της Μαρίας Νάτση

Αγαπούσα πάντα τα ξωκλήσια, μα καθόλου τις εκκλησίες…

Όσο πιο μικρά, όσο πιο λιτά,  τόσο πιο πολύς Θεός χωράει..

Έτσι λοιπόν, πάντα στις στιγμές θλίψης, είχα την ανάγκη να μπαίνω σε αυτά και να κάθομαι… η μυρωδιά του λιβανιού με γαλήνευε όπως η μυρωδιά του κόρφου της μάνας το μωρό .

Κοίταζα τη φλόγα του κεριού και θεωρούσα ότι όσο πιο μεγάλη ήταν, τόσο πιο πολύ ακουγόταν η προσευχή μου. Κι αν κατά λάθος έσβηνε, ένιωθα ξεχασμένη.

Σκυφτή στην καρέκλα μιλούσα στους Αγίους για όλα τα  "βάσανά" μου. Κάποιοι αποστεωμένοι, με επίπεδες ασύμμετρες μορφές, φτιαγμένοι από χέρι αγιογράφου που ήθελε να αναδείξει την εσωτερική ομορφιά αφαιρώντας κάθε εξωτερικό κάλλος και αρμονία. Άλλοι Άγιοι, φτιαγμένοι κατά τα  ελληνιστικά πρότυπα, με αρμονία, αρτιότητα χαρακτηριστικών, ενδύματα και στάση ρήτορα

Κι έψαχνα με το βλέμμα τον Αρχάγγελο Μιχαή,λ συνήθως τοποθετημένο στα πλάγια της εισόδου, να φυλάει το πέρασμα στο θείο, σύνδεσμος ανάμεσα στα ορατά και στα αόρατα.

Όχι, δεν ήμουν άνθρωπος της εκκλησίας..

Ονειρευόμουν μια εκκλησία όπου αυτός που θα έχει το ανώτερο αξίωμα θα φορά τα πιο ταπεινά ρούχα..

Μια εκκλησία που θα καλεί τους πιστούς όχι μέσα στους τοίχους της, αλλά έξω στην κοινωνία. Στα νοσοκομεία να βοηθήσουν τους άρρωστους, στα ιδρύματα να βοηθήσουν τα εγκαταλελειμμένα παιδιά.

Μια εκκλησία που θα μιλά για όλα τα πλάσματα γης και όχι μόνο για τον άνθρωπο

Θα μιλά για τα δέντρα, τα ποτάμια, τα βουνά και πώς αυτά μας φέρνουν πιο κοντά στο θείο.

Πέρασα χθες τυχαία από μια εκκλησία,  όχι για λειτουργία, για άλλο λόγο. Μπήκα στο χώρο που αποκαλούν Αρχονταρίκι. Μου έδειξαν οι γυναίκες περήφανες την κουζίνα τους, εκεί όπου φτιάχνουν τα συσσίτια. Πεντακάθαρη, τακτοποιημένη, με όμορφες ζωγραφιές πουλιών και λουλουδιών στους τοίχους Συγύριζαν, σκούπιζαν, δίπλωναν τραπεζομάντιλα σα να ήταν στο σπίτι τους. Στην πίσω αυλή, ένα τραμπολίνο και μια μπασκέτα. "Την ερχόμενη Κυριακή μου λένε θα γίνουν στην αυλή ομαδικά παιχνίδια Survivor  για τα παιδιά, φέρε τα παιδιά σου  Έχουμε 100 παιδιά στο κατηχητικό"

Μάλλον το κατηχητικό εδώ δε θα είναι όπως αυτό που πήγαινα εγώ μικρή, σκέφτηκα. Καθόμασταν στην καρέκλα και ακούγαμε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα βασανιστήρια των Αγίων. Τον τροχό με τα μαχαίρια , το "κολαστήριον ξύλον", το μαστίγωμα… δε θα ξεχάσω το βίο της Αγίας Αικατερίνης που μου έφερε για λίγα βράδια εφιάλτες.

Εδώ όμως είναι αλλιώς, σκέφτηκα.

Εδώ οι άνθρωποι σμίγουν, δημιουργούν, ευτυχούν και ηρεμούν. Συσσίτια, χορωδία, θεατρικά, ξυλογλυπτική, Σχολή γονέων .

Και ύστερα βλέπω το Κέντρο Δημιουργικής  Απασχόλησης για παιδιά στο φάσμα του αυτισμού.

Αυτή η εκκλησία, ο Ιερός Ναός Αναλήψεως Ραφήνας  και οι άνθρωποί της,  οι ιερείς ,ο πατήρ Νικόλαος, οι εθελοντές,τους υποδέχονται με ένα μήνυμα αγάπης  

"Η αγκαλιά της Ενορίας μας έγινε πλουσιότερη. Νέα παιδιά, στο φάσμα του αυτισμού, ήρθαν στη συντροφιά μας και μαζί με τους υπέροχους γονείς τους, μας έδωσαν μαθήματα ζωής , πίστης, ελπίδας και δύναμης."

Με ένα μήνυμα ταπεινότητας

"Προς το παρόν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μία Λέσχη Ανάγνωσης που λειτουργεί κάθε 15 μέρες τα Σάββατα και μία παρέα με πολλαπλές δραστηριότητες (συζήτηση, τραγούδι, χορό, χειροτεχνίες, ομαδικό παιχνίδι, ζωγραφική, μαγειρική και άλλα πολλά) κάθε Δευτέρα απόγευμα."

Και με ένα μήνυμα ελπίδας

"Ευχή μας είναι να καταφέρουμε σε μελλοντικό χρόνο να προσφέρουμε περισσότερα σε περισσότερους."

Πριν φύγω από το Αρχονταρίκι έσκυψε η αγαπημένη μου φίλη  Ρόη προς το μέρος μου και μου λέει

 " όποιος έχει Θεό μέσα του, δεν χάνει ποτέ το δρόμο του"

Ο δρόμος μου θα με ξαναβγάλει σε αυτή την εκκλησία,

κι ας αγαπάω τα ξωκλήσια…