Ο δολοφονημένος νέος ήταν Ρομά, ετών 17 … Το όπλο του αστυνομικού εκπυρσοκρότησε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες … Την υπεράσπιση του αστυνομικού ανέλαβε ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξης Κούγιας … Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννη Οικονόμου, προανήγγειλε ΕΔΕ ...

Άλλη μια μέρα της μαρμότας ζούμε αυτές τις ώρες, βλέποντας άλλο ένα αστυνομικό έγκλημα – καρμπόν που προσπαθεί να κουκουλωθεί ή και να δικαιολογηθεί , ενεργοποιώντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας φοβικής και ρατσιστικής κοινωνίας. Ήτανε Ρομά , σου λέει ... Δεν υπάκουσε … Αντιστάθηκε ... Θα το ερευνήσουμε …. Και με αυτές τις λίγες λέξεις, η κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ προσπαθούν να κουκουλώσουν ή και να δικαιολογήσουν τον καινούργιο φόνο. Αποφεύγουν να πουν το όνομα του δολοφονημένου– Χρήστος Μιχαλόπουλος – και εστιάζουν στο ότι αυτός ήτανε Ρομά, δηλαδή διαφορετικός, δηλαδή όχι και τόσο κανονικός

Η καθηγήτρια του, Βασιλική Περλεπέ, σε μια οργισμένη ανακοίνωση εστιάζει ακριβώς σε αυτό: «Τα ΜΜΕ, ντροπή τους, αποκάλεσαν στο ενημερωτικό δελτίο τους αυτό το αθώο παιδί Ρομά. Ντροπή τους. Αυτό το παιδί έχει όνομα, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Λέγεται Χρήστος Μιχαλόπουλος, ήταν μαθητής μου, συμμαθητής του γιου μου»

Ξέρουν πολύ καλά σε ποιους απευθύνονται τα ΜΜΕ της ντροπής. Σε όλους αυτούς που μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ψέλλισαν πως «δεν μπορεί, κάτι θα του είπε του αστυνομικού». Σε όλους αυτούς που μετά τη δολοφονία του Ζακ ψέλλισαν πως «εντάξει μωρέ, ένα πρεζόνι ήτανε». Σε όλους αυτούς που θεωρούν πως η απείθεια, η ανυπακοή, η διαφορετικότητα μπορούν να τιμωρηθούν με φόνο. Σε όλους αυτούς που νομίζουν πως οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν όλες την ίδια αξία. Σε όλους αυτούς που νομίζουν πως είναι «κανονικοί» και πως ως κανονικοί δεν κινδυνεύουν από τους οπλισμένους δολοφόνους που τους έχουμε αναθέσει - τρομάρα μας – την ασφάλειά μας

Σε όλους αυτούς όμως τους κανονικούς που νομίζουν πως δεν κινδυνεύουν, έχει απαντήσει εδώ και δεκαετίες ο Γερμανός θεολόγος Martin Niemöller (Μάρτιν Νιμέλερ), μια από τις πιο φωτεινές μορφές της γερμανικής αντίστασης στο ναζισμό

«Όταν οι ναζί πήραν τους κομμουνιστές, σιώπησα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα, αφού δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης. Όταν πήραν τους συνδικαλιστές, σιώπησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής. Όταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.

Ούτε κι αυτό όμως θα το καταλάβουν οι "κανονικοί" νοικοκυραίοι. Χαμένες υποθέσεις στις δίκες της ανθρωπιάς