Το παλιό πολυβολείο των Γερμανών μετατράπηκε μετά τον πόλεμο στο ναΰδριο της Αγίας Μαρίνας για να τιμηθεί η διάσωση των είκοσι  Ραφηνιωτών που συνελήφθησαν από τους Γερμανούς στο μπλόκο που έλαβε χώρα στις 17 Ιουλίου 1944.

Οι Γερμανοί συλλαμβάνουν είκοσι ένα Ραφηνιώτες ως αντίποινα για την εκτέλεση του Γερμανού Διοικητή του Οχυρού της Ραφήνας που πραγματοποιήθηκε στο Πικέρμι.

Ιούλιος 1944

Το θεριό ψυχομαχάει.

Και όσο το θεριό ψυχομαχάει τόσο περισσότερο αίμα ζητάει για να ξεδιψάσει.

Η εκτέλεση του Γερμανού Διοικητή του Οχυρού από τους άνδρες του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) δεν θα έμενε ατιμώρητη από τους κατακτητές.

Προχωρούν στη συγκέντρωση του πληθυσμού στην πλατεία της Ραφήνας.

Αναζητούν συγκεκριμένα άτομα που ανήκαν στο ΕΑΜ.

Στη Ραφήνα της Κατοχής το ΕΑΜ κινούσε τα νήματα.

Οι Γερμανοί δεν βρίσκουν αυτούς που ψάχνουν.

Προχωρούν στη σύλληψη είκοσι ενός ανθρώπων.

Άνδρες και γυναίκες μαζί.

Ανάμεσά τους ο Αναστάσης ο Λύραντζης, ο πρόεδρος της Κοινότητας Ραφήνας στο τελευταίο διάστημα της Κατοχής.

Ανάμεσά τους και μια γυναίκα σε κατάσταση εγκυμοσύνης.

Ανάμεσα τους και ο κ. Αλεξανδρίδης, δικηγόρος και γνώστης της γερμανικής γλώσσας.

Στο Χαρβάτι

Η Ζωγραφιά Αντωνιάδη

Τους συλληφθέντες τους μεταφέρουν στο Χαρβάτι (σημερινή Παλλήνη).

Θα τους υποβάλλουν σε ταπεινώσεις και εξευτελισμούς.

Θα τους στήσουν στον τοίχο για εκτέλεση στο κτήμα του Λεβίδη.

Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών.

Ο Θανάσης ο Γιακουβάκης μου ανέφερε (Σεπτέμβριο 2017) πως οι έλληνες συνεργάτες των Γερμανών γελούσαν με τους μελλοθάνατους που ήταν στημένοι στον τοίχο.

Ο Θανάσης ο Γιακουβάκης περιέγραψε τις σκηνές με κάθε λεπτομέρεια όπως του τις μετέφεραν οι Ραφηνιώτες εκείνης της εποχής.

Το μωρό που κυοφορούσε η Ζωγραφιά Αντωνιάδη έμελλε να γίνει η γυναίκα του, η μητέρα της Ζωγραφιάς και της Μαρίας Γιακουβάκη.

Ο ίδιος τον Σεπτέμβριο του 2017 δημοσίευσε το ιστορικό εκείνων των ημερών σβήνοντας τη φράση για τους έλληνες συνεργάτες των Γερμανών που γελούσαν βλέποντας τους ετοιμοθάνατους Ραφηνιώτες να είναι στημένοι στον τοίχο.

Η στιγμή της εκτέλεσης πλησιάζει

Η στιγμή της εκτέλεσης για τους είκοσι Ραφηνιώτες πλησιάζει.

Οι Γερμανοί έχουν ήδη σκοτώσει τον Γεώργιο Αλεξανδρίδη, τον δικηγόρο, ο οποίος «τόλμησε» να διαμαρτυρηθεί για τους εξευτελισμούς που υποβάλλονταν οι μελλοθάνατοι από Έλληνες και Γερμανούς.

Η ώρα πλησιάζει ….

Η ζωή είκοσι ανθρώπων πλησιάζει στο τέλος της…

Το νήμα είναι έτοιμο να κοπεί…

Με το αίμα τους θα πληρώσουν το θάνατο των δύο Γερμανών στο Πικέρμι ….

Ο απομηχανής Θεός

Και ξαφνικά εμφανίζεται,  ως απομηχανής Θεός, ο Γερμανός αξιωματικός του λιμανιού.

Το λιμάνι είχε άλλον επικεφαλής, διαφορετικό από αυτόν του Οχυρού.

Ο Γερμανός καταφθάνει επί του οχήματός του φωνάζοντας από μακριά:

«Nicht Kommunist”

“Οι άνθρωποι αυτοί είναι αθώοι, δεν είναι κομμουνιστές»

Οι Γερμανοί σαστίζουν για λίγο.

Μετά από λίγο θα δοθεί η εντολή να κατεβάσουν τα όπλα.

Οι άνθρωποι αυτοί θα σωθούν.

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς θα καταλήξουν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, θα υποστούν απίστευτα μαρτύρια, αλλά θα επιβιώσουν.

Ο Αναστάσης ο Λύρατζης μπήκε με μαύρα μαλλιά στο Χαϊδάρι και βγήκε με λευκά.

Δεν έζησε πολλά χρόνια μετά την Κατοχή.

Το θαύμα της Αγίας Μαρίνας

Η διάσωση των είκοσι Ραφηνιωτών έλαβε χώρα στις 17 Ιουλίου 1944, ημέρα της γιορτής της Αγίας Μαρίνας.

Μετά τον πόλεμο το παλιό πολυβολείο, κάτω από τον Άγιο Νικόλαο, μετατράπηκε στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας.

Κάθε χρόνο την παραμονή της γιορτής οι επίσημοι στους λόγους τους θυμούνται το μπλόκο και τη διάσωση των ανθρώπων.

Όλα συνεχίζουν να αποδίδονται στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.

Η πραγματικότητα,  βέβαια, είναι λίγο διαφορετική.

Τους ανθρώπους τους έσωσε η Αγία Μαρίνα σε συνεργασία με μια γυναίκα.

Μία γυναίκα έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στη διάσωση των ανθρώπων.

Μία γυναίκα που ήταν ψυχοκόρη ενός ανθρώπου που ήταν φιλογερμανός και σίγουρα είχε καλές σχέσεις με τους Γερμανούς.

Μία γυναίκα που ήταν ερωτευμένη με έναν Αυστριακό στρατιώτη, ο οποίος όμως δεν ήταν Ναζί.

Μία γυναίκα, ένας άνδρας, άνθρωποι με μεγάλη ψυχή και γενναία καρδιά.

Ο άνδρας στο τέλος του πολέμου ανέβηκε στο βουνό με τους άνδρες του ΕΑΜ.

Και για τη γυναίκα σχεδόν κανείς πια δεν μίλησε.

Μετά τον πόλεμο έφυγε από τη μικρή Ραφήνα.

Η Κατίνα

Το όνομα της υπέροχης αυτής γυναίκας είναι Κατίνα.

Υπάρχει και ο Otto, υπάρχει και ο Teo.

Δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί αιμοσταγείς δολοφόνοι.

Οι πιο πολλοί εκτελούσαν διαταγές δίχως να σκέφτονται και δίχως να αναρωτιούνται.

Υπήρχαν και αυτοί που έφτασαν στη Ραφήνα με δυσμενή μετάθεση, ως μη φιλικά προσκείμενοι στον παραλογισμό των Ναζί.

Αυτοί οι δύο Αυστριακοί στρατιώτες ειδοποίησαν τον Γερμανό Υποδιοικητή του λιμανιού για να σώσουν τους Ραφηνιώτες.

Αυτοί οι δύο Αυστριακοί στρατιώτες ειδοποίησαν τον Γερμανό Υποδιοικητή του λιμανιού (τον αποκαλούμενο "Χονδρό") για να έρθει στο Χαρβάτι και να σώσει τους Ραφηνιώτες.

Και πίσω από τους άνδρες αυτούς κρυβόταν η Κατίνα.

Μυστικά και απόκρυφα μια πόλης

Ρώτησα κάποτε τον Μάκη το Λαδόπουλο (Ιούλιος 2012), παλιό ψάλτη της Παντοβασίλισσας, αν είναι ποτέ δυνατόν ένας Γερμανός Υποδιοικητής να τρέχει αυτοβούλως για να γλυτώσει τους Ραφηνιώτες.

Τον ρώτησα γιατί δεν αναφέρεται κανείς επίσημα σε αυτήν την μυστηριώδη γυναίκα.

Αμέσως ο Μάκης ο Λαδόπουλος ξεδίπλωσε τα αθέατα κομμάτια αυτής της ιστορίας.

Εκτός, λοιπόν, από την Αγία Μαρίνα τους Ραφηνιώτες τους έσωσε μια πολύ σπουδαία γυναίκα.

ΕΑΜ, Κατοχή, Ραφήνα, διάσωση των Ραφηνιωτών, ΑγίαΜαρίνα, Otto, Teo, Κατίνα …

Η ιστορία της Ραφήνας …..

Μια πραγματική ιστορία ….

Θερμές ευχαριστίες στον Στάθη το Δημητρακό και τη Σωσώ Λύραντζη-Μπέγιογλου.

Θερμές ευχαριστίες στους αξέχαστους Μάκη Λαδόπουλο και Θανάση Γιακουβάκη.