1. Σεξουαλική αγωγή. Είναι αδιανόητο σε μια δυτική χώρα τον 21ο αιώνα (αν θέλετε και τα δύο με ερωτηματικό) η υπόθεση αυτή να επικοινωνείται μεταξύ των εφήβων με πονηρά χαμόγελα, μισόλογα, επισκέψεις σε πορνοσάιτ ή ακόμα και αρνητικά, δηλ. με αφορμή το aids και σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα ή με μια π.χ. ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ή ένα βιασμό. Το ομιχλώδες τοπίο γύρω από το σεξ μόνο κινδύνους εγκυμονεί και παράλληλα δείχνει τον βαθύτατο συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας η οποία έχει εξειδικευτεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της και να εθελοτυφλεί αενάως. Πέφτουμε κάθε φορά από τα σύννεφα όταν σκάει είδηση στα μέσα για βιασμούς, κακοποιήσεις, θύτες και θύματα ακούσιους πρωταγωνιστές στο ίδιο και απαράλλαχτο έργο. Η σεξουαλική αγωγή αιωρείται ως «υπόσχεση» από τους αρμόδιους απ’όταν η γενιά μου ήμασταν μαθητές (τότε που άρχισαν τα σχολεία να είναι μικτά, όταν δηλ. καταργήθηκαν τα αρρένων και θηλέων). Μια εξήγηση που προσωπικά δίνω είναι ο χρόνιος εναγκαλισμός του ελληνικού υπουργείου παιδείας με την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία (παροιμιώδη για τον αναχρονισμό της)

2. Διατροφή και υγεία. Βουίζουν τα ιατρικά νέα από την κατακόρυφη αύξηση των αυτοάνοσων νοσημάτων την τελευταία 20ετία παγκοσμίως. Τρίτη παγκοσμίως επίσης η χώρα μας σε παιδική παχυσαρκία! Οι ωτοασπίδες των αρμοδίων του υπουργείου παιδείας είναι εξαιρετικής ποιότητας: Ουδέν ήκουσαν! Τα παιδιά, εν γνώσει των γονιών τους (ακόμα χειρότερα), καταναλώνουν καθημερινά τεράστιες ποσότητες πλαστικής τροφής. Βασικά τα ελληνόπουλα κοραίνουν την πείνα τους με σνακς, σουβλάκια και ντελίβερι. Η γυναίκα έχει βγει στην παραγωγή, υποτίθεται ότι έχουν εξισωθεί οι ρόλοι στο σπίτι, άνθραξ ο θησαυρός, τελικά κανείς πια δεν μαγειρεύει και όταν μαγειρεύει κάνει μακαρόνια κ.α. ετοιματζίδικα λευκά ζυμαρικά. Τροφή πλούσια σε γεύση και θερμίδες, πάμφτωχη σε βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία, φυτικές ίνες. Μεγαλώνουμε μια εκκολαπτόμενη γενιά διαβητικών και ασθενών με αυτοάνοσα. Τι άλλο χρειάζεται άραγε για να δουν οι άρχοντες των υπουργείων ότι πρέπει να μπεί η Διατροφολογία ως μάθημα στα σχολεία και όχι μόνο στα πανεπιστήμια; Τι να την κάνεις τη Βιολογία και τη Χημεία όταν η «εφαρμογή» τους στην ανθρώπινη υγεία μένει εκτός διδακτέας ύλης;

3. Περιβάλλον. Αρκεί η συνεχής υπόμνηση της ανακύκλωσης ως πανάκειας για όλα τα περιβαλλοντικά προβλήματα; Αρκούν κάποιες λίγες δενδροφυτεύσεις (επιστημονικά αίολες οι περισσότερες) που οργανώνονται από ευαισθητοποιημένους καθηγητές; Τα παιδιά σήμερα αγνοούν βασικότατα πράγματα για το περιβάλλον, αλλά και για κάθε κοινό-δημόσιο χώρο. Θεωρούν το δημόσιο χώρο μια προέκταση του σπιτιού τους, μάλλον πολύ χειρότερα, ένα τίποτα που δεν αξίζει κανένα σεβασμό και μπορεί κανείς να τον βρωμίζει χωρίς καμία τύψη. Τα πλαστικά που γεμίζουν τις παραλίες μας κάθε καλοκαίρι, καθώς και οι φωτιές στα δάση μας πιστοποιούν τα παραπάνω. Πόσοι από τους νέους ανθρώπους ασχολούνται εθελοντικά με δασοπροστασία ή με καθαρισμό παραλιών; Πόσοι είναι εθελοντές σε οικολογικές οργανώσεις; Ελάχιστοι. Και πώς να μην είναι ελάχιστοι όταν κανείς δεν τους μιλάει για όλα αυτά; Αν εμείς οι μεγαλύτεροι δεν γίνουμε παράδειγμα πώς περιμένουμε από τους νέους να δραστηριοποιηθούν; Ζούμε στη χώρα της ακραίας τσιμεντοποίησης των πάντων, χτίζουμε σε ρέματα, καίμε τα δάση μας για να χτίσουμε, μπαζώνουμε τα ρέματα για να δαμάσουμε το νερό, χτίζουμε ΧΥΤΑ-ΧΥΤΥ αντί να προωθούμε την ανακύκλωση και κομποστοποίηση στην πηγή-νοικοκυριό. Καταστρέφουμε τη θάλασσά μας με υπεραλίευση και ιχθυοκαλλιέργειες, ζητάμε στην ταβέρνα να φάμε γόνο, βασανίζουμε τα ζώα (εκτός από τα pet, αυτά τα παρατάμε στο δρόμο άμα τα βαρεθούμε), φερόμαστε σαν κακομαθημένα παιδιά απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και τα άλλα είδη. Αν δεν μπει επειγόντως μάθημα Οικολογίας στα σχολεία, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Διότι, ναι, όλοι μαζί μπορούμε να αυτοκαταστραφούμε. Το έχουμε αποδείξει άλλωστε…

4. Επαγγελματικός προσανατολισμός. Πονεμένη ιστορία αυτό το μάθημα Σ.Ε.Π. Προβλέπεται μεν στο ωρολόγιο διδακτικό πρόγραμμα, ποτέ δεν γίνεται δε. Γιατί; Προφανώς οι αρμόδιοι το θεωρούν άνευ σημασίας. Τα παιδιά φυσικά ευχαρίστως το αντικαθιστούν με ελεύθερο χρόνο, αγκαλιά με τα αγαπημένα τους smartphones ή παίζοντας μπάσκετ στην αυλή. Όταν όμως έρθει η Β’ λυκείου όπου καλείσαι να αποφασίσεις προς τα πού θα τραβήξεις, τουλάχιστον να ξέρεις τι δεν θες αν δεν ξέρεις τι θες, εκεί το δράμα εξελίσσεται ίδιο-ολόιδιο κάθε χρόνο. Όταν πια μετά τις πανελλήνιες έρθει η ώρα να συμπληρώσεις το καταραμένο μηχανογραφικό με τις σχολές ανακαλύπτεις το προφανές: Ξέρεις ελάχιστα γι’ αυτές και το περιεχόμενο των σπουδών. Ξέρεις ακόμα πιο λίγα για την επαγγελματική αποκατάσταση άφτερ… Αλλά «έχει ο θεός» - έχουμε μια ειδικότητα ως λαός να είμαστε χύμα όταν δεν χρειάζεται!... Και επειδή όλο αυτό το θεότρελο-παράλογο σκηνικό είναι ο κανόνας, κανείς δε φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα. Όσοι είμαστε όμως στην εκπαίδευση από παλιά μπορούμε να δούμε την δυστυχία να γεννιέται και να γιγαντώνεται σιγά-σιγά στις ζωές παλιών μας μαθητών, οι οποίοι/ες έκαναν λάθος επιλογές και όταν το μετάνιωσαν ήταν αργά. Έτσι φτιάχνουμε μια κοινωνία όπου πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι κάνουν δουλειές που δεν αγαπούν και με την κρίση το πράγμα χειροτέρεψε διότι μειώθηκαν για οικονομικούς λόγους και οι επιλογές που είχαν τα παιδιά παλιότερα. Πόσες οικογένειες αντέχουν πια να στηρίξουν μακρόχρονες σπουδές των παιδιών τους; Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα από το αρχικό…

5. Οδική αγωγή. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι όλοι οι έφηβοι/ες βιάζονται να κλείσουν τα 18 τους για να αποκτήσουν δίπλωμα οδήγησης – οι περισσότεροι/ες οδηγούν ήδη στη ζούλα τα αυτοκίνητα ή μηχανές οικογένειας ή φίλων. Η αίγλη που οι εταιρίες αυτοκινήτων έχουν περιβάλει τα προϊόντα τους τα κάνει ακαταμάχητα στα μάτια των νέων ανθρώπων, τα αυτοκίνητο και η μηχανή θεωρούνται κοινωνικό στάτους, σύμβολο ατομικής ελευθερίας ή και προέκταση του ανδρισμού φυσικά. Ποιος προετοιμάζει όμως τα παιδιά για ένα τόσο σημαντικό βήμα, ένα ΟΠΛΟ στην κυριολεξία που θα βρεθούν να κρατούν στα χέρια τους, χωρίς συνείδηση του τι δύναμη ζωής και θανάτου κατέχουν; Είμαστε η 1η χώρα στην Ευρώπη σε θανατηφόρα αυτοκινητιστικά ατυχήματα και στις 10 πρώτες χώρες παγκόσμια!!! Αυτό το συγκλονιστικό στοιχείο δεν προβληματίζει κανέναν υπεύθυνο στο υπουργείο παιδείας, ώστε να σκεφτούν ότι είναι ώρα να μπει ένα μάθημα, έστω part-time, για την οδική αγωγή; Ένα μάθημα που στην κυριολεξία θα σώνει ζωές, αφού κοντά στους νεκρούς έχουμε κάθε χρόνο και εκατοντάδες ανθρώπους ισόβια ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ, αδύναμους να εργαστούν, που επιβαρύνουν τις οικογένειές τους … Δεν αρκούν τα υψηλά πρόστιμα για να αποτρέψεις έναν ολόκληρο κακομαθημένο πληθυσμό από το να πίνει, να τρέχει, να μιλάει στο κινητό την ώρα που οδηγεί. Χρειάζεται εκπαίδευση. Από τη μικρή ηλικία. Όπως σε όλα τα δυτικά κράτη, όπου επιθυμούμε να κατατασσόμαστε.

Ο κατάλογος με τις ελλείψεις του ελληνικού σχολείου θα μπορούσε κάλλιστα να εμπλουτιστεί και με άλλα θέματα. Π.χ. το τεράστιο ιστορικό κενό γύρω από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο: Τα παιδιά δεν διδάσκονται τι ήταν ο ναζισμός-φασισμός, ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές του δράματος, τις ιδέες που κρύβονται πίσω από τις πράξεις, με αποτέλεσμα (τυχαίο; δε νομίζω) τα σημερινά παιδιά να μην έχουν ιδέα για το τι παίζεται σήμερα με το νεοναζισμό στον κόσμο. Αρκετά επικίνδυνο, πιστεύω, ειδικά όταν ο άνθρωπος από τα 18 του χρόνια κρατάει ασυνείδητα στα χέρια του άλλο ένα όπλο που λέγεται «ψήφος»… Αρκετά επικίνδυνο επίσης, σε μια κοινωνία η οποία σταδιακά εκφασίζεται στην καθημερινότητά της με τη διάχυση της βίας σε κάθε επίπεδο κοινωνικής δραστηριότητας – συναινούντος του υποβαθμισμένου ελληνικού σχολείου το οποίο εφοδιάζει τους μαθητές του κυρίως με άφθονη περιττή γνώση και άφθονη …πλήξη.

Θ.Βρανάς – Καθηγητής οικονομικών (φροντιστηριακός) μέσης εκπαίδευσης