«Θα σας φανεί αστείο, αλλά νιώθω ότι είμαστε στο ίδιο αδιέξοδο κι ως πολίτες με τους πολιτικούς μας. Είμαστε σε απόγνωση με τα πρόσωπα ή την κατάσταση της πολιτικής σκηνής, όμως πρέπει να πηγαίνουμε να ψηφίζουμε. Το ίδιο και με το σινεμά. Είμαστε σε απόγνωση με τα στούντιο που κάνουν μόνο blockbusters; Ας πηγαίνουμε περισσότερο σινεμά. Ας βλέπουμε τον «Ιρλανδό» ή τους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού» στο μικρό παράθυρο διανομής τους στις αίθουσες κι όχι όταν πάνε στις πλατφόρμες τους. Πρέπει να δείξουμε την δυναμική μας ως κοινό για να ξαναπείσουμε τους χρηματοδότες να επενδύσουν. Δεν γίνεται με ευχολόγια.

Οχι, το σινεμά δε θα πεθάνει ποτέ. Γιατί πάντα θα θέλεις να πεις τη φράση «πάμε σινεμά;» Γιατί πάντα θα θέλεις να πας κάπου Παρασκευή βράδυ. Θα θέλεις πάντα να πας κάπου Σάββατο βράδυ. Και τι θα κάνεις με τις Κυριακές σου, από τη στιγμή που ο Θεός πέθανε (κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα, με τον Νίτσε); Εμείς πάντα θα πηγαίνουμε στις δικές μας εκκλησίες. Τις κινηματογραφικές αίθουσες»

Αυτές τις φράσεις σταχυολογήσαμε από μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Alexander Payne, του Αμερικανού σκηνοθέτη με την ελληνική καταγωγή, με αφορμή τη νέα ταινία του «Τα παιδιά του χειμώνα» ή «The holdovers»

Πολλοί μίλησαν για μια ακόμη Χριστουγεννιάτικη ταινία ή για μια ακόμη ταινία με τρόφιμους οικοτροφείου. Στην πραγματικότητα, ο χώρος και ο χρόνος που επιλέγει ο Payne είναι απλά η αφορμή για να μας πει την ιστορία του. Ή μάλλον πολλές. Και παράλληλα να κάνει όπως πάντα τους πολιτικούς του σχολιασμούς για μια κοινωνία άκρως ανταγωνιστική , άνιση και ως εκ τούτου άδικη

«Εννοείται πώς κάνω σχόλιο και πιστεύω ότι όλες οι ταινίες μου κάνουν. Ταυτόχρονα, δεν νομίζω ότι έχω πολλά να προσθέσω. Οι κοινωνικές ανισότητες είναι κάτι το τραγικό, ο ελιτισμός των πλουσίων είναι κάτι το τρομερό … Μία μαύρη γυναίκα στα 70ς που έχασε το γιο της στο Βιετνάμ, καθώς στρατολογήθηκε γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να του πληρώνει το κράτος το πανεπιστήμιο»

Τα παιδιά του χειμώνα είναι μια «πικρή κωμωδία», όπως την ονόμασε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης , που κινείται στο γνώριμο μοτίβο των ταινιών του. Ταινίες που δεν ενδείκνυνται για όσους αναζητούν γρήγορους ρυθμούς. Ούτε για όσους ψάχνουν πρωτοτυπία και αλληγορίες.

Ο κινηματογράφος του Payne έχει τους ρυθμούς μιας άλλης εποχής – σε γυρίζει πίσω στον αμερικάνικο κινηματογράφο του ’60 και του ’70. Και ίσως δεν είναι τυχαίο που η ιστορία της ταινίας εκτυλίσσεται σε αυτή την εποχή.

Οι ήρωες του Payne στην πραγματικότητα, είναι αντιήρωες. Αντισυμβατικοί, διαφορετικοί, απόκληροι που για διάφορους λόγους - κοινωνικούς, ψυχολογικούς, ταξικούς – δεν ήθελαν/δεν πρόλαβαν/δεν μπόρεσαν να ανέβουν στο τρένο του αμερικάνικου ονείρου

Έχοντας ήδη κερδίσει δύο Oscar σεναρίου για τα "Πλαγίως" και "Οι Απόγονοι" , αυτή τη φορά ο Payne επέλεξε όπως και στο "Νεμπράσκα", έναν άλλο σεναριογράφο, τον David Hemingson, δίνοντάς του ως έμπνευση την ταινία "Merlusse" του Γάλλου Μαρσέλ Πανιόλ (1935).

Ο Hemingson διασκεύασε την ταινία και μας μετέφερε σε ένα κολέγιο της Μασαχουσέτης του 1970. Εκεί όπου διδάσκει ο φαινομενικά δύστροπος και αυστηρός καθηγητής φιλολογίας Paul Hunham που τον υποδύεται ο Paul Giamatti και είναι αυτός που θα αναλάβει –ως τιμωρία περισσότερο - να περάσει τις χριστουγεννιάτικες γιορτές στο σχολείο, επιτηρώντας τους μαθητές οι οποίοι δεν θα μπορέσουν να φύγουν για Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Τελικά, από τους μαθητές μόνο ένας θα αναγκαστεί να παραμείνει στο κολλέγιο, ο ατίθασος Angus, που τον υποδύεται ο Dominic Sessa. Μαζί τους και η Αφροαμερικανή μαγείρισα Mary Lamb και που την υποδύεται η Da'Vine Joy Randolph

Ο μοναχικός και απρόσιτος καθηγητής, ο ατίθασος και παραμελημένος από την οικογένειά του μαθητής και η μαγείρισσα που πρόσφατα έχασε το γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ, θα κληθούν να συνυπάρξουν έστω και για λίγες ημέρες και να δημιουργήσουν εορταστικό κλίμα κόντρα στις συνθήκες. Τελικά, τελικά όχι μόνο θα τα καταφέρουν , αλλά θα έρθουν και πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, φτιάχνοντας έστω και λίγο μια ιδιότυπη οικογένεια. Αυτό που στον καθένα έλειπε για διαφορετικούς λόγους

O Alexander Payne παραδίδοντας μαθήματα απλού σινεμά επιμένει να μιλάει και σ αυτή την ταινία – όσο παλιομοδίτικο και αν ακούγεται αυτή την εποχή - για την αξία της ανθρωπιάς και καταφέρνει να αποδώσει την ιστορία αυτή, ισορροπώντας με ακρίβεια ανάμεσα στο τραγικό και στο κωμικό.

«Αν θέλεις να κάνεις μία μελαγχολική κωμωδία, όπως αυτές που μου αρέσουν να βλέπω και να κάνω εγώ, ξεκινάς πρώτα από την πίκρα. Οι Ισπανοί και οι Φλαμανδοί ζωγράφοι, πρώτα έβαφαν τον καμβά τους μαύρο και μετά πρόσθεταν τα χρώματα...»

Η ταινία ανακηρύχθηκε μία από τις 10 καλύτερες ταινίες του 2023 από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, κατέκτησε δύο Βραβεία Χρυσής Σφαίρας, πέντε υποψηφιότητες στα 96α Βραβεία Όσκαρ, και επτά στα Βραβεία Κινηματογράφου της Βρετανικής Ακαδημίας (BAFTA), συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης Ταινίας.

Εντυπωσιακοί είναι και οι τρεις holdovers, οι τρεις εναπομείναντες. Από μια άλλη εποχή και από άλλους κώδικες αξιών. Ο Paul Giamatti είναι υποψήφιος για το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, η Da'Vine Joy Randolph υποψήφια για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, ενώ ο νεαρός Dominic Sessa αποτελεί πραγματική αποκάλυψη