Η ζωή είναι πολύ άδικη για μερικούς. Αν είσαι ΜΑΤατζής, είτε δείρεις είτε σε δείρουν, είσαι ξεφτίλας. Πόσο μάλλον αν σε δείρουν. Πόσο μάλλον ακόμη, αν σε δέρνουν ενώ προσπαθείς να προστατεύσεις το άγαλμα του εγκληματία πολέμου, Χάρυ Τρούμαν, αυτού που αποφάσισε τη θανάτωση με ατομικές βόμβες ολόκληρου του άμαχου πληθυσμού της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Σίγουρα θα πεταχτούν πολλοί και θα πουν πως τη δουλειά τους κάνουν και πως διαταγές εκτελούν. Κι εμείς θα συμφωνήσουμε. Τη δουλειά τους κάνουν.

Ξεφτίλες

Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός κάλεσε στο όρος Σινά το Μωυσή και του παρέδωσε χαραγμένες σε πέτρινη πλάκα τις Δέκα Εντολές για να πορεύεται σύμφωνα με αυτές ο λαός Του.

Σύμφωνα με τον Κυριάκο Βελόπουλο, ο Χριστός παρέδωσε σε αυτόν τις δικές Του συμπληρωματικές Εντολές μέσω των επιστολών που έχει στα χέρια του ο βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου και τις πουλάει έναντι συμβολικού τιμήματος μαζί με αλοιφή για τη φαλάκρα. Μία από αυτές τις Εντολές, που μπορούμε πλέον επίσημα να την αποκαλούμε Ενδεκάτη Εντολή, είναι να πυροβολείται όποιος μπαίνει παράνομα στη χώρα μας και δεν απαντά στο «Αλτ, τις ει» . «Ουκ αφήσεις λαθρομετανάστην εισέλθειν εις την χώραν αυτήν, αλλά πυροβόλησε αυτόν ως σφαχτόν» είπεν ο Ιησούς στο Βελόπουλο. Ο καλός Χριστούλης αναγκάστηκε να προβεί σε αυτή την Εντολή γιατί δεν άντεχε να βλέπει άλλο τον Βελόπουλο, τον Πλεύρη, το Μιχαλολιάκο, το Βορίδη, το Σαμαρά, το Χρυσοχοΐδη, τον Κασιδιάρη και τους άλλους ακροδεξιούς φιλάνθρωπους και ευσεβείς συνέλληνες να υποφέρουν αναγκαζόμενοι να βλέπουν τη δυστυχία και τη φτώχεια των άλλων και να χύνουν την πολύτιμη μαύρη χολή τους στο διδίκτυο.

Ζήτησε μόνο ο καλός Χριστούλης, να τους πυροβολούν με αληθινή και αμόλυντη χριστιανική αγάπη. Ζήτησε ακόμη, όσοι από τους λαθραίους έχουνε λεφτά, να μην τους σκοτώνουν, αλλά να τους χορηγούν χρυσή βίζα και να αγοράζουν τα σπίτια στα Εξάρχεια που αδειάζουν τώρα από τους αναρχοκομμουνιστές και άθεους καταληψίες.

Σε αντίθεση με το ποίημα του Καβάφη, οι βάρβαροι ήρθαν στην ώρα τους. Ήρθε η Υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, ήρθε ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Άκης Σκέρτσος, ήρθε ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης. Από την εταιρεία MYTILINEOS ήρθε η κ. Σόφη Δασκαλάκη – Μυτιληναίου, ήρθαν και στελέχη του Τομέα Έργων EPC - METKA. Ήρθανε, λέει, να στηρίξουν την πυρόπληκτη περιοχή μας. Έτσι μας είπανε, έτσι σας λέμε

Ο μικρός μας αυτοκράτορας ήταν εκεί, όπως πάντα. Τους υποδέχθηκε με τιμές, κορδωμένος και φουσκωμένος από υπερηφάνεια. Είχε πάρει μαζί του και έναν περισσευούμενο περιπλανώμενο καθηγητή, σε περίπτωση που η υπουργός διαπίστωνε ελλείψεις στο σχολείο. Καλωσόρισε τους καλεσμένους και τους οδήγησε όλους μαζί στο χώρο του θεάτρου, εκεί όπου θα παιζόταν η παράσταση

Αρχικά, πήρε το λόγο η εκπρόσωπος της εταιρείας, στη συνέχεια ο δήμαρχος και τέλος η υπουργός. Ήτανε πολύ ωραία. Όλοι μαζί ευχαρίστησαν τη φιλόστοργη εταιρεία που θέλει να νομίζει ή να νομίζουμε ότι έκανε δωρεά σε πυρόπληκτους, ενώ στην πραγματικότητα βοήθησε στην αποκατάσταση ενός σχολείου που δεν ήταν πυρόπληκτο αλλά απλώς είχε τα ίδια χάλια με οποιοδήποτε δημόσιο σχολείο στην Ελλάδα. Καλοδεχούμενη η προσφορά, βέβαια, αλλά καλό είναι τα πράγματα να λέγονται με το όνομά τους, όσο και αν αυτό στενοχωρεί τους κρατούντες που δεν είναι σε θέση να διατηρήσουν τα δημόσια σχολεία σε μια αξιοπρεπή κατάσταση. 

Από την άλλη μεριά, ο δήμαρχος έκανε για άλλη μια φορά μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα παίρνοντας από το πουθενά επιπλέον πόντους δημοφιλίας, ενώ η χαμένη μέσα στην τρικυμία των σκέψεών της και υπουργός Παιδείας της Μεσαιωνικής Ελλάδας, διάβασε μία έκθεση με θέμα «Ο άνθρωπος και το περιβάλλον». Δεν ξέρουμε, βέβαια, αν θα τολμήσει να διαβάσει μια τέτοια έκθεση και στα containers των δημόσιων σχολείων της γειτονικής Αρτέμιδας. 

Στη συνέχεια, οι ομιλητές αντάλλαξαν ευχές και φιλοφρονήσεις και αποχώρησαν μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων. Μόλις έφυγαν και οι τελευταίοι χειροκροτητές υπήκοοι, ο τόπος ησύχασε. Μόνο ένας βάτραχος από το γειτονικό Μεγάλο Ρέμα απέμεινε να αμπελοφιλοσοφεί και να απαγγέλει ένα ποίημα που οι ρίζες του χάνονται στις απαρχές του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους.

Summer’s almost gone … Και περνάει τόσο γρήγορα το γ@μημένο. Όσο και να διαρκεί το καλοκαίρι του καθενός, ποτέ δεν είναι αρκετό. Γιατί είναι γλυκό. Σαν τη ζωή την ίδια. Μάλλον σαν τη ζωή που θα ήθελε ο καθένας μας να ζει όλο το χρόνο. Κι εδώ ακριβώς είναι το στοίχημα. Μπορείς να κάνεις τη ζωή σου ολόκληρη ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι;

Περίμενε κανείς κάποτε πως θα στρώνανε πολυθρόνες στην αμμουδιά και θα τις νοικιάζανε; Θα πίστευε ποτέ κανείς πριν από μερικές δεκαετίες ότι το νερό θα γινόταν εμπόρευμα και θα πουλιόταν σε μπουκαλάκια; Αμφιβάλλει κανείς πως σε λίγο καιρό θα πουλιέται αέρας υπό πίεση σε μπουκάλια; Αέρας από τα Άγραφα, ας πούμε. Αέρας από τον Ψηλορείτη. Αέρας κοπανιστός.

Μια γενιά, ίσως και δύο, μεγάλωσε με τη βεβαιότητα πως όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Γιατί, λοιπόν, να μην πουλιούνται και οι «καβάτζες» της Γαύδου, όπως αποκαλούνται τα λιγοστά και πολύτιμα σκιερά σημεία της; Μια Χανιώτισσα επιχειρηματίας, πολύ μπροστά από την εποχή της, έστησε στα καλύτερα σημεία επτά πολυτελείς σκηνές και τις διέθεσε προς ενοικίαση μέσω της γνωστής εταιρίας ενοικίασης Airbnb.

Εμείς δεν εκπλησσόμαστε από την πρωτοποριακή σκέψη της εν λόγω κυρίας. Εκπλησσόμαστε από την άρνηση της δημάρχου της Γαύδου να της δώσει αυτό το δικαίωμα. Σε ανάρτησή της, μάλιστα, η δήμαρχος του νησιού τοποθετείται επ' αυτού:

«Ένα μεμονωμένο περιστατικό που παρουσιάστηκε από επιχειρηματία Χανίων μετά από παρεμβάσεις της δημοτικής αρχής αλλά και συνέλευσης παραθεριστών έλαβε τέλος.

Τα δέντρα άρχισαν να ελεύθερα και πάλι για όποιον θέλει να φιλοξενηθεί. Εμπορικές δραστηριότητες στις καβάτζες δεν επιτρέπονται»

Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων

Active Member – Η Μελωδία της Παρακμής

Νέος πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας είναι από σήμερα ο Μπόρις Τζόνσον. Πολλά ειδησεογραφικά sites γράφουν πως πριν από λίγα χρόνια θα φάνταζε ανέκδοτο αυτό το ενδεχόμενο, αλλά μήπως είναι το μοναδικό; Ποιος θα φανταζόταν, για παράδειγμα, πριν από μερικά χρόνια ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα γινόταν πρόεδρος των ΗΠΑ; Ποιος θα φανταζόταν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα γινόταν πρωθυπουργός της Ελλάδας; Ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης, από πλασιέ βιβλίων που προκαλούσε άφθονο γέλιο στις παρέες που τον έβλεπαν από την τηλεόραση, θα γινόταν υπουργός Ανάπτυξης παρακαλώ; Ότι ο Βασίλης Λεβέντης θα έμπαινε στη Βουλή και ο «σοβαρός» Νίκος Χατζηνικολάου θα του έπαιρνε συνέντευξη εφ όλης της ύλης δίνοντας έμφαση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Ότι ο άνθρωπος που ισχυρίζεται πως έχει στην κατοχή του επιστολές του Ιησού και τις πουλάει μαζί με το φάρμακο κατά της φαλάκρας, όντας ο ίδιος φαλακρός, θα έμπαινε και αυτός στη Βουλή και πως, ως γνήσιος "Χριστιανός", θα πρότεινε να στήσουμε ναρκοπέδια στον Έβρο;

Το ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω παραδείγματα είναι: έχουν γίνει περισσότεροι οι ηλίθιοι σ΄αυτόν τον κόσμο ή σιγά-σιγά οι λογικοί αποσύρονται και αφήνουν χώρο στους ηλίθιους να κάνουνε παιχνίδι; Ό,τι και αν συμβαίνει, πάντως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία. Οι φαιδροί αυτοί άνθρωποι, μέσα στη γελοιότητά τους, έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους και δεν υπάρχει τίποτα πιο απειλητικό για ένα λαό από τον ανισόρροπο ηγεμόνα

Αυτές τις μέρες διαβάζουμε πολλές ερμηνείες σχετικά με τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Άλλοι επικαλούνται οικονομικούς λόγους αναφέροντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την υποστήριξη της μεσαίας τάξης, άλλοι μιλούν για «εθνικούς» λόγους επικαλούμενοι τη συμφωνία των Πρεσπών για σύνθετη ονομασία της γειτονικής χώρας και μάλλον λίγοι είναι αυτοί που μιλούν για τους ανθρώπους που έχασε μια για πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το χειρισμό του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου. Για έναν από αυτούς τους ανθρώπους θα διαβάσουμε τώρα

«Ψήφισε τρεις τέσσερις φορές αριστερά, κι ας του φαινόταν να `ναι κωμωδία όλα αυτά». Οι στίχοι αυτοί στριφογύριζαν συνεχώς στο μυαλό του όλη τη μέρα . Και δεν ήταν ούτε τρεις ούτε τέσσερεις οι φορές που είχε ψηφίσει Αριστερά. Μπορεί να ήταν και δεκατρείς ή δεκατέσσερεις, ίσως και περισσότερες. Δεν τις μέτρησε ποτέ. Άλλωστε, μέχρι το 2015, δεν είχε ποτέ πιστέψει ότι ένα κόμμα της Αριστεράς θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές. Ψήφιζε, όμως, με συνέπεια, με αφοσίωση, με ανιδιοτέλεια. Δεν υπέκυψε ποτέ του στο δίλημμα να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ για να μην έρθει η Δεξιά. Στα μάτια του τα δύο αυτά κόμματα ήταν ίδια ή σχεδόν ίδια. Ψήφιζε με βάση τη συνείδησή του και κάθε βράδυ των εκλογών περίμενε τα αποτελέσματα έχοντας μια μικρή ελπίδα πως τα πράγματα μπορεί να άλλαζαν έστω και λίγο και η Αριστερά να έβγαινε με ενισχυμένο ποσοστό, ώστε να μπορούσε να επηρεάσει λίγο περισσότερο τα πράγματα προς το καλό των φτωχών και των εργαζομένων. Μέχρι εκεί έφταναν οι προσδοκίες του

 Σε λίγες ώρες κλείνουν οι κάλπες και όπως όλα δείχνουν – και μακάρι να διαψευστούμε – η Νέα Δημοκρατία θα είναι από αύριο κυβέρνηση. Τίποτα θετικό δεν προμηνύει το σχεδόν βέβαιο ενδεχόμενο, ούτε καν για όσους την ψηφίσουν σήμερα (αυτοί κατά τη γνώμη μας είναι και οι πιο τραγικοί πρωταγωνιστές των σημερινών εκλογών, οι ιδανικοί αυτόχειρες, εκτός και αν ανήκουν στην αφρόκρεμα της μεγαλοαστικής τάξης που είναι σίγουρο πως από αύριο θα κάνει πάρτυ)

Για όσους από αύριο ψάχνουν εξηγήσεις για την πιθανότατη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ας θυμίσουμε τη δήλωση που είχε κάνει ο Τζιάνι Ανιέλι, αφεντικό της FIAT και της Γιουβέντους και ένας από τους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες της Ιταλίας. To 1996, ενώ συζητιόταν η ανάγκη μεταρρυθμίσεων, ο Ανιέλι είχε δηλώσει : "Υπάρχουν πράγματα, μεταρρυθμίσεις με κόστος σε κοινωνικό επίπεδο, που μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να τα πραγματοποιήσει πιο εύκολα από μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς". Λίγο αργότερα, το 1998, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στην αριστερή κυβέρνηση Νταλέμα ως ισόβιος γερουσιαστής που είχε χριστεί από το 1991, είχε κάνει μία παρόμοια δήλωση: "Σήμερα στην Ιταλία, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές της Δεξιάς"

Σε πρόσφατο άρθρο της γαλλικής Les Echos διαβάζουμε: «Όπως συνέβη στη Γερμανία με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ και την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με τους νόμους του Χαρτς ή στο Ηνωμένο Βασίλειο με τον εργατικό Τόνι Μπλερ και τον ορισμό του “τρίτου δρόμου”, η Αριστερά – στην περίπτωση της Ελλάδας, η άκρα Αριστερά – είναι σε θέση να περάσει νεοφιλελεύθερα μέτρα χωρίς να προκαλέσει μεγάλα κοινωνικά κινήματα». Περιττό είναι να προσθέσουμε πως οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες και οι Βρετανοί Εργατικοί είνια πλέον κομπάρσοι στην πολιτική σκηνή των χωρών τους, χωρίς εμφανές πολιτικό στίγμα, ταυτισμένοι στη συνείδηση του κόσμου με τους πρώην πολιτικούς τους αντιπάλους και πολύ μακριά από την πιθανότητα επανακατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας.

Το ίδιο θα συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ακριβώς θα πληρώσει σήμερα. Το ότι κλήθηκε να κυβερνήσει μέσα ακριβώς στο πλαίσιο των πολιτικών του αντιπάλων. Οι λεπτομέρειες που αφορούν σε κάποια μέτρα κοινωνικής προστασίας των φτωχότερων στρωμάτων είναι απλά λεπτομέρειες. Πιθανότατα ζωτικής σημασίας για όσους δέχτηκαν αυτή τη βοήθεια, όμως το πλαίσιο είναι που μετράει στη συνείδηδη των πολλών. Αυτό είναι που καθορίζει και δείχνει την προοπτική. Το πιο τραγικό, όμως, είναι ότι δεν θα την πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η Αριστερά και οι ιδέες της. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθήσει να υπάρχει με σχετικά μεγάλο ποσοστό και, με τους ανθρώπους που εδώ και αρκετά χρόνια έχει εντάξει στους κόλπους του, θα τη βρει την άκρη συνάπτοντας συμμαχίες με κάποιο άλλο ΚΙΝΑΛ ή κάποιο καινούργιο Ποτάμι, μεταλλασσόμενο οριστικά σε ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Η Αριστερά, η πραγματική Αριστερά, αδέσποτη και κατακερματισμένη, πόσα χρόνια θα κάνει να συνέλθει; Θα διδαχθεί κάτι από το πάθημα αυτό; Θα μπορέσει επιτέλους να ισορροπήσει με επιτυχία ανάμεσα στον καταδικασμένο απομονωτισμό και συντηρητισμό του ΚΚΕ από τη μια (που το κρατά με μαθηματική ακρίβεια στη γωνία) και στην χωρίς αρχές πρακτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη (που τον μετάλλαξε ιδεολογικά) ;

Ας μη μιλήσουμε καν για τη δεκάδα των αριστερών κομμάτων του 0,2 ή του 0,3% που κινούνται μεταξύ τους ασύμβατα λες και τους χωρίζει ιδεολογική άβυσσος και «κατορθώνουν» μέσα στον εσωτερικό τους μικρόκοσμο να δημιουργούν ακόμη και αντιμαχόμενες τάσεις. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται ανέκδοτο την ώρα που ο πόλεμος ενάντια στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη

Αλλά και εμείς, που ως μοναχικοί λύκοι και αφ ' υψηλού ορώντες, κρίνουμε εκ του ασφαλούς πληκτρολογίου, είμαστε μήπως καλύτεροι; Τι έχουμε να επιδείξουμε σε δράσεις, σε οργάνωση, σε προτάσεις; Μόνο την εγωϊστική ιδιώτευσή μας. Όπως πολύ σωστά έχει πει ο Αρκάς σε σκίτσο του : «Γιατί να είναι διαφορετικοί αυτοί που κυβερνούν, όταν ο λαός παραμένει ίδιος;»

Πηγές efsyn.gr   

           sarantakos.wordpress.com

Μόλις προχθές ο Κώστας Κυρανάκης, αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος βουλευτής του κόμματος, πρότεινε επίδομα 2000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα, σπεύδοντας να διευκρινίσει πως αυτό το επίδομα θα δίνεται μόνο σε Ελληνόπουλα. Δυστυχώς, ο κύριος Κυρανάκης είναι ένας από αυτούς τους κομψευόμενους δανδήδες της πολιτικής σκηνής που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν τη μεγαλύτερη ανοησία με την πιο ακραία σοβαρότητα αλλά και να εκφράσουν με όμορφες λέξεις τις πιο μισάνθρωπες απόψεις επενδυμένες με έναν μανδύα υποκριτικού ενδιαφέροντος για το κοινωνικό σύνολο και για «το έθνος που απειλείται»

Σε διευκρινιστική ερώτηση που του έκαναν, ο Κυρανάκης απάντησε πως «Ελληνόπουλα είναι τα παιδιά που γεννιούνται από Έλληνες γονείς". Άρα, σύμφωνα με αυτόν, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι Έλληνας. Την ίδια ώρα που ο Κυρανάκης εκτόξευε αυτό το προεκλογικό - με οσμή Χρυσής Αυγής – πυροτέχνημα, ο Αντετοκούνμπο βραβευόταν ως ο πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ για τη σαιζόν που τελείωσε. Ταυτόχρονα, σχεδόν, ο Κυρανάκης , έστελνε συγχαρητήριο tweet στον Γιάννη, αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους όλης της Ελλάδας!

Άλλη μια περίοδος των περιβόητων Πανελληνίων Εξετάσεων φτάνει στο τέλος της. Ένας θεσμός που αποδεικνύει και αυτός, με το δικό του τρόπο, το αδιέξοδα της κοινωνίας που έχουμε οικοδομήσει, ολοκληρώνεται για τους μαθητές με τρόπο τραυματικό. Για μια ακόμη φορά επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό στα μαθήματα της Θετικής Κατεύθυνσης καθώς είδαμε να επιλέγονται θέματα ιδιαίτερης δυσκολίας που έκαναν μαθητές οι οποίοι είχαν κοπιάσει κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, να νιώθουν άχρηστοι και να βγαίνουν από τις σχολικές αίθουσες με δάκρυα στα μάτια.

Ξέρουμε όλοι πως αυτές οι εξετάσεις είναι ένας διαγωνισμός, όπου δεν μετράει η απόλυτη δική σου επίδοση, αλλά το πόσο καλά θα τα πας σε σχέση με τους υπόλοιπους (όπως είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια, προκλητική ελαφρότητα αλλά και περισσό θράσος μια καθηγήτρια φροντιστηρίου που σχολίαζε τα θέματα της Χημείας «μη στενοχωριέσαι αν δεν έγραψες καλά, σημασία έχει αν έγραψες καλύτερα από το διπλανό σου»). Αυτό, όμως, δεν αφαιρεί το δικαίωμα από τους μαθητές να απαιτούν να επιλέγονται θέματα που θα μπορούν να βαθμολογούν δίκαια την προσπάθεια που κατέβαλλαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς.

 Και εδώ δεν εννοούμε να χαριστούμε ή να χαϊδέψουμε τα παιδιά. Όταν πάνω από το 50% βαθμολογείται κάτω από τη βάση (και αυτό συμβαίνει μόνο στη Θετική κατεύθυνση), το πρόβλημα σίγουρα δεν βρίσκεται μόνο στα παιδιά, μάλλον δε βρίσκεται καθόλου στα παιδιά. Οι πρώτοι που θα πρέπει να κοιταχτούν είναι τα μέλη της επιτροπής που επιλέγει τα θέματα. Απορούμε και διερωτώμαστε αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Αν γνωρίζουν το σχολικό βιβλίο που μοιράζεται στα παιδιά, αν γνωρίζουν το πώς γίνεται μάθημα στα δημόσια σχολεία, αν γνωρίζουν ακόμη και αυτές τις ίδιες τις οδηγίες που κάθε χρόνο στέλνει το υπουργείο Παιδείας σχετικά με τη διδασκαλία αυτών των μαθημάτων και τους γνωστικούς στόχους

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, η οποία κάθε χρόνο γίνεται με το μάθημα των Μαθηματικών. Εκεί οι μαθητές έχουν αποδεχθεί μοιρολατρικά τη μεγάλη δυσκολία που θα συναντήσουν και τη σημαντική πιθανότητα μιας πανωλεθρίας παρά τη μεγάλη προσπάθεια που μπορεί να έχουν καταβάλλει κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Έτσι και η φετινή δυσκολία των θεμάτων πέρασε στα ψιλά

Ύστερα ήρθε η Φυσική. Εκεί, είδαμε για πολλοστή φορά να επιλέγονται θέματα που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με το επίπεδο της δουλειάς που γίνεται στα σχολεία αλλά και με το σχολικό βιβλίο. Είδαμε θέματα που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχουν το εύρος της γνώσης ή της κριτικής ικανότητας παρά μόνο επιβραβεύουν όσους μπορούν να μαθαίνουν αυτοματισμούς. Είδαμε θέματα που δεν μπορούν να δώσουν μια δίκαιη βαθμολόγηση και να καταδικάζουν τα περισσότερα παιδιά σε πολύ χαμηλή βαθμολογία, σε πολλές περιπτώσεις αναντίστοιχη της προσπάθειάς τους.

Ώσπου ήρθε και η Χημεία για να ολοκληρώσει το παζλ με διαφορετικό τρόπο. Εδώ επιλέχθηκαν θέματα που απαιτούσαν ιδιαίτερη κριτική ικανότητα. Κάτι που δεν είναι από μόνο του κακό, αρκεί τα παιδιά να έχουν προετοιμαστεί για τέτοιο ενδεχόμενο. Τόσο μέσα από το σχολικό τους βιβλίο, όσο και από το ίδιο τους το σχολείο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, ποτέ δε συνέβη.

Όσοι παρακολουθούν τα πράγματα από κοντά, γνωρίζουν πως στην πραγματικότητα το δημόσιο σχολείο απαξιώνεται χρόνο με το χρόνο με δραματικό τρόπο. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι της παρούσης. Μέχρι και τη Β’ Λυκείου, πάντως, τα παιδιά βρίσκονται μέσα σε μια απίστευτη ελαφρότητα και χαλαρότητα και ξαφνικά καλούνται στη Γ’ Λυκείου να δώσουν εξετάσεις κάτω από εξαιρετικά σκληρές συνθήκες. Στην πραγματικότητα, το δημόσιο σχολείο στη Γ΄ Λυκείου δεν λειτουργεί και τα παιδιά εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα φροντιστήρια. Παράλληλα τα ιδιωτικά σχολεία, λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει, ακολουθούν παράτυπα δικό τους πρόγραμμα σπουδών με εντατικές φροντιστηριακές ώρες πάνω στα μαθήματα που θα εξεταστούν πανελλαδικά (για τη μικρή μερίδα των μαθητών τους που θα δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις, καθώς το μεγάλο ποσοστό αυτών είναι ήδη με το ένα πόδι στο εξωτερικό για σπουδές με την υψηλή χορηγία των κραταιών οικογενειών τους)

Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος μαθητής να στηριχθεί στο δημόσιο σχολείο, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, όταν ακόμη και τα παιδιά που παρακολουθούν φροντιστηριακά μαθήματα δυσκολεύονται τόσο πολύ; Αναρωτιόμαστε ποια μπορεί να είναι τα αίτια της επιλογής τέτοιων θεμάτων. Είναι αποτέλεσμα ανικανότητας και άγνοιας της πραγματικότητας; Είναι αποτέλεσμα μιας ψευδοεπιστημονικής αντίληψης; Είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας από πλευράς των μελών της επιτροπής να αυτοεπιβεβαιωθούν και να αποδείξουν ότι μπορούν να βάζουν θέματα που «δεν κυκλοφορούν πουθενά»;

Όποιο και αν είναι πάντως το κίνητρο της επιλογής, το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα αντιπαιδαγωγικό, αντικοινωνικό και βαθιά άδικο για πολλά παιδιά. Ποιος όμως μπορεί να ακούσει και να κατανοήσει τις φωνές διαμαρτυρίας, τόσο των μαθητών όσο και των δασκάλων τους; Των δασκάλων αυτών που μπορεί να είναι λίγοι, όμως υπάρχουν και κοιτούν τους μαθητές τους με συμπάθεια και κατανόηση και με μια κάποια ενοχή που δεν κατόρθωσαν να τους βοηθήσουν όπως θα ήθελαν