Κάποιες φορές μπορεί να εμφανιστεί και ένας κομήτης, όμως το δικομματικό σύστημα είναι τόσο ισχυρό που δεν του αφήνει καμία τύχη. Ένας τέτοιος κομήτης ήταν ο δισεκατομμυριούχος Ρος Περό, ο οποίος το 1992 κατόρθωσε να εξασφαλίσει το 19% των ψήφων, ενώ στις αμέσως επόμενες εκλογές του 1996 έπεσε στο 8%

Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, το βράδυ της 5/11, ο Δημοκρατικός Τζο Μπάιντεν προηγείται του Ρεπουμπλικανού Ντόναλντ Τραμπ με 3.500.000 ψήφους. Δεν είναι όμως η διαφορά σε ψήφους σε εθνικό επίπεδο αυτή που δίνει τη νίκη στις αμερικανικές εκλογές. Ήδη, τα τελευταία είκοσι χρόνια, δύο φορές εξελέγη πρόεδρος αυτός που συγκέντρωσε τις λιγότερες ψήφους. Κατά σύμπτωση (;) και τις δύο φορές, ο νικητής ήταν ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών

Το 2000, ο Δημοκρατικός Αλ Γκορ  συγκέντρωσε 500.000 ψήφους περισσότερες από τον Ρεπουμπλικανό Τζωρτζ Μπους, όμως πρόεδρος εξελέγη ο Μπους. Το 2016, επίσης, η Δημοκρατική Χίλαρι Κλίντον με 3.000.000 ψήφους περισσότερες από τον Ρεπουμπλικανό Ντόναλντ Τραμπ έχασε τις εκλογές.

Στο ερώτημα γιατί συμβαίνουν αυτά τα παράδοξα, η απάντηση βρίσκεται στο ιδιάζον εκλογικό σύστημα κατά το  οποίο ο πρόεδρος δεν εκλέγεται απευθείας από το λαό, αλλά από ένα σώμα 538 εκλεκτόρων. Για να εκλεγεί πρόεδρος, χρειάζεται να συγκεντρώσει 270 εκλεκτορικούς ψήφους.

Κάθε Πολιτεία έχει έναν προκαθορισμένο αριθμό εκλεκτόρων, ο οποίος ορίζεται ανάλογα με το πληθυσμιακό μέγεθος της Πολιτείας. Υπάρχουν, όμως, δύο παράγοντες που αλλοιώνουν την αναλογικότητα της ψήφου των Αμερικανών.

Ο πρώτος παράγοντας είναι πως σε όλες τις πολιτείες, εκτός από δύο, το κόμμα που εξασφαλίζει την πλειοψηφία των ψήφων παίρνει το σύνολο των εκλεκτόρων της πολιτείας. Μόνο στη Νεμπράσκα και στο Μέιν οι εκλέκτορες κατανέμονται με αναλογικό σύστημα.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι πως, ναι μεν ο αριθμός των εκλεκτόρων καθορίζεται από το πληθυσμιακό μέγεθος της Πολιτείας, αλλά αυτό δεν γίνεται εντελώς αναλογικά. Ευνοημένες εμφανίζονται οι μικρότερες Πολιτείες που, αναλογικά με τον πληθυσμό τους, εκλέγουν μεγαλύτερο αριθμό εκλεκτόρων από αυτόν που θα τους αναλογούσε. Για παράδειγμα, η πολυπληθέστερη Πολιτείας των ΗΠΑ, η Καλιφόρνια, με το 12% του πληθυσμού εκλέγει το 10% των εκλεκτόρων.

Οι παραπάνω παράγοντες μαζί με το γεγονός πως κάποιες Πολιτείες στηρίζουν παραδοσιακά έναν από τους δύο υποψηφίους, ρίχνει το βάρος σε συγκεκριμένες Πολιτείες, τις αποκαλούμενες swing states ή μεταβαλλόμενες Πολιτείες, που δεν έχουν προεξοφλημένο νικητή και εν πολλοίς καθορίζουν και τον τελικό νικητή των εκλογών. Με αυτό το δεδομένο, οι σημαντικότερες Πολιτείες είναι η Φλόριντα (με 29 εκλέκτορες ), η Πενσυλβάνια (20), το Οχάιο (18), η Τζώρτζια (16), η Βόρεια Καρολίνα (15), η Αριζόνα (11), το Γουϊσκόνσιν (10), η Αϊόβα (6),  η Βιρτζίνια(13), το Κολοράντο (9), η Νεβάδα (6) και το Νιου Χάμσαϊρ (4).

Το προφίλ των ψηφοφόρων των κομμάτων

Σίγουρα το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ δεν θα αλλάξει ούτε την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ούτε θα θέσει σε αμφισβήτηση τον καπιταλισμό. Είναι σίγουρο, όμως, πως θα επηρεάσει τη ζωή των πολιτών στο εσωτερικό της χώρας. Οι Ρεπουμπλικανοί, για παράδειγμα, δεν πιστεύουν στο δημόσιο σύστημα παιδείας και υγείας και οπωσδήποτε στις τάξεις τους βρίσκουμε ρατσιστές, συνωμοσιολόγους, υποστηρικτές της θανατικής ποινής, της οπλοκατοχής, της ξενοφοβίας, της απαγόρευσης των εκτρώσεων, του απομονωτισμού. Είναι κυρίως λευκοί, χωρίς  πανεπιστημιακό τίτλο, συνήθως χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος και κατοικούν σε μικρές πόλεις και χωριά.

Το Δημοκρατικό Κόμμα ψηφίζεται περισσότερο από τους ψηφοφόρους με πανεπιστημιακή μόρφωση. Το δεύτερο δυνατό σημείο του είναι οι ψηφοφόροι των μειονοτήτων, με ή χωρίς πτυχίο πανεπιστημίου. Έρευνες δείχνουν πως στις τρέχουσες εκλογές θα κερδίσει πάνω από το 80% των Αφροαμερικανών και το 60% των Λατινοαμερικανών. Αξίζει να σημειωθεί πως οι 32 εκατομμύρια εγγεγραμμένοι Λατινοαμερικανοί ψηφοφόροι για πρώτη χρονιά υπερβαίνουν σε πλήθος τα 30 εκατομμύρια των Αφροαμερικανών, που παραδοσιακά ήταν η πολυπληθέστερη μειονότητα σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η γεωγραφική κατανομή των δύο κομμάτων. Το Δημοκρατικό Κόμμα κυριαρχεί παραδοσιακά στις δύο ακτές, τη δυτική και τη βορειοανατολική για την ακρίβεια, ενώ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κυριαρχεί στο εσωτερικό της χώρας