Η έλευση του κορονοϊού έφερε στην επιφάνεια ορισμένα ερωτήματα που είχαν από καιρό θαφτεί, καθώς φαινόταν πως είχαν απαντηθεί οριστικά και κατά πώς τη συνέφερε από την - χωρίς αντίπαλο τις τελευταίες δεκαετίες - ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού.

α) Μήπως υπάρχουν μερικά αγαθά, όπως η δημόσια υγεία, που πρέπει να τίθενται υπεράνω οποιωνδήποτε δημοσιονομικών υπολογισμών; Ας θυμηθούμε πώς μόλις πέρυσι οι κυνικοί δημοσιογράφοι και θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, Παπαδημητρίου και Πορτοσάλτε, ο ένας νυν και ο άλλος πιθανότατα μέλλων βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, υποστήριζαν πως θα έπρεπε να γκρεμιστούν τα μισά δημόσια νοσοκομεία. Μπορούμε να αντιληφθούμε πως τη σημερινή κρίση θα την αντιμετωπίζαμε με πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία, εάν γνωρίζαμε πως είχαμε ένα στιβαρό σύστημα δημόσιας υγείας

β) Μήπως η έκταση της παγκοσμιοποίησης έχει ξεπεράσει το όριο αντοχής; Είναι σίγουρο πως αν αυτή η επιδημία συνέβαινε είκοσι χρόνια πριν, θα καθυστερούσε πολύ περισσότερο η μετάδοσή της σε όλο τον κόσμο

γ) Μήπως θα έπρεπε η κάθε χώρα να μεριμνά για την παραγωγική της αυτάρκεια, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται με επιτυχία χωρίς να κινδυνεύει να βουλιάξει, σε κρίσεις σαν την τωρινή; Ακόμη και να μην έφτανε η επιδημία στην Ευρώπη, η Ευρώπη θα αντιμετώπιζε και πάλι πρόβλημα προμηθειών από πολλά αγαθά που πλέον κατασκευάζονται αποκλειστικά στην Κίνα

δ) Μήπως θα έπρεπε η χώρα μας να ξεφύγει από την καταστροφική αυταπάτη πως μπορεί να ζήσει μόνο από τον τουρισμό; Η φετινή τουριστική χρονιά φαίνεται πω χάνεται και ποιος εξασφαλίζει πως την επόμενη χρονιά δε θα έχουμε επανάληψη του φετινού σκηνικού;

Λένε – και αυτό συνηθίζεται να λέγεται πλέον σε κάθε κρίση – πως αυτή η κρίση θα μας βγάλει σοφότερους. Δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι γι αυτό.