Είναι στιγμές που καταλαβαίνει κανείς πως δεν μπορεί να σταθμίσει τα γεγονότα. Όχι από αντιληπτική στενότητα αλλά έμμεσα, από την εξαιρετικά αλγεινή εντύπωση που προκαλούν τα ίδια τα γεγονότα. Ο πόνος και η ντροπή που προκαλείται από τους πρωταγωνιστές αρνητικότατων γεγονότων, έχει συχνά τέτοια ένταση που είναι αδύνατο να περιγράψει ή να σχολιάσει κανείς.

Ανήμερα της θλιβερής επετείου της εν ψυχρώ δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, μέρας με ιδιαίτερη σημασία για την ελληνική κοινωνία αλλά κυρίως για το μαθητικό κίνημα και τις εναπομείνασες επιβιώσεις του, οι μαθητές σχεδόν σε όλα τα σχολεία, οργανώνουν καταλήψεις των σχολείων τους. Συμβολικά μεν αλλά με ιδιαίτερη φόρτιση για κάποιους από αυτούς. Η 6η Δεκεμβρίου είναι μία μέρα που τα θλιβερά γεγονότα την κατέστησαν ημέρα σύμβολο της διεκδίκησης των μαθητών στην ελεύθερη έκφραση και σε όσα θεωρούν πως θα έκαναν την εκπαίδευση τους, το σχολείο τους, ακόμα και τον κόσμο καλύτερα.

Ξέρω. Κάποιοι που διαβάζουν τις παραπάνω γραμμές ήδη κουνάνε το κεφάλι τους με απαξία, κυρίως κατά αυτού που περιγράφεται πιο πάνω ως μαθητικό κίνημα. Ενδεχομένως να θεωρούν πως το κείμενο και ο συγγραφέας του δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως το παρόν κείμενο το γράφει γονέας σημερινού μαθητή της Α’ Γυμνασίου και μάλιστα του σχολείου που αναφέρεται παρακάτω. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως μία κατάληψη ενίοτε ξεκινάει από την επιθυμία των παιδιών να χάσουν μια μέρα μάθημα. Μέσα στο σύνολο όμως των μαθητών που έχουν «ευτελή κίνητρα» κατά τους επαΐοντες, πλην όμως τραμπούκους -όπως θα δούμε παρακάτω-  γονείς, υπάρχουν και εκείνο που καίγονται από τη φλόγα της δίψας για αγώνα, της ανάγκης για διεκδίκηση.

Γονείς που δεν διεκδίκησαν ποτέ τίποτα, φυσικά αν τα παιδιά τους εκφράσουν την ανάγκη να απαιτήσουν ικανοποίηση θεμελιωδών αιτημάτων τους, απλά θα τα χαρακτηρίσουν χαβαλέδες, ανώριμα και ότι άλλο. Αλλά αυτό ευτυχώς δεν μεταβάλλει την αξία του δίκαιου αγώνα των συνειδητοποιημένων μαθητών. Οι ίδιοι γονείς αν δε λάβουν και μία άδικη ενθάρρυνση για την βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων των παιδιών, δεν το έχουν σε τίποτα να φερθούν στα παιδιά τους όπως τους δίδαξε η Πολιτεία, φερόμενη με την ίδια βαναυσότητα και δίνοντας πρώτη το κακό παράδειγμα.

Στο Γυμνάσιο του Πικερμίου, στις 6/12/2018 έγινε μία συμβολική κατάληψη όπως και σε τόσα άλλα σχολεία. Το σχολείο εκτός από τον εκπαιδευτικό του ρόλο σε εξειδικευμένα θέματα όπως τα Μαθηματικά, η Ελληνική ή οι άλλες ξένες γλώσσες, η Ιστορία, η Γεωγραφία κλπ, επιτελεί και μία άλλη σαφέστερα πιο σύνθετη παιδευτική λειτουργία. Είναι η λειτουργία που συνδέεται με τον χαρακτήρα του ως  μικρογραφία της κοινωνίας, κάτι σαν δοκιμαστικός σωλήνας ενός κοινωνικού εργαστηρίου ενσωμάτωσης των παιδιών, που διέρχονται πια την εφηβεία (μιλώντας για το Γυμνάσιο) στην κοινωνία (κοινωνικοποίηση).

Στην δυναμική και διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνία, την οποία αύριο θα κληθούν και τα ίδια τα παιδιά να συνδιαμορφώσουν, καλούνται να αποκτήσουν την εμπειρία της κοινής ζωής, του κοινού αγώνα, της κοινής διεκδίκησης. Πως θα καταστούν ικανά να το κάνουν αν δεν κατανοούν το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκονται; Πως θα γίνουν μέλη μίας κοινωνίας, ικανά για να συμβάλλουν στην εξέλιξη της αν δεν διαθέτουν ενσυναίσθηση και δεν μοιραστούν την εμπειρία με τους συνανθρώπους τους, τους συμμαθητές τους;

Η κατάληψη της 6ης Δεκεμβρίου, πέρα από τον προφανή στόχο να πενθήσει για το μέλλον που έσβησε το κτήνος της ασυδοσίας, δεδομένων των συνθηκών λειτουργούσε και ως καταγγελία της κρατικής ωμότητας και της αστυνομικής βαναυσότητας. Στόχο είχε και έχει να γίνει πολιτική εμπειρία δράσης που μοιράζονται οι έφηβοι, λαβή για την γέννηση πολιτικής σκέψης στις υπό διαμόρφωση συνειδήσεις των νέων. Αυτό είναι που δεν αντέχει το σύστημα και η καταπολέμηση αυτής της πολιτικοποίησης της ανθρώπινης σκέψης, είναι που θα το κρατήσει ζωντανό. Και οι υπηρέτες του συστήματος, πολλοί και αυτόκλητοι. Γονείς που ανεβαίνουν στα κάγκελα και απειλούν τα παιδιά τους με αισχρά λόγια και υποσχόμενοι βία. Δοτοί δήμαρχοι που ορμάνε με κόφτες για να κόψουν την αλυσίδα των παιδιών και να φτιάξουν image «νοικοκυραίου» (καμία σχέση με τον νοικοκύρη) ενόψει  εκλογών.

Αηδιαστικός συρφετός ανθρωποειδών που θέλουν τα παιδιά υποταγμένα, όπως και οι ίδιοι. Υποβαθμίζουν στη γένηση της κάθε αντίδραση, κάθε διαφορετική φωνή που υψώνεται για να κραυγάσει πως «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΣΩ». Μία φωνή που μόνο νέοι άνθρωποι μπορούν να υψώσουν. Οι δε νοικοκυραίοι που φωνάζουν το άσχετο (που καταδεικνύει και την πολιτική τους ταυτότητα) πως το σχολείο είναι για να μάθουν γράμματα και όχι πεζοδρόμιο, απλά τους κάνει να μοιάζουν με ψάρια που ανοιγοκλείνουν τα στόματα τους δίχως να παράγεται ήχος. Τουλάχιστον ήχος που να παραπέμπει στην έννοια των λέξεων «ανθρώπινη φωνή»

Όσο για τον φερόμενο ως δήμαρχο που θέλει να φέρεται και ως νοικοκυραίος γιατί στα θολά νερά το ψάρεμα ψήφων είναι ευκολότερο, αποτελεί την καλύτερη εικόνα για τα παιδιά, που θα κατανοήσουν τη βία και την ωμότητα της εξουσίας που τα θέλει άβουλα και άνοα όντα γιατί μόνο έτσι θα την βοηθούν να διαιωνίζει το χειρότερο πρόσωπο της.

Η εικόνα του φερόμενου ως δήμαρχος, με τον κόφτη να προσπαθεί να κόψει την αλυσίδα (με τη λαβή του!! Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) είναι η ευκρινέστερη εικόνα του κόσμου σήμερα. Του καλπάζοντος φασισμού στην Ευρώπη και της διαρκούς υποχώρησης των λαϊκών διεκδικήσεων. Ας την κρατήσουμε όλοι και ας τη μελετάμε κάθε φορά που αναρωτιόμαστε πως φτάσαμε ως εδώ

 Η φωτογραφία του κόφτη αντλήθηκε από το τοπικό ενημερωτικό ιστότοπο www.rpn.gr

Ειρωνεία, την επομένη της επίθεσης στην κατάληψη του Γυμνασίου Πικερμίου, αστυνομικοί στη Γαλλία μετέτρεψαν το χώρο που συνέλαβαν διαμαρτυρόμενους μαθητές σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το όνειρο κάθε νοικοκυραίου και του «κόφτη» της Ραφήνας που κάποιοι τον λένε και δήμαρχο