Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Γ.Γ από το Βαθύ Κόκκινο που συντάχθηκε με αφορμή ένα χθεσινό (9/11) δημοσίευμα της ΕφΣυν σχετικά με επιχείρηση–φιάσκο της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, η οποία στρατολόγησε έναν ποινικό κατάδικο στην προσπάθειά της να συλλέξει ενοχοποιητικά στοιχεία για συγκεκριμένους αντιεξουσιαστές. Το άρθρο αυτό περιγράφει την αποτυχημένη επιχείρηση με κεντρικό πρόσωπο τον ποινικό Τάκη Γεωργιάδη που έδρασε με αντάλλαγμα την αποπληρωμή προστίμου ύψους 40.000 ευρώ, όμως δεν κατάφερε τίποτα

Ο Γ.Γ, με αφορμή το άρθρο αυτό, θυμήθηκε τις πιο τρανταχτές περιπτώσεις στρατολόγησης πρακτόρων και χαφιέδων από την Αστυνομία.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

Δεν είναι η πρώτη φορά –ούτε δυστυχώς η τελευταία– που οι μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν να διεισδύσουν, να παγιδεύσουν και να κατασκευάσουν «τρομοκράτες» εκεί που δεν υπάρχουν.

Η ιστορία της ελληνικής Ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών είναι γεμάτη από στρατολογημένους χαφιέδες: Από μέλη αριστερών συλλογικοτήτων και κομμουνιστών μέχρι ποινικούς που γίνονται εργαλεία προβοκάτσιας.

Το σημερινό δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» για το «πανάκριβο φιάσκο» της Αντιτρομοκρατικής δεν είναι παρά ένα ακόμα κρίκο σε αυτή την αλυσίδα της κρατικής καταστολής.

Ας τα πιάσουμε με την σειρά.

Όπως είναι γνωστό, η Ασφάλεια έχει μακρά παράδοση στη στρατολόγηση ατόμων από τον χώρο της Αριστεράς. Ναυάγια της ταξικής πάλης που έσπασαν ή υποκρίνονται τους αριστερούς για να παίξουν το ρόλο του κράτους. Κι αυτό είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο. Από την εποχή του Βενιζέλου με το γνωστό “ιδιώνυμο” το 1929, μέχρι και σήμερα.

Ας δούμε σχετικά πρόσφατες περιπτώσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ντάνος Κρυστάλλης, ο πρώην γραμματέας της νεολαίας ΕΔΑ και ρεπόρτερ της ΕΡΤ, που από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι το 1985 εισχώρησε βαθιά στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο ως επαγγελματίας χαφιές της ΚΥΠ/ΕΥΠ. (Έχει μείνει ιστορική η δημόσια παραδοχή του δημοσιογράφου Γιώργου Βότση: “Με τον Κρυστάλλη πιάστηκα μαλάκας”).

Παρέδιδε πληροφορίες στην ασφάλεια, έχτιζε «φιλίες» με άτομα του “χώρου”, μέχρι που ξεσκεπάστηκε μετά τη δολοφονία του Χρήστου Τσουτσουβή. Ακόμα και μέχρι να πεθάνει, ο Κρυστάλλης αρνιόταν τον ρόλο του σε αγωγές κατά ΜΜΕ, αλλά ο χώρος τον θυμάται ως «αρχιχαφιέ» που πούλησε συντρόφους για λεφτά και προστασία.

Παρόμοια περίπτωση, από το ΚΚΕ αυτή τη φορά, είναι η πραγματική ιστορία που ενέπνευσε το μυθιστόρημα του Μίμη Ανδρουλάκη «Ο κόκκινος κάβουρας». Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, το βιβλίο αφηγείται την ιστορία ενός πρώην στελέχους του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, που στρατολογήθηκε ως πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών. Ένας «διπλός άνθρωπος» που εισχώρησε στο Κόμμα, παρέδιδε πληροφορίες και βοηθούσε στην παρακολούθηση συντρόφων.

Έχω υπ’ όψιν μου άλλη μια περίπτωση που αφορά χαφιέ προερχόμενο από οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά η περίπτωσή του δεν είναι δημοσιεύσιμη.

Αλλά οι μηχανισμοί δεν σταματούν σ’ αυτούς τους χώρους. Συχνά στρατολογούν πρώην ποινικούς, μετατρέποντάς τους σε εργαλεία για να παγιδεύσουν άτομα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Κλασικό παράδειγμα η υπόθεση «Δύτης» το 1998: Μια ελληνοαμερικανική επιχείρηση της ΕΥΠ και της CIA, με κεντρικό πρόσωπο τον ποινικό Ανδρέα Λεγάκη. Τον πίεσαν μήνες, του έταξαν εκατομμύρια δραχμές, ακαταδίωκτο και ταξίδι στις ΗΠΑ. Ο Λεγάκης έπαιξε τον «ντίλερ όπλων» στα Εξάρχεια, διοχετεύοντας παγιδευμένα πιστόλια και «έξυπνες» ρουκέτες με πομπούς σε υπόπτους για τη 17Ν. Τα όπλα κατέληξαν σε γιάφκες, αλλά ένας «αγοραστής» μύρισε την παγίδα, πέταξε τις ρουκέτες στα σκουπίδια και εξαφανίστηκε. Φιάσκο παταγώδες: Οι πράκτορες περίμεναν άδικα, η Αντιτρομοκρατική μάζεψε τα… απορρίμματα. Ο Λεγάκης συνέχισε ως ληστής, σκότωσε ανθοπώλη, ξαναπιάστηκε – και υπήρξε μέχρι «Δύτης 2» το 2009, πάλι αποτυχία!

Και φτάνουμε στο σήμερα: Το δημοσίευμα της ΕφΣυν αποκαλύπτει πώς το 2022-2023 η Αντιτρομοκρατική στρατολόγησε έναν βαρυποινίτη (ισόβια για ληστείες, ναρκωτικά, όπλα) ως «ειδικό συνεργάτη». Ανταλλάγματα: Δεκάδες χιλιάδες ευρώ, μείωση ποινής, προστασία. Στόχος: Εισχώρηση στα Εξάρχεια, «φιλία» με αντιεξουσιαστικούς, προμήθεια όπλων/εκρηκτικών για να τους παγιδεύσει ως «τρομοκράτες». Αλλά ο ποινικός γύρισε ανάποδα: Κατέθεσε μήνυση κατά αξιωματικών για παράβαση καθήκοντος, ψευδείς βεβαιώσεις και απόπειρα παγίδευσης αθώων. Αποτέλεσμα; Ποινικές διώξεις σε αστυνομικούς, πανάκριβο φιάσκο για το κράτος – λεφτά σπαταλημένα, αξιοπιστία μηδέν.

Αυτές οι τακτικές δεν είναι «λάθη» της ασφάλειας. Είναι συστηματικές προβοκάτσιες. Για να δικαιολογήσουν budget δισεκατομμυρίων, κάμερες, ΜΑΤ στα Εξάρχεια, καταστολή κινημάτων. Από τον Κρυστάλλη και τον «Κόκκινο Κάβουρα» μέχρι τον «Δύτη» και το σημερινό χαφιέ, το μήνυμα είναι ίδιο: Το βαθύ κράτος δεν πολεμά «τρομοκρατία» – σε πολλές περιπτώσεις την κατασκευάζει για να χτυπήσει την Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Υ.Γ. Και για να μη ξεχνιόμαστε: πριν τον «Δύτη» και το σημερινό φιάσκο της Αντιτρομοκρατικής, υπήρξε και η Λουίζης Ριανκούρ (Μάρτης 1992). Μια ενέδρα-παρωδία κατά της 17Ν που κατέληξε σε φιάσκο-λεηλασία. Η «πληροφοριοδότρια» Μαρία Τσιντέρη (κωδ. «Άννα») εισέπραξε 13 εκατομμύρια δραχμές από τα μαύρα ταμεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Άλλες πηγές μιλάνε για 200 εκατομμύρια δραχμές που εξαερώθηκαν συνολικά σε «έξοδα επιχείρησης».

Οι μπάτσοι έχασαν τον Κουφοντίνα μέσα από τα χέρια τους, η Τσιντέρη εξαφανίστηκε με τα λεφτά, και στη δίκη της 17Ν το 2003 ο τότε αρχηγός ΕΛΑΣ Στέφανος Μακρής αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Στήθηκε χορός εκατομμυρίων χωρίς να μάθουμε πού κατέληξαν». Ο πρόεδρος Μαργαρίτης τον διέκοψε έξαλλος: «Μας λέτε ότι δώσατε εκατομμύρια σε μια γυναίκα και δεν ξέρετε ούτε πού μένει;»

Από το ’92 μέχρι το 2025, ίδια συνταγή: πληρώνουν χρυσάφι χαφιέδες και ποινικούς → φτιάχνουν παγίδες → η παγίδα σπάει → τα λεφτά χάνονται σε μαύρες τρύπες → η καταστολή συνεχίζεται με νέο budget. Δεκάδες εκατομμύρια στη Ριανκούρ, δεκάδες εκατομμύρια στον «Δύτη», δεκάδες χιλιάδες ευρώ στο σημερινό φιάσκο.

Το μόνο που αλλάζει είναι το νόμισμα. Το βαθύ κράτος τρώει, και εμείς το πληρώνουμε.