Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Ντίνος Ηλιόπουλος πραγματοποιώντας ίσως την πιο σημαντική κινηματογραφική ερμηνεία του, έχοντας δίπλα του έναν επίσης καταπληκτικό Γιάννη Αργύρη. Το σενάριο είναι του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ενώ την ταινία ντύνει μοναδικά η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Όποιος δει την ταινία, δεν θα μπορεί πλέον να ακούει τον «Ιλισσό» χωρίς να έρχονται μπροστά του ο μυσταγωγικός χορός των πρωταγωνιστών της ταινίας και η μοναδική ερμηνεία της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου. Δε θα μπορεί επίσης να ξεχάσει το μοναδικό ζεϊμπέκικο "Ο ήλιος έσβησε", που σαν χορός αρχαίας τραγωδίας προετοιμάζει το θεατή για το τραγικό τέλος

Η ταινία, πέρα από την ιστορία του ταλαίπωρου Θωμά που αφηγείται, βρίθει πλήθους συμβολισμών. Αν κάποιος έβλεπε την ταινία τη δεκαετία του ’80 ή του ’90 θα σημείωνε – και σωστά – πως η ταινία αποτυπώνει το κλίμα της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας. Δε θα μπορούσε, όμως, να φανταστεί πως το κλίμα αυτό θα ζωντάνευε ξανά στην Ελλάδα του μέλλοντος και αυτό είναι που κάνει την ταινία τραγικά επίκαιρη. Βλέπουμε μια κοινωνία χωρίς ελπίδα και ένα πλήθος άβουλο στο ρόλο αμέτοχου παρατηρητή. Βλέπουμε την ξένη εξάρτηση και την αστυνομοκρατία. Την ασφυξία και τη φτώχεια. Και έναν αδιόρατο φόβο να πλανάται σε όλη την ατμόσφαιρα

Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Θωμά. Ο Θωμάς είναι ένας τραπεζικός υπάλληλος που ζει μια άχαρη καθημερινότητα, μια πραγματική Καρυωτακική φιγούρα. Είναι ένας ντροπαλός, φοβισμένος και μοναχικός άνθρωπος που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα και ετοιμάζεται να περάσει την Πρωτοχρονιά μόνος του. Ώσπου, γυρίζοντας από το σπίτι του, ανακαλύπτει πως μοιάζει καταπληκτικά με τον φοβερό «δράκο της Αθήνας», έναν αδίστακτο κακοποιό που καταζητείται από την αστυνομία.

Στη διαπίστωση αυτή, ο Θωμάς πανικοβάλλεται. Αμέσως αντιλαμβάνεται όλους τους ανθρώπους σαν μια τεράστια απειλή, όλο το τοπίο γύρω του γίνεται ένας καφκικός εφιάλτης. Νιώθει πως όλοι τον κοιτάνε, πως θα τον αναγνωρίσουν και θα τον καταδώσουν. Πάνω στον πανικό του τρέχει να ξεφύγει και πέφτει πάνω σε μια κοπέλα που τον περιμαζεύει. Η κοπέλα τον πηγαίνει στο καμπαρέ που δουλεύει, όπου γνωρίζεται με τους ανθρώπους του μαγαζιού. Αυτοί, νομίζοντας πως έχουν απέναντί τους τον περιβόητο καταζητούμενο, τον υποδέχονται με τιμές. Για πρώτη φορά ο Θωμάς θα νιώσει αναγνώριση για το πρόσωπό του, έστω και με αυτό τον τρόπο. Θα βρει συντρόφους, θα βρει κοπέλα, θα βρει σεβασμό. Δεν είναι πλέον το φοβισμένο ανθρωπάκι που δεν του έδινε κανένας σημασία. Δεν μπορεί – και δεν θέλει - λοιπόν να αρνηθεί την καινούργια του ταυτότητα. Με αυτή την ταυτότητα καλείται να συμμετάσχει σε μια επιχείρηση κλοπής αρχαίων.

Κάποια στιγμή θα συλληφθεί από την αστυνομία, ως Δράκος. Η επιχείρηση σύλληψης είναι εντυπωσιακή. Ο Θωμάς γίνεται εκείνη τη στιγμή το επίκεντρο του κόσμου. Στο αστυνομικό τμήμα - μόλις διαπιστώνεται η πραγματική του ταυτότητα - οι πρώτοι που τον εξευτελίζουν, πριν τον αφήσουν ελεύθερο, είναι οι αστυνομικοί.

Ο Θωμάς απελευθερώνεται και φεύγει από το αστυνομικό τμήμα. Αυτές οι λίγες ώρες που θα ακολουθήσουν είναι οι μόνες πραγματικές ώρες ζωής γι αυτόν. Θα νιώσει ξανά την ελευθερία να περπατά ανάμεσα στο πλήθος, έχοντας μια γυναίκα στο πλευρό του και με την αυτοπεποίθηση που του έδωσε η περιπέτειά του.

Η ιστορία του Θωμά, όμως, δε θα μπορούσε να έχει happy end, όπως οι τόσες άλλες ελληνικές ταινίες της εποχής του. Ο Δράκος δεν φτιάχτηκε για να διασκεδάσει, αλλά για να προβληματίσει