Γιατί υπάρχει το “Μακελειό”; Μα γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι που το αγοράζουν και το διαβάζουν. Είναι το καθυστερημένο κοινό της κλειδαρότρυπας, του κουτσομπολιού και της σκανδαλολογίας. Είναι οι ηλίθιοι που νομίζουν πως είναι απευθείας απόγονοι του Μεγαλέξανδρου και φαντασιώνονται πολέμους με φανταστικούς εχθρούς. Είναι οι συνωμοσιολόγοι που θα μιλήσουν για τους Εβραίους και τους Μασόνους που διαφεντεύουν τον κόσμο και για τα αεροπλάνα που μας ψεκάζουν. Είναι οι άνθρωποι του Μεσαίωνα που πιστεύουν σε προφητείες «αγίων» πως θα πάρουμε την Πόλη. Είναι οι μισάνθρωποι που νομίζουν πως τα προσφυγόπουλα θα κολλήσουν αρρώστιες τα παιδιά τους. Είναι οι μισογύνηδες και οι σεξιστές που θα μιλήσουν με τον πιο χυδαίο τρόπο για τη γυναίκα. Είναι αυτοί που νομίζουν πως είναι Χριστιανοί, ενώ στην πραγματικότητα είναι διάβολοι. Είναι οι πολιτικά και κοινωνικά φασίστες. Είναι οι ρατσιστές και οι ομοφοβικοί. Είναι όσοι χαίρονται με την οσμή του αίματος. Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν ανοίξει ποτέ τους ένα βιβλίο. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας και είναι πολλοί. Όσο υπάρχουν αυτοί, το “Μακελειό” θα πουλάει. Μήπως, όμως, δε θα έπρεπε να επιτρέπεται η κυκλοφορία του;

Σε συνέντευξη που έδωσε πέρυσι στο VICE ο πρώην Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Κωστής Παπαϊωάννου, προσπαθεί να δώσει τη δική του ερμηνεία για τη μεγάλη κυκλοφορία του “Μακελειού”: «Την ώρα που ένα μεγάλο μέρος του παραδοσιακού αναγνωστικού κοινού έχει απομακρυνθεί από τις εφημερίδες, στρεφόμενο προς τις ιστοσελίδες, οι αναγνώστες της κλειδαρότρυπας φαίνεται ότι παραμένουν αφοσιωμένοι στις εφημερίδες. Είναι το κοινό του Μακελειού, το οποίο αποτελεί μία εφημερίδα κίτρινης δημοσιογραφίας που εξειδικεύεται στην προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με κάθε τρόπο. Τα έντυπα αυτού του είδους επιχειρούν να κολακεύσουν τα πιο ταπεινά ένστικτα της κοινής γνώμης. Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε ότι το Μακελειό αφενός στοχοποιεί το αλλοδαπό στοιχείο, την εθνική, θρησκευτική και σεξουαλική ετερότητα, αφετέρου επιτίθεται σε προβεβλημένα πρόσωπα της πολιτικής, της καλλιτεχνικής και της μιντιακής επικαιρότητας. Κεντρικό ρόλο σε αυτήν τη στοχοποίηση παίζει η χρήση μιας λαϊκιστικής γλώσσας, που είναι επιτηδευμένα οξεία και προσβλητική, ώστε να σοκάρει, να ξαφνιάσει και να τραβήξει την προσοχή. Αν και τα παραπάνω αποτελούν μια κλασική λειτουργία του κίτρινου Τύπου παγκοσμίως, αυτό που μπορούμε να πούμε ειδικά για το Μακελειό είναι ότι φτάνει τη ρητορική του μίσους στα απώτατα όριά της. Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με τον αρνητικό σχολιασμό της διαφορετικότητας, αλλά τη στοχοποίησή της, συνοδευόμενη από μια ευθεία προτροπή για βία εναντίον προσφύγων, πολιτικών αντιπάλων και ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Εκεί υπάρχει μια καταφανής παραβίαση ποινικών διατάξεων»

Όμως, παρά την προφανή παραβίαση ποινικών διατάξεων, η φυλλάδα αυτή εξακολουθεί να υπάρχει εκμεταλλευόμενη την ανοχή της Πολιτείας, της ΕΣΗΕΑ αλλά και την ευαισθησία που υπάρχει σχετικά με την ελευθερία του Τύπου. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν είναι Τύπος. Πιο πολύ με βόθρο μοιάζει. Ας κλείσει, λοιπόν, να ξεβρωμίσουμε.