Σίγουρα τέτοιοι προβληματισμοί μπορεί να ακουστούν ως πολυτέλεια σε ένα κόσμο που κολυμπά μέσα σε πολέμους, καταστροφές, αρρώστιες και θανάτους.

Σίγουρα είναι πολυτέλεια και για όλους εκείνους που δεν μπόρεσαν φέτος ή και για πολλά χρόνια να κάνουν διακοπές.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ευτύχησαν να έχουν ένα εξοχικό σπίτι και να μπορούν να εξοικονομήσουν δέκα ή είκοσι μέρες ώστε να εκτιμήσουν τι σημαίνει να έχουν όλο το χρόνο δικό τους. Και να μην τον σπρώχνουν να περάσει, όπως συνηθίζουν να κάνουν σε όλο το υπόλοιπο της άχαρης ζωής που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν, εκεί όπου μικρές μόνο σταγόνες ευχαρίστησης μπορούν να βιώσουν μέσα σε ατελείωτες ώρες ανίας και εξαναγκασμού

Αντιθέτως, εκείνες τις ημέρες,  παρακαλούν το χρόνο να μην τρέχει και να σταματήσει τον βάναυσο καλπασμό του. Και καταλήγουν κάθε βράδυ να λυπούνται για κάθε μέρα που περνάει παρά το ότι μπορεί να είναι υπερβολικά συμπυκνωμένη σε εμπειρίες, σε σκέψεις, σε συναναστροφές. Και προσπαθούν, πίνοντας και συζητώντας, να την παρατείνουν όσο μπορούν περισσότερο

Το protagon.gr δεν το διαβάζουμε σχεδόν καθόλου, μας απωθεί πολιτικά. Η Ρέα Βιτάλη που αρθρογραφεί σε αυτό, πολλές φορές μας έχει εξοργίσει. Έχουν υπάρξει όμως κάποιες στιγμές που το ομολογουμένως καλό γράψιμό της μας έχει αγγίξει.

Στο συγκεκριμένο άρθρο ταυτιστήκαμε απόλυτα. Ειδικά για εκείνη την τελευταία ημέρα. Όπου κάνεις μια τελευταία βόλτα, ένα τελευταίο μπάνιο και κοιτάζεις για μια τελευταία φορά τα πράγματα που αφήνεις πίσω σου.

Σαν να θέλεις να τα πάρεις όλα μαζί σου. Εικόνες, μυρωδιές και ήχους.

Και θυμώνεις ή στενοχωριέσαι για όσα ξέχασες ή δεν πρόλαβες να κάνεις ή να δεις. Για αυτό το χρόνο που, όσο γενναιόδωρα και αν σου δόθηκε, πάλι κατάφερε να σου γλιστρήσει μέσα από τα χέρια

Και λες, για άλλη μια φορά, «του χρόνου», έχοντας όμως φτάσει και σε μια ηλικία που μπαίνει και το ερώτημα πόσα τέτοια «του χρόνου» θα μπορέσουν να υπάρξουν ακόμη

Και κάθε φορά υπόσχεσαι πως θα προσπαθήσεις και στην υπόλοιπη ζωή σου να κάνεις το χρόνο σύμμαχο και όχι εχθρό σου.

Και κάθε φορά όμως, ευτυχώς για σένα, βλέπεις πως τα καταφέρνεις όλο και καλύτερα.

Ίσως τελικά αυτή η μελαγχολία να είναι ένα μεγάλο σχολείο και ένα πολύτιμο μάθημα για το πώς πρέπει να διαχειρίζεσαι τη ζωή σου και το χρόνο που σου προσφέρεται

Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, «δεύτερη ζωή δεν έχει»

Ακολουθεί το άρθρο της Ρέας Βιτάλη. Οι λεπτομέρειες μπορεί να διαφέρουν, η ουσία όμως είναι η ίδια.

Η μελαγχολική τελετή ξεκινάει από την προηγούμενη μέρα. Όλα, ακόμα και η εκφορά του λόγου μας, ενέχει δραματικότητα. «Πάμε για το τελευταίο μας μπάνιο» κι ας ήμαστε κολυμβητές όλο τον χρόνο. «Αύριο φεύγουμε, Νίκη μου», λέμε στο γλυκό κορίτσι. «Ένας-ένας φεύγετε. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα κάνω το πρώτο μου ξέγνοιαστο μπάνιο! Να προλάβω μερικά πριν ανοίξει η σχολή μου», λέει εκείνη. Κοίτα ειρωνεία. Η Νίκη δουλεύει στην παραλία προκειμένου να πληρώνει τη σχολή της.

Με συγκινεί αυτή η ράτσα νέων. Αναλογίζομαι πόσοι και πόσοι βολεύονται οικονομικά με αντίστοιχες δουλειές. Μεγάλη ευεργεσία ή και τσέπης τσιρότο. Όπως η Βασιλική, για παράδειγμα, που είναι δασκάλα και δουλεύει μαζί με τη Νίκη. Και την «πάω» πολύ γιατί δεν μιζεριάζει στις κουβέντες της. Όλα τα αφηγείται με χαμόγελο.

Επτά χρόνια γύρισε όλο το Ιόνιο από σχολείο σε σχολείο μέχρι τον διορισμό της στην Τήνο. «Άντε ας πιούμε και ένα καφεδάκι ως το τελευταίο μας». Να μας ακούσει ο Θεός και να μας το κάνει όντως «τελευταίο», να έχουμε να κλαίμε… Αλλά, στ’ αλήθεια σας λέω, βιώνω την αναχώρησή μας ως μικρό θάνατο.

Η μελαγχολική τελετή ξεκινάει από την προηγούμενη. Οι καρέκλες του σκηνοθέτη κλείνουν σαν ακορντεόν που σίγασε τον σκοπό του. Τα δυο τραπέζια μπαίνουν μέσα στο σπίτι και στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Μου μοιάζουν με επιτάφιο όπως τον αποθηκεύουν οι εκκλησίες. Στις βαλίτσες τακτοποιούνται τα ρούχα. Μετράω ένα σωρό που δεν φορέθηκαν.

Μεγάλη υπόθεση η απλή ζωή. Οι βαλίτσες μπαίνουν πανέτοιμες, για να κρυφτούν, μέσα στο αυτοκίνητο, ώστε να μην έχω απόλυτη αίσθηση της αναχώρησης. Και πάμε την «τελευταία μας βόλτα». Οι κολώνες της ΔΕΗ στη σειρά και στο τέρμα της ανηφόρας ένας τεράστιος ήλιος. Μετά, στη διαδρομή της μακράς ευθείας, μπαινοβγαίνει πίσω από κλαδιά δέντρων και ξανά προβάλλει ολόγιομος στο τέλος, λες «τα δίνει όλα!», αποχαιρετιστήριος και κατακόκκινος όσο ταιριάζει σε αιματηρούς αποχωρισμούς.

Η μελαγχολική τελετή φτάνει στο κρεσέντο της τη μέρα της αναχώρησης. Αποχαιρετάω το σπίτι, ενώ η ματιά μου ζουμάρει σε κάθε τι, σαν να το βλέπω πρώτη φορά. Τακτοποιώ τα μαξιλάρια και μου αρέσει το χρώμα τους. Χαζεύω τον πίνακα και μου αρέσει πολύ. Εκεί στην καμάρα, προς τα υπνοδωμάτια, θα χαζέψω στον τοίχο τα σημάδια του μικρού μας γιου και των εγγονιών μας, σημάδια που έδειχναν από καλοκαίρι σε καλοκαίρι πόσο ψήλωναν.

Τρομάζω στη σκέψη ότι μπορεί κάποτε να βάψουμε τους τοίχους και να ξεχάσουμε να πούμε να μη βαφτεί ποτέ εκείνο το σημείο. Κλείνω σφιχτά τα παραθυρόφυλλα. Σκοτεινιάζει ο τόπος. Φτάνω στην εικόνα. Παναγία η Tριχερούσα. Μας την είχε κάνει δώρο μια φίλη και τη συνέδεσα με τα τρία μας παιδιά. Ένα-ένα φέρνω τα προσωπάκια τους στη σκέψη μου. Μετά τα εγγόνια, ένα-ένα. Σπάω. Μετά αφαιρώ κάθε συσκευή από την πρίζα. Τελευταίο το ψυγείο, που κάνει έναν περίεργο ήχο, θαρρείς ξεψυχάει. Αφήνω ανοιχτή την πόρτα του. Κλείνουμε το σπίτι.

«Δεν θέλω να φύγουμε», του λέω βουρκωμένη. «Θα ξανάρθουμε», με παρηγορεί. Στιγμιαίες υποσχέσεις. Κλείνει και η σιδερένια πόρτα μας, αυτή με την πατέντα του Ευάγγελου. Όλα τα εξοχικά, «σπίτια καρδιάς» όπως τα λέω, είναι με ένα σωρό πατέντες. Αμίλητοι στο αυτοκίνητο και οι δύο. Στη μεγάλη ευθεία του δρόμου θα δούμε τον Μαρίνο στο μαγαζί του. Θα βγάλουμε τα χέρια έξω και θα χαιρετάμε, θα χαιρετάμε. Θα συναντήσουμε και τον Νικολάκη τον Φώσκολο και πάλι θα χαιρετάμε. Μετά τον Ιάκωβο στη λαϊκή και πάλι θα χαιρετάμε.

Κάθε χρόνο η ίδια μελαγχολική ατμόσφαιρα. Όπως… Πώς την περιγράφεις; Όπως το τέλος έρωτα. Ένας μικροθάνατος. Μια μελαγχολία για το μεγαλειώδες που έζησες. Γιατί το βιώνω έτσι; Για το τέλος της ξεγνοιασιάς και το συναπάντημα με το άγνωστο. Κλείνει ένα «καλοκαίρι». Και ποιος άραγε να ξέρει ως το άλλο καλοκαίρι… Πλοίο. Αναχωρούμε. Μελαγχολικά πονηρεμένοι ότι από κολυμβητές μαγευτικής, πλατιάς θάλασσας ορμάμε για κολυμβητές ξηράς. Όπως κι εσείς… ‘Οπως και όλοι.