Σήμερα η Γάζα πονάει. Κάθε μέρα η Παλαιστίνη πονάει. Εκατομμύρια Παλαιστίνιοι βρίσκονται φυλακισμένοι από ένα κράτος – τρομοκράτη που κάθε μέρα σκοτώνει εκατοντάδες από αυτούς. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Ένα οργανωμένο έγκλημα που συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Και η Ευρώπη αδιαφορεί. Όλος ο κόσμος αδιαφορεί. Κι εμείς οι ίδιοι, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, αδιαφορούμε. Μόνο πού και πού, μέσα στην πεζή μας καθημερινότητα, την τόσο ασήμαντη μπροστά στο νέο Ολοκαύτωμα που συντελείται, θυμόμαστε να ψελλίσουμε κάποιες λέξεις συμπάθειας.  

Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα και διαβάσαμε στο Δασαμάρι SOS ένα συγκλονιστικό ποίημα της Παλαιστίνιας ποιήτριας Ραφίφ Ζιάντα 

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λέξεις παραγεμισμένες με στατιστικές για να απαντήσουν σε μετρήσεις κοινής γνώμης.

Και εγώ τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα απέξω τα ψηφίσματα τού ΟΗΕ.

Παρόλα αυτά, με ρώτησε: Κυρία Ζιάντα, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν επιλυθεί αν σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;

Παύση.

Ψάχνω μέσα μου να βρω τη δύναμη να κάνω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν μού βγαίνει όταν οι βόμβες πέφτουν πάνω από τη Γάζα.

Η υπομονή απλά με εγκατέλειψε.

Παύση. Χαμόγελο.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Ραφίφ, θυμήσου να χαμογελάς.

Παύση.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Εμείς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουμε ζωή, όταν αυτοί έχουν καταλάβει τα πάντα ως τον έβδομο ουρανό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, όταν αυτοί έχουν χτίσει τους εποικισμούς τους και τα τείχη τού απαρτχάιντ ως τον έβδομο ουρανό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Όμως σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λεξεις.

Και πείτε μας απλά μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία.

Βλέπετε, το θέμα δεν είναι πολιτικό.

Το μόνο που θέλουμε είναι να πούμε στον κόσμο για σάς και για τον λαό σας, οπότε πείτε μας μια ανθρώπινη ιστορία.

Μην αναφερθείτε σ' αυτή τη λέξη: "απαρτχάιντ" και "κατοχή".

Το θέμα δεν είναι πολιτικό.

Πρέπει να με βοηθήσετε ως δημοσιογράφο να σας βοηθήσω να πείτε την ιστορία σας, μια ιστορία που δεν είναι πολιτική.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Τι θα λέγατε να μας πείτε την ιστορία για μια γυναίκα της Γάζας που χρειάζεται φάρμακα;

Μήπως για σάς;

Έχετε τόσα σπασμένα μέλη ώστε να καλύψτε τον ήλιο;

Περάστε μου τους νεκρούς σας, δώστε μου τη λίστα με τα ονόματά τους σε χίλιες διακόσιες λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λεξεις και να συγκινήσει αυτούς που είναι αναίσθητοι στο αίμα των τρομοκρατών.

Και όμως λυπήθηκαν.

Λυπήθηκαν την αγέλη σε όλη τη Γάζα.

Τότε τους δίνω τα ψηφίσματα τού ΟΗΕ και τις στατιστικές και τα “καταδικάζουμε” και τα “αποδοκιμάζουμε” και τα “απορρίπτουμε”.

Και οι δύο πλευρές εδώ δεν είναι ίσες: η κατοχή και τα κατεχόμενα.

Και οι εκατό νεκροί, οι διακόσιοι νεκροί και οι χίλιοι νεκροί.

Κι εκεί ανάμεσα στο έγκλημα πολέμου και τη σφαγή, μου ανάβλυσαν λόγια και ένα χαμόγελο «όχι εξωτικό», «όχι τρομοκρατικό».

Και εξιστορώ, εξιστορώ εκατό νεκρούς, διακόσιους νεκρούς, χίλιους νεκρούς.

Είναι κανείς εκεί έξω;

Θα ακούσει κανείς;

Μακάρι να μπορούσα να θρηνήσω δίπλα στα κορμιά τους.

Μακάρι να μπορούσα να τρέξω ξυπόλητη σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό και να πάρω στα χέρια μου κάθε παιδί, να του καλύψω τα αυτιά, να μην αναγκάζονται να ακούν τον ήχο των βομβαρδισμών για το υπόλοιπο της ζωής τους, όπως εγώ.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Και επιτρέψτε μου να σας πω ότι οι αποφάσεις τού ΟΗΕ σας ποτέ δεν έκαναν το παραμικρό για όλο αυτό.

Και καμιά ατάκα, καμιά ατάκα που θα σκεφτώ, όσο κι αν καλυτερέψουν τα αγγλικά μου, καμιά ατάκα, καμιά ατάκα, καμιά ατάκα δεν θα τους φέρει πίσω στη ζωή.

Καμιά ατάκα δεν θα το διορθώσει αυτό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς οι Παλαιστίνιοι ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε τον υπόλοιπο κόσμο ζωή, κύριε.

(Μετάφραση: Π.Ρ.)

Ο φίλος και συνεργάτης της Attica Voice, Αλέξης Κροκιδάς απέδωσε στα ελληνικά ένα ποιηματάκι αγνώστου Άγγλου ποιητή, που χρονολογείται στις 2 πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Το ύφος του είναι μάλλον παιδικό αλλά μέχρι την εποχή του τέλους του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, αυτό δεν ήταν ασυνήθιστο. Το ποίημα πιθανόν να γράφηκε νωρίτερα από το 1917 και ο ποιητής να χάθηκε σε κάποιο χαράκωμα, μεσούντος του "Μεγάλου Πολέμου" όπως τον αποκαλούσαν τότε, αλλά αυτό είναι κάτι που ίσως δεν μάθουμε ποτέ, όπως και την ταυτότητα του ποιητή

OVER

ήταν ένα μικρό πουλί
(έμοιαζε λίγο με τσαλαπετεινό, αλλά δεν ήταν)

είχε φάει ένα σκάλωμα
και κάθε πρωί
ανέβαινε
σε ένα ψηλό κλαδί
και τραγουδούσε (κάπως φωναχτά)

Μ' ακούει κανείς;
Αν μ' ακούει κανείς
ας μου απαντήσει
όβερ

(δεν ήταν τραγούδι αυτό,
πώς να το περιγράψει κανείς;
ας πούμε, ήταν κάτι σαν παράταιρο νανούρισμα,
ίσως διπλά παράταιρο
πρώτον γιατί τραγουδούσε πρωί πρωί
και δεύτερον γιατί τραγουδούσε φωναχτά
δεν είναι έτσι το νανούρισμα)

ήταν αυτό το μικρό πουλί
και κάπως αστείο
γιατί έπινε όλη τη νύχτα
(ουίσκια το χειμώνα
βότκες το καλοκαίρι
ενδιάμεσες εποχές δεν είχε
στο νησί που ζούσε
μόνο χειμώνα και καλοκαίρι)

και κάθε πρωί παραπατούσε
και παραπετούσε
(δεν χρειαζόταν πάντως να πετάξει μακριά ή ψηλά,
μόνο να φτάσει στο κλαδί του)

τέλος πάντων
προβλέψιμα όπως είναι αυτά τα πράγματα
ένα πρωί
καθώς τραγουδούσε το τραγούδι του
(που τραγούδι δεν ήταν ακριβώς)
πάνω στο κλαδί του
παραπάτησε κι έπεσε

δεν πρόλαβε να κάνει αυτό που κάνουν τα πουλιά
να πετάξει δηλαδή
και έπεσε στο έδαφος
κάτω από το δέντρο
μ' ενα μικρό γδούπο

ένα τσακάλι που περνούσε
το είδε
σταμάτησε και το ρώτησε
Τί έπαθες εσύ;

όβερ
απάντησε το πουλί
όβερ

όπως θες
μουρμούρισε το τσακάλι αδιάφορα

και το κανε μια χαψιά

Ανώνυμος Αγγλος ποιητής circa 1917

Μιχάλης Κατσαρός - Θα σας περιμένω

(από την ποιητική συλλογή "Κατά Σαδουκκαίων" - 1953)

Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος
δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.

Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.

Στην αργατιά, στη χωρατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,

Ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.

Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.

Ντρέπομαι για την ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

Κωστή Παλαμά, από την Ποιητική συλλογή «Ο κύκλος των τετράστιχων» 

Έφυγε σήμερα η δημοσιογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός και ποιήτρια Στέλλα Βλαχογιάννη, σε ηλικία 66 ετών. Και όπως συμβαίνει πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις, είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε για πρώτη φορά σε επαφή με πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε που δεν τα είχαμε γνωρίσει πρωτύτερα. «Μια Στέλλα τι την είχατε; … Την είχαμε πηγάδι και νερό. Μα ήταν πλάσμα ανήμερο και ξωτικό απ' άλλον κόσμο»

Από την ποιητική της συλλογή «Με λένε θάνατο», διαβάζουμε αποσπάσματα από το ποίημα «Έξι λόγοι για ένα έγκλημα»

...
IV.
Για την ώρα του τέλους θέλω μόνο ένα τραγούδι
Κορίτσι ξένο σαν ίσκιος πλανιέται μονάχο στη γη
μπορεί ακόμα μπορεί
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το γιατί
Αυτά να πει ο παπάς

Παρόντες οι φίλοι κι ένα σκυλί που αγάπησα
Ο αδελφός μου να αποποιηθεί 
τη μόνη μου κληρονομιά:
τη Θλίψη

Κι εκείνη η γυναίκα που θα στέκεται μακριά
μπορεί ντυμένη μαύρα, μπορεί κόκκινα
εκείνη η γυναίκα που με αγάπησε
περισσότερο από όσο άντεχε
ας ρίξει τότε το ένα το μοναδικό το δάκρυ
που θα μπορούσε να μου ξεδιψάσει μια ζωή

V.
Πείνασα αγάπη, μάτωσα στοργή.
Ένα σκοτάδι, μια νύχτα απέραντη
έβαζε στα χέρια μου τα χρώματα
και κάηκαν οι άνθρωποι οι κοντά
οι άνθρωποι οι μακριά 
οι άνθρωποι που ρώταγαν:
Μια Στέλλα τι την είχατε;

VI. 
Την είχαμε πηγάδι και νερό
Μα ήταν πλάσμα ανήμερο και ξωτικό απ' άλλον κόσμο.
Την στείλαμε σχολείο, πιάνο, αγγλικά
αλλά τα λόγια της γινόντουσαν μαύρος καπνός
κι οι λέξεις της την παίρνανε μακριά από τον κόσμο.
Κυνήγησε καράβια και σχεδίαζε χάρτες
μα δεν ταξίδεψε ποτέ στ' αλήθεια.
Ακίνητη, πετρωμένη σχεδόν
γινόταν δρόμος για τους άλλους.
Πάνω της βάδισαν στρατοί και λεγεώνες
μα μόνο τους τρελούς και τους παρίες
άφηνε να την πληγώνουν.
Κι όταν το σώμα της σκίστηκε
Πληγές και αίμα τα βήματα, το άγγιγμα
Ιδού -είπε- εγώ η σκοτεινή.
Ιδού εγώ η ξένη.
Μπορώ να αγαπώ μέχρι θανάτου