Η ανεξάρτητη δημοτική κίνηση Ραφήνας Πικερμίου, "Γη & Ελευθερία" εξέδωσε στις 13/10/2024 δελτίο τύπου, σχετικά με ακόμη ένα παράνομο έργο που εκτελείται στο δήμο, από «παραμένοντες» και «αποχωρήσαντες» της δημοτικής αρχής Τσεβά, με την…ευγενική υποστήριξη όλης της αντιπολίτευσης  και τοπικών ΜΜΕ  όπως σημειώνει. Το έργο στο οποίο αναφέρεται το δελτίο τύπου, είναι αυτό που εκτελείται προς το παρόν στο Πράσινο Λιμανάκι, όπου ήδη έχει κατασκευαστεί τσιμεντένιος οχετός μέσα στην κοίτη του ρέματος μήκους περίπου 25 μέτρων, ενώ το τσιμέντωμα θα επεκταθεί κατά 20 μέτρα ακόμη στα πρανή με κατασκευή δύο πτερυγότοιχων.

Πικρά συναισθήματα γεννά η υποστήριξη, την οποία καυτηριάζει στο δελτίο τύπου, η Γη & Ελευθερία, από μέρος της αντιπολίτευσης (εξαιρουμένων  της "Γη & Ελευθερία" και της Λαϊκής Συσπείρωσης) αλλά και της θέσης που παίρνουν ορισμένα διαδικτυακά μέσα, δίχως καν να ερευνήσουν και να αναζητήσουν τις άδειες που απαιτούνται. Και αυτό, την ώρα που οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες τσουβαλιάζουν κάτω από τη φράση "το έργο εκτελείται με όλες τις νόμιμες άδειες". Αλήθεια, γιατί δεν τις απαριθμούν με το όνομα τους οι "παράγοντες" και ακόμα χειρότερα, γιατί δεν τις αναζητούν τα "δημοσιογραφικά" μέσα; Και ακόμα περισσότερο, γιατί κανείς δεν εξετάζει την επάρκεια των αδειών, που υποτίθεται πως έχουν εκδοθεί για να καλύψουν περιβαλλοντικά το έργο;

Συνηθίσαμε στο τέρας της προχειρότητας, της προπαγάνδας και της παρακμής και αυτό έρχεται να μας καταπιεί, μαζί με τον τόπο.

Ακολουθεί το δελτίο τύπου της "Γη & Ελευθερία" της 13ης Οκτωβρίου 2024.

Η πτώση, ακόμα και από ελάχιστο ύψος πονάει. Λίγο ή πολύ, πονάει πάντως. Περισσότερο όμως από την ίδια την πτώση, πονάει η αγωνία μέχρι τη στιγμή εκείνη. Τη στιγμή τη πτώσης.

Παραφράζοντας -έστω αδόκιμα- τον Επίκουρο, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως η πτώση δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όσο είμαστε όρθιοι δεν υπάρχει πτώση και όταν πέσουμε δεν έχουμε πια τίποτα για να αγωνιούμε γιατί ήδη έχουμε πέσει. Τι είναι αυτό όμως που τρομάζει και πανικοβάλλει αυτούς που με αγωνία περιμένουν να ακούσουν τον κρότο της πτώσης; Φυσικά αυτά που θα ακολουθήσουν, γιατί μόνο οι ίδιοι ξέρουν τι μπορεί να συνεπάγεται ενεχόμενη απώλεια του ελέγχου των καταστάσεων από τους ίδιους. Και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον,  η πιο μεγάλη πρόκληση και λυδία λίθος των επερχόμενων, εφόσον βρεθούν εκείνοι σε θέση ελέγχου. Δεν προδικάζουμε τίποτα, δεν υπονοούμε τίποτα. Απλά η τόση σκοτεινιά και η τόση ομίχλη που κάλυπτε εδώ και χρόνια τα πεπραγμένα στον δήμο της Ραφήνας και του Πικερμίου δεν μπορεί να γεννήθηκε χωρίς λόγο και χωρίς κάποιους σκοπούς για να εξυπηρετήσει. Η ευαγγελιζόμενη από τους πιθανά επερχόμενους, διαφάνεια θα πρέπει να αποδειχθεί με πρώτη – πρώτη έκφραση της στον έλεγχο των πεπραγμένων του δήμου, τουλάχιστον την τελευταία τετραετία. Το φως να λούσει όλες εκείνες τις διαδικασίες που ολοκληρώθηκαν στο σκοτάδι και πάντα με την επίκληση της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης».

Ναι αυτός είναι ένα αληθινός φόβος και όχι η πτώση καθαυτή.

Άλλο ένα παράδοξο που επειδή ιστορικά εμφανίζεται πάντα σε περιόδους παρακμής και πτώσης καθεστώτων ολοκληρωτικής αντίληψης και πρακτικής και τείνει να αποτελέσει κανονικότητα, είναι το ότι οι «αυλικοί» και τα ενεργούμενα του καταρέοντα έχουν πάντα  μεγαλύτερη αγωνία από τον πεπτωκότα αρχηγό τους. Πολύ πιθανόν γιατί αν ο αρχηγός τους χάνει μία μάχη, εκείνοι χάνουν τα πάντα. Και γι’ αυτό επιδεικνύουν τον χειρότερο τους εαυτό, αν και μπορεί να διαθέτουν ακόμα χειρότερο. Έτσι, τουλάχιστον στη Ραφήνα και το Πικέρμι, τους τόπους που ζούμε, η σύμπηξη ενός μετώπου κατά του πρώην δημάρχου, ανθρώπου που βαρύνεται με πολλά -από τη δίωξη του ως συνένοχος της τραγωδίας στο Μάτι μέχρι τις «ελαφρύτερες» κατηγορίες που αντιμετωπίζει για απιστία και άλλα πολλά και σκοτεινά- προκάλεσε ένα κύμα αντιδράσεων από τον περίγυρο του. Και επειδή αυτός ο περίγυρος έχει αποδείξει πως δεν γνωρίζει τη διαφορά της κριτικής από τη χυδαιολογία, καταφέρνει να σερβίρει καθημερινά μεγάλες ποσότητες χυδαιότητας, αυτογελοιοποιούμενος. Κάνει τα πάντα σα να μην υπάρχει αύριο. Σα να δίνει την ύστατη μάχη, ίσως γιατί εκτιμά πως αν χαθεί αυτή η μάχη, θα χάσει και αυτός τα πάντα. Και μπορούμε απρόθυμα έστω, να το δεχτούμε αν πρόκειται για διακεκριμένους δημοδίαιτους. Αλλά όταν πρόκειται για αυτοαποκαλούμενους «υπηρέτες της ενημέρωσης» τότε είναι να απορεί κανείς για το πως μετά θα ζητάνε την υποστήριξη αυτών εναντίον των οποίων χυδαιολογούν σήμερα. Ακόμα και αν δεν διαθέτουν δημοσιογραφική ευθυκρισία και ικανότητα, δεν σκέφτονται πως αν τα πράγματα αλλάξουν, θα έχουν περαιτέρω υπονομεύσει την από καιρό μειωμένη αξιοπιστία τους και κατ’ επέκταση τον ίδιο τους τον εαυτό; Η αντίσταση της τοπικής τουλάχιστον κοινωνίας στη καθημερινά προσφερόμενη χυδαιολογία που της φοράνε τον μανδύα της ενημέρωσης, θα είναι μία πρώτη αλλά σημαντική νίκη των πολιτών απέναντι στα συμφέροντα

Όλα έδειχναν πως το πράγμα θα ξέφευγε όταν διαμορφώθηκε το μέτωπο κατά του πρώην δημάρχου που είναι στο βάθος ένα μέτωπο κατά των όσων δεινών επέφερε στον τόπο ο ίδιος και η «αγέλη» του (όρος της τοπικής αργκό που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα υποχείρια του). Η αμετροέπεια του, η εγωπάθεια του, ο τρόπος που άσκησε διοίκηση και πάνω απ’ όλα ο απολυταρχισμός του σε όλες τις εκφράσεις του δημόσιου βίου του, κατάφεραν να φτιάξουν ένα μέτωπο εναντίον του που ήδη πρόβαλλε με τα αποτελέσματα των εκλογών της 8^ης Οκτωβρίου και μάλλον θα εκφραστεί ξανά στις 15 του ίδιου μήνα.

Σίγουρα και αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, θα βρίσκεται σε συνδιαλλαγές και συνεννοήσεις για να εξασφαλίσει και την τελευταία ψήφο για να αντιστρέψει τα πράγματα αλλά ο βίος κι η πολιτεία που τον βαραίνουν, μοιάζουν με βάρος ασήκωτο και ανίκανο να χωρέσει σε οποιαδήποτε ζυγαριά στο παζάρι των συμφερόντων που υπηρετεί.

Για τους παλιούς, φανατικούς ή απλά εθισμένους, αναγνώστες της Ελευθεροτυπίας η στήλη «Απόψεις¨» του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου ήταν κάτι σαν το πέπλο της νύφης. Όχι αναγκαίο αλλά συμβολικό της αγνότητας της ερχόμενης εις γάμου κοινωνία, παρθένου. Ήταν μία αγαπημένη στήλη, τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη γλώσσα του συντάκτη της. Μπορούσε κάλλιστα να λάβει τη δεύτερη (και άκρως τιμητική) θέση στο διάδημα της εφημερίδας, ίσως κάτω από τον «Ιό» και βέβαια κάτω από τους παλαιότερους και λαμπρούς συντάκτες της. Ήταν μία πολύ ωραία στήλη.

Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος κάπου στα 2008 έγινε εκδότης της LiFO, εφημερίδα που χρειάστηκε χρόνο για να αποκτήσει το μέγεθος του εκδότη της αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το πέτυχε. Είναι μερικοί άνθρωποι που γράφουν με τέτοιο τρόπο που εθίζουν τον αναγνώστη τους στα ακριβά. Και είναι λίγοι αυτοί. Λίγοι αλλά ευτυχώς υπάρχουν και δρέπουν την εκτίμηση ακόμα και αυτών που βρίσκονται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Όχι, δεν μας ήρθε ξαφνικά η ανάγκη να εκφράσουμε θαυμασμό για τον συγκεκριμένο συντάκτη και εκδότη αλλά διαβάζοντας (από κακή τύχη) πονήματα συντακτών της αποκαλούμενης «τοπικής δημοσιογραφίας», κάτι σαν πικρή ανάμνηση άρχισε να γεμίζει τα κελιά της μνήμης μας. Είναι πραγματικά τρομερό. Άλλα να διαβάζεις και άλλα να εμφανίζονται στην οθόνη του μυαλού σου. Για να μη το επεκτείνουμε περισσότερο, αυτή ήταν μία εισαγωγή σε ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι για τους αναγνώστες μας που είχαν την ίδια κακή τύχη με εμάς να διαβάσουν  ηλεκτρονικό τύπο της γειτονιάς μας, δηλαδή της Ραφήνας.  

Το παιχνίδι μας αυτό καλεί τους αναγνώστες μας να εντοπίσουν τα μέλη της τοπικής αυλής των μέσων εξημέρωσης, όπως την έχει ορίσει και εγκαταστήσει η τοπική εξουσία με το ελάχιστο μέγεθος της. Μέγεθος που έχει ανάγκη το παραμορφωτικό πρίσμα των μέσων για να δείξει πιο μεγάλη. Μία σχέση δούναι και λαβείν που της επιτρέπουμε να υπάρχει χάρις την ανοχή μας, για να μη πούμε και την αδιαφορία μας.

Στις 15/7/2019 έγραψε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος μετέφερε στη LiFO ένα άρθρο με τίτλο  «Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά την εξουσία». Το αναδημοσιεύουμε αφού η κακή μας τύχη, της ανάγνωσης δοξολογιών σε τοπικό «μέσο» δεν έπαψε στιγμή να μας θυμίζει αυτόν τον κομψό, δίκαιο και δικαιολογημένο λίβελλο ενός εραστή της γραφής.

«Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά την εξουσία»

Εμφάνιση: Λιμοκοντόρου που ξεροσταλιάζει κάτω από τα φωτισμένα παράθυρα της εξουσίας (παντός είδους). Πάνω μαίνεται η γιορτή, κάτω οργιάζουν οι φαντασιώσεις και τα συμπλέγματα. Ευελπιστεί ότι κάποια μέρα θα ανέβει κι αυτός, να του δώσουν ένα μεζεδάκι. Να του πετάξουν στον αέρα ένα κόκκαλο - Όρμα Τζακ!

Χαϊδευτικό: Ρία Κούρτη (της δημοσιογραφίας). Ικέτης του παντεσπανιού.

Προς τι τόση χολή; Είναι υπαίτιος για την κρυπτογαμία δημοσιογραφίας και δημοσίων σχέσεων.  Σ’ αυτά που γράφει είναι αδύνατον να διακρίνεις το ρουσφέτι από την προσωπική κρίση, την κρίση από την «ισορροπία του (υπολογιστικού) τρόμου», τον έπαινο από το γλείψιμο. Η φτωχοπροδρομική εικόνα του, είναι η πιο θλιβερή εκδοχή δημοσιογραφίας και ένας από τους βασικούς λόγους που το επάγγελμα διασύρεται ιστορικά.

Χρόνια συμπτώματα: Πακτωλός κοσμητικών επιθέτων, ενθουσιασμός που αφρίζει και τρέχει απ' τα μπατζάκια για ψύλλου πήδημα, ούρα με τη σέσουλα ― μια γενική ακράτεια χειροκροτημάτων ως προς εκείνα τα σημεία που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του «στόχου» και θα τον κάνουν τύφλα (κυριολεκτικά) από αυτοθαυμασμό, μια φρενήρης προσπάθεια να γνωρίσει τον έναν και τον άλλον για να του πει δια ζώσης πόσο τον εκτιμά και πόσο θα ήθελε να δουλέψει στο Υπουργείο του, προσφέροντας τον εμετό της γνώσης του, εξόφθαλμος βρογχοκήλη από το πολύ γούρλωμα των ματιών. Κάτι σκυφτό που υποδύεται το άνετο. Κάτι φτωχό που υποδύεται το περπατημένο. Κάτι πεινασμένο που υποδύεται το χορτάτο. Κάτι λυπηρό εντέλει που μόλις βολεύεται, κορδώνεται και δίνει πόνο σε όσους ομόσταυλους δεν βολεύτηκαν ακόμα (με πλατύ χαμόγελο).

Δοξασία No 1: Ο δημοσιογράφος που χρησιμοποιεί με στοχοπροσήλωση τη  δημοσιογραφία με μάτι αλλήθωρο, για να γραπωθεί από την πολιτική, τα Ιδρύματα, τα υπουργικά γραφεία, το Δημόσιο, τα φανερά και αφανέρωτα payroll, είναι ένα όνειδος για την δημοσιογραφία και θα έπρεπε να εξορίζεται από τους κόλπους της μια ώρα αρχύτερα.

Αρχαιολογία: Ερείπια πολλά σε στήλες και στηλίτσες. Ο Ίακχος και ο Τήλεφος ήταν μπροστάρηδες. Η «Μαντάμ φακελάκι». Μη πικράνουμε κόσμο ονομαστικά.

Γιατί έχει όμως τόση πέραση; Γιατί η δημοσιογραφία δεν έχει τόσο χρήμα, όσο θέλουν ορισμένοι. Γιατί είναι τεμπέλης, βαριέται να δουλεύει και θέλει τη ζωάρα του παράγοντα― ταξίδια, αραλίκι, ρουσφετάκια. Γιατί εφάπτοντας την εξουσία, νομίζει ότι γίνεται κι αυτός σημαντικός.

Μα υπάρχουν άνθρωποι που επιβραβεύουν τόση γλίτσα; Φυσικά. Οι άνθρωποι της δύναμης χάνουν συχνά την ευθυκρισία και το μέτρο, ζώντας σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Θέλουν την κολακεία και υπάκουες αμοιβάδες στην αυλή τους. Κορδώνονται όταν διαβάζουν ένα χαλκευμένο έπαινο για κατορθώματα που δεν έκαναν, αγαθοεργίες που τελικά δεν έγιναν, βραβεία που δεν πήραν.  Δεν έχουν χρόνο για κριτική, συμβουλές και αλήθεια. Θέλουν η σπονδυλική στήλη να είναι νερουλή και τα μάτια έκθαμβα μπροστά στη σαπιοκοιλιά τους.

Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά και δαγκώνει αδιακρίτως κάθε εχθρό είναι ο άνθρωπος που ονειρεύονται, ο άνθρωπος -σκυλί τους. Βυθίζονται αγκαλιά στην ανυποληψία, κουφοί κι ευτυχισμένοι, ενώ το σύμπαν γύρω τους καγχάζει και τους περιφρονεί.

Δοξασία No 2: Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά δεν είναι δημοσιογράφος. Είναι ένας υβριδικός απατεώνας που χρησιμοποιεί τις εφημερίδες ως ιδιωτικό κοπρώνα.

Κι οι εφημερίδες δεν φταίνε; Φυσικά. Δική τους είναι η κύρια ευθύνη. Αλλά συνήθως η κατεργαριά είναι κοινή, συμφωνημένη. Οικονομικοί επιφυλλιδογράφοι δουλεύουν ταυτόχρονα σε Τράπεζες, καλλιτεχνικοί συντάκτες πωλούν την ευαισθησία τους σε Υπουργεία Πολιτισμού.

Τι θά 'πρεπε να γίνει:  Τίποτα. Ο καθένας έχει την κόλαση που τού αξίζει.

Ελευθεροτυπία, 1999. Στήλη Επιλογές

Το άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου αντλήθηκε από τη LiFO

Αρχικά οφείλουμε να δηλώσουμε ως Attica Voice πως είμαστε κατά των παρελάσεων και ιδιαίτερα των μαθητικών. Οι παρελάσεις εμφυσούν ένα μιλιταριστικό, ένα στρατοκρατικό πνεύμα στα παιδιά και θεωρούμε πως επιπλέον τα εξαναγκάζει σε κατάθεση νομιμοφροσύνης και υποταγής στην εξουσία. Παράλληλα είναι και ένας αισχρός τρόπος εκμετάλλευσης από την ίδια την εξουσία, του αγώνα και της θυσίας κάποιων ανθρώπων με σκοπό τη νομιμοποίησή της στα μάτια των υπηκόων της.

Η συγκεκριμένη υπόθεση με την οποία ασχολείται το άρθρο, θεωρούμε πως επιβεβαιώνει στο έπακρο τον ισχυρισμό μας. Αποδεικνύει πως η εξουσία αντιλαμβάνεται τις παρελάσεις σαν ένα εργαλείο για ίδιον όφελος και γι' αυτό ακριβώς όταν οσμίζεται πως οι παρελάσεις θα γίνουν εστίες αμφισβήτησής της, είτε τις απαγορεύει είτε τις προσαρμόζει με κάποιες «διορθωτικές» κινήσεις, όπως έγινε στη Ραφήνα κατά τη διάρκεια των εορτασμών για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή

• Προς την απαγόρευση

Στις 24/3/2023 αναρτήσαμε ένα άρθρο σχετικό με το ενδιαφέρον που θα παρουσίαζε η μαθητική παρέλαση στη Ραφήνα, ειδικά η παρουσία του 1ου ΓΕΛ Ραφήνας. Πρόκειται για το σχολείο που γνώρισε από πρώτο χέρι τη μήνη του σερίφη της πόλης, όταν ο δεύτερος αποπειράθηκε να σπάσει την κατάληψη που έκαναν οι μαθήτριες και οι μαθητές, διαμαρτυρόμενοι για την κρατική δολοφονία των Τεμπών. 

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο σερίφης αποπειράθηκε να εφαρμόσει τον νόμο του στην επικράτεια του  (στην περιοχή που νομίζει πως αποτελεί «επικράτεια του»). Τα ίδια είχε κάνει και στο Πικέρμι, ανήμερα της επετείου μία άλλης ιστορικής, κρατικής δολοφονίας, εκείνης του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όταν με τον οικοδομικό του κόφτη -εργαλείο που αποτέλεσε από τότε και σύμβολο της εξουσίας του- στις 6/12/2018, αποπειράθηκε να κόψει λουκέτα και αλυσίδες με τα οποία οι μαθητές του Πικερμίου είχαν προχωρήσει σε κατάληψη του Γυμνασίου τους, υπενθυμίζοντας στην κοινωνία εκείνο  το ειδεχθές έγκλημα.

Ο αυταρχισμός δηλαδή που επέδειξε ο αυτόκλητος σερίφης της πόλης δεν αποτελεί  εξαίρεση αλλά κανόνα, κάτι που γνωρίζουν καλά οι κάτοικοι της περιοχής. Στην πρόσφατη περίπτωση μάλιστα, αυτή του ΓΕΛ της Ραφήνας, ο σερίφης με τους deputies του, την αυλή του θα λέγαμε καλύτερα, επιδόθηκε και σε συστηματική κατασυκοφάντηση των μαθητών, όταν δεν δίστασε να κοινοποιήσει και άσχετες φωτογραφίες από άλλο σχολείο, για να τους κατηγορήσει για «βανδαλισμούς». Οι μαθητές αντέδρασαν δημοσιοποιώντας φωτογραφίες του σχολείου που εξέθεταν τόσο τον σερίφη, όσο και την αυλή του. Αυτά όλα έλαβαν χώρα από τις 13/3 μέχρι τις 23/3. Γι' αυτό στις 24/3 γράφαμε πως «αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον η μεγάλη μαθητική παρέλαση στη Ραφήνα».

Τελικά, ο σερίφης (και κατά δήλωση του δήμαρχος) φοβούμενος ενδεχόμενες αντιδράσεις από τους μαθητές και τις μαθήτριες κατά τη διάρκεια της παρέλασης,  φρόντισε να απαγορεύσει την παρέλαση του συγκεκριμένου σχολείου. Όχι όμως απροκάλυπτα, πράγμα που θα τον εξέθετε ακόμα μία φορά (από τις απειράριθμες). Αξιοποίησε άλλες οδούς που θα μπορούσε να τις επικαλεστεί προκειμένου να πείσει πως «δεν είναι αυτό που νομίζουμε» όταν καταγγέλθηκε η ιδιότυπη αυτή απαγόρευση. Έτσι, κατόπιν της επόμενης απόπειρας κατασυκοφάντησης με δημοσιεύματα για «συντονισμένες επισκέψεις επιτροπής που θα διαπίστωνε τις φθορές που προκάλεσαν οι βάνδαλοι» - αυτή τη φορά δίχως εικόνες και τεκμηρίωση αφού οι όποιες εικόνας θα αποδείκνυαν το ψέμα των φωτογραφιών που είχε δημοσιεύσει την πρώτη φορά-  επέβαλε δια της πλαγίας οδού και την απαγόρευση της παρουσίας των μαθητών σε δημόσιο χώρο μαζί του. Δηλαδή με τον νου του, αφενός «τιμωρούσε» τους μαθητές και αφετέρου απέφευγε την άβολη για τον ίδιο συνάντηση με αυτούς που αντιμετώπισε με βία  και που τους είχε παράλληλα κατασυκοφαντήσει.

Φυσικά αυτό έγινε αμέσως αντιληπτό, τόσο από την κοινωνία, όσο και από τα μέσα που δεν ανήκουν στη σφαίρα επιρροής του. 

 Η άμεση αντίδραση στην απαγόρευση της παρέλασης, τόσο από την κοινωνία, όπως αποτυπώνεται σε ανάρτηση γονέα και μέλους του Συλλόγου γονέων του ΓΕΛ Ραφήνας, όσο και από ένα μέσο που δεν ανήκει στην αυλή του δημάρχου. Προφανώς και δεν πρόκειται για ...παρεξήγηση. Ο δήμαρχος ήταν ο μόνος που εξυπηρετήθηκε από τη μη συμμετοχή των μαθητών και των μαθητριών του ΓΕΛ

Όπως κάνει πάντα, ο σερίφης της πόλης άρχισε αμέσως, ως συλληφθείς κλέπτων οπώρας τις κοινοτοπίες όπως «Δεν είναι αυτό που νομίζετε» , «αλήθειες και ψέματα» κλπ. Ο βίος και η πολιτεία όμως του σερίφη είναι δεδομένα. Οι πλαστές συκοφαντίες που είχε ήδη εκτοξεύσει, στέκουν ως αδιάψευστοι μάρτυρες. Αυτός που λέει ξεδιάντροπα ψέματα μία, δύο, τρείς και κανείς δεν ξέρει πόσες ακόμα φορές, δεν διστάζει να το πράξει, ξανά και ξανά. Έχει πάψει να πείθει, Τόσο ο ίδιος όσο και η αυλή του.

Οι απολογητές της αυλής έσπευσαν να λάβουν θέση παραστάτη του δημαρχοσερίφη 

• Μία απαγόρευση για τους πολλούς

Την Πέμπτη 23/3 οι μαθητές λήγουν την κατάληψη και τους ανακοινώνεται ότι η μαθητική παρέλαση δεν θα γίνει επειδή, όπως τους εξήγησαν, δεν έγιναν οι απαραίτητες πρόβες και πως η προγραμματισμένη για την επόμενη ημέρα γιορτή δεν θα γίνει δια ζώσης, αλλά διαδικτυακά (!!!). Όπως πάλι τους εξήγησαν, θα έμπαινε συνεργείο εκείνη την ημέρα για να αποκαταστήσει τις φθορές που έγιναν κατά τη διάρκεια της κατάληψης. Φυσικά και οι δύο δικαιολογίες ήταν προφάσεις εν αμαρτίαις, κάτι που αποδεικνύεται από όσα επακολούθησαν 

Σχετικά με τη γιορτή που δεν έγινε, οι φθορές ήταν μάλλον ασήμαντες, κάτι που αναφέρει άλλωστε σε ανάρτησή του μέλος του Συλλόγου Γονέων του σχολείου και που ενισχύεται και από το γεγονός πως είτε δεν μπήκαν καθόλου συνεργεία στο σχολείο, είτε η παρουσία τους στο χώρο κράτησε ελάχιστα. Συνεπώς, οι φθορές, εάν υπήρξαν, δεν ήταν μεγάλες, η γιορτή θα μπορούσε να γίνει και ο λόγος που δεν έγινε είναι γιατί φοβήθηκαν τη συνεύρεση των μαθητών

Σχετικά με την παρέλαση, παρ' όλο που ανακοινώθηκε στους μαθητές πως δεν θα πραγματοποιηθεί, αμέσως μετά εκλήθησαν τηλεφωνικά στο σχολείο ο σημαιοφόρος και οι παραστάτες, σε διαφορετικό χρόνο ο καθένας ώστε να μην συμπέσουν μεταξύ τους και εκεί τους ανακοινώθηκε πως αυτοί θα παρελάσουν. Έξι άτομα δηλαδή θα συμμετείχαν στην παρέλαση και αυτό άσχετα από το ότι δεν είχαν κάνει πρόβες, όπως ήταν η δικαιολογία που προβλήθηκε στους μαθητές. Έξι άτομα είπαμε; Λάθος. Τα άτομα τελικά ήταν επτά, καθώς θα υπήρχε και ένα έβδομο άτομο που θα προηγείτο των έξι κρατώντας την ταμπέλα του σχολείου. Η κοπέλα αυτή, πρέπει να αναφέρουμε για την ακρίβεια του ρεπορτάζ, πως είναι η κόρη του δήμαρχου της πόλης

Ο συγγραφέας Πολύβιος Δημητρακόπουλος συνήθιζε να λέει «Εάν επιθυμείς την ειρήνη, μη χτυπάς το τύμπανο ούτε για γιορτή»,  αλλά ο σερίφης δεν έχει σταματήσει να χτυπάει το τύμπανο του πολέμου κατά της μαθητικής κοινότητας. Και όχι μόνο κατά της μαθητικής κοινότητας, αλλά και κατά του κάθε ζωντανού  και υγιούς τμήματος της κοινωνίας

• Μια άλλη παρέλαση

Με αφορμή την απαγόρευση στους μαθητές του Λυκείου να πάρουν μέρος στην παρέλαση, θυμηθήκαμε μια άλλη παρέλαση που έγινε στην πόλη μας πριν από τεσσεράμισι χρόνια, στις 28 Οκτωβρίου του 2018, τρεις μόλις μήνες μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι με τους 103 νεκρούς, όπου ο δήμαρχος της πόλης επέτρεψε να πάρει μέρος σε αυτήν ένα απροσδιόριστης ταυτότητας, ιδιότυπο σώμα από άντρες στρατιωτικά ενδεδυμένους, που δεν ξέρουμε αν μπορούμε να το αποκαλέσουμε κάπως αλλιώς εκτός από παραστρατιωτικό σώμα

Ποιοι είναι αυτοί που παρέλασαν το 2018 στη Ραφήνα ως στρατιώτες;

Η Attica Voice έγραφε τότε «... Δυστυχώς, οι ομάδες αυτές δεν παρέλασαν μόνο στην Αργυρούπολη, αλλά και σε άλλες περιοχές. Παρέλασαν και στη Ραφήνα, καλεσμένοι ενός δημάρχου που έπρεπε - αν διέθετε έστω και ένα ελάχιστο ψήγμα ευαισθησίας και αξιοπρέπειας - να είχε παραιτηθεί αμέσως μετά τη φονική φωτιά του Ιουλίου. Αντί αυτού, παραμένει στη θέση του σα να μην έχει συμβεί τίποτε, ανεβαίνει με θράσος και αναισθησία στην εξέδρα των επισήμων, φωτογραφίζεται με καμάρι και στήνει ένα βολικό γι’ αυτόν «πατριωτικό» σκηνικό, ελπίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα αποσπάσει την προσοχή του κόσμου από τις τρομερές ευθύνες του. Άλλωστε σ' αυτή τη χώρα το εμπόριο πατρίδας και η πλειοδοσία σε πατριωτική ρητορική ανέκαθεν αποτελούσαν το καλύτερο διαβατήριο για την πρόσβαση στην εξουσία και την κοινωνική ανέλιξη»

Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς; Τρεις μήνες μετά το Μάτι

Τι άλλο εκτός από εργαλειοποίηση της παρέλασης μπορεί να δει κανείς σε όλους αυτούς τους χειρισμούς; Την απάντηση την έχει δώσει ο Βρετανός συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον λέγοντας πως   «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων»

..................................................

ΥΓ1. Παρά τις - βέβαιες για εμάς - παρεμβάσεις του δήμαρχου, δεν μπορούμε να μην καταλογίσουμε ευθύνες και στη Διεύθυνση του σχολείου που δεν μπόρεσε ούτε να βρει φόρμουλα επικοινωνίας με τα παιδιά, ούτε να έχει το σθένος να υπερασπιστεί την αυτοτέλεια της σχολικής κοινότητας

ΥΓ2. Εάν προσπαθήσει κάποιος να ενημερωθεί από τα «επίσημα» Μέσα Ενημέρωσης της πόλης (ο όρος προέρχεται από τους ίδιους και γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει θα προσθέταμε εμείς) θα διαπιστώσει ότι το μόνο που κάνουν αυτά τα Μέσα, είναι να αναπαράγουν τις facebook αναρτήσεις του δήμαρχου. Μέσω facebook επικοινωνεί ο δήμαρχος με τους πολίτες και μέσω του facebook ενημερώνονται τα Μέσα Ενημέρωσης ώστε να αναπαράξουν τις δηλώσεις του. Δυστυχώς γι' αυτά, μαζί με την αποκαθήλωση του σερίφη, έχει έρθει και η δική τους απαξίωση

ΥΓ3. Ο δήμος Ραφήνας-Πικερμίου ίσως είναι ο μοναδικός δήμος της χώρας που επιμένει να κάνει διαδικτυακές συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου επικαλούμενος τα μέτρα ασφαλείας περί covid (φοβούμενος στην ουσία τις παρεμβάσεις των ενεργών πολιτών). Επίσης, μόνο στο δήμο Ραφήνας-Πικερμίου έγινε στις 25 Μαρτίου διαδικτυακή σχολική γιορτή, άσχετα αν την ίδια μέρα καταργήθηκαν από το υπουργείο Υγείας, τα μέτρα ακόμα και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Προβλέπουμε ότι αν δεν φύγει ο σερίφης με τις ερχόμενες  εκλογές (πράγμα που εύχεται κάθε δημοκρατικός πολίτης) πιθανόν ο δήθεν πρωτοποριακός δήμος, ηγέτης και πρωτοπόρος όπως όλα δείχνουν της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, να διοργανώσει και διαδικτυακή παρέλαση.

 ...........................................

*Τίτλος ποιήματος του Μανόλη Αναγνωστάκη: Δεν έφταιγεν ο ίδιος

 RSF: Greek Media landscape

Greeks’ trust in the media has been consistently one of the lowest in Europe. A few large private groups like Skai coexist alongside hundreds of online media outlets, which contributes to a high fragmentation of the media landscape. The overwhelming majority of media is owned by a few individuals who are active also in other, highly-regulated business sectors. Moreover, some of them have close ties to the political elite. The press is thus very politically polarized.

https://rsf.org/en/country/greece

• Ποια είναι η χώρα που κατέκτησε το παγκόσμιο και διαχρονικό και διαχρονικό μέχρι σήμερα, ρεκόρ πτώσης των δεικτών ελευθερίας και ποιότητας του τύπου;
• Ποια χώρα στην κατάταξη για την Ελευθερία του Τύπου των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα  (Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα είναι το ακριβές όνομα) είναι 108η (από 70ή που ήταν το 2021) σε σύνολο 180 χωρών;
• Ποια χώρα αποτελεί τον δημοσιογραφικό βυθό της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Ναι, την ξέρετε αυτή τη χώρα γιατί ζείτε σ’ αυτήν και είστε δέκτες πληροφοριών που διαμορφώνονται καθημερινά σε καταναλωτές ειδήσεων. Των όποιων ειδήσεων. Σοβαρών και γελοίων. Σημαντικών και ασήμαντων. Όποιες και αν είναι οι ειδήσεις που καταναλώνετε, όσες και αν είναι αυτές, τελικά δεν ενημερώνεστε αφού η ποιότητα της δημοσιογραφίας και της «δημοσιογραφίας» είναι εξαιρετικά χαμηλή, όπως προκύπτει από άλλους δείκτες και αυτής της παγκόσμιας  οργάνωσης, οι οποίοι αφορούν στην ποιότητα και το βάρος αυτών που επιλέγουν τα Μέσα να σας «πουλήσουν».

Αν συνδυάσουμε την πλήρη ανελευθερία του τύπου που επικρατεί στην Ελλάδα και τον σχεδόν απόλυτο έλεγχο της ειδησεογραφίας από τις ποικίλες εξουσίες που θέλουν να μας ελέγξουν, ένα τοπίο ζόφου και αηδίας διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας. Αποτύπωση του τοπίου αυτού με όρους στατιστικής έρευνας, αποτελούν οι σχετικές έρευνες του παγκόσμιου οργανισμού «Ρεπόρτερς Χωρίς Σύνορα»

Ο Παγκόσμιος Δείκτης για την Ελευθερία του Τύπου απεικονίζει το επίπεδο ελευθερίας των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ, με βάση αξιολόγηση σχετικά με τον πλουραλισμό, την ανεξαρτησία των ΜΜΕ, την ποιότητα του νομοθετικού πλαισίου και την ασφάλεια των δημοσιογράφων σε κάθε χώρα. Δεν αποτελεί από μόνος του δείκτη της ποιότητας της δημοσιογραφίας. Από την άλλη, έρευνες κατατεθειμένες σε αποθετήρια μελετών, ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και που το αντικείμενο τους περιστρέφεται γύρω από την απαραίτητη δημοσιογραφική έρευνα και την τεκμηρίωση της κάθε είδησης, μαρτυρούν εξαιρετικά χαμηλή ποιότητα δημοσιογραφικής δουλειάς. Η Ελλάδα κατέχει και εκεί θέση που λίγο απέχει από τον παγκόσμιο βυθό.

Όσον αφορά στην ελευθερία του τύπου, η βαθμολογία κάθε χώρας προκύπτει από τις απαντήσεις εμπειρογνωμόνων σε ερωτηματολόγιο των RSF (Reporters Sans Frontiers), σε συνδυασμό με στοιχεία σχετικά με καταχρήσεις και πράξεις βίας κατά των δημοσιογράφων. Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στο ερωτηματολόγιο είναι ο πλουραλισμός, η ανεξαρτησία και το περιβάλλον των ΜΜΕ, η αυτολογοκρισία, το νομοθετικό πλαίσιο, η διαφάνεια και η ποιότητα των υποδομών που υποστηρίζουν την παραγωγή ειδήσεων και πληροφοριών.

Οι ακαδημαϊκές έρευνες από την άλλη, εκτιμούν δείκτες ποιότητας και με τον συνυπολογισμό του κοινωνικού οφέλους από την παραγόμενη ειδησεογραφία. Λόγου χάρη, lifestyle αρθρογραφία ή η αντίστοιχη του «κουτσομπολιού της γειτονιάς», αποτελούν άχρηστες πληροφορίες που μόνο θόρυβο προκαλούν, θολώνοντας έτσι τα νερά της αντικειμενικής ενημέρωσης. Ο τρόπος αυτός είναι πλάγια απόσπαση της προσοχής του κοινού από σοβαρά θέματα και είναι εξαιρετικά διαδεδομένος, τόσο σε κεντρικά media όσο και σε τοπικά. Στην Ελλάδα δε, αποτελεί προσφιλέστατη στις κυβερνήσεις και σε κάθε λογής εξουσίας, μέθοδο.

Στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό πως μετά την φετινή πτώση 38 θέσεων στον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου, η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την αυταρχική Ουγγαρία του Όρμπαν, τη Μάλτα της δολοφονίας της Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίζια και της  δίωξης της Μαρίας Εφίμοβα, που είχε αποκαλύψει σκάνδαλο διαφθοράς υψηλόβαθμων αξιωματούχων.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι πως, όχι μόνο είμαστε τελευταίοι στην Ε.Ε. όσον αφορά στην Ελευθερία του Τύπου, αλλά βρισκόμαστε και σε απόσταση αναπνοής από την Τουρκία των λευκών κελιών και τη Ρωσία του καθεστώτος Πούτιν. Με μία διαφορά. Αν στην Τουρκία, τη Ρωσία, αλλά και σχεδόν στο σύνολο των αποσχισμένων πρώην σοβιετικών «δημοκρατιών», η διαφθορά και ο έλεγχος της ενημέρωσης αφορά τις κεντρικές εξουσίες, στην Ελλάδα το φαινόμενο είναι καθετοποιημένο. Διατρέχει δηλαδή, κάθετα τον κοινωνικό ιστό σε όλον τον πολιτικό του βίο. Από την κεντρική εξουσία μέχρι τις τοπικές μικροεξουσίες.

Σύμφωνα με το Reporters Sans Frontiers Index, τα δεδομένα δεν είναι στατικά. Δεν αποτελούν «φωτογραφία της στιγμής». Δείχνουν και μία προοπτική εξαιρετικά αρνητική, η οποία στην περίπτωση της Ελλάδας παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Η προοπτική της χώρας είναι δυσοίωνη και αναμένεται περαιτέρω πτώση. Ίσως ένας από τους κύριους λόγους να είναι η καθετοποίηση της διαφθοράς των μέσων, ίσως και άλλοι παράγοντες, με περισσότερο ακόμα βάρος. Όπως και να είναι όμως, μην ανησυχείτε. Καταναλώστε τις ειδήσεις που σας σερβίρουν άφοβα. Κανείς δεν πέθανε καταναλώνοντας ψυχοφθόρες ειδήσεις, άχρηστες, σάπιες πληροφορίες. Μόνο φροντίστε να τα καταναλώνετε το βράδυ για να κοιμάστε πιο ήσυχοι.

Και μη ξεχνάτε: Ακόμα και αν σας σερβίρουν πληρωμένα ψέματα, "κάτι πρέπει να κάνουν και αυτοί οι άνθρωποι για να ζήσουν, όσο απαράδεκτο και αν είναι αυτό". Η επιλογή είναι δική σας