15 Ιουλίου του 1974. Η χούντα της Αθήνας οργανώνει πραξικόπημα εναντίον του τότε προέδρου της Κύπρου, αρχιεπίσκοπου Μακαρίου. Έλληνες της ΕΛΔΥΚ και Ελληνοκύπριοι της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου επιτίθενται με όπλα στο προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου. Λυσσαλέες μάχες διεξάγονται μπροστά από το Μέγαρο, όπου σκοτώνονται δεκάδες άντρες και από τις δύο μεριές. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 90 νεκρούς και 250 τραυματίες, Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος κατορθώνει να σωθεί και να διαφύγει με στρατιωτικό αεροπλάνο των Βρετανών και μέσω Μάλτας και Λονδίνου, μεταβαίνει στη Νέα Υόρκη, όπου από το βήμα του ΟΗΕ καταγγέλλει το χουντικό πραξικόπημα, κάνοντας λόγο για ελληνική εισβολή στο νησί

 Σήμερα - 20 Ιουλίου 2020 – συμπληρώνονται 46 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο – τον Αττίλα όπως ονομάστηκε. Από τότε οι Τούρκοι κατέχουν το 40% του εδάφους της Κύπρου στη βόρεια πλευρά του νησιού και εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι είναι πρόσφυγες στο νότιο μέρος, μακριά από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκαν αυτοί ή οι πατεράδες τους.

Μια τραγική κατάληξη που μπορούσε να προβλεφθεί από όσους διέθεταν τη στοιχειώδη λογική και η οποία πιθανό να είχε συμβεί ήδη από το 1964 αν δεν επενέβαιναν οι ΗΠΑ, αλλά όχι από αυτούς που – χρησιμοποιώντας μάλιστα τον τίτλο του πατριώτη – έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να επισπεύσουν την επέμβαση των Τούρκων την ίδια στιγμή μάλιστα που άφηναν ανυπεράσπιστο το νησί της Κύπρου αποσύροντας την Ελληνική Μεραρχία που είχε σταλεί το 1965 από τον Γεώργιο Παπανδρέου και προσπαθώντας παράλληλα να δολοφονήσουν το νόμιμο πρόεδρο της Κύπρου αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Είναι τραγικό το γεγονός ότι ενώ οι Τούρκοι κατέστρωναν τα σχέδια για την εισβολή που θα πραγματοποιούσαν σε λίγες ημέρες, οι χουντικοί και οι Κύπριοι σύμμαχοί τους είχαν τυφλωθεί και δεν τους ενδιέφερε τίποτε άλλο από το να βρουν τον Μακάριο και να τον σκοτώσουν

Στην καλύτερη περίπτωση ανίκανοι, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο απλώς για τομάρια που με το μανδύα του υπερπατριώτη πάλευαν μόνο για το πολιτικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για τις ζωές των εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνοκυπρίων που έθεταν σε κίνδυνο.

Στις 20 Ιουλίου του 1974 οι Τούρκοι εισβάλλουν στην Κύπρο και από τότε κατέχουν το 36% του εδάφους της. Πέντε ημέρες νωρίτερα, στις 15 Ιουλίου, η χούντα των Αθηνών είχε πραγματοποιήσει  πραξικόπημα εναντίον του προέδρου της Κύπρου, αρχιεπισκόπου Μακάριου. Ένα πραξικόπημα στο οποίο Ελλαδίτες και Κύπριοι πραξικοπηματίες έδωσαν σκληρές μάχες γύρω από το Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου με την Κυπριακή Προεδρική Φρουρά. Στις μάχες αυτές έχασαν τη ζωή τους περίπου 100 άτομα ( σύμφωνα με κάποιες πηγές, οι νεκροί ήταν πολύ περισσότεροι) και 250 περίπου τραυματίστηκαν. Το πραξικόπημα αυτό ήταν η ευκαιρία που περίμενε η Τουρκία για να παρέμβει ως «εγγυήτρια δύναμη» και να εισβάλλει στην Κύπρο. Ποιος και με ποιον τρόπο θα μπορούσε άραγε να προτάξει οργανωμένη και αποτελεσματική άμυνα, κάτω από τέτοιες διχαστικές συνθήκες;

Στην πραγματικότητα, τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν τις κορυφώσεις μιας εξαιρετικά ανώμαλης περιόδου στο μαρτυρικό νησί – από την αρχή σχεδόν της ανεξαρτησίας του το 1959 - γεμάτης από δολοπλοκίες, συνωμοσίες, πολιτικές δολοφονίες και μηχανορραφίες ελληνικών και ξένων μυστικών υπηρεσιών.