλα τοξικολογικές εξετάσεις, από τις οποίες επίσης θα μπορούσε άμεσα να προκύψει ύπαρξη χημικών!

Η «δικαιοσύνη»…..η οποία δεν έχει καλέσει τους επιζώντες μάρτυρες, οι οποίοι δηλώνουν στα κανάλια ότι μέσα στα  συντρίμμια της τραγωδίας μύριζαν καύση καυσίμων -χημικών!

Η «δικαιοσύνη»……η οποία δεν έψαξε από τι προκλήθηκαν τα εγκαύματα από χημικά στο σώμα των πυροσβεστών.

Η «δικαιοσύνη»…..που δεν ακουμπά τίποτα που έχει να κάνει με τη μεταφορά των χημικών, που έκαψαν τα παιδιά μας. Ούτε καν το ερευνά!

Μπροστά στα χημικά η δικαιοσύνη στρίβει το κεφάλι αλλού, δεν θέλει να ξέρει τίποτα που τα αφορά!

Αυτή η «δικαιοσύνη»!

Η «δικαιοσύνη»…..η οποία δεν αναζήτησε τις ευθύνες όλων όσων με θράσος και με δόλο  παρέδωσαν αλλοιωμένο και παραπλανητικό  αποδεικτικό υλικό, με «πειραγμένες» συνομιλίες και μονταρισμένα πλάνα.

Η «δικαιοσύνη»…..η οποία είπε όχι  στο αίτημα που έκανε γονέας για εκταφή του νεκρού παιδιού του  ώστε να γίνουν οι εξετάσεις που μπορούν να αποδείξουν την ύπαρξη χημικών!

Αλήθεια πόσο απάνθρωπος πρέπει να είσαι για να απαγορεύεις στον χαροκαμένο  γονιό την εκταφή  του παιδιού του για να βρει το δίκιο του!

Η «δικαιοσύνη»….που μπροστά σε αυτά τα έκτροπα υποχρεούνταν να έχει κινήσει κάθε προβλεπόμενη πειθαρχική και ποινική διαδικασία κατά δικαστών, εισαγγελέων και ανακριτικών υπαλλήλων που παρέβησαν επανειλημμένα και κατάφωρα το καθήκον τους.

Η «δικαιοσύνη»……η οποία αδιαφορεί και δεν διατάσσει όπως υποχρεούται διώξεις για το ότι ακόμη και σήμερα! τα τρένα μεταφέρουν ανθρώπινες ζωές,  χωρίς να έχουν τοποθετηθεί  τα συστήματα ασφαλείας που απαιτεί ο νόμος! Και άρα οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να έχουμε τα επόμενα Τέμπη!

Αυτή είναι η  φθηνή «δικαιοσύνη», στην οποία με άνεση μας παραπέμπουν οι κυβερνώντες!

Τόσο πολύ υποτιμούν τη νοημοσύνη μας!

Δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι έχουμε αφυπνιστεί! έχουμε κρίση και μπορούμε να καταλάβουμε πολύ καλά τα συνεχή  εγκλήματα συγκάλυψης που γίνονται μπροστά στα μάτια όλων μας!

Δεν είμαστε άβουλα όντα!

Το αποδείξαμε όλοι μαζί, ενωμένοι για άλλη μια φορά την Παρασκευή 28/2!

Επιτέλους! Είμαστε δυνατοί και έχουμε λόγο! Θέλουμε αλήθεια, φως και ηθική και θα τα έχουμε!

Η Λεμονιά θέλει να ξεφύγει από  τη  δύναμη της βίας  που παραβιάζει το δικαίωμά της να ορίζει μόνη της τη ζωή της. Πολλές είναι οι γυναίκες που θέλουν να ξεφύγουν από ένα φαύλο κύκλο βίας, αλλά όμως δεν τολμούν να το κάνουν. Και πολλές από αυτές, όταν το τολμούν, δολοφονούνται

Την προσπάθεια της Λεμονιάς να ξεφύγει από ένα ασφυκτικό πλαίσιο βίας στο οποίο ο κοινωνικός περίγυρος στην καλύτερη περίπτωση κλείνει τα μάτια και πολλές φορές συμβάλλει σε αυτό, πραγματεύεται η ταινία «Πορφυρή Λεμονιά» που δημιούργησε η ανεξάρτητη κινηματογραφική ομάδα Creative Icon Films.

Η «Πορφυρή Λεμονιά» με θέμα την Γυναικοκτονία, αφού ολοκλήρωσε το ταξίδι της στα κινηματογραφικά φεστιβάλ, είναι πλέον ελεύθερη για να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει τους θεατές.

Σκηνοθέτης: Δημήτρης Άντζους

Διεύθυνση Φωτογραφίας & Μοντάζ: Νικόλαος Κακωνάς

Σενάριο & Παραγωγή: Καλλιόπη – Βίλλυ Κωτούλα

Ενδυματολόγος: Μάγδα Καλορίτη

Μακιγιαζ:  Μαρία Ταχτζόγλου

Red Dragon Camera: Αλέξης Τσούπρας

 Ήχος: Γιώργος Κουρμπέλης

Παραγωγή: Creative Icon Films ,  www.creativeiconfilms.com

Ηθοποιοί: Δάφνη Λιανάκη, Χάρης Γεωργιάδης,  Κωνσταντίνα – Matwali Κουτουλάκη , Ελένη Τζώρτζη & Μαρία Χαλεπλή.

Και λίγα λόγια από τους συντελεστές του έργου

Η Creative Icon Films, ξεκίνησε ως μια ανεξάρτητη κινηματογραφική ομάδα το 2014 και πήρε νομική της μορφή το 2015 με  ιδρυτές  τους: Νικόλαο Κακωνά και την Καλλιόπη Βίλλυ Κωτούλα.

Παραμένουμε ανεξάρτητοι , οραματιζόμαστε και μαχόμαστε για ένα ελεύθερο σινεμά υλοποιώντας ταινίες μικρού μήκους.

Αντλούμε ανθρωπιστικά θέματα μέσα από τον πυρήνα της κοινωνίας ή ας μου επιτραπεί ο παραλληλισμός «μέσα από το ηφαίστειο της κοινωνίας», το οποίο είναι ενεργό και αναβλύζει λαβωμένα κοινωνικά ζητήματα.

Εμείς με την σειρά μας, τα μεταφέρουμε, δημιουργώντας μικρές ιστορίες: στην οθόνη του κινητού, του υπολογιστή, της τηλεόρασης, του διαδικτύου και όταν οι ταινίες μας συμμετέχουν σε Κινηματογραφικά Φεστιβάλ, προβάλλονται και στους κινηματόγραφους εντός και εκτός Ελλάδος.

Στοχεύουμε στην ανάδειξη των κοινωνικών θεμάτων και ευελπιστούμε ότι βάζουμε ένα μικρό λιθαράκι ενσυναίσθησης, ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης , στον κάθε θεατή που κλικάρει το «play» για να δει τις ταινίες μας.

Για τους παραπάνω λόγους όλες οι ταινίες μας είναι ελεύθερα προσβάσιμες , από τον ιστότοπο μας.

Στην ιστοσελίδα μας https://www.creativeiconfilms.com στη κατηγορία Cinema / Short Films μπορείτε να δείτε τις ταινίες μας , όπως: Η Ρουτίνα (Ψυχική Υγεία Αυτισμός), Βραχιόλι Φιλίας (Φιλοζωία και Αστεγία) , Nο Offense (για το bullying cyber bullying) και πολλές άλλες.

Και βρήκες, μωρέ κοκορόμυαλε, απάνω στο βουνό τη δικαιοσύνη;

-Όχι, σύντροφε, ακόμα. όμως βρήκα την ελπίδα.

-Ποιαν ελπίδα;

-Πως μια μέρα θα 'ρθει η δικαιοσύνη. Δε θα 'ρθει μοναχή της, δεν έχει πόδια. Εμείς θα την σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τη φέρουμε...

Νίκος Καζαντζάκης “Οι αδερφοφάδες”

Ο ανθρώπινος πόνος δεν μπορεί ούτε να μετρηθεί ούτε να μπει στη ζυγαριά. Όταν κάποιος χάνει τον άνθρωπό του, ο πόνος είναι ίδιος είτε αυτό συμβαίνει στο Μάτι είτε στα Τέμπη είτε οπουδήποτε αλλού.

Αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής. Δεν θα ζυγίσουμε πόνο, δε θα συγκρίνουμε δάκρυα και οδύνη. Και αυτό το λέω απευθυνόμενος ειδικά προς εκείνους που κουνάνε το δάχτυλο και εγκαλούν τους διαμαρτυρόμενους γιατί δεν έδειξαν την ίδια ευαισθησία και την ίδια κινητοποίηση και για το Μάτι

Και πρώτος από όλους αυτούς ο Μάκης Βορίδης, αυτό το θρασύ γέννημα της χούντας που σε τηλεοπτική εκπομπή τόλμησε να πει: «από τους 100 νεκρούς που υπήρχαν στο Μάτι είδατε κανέναν από τους συγγενείς να παίζει τον ρόλο που παίζει σήμερα η κυρία Καρυστιανού; Και δεν πήγε κανένας να τους παρακινήσει να κάνουν τέτοια πράγματα».

Ποιος μπορεί άραγε να είναι ο ρόλος της Μαρίας Καρυστιανού εκτός από το να βρεθούν οι αιτίες που οδήγησαν στο θάνατο την κόρη της; Είναι δυνατόν να εννοεί αυτό το ακροδεξιό απολίθωμα πως μια μάνα προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το θάνατο του παιδιού της;

Είναι βέβαιο πως πολύ θα βόλευε τον Βορίδη να καθόταν η Μαρία Καρυστιανού στο σπίτι της και να έκανε προσευχές για την ψυχή της κόρης της, όπως τη συμβούλεψε η θλιβερή εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη.

Η Καρυστιανού όμως δεν έκατσε στο σπίτι της . Όπως και πολλοί άλλοι από τους γονείς των αδικοχαμένων παιδιών. Γιατί έβλεπαν πως πέρα από την κρατική ανικανότητα και την εγκληματική έλλειψη τηλεδιοίκησης που οδήγησε στη μοιραία σύγκρουση, άρχισαν να συμβαίνουν απανωτά εγκλήματα που είχαν ως σκοπό όχι μόνο τη συγκάλυψη των ευθυνών όγια τη σύγκρουση, αλλά και άλλων ζητημάτων που έβγαιναν σιγά-σιγά στην επιφάνεια

Αυτό ήταν που πείσμωνε τους γονείς και τους έδινε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Αυτή είναι και η βασική διαφορά με αυτό που έγινε στο Μάτι. Και η σύγκριση που επιχειρούμε να κάνουμε δεν έχει να κάνει διόλου με την τραγικότητα των δύο τρομερών δυστυχημάτων που η ευθύνη του κράτους γι αυτά τα καθιστά εγκλήματα, αλλά με όσα απίστευτα ακολούθησαν το έγκλημα των Τεμπών

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στο Μάτι έγιναν εγκληματικά λάθη και τρομερές παραλείψεις. Λάθη που οφείλονταν στην αδιανόητη ανικανότητα  διοικητικών και υπηρεσιακών. Αστυνομία, πυροσβεστική, Λιμενικό, υπουργεία, περιφέρεια και δήμαρχοι αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να συντονιστούν και να σώσουν τον κόσμο. Ανίκανοι να σβήσουν τη φωτιά, ανίκανοι να εκκενώσουν τον οικισμό, ανίκανοι να διασώσουν τον κόσμο που είχε καταφύγει στη θάλασσα. Και την ίδια στιγμή, έστελναν αυτοκίνητα από τη λεωφόρο Μαραθώνος στο Μάτι και τα καράβια που έφταναν στη Ραφήνα αποβίβαζαν τον κόσμο σα να μη συνέβαινε τίποτα. Και, όπως δείχνει και η προανακριτική έρευνα, και στο Μάτι έγινε προσπάθεια συγκάλυψης και απόσεισης ή μετάθεσης ευθυνών.

Αυτό όμως που συνέβη στα Τέμπη από την επόμενη μέρα της σύγκρουσης - ίσως και από τις πρώτες ώρες - ξεπερνάει κάθε μέτρο και κάθε φαντασία, καθώς εδώ έχουμε διαχείριση του ζητήματος σε δεύτερο χρόνο με τρόπο που παραπέμπει σε Μαφία

Το αρχικό έγκλημα, που είναι η απουσία συστημάτων ασφαλείας και κυρίως η απουσία κέντρου τηλεδιοίκησης, άρχισε να πλαισιώνεται από πλήθος άλλων εγκλημάτων που φαινόταν σαν όλα  να γίνονται για να καλυφτεί η ύπαρξη κάποιου παράνομου και μυστηριώδους φορτίου που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία

Μια αλυσίδα εγκλημάτων αποκαλυπτόταν μπροστά μας, που όσο υποψιασμένοι και αν ήμασταν για τη διάβρωση του πολιτικού προσωπικού, αυτό που βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας ξεπερνούσε κάθε φαντασία.

Είδαμε:

• εκχέρσωση και τσιμέντωμα του σημείου των ερευνών
• μεταφορά των ερειπίων του τρένου σε άγνωστη τοποθεσία
• μεταφορά των εκσκαφέντων χωμάτων σε άλλο μέρος
• απουσία στοιχείων της εμπορικής αμαξοστοιχίας
• διαγραφή βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας
• αλλοίωση ηχητικών συνομιλίας του σταθμάρχη
• καταστροφή των φιαλιδίων με το ιστολογικό υλικό των θυμάτων
• απαγόρευση της εκταφής για τη λήψη δειγμάτων DNA
• απόκρυψη ηχητικών των επιβατών μετά τη σύγκρουση
• ανακάλυψη βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, 2 χρόνια μετά το έγκλημα
• δολοφονία χαρακτήρα συγγενών των θυμάτων

Είδαμε ακόμη μια παρωδία εξεταστικής επιτροπής που δεν επέτρεπε να καταθέσουν μάρτυρες κλειδιά και που ο ανεκδιήγητος πρόεδρός της φίμωνε κάθε άβολη φωνή. Και την ίδια στιγμή είδαμε – ως ανταμοιβή άραγε ; – να υπουργοποιούνται μέλη της

Είδαμε τρεις ύποπτους θανάτους. Είδαμε:

α) στις 24 Μαρτίου 2023 να σκοτώνεται ο Κώστας Πρασάς, σταθμάρχης του ΟΣΕ 

β) δύο μέρες αργότερα, στις 26 Μαρτίου, ο Κωνσταντίνος Χρυσάγης, διευθυντής κυκλοφορίας του ΟΣΕ, να σκοτώνεται με τη μοτοσυκλέτα του στο Λαγονήσι, λίγες μέρες πριν καταθέσει ότι εξαναγκάστηκε να συμμετέχει στην αλλοίωση των ηχητικών ντοκουμέντων του Σταθμάρχη με τους Μηχανοδηγούς

γ) να βρίσκεται νεκρός, σαράντα μέρες μετά την εξαφάνισή του, ο γιος της προϊσταμένης της Εισαγγελίας Εφετών Λάρισας Σοφίας Αποστολάκη

Είδαμε την εξοργιστική συστράτευση των κυρίαρχων Μέσων Ενημέρωσης  με το κυβερνητικό αφήγημα (η εξαίρεση των Μέσων του Μαρινάκη δεν έχει να κάνει με δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά μάλλον με τσακωμό βουβαλιών στον πολιτικό και κοινωνικό βάλτο). Μια στάση βέβαια  που αρχίζει σιγά-σιγά να μεταβάλλεται, προφανώς κάτω από τη διαπίστωση της γενικευμένης οργής που προκαλεί, αλλά και την αίσθηση ότι κάτι πολύ μεγάλο ξημερώνει την Παρασκευή

Είδαμε τα δύο ακροδεξιά αγκωνάρια της κυβέρνησης να σηκώνουν - μόνα τους σχεδόν - το βάρος της υπεράσπισής της και να προκαλούν με την έπαρσή τους και με το θράσος τους, βάζοντας στο στόχαστρο ακόμη και τους συγγενείς των θυμάτων

Είδαμε συνολικά μια κυβέρνηση που, εκτός από τραγικά ανίκανη, δίνει την αίσθηση - που σιγά σιγά μετατρέπεται σε πλήρη βεβαιότητα με το πλήθος των στοιχείων που διαρκώς προκύπτουν - πως δρα σαν εγκληματική συμμορία που καλύπτει τα ίχνη της. Σαν μια Μαφία που ελέγχει τη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική Εξουσία και μαζί με αυτές και την επονομαζόμενη τέταρτη εξουσία, τα Μέσα Ενημέρωσης μέσω οικονομικής συνδιαλλαγής υπό το πρόσχημα της στήριξης σε καιρούς κρίσης.

Μια Μαφία που – πέρα από το έγκλημα των Τεμπών – ξεπουλάει την περιουσία του λαού, παρακολουθεί τους πολίτες, διαλύει κάθε δημόσια υποδομή παραδίνοντάς την στα χέρια των γερακιών, καταστρέφει ανεπανόρθωτα τα νησιά και τα βουνά μας και μετατρέπει την κοινωνία σε άθροισμα ανεξάρτητων ατόμων που θα παλεύουν μόνο για την προσωπική τους επιβίωση.

Την κοινωνική ζούγκλα, το φόβο της οποίας επισείει ο Πορτοσάλτε για να τρομάξει, δε θα την φέρει η οργή του λαού.

Η ζούγκλα  είναι ήδη εδώ. Την έχει ήδη φέρει ο Μητσοτάκης και οι συνεργοί του. Θα τους αφήσουμε να ολοκληρώσουν το έγκλημα;

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του φίλου και συνεργάτη Αλέξη Κροκιδά με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία στο Δαφνί, όπως αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Ως μία απάντηση στις διάφορες αναρτήσεις και ανακοινώσεις από συλλογικότητες, επαγγελματικούς συλλόγους, σωματεία και ομοσπονδίες, σχετικά με την πρόσφατη δολοφονία στο Δαφνί, θα ήθελα να σημειώσω κάπως τηλεγραφικά τα εξής:

Κατ' αρχήν, η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση αλλά και σε προηγούμενες κυβερνήσεις, καθώς και στην ΕΕ, είναι απόλυτα σωστή. Η εσκεμμένη και συστηματική εξόντωση του ΕΣΥ και η ενορχηστρωμένη παράδοση υπηρεσιών ψυχικής (και όχι μόνο) υγείας στον ιδιωτικό τομέα και Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (βλέπε ΜΚΟ), είναι πλέον τεκμηριωμένη. Δεν έχω κάτι παραπάνω να πω για να υπερθεματίσω και προφανώς είναι άθλιο να στοχοποιούνται κάποιοι μεμονωμένοι επαγγελματίες που έκαναν την βάρδια τους εκείνη τη νύχτα.

Ωστόσο, όσον αφορά τις προτεινόμενες λύσεις, πχ, την επαρκή στελέχωση σύμφωνα με τις οδηγίες του ΠΟΥ, την συνεχιζόμενη εκπαίδευση των επαγγελματιών, δημιουργία κοινοτικών δομών και υπηρεσιών, δημιουργία υπηρεσιών που εστιάζονται στην πρόληψη, (δέστε ας πούμε ενδεικτικά το μοντέλο της πρώιμης παρέμβασης στην ψύχωση, ως ένα παράδειγμα δήθεν πρόληψης, το οποίο όμως σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την αρχική εφαρμογή του σε Αυστραλία και διάφορες χώρες της Ευρώπης έχει πια απαξιωθεί ως προς τις υποχέσεις σχετικά με τις εκβάσεις νέων ανθρώπων που υπέστησαν την εν λόγω παρέμβαση), διατηρώ ναι, κάποιες σοβαρές ενστάσεις, ή τουλάχιστον εγώ τις θεωρώ σοβαρές. Σε καμία περίπτωση αυτές δεν δίνουν το παραμικρό άλλοθι στην κυβέρνηση για την βάρβαρη και εκδικητική αδιαφορία που επιδεικνύει, για πολλοστή φορά σε εργαζόμενους στο ΕΣΥ αλλά και σε ευάλωτους ή περιθωριοποιημένους ανθρώπους, οικογένειες και κοινότητες.

1. Αν δεν αλλάξει ριζικά το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα, που δυστυχώς το έχουν ενστερνιστεί και Ψυχολόγοι και Κοινωνικοί Λειτουργοί και Νοσηλευτές και άλλοι επαγγελματίες που εμπλέκονται στην παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητώ την ανθρωπιά τους) η τραγωδία του τρόπου που προσεγγίζουμε και αντιμετωπίζουμε / φροντίζουμε ανθρώπους που βιώνουν ψυχική οδύνη, θα συνεχίζεται και θα αναπαράγεται και μάλιστα τραγικά, ως μη τραγωδία. Ως μία αναπόφευκτη κανονικότητα. Θα θεωρούμε δηλαδή ότι όλα είναι καλά επειδή έχουμε και πολλούς νοσηλευτές και πολλούς ψυχιάτρους και πολλούς κοινωνικούς λειτουργούς. Αν δεν αλλάξει όμως ο τρόπος που προσεγγίζουμε την ψυχική οδύνη και επιμένουμε να την θεωρούμε μια πάθηση, μία νόσο με βιολογική αιτιολογία και ότι άρα η φαρμακευτική αγωγή είναι απολύτως απαραίτητη... σύν κάποια διακοσμητική πλαισίωση για τα μάτια του κόσμου, τότε οι "ασθενείς" θα παραμείνουν τα ζομπι που ξέρουμε καλά, με το απλανές βλέμα, να σέρνουν τα πόδα τους, τα σάλια να τρέχουν, με αμβλυμένο συναίσθημα, με ένα σκασμό παθολογικά προβλήματα, από το μεταβολικό σύνδρομο και σοβαρά ιατρογενή καρδιολογικά και νευρολογικά προβλήματα, συν και ας μη το ξεχνάμε ούτε αυτό, ότι πολλοί, αν και φαρμακωμένοι μέχρι τα μπούνια, θα συνεχίσουν να βιώνουν την αρχική ψυχική / συναισθηματική / υπαρξιακή δυσφορία που βίωναν πριν τους φέρουμε δεμένους με χειροπέδες στα ψυχιατρεία κι αρχίσουμε να τους "θεραπεύουμε". Κι εμείς θα λέμε, ε, αυτή είναι η νόσος. Τί να κάνουμε?

2. Ριζική αλλαγή σημαίνει, ολοκληρωτική κατάργηση κάθε μορφής θεσμοποιημένου καταναγκασμού και καταστολής χωρίς εξαιρέσεις (ούτε το λεγόμενο κριτήριο επικινδυνότητας), όπως η ακούσια νοσηλεία, η καταναγκαστική, δηλαδή χωρίς ελεύθερη και ενημερωμένη συναίνεση, φαρμακοθεραπεία, ηλεκτροσπασμοθεραπεία (κοινώς ηλεκτροσόκ) και άλλες μορφές ιατρικής "φροντίδας". Οσοι αναφέρονται στις οδηγίες τους ΠΟΥ για την αναλογία ασθενών-επαγγελματιών, ας ρίξουν μια ματιά στις κατευθυντήριες γραμμές της CRPD (Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες) του ΟΗΕ και στις σχετικές αναφορές τα τελευταία δέκα χρόνια των Ειδικών Εισηγητών των Ηνωμένων Εθνών για τα βασανιστήρια και κάθε άλλη βάναυση, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία . Το οφείλουν τουλάχιστον στους ασθενείς για τους οποίους νοιάζονται. Ας ρίξουν μια ματιά και στην συνεχώς αυξανόμενη ερευνητική βιβλιογραφία εκβάσεων για τις καταστροφικές συνέπειες της καταναγκαστικής φαρμακευτικής αγωγής  και διαφόρων μορφών καταστολής και εγκλεισμού.

3. Δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε μόνο για υποστελέχωση, έλλειψη υπηρεσιών πρόληψης, κοκ, όταν αρνούμαστε ή φοβόμαστε να αμφισβητήσουμε ή παραμελούμε να ενημερωθούμε για τους σοβαρούς κινδύνους, τα δεινά, τον εξευτελισμό και τον τραυματισμό που βιώνουν οι άνθρωποι που υπόκεινται στον μηχανισμό / πακέτο της ακούσιας νοσηλείας ή σε μοντέλα πρόληψης όπως αυτό της πρώιμης παρέμβασης στην ψύχωση. Γιατί ακόμα και αν είχαμε τρεις και τέσσερις και πέντε νοσηλευτές ανά "ασθενή"  στις νυχτερινές βάρδιες, ίσως, ίσως να καταφέρναμε να προλάβουμε αυτό που έγινε τις προάλλες στο Δαφνί, αλλά πώς? Τρεις τον βαστάνε και ένας του χώνει προληπτικά μια ένεση να ξεχάσει και το όνομα του και να μη μπορεί να βλάψει ούτε κουνούπι. Ναι, μπορεί να σώζαμε μια ζωή και αυτό είναι αδιαμφισβήτητα εξόχως σημαντικό, αλλά θα συνεχίζαμε να συμβάλουμε έστω και άθελα μας στο να συνεχίζονται να χάνονται πολλές ζωές, όχι από δολοφονίες από έγκλειστους σε ψυχιατρικά ιδρύματα, αλλά από τις ίδιες τις παρεμβάσεις μας και για τις οποίες κανένας δεν θα μιλούσε κιόλας. Ο ιατροδικαστής θα έλεγε μάλλον, Θάνατος από φυσικά αίτια. Γνωρίζουν οι συνάδελφοι πόσοι ακριβώς άνθρωποι που λαμβάνουν αγωγή με τα λεγόμενα αντιψυχωτικά (τυπικά και ατυπικά), πεθαίνουν μέσα σε ψυχιατρικές κλινικές και άλλα ιδρύματα εγκλεισμού όπως τα οικοτροφεία (και έξω από αυτά βέβαια) από αιφνίδιο καρδιακό θάνατο? Ισως το γνωρίζουν. Γνωρίζουν ότι όλα τα λεγόμενα αντιψυχωτικά είναι καρδιοτοξικά, ότι προκαλούν παράταση του διαστήματος QT, ότι μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ αυξημένο κίνδυνο θανατηφόρων κοιλιακών αρρυθμιών? Ισως το γνωρίζουν. Αν όχι, ας ανατρέξουν στην σχετική βιβλιογραφία των τελευταίων τριάντα χρόνων. Γνωρίζουν τις συνεχείς, επιθετικές, άκρως παραπλανητικές και αντι-επιστημονικές καμπάνιες δισεκατομυρίων που συνεχίζουν να κάνουν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες για να πείσουν γιατρούς, πολιτικούς και το ευρύ κοινό ότι πχ η σχιζοφρένεια είναι μια βιολογική νόσος (χωρίς καμμία επιστημονική τεκμηρίωση) και ότι η φαρμακευτική αγωγή είναι μονόδρομος? Προφανώς δεν περιορίζονται μόνο στην σχιζοφρένεια, αλλά και στην κατάθλιψη, την διπολική διαταραχή, την γενικευμένη διαταραχή άγχους κι ένα σωρό άλλες διαγνώσεις.

4. Επικινδυνότητα και οι «69άρηδες». Σωστά επισημαίνουν οι διάφορες τοποθετήσεις για την δολοφονία στο Δαφνί, ότι δεν θα έπρεπε οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας να καταντούν δεσμοφύλακες. Πολύ σωστά. Αλλά και αν ήταν πιο πολλοί, πάλι δεν θα ήταν δεσμοφύλακες, όσο ισχύει ο εγκλεισμός σε ψυχιατρικές μονάδες? Οσοι διαπράττουν εγκλήματα και κρίνονται ότι έχουν το ακαταλόγιστο, δεν θα έπρεπε να "φροντίζονται" σε ψυχιατρικά καταστήματα, αλλά στις φυλακές. Εννοείται ότι το σωφρονιστικό σύστημα επίσης θα πρέπει να μεταρρυθμιστεί ριζικά για να προσφέρει με ανθρωπιά, σε όσους το θέλουν, υποστήριξη και θεραπεία, επαναλαμβάνω όχι με το ζόρι, αλλά για όσους το ζητάνε και αποφασίζουν να το δοκιμάσουν. Το ακαταλόγιστο είναι ένα επικίνδυνο νομικά - ηθικά - κοινωνικά - πολιτικά, ακόμα και κλινικά, εργαλείο που επικυρώνει, αναπαράγει και επιβεβαιώνει το στίγμα του επικίνδυνου "τρελού". Και αυτό, χωρίς καμμία επιστημονική τεκμηρίωση. Ανεξάρτητα από το τί προτιμούν όσοι διαπράττουν περισσότερο ή λιγότερο ειδεχθή εγκλήματα, αν είχαν την επιλογή, δηλαδή εγκλεισμό σε ψυχιατρικά ιδρύματα ή στο κοινό σωφρωνιστικό σύστημα (για το ιστορικό και από την πολύχρονη εμπειρία μου, όχι πως η εμπειρία μου αποδεικνύει κάτι, πολλοί θα προτιμούσαν να εκτίσουν την ποινή τους σε φυλακές ως απλοί ποινικοί κρατούμενοι, παρά σε ψυχιατρικά καταστήματα), το ακαταλόγιστο πρέπει να καταργηθεί. Είτε πρόκειται για τον Αλτουσέρ, είτε τον Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ είτε για οποιονδήποτε είτε ακούει φωνές, είτε πιστεύει ότι τον κυνηγούν να τον σκοτώσουν, είτε πιστεύει ότι αν τον απατήσει η γυναίκα «του», έχει δικαίωμα να την σκοτώσει. Σε κάθε περίπτωση κανένας δεν πρέπει να νοσηλεύτεται σε ψυχιατρεία χωρίς την θέληση του. Αν κάποιος αισθάνεται την ανάγκη να βρεθεί σε ένα θεραπευτικό περιβάλλον, έστω και σαν καταφύγιο, θα πρέπει να του το προσφέρουμε με ανθρωπιά και σεβασμό στην οδύνη του.

5.  Η σχιζοφρένεια, η διπολική διαταραχή, η σχιζοσυναισθηματική διαταραχή κι άλλες διαγνωστικές ταμπέλες, δεν είναι ούτε αξιόπιστες, ούτε έγκυρες. Κι αυτό έχει τεκμηριωθεί από έρευνες και χρησιμοποιώντας τα καλύτερα εργαλεία που διαθέτουμε για να μετρήσουμε την αξιοπιστία και εγκυρότητα. Είναι άκρως επικίνδυνες και επιζήμιες. Αν δεν τις αμφισβητήσουμε στην πράξη εμείς ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας, θα συνεχίζουμε να παράγουμε και να αναπαράγουμε το στίγμα κι ας διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας κι ας επιδιδόμαστε σε μυξο-συγκινητικές καμπάνιες για την εξάλειψη του στίγματος.

6.  Η κατάργηση των μηχανισμών καταναγκασμού και καταστολής, δεν σημαίνει στο ελάχιστο ότι θα αφήσουμε ανθρώπους που υποφέρουν στην τύχη τους. Η ιατρικοποίηση της ψυχικής οδύνης όμως, όχι μονο δεν βοηθάει, αλλά καταδικάζει ανθρώπους σε μία δυσβάχτατη μοίρα ενώ ταυτόχρονα απενεχοποιεί τις βάρβαρες επιπτώσεις μιας κοινωνικής συνθήκης που τσακίζει ανθρώπους και κοινότητες. Οχι όλους σίγουρα. Αλλά η έγνοια μας θα έπρεπε να εστιάζει σε όσους δεν αντέχουν και τσακίζουν κάτω από πολλαπλές πιέσεις.

Καταθέτω τούτες τις ενστάσεις με όλον τον αμέριστο σεβασμό στους συναδέλφους που παλεύουν για μια ανθρώπινη αντιμετώπιση της ψυχικής οδύνης και που αντιστέκονται στις άθλιες μεθοδεύσεις αυτής της κυβέρνησης και ως πρόσκληση σε διάλογο σχετικά με το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα και τις συνιστώσες του.

Αλέξης Κροκιδάς, κοινωνιολόγος

Δυο χρόνια ψέματα και υποκρισία.

Δυο χρόνια θράσος και έπαρση.

Δυο χρόνια προπαγάνδα και απαξίωση των συγγενών. 

Μαζέψαμε στιγμές από αυτά τα δύο χρόνια. Για να μην ξεχαστούν ποτέ

Η Attica Voice κατοικοεδρεύει στο δήμο Ραφήνας – Πικερμίου. Θα μπορούσε να ζητήσει μία δήλωση για τα Τέμπη από τη δήμαρχο της περιοχής. Η ιστοσελίδα όμως, δεν είναι αφελής και ξέρει ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Και αν γίνει, θα είναι μια νερόβραστη ευχή ή μία "θεόπνευστη" προσευχή. Χωρίς να αναδεικνύει ούτε τις αιτίες, ούτε τις λύσεις του προβλήματος

Επειδή λοιπόν τέτοιες δηλώσεις η Attica Voice δεν τις θέλει, γιατί όμως όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά συμβάλλουν στο κουκούλωμα του θέματος, αναδημοσιεύει τη σχετική δήλωση του δήμαρχου Πατρέων Κώστα Πελετίδη για τη μαζική συγκέντρωση-απεργία της 28^ης Οκτωβρίου που θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα γράψει ιστορία

Στην απεργία στις 28 Φεβρουαρίου, πρέπει να είμαστε όλοι στους δρόμους.

Να μην επιτρέψουμε να κρυφτούν οι πραγματικές αιτίες που θρηνήσαμε πριν 2 χρόνια νεκρούς τους ανθρώπους μας, τα παιδιά μας, επειδή τον 21ο αιώνα βρέθηκαν 2 τρένα στην ίδια γραμμή!

Τους χρωστάμε να πάμε τον αγώνα μέχρι τέλους, να αποκαλύψουμε όλους αυτούς που με την πολιτική τους θυσιάζουν τις ζωές του λαού για τα κέρδη των λίγων. Συνεπώς, πραγματική δικαίωση δεν θα είναι «να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς», αλλά να μπουν στο στόχαστρο οι κατευθύνσεις της Ε.Ε., της εμπορευματοποίησης και των ιδιωτικοποιήσεων, της εξυπηρέτησης των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.

Δίνουμε αγωνιστικό ραντεβού, την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, στην Πλατεία Γεωργίου!

Κανείς για δουλειά εκείνη τη μέρα, όλοι στους δρόμους!

Αυτό το συνεχές ψέμα δεν αποσκοπεί στο να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ένα ψέμα, αλλά στο να διασφαλίσει ότι κανείς δεν πιστεύει τίποτα πια.

Ένας λαός που δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος.

Και ένας τέτοιος λαός, στερημένος της εξουσίας να σκέφτεται και να κρίνει, υπόκειται, χωρίς να το γνωρίζει και να το θέλει, πλήρως στον κανόνα των ψεμάτων.

Με τέτοιους ανθρώπους, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις

Hannah Arendt (1906 – 1975),  Γερμανίδα ιστορικός και φιλόσοφος

«Δύο ήταν οι «συμμορίες» που έσπερναν τον φόβο εκείνη την εποχή σε Εξάρχεια και Κυψέλη. Οι σκίνχεντ του Κοστέλο που μοίραζε ξύλο σε μετανάστες στη Φωκίωνος και οι Επενίτες του Βορίδη που σιγοντάριζαν τα ΜΑΤ στην «επιχείρηση Αρετή» του Δροσογιάννη στα Εξάρχεια. Η δράση τους όμως ήταν πάντα νυχτερινή. Σαν τα τσακάλια. Μέχρι εκείνο το πρωινό που τα τσακάλια μπήκαν στη Νομική διψασμένα για αίμα με το φως της ημέρας»

Άστραψε και βρόντησε χθες στη Βουλή ο Μάκης ο Βορίδης. «Μας κατηγορείτε για δολοφόνους;» ούρλιαζε ο Μάκης

Ο Μάκης ο Βορίδης λοιπόν. Γνωστός και ως τσεκουροφόρος ή ροπαλοφόρος από την πολύ γνωστή φωτογραφία που τον έδειχνε να κατεβαίνει την οδό Κιάφας κρατώντας ένα αυτοσχέδιο τσεκούρι μαζί με άλλα μέλη της χουντικής ΕΠΕΝ με συνθήματα όπως «Ο Μάλλιος ζει, αυτός μας οδηγεί» και «Πινοσέτ - Πινοσέτ» για να επιτεθεί εναντίον  αντιεξουσιαστών που διαδήλωναν ειρηνικά στο κέντρο της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους πολιορκούμενους στο Χημείο ομοϊδεάτες τους

Λιγότερο γνωστή όμως είναι η επίθεση που έκανε όταν, ως επικεφαλής φασιστικής ομάδας, επιτέθηκε με λοστούς και στιλέτα σε φοιτητές στη Νομική, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό εννιά φοιτητών και την υποβολή μήνυσης εναντίον του από το κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ

Ένας από τους φοιτητές που τραυματίστηκαν ήταν ο δημοσιογράφος Πέτρο Κατσάκος, ο οποίος περιγράφει την επίθεση που δέχτηκε από τους φασίστες και τον τραυματισμό με μαχαίρι που του προκάλεσε ο Μάκης Βορίδης.

Ο Μάκης ο Σουγιάς για να συνεννοούμαστε καλύτερα

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Πέτρου Κατσάκου από το left.gr

Ήταν 22 Απριλίου του 1986, λίγες ημέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Στο κτήριο της Νομικής επικρατούσε μια διάχυτη ανησυχία. Είχε προηγηθεί μια άγρια συμπλοκή στη Σόλωνος την προηγούμενη μέρα ανάμεσα σε μέλη της ΔΑΠ και της Πανσπουδαστικής και όλοι περίμεναν τη συνέχιση της κόντρας.

Ήταν νωρίς το πρωί και οι λιγοστοί φοιτητές κυκλοφορούσαν μουδιασμένοι. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι αλλά κανείς δεν ήξερε που και πως θα ανάψει το φυτίλι. Στην είσοδο της Νομικής κάτι λίγα πηγαδάκια με καφέ και τσιγάρο δίχως όρεξη για πολλά. Για μάθημα ούτε λόγος. Στο επίκεντρο της κουβέντας το ξύλο της προηγούμενης μέρας και ο φόβος των αντιποίνων για τα σπασμένα τραπεζάκια της ΔΑΠ από τους Κνίτες.

Σχεδόν κανείς δεν ήξερε πως την ίδια ώρα συνεδρίαζε το Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, με κεντρικό θέμα την υποβολή μήνυσης κατά του φοιτητή της Νομικής Μάκη Βορίδη, γνωστού ήδη για την φασιστική του δράση και τις επιθέσεις κατά φοιτητών στους δρόμους πέριξ της πλατείας Εξαρχείων και στο Χημείο. Όλοι ξέραμε για τον Βορίδη, ελάχιστοι όμως είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε σε κάποια από τις περιβόητες νυχτερινές περιπολίες της ομάδας του.

Δύο ήταν οι «συμμορίες» που έσπερναν τον φόβο εκείνη την εποχή σε Εξάρχεια και Κυψέλη. Οι σκίνχεντ του Κοστέλο που μοίραζε ξύλο σε μετανάστες στη Φωκίωνος και οι Επενίτες του Βορίδη που σιγοντάριζαν τα ΜΑΤ στην «επιχείρηση Αρετή» του Δροσογιάννη στα Εξάρχεια. Η δράση τους όμως ήταν πάντα νυχτερινή. Σαν τα τσακάλια. Μέχρι εκείνο το πρωινό που τα τσακάλια μπήκαν στη Νομική διψασμένα για αίμα με το φως της ημέρας.

Κανείς δεν πρόλαβε να τους μετρήσει. Μπήκαν ουρλιάζοντας «κουμούνια θα πεθάνετε» και ανοίγοντας τα μαύρα δερμάτινα μπουφάν τους έβγαλαν τους σουγιάδες και όρμηξαν. Τρομαγμένοι αρχίσαμε να τρέχουμε δεξιά αριστερά ζητώντας καταφύγιο. Το πάτωμα γέμισε καφέδες, τσιγάρα και σημειώσεις.

Έτρεξα στη σκάλα αριστερά. Λίγα μέτρα πιο πέρα ήταν η «κατάληψη» της Β Θεολογικής. Ανεβαίνοντας τη σκάλα ένιωσα ένα κάψιμο στον δεξί μηρό. Δεν ασχολήθηκε άλλο μαζί μου. Με προσπέρασε τρέχοντας αφήνοντάς μου μόνο μια μαχαιριά.

Μετά χτύπησε τον Γιώργο. Τον χτύπησε με το μαχαίρι στο κεφάλι. Ακολούθησε συμπλοκή με μέλη των Αριστερών Συσπειρώσεων που βγήκαν από τη Β Θεολογική. Άγριο ξύλο και πολλές μαχαιριές. Θυμάμαι μας πήγαν στον Ευαγγελισμό. Ο Γιώργος ήταν άσχημα χτυπημένος στο κεφάλι και τον κράτησαν.

Οι περισσότεροι φύγαμε φοβισμένοι, χωρίς ράμματα για να μην δώσουμε τα στοιχεία μας και μπλέξουμε με μπάτσους και γονείς. Την άλλη μέρα η Ελευθεροτυπία έγραφε για 9 τραυματίες. Έκανα μέρες να ξαναπατήσω το πόδι μου στη σχολή. Άφησα την πληγή να θρέψει μόνη της σε ένα ημιυπόγειο στην Κυψέλη.

Εκείνη που δεν έκλεισε, όμως, ήταν η πληγή στη μνήμη. Έσταζε αίμα κάθε φορά που τον έβλεπα. Σα γάγγραινα στο μυαλό ήταν όταν τον έβλεπα να καμαρώνει στο Κάραβελ δίπλα στον Λεπέν. Ένιωθα ένα κάψιμο όταν τον έβλεπα χρόνια αργότερα να μπαίνει στη Βουλή χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη.

Με έπνιγε η μπόχα όταν τον έβλεπα να ξεπλένεται σχεδόν κάθε βράδυ στην τηλεοπτική κολυμπήθρα. Όσο και να τον ξέπλυναν όμως, όσα συγχωροχάρτια και να του έδωσαν για την ακτιβιστική δράση των νεανικών του χρόνων, εγώ πάντα θα τον θυμάμαι με το σουγιά στο χέρι να ουρλιάζει «κουμούνια θα πεθάνετε» και κάθε φορά που τον βλέπω ασυναίσθητα θα αγγίζω μια παλιά μαχαιριά που κάθε 22 Απριλίου στάζει πύον.

Το όνομα του δωσίλογου στρατηγού Καβράκου φεύγει από το Πικέρμι. Μετά από σχετική συζήτηση που έγινε στο κοινοτικό συμβούλιο Πικερμίου, προωθείται παμψηφεί το αίτημα για αλλαγή ονόματος της “οδού Καβράκου”. Το όνομα που θα προταθεί θα είναι "οδός Μάριου Τόκα".

Το θέμα είχε ανακινηθεί μετά από πρωτοβουλία της Attica Voice, η οποία συνέλεξε υπογραφές κατοίκων υπέρ της αναίρεσης της ονομασίας. Η Attica Voice είχε αντιπροτείνει το όνομα  "Μαρτύρων Πικερμίου 1944" προς ανάμνηση των 54 αγωνιστών που απαγχονίστηκαν στο Πικέρμι στις 22 Ιουλίου του 1944. Τελικά, αποφασίστηκε όπως το όνομα αυτό πάρει ένας άλλος δρόμος , πιο κοντά στον τόπο του μαρτυρίου

Μία από τις συλλογικότητες που τοποθετήθηκε υπέρ της αναίρεσης του ονόματος ήταν η πρωτοβουλία Δασαμάρι S.O.S

Αναδημοσιεύουμε τη σχετική ανάρτηση που έκανε στο ιστολόγιό της

Συνεδρίασε την Τρίτη 11 Φλεβάρη το Κοινοτικό Συμβούλιο Πικερμίου, στο οποίο μεταξύ άλλων θεμάτων συζητήθηκε και το θέμα «Γνωμοδότηση μετονομασίας της οδού Στρατηγού Χρήστου Καβράκου μετά από αίτημα κατοίκων». Εχουμε αναφερθεί και παλιότερα [5-5-2019, 13-3-2024] στον δωσίλογο Καβράκο, το όνομα του οποίου φέρει ατύπως η ανατολική είσοδος της Διώνης ύστερα από ανεπίσημες και παράνομες ενέργειες (τοποθέτηση πινακίδων οδοσήμανσης) μελών του Αυτόνομου Οικοδομικού Οργανισμού Αξιωματικών (Α.Ο.Ο.Α.) πριν από μερικές δεκαετίες. Με την πάροδο του χρόνου η ονομασία καταχωρήθηκε παράτυπα και σε επίσημους χάρτες, δυστυχώς όμως, μέχρι σήμερα ούτε οι διοικήσεις του Δήμου ούτε ο Α.Ο.Ο.Α. ενδιαφέρθηκαν να αναιρέσουν αυτήν την ντροπή για τον τόπο μας. Πρόσφατα, με πρωτοβουλία συντακτών της ιστοσελίδας Attica Voice συλλέχθηκαν υπογραφές κατοίκων υπέρ της αναίρεσης της κατάπτυστης ονομασίας της ανατολικής εισόδου της Διώνης, που κατατέθηκαν στο Κ.Σ. Πικερμίου. Τελικά, το Κ.Σ. γνωμοδότησε ομόφωνα την απόρριψη της δωσιλογικής ονομασίας και την εκκίνηση των διαδικασιών για ονοματοδοσία της οδού. Δεν παραβλέπουμε βέβαια το γεγονός ότι στο Κ.Σ. εστάλησαν επιστολές συλλόγων/ατόμων, που με άμεσο ή έμμεσο τρόπο υπερασπίστηκαν την τρέχουσα ονομασία της οδού. Η καφρίλα ποτέ δεν πεθαίνει!

Παραθέτουμε στη συνέχεια την τοποθέτηση του εκπροσώπου της πρωτοβουλίας Δασαμάρι S.O.S. στο Κοινοτικό Συμβούλιο. Τοποθετήσεις υπέρ της απόρριψης της τρέχουσας ονομασίας έκαναν επίσης μέλη της Λαϊκής Συσπείρωσης και της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας.

Το ζήτημα της ονομασίας της οδού το είχαμε ανοίξει με δημοσίευμά μας το 2019, αλλά τότε δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.

Προφανώς απαιτούμε να εξαλειφθεί αυτή η ντροπή για την περιοχή μας.

Για τον δωσίλογο Καβράκο γίνεται εκτενής αναφορά στην πρόσφατη πρωτοβουλία της ιστοσελίδας AtticaVoice. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε εμείς κάτι.

Ένα ερώτημα που χρειάζεται να απαντηθεί είναι από ποιούς και πότε έγινε η αυθαίρετη ονοματοδοσία;

Την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής τα δάση του Πικερμίου υλοτομούνται παράνομα από δωσίλογους ξυλέμπορους στην υπηρεσία των κατακτητών. «Τα κατοχικά στρατεύματα χρείαζονταν ξυλεία... Για οχυρωματικά έργα, στρατιωτικά καταλύματα, ναυπήγηση κάθε είδους πλοίων ή καύσιμη ύλη, η ξυλεία αποτελούσε βασική πρώτη ύλη. Οι Γερμανοί χορηγούσαν απευθείας, χωρίς διαγωνισμό, άδειες για υλοτομία σε Έλληνες εργολάβους-προμηθευτές τους.»(1)  Από τη σαρωτική υλοτόμηση των δασών της Αττικής προκλήθηκε «τεράστια οικολογική καταστροφή... στα χρόνια της Κατοχής η υλοτομία εξαφάνισε το 75% των δασών της Αττικής.»

Τα δάση του Πικερμίου καταστράφηκαν από την παράνομη υλοτομία του δωσίλογου ξυλέμπορου Αλκιβιάδη Κορωναίου (2) ο οποίος προμήθευε το γερμανικό πολεμικό ναυτικό με ναυπηγήσιμη ξυλεία. Οταν ο τότε δασάρχης Γεώργιος Τριανταφυλλίδης προσπάθησε να παρέμβει, δέχτηκε απειλές από τους συνεργάτες των ναζί ότι θα τον καταγγείλουν στη Γερμανική διοίκηση. «Σύμφωνα με τον δασάρχη, η ομάδα αυτή “υλοτόμησε ξυλείαν ναυπηγήσιμον και μεταλλευτικήν περί τα 3.000 κυβ. μέτρα και 1.000.000 καυσόξυλα”». Η αντίστοιχη έκταση της καταστροφής υπολογίζεται σε κάμποσες χιλιάδες στρέμματα.

Οι δωσίλογοι ξυλέμποροι δρούσαν ανεξέλεγκτα προς όφελος των Αρχών Κατοχής, αφού η κυβέρνηση Τσολάκογλου τους κάλυπτε με το Νομοθετικό Διάταγμα 1690/1942 “Περί εκμεταλλεύσεως των δασών και διαθέσεως των δασικών προϊόντων”:

Το Υπουργείο Γεωργίας δια τας ανάγκας των στρατευμάτων της Κατοχής καθορίζει κατόπιν συνεννοήσεως μετά Γερμανοϊταλικής Επιτροπής ορισθησομένης αρμοδίως ποία εκ των δασών δέον να υλοτομηθώσι... Προκειμένου περί της εκμεταλλεύσεως των δασών τούτων επιτρέπεται παρέκκλισις από της κείμενης νομοθεσίας.

[...] Η μεταφορά δασικών προϊόντων... προοριζομένων προς πλήρωσιν των αναγκών των στρατευμάτων κατοχής, ενεργείται βάσει ειδικής αδείας εκδιδομένης υπό της εντεταλμένης προς τούτο Γερμανικής ή Ιταλικής αρχής...

Μετά την Κατοχή ο κρατικός μηχανισμός στελεχώνεται από τους συνεργάτες των ναζί. Ηταν αυτοί που γνώριζαν καλά την καταστροφή των υλοτομημένων δασών του Πικερμίου, τα οποία υπέδειξαν τα επόμενα χρόνια σε Οικοδομικούς Οργανισμούς για οικοπεδοποίηση. Οι ευεργετηθέντες, ευγνωμονούντες, προχώρησαν ακολούθως στις ντροπιαστικές ονοματοδοσίες.

Πρόταση ονοματοδοσίας

Δεν συμφωνούμε με την ονομασία “Μαρτύρων Πικερμίου” που προτείνεται από την Attica Voice. Ως όρος είναι αόριστος, ασαφής και απολίτικος, που παραπέμπει πιο πολύ σε μάρτυρες της ορθοδοξίας, οσιομάρτυρες και άλλα συναφή. Οι εκτελεσθέντες στο Πικέρμι ήταν ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, Εαμίτες, Ελασίτες, Οπλατζήδες, που αγωνιζόντουσαν για την εθνική απελευθέρωση από τους ναζί κατακτητές. Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους εκτελεσθέντες έχουμε ηθικό χρέος να μην αποκρύπτουμε την ιδεολογία τους.

Δύο προτάσεις:

(α) Οδός Εθνικής Αντίστασης. Το ψευδοεπιχείρημα ότι υπάρχει το ίδιο όνομα στην δημοτική ενότητα Ραφήνας δεν ευσταθεί, αφού στο μέλλον το Πικέρμι μπορεί να γίνει ξανά αυτόνομος Δήμος. Επίσης οι αποφάσεις που αφορούν το Πικέρμι δεν εξαρτώνται από τα κριτήρια της Ραφήνας.

(β) Οδός Παλαιστινιακής Αντίστασης. Αφήνοντας το παρελθόν και περνώντας στο ζοφερό σήμερα, ο Δήμος ας γίνει ένας από τους πρώτους Δήμους που θα τιμήσει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για την εθνική του απελευθέρωση ενάντια στη σιωναζιστική Κατοχή.

1 Μενέλαος Χαραλαμπίδης, Οι Δωσίλογοι, Εκδ. Αλεξάνδρεια, 3η εκδ., 2024, σελ. 124-126 (ομοίως και για τις επόμενες παραθέσεις).

2 Καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων με δυσανάλογα ελαφριές ποινές.

Αποσβολωμένη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις σχετικά με το έγκλημα των Τεμπών. Όχι τόσο με αυτά που βλέπει, αλλά κυρίως με το ότι δεν κουνιέται φύλλο. Όλα όσα περνούν από το μυαλό μας, φαίνεται να επιβεβαιώνονται. Η μόνη απορία που μένει, είναι τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταρρεύσει αυτό το άθλιο σύστημα συγκάλυψης του Μητσοτάκη.

Συγκλονίζει η ανάρτηση που έκανε η προϊσταμένη της εισαγγελίας εφετών Λάρισας Σοφία Καλογήρου, λίγες ώρες μετά την αναγνώριση της σορού του νεκρού γιου της, Βασίλη

"Στην υγειά σας! Είμαι ο Βασίλης που ψάχνατε.

Εγώ με τη Χάρη του Θεού βρήκα τον Παράδεισο και βλέπω τον Χριστό που τόσο αγαπώ.

Εσείς που με πετάξατε στα βουνά με τα άγρια ζώα καθώς και το κακόψυχο αφεντικό σας, άραγε τί τέλος θα έχετε;"

Όσοι δυσκολεύονταν μέχρι τώρα να αποδεχθούν ότι τη χώρα πλέον την κυβερνάει μια μεγάλη Μαφία, σιγά σιγά πείθονται και αυτοί. Μια Μαφία που ξεκοκκαλίζει την περιουσία του λαού, μια Μαφία που παρακολουθεί το λαό, μια Μαφία που διαλύει κάθε δημόσια υποδομή παραδίνοντάς την στα χέρια των γερακιών, μια Μαφία που καταστρέφει ανεπανόρθωτα τα νησιά και τα βουνά μας. Μια Μαφία που ελέγχει τη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική Εξουσία και μαζί μ αυτές και την τέταρτη εξουσία, τα Μέσα Ενημέρωσης. Μια Μαφία που συκοφαντεί το λαό που αντιστέκεται, τον λοιδωρεί, τον σέρνει στα δικαστήρια και που, όταν χρειαστεί, τον δολοφονεί.