Ο αυτοκινητόδρομος της βιομηχανικής ζώνης της περιοχής Ελευσίνας - Ασπροπύργου, ο Αυτοκινητόδρομος 65, χωρίζει δυο κόσμους του περιθωρίου: τους παλιούς μετανάστες από τον Πόντο από τους νέους μετανάστες, που έχουν έρθει από την Αλβανία, το Πακιστάν και την Αφρική. Οι δυο κοινότητες δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και βρίσκονται συνεχώς σε αντιπαλότητα και σύγκρουση. Δυο αδέλφια. Ο Ισαάκ και η Σίμα είναι δυο αδέλφια που ζουν από τη μια μεριά της γέφυρας, όμως αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τις αντιπαλότητες των δύο πλευρών. Η Σίμα είναι πολύ πιο ανοιχτή στη διαφορετικότητα από ό,τι ο αδελφός της και της αρέσει να περνά στην αντίπαλη πλευρά

Το Motorway 65 είναι μια ακόμη ταινία που μπορούμε να δούμε στο 3^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας το Σάββατο 24/9. Είναι μια ταινία που, μέσα από τη σχέση δύο αδελφών, χωρίς να φωνάζει, βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για πολλά. Για το περιθώριο, για τον ρατσισμό, για τη θέση της γυναίκας, για τους αναλώσιμους εργάτες, για την κουλτούρα της βίας. Κόντρα σε αυτή την κουλτούρα της βίας, κοινό χαρακτηριστικό σε όλους τους αντρικούς πληθυσμούς του περιθωρίου, οι δυο γυναίκες της ιστορίας πορεύονται αλλιώς

Σε συνέντευξή της, η σκηνοθέτης του έργου, Εύη Καλογηροπούλου αναφέρει:

« Η ιδέα για την ταινία ήρθε μέσα από μια επίσκεψη σε ένα τοπικό εργοστάσιο πυρομαχικών που έκλεισε πριν από τρία χρόνια στην ελληνική βιομηχανική πόλη του Ασπρόπυργου. Στο δωμάτιο συνελεύσεων των εργαζομένων, υπήρχαν γκράφιτι από γυναίκες της δεκαετίας του ’90 που αγωνίστηκαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης μου, ο διευθυντής ασφάλειας του εργοστασίου μου περιέγραψε τη διαδικασία δημιουργίας ενός συστατικού πυρομαχικών με πολλές λεπτομέρειες, ειδική ορολογία και τεχνικούς όρους.

Οι ιστορίες που άκουγα για τις συνεχιζόμενες διαμάχες μεταξύ διαφόρων τοπικών ομάδων συμπλήρωσαν την εμπειρία μου σε αυτό το πολύ ξεχωριστό μέρος και με οδήγησαν εκείνη τη στιγμή στην ανάγκη να δημιουργήσω μια ιστορία που να μιλά για όλα αυτά τα στοιχεία.

Οπτικά, το πιο σημαντικό και δύσκολο έργο μου ήταν η απεικόνιση του ιδιαίτερου βιομηχανικού τοπίου του Ασπροπύργου, ένα μέρος με έντονες πατριαρχικές αποχρώσεις, όπως υπαγορεύει η ίδια η βιομηχανία. Με ενδιέφερε να συλλάβω το γυναικείο στοιχείο σε ένα τόσο δυστοπικό, βιομηχανικό περιβάλλον. Τις δυσκολίες, δηλαδή, που αντιμετωπίζει μια γυναίκα όταν ζει και εργάζεται εκεί, αλλά και τη δύναμη και την αίσθηση της γυναικείας ενδυνάμωσης που προκύπτει μέσα από την εμπειρία τέτοιων δυσμενών συνθηκών. Αφετηρία μου ήταν οι ίδιες οι ιστορίες γυναικών που εργάζονταν σε επιχειρήσεις όπως ήταν το εργοστάσιο πυρομαχικών με τα γκράφιτι (όπου δυστυχώς συνέβαιναν εργατικά ατυχήματα με θύματα τις γυναίκες) και οι οποίες αποτέλεσαν και πηγή ενημέρωσης για την πρωταγωνίστρια, τη Sima.

Παράλληλα, συνέλεξα ιστορίες και μαρτυρίες που μιλούσαν για την εχθρότητα διαφόρων εθνοπολιτισμικών ομάδων που συνυπάρχουν στην περιοχή εδώ και χρόνια: από τη μία πλευρά του αυτοκινητόδρομου, η ελληνική κοινότητα της Μαύρης Θάλασσας (Έλληνες που μετανάστευσαν από τη Ρωσία στην Ελλάδα, μερικοί από τους οποίους έχουν εγκατασταθεί στον Ασπρόπυργο) και, από την άλλη, μετανάστες από τα Βαλκάνια, την Ασία και από όλη την Αφρική.

Αυτή η ένταση μεταξύ τους, ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο στον ιστό της ταινίας, επανέρχεται μέσω της έντονης παρουσίας αγώνων πολεμικών τεχνών στην περιοχή. Το κικ μποξ και η ελεύθερη πάλη παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των κατοίκων, καθώς δεν έχουν πολλά μέρη όπου μπορούν να συναντηθούν, να διασκεδάσουν και να κοινωνικοποιηθούν.

Σε αυτό το πλούσιο, υπερτοπικό μωσαϊκό ανθρώπων και εμπειριών, η διατήρηση της αυθεντικότητας ήταν σημαντική. Πέρα από τους τρεις κύριους επαγγελματίες ηθοποιούς, οι υπόλοιποι είναι απλοί άνθρωποι που εμφανίζονται ως οι εαυτοί τους και όλοι οι αθλητές της ταινίας είναι πραγματικοί αθλητές τοπικών συλλόγων, για τους οποίους – στην ταινία όπως και στη ζωή – τα αθλήματα έχουν ιδιαίτερη σημασία: λιγότερο ως ένα μέσο απόσπασης της προσοχής και περισσότερο ως μια διέξοδο από αυτό το δυστοπικό τοπίο και ως μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Η θνησιμότητα και το φύλο και η ξενοφοβική βία μπαίνουν στο παιχνίδι καθώς το σώμα αναδύεται ως σύμβολο ενδυνάμωσης, το πιο άμεσο μέσο προστασίας της αίσθησης του εαυτού ιδίως για κοινωνικά περιθωριοποιημένες ομάδες, καθώς επίσης και ως οχυρό ενάντια στις προόδους του καπιταλισμού και τις βίαιες εκδηλώσεις»

Σκηνοθεσία, Σενάριο & Παραγωγή: Εύη Καλογηροπούλου

Ηθοποιοί: Έλλη Τρίγγου, Αργύρης Πανταζάρας, Ξένια Ντάνια, Στάθης Παπαδόπουλος

Executive Producers: Χριστίνα Μουμούρη, Μίνα Ντρέκη

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χριστίνα Μουμούρη

Φωτογράφος second unit: Δαμιανός Αρωνίδης

Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος

Ήχος: Γιάννης Αντύπας

Σχεδιασμός Ήχου: Mohammed Rowe

Μιξάζ: Κώστας Φυλακτίδης

Color Grading: Δημήτρης Καρτέρης `

Μουσική: Mohammed Rowe, Νέγρος του Μοριά (Kevin Zans Ansong), Masla.G (Γιώργος Κιοσσές-Τασόπουλος)

Ενδυματολογία: Μάρλι Αλειφέρη

Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου

Διευθυντής Παραγωγής: Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Παπανικόλας

Συμπαραγωγοί: Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Marni Films, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου

«Είναι εύκολο να ξεχνάς … κι είναι σαν να πεθαίνεις». Η Μαριαλένα μιλάει με την αδερφή της, τη Μάγδα, στο τηλέφωνο. Η Μάγδα πηγαίνει στην κηδεία της μητέρας της. Η Μαριαλένα θα μείνει σπίτι. Θα την παρακολουθήσει από το κινητό της τηλέφωνο. Θα μιλήσει με την αδελφή της, θα θυμηθούν, θα γελάσουν, θα κλάψουν. Και δεν θα ξεχάσουν

Συγκινητική και ευαίσθητη, η ταινία «Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα» πήρε το Βραβείο Σεναρίου στο 44ο Φεστιβάλ Δράμας και είναι μία από τις ταινίες που θα δούμε το Σάββατο 24/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας στα πλαίσια του 3^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας.

Σε συνέντευξη που έδωσε η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βαγγελιώ Σουμέλη και σε ερώτηση που της έγινε γιατί έκανε αυτή την ταινία, ανέφερε:

«Είναι μια πολύ προσωπική στιγμή. Περισσότερο συναίσθημα και λιγότερο ιστορία. Είναι Μάρτιος στο πρώτο lockdown. Γενέθλιος μήνας. Ένας θάνατος, μια κηδεία, δώδεκα από εμάς. Οι έξι μέσα, οι τέσσερις έξω, οι δύο από μακριά. Η ιδέα ήταν νομίζω του μπαμπά μου. Έψαχνε να βρει τρόπο να αποχαιρετήσει η μαμά μου την αγαπημένη της αδερφή. Όταν επέστρεψα σπίτι, άρχισα να γράφω. Άναρχα. Συνειρμικά. Κάτι σαν ημερολόγιο. Πάντα γράφω. Λέξεις ,μνήμες. Όταν θυμάσαι έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Έτσι θα περιέγραφα την ταινία. Μια δεύτερη ευκαιρία να πω αντίο»

Σενάριο & Σκηνοθεσία: Βαγγελιώ Σουμέλη

Ηθοποιοί: Ρομάννα Λόμπατς, Μαρίνα Αργυρίδου

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Ραχματούλιν

Μοντάζ: Θοδωρής Αρμάος

Πρωτότυπη Μουσική: Olga Ogomanic

Ήχος & Σχεδιασμός Ήχου: Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος

Μίξη Ήχου: Ηλίας Φλάμμος

Digital Artist: Αιμίλιος Αβραάμ

Color Grading: Άγγελος Μάντζιος

Βοηθός Κάμερας/ DIT: Μιχάλης Καλιδώνης

Τίτλοι/ Αφίσα: Αλέξανδρος Δροσόπουλος

Υποτιτλισμός: Eric Karoullas

Παραγωγή: Βαγγελιώ Σουμέλη, Γιώργος Ραχματούλιν, Ηλίας Κτιστάκης/ White Balance

Πανομοιότυπα κορίτσια εργάζονται πυρετωδώς, ντυμένα με στρατιωτικά ρούχα. Μέλη μιας κοινωνίας μητριαρχικής, ολιγαρχικής, αυταρχικής και στρατοκρατικής. Μιας κοινωνίας σκληρής και ανταγωνιστικής, της οποίας τα θηλυκά μέλη, εκτός από την βασίλισσα, ζουν μόνο για να εργάζονται και στην οποία τα αδύναμα μέλη απορρίπτονται

Η Άννα, είναι μια από αυτές τις εργάτριες-μέλισσες της Brutalia, της χώρας της βίας. Σε αντίθεση όμως με τις υπόλοιπες εργάτριες, δυσκολεύεται να κατανοήσει και να αποδεχθεί τους κανόνες αυτής της σκληρής και ανταγωνιστικής κοινωνίας. Βλέπει πως, προσπαθώντας να ενταχθεί στο σύνολο και να υπηρετήσει το "κοινό καλό", αναγκάζεται να χάσει τον εαυτό της και να γίνει και αυτή το ίδιο σκληρή σκληρή και βίαιη. Αδυνατώντας να συναινέσει στη βιαιότητα που την περιβάλλει, η Άννα οδηγείται σε μια ριζική απόφαση. Η Brutalia πρέπει να χαθεί και ας χαθεί μαζί της και αυτή. Έτσι κι αλλιώς, δεν ζούσε

Η Brutalia του Μανώλη Μαυρή είναι μια από τις ταινίες που θα παιχτούν κατά την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, το Σάββατο 24/9 . Είναι μια δυστοπική αλληγορία, με την οποία ο Μανώλης Μαυρής βρίσκει την ευκαιρία να καταπιαστεί με ζητήματα που τον απασχολούν , όπως η πειθαρχία, ο εγκλεισμός, η ρουτίνα, η απουσία συναισθήματος, η ομογενοποίηση των ατόμων και η ισοπέδωση της προσωπικότητας από ένα καταπιεστικό σύστημα. Είναι η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Διόνυσο, το μεγάλο βραβείο του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Λίγους μήνες αργότερα, τιμήθηκε με το βραβείο του Canal+ για Καλύτερη Μικρού Μήκους Ταινία, στο 74ο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ επελέγη  από το βρετανικό Far Out Magazine ως η καλύτερη ταινία μικρού μήκους του 2021.

Όπως γράφει ο συντάκτης του άρθρου στο περιοδικό:

«Μια πραγματικά παράξενη και εξαιρετικά σκοτεινή ταινία μικρού μήκους του Μανώλη Μαυρή, το “Brutalia, Days of Labor”,  είναι ένα εξαιρετικά ευφάνταστο πολιτικό σχόλιο για τους κινδύνους μιας αυταρχικής κοινωνίας. Μέσα από τη χρήση μιας δυστοπικής παραβολής για μια απομονωμένη κοινωνία ανδρών και γυναικών που ζουν απομονωμένοι και ακολουθώντας την κοινωνική δομή μιας κυψέλης, ο Mavris καταφέρνει να δημιουργήσει μια αξέχαστη εμπειρία.

Βασιζόμενη στη σκέψη των φιλοσόφων που έχουν προωθήσει την ιδέα μιας εφικτής ουτοπίας, όπου οι κοινωνικοί ρόλοι και οι ρόλοι των φύλων είναι αυστηρά καθορισμένοι για να ελαχιστοποιηθεί η αβεβαιότητα και οι συγκρούσεις, η ταινία καταδεικνύει έξοχα τις καταστροφικές συνέπειες της πλήρους ιδεολογικής συμμόρφωσης σε ένα σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για τη διατήρηση των συστημικών αρχών. […]

Το τελευταίο έργο του Mavris επιμένει ότι ακόμη και μια μητριαρχική μοναρχία είναι απλώς μια αυτοδιαιωνιζόμενη αυτοκρατορία που υπάρχει λόγω της συστηματικής εκμετάλλευσης της εργασίας και της ζωής των υπηκόων της. Μέσα από την εξαίσια κινηματογράφηση του Manu Tilinski, αυτό η αινιγματική μικρού μήκους ταινία ταλαντεύεται μεταξύ της υπολογισμένης υποταγής και της εμπρηστικής πιθανότητας της επανάστασης».

Σε συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο  flix.gr  αναφέρει:

“Η επιθυμία να ασχοληθώ με το θέμα προέκυψε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στην παραμεθόριο των ελληνικών συνόρων. Εκτίοντας, υποχρεωτικά, την εννιάμηνη υπηρεσία μου, βρέθηκα να παρατηρώ ένα καινούριο “σύμπαν”, τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε είχα συναντήσει μέχρι τότε. Αυτό το “σύμπαν” αποτέλεσε αφορμή για να εστιάσω πάνω σε έννοιες όπως η πειθαρχία, η εργασία, η τάξη, η ρουτίνα, ο εγκλεισμός, ο φόβος.

Το θέμα όμως που με απασχόλησε περισσότερο ήταν η σχέση του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο. Πώς οι προσωπικές επιθυμίες - και κατ’ επέκταση η ταυτότητα του ατόμου - ισοπεδώνονται “με στόχο να υπηρετηθεί το κοινό καλό”. Πώς ένα σύστημα που καταργεί την ατομική κρίση και ομογενοποιεί τα άτομα, τα μετατρέπει σε εκτελεστικά όργανα διαταγών και κανόνων. Η ταινία είναι ένα αλληγορικό ψευδο-ντοκιμαντέρ με θέμα την φύση, που εσωκλείει στοιχεία θρίλερ, μαύρης κωμωδίας και μιούζικαλ”.

Σε άλλη συνέντευξη , ο σκηνοθέτης αναφέρει σχετικά με την ταινία:

« Στην ταινία, το γυναικείο φύλο παρουσιάζεται ασύμμετρα ισχυρό σε σχέση με το αντρικό. Ωστόσο, δεν επιχειρώ να κατασκευάσω ένα φεμινιστικό μανιφέστο, παρά μόνο να αναπαραστήσω αυτό που συμβαίνει στη φύση, συνθέτοντας μια δυστοπική κοινωνία, από την οποία απουσιάζει το συναίσθημα.

Πρόκειται για μια απαισιόδοξη ματιά πάνω στην πορεία του ανθρώπινου είδους, που διαχρονικά κατασκευάζει κοινωνικά μοντέλα, τα οποία αποσκοπούν στην παραγωγικότητα. Το άτομο βρίσκεται, αναπόφευκτα, ανίσχυρο και εγκλωβισμένο σε κανόνες και νόρμες που το ίδιο δεν ελέγχει.

Σε τι διαφέρει όμως ο άνθρωπος από τις μέλισσες; Και γιατί θεωρείται θετική και υποδειγματική η στρατιωτικοποιημένη εργασία; Γιατί οι άνθρωποι προβάλλουν διαχρονικά στο μελίσσι την πειθαρχημένη κοινωνία, εξιδανικεύοντας την παραγωγικότητα και παραβλέποντας ένα σύστημα που προάγει την εξόντωση μέσω της εργασίας; Μπορεί τελικά ένα τέτοιο μοντέλο - που στο όνομα του κοινού καλού επιβάλλει τη θανάτωση των αδυνάμων - να αποτελέσει ουτοπικό όραμα για την ανθρώπινη κοινωνία;»

Σενάριο & Σκηνοθεσία: Μανώλης Μαυρής

Παραγωγοί: Annabelle Aronis, Γιώργος Τσοκόπουλος, Μαντώ Στάθη, Μυρτώ Στάθη

Συμπαραγωγοί: Valérie Bournonville, Joseph Rouchop

Ηθοποιοί: Έλσα Λεκάκου, Κόρα Καρβούνη, Χαρά Μάτα Γιαννάτου

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Manu Tilinski

Art Director: Δάφνη Καλογιάννη

Μοντάζ: Θοδωρής Αρμάος

Ενδυματολογία: Εύα Γουλάκου

Πρωτότυπη Μουσική: Larry Gus

Χορογραφία: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου

Α΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζαμπέλα Χαβιάρα

Διεύθυνση Παραγωγής: Βαγγέλης Φακίνος

Σχεδιασμός Ήχου: Jean-Louis Viroux

Μακιγιάζ: Κυριακή Μελίδου

Ηχοληψία: Αλέξης Κουκιάς

Μια πόλη, η Λεμεσός. Η Λεμεσός ήταν κάποτε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, μια πόλη των ανθρώπων της. Τώρα είναι ένα τερατούργημα και ένας τόπος ξεσαλώματος και ξεπλύματος της διεθνούς ολιγαρχίας 

Μια γυναίκα, η Τίνα. Η Τίνα ζει μέσα σε αυτό το ασφυκτικό τοπίο, παίκτης και θύμα του μαζί. Δεν αντέχει άλλο τη χρυσή φυλακή της και θέλει να ξεφύγει. Την ημέρα των γενεθλίων της είναι έτοιμη να εγκαταλείψει τα πάντα, ώσπου μια συνάντηση της αλλάζει τη ζωή.

Η Λεμεσός δεν έχει καμία ελπίδα. Η Τίνα όμως έχει

Το «Α Summer Place» είναι μια συμπαραγωγή Κύπρου και Γαλλίας σε σκηνοθεσία και σενάριο της Αλεξάνδρας Ματθαίου. Σε συνέντευξή της στο flix.gr, η Αλεξάνδρα Ματθαίου αναφέρει:

“Μέσα στο σύμπαν του “A Summer Place”, η Τίνα έγινε η αφορμή να διηγηθώ όχι μόνο τη δική της ιστορία, αλλά και να καταγράψω - στο βαθμό που μπορώ στο εδώ και στο τώρα - την μετεξέλιξη της πόλης στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα ωστόσο δεν αναγνωρίζω πια. Η ταινία είναι λοιπόν μια ανορθόδοξη ιστορία αγάπης αλλά και συγχρόνως, η ελεγεία μιας πόλης που κάποτε υπήρξε”

Η ταινία απέσπασε στο 44ο Φεστιβάλ Δράμας το Βραβείο Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου καθώς και το Best Queer Award. Είναι μία από τις ταινίες που θα προβληθούν στο 3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας το Σάββατο 24/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ

Σκηνοθεσία: Αλεξάνδρα Ματθαίου

Σενάριο: Αλεξάνδρα Ματθαίου

Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Ραχματούλιν

Μοντάζ: Λίβια Νερουτσοπούλου

Ήχος: Χρίστος Κυριακούλλης

Ηθοποιοί: Μαίρη Μηνά, Aurora Marion

Παραγωγή: This is the Girl Productions, La Cellule Productions

Παραγωγοί: Σάββας Σταύρου, Soyo Giaoui

Χώρα Παραγωγής: Κύπρος

Έτος Παραγωγής: 2021

Διάρκεια:21'

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Ήταν 21 Σεπτέμβρη του 2018 όταν ο Ζακ Κωστόπουλος έπεφτε νεκρός στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι, μπροστά στα μάτια δεκάδων αμέτοχων παρατηρητών, από τα δολοφονικά χτυπήματα δύο «νοικοκυραίων». Με αφορμή την τραγική επέτειο, ο Σπύρος Γραμμένος έγραψε ένα τραγούδι σε στίχους της μητέρας του δολοφονημένου Ζακ, Ελένης Κωστοπούλου. «Λύκου κραυγή» είναι ο τίτλος του τραγουδιού. Μια κραυγή που ζητά όχι απλά δικαιοσύνη, μα μια κοινωνία που επιτέλους θα γίνει ανθρώπινη και δε θα αφήνει χώρο στη βαρβαρότητα να υπάρχει.

Δεν ήθελα

να γίνεις σύνθημα

πανό στη Δέγλερη

δάκρυ πικρό.

Ήθελα

να ‘σουνα ο μεγαλύτερος

ρούχα στο πάτωμα

πόδια φευγιό.

Δεν ήθελα

να γίνεις στίχος

νότες σε στόματα

ανάσα βαριά.

Ήθελα

να 'χτιζες κείνα τα όνειρα

δρόμους να ανοίγεις

να σπας δεσμά.

Δεν ήθελα

να γίνεις ρούχο

άψυχη εικόνα

φθαρμένο πανί.

Ήθελα η φωνή σου

να απλωνότανε

και να γινότανε λύκου κραυγή.

Μία από τις ταινίες που θα παιχτούν το Σάββατο 24/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας, στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, είναι το «Από το Μπαλκόνι». Στο 44ο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας 2021 η ταινία αυτή κέρδισε τα βραβεία Onassis Film Development Grant, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νοτιοανατολικής Ευρώπης, 2ο Βραβείο Καλύτερου Animation, Βραβείο Κοινού, Βραβείο Σχεδιασμού Ήχου, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας

Το «Από το Μπαλκόνι» είναι μια γλυκόπικρη ταινία, ένα animation μικρού μήκους με κοφτερή ματιά και μπόλικο χιούμορ. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο μας μεταφέρει σε μια αθηναϊκή γειτονιά και τον μικρόκοσμό της και αποτυπώνει με εύστοχο και χιουμοριστικό τρόπο την ψυχοσύνθεση του Νεοέλληνα και την αποξένωση που επιβάλλει το αθηναϊκό αστικό τοπίο.

Κεντρικός ήρωας είναι η Λίνα, μια μεσήλικη γυναίκα που από το μπαλκόνι της, παρατηρεί και παρεμβαίνει σε ο,τιδήποτε συμβαίνει στη γειτονιά. Οι γείτονες νιώθουν το βλέμμα της καρφωμένο επάνω τους και ενοχλούνται από αυτό. Αδικημένη από την κριτική τους η ηρωίδα, αδικείται στο τέλος και από τη ζωή και η γειτονιά θ΄ αλλάξει για πάντα

Την ταινία υπογράφει σκηνοθετικά ο Άρης Καπλανίδης ο οποίος μαζί με τον Ηλία Ρουμελιώτη έκανε και το σενάριο. Ο δημιουργός του φιλμ σε συνέντευξή του στο flix.gr αναφέρει για την ταινία:

«υποψήφιε θεατή, ετοιμάσου για ένα ιμπρεσιονιστικό μπαράζ γέλιου που πάει πατημένο στα 30 πλάνα/λεπτό και συντρίβεται σε έναν τσιμεντένιο τοίχο αυτογνωσίας για τους πρωταγωνιστές, λίγο πριν το τέλος! Θα παρακολουθήσεις 12 λεπτά παραδοσιακού κινουμένου σχεδίου με τρισδιάστατα φόντα και κινήσεις κάμερας, βασισμένο σε πραγματικούς ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι θα σου αρέσει!».

Στην ίδια συνέντευξη ο Άρης Καπλανίδης απαντά και στο γιατί έφτιαξε αυτή την ταινία:

“Στη γειτονιά της ταινίας, ο θεατής μαθαίνει για τη Λίνα μέσα από τα κουτσομπολιά, τα σχόλια και τις προκατειλημμένες απόψεις των γειτόνων της. Οι συμπεριφορές τους όμως πυροδοτούνται από την ανεργία, τη φτώχια, την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά και όσα επηρεάζουν τις ζωές μας σήμερα. Και τότε, τα λεγόμενα χάνουν την αξιοπιστία τους: Γιατί όταν πολλοί άνθρωποι μιλούν φανατισμένα και απερίσκεπτα για το ίδιο θέμα, τείνουν να αποκαλύπτονται περισσότερα για εκείνους, παρά για το θέμα για το οποίο σου μιλούν! Κάτι το οποίο πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να θίγεται κατά καιρούς.

Σε δεύτερο επίπεδο, θέλαμε να καταγράψουμε λαϊκούς ανθρώπους σε ένα έντεχνο μέσο. Η ιστορία η ίδια προέκυψε από τους χαρακτήρες. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε. Είναι ταυτόχρονα αστείοι και παράλογοι, κακότροποι και εγκάρδιοι, αλλά τους αγαπάμε άσχετα από τις αντιφάσεις τους (μπορεί και λόγω αυτών!). Στις ταινίες μας πάντα θέλουμε να μιλάμε εκ μέρους των ανθρώπων μας, αλλά με το κινούμενο σχέδιο είχαμε τη δυνατότητα να απαθανατίσουμε τη νοοτροπία τους, μετατρέποντας τις αντιφάσεις τους από κάτι καθημερινό σε τέχνη”

Σκηνοθεσία: Άρης Καπλανίδης

Σενάριο: Άρης Καπλανίδης, Ηλίας Ρουμελιώτης

Διεύθυνση φωτογραφίας: Άρης Καπλανίδης, Ηλίας Ρουμελιώτης

Μοντάζ: Άρης Καπλανίδης

Ήχος: Αλέξανδρος Βουραζέλης

Animation: Άρης Καπλανίδης & Ηλίας Ρουμελιώτης (BrosInArts Animation Studios)

Ηθοποιοί: Κωνσταντίνα Γεωργαντά, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Γιάννης Οικονομίδης, Σπύρος Μαργαρίτης, Ζωή Ρηγοπούλου, Γιάννης Ρουμπούλιας, Γιάννης Ευθυμίου, Βασίλης Παρασκευάς, Ελίνα Σουλτάνη, Ιφιγένεια Στάικου, Γιώργος Νινιός

Παραγωγή: Ιωάννα Σουλτάνη - Soul Productions, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Authorwave

Μετά από δύο άκρως επιτυχημένες χρονιές, το 3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, είναι έτοιμο ν’ ανοίξει ξανά τα φτερά του και να μας ταξιδέψει στη μαγεία των ιδιαίτερων αυτών ταινιών, υποσχόμενο ένα χορταστικό διήμερο μυσταγωγικής κινηματογραφικής απόλαυσης.

Το Σάββατο 24/9 και την Κυριακή 25/9, η οθόνη του θερινού κινηματογράφου ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας (Ελ.Βενιζέλου 12) θα φιλοξενήσει ταινίες μικρού μήκους ποικίλης θεματολογίας και ύφους από όλο τον κόσμο, που αποτυπώνουν τους σύγχρονους προβληματισμούς

Την πρώτη ημέρα, Σάββατο 24/9, θα προβληθούν οι βραβευμένες ελληνικές ταινίες από το 44ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας του 2021. Ενός Φεστιβάλ που σήμερα θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα του είδους του στην Ευρώπη και σημείο αναφοράς στην 7η Τέχνη.

Τη δεύτερη ημέρα, Κυριακή 25/9, θα προβληθούν επιλεγμένες διεθνείς ταινίες από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Positively Different, ενός φεστιβάλ που πέραν των άλλων έχει ως στόχο την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών. Ενός Φεστιβάλ που ρίχνει φως στις ζωές των «άλλων». Των «άλλων» που μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι ή που μπορεί να γίνουμε όταν αλλάξουν οι συνθήκες

Η διοργάνωση ανήκει σε τρεις δραστήριες συλλογικότητες του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου: την «Κινηματογραφική Λέσχη Cine Σχολειό», την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» και τον «Εξωραϊστικό Σύλλογο Νηρέα» , σε συνεργασία με την εναλλακτική ιστοσελίδα γνώμης  Attica Voice (atticavoice.gr)

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο, αλλά και με μια έκκληση από τους διοργανωτές για εθελοντική συνδρομή σε κουτί οικονομικής ενίσχυσης, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν στον αγώνα που διεξάγει το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας για να εξασφαλίσει την ύπαρξή του κόντρα στα σχέδια εγκιβωτισμού, εγκλωβισμού και τελικής εξαφάνισής του. Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος των διοργανωτών και ζητούν γι αυτό την αμέριστη στήριξή σας

Ώρα προσέλευσης 19:30

Ραφήνα, 19/9/2022

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το 1978, όταν η Κινηματογραφική Λέσχη Δράμας αποφάσιζε τη διεξαγωγή ενός Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, την πορεία και την εξέλιξη που θα είχε η διοργάνωση αυτή . Από την πρώτη χρονιά κιόλας, η ανταπόκριση των δημιουργών ταινιών μικρού μήκους, αλλά και του κοινού, ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης και φάνηκε πως η ίδια η πόλη, η Δράμα, ήθελε και μπορούσε να κρατήσει το Φεστιβάλ, αλλά και να το μεγαλώσει. Έτσι, πολύ σύντομα, το Φεστιβάλ υιοθετήθηκε από τον Δήμο Δράμας.

Ήταν όμως τέτοια η ποιότητα της διοργάνωσης, που κατόρθωσε να ξεπεράσει τα στενά όρια της πόλης της Δράμας, αλλά και της Ελλάδας. Το 1989, το Φεστιβάλ Δράμας υιοθετήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, και μετατράπηκε σε Εθνικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, ενώ από το 1995 είναι πλέον Διεθνές Φεστιβάλ και σήμερα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα του είδους του στην Ευρώπη και σημείο αναφοράς στην 7η Τέχνη.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας (Drama International Short Film Festival ή DISFF) είναι πλέον αναγνωρισμένο από την European Film Academy (EFA) ως ένα από τα σημαντικότερα Ευρωπαϊκά Φεστιβάλ και συγκαταλέγεται στο δίκτυο συνεργαζομένων Φεστιβάλ με την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.

Το Φεστιβάλ διεξάγεται κάθε Σεπτέμβριο στην πόλη της Δράμας. Παράλληλα με το Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα στον οποίο διαγωνίζονται νέες ταινίες από την Ελλάδα, υπάρχει και το Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα με ταινίες μικρού μήκους από όλο τον κόσμο. Επί πλέον, διοργανώνονται και παράλληλες εκδηλώσεις, όπως συνεντεύξεις, παρουσιάσεις βιβλίων και συζητήσεις

Κάθε χρόνο, πάνω από 2.000 ταινίες υποβάλλονται για να επιλεγούν και να διαγωνιστούν τελικά περίπου 50-60 ταινίες. Η Κριτική Επιτροπή αποτελείται από πέντε μέλη, τα οποία προέρχονται από τον διεθνή κινηματογράφο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα βραβεία που απονέμονται κάθε χρόνο για το Ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα είναι τα εξής

Χρυσός Διόνυσος (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας)

Καλύτερης Σκηνοθεσίας

Καλύτερου Σεναρίου

Καλύτερου Ντοκιμαντέρ

Βραβείο Έλληνες του Κόσμου «Σωκράτης Δημητριάδης»

Βραβείο «Τώνια Μαρκετάκη»

Η Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ επίσης μπορεί να απονείμει επιπλέον τιμητικές διακρίσεις και επαίνους για επιμέρους κατηγορίες όπως: διεύθυνση φωτογραφίας, Α' ανδρικής και Α' γυναικείας ερμηνείας, ήχου, μοντάζ, ενδυματολογίας, σκηνογραφίας, μακιγιάζ, ειδικών εφέ)

Φέτος έχουμε φτάσει αισίως στο 45^ο Φεστιβάλ. Ένα Φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Δράμας στο διάστημα 5 – 12 Σεπτεμβρίου. Εμείς, εδώ, στην πόλη της Ραφήνας, είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε σε λίγες ημέρες τις περσινές ταινίες του Φεστιβάλ. Πιο συγκεκριμένα, το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου θα προβληθούν στη Ραφήνα οι βραβευμένες ελληνικές ταινίες από το περσινό 44^ο Φεστιβάλ Δράμας. Η προβολή θα γίνει στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ και όσοι βρεθούν εκεί θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουν 11 ταινίες ευρείας θεματολογίας και ύφους σε ένα χορταστικό κινηματογραφικό τρίωρο. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο, αλλά και με μια έκκληση από τους διοργανωτές για εθελοντική συνδρομή σε κουτί οικονομικής ενίσχυσης, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν στον αγώνα που διεξάγει το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας για να εξασφαλίσει την ύπαρξή του κόντρα στα σχέδια εγκιβωτισμού, εγκλωβισμού και τελικής εξαφάνισής του. Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος των διοργανωτών και ζητούν γι αυτό την αμέριστη στήριξή σας

Σε μια ανάρτηση στο fb, η φίλη Effie Banou είχε την ιδέα να συγκεντρώσει πολλές, διαφορετικού ύφους, τοποθετήσεις που όμως όλες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: πως το τουριστικό μοντέλο που έχει προκριθεί για τη χώρα μας και που προχωρεί ακάθεκτο χωρίς μέτρο και χωρίς όρια, θα αποκλείσει με μαθηματική ακρίβεια τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, οι οποίοι παρακολουθούν εμβρόντητοι και ανήμποροι να μετατρέπεται ο τόπος τους και το μαγικό καλοκαίρι του σε ένα ιδιαίτερα ακριβό προϊόν που θα το χαίρονται μόνο τα πολύ υψηλά εισοδήματα. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι περιορίζονται στο ρόλο του ανήμπορου θεατή ή στην καλύτερη περίπτωση του χαμηλά αμειβόμενου υπηρέτη, ενώ το κάποτε μαγικό περιβάλλον αυτού του τόπου χάνεται σιγά-σιγά, οριστικά και ανεπίστρεπτα. Η Μύκονος ήταν μόνο η αρχή και δείχνει ξεκάθαρα προς τα πού βαδίζουμε.

Γράφει η Εύφη, ορμώμενη από τις δικές της διαπιστώσεις στην Κίμωλο :

« Ελληνικό καλοκαίρι συνέχεια...

Όσοι από εμάς καταφέραμε αυτό το καλοκαίρι να επισκεφτούμε κάποιο νησί ή κάποιο χωριό διαπιστώσαμε έως και εχθρική διάθεση από αλαλαγμένους ντόπιους επιχειρηματίες με την εισροή τουριστικού χρήματος.

Και αυτό ήταν το ελάχιστο. Το χειρότερο ακολουθεί με τα τεράστια κτηματομεσιτικά γραφεία που διαχωρίζουν τη γη και εξασφαλίζουν επενδύσεις που μόνο τους ντόπιους και όλους εμάς δεν αφορούν.

Διαπίστωση που φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι για τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναζήσουμε .

Σιγά σιγά βλέπω όλο και περισσότερους φίλους κ γνωστούς να γράφουν τις σκέψεις τους- ανησυχίες - απόψεις για το θέμα»

Η Ίρις Λυκουριώτη, τώρα, από τον δικό της λογαριασμό στο fb, γράφει:

“Φαί, νερό, βότανα, αέρας, γη και χωράφι, ζώα και μέσα σε αυτά κανονικοί άνθρωποι.

Όχι άλλες χυδαίες (ατομικές) πισίνες και σπίτια ορυχεία στα άνυδρα νησιά του Αιγαίου και τα γεμάτα κρυστάλλινα νερά για κολύμπι, όχι άλλες κακόγουστες ομπρέλλες τροπικής αισθητικής ασυναρτησίας αντί για τις ελάχιστες καλαμωτές σκιές των καλαμιώνων που καθαρίζουν τις ρεματιές εκεί που πέφτουν στη θάλασσα και χωρίζουν τα χωράφια, όχι άλλη γελοία υποτιθέμενη ξεκούραση σε ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες, εκεί που ένα πανί σε ελεύθερη παραλία είναι αρκετό για να ξεκουράσει η ζεστή άμμος τα κουρασμένα κόκκαλα μας, όχι άλλο κοκτέιλ και φραπέ σε τιμή άγριου μεροκάματου αντί μεγάλες φθηνές διακοπές παραθερισμού με ώρες ψαρέματος σε θάλασσες που δεν έχουν διαλύσει οι τράτες, οι εξορύξεις ή η όψη των πολεμικών πλοίων.

Τα νησιά του Αιγαίου, τα μεγάλα πρότυπα σχετικής αυτάρκειας και ναυτοσύνης, υπεραιωνόβιας διαβίωσης παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες από τα γεωπολιτικά ντράβαλα αυτής της δύσκολης και διεκδικούμενης θάλασσας, είναι στο όριο του μεγάλου κινδύνου να διαλυθούν για πάντα από τη χυδαία επέλαση της κτηματαγοράς και του μαζικού τουρισμού που δεν πρόκειται να ελέγχει κανένας ντόπιος (λάθος υπολογίζουν οι αγαπημένοι νησιώτες) παρά μόνο τα διεθνοτοπικά μαφιόζικα δίκτυα. Θα χάσουν τη γη τους και τα ενοικιαζόμενά τους πιο γρήγορα απ' ότι φαντάζονται (ας προσέξουν αυτόν τον καιρό οι Κρητικοί π.χ. τη συγχώνευση των συνεταιριστικών τραπεζών τους με την HSBC και σε ποιανού τα χέρια θα περάσει η υποθηκευμένη γη τους).

Λυπάμαι που οι συνάδελφοι αρχιτέκτονες και τα αρχιτεκτονικά ΜΜΕ έχουν αφεθεί απόλυτα σε αυτό το μοντέλο παραγωγής χώρου (βραβεία επί βραβείων -ιδιωτικά- προωθούν αυτό το μοντέλο ως ύψιστη αξία παράγοντας υπεραξία για τους developers όχι για την αρχιτεκτονική).

Ο βιοπορισμός δε σημαίνει σιγή, ούτε έλλειψη συμμετοχής στα κοινά, δηλαδή στη διεκδίκηση ενός επαγγελματικού χώρου πολυδιάστατου και στη διεκδίκηση του αρχιτεκτονικού πειραματισμού που μπορεί να γίνει μόνο σε πλαίσια αξιακής αναβάθμισης ενός δίκαιου τρόπου ζωής για όλους με τη συμβολή της έννοιας του δημοσίου (παραγωγή χώρου, υποδομών και υλικών της ζωής, κληρονομιά, πολιτισμός, τροφή υλική και συμβολική).

Δυστυχώς δε γίνεται κατανοητό ότι όσο δεν αντιδρούμε σε αυτό θα εξαφανιστούμε ως επαγγελματίες μαζί με τη νέα τσιφλικοποίηση της γης (πόσους αιώνες πήρε η αναδιανομή της;), θα γίνουμε -έχουμε αρχίσει ήδη- υπεργολάβοι της κτηματαγοράς, όχι ελεύθεροι επαγγελματίες με δικαιώματα, τεχνογνωσία και λόγο στα κοινά.

Τι κοινωνία είναι αυτή που, αντί να αντιμετωπίζει τη φτώχια της, φτωχαίνει σπαταλώντας ότι έχει και δεν έχει σε ένα μοντέλο που την κάνει να ξεχάσει τις τέχνες της επιβίωσης, της γης και της θάλασσας, το μόνο που (και) σήμερα χρειάζεται ο κόσμος για να επιβιώσει;

Μεγαλώσαμε θαυμάζοντας τα ροζιασμένα χέρια και τα λιασμένα, ρυτιδιασμένα μέτωπα των νησιωτών που ήξεραν τα πάντα για να ζούμε. Περπατήσαμε τα βουνά και τα λαγκάδια που βγάζανε ασύλληπτης νοστιμιάς ζαρζαβατικά, τα οποία έτρωγες με δυό δεκάρες, φιλοξενούμενη σε ράτζα υπέροχων σπιτιών φτιαγμένων με πολλές τέχνες, ανοιχτής γνώσης. Το Αιγαίο ήταν γεμάτο από νέα παιδιά, φοιτήτριες/ες και νέες/ους εργαζόμενες/ους που έφταναν παντού με πάμφθηνα ακτοπλοικά εισητήρια και παραθέριζαν μήνες ολόκληρους με ελάχιστο χαρτζιλίκι. Τώρα επιβάλλεται με βία πάνω τους ο ρόλος των ιθαγενών για σέρβις σε ηλικιωμένους αλλοδαπούς χωρών με υψηλότερους μισθούς. Δε θα είναι ελεύθερες/οι αν δεν το διεκδικήσουν. Δε θα παραθερίσουν ποτέ ελεύθερες/οι.

Προς φίλες και φίλους συνομήλικους που τα ζήσαμε μαζί αλλιώς: ρε παιδιά, πραγματική απορία, από πότε οι φωτογραφίες σας που δείχνουν την ειδυλλιακή Ελλάδα είναι μόνο από παραλιακά μπαρ με τροπικές ομπρέλλες;

Να 'ναι καλά η κουμπάρα μου που τράβηξε αυτή τη φωτογραφία και ανάσανα.

Φίλος καθηγητής πολεοδομίας-χωροταξίας σε ΑΕΙ μου είπε ότι το φαντασιακό των φοιτητριών/ων δε μπορεί να συλλάβει τίποτα έξω από τον τουρισμό.

Και πως θα ζήσουμε; και πως θα σχεδιάσουμε το χώρο και το μέλλον; με τι τέχνες;

ΥΓ πριν χρόνια έψαχνα την περίπτωση της Ίμπιζα αφού την επισκέφθηκα ένα 24ωρο και έπαθα σοκ, οπότε προσπάθησα να βρω στοιχεία για να το εκλογικεύσω. Η Ίμπιζα είναι η μία από τις τέσσερις ΕΟΖ (ελεύθερη οικονομική ζώνη) της Ισπανίας. Παρέχονται υπηρεσίες 'wellness' από απίστευτα δίκτυα που δεν ελέγχονται παρά ελάχιστα. Για παράδειγμα, στην Ίμπιζα δραστηριοποιούνται 3000 sex workers και μόλις το 2014 ιδρύθηκε το πρώτο συνδικάτο τους προκειμένου να μπορούν να προστατευθούν στοιχειωδώς από την απορρυθμισμένη ζωή τους.

Η Ίμπιζα είναι ένα νησί που κάποτε έμοιαζε με μία από τις Σποράδες μας.

Αυτήν την παρα-οικονομία θέλουμε;

Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου από την Κέρκυρα γράφει :

«Και σκεπτόμουν αυτές της μέρες που βρίσκομαι στην Κέρκυρα αν έχει νόημα να πω κάτι που να δείχνει ό,τι ακριβώς συμβαίνει και εδώ. Δεν μου πολυαρέσει η κοινωνική κριτική μέσω fb αλλά ο Στάθης Καλύβας με το κείμενό του με ενεργοποίησε και θα το κάνω, μέρες κρατιέμαι. Με κρυστάλλινη ματιά περιγράφει την πραγματικότητα του σημερινού ελληνικού καλοκαιριού. Ζόφος.

Επί πλέον είδα το άλλοτε καταπράσινο και εμβληματικό club meditarranee, μία από τις πρώτες εγκαταστάσεις με οικολογικό πρόσημο τη δεκαετία του '60 να γίνεται γιαπί που προμηνύει τεράστια ξενοδοχειακή μονάδα, είδα αγαπημένες μικρές παραλίες να αφομοιώνονται από μεγάλες τουριστικές μονάδες, είδα τους Κερκυραίους διωγμένους από τις θάλασσές τους, είδα τους τουρίστες σαν "κατακτητές" και οικοδεσπότες σε τόπους των προγόνων μου, τους είδα και τρόμαξα από τη φόρα τους και το πάθος τους για το Ελληνικό καλοκαίρι. Τα μεγάλα σούπερμαρκετ έπαψαν τις αποστολές αγαθών στο σπίτι. Ρωτούν αν ψωνίζεις για σκάφος και μόνον εκεί κάνουν εξαιρέσεις. Ο συνωστισμός φέτος ήταν απερίγραπτος παντού, στους δρόμους, στους φούρνους, στις παραλίες. Μέχρι που φορτώθηκα κι έναν κόβιντ, ευτυχώς ελαφρύ σαν Κερκυραΐκή καντάδα...

Θα διαλέγω σε πείσμα των καιρών σταθερά τον Κερκυραίο μανάβη, χασάπη, φούρναρη με μαγαζάκια ελάχιστων τετραγωνικών και ντόπια προϊόντα, για πόσο ακόμη δεν ξέρω, και θα προτιμώ το μικρό χαρτοπωλείο της περιοχής στην οποία κάποτε στο μακρινό παρελθόν ο παππούς μας άφησε ένα κτήμα. Τότε φαινόταν τέρμα θεού, σήμερα φαίνεται προάστιο...

Για παρηγοριά και κόντρα στο τσουνάμι που λέγεται τουρισμός με νέα χαρακτηριστικά όπως όλα δείχνουν, επιμένω να ξετρυπώνω μικρές παραλίες, ποτάμια και χωριά της Κερκυραϊκής γης που ακόμη δεν ανήκουν παρά μόνο στους ανθρώπους τους. Δεν λέω ονόματα μη τυχόν και τα ξετρυπώσει κανένας τουρίστας με αυτόματη μετάφραση. Όλα παίζουν!

Ζήτω το Helliniko Kalokairi!!»

Από την άλλη μεριά, ο Χρήστος Κωστούλας από την Ιθάκη, γράφει με σκωπτικό ύφος :

“ Στις παρακάτω φωτογραφίες μπορούμε να δούμε εισαγόμενους Θιακοαθηναίους οικολόγους να επιδίδονται σε ύποπτη καταδρομική επιχείρηση.

Είναι αυτοί οι ενοχλητικοί τύποι που επειδή έρχονται δύο και τρεις φορές το χρόνο και κάθονται τριάντα, σαράντα ή και πενήντα μέρες στην Ιθάκη, έχουν την απαίτηση να έχουν άποψη και λόγο για τα τεκταινόμενα στο νησί.

Είναι αυτοί οι κρυπτοκομμουνιστές που διαμαρτύρονται επειδή το νησί ξεπουλιέται στρέμα-στρέμα και περνάει στα χέρια λίγων, όπως τον παλιό καλό καιρό των ευγενών τσιφλικάδων.

Είναι αυτοί οι οπισθοδρομικοί τύποι που μάχονται την ανάπτυξη και θέλουν να μας κάνουν να επιστρέψουμε στην εποχή των λυχναριών.

Είναι αυτοί οι τερατολόγοι που λένε – άκουσον άκουσον – πως η πολυπόθητη ανάπτυξη θα κλείσει τους ντόπιους στα σπίτια τους για να βλέπουν από τις αυλές τους τους high spenders τουρίστες να κάνουν μπάνιο στις πισίνες των lyxury studios και villas που εκτοπίζουν σιγά-σιγά τα απαρχαιωμένα rooms to let και να τρώνε αστακομακαρονάδες και μπριζόλες tomahawk στα gourmet εστιατόρια που εκτοπίζουν με τη σειρά τους τα παλιά ταβερνεία που ήταν προσιτά σε όλους.

Αυτά λένε οι ζηλόφθονες κρυπτοκoμμουνιστές αναρχοοπισθοδρομικοί τερατολόγοι οικολόγοι και αν απορείτε για το τι περιέχουν τα σακίδιά τους, θα σας το πούμε εμείς! Φίδια περιέχουν που θα τα αμολήσουν ελεύθερα για να μας φάνε ούλους πριν προλάβουμε να απολαύσουμε τα αγαθά της ανάπτυξης!»

Αυτές τις μέρες βρήκαν το βιολογικό θάνατο πολλοί άνθρωποι της τέχνης. Ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, ο Κώστας Καζάκος, η Ειρήνη Παπά. Κάποιοι επαγγελματίες γραφιάδες βρήκαν  ένα θέμα για να γράψουν. Κάποιοι άλλοι επιστρατεύθηκαν άρον-άρον για να προλάβουν να ετοιμάσουν αφιερώματα για τους εκλιπόντες, σε έναν αγώνα δρόμου με τους ανταγωνιστές

Όσο για εμάς, τους ερασιτέχνες γραφιάδες που δε μας βιάζει τίποτα, εμείς διαβάζουμε την πλημμυρίδα των άρθρων που γράφονται και χαμογελούμε με τα επαναλαμβανόμενα copy-paste κλισέ. Παρόλα αυτά, εισπράττουμε τη θλίψη που γεννά η αναγγελία του θανάτου τους και προσπαθούμε να αναρωτηθούμε από πού πηγάζει αυτή, πόσο μάλιστα όταν γνωρίζουμε πως όλοι οι προαναφερόμενοι έφυγαν πλήρεις ημερών όπως συνηθίζεται να λέγεται όταν κάποιος φεύγει εκεί γύρω στα 90 και πως τουλάχιστον οι δύο από αυτούς ( ο Γκοντάρ και η Παπά) είχαν εδώ και αρκετά χρόνια είχαν χάσει αυτό που αποκαλούμε ποιότητα ζωής  και είχαν επίσης από καιρό πάψει να υπηρετούν την τέχνη και να προσφέρουν σε αυτήν

Άλλωστε, ο Γκοντάρ είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο πως  «Αν είμαι πολύ άρρωστος, δεν θέλω να με σέρνουν σε ένα αμαξίδιο... Καθόλου». Και, πράγματι, ο Γκοντάρ έκανε πράξη τα πιστεύω του. Όπως δήλωσε ο δικηγόρος της οικογένειας του σκηνοθέτη «Ο Γκοντάρ κατέφυγε σε νόμιμη υποβοηθούμενη ευθανασία στην Ελβετία λόγω "πολλαπλών παθολογικών καταστάσεων που προκαλούν αναπηρία", σύμφωνα με τους όρους της ιατρικής γνωμάτευσης». Η δε Ειρήνη Παπά , εδώ και πολλά χρόνια έπασχε από Αλτσχάιμερ.

Από πού πηγάζει λοιπόν όλη αυτή η περιρρέουσα θλίψη; Μιλάμε βέβαια για την πραγματική θλίψη και όχι για τα πανομοιότυπα κλισέ των έντυπων και ηλεκτρονικών Μέσων περί της «Τέχνης που πενθεί» , περί «τεράστιας απώλειας» και άλλων τέτοιων βαρύγδουπων ελαφροτήτων που ανασύρονται από τα συρτάρια της ευκολίας σε τέτοιες περιπτώσεις.  Εμάς μας απασχολεί από πού πηγάζει η πραγματική θλίψη που γεννά το άκουσμά τους; Μια θλίψη που αγγίζει και εμάς. Μήπως από το γεγονός πως πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι ήρωές μας και μαζί με αυτούς κλονίζονται οι αβάσιμες βεβαιότητές μας; Μήπως από το γεγονός πως τέτοια μεγάλα μεγέθη δεν πρόκειται πλέον να ξαναβγούν; 

Ίσως ισχύουν όλα τα παραπάνω. Το πιο πιθανό. Μα, όσον αφορά τουλάχιστον στον εαυτό μου, θα πω πως υπάρχει και κάτι άλλο. Που δεν έχει να κάνει με τους ανθρώπους αυτούς καθ’ εαυτούς, αλλά με μένα που με το άκουσμα μιας τέτοιας είδησης κάθε φορά εμφανίζεται μπροστά μου το αμείλικτο ερώτημα: πόσα από αυτά που πρόσφερε ο συγκεκριμένος  άνθρωπος της Τέχνης ή του Πνεύματος μπόρεσα εγώ να εισπράξω; Τον είδα; Τον άκουσα; Τον διάβασα;

Αυτά τα ερωτήματα μου υπενθυμίζουν πόσο εύκολα αφήνω τη ζωή μου να κυλάει ανούσια και να μην εισπράττω όλα όσα θα μπορούσαν να με κάνουν έναν καλύτερο άνθρωπο. Διάβασα ένα βιβλίο σήμερα; Είδα μια καινούργια ταινία σήμερα; Άκουσα έναν μουσικό δίσκο σήμερα; Γνώρισα κάποιον ενδιαφέροντα άνθρωπο σήμερα; Έκανα κάτι όμορφο σήμερα; Ερωτεύτηκα σήμερα; Ή αφέθηκα για μια ακόμη μέρα στη φθορά της ρουτίνας και της πλήξης που κάνουν το χρόνο να κυλάει αδίστακτα γρήγορα αφήνοντάς με μονίμως ανικανοποίητο;

Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Carpe diem, όπως έλεγε στους μαθητές του ο αντικομφορμιστής καθηγητής Τζον Κίτινγκ στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών.  Άδραξε λοιπόν  τη μέρα σου, την κάθε μέρα σου και γίνε ένας καλύτερος άνθρωπος. Σε όλα. Μάζεψε τα ροδολούλουδα, όσο είναι ακόμη νωρίς. Γίνε ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Και όλα αυτά ας μην γίνουν κάποια ακόμη κλισέ. Ας γίνουν πράξη. Από αύριο κιόλας