Ναι, ναι, ξέρουμε. Δεν είναι σωστό να προδικάζουμε. Υπάρχει, όμως, κανείς που ένιωσε έκπληξη στο άκουσμα της ανάμιξης του γνωστού ποινικολόγου Αλέξανδρου Λυκουρέζου στο κύκλωμα της μαφίας των φυλακών; Πιο πολλή έκπληξη νιώσαμε στο άκουσμα της σύλληψής του, καθώς έχουμε κατά έναν παράδοξο τρόπο αποδεχτεί πως σε αυτό τον άδικο κόσμο κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους υπόλοιπους και πως δεν απλά δεν τους αγγίζει κανείς.

Και δεν είναι μόνο αυτός ο δικηγόρος που έχει ταυτιστεί στο υποσυνείδητό μας με μια στρεβλή αντίληψη περί υπεράσπισης του δικαίου. Δεν γνωρίζουμε πως αν κάποιος προσλάβει κάποιον γνωστό μεγαλοδικηγόρο θα έχει πολύ σημαντικές πιθανότητες να αθωωθεί; Και αυτό όχι τόσο λόγω των ικανοτήτων του συγκεκριμένου δικηγόρου, αλλά λόγω άλλων ικανοτήτων του, όπως να δωροδοκεί, να εκβιάζει, να απειλεί, να εκφοβίζει. Μάρτυρες, αντίδικους, δικαστές.

Υπάρχουν συγκεκριμένοι δικηγόροι που όταν αναλαμβάνουν την υπεράσπιση ενός ατόμου, δύο πράγματα φαίνονται σίγουρα στο μυαλό του μέσου πολίτη. Πρώτον, πως ο πελάτης του συγκεκριμένου δικηγόρου είναι ένοχος και δεύτερον πως πιθανότατα θα αθωωθεί ή στη χειρότερη θα πέσει στα μαλακά.

Φυσικά και δε θα εκπλαγούμε αν ο Λυκουρέζος κριθεί τελικά αθώος. Αυτή θα είναι και η φυσιολογική ροή των πραγμάτων