Η Παναγία των Παρισίων δεν χάθηκε, θα ξαναφτιαχτεί. Και μάλιστα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η καταστροφή αυτή θα είναι ακόμη ένα βαρύ αποτύπωμα της Ιστορίας πάνω της. Όταν μετά από χρόνια θα ξεναγούνται οι τουρίστες στη Notre-Dame, αυτή η πυρκαγιά θα είναι μία από τις πολλές ιστορίες που θα ακούνε, μία από τις πολλές ιστορίες που θα πουλάνε. Πιθανότατα, θα εντοιχιστεί και μια πλάκα στην είσοδο του Ναού με τους ευεργέτες που βοήθησαν με τις δωρεές τους στην αποκατάσταση του μεγαλοπρεπούς αυτού Μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς, που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος μπορεί να μεγαλουργήσει ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές.

Το κωδωνοστάσιο θα υψωθεί ξανά, περίτρανο δείγμα της μακραίωνης επιθυμίας του ανθρώπου για εξύψωση της ταπεινής υπόστασής του. Τα γοτθικά αγάλματα θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν τον πανάρχαιο φόβο του ανθρώπου για το θάνατο και πώς τον εκμεταλλεύονται ακόμη και τώρα πολλές εξουσίες για να εξασφαλίζουν την τυφλή υποταγή του. Οι Κουασιμόδοι θα συνεχίσουν να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, τους ανεκπλήρωτες έρωτές τους. Ο Πάπας θα μιλήσει για σύμβολο του Χριστιανισμού, αυτού της Ιεράς Εξέτασης. Ο Μακρόν θα μιλήσει για σύμβολο του δυτικού πολιτισμού, αυτού των Σταυροφόρων.

Και ο Βίκτωρ Ουγκώ, αν μπορούσε, θα ευχαριστούσε όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες ευεργέτες που έσπευσαν να χρηματοδοτήσουν την αποκατάσταση της Παναγίας των Παρισίων. Θα προτιμούσε, όμως, να έδειχναν την ίδια σπουδή και για τους Άθλιους αυτού του κόσμου.