Από τη μία πλευρά υπάρχει η έμφυτη τάση των ανθρώπων να οργανώνονται σε ομάδες. Λογικό, κατανοητό και χρήσιμο για την επίτευξη στόχων. Μία ομάδα βέβαια, δε θα μπορούσε να λειτουργεί χωρίς κανόνες και χωρίς αποδοχή κάποιων ελάχιστων σταθερών που να είναι αδιαπραγμάτευτες. Από την άλλη όμως, όταν τα πλαίσια γίνονται ασφυκτικά και οι ομάδες αποδεικνύονται άκαμπτες και ανελαστικές, τα περιθώρια ελεύθερης έκφρασης στενεύουν δραματικά. Όσοι δεν το αντέχουν, μπορούν τουλάχιστον να περιφέρονται ως μοναχικοί λύκοι, χωρίς πιθανό να προσφέρουν κάτι, πέρα από το αλύχτισμά τους που θα σκίζει τη μονότονη ηρεμία της νύχτας. Ίσως όμως κι αυτό να είναι κάτι

Ακολουθεί ένα δοκίμιο γραμμένο από κάποιους political non correct ανθρώπους για τους οποίους κάποιος political correct θα μπορούσε να πει πως είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης από τη μεριά τους που καθιστά αδύνατη τη συμπερίληψη, οδηγώντας μοιραία στη συνεκδοχή του μοναχικού λύκου. (Ούτε η Βίκυ Φλέσσα δε θα μπορούσε να το πει καλύτερα)

Του άρεσε πολύ να κατεβαίνει στο ποταμάκι και να φωτογραφίζει τις λιβελούλες .

«Η φύση είναι ένας παράδεισος», συνήθιζε να λέει και αυτό έκανε και τώρα που φωτογράφιζε τις λιβελούλες, την ώρα που τα εντυπωσιακά αυτά έντομα με τα πανέμορφα χρώματα βοσκούσαν τη λεία τους πάνω στη βλάστηση που ξεπηδούσε από τις όχθες του ποταμιού.

Είχε τραβήξει πολλές λιβελούλες σήμερα, με διαφορετικό χρώμα η μία από την άλλη. Είχε τραβήξει πράσινες, κίτρινες και μπλε λιβελούλες και την ώρα που σημάδευε μία εντυπωσιακή μωβ και πατούσε το πλήκτρο της φωτογραφικής μηχανής, ένας βάτραχος την έκανε μια χαψιά. Μισή χαψιά δηλαδή για την ακρίβεια, καθώς η μισή λιβελούλα βρισκόταν πλέον μέσα στο στόμα του βατράχου ενώ η άλλη μισή σφάδαζε απέξω.

«Έτσι είναι η φύση, κουνώντας με κατανόηση και αποδοχή το κεφάλι» έλεγε - είχε άλλωστε προλάβει να τραβήξει τη φωτογραφία που ήθελε, ενώ συνέχιζε να τραβάει και άλλες με τη λιβελούλα να σφαδάζει. «Ο θάνατος ενός πλάσματος δίνει ζωή σε ένα άλλο. Όλα εν σοφία εποιήθηκαν και δεν έχει νόημα να νιώθουμε λύπη»

Μα σήμερα κάτι φαινόταν πως δεν πήγαινε καλά. Σα να ζούσε ένα όνειρο, όπου όλα τα περίεργα συμβαίνουνε μαζί. Την ώρα λοιπόν που ο βάτραχος προσπαθούσε να καταπιεί τη σφαδάζουσα λιβελούλα, ένα νερόφιδο τον άρπαξε με αποτέλεσμα τα σφαδάζοντα πλάσματα να γίνουν πλέον δύο, καθώς ο βάτραχος δεν εννοούσε να αφήσει από το στόμα του τη λιβελούλα. Οι φωτογραφίες που τραβούσε ήταν εκπληκτικές, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να τις πετύχει κανείς, χρειαζότανε μεγάλη τύχη και αυτός σήμερα φαίνεται πως την είχε στο μέγιστο βαθμό

Άφησε πίσω του ο ήρωάς μας τα πλάσματα να καταβροχθίζουν το ένα το άλλο και τράβηξε προς τις εκβολές, εκεί όπου τα γλυκό νερό του ποταμού ανακατευόταν με το αλμυρό νερό της θάλασσας και που ήξερε πως κοπάδια από ψάρια μαζεύονταν εκεί για να βοσκήσουν από την πλούσια θρεπτική οργανική ύλη που κατέβαζε το ποτάμι. Θρεπτική ύλη που εμπλουτιζόταν σταθερά από τις διαρκείς εκροές των απορροφητικών βόθρων της περιοχής, καθώς η επεξεργασία αστικών λυμάτων (ο βιολογικός καθαρισμός δηλαδή) ήταν ακόμη μια ανύπαρκτη - ή μήπως και εξοβελιστέα; - βασική αστική υποδομή. Και ήξερε ακόμη πως μαζί με τα ψάρια θα μαζεύονταν και οι θηρευτές τους. Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ και ένας πανέμορφος λευκός ερωδιός βουτούσε το ράμφος του στο νερό, βγάζοντας έξω ένα ψαράκι που σπαρταρούσε

«Τι όμορφο πουλί… » σιγομουρμούρισε την ώρα που πατούσε ξανά και ξανά το πλήκτρο της φωτογραφικής του μηχανής … «και τι όμορφο θέαμα…» συμπλήρωσε. Και ξαφνικά έγινε μπροστά του κάτι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του, όσες φορές κι αν είχε κατέβει στο ποτάμι. Ένα γεράκι με αστραπιαία ταχύτητα βούτηξε από ψηλά, άρπαξε τον όμορφο ερωδιό μαζί με το ψάρι του και χάθηκε πίσω από το λόφο

Λίγο πιο πριν, αν μπορούσε να δει, θα έβλεπε πως το γεράκι είχε κάνει ήδη μια αποτυχημένη επίθεση σε ένα τσιουάουα, αλλά ευτυχώς για το μικρόσωμο σκυλάκι η ιδιοκτήτης του αντέδρασε άμεσα διώχνοντας το γεράκι με μια μαγκούρα που έπαιρνε πάντα κοντά της για να αντιμετωπίζει τυχόν επίθεση κακών αδέσποτων σκυλιών στο μικρό και ανυπεράσπιστο «μωρό» της.

«Είναι απίστευτο…» φώναζε με ενθουσιασμό τραβώντας συνέχεια φωτογραφίες το γεράκι μαζί με το θήραμά του. «Η φύση είναι μαγική…». Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει τη φράση του και ένας βρυχηθμός σαν από λιοντάρι ακούστηκε από πίσω του. Ο ήρωάς μας γύρισε απότομα και είδε πράγματι σε απόσταση λίγων μέτρων ένα λιοντάρι, ένα αληθινό λιοντάρι. «Μα πώς είναι δυνατόν;» αναρωτήθηκε και σχεδόν αμέσως θυμήθηκε πως την προηγούμενη ημέρα ένα λιοντάρι είχε δραπετεύσει από τον κοντινό ζωολογικό κήπο. Στο άκουσμα της είδησης, μάλιστα, είχε μονολογήσει «μπράβο!». Αυτή όμως έμελλε να είναι και η τελευταία σκέψη του, καθώς το λιοντάρι εκτοξεύθηκε με ένα περήφανο άλμα κατά πάνω του

… Ο ήρωάς μας ξύπνησε κάθιδρος. «Όνειρο ήταν…» είπε ανακουφισμένος, παίρνοντας γρήγορες και βαθιές ανάσες. Σηκώθηκε από το κρεβάτι τρέμοντας , έφτιαξε ένα καφέ και κάθισε στον καναπέ του. Το όνειρο , ή πιο σωστά ο εφιάλτης όπως τελικά εξελίχθηκε, στριφογύριζε συνεχώς στο μυαλό του και δεν μπορούσε να ησυχάσει . «Μήπως τελικά η φύση δεν είναι ο παράδεισος αλλά η κόλαση;» αναρωτήθηκε. «Μήπως μόνο ο άνθρωπος μπορεί να τη βλέπει ως παράδεισο επειδή απλά έχει επιβληθεί πάνω της, παίρνοντας από αυτήν ό,τι χρειάζεται, χωρίς να κινδυνεύει από αυτήν τουλάχιστον σε καθημερινή βάση;»

Αυτά αναρωτιόταν όταν ήρθε μια ειδοποίηση στο κινητό του: «Χρόνια πολλά σε όλα τα όντα, χρόνια πολλά σε όλα τα πλάσματα της γης» έγραφε το μήνυμα. Αρχικά, μέσα στον ύπνο του, νόμισε πως η αναφορά σε «πλάσματα» είχε την έννοια που έδωσε παλαιότερα σε ένα ανεπανάληπτο άσμα του ο γνωστός λαϊκός αοιδός Λευτέρης Πανταζής. Κούνησε το κεφάλι του, ξανακοίταξε τον αποστολέα του μηνύματος και μάλλον απογοητεύτηκε. Δεν είχε ερωτικό χαρακτήρα το μήνυμα … δυστυχώς!

«Ποια πλάσματα λοιπόν;» αναρωτήθηκε. «Οι λιβελούλες ή οι βάτραχοι; Οι βάτραχοι ή τα φίδια; Ο ερωδιός ή τα ψάρια; Το γεράκι ή ο ερωδιός; Πώς γίνεται να ζουν όλα μαζί όταν η επιβίωση του ενός προϋποθέτει τη θανάτωση ενός άλλου; Και τα κουνούπια; Και οι κατσαρίδες; Και τα ποντίκια στο υπόγειο; Και οι ακρίδες στα αμπέλια; Μπορούν να ζήσουν όλα αυτά τα όντα μαζί σε αρμονία με τον άνθρωπο; Και αν αυτός που στέλνει το μήνυμα δεν είναι vegan, συνειδητοποιεί τι λέει; Μα κι αν είναι vegan, δεν θα τρώει πρασινάδα; Τα φυτά δεν είναι πλάσματα; Κι αν δεν είναι πλάσματα τα φυτά, πώς ορίζεται το πλάσμα; Οι μύκητες και τα σαπρόφυτα, τι είναι; Τα διάφορα βακτήρια; Τα χλαμύδια ή ακόμα-ακόμα η ωχρά σπειροχαίτη, δεν είναι άραγε πλάσματα;»

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σκέψεις του όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο κολλητός του από τότε που ήταν φοιτητές στην ίδια σχολή, κάποιοι θα τον έλεγαν κυνικό, ο ίδιος υποστήριζε πως είναι απλά ειλικρινής και ορθολογιστής μέσα σε ένα κόσμο που ζει μέσα στην άγνοια και την υποκρισία

Μετά τις πρώτες τυπικές κουβέντες, η συζήτηση γύρισε στις σκέψεις του ήρωά μας

- Τι είναι αυτό που σου κάνει εντύπωση; του λέει ο φίλος του. Κούφια λόγια. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται ενάντια στην παραγωγή ενέργειας με κάθε μέσο, άσχετα αν οι ίδιοι καταναλώνουν ενέργεια χωρίς περιορισμούς. Όχι στο λιγνίτη λένε, όχι στα υδροηλεκτρικά, όχι στα φωτοβολταϊκά, όχι στις ανεμογεννήτριες, όχι στα πυρηνικά, όχι στο πετρέλαιο, όχι στο φυσικό αέριο. Αντί να απαιτήσουν ένα εθνικό σχέδιο παραγωγής ενέργειας σε πραγματική διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες, αντί να διαμαρτύρονται για την εξωφρενική αύξηση της τιμής του ρεύματος, αυτοί επιλέγουν ένα εύκολο «όχι» σε όλα. Στα λόγια όμως. Γιατί στη ζωή τους και στη μεγάλη τους πλειοψηφία δε διαφέρουν σε τίποτα από το μέσο άνθρωπο που δεν λέει όχι σε αυτά. Οι δε περισσότεροι από αυτούς και το ένα ή περισσότερα αυτοκίνητά τους έχουν, και τα κλιματιστικά τους (ένα σε κάθε δωμάτιο παρακαλώ) δουλεύουν χειμώνα-καλοκαίρι και τα αεροπορικά τους ταξιδάκια κάνουν. Μπορεί να φρίττουν με το πλαστικό καλαμάκι, ενώ την ίδια ώρα ρουφώντας το δροσερό νεράκι τους από το πλαστικό μπουκάλι που έχει έρθει από μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, να κανονίζουν ένα αεροπορικό ταξιδάκι αναψυχής. Μπορεί να κυκλοφορούν στο supermarket με σακούλα πολλαπλής χρήσης αλλά να την γεμίζουν μέχρι πάνω με αχρείαστα ψώνια, τυποποιημένα σε ογκώδεις πλαστικές συσκευασίες.

- Και τι; Λες ότι είναι υποκριτές;

- Κάποτε, ναι, θα το έλεγα αυτό, όμως πλέον δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Από την άλλη, πρόκειται για ανθρώπους που έχουν λάβει ουσιαστική καλλιέργεια πάνω από το μέσο όρο θα έλεγα.

- Γιατί λοιπόν το κάνουν αυτό, όταν δεν είναι ούτε υποκριτές ούτε αμόρφωτοι;

- Σίγουρα τα λόγια τους και οι μικρές πράξεις που κάνουν πχ με την απόρριψη της χρήσης του πλαστικού καλαμακιού τους κάνουν να νιώθουν καλύτερα και τους ελαφρύνουν υποσυνείδητα από τις ενοχές για τις υπόλοιπες καθημερινές πράξεις τους. Κυρίως όμως θα έλεγα ότι πρόκειται για μια συνειδητή απομάκρυνση από τον ορθό λόγο. Σε μια εποχή που ο ορθός λόγος θα έπρεπε να έχει επικρατήσει, αντιθέτως βλέπουμε μια εξάπλωση της αστρολογίας και οποιασδήποτε θεωρίας έχει σχέση με το μυστικισμό και το μεταφυσικό, καθώς και μια απίστευτη εξάπλωση διαφόρων απίστευτα γελοίων θεωριών συνωμοσίας

- Και γιατί λες ότι συμβαίνει αυτό;

- Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ούτε κι εγώ είμαι σίγουρος, το αποδίδω όμως στην ευκολία που έχει επικρατήσει στην εποχή μας. Η ορθή σκέψη και ο ορθός λόγος απαιτεί κόπο. Θέλει διάβασμα, θέλει μελέτη, θέλει κριτική σκέψη, θέλει ικανότητα εξαγωγής συμπερασμάτων. Αντίθετα, οι υπόλοιπες θεωρίες μπορούν να εξαπλωθούν ταχύτατα γιατί δε χρειάζονται ούτε γνώση, ούτε σκέψη. Μόνο πίστη

- Γνώρισα όμως έναν σαν κι αυτούς που αναφέρεις, μου φάνηκε μορφωμένος, μου είπε κιόλας διαβάζει και Kβαντομηχανική που τον έχει γοητεύσει. Πώς γίνεται αυτό;

- Άκου, η Κβαντομηχανική που σου είπε ότι διαβάζει ο τύπος αυτός, είναι κβαντομηχανική από τα Lidl. Η κβαντομηχανική πράγματι έγινε της μόδας στους κύκλους αυτούς γιατί διαδόθηκε πως έχει κάτι το μυστηριώδες και το μυστικιστικό. Η Κβαντομηχανική πράγματι θέτει ερωτήματα φιλοσοφικά και καταρρίπτει αρκετές βεβαιότητες. Άλλο όμως αυτό και άλλο να λες ότι διαβάζεις και καταλαβαίνεις κβαντομηχανική. Όταν την διδασκόμουν στο Πανεπιστήμιο δεν καταλάβαινα ούτε τα μισά από όσα διάβαζα και θα μου πει κάποιος που μπορεί να μη θυμάται ούτε τα Μαθηματικά του Γυμνασίου ότι καταλαβαίνει Κβαντομηχανική;

- Μου μίλησε και για το παράδοξο του Schrodinger

- Και τι ακριβώς σου είπε γι αυτό; Ότι είναι μια γάτα μέσα σε ένα κουτί που δεν ξέρουμε αν είναι νεκρή ή ζωντανή και αυτό θα το μάθουμε εάν ανοίξουμε το κουτί. Και το παράδοξο πού ακριβώς έγκειται; Σου είπε;

- Και όλους αυτούς τους βάζεις στο ίδιο τσουβάλι;

- Όχι απαραίτητα, είναι όμως της ίδιας ποιότητας. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι από τη μία μεριά η βεβαιότητα με την οποία υπερασπίζονται τις δοξασίες τους και από την άλλη ο φανατισμός τους. Δύο αναμφίβολα εκρηκτικά συστατικά που τους εμποδίζουν να συνδιαλέγονται με ανθρώπους διαφορετικών απόψεων. Περιχαρακώνονται αναγκαστικά μέσα στο δικό τους πλαίσιο μαζί με άλλους ομοϊδεάτες τους, νομίζοντας πως μόνο αυτοί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και όλο αυτό αποκτά τα χαρακτηριστικά θρησκείας που αποκλείει κάθε αμφισβήτηση και κάθε αναθεώρηση. Μιλάμε για ομάδες ανθρώπων που ο εξοβελισμός του ορθού λόγου τις έχει κάνει γραφικές ή και επικίνδυνες.

Θυμάμαι μια φορά που τρώγαμε μαζί με ένα φίλο που ήταν vegan. Στο τραπέζι είχε έρθει μια χωριάτικη σαλάτα. Του προτείναμε λοιπόν να αφαιρέσουμε τη φέτα ώστε να μπορεί να δοκιμάσει το πιάτο, αλλά αρνήθηκε γιατί λέει, όσο και να αφαιρέσεις φέτα, κάποια πολύ μικρά κομματάκια πάντα θα έχουν μείνει μέσα στο πιάτο. Αν αυτό δεν είναι θρησκευτικού τύπου ιδεοληψία όμοια με αυτή που οδηγεί τον θρησκευόμενο να μην μπορεί να φάει σουβλάκι τη Μ. Παρασκευή, τότε τι είναι;

Κοίτα, ενώ πολλές από αυτές τις ομάδες έχουν δημιουργηθεί από πραγματικές ανάγκες και ελλείψεις του συστήματος, καταλήγουν από την έλλειψη ορθού λόγου, να γίνονται περιθωριακές και γραφικές και όχι μόνο να μην επιλύουν το πρόβλημα για το οποίο σχηματίστηκαν, αλλά εξ αιτίας της εμμονής και του φανατισμού τους, να προκαλούν την δυσανεξία του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου.

- Για πες μου μία τέτοια ομάδα

- Μία μόνο; Όσες θέλεις. Πάρε για παράδειγμα τις σύγχρονες φεμινίστριες που το ιστορικό τους κίνημα γεννήθηκε από μια πραγματική ανάγκη, αυτήν της εξίσωσης των δικαιωμάτων της γυναίκας και του άντρα, και πέτυχε πράγματι πολλά, αν και ακόμη υπάρχει πολύς δρόμος για να διανυθεί. Ενώ λοιπόν αυτές ζητούν την κατάργηση των έμφυλων διακρίσεων, ταυτόχρονα αρνούνται στον άντρα το δικαίωμα της συνεπιμέλειας, θεωρώντας την επιμέλεια του παιδιού έμφυλο δικαίωμα της γυναίκας.

Για να μη σου πω για το απίστευτα γελοίο περιστατικό που μου ‘τυχε κάποια φορά που προθυμοποιήθηκα να βοηθήσω νεαρή συνάδελφο να σηκώσει ένα βαρύ κιβώτιο. Κατηγορήθηκα τουλάχιστον ως φαλλοκράτης διότι λέει με την πράξη μου αυτή υποτίμησα τη γυναικεία υπόσταση. Παρεμπιπτόντως υποψιάζομαι πως αν στο ίδιο άτομο κάποιος συνοδός της ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου για να μπει, τότε αυτός θα είναι απλά πολύ ευγενικός.

Πάρε το κίνημα που γεννήθηκε από την απαράδεκτη τακτική των δήμων, αντί να κλαδεύουν τα δέντρα, να τα πετσοκόβουν. Μέσα σ’ αυτό το κίνημα εισχώρησαν άνθρωποι που ποινικοποιούν το οποιοδήποτε κλάδεμα. Μιλάμε για ανθρώπους που αν σε δουν να κλαδεύεις ένα δέντρο, μπορεί να φωνάξουν την αστυνομία. Άσε δε και τους απίθανους συνωμοσιολόγους που έχουν εισχωρήσει στις ομάδες αυτές και βλέπουν πίσω από την καρατόμηση των δέντρων, την προσπάθεια για εξάπλωση του δικτύου 5G της κινητής τηλεφωνίας

Πάρε τους φιλόζωους που προέκυψαν και αυτοί από μια ανάγκη, αυτή της προστασίας των ζώων από τη βάρβαρη συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχουν φιλόζωοι που ο τρόπος εκφοράς του λόγου τους σε κάνει να υποψιάζεσαι πως η αγάπη για τα ζώα δείχνει έλλειψης αγάπης για τον άνθρωπο. Ανεβάζει ο άλλος μια φωτογραφία που έχει ένα σκύλο και μια γάτα αγκαλιά και γράφει από κάτω: «Μόνο τα ζώα μπορούν να αγαπάνε έτσι!». Και να τα like και οι καρδούλες από κάτω! Τι θέλει να πει αυτός ο άνθρωπος; Τόσο ανόητος είναι πια; Ήθελα να ήξερα, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δει ποτέ σκύλους να σπάνε το σβέρκο μιας γάτας χωρίς κανένα λόγο; Δεν ξέρει ότι η γάτα που κυκλοφορεί έξω, θα σκοτώσει όποιο ζώο μπορεί, και όχι για να το φάει;

Οι vegan δεν έχουν ποτέ σκεφτεί πως αν π.χ. οι κότες ή τα πρόβατα έπαυαν ξαφνικά να χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο και επέστρεφαν στην άγρια φύση, τότε τα είδη αυτά θα εξαφανίζονταν πολύ γρήγορα από τους φυσικούς θηρευτές τους; Ναι, να μιλήσουμε για τις αποτρόπαιες συνθήκες διαβίωσης των ζώων που δημιουργεί η βιομηχανική κτηνοτροφία, να προωθήσουμε τη δραστική μείωση της κατανάλωσης κρέατος που, πέρα από ηθικά ζητήματα, έχει και τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Αυτά είναι τα πραγματικά, τα ορθολογικά ζητήματα και όχι αν ο μελισσοκόμος είναι ένας λωποδύτης που «κλέβει» το μέλι από τις μέλισσες...

Πάρε τους ψεκασμένους αντιεμβολιαστές που, αντί να επικεντρωθούν στο διαλυμένο σύστημα υγείας και στα εξωφρενικά μέτρα της κυβέρνησης για απαγόρευση της κυκλοφορίας, εστιάζουν στο εμβόλιο και επιλέγουν να μην το κάνουν, κόντρα στη συντριπτική πλειοψηφία της ιατρικής κοινότητας, προτιμώντας να ακούσουν κάποιους αιρετικούς. Με ποια γνώση το κάνουν αυτό; Με βάση απλά και μόνο το ένστικτο τους;

Πάρε τους θρησκόληπτους-πατριδοκάπηλους (και όμως αυτά τα δύο μπόρεσαν να συνδυαστούν) που ο βίος τους έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη χριστιανική διδασκαλία, σηκώνουν εθνικές σημαίες, ονειρεύονται κατακτήσεις εδαφών, προσμένουν το μαρμαρωμένο βασιλιά, αρνούνται το δικαίωμα σε ένα λαό να ονομάζεται όπως επιθυμεί, εχθρεύονται τους αλλόθρησκους, αρνούνται τη φιλοξενία σε πρόσφυγες, θεωρούν ανωμαλία την ομοφυλοφιλία, μιλάνε για τσιπάκια ελέγχου της ανθρωπότητας από το τέρας της Αποκάλυψης, και άλλα πολλά. Θα μπορούσαμε να γελάσουμε και να τους αγνοήσουμε, αλλά δυστυχώς είναι πάρα πολλοί αυτοί, ίσως και περισσότεροι από όλους τους παραπάνω

Ας μη μιλήσουμε δε για τους συνωμοσιολόγους ειδικούς περί Εβραιομασόνων ή για τους οπαδούς της επίπεδης γης. Εκεί η κατάσταση έχει πάει σε άλλο επίπεδο και είναι μη αναστρέψιμη

Και τελικά ξέρεις τι φέρνει αυτός ο εξοβελισμός του ορθού λόγου; Φέρνει τον Τραμπ στην Αμερική, τον παρανοϊκό Μιλέι στην Αργεντινή και την ακροδεξιά στην Ευρώπη.

Ζητείται ελπίς, έγραψε κάποτε ο Αντώνης Σαμαράκης. Ζητείται πρώτα ο ορθός λόγος, θα έλεγα εγώ, και από κει πέρα μπορεί να υπάρξει ελπίς»

Κάπου εκεί έκλεισε το τηλεφώνημα. Ο ήρωάς μας , μπορεί να γλίτωσε από το λιοντάρι που είδε στον ύπνο του, ένιωθε όμως βαρύ στο κεφάλι του το σφυροκόπημα των λόγων του φίλου του. Τι την ήθελε κι αυτός την κουβέντα; Καλά δεν ήταν έτσι; Και το όνειρο θα ξεχνιόταν μετά από λίγο

Υπογραφή: Χ-Κ / Δ-Β