Το εμβληματικό σήμα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ δημιουργήθηκε το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974, την ώρα που ο «Ατίλλας ΙΙ» επέλαυνε προς τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ήταν ιδέα του Νίκου Δήμου, ο οποίος ήταν τότε ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρείας στην Αθήνα

 

Πριν από 51 χρόνια και 2 ημέρες, στις 20 Ιουλίου του 1974, οι Τούρκοι εισβάλλουν στην Κύπρο. Από τότε κατέχουν το 36% των εδαφών του νησιού και τίποτα δεν δείχνει ότι θα βρεθεί λύση ώστε το νησί να ξαναενωθεί υπό ενιαία διοίκηση

Από τη μεριά μας, των Ελλήνων, πολύ καλά κάνουμε και δεν ξεχνάμε αυτή τη μαύρη επέτειο.

Δεν ξεχνάμε τη βάρβαρη εισβολή του Αττίλα και τις θηριωδίες του

Δεν ξεχνάμε την κρυφή στήριξη που είχαν οι Τούρκοι από τους Αμερικανούς.

Δεν ξεχνάμε τους χιλιάδες νεκρούς, Έλληνες και Κύπριους, που έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι το νησί

Δεν ξεχνάμε τους χιλιάδες αγνοούμενους επί δεκαετίες, Ελλήνων και Κυπρίων, που σιγά-σιγά αποδεικνύεται ότι δολοφονήθηκαν ενώ ήταν αιχμάλωτοι, κατά παράβαση κάθε διεθνούς δικαίου

Δεν ξεχνάμε τη διαίρεση του νησιού και των ανθρώπων του

Δεν ξεχνάμε τον συστηματικό εποικισμό που κάνουν οι Τούρκοι στα Κατεχόμενα, κατ’ αναλογία με τον εποικισμό που κάνουν οι Ισραηλινοί στη Δυτική όχθη

 

Άριστα κάνουμε και δεν τα ξεχνάμε όλα τα παραπάνω! Καλό θα ήταν όμως να μην ξεχνάμε και τις δικές μας ευθύνες, των Ελλήνων, που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση γιατί λαός που δεν διδάσκεται από την Ιστορία, είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει δράματα

 

Δεν γίνεται λοιπόν να ξεχνάμε το στρατιωτικό πραξικόπημα που οργανώθηκε από τη χούντα των Αθηνών με σκοπό να ανατρέψει την νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δεν γίνεται να ξεχνάμε πως πέντε μόλις ημέρες πριν από την τουρκική εισβολή, οι φιλοχουντικές φάλαγγες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ επιτέθηκαν με τανκς εναντίον του Προεδρικού Μεγάρου με κύριο στόχο την εξόντωση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπου Μακάριου

Δεν γίνεται να ξεχνάμε πως στις μάχες που ακολούθησαν μεταξύ Ελλήνων και Κυπρίων στασιαστών από τη μία και Κυπρίων υπερασπιστών της Κυπριακής Δημοκρατίας από την άλλη, είχαμε δεκάδες νεκρούς και από τις δύο μεριές

Δεν γίνεται να ξεχνάμε την ανικανότητα της ελληνικής χούντας να οργανώσει ένα αποτελεσματικό στρατιωτικό σχέδιο υπεράσπισης του νησιού

Δεν γίνεται να ξεχνάμε τα εγκλήματα της ΕΟΚΑ Β΄ εναντίον του τουρκοκυπριακού άμαχου πληθυσμού, εγκλήματα που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του ‘60

Δεν γίνεται να ξεχνάμε πως μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου Αττίλα, η ΕΟΚΑ Β’, αντί να σχεδιάζει το πώς θα αντιμετωπίσει μια πιθανότατη προέλαση των Τούρκων, έμπαινε σε τουρκοκυπριακά χωριά και σκότωνε και βασάνιζε άμαχο πληθυσμό

 

Και αφού είδαμε τι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ας δούμε ποια είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στο νησί της Κύπρου

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, οι Τούρκοι κατέχουν το 36% της Κύπρου, ενώ μέσω ενός συστηματικού εποικισμού από το εσωτερικό της Τουρκίας έχουν κατορθώσει να μετατρέψουν τους Τουρκοκύπριους στο βόρειο τμήμα του νησιού σε μειοψηφία.  Υπολογίζεται πως οι Τουρκοκύπριοι πλέον είναι μόλις το ένα τρίτο του πληθυσμού των κατεχόμενων

Από το υπόλοιπο 64% του νησιού, το 2,5% είναι νεκρή ζώνη μεταξύ του ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού τομέα, ενώ το 3% είναι Βρετανικές βάσεις που θεωρούνται βρετανικό έδαφος και οι οποίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Βρετανών, όπως έγινε με τον πόλεμο του Κόλπου και όπως γίνεται τώρα με τη γενοκτονία της Γάζας

 

 

Τα εδάφη που απομένουν στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι λιγότερα από το 60%.  Σα να μην έφτανε λοιπόν αυτό, αυτή τη στιγμή στην Κύπρο επιχειρείται μία γιγαντιαία προσπάθεια εξαγοράς από Ισραηλινούς μεγάλων εκτάσεων γης και γκετοποίησής τους , μειώνοντας ακόμη περισσότερο το ζωτικό χώρο για τους Κύπριους πολίτες.

Όπως τόνισε ο Γενικός Γραμματέας του κυπριακού κοινοβουλευτικού κόμματος ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου ενώπιον του 24ου συνεδρίου του Κόμματος.

«πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη με ποιο τρόπο σκέφτεται και δρα η καθεστηκυία τάξη στο Ισραήλ, παραπέμποντας στις σαρωτικές εξαγορές σημαντικών οικονομικών μονάδων και μεγάλων εκτάσεων γης, την ώρα που σοβαρές εφημερίδες στο Ισραήλ μιλούν για στοχευμένη πολιτική, επέκτασης της χώρας προς την Κύπρο. Αν δεν πάρουμε αποτελεσματικά μέτρα τώρα κάποια στιγμή θα ανακαλύψουμε ότι η χώρα μας δεν μας ανήκει»

Την ίδια στιγμή η Κύπρος φαίνεται πως έχει παραδώσει γη και ύδωρ στο Ισραήλ, καθιστώντας το νησί έναν τεράστιο στόχο

Το μαρτύριο φαίνεται πως δεν έχει τέλος για το μαρτυρικό νησί της Κύπρου. Ο υπαίτιος είναι μόνο ένας; 

 

του IRafina-Dimotis

 

Βλέποντας τις φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ (1), (2) από το πρόσφατο Αντάμωμα των Τριγλιανών Ραφήνας, αναρωτηθήκαμε, όχι χωρίς πίκρα: πού ήταν όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας όταν, τα προηγούμενα χρόνια, κάποιοι λίγοι από εμάς παλεύαμε να σώσουμε τον τόπο μας από την περιβαλλοντική υποβάθμιση;

Πού ήταν όταν φωνάζαμε για την καταστροφή του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, ενός από τους τελευταίους φυσικούς υγροτόπους της Αττικής;

Πού ήταν όταν προειδοποιούσαμε για την τσιμεντοποίηση και την καταστροφική «ανάπτυξη» που σχεδιάζεται στο λιμάνι, με στόχο να μετατραπεί σε ένα λιμάνι-τέρας, ασύμβατο με την κλίμακα και τον χαρακτήρα της Ραφήνας;

Την ίδια μέρα που βλέπαμε τις χαμογελαστές φωτογραφίες από το αντάμωμα, διαβάζαμε(3) πως στον Πόρο, από τους 3.860 κατοίκους, οι 2.500 βγήκαν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην εγκατάσταση κλωβών ιχθυοκαλλιέργειας που απειλούν την ποσειδωνία και το θαλάσσιο οικοσύστημα του νησιού τους.

Στη Ραφήνα, με πληθυσμό πάνω από 22.000 κατοίκους, πόσοι βγήκαν να υπερασπιστούν το Ρέμα ή να σταθούν ενάντια στην αλλοίωση του λιμανιού; Ελάχιστοι. Κάποιοι λίγοι, μονίμως οι ίδιοι. Μόλις 200.

Αγαπάμε τις παραδόσεις, τιμούμε την καταγωγή μας, τις ρίζες μας από τη Μικρά Ασία. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πραγματικό μας χρέος δεν είναι μόνο να τραγουδάμε και να χορεύουμε μια φορά τον χρόνο. Είναι να προστατεύουμε τον τόπο που μας φιλοξενεί, τη φύση, τη θάλασσα, το νερό, τη μνήμη και το μέλλον των παιδιών μας.

Ίσως είναι καιρός να στοχαστούμε τι σημαίνει «αντάμωμα»: όχι μόνο η συνάντηση ανθρώπων, αλλά και η συνάντηση με τις ευθύνες μας

 

1) https://rpn.gr/rafina-kathe-chrono-kai-kalytero-to.../

2) https://www.facebook.com/Rafinatanews.gr/posts/pfbid02Z9AGbKw5soZijyFLqArbcUjPTBAzJ4UgydEXWLZQsJ7e91h7shpQ7z1VCwWx5oyGl?locale=el_GR

3) https://www.facebook.com/kathetiporos/posts/pfbid08Nin2roaTrgDcXYUzpjiEZ2CCFc5gb8HzqaCGejWja8LqYD7weo38F4jc3TRFfxGl

της Μαρίας Νάτση

 

Φιλοτόμαρο, ναρκισσιστικό και άκρως επικίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο, με διακαή επιθυμία συγκέντρωσης εξουσίας, πολιτικής ή οικονομικής είναι το δίποδο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”

Όσο περισσότερο συγκεντρώνει το ένα από τα δύο ή και τα δύο μαζί, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η απόσταση του φουσκωμένου του εγώ από τους “ρε”

Παραδείγματα; … δυστυχώς πολλά

“Μη με ακουμπάτε! Έχω ασυλία!” φώναζε στους αστυνομικούς ο Λευτέρης Αυγενάκης στο αεροδρόμιο της Κρήτης,  αφού προηγουμένως είχε χτυπήσει και τραμπουκίσει έναν υπάλληλο του αεροδρομίου γιατί έχασε την πτήση.

Είναι ο ίδιος που, τακτοποιημένος μέσα στον ατσαλάκωτο  ασπρογιακά του, αδιαμφισβήτητη απόδειξη κοινωνικού status, δήλωνε για τις επιδοτήσεις :  «διανεμήθηκαν με δικαιοσύνη και τα λιγότερα -κατά το δυνατόν- λάθη … με απόλυτη συνέπεια, με διαφάνεια .. Ότι είπαμε το τηρούμε. Ο λόγος μας συμβόλαιο»

Εξάλλου, όπως έχει γράψει και στο βιβλίο του … ναι, μην εκπλήσσεστε, έχει γράψει και βιβλίο με τίτλο “Δημόσια Διοίκηση ώρα μηδέν – Και ο Θεός φοβάται το ελληνικό κράτος”: «για να εξαλειφθούν οι παθογένειες του κράτους θα πρέπει να καταπολεμηθεί η διαφθορά και οι πολιτικές και κομματικές δοσοληψίες (!)». Ποιος τα λέει αυτά; Ο  άνθρωπος που ερευνάται από τους Ευρωπαίους Εισαγγελείς για συνέργεια και ηθική αυτουργία σε απιστία!

Παρόμοιο δίποδο ο Μάκης Βορίδης, γνωστός από τα φοιτητικά του χρόνια για τις εκλεκτές παρέες του και την πλούσια εγκληματική δράση τους (επιθέσεις, μαχαιρώματα) που τον οδήγησε τότε στα δικαστήρια.

Μπορεί να προσπαθεί να κρύψει το «ακτιβιστικό» όπως το έχει αποκαλέσει ο ίδιος -  ακροδεξιό παρελθόν του, δεν εγκατέλειψε όμως ποτέ τον "αγώνα" που δίνει.«Αγωνιζόμαστε για τις ψυχές μας, για την ελευθερία μας, για την πατρίδα μας, για την ιστορία μας, για το Έθνος μας! Για τίποτα λιγότερο από αυτό». Ποιος τα λέει αυτά; Ο  έτερος άνθρωπος που ερευνάται από τους Ευρωπαίους Εισαγγελείς για συνέργεια και ηθική αυτουργία σε απιστία, τελεσθείσα από κοινού με τον Λευτέρη Αυγενάκη και κατ’ επανάληψη !

Δυστυχώς, δεν είναι οι μόνοι. Είναι απλά δύο επίκαιρα παραδείγματα μιας μεγαλύτερης ομάδας ατόμων με κοινά χαρακτηριστικά. Χαμηλό αξιακό σύστημα, εθισμό στην οικονομική ή πολιτική εξουσία και με μεγάλη ικανότητα προσηλυτισμού ψηφοφόρων ή πολιτών στην ιδεολογία του «τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο» *

Κάθε μέρα η χώρα συγκλονίζεται από κάποιο νέο σκάνδαλο

Είναι αλήθεια σκάνδαλο τα 7,8 εκατομμύρια αιγοπρόβατα που δηλώθηκαν στην Κρήτη;

Η μοιρασιά των 2,5 δις από το ταμείο ανάκαμψης σε μόλις 10 εταιρείες;

Τα Τέμπη, οι υποκλοπές; Οι λησταρχικές πρακτικές των ολιγοπωλίων της ενέργειας και των πλειστηριασμών και τόσα άλλα που τελειωμό δεν έχουν και θα μας οδηγήσουν σε μια νέα οικονομική εθνική χρεοκοπία;

Κι όμως, κανένα από αυτά δεν είναι το μεγάλο σκάνδαλο.

Το μεγάλο σκάνδαλο είμαστε όλοι εμείς . Όλοι εμείς οι ”ρε” που τους χειροκροτάμε, τους καλούμε σε κοπές πίτας  συλλόγων, σε εγκαίνια και χορούς. Τρέχουμε να φωτογραφηθούμε δίπλα τους και τελικά τους ψηφίζουμε, δίνοντας εξουσία σε  δίποδα που μας πουλάνε κάθαρση, διαφάνεια, ασφάλεια και πάνω από όλα Πατρίδα . Και φυσικά, περιμένουμε κι εμείς την ανταμοιβή μας

Το σκάνδαλο είναι ότι αυτά τα δίποδα έγιναν αρχή και εξουσία κι εμείς όμοιοί τους.

Λέει ο πρόεδρος του αγροτ.συνεταιρισμού Ορχομενού κ. Τσαγαλάς

«Δε σέβεται κανείς αυτή την έρμη χώρα.. Πάλι όμως θα τους ψηφίζουν, πάλι θα τους χτυπήσουν στην πλάτη, πάλι θα τους τάξουν... γιατί τέτοιος λαός είμαστε. Ξέρετε πώς ψηφίζει ο Έλληνας. Δε θέλει να φτιάξει την χώρα του, ούτε την πόλη του, ούτε το χωράφι του. Θέλει κι αυτός να μπει σε μια συμμορία να κλέψει. Έτσι τον έμαθαν. Ποια είναι η καλύτερη φαμίλια με όρους μαφίας…

Δεν κοιτάμε μπροστά στα μάτια μας , τι συμβαίνει. Έπρεπε να έχουμε ξεσηκωθεί. Όμως οι μισοί είναι εξαγορασμένοι και οι άλλοι μισοί εξαφανισμένοι. Αντιμετωπίζουμε όλο αυτό με απάθεια και κουνάμε το κεφάλι σαν τους γέρους στο καφενείο με το κομπολόι. Λέμε τι κακό μας βρήκε … και κουνάμε το κεφάλι

Κάνανε την παρανομία κανονικότητα, αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά που κάνανε. Εξαφανίσανε τα πάντα και κάνανε την παρανομία κανονικότητα!» **

Από αυτή την Ελλάδα που φτιάξαμε, την λεηλατημένη, φεύγουν τα παιδιά μας μακρυά.

«Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο

Αυτόν που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα.

Είπα θα φύγω. Τώρα.

Μ’ ό,τι να’ ναι:

Το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν Οδηγό,

Τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι.

 Βαθιά στο χώμα

 Και βαθιά στο σώμα μου

 Θα πάω να βρω ποιος είμαι…

 Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δε φτάνεις ως εμάς;..»*

 

(*Από τον Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη)

(** από συνέντευξη του κ.Τσαγαλά στο ραδιοφωνικό σταθμό ¨στο Κόκκινο¨)

 

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ: Αντιδρά ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ενώ ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος είναι αρχικά θετικός. Ο Κωνσταντίνος Κανάρης κάνει ρελάνς και ζητά εξεταστική από την εποχή της Ανακατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και τη δυναστεία των Παλαιολόγων: «Να διερευνηθεί σε βάθος η ροή του μαύρου παπικού χρήματος δηλώνει». Οργισμένη αντίδραση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που προτείνει η εξεταστική να φτάσει μέχρι και το χρυσό Αιώνα του Περικλή. «Άμα το πάμε έτσι, να ερευνηθούν και τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και το μαύρο Περσικό χρήμα» δηλώνει βγαίνοντας έφιππος από την Αγιά Σοφιά (όχι της ΑΕΚ, της Κωνσταντινούπολης). Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται η αντίδραση του Περικλή που θα είναι καλεσμένος του Άρη Πορτοσάλτε σήμερα στο ΣΚΑΪ

ΑΡΑΦΗΝΕΙΑ 2025: Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένονται οι αγώνες «Αραφήνεια 2025». Ήδη χιλιάδες αθλητές από όλο τον κόσμο έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα πρωτότυπα αγωνίσματα, ελπίζοντας στο μέλλον να γίνουν Ολυμπιακά αθλήματα και να καταστήσουν τη Ραφ Τάουν παγκόσμιο σημείο αναφοράς

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένονται α) η κάθετη διάσχιση της Λεωφόρου Φλέμινγκ από πεζούς χωρίς φανάρι β) η απόδραση από τη Ραφήνα μετά τον κατάπλου πλοίου καθώς και γ) τα 3000 μέτρα με φυσικά εμπόδια στα πεζοδρόμια της πόλης. Τα φυσικά εμπόδια είναι μια διαχρονική προσφορά του δήμου, ως ελάχιστη συμβολή στη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη και την ισορροπημένη ένταξή του σε ένα βιώσιμο και αναπτυξιακό περιβάλλον

ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΔΡΑΣΗΣ: H RAF WEST JOURNAL , φοβούμενη υπερθέρμανση του εγκεφάλου, αναστέλλει τη δράση της λόγω ζέστης, περιμένοντας τις πρώτες στάλες του φθινοπώρου για να επαναδραστηριοποιηθεί. Ελπίζουμε μέχρι τότε ο Κυριάκος να μην έχει πάρει το ελικόπτερο

 

Πριν από 89 χρόνια, στις 19 Ιουλίου του 1936,  οι εργάτες της Βαρκελώνης,  οργανωμένοι  μέσα στην αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση της CNT, αντιστάθηκαν ένοπλα στους φασίστες πραξικοπηματίες στρατηγούς του Φράνκο και κατέλαβαν την πόλη. Δυο μέρες πριν, στις 17 Ιουλίου τα ισπανικά στρατεύματα κατοχής στο Μαρόκο είχαν στασιάσει ενάντια στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του «Λαϊκού Μετώπου»

“Λαέ της Καταλωνίας! Συναγερμός! Να είσαι έτοιμος για πόλεμο! Η στιγμή της δράσης έφτασε. Περάσαμε μήνες και μήνες κάνοντας κριτική στο φασισμό, καταγγέλοντας τη διαφθορά του, εξαπολύοντας συνθήματα, ώστε την κατάλληλη στιγμή να ξεσηκωθεί ο λαός ενάντια στην ολέθρια αντίδραση της Ισπανίας που θα αποπειραθεί να επιβάλλει την αποκρουστική της δικτατορία. Λαέ της Καταλωνίας, αυτή η στιγμή έφτασε. Η αντίδραση, στρατιωτικοί και πολίτες, παπάδες και μεγάλες τράπεζες, όλοι μαζί, σκοπό τους έχουν να εγκαθιδρύσουν το φασισμό στην Ισπανία, με τη βοήθεια μιας στρατιωτικής δικτατορίας. (…) Εμείς, ο λαός της Καταλωνίας, να είμαστε επί ποδός πολέμου, έτοιμοι για δράση, ο καθένας να ‘χει τη θέση του στη μάχη τώρα που είμαστε απέναντι στον εχθρό.

Ας πολεμήσουμε με όλη μας την ψυχή κι ας κρατάμε το όπλο στο χέρι, έτοιμοι για μάχη! Όποιος μείνει απαθής, προδίδει την υπόθεση της ελευθερίας του λαού. Ζήτω η C.N.T.! Ζήτω ο ελευθεριακός κομμουνισμός! Μπροστά στο φασισμό, γενική απεργία των επαναστατών!” (Περιφερειακή επιτροπή της C.N.T., 19 Ιουλίου 1936)

Όπως γράφει η Αναρχοσυνδικαλιστική Οργάνωση Ροσινάντε, σε επετειακή της ανάρτηση:

“Στους επόμενους μήνες ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό και οικονομικό πείραμα θα ξεκινήσει στην Καταλονία και ευρύτατες περιοχές της Αργαονίας, καθώς και σε άλλες περιοχές της Ισπανίας: το πείραμα της Αυτοδιαχείρισης.

Μέχρι το τέλος του 1936 θα κολεκτιβοποιηθεί το 70% της Καταλανικής βιομηχανίας και το σύνολο των μεταφορών. Περισσότερες από 450 αγροτικές κολεκτίβες θα δημιουργηθούν στην Αραγονία. Το πρόγραμμα των κολεκτιβοποιήσεων θα εντάξει στους κόλπους του πάνω από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους.

Η αυτοδιαχείριση θα πετύχει σπουδαία οικονομικά αποτελέσματα, θα αυξήσει και θα εξορθολογίσει την παραγωγή και θα σταματήσει την σπατάλη ανθρώπινου κόπου για λογαριασμό του κέρδους και των αφεντικών. Κάποια από τα σχέδιά της, όπως η ενοποίηση του Ισπανικού σιδηρόδρομου, δεν θα ολοκληρωθούν από το Ισπανικό Κράτος παρά μισό αιώνα μετά.

Το πείραμα της Αυτοδιαχείρισης θα ηττηθεί από την διπλή επίθεση που θα δεχτεί, πρώτα από τους σταλινικούς νεκροθάφτες της επανάστασης του ΚΚ Ισπανίας και τους Σοβιετικούς υποστηρικτές του και έπειτα από τους φασίστες του Φράνκο με την υποστήριξη των Γερμανών ναζί και των Ιταλών φασιστών.

Ωστόσο, το γεγονός ότι για πολλούς μήνες οι εργάτες μπόρεσαν να διαχειριστούν την οικονομία και την παραγωγή, χωρίς αφεντικά και χωρίς κεντρική κρατική εξουσία, απομένει ακόμα και σήμερα ένα μήνυμα από τον χρόνο ότι ο σοσιαλισμός με ελευθερία βρίσκεται στις δυνατότητες της ανθρωπότητας.

Τιμή για πάντα στους εργάτες και τους ξωμάχους της Ισπανικής Επανάστασης!

Ζήτω ο ελευθεριακός σοσιαλισμός!

Ζήτω η CNT!”

Πριν από 70 ακριβώς χρόνια πραγματοποιήθηκε μια κινηματογραφική απόδραση από τις υψίστης ασφαλείας φυλακές των Βούρλων,  όπως ήταν γνωστή η Δικαστική Φυλακή Πειραιώς, στη περιοχή της Δραπετσώνας.

Ήταν ίσως η πρώτη παγκοσμίως ομαδική απόδραση με τη μέθοδο της κατασκευής υπόγειας σήραγγας. Μια απόδραση που θύμιζε την περίφημη απόδραση από το Αλκατράζ που έγινε το 1962 και γυρίστηκε ταινία το 1979. Μόνο που η ελληνική εκδοχή της προηγήθηκε κατά εφτά χρόνια και συμμετείχαν σε αυτήν 27 δραπέτες έναντι μόλις δύο στην περίπτωση του Αλκατράζ

Ένα άλλο στοιχείο που έχει ενδιαφέρον είναι πως ο ένας από τους 27 δραπέτες ήταν ο Ανδρέας Μπαρτζώκας, πατέρας του σημερινού προπονητή της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού

Πιο συγκεκριμένα, στις 17 Ιουλίου του 1955, 27 στελέχη του ΚΚΕ δραπέτευσαν έρποντας μέσα σε μία σήραγγα 17 μέτρων που είχε σκαφτεί από τους ίδιους αλλά και από τους συντρόφους τους απέξω δε βάθος 2 μέτρων και η οποία συνέδεε το κελί 13 με τα πλυντήρια του γειτονικού εργοστασίου «ΝΤΕΣΤΡΕ»

Από τους 27 δραπέτες, οι 20 ήταν υπόδικοι για κατασκοπεία, Είχαν συλληφθεί τον Απρίλιο του 1954 και είχαν μεταφερθεί στις φυλακές Βούρλων το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου

Όπως ήταν αναμενόμενο, η απόδραση συγκλόνισε την Ελλάδα και γελοιοποίησε το στρατοκρατούμενο κράτος της μετεμφυλιακής Δεξιάς.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο οι εφημερίδες της εποχής αποτυώνουν το γεγονός

Η εφημερίδα «Εμπρός» σημείωνε:

«Μια έντεχνος, μυθιστορηματική, δραματική, περιπετειώδης, καταπληκτική, ομαδική δραπέτευσις εγκαθείρκτων στελεχών του ΚΚΕ έλαβε χώραν εις τον Πειραιά. Δεν είναι η πρώτη. Προηγήθηκαν άλλαι, φυσικά ολιγώτερον μυθιστορηματικαί και με ολιγώτερα πρόσωπα αποδρασάντων (…) Η δραπέτευσις κομμουνιστών από τας φυλακάς δεν έχει τίποτε το εκπληκτικόν. Δεν πρόκειται περί του ληστάρχου Κουμπή ή του Τζατζά. Δι’ αυτούς δεν θα ευρίσκετο ουδείς συνεργός δια να τους βοηθήση να αποδράσουν (…) Εδώ πρόκειται περί Κόμματος ολοκλήρου περί παρανόμου και συνωμοτικής οργανώσεως, περί μηχανισμού κινούμενου συμφώνως προς την τελευταία λέξιν του συνωμοτισμού, διαθέτοντας και πρόσωπα άφθονα και έμπειρα εις τοιαύτα και μέσα οικονομικά και μέσα τεχνικά και ακόμη αφθόνους συνεργασίας εντός και αυτής της κρατικής μηχανής, την οποία όταν θελήση εις έναν τομέα την κάμνει να πάθη εμπλοκήν και να μη δύναται να κινηθή…»

Η εφημερίδα «Ελευθερία» σε πρωτοσέλιδο άρθρο της υπό τον τίτλο «Γελοιοποίησις», έγραφε στις 19 Ιούλη 1955:

«Η απόδρασις εικοσιεπτά (αριθμός 27) κρατουμένων από τας φυλακάς Βούρλων αποτελεί γεγονός καταπληκτικόν τόσον διά τον αριθμόν των διαφυγόντων όσον και διά τας συνθήκας υπό τας οποίας συνετελέσθη. Εις το κέντρον πολυσυχνάστου περιοχής υπό το φως της ημέρας και κατόπιν πολυμήνου προετοιμασίας κατά την οποίαν ηνοίχθη σήραγξ μήκους τριάντα ολόκληρων μέτρων και εχρειάσθη ν’ αποκομισθούν άνω των επτά κάρων χώματος και βράχων μια πολυάριθμος ομάς εγκατέλειψεν ανενόχλητος τας φυλακάς, επιβηβάσθη λεωφορείων και ταξί και ώχετο απιούσα προς μέγιστην γελοιοποίησιν του κράτους».

Η «Ακρόπολις» της ίδιας ημέρας έγραφε στην πρώτη σελίδα:

«Η καταπληκτική ομαδική απόδρασις των κομμουνιστικών στελεχών – Μέχρις ώρας ουδείς συνελήφθη από τους 27 κομμουνιστάς τους δραπετεύσαντας από τας φυλακάς Βούρλων το απόγευμα της Κυριακής υπό μυθιστορηματικάς συνθήκας

[…] Ο υπουργός Δικαιοσύνης αποκαλύπτει ότι προ μηνός σκοποί Χωροφυλακής ειδοποίησαν ότι ηκούοντα υποχθόνιοι κρότοι, ενηργήθη αμέσως αυτοψία υπό των αρμοδίων αρχών αλλ’ ουδέν απολύτως ανεκαλύφθη»

 

 

Αλλά και η εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» της ελληνικής διασποράς στις ΗΠΑ έγραφε :

«Η θρασυτάτη δραπέτευσις των 27 κομμουνιστών προκαλεί γενικήν κινητοποίηση. Εικοσιτρείς χιλάδες αστυνομικοί αναζητούν τους ερυθρούς δραπέτας».

 

Τι ήταν τα Βούρλα

Η Δικαστική Φυλακή Πειραιώς, πιο γνωστή ως «Φυλακές των Βούρλων», ήταν φυλακή υψίστης ασφαλείας και πολύ καλά φρουρούμενη, βρισκόταν στη Δραπετσώνα, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το λιμάνι του Πειραιά. Εκεί, ανάμεσα στα έλη που φύτρωναν βούρλα (από όπου πήρε και το όνομά της) χτίστηκαν, στα τέλη του 19ου αιώνα, 72 ισόγεια δωμάτια για να στεγάσουν οίκους ανοχής.

Κατά την περίοδο της Κατοχής, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί άδειασαν το συγκρότημα από τις  ιερόδουλες και το μετέτρεψαν σε φυλακές, σηκώνοντας ψηλούς μαντρότοιχους και στήνοντας εσωτερικές και εξωτερικές σκοπιές.

Μετά την απελευθέρωση, το συγκρότημα εξακολούθησε να παίζει το ρόλο των φυλακών. Στις δυο πρώτες πτέρυγες (Α΄ και Β΄) βρίσκονταν οι ποινικοί κρατούμενοι , ενώ στην τρίτη πτέρυγα οι πολιτικοί κρατούμενοι.

Στα τέλη του 1954, η πολυαναμενόμενη «γενική αμνηστία» που περίμεναν οι πολιτικοί κρατούμενοι άρχισε να απομακρύνεται, καθώς νέες συλλήψεις συνέβαιναν ενώ οι εκτελέσεις δεν σταματούσαν. Η πιο πρόσφατη εκτέλεση ήταν του 26χρονου Χρήστου Καρανταή την Πρωτομαγιά του 1955 στο Ηράκλειο της Κρήτης.

 

Η επιχείρηση απόδρασης

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το Κομμουνιστικό Κόμμα αποφασίζει να επιδιωχθεί η απόδραση μιας σειράς πολιτικών κρατουμένων στις Φυλακές των Βούρλων.. Τρεις  μήνες κράτησε η προετοιμασία και άλλους τέσσερις μήνες πήρε το σκάψιμο της υπόγειας σήραγγας

Το σχέδιο ήταν τέλεια μελετημένο και εκτελέστηκε με υποδειγματικό τρόπο, παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες

Το «έργο» ξεκίνησε από το γωνιακό κελί 13 της δυτικής πτέρυγας, που βρισκόταν κοντύτερα από κάθε άλλο στον εξωτερικό τοίχο των φυλακών και απέναντι από το εργοστάσιο «Ντεστρέ». Στο τσιμεντένιο δάπεδο του κελιού ανοίχτηκε μια τρύπα σχηματίζοντας ένα «πηγάδι» βάθους 3 μέτρων, απ’ όπου ξεκίνησε η κατασκευή της σήραγγας διαμέτρου 80 εκατοστών και μήκους 17-18 μέτρων. Η υπόγεια σήραγγα θα περνούσε κάτω από τα θεμέλια του τοίχου της φυλακής και του εξωτερικού μαντρότοιχου, θα διέσχιζε την οδό Δογάνη, θα περνούσε τον τοίχο του εργοστασίου «Ντεστρέ» και θα κατέληγε στα λουτρά του εργοστασίου.

 

 

Για το σχεδιασμό του έργου, τις απαραίτητες μετρήσεις και πληροφορίες για το εξωτερικό της φυλακής τις έδωσαν οι αρραβωνιαστικιές δύο κρατουμένων συντρόφων.

Η τρύπα άνοιξε κάτω από ένα κρεβάτι που βρισκόταν δεξιά, δίπλα στην είσοδο του κελιού 13. Τα εργαλεία της δουλειάς, ήταν ένα κοπίδι και ένα τσαγκαράδικο σφυρί, από εκείνα που έπαιρναν από το εργαστήριο της φυλακής για διάφορα μαστορέματα. Αργότερα, όταν προχώρησαν στο σκάψιμο, απόκτησαν κι ένα σκεπάρνι που το έβαλε κρυφά μέσα στις φυλακές ο αδερφός ενός από τους κρατούμενους.

Ο μικρότερος αδελφός του Σταύρου Σιδέρη, ο Γιάννης Σιδέρης, 16χρονος τότε, θυμάται:

«Στα επισκεπτήρια που πηγαίναμε, κουβαλούσαμε και βαλίτσες με ρούχα, φαγητά και διάφορα άλλα μικροαντικείμενα για τους δικούς μας. Καθόμασταν απέναντι ο ένας στον άλλο σε μεγάλα τραπέζια. Τις βαλίτσες τις έπαιρναν οι φύλακες, τις άνοιγαν και τις έψαχναν. Αυτό είχε γίνει πια μια συνήθεια. Άνοιγαν τις βαλίτσες  ρίχναν μια γρήγορη ματιά, περισσότερο μας κοίταζαν στα μάτια για να διαπιστώσουν κάτι το ύποπτο κι αυτό ήταν όλο. Άλλωστε μας ήξεραν πια, μας είχαν γνωρίσει. Μήνες αυτή η ιστορία…

Στο επισκεπτήριο πήγαινα πολύ σπάνια γιατί ήμουν μικρός, ήμουν 16 χρονών, αλλά ήμουν γεροδεμένος. Μια από κείνες τις μέρες που πήγα εγώ με τη βαλίτσα, που είχε διπλό πάτο, κουβαλούσα και διάφορα εφόδια που είχαν ζητηθεί. Ήξερα τι κουβαλούσα αλλά κοίταζα τον φύλακα με ψυχραιμία και εκείνος εφησυχασμένος άφησε την βαλίτσα να περάσει.

Κάτω στον διπλό πάτο υπήρχαν καμιά 40 λαμπάκια και ένα σκαλιστήρι, ένα σκεπάρνι  χωρίς το ξύλινο στυλιάρι του. Έτσι απέκτησαν το σκεπάρνι και προχώρησαν στο σκάψιμο. Τα λαμπιόνια και τις μπαταρίες άλλα τα φέρναμε νόμιμα, τάχα για να φτιάξουν καραβάκια και διακοσμητικά φωτιστικά, αλλά επειδή χρειάζονταν πολλά τα περνάγαμε και με παράνομο τρόπο.

Μας είχαν ζητήσει διάφορα υλικά, αλλά φυσικά δεν ξέραμε τι επιχειρούσαν να κάνουν…»

Το σκάψιμο άρχισε στις 17 Μαρτίου του 1955 και γινόταν ένα μέτρο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, προσέχοντας να μην ξεφύγουν προς τα πάνω, οπότε θα υπήρχε ο κίνδυνος (κυρίως όταν έφτασαν στην οδό Δογάνης) να υποχωρήσει το έδαφος από το βάρος των αυτοκινήτων που περνούσαν.

 

 

Το χώμα που συσσώρευαν  το έριχναν μέσα σε πάνινες σακούλες  που είχαν φτιάξει οι ίδιοι, τις πέρναγαν στη μέση τους και τις άδειαζαν στα αποχωρητήρια, απ’ όπου έπεφταν  στους υπονόμους με τη βοήθεια μπόλικου νερού.

Οι πέτρες και τα χαλίκια ρίχνονταν ως μπάζα σε ένα μεγάλο πεζούλι που έφτιαξαν στο χώρο του μπάνιου και μερικά τσιμεντένια πλυσταριά, με την άδεια της διεύθυνσης.

Όσο προχωρούσε το έργο, χρειάστηκε να φτιάξουν αυτοσχέδιο ανεμιστήρα για εξαερισμό της σήραγγας. Για να μην υποχωρήσουν τα χώματα, χρειάστηκε επίσης να υποστυλώσουν τη σήραγγα με ξυλεία που κατάφεραν να εξασφαλίσουν από παλιά κουφώματα

Το μεσημέρι της Κυριακής 17 Ιούλη 1955, ήταν όλοι έτοιμοι. Φόρεσαν πιτζάμες πάνω από τα καλά τους ρούχα, για να μην τα λερώσουν, κάλτσες πάνω από τα παπούτσια τους, μαντήλια στα κεφάλια τους και κατά ομάδες ξεκίνησαν να διασχίζουν τη σήραγγα και να περνούν μέσα στο εργοστάσιο «Ντεστρέ»

Εκεί συνάντησαν το φύλακα του εργοστασίου, τον οποίο κλείδωσαν σε ένα αποχωρητήριο.

Στην έξοδο του εργοστασίου όμως, οι δραπέτες έπεσαν πάνω στην κόρη του φύλακα, η οποία υποψιασμένη άρχισε να φωνάζει και έτρεξε να βρει τον πατέρα της, τον οποίο και απελευθέρωσε. Αμέσως ειδοποιήθηκαν οι φρουροί των φυλακών και σήμανε συναγερμός

Στις τρεις το μεσημέρι της Κυριακής, όταν μπήκαν στην Γ΄ Πτέρυγα ο υπαρχιφύλακας με τρεις φύλακες για την καταμέτρηση των κρατουμένων, στα τελευταία κελιά της πτέρυγας – στα κελιά 13,14 και 15 – δεν υπήρχε κανένας. Η μεγαλειώδης απόδραση των Βούρλων είχε ολοκληρωθεί.

Η κινητοποίηση των αρχών ήταν αστραπιαία. Έκλεισαν αμέσως οι δρόμοι με μπλόκα και έλεγχο των περαστικών. Σε λίγη ώρα τις φυλακές των Βούρλων επισκέφτηκαν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο αρχηγός της Χωροφυλακής, ο διοικητής της Γενικής Ασφάλειας, ο εισαγγελέας και ο διοικητής του Τμήματος Μεταγωγών Πειραιά.. Ο εξευτελισμός ήταν μεγάλος.

Το ίδιο βράδυ της απόδρασης, από την «Ελεύθερη Ελλάδα», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ ακούστηκε η έκκληση: «Καλούμε το λαό και όλους τους πατριώτες να προστατεύσουν τους αγωνιστές που κατόρθωσαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές της αμερικανοκρατίας. Ελευθερία και γενική αμνηστία στους αγωνιστές».

Στις 21 Ιουλίου του 1955, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύεται απόφαση με την οποία οι δραπέτες επικηρύσσονται με τον νόμο «περί ληστοκρατείας» με χρηματικές αμοιβές έως 30.000 δραχμές για τον φόνο ή τη σύλληψή τους και έως 15.000 δραχμές για την αποτελεσματική κατάδοσή τους «εις τας αρμόδιας Αρχάς». Αυστηρές ποινές προβλέφθηκαν και για όσους τους έκρυβαν.

 

Οι 27 δραπέτες ήταν οι Βαρδής Βαρδινογιάννης, φοιτητής Νομικής 33 ετών, Ανδρέας Βελλής, φοιτητής Πολυτεχνείου, 26 ετών, Γκαστόν Βερναρδής, τελειόφοιτος Ιατρικής, 31 ετών, Γιώργος Γεωργίου, εργάτης, 55 ετών, Αριστοτέλης Γεωργούλιας, έμπορος, τελειόφοιτος Νομικής, 38 ετών, Βασίλης Δουκάκης, μεταφραστής, 30 ετών, Χαράλαμπος Καλατζής, έμπορος, 28 ετών, Σταύρος Καρράς, σπουδαστής Πολυτεχνείου, 30 ετών, Βασίλης Κάτρης, εργάτης, 30 ετών, Παντελής Κιουρτζής, έμπορος, 42 ετών, Ζήσιμος Κόκλας, δημόσιος υπάλληλος, 40 ετών, Μιχάλης Κολοκοτρώνης, αρτεργάτης, 30 ετών, Κώστας Λιναρδάτος, δημοσιογράφος, τελειόφοιτος Νομικής, 33 ετών, Αλέκος Λογαράς, γεωπόνος, 29 ετών, Ανδρέας Μπαρτζώκας, λογιστής, 28 ετών, Δημήτρης Μυριανθόπουλος, εργάτης, 42 ετών, Δημήτριος Πανουσόπουλος, ιδιωτικός υπάλληλος, ετών 26, Αλέκος Παπαλεξίου, φοιτητής Ιατρικής, 36 ετών, Αλέξης Παπούλιας, δικηγόρος, 41 ετών, Στέλιος Πάσιος, σιδηροδρομικός, 31 ετών, Περικλής Ροδάκης, μεταφραστής, 30 ετών, Σταύρος Σιδέρης, πτηνοτρόφος, 30 ετών, Σωτήρης Σωτηρόπουλος, κτηματίας, 35 ετών, Λεωνίδας Τζεφρώνης, τελειόφοιτος Πολυτεχνείου, 35 ετών, Κυριάκος Τσακίρης, φοιτητής Νομικής, 39 ετών, Κώστας Φίλης, καθηγητής Φιλολογίας, 28 ετών και Γεώργιος Χατζηπέτρου, υδραυλικός, 33 ετών.

Ο πρώτος από τους δραπέτες που πιάστηκε, δυο μόλις ημέρες μετά την απόδραση στο σπίτι του ανθρώπου που τον έκρυβε, ήταν ο Σταύρος Σιδέρης.

 

 

Ο ίδιος ο Σταύρος Σιδέρης αφηγείται:

«Μ’ έπιασαν στις 6 η ώρα το πρωί ενώ ξυριζόμουν, στο λουτρό του σπιτιού που κρυβόμουν. Ο άνθρωπος που μ’ έκρυβε έλειπε και είναι βέβαιο, ότι αυτός τους έστειλε. Μου ήταν άγνωστος. Του είχαν πει, ότι θα φυλάξει έναν φοιτητή για ένα μήνα. Μόλις όμως δημοσιεύθηκε η είδηση για την απόδραση φαίνεται πως άρχισε να υποψιάζεται. Είχα αποφασίσει να φύγω από εκείνο το σπίτι, είχα κάνει και τις συνεννοήσεις μου και κείνο το πρωί περίμενα τον σύνδεσμο να με παραλάβει. Αρνήθηκα στους αστυνομικούς πως ήμουν αυτός που ζητούσαν. Είχα πλαστή ταυτότητα. Με πήγαν στο Α΄ Παράρτημα Ασφαλείας Πειραιώς και μ’ έφεραν σ’ αντιπαράσταση με τον άνθρωπο που με φιλοξενούσε. Έφαγα ένα κάρο ξύλο. Από τη στιγμή που βεβαιώθηκαν ποιος είμαι, ήθελαν να τα μάθουν όλα και κυρίως: Που πήγαν οι άλλοι. Ποιοι μας βοήθησαν απ’ έξω. Από που άνοιξε η σήραγγα. Για το τελευταίο αυτό ήρθε και μια ομάδα μηχανικών που διαφωνούσαν για το αν άνοιξε η σήραγγα από μέσα προς τα έξω ή το αντίθετο. Και ήθελαν να τους το πω εγώ. Ήρθε και ο Καλαντζής. Δεν έβγαλαν τίποτα».

Άλλοι δεκατέσσερις από τους δραπέτες συνελήφθησαν αρκετό καιρό αργότερα, από αυτούς οι 13 μετά από κατάδοση, και οι άλλοι δύο τυχαία. Εννέα κατάφεραν να διαφύγουν στο εξωτερικό: Οι Βελής, Βερναρδής, Καρράς, Κιουρτσής, Λιναρδάτος, Πανουσόπουλος, Πάσιος, Τζεφρώνης και Φίλης. Τέλος, ένας, ο Γιώργος Γεωργίου, σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού αποσπάσματος «επιχειρώντας να εξέλθη παρανόμως των ελληνικών συνόρων», σύμφωνα με σχετικό αστυνομικό δελτίο.

 

Πηγές

https://www.imerodromos.gr/17-ioulh-1955-h-megalh-apodrash-apo-ta-vourla/

http://mavrioxia.blogspot.com/2016/01/7.html

Ο άνθρωπος αυτός είναι σήμερα Υπουργός Υγείας. Παλιότερα ήταν Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Πιο παλιά ήταν Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων. Ακόμη πιο παλιά ήταν Υφυπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας

Θα υποστήριζε κανείς πως ο Θεός μας κάνει πλάκα. Κανένας Θεός όμως δεν ευθύνεται για τα δικά μας χάλια. Γιατί αυτός ο τύπος κουβαλάει από πίσω του δεκάδες χιλιάδες προσωπικούς ψηφοφόρους, ίδιους και ίσως χειρότερους και από αυτόν

Από το 2003 μέχρι το 2012 ο Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης ήταν μέλος του ΛΑΟΣ και από το 2007 ήταν βουλευτής του.  Από τη θέση αυτή κατηγορούσε τον Κώστα Καραμανλή πως «ξεπούλησε τη Μακεδονία», χαρακτήριζε τη Ντόρα Μπακογιάννη ως «εθνικά επικίνδυνη», τον Αντώνη Σαμαρά ως «τον πιο άχρηστο Υπουργό Εξωτερικών» κλπ κλπ κλπ

Δεν ξεχνάμε επίσης πως αυτός ο άνθρωπος πουλούσε από την τηλεόραση νανογιλέκα με υποτιθέμενες θεραπευτικές ιδιότητες, πως σε κάθε ευκαιρία διαλαλεί ότι δεν υπήρξαν ποτέ νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως λίγο πριν τη μεγαλειώδη συγκέντρωση των Τεμπών υποστήριζε πως κανείς Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για την προανακριτική για τα Τέμπη

Δεν ξεχνάμε ακόμη πως φώναζε το ναζιστικό σύνθημα «θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει» και πως στην καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίαζε «Ελλήνων Έγερσις» πουλούσε και εκθείαζε βιβλία εθνικιστικού περιεχομένου, μεταξύ αυτών και το αντισημιτικό και φιλοναζιστικό βιβλίο του Κώστα Πλεύρη «Εβραίοι: Όλη η αλήθεια»

Τώρα βέβαια ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι με τη Νέα Δημοκρατία και στο πλευρό του Ισραήλ στη γενοκτονία που διαπράττει στη Γάζα

Δεν θα τον χαρακτηρίσουμε εμείς γελοίο υποκείμενο ούτε πολιτικό απατεώνα – άσε μη φάμε και καμιά μήνυση.

Θα θυμίσουμε μόνο ένα βίντεο από την πρώιμη περίοδο του Άδωνι – τότε που πολιτευόταν ακόμη με το ΛΑΟΣ – όπου εκεί καταθέτει την άποψή του για μια περίπτωση οικονομικού σκανδάλου για την οποία η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πρότεινε τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής, η οποία θα πήγαινε την έρευνα μέχρι το 1998 (!)

Όπως χαρακτηριστικά λέει: «Αυτό έγινε, λεηλασία.  Τι λέει η κυβέρνηση τώρα για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; Λέει: Θα κάνουμε έλεγχο για να δούμε τι γινόταν από το 1998! Δηλαδή, ναι εμείς κλέψαμε, αλλά κλέψατε και εσείς»

Το μόνο που θα πούμε εμείς είναι πως «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Η απολαυστική συνέχεια στο βίντεο που ακολουθεί.

 

της Μαρίας Νάτση

 

Ριφιφί… όταν οι δράστες εισέρχονται πρώτα σε παρακείμενο χώρο και από εκεί στον χώρο που αποτελεί τον πραγματικό στόχο τους

Μιλάμε φυσικά για το ενεργειακό ριφιφί στη χώρα μας. Μεσοσταθμικά το κόστος της ενέργειας για τις ελληνικές επιχειρήσεις είναι 2-3 φορές υψηλότερο από χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, η χονδρική αγορά ηλεκτρισμού έχει κατά 20-60 % υψηλότερες τιμές από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και παρά το γεγονός ότι γέμισαν οι περιοχές Natura ανεμογεννήτριες, είμαστε από τις πιο εξαρτημένες ενεργειακά χώρες της Ευρώπης.

Όμως το υψηλό κόστος  της ενέργειας δεν αποτυπώνεται μόνο στα χαριτωμένα πολύχρωμα τιμολόγια του ρεύματος αλλά είναι η κύρια γενεσιουργός αιτία της ακρίβειας .

Η αγορά ρεύματος, δεν είναι μόνο ένας λογαριασμός αλλά η βάση της επιβίωσης του ελληνικού νοικοκυριού.

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στο χώρο του φυσικού αερίου σύμφωνα με δημοσιεύματα και καταγγελίες του Ευρωβουλευτή κ. Φαραντούρη.

Το φυσικό αέριο δεν το παράγουμε αλλά το εισάγουμε και έχει ευρεία χρήση σε βιομηχανίες και σε νοικοκυριά.

Η Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ) είχε ένα μακροχρόνιο συμβόλαιο με πολύ καλούς όρους λήψης φθηνού ρωσικού φυσικού αερίου από την Gazprom (μέσω του αγωγού Turkstream ο οποίος  περνά απ’ την Μαύρη Θάλασσα και φτάνει στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα).

Πρόκειται  για φυσικό αέριο κατά πολύ φθηνότερο του LNG.

«Χωρίς να υπάρχει κάποια νομική υποχρέωση βάσει του διεθνούς ή ευρωπαϊκού δικαίου ή κυρώσεις που να επέβαλαν αυτή τη μονομερή ενέργεια, η ΔΕΠΑ αποφάσισε μονομερώς να διακόψει αυτή τη σύμβαση. Άλλες ευρωπαϊκές (και ελληνικές) εταιρείες συνέχισαν να προμηθεύονται φυσικό αέριο απ’ την Gazprom και τον αγωγό Turkstream αφού δεν υπήρχε καμία υποχρέωση/κύρωση/περιορισμός προς τούτο» ^*

Όμως δεν τελειώνει εδώ.

Όταν διακόπτεις μία τέτοια σύμβαση υπάρχουν ρήτρες καθώς δεσμεύεις με την συμφωνία που έκανες μια ποσότητα φυσικού αερίου. Συνεπώς από το 2020 που έγινε αυτή η μονομερής κίνηση γεννήθηκε μία υποχρέωση της ΔΕΠΑ περίπου … μισού δισεκατομμυρίου ευρώ

Πρόκειται για κίνηση που η κοινή λογική δυσκολεύεται να αιτιολογήσει, απόφαση για την οποία δεν υπήρξαν επαρκείς εξηγήσεις. Κατάφεραν όμως σύμφωνα με δηλώσεις του ευρωβουλευτή  να αυξήσουν την τιμή  του φυσικού αερίου και αλυσιδωτά τις τιμές  των προϊόντων στα ράφια μας.

«Πανικόβλητοι τώρα τελευταία το 2024, είπαν ότι θα προσφύγουν στα δικαστήρια και μάλιστα αρχίζουν να διαδίδουν προς τα έξω ότι έχουν σίγουρη τη νίκη. Όμως δεν υπάρχει περίπτωση διεθνές εμπορικό δικαστήριο να τους δικαιώσει. Μαθαίνουμε πριν λίγες μέρες ότι λίγο πριν βγει η απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου η ΔΕΠΑ έχει συμβιβαστεί. Θέτω τα εξής ερωτήματα 1) εφόσον ήταν η νίκη σίγουρη, γιατί συμβιβάστηκαν; 2) Θα συνεχίσει η ροή μέχρι το 2026. Σε τι τιμή κλείσατε από εδώ και εμπρός το φυσικό αέριο; Μήπως μέσα στην τιμή περιλαμβάνεται και η ρήτρα;

Διότι εάν μετά από όλη αυτή την ιστορία πληρώνουμε ακριβότερο το φυσικό αέριο, είναι προφανές ότι υπάρχει τεράστια ζημία της εταιρείας, της εθνικής οικονομίας , των καταναλωτών και βεβαίως της χώρας

Η χώρα μας εξευτελίζεται διεθνώς.

Δεν είναι οι πόλεμοι που κάνουν ακριβότερη την Ελλάδα στην ενέργεια αλλά αποφάσεις ακατάλληλων ανθρώπων που ορίζουν τις τύχες της χώρας και της οικονομίας. Αυτός είναι ο εξευτελισμός»^*

Χρηματιστήριο ενέργειας, ολιγοπώλια, καρτέλ, υπερκέρδη...

Το μεγάλο ριφιφί συνεχίζεται από εθνοσωτήρες και οικονομικούς εγκληματίες του λευκού κολλάρου, με  καλά σχεδιασμένες υπόγειες διαδρομές , που οδηγούν στο πορτοφόλι της ελληνικής οικογένειας.

 

^{* Από συνέντευξη του Νικόλα Φαραντούρη (Ευρωβουλευτή και Καθηγητή Ευρωπαϊκού Δικαίου και Δικαίου της Ενέργειας στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς) στο ραδιοφωνικό σταθμό  " Στο Κόκκινο "}

 

57 ερωτήματα για 57 χαμένες ζωές σε ένα βίντεο διάρκειας 57 λεπτών

Επειδή δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Σ΄ αυτήν ακριβώς τη λήθη ποντάρει η συμμορία που κυβερνά εδώ και έξι χρόνια και αντιμετωπίζει τη χώρα ως λάφυρο πολέμου, μοιράζοντας τη λεία της στο βρώμικο στρατό της.

Εμείς όμως, δεν πρόκειται να τους κάνουμε τη χάρη

Όσο και αν φαίνεται πως ο αγώνας είναι άνισος, εμείς θα επιμένουμε. Θα είμαστε αυτή η ενοχλητική μύγα που δεν θα τους αφήνει στιγμή να νιώσουν πως έχουνε ξεμπερδέψει με τις αμαρτίες τους.

Και όσο κι αν ο ελέφαντας προσποιείται πως αγνοεί τη μύγα και συνεχίζει ανενόχλητος το φαγοπότι του, εμείς ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή η μακάρια αναισθησία του θα σπάσει. Και τότε, αλίμονό του

Γι αυτό κι εμείς θα μιλάμε συνεχώς. Και για το έγκλημα των Τεμπών. Και για το έγκλημα της συμμαχίας με τους γενοκτόνους της Γάζας. Και για το έγκλημα της μοιρασιάς της λείας του ΟΠΕΚΕΠΕ

Το παρακάτω βίντεο είναι ένα εντελώς εθελοντικό εγχείρημα με μοναδικό κίνητρο το καθήκον και το χρέος απέναντι στο Δημοσιογραφικό Επάγγελμα, την Κοινωνία & τις οικογένειες των θυμάτων και με μοναδικό διαθέσιμο πόρο τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο όσων συνέβαλαν σε αυτό

Σαράντα (40) δημοσιογράφοι διατυπώνουν 57 ερωτήματα για το “πριν” και το “μετά” της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στην ιστορία της Ελλάδας.

Εννιά (9) τραγουδιστές ερμηνεύουν το τραγούδι που έγραψε για την τραγωδία των Τεμπών ο Φ. Δεληβοριάς  [Γ. Ανδρεάτος, Ρ. Αντωνοπούλου, Π. Θαλασσινός, Μ. Μητσιάς, Ν. Μποφίλιου, Γ. Νέγκα, Μ. Πασχαλίδης, Δ. Τσακνής, Γλυκερία Φ.]

Δύο (2) ηθοποιοί απαγγέλλουν από την αρχαία τραγωδία «Ικέτιδες» & από την σύγχρονη των Τεμπών  [Π. Ορκόπουλος, Μ. Παπαδημητρίου]

Η πρόζα ανάμεσα στα 57 ερωτήματα, είναι γραμμένη από το Σταμάτη Κραουνάκη

Και όλα αυτά με τη βοήθεια 15 τεχνικών εικόνας & ήχου

 

 

Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί του εγχειρήματος:

 

Μια συμβολή περισσότερων από 40 δημοσιογράφων, 15 καλλιτεχνών, 15 τεχνικών εικόνας & ήχου.

 

Μια ελάχιστη συμβολή στο χρέος απέναντι στο Επάγγελμα, την Κοινωνία & τις οικογένειες των θυμάτων.

 

Στα Παιδιά & στους Γονείς.

Της Ελλάδας & όλου του κόσμου.

 

Σ' όσους έχασαν τη ζωή τους.

Σ΄ όσους έζησαν χάνοντας τη ζωή τους.

 

Ένα ολότελα εθελοντικό εγχείρημα, με μοναδικό διαθέσιμο πόρο το καθήκον για την κατάθεση του περιορισμένου ελεύθερου χρόνου. Μια ελάχιστη συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης των αιτιών της τραγωδίας των Τεμπών: 57 ερωτήματα για το "πριν" και το "μετά" της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στην ιστορία της Ελλάδας.

 

Το χρέος που φέρει προς την Κοινωνία κάθε επάγγελμα.

Γιατί - όπως κάθε τι - η Κοινωνία κυοφορεί τη Δημοσιογραφία.

Υπάρχει ομφάλιος λώρος. Από εκεί τροφοδοτείται. Από εκεί αισθάνεται τον σφυγμό.

Και σε κάποιες περιπτώσεις, όταν δεν συμβαίνει αυτό, αποβάλλεται από την συνείδηση της.

 

Μια «Συγγνώμη»  στις οικογένειες των θυμάτων.

Γιατί δεν φροντίσαμε να κάνουμε ως δημοσιογράφοι - πριν την τραγωδία - ό,τι μάς αναλογούσε προκειμένου, τα δικά σας παιδιά, να γυρίζανε πίσω εκείνο το βράδυ με ασφάλεια.

 

Ένα «Ευχαριστούμε» στις οικογένειες των θυμάτων.

Γιατί φροντίζουν να κάνουν ως γονείς – μετά την τραγωδία - ό,τι δεν τους αναλογεί προκειμένου, τα δικά μας παιδιά, να γυρίζουν πίσω κάθε βράδυ με ασφάλεια.

 

Οι εγγραφές πραγματοποιήθηκαν τον Μάιο του 2025.

 

ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ

 

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Αβραμίδης Χρήστος

Αθανασοπούλου Δήμητρα

Αλεξάκης Γιώργος

Αραβαντινός Μάριος

Αυγερόπουλος Γιώργος

Γαστεράτος Αλέξανδρος

Γιαννακόπουλος Δημήτρης

Γιαννόπουλος Νίκος

Ηλιοπούλου Μιλένα

Θανασούλια Μαρία

Καββαδίας Κώστας

Κακαβάνης Ηρακλής

Κανελλόπουλος Δημήτρης

Καρανικόλα - Κοντορούση Ελένη

Καρβουνόπουλος Πάρις

Κατσαμπέκη Ελένη

Κόκκολας Κώστας

Κλαυδιανός Φοίβος

Κωνσταντίνου Μηνάς

Μπαϊράμογλου Γιώργος

Μπερσή Ευρυδίκη

Μπογιόπουλος Νίκος

Ντελιδάκη Εύα

Πανάγου Έρη

Παναγούλης Δημήτρης

Πάντα-Χαρβά Αντιγόνη

Πουλής Κωνσταντίνος

Ρηγόπουλος Αντώνης

Σαχίνης Γιώργος

Σολομών-Πάντα Λουίζα

Συμεωνίδης Γιάννης

Τραπεζιώτης Γιώργος

Τριάντης Βαγγέλης

Φρούντζος Παναγιώτης

Χαρίτος Πάνος

Χατζηαντωνίου Ναταλί

Χατζηνικόλας Δημήτρης

Χονδρόγιαννος Θοδωρής

Χουδαλάκης Γιώργος

Χριστοδούλου Θάνος

 

ΕΚΦΩΝΗΣΗ

Κατσαμπέκη Ελένη

Παναγούλης Δημήτρης

 

 

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ

Ανδρεάτος Γεράσιμος

Αντωνοπούλου Ρίτα

Θαλασσινός Παντελής

Μητσιάς Μανώλης

Μποφίλιου Νατάσσα

Νέγκα Γιώτα

Πασχαλίδης Μίλτος

Τσακνής Διονύσης

Φωτιάδη Γλυκερία

 

Στίχοι | Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς

Πιάνο: Γιάννης Μπελώνης

Ηχογράφηση Πιάνου: Σωτήρης Παπαδόπουλος, Θύμιος Παπαδόπουλος

Ηχογράφηση Τραγουδιστών | Μίξη: Γκόντας Κώστας, Νταβαρίνος Γιώργος

 

ΠΡΟΖΑ

Σταμάτης Κραουνάκης

 

ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Ορκόπουλος Παύλος

Παπαδημητρίου Μάκης

  

ΜΟΝΤΑΖ | ΜΙΞΑΖ | ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Λάσκαρης Αγοραστός

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Στέφανος Παπαδόπουλος

Δημήτρης Λαμπρόπουλος

 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ | ΠΑΡΑΓΩΓΗ | ΚΕΙΜΕΝΑ

Δημήτρης Παναγούλης

  

ΟΠΕΡΑΤΕΡ

Eni Koukia

Tomasz Fijalkowski

 

ΗΧΟΛΗΠΤΕΣ

Γιώργος Νταβαρίνος

Κώστας Γκόντας

Νίκος Γιατράκος

Κώστας Σαβουϊδάκης

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΤΟΥ Δ/ΦΟΥ Γ. ΣΑΧΙΝΗ

Γιώργος Τρυπιδάκης, Σκηνοθέτης

Νίκη Τουτουντζάκη, Αrt Director

Μαρίνος Μαυρίδης, Διεύθυνση Παραγωγής

 

Στον Βασίλη, τον Γιώργο, την Ρένα & την Αντωνία.

Είναι πλέον προφανές πως ζούμε σε μία από εκείνες τις εποχές όπου το τρενάκι της ανθρώπινης εξέλιξης έχει αφεθεί σε μια μεγάλη ελεύθερη πτώση. Και αν για το τρενάκι του λούνα παρκ, μετά την απότομη κάθοδο, ακολουθεί αναίμακτη η άνοδος και η ανακούφιση, δεν ισχύει το ίδιο για το τρενάκι της ανθρώπινης εξέλιξης. Για να αρχίσει να ξανανεβαίνει το τρενάκι αυτό, θα πρέπει προηγουμένως να χυθεί πολύ αίμα, οι άνθρωποι να σιχαθούν και να αποφασίσουν να ζήσουν ειρηνικά, μέχρι κάποια στιγμή πάλι να ξεχάσουν και να υποκύψουν για μια ακόμη φορά στα ταπεινά ζωώδη ένστικτά τους. Και φτου ξανά από την αρχή

Αυτές οι εποχές είναι που τρέφουν το φασισμό. Ή μήπως οι εποχές τρέφονται από αυτόν; Σαν το ερώτημα «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». Ο Βασίλης Ραφαηλίδης πάντως, δεν δυσκολεύεται να απαντήσει. Όπως γράφει στο «Εγχειρίδιο του καλού φασίστα» από το βιβλίο του «Θερμοί και Ψυχροί πόλεμοι»:  “Δεν είναι το φασιστικό κόμμα που φτιάχνει το φασισμό, αλλά ο φασισμός που φτιάχνει το φασιστικό κόμμα. Ο κοινωνικός φασισμός προηγείται και επικαθορίζει τον πολιτικό φασισμό”

Ο κοινωνικός φασισμός είναι κοντά μας, δίπλα μας. Νιώθουμε τη βρώμικη ανάσα του παντού, μπορεί ακόμη και μέσα στις παρέες μας. Τον ακούμε να φωνάζει συνεχώς αναθεματίζοντας και θέλοντας να ρίξει στην πυρά τον όποιο διαφορετικό. «Έξω οι ξένοι!» φωνάζει τώρα, όπως κάποτε οι ναζί φώναζαν «Έξω οι Εβραίοι!». Και όποιος γνωρίζει ιστορία, ξέρει πως μετά τους ξένους, θα έρθει και η σειρά όλων των άλλων.

Αυτές τις σκέψεις κάναμε βλέποντας το πρωτοσέλιδο της καλής εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» που έγραφε “3 φορές πιο ακριβό από του φοιτητή το γεύμα του λαθρομετανάστη!” και συγκρίνοντάς το με μια αφίσα του 1936 από τη ναζιστική Γερμανία: “5.50 Μάρκα το ημερήσιο κόστος συντήρησης ενός καθυστερημένου, όσο το κόστος συντήρησης μιας ολόκληρης οικογένειας!”

 

 

Με αφορμή αυτές τις σκέψεις θυμηθήκαμε το «Εγχειρίδιο του καλού φασίστα» του αγαπημένου διανοητή Βασίλη Ραφαηλίδη και μεταφέρουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από αυτό. Όχι βέβαια για να τα διαβάσει ο φασίστας. Αυτός δεν τα πάει καλά ούτε με το διάβασμα, ούτε με τον ορθό λόγο. Αλλά για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Για να θυμόμαστε ότι ο φασισμός και ο ναζισμός φοράνε ένα ύπουλο «κοινωνικό» προσωπείο που εύκολα ξεγελά και παρασέρνει

Και προσοχή! Όποτε ακούτε κάποιον να χρησιμοποιεί τη λέξη «λάθρο», μακριά του!

Ακολουθούν τα αποσπάσματα από το «Εγχειρίδιο του καλού φασίστα»

 

Κατά τον Ντανιέλ Γκερέν, τον εγκυρότερο μελετητή του φασιστικού φαινομένου, πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο στον πληθυντικό: δεν υπάρχει φασισμός, υπάρχουν φασισμοί. Ακόμα κι όταν μια συγκεκριμένη εθνική παραλλαγή του φασισμού δεν εκφράζεται από ένα συγκεκριμένο φασιστικό κόμμα, το φασιστικό πολιτικό δόγμα, η φασιστική άποψη για την οργάνωση της κοινωνίας, η φασιστική πολιτική φιλοσοφία, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν. Δεν είναι το φασιστικό κόμμα που φτιάχνει το φασισμό, αλλά ο φασισμός που φτιάχνει το φασιστικό κόμμα. Ο κοινωνικός φασισμός προηγείται και επικαθορίζει τον πολιτικό φασισμό. Τίποτα πιο απλό, συνεπώς, για έναν επιδέξιο φασίστα ηγέτη, με ταλέντο δημαγωγού, να εκμεταλλευτεί την υπάρχουσα στην κοινωνία δυνατότητα για την εμφάνιση ενός φασιστικού κόμματος.

Παρόλο που ο φασισμός δεν είναι ενιαίο δόγμα και εμφανίζεται πάντα σε πολλές και ποικίλες εθνικές παραλλαγές, εντούτοις έχει μερικά γενικά χαρακτηριστικά που είναι τα παρακάτω:

 

• Η δικτατορία
• Ο αντικοινοβουλευτισμός
• Ο κρατισμός
• Ο αντιφιλελευθερισμός
• Ο αντισοσιαλισμός
• Ο αντικομμουνισμός και
• Ο ρατσισμός.

 

Για να μπορούμε να κάνουμε λόγο για «καθαρό» φασισμό, τα εφτά χαρακτηριστικά που προαναφέραμε πρέπει να συνυπάρχουν σε ένα συγκεκριμένο φασιστικό καθεστώς. Όμως δεν συνυπάρχουν πάντα.

 […]

Για να εμφανιστεί κάπου ένα φασιστικό καθεστώς, πρέπει να έχει προετοιμαστεί καλά το κοινωνικό υπέδαφος με τη συστηματική καλλιέργεια του μίσους κατά των διανοουμένων και της σκέψης γενικότερα.

Ο δυνάμει φασίστας λατρεύει τη δράση και θεωρεί τη σκέψη τροχοπέδη για την άμεση δράση «εδώ και τώρα». Σημειώστε πως το παραπάνω σύνθημα είναι κοινό σ’ όλες τις παραλλαγές φασισμού, ακόμα και στις πολύ ήπιες ακόμα και σ’ αυτές που δεν αρνούνται τον κοινοβουλευτισμό.

Δυστυχώς, όμως συχνά δεν αρνούνται ούτε τον λαϊκισμό, που είναι το αφανές κοινωνικό υπόβαθρο του φασισμού. Η άκριτη, η σχεδόν μεταφυσική πίστη στην αξία του λαού, έξω και πέρα από ταξικούς διαχωρισμούς και κοινωνικές διαστρωματώσεις, δημιουργεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την απάτη της «υπέρβασης».

Είναι ένας ακόμα απ’ τους όρους που έφτιαξε και λάνσαρε ο Μουσολίνι, για να δηλώσει μ’ αυτόν την επιθυμία του να υπερβεί το φασιστικό κόμμα τις ταξικές διαφορές και να κάνει όλους τους Ιταλούς να ομονοήσουν για μόνο το λόγο πως είναι Ιταλοί.

[…]

Ο φασισμός δεν πιστεύει στη δυνατότητα και τη χρησιμότητα της «διαρκούς ειρήνης». Αντιλαμβάνεται την ειρήνη σαν διάλειμμα ανάμεσα σε δύο πολέμους, πράγμα που μπορεί να είναι σωστό. Όμως, ο φασισμός πρεσβεύει πως όσο πιο μικρό είναι αυτό το διάλειμμα, τόσο το καλύτερο για τους λαούς. Ο Μουσολίνι ανήγαγε τον πόλεμο σε ιδανικό πολύ χρήσιμο στη διατήρηση της ζωτικότητας ενός λαού. Φυσικά, αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη δραστηριότητα, συνεπώς και την ανθρώπινη ιστορία, με όρους δανεισμένους από τη φύση. Αντιλαμβάνεται την κοινωνία σαν φύση και όχι σαν πολιτισμό, σαν ζούγκλα και όχι σαν πόλη, μέσα στην οποία θα εμφανιστούν τα δυο βασικά παράγωγα της πόλης, η πολιτική και ο πολιτισμός. Που και τα δυο είναι αδύνατο να υπάρξουν έξω από τον δικό τους «φυσικό» περίγυρο, που είναι η πόλη και όχι η φύση.

Ο πόλεμος είναι φυσική κατάσταση, όπως λέει ο Μουσολίνι, αλλά μόνο όταν αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία σαν φύση. Διαφορετικά, πρέπει να ψάξεις να βρεις τα κοινωνικά και ειδικότερα τα οικονομικά αίτια του πολέμου. Πολεμούμε για να αυξήσουμε ή να διαφυλάξουμε τα υλικά ή τα πολιτιστικά μας αγαθά και όχι από μια αθλητική διάθεση. Αν λυθεί το πρόβλημα της έλλειψης αγαθών, θα λυθεί και το πανάρχαιο πρόβλημα του πολέμου, λέει ο Μαρξ. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους, όχι για να διατηρούν το σφρίγος τους, όπως λέει ο Μουσολίνι (ο πόλεμος δεν είναι γυμναστική, Μπενίτο) αλλά για να τρων καλά, ή καλύτερα. Άλλωστε, αν ο πολιτισμός δεν είναι παρά μια κοινωνικοποίηση του φυσικού, όπως λέει ο μεγάλος φιλόσοφος του πολιτισμού Χουιζίνγκα, τότε οφείλουμε να κοινωνικοποιήσουμε και τον πόλεμο, νοούμενο σα μια ζωώδη φυσική κατάσταση.

[…]

Ο «φυσικός» φασισμός είναι απ’ τη «ρύση του μια αφύσικη κατάσταση. Μπορεί να ρημάξει, όχι τη φύση αλλά το Σύμπαν ολόκληρο, προκειμένου να κάνει με «φυσικό» τρόπο τη «φυσική» δουλειά του. Και επειδή δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό στη φύση απ’ το θάνατο, ο φασισμός αντιμετωπίζει και το θάνατο σαν ένα πολύ απλό φυσικό γεγονός, παρόλο που δεν επιτρέπει στη φύση να λειτουργήσει φυσικά, ώστε να πεθάνεις από φυσικό θάνατο. Ο φασίστας, και κυρίως ο ναζιστής σκοτώνει εύκολα, υποκαθιστώντας στο βασικό του ρόλο το θεό, ή τη φύση, αν προτιμάτε. Ο φασίστας -και κυρίως ο ναζιστής- είναι ένας ερζάτς μικρός θεός, που κρατάει τη μοίρα σου στα χέρια του.

Ένα ισχυρό και αυταρχικό κράτος είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο φασισμός για να μετατρέψει τις μάζες σε αγέλη άγριων ζώων. Το κάθε τι, λέει ο Μουσολίνι, πρέπει να γίνεται αντιληπτό σε σχέση με το κράτος. Προσοχή, όχι με την κοινωνία των ανθρώπων, αλλά με το κράτος των εξουσιαστών, που αυτοί αποφασίζουν για το πώς πρέπει να φέρεται η κοινωνία των ανθρώπων. Πάρα πολύ συχνά, ωστόσο, πολλοί άνθρωποι φέρονται φασιστικά και σε συνθήκες καλά οργανωμένης δημοκρατίας, λειτουργώντας φασιστικά έξω από τα φασιστικά κόμματα. Φασίστας δεν είναι κατ’ ανάγκην το μέλος ενός φασιστικού κόμματος. Πριν απ’ το κάθε τι, ο φασισμός είναι νοοτροπία. Είναι φασισμός το να δέρνεις τη γυναίκα σου, είναι φασισμός το να βασανίζεις τα ζώα. Ο οργανωμένος φασισμός, απλώς οργανώνει τον διάχυτο, τον καθημερινό φασισμό.

[…]

Το συντεχνιακό πνεύμα, όταν κατακυριεύσει και τους πνευματικούς ανθρώπους, τους μετακινεί αυτόματα προς τη μεριά του φασισμού. Είδαμε πόσο αγαπούσε ο Μουσολίνι τις συντεχνίες. Άλλωστε, ονόμαζε το κράτος του συντεχνιακό. Οι συντεχνιακού τύπου φιλολογικές παρέες και τα καλλιτεχνικά κλαμπ, είχαν την αμέριστη υποστήριξη του Μουσολίνι. Ήξερε καλά ο δημιουργός του πρώτου φασιστικού κράτους πως όταν περιχαρακώσεις τα ενδιαφέροντά σου στον κλειστό χώρο του κλαμπ και της παρέας, είσαι εντελώς ακίνδυνος για το σύστημα. Κάνε, λοιπόν, ό,τι θέλεις, αρκεί να μη χώνεις τη μύτη σου σε έναν άλλο κλειστό χώρο, μιας άλλης συντεχνίας. Όταν στεγανοποιήσεις τα «διαμερίσματα», τα προφυλάσσεις από επικίνδυνες διαβρώσεις, λέει ο Μουσολίνι.

Ο φασισμός είναι ο θρίαμβος του ιδιωτικού, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από τη συλλογική δράση. Ο φασισμός είναι ο παλιός τεκτονισμός σε νέο, διευρυμένο και καλύτερα οργανωμένο ρόλο. Ο φασισμός είναι επίσης ο παλιός αθώος προσκοπισμός, που έχασε την αθωότητά του. Ο φασισμός είναι ακόμα ένας «σοσιαλισμός» χωρίς σοσιαλιστές. Το πνεύμα της αγέλης, και μάλιστα της τρομαγμένης αγέλης που ψάχνει για καλό τσομπάνο, δε συνιστά σοσιαλισμό, συνιστά φασισμό. Ο φασίστας είναι ένας ανώριμος άνθρωπος, που για να προφυλάξει το ελάχιστο που του έμεινε από την προσωπικότητά του, το εκχωρεί στον Αρχηγό.

Η αγάπη του φασίστα για τις στολές εν γένει, ακόμα κι όταν δεν είναι στρατιωτικές, απορρέει από το εγγενές στο φασισμό πνεύμα της αγέλης. Τα πρόβατα έχουν το ίδιο μαλλί. Τα κουρεύει και τα αρμέγει ο ίδιος τσομπάνος. Καμιά διαστροφή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αυτή του ολικά διεστραμμένου φασίστα, ενός δίποδου ζώου που του αρέσει να είναι ζώο, για τον απλό λόγο πως δυσκολεύεται να είναι άνθρωπος. Βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι άνθρωπος. Ο άνθρωπος και γεννιέται και γίνεται. Δεν αρκεί να έχεις γεννηθεί άνθρωπος. Πρέπει και να γίνεις. Ο φασισμός αρκείται στο ότι έχεις γεννηθεί άνθρωπος με ένστικτα, και εκμεταλλεύεται με επιτυχία όλα τα ένστικτα. Ο φασισμός προσέχει πολύ το ζώον άνθρωπος.