Ας θυμηθούμε σε ποιο σημείο πατήσαμε το pause άμα τη εμφανίσει του κορονοϊού. Ήταν το σημείο εκείνο στο οποίο η αθώα, ήσυχη και ανέμελη κοινωνία μας δεχόταν τον περίφημο υβριδικό πόλεμο και αντιμετώπιζε την εισβολή ξεριζωμένων, από τον πόλεμο και τη φτώχεια, ανθρώπων. Δεν έχανε όμως το θάρρος της και φρόντιζε να τους αντιμετωπίζει όπως ακριβώς  άξιζε σε αυτούς τους ακάλεστους παρείσακτους. Παράλληλα, η ήσυχη αυτή χριστιανική κοινωνία ξεκινούσε την πνευματική προετοιμασία για την ετήσια βίωση του Θείου δράματος της σταύρωσης του Θεανθρώπου. Ενός Θεανθρώπου που κήρυξε  την αγάπη, τη συμπόνια, τη συγχώρηση, την αλληλεγγύη και τη βοήθεια προς κάθε κατατρεγμένο

Ώσπου ήρθε ο κορονοϊός και η αθώα κοινωνία μας τα ξέχασε όλα. Ξέχασε τους λαθροεισβολείς και έτρεξε να αγοράσει μακαρόνια, μάσκες, γάντια και κωλόχαρτα. Έμεινε στο σπίτι, κάθισε στον καναπέ και άνοιξε την τηλεόραση μετρώντας κρούσματα και θανάτους με ηδονή ανάμικτη με φόβο. «Έχουμε πόλεμο», είπε ο πρωθυπουργός και τα αθώα μέλη της αθώας κοινωνίας κουνούσαν το κεφάλι τους συμφωνώντας. “ Έχουμε πόλεμο”, είπε ο Κούλης. Λες και πριν δεν είχαμε. Λες και η κοινωνία βρισκόταν ποτέ σε ειρήνη. Λες και οι άνθρωποι ήταν ποτέ αθώοι

Λίγο πιο έξω από το φόντο του κορονοϊού, η ζωή κυλούσε όπως πάντα. Ένας αστυνομικός σκότωσε τη γυναίκα του και τη φίλη της αφήνοντας τα μικρά παιδιά του χωρίς μάνα και χωρίς πατέρα. Ένα νέο παιδί 24 χρονών αυτοκτόνησε, μην αντέχοντας να σηκώσει το βάρος της διαφορετικότητάς του σε μια κοινωνία βαθύτατα ρατσιστική. Τέσσερεις άνθρωποι πέθαναν από τη γρίπη πλησιάζοντας τους εκατό φέτος. Μια γριούλα που ζούσε μόνη της κάηκε από φωτιά που ξέσπασε στο σπίτι της.