Είναι περίεργη η αίσθηση ελευθερίας που εισπράττεις όταν βάζεις το σακίδιο στην πλάτη και αρχίζεις να περπατάς. Ίσως γιατί ξέρεις ότι όλα εξαρτώνται μόνο από σένα και από κανέναν άλλο παράγοντα

Αφήνεις πίσω σου τη βιτρίνα και το θόρυβο του Αυγούστου και αρχίζεις να ανεβαίνεις. Όλες σου οι αισθήσεις βρίσκονται σε πλήρη εγρήγορση. Η προσμονή της ανακάλυψης βάζει φτερά στα πόδια σου. Η αίσθηση της κατάκτησης είναι μοναδική. Η κούραση θεραπευτική. Η ξεκούραση που ακολουθεί, γλυκιά

Από κάτω απλώνεται το στενό του Αετού, που χωρίζει την Ιθάκη σε δύο ισομεγέθη τμήματα, το βόρειο και το νότιο.

Κάτω δεξιά, μόλις που διακρίνεται, ένα σούπερ γιώτ. Ισως είναι η θαλαμηγός του εμίρη του Κατάρ και των ακολούθων του. Δε σε νοιάζει. Δεν τους ζηλεύεις.Είναι από κάτω σου.

Λίγο πιο πέρα, στον κόλπο του Βαθιού, ο Τσίπρας, επιλέγοντας την Ιθάκη ως φόντο της ανέντιμης πολιτικής του, εξαγγέλει δήθεν τη λήξη των Μνημονίων. Δε σε νοιάζει πια. Τον έχεις γειώσει

Εικόνα 1: Κολοκοτρώνης - Μακρυγιάννης

Ονομάστηκε Αρχιστράτηγος και διοικητής των στρατευμάτων της Πελοποννήσου, αυτοδικαίως μετά τη νικηφόρα μάχη με τον Δράμαλη στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1822). Αναγνωρισμένη η στρατιωτική ιδιοφυΐα του. Κλέφτης, αφορισμένος από τον Γρηγόριο Ε’, επικηρυγμένος από τρεις  Σουλτάνους. Ξεκινώντας από τον Σελίμ τον 3^ο, επικήρυξη που διατηρήθηκε και επί του Μουσταφά του 4^ου και συνεχίστηκε επί του «Σουλτάνου της ελληνικής επανάστασης», Μαχμούτ του 2^ου.

Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές.

Διονύσιος Σολωμός, 1797-1857, Εθνικός Ποιητής

«Με την ψήφιση του καινούργιου συντάγματος, στην πολιτική σκηνή εμφανίστηκαν τρία κόμματα-το εγγλέζικο, το γαλλικό και το ρούσικο- πού τα κινούσαν από τα παρασκήνια σαν μαριονέτες οι πρεσβευτές των τριών δυνάμεων. Ανάμεσα σε δαύτους μάλιστα άρχισε τώρα ένας άγριος ανταγωνισμός για το ποιος θα βάλει δικό του πρωθυπουργό.

Στο τέλος επικράτησε ο Λάυονς κι έγινε πρόεδρος της κυβέρνησης ο αρχηγός του εγγλέζικου κόμματος Μαυροκορδάτος,που είχε ανοιχτά κηρυχτεί εχθρός του λαϊκού ξεσηκώματος του 1843. Τότε η γαλλική κυβέρνηση έδωσε εντολή στον πρεσβευτή της Πεσκατόρι να υποστηρίξει με κάθε μέσο τον Κωλέττη, αρχηγό του γαλλικού κόμματος, για να ρίξουν τον Μαυροκορδάτο. Κάτι τέτοιες ευκαιρίες τις περίμενε ο Κωλέττης σαν μεγάλη λαμπρή. Απόσπασε από τον Πεσκατόρι 10.000 φράγκα για να πληρώνει ιδιαίτερη σωματοφυλακή κι έβαλε αρχηγό της ένα διάσημο ληστή! Ό Λάυονς όμως, για να μην υστερήσει σε γενναιοδωρία, έκοψε στον Μαυροκορδάτο ένα κοντύλι από 285 λίρες, για να πληρώνει κι αυτός σωματοφυλακή και χρέωσε το ποσό τούτο στο κοντύλι της μυστικής υπηρεσίας. Σε τι σημείο είχανε ξεπέσει οι “Έλληνες” πολιτικοί!» [1]

Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία. Τα φαντάσματα του παρελθόντος ξαναγυρνούν στον τόπο του εγκλήματος  – στην πραγματικότητα δεν έλειψαν ποτέ – και στέλνουν εκπροσώπους τους, έστω και με βαριά καρδιά, για να τιμήσουν την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης.

E. Delacroix: Επεισόδιο από τον ελληνικό πόλεμο της ανεξαρτησίας (1856)

Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές

Διονύσιος Σολωμός

Ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου. Έλληνες, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς΄

Χάρτα του Ρήγα, άρθρο 7

Πέμπτη 17 Αυγούστου 1944 Γερμανοί ναζί και οι Έλληνες συνεργάτες τους με κουκούλες, ξεκίνησαν για μία σφαγή. Ένα μακελειό με ομαδικές εκτελέσεις, εμπρησμούς και λεηλασίες σπιτιών.

Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, Ο Υποστράτηγος Χρ. Καβράκος παραδίδει την Αθήνα στον εκπρόσωπο των γερμανικών αρχών Κατοχής στο καφενείο Λουξ επί της οδού της Κηφισίας  4

(επιχρωματισμένη από τον Χρ. Καπλάνη, φωτογραφία - Past in color)

Στον δημόσιο λόγο, στις ιδιαίτερες συζητήσεις απλών πολιτών, αλλά και μεταξύ ειδημόνων, χρόνια τώρα, γίνεται συζήτηση για την ανιστόρητη και απαράδεκτη ονοματοθεσία –άγνωστο πως επιβλήθηκε- που απέδωσε το όνομα του αποκαλούμενου «Στρατηγού» Καβράκου, σε οδό υψηλής κυκλοφορίας και είσοδο της Διώνης, στο  Πικέρμι. Η ίδια απαράδεκτη ονοματοθεσία ισχύει και για τα Τρίκαλα, όπου μάλιστα η οδός που φέρει το όνομα του δωσίλογου αξιωματικού, είναι κεντρική και κάθετη στον κύριο πεζόδρομο της Ασκληπιού.

Η οδός Καβράκου στο Πικέρμι (είσοδος στον οικισμό Διώνης) πηγή Googie maps

Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές - Διονύσιος Σολωμός.

Τις τελευταίες ημέρες κάνει ξανά μετά από χρόνια, τον γύρο του διαδικτύου, καβάλα στο Facebook αλλά και αλλού (το βρήκαμε σε ένα site ονόματι «Λόγος της Πέλλας» και ένα άλλο (agiameteora-friends.net) που δεν λειτουργεί αλλά ο» Λόγος της Πέλλας» το αναφέρει ως … πηγή), το  νεκραναστημένο φάντασμα του ανύπαρκτου εύζωνα Κουκίδη, ο οποίος -σύμφωνα με τον μεταπολεμικό μύθο- αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον βράχο, τυλιγμένος στην σημαία.

Ο εύζωνας φρουρός της Ακρόπολης, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, δεν άντεξε την ντροπή της παράδοσης του Ιερού Βράχου στο Γερμανό αξιωματικό και, αντί να υποστείλει την ελληνική σημαία για να την παραδώσει όπως τον είχε διατάξει ο διοικητής της γερμανικής φρουράς, την υποστέλλει τραγουδώντας μόνος μπροστά τους Γερμανούς τον εθνικό ύμνο, τυλίγει με αυτή το σώμα του και αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.

Αυτό θέλει ο μύθος να έγινε. Και πρόκειται για μύθο, όπως αποδεικνύεται τόσο από τα δύο παλιά άρθρα της ομάδας του Ιού της Ελευθεροτυπίας, όσο και από το γεγονός πως όσο και αν ανατρέξει κανείς, αναζητώντας πηγές για το γεγονός, δεν βρίσκει απολύτως τίποτα, τουλάχιστον πριν το 1980. Καμιά άλλη πρωτογενής πηγή, ελληνική ή ξένη, δεν αναφέρει τίποτε για το επεισόδιο του ηρωικού αυτόχειρα ευζώνου. Ασφαλώς η φήμη εξακολουθεί την υπόγεια, προφορική διαδρομή της.

Από τις πηγές αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο μόνος που αναφέρει κάτι για τον Κουκίδη είναι ο Μενέλαος Λουντέμης, σε ένα του διήγημα, γραμμένο  τον Οκτώβριο του 1944 ("Τα άλογα του Κουπύλ", από τη συλλογή "Αυτοί που φέρανε την καταχνιά...", Δωρικός 1975). Αλλά και στον δεύτερο τόμο του επίσημου μαρτυρολογίου που εξέδωσε στα 1994 η ΚΑΙ του ΚΚΕ με τίτλο "Έπεσαν για τη ζωή", η αναφορά στον Κώστα Κουκίδη είναι ρητή: Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο "Έλληνας στρατιώτης", πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει "τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν' ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα".

Όλες οι άλλες αναφορές είναι πολύ μεταγενέστερες, μετά το 1980.

Συνοπτικά η αλήθεια

Πόσα περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία χρειάζεται κανείς, από τη μαρτυρία του διευθυντή της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού αντιστρατήγου Κακουδάκη, σε τηλεοπτική εκπομπή το 2000, ότι «Διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξε την περίοδο εκείνη στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης Κωνσταντίνος. Στείλαμε έγγραφα σε όλες τις μονάδες, στο ληξιαρχείο, παντού. Πήγαμε στην Πλάκα να ζητήσουμε πληροφορίες. Πραγματική μαρτυρία ως σήμερα δεν έχει υπάρξει». Επίσης, ο τότε επιλοχίας των ευζώνων Α. Μαχιμάρης αρνήθηκε ότι υπήρξε εύζωνος με το όνομα αυτό. Και πώς αλήθεια τεκμηριώνει κανείς αδιάσειστα ότι κάποιος δεν υπήρξε ή κάτι δεν συνέβη;

Αντιγράφουμε από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου «Οι λέξεις έχουν τη δική τους Ιστορία» την ανάρτηση της 29ης Απριλίου 2011, όπου μεταξύ άλλων, ο αντιστράτηγος Κακουδάκης αναφέρει:

«Θα προσπαθήσω να ανακεφαλαιώσω την ιστορία όπως την έχω κατανοήσει. Στις 27 Απριλίου, τη μέρα της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, οι προφυλακές του στρατού ύψωσαν τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη, στις 8.45 το πρωί, όπως έσπευσαν να γνωστοποιήσουν με τηλεγράφημα στον Χίτλερ ο ίλαρχος Γιακόμπι και ο υπολοχαγός Έλσνιτς. Λίγο αργότερα υψώθηκε σε άλλον ιστό η ελληνική σημαία, πλάι στη γερμανική. Από τις πηγές της εποχής δεν φαίνεται σαφώς αν προηγήθηκε υποστολή της ελληνικής σημαίας ή αν δεν είχε γίνει έπαρσή της εκείνο το ταραγμένο πρωινό, πάντως το βέβαιο είναι τι λίγη ώρα αργότερα και οι δυο σημαίες κυμάτιζαν η μία πλάι στην άλλη. Γερμανικές σημαίες υψώθηκαν επίσης στο δημαρχείο. Η επίσημη παράδοση της Αθήνας (και του Πειραιά) στον Γερμανό στρατιωτικό διοικητή έγινε στις 10.30 από τον δήμαρχο Αμβρόσιο Πλυτά, τον σ τ ρ α τ η γ ό  Κ α β ρ ά κ ο (Σημείωση της Attica Voice: του οποίου το όνομα αδικαιολόγητα  φέρει δρόμος στο Πικέρμι) , τον νομάρχη Αττικής και τον δήμαρχο Πειραιώς, στο καφενείο Παρθενών, γωνία Κηφισίας και Αλεξάνδρας….»  

Όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες στιγμές κυκλοφορούν ένα σωρό φήμες· έτσι, κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο εύζωνος φρουρός της Ακρόπολης (τότε ακόμα ανώνυμος), αντί να παραδώσει τη σημαία, την τύλιξε γύρω από το σώμα του και έπεσε στο κενό. Τη φήμη αυτή την κατέγραψε στο ημερολόγιό του ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, αλλά και ο βρετανός πράκτορας (και μετέπειτα επιφανής ιστορικός) Νίκολας Χάμοντ. Κυκλοφόρησαν και άλλες φήμες τότε: για παράδειγμα, στο δικό του ημερολόγιο ο Ροζέ Μιλιέξ κατέγραψε πως άκουσε ότι Έλληνες στρατιώτες πυροβόλησαν τη σημαία με τη σβάστικα την ώρα της έπαρσής της και την έριξαν από τον ιστό της!

Αρκετές μέρες αργότερα, στις 9 Ιουνίου 1941, σε ανταπόκριση από το Κάιρο, η αγγλική εφημερίδα Ντέιλι Μέιλ, θέλοντας να υπογραμμίσει την εχθρότητα του ελληνικού λαού προς τους κατακτητές, αναφέρει το ίδιο επεισόδιο, μόνο που τώρα δίνει όνομα στον ηρωικό αυτόχειρα εύζωνο: τον ονομάζει Κωνσταντίνο Κουκίδη.

Αναλυτικότερη πληροφόρηση θα βρείτε στις αναφερθείσες στο κείμενο  πηγές, δηλαδή

• Στα άρθρα του Ιού της Ελευθεροτυπίας, από το 2004 α και β
• Στην ανάρτηση του Νίκου Σαραντάκου «Ο ανύπαρκτος ήρωας Κωνσταντίνος Κουκίδης»
• ΕΡΤ αρχείο, ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (Εκπομπή της ΕΤ-1, του Νίκου Παπαθανασίου, με παρουσιαστή τον Τάκη Σπηλιόπουλο, 26/4/2000). Στην εκπομπή μετέχουν οι Ιωάννης Κακουδάκης, Γιώργος Αποστολίδης, Τάσος Κοντογιαννίδης, Γρηγόρης Φαράκος, Μανόλης Γλέζος και παρεμβαίνουν ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, καθώς και κάποιοι μάρτυρες ή συλλέκτες στοιχείων για την υπόθεση. Πολύ ενδιαφέρουσα "ζωντανή" προσπάθεια να τεκμηριωθεί ο θρύλος, που αναδεικνύει την ανυπαρξία τεκμηριωμένων στοιχείων. Ρητή αναφορά στη "χρησιμότητα" να εμφανίζεται ο θρύλος ως πραγματική ιστορία.

Εντύπωση δε προκαλεί πως στον αιώνα του διαδικτύου, κάποιοι έχουν γεμίσει το YouTube με βίντεο περί Κουκίδη, πλην όμως η απουσία ιστoρικών τεκμηρίων και μαρτυριών κάνει πάταγο

ΥΓ Κάποιοι "καλοπροαίρετοι" προσπάθησaν να παραλληλίσουν τον ανύπαρκτο Κουκίδη με τυς υπαρκτούς Γλέζο και Σιάντα. Δεν νομίζουμε πως αξίζει να κάνουμε το παραμικρό σχόλιο και να εξηγήσουμε τη διαφορά μεταξύ πραγματικού και φανταστικού

«Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», Θεατρικό έργο του μεγάλου Ιταλού Θεατρικού συγγραφέα, Ντάριο Φο.

Ο θάνατος είναι πάντα τυχαίος.

Οποιαδήποτε σχέση με τα σημερινά γεγονότα κρίνεται εντελώς τυχαία.

Ο αδέκαστος ιατροδικαστής θα αποφανθεί για το "τυχαίον" του θανάτου.

Η οποιαδήποτε συμμετοχή της αστυνομίας κρίνεται εντελώς αβάσιμη.

Τα γεγονότα είναι εντελώς τυχαία.

Από τον Ντάριο Φο μέχρι το Βόλο η απόσταση είναι πολύ μικρή.

Μιλάνο - Βόλος, τόσο κοντά .....

Ο θάνατος είναι τυχαίος ...

Η ζωή είναι τυχαία ... 

Η πραγματικότητα δεν υπάρχει ....

Αν δεν έχετε διαβάσει το τρίτομο έργο του Eduardo Galeano «Η μνήμη της φωτιάς», μάλλον θα είναι γιατί δεν έχετε διαβάσει ποτέ, κανένα έργο του μεγάλου αυτού σύγχρονου μας, συγγραφέα. Είναι και λίγο «ενοχλητικά» τα θέματα του, ειδικά για εμάς τους ανατολικοευρωπαίους που συμπεριφερόμαστε ως δυτικοευρωπαίοι και υπερατλαντικοί, αφού πάσχισαν επί δεκαετίες να μας πείσουν πως εκεί «ανήκομεν».

Ο Eduardo Galeano στη «μνήμη της φωτιάς» ιστοριογραφεί χωρίς να τηρεί τους «κανόνες» που θέλουν τον ιστοριογράφο αντικειμενικό, αλλά στο τέλος, πάντα αφήνει την Ιστορία να γίνεται υπόθεση και έργο των νικητών.

Μια και ο λόγος  για τις υπερατλαντικές συγγενείς μας χώρες, τις Μπανανίες του Χένρυ και τη σφαγή της Μπανάνας, ας δούμε την σύντομη καταγραφή της, στην Κολομβία, από τον E. Galeano. Η καταγραφή και απόδοση των στιγμών της Ιστορίας, από τον συγγραφέα της μνήμης της φωτιάς, αποδεικνύει πως η ανάγνωση της Ιστορίας δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Ποτέ. Και ότι η εξ αποστάσεως θέαση της, δεν μπορεί παρά να είναι ύποπτη, αν δεν είναι, μονοσήμαντα, ένοχη.

Eduardo Galeano, Η μνήμη της φωτιάς – Τόμος 3: Ο αιώνας του ανέμου

Η σφαγή της μπανάνας (Κολομβία 1928)

1928 – Νοτίως της Σάντα Μάρτα

Μπανανίες

Δεν ήταν παρά χαμένα χωριουδάκια στην ακτή της Κολομβίας, ένας δρόμος όλο σκόνη ανάμεσα στο ποτάμι και στο νεκροταφείο, ένα χασμουρητό ανάμεσα σε δύο όνειρα, όταν το κίτρινο τρένο της United Fruit Company έφτασε από τη μεριά της θάλασσας.

 Του Θεμιστοκλή Λαζαρή

Ήρθαν λοιπόν οι πρώτες σχάρες στην Πλατεία Ταχυδρομείου.

Αναμενόμενο βέβαια. Από καιρό το ξέραμε ότι, στο τέλος της έρευνας, κάπως έτσι θα έμοιαζε η ανάδειξη. Είναι μάλιστα μια μεγάλη νίκη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας το πόσα πολλά, πόσα περισσότερα απ’ ό,τι σχεδιαζόταν αρχικά, παρέμειναν τελικά ορατά. Στο φως. Εις μνήμην.

Αλλά να.

Σου σφίγγουν κάπως την καρδιά τα πλέγματα. Στενά πολύ, ίσα που αφήνουν να δεις από κάτω τους. Και λίγα μέτρα γύρω σου να σύρεις το βλέμμα, μόνο στο σίδερο θα εστιάσει το μάτι.

Όσο κι αν ξέρεις. Αν ξέρεις.

Βγήκαν και τα πρώτα τραπέζια. Οι μαγαζάτορες, απηυδισμένοι από το χώμα και τη σκόνη, ανασαίνουν ελεύθερα κι απλώνονται στον ανοιχτό χώρο. Πάνω στην ώρα ήλθε για τα μέτρα.

Ακούγεται μάλιστα πως όπου να ‘ναι φτάνει κι ο Βενιζέλος για τα βαφτίσια. Άγαλμα, βέβαια. Στη θέση την εξαρχής ορισμένη. Άλλωστε το Πλατεία «Ταχυδρομείου» όνομα αξιοπρεπές δεν ήταν βέβαια. Μάλλον για παρατσούκλι έκανε.

Και θα ρωτήσετε: Και τι λοιπόν σ’ ενοχλεί απ’ αυτά; Οι προστατευτικές σχάρες; Τα τραπέζια; Οι κάδοι; Το τσιμέντο; Ή μήπως το πρόβλημα είναι ο Βενιζέλος τελικά;

Τίποτα απ’ όλα αυτά συγκεκριμένα. Το καθένα φτάνει στην ώρα του, προγραμματισμένα, ορθολογικά και συμπεφωνημένα. Ασήμαντα τελείως εξάλλου, αν συγκριθούν με τόσα και τόσα τρέχοντα.

Όμως φοβάμαι την κανονικότητα, που στέλνει τα αρχαία στην ακίνδυνη αφάνεια, που ξαναδίνει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και που χαρίζει σε μαρμάρινους μπροστάρηδες ό,τι δεν τους ανήκει.