Το 1970, ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε τη μουσική για το συγκρότημα New York Rock & Roll Ensemble. Ο δίσκος ονομάστηκε “Reflections” και οι στίχοι είναι γραμμένοι από το Νεοϋορκέζικο συγκρότημα. Το 1993, ο δίσκος επανακυκλοφόρησε, με τον τίτλο «Αντικατοπτρισμοί», με ελληνικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου και ερμηνεία της Αλίκης Καγιαλόγλου

Από την πρώτη εκδοχή του δίσκου, την αγγλόφωνη, θα ακούσουμε το “Dedication”

Feels like I΄ m getting older,

I΄m not afraid

All though I΄ m worlds apart from yesterday

And yet I can΄t believe I΄m old enough today

To be in love, and feel in love

And see if love is the way.

Στην ελληνόφωνη εκδοχή του δίσκου, το τραγούδι έχει τίτλο «Ο κόσμος σου να είμαι εγώ»

Αερικό στη λαϊκή παράδοση είναι το ξωτικό, η νεράιδα, το κακό πνεύμα. Μεταφορικά, είναι το άπιαστο. Άπιαστο όπως ο αέρας και, εξ αυτού, θαυμάσιο. Δε θα μπορούσε λοιπόν το αερικό να μην αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους ποιητές και τους καλλιτέχνες. Την αρχή έκανε ο Νίκος Γκάτσος (1966) που έγραψε για το δικό του αερικό, για μιαν άπιαστη αγάπη που  μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις

«Αερικό, αερικό λένε την κόρη που αγαπώ
Αερικό, αερικό λένε την κόρη που αγαπώ

Βγήκα στο δρόμο μια βραδιά
κι είδα να παίζουν τα παιδιά
μα πιο ψηλά στον ουρανό
έπαιζε ένα άστρο μακρινό

Αερικό Αερικό λεν το λουλούδι που αγαπώ

Πήγα και βρήκα χρυσικό
για δαχτυλίδι μαγικό
μα ήταν το δάχτυλο μικρό
και το χαμόγελο πικρό»

Από την άλλη μεριά, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (1998) γίνεται ο ίδιος αερικό για να μπορεί να δραπετεύει, έστω και με το νου

«Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό»

Ενώ ο Παύλος Παυλίδης τραγουδά στο δικό του «Αερικό» (2006), για όλους τους διαφορετικούς, τους ανυπόταχτους, τους ονειροπόλους,

«Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται,
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν.
Θα `ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα `ρθει αυτό, μην το γυρέψεις
και θα σου πει...

Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...»

Τρία υπέροχα τραγούδια, τρία πραγματικά αερικά

Ο Δράκος θεωρείται η πιο σημαντική ταινία του Νίκου Κούνδουρου και μία από τις πιο σημαντικές του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Νίκος Κούνδουρος, δανειζόμενος στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό και τα αμερικάνικα φιλμ νουάρ, φτιάχνει μια ταινία σκοτεινή, μα παράλληλα και σατιρική. Μια ταινία πρωτοποριακή για τον ελληνικό κινηματογράφο, που ξέφευγε από τα καθιερωμένα πρότυπα. Έτσι, δεν φαίνεται ανεξήγητη η απογοητευτική υποδοχή που συνάντησε η ταινία από το ελληνικό κοινό αλλά και από τους κριτικούς κινηματογράφου στην Ελλάδα. Η ταινία, παρόλα αυτά, κατορθώνει να πάει το 1956 στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας και να αποσπάσει εγκωμιαστικές κριτικές. Σιγά-σιγά αρχίζει να αναγνωρίζεται και στην Ελλάδα η αξία της. Σήμερα θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές ελληνικές ταινίες και έχει κάνει το Βασίλη Ραφαηλίδη – ο οποίος πέραν των άλλων πολύπλευρων ιδιοτήτων του ήταν και κριτικός κινηματογράφου - να πει πως με το Δράκο ο ελληνικός κινηματογράφος πέρασε από την προϊστορία στην ιστορία

Infographic από JoDi graphics 17/11/2019

Πολυτεχνείο 17/11/2019.

Στα Εξάρχεια οι δυνάμεις καταστολής κάνουν προκλητική επίδειξη ισχύος του κράτους που υπηρετούν

O Μάριος Αραβαντινός, δημοσιογράφος, κατήγγειλε ότι κατά τη διάρκεια επιχείρησης της αστυνομίας και ενώ κατέγραφε τις εξελίξεις, τρεις ΜΑΤατζήδες τον χτύπησαν προσπαθώντας να του ρίξουν το κινητό από το χέρι. Ο ίδιος δήλωσε ότι τους ενημέρωσε ότι είναι δημοσιογράφος, αλλά «δεν φάνηκαν να ενδιαφέρονται».

Σε ανάρτησή του λίγες ώρες μετά στο Facebook, ο Μάριος Αραβαντινός ενημερώνει ότι είναι καλά και χρησιμοποιεί τα λόγια του Μάνου Χατζηδάκι: «δεν κινδυνεύουμε απ’ αυτούς που δεν μας μοιάζουν. Κινδυνεύουμε απ’ αυτούς που μας περιφρουρούν».

Tην ώρα που δέχθηκε επίθεση από τους αστυνομικούς των ΜΑΤ, ο δημοσιογράφος μετέδιδε στο facebook το παρακάτω βίντεο:

Η απαίσια παράσταση των πραιτωριανών του Χρυσοχοϊδη έλαβε πρωτόγνωρες διαστάσεις