Ήτανε 18 του Σεπτέμβρη, τότε που οι φασίστες σκότωσαν για άλλη μια φορά το γελαστό παιδί. Γιατί οι φασίστες δεν αγαπούν ούτε τη χαρά, ούτε τη ζωή.

Και μη γελιόμαστε. Οι φασίστες ούτε ηττήθηκαν, ούτε είναι λίγοι. Είναι οι "νοικοκυραίοι" της διπλανής πόρτας. Είναι οι ψευδοπατριώτες και οι ψευδοχριστιανοί. Είναι οι "να τους πάρεις σπίτι σου", είναι αυτοί που μιλάνε για "λάθρο", έτσι άκλιτο σαν την αμορφωσιά τους. Είναι οι "υποψιασμένοι",  είναι αυτοί που μιλάνε για "εθνομηδενιστές", για "ανθέλληνες", για "Σόρος", για "τσιπάκια", για "666", για "προδότες". Είναι αυτοί που ξερνούν μίσος και χολή για κάθε ξένο, για κάθε διαφορετικό, για κάθε αλληλέγγυο, για κάθε κοινωνικό αγωνιστή.  

Δεν αρκούν οι επετειακές πορείες και τα συνθήματα. Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή.

Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθαίνεις όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα

με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία, Έλληνας κι ότι συνάδει αυτό, 

όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα