Μένουμε σπίτι λοιπόν

Μένουμε σπίτι, όχι επειδή φοβόμαστε, όχι επειδή μας υποχρεώνουν. Μένουμε σπίτι γιατί σεβόμαστε τις ζωές. Αυτές τις ζωές που δεν σέβεται ο κυνικός νεοφιλελευθερισμός. Μένουμε σπίτι, γιατί είναι το μοναδικό σχέδιο που υπάρχει από την, κατά τα άλλα αναπτυγμένη, δυτική κοινωνία της πλαστής ευμάρειας.

Μένουμε σπίτι, αλλά δεν ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε όσους διέλυσαν το δημόσιο σύστημα υγείας, όσους έβαζαν τους ισολογισμούς πάνω από τους ανθρώπους, όσους μετέτρεψαν μια κοινωνία σε υποσύνολα αντικρουόμενων μεταξύ τους συμφερόντων. Δεν ξεχνάμε τον Άρη και τον Μπάμπη που πρότειναν να γκρεμιστούν τα μισά δημόσια νοσοκομεία. Δεν ξεχνάμε τον Κυριάκο που, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, απέλυε χιλιάδες γιατρούς και νοσηλευτές. Δεν ξεχνάμε τον Άδωνι που, ως υπουργός Υγείας, αποζητούσε αυτός τη δόξα για τις απολύσεις που θα έκανε

Μένουμε σπίτι, αλλά βλέπουμε. Βλέπουμε τη διαλυμένη Ευρωπαϊκή Ένωση που έχασε και τα ελάχιστα δείγματα εσωτερικής αλληλεγγύης που διέθετε. Βλέπουμε πώς ένας ιός, ασύγκριτα λιγότερο θανατηφόρος από άλλους ιούς που έχουν ενσκήψει στο παρελθόν, μπορεί να διαλύσει την παγκόσμια οικονομία. Βλέπουμε τα στενά όρια και τα ξύλινα πόδια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί εάν προκύψει κάτι πιο σοβαρό.

Μένουμε σπίτι, αλλά κρίνουμε. Κρίνουμε την έκκληση για ατομική ευθύνη όταν η κρατική ευθύνη αποσιωπείται. Κρίνουμε όταν βλέπουμε να στέλνονται αντιφατικά μηνύματα. Κρίνουμε όταν στα supermarkets απαιτούν 1 άτομο ανά 15 τετραγωνικά μέτρα και ταυτόχρονα οι δημοσιογράφοι προτάσσουν τα μικρόφωνα με την αντίστροφη πυκνότητα. Κρίνουμε όταν ο - κατά τα άλλα συμπαθής Τσιόδρας - κάνει έκκληση για παραμονή στο σπίτι και την επόμενη πηγαίνει στην εκκλησία να ψάλλει και στη συνέχεια δίνει συνέντευξη σε συνωστιζόμενους δημοσιογράφους.

Μένουμε σπίτι, αλλά οργιζόμαστε. Οργιζόμαστε όταν για 2000 θέσεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού έχουν υποβάλλει αίτηση 45.000 άνθρωποι και την ίδια στιγμή ο υπουργός Υγείας ζητά εθελοντές για να μην πληρώσει άλλους. Οργιζόμαστε όταν απευθύνει κάλεσμα και σε συνταξιούχους (!) γιατρούς και νοσηλευτές ως να μην ανήκουν αυτοί στις ευπαθείς ομάδες

Μένουμε σπίτι, αλλά έχουμε το νου μας. Έχουμε το νου μας για όταν τελειώσει η κρίση. Για να πάρουμε πίσω όσα μας στέρησαν και όσα θα μας στερήσουν με την επίκληση και το πρόσχημα της κρίσης.

Μένουμε σπίτι, αλλά δεν ξεχνάμε ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας σήμερα θα κοιμηθούν στο δρόμο. Δεν ξεχνάμε πως χιλιάδες ξεσπιτωμένοι πρόσφυγες θα κοιμηθούν σήμερα σε κάποιο κολαστήριο

Μένουμε σπίτι … όσοι από μας έχουμε. Μένουμε πατρίδα … όσοι από μας έχουμε. Μα πάνω από όλα μένουμε άνθρωποι.