Σε αυτή τη θέση ήταν ακλόνητος για πολλά χρόνια. Από την εποχή που ασκούσε στρατιωτική διοίκηση έως την εποχή που είχε μετουσιωθεί σε έναν από τους πιο αγαπητούς (για τους Αμερικάνους και μόνο) προέδρους, δηλαδή από 1953 και μετά. Σημειώνουμε πως τα 2 πρώτα χρόνια της θητείας του ήταν τα τελευταία της περιόδου του Μακαρθισμού).

Κάπως έτσι φαίνεται -φυλακισμένοι-  αποφασίσαμε κι εμείς να ζούμε, εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον. Άσχετα αν δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με τις παραινέσεις του «Άϊκ» ούτε σκεφτήκαμε πως η λέξη «φυλακή» δεν περιγράφει απλά ένα κτήριο, αλλά μία κατάσταση. Περιγράφει μία συνθήκη περιορισμού, που γι’ αυτούς που ζούνε εκούσια φυλακισμένοι,  αποτελεί «state of mind». Mε όλες τις έννοιες που περιγράφει αυτή,   η -διεθνής πια- έκφραση. Σήμερα στην Ελλάδα, μία κυβέρνηση, ορισμός της αποτυχίας και συνώνυμη του ιδιότυπου  αυταρχισμού, έχει  επιβάλλει μέσω της αστυνομοκρατίας αυτή την κατάσταση ως το νέο, αποκρουστικό αλλά  μοντέρνο, lifestyle. Αυτή την ψυχική κατάσταση. Μία κυβέρνηση που διαρκώς παλινωδεί μεταξύ αυτοκτονικών επιλογών και ανόητων οδηγιών, έχει οδηγήσει στη μελαγχολία, στην αδρανοποίηση και στην οριστική παράλυση, το δημιουργικότερο και παραγωγικότερο μέρος του πληθυσμού. Μετά την «διαρροή εγκεφάλων» ή brain drain κατά τη διεθνή ορολογία της τελευταίας δεκαετίας, έρχεται μία πραγματική συμμορία ασχέτων με την πολιτική, να εφαρμόσει «συνταγές» που κατάντησαν τη χώρα εργαστήριο, όπως τα πάλαι ποτέ εργαστήρια δοκιμών νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Νότιας Αμερικής. Μετά από 50 χρόνια, ήρθε και πάλι η ώρα μας να γίνουμε εργαστήριο, μόνο που επειδή αυτό έγινε πρόχειρα, το εργαστήριο κατάντησε τσίρκο.

Κάθε κρίση στον καλπάζοντα διεθνή καπιταλισμό, είναι χρήσιμη. Είναι εργαλείο για την περαιτέρω ανάπτυξη του. Έτσι και η υγειονομική κρίση που καλείται (η κρίση και όχι η πανδημία που είναι μοχλός της κρίσης) COVID-19,  αξιοποιήθηκε κατάλληλα. Μία ζωονόσος, απ ‘οσο  ξέρουμε, αξιοποιήθηκε όπως δεν είχαν αξιοποιηθεί οι προηγούμενες αντίστοιχες «ευκαιρίες».

Ούτε η διατροφική κρίση της σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας των βοοειδών, ούτε οι επιδημικού χαρακτήρα SARS ή το  AIDS, κατάφεραν αυτό που κατάφερε ο SARS-CoV-2. Το AIDS άλλαξε την σεξουαλική μας συμπεριφορά και οι σημερινές γενιές θεωρούν (αυτό που βιώσαμε οι παλιότεροι ως βίαιη αλλαγή) ως mainstream, κυρίαρχη και μοντέρνα, στάση ζωής.  Κυρίαρχος και μοντέρνος ο αυτοπεριορισμός της σεξουαλικής συμπεριφοράς, καταδικαστέα η ελευθεριότητα και μαζί της, καταδικαστέα και πλήρης ενοχών, η –ανθρώπινη- ηδονή. Η άλλη επιδημία, η διατροφική κρίση της σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας των βοοειδών δεν άλλαξε τίποτα στις διατροφικές μας συνήθειες, παρά μόνο προσωρινά.

Τώρα, με την COVID-19  η αλλαγή είναι μαζική. Και η COVID-19, ο φόβος που προκαλεί, αξιοποιείται ως μοχλός χειραγώγησης ολόκληρων χωρών και οικονομιών, λαών και κοινωνιών. Παραδίδουμε αυτοβούλως την ελευθερία στους σύγχρονους ανθρωποφύλακες και μετατρεπόμαστε εκούσια σε ποίμνιο αυτών που μας υπόσχονται  «ελευθερία από τη νόσο».

«Η ελευθερία είναι σκλαβιά. Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η άγνοια είναι δύναμη» ήταν τα συνθήματα της δυστοπίας που περιγράφει ο Όργουελ, ήδη από το 1948, στο μυθιστόρημα του, 1984. Όπως το υπουργείο που είναι φορέας επιβολής, αστυνόμευσης, καταδυνάστευσης, αγριότητας και βαρβαρότητας, στο ίδιο μυθιστόρημα, ονομάζεται «Υπουργείο Αγάπης»*, ή σε μάς σήμερα «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη». Η στρέβλωση των εννοιών είναι εξίσου απαραίτητη προϋπόθεση –μαζί με τον φόβο-  για την εκούσια παράδοση της όποιας ελευθερίας και των όποιων δικαιωμάτων μας απέμειναν.

Από κοντά έρχεται και η «Νέα Γλώσσα». Η γλώσσα της υγειονομικής κρίσης. Με τις έννοιες της, με τη δομή της, τα εκφραστικά της σχήματα  και τη λογική της. Και κάθε παρέκκλιση από τα δεδομένα της, αποτελεί παρέκκλιση από την καθεστηκυία λογική.

Φυσικά και κάθε εχέφρων άνθρωπος θα αυτοπροστατευτεί  και θα προστατέψει και τους γύρω του από την ασθένεια.

Κάθε σοβαρή χώρα με σοβαρό σύστημα υγείας, θα προμηθευτεί τα απαραίτητα φάρμακα και θα τα διαθέσει για την θεραπεία του κόσμου.

Εκείνοι που αποτελούν τις ευπαθείς ομάδες, θα εμβολιαστούν με ένα από τα πολλά εμβόλια, που τώρα πια, εν μέσω αδυσώπητου καπιταλισμού και παρ΄ όλες τις ατέλειες τους, κυκλοφορούν. Κανένας όμως δεν θα απεμπολήσει τα δημοκρατικά του δικαιώματα, ούτε θα δεχτεί, την προσωρινή έστω, αναστολή τους. Αυτά είναι τα λογικά σε μία κοινωνία ανθρώπων και όχι σε ένα ποίμνιο προβάτων

Εκτός αν όντως προτιμούμε τη φυλακή, τη  δυστοπία και την επιλογή τους ως κατάσταση, ως τρόπο ζωής και ύπαρξης. Αλλά είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως θα προτιμούσαμε την ασφάλεια της φυλακής του νου μας, αφού κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του πρόβατο, αλλά άνθρωπο με λογική και κρίση, που επιλέγει τη φυλακή, αφού δεν έχει εναλλακτική.

Όταν αποκτήσουμε ανθρώπινη ταυτότητα και ξαναβρούμε τη χαμένη μας συνείδηση, ίσως μπορέσουμε να απαντήσουμε στο αμείλικτο δίλημμα που παραλύει τη ζωή μας. Μέχρι τότε, αγαπάτε το κελί σας και τρώτε το φαΐ σας. Το διάβασμα απαγορεύεται.

*Το επιβεβαιώνει άλλωστε και το συναρμόδιο για την ενημέρωση σας «Υπουργείο Αλήθειας» και η πανεπιστημιακή αστυνομία θα φροντίσει για την εμπέδωση του, από κοινού με την «αστυνομία της Σκέψης»