Πάει να καταντήσει σχεδόν προεκλογικό έθιμο, η χρήση της μαύρης προπαγάνδας από υποψηφίους που βλέπουν πως έχουν καθοδική πορεία στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Αυτό αφορά κυρίως τις εθνικές εκλογές ή τουλάχιστον τις αφορούσε.  Το λέμε αυτό γιατί εσχάτως διαπιστώθηκε πως ή μαύρη προπαγάνδα χρησιμοποιείται και στις τοπικές εκλογές και μάλιστα εξαιρετικά χονδροειδώς. Εξαιρετικά τσαπατσούλικα, θα έλεγαν κάποιοι σε ένα άλλο ιδίωμα.

Στις τοπικές εκλογές στον «δήμο της καρδιάς μας» -αφού σχεδόν μονοπωλεί τις αναρτήσεις μας-  τον δήμο Ραφήνας – Πικερμίου, ένα τοπικού ενδιαφέροντος διαδικτυακό μέσο άρχισε να εκτοξεύει χαρακτηρισμούς εναντίον υποψήφιας δημοτικής συμβούλου, προερχόμενης από παράταξη διαφορετική από εκείνη του νυν δημάρχου.

Ορμώμενος ο συντάκτης από αναρτήσεις της υποψήφιας στο facebook, που κοινοποιούσαν αναρτήσεις «υψηλού εθνικού φρονήματος» που περιλαμβάνουν και φράσεις που αποδίδονται στον αλήστου μνήμης χουντικό Ντερτιλή. Τον δολοφόνο του Μ. Μυρογιάννη στο Πολυτεχνείο και διαβόητο Απριλιανό.  Η υποψήφια θα έπρεπε να γνωρίζει, γιατί τα τέρατα μας απειλούν όταν τα ξεχνάμε. Αλλά και πάλι, ο Ιαβέρης του εκλογικού τοπίου, το ίδιο το μέσο,  θα έπρεπε πρώτα να ελέγξει και την προώθηση που έκανε σε βιβλίο των εκδόσεων ΡΗΣΟΣ που στην ουσία αποτελεί άλλη όψη του γνωστού ακροδεξιού εκδοτικού οίκου ΠΕΛΑΣΓΟΣ  για να μην αναφέρουμε και συγγραφείς και ονόματα που παραπέμπουν σε επίλεκτα στελέχη του Απριλιανού καθεστώτος.

Να μην αναφέρουμε επίσης και την απαράδεκτη αιγίδα του δήμου, στην προωθητική ενέργεια.

Το θέμα με την υποψήφια προκάλεσε την αντίδραση μεγάλης μερίδας του κόσμου, ο οποίος στηλίτευσε τους απαράδεκτους όσο και πρόχειρους  χαρακτηρισμούς και χειρισμούς του μέσου. Η ιστορία κόπασε προς το παρόν αλλά άφησε και ένα κείμενο του ηθοποιού Κώστα Αρζόγλου(1), που αξίζει να το διαβάσετε

Η όλη ιστορία μας θύμισε ένα από τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα από το παρελθόν. Εκείνες τις φωτογραφίες που δημοσίευσε η «Αυριανή» παραμονές των εθνικών εκλογών του 1985 και εμφάνιζαν τον νεοεκλεγέντα τότε πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως συνεργάτη των ναζί την περίοδο της κατοχής.

Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποδείξει την εμπλοκή του επίσημου ΠΑΣΟΚ –αν υπήρχε- σε αυτή την ιστορία. Το θέμα είναι πως το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτή την ιστορία, καθώς δίπλα στην ταμπέλα του «αποστάτη» κόλλησε και αυτή του «συνεργάτη των ναζί»  στον Μητσοτάκη κάτι που ήταν αρκετό ώστε να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους του σοσιαλιστικού κόμματος που έβλεπαν το όνειρο της «Αλλαγής» να ξεθωριάζει και εγκατέλειπαν το πλοίο…

Όταν πλέον, πολλά χρόνια αργότερα, η δικαίωση ήρθε για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, η «δουλειά» είχε γίνει. Το ΠΑΣΟΚ είχε κερδίσει εκείνες τις εκλογές.

Τη σχέση της τότε Αυριανής με το ΠΑΣΟΚ όλοι την ήξεραν, όπως ξέρουν τις σχέσεις που διατηρούν οι εξουσίες με τα επίλεκτα τους μέσα. (όπως στην περίπτωση που έδωσε τη λαβή για το παρόν δημοσίευμα γνωρίζουν όλοι τη σχέση του μέσου με τη δημοτική αρχή)

Δίχως άλλο σχόλιο κλείνουμε το κείμενο που συνοδεύει το meme που επιλέξαμε εν είδει πικρού εικονογραφημένου ευθυμογραφήματος.

Υπάρχουν περιπτώσεις -όπως η συγκεκριμένη- που το θέμα λήγει απλά και χωρίς ασχημότερες προεκτάσεις. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι προεκτάσεις αναλόγων υποθέσεων ήταν, είτε βραχυπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα, τραγικές. Ας ελπίσουμε να μείνει εδώ το θέμα και να μην υπάρξουν επαναλήψεις στο ίδιο θέμα

Καλή Ανάσταση και να κυλήσουν όλα ήρεμα ως τις επερχόμενες εκλογές.

(1) https://www.facebook.com/konstantinos.arzoglou.3/posts/1003331823204788

Διαβάστε επίσης

Σοκ! Υμνητής του Χουντικού Ντερτιλή υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον Ανδρέα Βασιλόπουλο!

«Χέρι – χέρι» ο Ντερτιλής, ο «καθηγητής» της λάσπης Ανδρ. Βασιλόπουλος και τα άλλα τα παιδιά! Ντροπή!!!

Αικατερίνη - Μαρία (Μαρικαίτη) Αλβέρτη: Προς αποκατάσταση του ονόματός μου στο συκοφαντικό δημοσίευμα του irafina

Από τη δεκαετία του 1980 και πιο πολύ στα χρόνια μεταξύ 1985 -1990, στις εκλογές ζωντανεύουν οι μνήμες από τις μεγάλες συγκεντρώσεις πολιτικών κομμάτων με το σκηνικό από πλαστικά σημαιάκια και άπειρους χειροκροτητές και τελάληδες των  «Δικαίων Αιτημάτων του λαού» για «αλλαγή» ή για «απαλλαγή». Αυτά έχουν πια σχεδόν τελειώσει.  Οι πλατείες έπαψαν να γεμίζουν, οι λεωφόροι το ίδιο. Το μόνο απαράλλαχτο είναι ακόμα οι συγκεντρώσεις κλειστού χώρου. Σε θέατρα, σε συναυλιακούς χώρους, σε εκθέσεις, ακόμα και σε διαμερίσματα. Αυτό που έμεινα αναλλοίωτο είναι οι συγκεντρώσεις στον πυρήνα του κυττάρου της κοινωνικής ζωής της ελληνικής κοινωνίας. Του τότε και του σήμερα. Στο κλασικό και κραταιό καφενείο. Συγκεντρώσεις και ομιλίες γίνονται, όπως και τότε, έτσι και τώρα, στον τόπο διεξαγωγής της καθ’ εαυτού πολιτικής ζύμωσης που δεν είναι άλλος, από το κλασικό, παραδοσιακό καφενείο.

Οι τοίχοι των καφενείων ακούνε τα ίδια ψέματα χρόνια τώρα. Οι τοίχοι ξέρουν να ξεχωρίζουν τα ψέματα, γιατί οι τοίχοι πάντα είχαν καλύτερη μνήμη από τους ανθρώπους.

Επίσης ξέρουν να ξεχωρίζουν την περιγραφή της πραγματικότητας από την παραπλανητική διήγηση,το παραμύθι.

Σε ένα καφενείο της περιοχής της διασταύρωσης της Ραφήνας, στις 7/4/2019, 6 ημέρες μετά την Πρωταπριλιά και 5 μέρες μετά την παγκόσμια ημέρα του παραμυθιού (τα γενέθλια του Χ.Κ. Άντερσεν) και βέβαια ενάμιση μήνα πριν τις δημοτικές εκλογές στον τόπο, οργανώθηκε μία σχετικά καλοστημένη παράσταση, στα πλαίσια και με τους όρους που γίνονται οι σχετικές παραστάσεις το 2019.

Είχε προτζέκτορα, είχε πτυσσόμενη οθόνη, είχε τον σκηνοθέτη της παράστασης όρθιο και σε διακριτική απόσταση να παρακολουθεί τον πρωταγωνιστή του να εκτελεί το νούμερο του, όπως το διδάχθηκε. Είχε και βέργα κατάδειξης σημείων επί της οθόνης (δυστυχώς εν είχε το laser pointer σύμβολο εκσυγχρονισμού), είχε τους κομπάρσους, είχε και τους απαραίτητους κλακαδόρους. Πολύ καλή σκηνοθεσία και αυτό φαινόταν στο πρόσωπο του σκηνοθέτη που αν και καθόταν διακριτικά πιο πίσω, φαινόταν ικανοποιημένος από την επίδοση τοι πρωταγωνιστή του. Όλα λοιπόν πήγαιναν καλά για την παράσταση, εκτός από ένα πράγμα, το οποίο έλειπε και δυστυχώς αν το έργο ήταν καθαρή μυθοπλασία, χωρίς επιπτώσεις στις ζωές των κατοίκων και στον τόπο, αυτό δεν θα πείραζε. Άλλωστε ο μύθος μάλλον χαρά δίνει και όχι λύπες. Δυστυχώς το έργο ήταν οι ίδιες οι ζωές και το ίδιο το μέλλον των ανθρώπων και του τόπου.

Όπως και να το κάνουμε το να αποτελεί ένα τόσο σημαντικό διακύβευμα, αντικείμενο σκηνοθεσίας, υποκριτικής ερμηνείας και προσποιητού ενθουσιασμού κλακαδόρων και στημένων από τον «θεατρικό επιχειρηματία», είναι απαράδεκτο αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο.

Ενδεικτικά, ο σκηνοθέτης είχε ορίσει 4 πράξεις του έργου, διακρινόμενες μεταξύ τους από τα χειροκροτήματα των κλακαδόρων, που δεν ήταν και πολύ επαγγελματίες γιατί τους πρόδιδε το γεγονός πως ενθουσιάζονταν στα ανούσια και με λιγότερη ένταση, σημεία της παράστασης. Στα σοβαρά επικρατούσε μία διάχυτη αμηχανία. Μία σιγή απορίας.

Ακούστηκε πως ο υπουργός δεσμεύεται (ετελείωσε που έλεγε και ο καταπληκτικός ηθοποιός Απ. Αυδής –«Καλοχαιρέτας» της ταινίας) σε θέματα που είναι αρμοδιότητα ιδιωτικής εταιρίας.

Ακούστηκε πως ο ίδιος υπουργός και η υπουργική παρέα του, μαζί με τον πρωταγωνιστή της κωμωδίας, είχαν προβλέψει την ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ για τις οικιστικές πυκνώσεις, όταν τον καιρό που ενέτασσαν περιοχές διαλαλούσαν για ψηφοθηρικούς λόγους πως «γλίτωσαν τα σπίτια του κοσμάκη».  Το μόνο που δεν είπαν ήταν το ότι κοροϊδευαν τον κόσμο για να πληρώνει αδρά, όποιον του υποσχόταν αναρμοδίως λύση για το πρόβλημα του. Ήταν όλα γνωστά, όλα προδιαγεγραμμένα αλλά δολίως έπρεπε να διατηρήσουν τον κόσμο και πάλι όμηρο. Αυτή τη φορά, δικό τους όμηρο. Όχι των προηγούμενων!

Ακούστηκαν κι άλλα.  Για μία μελέτη ενός κόμβου που ενώ είναι μελέτη 7 ετών και είχε αποσυρθεί, εμφανίστηκε ως καινούργια και υπό εκτέλεση. Ακούστηκε ακόμα μία φορά πως το ΚΕΛ στο Πλατύ Χωράφι θα είναι τριτοβάθμιας επεξεργασίας (προχωρημένης τριτοβάθμιας μάλιστα – τζάμπα είναι, το βαφτίζω και τεταρτοβάθμιας άμα θέλω) την ώρα που η ίδια η ΜΠΕ του το ορίζει ως δευτεροβάθμιας με μεμβράνες και η Ε.Ε. δεν χρηματοδοτεί τριτοβάθμια επεξεργασία.

Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Πολλά ψέματα, αλλά ως Έλληνες ψηφοφόροι τα έχουμε συνηθίσει και ντροπή μας γι’ αυτό.

Αυτό που δεν αντέχεται όμως σε καμία περίπτωση, είναι πως ο πρωταγωνιστής της παράστασης αντί να βρίσκεται σπίτι του και να συλλογάται πως θα αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη που τον έχει παραπέμψει για τον θάνατο 100 ανθρώπων με κατηγορίες για βαριά αμέλεια, δίνει παράσταση σε καφενεία διεκδικώντας την επιβράβευση από τους δημότες για την εγκληματική του, όπως αποδείχθηκε, δοτή θητεία.

Δυστυχώς ξεχνάμε. Ξεχνάμε τι ακούσαμε, τι είδαμε, τι είπαμε. Ξεχνάμε τι φάγαμε, όπως λέγεται. Από χθες, φαίνεται πως ξεχνάμε και τον ίδιο τον θάνατο των συνανθρώπων μας και κάποιοι έχουν λόγο (;) να νομίζουν πως τα θύματα τους θα ξαναψηφίσουν τη Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής, τον Ψινάκη στην Ευρωβουλή και τον Μπουρνούς στη Ραφήνα.

Τελικά τα χρυσόψαρα μάλλον έχουν καλύτερη μνήμη και κρίση, όπως φαίνεται

 Εναι πραγματικά απίθανοι! Υποκλίνομαι μπροστά στους σχεδιασμούς τους που δε γνωρίζουν καμία ηθική αναστολή. Που δεν γνωρίζουν καμία αναστολή μπροστά στην στον πόνο και την οδύνη που σκόρπισε η ανικανότητα τους. Για το μέλλον που χάθηκε, για τις μέρες που σκοτείνιασαν. Εξουσία ένοχη ως το μεδούλι, που λογοδοτεί μόνο σε εξουσίες και τους εκπροσώπους τους.

Διαβάζουμε προβεβλημένη «είδηση» με ημερομηνία 12/3/2019, σε μέσο που ειδικεύεται στο αντικείμενο συστηματικής προβολής «του δικού τους ανθρώπου», πως «Έπεσαν οι υπογραφές για τα έργα οδικών υποδομών & αντιπλημμυρικής προστασίας σε Ραφήνα & Μάτι (sxreenshot)

Στο κέντρο του πλάνου, ο υπόδικος δήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου. Είναι ο ίδιος που τον έκρινε υπόδικο το Εισαγγελικό πόρισμα για το Μάτι. Ο ίδιος που όπως εδώ και δύο χρόνια,  δεν φρόντισε να καθαρίσει έγκαιρα τους ελεύθερους χώρους του δήμου, ο ίδιος που δεν φρόντισε να έχει σχέδιο αντιμετώπισης καταστροφών,

Ο ίδιος που κατόπιν εορτής υποκρινόταν τον πυρόπληκτο και τον ανησυχούντα για τα πραγματικά θύματα, τώρα με καμάρι «υπογράφει».  Τι υπογράφει όμως;

Ανίκανοι στην πρόληψη αλλά ικανότατοι στον διαμελισμό της Αττικής που θα ακολουθήσει

Στο παιχνίδι που έστησαν οι φίλοι του που και ο ίδιος εξυπηρέτησε κάποτε, για να του φτιάξουν το -δίκαια στραπατσαρισμένο-  δημόσιο προφίλ του, συμμετέχουν και πολλοί αφελείς που δεν βλέπουν πως πρόκειται για κοροϊδία. Ο «υπουργός εκποίησης Αττικής» (δεξιά στη φωτογραφία με το βλέμμα καρφωμένο στα χαρτιά), βρήκε ευκαιρία για να εφαρμόσει χωρίς αντίδραση και με ψευδεπίγραφο τίτλο «Οδικές υποδομές και Αντιπλημμυρικά», τα σχέδια* που αν  δεν είχε προηγηθεί η φωτιά, θα του φόρτωναν ένα δυσβάσταχτο για ευσυνείδητους, πολιτικό κόστος. Τώρα, από τη μία καταλογίζει στους πυρόπληκτους ότι είναι αυθαίρετοι και από την άλλη παίζει και το προεκλογικό του παιχνίδι σε μία περιοχή που η κυβέρνηση του είναι κόκκινο πανί.

Μαζί με αυτά γίνεται και πολιτικός αβανταδόρος του υπόδικου απερχόμενου δημάρχου. Είναι πολλά τα λεφτά, είναι πολλές οι «υποχρεώσεις προς τους επενδυτές» και δεν μπορεί μία στραβή στη βάρδια του ενεργούμενου του, να αφήσει τον «υπουργό Αττικής» χωρίς εκτελεστικό βραχίονα.

Όμως.. Πέρα από τις στοχεύσεις και τα σχέδια των «επενδυτών», υπάρχουν και άλλα θέματα που άπτονται στα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τους έχοντες συνείδηση από τους ασυνείδητους. Και αυτό είναι το όψιμο ενδιαφέρον (το οποίο υποκρύπτει μιαρούς σχεδιασμούς για τη μοίρα του καμένου τόπου και το μέλλον των ανθρώπων του.

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και αυτή είναι η περίπτωση μας. Οι λύκοι ετοιμάζονται να διαμελίσουν την ανατολική Αττική. Η πυρκαγιά μοιάζει να ήταν ένα βήμα στα σχέδια τους. Αν δεν είχε ανάψει από την αδιαφορία τους, θα έπρεπε να έχουν βρει  άλλο τρόπο για να ανάψει.  Ήταν λαχείο για τα σχέδια των λύκων. Γι’ αυτό και θα κάνουν τα πάντα να χρυσώσουν τον  θάνατο που σκόρπισε η αδιαφορία τους, η πλημμέλεια τους στην πρόληψη, η ανικανότητα τους στην κατάρτιση σχεδίου αντιμετώπισης. Και θα το κάνουν τώρα με τα ενεργούμενα τους, γιατί μετά ποιος ξέρει; Μπορεί να μην είναι πια κανείς στη θέση του και οι υποχρεώσεις προς τους ανωτέρους τους είναι δεδομένες.

_______________________

*Μη γελιέστε. Δεν δίνουν δεκάρα για τους ανθρώπους. Αυτό που έχει αξία είναι ο τόπος και αυτό θα πάρουν.  Μάλιστα οι κάτοικοι θα τους τον δώσουν με χαρά πιστεύοντας πως είναι για το καλό τους. "Επιτέλους κάτι γίνεται στον τόπο"  θα λένε όλοι....

Εκτός από τους Αθηναίους, τους Κορίνθιους, τους Αχαιούς της περιόδου του Β ελληνικού αποικισμού  (9ος-6ος αιώνας π.Χ), η Ελλάδα δεν γέννησε άλλους αποικιοκράτες. Τουλάχιστον  με την έννοια του ιδρυτή αποικίας, διοικούμενης με τον ευρωπαϊκό  αποικιοκρατικό τρόπο, όπως τον μάθαμε στους καιρούς μας, από τους δασκάλους του είδους, Βρετανούς.

Το ελληνικό αποικιοκρατικό ταλέντο όμως, δεν μπορούσε να μείνει στην αφάνεια και εκδηλώσεις του υπήρχαν σε μικρότερη κλίμακα.

Ειδικά εκεί όπου η ανάγκη διακυβέρνησης δημιουργούσε «νησίδες» διοίκησης, οι οποίες τελικά κατέληγαν στο να γίνουν νησίδες (συνήθως αυταρχικής) εξουσίας. Γενικά η σύγχυση της διαχείρισης με τη διοίκηση και της διαχείρισης ή του δικαιώματος νομής με την κυριότητα και την κατοχή ενός τόπου η ενός αντικειμένου, είναι πολύ συχνό φαινόμενο στα ελληνικά πράγματα. Μάλιστα τα τελευταία 5 χρόνια γίναμε μάρτυρες ενός νέου είδους αυταρχισμού. Του αυταρχισμού των περιφεριεακών και δημοτικών συμβουλίων. Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα μας.

Η περιφέρεια της Ελλάδας που διένυσε αποικιοκρατική περίοδο μέσα στον 21ο αιώνα είναι η Αττική. Μπορεί να μην οδηγούμε στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας ή να μην πίνουμε τσάι στις πέντε το απόγευμα (βρετανική αποικιοκρατία) όμως το μοντέλο διοίκησης της περιφέρειας δεν διέφερε και πολύ από το βρετανικό αποικιοκρατικό μοντέλο. Τόσο στον τρόπο όσο και στην στοχοθεσία και την μέθοδο επίτευξης των στόχων,  που τελικά αποδείχθηκε πως ήταν άλλοι από τους προεκλογικά διακηρυγμένους. (Τι παράξενο!!!)

Η περιφέρεια Αττικής πριν από 5 χρόνια βρισκόταν μέσα σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση.  Η καθυστέρηση στην καλλιέργεια της συνείδησης των κατοίκων, της ανάγκης της διαλογής των απορριμμάτων στην πηγή τους, της ανακύκλωσης και γενικά η έλλειψη αγωγής του πολίτη, οδήγησε στην ανάπτυξη πυρήνες υγειονομικού σκότους μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Η άθλια αυτή υποβάθμιση του τόπου υποστηρίχθηκε και από συμφέροντα (πάντα υπάρχουν αυτά) τα οποία λυμαίνονταν τους πόρους που αποταμιεύονταν για την ανάπτυξη της ανακύκλωσης. Για παράδειγμα ίσχυε και ισχύει ακόμα η απαράδεκτη κατάσταση να εισπράττει συγκεκριμένος οργανισμός «ανακύκλωσης» το αντίστοιχο τέλος που επιβαρύνει όλους τους καταναλωτές συσκευασμένων προϊόντων, για να οδηγήσει τελικά μέσω των υπεργολάβων του, το 70% του συγκεντρωμένου όγκου, στους ΧΥΤΑ. Έτσι, η αρχική έλλειψη πολιτικής συνείδησης κι αγωγής, υποστηριζόμενη και ενθαρρυμένη από τους ίδιους τους διαχειριστές της ονομαζόμενης «ανακύκλωσης», παρήγαγε την ανάγκη για μεγαλύτερους και περισσότερους ΧΥΤΑ (νόμιμους και παράνομους).

Για να μην αφήνει άσχημη γεύση το πικρό χάπι που έπρεπε να ταΐσει η διοίκηση τον κόσμο, οι νέοι ΧΥΤΑ ονομάστηκαν ΧΥΤΥ, αντικαθιστώντας το Α από τα Απορρίμματα, με Υ από τα Υπολείμματα. Το ψέμα όμως έβγαζε μάτι. Ποια Υπολείμματα; Αφού δεν υπάρχει διαλογή στην πηγή και οι υπεργολάβοι (τα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών) τα πάνε όλα για ταφή, αφού βέβαια εισπράξουν το «τέλος ανακύκλωσης» που πληρώνουν οι πολίτες.

Άλλο ζήτημα ήταν η έλλειψη αποχέτευσης σε μεγάλο τμήμα της περιφέρειας Αττικής. Δηλαδή σε ότι είχε να κάνει με τα απόβλητα (στερεά και υγρά) η κατάσταση το 2014 ήταν ζοφερή και εξακολουθεί να είναι ακόμα.

Η τότε υποψήφια περιφερειάρχισσα, η Ρ. Δούρου, καβαλώντας το κύμα της αντίδρασης στα μνημόνια και τη φτωχοποίηση, το ίδιο κύμα που καβάλησε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ και μαζί του μεγάλο μέρος των παλαιών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) κέρδισε τις εκλογές απέναντι σε έναν υποψήφιο που η θητεία του είχε αποδείξει πως ήταν (και είναι;) άνθρωπος με συγκεκριμένες στοχεύσεις που πολύ απείχαν από το λαϊκό συμφέρον. Χώρια που στη βάρδια του του έκατσε και μία αντάρτισσα Κερατέα και τον έκανε να νιώθει άχρηστος.

Τον εκτόπισε λοιπόν η σημερινή περιφερειάρχισσα, υποστηρίζοντας  τις εκδηλώσεις λαϊκής αντίδρασης στα σχέδια του παλιού περιφερειάρχη.

Όπως και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν άργησε να δείξει το αληθινό της πρόσωπο, που δεν ήταν άλλο παρά το πρόσωπο του εκτοπισθέντος υπ’ αυτήν την ίδια, περιφερειάρχη. Είχαν τα ίδια προγράμματα, την ίδια ατζέντα αλλά η ομολογία πριν τις εκλογές δεν θα την οδηγούσε στη θέση που είναι σήμερα.

Τέλος πάντων, αφού οι δημοκρατικές διαδικασίες είχαν ουσιαστικά καταλυθεί, με τη γελοιοποίηση τους  από τη νέα περιφερειάρχισσα, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος διοίκησης και υλοποίησης των δεσμεύσεων της προς τα ίδια πρόσωπα στα οποία είχε δεσμευτεί και ο προηγούμενος περιφερειάρχης. Πως όμως θα μπορούσε να κάνει την κωλοτούμπα ελαχιστοποιώντας τον εξευτελισμό και την κατακραυγή;

Στο δύσκολο ερώτημα, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος πια, η απάντηση δόθηκε μάλλον από τη συνεργασία των αντιπεριφερειαρχών της, με τους διάφορους τοπάρχες της Αττικής. Όπως οι Βρετανοί στρατιωτικοί, για να διοικήσουν μία χώρα, έκαναν συμμέτοχους με μικρό βέβαια μερίδιο, φυλάρχους, τοπάρχες, μαχαραγιάδες. Έτσι 100 βρετανοί στρατιωτικοί, διοικούσαν χώρες πολλών εκατομμυρίων, όπως η Ινδία π.χ.

Το μοντέλο δούλεψε καλά. Μάλιστα όταν το κόμμα της περιφερειάρχισσας έχει την κεντρική εξουσία, διαθέτει κι άλλα καθρεφτάκια για διανομή στους φυλάρχους, όπως «υπουργικές φιλίες», «πολιτική εύνοια», «πόρους», «ενδεχόμενη πολιτική αναρρίχηση». Όλα σε εισαγωγικά όπως κάθε τι ψευδώνυμο και παραπειστικό.

Ο τρόπος είχε βρεθεί. Η περιφερειάρχισσα  έστηνε με τα υποπόδια της (τους φυλάρχους – τοπάρχες) στον Α βαθμό «αυτοδιοίκησης» διαβουλεύσεις, παραποιώντας τη λαϊκή βούληση,  γνωμοδοτούσε όπως ήθελαν τα αφεντικά της, παρέδιδε στο υπουργείο που σαν έτοιμο από καιρό, καλούσε τους πάντα ορεξάτους, στο μεγάλο φαγοπότι.

Τα πάντα με την επίφαση της δημοκρατίας και την «σύμφωνη λαϊκή γνώμη» όπως «εκφράστηκε» σε κάθε σχετική και κατάλληλα στημένη, διαβούλευση.

Κάτι κουβέντες για ακυρώσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κάτι προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας με ανασταλτικές αοφάσεις, κάτι προσφυγές σε Ευρωπαϊκά δικαστήρια. Κάτι επισημάνσεις για πλαστές μελέτες ή για κατά παραγγελία μελέτες, ένοχες για περιβαλλοντικά εγκλήματα, δεν αρκούσαν για να ταράξουν την υπεύθυνη γαλήνη της περιφερειάρχισσας και του μηχανισμού της (που έφτανε στην κεντρική κυβέρνηση)

Έφτασαν οι εκλογές. Όλοι ξέρουμε πως η ανεύθυνη και απαράδεκτη στάση της περιφέρειας σε Μάνδρα και ανατολική Αττική, που οδήγησε στο θάνατο 124 ανθρώπων είναι αρκετή για να βυθίσει την περιφερειάρχισσα στο σκοτάδι (μέχρι να την ανασύρει και πάλι η κεντρική εξουσία). Ο λόγος ικανός αλλά δεν πρέπει με τίποτα να ξεχαστεί ο τρόπος που εφάρμοσε διοίκηση τα πέντε αυτά χρόνια. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν η ίδια και οι συνεργοί της που δεν είναι μόνο οι αντιπεριφερειάρχες της, αλλά και όσοι συμμετείχαν στον φαύλο κύκλο του ψέματος, για να αποκομίσουν υποτιθέμενα προσωπικά οφέλη και πλαστή αίγλη πολιτικού άνδρα. Τα υποπόδια της, οι ψοφοδεείς τοπάρχες και φύλαρχοι, δήθεν «ενεργοί πολίτες» αλλά ουσιαστικά ενεργούμενα της περιφερειάρχισσας και της κυβέρνησης, που την κολάκευαν, την ίδια και τους απεσταλμένους της.

Ο λαός της Αττικής χρωστάει σκληρά μαθήματα στη συμμορία αυτή, που τάχθηκε στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, εις βάρος της υγείας και της ζωής του. Πρέπει να καταστεί σαφές πως το «μαύρισμα» και η καταψήφιση της περιφερειάρχισσας και των αυλικών της, αντιπεριφερειαρχών και ψοφοδεών τοπαρχών-δημάρχων, δεν γίνεται μόνο για το έγκλημα των 124 νεκρών, αλλά και για όλα τα άλλα εγκλήματα.

Τα εγκλήματα των ψεμάτων, των φουσκωμένων λόγων, της πλαστής στήριξης στα λαϊκά κινήματα, στο έγκλημα της σχεδιαζόμενης καταστροφής της ΒΑ Αττικής και του νοτίου Ευβοϊκού με ΧΥΤΑ και ΚΕΛ να εκβάλουν δίπλα δίπλα και μέσα στον κόλπο.

Τα ψέματα και η αδιαφορία που οδήγησαν στην καταστροφή ης Πεντέλης, των Γερανείων, του Πατέρα, τη ρύπανση και εκχέρσωση (δι’ αδειοδοτήσεως) ορεινών περιοχών της Αττικής, το χάιδεμα των συμφερόντων, την μη προώθηση της διαλογής των απορριμμάτων στην πηγή, της κατάργησης της ανακύκλωσης μέσα από τον απαράδεκτο ΠΕΣΔΑ που εξυπηρετεί τα γνωστά συμφέροντα και όχι τον λαό. Για την τσιμεντοποίηση των ρεμάτων (για την οποία κάνει πλάτες στον φίλο της υπουργό Αττικής) που δεν παρέχουν καμία αντιπλημμυρική προστασία. Για το δούλεμα και την κοροϊδία τόσου κόσμου.

Για την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατικής διαβούλευσης. Για την καθιέρωση της χειραγώγησης των περιφερειακών συμβουλίων και την διάδοση των χειρισμών αυτών από τα υποπόδια της (τους φυλάρχους – τοπάρχες) και στα δημοτικά συμβούλια.

Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για άλλα τα οποία εμείς μπορεί να μην ξέρουμε αλλά σίγουρα τα ξέρουν και τα φοβούνται όλοι αυτοί, η καταδικαστική ψήφος είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πράξουμε. Όχι μόνο στην περιφέρεια, αλλά και όπου αλλού βρίσκουν απάγκιο και καταφύγιο τα ενεργούμενα και υποπόδια της απαίσιας συμμορίας.

Και να θυμόμαστε πως όταν αυτοί οι τύποι δεν τιμωρούνται, θεωρούν πως τα έκαναν όλα καλά (κάτι απολογισμοί γεμάτοι θράσος τελευταία, δεν είναι τυχαίοι)  και αν τους ξαναδωθεί εμπιστοσύνη και εξουσία, είναι ήδη  έτοιμοι για τα πολύ χειρότερα

Κι έτσι εμείς εδώ παρέα μείναμε χωρίς Μπρους Λη

τώρα ποιος θα πολεμάει που `μαστε όλοι μας δειλοί;

Μπρους Λη – Μ. Φακίνος - Γ. Μαρκόπουλος 1982

Μετά την κατάρρευση της διοικούσας την περιφέρεια Αττικής πλειοψηφίας, δηλαδή της ΔΥΝΑΜΗΣ ΖΩΗΣ και της Ρένας Δούρου προσωπικά, οι φιλόδοξοι καριερίστες, πρώην συνεργάτες της άρχισαν να την κάνουν για άλλους τόπους. Τέτοιοι σωτήρες άλλωστε δεν πρέπει να πάνε χαμένοι, ακόμα και αν εκείνη που τους μάζεψε για να τους αναδείξει είχε «στραβές στη βάρδια της» (κατά δική της δήλωση). Αναδείχθηκε έτσι μία ακόμα πτυχή των ανθρώπων αυτών, των διορισμένων αντιπεριφερειαρχών αλλά και των εκλεγμένων από τη βάση,  περιφερειακών συμβούλων. Εκλεγμένων  είτε λόγω πραγματικού έργου είτε ως τέκνα ενός συστήματος  βασισμένου πάνω σε ένα πλέγμα νεποτισμού και οικογενειοκρατίας.

Τα γεγονότα απλά έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα, πως η τοπική αυτοδιοίκηση και των 2 βαθμών στην Ελλάδα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σκαλοπάτι προς ή από την κεντρική πολιτική σκηνή, εκείνων που κρατούν έστω και μία άκρη του ιστού που τη διατρέχει. Του ιστού που τελικά δεν είναι άλλος παρά ο ιστός του νεποτισμού, των προσωπικών σχέσεων και της συμμετοχής σε ένα δίκτυο παραγωγής στελεχών, που ουδεμία σχέση έχουν με τις απαιτούμενες κατά περίπτωση ικανότητες. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις αλλά όπως μονότονα λέγεται, είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Πρώτος πήδηξε ο αντιπεριφερειάρχης με το safety jacket και το JCB που καθάριζε ρέματα και καμάρωνε σε φωτογραφίες. Ο «οικολόγος» αντιπεριφερειάρχης Βόρειου Τομέα Αττικής Γιώργος Καραμέρος, ο οποίος έβαλε «πλώρη» για τον δήμο Βριλησσίων, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην στο βόρειο κομμάτι της Δύναμης Ζωής.

Την ίδια στιγμή «την κάνει»  και  ο εκ δεξιών της Ρένας Δούρου στην Ανατολική Αττική, ο αντιπεριφερειάρχης Πέτρος Φιλίππου, ο οποίος παρά τις προσπάθειες της περιφερειάρχη και των συνεργατών της να του αλλάξουν γνώμη και να εξασφαλίσουν την συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο για τις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, εμμένει στην απόφασή του να στραφεί στην Αυτοδιοίκηση Α’ βαθμού, διεκδικώντας τον δήμο Σαρωνικού απέναντι στον νυν δήμαρχο Γιώργο Σωφρόνη. Άλλωστε πρόκειται για τον «δήμο του» επί σειρά ετών. Εκεί μπορεί να περάσει τον αυτοδιοικητικό του χειμώνα με ασφάλεια.

Εκτός από τους πολλούς αντιπεριφερειάρχες ή συμβούλους που όπως αναμενόταν, πέρασαν στο ψηφοδέλτιο της ΛΑΕ και τα «βαριά ονόματα» που με την αποχώρηση τους  «ελάφρυναν» το ψηφοδέλτιο της Ρ. Δουρου, έφυγαν και άλλοι που δεν διέθεταν ιδιαίτερο βάρος. Η αποχώρηση τους δεν έχει να κάνει με πολιτικούς ή αυτοδιοικητικούς  σχεδιασμούς και  είναι  αποκλειστικά ενταγμένη στις κινήσεις προστασίας της προσωπικής τους καριέρας και του πολιτικού μέλλοντος τους. Για παράδειγμα ο εκλεγμένος με τη Δύναμη Ζωής το 2014, υιός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Σπ. Πάντζας, διαβλέποντας πως η πολιτική του καριέρα (!!!) κινδυνεύει με τη Ρ. Δούρου, αποφάσισε να μεταπηδήσει στο συγκοινωνούν δοχείο. Συμμετέχει λοιπόν στο ψηφοδέλτιο του αντικαταστάτη δημάρχου Ραφήνας, προφανώς στα πλαίσια μίας ανταπόδοσης στήριξης. Μίας ανταπόδοσης που λαμβάνει χώρα δίχως όμως να δηλώνεται ρητώς, αφού επιφυλάσσει κινδύνους και για τα δύο συνεργαζόμενα μέρη. Είναι μία κίνηση που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε και «κίνηση δείκτη». Δείκτη της εκτίμησης που έχουν οι υποψήφιοι στο πολιτικό αισθητήριο και την αντιληπτική ικανότητα των ψηφοφόρων τους.

Όπως και να είναι τελικά, η Δύναμη Ζωής φυλλορροώντας (όχι αναιτιολόγητα)  κατέδειξε  την ποιότητα συγκεκριμένων στελεχών της, που η αρχηγός της προέκρινε σε υψηλές θέσεις (αντιπεριφερειάρχες) αλλά και τον τρόπο που τελικά πολιτεύεται, δυστυχώς η πλειονότητα των υποψηφίων σε περιφερειακό επίπεδο τουλάχιστον. Το δε έργο της αποδείχθηκε τελικά στην καλύτερη περίπτωση ασήμαντο, αν όχι καταστροφικό για την Αττική.

Κρίνοντας από ότι ζήσαμε, που συνοψίζεται και στην πάνω φωτογραφία, τα πράγματα έχουν πάρει δυσοίωνη τροπή. Δεν διακρίνεται κάποια λύση σωτηρίας για την Αττική, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Τα έργα υποβάθμισης της  θα προχωρήσουν και θα ενταθούν, αφού τουλάχιστον σε περιφερειακό επίπεδο, κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να συγκρουστεί με εξουσίες και συμφέροντα. Το παράδειγμα της Δύναμης Ζωής και της εξαπάτησης των ψηφοφόρων ας προσθέσει τουλάχιστον  κάποια ακόμα κριτήρια στην σκέψη των ψηφοφόρων. Ας μας κάνει ωριμότερους στον τρόπο που βλέπουμε και ακούμε τους υποψηφίους.  Σίγουρα μπορούμε να ανιχνεύσουμε το ψέμα στα λόγια τους, στα έργα τους. Και αν το εντοπίσουμε, μην αμφισβητήσουμε την κρίση μας. Αν δείχνει ψέμα, τότε είναι.

Ας γίνει η κακή εμπειρία των απερχομένων αυτοδιοικητικών πρώτου και δεύτερου βαθμού μία ευκαιρία για να αναβαθμίσουμε τον τρόπο που επιλέγουμε στις εκλογές και μέσω αυτού να αποτρέψουμε την υποβάθμιση του τόπου μας και να επιδιώξουμε ένα υγιές και καλύτερο αύριο.

(Τους επαγγελμαετίες αυτοδιοικητικούς, όπως και τους επαγγελματίες πολιτικούς μη τους λυπάστε. Ούτε αυτοί σας σκέφτονται άλλωστε και το ξέρετε)

Μόλις μία εβδομάδα πριν, στις 17/1/2019 διαβάζαμε στις ειδήσεις πως:

«Την άμεση  παρέμβαση του προϊσταμένου της  Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Βαγγέλη Ιωαννίδη προκάλεσαν οι καταγγελίες κατοίκων και φορέων για παράνομη λειτουργία του ΧΥΤΥ , στην περιοχή Γραμματικού.

Στις πόλεις της Σουηδίας, ανεξαρτήτως μεγέθους, εδώ και τρεις δεκαετίες, οι άνθρωποι εμβάθυναν τη γνώση τους στις νέες τεχνολογίες και τις εφαρμογές τους,  όσον αφορά την οικιστική ανάπτυξη, την οποία συνέδεαν άρρηκτα με την προστασία του περιβάλλοντος.  Αυτό είναι ένας τρόπος να σκέφτεσαι, να σχεδιάζεις και κατ’ επέκταση να ζεις, δίχως να καταληστεύεις το μέλλον των επόμενων γενεών, αλλά και να εξασφαλίζεις ποιότητα ζωής και για το παρόν.

Σε αντίθεση με τα όσα γίνονται στη Σουηδία και τα οποία ξεκινούν από τους ίδιους τους πολίτες, στην Ελλάδα ο σχεδιασμός της ζωής και της ανάπτυξης είναι αντικείμενο των εκάστοτε κυβερνήσεων, αυτοδιοικήσεων κλπ.

Βέβαια οι κυβερνήσεις και οι αυτοδιοικήσεις, μήτρες και φορείς  ανάπτυξης της διαφθοράς και πολλών άλλων δεινών, πάντα καταλήγουν να κατηγορούν τους πολίτες για έλλειψη συνείδησης και κακή νοοτροπία. Δύο ελαττώματα, εξαιρετικά κακά για την κοινωνία και τη χώρα, πολύ  χρήσιμα και αποτελεσματικά όμως, για τη διαδικασία αναρρίχησης στην εξουσία και διατήρησης τους, άχρηστων μεν  φιλόδοξων δε, διοικούντων και διαχειριστών.

Αξίζει μία σύγκριση των αποτελεσμάτων των νοοτροπιών και συμπεριφορών της βάσης στις δύο χώρες. Στην προσπάθεια μας να καταλάβουμε, γιατί ενώ στα πεδία που οι κανόνες του διακρατικού οικονομικού οργανισμού που και οι δύο χώρες συμμετέχουμε είναι ίδιοι, τα παραγόμενα αποτελέσματα είναι δραματικά αντίθετα.

Λόγω του αίσχους που κορυφώνεται στην Αττική με την «δοκιμαστική» λειτουργία του ΧΥΤΑ Γραμματικού και την σχεδόν παράλληλη εγκατάσταση ενός βιολογικού καθαρισμού δευτεροβάθμιας επεξεργασίας, λίγο πιο νότια στη Ραφήνα, μπορούμε να συγκρίνουμε τις επιλογές της μίας χώρας (εκεί που οι πολίτες συνδέουν την ανάπτυξη τους με την προστασία του περιβάλλοντος και εκεί που η ανάπτυξη καθορίζεται και σχεδιάζεται από «ειδικούς» για τους πολίτες.  Πριν ξεκινήσουμε, ας σημειώσουμε, πως στη Σουηδία και γενικότερα στις Σκανδιναβικές χώρες υπάρχει μία δημοκρατική παράδοση πολλών δεκαετιών –εκατονταετιών σε κάποιες περιπτώσεις- που στην Ελλάδα έχουν εκλείψει από 2500 χρόνια πριν. Μόνο ελάχιστα χρόνια  στη νεώτερη Ιστορία μας μπορούν να θεωρηθούν ως περίοδοι που αναπτύχθηκε το έμβρυο της δημοκρατικής παράδοσης (και που δε μεγάλωσε ποτέ)

Ας πούμε λοιπόν πως στην περίπτωση του Γραμματικού, ετίθετο το ερώτημα περί εγκατάστασης του ή μη, στους κατοίκους της περιοχής αρχικά και τους υπόλοιπους κατοίκους της Αττικής κατόπιν. Σίγουρα η διαβούλευση αυτή θα αναδείκνυε μεγάλες διαφορές. Όλες με την πρώτη αντίδραση, δίχως περαιτέρω σκέψη. Όλοι θα αντιδρούσαν στην εγκατάσταση χωματερής στο σπίτι τους. Οι υπόλοιπο απλά θα συμφωνούσαν. Το ίδιο άκριτα.

Αν το ερώτημα ετίθετο στη Σουηδία και στους κατοίκους μίας πόλης που κοντά της θα προχωρούσαν στην εγκατάσταση μίας μονάδας διαχείρισης απορριμμάτων (εκεί η λέξη ΧΥΤΑ είναι σχεδόν ξεχασμένη), τι θα γινόταν;

Για να πλησιάσουμε την απάντηση σε μία τόσο θεωρητική ερώτηση, ας δούμε και ας συνδυάσουμε πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη σκανδιναβική χώρα. Τα αναζητήσαμε και τα βρήκαμε στον παγκοσμιοποιημένο ιστό, το World  Wide Web (www βεβαίως) και βγάλαμε τα συμπεράσματα μας.

Πρώτα πρώτα, θα εξεταζόταν στην φανταστική αυτή διαβούλευση, το κομμάτι της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης. Με δεδομένη την κλίμακα ανάπτυξης των τεχνολογιών/τεχνικών διαχείρισης απορριμμάτων θα προέκυπτε η πρώτη αξιολόγηση.

http://www.umeva.se

Βάσει της κλίμακας περιβαλλοντικής αξιολόγησης, ο ΧΥΤΑ βρίσκεται στο τελευταίο σκαλί. Δεν χρειάζεται πολλά περισσότερα για να πει κανείς πως πρόκειται για μία κακή ιδέα. Μόνη λύση θα αποτελούσε η σμίκρυνση του χαμηλού σκαλιού και η μεγέθυνση των ανωτέρω. Υπάρχει λοιπόν τέτοια πρόβλεψη για την περίπτωση μας; Όχι. Άρα όσο η πρόταση δεν συνδυάζεται με προτάσεις που περπατούν στα ψηλότερα σκαλιά της κλίμακας, αυτή απορρίπτεται. Στην Ελλάδα όμως δεν αποφασίζουν οι πολίτες. Αποφασίσουν οι διοικητές τους, οι οποίοι εύκολα ξεγελούν τους διοικούμενους προκειμένου να βρίσκονται στη θέση του διοικητή στο διηνεκές. Με άλλο πρόσωπο αλλά με την ίδια εξουσιαστική νοοτροπία.

Κάποιος θα μιλούσε για τα Τοπικά Σχέδια Διαχείρισης Απορριμμάτων που προώθησε πρόπερσι η Περιφέρεια, ώστε να αναπτυχθούν και τα παραπάνω σκαλιά. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για την αναποτελεσματικότητα τους.. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Η σκάλα των απορριμμάτων στην Ελλάδα (και ιδιαίτερα στην Αττική) έχει μόνο ένα σκαλί. Το τελευταίο. Έτσι επέλεξαν οι διοικήσεις και οι κεφαλαιούχοι επενδυτές, αυτό μας επιβλήθηκε.

Επιστρέφουμε στη Σουηδία. Στην εκεί διαβούλευση θα εξεταζόταν μετά μία άλλη παράμετρος. Το οικονομικό όφελος που προκύπτει για τον πολίτη από τη λειτουργία του εκεί υποθετικού «ΧΥΤΑ Γραμματικού».

Ο τομέας των αποβλήτων στη Σουηδία θεωρείται πηγή εσόδων αφού είναι άρρηκτα δεμενος με την εξεύρεση και αξιοποίηση οικονομικών πόρων υπέρ των πολιτών.   Αυτό έχει επικρατήσει ως διαπίστωση της αποτελεσματικότητας ενός συστήματος που αναθέτει ευθύνες σύμφωνα με τις ικανότητες και την εμπειρία.

Πιο συγκεκριμένα, η κυβέρνηση ή η διευρυμένη  (περιφερειακή) τοπική αυτοδιοίκηση ορίζει τους δημόσιους εκείνους οργανισμούς ή τα ερευνητικά ινστιτούτα τα οποία προγραμματίζουν την εφαρμογή του σχεδίου διαχείρισης απορριμμάτων,  σύμφωνα με την σουηδική νομοθεσία.

Οι οργανισμοί αυτοί όποιοι με τη σειρά τους υποχρεώνουν δήμους, κοινότητες και περιφέρειες σε αναθεώρηση ή θέσπιση νομοθετημάτων ή οδηγιών για την επίτευξη των διαφόρων στόχων που έχουν οριστεί.  Η μη υπακοή και μη επίτευξη στόχων επιφέρει πρόστιμα υπό μορφή φορολογίας για κάθε δήμο και ακολούθως για κάθε πολίτη.

Αν λοιπόν ο ΧΥΤΑ Γραμματικού ετίθετο στον έλεγχο του κατά πόσο παράγει οικονομικό όφελος για τον πολίτη, θα αποτύγχανε παταγωδώς αφού αυτό δεν υπάρχει ούτε ως ιδέα στα Τοπικά Σχέδια Διαχείρισης Απορριμμάτων της Περιφέρειας, των οποίων μέρος είναι και ο ΧΥΤΑ. Αντίθετα, όπως και τόσα χρόνια στη Φυλή, προβλέπεται η πληρωμή από τους δημότες τέλος εισόδου στον ΧΥΤΑ, για τα απορριμματοφόρα και παράλληλα (σε ότι ανακυκλώνεται στα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, δηλαδή ελάχιστες ποσότητες) είσπραξη του τέλους ανακύκλωσης από τον ιδιώτη που διαχειρίζεται το ΚΔΑΥ). Το τέλος ανακύκλωσης το πληρώνουν όλοι οι καταναλωτές, με τις αγορές προϊόντων, για την ανάπτυξη της ανακύκλωσης,  αλλά μέσω των τοπικών σχεδίων της Περιφέρειας, αυτό καταλήγει στην τσέπη του εργολάβου του ΚΔΑΥ. Τελικά δηλαδή, για τον πολίτη δεν υπάρχει ούτε περιβαλλοντικό, ούτε οικονομικό όφελος.

Εδώ μπαίνει φαρδιά πλατιά η σφραγίδα «ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ» πάνω στο χαρτί που έχει τίτλο «ΕΓΚΡΙΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΧΥΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ». Αυτό θα γινόταν  σε μία υγιή διαβούλευση. Αλλά είπαμε. Οι διαβουλεύσεις στην Ελλάδα είναι «για τα μάτια»

Το ΚΕΛ βορείων Μεσογείων

Ο ΧΥΤΑ (ΧΥΤΥ τον λένε για να ρίξουν σκόνη στα μάτια αλλά η αλήθεια είναι μία) Γραμματικού δεν θα εγκρινόταν ποτέ σε μία δημοκρατική και πολιτισμένη χώρα. Θα είχαν αναζητηθεί λύσεις και τρόποι (όχι τόποι για να προλάβω τους αυτοματοποιημένους φανατικούς) που θα προστάτευαν το περιβάλλον και θα επιτύγχαναν όφελος για τον πολίτη. Βέβαια η περίπτωση της εγκατάστασης ΧΥΤΑ πάνω σε ρέμα που οδηγεί στον Νότιο Ευβοϊκό θα αποτελούσε λόγο αλλαγής και τόπου, αλλά στην Ελλάδα του «Κάνω ότι γουστάρω» και αυτό ακόμα είναι υπό αίρεση.

Ας περάσουμε τώρα στα υγρά απόβλητα, που η εγκατάσταση επεξεργασίας τους χωροθετήθηκε λίγο πιο νότια από το Γραμματικό, με αποδέκτη τον ίδιο κόλπο, τον νότιο Ευβοϊκό. Χωροθετήθηκε και προκρίθηκε από την ίδια περιφερειακή αρχή με τη συνέργεια πειθήνιων και πρόθυμων (άβουλων) οργάνων της τοπικής αυτοδιοίκησης Α βαθμού. Όπως άλλωστε και ο ΧΥΤΑ στο Γραμματικό, αλλά ας μην επεκταθούμε γιατί θα πελαγοδρομήσουμε αδίκως.

Ως εγκατάσταση διαχείρισης αποβλήτων, το ΚΕΛ Βορείων Μεσογείων θα έπρεπε να περάσει από την ίδια διαδικασία αξιολόγησης όπως το ΧΥΤΑ Γραμματικού.

Η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που συνετάχθη για την εγκατάσταση (εγκατάσταση «προχωρημένης» δευτεροβάθμιας επεξεργασίας με μεμβράνες), κρίνει πως ο καθαρισμός αυτού του βαθμού είναι αρκετός.

Στη σχετική διαβούλευση είχε παρατηρηθεί πως η δευτεροβάθμια επεξεργασία από μόνη της δεν αρκεί, στο πνεύμα της αειφόρου ανάπτυξης, δηλαδή της  ανάπτυξης που καλύπτει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες.

Στο πνεύμα αυτό, οι πολίτες στη Σουηδία απαίτησαν και πέτυχαν την τριτοβάθμια επεξεργασία του ήδη επεξεργασμένου σε δεύτερο βαθμό, νερού. Πέτυχαν δηλαδή την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων με την μικρή κοστολογικά προσθήκη, ενός βαθμού επεξεργασίας. Στη Σουηδία, που είναι μία χώρα με καθαρά νερά, οι πολίτες αξίωσαν πως και το επεξεργασμένο νερό των βιολογικών καθαρισμών τους, θα πρέπει να είναι τέτοιας ποιότητας που να μπορούν ακόμα και να το πιουν. Πράγματι, σήμερα στους νιπτήρες των σουηδικών σπιτιών το επεξεργασμένο νερό με το οποίο τροφοδοτούνται, πίνεται!

Το ίδιο απαίτησαν και πέτυχαν και για το νερό που διοχετεύεται στα ποτάμια και τις λίμνες τους, ακόμα ακόμη και στη θάλασσα!.

Στο ΚΕΛ Βορείων Μεσογείων, άλλες περιβαλλοντικές παράμετροι που αγνοήθηκαν επιδεικτικά είναι και ο σχεδιασμός των διελεύσεων των αγωγών λυμάτων, οι οποίοι κόβουν κάθετα το Μέγα Ρέμα Ραφήνας ή και συμβάλλοντα σε αυτό ρέματα. Αυτή η κατάσταση στη σκανδιναβική χώρα θα ήταν απαράδεκτη, σύμφωνα και με τη σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα γλυκά νερά. Αγωγοί που μεταφέρουν ρύπους δεν μπορούν να διέρχονται από ρέματα και ποτάμια. Και αν δεν γίνεται αλλιώς, θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη αστοχιών και ειδικές διατάξεις προστασίας των χερσαίων και των υδάτινων συστημάτων.

Στη Σουηδία, με τη μακρά δημοκρατική παράδοση και τους συμμετέχοντες στα κοινά πολίτες που αποφασίζουν, διαθέτουν αναβαθμισμένα Κέντρα επεξεργασίας νερού, που παράγουν καθαρό νερό από τριτοβάθμια επεξεργασία. Στην Ελλάδα που αποφασίζουν οι «ειδικοί» με τη συνέργεια των «ει-δικών τους» η φωνή των πολιτών σβήνει, πνιγμένη από τον ήχο του κοπαδιού που επιβάλει την άποψη του τσοπάνη.

Το οικονομικό αποτέλεσμα για τους πολίτες

Το κόστος κατασκευής και λειτουργίας του ΚΕΛ θα βαρύνει βέβαια τους  Έλληνες πολίτες εκτός από τους  δημότες των βορείων Μεσογείων,  είτε μέσω του λογαριασμού ύδρευσης – αποχέτευσης είτε λόγω της άμεσης φορολογίας, από την οποία προέρχονται οι εθνικοί πόροι για την εθνική συμμετοχή στο έργο. Ακριβώς όπως και στα ΧΥΤΑ. Πληρώνουμε οι πολίτες για να μην έχουμε ούτε καθαρό περιβάλλον ούτε αειφορικές μεθόδους διαχείρισης των αποβλήτων. Πληρώνουμε γιατί πρέπει κάποιοι να εισπράξουν. Στο φως και το σκοτάδι.

Θα πληρώσουμε και το εσωτερικό δίκτυο μόνοι μας και τις συνδέσεις. Θα πληρώνουμε την ενέργεια για τη λειτουργία του και το προσωπικό του. Θα πληρώνουμε εσαεί, δίχως καμία σχέση ανταποδοτικότητας ή έστω αναλογικότητας στην επιβάρυνση.

Η Σουηδία, που όπως είπαμε είναι χώρα αρκετά πλούσια σε υδάτινους πόρους έχει την τύχη να έχει πολύ καθαρό πόσιμο νερό. Οι υδάτινοί της πόροι χαρακτηρίζονται ως riksintresse δηλαδή ως πόροι που προστατεύονται λόγω εθνικού συμφέροντος! Το νερό του νιπτήρα, όπως είπαμε, είναι πόσιμο αλλά καθαρίζεται και φιλτράρεται συνεχώς. Η επεξεργασία του νερού δηλαδή,  έχει πολύ μεγάλο κόστος.

Οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας αποβλήτων που προέρχονται  είτε από νοικοκυριά είτε από εταιρίες, εργοστάσια, χωματερές, κτήρια δημοσίου,  είναι πάρα πολλές και άρτια εξοπλισμένες όσον αφορά και το προσωπικό αλλά και την τεχνολογία.

Το κόστος που αντιστοιχεί στα νοικοκυριά είναι ενταγμένο στη βασική φορολογία, ενώ των οργανισμών σε μία ειδική «ενισχυμένη» φορολογία» που περιλαμβάνεται στην ετήσια επιβάρυνση τους. Έτσι διατηρείται σε λογικότερα επίπεδα η φορολογία των νοικοκυριών που ούτως ή άλλως, συμβάλλουν λιγότερο στη ρύπανση. Αν κατά τον έλεγχο των εισαγωγών ακάθαρτου νερού εντοπιστεί πηγή πρόσθετης ρύπανσης, ο φόρος αυξάνεται ανάλογα.

Ο τομέας των αποβλήτων είναι πια πηγή «εσόδων» αφού είναι άρρηκτα δεμένος με την εξεύρεση και αξιοποίηση οικονομικών πόρων υπέρ των πολιτών.

Ο ρόλος της κλίμακας ιεράρχησης

Σύμφωνα με την οδηγία 2008/98/ΕΚ η οποία απαιτεί από κάθε κράτος-μέλος να θεσπίσει συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο για την διαχείριση αποβλήτων του. 

Στο πνεύμα αυτό οι Σουηδοί έχουν αναπτύξει τα μοντέλα τους πάνω στην εφαρμογή της κλίμακας ιεράρχησης των μεθόδων επεξεργασίας που παρουσιάσαμε πιο πάνω και τα τηρούνε απαρέγκλιτα.

Ο πρώτος λόγος ανήκει στους πολίτες, οι οποίοι συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις, οι οποίες είναι δημοκρατικές δίχως κοπάδια οργανωμένων συμφερόντων τα οποία χειραγωγούν τις γνωμοδοτήσεις κατά το συμφέρον των «ποιμένων» τους. Οι πολίτες αξιώνουν το καλύτερο, τόσο για το περιβάλλον τους, όσο και για την οικονομία τους. Αξιώνουν το καλύτερο για τη χώρα τους.

Στην Ελλάδα έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να φτάσουμε στο σημείο που οδήγησαν τη Σουηδία οι πολίτες της.  Είναι ένας αγώνας με τον χρόνο και τη συνείδηση, προκειμένου να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο, πριν τα οργανωμένα συμφέροντα και η βλακεία μας, οδηγήσουν τη χώρα σε μία νέα οικονομική και μία μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική καταστροφή.

κόμμα σφραγίδα

απόδοση: το χωρίς δραστηριότητα & ενεργή παρουσία

θεματολογία: ‘ Περί Εξουσιαστών & Εξουσιαζομένων ’

από το Λεξικό Ελληνικών Λέξεων και Φράσεων Επιλεγμένων

Πόσο κοστίζει η συνείδηση;

Πόσο ζυγίζει η συνείδηση;

Ποιο αξίζει περισσότερο; Η συνέπεια ή η κουτάλα η εξουσία;

Αυτές δεν είναι απορίες για την πρώτη εβδομάδα, του πρώτου μήνα του χρόνου. Αυτά είναι κοινοτοπίες, τόσο τετριμμένες αλλά και τόσο αρνητικά φορτισμένες που είναι ικανές να καταστήσουν τον κάθε ευσυνείδητο άνθρωπο αδρανή και να τον καταδικάσουν σε αιώνια ομφαλοσκόπηση.

Αυτές τις απορίες, αυτά τα ερωτήματα -ηθικής υπόστασης κυρίως- τα απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ με την συμπαράσταση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, πριν από 4 σχεδόν χρόνια. 

Τα απάντησε με έναν τρόπο που μόνο σε Αριστερή σκέψη δεν παρέπεμπε, ούτε βέβαια σε χάραξη ριζοσπαστικής πολιτικής. Το απάντησε με έναν τρόπο που ανέδειξε την ασυνέπεια σε αρετή και την κωλοτούμπα σε τόλμη.

Το απάντησε και το γονιμοποίησε για να δώσει ίδιας ταπεινής ποιότητας απογόνους και στο μέλλον.

Έτσι σήμερα, βρυκολακιασμένες «παρατάξεις» σφραγίδες και σχηματισμοί φαντάσματα, έρχονται από το μακρινό παρελθόν, με αριστερό  προσωπείο και θολή ταυτότητα να στηρίξουν συνονθυλεύματα ακαθόριστης δομής αλλά με γνωστή τη συνδετική ύλη της κουτάλας της εξουσίας. Και η συγκολλητική είναι γερή. Κολλάει τον ακροδεξιό με τον αριστερό άνετα, αρκεί και οι δύο να κλίνουν το γόνυ στο αμφιβόλου κύρους  αφεντικό, που βέβαια δεν αφήνει κανέναν νηστικό. Άλλωστε πάντα όλα γίνονται "για το καλό του τόπου".

Έχουμε κουραστεί να λέμε «βαρέθηκα» και «κουράστηκα» σε κάθε -αναμενόμενη πια- φάση αυτού του γελοίου θεάτρου σκιών. Το λέμε όμως γιατί κάποτε όλοι αγωνιστήκαμε για ένα σκοπό που νομίζαμε ιδανικό, πλην όμως δεν άργησε να ξεπουληθεί από τους σφραγιδοκράτορες. Καλά, δεν είναι η πρώτη φορά αλλά η πίκρα έχει πάντα την ίδια γεύση.

Σαν πλάκωσαν οι τρομεροί ληστές, αλιά μου,
την πόρτα εγώ τους είχα διάπλατα ήδη ανοίξει·
τους άκουσα που μου φωνάξαν τ’ όνομά μου
και βγήκα να τους δω έξω, δίχως άλλη νύξη.

______________________

*Γκρούεζας: Ο αξέχαστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ως κομματάρχης του Μαυρογιαλούρου

 «Η πληροφορία ότι η ειδική υπηρεσία της ΕΕ για ζητήματα διαφθοράς, OLAF, έχει ξεκινήσει έρευνα για την εξέταση της διαχείρισης των προσφυγικών κονδυλίων στην Ελλάδα, δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, ήδη από το 2016 υπάρχουν πολύ σοβαρά ερωτηματικά για το που πήγαν τα πραγματικά τεράστια ποσά που ήρθαν στην Ελλάδα. Και η OLAF διεξάγει από καιρό έρευνα. Δεδομένης της ευαισθησίας γύρω από το ζήτημα, λογικό είναι να αναμένουμε σημαντικές αποκαλύψεις.»

 [Πώς φτάσαμε στην έρευνα της OLAF για κακοδιαχείριση κονδυλίων για το προσφυγικό] In.gr 26/9/2018

Τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι.

Οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι.

(Ελληνική προιμία που αποδίδεται και στον Γ. Σουρή)

Παίζουν με τη λογική μας. Διαχέουν τη φήμη, καλλιεργούν το έδαφος για να δώσουν συγχωροχάρτι  στους πραγματικούς ενόχους,  χτυπώντας την πυροσβεστική και την αστυνομία.

Φταίνε γιατί ήταν ξεχαρβαλωμένες και δεν κατέστειλαν τον κίνδυνο της φωτιάς.

Ναι, είναι υπεύθυνες γιατί δεν έσβησαν την φωτιά. Αλλά για την πρόληψη και για τις ουσιαστικότερες ευθύνες αυτών που είναι επιφορτισμένοι με το έργο της πρόληψης και της πολιτικής προστασία, δεν αρθρώνουν κουβέντα. Γιατί;

Δεν λένε κουβέντα για:

• Πολιτική προστασία σε περιφέρεια και δήμους (δεν είναι μόνο ο γραμματέας και η γενική γραμματεία)
• Σχέδια αντιμετώπισης κινδύνων σε περιφέρεια και δήμους (το συντομότερο ανέκδοτο)
• Πρόληψη σε περιφέρεια και δήμους (μη γελάτε)
• Ευθύνες, διάρθρωση και λειτουργία περιφερειακών υπηρεσιών
• Ευθύνες, υποχρεώσεις  και  λειτουργία των δήμων

Ακόμα δεν τελείωσε η έρευνα για τους εγκληματίες και το έγκλημα στον Μάτι, στον Βουτζά και στο ανατολικό Πεντελικό και την θάλασσα του νοτίου Ευβοϊκού και οι ενορχηστρωτές του παιχνιδιού της συγκάλυψης έχουν επιδοθεί σε συστηματικό ξέπλυμα των αυτοδιοικητικών και ενόψει εκλογών

Οι κατεξοχήν υπεύθυνοι για την απουσία των βασικών δομών πρόληψης και αποτελεσματικής αντιμετώπισης κινδύνων, στέκονται με απύθμενο θράσος και πυροβολούν τα σώματα ασφαλείας, Αστυνομία και Πυροσβεστική, νομίζοντας πως όσο πιο πολύ φωνάζουν, τόσο αποτελεσματικότερα θα κρύψουν την ανικανότητα τους και τον ενδεχόμενο δόλο  τους, στην διάλυση κάθε δομής δασικής και πολιτικής προστασίας  που θα όφειλαν  να διατηρούν,  στα  αδίκως επονομαζόμενα «κύτταρα δημοκρατίας», που για την κακή μας μοίρα διοικούν .

Τραγικές  αλλά και γελοίες φιγούρες ταυτόχρονα, μικροπρεπείς και άνοες  μαζί, προσπαθούν να πείσουν πως «δεν έχουν καμία σχέση» με το έγκλημα.

Περιφερειάρχισσα που διατείνεται πως είναι επιχειρησιακά ανεύθυνη και δεν γνωρίζει τι σημαίνει πολιτική προστασία.

Δήμαρχοι που μας φτύνουν ξεδιάντροπα και δεν έχουν μία στάλα φιλότιμα, τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να παραδεχτούν πως –κατ’ εικόνα και ομοίωση της περιφέρειας- δεν διαθέτουν σχέδια διαχείρισης και αντιμετώπισης κινδύνων. Η ευθύνη τους εξαντλείται στην κατοχή ενός κινητού τηλεφώνου και στην αποδοχή ενός sms, που θα τους «δίνει την εντολή» για να πράξουν το αυτονόητο. Τόσο ανθρωπάκια που τελικά το να ασχολείται ο Εισαγγελέας μαζί τους, αποτελεί τη μοναδική  τους διάκριση,  σε αυτή τη μίζερη ζωή τους.

Όταν  ο Καλλικράτης πέρασε εξουσίες και δομές στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο νομοθέτης νόμιζε πως αυτή διαθέτει ικανά στελέχη να οργανώσουν και να διαχειριστούν τα μεγάλα και τα κρίσιμα. Αποδείχθηκε, σε μία σειρά τραγικών γεγονότων, πως επρόκειτο για πλάνη γιατί παρέδωσε ακόμα και την πολιτική προστασία, σε ένα συνονθύλευμα υπερφίαλων, κενόδοξων και εντέλει ανίκανων ανδραρίων και γυναίων.

Μόνο η εξουσία και ο τίτλος ήταν γι’ αυτούς το κρίσιμο.  Όσες υποχρεώσεις συνεπάγεται η εκλογή τους στο αξίωμα, τις είχαν περάσει ήδη σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Δεν πέρασαν σε δεύτερη μοίρα εκείνα που διαθέτουν ή παράγουν προστιθέμενη οικονομική αξία, που η ανοησία τους τα επικέντρωνε σε ψευδεπίγραφα αναπτυξιακά και ουσιαστικά καταστρεπτικά σχέδια για τον τόπο.  Ο άνθρωπος δε σημαίνει τίποτα για τα όντα αυτά. Η φύση είναι ένα μηδέν για τις ασήμαντες αυτές υπάρξεις.  Αυτό δεν άργησε να αποδειχτεί. με τραγικό, ολέθριο τρόπο. Και τα ολέθρια σχέδια τους εξακολουθούν να βρίσκονται σε εξέλιξη, υποσχόμενα τα ακόμα χειρότερα.

Είναι ευκαιρία, δεδομένων των επρχόμενων εκλογών, να εξαφανίσουμε τους ενόχους. Να τους κάνουμε να πληρώσουν και να καταλάβουν γιατί πληρώνουν. Να δείξουμε έτσι και στους επόμενους πως δεν είμαστε κοπάδι υπό διαχείριση. Δεν είμαστε ζωικό κεφάλαιο, κτήμα του καθενός που εύκολα ξεγελά για το ποιόν του. Τα έργα του καθενός μιλάνε και όχι τα λόγια.

Ακόμα και αν η Δικαιοσύνη τους βρει ελαφρυντικά και τους αποθέσει σε πουπουλένιο πάπλωμα (ο ζοφερός κύκλος των δημοσιοσχεσιτών και των μέσων ανάλογα με τα συμφέρον των ιδιοκτητών τους καλά κρατεί)  οι ψηφοφόροι πρέπει να διατηρήσουμε την αξία της γνώμης μας αλώβητη.

Ειδικά στους θρασείς που αξιώνουν και επιβράβευση της ανικανότητας τους  δια της ψήφου του εκλογικού σώματος, το μάθημα πρέπει να είναι ηχηρό ώστε να εμπεδωθεί από όλους πως δεν μπορούν να παίζουν μαζί μας. Δεν μπορούν να παίζουν με τις ζωές μας, με τον τόπο μας  αλλά ούτε και με τη λογική μας.