Συνηθίσαμε την αδιαφορία, συνηθίσαμε την απανθρωπιά, συνηθίσαμε το θάνατο. Η αποκτήνωση και ο εκβαρβαρισμός της κοινωνίας προχωρά ταχύτατα. Όσο για την κοινή γνώμη, προκειμένου να πάρει θέση για το αν ήταν μεγάλη ή μικρή δολοφονία, περιμένει να δει αν ο δολοφονημένος συνάνθρωπός μας ήταν Έλληνας ή ξένος και αν είχε πληρώσει ή όχι το εισιτήριό του

Και όσο η δολοφονία κάποιου κρίνεται διαφορετικά ανάλογα με την ταυτότητα του δολοφονημένου, όσο ο θάνατοι των ανθρώπων δεν προσμετρώνται το ίδιο (κάτι που διαπιστώσαμε στις φωτιές του Έβρου και το θάνατο 18 μεταναστών), όσο θα χάνεται όλο και περισσότερο η αίσθηση του δικαίου και η δολοφονία θα μπορεί να θεωρεί απόδοση δικαιοσύνης σε κάποιον που έβρισε έναν αστυνομικό ή σε κάποιον που δεν πλήρωσε το εισιτήριό του, όσο θα κυκλοφορεί ελεύθερη η ρητορική μίσους, όσο θα εξαπλώνεται ο ατομισμός και η αδιαφορία για το συνάνθρωπο, όσο η βία θα θεωρείται μαγκιά, όσο η ευγένεια και ο σεβασμός θα παραγκωνίζονται και θα θεωρούνται δείγματα αδυναμίας, τόσο η κοινωνία θα βουλιάζει όλο και περισσότερο στο βούρκο της βαρβαρότητας

Πέρα όμως από τις γενικές διαπιστώσεις, υπάρχουν και συγκεκριμένες αιτίες και συγκεκριμένα πλαίσια μέσα στα οποία γεννιούνται και αναπτύσσονται οι παραπάνω δυσπλασίες. Σχετικά με τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη, ένα από αυτά τα πλαίσια είναι το πλαίσιο λειτουργίας και δράσης των ακτοπλοϊκών εταιρειών, οι οποίες στη χώρα μας λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αυξάνουν τις τιμές ανεξέλεγκτα, στριμώχνουν με απαράδεκτο τρόπο ανθρώπους και αυτοκίνητα κάνοντας σε να αναρωτιέσαι τι θα συμβεί σε περίπτωση ατυχήματος, μόνες τους κανονίζουν τα δρομολόγια και τις ώρες δρομολογίων αφήνοντας από πάνω και την εντύπωση ότι κάνουν χάρη στους πολίτες και σε ένα κράτος που αδυνατεί να προασπίσει τα συμφέροντα και την αξιοπρέπεια των πολιτών του

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο όπου οι εταιρείες εμφανίζονται ως μη υποχρεωμένες να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, γιατί τα σκυλιά τους να μην αποθρασυνθούν και να μη νομίσουν ότι θα μένει ατιμώρητη η συμπεριφορά τους; Όσοι ταξιδεύουν συχνά με πλοία, έχουν νιώσει από πρώτο χέρι αυτή τη συμπεριφορά. Αγενείς, προσβλητικοί, επιθετικοί οι άνθρωποι του πλοίου, ιδιαίτερα αυτοί του καταστρώματος. Η ΠΝΟ έβγαλε σχετική ανακοίνωση λέγοντας πως «Το αποτρόπαιο οπτικοακουστικό υλικό που είδε το φως της δημοσιότητας σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ναυτικών». Ας μας επιτρέψει η ΠΝΟ να διαφωνήσουμε σχετικά με αυτό περί συντριπτικής πλειοψηφίας και παράλληλα να εκτιμήσουμε βάσιμα πως αυτή η ανακοίνωση δεν βγήκε τόσο για να καταγγείλει τη δολοφονία, αλλά κυρίως για να διασώσει το γόητρο και την τιμή του κλάδου

Ας πάμε όμως και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Αυτό του κράτους και των μηχανισμών του. Τι μπορεί να έχει κάνει ναυτικούς να πετούν ανθρώπους στη θάλασσα και να αδιαφορούν για τη σωτηρία τους; Κάποτε, όπως γράφει ο Γ.Λυκιαρδόπουλος, «η κραυγή “άνθρωπος στη θάλασσα!” υποχρέωνε την κοινότητα ενός καραβιού να επιστρατεύσει όλες τις υλικές και ηθικές δυνάμεις της για να σώσει αυτόν που βρισκόταν σε κίνδυνο». Μήπως η εικόνα των αβοήθητων ανθρώπων στη θάλασσα έχει γίνει οικεία πλέον στους ναυτικούς μας που διαπλέουν το Αιγαίο και έχουν μάθει να την προσπερνούν χωρίς τύψεις; Μήπως οι ναυτικοί μας έχουν δει το ίδιο το Λιμενικό να πετάει ή να αφήνει ανθρώπους αβοήθητους στη θάλασσα και να τους έχει γίνει έξη το θέαμα;

Να μιλήσουμε και για το θέμα του εισιτηρίου και το πώς η πράξη των ναυτικών έφτασε να αξιολογείται ανάλογα με το αν ο Αντώνης είχε κόψει ή όχι εισιτήριο; Όταν ο τότε υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, ναι ο υπουργός των Τεμπών που έχυσε κροκοδείλια δάκρυα για να εκλεγεί μετά από δύο μήνες πανηγυρικά ελέω μιας κοινωνίας επιλήσμονης, δήλωνε πως «πρέπει να νιώθει ως απόβρασμα της κοινωνίας, όποιος πολίτης μπαίνει στο Μετρό χωρίς εισιτήριο», γιατί λοιπόν να λυπηθεί κανείς ένα απόβρασμα; Ας θυμηθούμε και την περίπτωση του 19χρονου Θανάση Καναούτη που έχασε τη ζωή του όταν σε έλεγχο εισιτηρίων πήδηξε από το λεωφορείο και τραυματίστηκε θανάσιμα. Πήδηξε όμως ο Θανάσης ή σπρώχτηκε; Γιατί και στην περίπτωση του Αντώνη, αν δεν υπήρχαν τα βίντεο, θα νομίζαμε πως ήταν ατύχημα. Και πράγματι αυτή ήταν η εκδοχή που επικρατούσε μέχρι να βγουν τα βίντεο στη δημοσιότητα

Να προχωρήσουμε όμως κι άλλο τη σκέψη μας και να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο τα σώματα ασφαλείας αντιμετωπίζουν ομάδες ολόκληρες; Το πόσο άνετα σηκώνουν το πιστόλι σε ρομά και πυροβολούν πισώπλατα χωρίς να βρίσκονται σε κίνδυνο; Το πόσο σκληρά και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου συμπεριφέρονται στους μετανάστες που εισέρχονται στη χώρα μας; Το πόσο παράνομα βίαιοι γίνονται όταν συλλαμβάνουν νέους σε διαδηλώσεις; Όταν το κράτος λοιπόν, μέσω των μηχανισμών και των θεσμών του επιδεικνύει τέτοια σκληρότητα, γιατί να μην την επιδεικνύουν και οι πολίτες του;

Να πάμε όμως και στο δεκανίκι αυτού του σάπιου συστήματος και σε αυτούς που αποκαλούνται δημοσιογράφοι; Η γνωστή και μη εξαιρετέα για τις κατά καιρούς προκλητικές τοποθετήσεις της Ιωάννα Μάνδρου, σε σχετική συζήτηση στην τηλεόραση είπε πως : «Ένας άνθρωπος 36 ετών να χάσει τη ζωή του για αυτό το πράγμα; Ένας νέος άνθρωπος. Έκανε το λάθος και μπήκε στο καράβι την ώρα που ξεκινούσε. Ας τον έσπρωχναν μέσα, ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές, ας τον παρέδιδαν στο λιμεναρχείο, ας του έβαζαν πρόστιμο, όλα εκτός από το να τον σπρώξουν έξω»

Βλέπουμε λοιπόν μία δημοσιογράφο σε πανελλαδική μετάδοση να προωθεί το νόμο του Λιντς και κανείς από τους παρευρισκόμενους να μην διαμαρτύρεται. Αν αυτό δεν είναι δημόσια υποκίνηση σε βία και καθαγιασμός της βίας, τότε τι είναι; Τι μηνύματα εισπράττει ο μέσος τηλεθεατής; Φυσικά πως νομιμοποιείται από μόνος του να ξυλοφορτώσει κάποιον αν θεωρήσει ότι έχει κάνει κάποιο παράπτωμα. Ξεχνάει μάλλον η κυρία Μάνδρου πως ο Ζακ Κωστόπουλος από κλωτσιές αυτόκλητων σερίφηδων είχε βρει το θάνατο. Το ίδιο και ο Βασίλης Μάγγος ένα μήνα μετά το ξυλοκόπημά του από αστυνομικούς.

Και τα λέει αυτά η κυρία Μάνδρου γιατί γνωρίζει καλά πως στην ίδια δε θα συνέβαινε αυτό που συνέβη στον Αντώνη. Γιατί τελικά εκεί ακριβώς βρίσκεται το κρίσιμο σημείο. Πως ο Αντώνης σπρώχτηκε γιατί ήταν αδύναμος. Αν στη θέση του ήταν η Ιωάννα Μάνδρου ή η Ελένη Μενεγάκη ή κάποιος άλλος ισχυρός, ο καταπέλτης θα τους περίμενε για όσο χρειαζόταν και θα τους έκαναν και τεμενάδες.Γιατί όταν είσαι φασίστας στην ψυχή, τη σκατοψυχία σου τη βγάζεις απέναντι στον ΑΔΥΝΑΜΟ συνάνθρωπό σου όποιος και να 'ναι αυτός.

Πολλοί λένε πως έχουμε πιάσει πάτο σαν κοινωνία. Δυστυχώς, ακόμη δεν έχει συμβεί αυτό. Ο πάτος είναι μακριά ακόμη, οδεύουμε όμως προς αυτόν με ιλιγγιώδη ταχύτητα

Update: Προς επίρρωση του ότι όλα τα παραπάνω συνδέονται μεταξύ τους, έρχεται το ρεπορτάζ του Solomon σύμφωνα με το οποίο σε πλοία της εταιρείας Attica group που εκτελούν δρομολόγια Ελλάδα - Ιταλία υπάρχουν κρυφές «φυλακές» , μέσα στις οποίες γίνονται οι λιγότερο γνωστές επαναπροωθήσεις στην Ευρώπη. όπως γράφει σε ανάρτησή της η Φωτεινή Λαμπρίδη, "μέλη του πληρώματος πλοίου της ίδιας εταιρείας περνούν χειροπέδες σε προσφυγες και τους φυλακίζουν στα αμπάρια για να επαναπροωθηθούν οπως δείχνει παλαιότερο ρεπορτάζ του Solomon Ειναι κρατικά εγκλήματα με τη συμβολή του πρόθυμου κεφαλαίου . Πας υπάλληλος στο πλοίο και καταλήγεις να κάνεις τη βρώμικη δουλειά του μπάτσου των συνόρων. Ζέχνει η χώρα κυριολεκτικά"