Σήμερα η Γάζα πονάει. Κάθε μέρα η Παλαιστίνη πονάει. Εκατομμύρια Παλαιστίνιοι βρίσκονται φυλακισμένοι από ένα κράτος – τρομοκράτη που κάθε μέρα σκοτώνει εκατοντάδες από αυτούς. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Ένα οργανωμένο έγκλημα που συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Και η Ευρώπη αδιαφορεί. Όλος ο κόσμος αδιαφορεί. Κι εμείς οι ίδιοι, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, αδιαφορούμε. Μόνο πού και πού, μέσα στην πεζή μας καθημερινότητα, την τόσο ασήμαντη μπροστά στο νέο Ολοκαύτωμα που συντελείται, θυμόμαστε να ψελλίσουμε κάποιες λέξεις συμπάθειας.  

Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα και διαβάσαμε στο Δασαμάρι SOS ένα συγκλονιστικό ποίημα της Παλαιστίνιας ποιήτριας Ραφίφ Ζιάντα 

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λέξεις παραγεμισμένες με στατιστικές για να απαντήσουν σε μετρήσεις κοινής γνώμης.

Και εγώ τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα απέξω τα ψηφίσματα τού ΟΗΕ.

Παρόλα αυτά, με ρώτησε: Κυρία Ζιάντα, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν επιλυθεί αν σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;

Παύση.

Ψάχνω μέσα μου να βρω τη δύναμη να κάνω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν μού βγαίνει όταν οι βόμβες πέφτουν πάνω από τη Γάζα.

Η υπομονή απλά με εγκατέλειψε.

Παύση. Χαμόγελο.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Ραφίφ, θυμήσου να χαμογελάς.

Παύση.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Εμείς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουμε ζωή, όταν αυτοί έχουν καταλάβει τα πάντα ως τον έβδομο ουρανό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, όταν αυτοί έχουν χτίσει τους εποικισμούς τους και τα τείχη τού απαρτχάιντ ως τον έβδομο ουρανό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Όμως σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λεξεις.

Και πείτε μας απλά μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία.

Βλέπετε, το θέμα δεν είναι πολιτικό.

Το μόνο που θέλουμε είναι να πούμε στον κόσμο για σάς και για τον λαό σας, οπότε πείτε μας μια ανθρώπινη ιστορία.

Μην αναφερθείτε σ' αυτή τη λέξη: "απαρτχάιντ" και "κατοχή".

Το θέμα δεν είναι πολιτικό.

Πρέπει να με βοηθήσετε ως δημοσιογράφο να σας βοηθήσω να πείτε την ιστορία σας, μια ιστορία που δεν είναι πολιτική.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Τι θα λέγατε να μας πείτε την ιστορία για μια γυναίκα της Γάζας που χρειάζεται φάρμακα;

Μήπως για σάς;

Έχετε τόσα σπασμένα μέλη ώστε να καλύψτε τον ήλιο;

Περάστε μου τους νεκρούς σας, δώστε μου τη λίστα με τα ονόματά τους σε χίλιες διακόσιες λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λεξεις και να συγκινήσει αυτούς που είναι αναίσθητοι στο αίμα των τρομοκρατών.

Και όμως λυπήθηκαν.

Λυπήθηκαν την αγέλη σε όλη τη Γάζα.

Τότε τους δίνω τα ψηφίσματα τού ΟΗΕ και τις στατιστικές και τα “καταδικάζουμε” και τα “αποδοκιμάζουμε” και τα “απορρίπτουμε”.

Και οι δύο πλευρές εδώ δεν είναι ίσες: η κατοχή και τα κατεχόμενα.

Και οι εκατό νεκροί, οι διακόσιοι νεκροί και οι χίλιοι νεκροί.

Κι εκεί ανάμεσα στο έγκλημα πολέμου και τη σφαγή, μου ανάβλυσαν λόγια και ένα χαμόγελο «όχι εξωτικό», «όχι τρομοκρατικό».

Και εξιστορώ, εξιστορώ εκατό νεκρούς, διακόσιους νεκρούς, χίλιους νεκρούς.

Είναι κανείς εκεί έξω;

Θα ακούσει κανείς;

Μακάρι να μπορούσα να θρηνήσω δίπλα στα κορμιά τους.

Μακάρι να μπορούσα να τρέξω ξυπόλητη σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό και να πάρω στα χέρια μου κάθε παιδί, να του καλύψω τα αυτιά, να μην αναγκάζονται να ακούν τον ήχο των βομβαρδισμών για το υπόλοιπο της ζωής τους, όπως εγώ.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Και επιτρέψτε μου να σας πω ότι οι αποφάσεις τού ΟΗΕ σας ποτέ δεν έκαναν το παραμικρό για όλο αυτό.

Και καμιά ατάκα, καμιά ατάκα που θα σκεφτώ, όσο κι αν καλυτερέψουν τα αγγλικά μου, καμιά ατάκα, καμιά ατάκα, καμιά ατάκα δεν θα τους φέρει πίσω στη ζωή.

Καμιά ατάκα δεν θα το διορθώσει αυτό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς οι Παλαιστίνιοι ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε τον υπόλοιπο κόσμο ζωή, κύριε.

(Μετάφραση: Π.Ρ.)