… Συνέχιζα να είμαι δεμένος πισθάγκωνα και να φοράω κουκούλα, σαν αιχμάλωτος πολέμου. Από το γραφείο αυτό δεν ξέρω πόσοι πέρασαν, μάλλον όλη η αστυνομική δύναμη ανεβοκατέβαινε για να με δέρνει. Άλλοι με χτυπούσαν χωρίς να μιλάνε, άλλοι με έβριζαν, μου ζητούσαν επανειλημμένα να πω ποιας ομάδας είμαι οπαδός. Τους εξηγούσα ότι δεν είμαι ούτε οπαδός ούτε χούλιγκαν και πήρα την απάντηση: “Στ’ αρχίδια μας, θα πεις μια ομάδα”. Κάποια στιγμή έσβησαν τα φώτα και τότε το μόνο φως που μπορούσα να διακρίνω ήταν όταν ανοιγόκλεινε η πόρτα για να μπει κάποιος να με χτυπήσει. Για ένα πεντάλεπτο με άφησαν να πάρω ανάσα. Τότε κοπανάγανε τα θρανία και άκουγα ήχους εργαλείων και φερμουάρ και να με ρωτάνε “είσαι έτοιμος;”. Απαντούσα αρνητικά, ήταν σαν περιβάλλον εικονικής εκτέλεσης. Ένας κοπάνησε με βία το πρόσωπό μου στο θρανίο».

Αυτά δηλώνει επώνυμα στην Εφημερίδα των Συντακτών  ο Άρης Παπαζαχαρουδάκης, για όσα βίωσε στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής μία μέρα μετά τα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη

Ένας άλλος, δεκαεννιάχρονος αυτή τη φορά, καταθέτει πάλι στην ΕΦΣΥΝ :

«Λίγα λεπτά πριν από τη σύλληψή μου, μηχανή της ομάδας ΔΡΑΣΗ έπεσε πάνω μου και αυτό έχει καταγραφεί σε βίντεο. Χτυπήθηκα με κλομπ στο κεφάλι, με έβριζαν, μου τράβαγαν τα μαλλιά και την ώρα που με οδηγούσαν στην κλούβα μού έλεγαν “πουτανάκι, αδερφή, θα δεις τι θα πάθεις μέσα”

 … Μας μετέφεραν στη ΓΑΔΑ περίπου στις 10 το βράδυ και μέχρι το επόμενο πρωί δεν μας είχε πει κανείς τίποτα: ούτε αν θα αφεθούμε ελεύθεροι ούτε γιατί κατηγορούμαστε. Το κινητό μου είχε κατασχεθεί και μέχρι το επόμενο πρωί δεν μου είχε επιτραπεί να επικοινωνήσω με κανέναν. Από την Τετάρτη 10 Μαρτίου μέχρι και το Σάββατο 13 Μαρτίου ήμουν προσωρινά κρατούμενος στον έκτο όροφο της ΓΑΔΑ.

... Δεν επέτρεψαν καθόλου σε δύο από τους συλληφθέντες να βγουν από το κελί για τρεις μέρες, ούτε για να πάνε στην τουαλέτα, και δεν τους έδιναν νερό. Μπουκαλάκια με νερό τούς δίναμε εμείς κρυφά, τους τα σφηνώναμε στα κάγκελα και αφού έπιναν, τα χρησιμοποιούσαν για την ανάγκη τους. Σε ένα άλλο κελί κρατούνταν δύο κοπέλες, ούτε αυτές τις άφησαν να βγουν καθόλου. Η μία ήταν η 18χρονη που έχει καταγγείλει ξυλοδαρμό και σεξουαλική παρενόχλησή της από αστυνομικούς. Ηταν εμφανώς χτυπημένη και το μάτι της ήταν μαυρισμένο.  Άκουγα να της φωνάζουν “σκάσε μωρή πουτάνα”.

… Πριν πάμε στον εισαγγελέα μάς έγδυσαν για σωματικό έλεγχο, αλλά το βράδυ μάς διέταξαν ξαφνικά να βγούμε στον διάδρομο και έναν έναν μας οδηγούσαν σε ένα δωμάτιο, όπου μας ανάγκαζαν να βγάζουμε τα ρούχα μας και να κάνουμε βαθύ κάθισμα μπροστά σε δύο αστυνομικούς»

Φωτογραφίες από το σώμα του Άρη Παπαζαχαρουδάκη

Τρίτη καταγγελία, πάλι στην ίδια εφημερίδα

« Τετάρτη βράδυ – Σάββατο πρωί, ΓΑΔΑ, 7ος όροφος πια. Δύο κελιά. Ενα για τις δύο κοπέλες και ένα για τα οκτώ αγόρια. Σε λίγο τα κελιά θα γίνουν τρία. Μόλις έφεραν άλλα δύο άτομα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Είναι μελανιασμένα από το ξύλο. Ισα που περπατάνε. Πλήρης απομόνωση γι’ αυτούς. Δεν τους ξέρουμε. Τους δίνουμε νερά και τσιγάρα. Εδώ μέσα είμαστε όλοι ίδιοι και έχουμε το ίδιο όνειρο, την ελευθερία.

Οκτώ άτομα μέσα σε ένα κελί. Τηλέφωνο με τους δικηγόρους και τους ανθρώπους μας με το σταγονόμετρο. Φαγητό, όποτε θέλουν αυτοί. Τουαλέτα, όποτε θέλουν αυτοί. Κατουράμε σε πλαστικά μπουκάλια μέσα στο κελί.

Μας απάγουν μέσα στη νύχτα έναν έναν. Μας πηγαίνουν σε ένα δωμάτιο, μας γδύνουν και μας βάζουν να κάνουμε βαθύ κάθισμα. Μην τυχόν και έχουμε κρύψει κάτι. Πίσω ξανά στο κελί. Ακούμε κραυγές από τα διπλανά κελιά. Μας στοιχειώνουν αυτές οι κραυγές. Ο χρόνος εδώ μέσα δεν μετριέται σε ώρες και λεπτά. Περνάει με βρισιές, μαγκιές, τραμπουκισμούς. Ξεσπάνε την οργή τους πάνω μας. Είτε λεκτικά είτε σωματικά»

Ως απάντηση στα δημοσιεύματα της Εφημερίδας των Συντακτών, στα γραφεία της εφημερίδας επιδόθηκε ένα εξώδικο, το οποίο υπογράφουν 22 αστυνομικοί, οι οποίοι δηλώνουν ότι εκτελούν υπηρεσία στη Δ.Α.Α./Υ.Δ.Υ./Τ.Α.Δ./Γραφείο Φρουράς Κρατητηρίων 7ου ορόφου του Α.Μ.Α. κατοίκων Αθηνών, οδός Λ. Αλεξάνδρας αρ. 173 στον 7ο όροφο του Μεγάρου.

Εξώδικο επίσης επέδωσαν και στην εφημερίδα Documento του Κώστα Βαξεβάνη. Ο Κώστας Βαξεβάνης δημοσιοποίησε το εξώδικο μαζί με τα ονόματα των αστυνομικών που το υπογράφουν. Οι αστυνομικοί αντέδρασαν, έκαναν μήνυση και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος  έβγαλε ένταλμα σύλληψης του δημοσιογράφου

Ο Κώστας Βαξεβάνης αντέδρασε και αυτός με τη σειρά του και ανταπάντησε με μήνυση

«Έχουμε να κάνουμε με τρεις παραδοχές που συνιστούν παράβαση καθήκοντος και αυτό θα αποδειχτεί στα δικαστήρια. Οι 22 αστυνομικοί έστειλαν εξώδικο αρχικά στο Documento, με τα ονόματά τους. Αφού δημοσιοποιήσαμε το εξώδικο, έκαναν μήνυση γιατί δημοσιεύθηκαν τα ονόματά τους. Αυτό προβλέπει ο νόμος, δεν το γνωρίζουν αυτοί που υποτίθεται πως καλούνται να τον επιβάλλουν; Πήγαν στην Δίωξη Ηλεκτρονικού εγκλήματος, παρακάμπτοντας τον εισαγγελέα, γιατί γνώριζαν ότι κανένας εισαγγελέας δεν θα έβγαζε ένταλμα. Το έκανε η δίωξη. Δηλαδή, χρησιμοποιήθηκε ένα φιλικό τους κομμάτι της αστυνομίας για να κάνουν αυτό που ήθελαν. Έκαναν ψευδή παραδοχή για αδίκημα που δεν υπάρχει, ώστε θα θεωρηθεί αυτόφωρο (προφανώς ότι κινδυνεύει η ζωή τους). Άρα, έχουν ευθύνη και οι 22 και η Δίωξη, που αποδέχτηκε ως στηριζόμενη νομικά μία μήνυση που δεν στηρίζεται», λέει ο Κ. Βαξεβάνης.

Σε μήνυση όμως εναντίον της Ελληνικής Αστυνομίας ετοιμάζεται να προχωρήσει και ο Άρης Παπαζαχαριουδάκης, μέσω της Αναρχικής Συλλογικότητας Μασόβκα στην οποία ανήκει. Πριν όμως από τη μήνυση, έδωσε συνέντευξη στην παγκόσμιας εμβέλειας πλατφόρμα Redfish για την εφιαλτική του εμπειρία στη ΓΑΔΑ, δίνοντας στη δημοσιότητα νέα φωτογραφικά ντοκουμέντα με τα τραύματα στο κορμί του.

Για τη μήνυση που ετοιμάζεται να κάνει η συλλογικότητα Μασόβκα, μια κίνηση που είναι ασυνήθιστη για όσους γνωρίζουν το πόσο σπάνια αυτοί οι χώροι δέχονται να αναγνωρίσουν τους θεσμούς, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία, μεταξύ άλλων, εξηγεί τους λόγους που την ανάγκασαν να προβεί σε αυτή την ενέργεια

« Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε κάτι σπάνιο ακόμη και για εμάς τους ίδιους. Να αφήσουμε πίσω την καθαρότητα μιας ιδεολογικής άρνησης που θα εξέθετε μεν την υποκρισία της αστικής δικαιοσύνης. Αλλά θα άφηνε ανοιχτή την πόρτα για τον επόμενο βασανισμό. Το επόμενο θύμα. Να αφήσουμε στο πλάι τις διαφορές μας με άλλους πολιτικούς χώρους ή ατομικότητες - πάντοτε στα πλαίσια του λογικού βέβαια. Να τρέξουμε έναν αγώνα, από αυτούς στους οποίους δεν πιστέψαμε ποτέ. Και ακόμη δεν πιστεύουμε. Αλλά που γνωρίζουμε ότι με την ανάλογη κοινωνική στήριξη, μπορούν να φέρουν ελάχιστες νίκες. Από αυτές στις οποίες υποσχόμαστε ότι ακόμη και αν έρθουν- πράγμα δύσκολο - δεν θα συνηθίσουμε.

Αποφασίσαμε λοιπόν να μηνύσουμε την αντιτρομοκρατική υπηρεσία.

Να μηνύσουμε τη «χώρα που δεν υπάρχει». Τον «αόρατο» 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Όσους είχαν βάρδια την ημέρα του βασανισμού. Όσους συνέδραμαν στην συγκεκριμένη επιχείρηση, όσους φόρεσαν κουκούλα και απήγαγαν τα αδέρφια μας. Όσους τους έκλεισαν σε σκοτεινά δωμάτια και απολάμβαναν τα ουρλιαχτά τους επί ώρες. Πετάμε λοιπόν το γάντι στην δημοκρατία που τα επέτρεψε. Για να μας πει την γνώμη της. Να επιλέξει την παρακαταθήκη της, όπως εμείς την δική μας. Όπως ο Άρης την δική του με το να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο. Και εμείς τις δικές μας, με το να μείνουμε στο πλευρό του, όπως αρμόζει στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που διεκδικούν το δίκιο τους.

Για εμάς η συγκεκριμένη δίκη έχει την βαρύτητα χιλιάδων υποθέσεων. Φέρει το βαρίδι ολόκληρης της επαναστατικής ιστορίας. Τις ουλές, τα βογγητά, τους φόβους και τους πόνους χιλιάδων αγωνιστών που τα υπέστησαν στην ιστορία του τόπου από τη Μεταξική Δικτατορία, μέχρι τα χουντικά ΕΑΤ - ΕΣΑ και από τη Μπουμπουλίνας μέχρι την ΓΑΔΑ και το σήμερα. Και αυτό είναι ένα βάρος που δεν μπορούμε να σηκώσουμε μόνοι μας. Θα χρειαστεί κόπος, θα χρειαστεί υπομονή, θα χρειαστεί μόχθος, κοινός πολυμέτωπος αγώνας, για την ενημέρωση, τα έξοδα, την ασφάλεια όσων εμπλέκονται, στήριξη στους δρόμους, στις δικαστικές αίθουσες. Αλληλεγγύη. Από αυτήν που κράτησε τα αδέρφια μας όρθια αν και σακατεμένα. Από αυτήν που έχουμε κατακλυστεί τις τελευταίες μέρες»

Η συνέχεια αναμένεται ενδιαφέρουσα

Την ίδια στιγμή βέβαια, τα παπαγαλάκια που εκτρέφει ο όμιλος Μαρινάκη – και όχι μόνο – παίζουν το δικό τους παιχνίδι