της Μαρίας Νάτση

Οι εξέδρες των επισήμων της 28ης Οκτωβρίου έχουν χάσει από καιρό το συμβολισμό τους.

Συχνά θυμίζουν σκηνές θεάτρου, όπου η υποκρισία, η ματαιοδοξία και η αμετροέπεια  ανεβαίνουν πρώτες στη σειρά, ατιμάζοντας τη μνήμη εκείνων που έπεσαν για την ελευθερία.

Είναι καθρέφτες μιας κοινωνίας που ξέχασε ποιοι πραγματικά αξίζουν να στέκονται όρθιοι την ημέρα της εθνικής μνήμης.

Αν οι εξέδρες δεν μπορούν πια να σταθούν ως σύμβολο θεσμών και αξιών, τότε ας ξηλωθούν.

Ή, καλύτερα ας ανέβουν εκεί επάνω οι αληθινοί αγωνιστές της εποχής μας: οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που κρατούν ζωντανό το πνεύμα των παιδιών, οι αγρότες που μοχθούν για να τραφεί η χώρα, οι κάτοικοι ακριτικών περιοχών ξεχασμένοι από το κράτος, οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, οι φοιτητές που διαπρέπουν με το έργο και τη σκέψη τους, οι πολύτεκνοι γονείς,  άνθρωποι που μαγειρεύουν συσσίτια και απλώνουν ένα χέρι σε όσους έχουν ανάγκη.

Γιατί οι ήρωες δεν φορούν κοστούμια και ταγιέρ — φορούν ροζιασμένα χέρια, καθαρά βλέμματα  και κουρασμένα χαμόγελα .

Όταν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης δήλωσε πως «οι Έλληνες πρέπει να ανήκουν στην Ελλάδα», ο Μάνος Χατζιδάκις έστειλε επιστολή στις εφημερίδες Καθημερινή και Αυγή. Ο λόγος του αιρετικός, καυστικός, και ασυμβίβαστος, θύμιζε πως η πατρίδα δεν είναι σύνθημα ούτε ιδιοκτησία κανενός· είναι στάση ζωής, ευθύνη, και κυρίως αξιοπρέπεια.

«… ακούσαμε από τον ελληνολάτρη γλωσσολόγο Πρόεδρο μας κ. Σαρτζετάκη και το εξής εξωφρενικό: Οι Έλληνες να ανήκουν στην Ελλάδα. Και βέβαια το εξωφρενικό είναι στο ότι κατά τον Πρόεδρο μας, οφείλουμε να ανήκουμε. Τι ιδέα!

 Σε ποιάν Ελλάδα κύριε Πρόεδρε; Στην Ελλάδα της αυθαιρεσίας, του κρατικού ερασιτεχνισμού, του εξογκωμένου παρακράτους, της αναλγησίας και του εξευτελισμού του ανώνυμου πολίτη, του με επίσημο πρόγραμμα καταποντισμού της αξιοπρέπειάς του, του ευνουχισμού της νεότητάς του;

 Στην Ελλάδα με την εξοντωτική φορολογία για να καλυφθεί η ανικανότητα του κράτους να ασκήσει οικονομική πολιτική;

Στην Ελλάδα της κομπίνας και της αστυνομολατρείας, της ταύτισης έθνους και κάθε κυβερνήσεως, ώστε σαν ο πολίτης αντιδρά να χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως αντεθνικός;

Στην Ελλάδα των Γούκων, των οπλοφορούντων Κουρήδων και Μιχαλόπουλων, των εμπρηστών, του ανεκδιήγητου κ. Τόμπρα, της ρυπαρότητας και της συνεχώς “αθώας” Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω;

 Όχι κ. Πρόεδρε. Όσοι ξεφύγαμε από τις “στοργικές θωπείες” της μητρός Ελλάδος και μείναμε ελεύθεροι, θα διδάξουμε και τους άλλους να γίνουν ελεύθεροι και να μην ανήκουν πουθενά.

 Κάθε σοβαρός Έλληνας οφείλει ν” αντιδράσει στην μεσαιωνικής προθέσεως – συγχωρέστε με – ρήση σας.

 Οι Έλληνες πολίτες δεν ανήκουν. Φροντίσατε να κάνετε την προεδρική σας θητεία πιο σεμνά και δίχως μεγαλοστομίες.

 Γιατί η Ελλάδα σας κ. Πρόεδρε αρχίζει να μας αρρωσταίνει»

Και σήμερα, μπροστά στις άδειες πλέον λέξεις των επισήμων, μπροστά στην Ελλάδα τους που μας αρρωσταίνει ,η επικριτική φωνή του Χατζιδάκι ακούγεται πιο αναγκαία από ποτέ.

Γιατί οι ήρωες πλέον δεν παρελαύνουν, περπατούν αθόρυβα ανάμεσά μας

της Μαρίας Νάτση

Οι Σαλταδόροι της Αθήνας, υπήρξαν ένα από τα πιο αδικημένα και αφανή κεφάλαια της ιστορίας της Κατοχής· παιδιά που, μέσα στη φρίκη του πολέμου, έγραψαν με το θάρρος τους μια σιωπηλή, μα ηρωική σελίδα αντίστασης.

Παιδιά και έφηβοι που αναγκάστηκαν να ενηλικιωθούν πρόωρα και βίαια, επιστράτευσαν όλη τη φαντασία, τη σβελτάδα, την τόλμη και την εξυπνάδα τους για να επιβιώσουν. Με ασύλληπτο θάρρος πηδούσαν πάνω στα γερμανικά φορτηγά, αποσπώντας κουραμάνες, αλεύρι και άλλα τρόφιμα — κι αργότερα όπλα, λάστιχα ή ο,τιδήποτε μπορούσε να χρησιμεύσει, διακινδυνεύοντας κάθε φορά τη ζωή τους.

«Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε ο πιο ολοκληρωτικός πόλεμος της ανθρώπινης ιστορίας. Ο Α΄ Παγκόσμιος υπήρξε πόλεμος χαρακωμάτων, όπου το 95% των θυμάτων ήταν στρατιώτες και μόλις το 5% άμαχοι. Στον Β΄ Παγκόσμιο, τα μεγέθη αυτά αντιστρέφονται δραματικά: μόλις το 33% των νεκρών ανήκε στα στρατιωτικά σώματα, ενώ το 67% ήταν άμαχος πληθυσμός (Μαργαρίτης).

Ήταν ένας πόλεμος χωρίς όρια, διαφορετικός από κάθε προηγούμενο, όπου η έννοια του πολέμου ξεπερνούσε τα εθνικά σύνορα και συμπληρωνόταν από χαρακτηριστικά ιδεολογικά, ταξικά, φυλετικά και εμφύλια (Μαργαρίτης).

Στις 27 Απριλίου οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα και δημιουργούν τη δωσίλογη κυβέρνηση με επικεφαλής τον Τσολάκογλου. Αυτή ήταν η αρχή για να μπει η χώρα στην Κατοχή.

Η διακοπή της τροφοδοσίας από το εξωτερικό εξαιτίας του βρετανικού ναυτικού αποκλεισμού, η μείωση της παραγωγής υλικών αγαθών, η σίτιση των δυνάμεων Κατοχής, η κατάρρευση των συγκοινωνιών η οποία εμπόδιζε τη μεταφορά αγαθών από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα και η ανικανότητα της κυβέρνησης Τσολάκογλου να λύσει το πρόβλημα του επισιτισμού και να θέσει λειτουργικούς κανόνες στην αγορά, αποτέλεσαν τους κύριους λόγους για την ολοκληρωτική πτώση της ελληνικής οικονομίας, την άνοδο του πληθωρισμού, την εμφάνιση της μαύρης αγοράς και τη ριζική μεταβολή της μέχρι τότε υπάρχουσας κοινωνικής δομής.

Οι παραπάνω λόγοι έγιναν περισσότερο αισθητοί στην Αθήνα και τον Πειραιά. Ο λιμός τον χειμώνα του 1941-42, ο οποίος αφαίρεσε τη ζωή σε 40-45.000 ανθρώπους (Χαραλαμπίδης) δημιούργησε πρωτόγνωρες καταστάσεις και εικόνες στους κατοίκους της πρωτεύουσας»

Μέσα σε αυτές τις ακραίες συνθήκες πείνας και θανάτου, οργανώθηκαν οι ομάδες των σαλταδόρων.

«Οι περισσότεροι κατάγονταν από προσφυγικές γειτονιές και αντικαθιστούσαν το αρσενικό στοιχείο που έλειπε από την οικογένεια. Ζούσαν μια επικίνδυνη καθημερινότητα βοηθώντας τους συνανθρώπους τους, με αντάλλαγμα πολλές φορές την ίδια τους τη ζωή. Το λεγόμενο “σαλτάρισμα” ήταν μέρος της αντίστασης, πράξη ηρωική αλλά ταυτόχρονα και η μοναδική επιλογή επιβίωσής τους. Οργανωμένοι σε ομάδες είχαν οριοθετήσει τα δικά τους σύνορα στην κατοχική Αθήνα . Οι σαλταδόροι, οι περισσότεροι από τον Βύρωνα και το Παγκράτι είχαν ως τόπο συγκέντρωσης το Ζάππειο όπου χωρίζονταν σε ομάδες δύο ως τριών ατόμων και ξεκινούσαν το επικίνδυνο παιχνίδι τους. Το Σύνταγμα, η Ομόνοια και η Ακρόπολη, μέρη που σύχναζαν οι Γερμανοί ήταν και ο τόπος δράσης τους.  Οι σαλταδόροι από την Κοκκινιά, το Αιγάλεω και το Περιστέρι δρούσαν στο λιμάνι του Πειραιά και στις διαβάσεις του τρένου μέχρι το Ρουφ (Φιλέρης)

Οι μικροί ήρωες διατηρούσαν μια ιεραρχική και αυστηρή κλίμακα ανάλογα με την επικινδυνότητα της δράσης. Οι έμπειροι ονομάζονταν “αετοί” ενώ οι νέοι και άπειροι, “σπουργίτια”. Είχαν τη δική τους γλώσσα, το δικό τους λεξιλόγιο συνεννόησης. Με το “λίιιιιου” έδιναν το παρόν, με το μακρόσυρτο “ντου” μπορούσε κάποιος να ορμήσει με ασφάλεια και η λέξη “χάπατες” σήμαινε “προσοχή κίνδυνος”. Επίσης “Παστασούτας” ήταν ο Ιταλός και “Μπυράκιας” ο Γερμανός. Το “ξεψείρισμα” σήμαινε αφαίρεση αντικειμένων, ενώ το κυαλάρω σήμαινε “παρατηρώ με προσοχή”

Η τόλμη, η αποφασιστικότητα και η εφευρετικότητα των αμούστακων αυτών παιδιών δημιούργησε στην οργάνωση της ΕΠΟΝ μια μεγάλη διαμάχη για τον τρόπο διαχείρισής τους. Τελικά πολλοί από αυτούς οργανώθηκαν στην ΕΠΟΝ και πρόσφεραν ουσιαστική βοήθεια στον πεινασμένο λαό της Αθήνας»

Αναφορές στη γενναιότητά τους βρίσκουμε στη μουσική, στον κινηματογράφο και στη λογοτεχνία: στα τραγούδια του Μιχάλη Γενίτσαρη, του κατεξοχήν χρονικογράφου της κατοχικής Αθήνας και του Πειραιά, του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα και του Μαρκόπουλου· στην ταινία “Ξυπόλητο Τάγμα”· και στο μοναδικό αυτοβιογραφικό βιβλίο για τους σαλταδόρους του Ξενοφώντα Φιλέρη, “Οι Σαλταδόροι του Βύρωνα”

Όπως γράφει ο Ξ. Φιλέρης:

«Πολύς κόσμος πίστευε ότι οι σαλταδόροι ήταν κλέφτες, απατεώνες, τυχοδιώκτες. Όμως εγώ και τα φιλαράκια μου, οι άλλοι σαλταδόροι, ποτέ δεν κλέψαμε Έλληνες, ποτέ δεν αδικήσαμε συνάνθρωπό μας. Αντίθετα, σε κείνα τα δύσκολα χρόνια, βοηθήσαμε πολλούς εξαθλιωμένους»

Αυτά τα παιδιά  με το θάρρος αλλά συχνά και με τη θυσία τους,  σφράγισαν τη συλλογική μνήμη του λαού μας.

Ο Ανδρέας Λυκουρίνος ήταν μόλις δώδεκα χρονών όταν ξεκίνησε τη δράση του κι αργότερα εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ, την αντιστασιακή οργάνωση νέων που ξεπήδησε μέσα από τους κόλπους του ΕΑΜ. Πολύ γρήγορα έγινε θρύλος, ενώ οι Γερμανοί μιλούσαν με ανησυχία για τη δράση κάποιου “μωρού” στο Κουκάκι.

Όταν το ΕΑΜ χρειάστηκε όπλα, ο Ανδρέας, κρατώντας ένα πήλινο ψεύτικο πιστόλι, παραμόνεψε ένα βράδυ στη γωνιά. Με απίστευτη ψυχραιμία αφοπλίζει τον πρώτο γερμανοτσολιά, πετάει το ψεύτικο όπλο και, κρατώντας πια αληθινό, μαζεύει πιστόλια, χειροβομβίδες και στολές. Δεν ήταν λίγοι οι γερμανοτσολιάδες που γύριζαν στο στρατώνα τους μόνο με τα εσώρουχα, όπως γράφει ο Θέμος Κορνάρος.

Λίγο αργότερα, ο Ανδρέας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όπου το παιδικό του σώμα υπομένει φριχτά βασανιστήρια. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1944, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής,  εκτελείται μαζί με άλλους αγωνιστές. Λίγο πριν, είχε την ψυχραιμία να πετάξει ένα σημείωμα στους δικούς του:

«Μπαμπά, με πάνε για εκτέλεση μαζί με τους (αναφέρει ονόματα). Ειδοποίησε, σε παρακαλώ, τα σπίτια τους. Μη στενοχωριέστε. Ανδρέας»

Ήταν χαμηλού αναστήματος, μα τα πολυβόλα ήταν ρυθμισμένα πιο ψηλά· έτσι, σύμφωνα με μαρτυρίες, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του για να τον βρουν οι σφαίρες. Αυτό το ανέβασμα λίγων εκατοστών ήταν μια δήλωση αξιοπρέπειας, μια σιωπηλή πρόποση στη λευτεριά, μπροστά στον θάνατο.

Οι Σαλταδόροι της Αθήνας έγιναν σύμβολα μιας γενιάς που έμαθε να παλεύει για επιβίωση και δικαιοσύνη, μέσα σε συνθήκες ακραίας βίας και πείνας. Η μνήμη τους ταυτίζεται με τον πόνο των παιδιών του σημερινού κόσμου, που εξακολουθεί να τρέφει πολέμους, γενοκτονίες και λιμούς.

Γιατί τα παιδιά δεν θέλουν να είναι θύματα, δεν θέλουν να γίνουν ήρωες· θέλουν απλώς να τους  επιτρέψουμε να είναι παιδιά.

Οι Σαλταδόροι μας θυμίζουν πως, ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές, τα παιδιά μπορούν να γίνουν οι πιο τολμηροί  φύλακες της ζωής και πως η ελπίδα, έχει το μέγεθος ενός παιδιού που στέκεται στις μύτες των ποδιών του για να φτάσει τη λευτεριά.

Πηγές:

το ιστορικό ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Κατσαρή " Κορώνα - Γράμματα Οι σαλταδοροι της Αθήνας" και στην Διπλωματική Εργασία της στη Δημόσια Ιστορία. https://apothesis.eap.gr/archive/item/219922?lang=el ( Πραγματοποιήθηκε εξαιρετική παρουσίαση από την κ.Κατσαρη στην Ομάδα βιβλιοθήκης του Επιμορφωτικού Συλλόγου Νέας Μάκρης)

" Οι σαλταδοροι του Βυρωνα" Ξενοφών Φιλέρης

«Ό,τι είναι ο Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία, είμαι εγώ στην Ελλάδα», κομπάζει το ανερμάτιστο  κνώδαλο που παριστάνει τον υπουργό Υγείας και γυρνάει στα κανάλια δίνοντας παραστάσεις Καραγκιόζη.

Ο Νικολά Σαρκοζί , εν τω μεταξύ, από την Τρίτη 21 Οκτωβρίου βρίσκεται στη φυλακή, μετά την καταδίκη του σε 5ετή κάθειρξη, κάτι άνευ προηγουμένου στην ιστορία της Γαλλίας. Δύο αξιωματικοί έχουν εγκατασταθεί σε κελί που βρίσκεται δίπλα του και έτσι ο Σαρκοζί θα έχει 24ωρη προστασία. Παρόλα αυτά, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας δέχεται ύβρεις, προσβολές και απειλές από τους συγκρατούμενούς του

Άντε και στα δικά μας, Σαρκοζί της Ελλάδας. Να ήξερες πόσο το περιμένουμε!

Παλαιστίνιοι γιατροί μετά τη σύλληψή τους

“Ναι, αλλά για τη Χαμάς δεν μιλάτε”, μας λένε. Μα, στο κάτω-κάτω, η Χαμάς έχει χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση. Ο στρατός όμως του Ισραήλ - ενός κράτους που διακηρύσσει ότι εκπροσωπεί τις αξίες του δυτικού κόσμου - γιατί διαπράττει εγκλήματα  πολέμου; Γιατί βομβαρδίζει αμάχους; Γιατί βασανίζει κρατούμενους με τρόπους φρικτούς, που θυμίζουν τα βασανιστήρια της Γκεστάπο; Γιατί προχωρά σε πράξεις πειρατείας σε διεθνή ύδατα; Γιατί εισβάλλει και βομβαρδίζει ξένες χώρες; Γιατί έχει φυλακίσει δύο εκατομμύρια Παλαιστινίους στη στενή λωρίδα της Γάζας; Γιατί ξεριζώνει τις ελιές και γκρεμίζει τα σπίτια τν Παλαιστινίων της Δυτικής όχθης;

Γιατί ακόμη και ο απάνθρωπος πόλεμος έχει κανόνες -  και το Ισραήλ τους παραβιάζει συστηματικά, στηριζόμενο στην ερμηνεία πως οι Παλαιστίνιοι μαχητές της ανεξαρτησίας είναι τρομοκράτες. Με το ίδιο σκεπτικό που οι Ναζί κατακτητές αντιμετώπιζαν, βασάνιζαν και εκτελούσαν τους Ελληνες αντιστασιακούς. Μόνο μια νέα δίκη της Νυρεμβέργης θα μπορούσε να αποδώσει δικαιοσύνη για τα εγκλήματα εναντίον των αμάχων. Γιατί - κι εδώ βρίσκεται άλλη μία ομοιότητα με τους Ναζί κατακτητές στην Ελλάδα - οι Ισραηλινοί σκοτώνουν αμάχους για παραδειγματισμό και εκφοβισμό

Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε μια συγκλονιστική ανάρτηση της δημοσιογράφου Ευγενία Λουπάκη, η οποία στο τέλος μας καλεί να μη σταματήσουμε να μιλάμε για τη Γάζα. Να μιλάμε για τα εγκλήματα που έγιναν, για εκείνα που συνεχίζονται – γιατί ακόμη χιλιάδες Παλαιστίνιοι κρατούμενοι παραμένουν στις απάνθρωπες φυλακές του Ισραήλ – και για όσα θα ακολουθήσουν. Γιατί τίποτα έχει τελειώσει στη Γάζα. Γιατί δέκα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι βρίσκονται χωρίς πατρίδα και χωρίς αυτοδιάθεση. Και γιατί το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ φαίνεται αποκομμένο από την πραγματικότητα, τυφλωμένο από μίσος και θρησκευτικό φανατισμό

Αναδημοσιεύουμε, λοιπόν, το κείμενο της Ευγενίας Λουπάκη, υπακούοντας στην έκκλησή της να μη σταματάμε να μιλάμε για τη Γάζα και την Παλαιστίνη

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ήρθε η "εκεχειρία" απελευθερώθηκαν 20 για τους οποίους πανηγύρισε όλο το σύμπαν και σχεδόν 2.000 οι οποίοι δεν αναφέρθηκαν σχεδόν καθόλου. Εγώ όμως τους έβλεπα λάιβ. Με ομοιόμορφες γκρίζες στολές, έλειπαν μόνο οι ρίγες του Άουσβιτς, με δάκρυα στα μάτια με αποστεωμένα πρόσωπα, άλλοι ανίκανοι να περπατήσουν, άλλοι ν' αρπάζουν τη σημαία από το παράθυρο του πούλμαν, άλλοι να θρηνούν γοερά μαθαίνοντας ότι όλη τους η οικογένεια σκοτώθηκε, άλλοι να μην πιστεύουν στα μάτια τους και να κλαίνε σαν μωρά γιατί τα παιδιά τους ζουν και δεν είναι νεκρά όπως τους έλεγαν οι βασανιστές τους στη φυλακή.

Και μετά ήρθαν οι πρώτες αφηγήσεις... Και να ρωτάω το μυαλό μου, γράφει πουθενά ο Πρίμο Λέβι ότι οι Γερμανοί ναζί έβαζαν τα σκυλιά τους να βιάζουν άνδρες Εβραίους;

Είδατε πουθενά στην "ειδησεογραφία" από τον "πόλεμο Ισραήλ- Χαμάς", ότι τον Νοέμβριο του 2014 ένα αστέρι της Ιατρικής, ο χειρουργός δρ Adnan Al-Bursh, 50 ετών, επικεφαλής του ορθοπεδικού τμήματος στο βομβαρδισμένο νοσοκομείο Al-Shifa στη Γάζα, πέθανε στη φυλακή Ofer του Ισραήλ, από βιασμούς μέχρι θανάτου;

(Τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024, η Francesca Albanese έγραψε: «Ένας γιατρός. Ένας χειρουργός αστέρι. Η ενσάρκωση της παλαιστινιακής ηθικής. Πιθανότατα βιάστηκε μέχρι θανάτου»)

Ο δολοφονημένος από βασανισμό δια βιασμού δρ Adnan Al-Bursh

Το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου με ακολουθούσε από τότε. Όπως και το πρόσωπο του γενναίου παιδίατρου δρ Χουσάμ Αμπού Σαφίγια, διευθυντή του τελευταίου μεγάλου λειτουργικού νοσοκομείου στη Γάζα, του Kamal Adwan που το βομβάρδισαν μέχρι θεμελίων και τον συνέλαβαν γιατί αρνιόταν να φύγει και ν' αφήσει τους αρρώστους του μόνους, με αυτά τα τέρατα που σπάζαν τις θερμοκοιτίδες με τους υποκόπανους. Και που αποφάσισαν πριν λίγες μέρες να τον κρατήσουν στις φυλακές άλλους 6 μήνες, χωρίς κατηγορία, έτσι, επειδή μπορούν.

Ο σούπερ ήρωας δρ Χουσάμ Αμού Σαφίγια

Μαζί με τις μαρτυρίες από τις φυλακές ήρθε και η επέτειος της δολοφονίας του Γιάγια Σινουάρ, του Νο 2 της Χαμάς. Αυτόν δεν τον ήξερα καν, ήξερα μόνο τον Ισμαήλ Χανίγιε. Τον Σινουάρ τον έμαθα τη μέρα που τον σκότωσαν. Ήταν αυτός που βομβαρδίστηκε κυριολεκτικά σαν να ήταν ο ίδιος κτίριο και που τον σκότωσαν φυσικά από απόσταση, ενώ κάπου στον κόσμο, αυτή τη στιγμή ένας σκηνοθέτης- είμαι σίγουρη- προσπαθεί να κάνει ταινία την τελευταία συνταρακτική χειρονομία του Σινουάρ, λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος: βαρειά πληγωμένος, σχεδόν νεκρός στην πολυθρόνα, πετάει προς τις ορδές των πάνοπλων ένα ξύλινο ραβδί...

Φέτος είδα που πανηγύρισαν οι Ισραηλινοί τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Σινουάρ. Και μπήκα να ψάξω λιγάκι τη ζωή του. Τρία πράγματα, σχεδόν κοινά στους ηγέτες της Χαμάς:

Πρώτον, παιδί εκτοπισμένων Παλαιστίνιων που γεννήθηκε σε προσφυγικό καταυλισμό.

Δεύτερον, εξαιρετικής μόρφωσης, σπούδασε Αραβικό πολιτισμό στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας. (Και πριν ξινήσεις τα μούτρα σου παιδάκι της Σορβόνης ή του Καίμπριτζ, μάθε πως η πρώτη εγχείριση οφθαλμού έγινε το 1160 στην Κόρντομπα από Άραβες γιατρούς- για να μην πω για τα μαθηματικά). Και μόνο το campus αυτού του Πανεπιστημίου να δείτε, θα καταλάβετε γιατί το ισοπέδωσαν από τα πρώτα οι ναζί του Νετανιάχου.

Τρίτον, ο Γιάγια Σινουάρ, γεννημένος το 1968, πέρασε 22 -ολογράφως εικοσιδύο-  ολόκληρα χρόνια στις Ισραηλινές φυλακές. H κατηγορία ήταν ότι οργάνωσε δολοφονία δύο Ισραηλινών στρατιωτών και τεσσάρων Παλαιστινίων συνεργατών τους. Η απελευθέρωσή του έγινε σε ανταλλαγή αιχμαλώτων, το 2011, με έναν Ισραηλινό στρατιώτη.

Το βιβλίο που έγραψε ο Γιάγια Σινουάρ

22 χρόνια φυλακή και βγήκε και συνέχισε την αντίσταση. Παρακαλώ κάντε τις αναλογίες με τον ΕΛΑΣ και το Δημοκρατικό Στρατό, όσοι τουλάχιστον έχετε πατέρα, παππού ή θείο που πέρασε τη μισή ζωή του στις φυλακές, γιατί εγώ τις έκανα και πόνεσα.

Ο Σινουάρ εξελέγη αρχηγός της Χαμάς τον Ιούλιο του 2014, μετά τη δολοφονία του Ισμαήλ Χανίγια.

Τώρα στη Γάζα τα πιτσιρίκια παίζουν "Γιάγια" και πετάνε ξύλινα ραβδάκια στους εχθρούς, άφθονα memes έχουν ήδη φτιαχτεί και ο Χουσάμ Αμπού Σαφίγια εικονίζεται ως Σούπερμαν, ενώ στη Γάζα το Ισραήλ συνεχίζει να σκοτώνει και να αυτοκτονεί παράλληλα.

Είδα προχθές τον Ιλάν Παπέ που εξηγούσε ότι η περιοχή που χτύπησε η Χαμάς τον Οκτώβριο του 2023, ήταν περιοχή των πιο βίαιων εποικισμών και υποστήριζε ότι υπάρχει δριμεία διαμάχη μεταξύ κοσμικών Εβραίων του Ισραήλ και τον ημίτρελλων εποίκων "Ιουδαίων" που αποτέλεσαν και την εκλογική βάση του Νετανιάχου

Ο διάσημος Ισραηλινός ιστορικός Ιλάν Παπέ

Έγραψα πολλά, εγώ που σιχαίνομαι τα σεντόνια. Συγγνώμη, αλλά δεν έχω πού να τα πω και πού να τα δημοσιεύσω.

Έχω μόνο "εσάς που με ακούτε" έστω κι έτσι μέσω φέισμπουκ. Θα βάλω φωτογραφίες επεξηγηματικές, γιατί έχω πει πολλές φορές και το πιστεύω, ότι εκείνο που μισούν οι ναζί του Νετανιάχου και οι ισχυροί προστάτες τους είναι το υπόδειγμα της Γάζας. Πώς μια στενή λωρίδα γης, αποκλεισμένη, έφτασε να έχει 36 πλήρη νοσοκομεία, σχολεία και Πανεπιστήμια ζηλευτά και παράλληλα να είναι με το όπλο παρά πόδα μέχρι την τελική νίκη.

Ελπίζω να μεταφέρετε τη φωνή μου, την αγωνία και την ελπίδα μου.

Και να μην σταματήσετε να μιλάτε για την Παλαιστίνη.

ΥΓ. Περισσότερα για την κτηνώδη συμπεριφορά του Ισραηλινού στρατού απέναντι σε Παλαιστίνιους κρατούμενους μπορείτε να δείτε σε σημερινό (24/10) άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών ...https://www.efsyn.gr/kosmos/mesi-anatoli/488715_simadia-basanismon-se-soroys-palaistinion-poy-den-mporoyn-kan-na#goog_rewarded

Πολλοί είναι αυτοί που δεν κατανόησαν ποτέ  - και δεν πρόκειται να του συγχωρήσουν - την πολιτική στροφή που έκανε εδώ και τέσσερεις δεκαετίες. Είναι όμως απολύτως βέβαιο πως θα συνεχίσουν να ακούν και να τραγουδούν για πάντα, με συγκίνηση, τα μεγάλα τραγούδια του. Γιατί αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν γι αυτούς, από έναν από αυτούς

Από την άλλη, πολλοί θα είναι και αυτοί που σήμερα θα «θρηνήσουν» με ύφος περίλυπο και περισπούδαστο και βλέμμα σοβαρό και άδειο, χωρίς ποτέ να έχουν τραγουδήσει, ούτε καν να γνωρίζουν αυτά τα μεγάλα τραγούδια. Όπως, καλή ώρα, ο μονίμως γκαφατζής πρωθυπουργός μας

Όπως και να έχει, το έργο του Διονύση Σαββόπουλου είναι πολύ μεγάλο και όπως όλα τα μεγάλα έργα, έχει αυτονομηθεί και έχει πετάξει πολύ μακριά, πάνω και πέρα από το δημιουργό του.

Γιατί μπορεί ο δημιουργός να είναι αυτός που εισπράττει τα εύσημα και τα πνευματικά δικαιώματα, όμως ο καθένας από εμάς όμως έχει το προνόμιο να πάρει από το έργο ό,τι  τον αγγίζει, να το μετουσιώσει και να το κάνει μέρος του κόσμου του. Άσχετα με την πορεία του δημιουργού, άσχετα με τη μετέπειτα χρήση του έργου του. Στην πραγματικότητα, ο καθένας από εμάς γίνεται συνδημιουργός του έργου, ανάλογα με το πώς το προσλαμβάνει και με το πώς το χρησιμοποιεί

Και είναι, πράγματι, ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας το γεγονός ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος έφυγε χθες, την ώρα ακριβώς που «η πλατεία ήταν γεμάτη» και την ίδια στιγμή που ο «Μητσοτάκ» νομοθετούσε για να την αδειάσει

Πριν από λίγες ημέρες, η Βενεζουελανή Μαρία Κορίνα Ματσάδο τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης  προκαλώντας κύμα αντιδράσεων και προσθέτοντας άλλο ένα πλήγμα στην ήδη βαριά πληγωμένη αξιοπιστία του θεσμού

Με αφορμή αυτή τη βράβευση, παρουσιάζουμε τις σημαντικότερες δράσεις της Ματσάδο που φαίνεται πως οδήγησαν – παραδόξως για πολλούς - στη βράβευσή της. Παράλληλα, θυμόμαστε τον Άγγλο συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ που βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, τον συγγραφέα του “1984” Τζωρτζ Όργουελ καθώς και τον συγγραφέα της “Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων” Λιούις Κάρολ.

Οι τρεις διάσημοι συγγραφείς θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πώς ένα Νόμπελ Πολέμου μπορεί να βαφτιστεί Νόμπελ Ειρήνης

Από το πραξικόπημα του 2002 μέχρι το βραβείο Νόμπελ

Η Ματσάδο ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του κωμικού και αποτυχημένου πραξικοπήματος κατά του Τσάβες το 2002, όταν  δικτάτορας της χώρας αναλαμβάνει ο Πέδρο Καρμόνα, πρόεδρος της Ένωσης Εργοδοτών, ο οποίος με το πρώτο του διάταγμα καταργεί το Σύνταγμα, διαλύει τη Βουλή και το Ανώτατο Δικαστήριο, απολύει όλους τους κυβερνήτες και τους δημάρχους των πολιτειών και των πόλεων της Βενεζουέλας και αναλαμβάνει προσωπικά όλες τις εξουσίες

Το πραξικόπημα αυτό δεν αντέχει ούτε δύο εικοσιτετράωρα, καθώς ο νόμιμα εκλεγμένος Τσάβες καταφέρνει να ανακτήσει αναίμακτα την εξουσία. Από τότε, η Ματσάδο αφιερώνει  τη ζωή της στην ανατροπή με κάθε τρόπο της νόμιμα εκλεγόμενης κυβέρνησης της Βενεζουέλας, συνεργαζόμενη στενά με την Ουάσιγκτον

To 2014, από το βήμα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, ζητάει ξένη στρατιωτική  επέμβαση στην Βενεζουέλα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο, έναν σχεδόν χρόνο από τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες.

Το 2019, συμμετέχει στην ανεκδιήγητη αυτοαναγόρευση του ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό, σε πρόεδρο της Βενεζουέλας. Έτσι, χωρίς εκλογές. Με απόφαση δική του. Μια αυτοαναγόρευση που θα ήταν  απλά κωμική αν δεν είχε τη στήριξη των ΗΠΑ και την αναγνώριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναγνωρίζει τον Γκουαϊδό. Αλλά και η σύζυγος του Κυριάκου, η Μαρέβα Γκραμπόφσκι, η σύζυγος του Κυριάκου, κάνει δηλώσεις υποστήριξης προς τον αμερικανοκίνητο τυχοδιώκτη

Απαιτεί την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εταιρείας πετρελαίου Petróleos de Venezuela (PDVSA) αλλά και όλων των εταιρειών που κρατικοποιήθηκαν από την κυβέρνηση Τσάβες, μεταξύ των οποίων και η Siderúrgica Venezolana, η εταιρεία στην οποία ο πατέρας της ήταν πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής.

Το Φεβρουάριο του 2025 συμμετέχει με βιντεοσκοπημένο μήνυμά της στην συγκέντρωση των ακροδεξιών όλης της Ευρώπης στην Μαδρίτη. Εκεί όπου μεταξύ άλλων μαζεύονται οι Όρμπαν, Σαλβίνι, Λεπέν, Λατινοπούλου, Βίλντερς και οι ηγέτες του Ισπανικού VOX. Εκεί, όπου κεντρικά συνθήματα της συνόδου είναι η «Reconquista» – ένας όρος που αναφέρεται στις ευρωπαϊκές στρατιωτικές εκστρατείες εκδίωξης των μουσουλμάνων, που κορυφώθηκαν στα τέλη του 15ου αιώνα – και το «Make Europe Great Again». Εκεί, όπου καλωσορίζουν την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία και θέτουν ως στόχους την καταπολέμηση του Ισλάμ, ενώ επιπλέον καταφέρονται εναντίον της γραφειοκρατίας της Ε.Ε., της μετανάστευσης, της παγκοσμιοποίησης και των πολιτικών woke και διαφορετικότητας.

Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως το κόμμα της Ματσάδο, Vente Venezuela, έχει υπογράψει συμφωνία με το Λικούντ – το κόμμα του Νετανιάχου- για συνεργασία σε «πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά ζητήματα, στρατηγική, γεωπολιτική και ασφάλεια». Η ίδια η Ματσάδο, στηρίζει τη γενοκτονία στη Γάζα έχοντας δηλώσει δημόσια την «ακλόνητη υποστήριξή της στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπίζεται τον εαυτό του».

Κλείνουμε αυτή τη σύντομη παρουσίαση της Νομπελίστριας, αναφέροντας πως η βραβευθείσα αφιέρωσε  το βραβείο της στον Ντόναλντ Τραμπ, λέγοντας : «Η νίκη είναι πιο κοντά από ποτέ- Βασιζόμαστε στον Τραμπ»

Η διαστροφή των εννοιών

Ο Άγγλος συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ, όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, στο διάσημο λόγο του «Τέχνη, Αλήθεια και Πολιτική» είχε πει μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέχουν σήμερα έναν μοναδικό ρόλο στην ιστορία. Είναι, χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη δύναμη βίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, όμως ταυτόχρονα παρουσιάζονται ως δύναμη του καλού.

Αυτή είναι μια εξαιρετικά επιτυχημένη πράξη υποβολής. Είναι μια πολύ έξυπνη, εξαιρετικά επίμονη πράξη πλύσης εγκεφάλου. Και πράγματι λειτουργεί: η προπαγάνδα είναι τόσο ισχυρή, που ακόμη και οι άνθρωποι των οποίων οι ζωές έχουν καταστραφεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύουν στην καλοσύνη της.

Να παρουσιάζεις την εγκληματική πράξη ως πράξη ευεργεσίας. Είναι μια εντυπωσιακή, επιτυχημένη πράξη ύπνωσης»

Πρόκειται πράγματι για μια εντυπωσιακή πράξη ύπνωσης, όπου η διαστροφή των εννοιών επιβάλλεται μέσω της συνεχούς αναπαραγωγής της διαστροφής τους, οδηγώντας στον έλεγχο της σκέψης. Μία διαδικασία που είχε πολύ εύστοχα και παραστατικά περιγράψει ο Τζωρτζ Όργουελ στο περίφημο βιβλίο του «1984», εισάγοντας και εξηγώντας την περίφημη έννοια της New Speak, της Νέας Ομιλίας

Εκεί, όπου το Υπουργείο Πολέμου γίνεται Υπουργείο Ειρήνης, το Υπουργείο Προπαγάνδας γίνεται Υπουργείο Αλήθειας, το Υπουργείο Επισιτισμού γίνεται Υπουργείο Αφθονίας, τα κελιά των φυλακών γίνονται “διαμερίσματα”, ενώ τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας είναι “στρατόπεδα χαράς”

Σε ένα κόσμο όπου «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη», "η γενοκτονία είναι άμυνα", το Νόμπελ Πολέμου μπορεί άνετα να γίνει Νόμπελ Ειρήνης, η Κορίνα Ματσάδο να το κατακτήσει και ο Ντόναλντ Τραμπ να είναι ο επόμενος που θα το κερδίσει

Αρκετά πιο πριν από τον Όργουελ, το 1871, είχε μιλήσει για τη διαστροφή των εννοιών και ο Λιούις Κάρολ μέσα από το διάλογο του Χάμπτι Ντάμπτι με την Αλίκη, στο βιβλίο του “Through the Looking-Glass, and What Alice Found There” που αποτελεί τη συνέχεια του μυθιστορήματος “Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων”

«Όταν εγώ χρησιμοποιώ μια λέξη», είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι με μάλλον περιφρονητικό τόνο, «αυτή σημαίνει αυτό που θέλω εγώ, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο».

 «Το ερώτημα είναι», είπε η Αλίκη, «αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».

«Το ερώτημα είναι», είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, «ποιος θα είναι αφεντικό -- αυτό είναι όλο»

Οι Σιωνιστές αποφάσισαν πως είναι περίπου κάτι σαν τον Οδυσσέα ο οποίος, μετά από απίστευτες περιπέτειες και κακουχίες, επέστρεψε στην πατρίδα του, την Ιθάκη. Μόνο που ο Οδυσσέας έκανε είκοσι χρόνια, και όχι δύο χιλιάδες

Είναι γνωστό πως οι Ισραηλινοί έχουν επενδύσει στην αποκάλυψη αρχαιολογικών ευρημάτων που να συνδέουν τη γη της Παλαιστίνης με τους Εβραίους κατοίκους της, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, με προφανή στόχο την νομιμοποίηση της ιδεολογίας του Μεγάλου Ισραήλ

Ένας από τους πρωτοπόρους αυτών των προσπαθειών είναι ο Gabriel Danzig, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σωκρατικών Μελετών και Ισραηλινός πανεπιστημιακός. Ο Gabriel Danzig κατοικεί στο Efrat, σε έναν οικισμό ισραηλινών εποίκων που οικοδομήθηκε το 1983 πάνω στη γη τεσσάρων παλαιστινιακών χωριών της, κατεχόμενης από το Ισραήλ, Δυτικής Όχθης όπου διεξάγει παράνομες ανασκαφές

Ο κύριος αυτός παραλληλίζει την επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη με την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη. όπως γράφει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα Times of Israel σε άρθρο με τίτλο “Odysseus the Zionist” (Ο Οδυσσέας Σιωνιστής):

«Αυτή η ιστορία [του Οδυσσέα] παρουσιάζει μια υπέροχη εικόνα της επιστροφής του εβραϊκού λαού από την εξορία. […] Αφού πολέμησαν έναν πόλεμο επιβίωσης, χωρίς όμως να σκοτώσουν τους εισβολείς, οι Εβραίοι μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τα σημάδια της προηγούμενης ζωής τους εδώ: τα ερείπια της Μασάντα, την Καισάρεια και το Ηρώδειο […]. Όπως έγινε και με το σημάδι του Οδυσσέα [που αναγνώρισε η Πηνελόπη], οι εξετάσεις DNA έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι ακόμη και οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί Εβραίοι είναι πράγματι απόγονοι των αρχαίων Εβραίων του Ισραήλ. […] Όπως και με την επιστροφή του Οδυσσέα, το εβραϊκό κράτος νομιμοποιείται τόσο από το δικαίωμα της αρχικής κατοχής όσο και από το δικαίωμα της κατάκτησης»

Θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε με χλευασμό τις παραπάνω απόψεις, αν δεν μαθαίναμε πως το τετραήμερο συνέδριο «Socratica VI» της Διεθνούς Εταιρείας Σωκρατικών Μελετών που έχει προγραμματιστεί για την ερχόμενη εβδομάδα (19-23/10) στο Ρέθυμνο, έχει ως συνδιοργανωτές το Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και το Πανεπιστήμιο Μπαρ-Ιλάν του Ισραήλ, με βασικό ομιλητή τον Gabriel Danzig  

Όπως γράφει ο Τάσος Κωστόπουλος στην Εφημερίδα των Συντακτών:

«Ας ξεκινήσουμε με το Πανεπιστήμιο Μπαρ-Ιλάν. Πρόκειται για ίδρυμα με θεοκρατικές ρίζες και διακηρυγμένο σκοπό «την καλλιέργεια της νέας γενιάς ηγετών στον εβραϊκό κόσμο», οι Εβραίοι φοιτητές του οποίου είναι υποχρεωμένοι –όποια κι αν είναι η ειδικότητά τους– να περάσουν πέντε μαθήματα εθνοθρησκευτικής κατήχησης («εβραϊκών σπουδών»), με ξεχωριστά θεολογικά αναγνωστήρια για τα δύο φύλα και ειδικό πρόγραμμα για «ομογενείς» από το εξωτερικό, προϋπόθεση για την εγγραφή των οποίων αποτελεί η συστατική επιστολή κάποιου ραβίνου. Το Μπαρ-Ιλάν συνεργάζεται στενά στο ερευνητικό πεδίο με τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις και τις υπηρεσίες ασφαλείας και πραγματοποιεί παράνομες (κατά το διεθνές δίκαιο) αρχαιολογικές ανασκαφές στα κατεχόμενα, τα ευρήματα των οποίων δεν γίνονται γι’ αυτόν τον λόγο δεκτά προς δημοσίευση από τα διεθνή περιοδικά του κλάδου. Εξ ου κι έχει μπει στη μαύρη λίστα ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, όπως το Πανεπιστήμιο Ερασμος του Ρότερνταμ (το οποίο, σημειωτέον, είναι αντίθετο σ’ ένα γενικό μποϊκοτάζ των ισραηλινών ΑΕΙ), το αρμόδιο τμήμα του οποίου ζήτησε τον περασμένο Μάιο την απόρριψη ή διακοπή κάθε συνεργασίας μαζί του»

Ο Gabriel Danzig  είν επίσης ο ιδρυτής και διευθυντής του «Κλασικού Φόρουμ Σύγχρονων Ζητημάτων» που χρησιμοποιεί τον παραπλανητικό τίτλο «Μια σωκρατική εξερεύνηση των εγκοσμίων».

Χαρακτηριστική εικονογράφηση της ιστοσελίδας του «Κλασικού Φόρουμ για Σύγχρονα Ζητήματα», ενδεικτική της αισθητικής και της προσέγγισης

Όπως αναφέρει ο Τάσος Κωστόπουλος, στη σχετική ιστοσελίδα αναφέρεται πως  «Το Φόρουμ σχηματίστηκε την επαύριο των αντιισραηλινών διαδηλώσεων που σάρωσαν την ακαδημαϊκή κοινότητα ως αντίδραση στη σφαγή των Εβραίων την 7η Οκτωβρίου 2023 και την απάντηση του Ισραήλ. Αποσκοπεί να παράσχει ένα αντίβαρο στις πολυάριθμες αντιισραηλινές οργανώσεις που κυριαρχούν τώρα στον ακαδημαϊκό λόγο. Απαρτιζόμενο από πανεπιστημιακούς κλασικών και συναφών σπουδών, όπως η ιστορία, η φιλοσοφία και η πολιτική επιστήμη, […] παρέχει μια μοναδική ευκαιρία για την ανάσχεση των αντιισραηλινών αφηγημάτων εκεί απ’ όπου πηγάζουν: μέσα στην ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα. Ενώ πολλές οργανώσεις επιδίδονται σε δημόσια διπλωματία, το δικό μας φόρουμ έχει ορίσει ως διακριτή θέση του να επηρεάσει τον ακαδημαϊκό λόγο προωθώντας σεβαστούς λογίους και χρησιμοποιώντας υφιστάμενους θεσμικούς διαύλους. Καθώς αποτελείται από καθηγητές τόσο Εβραίους όσο και μη Εβραίους, παρέχει την ευκαιρία της ενδυνάμωσης συμμαχιών με τη σιωπηρή πλειοψηφία των μη Εβραίων που δεν αποτελούν μέρος του ευαγγελικού κόσμου»

Δραστηριότητες του Φόρουμ, σύμφωνα πάντα με τον ιστότοπό του, είναι η «δημοσίευση ακαδημαϊκής έρευνας για μια ποικιλία σιωνιστικών θεμάτων»· η χρηματοδότηση «έντονα στρατευμένων πανεπιστημιακών υποστηρικτών για ν’ ακολουθήσουν σιωνιστικά ερευνητικά προγράμματα στο Ισραήλ με σκοπό να επηρεάσουν την ακαδημαϊκή συζήτηση»· τέλος, «εξερευνητικές αποστολές για πανεπιστημιακούς του εξωτερικού» προκειμένου «να φέρει φίλους και συμμάχους στο Ισραήλ για 10 ημέρες μάθησης κι εξερεύνησης», με σκοπό «να παράσχει τις δεξιότητες που απαιτούνται για τη συνηγορία υπέρ του Ισραήλ».

Είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως η συμμετοχή του Gabriel Danzig  εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο του επηρεασμού του ακαδημαϊκού λόγου και της δημιουργίας εξωτερικών υποστηρικτών της εθνοκαθαρτήριας πολιτικής του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Τη συνδιοργάνωση του συνεδρίου καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους οι Ενιαίοι Φορείς Διδασκόντων των Σχολών Κοινωνικών Επιστημών, Φιλοσοφικής και Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κρήτης, προειδοποιώντας πως η συνεργασία μαζί τους «εκθέτει το ακαδημαϊκό κύρος του Πανεπιστημίου Κρήτης και επιπλέον προσβάλλει τόσο τη φοιτητική κοινότητα όσο και την τοπική κοινωνία».

Το δε Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει αυτή τη συνδιοργάνωση έσπευσε να μιλήσει για ακαδημαϊκές ελευθερίες, καταδίκασε τις αντιδράσεις των παραπάνω φορέων,  τους κατηγόρησε για χειραγώγηση των φοιτητών και απείλησε πως σε περίπτωση που συμβεί ο,τιδήποτε κατά τη διεξαγωγή του συνεδρίου, θα θεωρήσει αυτούς υπεύθυνους

Στην ανακοίνωσή του αναφέρει

«Το Τμήμα Φιλοσοφίας, τιμώντας την ακαδημαϊκή ελευθερία και ευθυκρισία των μελών του, δεν ασκεί περιοριστικό έλεγχο στις επιστημονικές δράσεις τους εφόσον αυτές τηρούν τον Κώδικα Δεοντολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και είναι, επιπλέον, σύμφωνες με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Διοίκησης και της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κρήτης.....

Ο Gabriel Danzig ΔΕΝ είναι «συν-διοργανωτής» του SOCRATICA VI.

Ο Gabriel Danzig είναι ο νυν εκλεγμένος Πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Σωκρατικών Μελετών και με αυτή την ιδιότητα μετέχει στην οργανωτική επιτροπή του SOCRATICA VI. Εξελέγη το 2023, δηλαδή πριν την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης του Ισραήλ στη Γάζα και προτού εκφράσει δημόσια τις απόψεις που αναφέρει η ανακοίνωση των Ενιαίων Φορέων.

Στο συνέδριο SOCRATICA VI θα γίνουν εκλογές για την παύση της Προεδρίας του Gabriel Danzig και την ανάδειξη του/της επόμενου/ης Προέδρου της Διεθνούς Εταιρείας Σωκρατικών Μελετών......

...Υπενθυμίζουμε το άρθρο 1.3 του Κώδικα Δεοντολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, το οποίο είναι δεσμευτικό για το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας: “Κατά την επιτέλεση του ακαδημαϊκού έργου πρέπει να αποφεύγεται οποιαδήποτε μορφή διάκρισης που επιφέρει άνιση μεταχείριση, στη βάση της εθνικότητας, της φυλής, της καταγωγής, της γλώσσας, του φύλου, της θρησκείας, των πολιτικών και κοινωνικών πεποιθήσεων, των επιλογών της ιδιωτικής ζωής, του γενετήσιου προσανατολισμού, της σωματικής ικανότητας και της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης”

Τα μέλη του Τμήματος Φιλοσοφίας εκφράζουμε δε την έντονη ανησυχία μας για το γεγονός ότι οι Ενιαίοι Φορείς Διδασκόντων της Φιλοσοφικής Σχολής, της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών και της Σχολής Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κρήτης:

Αποφάσισαν με τόση ευκολία να λοιδορήσουν ένα Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης σε όλον τον ακαδημαϊκό χώρο και στον τύπο της χώρας, δίχως μάλιστα να έχουν ζητήσει διαβούλευση με αυτό το Τμήμα ή έστω ενημέρωση από αυτό το Τμήμα.

Χειραγωγούν το αίσθημα των φοιτητών/τριών του Πανεπιστημίου Κρήτης και των πολιτών του Ρεθύμνου, ενημερώνοντάς τους για την «προσβολή» τους, κινώντας έτσι εμμέσως σε επιθετικές κινητοποιήσεις που απειλούν την ασφάλεια και των ίδιων των φοιτητών/τριών και των διεθνών συνέδρων.

Με την ελπίδα ότι η ελευθερία και η δικαιοσύνη έχουν θέση και εντός των Ενιαίων Φορέων Διδασκόντων των Σχολών του Ρεθύμνου, το Τμήμα Φιλοσοφίας καλεί τους Ενιαίους Φορείς να ανακαλέσουν με δημόσια ανακοίνωση που θα αποστείλουν ομοίως – αν δεν το πράξουν, η ευθύνη για ό,τι ενδεχομένως συμβεί κατά τη διεξαγωγή του Συνεδρίου θα είναι αποκλειστικά δική τους».

Κλείνουμε με τη σημείωση του γνωστού ιστορικού και πανεπιστημιακού Γιώργου Μαργαρίτη

«Το να υπάρχει ακαδημαϊκός των ανθρωπιστικών σπουδών και μάλιστα της φιλοσοφίας και μάλιστα της Σωκρατικής φιλοσοφίας που είναι πρόθυμος να υποδεχθεί αρχαγγέλους μίσους και θανάτου - που έχουν προκαλέσει 100.000 θανάτους-δολοφονίες βάσει προγράμματος και ιδεολογίας- και να τους τιμήσει επιπλέον.

Χαρακτηρίζει έντονα την ηθική -ας αφήσουμε την επιστημονική- ποιότητα του ακαδημαϊκού αυτού.

Ντροπή, ντροπή, ντροπή και αίσχος. Τι διδάσκουν στους φοιτητές αυτού του είδους οι ακαδημαϊκοί;»

Πηγές

https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/487575_itan-o-sokratis-kai-o-odysseas-sionistes

https://www.facebook.com/gmargar

Μια εκστρατεία διαδικτυακής συλλογής χρημάτων (crowdfunding, όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται) ξεκινά με σκοπό να καλύφθούν τα δικαστικά έξοδα για δύο δίκες που ξεκινούν με διαφορά λίγων μηνών μεταξύ τους.

Η πρώτη αφορά στην παραπομπή έξι αστυνομικών για το βασανισμό του Βασίλη Μάγγου που κατέληξε στο θάνατό του ένα μήνα αργότερα και η οποία ξεκινά στις 20 Νοέμβρη στο Κακουργιοδικείο Καρδίτσας.

Η άλλη   αφορά στην υπεράσπιση 12 αγωνιστριών και αγωνιστών που διώκονται για τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση της 13ης Ιούνη του 2020 ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ –Lafarge στο Βόλο και η οποία ξεκινά στις 28 Γενάρη 

Στο παρακάτω Firefund μπορείτε να βοηθήσετε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα χρήματα για τις δύο σχετικές δίκες

Ενισχύοντας την υπόθεση του Βασίλειου Μάγγου και των υπόλοιπων αγωνιστών/ριών, ενισχύουμε τα κινήματα αντίστασης σε μια χώρα όπου μαφία, αστυνομία και κυβέρνηση είναι αξεδιάλυτα μπλεγμένες

Το χρωστάμε στα κινήματα και πιο πολύ στην εμβληματική μορφή του Γιάννη Μάγγου και τον διαρκή και συγκινητικό αγώνα που δίνει τόσα χρόνια για την τιμωρία των δολοφόνων του παιδιού του. Μια μορφή που την βρίσκουμε πλέον δίπλα σε κάθε διωκόμενο από το αστυνομικό κράτος

Ακολουθεί η σχετική ανακοίνωση από το Συντονισμό Συλλογικοτήτων Βόλου

...........................................................................................................................................

To καλοκαίρι του 2020 ο αγώνας ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ –Lafarge στο Βόλο κλιμακώνονταν με τη μεγάλη διαδήλωση στις 13 Ιούνη έξω από το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ

Ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, κατ' εντολή των επιχειρηματικών συμφερόντων, ανέλαβε να καταστείλει το λαϊκό ποτάμι της εναντίωσης στην καύση σκουπιδιών και να επιβάλλει σιωπή νεκροταφείου στην πόλη. Επί δύο ημέρες οι αστυνομικές δυνάμεις ενεργούσαν σαν στρατός κατοχής στην πόλη του Βόλου. Χτυπώντας διαδηλωτές σε διάφορα σημεία της πόλης, στέλνοντας δεκάδες στο νοσοκομείο, μετατρέποντας το χώρο της διαδήλωσης σε θάλαμο αερίων, συλλαμβάνοντας διαδηλωτές, τρομοκρατώντας ανθρώπους κάθε ηλικίας που συμμετείχαν στη διαδήλωση, εισβάλλοντας σε σπίτια «υπόπτων», στήνοντας ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολούθησης αγωνιστών και αγωνιστριών.

Αποκορύφωμα της σχεδιασμένης και προαποφασισμένης κατασταλτικής εκστρατείας ήταν ο άγριος ξυλοδαρμός και ο βασανισμός του Βασίλη Μάγγου την επόμενη της διαδήλωσης.

Μια διαδικασία που τον οδήγησε ένα μήνα μετά, στις 13 Ιουνίου του 2020 στο θάνατο.

Από το σημείο αυτό αρχίζει ένας μεγάλος αγώνας για την ανάδειξη του χαρακτήρα της στοχευμένης κρατικής δολοφονίας του Βασίλη Μάγγου, τη συντριβή των μεθοδεύσεων συγκάλυψης των κρατικών και δικαστικών αρχών για την υπόθεση, τη δημιουργία ενός κινήματος αλληλεγγύης για τους δεκάδες αγωνιστές που μπήκαν στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών και για τη συνέχιση της μάχης ενάντια στα επιχειρηματικά τέρατα της ΑΓΕΤ – Lafarge και τη δολοφονική καύση σκουπιδιών.

Ο αγώνας αυτός έχει μέχρι σήμερα καταφέρει, την καταδίκη τριών αστυνομικών για την πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών στο Βασίλη Μάγγο, την παραπομπή σε δίκη σε βαθμό κακουργήματος έξι αστυνομικών για το βασανισμό του Βασίλη Μάγγου, την αθώωση συναγωνιστών μας που δικάστηκαν για τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση στις 13/06/2020 ενάντια στην καύση σκουπιδιών και τη συντριβή βαριών κατηγορητηρίων που επιχείρησαν να φορτώσουν σε άλλους.

Ο αγώνας αυτός βασίστηκε στη διαρκή, αταλάντευτη και επίμονη προσπάθεια συλλογικοτήτων στην πόλη του Βόλου. Στην καταλυτική και εμβληματική στράτευση του Γιάννη του Μάγγου που έφτασε την υπόθεση του Βασίλη σε κάθε γωνιά, εντός και εκτός συνόρων. Στο τεράστιο και πολύμορφο κύμα αλληλεγγύης που πλαισίωσε και αγκάλιασε αυτό τον αγώνα, φτάνοντας την υπόθεση του Βασίλη σε κάθε πόλη, γειτονιά, σχολείο και σχολή.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια διαδικασία κορύφωσης όλων αυτών των προσπαθειών. Από τη μία στις 20 Νοέμβρη αρχίζει η δίκη των έξι βασανιστών αστυνομικών του Βασίλη Μάγγου στο κακουργιοδικείο Καρδίτσας. Από την άλλη στις 28 Γενάρη θα αρχίσει η δίκη 12 αγωνιστριών και αγωνιστών που διώκονται για τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση της 13ης Ιούνη ενάντια στην καύση σκουπιδιών. Δύο δίκες ιδιαίτερα σημαντικές για να ηττηθεί το σχέδιο καθυπόταξης των αγωνιστικών αντιστάσεων και εξαιρετικά απαιτητικές στο επίπεδο της κοινωνικής ανάδειξης και στήριξης.

Μέχρι σήμερα έχουν διεξαχθεί τρεις δικάσιμοι για την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου σε βαθμό πλημμελήματος για τη δίκη των τριών αστυνομικών της ΟΠΚΕ, (εκκρεμεί το εφετείο), δύο δικάσιμοι για τη δίωξη του συναγωνιστή μας Κ.Α. σε βαθμό κακουργήματος, (εκκρεμεί το εφετείο) και μία δικάσιμος για τη δίωξη του συναγωνιστή μας Θ.Σ. σε βαθμό πλημμελήματος.

Είναι εμφανές πως η παρατεταμένη δικαστική διαμάχη, που πλέον ξεπερνά τα 5 χρόνια, εκτός των άλλων έχει στόχο την πολιτική εξάντληση και οικονομική εξόντωση καθώς και την ομηρία των διωκόμενων αγωνιστών και αγωνιστριών. Η καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης που ξεκινάμε, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής αλληλεγγύης στο μαχόμενο κίνημα της περιοχής.

Είναι αναγκαίος όρος και προϋπόθεση για να πάμε αυτό τον αγώνα μέχρι τέλους.

Είναι μια ακόμη απάντηση πως ο αγώνας αυτός αφορά όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία, καθώς επιχειρεί να διαμορφώσει όρους κοινωνικής δικαιοσύνης με το βλέμμα στραμμένο στο δίκιο των καταπιεσμένων και όχι σε εκείνο που ορίζουν οι ισχυροί με τους νόμους, τις μεθοδεύσεις και τις συγκαλύψεις τους.

Ότι έχουμε είναι μόνο ο ένας την άλλη.

Μην ξεχάσουμε, μη συγχωρέσουμε, να εκδικηθούμε και να αγωνιστούμε μέχρι τέλους.

Στηρίζουμε την υπόθεση του Βασίλειου Μάγγου και των υπόλοιπων αγωνιστών/ριών.

20 Νοέμβρη 2025, 9:00 Δικαστήρια Καρδίτσας

Συντονισμός Συλλογικοτήτων Βόλου

https://www.firefund.net/vasileiosmaggos?fbclid=IwY2xjawNdkcZleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETBFdnRRRVBqRkdYVTAzaDJZAR6scmqCoxWhoAcgZ4-moamb04Gz_NeYkQuzV-qS8ZdIORy0GQz399uiAEKwhg_aem_67bu6hnmRR2ebI9AoDSRHg

«Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές»

Αυτά, μεταξύ πολλών, έγραφε ο χρυσός Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης, δύο χρόνια πριν, στις 14/10 του 2023, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 42 χρονών, χτυπημένος από ένα σπάνιο τύπο καρκίνου

Σήμερα το πρωΐ, τα ΜΑΤ χτυπούν και ρίχνουν χημικά στους εργαζόμενους στο Αττικό Νοσοκομείο που διαμαρτύρονται για τη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης κάνουν επικοινωνιακό σόου.  Σήμερα, βρίσκονται 200 πάνοπλοι αστυνομικοί έξω από το νοσοκομείο, ενώ 200 ασθενείς είναι ξαπλωμένοι σε ράντζα και φορεία στους διαδρόμους

Δυστυχώς, εκτός από αυτούς που αφήνουν χρυσά αποτυπώματα κατά το πέρασμά τους από τη ζωή, όπως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, υπάρχουν και αυτοί που θα αφήσουν κατάμαυρα

Ας διαβάσουμε όμως ολόκληρη την ανάρτηση του Αλέξανδρου. Μια ανάρτηση που είναι κατάθεση ψυχής, αλλά ταυτόχρονα και φάρος πορείας στη ζωή

«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς.

Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.

Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου»

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο του σπουδαίου μουσικού Ross Daly, όπως το βρήκαμε μεταφρασμένο σε ανάρτηση της Kelly Thoma. Ένα κείμενο που δε θα βρει θέση σε καθεστωτικά Μέσα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήρθε η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Ποια ειρήνη; Χωρίς Παλαιστίνη; Και τα δέκα εκατομμύρια των Παλαιστινίων πού θα ζήσουν; Στα χαλάσματα της Γάζας και στην τρομοκρατία των εποίκων της Δυτικής όχθης; Ειρήνη θα έρθει όταν θα δούμε ελεύθερη την Παλαιστίνη. Και όταν οι γενοκτόνοι πληρώσουν για τα εγκλήματά τους

Αυτή τη στιγμή ένας αμόρφωτος γελοίος κυβερνάει τον κόσμο και ένας παρανοϊκός εγκληματίας φαίνεται να τον ελέγχει. Την ίδια στιγμή, οι θλιβεροί «ηγέτες» του δυτικού κόσμου συναγωνίζονται ποιος θα βγει φωτογραφία με τον αμόρφωτο και ποιος θα τον γλύψει καλύτερα. Ο δυτικός κόσμος πεθαίνει αργά και βασανιστικά και όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ross Daly «   Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κύριο ενορχηστρωτή αυτής της εγκληματικής συμμαχίας, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι μετά από ακόμη τρία χρόνια των γελοιοτήτων και της θλιβερής φαρσοκωμωδίας του Trump και της αυλής των υποτακτικών του, θα μπορέσουν να διατηρήσουν το καθεστώς της υπερδύναμης. Όχι βέβαια ότι στεναχωριέμαι καθόλου, στον αγύριστο ας πάνε»

Ας διαβάσουμε όμως το κείμενο του Ross Daly

...................................................................................................................................

Καθώς παρακολούθησα σήμερα τις αποκρουστικές εκδηλώσεις αυτοθαυμασμού και θριαμβολογίας που εκτυλίχθηκαν στο Ισραήλ, με τον Donald Trump να παρουσιάζεται ως κάποιο είδος “σωτήρα”, ένιωσα ένα βαθύ και αβάσταχτο αίσθημα αποστροφής. Ενώ τα μέσα ενημέρωσης συναγωνίζονταν μεταξύ τους σε εγκώμια προς τον “ειρηνοποιό” Trump, πλημμυρίζοντας τον αέρα με κούφιους ύμνους και λόγια επαινετικά, δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη για τη μοίρα του παλαιστινιακού λαού,  ενός λαού που έχει υπομείνει βάσανα πέρα από κάθε όριο ανθρώπινης φαντασίας.

Οι Ισραηλινοί απελευθερωθέντες χαρακτηρίστηκαν ως “όμηροι”, ενώ οι Παλαιστίνιοι που επρόκειτο να αφεθούν ελεύθεροι περιγράφηκαν ως “κρατούμενοι/φυλακισμένοι” (prisoners), λες και η υπεράσπιση της πατρίδας κάποιου αποτελεί έγκλημα. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλώς κρατούμενοι χωρίς κατηγορία, χωρίς δίκη, χωρίς καν την ελάχιστη επίφαση δικαιοσύνης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, αιχμάλωτοι ενός αδίστακτου συστήματος που δεν γνωρίζει έλεος.  Δεν είναι λιγότερο όμηροι από εκείνους που κρατήθηκαν από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου του 2023, και ο αριθμός τους ανέρχεται στις χιλιάδες.

Κρυμμένη μέσα στα ψιλά γράμματα, που σχεδόν κανείς δεν πρόκειται να διαβάσει, βρίσκεται η ψυχρή διατύπωση ότι εκατόν πενήντα τέσσερις από αυτούς τους “απελευθερωμένους” δεν θα επιστρέψουν ποτέ στα σπίτια τους. Θα απελαθούν, εξόριστοι σε μακρινούς και άγνωστους τόπους, καταδικασμένοι να μη ξαναπατήσουν ποτέ στη γη τη δική τους και των προγόνων τους.

Κι έπειτα ήρθαν οι θριαμβευτικές δηλώσεις∙ “Ο πόλεμος τελείωσε”, “Βλέπουμε την αυγή μιας νέας Μέσης Ανατολής”, διακήρυξε ο Trump, λουσμένος μέσα σε ένα κύμα δουλοπρεπούς και εμετικής κολακείας από ένα απολύτως διεφθαρμένο ισραηλινό κατεστημένο.

Αλλά αυτό δεν είναι ειρήνη. Είναι τόσο μακριά από την ειρήνη, όσο μακριά από τον πόλεμο ήταν αυτό που βιώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Διότι δεν ήταν πόλεμος∙ ήταν γενοκτονία, ωμή και ξεκάθαρη, εκτελεσμένη από μία από τις πιο εξελιγμένες και αμείλικτες πολεμικές μηχανές που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, ενάντια σε έναν λαό σχεδόν ανυπεράσπιστο, χωρίς μέσα, χωρίς όπλα, χωρίς φωνή.

Σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το σύνολο των ηγετών του λεγόμενου “δημοκρατικού” δυτικού κόσμου θα έπρεπε να σκύψει το κεφάλι μέσα στη βαθύτερη δυνατή ντροπή. Υπήρξαν μάρτυρες μιας αδιαμφισβήτητης γενοκτονίας, και όμως δεν έπραξαν απολύτως τίποτα. Μια γενοκτονία που διαπράχθηκε από ένα αποικιοκρατικό καθεστώς εποίκων, το οποίο αντικατοπτρίζει με ανατριχιαστική ακρίβεια τα εγκλήματα των ίδιων των σκοτεινών τους παρελθόντων. Η ηθική χρεοκοπία αυτής της σιωπής θα μείνει ανεξίτηλο στίγμα στη συλλογική μας συνείδηση για γενιές ολόκληρες.

Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κύριο ενορχηστρωτή αυτής της εγκληματικής συμμαχίας, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι μετά από ακόμη τρία χρόνια των γελοιοτήτων και της θλιβερής φαρσοκωμωδίας του Trump και της αυλής των υποτακτικών του, θα μπορέσουν να διατηρήσουν το καθεστώς της υπερδύναμης. Όχι βέβαια ότι στεναχωριέμαι καθόλου, στον αγύριστο ας πάνε. …..