Αναζητώντας τις ρίζες του πογκρόμ που έχει εξαπολυθεί στην Αλεξανδρούπολη κατά μεταναστών και προσφύγων, πέσαμε πάνω στις δημοσιεύσεις του Γιάννη Λασκαράκη, εκδότη της εφημερίδας "Γνώμη" της Αλεξανδρούπολης, ο οποίος έχει ασχοληθεί με το θέμα αναλυτικά.

Ενσωματώνουμε σε ξεχωριστό άρθρο μία από τις τελευταίες του αναρτήσεις, στην οποία μπορείτε να βρείτε απαντήσεις για τα αίτια και τους πρωταγωνιστές που γέννησαν το πογκρόμ, χωρίς να είναι ούτε η πρώτη φορά ούτε τα αίτια που θα διαπιστώσετε να είναι τα μόνα. Οι λούμπεν αυθαίρετοι, παράνομοι οικιστές του υγροτόπου του Δέλτα του Έβρου (!!!)  έχουν συστήσει εδώ και χρόνια ακροδεξιά εθνικιστική, ρατσιστική ομάδα που δρα αυτόνομα μέσα στον περίφημο βιότοπο του Έβρου. Δρα όχι απλά με την ανοχή του επίσημου κράτους αλλά και με την επιβράβευση του για τις κτηνωδίες που διαπράττει. Το αποκαλούμενο "Έπος" του Έβρου ήταν ένα από τα ορόσημα της δράσης της ομάδας αυτής.

Αρχηγός των ιδιότυπων αυτών ταγμάτων δίωξης δυστυχισμένων και κατατρεγμένων και ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων τους, είναι ο Πάρης Παπαδάκης, βουλευτής της "Ελληνικής Λύσης" του κόμματος του Βελόπουλου και ...δικηγόρος (όπως και οι ομοϊδεάτες του Βορίδης και Πλεύρης), με όσα αυτό μπορεί να σημαίνει για τη συνολική πνευματική, ηθική υποβάθμιση και πολιτική καταρράκωση της χώρας γενικά. Αλλά αποτελεί και απόδειξη του ότι -εκτός από τους Κασιδιάρηδες Σπαρτιάτες, ο φασισμός και ο ρατσισμός που υποτίθεται πως καταδικάστηκαν μαζί με τη ΧΑ, επιβιώνουν και κρύβονται μέσα στα δεξιά και ακροδεξιά κόμματα που αποτελούν σήμερα μεγάλο μέρος του ελληνικού Κοινοβουλίου. Κρύβονται και ξεπροβάλλουν το αποκρουστικό τους πρόσωπο μόλις τους δοθεί η ευκαιρία.

Η δικαστική καταδίκη του φασισμού και του ρατσισμού τελικά αποτελεί άλλοθι για ένα σύστημα αδικίας που είναι από τα θεμέλια του αντιδημοκρατικό και συντηρεί τους φασίστες είτε στο "σαλόνι" του (όπως τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, τον Πλεύρη) είτε στην "πίσω αυλή" του όπως οι Σπαρτιάτες,  η Ελληνική Λύση ή  η "βυζαντινή" Νίκη.  Ο φασισμός και ο ρατσισμός δεν καταδικάζονται στις δικαστικές αίθουσες αλλά μέσα στη συνείδηση μας και μέσα στην ίδια την κοινωνία