Πριν από λίγες ημέρες, η Βενεζουελανή Μαρία Κορίνα Ματσάδο τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης  προκαλώντας κύμα αντιδράσεων και προσθέτοντας άλλο ένα πλήγμα στην ήδη βαριά πληγωμένη αξιοπιστία του θεσμού

Με αφορμή αυτή τη βράβευση, παρουσιάζουμε τις σημαντικότερες δράσεις της Ματσάδο που φαίνεται πως οδήγησαν – παραδόξως για πολλούς - στη βράβευσή της. Παράλληλα, θυμόμαστε τον Άγγλο συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ που βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, τον συγγραφέα του “1984” Τζωρτζ Όργουελ καθώς και τον συγγραφέα της “Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων” Λιούις Κάρολ.

Οι τρεις διάσημοι συγγραφείς θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πώς ένα Νόμπελ Πολέμου μπορεί να βαφτιστεί Νόμπελ Ειρήνης

Από το πραξικόπημα του 2002 μέχρι το βραβείο Νόμπελ

Η Ματσάδο ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του κωμικού και αποτυχημένου πραξικοπήματος κατά του Τσάβες το 2002, όταν  δικτάτορας της χώρας αναλαμβάνει ο Πέδρο Καρμόνα, πρόεδρος της Ένωσης Εργοδοτών, ο οποίος με το πρώτο του διάταγμα καταργεί το Σύνταγμα, διαλύει τη Βουλή και το Ανώτατο Δικαστήριο, απολύει όλους τους κυβερνήτες και τους δημάρχους των πολιτειών και των πόλεων της Βενεζουέλας και αναλαμβάνει προσωπικά όλες τις εξουσίες

Το πραξικόπημα αυτό δεν αντέχει ούτε δύο εικοσιτετράωρα, καθώς ο νόμιμα εκλεγμένος Τσάβες καταφέρνει να ανακτήσει αναίμακτα την εξουσία. Από τότε, η Ματσάδο αφιερώνει  τη ζωή της στην ανατροπή με κάθε τρόπο της νόμιμα εκλεγόμενης κυβέρνησης της Βενεζουέλας, συνεργαζόμενη στενά με την Ουάσιγκτον

To 2014, από το βήμα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, ζητάει ξένη στρατιωτική  επέμβαση στην Βενεζουέλα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο, έναν σχεδόν χρόνο από τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες.

Το 2019, συμμετέχει στην ανεκδιήγητη αυτοαναγόρευση του ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό, σε πρόεδρο της Βενεζουέλας. Έτσι, χωρίς εκλογές. Με απόφαση δική του. Μια αυτοαναγόρευση που θα ήταν  απλά κωμική αν δεν είχε τη στήριξη των ΗΠΑ και την αναγνώριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναγνωρίζει τον Γκουαϊδό. Αλλά και η σύζυγος του Κυριάκου, η Μαρέβα Γκραμπόφσκι, η σύζυγος του Κυριάκου, κάνει δηλώσεις υποστήριξης προς τον αμερικανοκίνητο τυχοδιώκτη

Απαιτεί την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εταιρείας πετρελαίου Petróleos de Venezuela (PDVSA) αλλά και όλων των εταιρειών που κρατικοποιήθηκαν από την κυβέρνηση Τσάβες, μεταξύ των οποίων και η Siderúrgica Venezolana, η εταιρεία στην οποία ο πατέρας της ήταν πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής.

Το Φεβρουάριο του 2025 συμμετέχει με βιντεοσκοπημένο μήνυμά της στην συγκέντρωση των ακροδεξιών όλης της Ευρώπης στην Μαδρίτη. Εκεί όπου μεταξύ άλλων μαζεύονται οι Όρμπαν, Σαλβίνι, Λεπέν, Λατινοπούλου, Βίλντερς και οι ηγέτες του Ισπανικού VOX. Εκεί, όπου κεντρικά συνθήματα της συνόδου είναι η «Reconquista» – ένας όρος που αναφέρεται στις ευρωπαϊκές στρατιωτικές εκστρατείες εκδίωξης των μουσουλμάνων, που κορυφώθηκαν στα τέλη του 15ου αιώνα – και το «Make Europe Great Again». Εκεί, όπου καλωσορίζουν την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία και θέτουν ως στόχους την καταπολέμηση του Ισλάμ, ενώ επιπλέον καταφέρονται εναντίον της γραφειοκρατίας της Ε.Ε., της μετανάστευσης, της παγκοσμιοποίησης και των πολιτικών woke και διαφορετικότητας.

Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως το κόμμα της Ματσάδο, Vente Venezuela, έχει υπογράψει συμφωνία με το Λικούντ – το κόμμα του Νετανιάχου- για συνεργασία σε «πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά ζητήματα, στρατηγική, γεωπολιτική και ασφάλεια». Η ίδια η Ματσάδο, στηρίζει τη γενοκτονία στη Γάζα έχοντας δηλώσει δημόσια την «ακλόνητη υποστήριξή της στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπίζεται τον εαυτό του».

Κλείνουμε αυτή τη σύντομη παρουσίαση της Νομπελίστριας, αναφέροντας πως η βραβευθείσα αφιέρωσε  το βραβείο της στον Ντόναλντ Τραμπ, λέγοντας : «Η νίκη είναι πιο κοντά από ποτέ- Βασιζόμαστε στον Τραμπ»

Η διαστροφή των εννοιών

Ο Άγγλος συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ, όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, στο διάσημο λόγο του «Τέχνη, Αλήθεια και Πολιτική» είχε πει μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέχουν σήμερα έναν μοναδικό ρόλο στην ιστορία. Είναι, χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη δύναμη βίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, όμως ταυτόχρονα παρουσιάζονται ως δύναμη του καλού.

Αυτή είναι μια εξαιρετικά επιτυχημένη πράξη υποβολής. Είναι μια πολύ έξυπνη, εξαιρετικά επίμονη πράξη πλύσης εγκεφάλου. Και πράγματι λειτουργεί: η προπαγάνδα είναι τόσο ισχυρή, που ακόμη και οι άνθρωποι των οποίων οι ζωές έχουν καταστραφεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύουν στην καλοσύνη της.

Να παρουσιάζεις την εγκληματική πράξη ως πράξη ευεργεσίας. Είναι μια εντυπωσιακή, επιτυχημένη πράξη ύπνωσης»

Πρόκειται πράγματι για μια εντυπωσιακή πράξη ύπνωσης, όπου η διαστροφή των εννοιών επιβάλλεται μέσω της συνεχούς αναπαραγωγής της διαστροφής τους, οδηγώντας στον έλεγχο της σκέψης. Μία διαδικασία που είχε πολύ εύστοχα και παραστατικά περιγράψει ο Τζωρτζ Όργουελ στο περίφημο βιβλίο του «1984», εισάγοντας και εξηγώντας την περίφημη έννοια της New Speak, της Νέας Ομιλίας

Εκεί, όπου το Υπουργείο Πολέμου γίνεται Υπουργείο Ειρήνης, το Υπουργείο Προπαγάνδας γίνεται Υπουργείο Αλήθειας, το Υπουργείο Επισιτισμού γίνεται Υπουργείο Αφθονίας, τα κελιά των φυλακών γίνονται “διαμερίσματα”, ενώ τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας είναι “στρατόπεδα χαράς”

Σε ένα κόσμο όπου «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη», "η γενοκτονία είναι άμυνα", το Νόμπελ Πολέμου μπορεί άνετα να γίνει Νόμπελ Ειρήνης, η Κορίνα Ματσάδο να το κατακτήσει και ο Ντόναλντ Τραμπ να είναι ο επόμενος που θα το κερδίσει

Αρκετά πιο πριν από τον Όργουελ, το 1871, είχε μιλήσει για τη διαστροφή των εννοιών και ο Λιούις Κάρολ μέσα από το διάλογο του Χάμπτι Ντάμπτι με την Αλίκη, στο βιβλίο του “Through the Looking-Glass, and What Alice Found There” που αποτελεί τη συνέχεια του μυθιστορήματος “Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων”

«Όταν εγώ χρησιμοποιώ μια λέξη», είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι με μάλλον περιφρονητικό τόνο, «αυτή σημαίνει αυτό που θέλω εγώ, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο».

 «Το ερώτημα είναι», είπε η Αλίκη, «αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».

«Το ερώτημα είναι», είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, «ποιος θα είναι αφεντικό -- αυτό είναι όλο»