Ένα βίντεο-αφιέρωμα στον τρόπο με τον οποίο η ελληνική δημοσιογραφία κάλυπτε το έγκλημα των Τεμπών. Ο καθένας με το δικό του προσωπικό στυλ, δείγμα της δημοσιογραφικής σχολής που φοίτησε 

Η Τατιάνα Στεφανίδου και ο Νίκος Ευαγγελάτος ασχολούνταν με τα λευκά μαλλιά και τα εγγόνια του σταθμάρχη. Κάποιος να τους ενημερώσει παιδιά για το σύστημα ασφαλείας που δεν υπήρχε. Δεν μπορεί να τα ξέρουν όλα οι άνθρωποι. Δημοσιογράφοι είναι;

Η Μαρία Σαράφογλου δεν γνώριζε λέει (δημοσιογράφος είναι; πού να τα γνωρίζει αυτά; κάποιος έπρεπε να την ενημερώσει κι αυτήν) για τις διαμαρτυρίες, τα εξώδικα  και τις απεργίες των εργαζομένων με θέμα την έλλειψη μέτρων ασφαλείας,

Ο Νίκος Αντικειμενικολάου θεωρεί τις εκτιμήσεις των εργαζομένων για κατασκευή τεχνητού χρέους προκειμένου οι σιδηρόδρομοι να ενταχθούν στο ΤΑΙΠΕΔ ως υπερβολικές. Αλίμονο, Νίκο, γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα;

Ο Παύλος Τσίμας θεωρεί ότι ο θάνατος των παιδιών δεν πήγε εντελώς χαμένος και θα είναι η ευκαιρία για να αποκτήσει η Ελλάδα ασφαλείς σιδηροδρόμους. Το βλέπουμε καθαρά αυτό. Α ρε Παύλο Τσίμα, πού κατάντησες

Η Ιωάννα Μάνδρου θεωρεί αδιανόητη την απεργία των σιδηροδρομικών λίγες ημέρες μετά το έγκλημα. Εντάξει, αυτή έχει το ακαταλόγιστο, προσπερνάμε

Ο Άρης Πορτοσάλτε ανακαλύπτει ως αιτία του εγκλήματος τον κρατισμό και τον κομματικοδίαιτο συνδικαλισμό και αποκαλεί το έγκλημα «αυτογκόλ» , προφανώς για τις συνέπειες που θα έχει αυτό για τη Νέα Δημοκρατία. Πάλι καλά που δεν είπε πως είναι προβοκατσια της Αριστεράς για να χάσει η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές

Ο Βασίλης Χιώτης καλεί την κυβέρνηση, προκειμένου να αντισταθμίσει το πολιτικό κόστος, να συγκριθεί με προηγούμενες κυβερνήσεις και να ζυγίσει με άλλα λόγια τους νεκρούς στα Τέμπη με τους νεκρούς στο Μάτι. 

Ο Γιάννης Παπαδόπολους (ως άλλη Σαράφογλου) δεν γνώριζε ο καημένος για τις διαμαρτυρίες και τις απεργίες των σιδηροδρομικών με θέμα την έλλειψη των μέτρων ασφαλείας. Κάποιος να τον ενημερώσει παιδιά κι αυτόν

Α.Ρ.Δ.: Αρκτικόλεξο για το «Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι». Χρησιμοποιείται ώστε να εκφραστεί η αγανάκτηση προς τους δημοσιοκάφρους και να μην επιβαρυνθεί ο λόγος με βρισιές. Είναι αυτοί για παράδειγμα που όταν κάνουν οι απεργία οι σιδηροδρομικοί, μιλούν για την “ταλαιπωρία” των επιβατών και την ίδια ώρα “θάβουν” τα αιτήματα των απεργών (Τυχαίο παράδειγμα)