από τη σελίδα fb του John Antono

Αριστερά, ο αρχηγός της ισραηλινής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών κατά την 7η Οκτωβρίου 2023, αντιστράτηγος Ααρών Χαλίβα.

Δεξιά, ο επικεφαλής της ναζιστικής Βέρμαχτ, στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ.

Ακολουθούν οι δηλώσεις του πρώτου, όπως μεταδόθηκαν τον Αύγουστο 2025 από ισραηλινό κανάλι:

«Το γεγονός πως υπάρχουν ήδη 50.000 νεκροί στη Γάζα είναι αναγκαίο και απαιτείται για τις επόμενες γενιές. Για καθετί που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου, για κάθε πρόσωπο που σκοτώθηκε στις 7 Οκτωβρίου, πρέπει να πεθάνουν 50 Παλαιστίνιοι. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για παιδιά. Δεν το λέω για λόγους εκδίκησης. Το λέω ως μήνυμα προς τις επόμενες γενιές. Χρειάζονται μια Νάκμπα [μαζική εκτόπιση, όπως το 1948] κάθε τρεις και λίγο, για να νιώθουν το κόστος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, σε τούτη την αναστατωμένη γειτονιά».

Πηγή: The Times of Israel, 16/08/2025 (https://www.timesofisrael.com/former-idf-intel-chief-oct.../)

Τώρα, ακολουθεί η απόρρητη Διαταγή 287 του δεύτερου προς τους υφισταμένους του (16/9/1941, Νο.2060/41) ή, εν συντομία, το «Διάταγμα Εξιλέωσης» [Sühnebefehl (OKW)]*:

Το παραθέτω πρώτα στα γερμανικά, ενώ ακολουθεί η ελληνική μετάφραση:

“Um die Umtriebe im Keime zu ersticken, sind beim ersten Anlaß unverzüglich die schärfsten Mittel anzuwenden (...). Als Sühne für ein deutsches Soldatenleben muß in diesen Fällen im allgemeinen die Todesstrafe für 50 bis 100 Kommunisten als angemessen gelten. Die Art der Vollstreckung muß die abschreckende Wirkung noch erhöhen.”

«Προκειμένου να κατασταλούν αυτές οι αναταραχές εν τη γενέσει τους, τα πιο σκληρά μέτρα πρέπει να εφαρμόζονται αμέσως με το πρώτο σημάδι κινδύνου (...). Ως εξιλέωση για την απώλεια της ζωής ενός Γερμανού στρατιώτη, σε αυτές τις περιπτώσεις, η θανατική ποινή για 50 έως 100 κομμουνιστές πρέπει γενικά να θεωρείται κατάλληλη. Ο τρόπος εκτέλεσης πρέπει να ενισχύει περαιτέρω το αποτρεπτικό αποτέλεσμα»

(Πηγή: https://de.wikipedia.org/wiki/S%C3%BChnebefehl_%28OKW%29...)

Η παραπάνω διαταγή συζητήθηκε και στη Δίκη της Νυρεμβέργης, όταν ο Κάιτελ βρισκόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου (τα πρακτικά τής δικασιμου τής 6/4/1946 μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ: https://avalon.law.yale.edu/imt/04-06-46.asp.... Το επίμαχο απόσπασμα είναι στη σελ. 618)

Επίσης, στα πρακτικά της Δίκης της Νυρεμβέργης γίνεται αναφορά σε πρακτική εφαρμογή του "Διατάγματος Εξιλέωσης" σε περιπτώσεις αντιστασιακής δραστηριότητας στη Γιουγκοσλαβία. Εκεί παρατίθεται στα αγγλικά η καταγραφή των αντιποίνων από τη Βέρμαχτ:

"Από μια κακόβουλη και αιφνιδιαστική επίθεση, Γερμανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους (...). Ως εξιλέωση, 100 Σέρβοι από όλες τις τάξεις του πληθυσμού πυροβολήθηκαν μέχρι θανάτου. Στο μέλλον, 100 Σέρβοι θα πυροβολούνται (...) για κάθε Γερμανό στρατιώτη που τραυματίζεται ως αποτέλεσμα αιφνιδιαστικής επίθεσης που διεξάγουν Σέρβοι."

Και τα γνωστά, τα καθ' ημάς

Τα συμπεράσματα δικά σας.

από τον 902.gr

Από ένα μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στέλνουν μήνυμα ενάντια στην βαρβαρότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ενάντια στα ανοσιουργήματα που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα με την στήριξη των συμμάχων του.

Με μια συντονισμένη κινητοποίηση, νωρίς το πρωί, μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ανέβηκαν στην Ακρόπολη και σήκωσαν δυο πανό προς την πλευρά της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, γραμμένα στα ελληνικά και στα αγγλικά: Να σταματήσει η γενοκτονία. Καμία συνεργασία με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Λευτεριά στην Παλαιστίνη γράφουν τα πανό του ΚΚΕ.

Εκατοντάδες μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, με τις κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν, πλαισίωσαν τα δυο πανό, καλώντας τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, την  Ευρώπη σε όλο τον κόσμο να γιγαντώσουν την πάλη για να πάψει η κτηνωδία στη Γάζα για να σταματήσει κάθε στήριξη και συνεργασία με τους φονιάδες του παλαιστινιακού λαού, να καταδικαστούν ΗΠΑ ΝΑΤΟ ΕΕ. Να αναγνωριστεί παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ.

Ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Βουλευτής σε δήλωση του από τον χώρο της κινητοποίησης τόνισε:

«Από εδώ, από το παγκόσμιο μνημείο πολιτισμού, την Ακρόπολη, καταγγέλλουμε την απανθρωπιά και τη βαρβαρότητα του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ ενάντια στη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης που συντελείται μαζί με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Κανείς δεν μπορεί να μένει σιωπηλός. Χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη του λαού με απαίτηση από την κυβέρνηση να σταματήσει κάθε συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και να αναγνωριστεί το κράτος της Παλαιστίνης σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση που έχει πάρει η Βουλή το 2015».

Μεσάνυχτα της 17ης προς 18ης Σεπτέμβρη του 2013 …

Ο Παύλος Φύσσας πέφτει νεκρός μαχαιρωμένος από το χρυσαυγίτη Γ.Ρουπακιά, μετά από οργανωμένη επίθεση εναντίον του Φύσσα και της παρέας του από τάγμα εφόδου του πυρήνα Νίκαιας της Χρυσής Αυγής.

Η δολοφονία αυτή ξεγυμνώνει τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτοντας πλέον και στον πιο ανυποψίαστο την εγκληματική της φύση.

Αμέσως ξεσηκώνεται ένα τεράστιο κύμα αντιδράσεων εναντίον της ναζιστικής συμμορίας και αναγκάζει ακόμη και την κυβέρνηση Σαμαρά να πάρει μέτρα εναντίον της, βλέποντας πως οι ναζί δεν της αφήνουν πλέον άλλα περιθώρια ανοχής.

Ο Παύλος Φύσσας γίνεται ένα παγκόσμιο σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα και η μητέρα του, η Μάγδα Φύσσα, παίρνει τη θέση του Παύλου, δίπλα σε κάθε αγώνα, δίπλα σε κάθε κυνηγημένο και απέναντι στο άδικο

Χθες, 17 Σεπτέμβρη, ο πολυχώρος των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα έγινε, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τόπος τιμής και μνήμης στον Παύλο Φύσσα

Εκεί, ήταν και η Μάγδα Φύσσα που μίλησε και συγκίνησε για μια ακόμη φορά:

«Αυτή είναι η πιο δύσκολη στιγμή του Σεπτέμβρη και εγώ στη μόνη θέση που δεν θα ήθελα να βρίσκομαι. Δώδεκα χρόνια τώρα θυμάμαι ότι αυτή είναι η ώρα του παγωμένου χρόνου, του πόνου, του φευγιού σου παιδί μου.

Παύλο μου, γροθιά και φωτιά της καρδιάς μου, είναι η ώρα που με το αίμα σου έριξες άπλετο φως, διαλύοντας τις σκιές, που μέχρι και σήμερα, κρύβονται στους υπονόμους. Σέρνονται στις λάσπες, τρέφονται με δηλητήριο. Τρέμουν στο άκουσμα σου, λυσσάνε με την αθανασία σου.

Παύλο μου, σε πήρανε μακριά μου παιδί μου. Και ενώ τα λόγια στερεύουν, όλα αυτά που νιώθω για σένα κάθε στιγμή δυναμώνουν όλο και περισσότερο. Γεννιέσαι ξανά μέσα μου κάθε μέρα που πάει να ξημερώσει. Σε ακούω να μου μιλάς, να μου γελάς, να θυμώνουμε για χαζά ο ένας με τον άλλο. Δεν ήξερα πόσο πολύ μπορεί να μου λείπουν όσα χαζά κάναμε. Το έμαθα όμως με τον πιο άγριο τρόπο.

Οι φασίστες δολοφόνησαν τον παιδί μου, ξερίζωσαν την καρδιά μου, βύθισαν στο πένθος την οικογένειά μας. Αυτό είναι ότι χρειάζεται να ξέρετε για τον λόγο που με βλέπετε και φέτος εδώ μπροστά σας και θα με βλέπετε για όσο υπάρχω.

Γιατί ο Παύλος μου δολοφονήθηκε αλλά δεν πέθανε. Το βλέπω στα μάτια σας και σήμερα σε μια αντιφασιστική φλόγα – ασπίδα για να μην χαθεί κανένα άλλο παιδί από μαχαίρι φασίστα.

Δε θέλω να βλέπετε το παιδί μου σαν ήρωα, θέλω να τον νιώθετε σαν έναν άνθρωπο που αγωνιζόταν. Που στα λίγα χρόνια της ζωής του πάλευε για το δίκιο και αυτό να κάνετε και εσείς. Να μη σιωπάτε μπροστά στο άδικο. Να σηκώνετε σημαίες της Παλαιστίνης, να μη σταματήσετε να μιλάτε για το έγκλημα στην Πύλο και στα Τέμπη, για εκείνον που δολοφονήθηκε επίσης έναν Σεπτέμβρη, στη βιτρίνα ενός μαγαζιού στη Γλάδστωνος. Έτσι τιμάμε εμείς τους νεκρούς μας, έτσι τους κρατάμε ζωντανούς, έτσι μπορούμε να αντέξουμε τα τόσα τραύματα στην ψυχή μας.

Παύλο μου, λουλούδι που δε μαραίνεσαι, κύμα που σπας βράχους, θα περιμένω και σήμερα να γυρίσεις στην πόρτα το κλειδί. Θα κοιτάξω το σαλόνι, θα θέλω να σε ρωτήσω αν έφαγες, θα ψάξω να σε αγκαλιάσω.

Και έτσι κυλάν τα χρόνια. Προσπαθώντας κάθε ημέρα να θυμηθείς μία μυρωδιά, ένα άγγιγμα, χαϊδεύοντας φωτογραφίες – με δάκρυα – πάνω από το αγαπημένο σου φαγητό.

Παυλή μου, βροχή που λιώνεις τους πάγους στην καρδιά μου, είμαι ήρεμη γιατί ξέρω πως νιώθεις το πόσο σε λάτρεψα και σε λατρεύω.

Ξέρω ότι σήμερα δε θα έρθεις γιατί ταξιδεύεις μαζί με τα αδέρφια σου και τους συντρόφους σου για να δώσεις ένα σήμα ζωής σε μία χώρα που βάλλεται από τους φασίστες, που σκοτώνεται. Οδεύεις προς τη Γάζα, ταξιδεύεις, είσαι μεσοπέλαγα. (σσ: αναφορά σε ένα πλοία που συμμετέχουν στο διεθνή στόλο για τη Γάζα και πήρε το όνομα «Παύλος Φύσσας»)

Σας ευχαριστώ παιδιά που είσαστε σήμερα εδώ. Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου που τη γεμίζετε αγάπη, που με νιώθετε μάνα σας και το παιδί μου αδερφό σας. Μακάρι να μπορούσα να σας αγκαλιάσω όλους.

Όπως είπε και ο Παύλος: ”Θέλω να βλέπω να γελάς γιατί δε μείνανε πολλά για εμάς – Κόντρα μονάχα έτσι θα τους πας, αν σε βλέπουν να γελάς”.

Να είστε καλά. Να είστε αντιφασίστες. Να είσαστε άνθρωποι αλληλέγγυοι. Και φυσικά λευτεριά στον βασανισμένο λαό της Παλαιστίνης. Να είστε καλά, από καρδιάς»

Την ίδια ημερομηνία, 31 χρόνια νωρίτερα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982, είχε φύγει ο Μάνος Λοΐζος. Αυτός που μας έμαθε να τραγουδάμε το  «…κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει /  δεν θα περάσει ο φασισμός»

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1948, η Εβραϊκή τρομοκρατική οργάνωση Lehi (ή αλλιώς Stern Gang από τον ιδρυτή της Avraham Stern) δολοφονεί τον μεσολαβητή του ΟΗΕ για την επίτευξη ειρνηνικής λύσης στο Παλαιστινιακό ζήτημα, Σουηδό κόμη Folke Bernadotte

Λίγους μήνες πριν, στις 20 Μαΐου 1948, ο Bernadotte είχε διοριστεί «Μεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών στην Παλαιστίνη».  Ήταν η πρώτη επίσημη μεσολάβηση στην ιστορία του ΟΗΕ. Αυτό είχε κριθεί απαραίτητο, λόγω της άμεσης βίας που ακολούθησε το Σχέδιο Διχοτόμησης των Ηνωμένων Εθνών για την Παλαιστίνη και την επακόλουθη μονομερή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Ισραήλ.

Υπό αυτή την ιδιότητα, ο Bernadotte κατάφερε να επιτύχει μια αρχική εκεχειρία κατά τον επόμενο Αραβο-Ισραηλινό Πόλεμο του 1948 και έθεσε τις βάσεις για την Υπηρεσία Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή.

Η συμμορία του Stern όμως, έβλεπε τον Bernadotte ως μαριονέτα των Βρετανών και των Αράβων και φοβήθηκε ότι η ισραηλινή ηγεσία θα συμφωνούσε με τις ειρηνευτικές προτάσεις του Bernadotte. Η ομάδα του Stern δεν γνώριζε ότι η ισραηλινή κυβέρνηση είχε ήδη αποφασίσει να απορρίψει το σχέδιο του Bernadotte και να επιλέξει τη στρατιωτική δράση

Την επομένη της δολοφονίας,  το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών καταδίκασε τη δολοφονία του Bernadotte ως «μια άνανδρη πράξη που φαίνεται να διαπράχθηκε από μια εγκληματική ομάδα τρομοκρατών στην Ιερουσαλήμ ενώ ο εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών εκπλήρωνε την ειρηνευτική του αποστολή στους Αγίους Τόπους».

Η σουηδική κυβέρνηση πίστευε ότι ο Bernadotte είχε δολοφονηθεί από ισραηλινούς κυβερνητικούς πράκτορες, επιτέθηκε δημόσια στην ανεπάρκεια της ισραηλινής έρευνας και έκανε εκστρατείες ανεπιτυχώς για να καθυστερήσει την ένταξη του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη. Το 1950, η Σουηδία αναγνώρισε το Ισραήλ, αλλά οι σχέσεις παρέμειναν παγερές

Τρεις ημέρες μετά τη δολοφονία του Bernadotte, και κάτω από τη διεθνή κατακραυγή,  η ισραηλινή κυβέρνηση κήρυξε την Lehi τρομοκρατική οργάνωση. Πολλά μέλη της Lehi συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση. Ωστόσο, το Κρατικό Συμβούλιο ανακοίνωσε σύντομα γενική αμνηστία για τα μέλη της Lehi και αφέθηκαν τελικά ελεύθεροι

Η ανεξέλεγκτη δράση των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων, έπρεπε να λήξει, καθώς ήδη από τις 14 Μαΐου 1948 είχε ανακηρυχθεί η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και η ισραηλινή κυβέρνηση είχε αποφασίσει να διαλύσει αμέσως τις υπόγειες οργανώσεις και να τις εντάξει στον υπό δημιουργία εθνικό στρατό. Δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία, καθώς υπήρχαν αντιστάσεις, η δολοφονία όμως του Bernadotte επιτάχυνε τις διαδικασίες.

Από εκεί και μετά, οι εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις θα δρούσαν στα πλαίσια ενός εθνικού στρατού, του περιβόητου πλέον IDF. Η τρομοκρατική όμως δράση του Ισραήλ δε θα σταματούσε και θα συνεχιζόταν. Και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τρομοκρατικό και εκδικητικό μαζί.

της Μαρίας Νάτση

Καλοστημένο σκηνικό, καλοδουλεμένοι διάλογοι και αρκετοί κομπάρσοι δημοσιογράφοι έδωσαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα ιλαροτραγωδίας στην Διεθνή Έκθεση (Κυβερνητικού) Θιάσου η οποία έκλεισε προχθές, ημέρα Κυριακή, την αυλαία της με μεγάλη επιτυχία, όπως φροντίζει να μας ενημερώσει η κρατική τηλεόραση.

Τα λόγια  του πρωταγωνιστή για την κατάσταση της χώρας,  θα μπορούσαν  να γεννήσουν  στίχους  του Σουρή, αποσπάσματα από τον  Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ ή τους διαλόγους στον θρυλικό Μπακαλόγατο με τον Ζήκο να λέει στον Κιτσάρα που τόλμησε να ζητήσει κασέρι  (που, παρεμπιπτόντως, έχει φτάσει πλέον περί τα 20 ευρώ το κιλο) : "Κασεράκι; Γιατί, έτρωγες και στο χωριό σου κασεράκι, που κόβατε τον πατσά με το ψαλίδι; "

Τι να πρωτογράψουμε για όλα όσα ακούσαμε. Μερικές φορές πιστεύεις πως είναι μάταιος κόπος. Άλλες φορές, πως δεν αξίζει να ασχολείσαι με ασχήμιες. Και, τελικά, έτσι, σαν ημερολόγιο, παίρνουμε την απόφαση να καταγράψουμε όσα μας έκαναν εντύπωση από τον άνθρωπο που παριστάνει τον πρωθυπουργό, διατηρώντας πάντα  τη σκωπτική μας διάθεση

"Κάποιοι συνταξιούχοι δουλεύουν για να αισθάνονται παραγωγικοί και δημιουργικοί" 

Ναι καλά ακούσατε. Έλα κι εσύ λοιπόν  στην Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων  Μητσοτάκης.  

Κηπουρική, περπάτημα, εγγόνια; Ξέχασέ τα… είναι όλα  ξεπερασμένα ...

Ξέχασέ τα και πιάσε το μυστρί, τη σφουγγαρίστρα, το κατσαβίδι, το τιμόνι και εάν είσαι από τους τυχερούς, απλά το πληκτρολόγιο.

Δεν πειράζει που υπάρχει ανεργία στους νέους. Κράτα εσύ τη θέση εργασίας που σε κάνει ευτυχισμένο.

Εδώ, στη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων Μητσοτάκης, δεν θα αναγκαστείς να εγκαταλείψεις βάναυσα τη ζωογόνα ρουτίνα των 40 χρόνων εργασίας και ούτε θα βρεις το χρόνο να πλήξεις

"Πολλοί νέοι επιλέγουν (!) να κάνουν δύο δουλειές. Παλιά εργάζονταν σε δύο διαφορετικές δουλειές, τώρα μπορούν να δουλεύουν 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη. Γιατί είναι  αυτό αντιεργατικό; "

Αντιεργατικό; Όχι βέβαια. Πού να  αλλάζεις γαλέρα πάνω στη φούρια της δουλειάς.

 13 ώρες εργασίας, πρόσθεσε και τα διαλείμματα που με νόμο  ψήφισες να εξαιρούνται του ωραρίου, συν το χρόνο μετακίνησης, πάμε στις 15 ώρες.

Σου έμειναν 9 ώρες. Γιατί να τις χαραμίσεις σε μετακινήσεις; Πού να πηγαίνεις σπίτι σου για ύπνο; Μείνε στη γαλέρα. Κοιμήσου εκεί. Μια νέα τάση στην αγορά εργασίας γεννιέται : Mitsotakis sleep over...

Πάρε ξαπλώστρα παραλίας. Κι αν δεν έχεις, γιατί δεν προλαβαίνεις να πας στη θάλασσα, αυτοσχεδίασε με δύο καρέκλες ή ακόμα καλύτερα ακολούθησε τη μόδα της αναπληρώτριας καθηγήτριας και κοιμήσου  στο αμάξι. Αν φυσικά έχεις.

Κι επειδή δεν θα είσαι μόνος στη γαλέρα της 13ωρης εργασίας, ένα πιτζάμα πάρτυ με τους συναδέλφους επιβάλλεται.

Τι σε ακούω να λες; «Η υπερβολική εργασία είναι το χειρότερο είδος καταναγκασμού, γιατί κλέβει απ’ τον άνθρωπο τον χρόνο να είναι άνθρωπος;»   Άσε τις φιλοσοφικές ανοησίες του Άρθουρ Σοπενχάουερ και άκου τον Κυριάκο που ξέρει το καλό σου και στηρίζει την επιλογή σου.

Ναι, επιλογή σου είναι το 13ωρο, να το θυμάσαι αυτό. Κι αν εσύ τώρα δυσκολεύεσαι, για  την επόμενη γενιά που δε θα έχει χρόνο να  διαβάσει τις πεσιμιστικές φιλοσοφίες του  Άρθουρ, τις κοινωνικές ανησυχίες του  Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι, αλλά ούτε και θα έχει χρόνο να προβληματιστεί, το 13ωρο θα φαίνεται φυσιολογικό. Ίσως μάλιστα και λίγο.

" Δεν θα επιτρέψω σε μία πολύ μικρή μερίδα συνδικαλιστών να ακυρώσουν την εικόνα του ΕΣΥ.  Έχουν μία ντουντούκα με την οποία επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια και δεν μπορείς να συνομιλήσεις μαζί τους".

Εδώ, το σενάριο απαξίωσης  των διαμαρτυρόμενων Διευθυντών Κλινικών αλλά και κάθε μάχιμου μέλους του υγειονομικού προσωπικού είναι αδύναμο. Ευτυχώς συμπληρώνεται ικανοποιητικά  από τον "αδιευκρίνιστο"  Άδωνη ο οποίος με το μελίρρυτο στόμα του και την διατυμπανίζουσα αρχαιομάθεια,  τους αποκαλεί "αχαΐρευτους"  εκ της τουρκικής λέξης hayir (προκοπή)

Πλειστηριασμοί, κόκκινα δάνεια, προστασία πρώτης κατοικίας; Πέρασαν και δεν μας άγγιξαν...

Άλλωστε, με μια κατοικία θα ασχοληθούμε; Να ήταν 39 όπως  του πρωταγωνιστή μας, θα άξιζε τον κόπο.

Όσο για τα δάνεια, ε ναι...800 ευρώ δάνειο έχεις και δεν μπορείς να το πληρώσεις, θέλεις και σπίτι; Άντε, γιατί πολύ αέρα έχετε πάρει όλοι. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης μας το έχουν τονίσει σε κάθε ευκαιρία. Είναι πολύ μεγάλο, λέει, το ποσοστό των Ελλήνων που έχουν δικό τους σπίτι. Καιρός να μειωθεί

Και, επιτέλους, πώς θα επιβιώσει η τράπεζα; Κάπως πρέπει να πάρει τα λεφτά της και αυτή. Από πού θα τα πάρει; Από τη Νέα Δημοκρατία που χρωστάει 500 εκατομμύρια; Τι να πρωτοδώσει κι αυτός ο Μητσοτάκης;

«Δεν γνωρίζω το θέμα καν. Δεν είμαι σε θέση να σας απαντήσω».

Μα γιατί να γνωρίζει ο πρωθυπουργός για τη μη εναρμόνιση της χώρας με την Ευρωπαϊκή Οδηγία για τη μείωση μέχρι και μηδενισμό του ΦΠΑ στα τρόφιμα και στα φάρμακα και αύξηση του ορίου απαλλαγής ΦΠΑ για μικρές επιχειρήσεις με τζίρο ως 85.000€, για την οποία η Κομισιόν έχει απειλήσει πως θα παραπέμψει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο;

Δεν οφείλει να γνωρίζει. Το έχει πει άλλωστε και παλαιότερα για το δυστύχημα στα Τέμπη. «Δεν γνωρίζω και δεν οφείλω να γνωρίζω»

Ούτε για τον ΟΠΟΚΕΠΕ γνωρίζει. Ούτε για τα Τέμπη γνωρίζει. Ούτε για την υποχρέωση να μειώσει τον ΦΠΑ γνωρίζει. Ούτε για τη γενοκτονία στη Γάζα γνωρίζει

Πιστός στο πλατωνικό ρητό, ο πρωθυπουργός της χώρας, εν οίδε: ότι ουδέν οίδε

Και μαζί μ αυτόν, έτσι πορεύονται και οι θεατές της παράστασης

Χωρίς να γνωρίζουν, χωρίς να οφείλουν να γνωρίζουν, χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν.

Καμιά φορά βέβαια τους ακούς να παραπονιούνται και να προσπαθούν να βρουν τι φταίει:

“Φταίει το ζαβό το ριζικό μας …φταίει ο Θεός που μας μισεί …φταίει το κεφάλι το κακό μας …φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!”

Ποιός φταίει; ποιός φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Κυρίες και κύριοι, καληνύχτα!

Έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 89 ετών, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ένας από τους πιο  γοητευτικούς και αγαπητούς πρωταγωνιστές του αμερικανικού κινηματογράφου, κάνοντας τη σημερινή αρθρογραφία να χρησιμοποιεί το τετριμμένο κλισέ για το τέλος μιας εποχής

Οι εποχές όμως δεν τελειώνουν με το θάνατο των ανθρώπων που τις αντιπροσωπεύουν. Έχουν πεθάνει ήδη πριν από αυτούς, δίνοντας τη θέση τους σε άλλες εποχές.

Μπορεί πράγματι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ να φέρνει στο νου μας έντονα τη δεκαετία του ’70, με τις πολύ σπουδαίες ταινίες που πρωταγωνίστησε, όπως "Τα Καλύτερά μας Χρόνια" (Σίντνεϊ Πόλακ, 1973),  "Το Κεντρί" (Τζορτζ Ρόι Χιλ, 1973), που οποίο έδωσε στον Ρέντφορντ τη μοναδική υποψηφιότητα της καριέρας του για α' ανδρικό ρόλο, τις "Τρεις Μέρες του Κόνδορα" (Σίντνεϊ Πόλακ, 1975) ή το βασισμένο στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ "Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου" (Α. Τζ. Πακούλα, 1976).

Δεν σταμάτησε όμως μέχρι και τα τελευταία χρόνια να δημιουργεί καλλιτεχνικά και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης, παίρνοντας μάλιστα το μοναδικό του Όσκαρ για τη σκηνοθεσία της ταινίας «Συνηθισμένοι άνθρωποι» του 1980

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ όμως, δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης, αλλά είχε ευρύτερα ενδιαφέροντα. Το  Sundance Film Festival, που ίδρυσε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, προώθησε αυτό που αποκαλούμε σήμερα ανεξάρτητο κινηματογράφο, δίνοντας βήμα και αναδεικνύοντας δεκάδες δημιουργούς που στη συνέχεια έγραψαν τη δική τους ιστορία,  όπως ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ και οι Ίθαν και Τζόελ Κοέν.

«Το Sundance δεν είναι απλώς για να προβάλλουμε ταινίες. Ο σκοπός είναι να ακούγονται φωνές που το σύστημα προσπαθεί να φιμώσει», είχε δηλώσει ο ίδιος.

Παράλληλα, ο Ρέντφορντ χρησιμοποίησε τη φήμη του ως εργαλείο για προώθηση περιβαλλοντικής και κοινωνικής συνείδησης,

Αντιτάχθηκε σε μεγάλα έργα που απειλούσαν τα τοπία της Γιούτα και στήριξε για δεκαετίες οργανώσεις, όπως το Natural Resources Defense Council.

Το 2016, όταν οι φυλές των Σιου και άλλων ιθαγενών διαμαρτύρονταν κατά της κατασκευής του πετρελαιαγωγού Dakota Access, ο Ρέντφορντ είχε δηλώσει:

«Όταν μια κοινότητα λέει “αρκετά”, δεν μπορούμε να κοιτάμε αλλού. Η σιωπή μας είναι συνενοχή»

Υπήρξε επίσης υποστηρικτής του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, των δικαιωμάτων των ιθαγενών πληθυσμών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά και της ελευθερίας του Τύπου, ενώ είχε ασκήσει πολλές φορές κριτική για την υπονόμευση της δημοκρατίας στις ΗΠΑ.

Σε συνέντευξη το 2017, κατά τη διάρκεια της πρώτης προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, είχε δηλώσει ότι «η πολιτική βρίσκεται σε πολύ σκοτεινή φάση αυτή τη στιγμή» και ότι ο Τραμπ θα έπρεπε «να παραιτηθεί για το καλό όλων μας».

Ενώ σε πιο πρόσφατη συνέντευξη είχε δηλώσει πως «Αντιμετωπίζουμε μια κρίση που δεν πίστευα ότι θα ζήσω ποτέ: μια δικτατορική επίθεση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ σε όλα όσα πρεσβεύει αυτή η χώρα»

Μία από τις πιο γνωστές  ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ είναι "Τα Καλύτερά μας Χρόνια" (The Way We Were)  του 1973 με συμπρωταγωνίστρια την Μπάρμπρα Στρέιζαντ

Σε ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της που έχει τίτλο «My Name is Barbra», η διάσημη τραγουδίστρια και ηθοποιός θυμάται, μεταξύ άλλων, τη συνεργασία τους στην εν λόγω ταινία και δίνει χρήσιμες πληροφορίες για το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Ρέντφορντ

... ΜΕ ΕΛΚΥΕ ΟΧΙ λόγω της εμφάνισής του... οι άντρες με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια δεν ήταν ποτέ ο τύπος μου. Τον θεωρούσα φυσικά πολύ όμορφο... υπέροχο σαγόνι... τέλεια οδοντοστοιχία. Αλλά αυτό που με γοήτευε περισσότερο στον Μπομπ [Ρέντφορντ] ήταν η πολυπλοκότητά του. Ποτέ δεν ήξερες τι σκέφτεται, και αυτό αυτομάτως καθιστά συναρπαστικό το να τον παρακολουθείς στην οθόνη.

Όπως οι μεγαλύτεροι σταρ του σινεμά, ο Μπομπ κατανοεί τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης. Ποτέ δεν θα σου δοθεί εξ ολοκλήρου... και αυτό είναι το μυστήριο... αυτό είναι που σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις να τον κοιτάς.

Ο Μπομπ είναι αυτός ο σπάνιος συνδυασμός... ένας διανοούμενος καουμπόι... ένας χαρισματικός σταρ που είναι επίσης ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Αλλά είναι σχεδόν απολογητικός για την εμφάνισή του, και αυτό μου άρεσε σ' αυτόν. Έτσι ήθελα οπωσδήποτε τον Ρέντφορντ για τον ρόλο του Χάμπελ στην ταινία. Αλλά εκείνος τον απέρριψε.

Δεδομένου ότι ο Σίντνεϊ [Πόλακ] και ο Μπομπ ήταν τόσο κοντά, η ελπίδα μου ήταν ότι ο Σίντνεϊ θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να τον πείσει. Ήταν τόσο επίμονος όσο και εγώ, επειδή και οι δύο πιστεύαμε ότι μόνο ο Ρέντφορντ θα μπορούσε να κάνει την ταινία να πετύχει. Είναι σαν να παίζεις τένις... Ήξερα ότι το δικό μου παιχνίδι θα ανέβαινε μόνο όταν είχα απέναντί μου έναν δυνατό παίκτη.

Αλλά ο Μπομπ ανησυχούσε ότι το σενάριο ήταν τόσο επικεντρωμένο στην Κέιτι ώστε ο χαρακτήρας του Χάμπελ δεν είχε αναπτυχθεί επαρκώς. (Είχε δίκιο). Ο Μπομπ ρώτησε τον Σίντνεϊ: «Ποιος είναι αυτός ο τύπος; Είναι απλά ένα αντικείμενο... Σα να μη θέλει τίποτα». Κατά τη γνώμη του, ήταν ένας χαρακτήρας «ρηχός και μονοδιάστατος. Όχι πολύ αληθινός».

Ήθελα ο Μπομπ να είναι ευχαριστημένος, γι' αυτό είπα στον Σίντνεϊ: «Δώστε του ό,τι θέλει. Γράψε περισσότερες σκηνές για να δυναμώσει ο χαρακτήρας του. Κάνε τον ισότιμο». Έτσι, ο Σίντνεϊ προσέλαβε δύο εξαιρετικούς σεναριογράφους, τον Ντέιβιντ Ρέιφιελ και τον Άλβιν Σάρτζεντ, για να ενισχύσουν τον ρόλο του Μπομπ και να εμβαθύνουν κάτω από αυτό την αστραφτερή επιφάνεια. Ζήτησα από το στούντιο να τον πληρώσει ό,τι ήθελε. Αλλά η απάντηση του Μπομπ εξακολουθούσε να είναι αρνητική. Ήμουν συντετριμμένη.

Τελικά μετά από πολλούς κόπους είπε το ναι... Το φλερτ ήταν σκληρό, αλλά η αρχική του απροθυμία είχε μεγάλη επίδραση στο σενάριο και τελικά οδήγησε σε έναν πιο πλούσιο, πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα.

Ο Χάμπελ και η Κέιτι ήταν διαφορετικοί... πολύ διαφορετικοί. Εκείνος ήταν ο ξανθομάλλης, λακωνικός WASP χωρίς σαφείς πολιτικές προτιμήσεις και εκείνη ήταν η μελαχρινή, φωνακλού Εβραία με τις έντονες αντιπολεμικές απόψεις. Το σενάριο βασίστηκε στην ιδέα ότι τα αντίθετα έλκονται. Και αυτό ήταν αλήθεια.

Ο Μπομπ κι εγώ νιώθαμε πραγματική περιέργεια ο ένας για τον άλλον, και πιστεύω ότι αυτό βγαίνει στην οθόνη. Μια φορά με ρώτησε για το Μπρούκλιν. Πώς ήταν να μεγαλώνεις εκεί; Υποθέτω ότι νόμιζε ότι ήμουν κάπως εξωτική, αλλά για μένα, εκείνος που μεγάλωσε στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια ήταν ο εξωτικός.

Ο Μπομπ ήταν πάντα μοναχικός και αυτό είναι μέρος της γοητείας του. Ούτε εγώ είμαι καλή στις κοινωνικές συναναστροφές. Αυτή ήταν μια ιστορία για δύο ανθρώπους που γνώριζαν ο ένας τον άλλον αλλά κινούνταν σε διαφορετικούς κύκλους, και νομίζω ότι ο Μπομπ και εγώ πήραμε ενστικτωδώς την απόφαση να μην περνάμε πολύ χρόνο μαζί στην αρχή. Θέλαμε η διαδικασία της ανακάλυψης να συμβεί στην οθόνη.

Ήταν πολύ διασκεδαστική η συνεργασία μας. Είχαμε αναπτύξει έναν πραγματικό σύνδεσμο και το κοινό το διαισθανόταν αυτό. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις γιατί ένας συγκεκριμένος συνδυασμός δύο ηθοποιών λειτουργεί, αλλά σε μια συνέντευξη, ο Μπομπ προσπάθησε: «Η Μπάρμπρα... η θηλυκότητά της αναδεικνύει την αρρενωπότητα του άνδρα και η αρρενωπότητα της αναδεικνύει τη θηλυκότητα, τις ευάλωτες πτυχές, τον ρομαντισμό του, όπως θέλετε πείτε το»…

Αποχαιρετούμε κι εμείς τον γοητευτικό σταρ, τον σπουδαίο ηθοποιό, τον Οσκαρικό σκηνοθέτη, τον ιδρυτή του Φεστιβάλ Sundance, τον περιβαλλοντικό και κοινωνικό ακτιβιστή, τον πολιτικοποιημένο πολίτη Ρόμπερντ Ρέντφορντ, έχοντας στο νου μας την ερμηνεία του στην ταινία “Brubaker” του 1980. Εκεί που πιστεύουμε – ή θέλουμε να πιστεύουμε – πως ο μεγάλος σταρ ταυτίστηκε πλήρως με τον ήρωα που υπερασπίστηκε τους αδύναμους πολεμώντας την αδικία 

Πηγές

https://www.athinorama.gr/cinema/3060725/i-apoleia-tou-oskarikou-rompert-rentfornt-simatodotei-telos-epoxis/

https://www.lifo.gr/now/entertainment/pethane-sta-89-toy-o-rompert-rentfornt-star-toy-holigoynt-skinothetis-kai

https://www.lifo.gr/culture/vivlio/pote-den-ixeres-ti-skeftetai-i-mparmpra-streizant-gia-ton-rompert-rentfornt-stin

https://www.rosa.gr/kinimatografos/o-aktivistis-piso-apo-to-chryso-agori-tou-choligount-to-fainomeno-robert-rentfornt/?fbclid=IwdGRzaAM3EpRjbGNrAzcSfmV4dG4DYWVtAjExAAEeZDp8bcknXjokB-Sv3f9XrRUcxAKM2aBj5vfI-nF50DvzDvmFyPVUt3sNO_U_aem_QNaXZ3nwZ8_JOCABG2uWxg

«Ο Άδωνις είναι ένας από εμάς», λέει το διαφημιστικό σποτάκι του πρώην τηλεπωλητή νανογιλέκων, ελληνικής ιστορίας και αντισημιτικών βιβλίων.

Ο Άδωνις είναι ένας από εμάς, λέει το σποτάκι… «έξυπνος, εργατικός, συμπαθητικός, αποτελεσματικός, αξιοπρεπής, μορφωμένος, διορατικός, ετοιμόλογος, φιλικός, ειλικρινής, θαρραλέος, τσαμπουκάς, συνεπής, ανθρώπινος, αυθόρμητος …»

Μα πάνω από όλα …. μετριόφρων, ιδεολόγος, ανθρωπιστής και ανιδιοτελής, θα προσθέταμε εμείς

Ας μιλήσουμε όμως και λίγο σοβαρά.

Κάποιοι παρομοιάζουν τον Άδωνι με τον Καραγκιόζη. Ο Καραγκιόζης, όμως, εκτός από γελοίος, είναι και συμπαθής.

Κάποιοι άλλοι τον παρομοιάζουν με τον Χατζηαβάτη. Ο Χατζηαβάτης όμως, παρόλο που είναι σιχαμένος, δεν βγάζει γέλιο

Και οι δύο απόψεις έχουν κάποια βάση, εμείς όμως θα λέγαμε ότι ο Άδωνις είναι ένα υβρίδιο, ανάμεσα σε Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη.

Και επειδή η παράδοση δεν πρέπει να μένει στατική, αλλά να εξελίσσεται παράλληλα με την εποχή της, προ(σ)καλούμε όσους Καραγκιοζοπαίχτες έχουν απομείνει, να εντάξουν στο θίασό τους και τη φιγούρα του Άδωνι. Μόνο κερδισμένοι έχουνε να βγούνε.

Και αυτοί και η παράδοση του Θεάτρου Σκιών, αλλά και εμείς

To “No other land” είναι μια ταινία-ντοκιμαντέρ, που γύρισαν ο Παλαιστίνιος δικηγόρος Basel Adra και ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Yuval Abraham, σε μια προσπάθειά τους να δείξουν από τη μια τι συμβαίνει στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης και από την άλλη ότι  υπάρχει περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των δυο λαών, των Ισραηλινών και των Παλαιτινίων

Όπως δήλωσε ο Ισραηλινός συνδημιουργός της ταινίας κατά τη διάρκεια απονομής του βραβείου Oscar στη συγκεκριμένη ταινία,  " Δεν βλέπετε ότι είμαστε αλληλένδετοι; Ότι ο λαός μου μπορεί να είναι πραγματικά ασφαλής εάν οι άνθρωποι του Basel είναι πραγματικά ελεύθεροι και ασφαλείς. Υπάρχει κι άλλος τρόπος. Δεν είναι αργά για τη ζωή, για τους ζωντανούς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος".

Λίγες ημέρες μετά τη βράβευσή του, το Μάρτιο του 2025, ο Παλαιστίνιος δημιουργός συνελήφθη από τον Ισραηλινό στρατό μετά από επίθεση που δέχθηκε από εποίκους στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και απελευθερώθηκε τελικά με μώλωπες στο πρόσωπό του και αίμα στα ρούχα του,

Όπως αναφέρουν σήμερα ελληνικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Παλαιστίνιος δικηγόρος δέχτηκε ξανά επίθεση και αυτή τη στιγμή αγνοείται. Σύμφωνα με τον Yuval Abraham, έπειτα από επίθεση Ισραηλινών εποίκων στο χωριό του Basel Adra, Αλ Τουβάνι, στη νότια κατεχόμενη Δυτική Όχθη,  ο ισραηλινός στρατός πραγματοποίησε έφοδο στο σπίτι του Παλαιστίνιου  δικηγόρου

«Φοβάμαι πολύ για τον Basel αυτή τη στιγμή. Αυτό που συμβαίνει συχνά είναι ότι έποικοι επιτίθενται σε παλαιστινιακά χωριά και στη συνέχεια οι στρατιώτες στοχοποιούν τους Παλαιστίνιους», αναφέρει ο Abraham στο πρακτορείο ειδήσεων Efe.

Σε ανάρτησή του επίσης στην πλατφόρμα Χ,   ο Abraham προσθέτει ότι Ισραηλινοί έποικοι ξυλοκόπησαν αρκετούς συγγενείς του Basel Adra

Ας προσθέσουμε εδώ, παρεμπιπτόντως, ότι η ταινία “No other Land” πρόκειται να προβληθεί στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας στις 28 Σεπτέμβρη, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους που διεξάγεται κάθε χρόνο στην πόλη της Ραφήνας

«Ο τόπος πίσω από τα βουνά». Αυτό σημαίνει η λέξη «Ζαγόρι» στα σλαβικά. Εικάζεται πως το αρχικό του όνομα στην αρχαιότητα ήταν «Παρωραία» - δίπλα ή πίσω από τα βουνά - και οι Σλάβοι που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τον 6^ο αιώνα το μετέφρασαν σε Ζαγόρι

Το Ζαγόρι βρίσκεται στην καρδιά της Ηπείρου και αποτελείται από 46 χωριά, τα επονομαζόμενα Ζαγοροχώρια, κτισμένα σε υψόμετρο 600 – 1.400 μ. και απλωμένα σε μια έκταση περίπου 1,000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, σε σχήμα ανεστραμμένου ισόπλευρου τριγώνου, με τη νότια κορυφή του τριγώνου να αγγίζει τα Γιάννενα και τον ποταμό Αώο να αποτελεί τη βόρεια πλευρά του

Τα χωριά του Ζαγορίου είναι μικρά, οργανωμένα γύρω από την κεντρική πλατεία που την κοσμεί συνήθως ένας αιωνόβιος πλάτανος, και επικοινωνούν μεταξύ τους με πέτρινα μονοπάτια, γεφύρια και σκάλες

Ο εντυπωσιακός πλάτανος, ηλικίας 700 ετών, στην πλατεία της Βίτσας

Στο Ζαγόρι αναδεικνύεται με μοναδικό τρόπο η πλήρης εναρμόνιση του ανθρώπου με τη φύση. Οι  καταπράσινες βουνοπλαγιές, τα ποτάμια, οι εντυπωσιακοί βραχώδεις σχηματισμοί και τα απόκρημνα φαράγγια εναρμονίζονται πλήρως με τις ανθρώπινες δημιουργίες, τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια, τα πετρόκτιστα σπίτια, τις στέγες από πλάκες, τα λιθόστρωτα καλντερίμια και τις πέτρινες κρήνες

Αυτή η μοναδική συνύπαρξη φυσικής ομορφιάς και ανθρώπινης δημιουργίας, που συνιστά μια μοναδική πολιτιστική κληρονομιά, ενέταξε, το 2003, το Ζαγόρι στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ως πολιτιστικό τοπίο, αποτελώντας τη 19η εγγραφή ελληνικού μνημείου στη σχετική λίστα και την πρώτη για την Ελλάδα σε αυτήν την κατηγορία.

Και όσο και αν το Ζαγόρι έχει αναδειχθεί πλέον, σε έναν περιζήτητο τουριστικό τόπο, οι ανθρώπινες δημιουργίες κινούνται με απόλυτο σεβασμό σε αυτή την πολιτιστική κληρονομιά, αναδεικνύοντάς την και διατηρώντας την.

Κοινό όλων των ανθρώπινων κατασκευών στο Ζαγόρι, είναι η πέτρα, το υλικό που προμήθευε η φύση άφθονο και δωρεάν στους κατοίκους της περιοχής. Ακόμη και οι στέγες των σπιτιών είναι φτιαγμένες από σχιστολιθικές πλάκες.  Λένε πως οι μεγάλοι πλακώδεις  σχηματισμοί, όπως είναι το φημισμένο πέτρινο δάσος κοντά στο Μονοδένδρι, ήταν που ενέπνευσαν τους τεχνίτες.

Χαρακτηριστικοί πλακώδεις σχηματισμοί, στο δρόμο που ενώνει τη Βίτσα με το Μονοδένδρι

Τα πέτρινα γεφύρια

Ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δημιουργήματα που μπορεί κανείς να θαυμάσει στο Ζαγόρι , είναι τα εντυπωσιακά πέτρινα γεφύρια.  Η κατασκευή τους ξεκινά τον 17ο αιώνα, την εποχή που αρχίζει η οικονομική και πολιτιστική άνθηση της περιοχής, η οποία κορυφώθηκε κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Αιτία της άνθησης ήταν το  ιδιαίτερο καθεστώς αυτονομίας που είχε το Ζαγόρι από τους Οθωμανούς και οι στενές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις που ανέπτυξε με χώρες της βόρειας Βαλκανικής, όπως η Σερβία και η Βλαχία

Η κατασκευή των γεφυριών συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενώ πολλά από αυτά ανακατασκευάστηκαν μετά από καταστροφές. Τα περισσότερα χτίστηκαν με δωρεές πλούσιων εμπόρων της περιοχής και πήραν από αυτούς το όνομά τους. Είναι μονότοξα, δίτοξα ή και τρίτοξα, συνολικά φτάνουν περίπου τα 60 σε όλο το Ζαγόρι, διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση και πρόκειται για πραγματικά αρχιτεκτονικά κοσμήματα

Το χτίσιμο του τόξου άρχιζε ταυτόχρονα και από τις δύο πλευρές που έπρεπε να γεφυρωθούν και όταν πλέον έφταναν στην κορυφή του τόξου, η κατασκευή «κλείδωνε» με την τοποθέτηση της τελευταίας κεντρικής πέτρας , που λεγόταν «κλειδί»

Επικεφαλής της ομάδας ήταν ο πρωτομάστορας ή κάλφας, ακολουθούσαν σε ιεραρχία οι μαστόροικαι μερτα τα τσιράκια, που έφτιαχναν τη λάσπη και έσπαζαν και κουβαλούσαν τις πέτρες

Τέσσερα από αυτά τα γεφύρια βρίσκονται πολύ κοντά στο χωριό Κήποι και είναι το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκορη, το γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό,  το Γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη και το γεφύρι του Μύλου

το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκορη

Βρίσκεται πάνω στο δρόμο που ενώνει το Δίλοφο με τους Κήπους, λίγο μετά τη διασταύρωση για το Κουκούλι.  Έχει άνοιγμα τόξου περίπου 23,5 μέτρα και το ύψος του φτάνει περίπου τα 13  μέτρα. Γεφυρώνει το Μικρό Βίκο, στην έξοδό του προς το φαράγγι του Βίκου

Ως χορηγοί παρουσιάζονται ο Νούτσος Κοντοδήμος από το Βραδέτο (1750) και ο Νούτσος Καραμεσίνης από το Καπέσοβο (1768). Το γεφύρι επισκευάστηκε το 1910 με την οικονομική ενίσχυση των τοπικών κοινοτήτων, του τουρκικού δημοσίου αλλά και ενός μυλωνά από το Κουκούλι που είχε την επιχείρηση του εκεί, του Γρηγόρη Κόκκορου, και από τότε φέρει το όνομά του

το γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό

Βρίσκεται λίγο μετά το γεφύρι του Νούτσου, προς τους Κήπους. Είναι ένα τρίτοξο γεφύρι που πρωτοκατασκευάστηκε το 1814. Αρχικά ήταν ξύλινο, όμως μετά από χορηγία του  ηγούμενου Σεραφείμ της Μονής του Προφήτη Ηλία της Βίτσας στην οποία ανήκε ο διπλανός μύλος, μετατράπηκε σε πέτρινο και ονομάστηκε “Καλογερικό”

Αργότερα, πήρε και το όνομα “Πλακίδα”, από τον Αλέξη Πλακίδα που το επισκεύασε το 1863. Είναι ένα από τα λιγοστά τρίτοξα γεφύρια του Ζαγορίου και δίνει την εντύπωση κάμπιας που βρίσκεται σε κίνηση

το γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη

Θα το βρούμε ακόμη πιο πέρα, στο αριστερό μας χέρι όπως κινούμαστε για τους Κήπους, στη χαράδρα του Μικρού Βίκου και ενώνει τους Κήπους με το Κουκούλι.

Το μονότοξο γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη χτίστηκε το 1753 από τον Τόλη Κοντοδήμο ή από τον αδελφό του Νούστο Κοντοδήμο το 1764, αλλά είναι γνωστό και ως Γεφύρι Λαζαρίδη από τον Κώστα Λαζαρίδη που καταγόταν από το Κουκούλι και ο οποίος ήταν ο τελευταίος μυλωνάς που δούλευε στο μύλο, που λειτουργούσε μέχρι το 1950 στη δεξιά όχθη του ποταμού

το γεφύρι του Μύλου

Αφού πλέον περάσουμε τους Κήπους, συναντούμε το  γεφύρι του Μύλου, που γεφυρώνει το λεγόμενο Μπαγιώτικο ποτάμι. Το γεφύρι πήρε το όνομά του από τον μύλο που υπάρχει εκεί κοντά και που μπορούμε να δούμε τα απομεινάρια του

Έχει τρία τόξα, δύο ισομεγέθη και ένα μικρότερο, βοηθητικό, και χτίστηκε περίπου το 1750

Το χωριό Κήποι, όπως φαίνεται από το γεφύρι του Μύλου

Ένα άλλο ενδιαφέρον γεφύρι, βορειοδυτικά των ανωτέρω γεφυριών, είναι το γεφύρι του Μίσιου

ε) το γεφύρι του Μίσιου

Βρίσκεται μέσα στο φαράγγι του Βίκου, στο παλιό καλντερίμι της Σκάλας της Βίτσας που ενώνει τη Βίτσα και το Κουκούλι. Είναι δίτοξο γεφύρι με κύρια και βοηθητική καμάρα που χτίστηκε από τον Αλέξη Μίσιο το 1748.

Ακόμη πιο βορειοδυτικά, στα σύνορα των Δήμου Ζαγορίου και Κόνιτσας, είναι το γεφύρι της Κλειδωνιάς

το γεφύρι της Κλειδωνιάς

Εκεί που τελειώνει η χαράδρα του Βίκου, στο χωριό Κλειδωνιά, θα βρούμε το ομώνυμο μονότοξο γεφύρι που χτίστηκε το 1853 και περνάει πάνω από το Βοϊδομάτη

Ο Βοϊδομάτης έχει μήκος 15 χιλιομέτρων, είναι παραπόταμος του Αώου και οι κύριες πηγές του βρίσκονται κάτω από το χωριό Βίκος. Κατά τη διαδρομή του δέχεται νερά από άλλα ρέματα που σχηματίζονται στις πλαγιές της Τύμφης ή προέρχονται από το φαράγγι του Βίκου και τέλος συμβάλλει στον Αώο κοντά στην Κόνιτσα.

Το όνομα του Βοϊδομάτη προέρχεται από τις σλαβικές λέξεις voda (= νερό) και mati (= πηγή). Θεωρείται ένα από τα καθαρότερα ποτάμια της Ευρώπης

Οι Σκάλες

Στο Ζαγόρι, όταν λένε «Σκάλες» εννοούν τα περίτεχνα λιθόστρωτα μονοπάτια που δημιούργησαν οι πετρομάστορες του Ζαγοριού και τα οποία αποτελούσαν για αιώνες τον μοναδικό τρόπο επικοινωνίας μεταξύ των χωριών. Και αποτελούν σήμερα, μαζί με τα γεφύρια και τις κρήνες τα αυθεντικότερα δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής παράδοσης του Ζαγορίου.

Λέγονται έτσι, γιατί λόγω των στρώσεων με πλάκες και της υψομετρικής διακύμανσης, σε πολλά σημεία μοιάζουν με σκάλες.

η σκάλα του Βραδέτου

Η πιο διάσημη «Σκάλα» του Ζαγορίου είναι η περίφημη Σκάλα του Βραδέτου, που είναι μια κυριολεκτική σκάλα η οποία αποτελείται από 1100 περίπου σκαλοπάτια που αναπτύσσονται, μέσω 39 στροφών, σε συνολικό μήκος περίπου 1,5 χιλιομέτρου και καλύπτουν μία υψομετρική διαφορά 250 μέτρων, ενώνοντας το χωριό Βραδέτο με το γειτονικό Καπέσοβο

Η παράδοση λέει ότι χρειάστηκαν 20 ολόκληρα χρόνια για την κατασκευή της, η οποία τοποθετείται κάπου στον 18ο αιώνα.

Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μάλιστα,  η Σκάλα του Βραδέτου ήταν η μοναδική είσοδος και έξοδος στο χωριό, ώσπου το 1974, κατασκευάστηκε ο νέος ασφάλτινος δρόμος που παρακάμπτει το φαράγγι και αμέσως η περίφημη Σκάλα ξεχάστηκε για τις καθημερινές ανάγκες.

Παραμένει όμως ένα ζωντανό μνημείο και χαρακτηριστικό δείγμα της τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής και σημαντική μαρτυρία του τρόπου επιβίωσης και επικοινωνίας των κατοίκων της περιοχής της εποχής εκείνης.

Και βέβαια, παραμένει ένα εντυπωσιακό ορεινό μονοπάτι και πραγματική πρόκληση για κάθε πεζοπόρο, ο οποίος στη μία ώρα περίπου που χρειάζεται για την κατάβαση, θα απολαμβάνει μία μαγευτική θέα προς το φαράγγι της Μεζαριάς 

Η σκάλα της Βίτσας

Η σκάλα της Βίτσας είναι το πλακόστρωτο μονοπάτι που ενώνει το Κουκούλι με την Βίτσα. Η σκάλα αυτή κατεβαίνει και ανεβαίνει την κοιλάδα του Ξηροπόταμου (Βίκου), διασχίζοντας το ποτάμι σε ένα σημείο εκπληκτικής ομορφιάς, όπου και έχει κατασκευαστεί το πέτρινο Γεφύρι του Μίσιου

Θέα από τη Σκάλα της Βίτσας. Κάτω, διακρίνεται αμυδρά το γεφύρι του Μίσιου

Το φαράγγι του Βίκου

Το φημισμένο φαράγγι του Βίκου έχει μήκος 20 χλμ. και είναι το πιο βαθύ –σε αναλογία με το άνοιγμά του– στον κόσμο. Το διασχίζει ο Βοϊδομάτης και αποτελεί σημαντικό βιότοπο για σπάνια φυτά, ζώα και πουλιά, όπως ο γύπας ασπροπάρης και ο χρυσαετός. Η θέα στο φαράγγι είναι μαγική από τη θέση Αγία Παρασκευή, έξω από το χωριό Μονοδένδρι, όπως επίσης από την Μπελόη, έξω από το χωριό Βραδέτο.

Πολλοί ίσως αδυνατούν να αντιληφθούν τα αίτια της πλήρους ταύτισης της κυβέρνησης Μητσοτάκη με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ. Αρκετοί το αποδίδουν στην τάση που έχουν ανέκαθεν οι ακροδεξιοί να ταυτίζονται με τον δυνατό και να ηδονίζονται με τη συντριβή κάθε αδυνάτου. Λίγοι όμως ίσως αντιλαμβάνονται πως βρίσκονται ενώπιον μιας ακόμη αλλαγής φρουράς.

Όπως το 1945 οι Βρετανοί, αδυνατώντας να συντηρήσουν την αυτοκρατορία τους, μας παρέδωσαν πακέτο και δέσμιους στους Αμερικανούς, έτσι και τώρα, οι Αμερικανοί, αδυνατώντας και αυτοί, μας παραδίδουν στους Ισραηλινούς, οι οποίοι έχοντας πλέον διεισδύσει στα πληροφορικά συστήματα και στην άμυνά μας, έχουν καταστήσει τη χώρα μας έρμαιο των ορέξεών τους και προτεκτοράτο του Ισραήλ

Παρακάτω ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Καραϊσκου στο militaire.gr. Ένα άρθρο που ανακατεύει το Predator, την ομάδα Χόρχει και τον Μελχισεδέκ, θυμίζοντας σενάριο κατασκοπευτικής ταινίας με εμάς, τους Έλληνες, στο ρόλο του κομπάρσου καρπαζοεισπράκτορα

Η εμπλοκή του Μητσοτάκη (και του συστήματος διαφθοράς που έχει στήσει) με συμφέροντα εδραζόμενα στο Ισραήλ είναι ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο της εξάχρονης θητείας του που αξίζει να υπογραμμιστεί. Όχι μόνο για την ιδιαιτερότητά του, όχι μόνο για την επικινδυνότητά του αλλά και για το γεγονός ότι περνάει περίπου ασχολίαστο στην καθημερινή ατζέντα, για λόγους που όλοι μπορούμε να φανταστούμε. Κατωτέρω θυμίζουμε μερικές εμβληματικές περιπτώσεις με βάση όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και καθένας μπορεί να φανταστεί το υπόλοιπο παγόβουνο κάτω από τη στάθμη του Τύπου.

Predator

Το ισραηλινό σύστηµα Predator µε το λογισµικό υποκλοπής ήταν η πιο γνωστή περίπτωση, που πήρε και διεθνή έκταση με καταδίκη από τα ευρωπαϊκά όργανα. Πολλοί μίλησαν για το παρακρατικό σύστηµα παρακολουθήσεων που διηύθυνε το Μαξίμου αλλά ελάχιστοι τόνισαν τη σημασία που είχε η κατασκοπεία από (πρώην;) πράκτορες του εβραϊκού κράτους. Ήδη το 2019 είχαν συλληφθεί στην Κύπρο οι Ταλ Ντίλιαν και Σαχάκ Αβνί με ένα µαύρο βαν εξοπλισµένο για παρακολουθήσεις στο αεροδρόµιο της Λάρνακας. Στο δικαστήριο αποδέχθηκαν τις 41 από τις κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι με ένα πρόστιμο κοντά στο 1.000.000 ευρώ. Ο Ντίλιαν, με αποδεδειγμένη θητεία στη Μοσάντ και στη Μονάδα 8200 του ισραηλινού στρατού, από το 2010-12 έστησε δεκάδες εταιρείες στη Μεγαλόνησο και συνέχισε τις «δουλειές» του στην Αθήνα με την ΙΝΤΕLLEXA A.E. μαζί με άλλους Ισραηλινούς πράκτορες (ο Κ. Βαξεβάνης είχε γράψει γιά …15!), πουλώντας το σύστημα παρακολουθήσεων Predator στον Μητσοτάκη. Φυσικά πληρώθηκε με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, από τα απόρρητα κονδύλια, για να εδραιώσει ο Μητσοτάκης την πολιτική κυριαρχία του. Ποιό ήταν όμως το αντάλλαγμα, πέρα από τα 8.000.000; Τα στοιχεία από τις παρακολουθήσεις τόσων πολιτικών, υπηρεσιακών και στρατιωτικών στελεχών ήταν χωρίς σημασία για το Ισραήλ; Όταν το όνομα (Νιρ Μπεν Μοσέ) ενός υψηλόβαθμου στελέχους της ισραηλινής αντικατασκοπείας (μονάδα Malmab) εμπλέκεται στους συνδέσμους του Μαξίμου και της ΕΥΠ με την Intellexa και με την υπηρεσία πληροφοριών των Σκοπίων, θα πρέπει να μας ανησυχεί; Κι έχει παρατηρηθεί, εκτός των άλλων, ότι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο που χρησιμοποιούν ισραηλινά λογισμικά παρακολούθησης, γρήγορα ευθυγραμμίζονται στην διεθνή σκηνή με τις πολιτικές του Νετανιάχου… Τέλος, ας μην βαυκαλιζόμαστε πως όλα έληξαν το 2022, η ιταλική κυβέρνηση προ εξαμήνου (5/2/2025) αποκάλυψε ότι πολίτες σε Ελλάδα και Κύπρο (όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) παρακολουθούνται με λογισμικό Graphite της ισραηλινής εταιρείας Paragon Solutions!

Ομάδα Χόρχε

Είναι η ονομασία μιας ομάδας Ισραηλινών χάκερς που αποκαλύφθηκε τον Φεβρουάριο του 2023 από την ερευνητική δουλειά Γάλλων, Γερμανών και Ισπανών δημοσιογράφων. Από 20ετίας η ομάδα ειδικεύεται στη χρήση κακόβουλων διαδικτυακών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των παραβιάσεων διαδικτυακών συστημάτων και των εκστρατειών παραπληροφόρησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με λογαριασμούς bot και δια της χειραγώγησης των πολιτών προσπαθεί να επηρρεάσει τα εκλογικά αποτελέσματα. Οι ίδιοι καυχιούνται πως νόθευσαν 33 εκλογικές διαδικασίες σε ΗΠΑ, Ευρώπη και στον Τρίτο Κόσμο. Το όνομα της ομάδας είναι το παρατσούκλι του επικεφαλής της, Ταλ Χανάν, πρώην πράκτορα των ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι προσφέρει υπηρεσίες σε κυβερνητικές υπηρεσίες πληροφοριών, σε πολιτικές εκστρατείες και σε ιδιωτικές εταιρείες που επιθυμούν να χειραγωγήσουν κρυφά την κοινή γνώμη. Ένα από τα κύρια εργαλεία του οργανισμού είναι ένα πακέτο λογισμικού που ονομάζεται Advanced Impact Media Solutions, δια του οποίου είναι δυνατός ο έλεγχος χιλιάδων λογαριασμών – bot σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάνει δηλαδή όλα όσα καταλογίζονται στη …Ρωσία, όποτε ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν αρέσει στό δυτικό καθεστώς! Στο ρεπορτάζ του «Γκάρντιαν» ο Χανάν χαρακτηρίζεται εγκέφαλος μιας γιγαντιώδους μηχανής παραπληροφόρησης και δηλώνει πως έχει ομάδα στην Ελλάδα αλλά «δεν θυμάται» αν παρενέβη σε ελληνικές εκλογές. Καταλάβαμε…

Καλαμάτα

Το 2020-21 συμφωνήθηκε και δρομολογήθηκε διακρατική συμφωνία μεταξύ των υπουργείων Άμυνας Ελλάδος και Ισραήλ για την δημιουργία Διεθνούς Κέντρου Εκπαίδευσης Πιλότων στην Καλαμάτα. Η ιδιωτική ισραηλινή εταιρεία Elbit Systems ανέλαβε την δουλειά και μαζί την προμήθεια και τη λειτουργία νέων εκπαιδευτικών αεροσκαφών M-346, τη διατήρηση ολόκληρου του εκπαιδευτικού στόλου που αποτελείται από M-346 και T-6, την παροχή ενσωματωμένων ηλεκτρονικών συστημάτων πτήσης στα εκπαιδευτικά αεροσκάφη, διασυνδεδεμένους προσομοιωτές πτήσης, σταθμούς εκπαίδευσης εδάφους και σύστημα διοίκησης και ελέγχου. Η συμφωνία επετεύχθη παρότι η καναδέζικη προσφορά ήταν οικονομικότερη (1,25 δις. αντί 1,375 που θα γίνει 1,8 με την τιμαριθμική αναπροσαρμογή των δόσεων), προφανώς γιατί βάρυνε η προοπτική της «στρατηγικής σχέσης» με το εβραϊκό κράτος. Κάποιοι όροι της σύμβασης είχαν μια λεόντειο οικονομική χροιά, η πρόβλεψη για τοπικούς υπεργολάβους έχει τα δικά της ζητήματα αλλά το κυριότερο θέμα είναι η σύνδεση της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και των ΕΔ μας με το εγκληματικό κράτος της Μέσης Ανατολής (εδώ συνδέεται και η πλήρης εξαγορά της ΕΛΒΟ από την ισραηλινή SK Group). Ήδη η γενοκτονία στη Γάζα και ο διεθνής της αντίκτυπος δείχνουν το πού μας οδηγεί η «στρατηγική» αυτή επιλογή.

Μελχισεδέκ

Το πιο πρόσφατο σκάνδαλο που εμπλέκει την κυβέρνηση Μητσοτάκη με ισραηλινά συμφέροντα (μέσω εγχώριας εγκληματικής συμμορίας) ήταν αυτό με την εκλογή του νέου μητροπολίτη Χανίων. Εκεί είδαμε μια πανηγυρική εκλογή, με ψήφους 8-0, για τον μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Αμφιλόχιο να …επαναλαμβάνεται μετά από τηλεφωνική παρέμβαση Μητσοτάκη (!) μήπως κι αλλάξει κάτι υπέρ του ανθυποψηφίου αρχιμανδρίτη Μελχισεδέκ. Κι όταν πάλι δεν ανετράπη η εκλογή, πέρασε μια διάταξη σε άσχετο νομοσχέδιο (με υπόδειξη Βαρθολομαίου, λένε) που απαγορεύει την μετάθεση/τοποθέτηση του ήδη εκλεγμένου Αμφιλόχιου! Ποιό άραγε ήταν το έγκλημα του Αμφιλόχιου εξαιτίας του οποίου έπρεπε να ακυρωθεί η παμψηφεί εκλογή του; Σίγουρα η περήφανη στάση του απέναντι στον Γερμανό πρόεδρο Στάινμαγιερ, όταν του θύμισε τα ναζιστικά εγκλήματα και τις εκκρεμούσες επανορθώσεις, δεν λειτούργησε υπέρ του στα μάτια αυτής της Κυβέρνησης. Όμως ήταν καθοριστική η εκπεφρασμένη πρόθεσή του να επανεξετάσει την υπόθεση με τα 175 στρέμματα της μονής Τζαγκαρόλων στον Σταυρό Χανίων που πέρασαν μέσω χρησικτησίας σε αρχιμαφιόζο της Κρήτης για να καταλήξουν έναντι 1.500.000 ευρώ σε Ισραηλινό επενδυτή. Η σύλληψη δεκάδων μελών της σπείρας ίσως αλλάξει κάπως τις διαφαινόμενες εξελίξεις.

Στα ανωτέρω απλώς ενδεικτικά θα μπορούσε κανείς να προσθέσει την πρόσφατη συμφωνία για τη Λάρισα Θερμοηλεκτρική (παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με καύση φυσικού αερίου), όπου η ΔΕΠΑ Εμπορίας μπήκε με 35% στην εταιρεία ελληνο-ισραηλινών συμφερόντων που βρίσκονται πίσω από την κυπριακή εταιρεία Clavenia Ltd και το ενεργειακό fund EUSIF Larissa ΑΕ. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί για το σχέδιο ανάπτυξης της περίκλειστης πόλης τύπου κιμπούτς ΝΕΟΡΑΜΑ για Ισραηλινούς στην Επανωμή Θεσσαλονίκης, κατά πόσον το διαβατήριο της golden visa ωφελεί τελικά τη χώρα και τι προοπτικές διανοίγει για νόμιμο εποικισμό που βαφτίστηκε «άμεση ξένη επένδυση». Γιατί καλά τα λόγια της κ. Λιρόν Ορλέβ περί κοινοτισμού και οικολογίας, και ενδεχομένως η εταιρεία της Taxidi που υπόσχεται μέχρι 70% χρηματοδότηση από την Alphabank για αγορά σπιτιού να είναι μόνο μία επιχείρηση real estate, όμως το γκέτο δεν συμβαδίζει με την ελληνική λέξη κοινωνία. Άλλωστε κάτι τέτοιο στήνεται ήδη κοντά στό Πλωμάρι της Λέσβου και είναι χαρακτηριστικές οι διαμαρτυρίες των κατοίκων για προκλητικές αυθαιρεσίες και αποικιοκρατικές συμπεριφορές, διαμαρτυρίες που φτάσανε μέχρι τη Βουλή με ερώτηση 7 βουλευτών της Νέας Αριστεράς. Θα μπορούσε επίσης κάποιος να θυμηθεί την αγορά του μεγαλύτερου διυλιστηρίου ISAB της Ιταλίας (πρώην Lukoil) από την GOI Energy του Γαλλοϊσραηλινού Beny Steinmetz με 1,5 δις. ευρώ, με την …Αλεξία Μπακογιάννη συνοδό και συνεταίρο. Η πρωθυπουργική ανηψιά προφανώς δεν γνώριζε ότι ο Steinmetz (μέλος και κληρονόμος πλούσιας ισραηλινής οικογένειας) είχε καταδίκες για διαφθορά σε Ελβετία και Ρουμανία, άλλωστε τα ανώτατα δικαστήρια σε Ιταλία, Κύπρο κι Ελλάδα απέτρεπαν την έκδοσή του στη Ρουμανία που ζητούσε την έκδοσή του, χωρίς καμμία παρέμβαση άνωθεν…

Κάπως έτσι αναδύεται η εικόνα μιας Κυβέρνησης που έχει ιδιαίτερη σχέση με «περιούσια» συμφέροντα, ενώ το ίδιο ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος του συστήματος εξουσίας (κόμματα, ΜΜΕ, ολιγαρχία). Όταν όμως μια Κυβέρνηση μετέρχεται κάθε νόμιμο και παράνομο μέσον για την εκλογή και την παραμονή της στην εξουσία, βασισμένη στην τεχνογνωσία των ειδικών περί διαφθοράς και παρασκηνίου, οι εξαρτήσεις της βαρύνουν την ίδια τη χώρα. Αναρωτιέται κανείς αν κάπου υφίσταται ακόμη η έννοια του ελληνικού εθνικού συμφέροντος…