Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής κάνουν τους ανθρώπους νευρωτικούς και αγχωτικούς. Ο έρωτας από τη φύση του θέλει ελεύθερο χρόνο και καλή διάθεση.

Ο πολιτισμός μας σκοτώνει τον έρωτα.

Τον μετατρέπει σε τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό καταναλώσιμο προϊόν, τον ευτελίζει σε πορνογραφία, τον στριμώχνει σε ένα μίζερο σαββατοκύριακο μαζί με τα ψώνια της εβδομάδας, το πλυντήριο, τις επισκέψεις στους γονείς (ξέρετε εσείς…), κλπ.

Ο λαμπρός θεός του έρωτα καταφεύγει σε φτηνά τεχνάσματα για να μας τραβήξει την προσοχή, αλλά του κάκου… Οι σχέσεις αγκομαχούν συμπιεζόμενες στις μυλόπετρες του εργασιακού ολοένα επεκτεινόμενου ωραρίου.

Η πίεση που νοιώθουμε στην κημερινότητα τις περισσότερες φορές μας ωθεί σε πόλεμο, σύγκρουση, βίαιη εκτόνωση παρά σε έρωτα.

Τι κάνουμε; Με νύχια και με δόντια να υπερασπιστούμε αυτό το τελευταίο ελεύθερο ζωώδες κομμάτι μας, να του δώσουμε το χρόνο που ζητάει πάση θυσία, ειδικά αν έχουμε δημιουργήσει οικογένεια και οι μικροί μας τύραννοι μας ρουφάνε όλη μας την ενέργεια.

Να ζήσουμε όλα όσα θέλουμε να ζήσουμε με το σύντροφο που επιλέξαμε, «να ρουφήξουμε το μεδούλι της ζωής», όπως έλεγε και ο υπέροχος Ρόμπιν Ουίλλιαμς στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών.

Το αν η φύση μας είναι μονογαμική ή πολυγαμική είναι δευτερεύον ζήτημα, το κύριο ζήτημα είναι ότι είμαστε φτιαγμένοι/ες να ερωτευόμαστε, να αγαπιόμαστε, να σμίγουμε. Και να χωρίζουμε. Να γελάμε, να κλαίμε, να ζούμε.

Και αυτό δεν το διαπραγματευόμαστε!