Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Α. Το γεγονός
Ο δασάρχης Γεώργιος Τριανταφυλλίδης, αναφέρθηκε στην αποτυχημένη προσπάθεια υπαλλήλων του υπουργείου Γεωργίας να αποτρέψουν καταστροφή δάσους στο Πικέρμι, το οποίο υλοτομούσε παράνομα ο έμπορος Αλκιβιάδης Κορωναίος. Όταν ο δασάρχης προσπάθησε να παρέμβει, ο Κορωναίος τον απείλησε πως θα τον καταγγείλει. Σύμφωνα με τον δασάρχη, η ομάδα του Κορωναίου υλοτόμησε «ξυλεία ναυπηγήσιμη και μεταλλευτική περί τα 3.000 κυβικά μέτρα και 1.000.000 κυβικά μέτρα καυσόξυλα»
Ας κάνουμε ως atticavoice.gr μία αδρή, απλή υπόθεση: Τα δάση του ανατολικού Πεντελικού καλύπτονταν κάποτε από χαλέπιο και μαύρη πεύκη στα ψηλότερα, επίσης με δρυ και στις παραρεμάτιες εκτάσεις από ιτιές, φράξο και πλάτανο. Σύμφωνα με την κατηγοριοποίηση του δασάρχη Τριανταφυλλίδη, πρέπει να υλοτομήθηκαν μαζικά κυρίως μαύρη πεύκη και δρυς για το τεχνικό ξύλο και η χαλέπιος ή και άλλα είδη, για το καυσόξυλο. Με τα δεδομένα απόδοσης του κάθε είδους, για τις ποσότητες που ανέφερε ο δασάρχης Τριανταφυλλίδης, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως υλοτομήθηκαν αποψιλωτικά ή επιλεκτικά, περίπου 200.000 στρέμματα δάσους στην Πεντέλη για την περίοδο που θα αναφέρουμε παρακάτω.
Β. Χρόνος, δράστες και εκτίμηση της έκτασης του γεγονότος που μαρτυρά ο δασάρχης Γ. Τριανταφυλλίδης
Η αναφορά (το απόσπασμα της) του δασάρχη Τριανταφυλλίδη περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Μενέλαου Χαραλαμπίδη «Οι δωσίλογοι» που κυκλοφόρησε πριν από έναν χρόνο από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» και αποτελεί βιβλίο αναφοράς για τους σύγχρονους μελετητές αλλά και για όσους αναζητούν εξηγήσεις για το θλιβερό παρόν μας. Το σχετικό απόσπασμα το μεταφέραμε συνοπτικά, χωρίς -προς το παρόν- τις σχετικές αναφορές στη δίκη που ακολούθησε στην περίοδο της απελευθέρωσης και που κατηγορούμενους είχε τον Κορωναίο και τους συνεργάτες του οι οποίοι αποτελούταν -εκτός από τον Κορωναίο- από έναν βιομήχανο (Χ. Πεζά), έναν μηχανικό και άλλους τέσσερις ακόμα εμπόρους (μεταξύ των οποίων ο Γρ. Μπαλτάς που θα δούμε αργότερα την τύχη του) . Είναι από την ενότητα που ο συγγραφέας ασχολείται με τους οικονομικούς συνεργάτες των Γερμανών ναζί. Εδώ, η ομάδα των οικονομικών συνεργατών προμηθεύει μεγάλες ποσότητες ξυλείας, προϊόν παράνομης υλοτομίας, τα κατοχικά στρατεύματα για οχυρωματικά έργα, στρατιωτικά καταλύματα, ναυπηγικές εργασίες και καύσιμη ύλη. Οι Γερμανοί χορηγούσαν απευθείας, χωρίς διαγωνισμό, άδειες για υλοτομία σε Έλληνες εργολάβους – προμηθευτές τους. «Μόνο στα Ειδικά Δικαστήρια της Αθήνας και του Πειραιά πραγματοποιήθηκαν τουλάχιστον 30 δίκες για παράνομη υλοτομία, γεγονός που καταδεικνύει, πέρα από την οικονομική, την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε από τη σαρωτική υλοτόμηση των δασών της Αττικής. Σύμφωνα με την επίσημη μεταπολεμική εκτίμηση, στα χρόνια της Κατοχής η υλοτομία εξαφάνισε το 75% των δασών της Αττικής» αναφέρει ο συγγραφέας – ιστορικός.
Γ. Πρακτικές – πρόδρομοι σημερινών νομοθετικών ρυθμίσεων
Το οικονομικό και οικολογικό έγκλημα της υλοτόμησης του 75% των δασών της Αττικής δεν στηρίχτηκε μόνο στη βία των όπλων των κατοχικών δυνάμεων. Οι Γερμανοί κατακτητές είχαν και την δυνατότητα να εγκαταστήσουν τη δική τους κατοχική γραφειοκρατία με την ευκαιρία που τους προσέφεραν πρόθυμα οι κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, σε χρονολογική σειρά. Οι κυβερνήσεις αυτές φρόντισαν να καλύψουν και νομοθετικά τα εγκλήματα αυτά των Γερμανών και των συνεργατών τους. Έτσι στο άρθρο 2 του νομοθετικού διατάγματος (ΝΔ ΦΕΚ217/28-8-1942 τ.Α’ περί εκμεταλλεύσεως των δασών και διαθέσεως των δασικών προϊόντων) αναφέρεται -για τις ανάγκες των στρατευμάτων κατοχής το Υπουργείο Γεωργίας, «κατόπιν συνεννοήσεως μετά Γερμανοϊταλικής επιτροπής» καθόριζε ποια δάση μπορούν να υλοτομηθούν, την ποσότητα ξυλείας προς υλοτόμηση και τον τρόπο εκμεταλλεύσεως της. Έτσι οι υπάλληλοι του Υπουργείου δεν είχαν καμία ισχύ επιβολής της εκτίμησης ή της άποψης τους. Γερμανοί και Ιταλοί, μέσω Ελλήνων εργολάβων, υλοτομούσαν όποια δάση και σε όποια έκταση αυτοί επιθυμούσαν. Μάλιστα το διάταγμα όριζε πως για την εκμετάλλευση από τις δυνάμεις κατοχής «επιτρέπεται η παρέκκλισις από της κειμένης νομοθεσίας».
Το άρθρο 2 του ΝΔ 1690/1942 από το ΦΕΚ 217/28-8-1942 τ.Α’ (βλ. σύνδεσμο παραπάνω)
Τακτοποιημένοι -όπως θα λέγαμε σήμερα- και νομοθετικά, οι οικονομικοί συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, πέρα από τα στρέμματα που εκτιμώνται πως υλοτομήθηκαν στο ανατολικό Πεντελικό με επίκεντρο το Πικέρμι, έδρασαν αποψιλώνοντας δάση σε Νέα Ερυθραία, μονή Πεντέλης, Σταμάτα, Σπάτα, Μπογιάτι (Αγ. Στέφανο), Καλέτζι, Μαραθώνα, Βουλιαγμένη, Γλυφάδα, Βάρκιζα, Καβούρι και αλλού. Άλλωστε όπως είδαμε και προηγουμένως, η μεταπολεμική εκτίμηση αναφέρει πως υλοτομήθηκε το 75% των δασών της Αττικής.
Οι καταστροφικές επεμβάσεις στα δάση της Αττικής κατά την κατοχική περίοδο ήρθαν να συμπληρώσουν και τις εντατικές υλοτομίες που γίνονταν και από τον κατεχόμενο πληθυσμό για τις ανάγκες του κυρίως σε καυσόξυλα και την επιβίωση του, ειδικά τον πρώτο εξαιρετικά φονικό χειμώνα του 1941-1942, μέσα στον οποίο κορυφώθηκε και η πείνα από την αρπαγή των τροφίμων* για την «εξυπηρέτηση» των στρατών κατοχής και των τμημάτων τους που βρίσκονταν σε εμπόλεμες ακόμα ζώνες αλλά και λόγω της δράσης των κάθε λογής ντόπιων συνεργατών – μαυραγοριτών. Οι εκτιμήσεις όμως και τα νούμερα που δημοσιεύτηκαν δείχνουν πως η ασύγκριτα μεγαλύτερη καταστροφή των Αττικών δασών, συντελέστηκε από τους συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων μέσω των εργολάβων και των εμπόρων συνεργατών τους, υπό την κάλυψη των κυβερνήσεων δωσίλογων.
Δ. Η μεταπολεμική απονομή δικαιοσύνης
Όπως ξέρουμε από την Ιστορία, οι συνεργάτες των κατακτητών, μετά την απελευθέρωση, δεν τιμωρήθηκαν και σε όσους ελάχιστους απαγγέλθηκαν ποινές αυτές ήταν ελάχιστες. Για το θέμα υπάρχει πια πλούσια βιβλιογραφία, βασισμένη στα αρχεία των Ειδικών Δικαστηρίων που ακολούθησαν την Κατοχή και τα οποία βρίσκονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (στην περίπτωση μας ο Μ. Χαραλαμπίδης ας παραπέμπει στο στοιχείο ΓΑΚ-ΚΥ-ΕΔΑ, πρακτικά 1201/17-6-1946 και 1478-1481/10-11/9/1946). Για τις παράνομες υλοτομίες που αναφέρουμε εδώ, κατηγορήθηκαν 7 (επτά) άτομα. Στο δικαστήριο παρουσιάστηκαν μόνο 3 (τρείς). Οι δύο αθωώθηκαν ενώ ο τρίτος καταδικάστηκε σε 4 (τέσσερα) χρόνια φυλακή. Από τους 4 απόντες, οι δύο είχαν σκοτωθεί στα Δεκεμβριανά. Αυτοί ήταν: Ο βιομήχανος Χαρίλαος Πεζάς που αν και υπόδικος βρέθηκε να πολεμά μαζί με χωροφύλακες κατά του ΕΛΑΣ, στην υπεράσπιση του κτιρίου της Γενικής Ασφάλειας στην οδό Στουρνάρη. Εκεί τραυματίστηκε και πέθανε αργότερα στις 19/1/1945 στον Ερυθρό Σταυρό.
Αστυνομικά Χρονικά 1-2-1958 σελ. 5482: 'Η μεγάλη μάχη τής 5ης Δεκεμβρίου 1944 και ή ήττα των κομμουνιστών'.
Ο άλλος απών από τη δίκη, ο έμπορος Γρηγόριος Μπαλτάς βρέθηκε ανάμεσα στους εκτελεσμένους του Περιστερίου μετά τη λήξη των Δεκεμβριανών.
Η απονομή δικαιοσύνης λοιπόν τελικά περιορίστηκε στην τετραετή φυλάκιση ενός από τους 7 κατηγορούμενους για την καταστροφή του 75% των Αττικών δασών (και όχι μόνο)
Ε. Η κληρονομιά της «κατά παρέκκλιση» καταστροφής των Αττικών δασών και της ατιμωρησίας
Τα δάση είναι πλουτοπαραγωγική πηγή για μία χώρα. Εκτός από την ξυλεία (τεχνική, πελεκητή, καυσόξυλα) και τους καρπούς του (κάστανα, καρύδια, κούμαρα, βότανα κάποτε και θηράματα κλπ) είναι το κύριο σύστημα συγκράτησης, εξυγίανσης και απορρόφησης των ομβρίων υδάτων, της προστασίας από τη διάβρωση και της υποστήριξης της κατείσδυσης τους προς τον υδροφόρο ορίζοντα, άρα και την αποθήκευση πολύτιμου, γλυκού νερού. Επιπλέον προσφέρει υγεία και αναψυχή στον πληθυσμό, παραδασόβιο ή μη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την απελευθέρωση, με τις πολιτικές - κοινωνικές αλλαγές και τις αλλαγές της οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα, το δάσος έγινε ανεπιθύμητο αφού καταλάμβανε επιφάνειες γης υψηλής οικονομικής αξίας. Προϋπόθεση της οικονομικής εκμετάλλευσης της ήταν το να φύγει το ανεπιθύμητο δάσος προκειμένου να προχωρήσει η οικοπεδική αξιοποίηση της γης. Και έτσι έγινε. Οι ρυθμίσεις της κατά παρέκκλιση απόληψης ξυλείας στην Κατοχή εφαρμόστηκαν λίγο ως πολύ, αρκετά χρόνια μετά για την κατά παρέκκλιση οικοπεδοποίηση και δόμηση της δασικής γης. Τουλάχιστον αυτό αντιλαμβάνεται όποιος αποπειράται να ασχοληθεί σοβαρότερα με την πορεία που οδήγησε στη σημερινή θλιβερή κατάσταση της Αττικής.
Μπορεί το νομοθετικό διάταγμα 1690/1942 του Τσολάκογλου να καταργήθηκε αλλά το πνεύμα του έμεινε ζωντανό σε ό,τι αφορά τη νομοθεσία που διέπει τις αλλαγές χρήσεων γης που ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες μετά. Επιβιώσεις του πνεύματος της «κατά παρέκκλιση» παρανομίας βρίσκει κανείς στη «νομιμοποιημένη» δόμηση σε παρόδια οικόπεδα, η στην τετραστρεματία παλαιότερα αλλά και στο νόμο για τις οικιστικές πυκνώσεις σε δάση και δασικές εκτάσεις, για να έρθουμε πιο κοντά στο σήμερα.
Αλλά δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις εποχές και τις συνθήκες μεταξύ τους. Μόνο τη νοοτροπία, το πνεύμα και τον τελικό στόχο των «κατά παρέκκλίση» επεμβάσεων στα δάση, που ήταν και παραμένει το κέρδος των «παρεκκλίνοντων». Όπως παραμένει ζωντανή και η διαρκής ατιμωρησία τους.
Πηγές:
ΟΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ, Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ΑΘΗΝΑ 2023, εκδόσεις Αλεξάνδρεια
ΔΙΚΕΣ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ, Δημήτρης Κουσουρής, ΑΘΗΝΑ 2014, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ τ. 113, 1/2/1958 (για την τύχη του Χ. Πεζά)
*Στη συμβολή του "στρατηγού" Καβράκου στην επιβολή της πείνας στον ελληνικό λαό, με την υποχρεωτική συγκέντρωση της παραγωγής σιτηρών από την ελεγχόμενη από τους κατακτητές Πανελλήνια Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών, έχουμε αναφερθεί και σε πρόσφατη ανάρτηση. Ο εκ των συνενόχων για την πείνα 1941-1942 τιμάται σήμερα με ονοματοδοσία δρόμου στο Πικέρμι
Ζούμε στην εποχή που η προσπάθεια αναθεώρησης της Ιστορίας, αυτή η μάστιγα του νεοελληνικού κράτους, κορυφώνεται. Σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο. Είχαμε ξαναγράψει παλαιότερα, ορμώμενοι και από τη σχετική δημοσίευση του ιστολογίου Δασαμάρι SOS για την ανήθικη η προσπάθεια τοποθέτησης του φρούραρχου που παρέδωσε χαμογελώντας την Αθήνα στους Ναζί, Χρήστου Καβράκου στο πάνθεον εκείνων που αντιστάθηκαν στον κατακτητή. Ειδικά η ονοματοδοσία δρόμου στο Πικέρμι, όπως η οδός που αποτελεί συνέχεια της οδού Β. Ξηντάρα προς τη Διώνη (https://maps.app.goo.gl/PiUbWRA628H3Z2ji7) αποτελεί μέγα όνειδος για την περιοχή όπου έλαβε χώρα ο απαγχονισμός των 54 από τους Ναζί στις 21 Ιουλίου 1944.
Screenshot του Google Maps με την οδό Καβράκου που οδηγεί στη Διώνη Πικερμίου
Λίγα εισαγωγικά για τον Χρ. Καβράκο
Ο Καβράκος ήταν επικεφαλής της αντιπροσωπείας που παρέδωσε την Αθήνα στους κατακτητές μετά τη συνθηκολόγηση Τσολάκογλου, τον Απρίλιο του 1947. Η αντιπροσωπεία αυτή αποτελούταν η από τους διορισμένους από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου δημάρχους Αθήνας και Πειραιά και τον νομάρχη Αττικοβοιωτίας και τον φρούραρχο της πόλης, υποστράτηγο Χρήστο Καβράκο. Ο Καβράκος δεν αρκέστηκε μόνο στην παράδοση της πόλης με χαμόγελα (βλ. δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών 22.12.2016 και της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ 24.04.2010) αλλά και συνεργάστηκε μαζί τους σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Το 1941 έγινε και στρατιωτικός διοικητής Αθηνών ενώ το 1942 αποστρατεύτηκε λόγω ορίου ηλικίας, προαχθείς σε αντιστράτηγο. Οι Ναζί κατακτητές προήγαγαν δηλαδή τον εκλεκτό τους φρούραρχο, από υποστράτηγο σε αντιστράτηγο. Αλλά δεν τελειώνει εδώ η συνεργασία του Καβράκου μαζί τους.
Στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου ο στρατηγός Καβράκος, αντί να ηγηθεί της αντίστασης, ανέλαβε καθήκοντα γενικού διευθυντή της Πανελλήνιας Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών τον Ιούνιο 1941. Μαζί με άλλους 100 αξιωματικούς ανέλαβαν τη συγκέντρωση των σιτηρών της χώρας για τις ανάγκες των κατακτητών.
Το καλοκαίρι του 1941 ο Χρήστος Καβράκος, με την ιδιότητα του διευθυντή, μαζί με τον νομάρχη Τρικάλων Σάββα Χώτζη, απαγορεύουν στους αγρότες των Μεγάλων Καλυβίων Τρικάλων να πωλούν τα σιτηρά και τους υποχρεώνουν να παραδίνουν τις πλεονάζουσες ποσότητες σίτου στην διοικούμενη από αυτόν, Ενωση Γεωργικών Συνεταιρισμών. Φυσικά τα σιτηρά προορίζονταν για τα γερμανικά στρατεύματα στερώντας τα από τον ελληνικό πληθυσμό ο οποίος έζησε την απάνθρωπη πείνα του χειμώνα του 1941
Τελικά, στα Δεκεμβριανά του 1944 συνελήφθη από την Πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ και εκτελέστηκε στον Υμηττό για δωσιλογισμό.
Περισσότερα για τον Καβράκο και τη δράση του
Από τις αναφορές Κουβαρά: Ο Κώστας Κουβαράς, Ιθακήσιος, γεννημένος στη Βραΐλα της Ρουμανίας το 1911 από Έλληνες γονείς, με σπουδές στο Κολλέγιο «Ανατόλια» της Θεσσαλονίκης όπου αποφοίτησε με υποτροφία και με πανεπιστημιακές σπουδές στο CORNELL στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, κατάφερε να πάρει το 1939 Master στην Ιστορία. Στην συνέχεια εργάστηκε σαν ανταποκριτής ελληνικών εφημερίδων και στον ελληνόφωνο «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης. Κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου κατατάχθηκε στον Αμερικανικό Στρατό και υπηρέτησε αρχικά στο πεζικό και πυροβολικό και κατόπιν στις Υπηρεσίες Πληροφοριών. Το 1944 το εργατικό Τμήμα της υπηρεσίας πληροφοριών του Στρατού (OSS) τον στέλνει στο Κάιρο και του αναθέτει την σύνδεση και παρακολούθηση των ελληνικών κινημάτων Αντίστασης που διέθεταν λαϊκή βάση. Ο Κουβαράς διαλέγει ο ίδιος να ηγηθεί αυτής της αποστολής και έτσι την άνοιξη του 1944 ξεκινά για
την Ελλάδα με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού του αμερικανικού στρατού. Παρακολουθεί τα δραματικά γεγονότα και υποβάλλει πολλές εκθέσεις προς τους ανωτέρους του για τα Δεκεμβριανά και την τρομοκρατία. Ανακαλείται στηνΑμερική τον Ιούνιο του 1945 για να αποστρατευτεί μετά από λίγο.
.
Από τις εκθέσεις του Κουβαρά προς τους ανωτέρους του, αντλούμε πλήθος πληροφοριών για τους δωσίλογους της εποχής, μεταξύ αυτών και για τον Καβράκο. Ας ξεκινήσουμε από το βιβλίο που εξέδωσε το 1976, όπου μας μεταφέρει τις σημειώσεις που κράτησε στο ημερολόγιο του και εμσωμάτωσε στις αναφορές του (σύνδεσμο προς το πρωτότυπο που βρίσκεται ψηφιοποιημένο στο αποθετήριο του Πανεπιστημίου Stanford, California και το μεταφρασμένο κείμενο από τις εκδόσεις Εξάντας θα βρείτε στο τέλος της ανάρτησης)
6 Ιουλίου 1944
Απόρρητες πληροφορίες του ΕΑΜ από την Αθήνα, που είναι συνήθως γεμάτες ζουμερές ειδήσεις για τους συνεργάτες του εχθρού και το κατεστημένο τους, μιλούν για κρίση που ξέσπασε τελευταία στους κόλπους της κυβέρνησης της Αθήνας. Για κάποιο λόγο, οι Γερμανοί αφέντες φαίνονται δυσαρεστημένοι από τον τωρινό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη και το μόνο πράγμα που εμπόδισε ως τώρα την πτώση του είναι η έλλειψη ομογνωμίας για το διάδοχό του. Ονόματα μεγαλύτερων δοσιλόγων αναφέρονται για τη θέση που χηρεύει. Μερικά απ' αυτά δεν τα είχα ποτέ ακούσει πρωτύτερα, όπως λ.χ. κάποιος Τσιρονίκος* κι ένας άλλος, Μπουλάς**. Υπάρχει κι ένας στρατηγός Καβράκος***. Όλοι τους, δίχως άλλο μεγάλοι πατριώτες! Το αστείο είναι ότι ποζάρουν στα σοβαρά σαν πατριώτες.
Το ΕΑΜ της Αθήνας έχει μια καταπληκτική οργάνωση πληροφοριών που τα δίχτυα της φτάνουν ως τα υπουργεία της δοσίλογης κυβέρνησης και την αστυνομία, και κάποτε δίνει στις ανακοινώσεις της κατά λέξη τις συνομιλίες μεταξύ των συνεργατών του εχθρού. Φυσικά, η συνεργασία με τους κατακτητές αιτιολογείται με το ότι αποτελεί μέρος της αντικομμουνιστικής εκστρατείας. Ωστόσο πίσω απ' όλα τούτα κρύβεται η απληστία, η φιλοχρηματία, η κακοήθεια και η ποταπή φιλοδοξία. Ο Ράλλης, λόγου χάρη, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δείξει τη «μεγάλη» του φυσιογνωμία και τις ικανότητές του στη σαραντάχρονη σταδιοδρομία του ως πολιτικός. Τώρα δέχτηκε τη θέση του πρωθυπουργού κάτω από τους Γερμανούς. Η στιγμή πλησιάζει γρήγορα, ωστόσο, που όλα τούτα τ'αποβράσματα του τόπου θα πληρώσουν ακριβά, για τη ζημιά που κάνουν.
Ημερολόγιο του Κώστα Κουβαρά, πολιτικού επιστήμονα και δημοσιογράφου, Αξιωματικού Πληροφοριών του Αμερικάνικου στρατού, απεσταλμένου στην κατεχόμενη Ελλάδα. Από την αναφορά του στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών για την ελληνική στρατιωτική και πολιτική κατάσταση
Οι αστέρες και οι ....αστερίσκοι
*Έκτωρ Τσιρονίκος (1881-1964) ήταν Έλληνας επιχειρηματίας και δωσίλογος υπουργός Γεωργίας και Επισιτισμού στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου (Δεκέμβριος 1942-Απρίλιος 1943) και στη συνέχεια υπουργός Οικονομικών και Εθνικής Οικονομίας (Απρίλιος 1943-Σεπτέμβριος 1944), αντιπρόεδρος (Μάρτιος-Σεπτέμβριος 1944) και υπουργός Εθνικής Προνοίας (Απρίλιος-Σεπτέμβριος 1944) στην κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη.
Τον Οκτώβριο του 1944 ακολούθησε τους Γερμανούς που αποχωρούσαν από την Ελλάδα και σχημάτισε κυβέρνηση Ελλήνων γερμανοφίλων στη Βιέννη, μαζί με τους Ι. Πασσαδάκη και Κ. Γούλα. Μετά την Απελευθέρωση καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων και τον Μάιο του 1945 παραδόθηκε στους Αμερικανούς. Το 1947 μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και έμεινε στη φυλακή έως το 1952, οπότε του δόθηκε χάρη.
**Μπουλάς. Από την έρευνα δεν προκύπτει το όνομα αυτό αλλά γνωρίζοντας τη δομή των κατοχικών κυβερνήσεων, πιθανολογείται πως πρόκειται για παράκουσμα του Κουβαρά, του ονόματος του Αναστάσιου Ταβουλάρη, υπουργού Εσωτερικών των δοσιλογικών κυβερνήσεων, Ο Ταβουλάρης απέκτησε πολλές εξουσίες και φρόντισε να επανδρώσει την Ειδική Ασφάλεια με άτομα του υποκόσμου και κακοποιούς, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν ως χωροφύλακες «άνευ θητείας». Φανατικός φίλος των Γερμανών, ο Ταβουλάρης απολάμβανε της εμπιστοσύνης του αντιστράτηγου των Ες Ες και αρχηγού της Γερμανικής Αστυνομίας στην Ελλάδα, Βάλτερ Σιμάνα και του διοικητή της Υπηρεσίας Ασφάλειας (SIPO-SD), συνταγματάρχη Βάλτερ Μπλούμε. Στην κατοχική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου ήταν υπουργός Εσωτερικών από τις 2 Δεκεμβρίου 1942 ως τις 7 Απριλίου 1943 και ξανά στην διορισμένη από τους Γερμανούς κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου 1944.
***Στρατηγός Καβράκος. Ο γνωστός Καβράκος που το όνομα του έχει δοθεί στον δρόμο που συνδέει το Πικέρμι με τη Διώνη. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο υπηρέτησε ως διοικητής της ΧΙΙ Μεραρχίας Πεζικού. Ο διοικητής του αντιστράτηγος Κωτούλας έγραψε για τον Καβράκο: «Ως διοικητής της ΧΙΙ Μεραρχίας ελαχίστην υπηρεσίαν προσέφερε καθόσον μόλις αναρρώσας εκ μακράς ασθενείας δεν ηδύνατο να πεζοπορεύει και να ιππεύει και συνεχώς να επιβλέπει τα τμήματα της νεοσυστάτου Μεραρχίας, έχοντα εντολήν να οργανώνουν αμυντικώς τομέα επί ορεινής τοποθεσίας και δυσβάτων δρομολογίων. Αντικατεστάθη τη αιτήσει μου διατεθείς εις το εσωτερικόν». Μέγας ήρως δηλαδή και άξιος των τιμών που του έκανε ο δήμος Ραφήνας Πικερμίου. Αλλά έχει και συνέχεια ο βίος και η πολιτεία του Καβράκου
Στις 18 Απριλίου 1941 ανατέθηκαν στον Καβράκο καθήκοντα στρατιωτικού διοικητή των Αθηνών. Εννέα ημέρες αργότερα συμμετείχε στην επιτροπή παράδοσης των Αθηνών στους γερμανούς κατακτητές. Κατά την προετοιμασία υποδοχής των γερμανών εισβολέων διέταξε την παραμονή της Σχολής Ευελπίδων στη θέση της, ώστε να αναλάβει αστυνομικά καθήκοντα στην Αθήνα, για την τήρηση της τάξης κατά την είσοδο των γερμανών. Ευτυχώς που οι ευέλπιδες εστασίασαν και αναχώρησαν για την Κρήτη...
Στην κατοχή, αντί να αναλάβει τα ηνία της αντίστασης (αναρωτιόμαστε αν κάποιος από τους υψηλόβαθμους στρατιωτικούς το έπραξε), διορίστηκε από την κατοχική κυβέρνηση τον Ιούνιο 1941, διευθυντής της Πανελλήνιας Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών. Μάλιστα το καλοκαίρι του 1941 ο Χρήστος Καβράκος, με την ιδιότητα του διευθυντή, μαζί με τον νομάρχη Τρικάλων Σάββα Χώτζη, απαγορεύουν στους αγρότες των Μεγάλων Καλυβίων Τρικάλων να πωλούν τα σιτηρά και τους υποχρεώνουν να παραδίνουν τις πλεονάζουσες ποσότητες σίτου στην Ενωση Γεωργικών Συνεταιρισμών την οποία διήυθυνε ελέω γερμανών. Φυσικά τα σιτηρά προορίζονταν για τα γερμανικά στρατεύματα στερώντας τα από τον ελληνικό πληθυσμό ο οποίος έζησε την απάνθρωπη πείνα του χειμώνα του 1941.
Το 1942 αποστρατεύτηκε.
Το 1944 ο στρατηγός Καβράκος συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους "κουίσλινγκ" της χώρας (=δωσίλογοι, προδότες του έθνους) όπως χαρακτηρίζεται στα έγγραφα του αποθετηρίου του Stanford University της California).
Το Δεκέμβριο του 1944 εκτελέστηκε από τον ΕΛΑΣ ή την ΟΠΛΑ. Δεν τραυματίστηκε στον πόλεμο, δεν πολέμησε (θυμηθείτε την αναφορά του διοικητή του στρατηγού Κωτούλα)
Δωσίλογος με περγαμηνές στην κτηνωδία
Πάμε πιο πίσω και από την κατοχή. Στις 2 Φεβρουαρίου 1925. (κυβέρνηση Ανδρέα Μιχαλακόπουλου πριν τη δικτατορία Πάγκαλου του Ιουνίου)
Εκείνη τη Δευτέρα (2/2/1925) έγινε αγροτικό και λαϊκό συλλαλητήριο, στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων. Η δικαιολογία του συλλαλητηρίου ήταν η συμπαράσταση προς τους αγρότες του Καστρακίου, που είχαν καταλάβει και όργωσαν μοναστηριακά κτήματα. Τα συνθήματα στο συλλαλητήριο ήταν: Να φύγει από το Καστράκι ο στρατός που είχε αποσταλεί εκεί. Να γίνει απαλλοτρίωση των μοναστηριακών κτημάτων και των τσιφλικιών και να δοθούν στους ακτήμονες χωρίς αποζημίωση. Να τους χορηγηθούν γεωργικά εργαλεία, σπόροι και λιπάσματα. Να καταβάλουν φόρους οι ευκόλως πλουτίσαντες από τον πόλεμο. Να παύσει η Κυβέρνηση να ετοιμάζεται για νέο πόλεμο. Αυτά τα αιτήματα αποτέλεσαν το ψήφισμα του συλλαλητηρίου.
Ορίστηκε τριμελής επιτροπή και όλοι μαζί πορεύτηκαν προς τη νομαρχία, για να παραδώσει η επιτροπή το ψήφισμα στο νομάρχη. Η νομαρχία τότε ήταν στην οδό Ασκληπιού στο κέντρο των Τρικάλων. Ο νομάρχης δεν δέχθηκε την επιτροπή. Το πλήθος φώναζε, ζητούσε από το νομάρχη να βγει από το γραφείο του, να δεχθεί την επιτροπή και να παραλάβει το ψήφισμα. Στην άρνηση του νομάρχη ο κόσμος άρχισε να πετάει πέτρες προς το κτήριο της νομαρχίας. Ο νομάρχης κάλεσε το στρατό σε βοήθεια.
Στα Τρίκαλα στρατοπέδευε το 5ο Σύνταγμα Πεζικού. Διοικητής ήταν ο Τρικαλινός στην καταγωγή, τότε αντισυνταγματάρχης Καβράκος. Απόσπασμα του 5ου Συντάγματος κατέφθασε με 100 στρατιώτες, μερικούς αξιωματικούς και δύο οπλοπολυβόλα. Επικεφαλής της αποστολής ο ίδιος ο Καβράκος. Εγκατέστησε τα οπλοπολυβόλα στην κεντρική γέφυρα με κατεύθυνση προς τη νομαρχία. Σε σύσκεψη του διοικητή, του αντιεισαγγελέα και του νομάρχη αποφασίστηκε να διαλυθεί βιαίως το πλήθος. Ο κόσμος δεν έφευγε. Ζητούσε να απομακρυνθεί ο στρατός. Δόθηκε εντολή πυρός.
Έπεσαν εκφοβιστικές βολές στον αέρα. Ο κόσμος δεν πίστευε ότι θα στραφούν τα όπλα εναντίον του και παρέμεινε εκεί, φωνάζοντας και πετώντας πέτρες στη νομαρχία. Τα όπλα εστράφησαν στο πλήθος. Τα δύο οπλοπολυβόλα από την κεντρική γέφυρα έριξαν κατά του πλήθους. Ο δρόμος και τα πεζοδρόμια της Ασκληπιού βάφτηκαν με αίμα. 7 νεκροί και περισσότεροι από 25 τραυματίες. Οι νεκροί ήταν 3 εργάτες, 2 αγρότες, 1 επαγγελματίας και ένα κοριτσάκι 12 ετών. Βυθίστηκαν στο πένθος και τη στενοχώρια δεκάδες οικογένειες. Τέτοιο μακελειό δεν ξαναέγινε στο θεσσαλικό κάμπο. Ακολούθησαν κυνηγητά, συλλήψεις, διωγμοί, στρατοδικεία, καταδικαστικές αποφάσεις. Στη φυλακή οδηγήθηκαν αγρότες και εργάτες. Από την άλλη πλευρά τίποτε. Κανένας νεκρός ή τραυματίας, κανένας διωγμός, ούτε ποινές. Απεναντίας βραβεύσεις και τιμές διότι, με την ανδρική τους στάση επέβαλαν την τάξη, όπως έγραφε μία εφημερίδα της εποχής.
Ο διοικητής του αποσπάσματος, αντισυνταγματάρχης (τότε) Καβράκος έδωσε την εντολή για τη χρήση των όπλων κατά του πλήθους. Είχε από τότε την άνεση να βάλλει κατά αμάχων. Βέβαια δεν επέδειξε την ίδια «γενναιότητα» στα βουνά της Αλβανίας το 1940 όντας διοικητής Μεραρχίας, αφού όπως διαβάσαμε στην αναφορά του προϊσταμένου του, αντιστρατήγου Κωτούλα «Ως διοικητής της ΧΙΙ Μεραρχίας ελαχίστην υπηρεσίαν προσέφερε» (βλ. πιο πάνω στο παρόν)
Ο Χρήστος Σταμόπουλος, δικηγόρος, συνοψίζει τον βίο και την πολιτεία του Καβράκου σε άρθρο του με τίτλο "Περί στρατηγού Καβράκου" στο trikalaenimerosi.gr
Το παζλ των απεχθών (αντιλαϊκών και εθνοπροδοτικών) δράσεων του Καβράκου, εκτός από την ανάδειξή του από τους ιστορικούς του παρελθόντος και τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε τα προηγούμενα χρόνια στην πόλη μας η «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ 1925», συμπληρώθηκε τελευταία από τις νεώτερες αποκαλύψεις που έγιναν από τον Ν. Γκόγκο, υποναύαρχο ε.α., την ερευνήτρια Χρηστίνα Σωτήρχου, που ζει στην Αθήνα, καθώς και άλλους μελετητές.
Και καταλήγει ο Χρ. Σταμόπουλος:
Ο ολοφάνερα και καθολοκληρίαν, μετά και τις νέες αποκαλύψεις, δολοφονικός και προδοτικός ρόλος του Καβράκου στην ιστορία της πατρίδας μας, ανάγκασε πολλούς από τους παλαιότερους υπερασπιστές του, εδώ στα Τρίκαλα, ν' αποσυρθούν. Ωστόσο, ελάχιστοι επιμένουν στον «άχαρο» ρόλο να υπερασπίζονται ένα δολοφόνο του λαού και προδότη της πατρίδας, όπως καταγράφηκε οριστικά στις δέλτους της ιστορίας.
Αποτελούν στίγματα για την πόλη μας, με την πλούσια δημοκρατική και εθνικοπατριωτική ιστορία της, τόσο το «ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΚΑΒΡΑΚΟΥ» (όπου στεγάζεται η ΣΜΥ), όσο και η «ΟΔΟΣ ΚΑΒΡΑΚΟΥ».
Ήρθε η ώρα να ξηλωθούν αμφότερα!
Οδός Καβράκου, όπως και στρατόπεδο με το ίδιο όνομα υπάρχουν και στα Τρίκαλα, γεγονός που ξεσήκωσε αντιδράσεις το 2007 τις οποίες ακολούθησε ερώτηση της τότε βουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ, Σούλας Μερεντίτη. Σημειώνουμε εδώ πως η ονοματοδοσία της οδού των Τρικάλων είχε γίνει επί δικτατορίας ενώ του στρατοπέδου επί κυβέρνησης Καραμανλή.
Τελικά, το 2019 ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας, Παναγιώτης Ρήγας, έδωσε εντολή να αφαιρεθεί το όνομα του δωσίλογου στρατηγού Χρήστου Καβράκου από το ομώνυμο στρατόπεδο στα Τρίκαλα στο οποίο εδρεύει η Σχολή Μόνιμων Υπαξιωματικών
Τα Τρίκαλα πάλεψαν για την αλήθεια. Το Πικέρμι;
Και αν στα Τρίκαλα, τουλάχιστον από το 2019 το θέμα άρχισε να αποκαθίσταται με τη μετονομασία του στρατοπέδου το 2019, στο Πικέρμι το όνομα του δωσίλογου παραμένει σε οδό που οδηγεί από το Πικέρμι στη Διώνη ως συνέχεια της οδού Β. Ξηντάρα. Στο Πικέρμι που κάθε χρόνο στις 22 Ιουλίου θυμόμαστε τον απαγχονισμό των 54 πατριωτών στο 19ο χιλιόμετρο της Λεωφόρου Μαραθώνος, στο ρεύμα προς Μαραθώνα, από τους Γερμανούς το 1944.
Οι 54 που απαγχονίστηκαν από τα δέντρα ήταν συλληφθέντες από την ειδική ασφάλεια Πειραιά στο μπλόκο στα Ταμπούρια. Η ειδική ασφάλεια Πειραιά έδρασε από κοινού με το 1ο σύνταγμα των ταγμάτων ασφαλείας Αθηνών και γερμανική δύναμη του Συντάγματος Ελαφρού Ορεινού Πεζικού της αστυνομίας των Ες Ες , στα Ταμπούρια στις 2/6/1944. Εκεί, ένας άλλος δωσίλογος, ο Ευ. Μπουγιούρης «φέρων περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτόν σταυρόν» κατά τους μάρτυρες καθοδήγησε τη χωροφυλακή μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις, ταγματασφαλιτών και Γερμανών, στις συλλήψεις. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
16 εξ αυτών φορτώθηκαν σε φορτηγό, στις 21/7/1944 και οι δυνάμεις κατοχής μαζεύοντας και άλλους, κατά την πορεία, από τις περιοχές που πέρασαν. Μάζεψαν 54 και τους απαγχόνισαν στο Πικέρμι, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τον δρόμο που αφιερώθηκε στον συνεργάτη των Γερμανών, δωσίλογο Καβράκο.
Η μνήμη των εκτελεσθέντων προσβάλλεται καθημερινά όσο ισχύει η αισχρή ονοματοδοσία "προς τιμήν του Καβράκου" (η λέξη τιμή έχει απωλέσει κάθε σημασία). Ακόμα και η γενέτειρα του προδότη Καβράκου, τα Τρίκαλα, αξίωσε και πέτυχε την απαλοιφή του ονόματος του από το στρατόπεδο που εδρεύει η Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών. Στο Πικέρμι θα το ανεχόμαστε ακόμα, προσβάλλοντας αυτούς που έχυσαν το αίμα τους για την αντίσταση;
Τελειώνοντας το "αφιέρωμα" στον δωσίλογο Καβράκο σημειώνουμε πως αυτές τις μέρες τρέχει συλλογή υπογραφών στο Πικέρμι αλλά και τη Ραφήνα (ενιαίος δήμος είναι άλλωστε) για να τεθεί το θέμα της μετονομασίας της οδού Καβράκου. Η αρχική πρόταση για το όνομα που θα αντικαταστήσει εκείνο του δωσίλογου είναι "Μαρτύρων Πικερμίου 1944" ή οποιοδήποτε άλλο όνομα τιμά τη μνήμη των εκτελεσθέντων. Μπορείτε να υπογράψετε στον σχετικό κατάλογο που δημοσιεύουμε εδώ, συμπληρώνοντας τα στοιχεία που αναφέρει ο πίνακας. Οι υπογραφές θα κατατεθούν στο κοινοτικό συμβούλιο Πικερμίου προκειμένου να προωθηθούν με τη σύμφωνη γνώμη του στο δημοτικό συμβούλιο και σε όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες. Αυτό το άγος της οδού Καβράκου πρέπει να σβήσει επιτέλους και στο Πικέρμι, εκτός από τη γενέτειρα του δωσίλογου.
QR code συλλογής υποραφών για τη μετονομασία της οδού Καβράκου.
Σύνδεσμος στη φόρμα συλλογής υποραφών για τη μετονομασία της οδδού Καβράκου
Πηγές:
-Αποθετήριο University of Stanford.
-Το βιβλίο του Κ. Κουβαρά (O.S.S. με την κεντρική του ΕΑΜ -εκδόσεις Εξάντας 1976) μεταφρασμένο θα το βρείτε εδώ)
-Νίκος Γκόγκος (υποναύαρχος ε.α. «Η έρευνα της συναδέλφου Χρηστίνας Σωτήρχου για το “Τρικαλινό Κιλελέρ” προκαλεί αίσθηση στην τοπική κοινωνία των Τρικάλων»
-Χριστίνα Σωτήρχου «Το “Τρικαλινό Κιλελέρ” της 2/2/1925»
-Χρήστος Σταμόπουλος «Περί στρατηγού Καβράκου»
-Μενέλαος Χαραλαμπίδης «Οι Δωσίλογοι» (εκδ. Αλεξάνδρεια 2023) σελ. 372-373 Το μπλόκο στα Ταμπούρια
Εφημερίδες
Εφημερίδα των Συντακτών
Η καταστροφή της πόλης ή η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, ως η μεγεθυμένη έκφραση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς να του γινόμαστε εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του
Αμήχανοι μπροστά στο τέρας
Αρχικά, στην Attica Voice πιστεύαμε πως δεν θα σχολιάζαμε τίποτα για το δημοτικό συμβούλιο Ραφήνας, πολύ περισσότερο για αυτό της 9ης Φεβρουαρίου 2023. Κι αυτό επειδή πιστεύουμε ακράδαντα (λόγω εμπειρίας και ισχυρών τεκμηρίων) πως πρόκειται για ένα εικονικό «συμβούλιο», μία κακόγουστη θεατρική παράσταση σε μια πόλη, με έναν δήμαρχο-καίσαρα, που ασκεί δυναστική εξουσία πάνω σε μία άλλη, μικρότερη πόλη, οδηγώντας την στη δεινή θέση που έχουν πάντα οι ευρισκόμενοι υπό τη δεσποτεία των γραφειοκρατικών μηχανισμών. Όποιος δεν βλέπει πως το Πικέρμι, το μικρό κεντρικό Πικέρμι, έχει καταντήσει η «πίσω αυλή» της γραφειοκρατίας της Ραφήνας, εθελοτυφλεί ή αγνοεί την πραγματικότητα ή –ακόμα χειρότερα- θέλει να επιδείξει δουλοπρέπεια παρέχοντας υπηρεσίες στον εξουσιαστή. Με αυτή τη μαύρη εικόνα εντυπωμένη στη σκέψη, ισχυρότερα από κάθε άλλη φορά μετά το δημοτικό συμβούλιο της 9/2/2023, ήταν αδύνατο να μη σχολιάσουμε τον τραγέλαφο που εκτυλίχθηκε χθες το βράδυ στη Ραφήνα και να μην διατυπώσουμε την αηδία μας από τις αλγεινότατες εντυπώσεις που μας προκάλεσε η κακοπαιγμένη παράσταση. Αφενός η εχθρότητα και το πάθος ενός ελλειμματικού δημάρχου προς τον τόπο που υποτίθεται πως φροντίζει και αφετέρου η τυφλή υπακοή μίας δράκας μεταλλαγμένων ανθρωπόμορφων όντων προς αυτόν, συνέστησαν (όπως συνιστούν σε κάθε παράσταση τους) το δίπολο της εκτροπής. Και για το κακό και την καταστροφή, είναι απαραίτητο αυτό το δίπολο. Αν δεν υπήρχαν τα ανθρωπόμορφα δεν θα είχε ο οδηγός τους, όπως δεν υπάρχουν αφεντικά αν δεν υπάρχουν δούλοι. Δεν θα είχε τη δύναμη ο επικεφαλής του εσμού να καταστρέψει έναν τόπο που ποτέ δεν ήταν τόπος του και που η υποβάθμιση του ενδεχομένως να τον ωφελήσει κιόλας. Αλλά αυτό είναι μία μεγάλη ιστορία, με κοινωνικές, βιολογικές και συχνότατα οικονομικές παραμέτρους.
Έχει άραγε επίγνωση της αυτογελοιοποίησης του;
Ας επιστρέψουμε στο θέαμα ενός παθιασμένου αυτογελοιοποιούμενου, που την ώρα που αυτογελοιοποιείται τα πειθήνια ενεργούενα του τον χειροκροτούν με οσκαρικό πάθος. Και μάλιστα ρητορεύοντας με κούφιο αυτοθαυμασμό, αποκαλύπτει και τη γύμνια του λόγου και της σκέψης του. Ανάμεσα στα ευτράπελα της χθεσινής «συνεδρίασης για έναν ρόλο» ήταν και η οίηση με την οποία ο δήμαρχος-καίσαρας παρουσίαζε τη βαθιά του γνώση για το Πικέρμι, αποκαλώντας από τη μία μέλος της οικογένειας Ξηντάρα ως Βασιλιά και μάλιστα με οδό στο όνομα του (Βασιλέως Ξηντάρα) και από την άλλη προσφωνόντας πρώην νομάρχη ως «κύριε υπουργέ». Και αυτά ήταν μόνο μικρά χαλίκια στους πρόποδες του όρους της αυτογελοιοποίησης του «καίσαρα».
Ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος όταν μιλάει ακατάπαυστα, η γλώσσα του σίγουρα θα γλιστρήσει κάποια στιγμή. Θα γλιστρήσει είτε σε κάποια λέξη είτε σε κάποιο νόημα, αλλά στις 9/2/2023 ο εξουσιαστής της περιοχής της Ραφήνας και του Πικερμίου, ξεπέρασε ακόμα και τους πιο επηρμένους κομπορρήμονες της Ιστορίας. Τους ξεπέρασε σε έπαρση ενώ παράλληλα άφηνε πίσω του τους καλύτερους επιθεωρησιογράφους, με υψηλή πυκνότητα χρήσης σολοικισμών και εξεζητημένων φράσεων, προκαλώντας πικρό γέλιο σε όσους δεν έχουν κάποιου τύπου εξαρτήσεις από τον «ρήτορα». Πικρό αλλά πνιχτό γέλιο προκαλούσε και σε όσες και όσους τον άκουγαν πρώτη φορά. Και όσο επέμενε να μιλάει ακατάπαυστα, τόσο μεγάλωνε η έπαρση και άλλο τόσο αυξάνονταν οι σολοικισμοί και ο βιασμός γλώσσας και νοημοσύνης ταυτόχρονα, κορυφώνοντας το γέλιο και το γελοίο του πράγματος. Αν ο ζόφος τελείωνε στο επιθεωρησιακό νούμερο «διοίκηση» θα ήταν καλά. Δυστυχώς στη χώρα μας το γελοίο πάντα εύρισκε τρόπο να συνυπάρξει και να κορυφωθεί σε τραγικό ή αντίστροφα. Και το τραγικό στη συνεδρίαση της 9/2/2023 είχε πολλές όψεις αλλά και μεγάλη ένταση της κάθε μίας από αυτές.
Όψεις του τραγικού, προσωπεία του γελοίου
Κατ’ αρχάς ήταν η εύλογη απορία που είχε παγώσει πάνω στα πρόσωπα των επισκεπτών της συνεδρίασης, των μελετητών της εταιρίας ΑΞΩΝ ΜΕΛΕΤΑΙ ΑΤΕ. Ενώ βρίσκονταν στην αίθουσα του Δ.Σ. για να εξηγήσουν και να λύσουν απορίες σχετικά με τη μελέτη που αποκαλούσαν «οριστική» -άσχετα αν το copy/paste επέμενε να την τοποθετεί στη Θέρμη Θεσσαλονίκης ακόμα- ήταν προφανής η αμηχανία τους για την τοποθέτηση τους ως «κούκλες βιτρίνας» από τον επαρμένο εξουσιαστή. Αν και άρχισαν να το ξεπερνάνε όταν η ειδική μελετήτρια άρχισε να παρουσιάζει –κάπως υποτονικά είναι αλήθεια- τη μελέτη της, ξαφνιάστηκαν εκ νέου όταν ο πορφυροντυμένος της άρπαξε τον λόγο με απαξιωτικό τρόπο και ισχυριζόμενος πως είναι ο ίδιος ο ειδικός για να συνεχίσει την παρουσίαση. Είναι ένα από τα σημεία που το χαλίκι της άγνοιας, της ανοησίας και της αγένειας αρχίζουν και γιγαντώνονται σε βράχο έπαρσης και αηδίας. Για όσους τα έχουμε ξαναζήσει, τα γνωρίζουμε και τα περιμένουμε σαν σκηνή από ελληνική ταινία που έχουμε δει χίλιες φορές. Για την άτυχη μελετήτρια όμως, αυτή ήταν μία πολύ αμήχανη στιγμή. Πλήθος οι παρόμοιες στιγμές που ακολούθησαν και οι βιντεοσκοπήσεις των «εντεταλμένων» αποτελούν τεκμήρια της κατάντιας. Τεκμήρια αλήθειας για μερικούς, τεκμήρια βαρβαρότητας για τους περισσότερους.
Η βαρβαρότητα, νήμα που διατρέχει αυτές τις συνεδριάσεις για χρόνια
Η βαρβαρότητα είναι μία συνθήκη που πάγια διατρέχει κάθε συνεδρίαση του κατ’ ευφημισμόν «δημοτικού συμβουλίου» της Ραφήνας. Η τυπική της έκφραση εντοπίζεται στον απαξιωτικό τρόπο που αντιμετωπίζονται οι γυναίκες δημοτικοί σύμβουλοι. Οι γυναίκες δημοτικοί σύμβουλοι γίνονται αντικείμενα ειρωνείας και κακοπροαίρετου, σχεδόν πάντα σεξιστικού, σχολιασμού από τους έμπλεους τεστοστερόνης άνδρες συμβούλους του ΔΣ, όταν ανήκουν στην ίδια παράταξη ή απλά είναι διακριτικές ή άφωνες. Αντίθετα, εκφοβίζονται, φιμώνονται και απαξιώνονται εξόφθαλμα, όταν πρόκειται για γυναίκες συμβούλους της αντιπολίτευσης ή αν είναι ενεργές και με έντονη συμμετοχή. Αυτό αποτελεί κανόνα σ’ αυτό το sui generis συμβούλιο και μάλιστα υπήρξαν και εποχές που γυναίκες σύμβουλοι επιδίδονταν σε αυτό το απαράδεκτο bullying εναντίον άλλων γυναικών δημοτικών συμβούλων, φερόμενες ακόμα και χειρότερα από τους άνδρες macho συναδέλφους τους. Όταν και χθες, στις 9/2/2023, δημοτική σύμβουλος που τελευταία εγκατέλειψε τον «καίσαρα» της επιθεώρησης για να περάσει στην αντιπολίτευση, δέχτηκε φραστικό εκφοβισμό από τους πραιτοριανούς του και μάλιστα από τους πιο χυδαίους εξ αυτών. Θεατές του συμβουλίου, οι οποίοι προκλήθηκαν από το χυδαίο bullying των μόνιμων πραιτοριανών, άρχισαν να τους αποδοκιμάζουν για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους απέναντι σε μία γυναίκα. Εκεί άρχισαν οι αντεγκλήσεις και βέβαια άνοιξε και ο συνηθισμένος οχετός με τις κατηγορίες που είχε απευθύνει ξανά ο δήμαρχος σε συγκεκριμένο πολίτη αλλά επανειλημμένα αποδείχθηκαν ψευδείς. Αυτό που εντυπώθηκε από το χθεσινό περιστατικό, είναι πως για πρώτη φορά σε αυτό το δημοτικό συμβούλιο των macho και των χυδαίων εκφοβιστών, υψώθηκε γενναία φωνή εναντίον τους προς υπεράσπιση γυναίκας δεχόμενης τον εκφοβισμό τους. Μπορεί να την πει κανείς και καλή στιγμή για τον άνθρωπο και κακή για τις μαριονέτες που κρατούν το μόνο ρόλο που έμαθαν στη ζωή τους. Τον ρόλο του υποχείριου ή στην πιο απαίσια εκδοχή, εκείνον του πραιτοριανού.
Ο κοινός παρονομαστής της σκαιότητας
Μπορεί οι ίδιοι οι πραιτοριανοί να σώπασαν μετά το περιστατικό, βλέποντας τι μπορεί τελικά να προκαλέσει η άθλια συμπεριφορά τους, ο επικεφαλής τους όμως δεν πτοήθηκε. Ως πρώτος διδάξας του bullying σε δημοτικά συμβούλια, διατήρησε τη σκαιά στάση του απέναντι στις συμβούλους της αντιπολίτευσης αλλά και προς τους πολίτες που παρακολουθούσαν. Βέβαια όχι χωρίς απάντηση, ευτυχώς. Μάλιστα όταν γυναίκα κάτοικος Πικερμίου διαμαρτυρήθηκε για τις επιλογές της αποκαλούμενης «διοίκησης» στα κυκλοφοριακά – συγκοινωνιακά που επιδιώκει για την περιοχή του Πικερμίου, αντιμετωπίστηκε με ειρωνεία και απαξία με αποτέλεσμα να υπάρξει πάλι εκνευρισμός και αντεγκλήσεις.
Κοινός παρονομαστής σε κάθε φασαρία, σε κάθε χυδαιότητα , σε κάθε υπερχείλιση οχετού εντός της αίθουσας, ο …δήμαρχος και τα «πρωτοπαλίκαρά» του. Αν αντί για τους συνηθισμένους εικονολήπτες, κινηματογραφούσε ένας Φρ. Φ. Κόπολα, το αποτέλεσμα θα ξεπερνούσε ακόμα και τον οσκαρικό «Νονό» ακόμα και χωρίς να υπάρχει ένα καλό σενάριο.
Ως προς τις επιλογές της «διοίκησης» είναι προφανές πως επιδιώκει την περαιτέρω υποβάθμιση του Πικερμίου. Τη διαδικασία την έχει ήδη ξεκινήσει μεταφέροντας επιβαρυντικές και ρυπογόνες δραστηριότητες ακριβώς στα όρια και δίπλα στον οικισμό. Επιπλέον επιδιώκει την εγκατάσταση ΒΙΠΕ στην περιοχή με την εξαίρεση από το πολεοδομικό βιομηχανίας φαρμάκων που λειτουργεί για πενήντα χρόνια, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη και επιβαρυντικότερης δόμησης ή δραστηριότητας. Όλα αυτά με πρόσχημα έναν εκβιασμό που υποτίθεται πως κάνει η φαρμακοβιομηχανία, εκβιασμό όμως που δεν αρμόζει στη συγκεκριμένη βιομηχανία και παράλληλα προσβάλλει τη νοημοσύνη των κατοίκων. Έτσι το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως μάλλον πρόκειται για άλλη μία επινόηση του δημάρχου για να πετύχει κάτι, όμως άγνωστο ακόμα τι.
Η κατάλυση της δημοκρατίας στον δήμο οδηγεί στην υποβάθμιση του Πικερμίου
Η παρεούλα που καταστρέφει συστηματικά το Πικέρμι δεν θα μπορούσε να το κάνει αν πρώτα δεν είχε καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας στο δημοτικό συμβούλιο. Αν δηλαδή δεν είχε επιβάλλει μία δικτατορία του «αρχηγού και των αυλικών του» που όλα τα ελέγχουν με την ανοχή της χειμαζόμενης και άλαλης αντιπολίτευσης, που έχει σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή κατάντια.
Πρώτα η «παρεούλα» διέλυσε τις δημοκρατικές δομές που προωθεί ο νόμος του Κλεισθένη. Για παράδειγμα, υπονόμευσε τη δημοτική επιτροπή διαβούλευσης με την συστηματική προσθήκη ενεργούμενων της εξουσίας ως μέλη της, Αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει διαβούλευση αφού τα ενεργούμενα εμφανίζονταν μόνο για να λιβανίσουν το αφεντικό τους και να γνωμοδοτήσουν «επί της αγιοσύνης του». Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό, τα μέλη της επιτροπής αντέδρασαν σ’ αυτόν τον ευτελισμό, αποχώρησαν και τελικά η Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης έγινε ένα ζόμπι, ανίκανο να σκεφτεί, πολύ περισσότερο ανίκανο να διαβουλευτεί και ικανό μόνο να επαναλαμβάνει ως ομιλούσα κούκλα τη θέση του αφεντικού της. Μετά την κατάλυση κάθε δημοκρατικής λειτουργίας στον δήμο Ραφήνας, η άβυσσος άνοιξε και περίμενε το Πικέρμι (και όχι μόνο) να πέσει στα σκοτεινά της βάθη.
Η άθλια συγκυρία
Η συγκυρία της πίεσης για αλλαγές στο σύνολο της Αττικής, με νέες υποδομές, νέες χρήσεις, αποδάσωση, υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και έντονη αστικοποίηση, συνέπεσε με την παρουσία των συγκεκριμένων στη διοίκηση του δήμου. Αυτός ο τοξικός συνδυασμός δημιούργησε τις χειρότερες συνθήκες για περιοχές όπως το Πικέρμι. Περιοχές που καταδικάστηκαν από μία ανισοβαρή και παράλογη διοικητική δομή, να γίνουν η «πίσω αυλή του δήμου», εκεί δηλαδή που μαζεύονται όλα τα σκουπίδια της «μεγάλης πόλης» ακόμα κι αν ως μεγάλη πόλη καταχρηστικά θεωρείται η Ραφήνα. Το βλέπουμε καθημερινά.
Όλα δείχνουν πως στα χρόνια που έρχονται θα δούμε την καταστροφή του τόπου να κλιμακώνεται. Με την υπόδειξη των χειρότερων επιλογών από πλευράς της εχθρικής προς το Πικέρμι διοίκησης προς τους μελετητές, η υποβάθμιση του τόπου είναι μονόδρομος. Δεν είναι οι πλατείες, δεν είναι οι εκκλησίες ή τα σχολεία το μόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος. Περισσότερο απ’ όλα, σήμερα στον 21ο αιώνα χρειάζεται δημοκρατία για να έχει και τη φύση και την υγεία του. Ήδη οι λιγότερο ψύχραιμοι, ενόψη του συγκεκριμένου νέου πολεοδομικού, αναζητούν νέο τόπο εγκατάστασης.
Αν και η εκδίωξη της παρεούλας του καίσαρα από τον δήμο θα έπρεπε να θεωρείται ευκολότερη, η ανάπτυξη μίας αηδιαστικής συνδιαλλαγής της παρεούλας με τοπικούς «παράγοντες», έτοιμους να πουλήσουν τον τόπο τους για απροσδιόριστα ανταλλάγματα, της δίνει το απαράδεκτο δικαίωμα να πιστεύει πως διοικεί τη δική της, αιώνια αυτοκρατορία. Ακόμα και να μην είναι έτσι, κανείς δεν μπορεί να πείσει γι’ αυτό.
Όσα έγιναν στο δημοτικό συμβούλιο της 9ης Φεβρουαρίου 2023 ήταν τραγικά. Τραγικά ως προς το περιεχόμενο, τραγικά και ως προς τη διαδικασία. Μία διαδικασία που ήταν εκτός από τραγική και λίαν γελοία. Το τραγικό όμως και το γελοίο είναι τα δύο άκρα ενός ευθύγραμμου τμήματος που αποτελείται από πρόσωπα και καταστάσεις. Ο δε εντοπισμός του στην καθημερινότητα της πόλης και το πως την επηρεάζει, θα μπορούσε να είναι ένας λόγος για να ντρεπόμαστε κάθε μέρα για την αδιαφορία μας και το που μας έχει αυτή οδηγήσει.
Διατύπωσε τη θλίψη του και τον προβληματισμό του ο Νίκος Σίμος
Πρόσφατα (24/1/2023) το δημοτικό συμβούλιο Ραφήνας (και κατ’ όνομα Πικερμίου) αποφάσισε την ίδρυση ενός νέου ΧΑΔΑ στη Ζώνη Αστικού Αναδασμού, σε έκταση παραχωρημένη στον Αυτόνομο Οικοδομικό Οργανισμό Αξιωματικών (ΑΟΟΑ). Περιοχή δίπλα στο Πικέρμι, για την οποία γράφαμε σε πρόσφατη ανάρτηση μας (1/2/2023 Και ΧΑΔΑ στο Πικέρμι). Η επίσημη αιτιολογία για την απαράδεκτη αυτή ενέργεια, είναι η συγκέντρωση και διαχείριση (θρυμματισμός;) των καμένων της πυρκαγιάς της 19/20 Ιουλίου 2022 που έκαψε το Ντράφι, τη Διώνη, το Πανόραμα Παλλήνης, την Ανθούσα και άλλα μέρη του ανατολικού Πεντελικού.
Επισημαίναμε πως η αποκαλούμενη "Διαχείριση" είναι στην ουσία ταφή των καμένων, μαζί με απορρίμματα και μπάζα, χωρίς κανόνες. Λειτουργίες παράνομες, αντιπεριβαλλοντικές, εγκληματικές για τους κατοίκους. Εργασίες ανεξέλεγκτες, χωρίς πρωτόκολλα ελέγχου και καταγραφής της κάθε επιμέρους δραστηριότητας.
Προς επίρρωση των ανωτέρω και προκειμένου να μην αρχίσουν οι αμφισβητήσεις, όπως πολλές όμοιες περιπτώσεις που έχουν καταλήξει ως καταγγελίες στον συνήγορο του πολίτη, θα αναφέρουμε τα παρακάτω χαρακτηριστικά σημεία της όζουσας αυτής υπόθεσης:
Αρχικά ας δούμε πως ορίζεται ένας Χώρος Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων (ΧΑΔΑ)
Ως ΧΑΔΑ εννοείται ο χώρος στον οποίο συντελείται ανεξέλεγκτη απόρριψη στερεών αποβλήτων. Οι ΧΑΔΑ λειτουργούν χωρίς προδιαγραφές υγειονομικής διάθεσης αποβλήτων και χωρίς αρμόδια αδειοδότηση, κυμαίνονται δε από τοπικές σημειακές απορρίψεις στερεών αποβλήτων έως εκτάσεις πολλών δεκάδων στρεμμάτων.
Σύμφωνα με τα δεδομένα της σχετικής απόφασης που ανάρτησε στη Διαύγεια ο δήμαρχος Μπουρνούς (βλ. περασμένη ανάρτηση) και με την παράγραφο του συμφωνητικού εκμίσθωσης του χώρου, που επιτρέπει την υποδοχή αστικών απορριμμάτων και μπάζων, ορίζει πως ο χώρος θα είναι ένας ΧΑΔΑ, ακριβώς δίπλα στο φορτωμένο με σκουπίδια από τον ίδιο δήμαρχο, Πικέρμι.
Αλλά υπάρχουν και μερικά ακόμα σκοτεινά σημεία, τοπικού ενδιαφέροντος
Πρώτον: το απόσπασμα από τη σύμβαση εκμίσθωσης της έκτασης μεταξύ δήμου και ΑΟΟΑ όπου αναγράφεται πως στην περιοχή θα γίνεται "εναπόθεση και επεξεργασία της καμένης δασικής ξυλείας αλλά και κάθε άλλης χρήσης που τυχόν προκύψει π.χ. από εναπόθεση μπάζων απορριμμάτων κτλ από οπουδήποτε και αν προέρχονται"
Δεύτερον: αναφέρουμε την επισήμανση αναγνώστη του ιστολογίου Δασαμάρι SOS που αναδημοσίευσε την ανάρτηση μας και όπου επισημαίνεται πως ενώ στο ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ δήμου και ΑΟΟΑ ορίζεται με ακρίβεια η θέση του παραχωρημένου οικοπέδου στο ενσωματωμένο συμφωνητικό, το αναρτημένο στη Διαύγεια, απουσιάζει η δεύτερη σελίδα (φαίνεται και στην αρίθμηση) όπου προσδιορίζεται η θέση του μισθίου (του χώρου υποδοχής των καμένων, των απορριμμάτων και των μπάζων). Μάλιστα τελειώνει το σχόλιο του αναρωτώμενος: «Τι λαμογιές σκαρώνουν πάλι;»
Τρίτον: Άλλος ανώνυμος σχολιαστής (ενδεχομένως και ο προηγούμενος) παρατηρεί πως ενώ στην αρχή της σχετικής απόφασης, της αναρτημένης στη Διαύγεια, αναφέρεται ως εισηγητής ο αντιδήμαρχος Πάντζας, στο τέλος της ίδιας απόφασης αναφέρεται ως εισηγητής ο αντιδήμαρχος(;) Μπουράνης. Προχειρότητα, ανικανότητα ή πρόθεση;
Οι καίριες επισημάνσεις του (των) ανώνυμου(-ων) σχολιαστή(-ών)
Δεν είναι λίγες οι φορές που στο πλαίσιο της διαμεσολάβησης του Συνηγόρου του Πολίτη έχουν τεθεί ζητήματα ως προς τις αυθαίρετες χωματερές των δήμων αλλά ακόμα και την έννοια του όρου ΧΑΔΑ ιδίως όταν αναφύονται θέματα υποχρεωτικής αποκατάστασης αυτών από τους Δήμους. Έτσι για να μην προκύψουν δικολαβίστικες αντιρρήσεις από την παρεούλα που έχει καταντήσει το Πικέρμι σε «πίσω αυλή» της Ραφήνας, με τη χωροθέτηση όλων των ρυπογόνων και επιβαρυντικών δραστηριοτήτων εκεί, αποσαφηνίσαμε τι είναι αυτό που σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν στη ΖΑΑ. Δηλαδή τι είναι ένας ΧΑΔΑ.
Η δημιουργία μιας χωματερής, σχεδόν ιστορικά, ξεκινάει από την ανεξέλεγκτη διάθεση Αποβλήτων Εκσκαφών Κατασκευών και Κατεδαφίσεων (ΑΕΚΚ) ή κλαδεμάτων και εξελίσσεται σε χώρο απόρριψης κάθε είδους αποβλήτων. Αυτό δηλαδή που σχεδιάζει να κάνει ο Μπουρνούς στη μισθωμένη έκταση του ΑΟΟΑ, στη Ζώνη Αστικού Αναδασμού του Πικερμίου. Από τον Συνήγορο του Πολίτη ανατρέχουμε σε περιπτώσεις δήμων που εγκατέστησαν ΧΑΔΑ και καταγγέλθηκαν από πολίτες στην ανεξάρτητη αρχή και διαπιστώνουμε πως σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, οι δήμοι αρνήθηκαν το προφανές!!! Μερικοί από αυτούς δε, υποστήριξαν αφενός ότι η ανεξέλεγκτη απόρριψη αποβλήτων δε δημιουργεί χωματερή (ακόμα και αν συνυπάρχουν και άλλες ροές αποβλήτων), αφετέρου ότι δεν είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τον εν λόγω ΧΑΔΑ. (Μάλλον τα ίδια υποτιμητικά για τη νοημοσύνη μας θα ακούσουμε και από τον συγκεκριμένο δήμαρχο)
Όλα αυτά τα γράφουμε γιατί θα χρειαστεί κι εμείς να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες όταν καταγγέλλουμε τη χωματερή του Μπουρνούς (χωματερή με ονοματεπώνυμο).
Το εξωφρενικό είναι πως στο όνομα της «εκτάκτου ανάγκης» για τον «πυρόπληκτο δήμο» (για πόσα χρόνια ακόμα θα είναι πυρόπληκτος για να αποφεύγει τις διαδικασίες ελέγχου;) καταστρέφεται το βουνό πέριξ του Πικερμίου. Συνδυαζόμενο δε με ΜΕΒΑ, ΚΕΛ, ΣΜΑ και τις βιομηχανικές περιοχές και το ΚΤΕΟ βαρέων οχημάτων, που πάλι ο Μπουρνούς εγκατέστησε, αποδεικνύεται πως αποτελεί τον ολετήρα της περιοχής. Μίας περιοχής που βρέθηκε να τον έχει δήμαρχο.
Εντάξει. Οι κάτοικοι του Πικερμίου δεν είναι αυτοί που θα ξεσηκωθούν για να διεκδικήσουν την απομάκρυνση επιβαρυντικών για την υγεία δραστηριοτήτων από τον τόπο τους. Ούτε καν την εξυγίανση του τόπου τους και μάλλον οι «παραδόσεις» και η οικογενειοκρατία «των ολίγων» θα μιλήσουν στις ερχόμενες εκλογές. Αλλά για πρώτη ίσως φορά, τόσο επιτακτικά, οι Πικερμιώτες πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά όλα αυτά που τους έχει φορτώσει ο δήμαρχος Ραφήνας, που ποτέ δεν ήταν Πικερμίου. Και να τα εγκρίνουν ή να τα απορρίψουν χωρίς να επηρεαστούν από συγγένειες, παρεούλες ή …υποσχέσεις.
Στοιχεία αντλήθηκαν και από την ειδική έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη για τη διαχείριση των απορριμμάτων του 2020
Την Πέμπτη 9/2 και ώρα 20:00 συνεδριάζει ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ το Δημοτικό Συμβούλιο Ραφήνας (και Πικερμίου ήθελε ο πάλαι ποτέ Καλλικράτης). Μετά από χρόνια σκοτεινά, που οι αποφάσεις λαμβάνονταν από την κουζίνα ή το μπάνιο των σπιτιών των συμβούλων, δίχως εισηγήσεις ή με ελλιπή πληροφόρηση και με συστηματική χειραγώγηση αποφάσεων και διαδικασιών, την Πέμπτη γίνεται κανονικό Δ.Σ.
Κανονικό ή μήπως όχι; Και εξηγούμαστε:
Όπως φάνηκε και από το τελευταίο συμβούλιο που είχε θέμα τον χώρο ανεξέλεγκτης διάθεσης απορριμμάτων (ΧΑΔΑ) που θέλει ο δήμαρχος να φορτώσει στο Πικέρμι, υπήρξε ομοφωνία στο να φορτώσουν άλλη μία ρυπογόνα δραστηριότητα στην πλάτη του Πικερμίου. Θα γινόταν δηλαδή το κακό είτε το συμβούλιο συνεδρίαζε από το σαλόνι του είτε μέσα σα αίθουσα δημοτικού συμβουλίου. Ο καταλύτης που θα πίεζε για απόσυρση της πρότασης για τον ΧΑΔΑ θα μπορούσε να είναι μόνο ο κόσμος που θα έδινε το δυναμικό ΠΑΡΩΝ. Έτσι σε ένα "δια ζώσης" συμβούλιο αν θέλουν να αποφύγουν τον κόσμο και την πίεση που τους χαλάει τη διάθεση και τις προκατασκευασμένες αποφάσεις, θα προχωρήσουν είτε σε απαγόρευση παρακολούθησης από τον κόσμο (με ποια δικαιολογία άραγε;) ή θα αφήσουν μόνο ΕΝΑΝ εκπρόσωπο να παρακολουθήσει. Το απώτερο όριο του φασισμού είναι το γελοίο.
Ξέρουμε, αυτό πράγματι είναι γελοίο, αλλά μήπως δεν έχουν κάνει και χειρότερα και με περίσσιο θράσος, οι συγκεκριμένοι διοικούντες;
Δεν μένει παρά να δούμε σε ποιο σημείο εξευτελισμού μπορεί να πέσει το χειρότερο δημοτικό συμβούλιο που είχε ποτέ ο τόπος. Ένα συμβούλιο εικονικό. Μία προσχηματική συνέλευση που αποφασίζει πάντα προκατασκευασμένα, δίχως διαβούλευση και δίχως να δίνει αναφορά σε κανέναν. Μπορεί να το χειραγωγεί συστηματικά ο δήμαρχος αλλά και οι ευθύνες του προέδρου του είναι βαρύτατες, Μόνη απάντηση είναι η συμμετοχή και παρέμβαση των δημοτών.
Τέλος πάντων, δυο είναι τα θέματα που καίνε και θα αποκαλύψουν τελικά πολλά για το μέλλον
Θέση μας είναι πως στα μείζονα θέματα η παρουσία, παρέμβαση και συμμετοχή των δημοτών είναι επιβεβλημένη. Και δεν υπάρχει πια καμία δικαιολογία για να αφήνουμε άλλους (η εκπροσώπηση δυστυχώς αποτελεί έναν μύθο) να αποφασίζουν για εμάς, τον τόπο και το μέλλον μας
Συνημμένη η πρόσκληση
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
